Αυτό δεν είναι μια ιστορία αγάπης.... Είναι μια ιστορία αγάπης στο παραλίγο.... Και σε λίγη ώρα θα πέσει οριστικά και η αυλαία... Ακόμα και τώρα που τελειώνω το γράψιμο ξέρω πως η τελευταία πράξη δεν έχει παιχτεί ακόμα... Είμαι ήρεμη....είμαι καλά... έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα...Πλέον ξέρω...
Η ώρα έχει φτάσει... σε λίγο το πλοίο θα φύγει και εγώ είμαι ακόμα εδώ... Πρέπει να βιαστώ...
έγραψε η Άννα και έκλεισε τον υπολογιστή της. Πήρε δύο κομμάτια χαρτί έγραψε δύο γράμματα τα έβαλε σε δύο φακέλους και κατέβηκε στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου... Έδωσε τα γράμματα στον υπεύθυνο παρακαλώντας τον να τα ταχυδρομήσει το επόμενο πρωί και ξεκίνησε για το λιμάνι...
Μπήκε μέσα στο πλοίο και μόλις εκείνο απομακρύνθηκε από το λιμάνι βγήκε στο κατάστρωμα και με αργά και σταθερά βήματα σκαρφάλωσε πάνω στην κουπαστή. Ο αέρας χάιδευε τα μαλλιά της και το φεγγάρι φώτιζε τον ορίζοντα. Χαμογέλασε και με ένα βήμα βρέθηκε στο κενό....
Την επόμενη μέρα βούιξε το νησί για την κοπέλα που έπεσε από το πλοίο... το πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ και όλοι υπέθεσαν πως μάλλον ήταν ατύχημα... Μόνο η κυρα Θοδώρα ήξερε πως το κορίτσι της μόνο του είχε διαλέξει το θάνατο....Δυο μέρες μετά και λίγο πριν τη κηδεία ένα σημείωμα ήρθε με το ταχυδρομείο και αυτό έγραφε...
"Μανούλα μην κλάψεις....θα τα ξαναπούμε σύντομα..."
Ο Παύλος όταν το έμαθε από την τοπική εφημερίδα κόντεψε να παρανοήσει....για δεύτερη φορά έπρεπε να αντιμετωπίσει την ίδια απώλεια.... Σαν τρελός περιφερόταν στην παραλία και έψαχνε να την βρει μέσα στη θάλασσα... Όταν δύο μέρες μετά του ήρθε και εκείνου ένα γράμμα πλέον ήξερε....
"Όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές εγώ δεν θα υπάρχω πια...Μην τολμήσεις να χρεώσεις στο ελάχιστο τον εαυτό σου γι αυτή μου την πράξη...Βλέπεις Παύλο τις πληγές που σου ανοίγουν οι άλλοι μπορεί και κάποτε να τις γιατρέψεις....τις πληγές που ανοίγεις ο ίδιος στον εαυτό σου δεν μπορείς να τις γιατρέψεις ποτέ... Αγάπη μου μην κλάψεις....θρήνησε με και προχώρα... Δεν φταις εσύ εγώ φταίω...Η μαμά σου δεν πέθανε από αγάπη όπως νομίζεις, πέθανε επειδή δεν αγαπούσε αρκετά τον εαυτό της...η μητέρα του παιδιού σου δεν έφυγε απογοητευμένη και πληγωμένη από την αγάπη, έφυγε γιατί εκείνη αγαπούσε τον εαυτό της...Και εγώ τώρα για να κλείσω αυτό τον κύκλο φεύγω γιατί όσο και αν με αγαπάς εσύ εγώ δεν θα μπορέσω να αγαπήσω ποτέ τον ίδιο μου τον εαυτό.... Μην με αφήσεις να χαθώ μάταια....μάθε από αυτό και προχώρα μπροστά....
Πάντα δική σου Άννα"
και έκλαψε ο Παύλος με λυγμούς πάνω από το κομμάτι με το χαρτί ώσπου το μελάνι μουτζούρωσε την σελίδα σβήνοντας τα τελευταία λόγια της Άννας...
Στην κηδεία του άδειου φέρετρου ο Παύλος πήγε και στάθηκε μακρυά σε μια γωνία σαν το δαρμένο σκυλί όταν λίγο πριν φύγει ένας άντρας με μάτια κόκκινα από το κλάμα τον πλησίασε...
"Εσύ πρέπει να είσαι ο Παύλος....στον υπολογιστή της Άννας βρήκα ένα κείμενο της... Δεν το διάβασα...το τύπωσα και το έφερα μαζί μου ελπίζοντας να έρθεις για να στο δώσω.... Η Άννα ήταν ένα μοναδικό πλάσμα...από μικρή είχε προβλήματα...στην εφηβεία είχε νοσηλευτεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τα τελευταία χρόνια είχαμε πιστέψει πως το είχε ξεπεράσει... γιαυτό και δεν της το συζητούσαμε πια...πόσο έξω είχαμε πέσει...τις πρώτες μέρες ήθελα να σε βρω και να σε σαπίσω στο ξύλο....Ξέρω πως με την αδελφή μου κάτι σοβαρό είχατε και πως την είχε επηρεάσει πολύ αλλά έχω δύο γερόντια που υποφέρουν πίσω μου και δεν θέλω να τα πληγώσω και άλλο....Το τι έχει γίνει μόνο οι δύο σας το ξέρετε...και εσύ θα πρέπει να ζήσεις μ αυτό!" του είπε και του έδωσε θυμωμένος το κείμενο της Άννας...
Και ο Παύλος το πήρε στα χέρια του και εκεί κάτω από ένα δέντρο κάθισε και το διάβασε....και όσο διάβαζε τόσο περισσότερα καταλάβαινε....
...........................................................................................................................................................
Δυο χρόνια μετά
"Καλά ρε μπαμπά δεν φτάνει που δεν με πήγες σε κάνα νησί όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη διακοπές αλλά να με τραβάς και στα νεκροταφεία??? Και ποια είναι αυτή η Άννα??"
" Η Άννα είναι ο λόγος που είμαστε και πάλι μαζί...." είπε ο Παύλος και σκούπισε με το χέρι του την σκονισμένη ταφόπλακα αφήνοντας συγκινημένος επάνω μια τεράστια αγκαλιά λουλούδια....
"Θέλεις να σου πω μια ιστορία??? Μια παραλίγο ιστορία αγάπης.... " είπε στο δωδεκάχρονο αγόρι και κάθισαν μαζί στον ίσκιο ενός δέντρου ._
ΤΕΛΟΣ
Τερματικός σταθμός παρακαλώ εξέλθετε.... Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε μέσα απο την καρδία μου και ελπιζω να μην μου θυμώσατε πολύ για το φινάλε της ιστορίας....Αυτη τη μικρή νουβέλα θέλω να την αφιερώσω στα κορίτσια μου και ξέρουν ποιά είναι αυτά που με συντρόφευσαν όταν την έγραφα και με βοήθησαν με τα σχόλια τους να πάρω την απόφαση να την δημοσιεύσω....Δεν θα σας όνομασω μια μια αλλά υπόσχομαι πως αν ποτέ αυτή η ιστορία αποτυπωθεί και στο χαρτί τότε θα γράψω αναλυτικά τα ονοματα σας :) Τέλος θέλω να σας ζητήσω συγνώμη για τυχόν λαθάκια ορθογραφικά και συνταντικά γιατί η παρόρμηση μου είναι τέτοια όταν γράφω που ξεχνάω τα πάντα....και που όσες φορές και να προσπάθησα να κάνω διορθώσεις πάντα ανακάλυπτα κάποιο καινούριο λάθος.... Περιμένω με αγωνία να διαβάσω τα σχόλια σας αρνητικά και θετικά...
Με εκτίμηση
Δαμαλίτη Ιωάννα
Το τελειωσα μαζεμένο!Αν και με πυρετό δεν μπορούσα να το αφήσω!Με συγκίνησε αφανταστα!Εχεις αυτο το τα λεντο της γραφης και θα σου ελεγα να μην το αφησεις και να το κυνηγησεις!Πρεπει να γινει βιβλίο!Εχει ολα τα χαρακτηριστηκα ενος καλου βιβλιου!Το τελος το λατρεψα!ειναι τοσο διαφορετικο και ανατρεπτικο!χιλια μπραβο Ιωαννα!Και μπραβο σε οσα κοριτσια σε προετρεψαν να το δημοσιευσης!Ειναι μια πολυ ομορφη ιστορια που μου εφερε δακρυα στα ματια...μην την αφησεις να χαθει!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά υπέροχο! Δεν έχω λόγια...Τώρα το πρωί διάβασα τα 15 κεφάλαια μαζεμένα. Δε μπορούσα να σταματήσω. Πολλά συγχαρητήρια!!! Αν και στο τέλος η ηρωίδα φεύγει από τη ζωή, δε ξέρω αλλά δε νιώθω θλίψη όπως κανονικά θα έπρεπε. Νιώθω σαν αυτό να ήταν το σωστό. Πραγματικά λυπάμαι που έφτασε η ιστορία σου στο τέλος. Έχεις ταλέντο κορίτσι μου!!! Συνέχισε να γράφεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα εγραψα και στο fb, στα λεω κι εδω. Μου αρεσει πολύ η ροη της γραφης σου και η καθαρση στο τελος... Με κρατησε ολο αγωνια! Καλή αρχη Ιωαννα μου! Το επομενο να το δουμε τυπωμενο! <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΗταν ΠΑΡΑ πολύ ωραίο...δεν εχω τα κατάλληλα λόγια να σου πω πόσο μου άρεσε !! Ενα απλό σχόλιο είναι μάλλον κάτι σύντομο....δεν έρχεσαι Χαλκίδα να τα πούμε πίνοντας ένα καφεδάκι??? Χιχιχι
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να είμαι ειλικρινής εγώ λυπήθηκα που Άννα έφυγε κατα αυτό τον τρόπο, και λυπήθηκα μάλλον πιο πολύ για τον Παύλο...τελικά αν έπρεπε να βρώ ένα "θύμα" σε αυτή τη σχέση τότε θα έλεγα πως ήταν αυτός, αν και αρχικά αλλιώς μου φαίνονταν τα πράγματα!! Πολλές ανατροπές ... αγωνία....σε κάποιες στιγμές ταυτίστηκα με τους ήρωες γιατί μου θύμισαν καταστάσεις και συναισθήματα του παρελθόντος....και ομολογω οτι σε κάποιες άλλες μου ήρθαν και κάτι δακρυάκια στα μάτια, σνιφ σνιφ !! Χωρις να θέλω να υπερβάλω νομίζω πως ηταν ένα πολύ ωραίο ταξίδια για όλες μας, και για μας που το διαβάσαμε και για σενα που το έγραψες !! Τα φιλιά μου σου στέλνω και καλή συνέχεια !!!!! Σμουτς !!
αργησα να το διαβάσω... το είχα ξεκινήσει πριν καιρό ... αλλά τωρα το έπιασα πάλι από την αρχή και το διαβασα μονορούφι... ο τρόπος που γράφεις.. οι εικόνες που δημιουργείς.. στο έχω ξαναπει.. με ταξιδεύει... τα λόγια σου δημιουργούν εικόνες... και είναι σαν να βλέπω μια ταινία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Άννα στην κουπαστή... μύριζα τη θάλασσα.. γευόμουν την αλμύρα...ένοιωθα τον δροσερό αέρα....
δεν το περίμενα αυτό το φινάλε... πίστευα ότι θα συνεχίζονταν η ιστορία... ότι θα βοηθούσε ο ένας τον άλλο... πραγματικα... ναι η Άννα βοήθησε τον Παυλο (πιστευω) να χτίσει τη σχεση του με το γιο του.... αλλά....
το περιμένω σε βιβλίο... με ιδιόχειρη αφιέρωση.... (πάω να πλυθώ και να σκουπίσω τα μάτια μου.....)
Σ'ευχαριστώ για το ταξίδι....
Μόνο σήμερα ανακάλυψα ότι έχεις γράψει... για να είμαι ειλικρινής κάπου στο βάθος του μυαλού μου, έχω την πληροφορία αυτή για σένα... ότι δημοσίευσες όμως έστω και μέσα από τις σελίδες ενός blog μόνο σήμερα το ανακάλυψα.... Πάντα με συγκινούσε η γραφή σου.. από τις πιο καθημερινές αναρτήσεις σου που αφορούσαν σε προβληματισμούς παιδείας... πολιτισμού... κουλτούρας... μέχρι αυτές για τις τσόχινες μικρές κουκουβάγιες σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασα όλο μαζί... δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω... δε με άφηνε η ιστορία έτσι κι αλλιώς! Περίμενα ένα τέτοιο τέλος, κι ας φώναξα "όχι ρε" όταν κατάλαβα τι θα έκανε η Άννα...
Συνέχισε.... και δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι στο μεγάλο τους ποσοστό αυτοβιογραφικά... δε φαντάζομαι πως είναι... αλλά κομπάρσοι στη ζωή ακόμα κι αν επιλέξουμε να γίνουμε... μπορεί εκείνη να έχει άλλα σχέδια για τον καθένα μας!