Αρωματοποιείο (μια ιστοριούλα...)

Έξω η κίνηση είχε ήδη ξεκινήσει. Άνθρωποι βιαστικοί περπατούσαν μπροστά στο πεζοδρόμιο. Ένας μάλιστα παραλίγο να πέσει πάνω της, την στιγμή που γύριζε το κλειδί και άνοιγε την γυάλινη πόρτα του καταστήματος. "Μα γιατί όλοι τρέχουν;", αναρωτήθηκε και μπήκε χαμογελαστή μέσα. Προσεκτικά γύρισε το ταμπελάκι με την επιγραφή "ANOIXTO" και προχώρησε πίσω από τον πάγκο. Ακούμπησε την τσάντα της από κάτω και τράβηξε την ροζ ποδιά της από το πρώτο συρτάρι. Με ανάλαφρες κινήσεις την πέρασε στο λαιμό της και με χάρη την έδεσε στη μέση της μ' ένα όμορφο φιόγκο. Την λάτρευε την ποδιά της και ας θύμιζε γυναίκες άλλων εποχών. Με τρυφερότητα την ίσιωσε και προχώρησε προς την βιτρίνα, για να κοιταχτεί στο τζάμι. Ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα χαμογέλασε στο είδωλο της, για να διαπιστώσει πως ένας νεαρός στεκόταν απέξω και την κοιτούσε πονηρά νομίζοντας πως εκείνος ήταν ο αποδέκτης του χαμόγελού της. Με μια κίνηση, που θύμιζε θεατρίνα του κινηματογράφου, γύρισε την πλάτη της τινάζοντας τα μαλλιά της και ξαναγύρισε πίσω από τον πάγκο.

Το μαγαζάκι αν και μια τρυπούλα, ήταν τόσο λιτά επιπλωμένο, που έμοιαζε μεγαλύτερο. Ακριβώς απέναντι από την πόρτα ο μεγάλος άσπρος πάγκος και η ταμειακή μηχανή. Και πίσω του τακτοποιημένα σε ράφια, μεγάλα, γυάλινα, κυλινδρικά δοχεία γεμάτα χρωματιστά υγρά με ταμπελάκια με περίεργα ονόματα επάνω. Δεξιά και αριστερά στον πάγκο επιδαπέδιες λευκές ραφιέρερες με μικρότερα άδεια, γυάλινα μπουκαλάκια σε διάφορα σχήματα και μεγέθη.  Οι τοίχοι βαμμένοι άσπροι και αυτοί, με αποτέλεσμα το μαγαζί να φαίνεται ακόμα πιο φωτεινό και μεγάλο. Και μέσα σε όλο αυτό το μεγαλείο του λευκού, τα χρωματιστά υγρά στα δοχεία και η ροζ ποδιά της, να χρωματίζουν τόσο παιχνιδιάρικα και καλαίσθητα τον χώρο. Πολλές φορές, όταν το μαγαζί δεν είχε δουλειά, την έπιανε η ανάγκη να πάρει το μεταλλικό ραβδάκι και να παίξει μουσική χτυπώντας το σε όλα αυτά τα γυάλινα δοχεία, που το καθένα είχε και άλλη στάθμη. Αλλά σχεδόν πάντα το άφηνε για κάποια άλλη στιγμή.

Δεν άργησε να μπει ο πρώτος πελάτης της μέρας και μετά τις χαμογελαστές καλημέρες, ρίχτηκε στη δουλειά, γεμίζοντας με το χωνί της το πρώτο μπουκαλάκι με ένα μείγμα γιασεμιού και φρέζιας. Την αγαπούσε την δουλειά της. Από παιδί αγαπούσε τις μυρωδιές. Όλες τις οι αναμνήσεις είχαν και μια μυρωδιά. Τα καλοκαίρια της μύριζαν αλάτι και καρπούζι. Ο πρώτος της έρωτας μύριζε καπνό και μέντα. Η μητέρα της βασιλικό και λεμόνι. Και η λίστα αυτή δεν είχε τελειωμό. Αυτό που αγαπούσε όμως περισσότερο από τις μυρωδιές τις ίδιες, ήταν το αντίκτυπο που οι μυρωδιές είχαν στους ανθρώπους. Μια μυρωδιά αρκούσε να ξυπνήσει μνήμες, συναισθήματα, εικόνες. Και εκείνη το ήξερε πολύ καλά και το εκμεταλλευόταν.

Γύρω στις δώδεκα μπήκε διστακτικά μια κοπέλα γύρω στα 35 με τα μάτια της τόσο κόκκινα από το κλάμα, που ακόμα και μέσα από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά που φορούσε, μπορούσες να το διακρίνεις.    

"Καλή σας μέρα πως θα μπορούσα να σας βοηθήσω;" ρώτησε με ενδιαφέρον.

"Θα ήθελα ένα άρωμα", απάντησε η κοπέλα σχεδόν ψιθυριστά.

"Έχετε κάτι στο μυαλό σας; Κάτι γλυκό; Φρουτώδες; Πικάντικο; Λουλουδάτο; " 

"Όχι τίποτα από όλα αυτά",είπε η κοπέλα κάνοντας μια ασυνήθιστα μεγάλη παύση, λες και σκεφτόταν τι να απαντήσει. "Ξέρετε κάποια γνωστή μου μου μίλησε για το μαγαζί και δεν ξέρω αν μου έκανε πλάκα ή αν μιλούσε σοβαρά..."

"Κατάλαβα. Όχι δεν σας έκανε πλάκα. Πείτε μου τι θέλετε. Μην φοβάστε."

"Θέλω ένα άρωμα «πόθο» ", απάντησε η κοπέλα πιο θαρρετά αυτή τη φορά.

"Μάλιστα. Λοιπόν δεν ξέρω τι σας είπε η φίλη σας, Αλλά θα σας τα πω και εγώ. Αυτού του τύπου τα αρώματα βγαίνουν σε πολύ μικρές συσκευασίες και διαρκούν ελάχιστα. Μπορείτε να πάρετε ένα μόνο τέτοιο άρωμα, για μια και μόνο φορά. Γιαυτό μήπως θέλετε να το σκεφτείτε λίγο παραπάνω;" 

"Όχι, είμαι σίγουρη. Αυτό θέλω. Θέλω έστω για μια φορά, να νιώσει όπως νιώθω και εγώ. Να δει πόσο πολύ πονάει ο πόθος!"

"Μήπως να τον αραιώναμε με λιγάκι «αγάπη». Λίγη «τρυφερότητα» ίσως; Ξέρετε πόθος και τρυφερότητα μαζί ταιριάζουν απίστευτα!"

"Όχι καθαρό τον θέλω. Πεντακάθαρο!"

"Μάλιστα. Όπως είπατε όμως και εσείς, μόνος του πονάει πολύ. Ελπίζω να τον χρησιμοποιήσετε συνετά", είπε και έσκυψε κάτω από τον πάγκο βγάζοντας ένα μικρό κόκκινο φιαλίδιο.

"Εγώ θα το φορέσω επάνω μου ή πρέπει να το βάλω σε εκείνον;" είπε η κοπέλα κοιτώντας με δέος το μικρό μπουκαλάκι.

"Εσείς. Λίγες σταγόνες πίσω από τα αυτιά και στους καρπούς σας."

"Και πως  δεν θα επηρεάσει και τους υπόλοιπους;"

"Μη  ανησυχείτε γιαυτό. Ας πούμε ότι αυτό το αρωματάκι είναι φτιαγμένο ειδικά για εσάς και για εκείνον", της είπε και της έκλεισε συνθηματικά το μάτι.

"Τι σας χρωστάω;" ρώτησε η κοπέλα βάζοντας το μπουκαλάκι προσεκτικά μέσα στην τσάντα της.

"Τίποτα. Το μόνο που θέλω, είναι να θυμάστε πως θα διαρκέσει για λίγο και πως δεν θα μπορέσετε να ξανάρθετε εδώ να πάρετε κάτι ανάλογο. Σύμφωνοι;"

"Σύμφωνοι. Σας ευχαριστώ", είπε η κοπέλα και βγήκε βιαστικά από το κατάστημα, λες και την κυνηγούσαν.

"Γυναίκες τα πιο περίεργα πλάσματα. Να μπορούν να γεννήσουν οποιοδήποτε συναίσθημα, έστω και "τεχνητά", και οι περισσότερες να επιλέγουν το συγκεκριμένο", σκέφτηκε μελαγχολικά βλέποντας την κοπέλα να απομακρύνεται.  

Τρεις πελάτες μετά, ένας κύριος γύρω στα εξήντα μπήκε μέσα. Και από την στιγμή που τον κοίταξε στα μάτια, κατάλαβε πως και αυτός είχε έρθει για τα "κρυφά" μπουκαλάκια που φυλούσε κάτω από τον πάγκο.

"Η γυναίκα μου είναι στο νοσοκομείο. Καρκίνος στο τελικό στάδιο και τα φάρμακα πλέον δεν της κάνουν τίποτα. Θα ήθελα λίγη «πίστη». Μου είπα πως εδώ έχετε. Αληθεύει;" 

"Αληθεύει, αλλά αν μου λέτε πως πλέον τα φάρμακα δεν κάνουν τίποτα, μήπως θα θέλατε να την αναμείξουμε με λίγη «ανακούφιση» για τον πόνο και λίγο «θάρρος» γιαυτό που αναπόφευκτα θα έρθει; Ξέρετε αυτά τα ειδικά αρώματα ολομόναχα, συνήθως δεν έχουν τα αποτελέσματα που ευχόμαστε. Η πίστη μόνη της μπορεί να κάνει τους ανθρώπους χαζούς και τυφλούς. Αν την μετριάσεις όμως με σωστές δόσεις «αλήθειας» ας πούμε, μπορεί να δουλέψει περίφημα."

"Ας είναι, σας εμπιστεύομαι. Εγώ θέλω μόνο να μην πονάει, να μην σκέφτεται συνέχεια πως έρχεται το τέλος, να μην κλαίει και να μην τη βλέπω άλλο τόσο παραδομένη στη δυστυχία. Θέλω τον χρόνο που μας απομένει μαζί, να την βλέπω να χαμογελάει", είπε και στηρίχτηκε στον πάγκο αποκαμωμένος. "Η αλήθεια όταν την λες φωναχτά γίνεται ξαφνικά ακόμα πιο αλήθεια", σκέφτηκε εκείνη ακούγοντας τον και έσκυψε για αρκετή ώρα κάτω από το πάγκο, για να ετοιμάσει το ειδικό αυτό μείγμα.

"Ορίστε. Θα σας πρότεινα να φορέσετε λίγο και εσείς και η σύζυγός σας. Θα σας κάνει καλό και των δύο. Μόνο να ξέρετε πως η ποσότητα θα σας φτάσει για λίγο καιρό", είπε και του έδωσε το μικρό φιαλίδιο με το γαλάζιο υγρό.

"Δεν θα το χρειαστούμε για περισσότερο. Μην ανησυχείτε, λίγος χρόνος μας έχει απομείνει άλλωστε. Όπως και να χει μείνετε ήσυχη. Γνωρίζω ότι δεν θα μπορέσω να ξαναχρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες σας, είμαι πλήρως ενημερωμένος. Σας ευχαριστώ για όλα", είπε με ειλικρίνεια βάζοντας το φιαλίδιο στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. 

"Εύχομαι να βρήκατε αυτό που ψάχνατε. Και όταν το μπουκαλάκι έχει πλέον αδειάσει, να μπορέσετε να θυμηθείτε πως ήταν όταν το χρησιμοποιούσατε και να καταφέρετε μόνος σας να το ξαναγεμίσετε", του είπε όλο νόημα και εκείνος απλά ένευσε και βγήκε από την γυάλινη πόρτα σκυφτός.

Πελάτες σαν και εκείνον ήταν οι πιο δύσκολοι. Εκείνη ήξερε πως είναι να χάνεις την πίστη σου. Ήξερε πως είναι να είσαι σε ένα κρύο δωμάτιο νοσοκομείου και να βλέπεις όλους όσους αγαπάς να είναι λυπημένοι. Ήξερε πως είναι να μετράς ανάποδα τον χρόνο. Αυτές οι αναμνήσεις της μύριζαν οινόπνευμα και χλωρίνη, θυμήθηκε και με μια αόριστη κίνηση του χεριού της προσπάθησε να τις διώξει μακρυά.

Ο επόμενος ειδικός πελάτης της ήταν ένας σαραντάρης με κοστούμι και γραβάτα. 

"Θα θελα  «τύχη» παρακαλώ", είπε σχεδόν αλαζονικά. Τους ήξερες και αυτούς τους ματαιόδοξους πελάτες. Προς στιγμή μπήκε στο πειρασμό να του την δώσει χωρίς προειδοποιήσεις. Επειδή όμως ήξερε πως η ματαιοδοξία τους ακόμα και με τις προειδοποιήσεις δεν τους άφηνε να δουν καθαρά, όσο πιο ευγενικά μπορούσε, άρχισε να του εξηγεί τις παρενέργειες του αρώματος που της ζητούσε.

" Η τύχη είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άρωμα μιας και επικαλύπτει διάφορα άλλα αρώματα αυτού του τύπου. Γιαυτό και δεν συνδυάζετε με κανένα. Λες και καταφέρνει και τα διώχνει, ακόμα και όταν προσπαθώ να τα βάλω μαζί της. Νομίζετε πως με τύχη έχετε τα πάντα, αλλά αυτό το πάντα συνήθως καταλήγει στο απόλυτο τίποτα. Δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε τι σας λέω, αλλά όταν έστω και για λίγο έχεις ότι ποθείς, στο τέλος μένεις με ένα τεράστιο κενό. Είστε λοιπόν σίγουρος ότι την θέλετε;"

"100% σίγουρος και μην μπεις στο κόπο να μου πεις και το υπόλοιπο ποίημα. Το ξέρω. Ναι για λίγο θα διαρκέσει, αλλά το λίγο είναι υπεραρκετό γι' αυτό που έχω στο μυαλό μου. Και ναι δεν θα θα με ξαναδείς!" είπε λες και δεν είχε ακούσει λέξη από όσα του είπε. Ένα μικρό κίτρινο φιαλίδιο βγήκε από τον πάγκο και γρήγορα μπήκε στην τσέπη του, και πριν προλάβει καν να τον χαιρετίσει, αυτός σαν σίφουνα είχε βγει έξω στην κίνηση.    

Σήμερα είχε αποδειχτεί μια αρκετά πολυάσχολη μέρα, διαπίστωσε καθώς έβλεπε το σκοτάδι να καλύπτει τον ουρανό και τα φώτα των μαγαζιών να σβήνουν σιγά σιγά. Συνήθως το πολύ ένας πελάτης έμπαινε για τα ειδικά της αρώματα και σήμερα είχαν μπει τρεις. Θα έπρεπε από αύριο να φοράει η ίδια λίγη «λησμονιά» για να μην κυκλοφορήσει πολύ το νέο για τις ιδιαίτερες υπηρεσίες της και φτάσουν να κάνουν ουρές απέξω. Το έκανε αυτό κατά καιρούς. Όταν έβλεπε πως η κίνηση είχε αυξηθεί, για κάποιες μέρες φορούσε η ίδια λίγη «λησμονιά» πίσω από τα αυτιά της.

Την ώρα όμως που ετοιμαζόταν να κλείσει, είδε πίσω από την γυάλινη πόρτα ένα παιδικό προσωπάκι να την κοιτάζει με παράπονο. Άνοιξε ήρεμα και έσκυψε στο ύψος της μικρούλας.

"Τι κάνεις εσύ εδώ; Χάθηκες;" ρώτησε χαϊδεύοντας το παιδικό κεφαλάκι.

"Όχι, ήρθα μέχρι εδώ γιατί άκουσα ότι πουλάτε διάφορα όπως πίστη, ελπίδα, πόθο, τύχη, κλπ και θέλω και εγώ να αγοράσω κάτι. Να, κοιτάχτε, έχω λεφτά ", δήλωσε το κοριτσάκι και έβγαλε από την τσέπη του μερικά τσαλακωμένα χαρτονομίσματα.

"Μάτια μου, είσαι πολύ μικρούλα για κάτι τέτοιο", της είπε έκπληκτη.

"Σας παρακαλώ. Και αν δεν φτάνουν, θα σας φέρω και άλλα. Δώστε μου λίγη «ευτυχία». Λίγη μόνο. Μια σταλίτσα", παρακάλεσε το κοριτσάκι και εκείνη ένιωσε έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό της και να στέκεται εκεί.

"Μακάρι να είχα να σου δώσω αγάπη μου, αλλά είναι το μόνο πράγμα που δεν έχω. Αυτό πρέπει να το φτιάξεις μόνη σου. Αν και σε αυτή την ηλικία θα έπρεπε άλλοι να στο εξασφαλίζουν και να στο χαρίζουν. Μην απογοητεύεσαι γιατί είσαι δυνατή και θα τα καταφέρεις. Και όταν θα την βρεις, θα δεις πως δεν χωράει σε κανένα μπουκαλάκι και πως δεν σου λέω ψέμματα όταν σου λέω πως είναι το μόνο άρωμα που δεν έχω", είπε δακρύζοντας και χαϊδεύοντας το μικρό πρόσωπο που την κοιτούσε απελπισμένο. 

Μπαίνοντας στο μαγαζί κοίταξε το κοριτσάκι να απομακρύνεται και στεναχωρημένη γύρισε την επιγραφή στο "ΚΛΕΙΣΤΟ" . Δεν είχε πει ψέμματα. Η ευτυχία ήταν το μόνο άρωμα που δεν είχε, αν και σπάνια της το ζητούσαν. Οι άνθρωποι πάντα ήταν τόσο κοντόφθαλμοι που ζητούσαν πράγματα πιο απλά, και αυτό που ήταν το βασικότερο, το ξεχνούσαν. Καλύτερα για εκείνη μιας και δεν το είχε, αλλά τι κρίμα για εκείνους που δεν το έψαχναν, που δεν το επιδίωκαν ξεχασμένοι στα προβλήματα τους.

Κλείνοντας τα φώτα του μαγαζιού, αφού έβγαλε και τακτοποίησε την ποδιά της στην θέση της, λίγο πριν πάρει την τσάντα της και φύγει, σκέφτηκε πως μετά την επίσκεψη της μικρούλας για να νιώσεις καλύτερα, είχε έρθει η ώρα να παίξει μουσική. Άνοιξε το συρτάρι, πήρε το μεταλλικό ραβδάκι που χρησιμοποιούσε για να ανακατεύει τα αρώματα, και αφού βεβαιώθηκε ότι ο δρόμος ήταν έρημος, άρχισε να χτυπάει ρυθμικά τα τεράστια γυάλινα δοχεία δημιουργώντας ήχους, μουσική. Και όσο τα χτυπούσε, τόσο τα υγρά που είχαν μέσα άρχιζαν να ζωντανεύουν. Και χτύπο τον χτύπο, χρώματα και αρώματα, πλημμύρισαν το σκοτεινό μαγαζάκι. Και εκείνη να χορεύει στο ήχο της μουσικής και με κάθε χτύπο, χρωματιστές αχτίδες να φεύγουν από το κάθε δοχείο και να διαχέονται φωτίζοντας τον χώρο, κάνοντας τον παραμυθένιο.

Κατάκοπη και ευτυχισμένη έκλεισε την πόρτα του μαγαζιού, και αφού κλείδωσε, άνοιξε τα φτερά της και άρχισε να πετάει προς τον ουρανό. Είχε έρθει η ώρα να γυρίσει σπίτι της._  

Υγ: Μια ιστοριούλα απο μένα άσχετη με τα λοιπά δρώμενα του μπλόγκ αυτού έτσι για αλλάγη ;)