"Στο παραλίγο" κεφάλαιο τέταρτο

Τα βαριόταν απίστευτα τα πάρτι, αλλά είχε δώσει το λόγο του και έπρεπε να πάει...Μπορεί να του έλεγαν πως είχε παραμεγαλώσει για να καβαλάει ακόμα μηχανή, εκείνος όμως τα 41 χρόνια του δεν τα ένοιωθε πάνω στη μηχανή αλλά σε κάτι τέτοιες περιστάσεις...

Χαμογέλασε με αυτοπεποίθηση σε όσους τον πλησίασαν να τον χαιρετίσουν και έτρεξε στο μπαρ να παραγγείλει ένα ποτό μήπως και η αιθυλική αλκοόλη τον βοηθήσει να την παλέψει.... Τους περισσότερους τους ήξερε. "Συνάδελφοι" , σκέφτηκε και γέλασε μόνος του με τον χαρακτηρισμό. Με κάποιους είχε κάνει πολύ παρέα στο παρελθόν... με κάποιους άλλους είχε τσακωθεί και ανάμεσα στα θηλυκά της παρέας υπήρχαν ήδη δύο που είχαν περάσει πριν χρόνια από το κρεββάτι του.

Τίποτα δε χάθηκε

ποτέ από κανέναν

ούτε ένα αστέρι

δε ξεστράτισε ποτέ.

Κανένας δεν υπέφερε

για πάντα στα χαμένα

κανείς δεν πέθανε ποτέ

ωραίε μου εαυτέ.

Κι αν είναι λόγια δύσκολα

είναι τ’ αγαπημένα

κι αν τα πιστεύεις γεια χαρά

και φεύγω ήσυχα.

Τίποτα δεν πέρασε

ούτε και θα γυρίσει

όλα συμβαίνουν τώρα

όλα σε μια στιγμή.

Παράφορη εποχή

κι η μέρα όμορφη

η μέρα δύσκολη

μια πρόκληση ζωής

αθάνατοι θνητοί.

ακούστηκε μέσα στο μυαλό του ο Μάλαμας να τραγουδάει ντύνοντας σαν μουσικό χαλί την οικεία εικόνα  που έβλεπε μπροστά του. Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια, σκέφτηκε βαριεστημένα και ανταπέδωσε το χαμογελο σε μια μελαχρινή που του στεκόταν λίγο πιο πέρα.

"Που ξέρεις μπορεί να φανείς τυχερός και να φύγεις απο εδώ μαζί της απόψε ... Ιόλη την λένε, κριτικός τέχνης είναι, και σίγουρα σε γουστάρει... περνάει ακόμα η μπογιά σου κύριε" άκουσε μια γυναικεία φωνή να του λέει στο αυτί.

Η Γιώτα! Επιτέλους να και κάποιος που συμπαθούσε πραγματικά, σκέφτηκε μόλις την αντίκρισε.

"Πως και ξεμύτισες όμορφε??? Καιρό είχαμε να σε δούμε... ζωγράφιζες???"

"Έτσι λέω πως ζωγράφιζα. Τι κάνεις Γιωτάκι?"

"Εδώ παλεύω με τα θηρία της τέχνης....και ευτυχώς που ήρθες γιατί θα την έχανα την μάχη..."

"Το υποσχέθηκα στο Αντώνη γιαυτό ήρθα...."

"Απορώ βρε Παύλο πως κάνεις τόσα χρόνια παρέα με αυτόν τον λεχρίτη και επίσης απορώ πως στα κομμάτια αυτός ο καράβλαχος μπήκε στα λημέρια της τέχνης..."

"'Ελα ρε συ, μην είσαι τόσο αφοπλιστικά ειλικρινής και σκληρή. Καταβάθος είναι καλό παιδί..."

"Μόνο εσύ το νομίζεις αυτό! Για πες, τι ετοιμάζεις???"

........

"Μάλιστα. Κατάλαβα, τα χρόνια περνάνε και οι συνήθειες δεν κόβονται εύκολα. Θα μας βγάλεις πάλι την Παναγιά για να δούμε τι έφτιαξες. Ας είναι...είμαι πολύ γριά πλέον για να προσπαθώ να σε πείσω για το αντίθετο..."

" Γιωτάκι εσύ είσαι αιώνια έφηβη!"

"Καλά μας έπεισες...πες τα στον ρευματολόγο μου αυτά. Αλλά ας είναι, χρόνια είναι και περνάνε. Αφού δεν μπορώ να τα σταματήσω, αποφάσισα να τα καλωσορίζω!"

"Ακόμα γράφεις στην εφημερίδα που έγραφες???"

"Αντιπαρέρχομαι που δεν με διαβάζεις, αλλά ναι. Που να αλλάζω τέτοιες εποχές συνήθειες... Η μελαχρινή θα φάει τα λυσσακά της, δεν θα πας να της μιλήσεις??? Άσε που με κοιτάει με μισό μάτι..."

"Μπα δεν έχω όρεξη. Προτιμώ να κάτσω εδώ και να τα πω λιγάκι μαζί σου.."

"Που σαι Μάρκο να δεις ρέντα που βιάστηκες να δεις τα ραδίκια ανάποδα! Και εικοσιπεντάρα κάνει στην πάντα ο γοητευτικός ζωγράφος για πάρτη μου" του είπε και του έκλεισε με πονηριά το μάτι.

" Γιωτάκι δεν μεγαλώνεις μόνο εσύ, μεγαλώνουμε ξέρεις και οι υπόλοιποι..."

" Μπα ο χρόνος με εσάς τους άντρες είναι πιο καλός, πιο τρυφερός....εμάς ασπρίζουν τα μαλλιά μας και τρέχουμε για βαφές ...βγάζουμε μερικές ρυτίδες και τρελαινόμαστε στα μπότοξ να τις εξαφανίσουμε...χαλαρώνουν οι κοιλιακοί μας και ο νόμος της βαρύτητας αρχίζει να θυμάται κάθε εκατοστό του κορμιού μας και μας πιάνει παράκρουση  με πιλάτες και γιόγκες. Και δες εσένα με τις ρυτίδες σου, τους άσπρους κροτάφους σου και το ελαφρά ατημέλητο λουκ σου να κρύβει έντεχνα όποια πιθανόν απώλεια υπάρχει εντός των ρούχων, στέκεις εδώ γοητευτικότερος από ποτέ..Οπότε άσε τις μπούρδες πως όλοι μεγαλώνουμε. Κάποιοι μεγαλώνουν...κάποιοι ωριμάζουν σαν το καλό κρασί και κάποιοι γίνονται σαν παραγινομένοι γερμάδες!"

"Άρε Γιωτάκι είχα ξεχάσει πόσο απολαυστικές είναι οι συζητήσεις μαζί σου!"

" Να σου πω μικρέ τώρα ο λεχρίτης φίλος σου μου είπε πως δεν θες να πουλήσεις τον πίνακα της έκθεσης. Σε μένα που σου κάνω τόσο καλή παρέα τουλάχιστον θα πεις το λόγο?"

" Γιατί μυρίζομαι πως ο Αντώνης σε έστειλε να με πείσεις???"

"Γιατί εκτός από γοητευτικός είσαι και πανέξυπνος! Έλα τώρα μην με σταυρώνεις νυχτιάτικα και έχω πάρει και διουρητικά. Τόσα κομπλιμέντα απανωτά έκανα η γυναίκα δεν θα μου πεις?"

"Αφού ξέρεις ρε Γιώτα.. δεν μπορώ...με κάποιους πίνακες απλά δεν μπορώ..."

"Ότι δεν μπορείς το ξέρω, το γιατί δεν μπορείς προσπαθώ χρόνια να καταλάβω....Άρε Παύλο πότε θα μπει μέσα στο κεφάλι σου αυτό που έχω κουραστεί να σου λέω...Ένας πίνακας, είτε σου αρέσει είτε όχι, από τη στιγμή που τον φτιάχνεις παύει να ανήκει σε σένα ακόμα και αν έχει φτιαχτεί από τα μύχια του "είναι" σου... η τέχνη ανήκει στους άλλους... Τελοσπάντων δεν σε πιέζω άλλο πάω να πω στο λεχρίτη πως δεν κατάφερα τίποτα, να δω την φάτσα του και να ανέβει και πάλι η διάθεση μου γιατί μου την έριξες με τα χαζά σου..."

"Στο καλό Γιωτάκι τα λέμε..."

"Ναι σε κάνα δίχρονο πάλι αν ζω! " είπε και έφυγε χαμογελώντας.

Πράγματι διασκέδαζε τις συζητήσεις με τη Γιώτα και ας έληγαν τις περισσότερες φορές κάπως απότομα. Σίφουνας ήταν η Γιώτα στο γράψιμο της, σίφουνας και σαν παρέα. "Γιατί δεν τον πουλάω" σκέφτηκε και αμέσως μελαγχόλησε...Άντε να τους πεις πως δεν τον πουλάω γιατί είναι θεόστραβοι όλοι τους. Ένα ουισκάκι ακόμα και θα έφευγαν οι μαύρες σκέψεις που πλησίαζαν. Έκανε νόημα στο μπάρμαν και του έδωσε το άδειο ποτήρι. Και αυτό το απογευματινό, τι περίεργη σύμπτωση.. σκέφτηκε πίνοντας την πρώτη του γουλιά από το δεύτερο ποτήρι της βραδιάς... Πράγματι αυτή η Άννα εντελώς αδιάφορη ήταν. Αν τον ρωτούσες τώρα τι χρώμα μάτια είχε δεν θυμόταν καν να σου πει. Και όμως αυτό το "δεν θα καταλαβαίνατε" είχε χτυπήσει φλέβα... όχι δεν θα το άφηνε έτσι. Γιαυτό είχε ζητήσει και το mail...Θα το έλυνε το μυστήριο και μάλιστα σύντομα... Δεν είχε άλλωστε τίποτα καλύτερο να κάνει...τις τελευταίες εβδομάδες όλοι νόμιζαν πως ζωγράφιζε και εκείνος απλά κοιτούσε τους λευκούς καμβάδες να κάθονται απέναντι του... θα ασχολιόταν λοιπόν λιγάκι με αυτό το θέμα να περάσει η ώρα του.

Έβγαλε το κινητό από την τσέπη και πάτησε το πράσινο κουμπί...

"'Έλα είμαι έξω μπορείς να βγεις απόψε...οκ σε κάνα μισάωρο έρχομαι να σε πάρω από το γνωστό μέρος...τι?? καλά έλα με το δικό σου τότε ..τα λέμε μωρό μου. Ραντεβού έξω από το σπίτι"  είπε και έκλεισε το τηλέφωνο ικανοποιημένος. Χαιρέτισε βιαστικά τον Αντώνη που διαμαρτυρόταν έντονα πως φεύγει νωρίς και βγήκε ξαλαφρωμένος στην μελαγχολική νύχτα.

                          ......................................................................................................

Με τους υπολογιστές η σχέση μου πάντα ήταν ουδέτερη. Αποτελούσαν βασικό εργαλείο της δουλειάς μου και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τους βαριέμαι στον ελεύθερο χρόνο μου. Βέβαια όπως κάθε σοβαρός άνθρωπος της γενιάς μου και facebook είχα και email, μόνο που τα άνοιγα σπάνια έως ποτέ...

Όταν λοιπόν εκείνο το απόγευμα, τέλη Νοεμβρίου, που έβρεχε καταρρακτωδώς και είχα κλειστεί αναγκαστικά μέσα στο σπίτι, άνοιξα το email μου και είδα 53 εισερχόμενα δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση.  Βαριεστημένα πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα να ξεκαθαρίσω την σαβούρα και να τους ρίξω μια ματιά... Η πλειοψηφία ήταν ειδοποιήσεις από το facebook. Ο τάδε σχολίασε το τάδε και άλλα παρόμοια , το ένα ήταν από την ξαδέλφη μου που μου έστελνε καινούριες φωτογραφίες από το ροδαλό μωράκι της που είχε μεγαλώσει, μερικά ήταν διαφημιστικά από διάφορες εγγραφές σε καταστήματα που είχα κάνει στο παρελθόν...τικ και delete το πήγαινα και αν δεν ήμουν πιο προσεκτική ίσως και να το είχα σβήσει. Ανάμεσα στα δεκάδες mail υπήρχε και ένα με αποστολέα p.ath@gmail.com και θέμα έρευνα. Στην αρχή το πέρασα βιαστικά όταν ήρθε η ώρα όμως να το σβήσω είπα από περιέργεια να το ανοίξω πρώτα να δω τι γράφει...

Απο : p.ath@gmail.com

Προς: anna_p77@yahoo.gr

Θέμα: Έρευνα

Η Γκαλερί Nuovo συμμετέχοντας σε μια έρευνα σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Αθηνών και το Τμήμα Ψυχολογίας, καλεί τους πιστούς φίλους της να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή. Σας αποστέλλουμε συνημμένα  αρχείο με 10 τυχαίους  πίνακες ζωγραφικής αριθμημένους και σας ζητάμε να χαρακτηρίσετε έστω έναν από αυτούς μονολεκτικά, είτε με τη χρήση κάποιου επιθέτου, είτε κάποιου ουσιαστικού, αναφέροντας τον αριθμό του πίνακα που αντιστοιχεί. Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για το χρόνο σας.

Με εκτίμηση 

Γκαλερί Nuovo

Δυόμιση  εβδομάδες είχαν περάσει από την τελευταία μου επίσκεψη στην γκαλερί και το μόνο που δεν περίμενα ήταν mail από αυτούς. Θυμήθηκα πως το είχα συμπληρώσει σε κάποιο φυλλάδιο μπαίνοντας την πρώτη φορά οπότε δεν μου έκανε εντύπωση πως με βρήκαν. Σίγουρα αν ήξεραν ποια ήμουν δεν θα μου το είχαν στείλει, σκέφτηκα και χαμογέλασα μόνη μου. 

Η αλήθεια είναι πως μετά την άσχημη τροπή των πραγμάτων είχα προσπαθήσει να μην σκέφτομαι εκείνον τον περίεργο πίνακα και σε ένα μεγάλο βαθμό τα είχα καταφέρει. Τα συνημμένο αρχείο όμως που περίμενε υπομονετικά να το κατεβάσω μου έξαψε την περιέργεια. Γιατί μπορεί να μην ήμουν πολύ φιλότεχνη, αλλά μετά το τελευταίο σοκ που είχα πάθει, είχα αρχίσει να βλέπω τη ζωγραφική με άλλο μάτι μάτι.

Πάτησα το ζιπαρισμένο αρχείο να κατέβει και πήγα στην κουζίνα να κάνω έναν ελληνικό καφέ. Γυρνώντας με την κούπα στα χέρια βρήκα το αρχείο πάνω στην επιφάνεια εργασίας και με ένα κλικ το έκανα αποσυμπίεση. Μέσα στο φάκελο πράγματι υπήρχαν 10 εικόνες πινάκων. Πίνοντας σιγά σιγά το καυτό καφέ μου άρχισα να τους χαζεύω έναν προς ένα. Το Νο1 ήταν ένας εντελώς αδιάφορος προς εμένα πίνακας. Το Νο2 είχε μια δυναμική. Το Νο3 πρέπει να ήταν κάποιος γνωστός πίνακας γιατί κάτι μου θύμιζε έντονα. Στο Νο4 είχα ήδη βαρεθεί και είπα να τους περάσω στα γρήγορα μια ματιά. Εκεί λοιπόν που κατέβαζα με το ποντίκι τις εικόνες η ματιά μου κοκάλωσε σε ένα συγκεκριμένο. Βιαστικά τον κέντραρα στην οθόνη και τον κοίταξα με περισσότερη προσοχή. Το Νο7 ήταν ένας πίνακας πολύ περίεργος που με τρόμαζε. Όσο τον κοιτούσα έπιανα τον εαυτό μου να τραβιέται τρομαγμένα μακρυά από την οθόνη. Δεν ήταν το αντικείμενο που απεικόνιζε μιας και ήταν αφαιρετικός πίνακας αλλά για ένα περίεργο λόγο έβγαζε τόσο μα τόσο θυμό που καταντούσε αποκρουστικός. Βιαστικά έκλεισα το αρχείο προσπαθώντας να ξεχάσω την εικόνα που μόλις είχα αντικρίσει,  πράγμα που αποδείχτηκε μάταιο. Ακόμα και με το αρχείο κλειστό και πεταμένο στον κάδο ανακύκλωσης ο θυμός εκείνου του πίνακα ήταν λες και είχε κάτσει μέσα μου. Χωρίς λοιπόν να το σκεφτώ πολύ, απάντησα στο mail της έρευνας γράφοντας απλά Νο7- ΘΥΜΟΣ και μάλιστα με κεφαλαία, λες και ήθελα να φωνάξω πόσο έντονο ήταν το συναίσθημα που μου προκαλούσε και πάτησα "αποστολή".

Εκείνο το βράδυ είδα έναν εφιάλτη. Είδα εμένα μέσα σ ένα δωμάτιο με τον πίνακα του mail απέναντι μου και ένα σωρό άγνωστους ανθρώπους να μου μιλάνε θυμωμένα και να με σπρώχνουν. Ξύπνησα ιδρωμένη παρά το κρύο και μέχρι τα ξημερώματα στριφογυρνούσα ανήσυχη στο κρεββάτι μου.