"Στο παραλίγο" κεφάλαιο τρίτο

Την πρώτη φορά τα βήματα μου με οδήγησαν εκεί τυχαία....Τη δεύτερη πήγα για να  το επιβεβαιώσω...Τη τρίτη και την τέταρτη γιατί ήμουν ήδη αιχμάλωτη εκείνου του πίνακα. Μετά το πρώτο σοκ, και λίγο πριν ξεκινήσω για τη δεύτερη επίσκεψη μου, ούτε και η ίδια δεν μπορούσα να εξηγήσω στην φίλη μου τι ακριβώς μου προκαλούσε ο συγκεκριμένος πίνακας. Τι κι αν εκείνη επέμενε πως  είχε χαρακτηριστεί από του κριτικούς δυναμικός, μοντέρνος και με ευχάριστη αύρα εγώ δεν μπορούσα να τον δω έτσι... Σε μένα προκαλούσε θλίψη...σαν θρήνος πλεγμένος με χρώματα πάνω σε καμβά. "Ωραία και αφού σου προκαλεί τόση θλίψη, γιατί πας να τον ξαναδείς???" με ρώτησε στο τηλέφωνο όλο απορία... Πως να της εξηγήσω όμως πως πρώτη φορά στη ζωή μου κάτι με άγγιζε σε τέτοιο βαθμό...πως να την κάνω να καταλάβει πως έπρεπε να δω αν ήταν τυχαίο γεγονός....ανοησίες ενός ανόητου ανθρώπου ανθρώπου, θα σκεφτόταν. Γιαυτό αρκέστηκα να της πω ψέματα, πως δεν πήγαινα για εκείνον τον ένα πίνακα, αλλά για να δω και την  υπόλοιπη έκθεση που τόσο άκομψα είχα αφήσει στη μέση.

Τη δεύτερη φορά που τον αντίκρισα ο πόνος μου ήταν πλέον οικείος...Λες και ήταν ο δικός μου πόνος για ότι στενάχωρο μου είχε συμβεί μέχρι τότε. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου που όταν την έχασα ένοιωθα σαν να έχανα ολόκληρο τον κόσμο μου....Θυμήθηκα ένα πέσιμο από το ποδήλατο μου στη μέση του δρόμου ...τα γέλια των παιδιών .... τη ντροπή και τα δάκρυα που έτρεχαν καυτά στα σκονισμένα μάγουλα μου ... Θυμήθηκα το καλοκαίρι στη Αντίπαρο που ο Γιώργος είχε προτιμήσει την Μαίρη από μένα και την φιλούσε με πάθος μπροστά μου λουσμένοι με ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα δίπλα στη θάλασσα λες και είχαν βγει από διαφημιστικό σποτ ... Και όσο θυμόμουν αυτούς τους μικρούς μου πόνους, δάκρυα έβγαιναν από μέσα μου ποτάμι και δεν μπορούσα να τα σταματήσω.

Τη τρίτη φορά ο πόνος είχε αλλάξει για ακόμα μια φορά, αλλά και πάλι ήταν εκεί. Πλέον δεν καθρέφτιζε τον δικό μου αλλά το πόνο κάποιου άλλου...ίσως το πόνο αυτού που τον έφτιαξε. Όσο προσεκτικά και αν τον κοιτούσα ελπίζοντας να μου αποκαλύψει το μυστικό του τόσο χανόμουν μέσα στο συναίσθημα του...Πόνος απώλειας ίσως...πασπαλισμένος με λίγη ενοχή και σερβιρισμένος με μπόλικη αγάπη και ίχνη θυμού. Είχα τρελαθεί εντελώς. Το μυαλό μου έκανε σενάρια αβάσιμα και όλες μου οι αισθήσεις ανταποκρίνονταν σ αυτόν το περίεργο θρήνο. Ο πίνακας καλούσε τη ψυχή μου να θρηνήσει μαζί του και εκείνη χωρίς την παραμικρή αντίσταση το δεχόταν και νέα δάκρυα να ανεβαίνουν για να επισφραγίσουν αυτή τη ανόητη αλληλεπίδραση και νέα βλέμματα περίεργων να με κοιτάνε με απαξίωση.

Τη τέταρτη φορά που επισκέφτηκα την έκθεση τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα.... Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει από την στιγμή που είχα σταθεί και πάλι μπροστά στον πίνακα ,μάλλον αρκετή, γιατί είχα απορροφηθεί τόσο ώστε να μην προσέξω αμέσως την καλλίγραμμη νεαρή κοπέλα που χρειάστηκε να με πιάσει από το χέρι για να καταφέρει να με κάνει να την προσέξω. Με μια βιαστική κίνηση σκούπισα τα δάκρυα μου και  την άκουσα έκπληκτη να με παρακαλεί ευγενικά να την ακολουθήσω γιατί ο ιδιοκτήτης της γκαλερί ήθελε να μου μιλήσει. Σε κλάσματα δευτερολέπτου κατάλαβα την άβολη θέση στην οποία είχα βρεθεί και κοκκίνισα από ντροπή... Τρεις μέρες τώρα, εγώ η άχρωμη και άοσμη που μόνο στόχο είχε να περνά απαρατήρητη, είχα καταφέρει να γίνω θέαμα με τον πιο ντροπιαστικό τρόπο και  θα έπρεπε να απολογηθώ γιαυτό.

Με το κεφάλι σκυμμένο και με τα χέρια μου να παίζουν νευρικά με το λερωμένο μου χαρτομάντιλο ακολούθησα ήρεμα την όμορφη κοπέλα, ευχόμενη να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Σαν παιδί που μόλις έχει διαπράξει μια σκανταλιά και το συνοδεύουν στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου μπήκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα στο τεράστιο δωμάτιο με το γυάλινο γραφείο και τους μαύρους δερμάτινους καναπέδες για να αντικρίσω έναν κουστουμαρισμένο σαραντάρη να με κοιτάζει με δυσπιστία και απαξίωση.

"Αντώνης Καραπιπέρης ιδιοκτήτης της γκαλερί. Και εσείς είστε????" είπε με αδιαφορία και με μια ελαφριά απογοήτευση στο πρόσωπο του.

"Εγώ ... Άννα Πέτρου" ψέλλισα σχεδόν ψιθυριστά

"Καθίστε κυρία Πέτρου" είπε με προσποιητή ευγένεια και εγώ σαν πειθήνιο σκυλάκι κάθισα. Ω τους ήξερα αυτούς τους τύπους με τα κοστούμια και το μπλαζέ ύφος... Πως είχα μπλέξει έτσι... Έδωσα κουράγιο στον εαυτό μου είπα από μέσα μου πως θα κρατήσει λίγα λεπτά η όλη συνάντηση, πως θα ζητούσα συγνώμη και πως θα τελείωνε το θέμα όσο πιο αναίμακτα γινόταν.

" Κυρία Πέτρου δεν ξέρω τι τραγικό μπορεί να έχει συμβεί στην προσωπική σας ζωή αλλά θα ήθελα  να σας παρακαλέσω, στα πλαίσια των κανόνων κόσμιας συμπεριφοράς να προσπαθήσετε να μην επαναλάβετε το σκηνικό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες. Η εικόνα μιας γυναίκας να κλαίει ανεξέλεγκτα μπροστά σε ένα πίνακα δεν είναι ότι το καλύτερο για τη προβολή της γκαλερί. Γιαυτό σας παρακαλώ να μην μας επισκεφτείτε ξανά μέχρι να νιώσετε πως είσαστε πλήρως καλά ψυχολογικά"  είπε ξεφυλλίζοντας αδιάφορα ένα δερματόδετο τηλεφωνικό κατάλογο.

"Χίλια συγνώμη" είπα παθητικά δεχόμενη τα προσβλητικά του λόγια... Είπαμε ο κομπάρσος δεν πάει κόντρα στους ήρωες...τα δέχεται όλα ακόμα και τις αβάσιμες προσβολές που κάνουν το αίμα του να σιγοβράζει... "δεν θα επαναληφθεί" συμπλήρωσα και σηκώθηκα αθόρυβα να φύγω...στην πόρτα όμως λίγο πριν κατεβάσω το πόμολο και την ανοίξω γύρισα διστακτικά και με φωνή που μόλις ακουγόταν ρώτησα.."Πριν φύγω να σας κάνω μια ερώτηση??? Στο διαφημιστικό της έκθεσης ο πίνακας αναφέρεται ως ανώνυμο και εκτός από την κριτική του δεν αναγράφεται, ούτε ο τίτλος του, ούτε ο δημιουργός του. Εσείς όμως θα γνωρίζετε....πείτε μου μόνο το όνομα του δημιουργού..."

"Λυπάμαι κυρία Πέτρου αλλά ο δημιουργός επιθυμεί να μείνει ανώνυμος στο κοινό" είπε εκείνος με το περήφανο και σκληρό του ύφος ελαφρώς ραγισμένο..."Μισό λεπτό.." ακούστηκε ξανά τη στιγμή που έκανα το πρώτο βήμα να βγω από το δωμάτιο "Να σας κάνω και εγώ μια ερώτηση??? Θέλετε δηλαδή να μου πείτε πως ο λόγος της υπερβολικής ομολογουμένως αντίδρασης σας μπροστά στον πίνακα δεν πηγάζει από προσωπικά ζητήματα αλλά από τον πίνακα αυτό καθεαυτό??? με ρώτησε και αυτή τη φορά η έκφραση του ήταν τόσο αινιγματική που δύσκολα την ερμήνευες..."Και να σας εξηγούσα δεν θα καταλαβαίνατε....Καλό σας βράδυ" απάντησα με θάρρος για πρώτη φορά και βγήκα βιαστικά τρέχοντας έξω από την αίθουσα και μακρυά από τον πίνακα...τα συναισθήματα που μου προκαλούσε ...την άβολη θέση που με είχε φέρει....τα προσβλητικά σχόλια του ιδιοκτήτη  για να λουφάξω ανακουφισμένη και πάλι στην ηρεμία της αφάνειας μου... Η έκθεση άλλωστε εκείνη την ημέρα θα τελείωνε και μαζί της θα τελείωνε ήλπιζα και όλη αυτή η περίεργη ιστορία στην οποία είχα μπλεχτεί.

..................................................................

"Ωραία και τώρα τι κατάλαβες που γνώρισες την κλαιούσα ιτιά???" είπε ο Αντώνης κλείνοντας πίσω του την πόρτα. " Στο είπα ρε πως δεν λέει και τίποτα, αλλά εσύ δεν ακούς κανέναν ...΄Ώρα να πληρώσεις το χρέος σου. Σε άφησα να παίξεις τον ιδιοκτήτη της γκαλερί, σειρά σου να με ακολουθήσεις στο πάρτι όπως υποσχέθηκες!" είπε γελώντας με ικανοποίηση.

" Πάρε το ηλίθιο επώνυμο σακάκι σου ...πάω να κάνω ένα τσιγάρο και έρχομαι.." είπε και έβγαλε με απέχθεια το μαύρο σακάκι. 

" Κράτα το σου πάει " συνέχισε εκείνος στο ίδιο πειραχτικό ύφος.

" Να μου λείπει! Πάρτο, σκυλοβρωμάει κιόλας. Καλά ρε φίλε μισό μπουκάλι κολόνια άδειασες πάνω σου???"

" Μην αργήσεις μας περιμένουν!"

" Να σου πω παίζει να έχουμε το mail της κοπέλας που μόλις έφυγε?" είπε γυρνώντας στο κατώφλι της πόρτας με το τσιγάρο στο ένα χέρι και τον αναπτήρα στο άλλο.

"Φυσικά και παίζει. Πόσο λίγο με ξέρεις... Στην είσοδο της γκαλερί τους βάζω να συμπληρώσουν ερωτηματολόγιο και μέσα στα πεδία είναι και το mail τους για να λαμβάνουν ενημερώσεις για τις προσεχείς εκθέσεις. Για τι με πέρασες, είμαι σοβαρός επαγγελματίας. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως η κλαιούσα πρέπει να συμπλήρωσε ένα τέτοιο..." 

"Καλά Άννα την λένε Πέτρου νομίζω πως είπε,  βρες το και φέρτο μαζί σου θα σε περιμένω απέξω να φύγουμε για το πάρτι σου."

"Τι νομίζεις έτσι εύκολα θα στο δώσω? Αν και δεν καταλαβαίνω το λόγο που το θες, θα το ανταλλάξω με κάτι.."  ούρλιαξε ο Αντώνης αλλά η πόρτα είχε ήδη κλείσει αφήνοντας τον νευριασμένο με το φίλο του που δεν περίμενε να ακούσει τι είχε να του πει.

υγ: τα ονόματα των ηρώων είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά είναι τυχαία