"Στο παραλίγο" κεφάλαιο έκτο

"Συγνώμη δεν ήθελα να σας τρομάξω..."

"Εμ... δεν πειράζει..."

"Τι κάνετε εδώ? Θα μπορούσα να σας βοηθήσω σε κάτι?"

"Περνούσα τυχαία...και έριχνα μια ματιά..."

"Σας βλέπω λίγο σαστισμένη..."

"Καλά είμαι...μου ήρθε ξέρετε ένα mail και έχω μπερδευτεί λιγάκι...τίποτα τίποτα ανοησίες λέω...καλό σας βράδυ..."

" Μισό λεπτό μην φεύγετε...τι mail σας ήρθε ???"

" Κάτι για μια αναμνηστική έκθεση...αχ σας παρακαλώ αφήστε με να φύγω. Ήδη νοιώθω πολύ άβολα"

" Επειδή σας ζήτησα να μην ξανάρθετε και εσείς βρίσκετε εδώ???"

"Μα δεν μπήκα μέσα , δεν έκανα κάτι κακό...."

" Μην απολογείστε....θα μπορούσαμε να πιούμε έναν καφέ και θα σας εξηγήσω...μην φοβάστε να εδώ απέναντι έχει μια καφετέρια. Σας παρακαλώ δέκα λεπτά από τον χρόνο σας θέλω... έναν καφέ και τίποτα παραπάνω τι λέτε?"

"Ε.... εντάξει" είπε και σε λίγα λεπτά βρισκόντουσαν μέσα στην αποπνικτικά ζεστή αίθουσα της καφετέριας.

"Τι θα πιείτε?"

"¨Εναν γαλλικό σκέτο"

"Θα μας φέρεις έναν γαλλικό σκέτο και έναν εσπρέσο. Ο Δεκέμβρης νωρίς ,νωρίς έδειξε τα δόντια του δεν βρίσκετε?" 

"Αχ κύριε...συγνώμη δεν θυμάμαι και το όνομα σας, για τον καιρό θέλατε να μιλήσουμε??? Ξέρετε μετά την τελευταία μας συνάντηση δεν μου είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να βρίσκομαι εδώ μαζί μας.."

"Αφοπλιστική η ειλικρίνεια σας, με εκπλήσσει ευχάριστα. Ας το πιάσουμε λοιπόν από την αρχή....Ας συστηθούμε ξανά...Παύλος Αθηναγόρας χάρηκα για την γνωριμία..."

" Μισό λεπτό, γιατί νομίζω πως με κάποιο άλλο όνομα μου είχατε συστηθεί?"

" Γιατί αν και δεν το θυμάστε το όνομα εκείνο, πράγματι σας είχα συστηθεί με άλλο όνομα..."

"Τώρα και αν έχω μπερδευτεί απόλυτα......."

" Ωραία κάτσε να σε ξεμπερδέψω...μου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό αυτές τις τυπικούρες του πληθυντικού δεν τις αντέχω καθόλου.."

"Παρακαλώ.."

" Λοιπόν πριν λίγο καιρό μoυ ζήτησες να σου αποκαλύψω το όνομα του ζωγράφου εκείνου του πίνακα σωστά?"

"Σωστά!"

"Ε με αρκετές μέρες καθυστέρηση μόλις το έκανα..."

"Δηλαδή για να καταλάβω εσύ ζωγράφισες τον πίνακα?'

"Ναι εγώ.."

"Και είσαι και ο ιδιοκτήτης της γκαλερί?"

"Χα χα όχι, ο ιδιοκτήτης είναι ο φίλος μου ο Αντώνης"

"Συνεχίζω πάντως να μην καταλαβαίνω γιατί αυτό το ψέμα?"

" Γιατί βρισκόμουν μπροστά σε κάτι πολύ περίεργο και ήθελα ανεπηρέαστα να δω τι έτρεχε..."

"Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω τίποτα..."

"Άννα ο πίνακας που τόσο σε συγκίνησε είναι πολύ σημαντικός για μένα για κάποιο πολύ προσωπικό λόγο που θα ήθελα να μου επιτρέψεις να μην σου αναφέρω... Τον πίνακα αυτόν τον έχουν δει δεκάδες κριτικοί ζωγράφοι και απλοί θεατές όπως εσύ και κανένας μα κανένας δεν μπόρεσε ούτε στο ελάχιστο να καταλάβει τι προσπαθούσα να εκτονώσω μέσα από αυτόν. Γενικά αν και με θεωρούν αρκετά προικισμένο στο είδος μου έχω ένα μεγάλο παράπονο ...Οι πίνακες μου χαίρουν πλήρης αποδοχής αλλά κανένας και ποτέ δεν μπόρεσε να τους καταλάβει... Δεν ξέρω αν ασχολείσαι με κάποια μορφή τέχνης αλλά για εμάς που το κάνουμε είναι ένας τρόπος έκφρασης,....ένας εναλλακτικός τρόπος ομιλίας. Φαντάσου λοιπόν πως είναι για μένα 20 χρόνια τώρα να μιλάω και κανένας να μην με ακούει και ξαφνικά από το πουθενά το πιο "απίθανο" άτομο, και συγχώρεσε με γι αυτόν τον χαρακτηρισμό , να πιάνει επιτέλους δικά μου σήματα. Στην αρχή δεν σου κρύβω σοκαρίστηκα...  στην πορεία πίστεψα πως πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός και γιαυτό σου έπαιξα αυτό το ηλίθιο παιχνίδι. Έπρεπε να ξέρω... Όταν μου το επιβεβαίωσες και με το δεύτερο πίνακα τότε κατάλαβα πως μόνο τυχαίο δεν ήταν.."

"Ο πίνακας Νο 7..."

"Ναι ο πίνακας Νο7 και αυτός δικός μου επίσης. Ξέρω πως το ψέμα δεν είναι ότι καλύτερο για την αρχή μιας γνωριμίας και επίσης ξέρω πως ήμουν απαράδεκτος στην πρώτη μας συνάντηση, αλλά λίγο το σοκ, λίγο η επιφυλακτικότητα με έκαναν έτσι. Τώρα λοιπόν που σου απάντησα στις ερωτήσεις σου συμπεριλαμβανομένου και της πρώτης θα απαντήσεις και εσύ στη δική μου?"

" Ε... δεν θυμάμαι σε ποια ερώτηση αναφέρεσαι..."

"Ο πίνακας μου σε έκανε να κλαις έτσι δεν είναι???"

"....Ναι..."

"Σου συμβαίνει συχνά με πίνακες αυτό...?"

"..Όχι ...για την ακρίβεια ήταν η πρώτη φορά..."

"Και θέλεις να μου πεις τον λόγο??? Τότε μου είπες "δεν θα καταλαβαίνατε"...που ξέρεις ίσως και να καταλάβω..."

" ..Είναι μπερδεμένο...πολύ μπερδεμένο... και ειλικρινά δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω.."

"Σε παρακαλώ μπορείς να μην κοιτάζεις την κούπα του καφέ σου και να κοιτάς εμένα...πολύ καλύτερα. Λοιπόν το ξέρω, για την ακρίβεια το βλέπω, πως έχεις έρθει σε πολύ δύσκολη θέση. Σου είπα και πάρα πολλά πράγματα μαζεμένα και από ότι φαίνεται η κοινωνικότητα  δεν είναι και από τα μεγαλύτερα ατού σου... θα μου υποσχεθείς πως όταν νοιώσεις έτοιμη θα μου απαντήσεις σε αυτή μου την ερώτηση και εγώ υπόσχομαι πως για απόψε θα σε αφήσω στην ησυχία σου..."

"...Σύμφωνοι..."

"Ωραία μπορούμε να φύγουμε τώρα. Και να ξέρεις πως τα mail ήρθαν από εμένα και το προσωπικό μου mail και πως η γκαλερί δεν έχει καμία ανάμειξη σε αυτό....θέλεις να σε πάω σπίτι σου?"

"Όχι..όχι  ευχαριστώ θα πάρω ταξί καληνύχτα"

"Καληνύχτα Άννα και χάρηκα που τα είπαμε"

"Πάντα νόμιζα πως γυναίκα τον είχε ζωγραφίσει, καληνύχτα" είπε και μπήκε μέσα στο ταξί.

Ο Παύλος έμεινε να κοιτάζει με απορία το ταξί που απομακρυνόταν . Τι περίεργο πλάσμα...από τη μια δειλό και φοβισμένο και από την άλλη να πετάει κάτι τέτοιο πριν φύγει...Έβγαλε ένα τσιγάρο και το άναψε τραβώντας μια βαθιά ρουφηξιά. Σε όλη τη συνάντηση η κοπέλα ελάχιστα είχε σηκώσει το κεφάλι της από το τραπέζι. Ούτε το παλτό της δεν είχε βγάλει από την αμηχανία της. Καιρό είχε να συναντήσει τόσο  περίεργο άνθρωπο. Όμορφη δεν την έλεγες, ο Αντώνης είχε δίκιο. Τώρα που την είχε προσέξει καλύτερα πράγματι δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη. Καστανή, με μαλλιά μέχρι τους ώμους, μέτριο σωματότυπο χωρίς κάτι εντυπωσιακό , ντυμένη απλά, βαμμένη ελάχιστα, χωρίς κοσμήματα, σαν τις κοπέλες εκείνες που περνάνε από δίπλα σου και σε μερικά δευτερόλεπτα δεν θυμάσαι καν πως πέρασαν. Αλλά εκτός από το αδιάφορο παρουσιαστικό της είχε και αυτό τον περίεργο χαρακτήρα. Δύσκολα θα έπαιρνε απαντήσεις από την Άννα αυτό καταλάβαινε. Και όσο το συνειδητοποιούσε, τόσο απογοητευόταν που απ όλους τους ανθρώπους του πλανήτη, εκείνη είχε βρεθεί να παίξει αυτό το ρόλο. 

"Και αυτό το τελευταίο που είπε...γυναίκα... γιατί γυναίκα?" αναστέναξε, πέταξε το τσιγάρο, ανέβηκε στην μηχανή και πάτησε γκάζι.

.........................................................................................................................

Όταν το ταξί με άφησε κάτω από το σπίτι μου από την ταραχή μου ούτε το κλειδί δεν μπορούσα να βάλω στην πόρτα. "Καλά να πάθεις" έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου μαλώνοντας τον που παράκουσε την λογική και έτρεχε νυχτιάτικα στην γκαλερί. 

Μόλις μπήκα μέσα στη ζέστη του σπιτιού σωριάστηκα στον καναπέ ξέπνοη. Μα πως την είχα πατήσει έτσι εγώ. Εγώ που πάντα διπλοτσέκαρα τι έκανα. Τι μου χε έρθει και πήγα ως εκεί...τι μου χε έρθει και δέχτηκα να πιω εκείνον το καφέ και ακόμα χειρότερα τι μου χε έρθει και ξεστόμισα αυτό που ξεστόμισα φεύγοντας.

"Ηλίθια Άννα" είπα δυνατά και έχωσα το κεφάλι μου στα μαξιλάρια του καναπέ απελπισμένη. Εκείνο το βράδυ η αλήθεια είναι πως ήταν λιγότερο αντιπαθητικός από την προηγούμενη φορά που τον είχα δει...αλλά αυτό δεν άλλαζε πως και ψεύτης ήταν και αλαζόνας γενικά φώναζε από μακρυά περίπτωση που δεν ήταν για τα κυβικά και τις αντοχές μου. Μα καλά πως είχα ξεγελαστεί και εγώ έτσι πως δεν το είχα πάρει χαμπάρι πως τα mail ήταν ψεύτικα. Έτρεξα στο υπνοδωμάτιο μου και άνοιξα τον υπολογιστή μου όσο φορούσα τις πυτζάμες μου. Χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και άνοιξα το mail μου. Μα πράγματι ήμουν εντελώς ηλίθια έπρεπε να το καταλάβω! Αν είχα προσέξει πως το mail είχε μόνο έναν παραλήπτη εμένα και όχι μια σειρά παραληπτών όπως έχουν τα μαζικά μηνύματα, θα το είχα ψυλλιαστεί. Αναστέναξα θυμωμένη με τον εαυτό μου, όταν ένα καινούριο εισερχόμενο άναψε στην οθόνη εκείνη μόλις την στιγμή.

Από: p.ath@gmail.com

Προς: anna_p77@yahoo.gr

Θέμα: Γιατί γυναίκα?????

Σε αυτό τουλάχιστον θα μου απαντήσεις???


Ωραία μπλέξαμε σκέφτηκα απελπισμένη. Μα καλά γιατί δεν με άφηνε στην ησυχία μου, τι ήθελε? Μόνος του το είχε πει το πιο "απίθανο άτομο". Ναι με είχε ενοχλήσει αυτό. Εντάξει το ήξερα πως δεν ήμουν κάτι ιδιαίτερο αλλά να μου το λένε και μέσα στην μούρη μου δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο. Εντάξει ήταν ταλαντούχος όπως κοκορευόταν , χαριτωμένος σίγουρα, με αυτοπεποίθηση που ακτινοβολούσε από χιλιόμετρα αλλά αυτό του έδινε και το δικαίωμα να με χαρακτηρίζει χωρίς να με ξέρει...? "Μην απαντάς Άννα" έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου αλλά ο εαυτός μου ήταν τόσο έξαλλος που δεν μπορούσε να μην απαντήσει....

Από: anna_p77@yahoo.gr
Προς:p.ath@gmail.com

Θέμα: Γιατί....

νόμιζα πως κάποιες ευαισθησίες ανήκουν αποκλειστικά στο γυναικείο φύλο. Μάλλον έκανα λάθος...


Ορίστε σε λέω γυναικούλα με το γάντι για να δούμε σου αρέσει???? Είπα δυνατά πατώντας την αποστολή

Από: p.ath@gmail.com

Προς: anna_p77@yahoo.gr

Θέμα: Είσαι ξύπνια!!!

και το εννοώ και με τους δύο τρόπους που μπορεί να ερμηνευτεί....χαίρομαι πάντως που τουλάχιστον μέσα από αυτό το μαραφέτι είσαι πιο ομιλητική!

μάλιστα έχει όρεξη για κουβέντα σκέφτηκα και ανακάθισα στο κρεββάτι μου ακόμα πιο θυμωμένη. "Ναι και ξύπνια και έξυπνη είμαι και τσαντισμένη επίσης!Τι απαντάνε  τώρα σε αυτό...." σκεφτόμουν όταν στο καπάκι ήρθε και άλλο mail. 

Από: p.ath@gmail.com

Προς: anna_p77@yahoo.gr

Θέμα: Σοβαρά τώρα...

γιατί γυναίκα???

Αφού ήθελε σοβαρή απάντηση αυθόρμητα και μέσα από την ασφάλεια του σπιτιού μου του απάντησα και εγώ σοβαρά....

Από: anna_p77@yahoo.gr
Προς:p.ath@gmail.com

Θέμα: Σοβαρά???


Η θλίψη σπάνια εκφράζεται με τέτοιο διάχυτο τρόπο από τους άντρες.... Από παιδιά σας μαθαίνουν πως τα δάκρυα δεν πάνε με το φύλο σας. Αδυνατούσα λοιπόν να δεχτώ πως κάποιος άντρας θα δεχόταν να "κλαίει" μέσα από κάτι έστω έναν πίνακα με τόσο εμφανή τρόπο. Αυτό που αγνοούσα ήταν πως το εμφανές ήταν μόνο σε μένα... Και αν και εσύ δεν τήρησε το δικό σου όρο εγώ τήρησα το δικό μου και σου απάντησα νομίζω σε περισσότερες από μια ερωτήσεις με αυτή μου την απάντηση... Καληνύχτα λοιπόν ξανά Παύλο.

Τη στιγμή που πατούσα την αποστολή το είχα ήδη μετανοιώσει....το ήξερα πως άνοιγα μέτωπο....

Από: p.ath@gmail.com

Προς: anna_p77@yahoo.gr

Θέμα: Καληνύχτα...

Άννα και λυπάμαι ειλικρινά που δεν τήρησα τη δική μου πλευρά της συμφωνίας μας. Στο μέλλον  θα προσπαθήσω να είμαι πιο πιστός σε ότι υπόσχομαι.

Μέλλον???? Για πιο μέλλον μιλούσε??? Τους είχα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και το ήξερα.... Από αυτή τη ιστορία αλώβητη δεν θα έβγαινα, και αν και ακόμα ήταν νωρίς και προλάβαινα να σώσω την κατάσταση, ήξερα πολύ καλά πως δεν θα το έκανα...