Μια βδομάδα ζούσα τον απόλυτο παραλογισμό.Μέρες γεμάτες απορίες και προβληματισμούς....και νύχτες ... νύχτες απλά γεμάτες...νύχτες απόλυτης πληρότητας... νύχτες που το μυαλό αδρανούσε και άφηνε πίσω του όλα εκείνα που το πρωί στο γραφείο το βασάνιζαν....
Ναι ήξερα πως αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να πάρω απαντήσεις...ίσως και να δώσω κάποιες...αλλά σαν να μην ήθελα να έρθω αντιμέτωπη ακόμα με αυτό.... περνούσα καλά...γιατί να το χαλάσω ακόμα και αν ήταν ψέμα...
Και ίσως να κρατούσε περισσότερο όλη αυτή η φάση αν τυχαία γεγονότα δεν έφερναν πιο κοντά τις αλήθειες...Από την Πρωτοχρονιά και μετά ο Παύλος σταμάτησε να ζωγραφίζει...Το πρώτο πρωινό που ξύπνησα και τον βρήκα δίπλα μου δεν κρύβω πως η γυναικεία μου αυτοπεποίθηση μια ικανοποίηση την πήρε... Τη δεύτερη άρχισα να απορώ...πάντα νόμιζα πως γι αυτόν τον άνθρωπο η ζωγραφική είναι σαν το οξυγόνο....Από την τρίτη και μετά άρχισα να ανησυχώ...Γιατί είχε σταματήσει να ζωγραφίζει??? Στην αρχή πίστεψα πως ίσως ζωγράφιζε τα πρωινά που ήμουν στην δουλειά και πως απλά για χάρη μου άλλαξε συνήθειες...Όταν όμως σε ένα τυχαίο τηλεφώνημα που βρέθηκα μπροστά τον άκουσα να λέει σε ένα φίλο του πως δεν ζωγραφίζει πια, βεβαιώθηκαν οι φόβοι μου.
Η αλήθεια είναι πως αποφεύγοντας και οι δύο να συζητάμε αυτά που μάλλον μας ενοχλούσαν όσο κοντά κι αν ερχόντουσαν μέρα με τη μέρα τα σώματα μας τόσο σταθερή απέμενε η απόσταση στο να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο...Συζητούσαμε για άσχετα πράγματα...ακούγαμε μαζί μουσική...βλέπαμε μαζί ταινίες αλλά ακόμα ερωτήσεις δεν κάναμε . Τον ήξερα λοιπόν τόσο λίγο για να μπορέσω να καταλάβω αυτή τη ξαφνική του αποχή.
Και όσο το ατελιέ του έμενε σκοτεινό να πιάνει σκόνη τόσο η περιέργεια μου να μπω μέσα δυνάμωνε... Από μια συζήτηση που είχα κάνει ένα πρωινό με την κυρά Μαργαρίτα τη γυναίκα που του καθάριζε κατάλαβα πως και εκείνη αν και τον ήξερε χρόνια ποτέ δεν είχε μπει μέσα...της το απαγόρευε λέει ρητά και εκείνη δεν τολμούσε να κρυφοκοιτάξει καν. Καλή γυναίκα η Κυρα Μαργαρίτα και νοιαζόταν για τον Παύλο. Όταν με πρωτοσυνάντησε με κοίταξε με αδιαφορία και με πολύ διακριτικότητα έκανε τις δουλειές της και έφυγε. Όταν όμως και το επόμενο πρωί με βρήκε πάλι εκεί έγινε πιο ομιλητική και πιο ζεστή απέναντι μου... Τη τρίτη φορά μου συστήθηκε και την τέταρτη την ώρα που μου έφτιαχνε καφέ μου είπε για το μυστήριο του κλειδωμένου δωματίου.
Και όσο οι απορίες μου αυξανόντουσαν μέρα με την μέρα τόσο τις ζύγιζα να δω πια είναι η πιο ακίνδυνη για να την θέσω πρώτη....Δεν φοβόμουν την απάντηση...από τον Παύλο τα περίμενα όλα...αυτό που φοβόμουν ήταν πως κάθε φορά που είχα ρωτήσει κάτι στο παρελθόν στο τέλος είχα βρεθεί αντιμέτωπη στο να πρέπει να δώσω εγώ απαντήσεις...Όταν λοιπόν ένα απόγευμα βρεθήκαμε να χαζεύουμε στους διαδρόμους ενός βιβλιοπωλείου βιβλία με βιογραφίες και έργα ζωγράφων δεν άντεξα και ρώτησα...
"Γιατί δεν ζωγραφίζεις πια???"
"Γιατί είμαι καλά..."
"Δηλαδή???"
"Δηλαδή όταν είμαι καλά δεν ζωγραφίζω απλό είναι Άννα γιατί σε μπερδεύει?"
"Συνεχίζω να θέλω να μου το αναλύσεις λίγο παραπάνω αυτό..."
"Τα μεγαλύτερα έργα τέχνης από μουσική , λογοτεχνία, ζωγραφική, γλυπτική το ξέρεις πως φτιάχτηκαν σε περιόδους που ο δημιουργός τους βρισκόταν σε φάσεις θλίψης..απόγνωσης,..μοναξιάς...? Συνήθως τα λιγότερο υγιή συναισθήματα είναι εκείνα που πρέπει να εκτονωθούν...τα υγιή συναισθήματα δεν θέλουμε να φύγουν από μέσα μας..τα κρατάμε σαν φυλαχτό. Αφού έχω αρχίσει να πιστεύω πως οι δημιουργοί πάσης φύσεως επιδιώκουν ζωές προβληματικές για να έχει τροφή η τέχνη τους!"
"Αυτό νόμιζες πως θα έχεις μαζί μου???" αυτό που φοβόμουν είχε αρχίσει να γίνεται....σαν ντόμινο η μια ερώτηση έφερνε την άλλη....
" Την αλήθεια???? Ναι...."
" Και σε έχω απογοητεύσει???"
"Δεν ξέρω αν θα το χαρακτήριζα απογοήτευση.... αλλά σίγουρα με έχεις διαψεύσει....ας πούμε έχει περάσει μια ολόκληρη βδομάδα και επιτέλους τώρα μόλις έκανες μια ερώτηση χα χα"
"Και εσύ τι θέλεις???? Θέλεις να σε επιβεβαιώσω? ή να συνεχίσω να σε διαψεύδω???
"Εγώ θέλω να περάσεις στο ζουμί χωρίς να πηγαίνεις γύρω από αυτό....Αν δεν σε απασχολούσε καν δεν υπήρχε θέμα. Προφανώς όμως σε απασχολεί "
"Με μια λοιπόν αθώα ερώτηση και σε επιβεβαίωσα...!"
"Αννούλα από το να κρατήσεις το ότι είμαι καλά και να χορέψεις πάνω στις δάφνες σου προτίμησες από όσα σου είπα να κρατήσεις το ότι περίμενα αυτή η "σχέση" να πάρει άλλο δρόμο... αυτό σημαίνει πως ίσως μοιάζουμε πολύ περισσότερο από όσο νομίζεις! Λοιπόν...ακούω..."
"Που εδώ???? Μέσα στο βιβλιοπωλείο??? Θες να κάνουμε αυτή τη συζήτηση εδώ??"
"Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ειδυλλιακό περιβάλλον από αυτό άσε που στο σπίτι κινδυνεύουμε να μην κάνουμε καμία συζήτηση και να καταλήξουμε στο κρεβάτι....λοιπόν περιμένω..."
"Ωραία λοιπόν.....ποια είναι η Λένα??? τι σημαίνει για σένα??? γιατί δεν με έχεις αφήσει να δω το εργαστήριο σου??? τι κρύβεται πίσω από τον πίνακα της έκθεσης?? σε αυτό το τελευταίο νομίζω αξίζω την απάντηση περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ερώτηση... "
"Μάλιστα αφοπλιστική όπως πάντα...πολλές οι ερωτήσεις σου....και οι απαντήσεις δεν λέγονται μέσα στο βιβλιοπωλείο πράγματι....περίμενα να με ρωτήσεις για πιο απλά θέματα αλλά βλέπω κατευθείαν στο ψητό. Ξέρεις φυσικά πως τις απαντήσεις δεν θα τις πάρεις τόσο εύκολα ....και πως θα πρέπει να πληρώσεις γι αυτές γιατί μπορεί να μην με ξέρεις καλά αλλά από το λίγο που με ξέρεις θα πρέπει να έχεις καταλάβει πως για να δώσω κάτι θέλω αντάλλαγμα..είσαι διατεθειμένη Άννα να πληρώσεις????"
"Είμαι!" είπα χωρίς να το σκεφτώ εκνευρισμένη ήδη με τον εαυτό μου που τα είχα θέσει όλα μαζί.
"Αχ βρε Άννα ούτε ρώτησες καν τι θέλω για αντάλλαγμα.....είσαι σίγουρη?"
"Τι μπορεί να μου ζητήσεις που δεν στο έχω δώσει ήδη??? Ναι είμαι σίγουρη επιβεβαίωσα που επιβεβαίωσα τις προβλέψεις σου για μένα κάνοντας όλες αυτές τις ερωτήσεις ας πάρω τουλάχιστον τις απαντήσεις μου!" το στόμα μου έτρεχε πριν προλάβει το μυαλό μου να αντιδράσει
"Ναι τις επιβεβαίωσες ... αλλά για να δούμε θα παίξεις το παιχνίδι που έχω σκοπό να παίξουμε μέχρι το τέλος....που ξέρεις ίσως να με διαψεύσεις σε αυτό!"
"Για να δούμε....σε ακούω"
"Αύριο το βράδυ έλα από το σπίτι .... έτσι για να σε βασανίσω απόψε δεν θα σου πω τίποτα...και για να δούμε ποιος θα λυγίσει πρώτος" είπε και μου έκλεισε το μάτι πονηρά σχεδόν σίγουρος πως εγώ θα έχανα.
Με εκνεύριζε αυτή η σιγουριά του! Μπορούσε να με κάνει να εκραγώ! Και άλλοι στο παρελθόν με είχαν αμφισβητήσει αλλά πρώτη φορά με ενοχλούσε τόσο. Εκείνο το βράδυ καθένας κοιμήθηκε σπίτι του και το να μην μου πει τι ήθελε για αντάλλαγμα προκειμένου να με βασανίσει είχε αρχίσει να δουλεύει. Γιατί γαμώτο ήμουν τόσο προβλέψιμη. Το ήξερε πως η αναμονή θα με έκανε πιο ευάλωτη επίτηδες το είχε κάνει ....γιατί όλο αυτό έμοιαζε ώρες ώρες περισσότερο με πόλεμο παρά με έρωτα...Λες και ήταν παιχνίδι επιβολής...Που πάω χριστέ μου ξυπόλητη στα αγκάθια??? Που πήγε η Άννα που καθόταν στην γωνία και περίμενε? Πόσο μου έλειπε ώρες ώρες....Μαζί του ξυπνούσε ένα κομμάτι του εαυτού μου που χρόνια προσπαθούσα να κοιμίσω...και μακάρι να ξερα ποιο από τα δύο μου κομμάτια θα επιβίωνε....
Ο ύπνος με πήρε ξημερώματα και για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες εγώ το υπόδειγμα υπαλλήλου αναγκάστηκα να επικαλεστώ του κόσμου τα ψέματα για να μην πάω στη δουλειά. Όταν ξύπνησα συνειδητοποίησα πως δεν με έπαιρνε να συνεχίσω έτσι ... αν έχανα τη δουλειά μου θα είχα μεγάλο πρόβλημα....Αφού έκανα ένα μπάνιο και ήπια έναν καφέ αποφάσισα πως όσο το συντομότερο το τερμάτιζα τόσο καλύτερα. Είχε δίκιο και σε αυτό...δεν ήμουν εγώ για τέτοια παιχνίδια! Το βασανιστήριο είχε αποδώσει! Κατέβασα από το πατάρι μια βαλίτσα... πέταξα μέσα ότι βρήκα μπροστά μου και την έκλεισα. Πήρα τηλέφωνο την προϊσταμένη μου και την παρακάλεσα να μου δώσει 10 μέρες άδεια για προσωπικούς λόγους...δεν μου αρνήθηκε είχα άλλωστε άπειρη άδεια ...εγώ η Άννα που έλειπε σπάνια έως ποτέ.... Πήρα τους γονείς μου στο νησί να έρθουν να με πάρουν από το πρωινό πλοίο, αποφεύγοντας να τους πω τους λόγους της ξαφνικής μου επίσκεψης. Και έστειλα ένα μήνυμα ..."είχες απόλυτο δίκιο.....σε όλα! δεν ξέρω αν φυγή μου σου προσφέρει υλικό για να ζωγραφίσεις αλλά το ελπίζω....θα λείψω αρκετές μέρες. Πρέπει να ξαναβρώ τον εαυτό μου....καλά να περνάς Παύλο...τα λέμε!" Τη στιγμή που πάτησα το αποστολή η παλιά Άννα μου χαμογέλασε ικανοποιημένη και η καινούρια Άννα τσαλακωμένη έριξε το κινητό στην τσάντα ,μπήκε στο ταξί και ξεκίνησε για τον Πειραιά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: