Όταν ο Πάυλος διάβασε το μήνυμα της Άννας ένοιωσε μια ανακούφιση. Και το περίμενε κάτι τέτοιο και το είχε επιδιώξει. Ακούμπησε την συσκευή πάνω στο τραπεζάκι και έβαλε ένα ποτό. Ούτε και πέρασε από το μυαλό του να την πάρει τηλέφωνο να της αλλάξει γνώμη και ας ήξερε πολύ καλά πως εκείνη ίσως να περίμενε κάτι τέτοιο. Ω τις ήξερε τις γυναίκες ο Πάυλος τις είχε μάθει και από την καλή και από την ανάποδη....Άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε το σύννεφο καπνού να ανεβαίνει... "Μα γιατί αρέσκονται τόσο αυτά τα πλάσματα να κάνουν τα εύκολα δύσκολα πάντα θα το έχω απορία..." σκέφτηκε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του.
Αυτό που τον ενοχλούσε περισσότερο δεν ήταν η φυγή της αλλά που δεν τον είχε πάρει τηλέφωνο να του το πει ευθέως.Ο Πάυλος δεν άνηκε σε εκείνους που παίζουν πρόθυμα στα γυναικεία παιχνίδια. Εκείνος έβαζε τους όρους και όταν δεν μπορούσε να το κάνει αυτό απλά έφευγε. Δεν είχε καμία διάθεση να την πάρει στο κατόπι.... αν ήθελε να μείνει μακρυά του μπορούσε να το κάνει...Όχι δεν το πίστευε αυτό από εγωισμό ή έπαρση αλλά από απλή λογική... Αν δεν μπορούσε να αντέξει αυτή τη πλευρά του χαρακτήρα του τι θα γινόταν παρακάτω.... σίγουρα θα έφευγε παρακάτω....και αν έφευγε παρακάτω τότε όλα θα ήταν πιο δύσκολα...
Έβαλε ένα ακόμα ποτό και συνέχισε τις σκέψεις του. Μια εβδομάδα λοιπόν αυτή ήταν η ημερομηνία λήξης αυτού του ευτράπελου ειδυλλίου ....είχαν υπάρξει και πιο σύντομα και πιο μακροχρόνια ακόμα και σε αυτό καμία πρωτοτυπία... Οκ το σεξ ήταν καλό....αυτό μπορούσε να το παραδεχτεί... η Άννα με όλες τις ανασφάλειες της στην απόλυτη παράδοση της ήταν μια αποκάλυψη και εκείνος σαν κλασσικός άντρας το διασκέδαζε απίστευτα. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να κατακτάς κομμάτι κομμάτι το σώμα ενός ανθρώπου πόσο μάλλον κάποιου που χωρίς να το γνωρίζει και ο ίδιος με όλα τα μη που έχει ορίσει στον εαυτό του γίνεται περισσότερο επιθυμητός από όσο θα ήλπιζε. Κάθε μη και μια μάχη....κάθε πτώση του οχυρού και ένας θρίαμβος...γιατί είναι ο έρωτας πόλεμος γιαυτό και στα δύο επιτρέπονται τα πάντα. Αλλά ένα καλό κρεβάτι αξίζει να μπλέκεις σε αιώνιες αναζητήσεις? Μα γιατί να μην μπορούν οι γυναίκες να χαρούν κάποια πράγματα χωρίς να τα πνίξουν με τη λογική τους τόσο πάνω από τις δυνάμεις τους είναι????
Όχι δεν θα το σκεφτόταν παραπάνω δεν θα άφηνε τη γυναικεία πλευρά μέσα του να αρχίσει να αναλύει τα γεγονότα. Επέλεξε να φύγει....δικαίωμα της....Σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε έναν αριθμό...
"Τι γίνεται όμορφε σαν το χιόνια..."
"Έλιωσαν Λένα τα χιόνια μέρες τώρα..."
"Γιαυτό με πήρες ??? επειδή "έλιωσαν"???"
"Γιαυτό....τι λες πάμε για ένα ποτό μπορείς να βγεις?"
"Αφού "λιώσαν" τα χιόνια πάμε για ένα ποτάκι μου έλειψες άλλωστε" του είπε και δώσανε ραντεβού σε ένα μπαράκι. Ντύθηκε βιαστικά πέταξε το κινητό πάνω στο καναπέ και βγήκε να πάει να συναντήσει τη Λένα.
Μια ώρα αργότερα βρισκόντουσαν δίπλα δίπλα σε ένα μπαρ που συνήθιζαν να πηγαίνουν χρόνια Παρήγγειλαν από ένα ποτό, ανάψανε από ένα τσιγάρο και άρχισαν να μιλάνε σαν μην είχε περάσει μέρα από την τελευταία φορά που βρέθηκαν...
"Καλά είσαι???"
"Μια χαρά αφού με ξέρεις εγώ δεν μασάω σε τίποτα!"
"Συγνώμη για τη τελευταία φορά ήταν λιγάκι άβολη κατάσταση..."
"Τι ζητάς συγνώμη βρε Παύλο αφού σου το πά είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό καταλαβαίνω... αν και πρέπει να ταν κάτι καλό αυτή τη φορά.... το διάβασα στο πρόσωπο σου"
"Καλό ήταν Λένα αλλά είπαμε τα χιόνια έλιωσαν...ας πούμε τίποτα άλλο..."
"Τι θες να πούμε??? Έχεις τίποτα στο πρόγραμμα τον άλλο μήνα? Θα πάει Βιένη για δουλειές και έλεγα να την κάναμε ένα σαββατοκύριακο παρέα.... θα μου δώσει η Βιολέτα το κλειδί για το εξοχικό της στο Πήλιο...θα μπορείς να ζωγραφίσεις και στην φύση!"
"Δεν ξέρω ακόμα Λένα...με έχει ζαλίσει ο Αντώνης για μια έκθεση στην Ιταλία και ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω....έχει ένα φίλο Ιταλό με γκαλερί και κανονίσανε να ανταλλάξουν κάποιους πίνακες...θα στείλει και μερικούς δικούς μου αλλά μόνο με τον όρο να πάω μαζί του Ιταλία....."
"Αν με συμπαθούσε περισσότερο ο Αντώνης θα σου λεγα να ερχόμουν και εγώ να κάνω και ψώνια αλλά δεν θα δέσει η κομπόστα...αλήθεια γιατί δεν με χωνεύει δεν το έχω καταλάβει...."
"Αφού τα έχουμε πει ο Αντώνης είναι λίγο συντηριτικούρα δεν εγκρίνει και πολύ αυτό που έχουμε..."
"Καλά μαλακίες τα λέω εγώ αυτά...γιατί δεν κοιτάνε τον εαυτό τους όλοι και ασχολούνται μαζί μας θα θελα να ήξερα..."
"Γιατί έχουμε περισσότερο ενδιαφέρον εμείς μωρό μου!" της είπε και της έσκασε ένα φιλί
Με τη Λένα όλα ήταν τόσο εύκολα....Έδινε όσα μπορούσε και έπαιρνε πίσω τα ίδια....απλά μαθηματικά γιαυτό τόσα χρόνια τώρα δεν την είχε δει ποτέ στεναχωρημένη. Είχε βρει το μυστικό της ζωής και δεν δεχόταν όποιον το αμφισβητούσε. Στην αρχή της γνωριμίας τους είχε περάσει ο ίδιος από διάφορες φάσεις....υπήρξε κάποια εποχή που την ζήλευε και αυτή η ζήλια είχε αποδώσει μερικούς από τους καλύτερους πίνακες του αλλά στην πορεία τον έμαθε να απλουστεύει αυτά που ένοιωθε και αυτό του έκανε πολύ καλό.
Κάμποσα ποτά αργότερα ξεκίνησαν για το σπίτι του Λυκαβηττού τη στιγμή όμως που αντάλλασσαν καυτά φιλιά στην είσοδο της πολυκατοικίας και ετοιμαζόντουσαν να ανεβούν το κινητό της Λένας χτύπησε...
"Έλα έξω είμαι ...με ήθελες κάτι? Θα αργήσω λιγάκι....είναι μεγάλη ανάγκη???....καλά παίρνω ένα ταξί και σε μισή ώρα είμαι εκεί τα λέμε από κοντά..."
"Παύλο πρέπει δυστυχώς να φύγω..."
"Εκείνος ήταν???"
"Ναι πρέπει να πάω σπίτι....δεν σε πειράζει ε???"
"Όχι πήγαινε... Απόψε δεν είναι η βραδιά μου. Δύο στα δύο έφαγα πόρτα..."
"Δεν προλαβαίνω να συζητήσουμε για την πρώτη πόρτα που έφαγες και ο γυναικείος μου εγωισμό προτιμά να μην την σκέφτεται....Καληνύχτα Παύλο θα μιλήσουμε"
"Καληνύχτα Λένα" είπε και την είδε να βγαίνει από την πολυκατοικία....
Σήμερα όντως δεν τον ήθελε με τίποτα , σκέφτηκε νυσταγμένα ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ για να πέσει κυριολεκτικά πάνω στην Άννα που καθόταν στο πάτωμα μπροστά στην πόρτα του με μια βαλίτσα δίπλα της.
"Τι κάνεις εσύ εδώ? Νόμιζα πως θα έφευγες...."
"Και εγώ έτσι νόμιζα.."
"Πόση ώρα είσαι εδώ? Θα έχεις παγώσει"
"Αρκετή αλλά μην ανησυχείς δεν κρυώνω"
"Πάμε μέσα ρε Άννα που δεν κρυώνεις στο μάρμαρο Γενάρη μήνα" είπε και ξεκλείδωσε την πόρτα. Πέταξε τα κλειδιά πάνω στο πάσο της κουζίνας και της έβαλε ένα ποτό.
"Πιες αυτό να ζεσταθείς λιγάκι"
"Δεν θέλω να πιω, θέλω το μυαλό μου να είναι καθαρό..."
"Αννούλα πιες το τώρα μην αρχίσω να τα παίρνω! Τρέμεις από το κρύο!"
"Μια γουλιά μόνο..." είπε και πήρε το ποτήρι στα χέρια της.
"Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο να έρθω?"
"Σε πήρα, αλλά είχες αφήσει εδώ το κινητό. Το άκουγα που χτυπούσε από μέσα.."
" Και γιατί περίμενες....???αν αύριο έχεις πνευμονία δεν θα φταίω εγώ..."
"Δεν θα κάτσω πολύ ήρθα να παίξουμε το παιχνίδι σου και να φύγω για εκεί που σκόπευα να πάω..."
"Άννα είναι τρεις τα ξημερώματα....είσαι κουρασμένη και παγωμένη, πήγαινε να ξαπλώσεις και τα λέμε το πρωί."
"Όχι το πρωί θα έχω φύγει. Σκέψου το ή τώρα η ποτέ.....δική σου η απόφαση!"
"Άννα!"
"Παύλο μιλάω σοβαρά! Δώσε μου ένα τσιγάρο...έχω από φοιτήτρια να καπνίσω....μέχρι να κάνω το τσιγάρο περιμένω μια απάντηση ή απόψε ή ποτέ!"
Αυτό που τον ενοχλούσε περισσότερο δεν ήταν η φυγή της αλλά που δεν τον είχε πάρει τηλέφωνο να του το πει ευθέως.Ο Πάυλος δεν άνηκε σε εκείνους που παίζουν πρόθυμα στα γυναικεία παιχνίδια. Εκείνος έβαζε τους όρους και όταν δεν μπορούσε να το κάνει αυτό απλά έφευγε. Δεν είχε καμία διάθεση να την πάρει στο κατόπι.... αν ήθελε να μείνει μακρυά του μπορούσε να το κάνει...Όχι δεν το πίστευε αυτό από εγωισμό ή έπαρση αλλά από απλή λογική... Αν δεν μπορούσε να αντέξει αυτή τη πλευρά του χαρακτήρα του τι θα γινόταν παρακάτω.... σίγουρα θα έφευγε παρακάτω....και αν έφευγε παρακάτω τότε όλα θα ήταν πιο δύσκολα...
Έβαλε ένα ακόμα ποτό και συνέχισε τις σκέψεις του. Μια εβδομάδα λοιπόν αυτή ήταν η ημερομηνία λήξης αυτού του ευτράπελου ειδυλλίου ....είχαν υπάρξει και πιο σύντομα και πιο μακροχρόνια ακόμα και σε αυτό καμία πρωτοτυπία... Οκ το σεξ ήταν καλό....αυτό μπορούσε να το παραδεχτεί... η Άννα με όλες τις ανασφάλειες της στην απόλυτη παράδοση της ήταν μια αποκάλυψη και εκείνος σαν κλασσικός άντρας το διασκέδαζε απίστευτα. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να κατακτάς κομμάτι κομμάτι το σώμα ενός ανθρώπου πόσο μάλλον κάποιου που χωρίς να το γνωρίζει και ο ίδιος με όλα τα μη που έχει ορίσει στον εαυτό του γίνεται περισσότερο επιθυμητός από όσο θα ήλπιζε. Κάθε μη και μια μάχη....κάθε πτώση του οχυρού και ένας θρίαμβος...γιατί είναι ο έρωτας πόλεμος γιαυτό και στα δύο επιτρέπονται τα πάντα. Αλλά ένα καλό κρεβάτι αξίζει να μπλέκεις σε αιώνιες αναζητήσεις? Μα γιατί να μην μπορούν οι γυναίκες να χαρούν κάποια πράγματα χωρίς να τα πνίξουν με τη λογική τους τόσο πάνω από τις δυνάμεις τους είναι????
Όχι δεν θα το σκεφτόταν παραπάνω δεν θα άφηνε τη γυναικεία πλευρά μέσα του να αρχίσει να αναλύει τα γεγονότα. Επέλεξε να φύγει....δικαίωμα της....Σήκωσε το ακουστικό και σχημάτισε έναν αριθμό...
"Τι γίνεται όμορφε σαν το χιόνια..."
"Έλιωσαν Λένα τα χιόνια μέρες τώρα..."
"Γιαυτό με πήρες ??? επειδή "έλιωσαν"???"
"Γιαυτό....τι λες πάμε για ένα ποτό μπορείς να βγεις?"
"Αφού "λιώσαν" τα χιόνια πάμε για ένα ποτάκι μου έλειψες άλλωστε" του είπε και δώσανε ραντεβού σε ένα μπαράκι. Ντύθηκε βιαστικά πέταξε το κινητό πάνω στο καναπέ και βγήκε να πάει να συναντήσει τη Λένα.
Μια ώρα αργότερα βρισκόντουσαν δίπλα δίπλα σε ένα μπαρ που συνήθιζαν να πηγαίνουν χρόνια Παρήγγειλαν από ένα ποτό, ανάψανε από ένα τσιγάρο και άρχισαν να μιλάνε σαν μην είχε περάσει μέρα από την τελευταία φορά που βρέθηκαν...
"Καλά είσαι???"
"Μια χαρά αφού με ξέρεις εγώ δεν μασάω σε τίποτα!"
"Συγνώμη για τη τελευταία φορά ήταν λιγάκι άβολη κατάσταση..."
"Τι ζητάς συγνώμη βρε Παύλο αφού σου το πά είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό καταλαβαίνω... αν και πρέπει να ταν κάτι καλό αυτή τη φορά.... το διάβασα στο πρόσωπο σου"
"Καλό ήταν Λένα αλλά είπαμε τα χιόνια έλιωσαν...ας πούμε τίποτα άλλο..."
"Τι θες να πούμε??? Έχεις τίποτα στο πρόγραμμα τον άλλο μήνα? Θα πάει Βιένη για δουλειές και έλεγα να την κάναμε ένα σαββατοκύριακο παρέα.... θα μου δώσει η Βιολέτα το κλειδί για το εξοχικό της στο Πήλιο...θα μπορείς να ζωγραφίσεις και στην φύση!"
"Δεν ξέρω ακόμα Λένα...με έχει ζαλίσει ο Αντώνης για μια έκθεση στην Ιταλία και ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω....έχει ένα φίλο Ιταλό με γκαλερί και κανονίσανε να ανταλλάξουν κάποιους πίνακες...θα στείλει και μερικούς δικούς μου αλλά μόνο με τον όρο να πάω μαζί του Ιταλία....."
"Αν με συμπαθούσε περισσότερο ο Αντώνης θα σου λεγα να ερχόμουν και εγώ να κάνω και ψώνια αλλά δεν θα δέσει η κομπόστα...αλήθεια γιατί δεν με χωνεύει δεν το έχω καταλάβει...."
"Αφού τα έχουμε πει ο Αντώνης είναι λίγο συντηριτικούρα δεν εγκρίνει και πολύ αυτό που έχουμε..."
"Καλά μαλακίες τα λέω εγώ αυτά...γιατί δεν κοιτάνε τον εαυτό τους όλοι και ασχολούνται μαζί μας θα θελα να ήξερα..."
"Γιατί έχουμε περισσότερο ενδιαφέρον εμείς μωρό μου!" της είπε και της έσκασε ένα φιλί
Με τη Λένα όλα ήταν τόσο εύκολα....Έδινε όσα μπορούσε και έπαιρνε πίσω τα ίδια....απλά μαθηματικά γιαυτό τόσα χρόνια τώρα δεν την είχε δει ποτέ στεναχωρημένη. Είχε βρει το μυστικό της ζωής και δεν δεχόταν όποιον το αμφισβητούσε. Στην αρχή της γνωριμίας τους είχε περάσει ο ίδιος από διάφορες φάσεις....υπήρξε κάποια εποχή που την ζήλευε και αυτή η ζήλια είχε αποδώσει μερικούς από τους καλύτερους πίνακες του αλλά στην πορεία τον έμαθε να απλουστεύει αυτά που ένοιωθε και αυτό του έκανε πολύ καλό.
Κάμποσα ποτά αργότερα ξεκίνησαν για το σπίτι του Λυκαβηττού τη στιγμή όμως που αντάλλασσαν καυτά φιλιά στην είσοδο της πολυκατοικίας και ετοιμαζόντουσαν να ανεβούν το κινητό της Λένας χτύπησε...
"Έλα έξω είμαι ...με ήθελες κάτι? Θα αργήσω λιγάκι....είναι μεγάλη ανάγκη???....καλά παίρνω ένα ταξί και σε μισή ώρα είμαι εκεί τα λέμε από κοντά..."
"Παύλο πρέπει δυστυχώς να φύγω..."
"Εκείνος ήταν???"
"Ναι πρέπει να πάω σπίτι....δεν σε πειράζει ε???"
"Όχι πήγαινε... Απόψε δεν είναι η βραδιά μου. Δύο στα δύο έφαγα πόρτα..."
"Δεν προλαβαίνω να συζητήσουμε για την πρώτη πόρτα που έφαγες και ο γυναικείος μου εγωισμό προτιμά να μην την σκέφτεται....Καληνύχτα Παύλο θα μιλήσουμε"
"Καληνύχτα Λένα" είπε και την είδε να βγαίνει από την πολυκατοικία....
Σήμερα όντως δεν τον ήθελε με τίποτα , σκέφτηκε νυσταγμένα ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ για να πέσει κυριολεκτικά πάνω στην Άννα που καθόταν στο πάτωμα μπροστά στην πόρτα του με μια βαλίτσα δίπλα της.
"Τι κάνεις εσύ εδώ? Νόμιζα πως θα έφευγες...."
"Και εγώ έτσι νόμιζα.."
"Πόση ώρα είσαι εδώ? Θα έχεις παγώσει"
"Αρκετή αλλά μην ανησυχείς δεν κρυώνω"
"Πάμε μέσα ρε Άννα που δεν κρυώνεις στο μάρμαρο Γενάρη μήνα" είπε και ξεκλείδωσε την πόρτα. Πέταξε τα κλειδιά πάνω στο πάσο της κουζίνας και της έβαλε ένα ποτό.
"Πιες αυτό να ζεσταθείς λιγάκι"
"Δεν θέλω να πιω, θέλω το μυαλό μου να είναι καθαρό..."
"Αννούλα πιες το τώρα μην αρχίσω να τα παίρνω! Τρέμεις από το κρύο!"
"Μια γουλιά μόνο..." είπε και πήρε το ποτήρι στα χέρια της.
"Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο να έρθω?"
"Σε πήρα, αλλά είχες αφήσει εδώ το κινητό. Το άκουγα που χτυπούσε από μέσα.."
" Και γιατί περίμενες....???αν αύριο έχεις πνευμονία δεν θα φταίω εγώ..."
"Δεν θα κάτσω πολύ ήρθα να παίξουμε το παιχνίδι σου και να φύγω για εκεί που σκόπευα να πάω..."
"Άννα είναι τρεις τα ξημερώματα....είσαι κουρασμένη και παγωμένη, πήγαινε να ξαπλώσεις και τα λέμε το πρωί."
"Όχι το πρωί θα έχω φύγει. Σκέψου το ή τώρα η ποτέ.....δική σου η απόφαση!"
"Άννα!"
"Παύλο μιλάω σοβαρά! Δώσε μου ένα τσιγάρο...έχω από φοιτήτρια να καπνίσω....μέχρι να κάνω το τσιγάρο περιμένω μια απάντηση ή απόψε ή ποτέ!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: