Εκείνοι καπνογόνα...εγώ κάρτες!!!

Όχι αρνούμαι!!! Αρνούμαι να μου κλέψουν την έμπνευση μου είναι ίσως το μόνο που μου έχει απομείνει. Τις τελευταίες μέρες πέρασα απο άπειρες ψυχολογικές διακυμάνσεις όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι απο εσάς. Άρχικα ένοιωσα οργή και θυμό απο τις εικόνες που έβλεπα, μετά με έπιασε θλίψη και αγωνία για το τι θα ακολουθήσει στο μέλλον. Στην συνέχεια είπα να βάλω για λιγάκι το μυαλό μου στην "φορμόλη" μήπως και χαλαρώσω αλλά ξαναεκνευρίστηκα επειδή όποιο κανάλι και αν έβαζα στην τηλεόραση έπαιζε απο μια τούρκικη σειρά. Τηλεόραση δεν βλέπουμε πολύ είναι η αλήθεια συνήθως την έχουμε ανοιχτή στο αθόρυβο μέσα στο σπίτι αλλά μάλλον θα πρέπει να την κλείσω εντελώς. Τις προάλλες ο μικρός (που και εκείνος δεν βλέπει σχεδόν καθόλου όχι γιατί δεν του το επιτρέπουμε αλλά γιατί δεν του τραβάει το ενδιαφέρον) άρχισε να επαναλαμβάνει τούρκικες λέξεις που άκουσε σε κάποιο απο τα σήριαλ αυτά...περνάμε βλέπετε την φάση του "παπαγάλου". Δεν λέω χρήσιμες οι ξένες γλώσσες αλλά σε πρώτη φάση προτιμώ να μάθει ελληνικά και ιαπωνικά και ας μάθει αν θέλει τούρκικα αργότερα. Ξέφυγα όμως πάλι τελευταία το παθαίνω συχνά...Λίγο λοιπόν τα τελευταία γεγονότα, λίγο οι δουλειές του σπιτιού και οι υποχρεώσεις με έκαναν να πιάνω χαρτί και ψαλίδι και να στέκομαι σαν στήλη άλατος χαζεύοντας τα. Που όρεξη για δημιουργία...Ώσπου σήμερα ξεκινώντας να φτιάχνω κούτες για την μετακόμιση που θα γίνει μέσα στις επόμενες βδομάδες είπα να μαζέψω τα υλικά και τα εργαλεία μου που ίσως είναι τα λιγότερο αναγκαία. Μοιραία σύμπτωση εκείνη την ώρα το ραδιόφωνο επηρεασμένο και αυτό απο τις εξελίξεις έπαιζε το "Πότε θα κάνει ξαστερία" του Νίκου Ξυλούρη. Ε όχι είπα!!! Δεν θα τους κάνω το χατήρι να μαζέψω τα χαρτία μου και τα ψαλίδια μου, δεν θα τους κάνω το χατήρι να μου πάρουν την εμπνευσή μου, την ελπίδα μου το όνειρο μου. Όλα ξαναβγήκαν απο τα κουτία τους απλώθηκαν στο τραπέζι και έφτιαξα δύο καρτούλες απλές σαν εικόνα αλλά με μεγάλη αξία για μένα. Τελικά τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είναι αναισθησία να φτιάχνεις διάφορα όταν τριγύρω σου συμβαίνουν τόσα. Τελευταία πάντα όταν έφτιαχνα κάτι ένοιωθα μέσα μου μια μικρή δόση ενοχής. Τις τελευταίες μέρες όμως που ένοιωσα την δημιουργικότητα μου να πιάνει πάτο επηρεασμένη απο όλα όσα έβλεπα διαπίστωσα πως είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να βλέπεις αυτές τις εικόνες και να μπορείς εσύ μετά να φτιάξεις κάτι όμορφο. Αυτό είναι μάλλον το αδιόρατο άγγιγμα της ελπίδας που τόσο πολύ κόπο κάνουν να μας την αφανίσουν. Όλοι εσείς λοιπόν μικροί μου καλλιτέχνες βρείτε την ελπίδα μέσα σας και κάντε την δημιουργία. Αφήστε εκείνους να μας πολεμούν με καπνογόνα, και μεσοπρόθεσμα προγράμματα και πιάστε ψαλίδια, κοπίδια , χαρτιά και ότι άλλο μπορείτε και δημιουργείστε! Στον πόλεμο ο καθένας πάει με τα όπλα του και τα δικά μας όπλα μπορεί να μην πληγώνουν αλλά ομορφαίνουν τον κόσμο και χαρίζουν ελπίδα. Δεν ξέρω ίσως όλα όσα έγραψα να ακούγονται ρομαντικές αρλούμπες αλλά ακόμα και έτσι δεν με νοιάζει καθόλου. Τι κι αν οι ρομαντικοί είμαστε είδος που απειλείται περισσότερο και απο τις καρέτα - καρέτα εμείς πάντα θα υπάρχουμε ακόμα και αν ενοχλούμε!!!






Καλό βραδυ σε όλους