Μόλις το πλοίο έδεσε στο λιμάνι άρχισα να νιώθω τύψεις που δεν είχα ενημερώσει τους δικούς μου. Ευτυχώς το νησί μου ήταν ίσως το μόνο με δύο λιμάνια και το πατρικό μου χιλιόμετρα μακρυά κοντά στο δεύτερο λιμάνι βρισκόταν σε μια απόσταση ασφαλείας... . Με λίγη καλή τύχη κανένας δεν θα έπαιρνε χαμπάρι πως για δεύτερη φορά μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα βρισκόμουν εκεί. Βρήκα εύκολα ένα δωμάτιο και νοίκιασα και κλείστηκα μέσα να σκεφτώ τι θα έκανα παρακάτω.
Αν και λίγο πριν το Πάσχα το νησί είχε αρχίσει ήδη να ξυπνάει από το χειμερινό του λήθαργο και μια σχετική κινητικότητα είχε ξεκινήσει σε δρόμους και μαγαζιά που πυρετωδώς ετοιμαζόντουσαν για να υποδεχτούν τους καλοκαιρινούς ταξιδιώτες. Αυλές ασβεστώνονταν ...μαγαζιά ανακαινίζονταν και οι κάτοικοι χαρούμενοι και χαμογελαστοί έτρεχαν να προλάβουν τις ετοιμασίες.
Η αλήθεια είναι πως αν και πάντα αγαπούσα το νησί μου από άκρη σε άκρη τα Κατάπολα που τώρα έμενα τα προτιμούσα λιγότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος. Πάντα τα θεωρούσα πολύ "θορυβώδη" σε σχέση με την Αιγιάλη που ήταν ο τόπος μου. Χαμογέλασα τώρα που τα ξανασκεφτόμουν....ποιος να μου το έλεγε μικρή πως εγώ που δεν άντεχα τα Κατάπολα θα ζούσα τελικά τη ζωή μου στο πυκνοκατοικημένο Κουκάκι.
Άφησα την μικρή βαλίτσα μου πάνω στο κρεβάτι και ενώ έβγαζα από μέσα τα πράγματα μου προσπάθησα να σκεφτώ τι με είχε οδηγήσει εκεί. Από τη στιγμή που η Κυρα Μαργαρίτα με άφησε εμβρόντητη στη μέση του σούπερ μάρκετ το γεγονός ότι εκείνος ήταν εκεί δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Γιατί είχε έρθει να μείνει στο νησί μου??? Από τα τόσα νησιά της Ελλάδας τυχαία είχε επιλέξει το δικό μου??? Και αν δεν το είχε επιλέξει τυχαία γιατί δεν είχε προσπαθήσει να με αναζητήσει απλά, από το να ξεριζωθεί στα καλά καθούμενα??
Ο Παύλος όμως δεν ήταν φτιαγμένος για "απλά" πράγματα κατέληξα και σταμάτησα να βασανίζω το μυαλό μου για τους λόγους που τον είχαν οδηγήσει ως εδώ... Αυτό που είχε σημασία ήταν πως θα τον έβρισκα....γιατί μπορεί το νησί να μην ήταν τεράστιο αλλά και πάλι ένοιωθα σαν να ψάχνω ψύλλους στα άχυρα. Αν ήμουν στο σπίτι μου σίγουρα κάποια γειτόνισσα θα είχε ακούσει για έναν Αθηναίο ζωγράφο που άφησε την Αθήνα για το νησί μας... αλλά δεν ήμουν σπίτι μου και η ιδέα να ρωτάω αγνώστους τέτοια πράγματα, μου ανακάτευε το στομάχι.
Έκλεισα την βαλίτσα και ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεββάτι κοιτώντας το ταβάνι. Όχι τηλέφωνο δεν θα τον έπαιρνα....αυτό ίσως να ήταν το πιο λογικό αλλά εδώ και καιρό το είχα πάρει απόφαση πως η λογική σε αυτή τη σχέση δεν χωρούσε. Θα έμενα τρεις μέρες....θα έκανα μερικές βόλτες και αν ήταν γραφτό να βρεθούμε θα βρισκόμασταν σκέφτηκα και με έπιασε το παράπονο που ήμουν τόσο αδύναμη που περίμενα από την τύχη να κάνει όλη τη δουλειά...Μα από καθαρή τύχη δεν είχα μάθει πως ζει πλέον στο νησί μου...???Δέκα λεπτά αργότερα αν είχα πάει για ψώνια μπορεί να μην το μάθαινα ποτέ...Ποτέ άλλοτε δεν είχα πλησιάσει τόσο στην παράνοια συλλογίστηκα πικραμένη...ακόμα ούτε και τότε....Όχι Άννα άστο το τότε μάλωσα τον εαυτό μου...τότε ήσουν έφηβη και οι ορμόνες σου έπαιζαν παιχνίδια μάλωσα τον εαυτό μου...
Και ανάμεσα σε μπερδεμένες σκέψεις με πήρε ο ύπνος και είδα στο όνειρο μου ένα καλοκαιρινό βράδυ μ ένα τεράστιο φεγγάρι και μένα να κάνω γυμνή μπάνιο σε ήρεμα θαλασσινά νερά....Μα που ήμουν το γνώριζα αυτό το μέρος...το αγαπούσα....μα ναι ήταν η παραλία του Αγίου Παύλου εκεί που μικρή πάντα προτιμούσα να κολυμπώ και ας μην ήταν η πιο γνωστή παραλία του νησιού. Έτσι όταν το πρωί ξύπνησα ήξερα από που θα ξεκινούσα. Λίγο το όνομα της παραλίας, λίγο το χθεσινοβραδινό όνειρο, ήμουν σχεδόν σίγουρη πως αν κάπου ήταν ο Παύλος μου, εκεί θα ήταν... Πήρα το πρώτο λεωφορείο και υπερνικώντας το φόβο μήπως πετύχω κανένα γνωστό ξεκίνησα για τον Άγιο Παύλο που απείχε ελάχιστα μόλις χιλιόμετρα από το πατρικό μου....
..................................................................................................................................
"Ήρθες...."
"Παύλο...."
"Επιτέλους ήρθες..." είπε και της έπιασε το χέρι "Δεν ήθελα να σε πονέσω Άννα....θα με συγχωρέσεις ποτέ???"
"Παύλο τι κάνεις εδώ???"
"Πάμε πάνω στο σπίτι Άννα να μιλήσουμε. Να εκεί μένω, δεν είναι πολύ μακρυά..Από εκεί σε είδα να στέκεσαι στην παραλία και για ώρα νόμιζα πως βλέπω φάντασμα...άλλα όχι είσαι εδώ μπορώ και σε ακουμπάω...θα έρθεις Άννα???" τη ρώτησε και εκείνη άρχισε να περπατάει βουβά προς την κατεύθυνση του σπιτιού που της είχε δείξει.
"Να σου βάλω κάτι να πιεις?"
"Όχι ευχαριστώ ... βλέπω ζωγραφίζεις και αν κρίνω από αυτό που βλέπω είσαι ήρεμος....ελπίζω να μην τάραξα την ηρεμία σου..."
"Ναι ζωγραφίζω....και ναι είμαι ήρεμος...το νησί σου έχει μοναδική δυναμική και με επηρεάζει θετικά....πως με βρήκες???"
"Τυχαία έπεσα πάνω στην Κυρά Μαργαρίτα και μου πε πως έφυγες από την Αθήνα για να έρθεις στο νησί.."
"Και εκείνη που το ήξερε...?"
"Ο φίλος σου ο Αντώνης της το είπε..."
" Μάλιστα αυτός ο Αντώνης το στόμα του κλειστό δεν μπορεί να το κρατήσει.... Μα πότε πρόλαβε??? Μόλις χτες έφυγε από εδώ..."
"Όχι η κυρά Μαργαρίτα δεν ήξερε που ακριβώς είσαι στο νησί, μόνο το όνομα του νησιού ήξερε..."
"Και εσύ πως με βρήκες???"
"Τυχαία....αυτή την παραλία την αγαπάω πολύ από παιδί....το πατρικό μου είναι στην Αιγιάλη...."
"Στους γονείς σου μένεις???"
"Όχι δεν ξέρουν πως έχω έρθει...χτες το απόγευμα έφτασα...Παύλο γιατί ήρθες να μείνεις εδώ???""
"Άννα μου έλειψες πολύ...."
"Παύλο γιατί??? Μην με χαιδεύεις Παύλο άσε με...." είπε άλλα ήταν πλέον αργά. Τα σώματα έχουν μνήμη και αυτή ξυπνάει με το πρώτο άγγιγμα... ξυπνάει και όσο τα χάδια γίνονται φιλιά εκείνη θεριεύει και καταφέρνει να βάλει στην άκρη τα πάντα...
Ξαπλωμένους γυμνούς και αγκαλιασμένους στα άσπρα σεντόνια τους βρήκε ο μεσημεριανός ήλιος να χαϊδεύει τα πληγωμένα σώματα τους. Και εκεί που η Άννα έπαιρνε βαθιές ανάσες στον λαιμό του μπας και χορτάσει το άρωμα του που τόσο της είχε λείψει, εκείνος άρχισε να της μιλάει στο αυτί...
"Μετά από εκείνο το βράδυ ήμουν σαν χαμένος....δεν ήθελα να σου κάνω κακό....και όταν έφυγες ήμουν μόνος...πιο μόνος από ποτέ.. Δεν είχα το δικαίωμα Άννα να σε αναζητήσω μετά από όσα είχαν συμβεί...έτσι το έβαλα στα πόδια....Πήγα τρεις μέρες στην Ιταλία με τον Αντώνη αλλά όταν επέστρεψα το σπίτι δεν με χωρούσε....Αγόρασα κουβάδες με άσπρο χρώμα και μέσα σε μια νύχτα έβαψα τους τοίχους του ατελιέ....Το μίσος μου πλέον δεν το άντεχα ούτε και εγώ... Αλλά όσο και αν έβαφα δεν μπορούσα να ξεφύγω....Τα μάζεψα λοιπόν και ήρθα εδώ....Για να σε νιώθω πιο κοντά μου και ας ήσουν μίλια μακρυά....Γύρισα όλο το νησί μέχρι να καταλήξω που θέλω να μείνω και όταν είδα την παραλία του Αγίου Παύλου ήξερα πως αυτό θα θελα να βλέπω κάθε πρωί την ώρα που ξυπνάω... Ειρωνεία δεν είναι αυτή την παραλία να την λένε παραλία του Αγίου Παύλου δεν βρίσκεις??? Αυτό το λεπτό κομματάκι στεριάς που χάνεται μέσα στην θάλασσα μου θύμισε εμένα και εσένα...."
"Αχ Παύλο τι θα κάνουμε....?"
"Δεν ξέρω τι θα κάνουμε Αννούλα γενικότερα....αυτή τη στιγμή το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως θέλω να κάνουμε και πάλι έρωτα" της είπε και άρχισε να την φιλάει απελπισμένα....
Τρεις μέρες έμεινε η Άννα εκεί και όταν την τρίτη του ζήτησε να την πάει πίσω στα Κατάπολα για να φύγει με το βραδινό πλοίο εκείνος συννέφιασε αλλά το έκανε. Την ώρα που εκείνη μάζευε τα πράγματα της στο ενοικιαζόμενο εκείνος δεν άντεξε λύγισε
"Μην φεύγεις Άννα..."
"Δεν γίνεται Παύλο.... και εσύ το ξέρεις και εγώ το ξέρω πως απλά περνάμε μια καλή φάση και πως σύντομα θα ξανακαταλήξουμε να πληγώνουμε ο ένας τον άλλο..."
"Προσπαθώ Άννα...προσπαθώ πολύ.."
"Το ξέρω μωρό μου...δεν φταις εσύ εγώ φταίω....δεν μπορώ να σε βοηθήσω Παύλο..."
"Τότε γιατί ήρθες??? "
"Γιατί έπρεπε να σε δω έστω για τελευταία φορά ...να αποχαιρετιστούμε σωστά...."
"Έλα να ζήσεις μαζί μου στο σπίτι στον Άγιο Παύλο...έλα να προσπαθήσουμε...."
"Δεν μπορώ Παύλο..."
"Σ αγαπάω ρε Άννα...Tι με κοιτάζεις??? Ακόμα δεν με πιστεύεις....Και αν δεν μπορώ να σε πείσω....μετά από όλα όσα έχουν γίνει....τι νόημα έχει πια ; Κρίμα...πολύ κρίμα..." είπε την κοίταξε για τελευταία φορά άνοιξε την πόρτα και έφυγε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: