Όταν άνοιξα τα μάτια μου απέξω δεν είχε ακόμα χαράξει ο ήλιος. Κοίταξα δίπλα μου και είδα πως ήμουν μόνη μου σκεπασμένη με μια κουβέρτα. Σηκώθηκα από το πάτωμα και τεντώθηκα να ξεπιαστώ. Μόλις συνειδητοποίησα πως δεν φορούσα τίποτα με έπιασε πανικός και μάζεψα γρήγορα τα ρούχα μου να ντυθώ. Μα που είχε πάει πρωινιάτικα??? Από τη μια ίσως να ήταν καλύτερα... τι πιο άβολο από το πρώτο εκείνο ξύπνημα μετά την πρώτη νύχτα...
Κοίταξα με προσοχή μέσα στο σκοτάδι μπας και δω κάτι αλλά το μόνο που κατάφερα να διακρίνω ήταν μια σχισμή από φως να βγαίνει κάτω από μια κλειστή πόρτα. Δεύτερη φορά ερχόμουν σε αυτό το σπίτι και δεν ήξερα καν σε τι δωμάτιο αντιστοιχούσε αυτή η πόρτα...ίσως να ήταν το μπάνιο... ¨Εκανα ησυχία και περίμενα μήπως ακούσω κάτι άλλα δέκα λεπτά αργότερα συνέχιζα να μην ακούω απολύτως τίποτα....
Άνοιξα την πόρτα της βεράντας. Έπρεπε να πάρω λίγο αέρα. Μόλις βγήκα το βοριαδάκι με αιφνιδίασε και τύλιξα τα χέρια μου γύρω μου να ζεσταθώ. Περπάτησα προσεκτικά όταν πρόσεξα ένα τζάμι φωτισμένο. Λογικά πίσω από αυτό το τζάμι αντιστοιχούσε και η πόρτα με το φως. Ένοιωσα μια περιέργεια να με πλημμυρίζει. Ήξερα πως το να κατασκοπεύω σαν κλέφτης από το μπαλκόνι δεν ήταν σωστό. Αλλά τί απ όσά είχα κάνει ή είχα πει εκέινη τη νύχτα ήταν σωστό...
Με πολύ προσοχή μην με καταλάβει κρυφοκοίταξα από μια γωνία και τον είδα. Το δωμάτιο εκείνο δεν ήταν προφανώς το μπάνιο... Ήταν ο χώρος που ζωγράφιζε. Το μόνο που πρόλαβα να δω στο ελάχιστο που κοίταξα ήταν κουβάδες με χρώματα και εκείνον απορροφημένο με τα χέρια του πασαλλειμένα γυμνό από τη μέση και πάνω.
Με την καρδιά μου να χτυπάει σαν ταμπούρλο από τον φόβο μην με πάρει χαμπάρι έτρεξα ξανά στο καθιστικό. Άραγε κοιμόταν ποτέ την νύχτα??? Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ έπιασα την τσάντα μου από το πάτωμα και βγήκα από το διαμέρισμα. Όταν άνοιξα την πόρτα της εισόδου λαχανιασμένη από την κάθοδο με τα πόδια 5 ορόφων είδα το ήλιο να ξεμυτίζει δειλά δειλά ανάμεσα σε πολυκατοικίες...χαμογέλασα στην καινούρια μέρα που ξεκινούσε και σταμάτησα το πρώτο ταξί που πέρασε...
Όταν έφτασα στο σπίτι μου είχε ήδη ξημερώσει. Έβγαλα το κινητό από την τσάντα μου και πήρα μια συνάδελφο να της πω πως ήμουν και καλά άρρωστη και πως δεν θα πήγαινα στη δουλειά. Έκανα ένα βιαστικό ντους, χαμήλωσα το κινητό μου και έπεσα να κοιμηθώ αποφασισμένη να μην σκεφτώ τίποτα.. Και ο ύπνος ήρθε γλυκός και λυτρωτικός.
Όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ρολόι ήταν ήδη τρεις το μεσημέρι. Κάποιος χτυπούσε το κουδούνι επίμονα....και αυτό μάλλον με είχε ξυπνήσει. Σηκώθηκα παραπατώντας και πήγα στην πόρτα...
"Επιτέλους!" τον άκουσα να λέει θυμωμένος την στιγμή που άνοιξα ...
..........................................................................................................................
" Μπορείς να μου πεις γιατί δεν σηκώνεις το κινητό σου???? Ξέρεις πόσες φορές έχω πάρει??? Και γιατί έκανες τόση ώρα να ανοίξεις??? Να με τρελάνεις θέλεις ρε Άννα???"
"Κοιμόμουν...."
"Κοιμόσουν???"
"Ναι κοιμόμουν και είχα χαμηλώσει το κινητό...όσο για την πόρτα μάλλον κοιμόμουν βαθιά..."
"Κοιμόταν λέει....." είπε και έκατσε στον καναπέ
"Καλά εσύ δεν κοιμάσαι ποτέ???"
"Πως να κοιμηθώ??? Που όταν πήγα να κοιμηθώ διαπίστωσα πως την είχες κοπανήσει....Που προσπαθούσα να σε βρω και δεν απαντούσες. Καλά για τόσο αναίσθητο με έχεις???"
" Όχι ρε Παύλο αλλά...τι θα μπορούσα να πάθω?"
"Με σένα ποτέ δεν ξέρει κανείς....Έφυγες και ούτε χαιρέτισες.... Λέω πάει...κάτι θα σκέφτηκε αυτό το μυαλουδάκι που ποτέ δεν ξεκουράζεται και μου την έκανε...!"
" Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω και γιαυτό δεν σε χαιρέτισα... όσο για το μυαλουδάκι μου και να θελε να σκεφτεί τίποτα ήταν πολύ κουρασμένο....για να το κάνει..."
"Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις αυτό..."
"Και εσύ το έκανες... ξύπνησα και δεν ήσουν εκεί"
"Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω.... τις νύχτες λειτουργώ καλύτερα και ζωγραφίζω συνήθως..."
"Και τι ζωγράφιζες θα μου το δείξεις???"
"Όταν το τελειώσω θα στο δείξω...το υπόσχομαι...ωραία τώρα που βεβαιώθηκα πως δεν σε απήγαγε κανένας εξωγήινος μπορούμε να κοιμηθούμε παρέα γιατί θα πέσω κάτω από την αϋπνία"
"Που εδώ???"
"Γιατί δεν με θες εδώ??"
"Όχι δεν είναι αυτό..."
"Αννουλα του χιονιά άσε τα δικά σου και πάμε να κοιμηθούμε λίγες ώρες σε παρακαλώ..."
Μόλις μπήκανε στο δωμάτιο της Άννας εκείνος χωρίς να το σκεφτεί καθόλου έβγαλε τα ρούχα του και έτσι όπως ήταν με τα εσώρουχα ξάπλωσε στο κρεββάτι. Η Άννα ξάπλωσε δίπλα του και εκείνος την πήρε αγκαλιά. Εκεί λοιπόν που της χάιδευε τα μαλλιά και εκείνη άρχιζε να χαλαρώνει της είπε σοβαρά.
"Και για να έχουμε ένα καλό ερώτημα τι δουλειά κάνεις ακριβώς?" και μέσα σε δευτερόλεπτα άρχισαν και οι δύο να γελάνε τρανταχτά ...και τα γέλια έγιναν φιλιά ....και τα φιλιά χάδια....και ο ύπνος είπε να περιμένει λιγάκι πριν τους επισκεφτεί.
Όταν ξύπνησαν είχε νυχτώσει και πάλι και η πείνα είχε γίνει τόσο έντονη που κανένας τους δεν μπορούσε να την αγνοήσει. Παρήγγειλαν κάτι πρόχειρο και έκατσαν στην κουζίνα περιμένοντας να τους φέρουν το φαγητό.
"Άννα νομίζω πως ξεχάσαμε κάτι"
"Τι ξεχάσαμε???"
"Σήμερα είναι παραμονή πρωτοχρονιάς και από ότι βλέπω δεν είσαι και πολύ φίλος των Χριστουγέννων...ούτε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν έχεις στολίσει"
"Δεν είναι ότι δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα απεναντίας... απλά φέτος δεν είχα χώρο να στολίσω βλέπεις μέχρι χτες το σπίτι μου ήταν γεμάτο πίνακες..."
"Χα χα έχεις δίκιο... λοιπόν θα φάμε και θα πάμε έξω να γιορτάσουμε τον καινούριο χρόνο τι λες?"
"Που θα πάμε???"
"Έχει σημασία...?"
"Δεν έχει!"
"Έτσι μπράβο..να ήρθε και το φαΐ"
Και έφαγαν χαζομιλώντας για τα Χριστούγεννα. Και ντύθηκαν ζεστά...καβάλησα την μηχανή και ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας που κάθε εκατοστό της γιόρταζε τον ερχομό του καινούριο χρόνου. Και εκεί πάνω στην μηχανή σταματημένους σε ένα φανάρι στην Καλλιρρόης τους βρήκε το 2014 αγκαλιασμένους και παγωμένους.
"Καλή Χρονιά Άννα" της είπε και τη φίλησε γλυκά σκουπίζοντας με τα χείλη του από τη μύτη της την πρώτη νιφάδα χιονιού που είχε να πέσει χρόνια ανήμερα Πρωτοχρονιάς στην Αθήνα...
"Καλή Χρονιά Παύλο" απάντησε εκείνη αναστενάζοντας αλλά ευτυχώς το γκάζι που πατούσε εκείνη την ώρα κάλυψε τον αναστεναγμό της....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: