Τις επόμενες μέρες ο υπολογιστής έμεινε βουβός. Και ενώ ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε φορά που τον τσέκαρα ανακουφιζόταν που δεν έβρισκα κάποιο καινούριο mail από εκείνον, ένα άλλο απογοητευόταν. Και όσο και αν μάλωνε το πρώτο μου κομμάτι το δεύτερο εκείνο δεν μπορούσε να μην μυξοκλαίει μέσα σε μια γωνία του κεφαλιού μου...
Και τα Χριστούγεννα πλησίαζαν οι δρόμοι ντυνόντουσαν γιορτινοί και εγώ βυθιζόμουν παθητικά στην ρουτίνα μου για ακόμα μια φορά. Ένας χρόνος κόντευε να περάσει από το δεύτερο χωρισμό μου και η μοναξιά είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη. Δυο τρία ραντεβού που είχα βγει μέσα σε εκείνον το ένα χρόνο είχαν οδηγηθεί σε πλήρη αποτυχία. Ο ένας ήταν υπερβολικά εγωιστής για να αγαπήσει οτιδήποτε άλλο από τον εαυτό του, ο άλλος μια καινούρια κόπια όσων είχαν ήδη περάσει από τη ζωή μου, και ο τρίτος την είχε κάνει με ελαφρά πηδηματάκια μόλις είχε καταλάβει πως δεν θα περνούσα από το κρεβάτι του το ίδιο εύκολα και πειθήνια όσο δεχόμουν τη βαρετή ζωή μου.
Ώσπου ανήμερα της γιορτής μου, και ενώ ετοιμαζόμουν να βγω μια βόλτα με φίλους στη στολισμένη Αθήνα, ήρθε ακόμα ένα μήνυμα...
Από: p.ath@gmail.com
Προς: anna_p77@yahoo.gr
Θέμα: Χρόνια Πολλά
Ξέρω πως έχουμε πολύ καιρό να μιλήσουμε αλλά ήθελα να σου ευχηθώ Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου. Και για να δεις πως εγώ θέλω να είμαστε φίλοι Άννα, σε καλώ απόψε στην γκαλερί που θα κάνουμε ένα πάρτι λόγω των γιορτινών ημερών. Τι καλύτερο από το να σηκώσουμε λευκή σημαία εκεί που άρχισε ο πόλεμος, τι λες??? Σου γράφω το τηλέφωνο μου. Πάρε με για λεπτομέρειες
Με το ένα παπούτσι μόνο και το άλλο στο χέρι μόλις διάβασα το μήνυμα με έπιασε πανικός. Κάθισα στο κρεββάτι για να μην σωριαστώ κάτω και άρχισα να σκέφτομαι τι θα έκανα.... Να πήγαινα???? Πως να πήγαινα όμως ανάμεσα σε τόσους άγνωστους ανθρώπους. Άνοιξα το παράθυρο να πάρω λίγο αέρα γιατί ακόμα και στην ιδέα να βρεθώ σε μια τέτοια περίσταση δυσκολευόμουν να αναπνεύσω.
Κοίταξα το κινητό μου που ήταν πεταμένο στο κρεβάτι και το έπιασα νευρικά. Αφού το έφερα μερικές σβούρες στα χέρια μου σχημάτισα τον αριθμό και με μια παύση δισταγμού μερικών δευτερολέπτων πάτησα το πράσινο κουμπί. Στο πέμπτο μπιπ ήμουν σχεδόν σίγουρη πως δεν θα το σήκωνε και κοίταξα να δω την ώρα που είχε σταλεί το mail. Το είχε στείλει από το πρωί και ήταν ήδη απόγευμα Πάνω που ήμουν έτοιμη να το κλείσω ακούστηκε η φωνή του από την άλλη γραμμή...
"Παρακαλώ?"
"Καλησπέρα η Άννα είμαι συγνώμη αν ενοχλώ"
"Άννα καλησπέρα! Δεν ενοχλείς, ήμουν πάνω στη μηχανή και δεν το άκουγα"
"Πήρα να πω ευχαριστώ για τις ευχές αλλά και για την πρόσκληση..."
"Χρόνια σου πολλά και από εδώ"
"Ευχαριστώ και πάλι. Όσο για το πάρτι ευχαριστώ αλλά λόγω ημέρας έχω κάνει ήδη σχέδια..."
"Μάλιστα....δεν πειράζει μια άλλη φορά. Σε περίπτωση που τελειώσεις νωρίς, να ξέρεις πως εμείς θα το πάμε μέχρι αργά. Θα ξεκινήσει άλλωστε μετά τις 10 το βράδυ...οπότε θα το ξενυχτίσουμε"
"Καλή διασκέδαση"
"Επίσης..."
Απογοητευμένη κοίταξα το κινητό μου και έβαλα και το δεύτερο παπούτσι μου. Είχα κάνει το σωστό και παραδόξως δεν μου άρεσε... Κοίταξα το ρολόι και είδα πως αν δεν έφευγα θα αργούσα και θα έστηνα τους φίλους μου που με περίμεναν για το καθιερωμένο κέρασμα. Έφτιαξα αφηρημένα τα μαλλιά μου μπροστά στο καθρέφτη και βγήκα στο κρύο.
Πολλές ώρες αργότερα και μετά από αρκετά ποτήρια κρασί, χαιρέτησα την παρέα μου και μπήκα στο ταξί για να γυρίσω σπίτι. Η ώρα ήταν γύρω στις 2 τα ξημερώματα και οι δρόμοι παρόλαυτα ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα.
"Που πάμε?" ρώτησε ο ταξιτζής νευρικά. Αντί να δώσω όμως τη διεύθυνση του σπιτιού μου έδωσα τη διεύθυνση της γκαλερί.
............................................................................................................
Μόλις ο Παύλος είδε την Άννα να μπαίνει μέσα στη γκαλερί δεν μπόρεσε παρά να χαμογελάσει έκπληκτος. Το είχε πάρει σχεδόν απόφαση πως δεν θα ερχόταν. Την πλησίασε και την φίλησε στο μάγουλο.
"Χρόνια πολλά για τρίτη φορά σήμερα!" της είπε
"Ευχαριστώ και πάλι, αν και τυπικά η γιορτή μου πέρασε..." του απάντησε προσπαθώντας να φαίνεται όσο λιγότερο αμήχανη μπορούσε. Ευτυχώς το κρασί που είχε πιει νωρίτερα βοηθούσε λιγάκι.
" Να υποθέσω λοιπόν πως αφού ήρθες είμαστε φίλοι και δεν μου κρατάς κακία???"
"Φί..." δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση της η Άννα όταν μια εντυπωσιακή ξανθιά μπήκε ανάμεσα τους και άρχισε να λέει...
"Παύλο δεν πάμε να φύγουμε? Άρχισα να βαριέμαι...αχ συγνώμη σας διέκοψα"
"Όχι... όχι" είπε η Άννα προσπαθώντας να μην δείχνει τόσο ξαφνιασμένη όσο ένοιωθε...
"Άννα η Λένα...Λένα η φίλη μου η Άννα" είπε εκείνος χαμογελαστός.
"Χάρηκα Άννα! Αν είσαι φίλη του Παύλου είσαι και δική μου φίλη. Μωρό μου πάω να κάνω ένα τσιγάρο και πάμε να φύγουμε.. Σε παρακαλώ...θα σε περιμένω έξω. Καληνύχτα Άννα και πάλι χάρηκα" μόλις η Λένα απομακρύνθηκε ο Παύλος κοίταξε την Άννα αμήχανα.
"Τι λέγαμε???"
"Ότι είμαστε φίλοι..." είπε εκείνη κοιτώντας το πάτωμα
"Α ναι πράγματι εκεί είχαμε μείνει.. τι θα πιεις τι να σου φέρω?"
" Ένα ποτήρι κρασί αν και άστο θα πάω να το πάρω μόνη μου είναι αγένεια να κάνεις τη συνοδό σου να σε περιμένει...." είπε όσο πιο γλυκά μπορούσε.
"Η Λένα ήταν ήδη κουρασμένη όταν ήρθαμε. Θα με συγχωρέσεις να την πεταχτώ μέχρι το σπίτι και να γυρίσω να τα πούμε λίγο?"
" Ναι, κανένα πρόβλημα πήγαινε..." του είπε και άρχισε να προχωράει προς το αυτοσχέδιο μπαρ.
.....................................................................................................................
Όσο πλησίαζα το μπαρ τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια έκανα να μην γυρίσω το κεφάλι μου πίσω και τον κοιτάξω σαν παραπονεμένο γατί που τον παρατάνε στη μέση του δρόμου. Δύο ποτήρια κρασί αργότερα και αφού είχα ακούσει τυχαία τα κουτσομπολιά για την παντρεμένη καλλονή που συνόδευε τον γοητευτικό και μυστηριώδη ζωγράφο, ιστορία που προφανώς όλοι ήξεραν εκτός από το σύζυγο της, είχα πλέον βγάλει τα συμπεράσματα μου. Λίγο αμήχανα η αλήθεια αλλά είχα ξαναμπεί στη θέση μου και αν και το περιβάλλον ήταν εντελώς άγνωστο, το κρασί βοηθούσε πολύ να ανασυνταχτώ ή τουλάχιστον να νομίζω πως αυτό έκανα....
Λίγο η αυτολύπηση που ένοιωθα... λίγο το αλκοόλ με έκαναν ευάλωτη στο χαζό φλερτ ενός εντελώς αδιάφορου τύπου... και πριν το καταλάβω, εγώ το τέρας αυτοσυγκράτησης, βρέθηκα να βγαίνω από εκεί μέσα πιασμένη από τον μπράτσο του.
Ούτε που τον είδα να παρκάρει....ούτε που τον είδα να πλησιάζει...το μόνο που θυμάμαι είναι εμένα να ξερνάω στο πεζοδρόμιο και εκείνον να λέει κάτι του τύπου που από τη ζαλάδα δεν μπορούσα να καταλάβω.
Αρκετά λεπτά αργότερα με ένα χαρτομάντιλο στο χέρι και κουκουλωμένη άτσαλα με το παλτό μου καθόμουν πάνω στη ακίνητη μηχανή και προσπαθούσα να πιω λίγο νερό από ένα εμφιαλωμένο μπουκάλι που μου είχε φέρει ενώ εκείνος κάπνιζε λίγο παραδίπλα.
"Αννούλα του χιονιά, όσο καλό γούστο έχεις στους πίνακες, άλλο τόσο κακό έχεις στους άντρες..." είπε ενώ πετούσε την γόπα. Τον κοίταξα ταλαιπωρημένα και δεν είπα τίποτα.
"Θα σε πήγαινα εγώ σπίτι σου αλλά δεν είσαι σε κατάσταση να ανέβεις στη μηχανή. Γιαυτό θα σε βάλω σε ένα ταξί και θα σε πάρω σε κάνα μισαώρο να βεβαιωθώ πως έφτασες. Θα το σηκώσεις ε???"
Ένευσα θετικά μην μπορώντας καν να μιλήσω. Μισή ώρα αργότερα ήμουν επιτέλους σπίτι μου και μόλις ξάπλωσα με τα ρούχα διπλωμένη από τον πόνο που ένοιωθα στο στομάχι, χτύπησε το κινητό μου. Με δυσκολία το σήκωσα και απάντησα...
..........................................................................................
Έκλεισε το ακουστικό κάθισε στο καναπέ και έχωσε το κεφάλι του ανάμεσα στο χέρια του. Πότε είχε ξεκινήσει όλο αυτό και δεν το είχε συνειδητοποιήσει παρα μέχρι πριν από λίγα λεπτά? Από την πρώτη στιγμή άραγε? Κάπου στην πορεία? Τι τον τραβούσε σε εκείνη...?Εντάξει η Άννα μόλις την πρωτογνώριζες έμοιαζε με τις περιπτώσεις των γυναικών εκείνων που τις απέφευγε.... γυναίκες ανασφαλής που ψάχνουν αποκούμπια να πιαστούν και εννιά στις δέκα ονειρεύονται γάμους και μωρά. Από δύο τρεις κουβέντες της όμως γρήγορα είχε καταλήξει πως μάλλον αυτό δεν ίσχυε. Παρολαυτά ήξερε πως αν έμπλεκε σε κάτι τέτοιο ίσως να μην ξέμπλεκε και τόσο εύκολα και εκείνος το μόνο που δεν χρειαζόταν αυτή τη στιγμή ήταν να ρισκάρει....
Σηκώθηκε και έβαλε ένα ποτό.... Γιατί λοιπόν αφού ήξερε πως το καλύτερο θα ήταν να απομακρυνθεί εκείνος το μόνο που σκεφτόταν ήταν η επόμενη κίνηση του... ? Για ένα περίεργο λόγο νοιαζόταν αυτή τη γυναίκα που τόσο λίγο ήξερε και το κακό δεν ήταν πως την νοιαζόταν...το κακό ήταν πως ήθελε και κάτι παραπάνω.....Ο Παύλος όμως δεν άνηκε σε εκείνους που παίζουν παιχνιδάκια. Πάντα με τις γυναίκες τα πράγματα του ερχόντουσαν πολύ εύκολα αλλά σε αυτή την περίπτωση μόνο εύκολα δεν φάνταζαν.
Άναψε ένα τσιγάρο και έβαλε το CD να παίζει.... "Ενήλικες είμαστε" σκέφτηκε και έπιασε το κινητό του και έγραψε ένα μήνυμα...
"Ελπίζω όταν ξυπνήσεις να νιώθεις καλύτερα. Σου γράφω τη διεύθυνση μου αν θες αύριο το απόγευμα έλα να πιούμε ένα καφέ ...Αφήσαμε άλλωστε μια συζήτηση στην μέση."
Συμπλήρωσε τη διεύθυνση και έστειλε το μήνυμα. Η μπάλα στο δικό της γήπεδο, αναστέναξε ανακουφισμένος και πήγε να βάλει τα ρούχα εργασίας για να χωθεί ακόμα μια φορά στο άβατο του μέχρι το ξημέρωμα.
Όταν την επόμενη μέρα γύρω στις εφτά το απόγευμα άκουσε το κουδούνι του να χτυπάει, δεν μπόρεσε παρά να μην χαμογελάσει όσο πατούσε το θυροτηλέφωνο και έλεγε "στον πέμπτο".
Μόλις την είδε στο κατώφλι της πόρτας κατάλαβε πως το hangover είχε περάσει για τα καλά. Στα χέρια της κρατούσε ένα κουτί γλυκά και φαινόταν η γνωστή νευρική και αμήχανη Άννα.
"Ήρθες..."
"Ήρθα να πω ευχαριστώ από κοντά.."
"Στην πόρτα θα την βγάλουμε???"
"Ωραίο σπίτι, ωραία περιοχή"
"Πράγματι η περιοχή είναι φοβερή και το σπίτι καλό είναι..τι θα πιεις?"
"Έναν ελληνικό μέτριο..πρέπει να πουλάς πολλούς πίνακες για να μένεις σε αυτή την περιοχή.."
"Χα χα δεν θα το έλεγα....να ναι καλά ο πατέρας μου που αν και εντελώς ηλίθιος έκανε μια σωστή κίνηση και σώθηκα εγώ...Ορίστε ο καφές σου..."
"Α των γονιών σου είναι το σπίτι.."
"Όχι το σπίτι, η πολυκατοικία ολόκληρη. Πήρε το οικόπεδο εκείνος όταν η περιοχή δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, σήκωσε μια πολυκατοικία, μετά πέθανε και πλέον εγώ έχω εξασφαλίσει το βιοποριστικό μου από τα ενοίκια..."
" Α μάλιστα έτσι εξηγείται που λέγανε στην γκαλερί χτες πως δεν θες να πουλάς τους περισσότερους πίνακες σου..."
"Με κουτσομπόλευαν χτες οι αγαπητοί μου φίλοι????"
"......."
"Πλάκα κάνω Άννα, χαλάρωσε λιγάκι. Τα ξέρω αυτά που λένε για μένα. Φαίνεσαι πάντως πολύ καλύτερα"
"Είμαι πολύ καλύτερα πράγματι"
"Όπως σου είπα και χτες έχεις πολύ κακό γούστο στους άντρες....ο Διονυσάκης που παραλίγο να φύγεις μαζί του δεν έχει και την καλύτερη φήμη στον κύκλο....αν και το πιθανότερο είναι να κατέληγες αναίσθητη. Δεν το σηκώνεις και πολύ το ποτό ε??? "
"Ε... και η θέα από εδώ πάνω είναι μαγική..."
" Τα σπίτια στο Λυκαβηττό έχουν θέα, πόσο μάλλον αυτό που είναι στον πέμπτο. Αλλά μην νομίζεις πως θα ξεγλιστρήσεις και τόσο εύκολα από τη συζήτηση..."
"Ε τι να σου πω... ναι δεν αντέχω και πολύ το ποτό....και όχι...συνήθως η κρίση μου στους άντρες πέφτει μέσα απλά χτες υπήρχαν αστάθμητοι παράγοντες..."
"Και ποια είναι η κρίση σου για μένα??"
"Καλύτερα να πηγαίνω.."
"Πρώτον σε παρακαλώ να με κοιτάς όταν μου μιλάς. Αν μη τι άλλο είναι αγένεια και δεύτερον απάντησε μου και σε αφήνω να φύγεις..."
" Δεν χρειάζομαι άδεια για να φύγω!"
"Ωραία...αφού με τα λόγια δεν βγάζουμε άκρη θα το παίξουμε αλλιώς το παιχνίδι..."
"Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις..."
"Θα καταλάβεις σύντομα"
"Καληνύχτα Παύλο και ευχαριστώ για τον καφέ"
"Καληνύχτα Άννα" είπε και έκλεισε την πόρτα....
Μπήκε στο καθιστικό και σήκωσε το τηλέφωνο. "Έλα βρε Γιώργο να σου πω υπάρχει κάποιος τρόπος να βρεις μέσα από αυτό το μαραφέτι μια διεύθυνση αν σου δώσω κάποια στοιχεία?.... Δεν την βιάζομαι για αύριο την θέλω...Το ξέρω πως δεν είναι και πολύ νόμιμο αυτό που σου ζητάω αλλά ειλικρινά για καλό την θέλω...Να σαι καλά θα περιμένω μήνυμα σου. Και πάλι ευχαριστώ, σου χρωστάω..." Πέταξε το κινητό και έτρεξε σαν δαιμονισμένος μέσα στο ατελιέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: