"Στο παραλίγο" κεφάλαιο δέκατο έβδομο

"Με πονάς!"

"Φύγε σου λέω!!!"

"Παύλο μην με τραβάς με πονάς....μα τι έπαθες στα καλά καθούμενα???"

"Άννα φύγε τώρα από εδώ! βγες έξω!"

"Θέλω να μιλήσουμε...."

"Δεν έχουμε τίποτα να πούμε!"

"Μα τι έπαθες??? Άσε με να σου εξηγήσω..."

"Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα θέλω μόνο να σηκωθείς και να φύγεις μπορείς???"

"Ο Γιάννης...."

"Δεν με νοιάζει ο Γιάννης!!! Δεν με ενδιαφέρεις πια ούτε και εσύ!"

"Μάλιστα δηλαδή εσύ μπορείς να έχεις και μένα και τη Λένα και εγώ δεν μπορώ να σου εξηγήσω καν ποιος είναι ο Γιάννης???"

"Άννα φύγε! Φύγε πριν πω ή κάνω κάτι που θα το μετανιώσω...."

"Δεν σε φοβάμαι Παύλο!"

"'Ωστε δεν με φοβάσαι ε????"

"Παύλο άσε το χέρι μου πονάω....που με πας????" φώναζε η Άννα αλλά ο Παύλος δεν άκουγε...Το μόνο που άκουγε πλέον ήταν ο θυμός του... Και έσυρε την Άννα με τη βια μέσα στο κλειστό ατελιέ. Και σχεδόν την πέταξε μέσα ανοίγοντας τα φώτα.. Και όσο εκείνη προσπαθούσε να βρει την ισορροπία της τρίβοντας το πονεμένο της χέρι εκείνος σαν αγρίμι σχεδόν ούρλιαξε...

"Ορίστε δες!!! Δες ποιος είμαι...Δες τι είμαι ....Κοίτα τους τοίχους γύρω σου!!! Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίτα σου λέω! Αυτός είμαι Άννα!!!!" της είπε και σωριάστηκε ξέπνοος σε μια γωνία κλείνοντας το κεφάλι του μέσα στα χέρια του. Και η Άννα ζαλισμένη σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε τους τοίχους....Και ήταν τέτοιο το σοκ της που ασυναίσθητα έκανε δύο βήματα προς τα πίσω λες και έτσι θα ξέφευγε....Αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει...Κάθε εκατοστό των τοίχων τριγύρω της ήταν καλυμμένο και εκείνη εκεί στη μέση σαστισμένη να μην μπορεί να αντέξει αυτό που βλέπει και δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια της θολώνοντας τις αποκρουστικές εικόνες....

"Γιατί????" ψέλλισε φοβισμένη
"Γιατί αυτό είμαι όσο και αν προσπαθώ κάποιες στιγμές να κρυφτώ από τον ίδιο μου τον εαυτό...Αυτό είμαι Άννα....και δεν αλλάζω στο είπα.... Τόσο μίσος και θυμό έχω μέσα μου και όσο και αν προσπαθώ να το κάνω εικόνα μπας και χαθεί αυτό είναι αστείρευτο... Γιατί μπορεί μια ζωή να μισούσα εκείνον επειδή το μόνο που έκανε ήταν να την πληγώνει οδηγώντας την τελικά στο θάνατο, αλλά αποδείχτηκε τελικά πως είμαι ίδιος με εκείνον...Κάποτε πίστεψα πως μπορώ να το υπερνικήσω...και έκανα μεγάλη προσπάθεια να το καταφέρω....το μόνο που κατάφερα στο τέλος όμως ήταν να αποδείξω με τον πιο ειρωνικό τρόπο πως είμαστε ίδιοι....Έχω ένα γιο Άννα και δεν τον έχω δει τα τελευταία 10 χρόνια....δεν μιλάμε καν... Εγώ τους εγκατέλειψα γιατί με έπνιγαν...Και εκείνη μάζεψε τα κομμάτια της και έφυγε...Μπορεί να μην αυτοκτόνησε σαν την μάνα μου....Αλλά το ξέρω πως την σκότωσα γιατί την έκανα να πιστέψει πως μπορούσε να γιατρέψει τις πληγές μου....Αλλά δεν γιατρεύονται Άννα....γιατί δεν είναι πληγές....είναι αυτό που είμαι....το υλικό που είμαι φτιαγμένος...Φύγε Άννα...φύγε πριν πιστέψεις και εσύ το ίδιο....φύγε γιατί το βλέπω πως έτοιμος είμαι να πιστέψω ακόμα και εγώ πως ίσως αξίζει να ξαναπροσπαθήσω.... φύγε να σωθείς από μένα..."

"Παύλο...."

"Όχι Άννα δεν προχωράει...δεν έχει νόημα...γύρνα στη ζωούλα σου ...γύρνα στην ασφάλεια σου... Πήγαινε σε αυτό τον Γιάννη και ίσως γίνεις ευτυχισμένη...Πολύ το τραβήξαμε.." της είπε και βγήκε από το δωμάτιο και εκείνη το μόνο που είπε πριν κλείσει την πόρτα πίσω της ήταν "Ο Γιάννης είναι ο αδελφός μου..."

...........................................................................................................................................................

Φεύγοντας από το σπίτι στο Λυκαβηττό δεν μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι μου. Ο Γιάννης θα ήταν εκεί και αν έβλεπε τις μελανιές στα χέρια μου και τα πρησμένα από το κλάμα μάτια μου, σίγουρα δεν θα το άφηνε έτσι... Ανησυχούσε που ανησυχούσε μετά το τηλεφώνημα της μάνας μας, αν με έβλεπε σε αυτή την κατάσταση σίγουρα δεν θα σταματούσε μέχρι να μάθει τι μου είχε συμβεί....

Βρέθηκα λοιπόν να περιπλανιέμαι στους δρόμους της Αθήνας κουρελιασμένη και πιο άδεια από ποτέ... Πως μπόρεσα να ερωτευτώ έναν άνθρωπο που είχε τόσο μίσος μέσα του... Γιατί δεν είχα ακούσει όλα τα προειδοποιητικά σήματα.... Μου το είχε πει σχεδόν καθαρά...."δεν είμαι καλός άνθρωπος" είχε πει αλλά για ακόμα μια φορά είχα διαλέξει τις λάθος λέξεις να κρατήσω...Πως μπόρεσε να εγκαταλείψει το ίδιο του το παιδί όταν είχε ήδη πληγωθεί εκείνος από τον πατέρα του....

Πόσο ανόητη ήμουν....γλυκάθηκα από την προσωρινή δύναμη που ένοιωθα να έχω πάνω του και ξεγέλασα και τον ίδιο μου τον εαυτό πως έχω το στομάχι και τις αντοχές να ζήσω κάτι τέτοιο..Λούφαξα σαν πληγωμένο ζώό πάνω σε ένα παγκάκι και έτριψα τις μελανιές στα χέρια μου... Και αυτοί οι τοίχοι....πως θα έβγαζα αυτούς τους τοίχους από το μυαλό μου... Πως μπορούσε και ζούσε ανάμεσα τους...ο Παύλος χρειαζόταν βοήθεια αλλά όχι από μένα...ίσως από κάποιον ειδικό...

Πως θα προχωρούσα παρακάτω... πως θα ξεχνούσα... πως θα γύριζα ξανά εκεί από όπου ξεκίνησα... Ω χαμένη μου δειλία που τόσο χρόνια σου χρέωνα όλα τα δεινά της ζωής μου...πόσο με είχες προστατέψει...σκέφτηκα και ξέσπασα σε λυγμούς...τρομάζοντας κάποια περιστέρια που είχαν μαζευτεί γύρω μου.

Το σώμα μου πονούσε παντού  και το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει... Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό μου πως θα μείνω έξω απόψε προσπαθώντας να ακούγομαι όσο πιο φυσιολογική γίνεται και ξεκίνησα για το σπίτι μιας φίλης μου. Όταν εκείνη άνοιξε την πόρτα και με είδε κατάλαβε πως κάτι σοβαρό μου είχε συμβεί. Χωρίς ερωτήσεις μου έστρωσε να κοιμηθώ και όταν ξάπλωσα ο ύπνος ήρθε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να κάνω την παραμικρή σκέψη....

Το επόμενο πρωινό εκτός από την προϊσταμένη μου έπρεπε να αντιμετωπίσω και τις ερωτήσεις του αδελφού μου...

"Ποιος στο έκανε αυτό Άννα!! Πες μου αμέσως!"

"Γιάννη αστο ,πέρασε και τελείωσε..."

"Τι τέλειωσε παιδάκι μου θα με τρελάνεις. Εντάξει ρε Άννα είπαμε μια ζωή πρόβατο ήσουν αλλά χαζή δεν πίστεψα ποτέ πως είσαι...Μα καλά αυτός μαλάκας είναι προφανώς, εσύ κάθισες να σε χτυπήσει???"

"Δεν με χτύπησε Γιάννη σου λέω, απλά έβαλε λίγο παραπάνω δύναμη..."

"Άννα έλεος!!!! Μορφωμένη κοπέλα κάθεσαι και μου λες τις βλακείες που λέει κάθε κακοποιημένη γυναίκα....Άντρας που χτυπάει γυναίκα δεν είναι άντρας!"

"Μα σου λέω δεν με χτύπησε το χέρι μου έπιασε με δύναμη αυτό είναι όλο..."

"Και τι δίνει το δικαίωμα σε αυτόν τον κύριο να σε τραβολογάει???"

"Άστο ρε Γιάννη είναι μεγάλη ιστορία και τελείωσε σου λέω , σε παρακαλώ....αν μ αγαπάς λιγάκι άστο..."

"Εγώ Άννα σ αγαπάω εσύ ώρες ώρες αμφιβάλλω αν αγαπάς τον εαυτό σου...και φυσικά αυτός ο λεχρίτης σίγουρα δεν σ αγαπάει!"

"Γιάννη μην πεις τίποτα στην μαμά και τον μπαμπά. Σε παρακαλώ, θα στεναχωρηθούν χωρίς λόγο..."

"Αχ βρε Άννα τι να τους πω που με έστειλαν να βεβαιωθώ πως είσαι καλά και σε βρίσκω σ αυτά τα χάλια....πήγαινε κοιμίσου, δεν έχουμε τελειώσει με αυτή τη συζήτηση να ξέρεις..."

"Πάω να ξαπλώσω και ναι έχουμε τελειώσει με αυτή τη συζήτηση....αν θες να ξαναγίνω ο εαυτό μου δεν θα το συζητήσουμε ξανά..."

"Σου αξίζει γαμώτο κάτι καλύτερο από αυτό!" τον άκουσα να μου φωνάζει καθώς έκλεινα την πόρτα του δωματίου μου...

Ποιος ορίζει "το καλύτερο" σκέφτηκα καθώς ξάπλωνα στο κρεββάτι μου...Όχι ο Παύλος δεν ήθελε να μου κάνει κακό....  τουλάχιστον όχι συνειδητά...καλό προσπαθούσε να μου κάνει...."φύγε να σωθείς από μένα" μου είχε πει... Να με διώξει ήθελε οριστικά και ίσως να το είχε καταφέρει... Έβγαλα το κινητό από την τσάντα για να το βρω άδειο από κλήσεις ή μηνύματα... Πόσο ναρκωτικό είναι ο έρωτας... Ακόμα και μετά από όλα όσα είχαν συμβεί ένα μικρό μαζοχιστικό μου κομμάτι ήλπιζε να είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου. Πόσο μπερδεμένη και κουρασμένη ένοιωθα. Χτες το βράδυ τον θεωρούσα σχεδόν ψυχικά ασθενή και τώρα μόλις λίγες ώρες αργότερα τον έβλεπα σαν τον ιππότη που θυσιαζόταν για το δικό μου καλό... Ίσως τελικά να μοιάζαμε με τον Παύλο περισσότερο απ όσο νόμιζα....ίσως και εγώ να ήμουν ψυχικά άρρωστη..και εκείνος είχε τουλάχιστον χίλιους δύο λόγους...εγώ δεν είχα απολύτως κανέναν...ίσως μόνο ένα....την απόλυτη πλήξη μου....που τώρα λίγο πριν τα 35 ερχόταν σαν μπούμερανγκ να με χτυπήσει και να με συνθλίψει...