"Στο παραλίγο" κεφάλαιο πρώτο

"Tι με κοιτάζεις??? Ακόμα δεν με πιστεύεις....Και αν δεν μπορώ να σε πείσω....μετά από όλα όσα έχουν γίνει....τι νόημα έχει πια ; Κρίμα...πολύ κρίμα..." είπε, την κοίταξε για τελευταία φορά, άνοιξε την πόρτα και έφυγε...

Και όταν το δωμάτιο άδειασε, εκείνη ένοιωσε μόνη, πιο μόνη από ποτέ. Και όσο δάκρυα έτρεχαν μέσα από τα μάτια της, ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε να τα συνοδεύσει . Μια μαζοχιστική ανακούφιση πως επιτέλους είχε τελειώσει....και πως επιτέλους όλα θα γίνονταν ήρεμα όπως πριν.

Σκουπίζοντας το πρόσωπο της από τα δάκρυα σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στο γραφείο. Άνοιξε τον φορητό υπολογιστή της και άρχισε να γράφει "όσο ο πόνος είναι ακόμα νωπός τόσο καλύτερο θα βγει " σκέφτηκε και πήρε μια βαθιά ανάσα.

Όχι δεν γεννήθηκα ηρωίδα βιβλίου....Στο κάστινγκ της πραγματικής ζωής εμένα μου έλαχε ρόλος κομπάρσου...ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι πριν λίγο καιρό. Πάντα ήμουν άχρωμη σαν άνθρωπος.Τόσο άχρωμη ...τόσο αόρατη..τόσο κοινή που τις ελάχιστες φορές που τράβηξα στα 35 χρόνια μου την προσοχή, ένοιωσα λες και με έβγαζαν από το σκοτάδι στο απόλυτο φως και έχανα τα βήματα μου... τον προσανατολισμό μου. Δεν μου ταιριάζει εμένα το φως. Νοιώθω ασφάλεια μέσα στην ανυπαρξία μου....όσο λιγότεροι ξέρουν για μένα τόσο καλύτερα.

Σαν παιδί κανένας δεν θυμάται κάποιο κατόρθωμα μου, ούτε οι ίδιοι μου οι γονείς. Θα βόλευε ίσως να είχα περάσει δεινά παιδικά χρόνια...Ίσως τότε να υπήρχε δικαιολογία...Όχι όμως τα παιδικά μου χρόνια ήταν τόσο κανονικά όσο των περισσότερων ανθρώπων χωρίς υπερβολές ,ούτε θετικές, ούτε αρνητικές. Η εφηβεία μου επίσης μια σχεδόν κανονική εφηβεία χωρίς ξεσπάσματα , χωρίς γκρίνιες, χωρίς επιπολαιότητες.... εκτός από εκείνη την μία φορά....όχι δεν θέλω να θυμάμαι εκείνη την μια φορά....όχι τώρα...

Είμαι η μετριότητα προσωποποιημένη... Ούτε όμορφη, ούτε άσχημη, απλά μέτρια....Ούτε ταλαντούχα, ούτε αντιδραστικά ατάλαντη...ένας μέσος άνθρωπος που ήρθε στον κόσμο αυτό για να περάσει επιδερμικά από τη ζωή όλων χωρίς να την αλλάξει ούτε προς το καλύτερο, ούτε προς το χειρότερο. Ένα απλό πέρασμα σαν ένα αεράκι που περνάει και σβήνει και που όταν χαθεί δευτερόλεπτα μετά κανείς δεν το θυμάται. Πάντα έτσι έβλεπα τον εαυτό μου. Και το καλύτερο είναι πως μέσα σε αυτή την ανυπαρξία μου δεν είμαι καν μοναδική...γιατί είμαστε πολλοί οι κομπάρσοι της ζωής ...γιατί για να έχουν οι ήρωες αξία πρέπει να πλαισιώνονται από πολλούς κομπάρσους. 

Υπήρξαν εποχές στη ζωή μου που ζήλεψα τους ήρωες που περνούσαν από δίπλα μου... Άλλες φορές για την ομορφιά τους...άλλες για τον χαρακτήρα τους...τις περισσότερες όμως για την αύρα τους εκείνη την αύρα που σε κάνει να γυρίσεις να κοιτάξεις σαν μαγνητισμένος ακόμα και αν δεν τον ξέρεις καν τον άλλο. Όσο και αν ζήλεψα όμως, πάντα κατέληγα πως εγώ ήμουν καλύτερα. Μέσα από την ασφάλεια της κοινοτυπίας μου μπορούσα στην σφαίρα του φανταστικού μέσα από βιβλία και ταινίες να κλέβω λίγο από την λάμψη των ηρώων της ζωής και μετά να γυρίζω στη ζωούλα μου την τακτοποιημένη και την ήρεμη χωρίς τα παρελκόμενα αυτής της λάμψης. 

Απλά ήρεμα και κοινά ήρθε η αποφοίτηση μου από το πανεπιστήμιο....απλά ήρεμα και κοινά η επαγγελματική μου αποκατάσταση....απλά ήρεμα και κοινά ήρθε ακόμα και ο πρώτος μου έρωτας...ο πρώτος μου χωρισμός....ο δεύτερος έρωτας... ο δεύτερος χωρισμός. Ούτε μισή σελίδα δεν θα μπορούσα να γράψω γι αυτούς τους δύο έρωτες τόσο προβλεπόμενοι και κοινοί που ήταν. Ακόμα και το ότι στην αρχή είχαν καταφέρει να με ταράξουν και να με κάνουν να νιώσω για λίγους μήνες μοναδική τώρα, που τους κοιτάζω πίσω, βλέπω πως δεν είχαν τίποτα μα τίποτα το ιδιαίτερο. Σχέσεις καλές , με αγάπη και με άδοξο τέλος και τις δύο φορές χωρίς πολλά δάκρυα ή τύψεις, θαμμένες από την ρουτίνα και από το κίνδυνο να εξελιχθούν σε κοινούς γάμους με κοινά παιδιά το πιθανότερο. Οι κομπάρσοι της ζωής βρίσκουν συνήθως άλλους κομπάρσους για να διαιωνίσουν το είδος των κομπάρσων....Ω ναι θα μπορούσα να το κάνω αυτό...να διαιωνίσω το είδος μου και να αποδεχτώ πλέον οριστικά το ρόλο μου, αλλά και τις δύο φορές κάτι με κράτησε. Την πρώτη ήταν η ηλικία μου...τη δεύτερη μια παρόρμηση της στιγμής.

Ώσπου ήρθε εκείνο το απόγευμα...και εκείνος ο πίνακας. Ένας πίνακας ανάμεσα σε δεκάδες πίνακες μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο. Τι και αν είχα πάει σε τόσες εκθέσεις μέχρι τότε... Τι κι αν είχα αντικρίσει πίνακες που ολόκληρος ο κόσμος θαυμάζει... κανένας μα κανένας δεν είχε καταφέρει να μου προκαλέσει αυτό που μου προκαλούσε ο συγκεκριμένος πίνακας. Όχι δεν ήμουν καν κριτικός τέχνης....για την ακρίβεια με την τέχνη δεν είχα καμία μα καμία σχέση.... Από συνήθεια συνόδευα μια φίλη μου στις εκθέσεις που ήθελε να επισκεφτεί...και όσο και αν είχα προσπαθήσει στο παρελθόν να καταλάβω την έκσταση της μπροστά σε ζωγραφιές ποτέ δεν είχα καταφέρει να την μοιραστώ... Θαυμασμός ναι ,έκσταση όχι... Εκείνη άνηκε στους ήρωες της ζωής όμως και ίσως έφταιγε αυτό που δεν μπορούσα να συγκινηθώ το ίδιο....'Ισως το υλικό που ήμουν φτιαγμένη παραήταν απλό για να μπορέσει να αλληλεπιδράσει με κάτι τόσο ντελικάτο και πολύπλοκο όσο ένα πίνακας ζωγραφικής... Κουνούσα λοιπόν πάντα συγκαταβατικά το κεφάλι στα ενθουσιώδη σχόλια της μπροστά σε ένα Μονέ ή ένα Πικάσο παίζοντας το ρόλο μου... πλαισιώνοντας την σκηνή της αθόρυβα.

Έτσι και εκείνο το απόγευμα του Νοέμβρη έβαλα το παλτό μου, φόρεσα τα γάντια μου και ετοιμάστηκα για ακόμα μια έκθεση ζωγραφικής που περίμενα να είναι όπως όλες οι προηγούμενες. Και μέχρι τη στιγμή που τον αντίκρισα έτσι ήταν.. Διάδρομοι γεμάτοι κόσμο , πίνακες πολύχρωμοι...ασπρόμαυροι...μοντέρνοι... αφαιρετικοί φωτισμένοι στους τοίχους...η φίλη μου να λάμπει μπροστά σε κάποιους και να προσπαθεί απεγνωσμένα να με κάνει να νιώσω το ίδιο... και εγώ να χαμογελάω αμήχανα μπροστά στο ενθουσιασμό της. Ώσπου δύο πίνακες δίπλα από το Νο35 Απογευματινή Μπόρα  ένοιωσα σαν κάτι να με καλεί. Αφήνοντας τη φίλη μου με τα σχόλια της μετέωρα απομακρύνθηκα από κοντά της και στάθηκα αποσβολωμένη μπροστά στο ομορφότερο και πιο θλιμμένο πράγμα που είχα αντικρίσει ποτέ στη ζωή μου. Δεν ήταν εικόνα ...ήταν συναισθήματα αποτυπωμένα πάνω σε καμβά. Η λογική χανόταν ανάμεσα στις πινελιές και τα μάτια δυσκολευόντουσαν να ολοκληρώσουν τη δουλειά για την οποία είχαν κατασκευαστεί. Λες και μεγατόνοι από συναισθήματα ξεκινούσαν μέσα από τον πίνακα και με χτυπούσαν ανελέητα περνώντας τους κυματοθραύστες της άμυνάς μου. Ούτε κατάλαβα πότε τα δάκρυα άρχισαν να βγαίνουν από τα μάτια μου. Ούτε που έβλεπα τη φίλη μου που με κοιτούσε περίεργα και προσπαθούσε να καταλάβει τι μου είχε συμβεί. Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω μετά από τις επίμονες ερωτήσεις της αν είμαι καλά ήταν "πόσος πόνος..." 

Δεν ξέρω πόση ώρα έκατσα μπροστά σε εκείνον τον πίνακα...δεν ξέρω καν πόση ώρα έκλαιγα κοιτώντας τον. Σίγουρα είχα βγει από τη ζώνη της αφάνειας που τόσο λάτρευα μιας και όλοι με κοιτούσαν περίεργα αλλά ήταν τόσο δυνατότερο της ντροπής αυτό που ένοιωθα που δεν μπορούσα να σταματήσω....Το μόνο που θυμάμαι είναι τη φίλη μου να με τραβάει με δύναμη έξω από την αίθουσα ...το κρύο χειμωνιάτικο αέρα να με επαναφέρει στον κόσμο και τη φίλη μου να με κοιτάζει απόλυτα σαστισμένη. Κάπως έτσι ξεκινάει η δική μου περίεργη ιστορία ...Κάπως έτσι, από ένα τετράγωνο κομμάτι καμβά, εγώ ο κομπάρσος της ζωής έμελλε να γίνω για λίγο ήρωας...

υγ: χρειάστηκε πολύς χρόνος και πολύ εσωτερική πάλη για να αποφασίσω να δημοσιεύσω αυτή την νουβέλα που έχω γράψει εδώ και ένα χρόνο σχεδόν....20 κεφάλαια την αποτελούν και θα δημοσιευτούν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το κάνω γιατί νιώθω πως μου το χρωστάω να το κάνω.... Εύχομαι σε όσους αποφασίσετε να επιβιβαστείτε μαζί μου σε αυτή την "φανταστική" ιστορία καλή ανάγνωση!

Puccarina
Αν σας άρεσε η ιστορία μπορείτε να διαβάσετε και τις άλλες δύο
"Το παιχνίδι" πατήστε εδώ 
"xl story" πατήστε εδώ