Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Υπάρχει άραγε κανείς χωρίς συνάχι?

Απίστευτο και όμως αληθινό! Σχεδόν όλοι οι γνωστοί μου είναι συναχωμένοι και μαζί με αυτούς και εγω η ίδια. Λές και έπεσε επιδημία τι να πώ....Τις τελευταίες μέρες η μύτη μου είναι πιο κόκκινη και απο του Ρούντολφ και όχι τίποτε άλλο πέρασαν και τα Χριστούγεννα και δεν είμαι πια επίκαιρη! Που θα πάει υπομονή και θα περάσει.

Φυσικά με τόσο συνάχι δυσκολεύομαι όχι να δημιουργήσω αλλά να κάνω άλλα βασικότερα. Επειδή όμως την άλλη εβδομάδα θα είμαι εκτός σπιτιού για δουλείες και ο μήνας των προκλήσεων του Get Creative θα τελειώσει δεν μπορούσα να μην φτιάξω μία καρτούλα για την πρόκληση της καλής μου Άλεξ.

Πήρα έτσι 2 πακέτα χαρτομάντιλα, το αερόθερμο, μία κούπα ζεστό πράσινο τσάι και κατέβηκα στο υπόγειο. Για πολύ ώρα δεν μου ερχόταν καμία μα καμία ιδέα. Λίγο η ζαλάδα απο το κρύωμα λίγο το θέμα της πρόκλησης μια κάρτα δηλαδή με θετική ενέργεια δεν με βοηθούσαν ιδιαίτερα...Πόση θετική ενέργεια να έχει ένας άρρωστος ανθρωπος???Στα υλικά μου δεν έβρισκα τίποτα κατάλληλο μάλλον αυτό λέγεται δημιουργικό τέλμα! Άρχισαν λοιπόν τις ιντερνετικές βόλτες μπάς και ξεμπλοκάρω και ανακάλυψα το εξής κορυφαίο: η εταιρεία paper smooches που μου αρέσει πολύ και έχω ψωνίσει κατά καιρούς είχε μερικές φανταστικές digi stamps εντελώς δωρεάν στο μπλόγκ της! Χωρίς δεύτερη σκέψη τις κατέβασα όλες η αχόρταγη....

Στην συνέχεια διάλεξα αυτή που μου ταίριαζε καλύτερα στο θέμα της πρόκλησης και 2 ώρες και πολλά λερωμένα χαρτομάντιλα μετά είχα φτιάξει την συμμετοχή μου. Ομολογώ πως δεν είναι απο τις πιο πρωτότυπες κάρτες μου αλλά νομίζω πως λίγη θετική ενέργεια την εκπέμπει εσείς τι λέτε???




Εύχομαι σε όλους τους γριπωμένους περαστικά και υπομονή!
Καλό βράδυ!

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

"flower girl"

Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα με αυτή τη γνωστή "βαρεμάρα" που σε πιάνει συνήθως τις Κυριακές...Ξέρετε αυτή που ενώ έχεις χιλιάδες δουλειές να εκκρεμούν εσύ θέλεις να πιείς το καφεδάκι σου χαζεύοντας το κενό μέσα στις ζεστές πυτζαμούλες σου. Αφού λοιπόν ήπια τον καφέ μου και διαπίστωσα πως μάλλον αυτή η διάθεση θα με συνόδευε όλη την μέρα έφτιαξα ένα γρήγορο φαγητό για το μεσημέρι και αποφάσισα να παίξω με τον μικρό μου τύραννο. Επι δύο ώρες έφτιαχνα πύργους με τουβλάκια, έκανα κόντρες με αυτοκινητάκια, έστηνα ράγες για τρενάκια...Όση ώρα προσπαθούσα να θυμηθώ πως είναι να είσαι και πάλι παιδί συνεχώς σκεφτόμουν αν το οτι δεν απολάμβανα όσο μικρή το παιχνίδι οφειλόταν στην ηλίκια μου ή στο αντικείμενο του παιχνιδίου που όπως και να το κάνουμε μόνο κοριτσίστικο δεν μπορούσες να το χαρακτηρίσεις. Στο δικό μου παιδικό κόσμο δεν υπήρχαν πίστες ράλλυ και μπασκέτες αλλά κουκλίτσες με φουσκωτά μαλλιά και όμορφα φορεματάκια! Αν είχα έναν αδελφό ίσως να ήξερα πως να ενώσω τις ράγες του τρένου και όχι να μην μπορώ με τίποτα να βρώ ποιό κομμάτι κολλάει με ποιό. Και να έλεγα πως δεν είμαι καλή στο να ενώνω κομμάτια εδώ στο παρελθόν είχα ολοκληρώσει παζλ 3000 κομματιών σε μια εβδομάδα! Μάλλον οι ράγες για να συναρμολογηθούν ήθελαν λίγο Υ γονίδιο γιατί μόλις έβαλε το χεράκι του ο Πετράν ως δια μαγείας σταθμός και γέφυρα ενώθηκαν σε λίγα δευτερόλεπτα!

Αφού λοιπόν σκορπίσαμε του κόσμου τα παιχνίδια στο πάτωμα ο μικρός άρχισε να ζητάει να ζωγραφίσουμε. Η αλήθεια είναι οπως ενώ χαίρομαι να τον βλέπω να ζωγραφίζει-μουτζουρώνει απο την άλλη με κόβει και ένας κρύος ιδρώτας όταν με τον ανοιχτό μαρκαδόρο τρέχει χαρούμενος να σου δείξει τι έφτιαξε....Πάμε κάτω στο υπόγειο να ζωγραφίσουμε? του πρότεινα και εκείνος όλο χαρά πήγε και στήθηκε μπροστά στην πόρτα του υπογείου. Βλέπετε για τον Δημήτρη το υπόγειο είναι το πιο ωραίο μέρος του σπιτιού γιατί όταν κατεβαίνουμε στο υπόγειο η μαμά αφήνει στο επάνω όροφο όλα τα ψυχαναγκαστικά "μη" που την κυνηγάνε και περνάμε σούπερ!Στο υπόγειο επιτρέπεται να πιάνουμε τους τοίχους επιτρέπεται να κάνουμε ψίχουλα και γενικά επιτρέπονται πολλά που απαγορεύονται στους επάνω ορόφους...

Για κάνα μισάωρο κάθισε δίπλα μου και χαζο ζωγραφίζαμε. Εγώ στο δικό μου χαρτί εκείνος στο δικό του. Γρήγορα όμως βαρέθηκε και με παράτησε μόνη μου για να πάει να μαστορέψει με τον μπαμπά του. Χωρίς να το καταλάβω το κοριτσάκι που είχα ζωγραφίσει όση ώρα είμασταν με τον μικρό σαν να είχε βγεί συμπαθητικό. Επηρεασμένη απο κάτι βιντεάκια σχετικά με το Mixed Media Art Journaling που είχα παρακολουθήσει τελευταία είπα να προσπαθήσω να ενσωματώσω το κοριτσάκι σε ένα θέμα. Χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα του τι θα φτιάξω έβγαλα ακρυλικά χρώματα, υδφατοδιαλυτές ξυλομπογιές , χαρτιά με σχέδια , μελάνια και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε! Πασάλειψα τα χέρια μου τον πάγκο μου τα ρούχα μου και γενικά όλο το σύμπαν...κυριολεκτικά βουτήχτηκα στα χρώματα και αν σας πώ ότι δεν το διασκέδασα θα σας πώ ψέματα!

Έτσι μια νωχελική Κυριακή προέκυψε το "flower girl" που δεν τολμώ να το αποκαλέσω πίνακα (αν και θα τον κρεμάσω σε κάνα τοίχο του εργαστηρίου) γιατι θα ήταν ιεροσυλία για όλους εκείνους που φτιάχνουν πραγματικούς πίνακες.






Το αποτέλεσμα βέβαια της πολύωρης οικογενειακής μας επίσκεψης στο υπόγειο ήταν να είμαστε σήμερα και οι τρείς με συνάχι αψού! Μάλλον ξεγελαστήκαμε απο τον καλό καιρό...Τουλάχιστον βλέπω τη ζωγραφιά μου και σαν παιδάκι και εγώ καμαρώνω. Βλέπετε μάλλον το παιχνίδι με τον γιό μου κατάφερε να με κάνει και πάλι παιδί και αυτό νομίζω φαίνεται στην ζωγραφιά ίσως γιαυτό δεν ντρέπομαι να την μοιραστώ μαζί σας!

Καλό πολύχρωμο απόγευμα σε όλους!

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει...

αλλά κόκκαλα τσακίζει! Έτσι λέει μια γνωστή παροιμία και συμφωνώ 1000%. Επειδή κατακαιρούς μου γράφετε στα σχόλια σας πως σας αρέσει όπως γράφω νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας μιλήσω λιγάκι και γιαυτό το κεφάλαιο της ζωής μου. Το θέλω καιρό αλλά συνεχώς διστάζω....



Γεννημένη στον Πειραιά και μεγαλωμένη απο μια μαμά ας πούμε όχι ελληνίδα σαν παιδί αντιμετώπισα ένα προβληματάκι. Όσο προσπαθούσα να μάθω την ελληνική γλώσσα μαζί μου προσπαθούσε και η ταλαίπωρη η μάνα μου...Και πιστέψτε με Ιαπωνικά και Ελληνικά είναι δύο εκδιαμέτρου αντίθετες γλώσσες όσον αφορά την φιλοσοφία τους! Αποτέλεσμα αυτής της ιδιαίτεροτητας μου ήταν στο δημοτικό να είμαι μια μετριότατη μαθήτρια... Επειδή όμως τα ιαπωνικά μου γονίδια δεν δεχόντουσαν με τίποτα την μετριότητα αυτή τελειώντας το δημοτικό πήρα μια απόφαση που με σημάδεψε. Δεν θα επέτρεπα με τίποτα σε αυτή την ξεχωριστή μου πλευρά να γίνει "δικαιολογία" για να κρύψω πίσω της οποιαδήποτε αποτυχία μου! Προσπάθησα έτσι πολύ σκληρά να ενσωματωθώ στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ώστε ο λόγος μου τουλάχιστον να μην προδίδει τίποτα απο την καταγωγή μου. Τελειώνοντας το γυμνάσιο και μετά απο μία συζήτηση που είχα με τον φιλόλογο μου διαπίστωσα πως αυτή η υπερπροσπάθεια μου μου είχε αφήσει ένα κουσούρι το γράψιμο....

Με τα χρόνια ο λόγος μου γραπτός και προφορικός έγιναν τα μεγαλύτερα όπλα μου σχεδόν ασυνείδητα. Ίσως η αντίφαση της εξωτερικής μου εικόνας με την ποιότητα του λόγου μου να ήταν αυτή που παραξένευε τους περισσότερους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πωλητή που ενώ εγώ του μιλούσα στα ελληνικά εκείνος τελείως μπερδεμένος μου απαντούσε στα αγγλικά μην πιστεύοντας πως μπορεί να του μιλάω ελληνικά! Μέχρι και αλλοδαποί που συνάντησα κατά καιρούς με ρώτησαν με παράπονο πόσο χρόνια ζώ στην Ελλάδα...

Το πρώτο μου κείμενο το έγραψα στα 14 ένα βραδάκι που δεν μπορούσα να κοιμηθώ...Ακόμα θυμάμαι το θέμα του μιας και δεν το έχω πια. Μόλις το τελείωσα ένοιωσα τέτοιο ξαλάφρωμα που κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Έκτοτε το γράψιμο έγινε για μένα μέσω εκτόνωσης. Όχι δεν έγραφα αυτοβιογραφικά κείμενα...τι αυτοβιογραφικό άλλωστε να έχει να γράψει μια έφηβη. Φανταστικές ιστορίες έγραφα. Στα 20 είχα γεμίσει σελίδες ολόκληρες με κείμενα που κανένας δεν είχε διαβάσει ποτέ! Εκτος απο το πρώτο εκείνο διήγημα που στα 16 το κατέθεσα σε ένα σχόλικο διαγωνισμό (μετά απο πίεση μιας καθηγήτριας να συμμετασχω) όλα τα υπόλοιπα ήταν ΙΧ (ιδιωτικής χρήσης). Ακόμα και ο έπαινος που πήρε εκείνο το διηγηματάκι δεν ήταν αρκετός να με ενθαρρύνει να δώσω σε κάποιον να διαβάσει τα κείμενα μου...

Ένα βράδυ (όλα τα περίεργα τελικά νύχτα γίνονται...) μετά απο μια απογοήτευση κατέστρεψα όλα τα χειρογραφά μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναγράψω. Όταν είσαι νεός νομίζεις πως κάτι τέτοιες κινήσεις ξορκίζουν το κακό...Βέβαια όπως καταλαβαίνετε η υπόσχεση δεν τηρήθηκε μόλις η κρίση πέρασε το γράψιμο ξανάρχισε απλά μαζί με εκείνα τα πρώτα κείμενα μου χάθηκε όλος ο ενθουσιασμός μου καθώς και η ελπίδα πως ίσως κάποτε να κατάφερνα να γράψω κάτι που οι άλλοι θα διάβαζαν.

Τα χρόνια περνούσαν και εγώ συνέχιζα να γράφω πιο αραιά πια. Οι ρυθμοί της ζωής μου με απορροφούσαν και τα βιβλία άλλων συγγραφέων μου επιβεβαιώναν πως καλά είχα κάνει και είχα εγκαταλείψει το όνειρο να γίνω και εγώ κάποτε ένας απο αυτούς. Απο τότε που μετακόμισα στην επαρχία και για δύο σχεδόν χρόνια δεν είχα γράψει σχεδόν τίποτα και έτσι πίστεψα πως η "λόξα" μου αυτή με είχε επιτέλους εγκαταλείψει. Σε ένα χαρτόκουτο κάτω απο το εφηβικό μου κρεβάτι άφησα τα κείμενα μου δεν τα θεώρησα καν σημαντικά για να τα πάρω μαζί μου και ακόμα εκεί βρίσκονται σκονισμένα και αδιάβαστα ακόμα και απο μένα την ίδια για πολύ καιρό.

Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλόγκ πριν 2 χρόνια στόχος του ήταν να μοιράζομαι με άλλους τις χειροτεχνίες μου. Για αυτές δεν ξέρω γιατί δεν ντρεπόμουν τόσο όσο για τα κειμενά μου. Χωρίς όμως να το καταλάβω άρχισα να "κλέβω". Το ζιζάνιο του γραψίματος προφανώς δεν είχε φύγει οριστικά και με αφορμή μια κάρτα ή ένα τσόχινο μανιταράκι τα χέρια μου έτρεχαν πάνω στο πληκτρολόγιο χωρίς να τα ορίζω ντύνοντας τις αναρτήσεις μου με φωτογραφίες αλλά και με λέξεις πολλές λέξεις...

Υπήρξαν άπειρες φορές που πρίν πατήσω το "publish post" δείλιασα σκεφτόμενη πως μπορεί να κουράσω αυτούς που περνάνε απο εδώ με τις τεράστιες αναρτήσεις μου και να μην ξαναπεράσουν...Τα θετικά σχόλια σας όμως με έκαναν να βρίσκω το κουράγιο να το πατάω σχεδόν πάντα.

Συγγραφέας δεν είμαι και πλέον το έχω πάρει απόφαση απλά είμαι "πολυλογού" . Το μυαλό μου μπορεί να κάνει απίστευτους συνειρμούς και ένα χειροποιήτο πορτοφολάκι να αποτελέσει την αφετηρία για μια ιστορία, έτσι απλά!

Χρωστάω λοιπόν σε όλους εσάς τους 241 αναγνώστες μου και όσους παρακολουθείτε ανωνύμα ένα ευχαριστώ. Πρώτον γιατί δεν βαριέστε να με διαβάζετε και δεύτερον γιατί επιτέλους μέσα απο αυτό το μπλόγκ βρήκα έναν υγιές τρόπο να εκτονώνω την ανάγκη μου για γράψιμο.

Και για να ελαφρύνω λιγάκι το κλίμα να σας ενημερώσω πως όχι δεν αλλάζω ύφος στο μπλόγκ! Θα συνεχίσει να είναι ένα μπλόγκ χειροποιήτων δημιουργιών η μόνη διαφορά είναι ότι ο δημιουργός τους σαν να συμφιλιώθηκε επιτέλους με την ιδέα πως αδυνατεί να κάνει μικρές αναρτήσεις και θα κάνει πλέον τις τεράστιες αναρτήσεις του με λιγότερες ενοχές! Μπορείτε άλλωστε πάντα να πατήσετε ένα scroll down και να προσπεράσετε τα κατεβατά μου πηγαίνοντας κατευθείαν στις φωτογραφίες :)

Καλό δημιουργικό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Mushroom card

Μπάινω η καλή σου στο ίντερνετ να κάνω τις τσάρκες μου στις μπλοκογειτονίες και βλέπω 22 σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση!!! Θα πρεπε να είσασταν απο μια μεριά να με βλέπατε πως χαμογελούσα όσο διάβαζα τα σχόλια σας χώρια πως ένοιωσα σαν να ψήλωσα μερικούς πόντους απο χαρά...Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα ότι θα σας άρεσαν τόσο. Για όσες λοιπόν θέλουν να φτίαξουν κάτι ανάλογο εδώ μπορείτε να τυπώσετε το πατρόν! Σας ευχαριστώ που με ενθαρρύνετε με τα καλά σας λόγια και ας με λέει ο Πετράν ψώνιο όταν καμαρώνω σαν το "γύφτικο σκερπάνι" όταν του λέω πως αυτό που έφτιαξα πήρε καλές κριτικές χαχα.

Λοιπόν όπως θα έχετε καταλάβει τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει δημιουργικός οίστρος. Να ναι καλά βέβαια και το Get Creative με τις τόσο ενδιαφέρουσες προκλήσεις του! Χτές αφού έκανα την ανάρτηση μου άρχισα να χαζεύω και μόλις διάβασα για την πρόκληση της Marie για μια κάρτα με χρήση dies cuts ή διακορευτών είπα επιτέλους το cricut θα βγεί απο το κουτί του και δεν θα ξαναμπεί μέσα. Βλέπετε απο τότε που μετακόμισε και αυτό στο υπόγειο δεν το είχα χρειαστεί και είχε ξεμείνει μέσα στην κούτα του. Ποσο μεγάλη διαφορά είδα στην χρήση του τώρα που δεν θα χρειαζόταν να το ξαναμαζέψω δεν μπορείτε να φανταστείτε! Χωρίς άγχος έκοψα τα κομματάκια μου σκορπίζοντας άπειρα χαρτία πάνω στον πάγκο για να βρώ τα σωστά. Στο ενδιάμεσο ανέβηκα μαγείρεψα έβαλα ένα πλυντήριο και ξανακατέβηκα για να τελειώσω την κάρτα μου. Μεγάλο πράγμα να δουλεύεις χωρίς πίεση χρόνου!

Για να επιλέξω τι θα έκοβα σαν κεντρικό θέμα στην κάρτα έκανα αρκετή ώρα. Όχι δεν έχω καμία πλούσια συλλογή απο cartridges 7 έχω όλα κι όλα. Απλά ήθελα κάτι που να μην το έχω ξανακόψει και μετά απο κανα μισάωρο μελέτης διαπίστωσα πως υπήρχάν κάποια μανιταράκια σε μια κασετούλα που αν και είχα κόψει ένα κάποτε δεν το είχα χρησιμοποιήσει ποτέ...μεγάλη παράλειψη για μένα που λατρεύω τα μανιτάρια! Χωρίς δεύτερη σκέψη το μανιταράκι κόπηκε συναρμολογήθηκε και σιγά σιγά στήθηκε η καρτούλα που θα είναι η συμμετοχή μου. Ελπίζω να σας αρέσει.




Σήμερα επιτέλους μου ήρθαν και κάτι υφασματάκια που είχα παραγγείλει πριν απο πολλές πολλές μέρες και ξετρελάθηκα! Ώρες ώρες νοιώθω πως είμαστε απο τους πιο ταλαντούχους λαούς που δυστυχώς δεν έχουν τα κατάλληλα μέσα για να καλλιεργήσουν τα ταλέντα τους. Γιατί στην ελληνική αγορά τα υφάσματα να είναι τόσο παροχημένα δεν έχω καταλάβει. Ελπίζω σύντομα να βρώ τα κουράγιο να τα κόψω (φοβάμαι βλέπετε μην τα χαλάσω με την απειρία μου στο ράψιμο τόσο όμορφα που είναι) και να σας δείξω κάτι φτιαγμένο απο αυτά.

Καλό βράδυ σε όλους σας!

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Noodle-Candy Boxes

Σήμερα αποφάσισα να μην σας γράψω κατεβατό ολόκληρο όχι τίποτα άλλο θα βλέπετε τις τεράστιες αναρτήσεις μου και θα τρέχετε...Λοιπόν ο δημιουργικός Ιανουάριος του Get Creative συνεχίζετε και η πρόκληση της Ευδοκίας μας ζητούσε να φτιάξουμε κουτάκια. Η αγάπη μου για τις συσκευασίες είναι γνωστή σας την έχω αναλύσει άπειρες φορές. Πως θα μπορούσα λοιπόν να αντισταθώ σε αυτή την πρόκληση? Πολύ καιρό τώρα ήθελα να φτιάξω noodle boxes (το λόγο τον φαντάζεστε) αυτή λοιπόν ήταν η καταλληλη ευκαιρία. Έφτιαξα έτσι όχι ένα όχι δύο αλλά τρία (τόσο το διασκέδασα) κουτάκια με άρωμα Άπω Ανατολής. Για χάρη της φωτογράφισης έφτιαξα και μερικά χάρτινα fortune cookies πλάκα δεν έχουν? Τα στόλισα ήδη στο παράθυρο μου και τα αποκαλώ τα Πουκαρινοκουτάκια χαχα. Ελπίζω να σας αρέσουν.




μία πανοραμική όλα μαζί...




το πράσινο κουτάκι




το πορτοκαλί κουτάκι




και το kraft κουτάκι...






μερικές απόψεις του kraft κουτιού μιας και η κάθε πλευρά είναι διαφορετικά διακοσμημένη...




και για τέλος τα χάρτινα fortune cookies....



Καλό Βράδυ σε όλους!
υγ: ο ανταγωνισμός στην συγκεκριμένη πρόκληση είναι μεγάλος πραγματικά αξίζει να περάσετε να δείτε και τις άλλες συμμετοχές!!!! Εγώ έχω ξετρελαθεί μπράβο στα κορίτσια!
υγ2: ο blogger Μου έχει σπάσει τα νεύρα...δεν μπορώ να αφήσω σχόλια!



Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Δια χειρός Πετράν...

Ένα μεγάλο παράπονο έχω απο παιδάκι. Ποτέ μου δεν είχα δικό μου δωμάτιο! Σαν παιδί μεγάλωσα σε ένα σπίτι 80 τμ και μοιραζόμουν το υπνοδωμάτιο μου με τις δύο αδελφές μου. Στα 17 μου αγοράσαμε μεγαλύτερο σπίτι που και αυτό παρά τα 120 τμ του είχε μόνο 3 υπνοδωμάτια με αποτέλεσμα να αποκτήσει η μεγαλύτερη αδελφή μου δικό της δωμάτιο και εγώ να μοιραστώ το τρίτο δωμάτιο με την μικρότερη αδελφή μου. Σπούδασα στην Αθήνα με αποτέλεσμα να μείνω στο πατρικό μου μέχρι τα 26 μου που πήγα να συζήσω με τον άντρα μου στο σπιτάκι των 60 τμ που ζούσα μέχρι και πρίν απο λίγους μήνες. Το σπιτάκι αυτό είχε ένα υπνοδωμάτιο ένα μπάνιο και ένα καθιστικό - κουζίνα. Εκεί ήρθε στην ζωή μας και ο γίος μας οπότε φανταστείτε τι γινόταν απο άποψη χώρου. Ο λόγος που παραμείναμε στον σπιτάκι αυτό ήταν γιατί είχαμε σκοπό να χτίσουμε το δικό μας σπίτι και κάναμε υπομονή.

Τα σχέδια του καινούριου σπιτιού έγιναν όταν ήμουν μόλις 2 μήνων έγκυος και ακόμα δεν είχα ασχοληθεί με καμία απο όλες αυτές τις χειροτεχνίες που καταπιάνομαι τα τελευταία 2 χρόνια. Δεν λέω ο αρχιτέκτονας έκανε φοβερή δουλεία. Το σπιτάκι μου είναι πανέμορφο ευρύχωρο με πολλά παράθυρα και γενικά το αγαπάω πολύ ένα μείον εχει δεν υπάρχει ένας χώρος που να μπορώ να τον κάνω "δικό" μου χώρο χωρίς να ενοχλώ και ενοχλούμε. Ίσως σας φαίνεται απίστευτο για ένα τόσο μεγάλο σπίτι είναι όμως η αλήθεια. Μπορεί στο υπνοδωμάτιο μας να έχουμε δωμάτιο ντουλάπα (τρομάρα μου τι το ήθελα το δωμάτιο ντουλάπα να ήμουν και καμία γυναίκα με 800 ζευγάρια παππούτσια να έλεγα...) ή να έχουμε ένα καθημερινό καθιστικό και ένα πιο επίσημο αλλά έναν χώρο που να απομονώνει και να μπορώ να απλώσω με άνεση τα πραγματάκια μου δεν έχει. Σκέφτηκα να κάνω εργαστήριο μέσα στην ντουλάπα αλλά άλλαξα γνώμη, μετά σκέφτηκα να κάνω εργαστήριο μια γωνία του σαλονιού αλλά και πάλι άλλαξα γνώμη. Για να κάνω εργαστήριο το τρίτο υπνοδωμάτιο του σπιτιού δεν το σκέφτηκα καν το έχω διαμορφώσει βλέπετε σε ξενώνα και φιλοξενώ συχνά πυκνά τη μαμά μου που έρχεται να μου κρατάει τον μικρό δεν φτάνει που η γυναίκα αφήνει τον μπαμπά μου να μένει σε ένα δωμάτιο γεμάτο χαρτία και κλωστές δεν έλεγε. Σαν το νομά έτσι πάρα την μετακόμιση συνέχισα να περιπλανιέμαι απο χώρο σε χώρο βγάζοντας και μαζεύοντας τα πραγματάκια μου. Το αρχικό πλάνο βέβαια απο τότε που μπήκαν οι χειροτεχνίες στη ζωή μου ήταν να αξιοποιήσω έναν χώρο του τεράστιου υπογείου αλλά μας πρόλαβε η κρίση και οι περικοπές και το σχέδιο έμεινε στην αναμονή...

Φέτος τα Χριστούγεννα και βλέποντας τι γίνετε τριγύρω μου αποφάσισα να σταματήσω να μιζερίαζω και να είμαι περισσότερο ευγνώμων για όσα έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα. Με παρότρυνση του καλού μου αδειάσαμε ένα χώρο του υπογείου και αποφασήσαμε να τον ονομάσουμε το δωμάτιο της Πουκαρίνας. Πρόκειται για ένα τεράστιο δωμάτιο με τσιμεντένιους και τούβλινους τοίχους χωρίς πλακάκια στο πάτωμα και ένα μεγάλο μείον χωρίς παράθυρα και πόρτες. Απο τότε είμαι τρισευτυχισμένη και που με χάνεις που με βρίσκεις όλο κάτω στο υπόγειο είμαι προσπαθώντας να βρώ ανέξοδους τρόπους να γίνει ο χώρος πιο "φιλικός".

Κάποια πρώτα βηματάκια έχουν γίνει. Για παράδειγμα στο πάτωμα έστρωσα ένα χαλί που είχα και έλυσα το θέμα με τα πλακάκια. Για τους τοίχους η μόνη ανέξοδη λύση που βρήκα ήταν να κρεμάσω μερικούς πίνακες που δεν μου ταίριαζαν στο υπόλοιπο σπίτι και πιστέψτε με ομόρφυναν απίστευτα. Για πάγκο εργασίας ο Πετράν μου, μου έφτιαξε έναν με ένα κομμάτι ξύλο που είχε περισσέψει απο την κατασκευή της κουζίνας μου και 4 ποδάρακια που αγόρασα πάμφθηνα απο το ΙΚΕΑ. Ένα παλίο γραφείο απο τα φοιτητικά χρόνια του Πετράν επιστρατεύτηκε για να φιλοξενήσει την ραπτομηχανή μου! Για πόρτα ένας σιδηρόδρομος τοποθετήθηκε στην θέση της κάσας και μια παλία κουρτίνα τροποποιήθηκε για να ταιρίαζει απο την μαμά μου. Ακόμα το "βιομηχανικού στύλ" (όπως μου αρέσει να το λέω) εργαστήριο μου χρειάζεται πολλά πραγματάκια αλλά σιγά σιγά όλα θα γίνουν αφού έγινε η αρχή! Μπορεί να μην μοιάζει με τους χώρους που χαζεύω στο ίντερνετ αλλά είναι ο πρώτος απόλυτα δικός μου χώρος και εγώ είμαι ενθουσιασμένη.

Μέχρι να ολοκληρώσω τον χώρο δεν θα σας βάλω φωτογραφίες για να μην τον αδικήσω. Σήμερα όμως θα σας δείξω το καινούριο μου απόκτημα με το οποίο έχω ξετρελαθεί. Δια χειρός Πετράν απέκτησα μια επιτοίχια κορδελίερα με σχεδόν μηδενικό κόστος! Μερικά κομμάτια ξύλου που περιφερόντουσαν στο υπόγειο , λίγες βίδες, μερίκες ξύλινες βέργες και η τεχνογνωσία του καλού μου ήταν αρκετά για να φτιαχτεί μια 100% χειροποιήτη κορδελίερα. Στο τέλος έβαλα και εγώ λίγο το χεράκι μου διακοσμώντας την για να την κάνω πιο προσωπική. Μα πείτε μου δεν είναι πανέμορφη???





Τελικά δεν χρειάζονται πολλά λεφτά για να γίνεις ευτυχισμένος και χαίρομαι που στα 32μου το διαπιστώνω σχεδόν καθημερινά! Περιμένω με αγωνία τα σχόλια σας αλλά και τις δικές σας ιστορίες για τον χώρο που δημιουργείτε.

Καλό βράδυ σε όλους!
υγ: Ήταν που θα έκανα μικρές αναρτήσεις το 2012....

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Test Drive

Οι εποχές είναι δύσκολες πόσο μάλλον για όλους εμάς που πως να το κάνουμε το χόμπυ μας είναι λιγουλάκι ακριβό...Συνεχώς ψάχνω σαν λαγωνικό στο ιντερνετ για να βρώ διάφορες συμφέρουσες τιμές σε διάφορα υλικά για να κάνω όση οικονομία μπορώ. Ένα μεγάλο κεφάλαιο για οποιοδήποτε ασχολείται με χαρτοτεχνίες είναι αυτό με τις κόλλες. Ποτέ μου δεν φανταζόμουν πως υπάρχουν τόσα διαφορετικά είδη κόλλας ανάλογα την χρήση. Ξεκίνησα με μια απλή ταπεινή UHU stick που γνωριζόμασταν απο το δημοτικό αλλά σύντομα διαπίστωσα πως αυτή και μόνο αυτή δεν ήταν αρκετή. Στην συνέχεια γνώρισα τις υγρές κόλλες τύπου ατλακόλ που δεν λέω χρειάζονται σε διάφορες κατασκευές αλλά νοτίζουν το χαρτί και μετά το "κατσαρώνουν". Απογοητευμένη αγόρασα ταινία διπλής όψης απο το τοπικό βιβλιοπωλείο και για αρκετό καιρό δούλευα με αυτήν. Η απόδοση της ήταν καλή το κόστος της λογικό ένα μείον είχε μόνο την εφαρμογή της. Με δυσκόλευε να την τοποθετήσω εκεί ακριβώς που ήθελα...Παράλληλα εμπλούτισα της συλλογή μου με διασταλτικά αυτοκολλητάκια για να δίνω όγκο, με κόλλα στυλό για λεπτομέρειες, με glossy accent για να δίνω διάσταση ακόμα και με glue dots για να κολλάω χαντρούλες και να στερεώνω φιογκάκια. Σε μία επίσκεψη μου σε γνωστό πολυκατάστημα με εργαλεία αγόρασα και ένα πιστόλι σιλικόνης που το είχαν προσφορά μόνο 3 ευρώ και ειλικρινά αποδείχτηκε αθάνατο!!!

Το ATG gun το έβλεπα το φλέρταρα αλλά δεν έλεγα να το παραγγείλω. Μου φαινόταν ακριβό και μιας και είχα ψιλοβολευτεί με τις ταινίες διπλής όψης το θεωρούσα και λιγάκι περιττό. Όσο όμως έβλεπα πόση απήχηση είχε στο χώρο τόσο βεβαιωνόμουν πώς μάλλον κάποιος λόγος θα υπήρχε και έτσι σε μια παρόρμηση το παρρήγγειλα και ειλικρινά είδα το φως το αληθινό! Πλέον δηλώνω με σιγουρία πως θα έπρεπε να ήταν το πρώτο πράγμα που θα αγόραζα και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με το χόμπυ αυτό. Το μόνο μείον είναι η τιμή των ανταλλακτικών ταινιών που παίρνει. Σε σχέση με άλλες κόλλες σε μορφή ρολού είναι οι πιο συμφέρουσες αν υπολογίσεις την τιμή ανά μέτρο κόλλας αλλά και πάλι αν σκεφτείτε πως ένα μίνι άλμπουμ μπορεί να χρειαστεί ένα ολόκληρο ρολό για έναν scrapper είναι σημαντικό κόστος.

Η εταιρεία που φτιάχνει τις ταινίες είναι η γνωστή σε όλους μας scotch και παρέχει δύο τύπους ταινιών τις acid free (που προστατεύουν τις φωτογραφίες) και που είναι πιο ακριβές αλλά και τις απλές ταινίες που αν και είναι οικονομικότερες είναι ιδανικές για το απλό χαρτί αλλά ειλικρινά δυσεύρετες...Ενδεικτικά 2 ρολά ταινίας acid free πάχους 1/4 της ίντσας και μήκους 36 γιάρδες κοστίζουν περίπου 9 δολλάρια απο Αμερική συν τα μεταφορικά που συνήθως είναι τσουχτερά όταν οι όχι acid free της ίδιας εταιρείας στοιχίζουν τα μισά λεφτά. Έπειτα απο πολλές ώρες στο ίντερνετ βρήκα πως στην Αμερική κυκλοφορούν και generic ταινίες ή στα ελληνικά "μαιμούδες" ταινίες με το μισό κόστος σε σχέση με τις scotch και πολύ καλές κριτικές όσον αφορά την απόδοση. Αποφάσησα έτσι να παραγγείλω κάποιες για να δώ αν πράγματι είναι καλές. Το πρώτο ηλεκτρονικό κατάστημα που τις βρήκα δεν δεχόταν παραγγελίες απο Ελλάδα παρότι υπήρχε στο μενού των επιλογών...Το δεύτερο δέχτηκε κανονικά την παραγγελία μου αλλά λίγες μέρες μετά μου έστειλαν mail ζητώντας μου επιπλέον χρήματα για τα μεταφορικά αφού είχαν χρεώσει κανονικά την κάρτα μου!!! Προκειμένου να μην χάσω τα χρήματα που είχαν τραβήξει τους έβαλα και τα υπόλοιπα αλλά ειλικρινά με εκνεύρισαν τόσο που δεν σκοπέυω να ξαναψωνίσω απο εκείνους! Πρίν δύο μέρες έφτασε επιτέλους το πακέτακι και έφτιαξα ένα βιντεάκι για να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου...



Το μόνο που μένει τώρα είναι να βρώ ένα κατάστημα να στέλνει Ελλάδα αυτές τις ταινίες με λογικά μεταφορικά και νομίζω θα έχω ξεγνοιάσει όσον αφορά το θέμα κόλλες...
Καλό βράδυ σε όλους!

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Καλωσόρισες!

Όταν καθίσαμε μαζί στο ίδιο θρανίο δεν περίμενα ποτέ πως 20 χρόνια μετά θα είχαμε μοιραστεί τόσα πράγματα...Τι κι αν μπήκαν ανάμεσα μας θάλασσες και χιλιόμετρα εμείς καταφέραμε να είμαστε πάντα η μία στη ζωή της άλλης! Χτές όταν μου είπες πως έφερες στο κόσμο το πρώτο σου παιδάκι έβαλα σαν την χαζή τα κλάματα απο την χαρά μου...Πόσες εικόνες πέρασαν απο το μυαλό μου και πόσες αναμνήσεις. Πότε είμασταν εμείς παιδία και πότε κάναμε δικά μας παιδιά...Μάλλον μεγαλώσαμε αλλά μέσα μας υπάρχουν ακόμα εκείνο το ξανθό κοριτσάκι και εκείνο το γιαπωνεζάκι που κάθονταν στο πρώτο θρανίο και αντάλλαζαν κρυφά μηνύματα την ώρα του μαθήματος. Ελπίζω οι γίοι μας να κρατήσουν κάτι απο την δική μας φίλια όταν εμείς θα έχουμε φύγει γιατί πλέον μπορώ να το πώ με σιγουριά μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει, βλέπεις η "απόσταση" απελπίστηκε που δεν τα κατάφερε και πήγε να βασανίσει άλλους. Σε σένα λοιπόν "διπλανή" μου για 6 χρόνια, "νονά" του γίου μου, "φίλη" μου για μια ζωή θέλω να ευχηθώ να απολαύσεις το ταξίδι της μητρότητας που χτές ξεκίνησε για σένα. Θα γίνεις μια υπέροχη μανούλα είμαι σίγουρη γιαυτό! Να είναι ο μικρούλης σου χαμογελαστός όπως είσαι εσύ και ευτυχισμένος! Εγώ το ξέρεις θα είμαι πάντα δίπλα σου να χαίρομαι στην χαρά σου και να σου σκουπίζω τα δάκρυα στην λύπη σου όπως είσαι και εσύ πάντα δίπλα σε μένα! Περιμένω με ανυπομονησία να σας δώ και απο κοντά και ετοιμάσου η γνωστή κλαψιάρα προβλέπεται να ρίχνει χειμάρους από δάκρυα χαράς και συγκίνησης....

Χωρίς άλλα λόγια σας βάζω την καρτούλα που έφτιαξα για να στείλω στην "κολλητή" μου και με την οποία θα συμμετάσχω στην πρόκληση της Channa του Get Creative που μας ζητούσε να φτιάξουμε μια καρτούλα με μια ετικέτα για κεντρικό θέμα και λίγο ύφασμα ή δαντέλα. Η σφραγγιδούλα είναι "digi stamp" απο το pink cat studio αλλά επειδή ο εκτυπωτής μου είναι παλαιολιθικός δυσκολεύτηκα πολύ να την εκτυπώσω καθαρά. Ας όψεται η κρίση αλλιώς θα είχε πάει για ανακύκλωση συσκευών....


Αλήθεια όσες εκτυπώνετε ψηφιακές σφραγγιδούλες σε τι χαρτί τις τυπώνετε??? Ο χαζοεκτυπωτής μου δεν δεχόταν με τίποτα λευκό cardstock με αποτέλεσμα να την τυπώσω τελικά σε απλό και ταπεινό λευκό A4...Αποτέλεσμα αυτού να δυσκολευτώ αφάνταστα να την χρωματίσω!

Σας αφήνω με ένα σχετικό τραγουδάκι που ολοκληρώνει ίσως και την προηγούμενη ανάρτηση μου...Αφιερωμένο στον μικρούλη που αντικρυσε χτές για πρώτη φορά το φώς της ζωής!

From the day we arrive on the planet
And blinking, step into the sun
There's more to see than can ever be seen
More to do than can ever be done
There's far too much to take in here
More to find than can ever be found
But the sun rolling high
Through the sapphire sky
Keeps great and small on the endless round

It's the Circle of Life
And it moves us all
Through despair and hope
Through faith and love
Till we find our place
On the path unwinding
In the Circle
The Circle of Life

Καλο βράδυ σε όλους!

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Hello 2012!

Το ξέρω πως χάθηκα τις τελευταίες μέρες αλλά ας πούμε πως ο καινούριος χρόνος δεν ξεκίνησε και πολύ ευχάριστα για μένα και την οικογένεια μου...Βιώσαμε μια απώλεια που μπορεί απλά να επιβεβαιώνει "τον κύκλο της ζωής" αλλά δεν παύει να θλίβει. Δεν θέλω να γράψω άλλα για αυτό το θέμα ίσως γιατί ακόμα με στεναχωρεί.

Καλή χρονία πρώτα απ όλα σε όλους με υγεία και πολλά πολλά χαμόγελα!

Για την πρώτη ανάρτηση του 2012 θα ήθελα να σας δείξω τι απέγινε τελικά εκείνο το κεντηματάκι με τα αρκουδάκια που σας έδειξα "περσι". Τα ταχυδρομεία έχουν λιγάκι καθυστερήσει και σαν γνωστή ανυπόμονη δεν άντεξα και χρησιμοποιήσα και πάλι κάποια απο τα υφάσματα που έχω. Αυτή την φορά δοκίμασα να φτίαξω μια απλή τσαντούλα και χρησιμοποιήσα το κέντημα σαν διακοσμητικό της τσέπης. Η αλήθεια είναι πως το στύλ μου είναι τέτοιες τσαντούλες παιχνιδιάρικες σπανία θα με δείτε να κρατάω "καλή" τσάντα. Το μόνο που μένει είναι να βρώ ένα εντυπωσιακό κουμπί για κούμπωμα αλλά ακόμα δεν έχω βρεί κάτι που να μου αρέσει αρκετά. Αυτό που με παίδεψε ιδιαίτερα ήταν να ράψω την τσέπη πάνω στην τσάντα αλλά είπαμε ακόμα μαθαίνω και έχω πολύ πολύ δρόμο.



Και μετά την τσαντούλα θέλω να σας δείξω την πρώτη μου καρτούλα για φέτος. Είναι μια απλή καρτούλα μιας και είναι για την πρόκληση της Νατάσας του Get Creative που μας καλούσε να φτίαξουμε μια καρτούλα CAS δηλαδή "clean and simple". H Νατάσα είναι το καινούριο μέλος της σχεδιαστικής ομάδας του Get Creative που για ακόμα μια χρονιά προβλέπεται να μας δίνει συνεχώς δημιουργικά ερεθίσματα. Ένα μεγάλο μπράβο στη Νατάσα για την διάκριση (την αξίζει και με το παραπάνω!!!) αλλά και σε όλη την σχεδιαστική ομάδα για την τόσο προσεγμένη δουλεία που κάνει! Αυτή λοιπόν είναι η συμμετοχή μου που προσπάθησα να την κρατήσω όσο "clean" και "simple" μπορούσα....



Πριν σας αφήσω για απόψε θα σας δείξω μια φωτογραφία απο το τραπέζι της Παραμονής πρωτοχρονίας που αν και τελικά μας βγήκε ξίνο δεν παύει να αποτελεί μια δημιουργία μου.


Καλό βράδυ σε όλους!