Τετάρτη 2 Ιουλίου 2025

"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΕΒΔΟΜΟ






Τα αεροπλάνα από μικρή μου γεννούσαν ένα περίεργο συναίσθημα. Πρώτη φορά είχα μπει σε αεροπλάνο στην ηλικία των δέκα πηγαίνοντας με τους γονείς μου ένα καλοκαίρι στην Κέρκυρα. Εκείνο το πρώτο ταξίδι μου είχε μάθει πως όσο συναρπαστική και αν έμοιαζε θεωρητικά η ιδέα του να πετάς, η πραγματικότητα ξεπερνούσε την προσδοκία. Η αδρεναλίνη της απογείωσης και της προσγείωσης μου προκαλούσαν μια γλυκιά νευρικότητα που με έκανε να νιώθω περίεργα ζωντανή. Μια νευρικότητα που όσα ταξίδια και αν είχα κάνει δεν είχα καταφέρει ποτέ να αποβάλλω εξολοκλήρου. Με τον Στέλιο ταξιδεύαμε συχνά στο εξωτερικό και στο εσωτερικό με αεροπλάνο, περισσότερο ως κομμάτι της κοινωνικής μας εικόνας. Τριήμερα στη Μάλτα, γαμήλιο ταξίδι στην Ρώμη, καλοκαιρινές διακοπές στα Κανάρια νησιά, Χριστούγεννα στην Βιέννη ήταν τα ταξίδια που είχαμε κάνει στο εξωτερικό, ενώ τα αεροπορικά ταξίδια στα ελληνικά νησιά και στη Θεσσαλονίκη ήταν ακόμα περισσότερα. Και ύστερα είχε έρθει η οικονομική μας καταστροφή και μαζί της είχε φέρει και την καταστροφή της σχέσης μας, καθιστώντας το οποιοδήποτε ταξίδι πλέον αδύνατο. Θα ήμουν ψεύτρα αν δεν παραδεχόμουν πως το σύντομο πρόσφατο ταξίδι στη Ρώμη, ανεξάρτητα από το πως είχε εξελιχθεί, δεν είχε ξυπνήσει μέσα μου ξανά την ανάγκη να νιώθω συχνότερα αυτή τη λυτρωτική νευρικότητα που μου προσέφεραν οι πτήσεις. Ίσως αυτό να με είχε κάνει να αποδεχτώ την πρόσκληση του Χίλμαρ να πάω στη Βουδαπέστη ή ίσως να κορόιδευα για ακόμα μια φορά τον εαυτό μου μη θέλοντας να παραδεχτώ πως απλά ήθελα να τον ξαναδώ, να τον ξαναγγίξώ, να μάθω τι ήταν αυτό που ήθελε να μου φορέσει. 

Η Λίτσα όταν την είχα ενημερώσει πως θα πεταγόμουν για 15 ώρες στη Βουδαπέστη είχε σηκώσει τα χέρια της ψηλά. "Μακάρι φιλενάδα να βγει κάτι καλό από όλο αυτό" μου είχε ευχηθεί ανήσυχη, αλλά εμένα δεν με ένοιαζε πλέον που θα έβγαζε όλο αυτό. Απελευθερωμένη, όντας επίσημα και πλέον διαζευγμένη και μη χρεωμένη, είχα πάρει απόφαση να ζήσω αυτή την τρέλα και ας ήταν και η τελευταία μου. Μάλιστα από τη στιγμή που είχα αποδεχτεί πως θα το ζούσα χωρίς ενοχές, είχα γίνει και πιο θρασύς απέναντι στους ανθρώπους της ζωής μου. 45 χρονών γυναίκα δεν θα έπαιζα κρυφτό με τη μάνα μου και δεν θα έδινε λογαριασμό στον Χρήστο, υποτιμώντας τη νοημοσύνη τους με ψέματα. "Θα πάω ένα σύντομο ταξίδι στην Βουδαπέστη να επισκεφτώ έναν φίλο μου", τους είχα πει και είχα αρνηθεί να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες για τον φίλο που θα επισκεπτόμουν στις επίμονες ερωτήσεις της κυρά Μίνας. Ο Χρήστος από την άλλη δεν είχε ρωτήσει τίποτα περισσότερο, ευλογημένη εφηβεία! 

Βρέθηκα έτσι και πάλι μέσα σε ένα αεροπλάνο στην πρώτη θέση να αμφισβητώ τις ενδυματολογικές επιλογές μου που βρίσκονταν πάνω από το κάθισμά μου μέσα στη μπλε δανεική βαλίτσα καμπίνας της Λίτσας. Θα έπρεπε να αγοράσω μια δική μου όπως πήγαιναν τα πράγματα, σκέφτηκα πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ που η αεροσυνοδός μου είχε φέρει λίγο μετά την απογείωση και που είχε ήδη κρυώσει. Ο Χίλμαρ με είχε ενημερώσει πως θα με έπαιρνε από το αεροδρόμιο και πως θα είχαμε ελάχιστο χρόνο μέχρι να πάμε στο κτήριο που θα γινόντουσαν τα εγκαίνια. Το ένδυμα φυσικά και θα έπρεπε να είναι επίσημο. Για να προλάβω την πτήση όμως, χωρίς να πάρω και πάλι άδεια, έπρεπε να φύγω κατευθείαν από τη δουλειά για το αεροδρόμιο. Ήταν επομένως ουσιαστικά αδύνατο να ετοιμαστώ από το πρωί. Αδιανόητο μου είχε φανεί να δουλέψω και στη συνέχεια να ταξιδέψω με φόρεμα και γόβες. Ήλπιζα έτσι πως ο ελάχιστος χρόνος που μου είχε αναφέρει ο Χίλμαρ θα σήμαινε έστω ένα τέταρτο χρόνο να αλλάξω. Άραγε το απλό μαύρο φόρεμα που είχα ξεθάψει από την ντουλάπα να ήταν οκ για την περίσταση ή παρά ήταν απλό; Ω σκασίλα μου! Απλό, ξε απλό αυτό θα φορούσα , πρώτον γιατί με κολάκευε και δεύτερον γιατί ποτέ τίποτα δεν είχε πάει στραβά με ένα little black dress σε όποια ηλικία και αν ήσουν. Στην τελική οι κόκκινες γόβες με το χρυσό τακούνι που είχα πάρει από το μαγαζί που δούλευα με έκπτωση, σε συνδυασμό με το κόκκινο κραγιόν που θα φορούσα και τα κόκκινα εσώρουχα που με τρόπο είχα ήδη φορέσει στην τουαλέτα της δουλειάς θα έκαναν όλη τη δουλειά εκεί που πραγματικά με ένοιαζε. Θα μάθαινε ο Βίκινγκ που είχε αμφισβητήσει τις ικανότητες μου στην αποπλάνηση! Στην τσάντα άλλωστε είχα το τελευταίο όπλο μου και αυτό θα ήταν και εκείνο που θα επισφράγιζε το μαρτύριο του ψηλέα που μέχρι να τελειώσει η εκδήλωση θα λύσσαγε για την ώρα που θα μέναμε μόνοι και θα μπορούσε να μου το βγάλει.         

Και ενώ η αδημονία μου όλο και μεγάλωνε όσο πλησιάζαμε στη Βουδαπέστη, ήρθε η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα που με έκανε να μην μπορώ να σταματήσω να κουνιέμαι πλέον από τη νευρικότητα μου στο κάθισμα. Λόγω ομίχλης πάνω από το αεροδρόμιο της Βουδαπέστης το αεροπλάνο θα έκανε μερικούς κύκλους πάνω από την πόλη μέχρι να είναι εφικτή η ασφαλής προσγείωση. Θα καθυστερούσα... Και πράγματι με μισή ώρα καθυστέρηση και τα νεύρα μου τσαλακωμένα ίσως και περισσότερο από το φόρεμα στη βαλίτσα, βρέθηκα να τρέχω πανικόβλητη στους διαδρόμους του αεροδρομίου αναζητώντας τον Χίλμαρ. Λίγο το άγχος της καθυστέρησης, λίγο η κούραση όλης της μέρας και του ταξιδιού και παραλίγο να τον προσπεράσω. Τελευταία στιγμή είχα φρενάρει μπροστά του και για λίγα δευτερόλεπτα σαν μαρμαρωμένη απλά τον κοιτούσα. Από εκείνη την πρώτη φορά είχα να τον δω μέσα σε κουστούμι και σχεδόν είχα ξεχάσει πόσο πολύ ταίριαζαν τα κουστούμια στο επιβλητικό του ανάστημα. Το μαύρο ατσαλάκωτο σακάκι αγκάλιαζε υπέροχα το σώμα του ενώ το λευκό πουκάμισο από μέσα και το μαύρο παντελόνι που κάλυπτε τα χιλιόμετρα των δυνατών ποδιών του απλά υπογράμμιζαν αβίαστα και φυσικά την επισημότητα που ανέδυε. Μέσα σε μια αναμενόμενη αρσενική επιλογή ο Χιλμάρ αποδείκνυε περίτρανα πως πράγματι δεν κάνει το ρούχο τον παπά, αλλά ο παπάς το ρούχο. Γιατί αυτός ο άντρας ακόμα και το φτηνότερο κουστούμι από την Αιόλου, θα το πήγαινε σε άλλο επίπεδο. 

- I missed you Rita, μου είπε χαμογελώντας και χωρίς να προβληματιστεί ούτε λεπτό για την αλαφιασμένη μου έκφραση και την εντελώς ανεπίσημη εμφάνιση μου, με τράβηξε και με έκλεισε στην αγκαλιά του φιλώντας το κεφάλι μου βγάζοντας με από την νιρβάνα που με είχε ρίξει η βγαλμένη από εξώφυλλο περιοδικού εικόνα του.

-I missed you too, του απάντησα παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με το χαρακτηριστικό του άρωμα που πραγματικά μου είχε λείψει πολύ. Μια ανάσα που στην εκπνοή της ακούστηκε άβολα σαν αναστεναγμός.

-Ι am so sorry for the delay, απολογήθηκα χαζά λες και εγώ πιλοτάριζα το αεροπλάνο χωρίς να κάνω την παραμικρή κίνηση να ξεκολλήσω από πάνω του.

-It's fine. Don't worry, με καθησύχασε εκείνος χαϊδεύοντας ταυτόχρονα γλυκά την πλάτη μου, χωρίς να δείχνει ούτε και ο ίδιος την παραμικρή διάθεση να με αφήσει από την αγκαλιά του

-We shouldn't do this right now... I am wearing make up and i will ruin your suit, του είπα και έκανα να τραβηχτώ από πάνω του, αλλά εκείνος με έσφιξε περισσότερο ακινητοποιώντας με.

-Who cares? μου ψιθύρισε στο αυτί σκύβοντας λίγο την ίδια στιγμή που τα χέρια του ανέβαιναν από την πλάτη μου στο πρόσωπο μου. Με μαλακές κινήσεις μου ανασήκωσε το πρόσωπο από το πέτο του και κρατώντας το τρυφερά αντικρυστά από το δικό του κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου.

-I really, really missed you, μου επανέλαβε κοιτάζοντας με, με τόση ένταση και λαχτάρα που σαν παιδούλα ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν. Πριν προλάβω όμως να καώ ολοσχερώς μέσα στον παγετώνα των ματιών του τα χείλη του ήταν ήδη πάνω στα δικά μου διψασμένα και αδηφάγα. Εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα του φιλιού μας και όσο η γλώσσα του λαίμαργα έψαχνε τη δική μου το σύμπαν έμοιαζε να έχει βουβαθεί, η γη να έχει σταματήσει. Και ενώ εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να κατανοήσω την περίεργη δυναμική εκείνου του φιλιού, μιας και δεν ήταν ούτε το πρώτο, ούτε και το τελευταίο που θα ανταλλάσσαμε, είχα αγνοήσει τα προειδοποιητικά καμπανάκια που χτυπούσαν κάπου βαθιά μέσα μου και είχα παραδοθεί ολοκληρωτικά.

Αν κάποιος περαστικός με μια τεράστια βαλίτσα δεν είχε χτυπήσει τη δική μου ρίχνοντας την στο πάτωμα μπορεί να μέναμε εκεί κολλημένοι για ώρες μέσα στη μέση του αεροδρομίου. Ο ήχος όμως της βαλίτσας που έπεφτε μας έβγαλε απότομα από την έκσταση του φιλιού. Με αμήχανα χαμόγελα και πιασμένοι χέρι χέρι βγήκαμε από τον εσωτερικό χώρο του αεροδρομίου σχεδόν τρέχοντας μέχρι που φρενάρισα απότομα μόλις αντίκρισα το χιονισμένο τοπίο.

-It is snowing!!!! ούρλιαξα εκστασιασμένη δείχνοντας το τοπίο στον Χίλμαρ που με κοιτούσε παραξενεμένος. 

-Yes, it is. It 's December Rita, μου είπε αδυνατώντας να καταλάβει την έκπληξή μου.

-Oh you fucking Viking! You don't understand!!! It is snowing!!!! It almost never snows where i live! συνέχισα εγώ ενώ σχεδόν χοροπηδούσα από την χαρά μου πιάνοντας με τα χέρια μου τις μικρές νιφάδες που έπεφταν αδιάκοπα από τον ουρανό. And it's freezing! συμπλήρωσα μόλις το κρύο άρχισε να διαπερνά το παλτό μου κάνοντας τα δόντια μου να χτυπάνε. Πλέον ο Χίλμαρ, εντελώς ανεπηρέαστος από τη χαμηλή θερμοκρασία, γελούσε δυνατά και άρχισε και πάλι να με τραβάει προς το πάρκινγκ του αεροδρομίου.

Πέντε λεπτά αργότερα βρισκόμουν μέσα σε ένα μαύρο τζίπ, με την θέρμανση στο μάξιμουμ, στο πίσω κάθισμα μαζί με την βαλίτσα μου, ενώ ο Χίλμαρ από τη θέση του οδηγού, με το σακάκι του απλωμένο επιμελώς στη θέση του συνοδηγού έβγαζε το όχημα από το πάρκινγκ στον δρόμο. Σχεδόν αποπληξία μου είχε έρθει όταν με είχε πληροφορήσει πως θα έπρεπε να ντυθώ μέσα στο όχημα εν κινήσει γιατί είχαμε ήδη καθυστερήσει περισσότερο από όσο επέτρεπε το πρωτόκολλο. Τον είχα βρίσει στα ελληνικά, εκείνος μου είχε χαμογελάσει μιας και δεν είχε καταλάβει Χριστό και τώρα πάλευα μέσα στο ημίφως να ξεκουμπώσω το τζιν και να το βγάλω, ρίχνοντας κλεφτές ματιές ταυτόχρονα έξω από το παράθυρο. Ευτυχώς Παναγία μου το χιόνι στα παράθυρα που ακόμα δεν είχε λιώσει μου προσέφερε λίγη ιδιωτικότητα. Μια λακκούβα στο δρόμο και το κεφάλι μου χτυπούσε στον ουρανό του αυτοκινήτου τη στιγμή που περνούσα τα μανίκια του φορέματος προκαλώντας ένα δεύτερο γύρο γαμωσταυριδίων να αρχίσει να εκτοξεύεται από το στόμα μου υπό την ηχητική υπόκρουση του γέλιου του Χίλμαρ. 

-Το διασκεδάζεις βλέπω, του πέταξα με κακία ενώ κατέβαζα το φόρεμα χολωμένη με την όλη κατάσταση.

 -I am so sorry, μου απάντησε κοιτώντας με μέσα από τον καθρέφτη ακόμα χαμογελαστός.

Και πάνω που πίστευα πως η τέλεια σκηνή αποπλάνησης που είχα σκηνοθετήσει στο μυαλό μου θα πήγαινε άκλαφτη δεδομένων των συνθηκών, μια διαβολική ιδέα μου ήρθε σαν κομήτης. Και όσο το ζεστό απολογητικό βλέμμα του ήταν ακόμα καρφωμένο πάνω μου μέσα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου, με όση χάρη μου επέτρεπε ο χώρος, ανέβηκα με τα γόνατα πάνω στο κάθισμα σκύβοντας το κεφάλι μου για να χωρέσω.                    

-What are you doing back there, be careful!, με μάλωσε ενώ ταυτόχρονα έπιανε δεξιά λωρίδα και επιβράδυνε γιατί μια ακόμα λακκούβα με την ταχύτητα που πηγαίναμε σίγουρα θα μου προκαλούσε διάσειση.

-I am dressing, του απάντησα αθώα ενώ σήκωνα επιδεικτικά το κάτω μέρος του φορέματος πάνω από τη μέση μου προσφέροντας του μέσα από το καθρέφτη μια μεγαλοπρεπή εικόνα του κάτω μισού του σώματος μου.

-To me it seems like you are undressing, είπε εκείνος βραχνά εναλλάσσοντας το βλέμμα του από το δρόμο στον καθρέφτη και πάλι πίσω νευρικά.

-Eyes on the road mister, τιτίβισα εγώ εύθυμα ενώ με τα χέρια μου έβγαζα από την τσάντα το μεγάλο μου όπλο. Ισορροπώντας με δυσκολία πάνω στο δερμάτινο κάθισμα και με τα γόνατα μου ήδη να με πονάνε, άρχισα να περνάω την κόκκινη ζαρτιέρα γύρω από την μέση μου ασφαλίζοντας τη στη θέση της. Ένας αναστεναγμός από το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου μου έκανε ξεκάθαρο πως το κοινό για το οποίο έδινα όλο αυτό το σόου β' διαλογής παρακολουθούσε. Ικανοποιημένη κάθισα και πάλι στο κάθισμα και ξαπλώνοντας λίγο την πλάτη μου σήκωσα το δεξί μου πόδι ψηλά και άρχισα να περνάω τη μεταξωτή μαύρη κάλτσα με τη ρίγα/ραφή στο πίσω μέρος και τη δαντέλα στο τελείωμα αργά και σταθερά στρώνοντας την όσο καλύτερα μπορούσα. Αύριο θα πλήρωνα τα ακροβατικά που έκανα τώρα, αλλά χαλάλι. Οι κοφτές σχεδόν λαχανιασμένες ανάσες που ακουγόντουσαν από μπροστά άξιζαν με το παραπάνω το ενδεχόμενο λουμπάγκο.

-You are killing me... τον άκουσα σχεδόν να βλαστημάει τη στιγμή που ασφάλιζα την κάλτσα στην ζαρτιέρα και κατέβαζα το δεξί πόδι για να σηκώσω το αριστερό. 

-I was hoping you would help me wear those, but now i am just hoping you will help me take them off, σχολίασα παιχνιδιάρικα τη στιγμή που ασφάλιζα τη δεύτερη κάλτσα και πριν προλάβω καλά καλά να ολοκληρώσω την πρόταση μου ένα κορνάρισμα ακούστηκε από πίσω και το αμάξι με φόρα έκανε και άλλο δεξιά και φρενάριζε απότομα κάνοντας με να κολλήσω στο μπροστινό κάθισμα. Ζαλισμένη από την πρόσκρουση και σε μια εντελώς μη κολακευτική στάση με το φόρεμα μου ανασηκωμένο, η μισή πάνω στο κάθισμα και η άλλη μισή με τα χέρια στο πατάκι του αυτοκινήτου, πριν προλάβω να ανασυγκροτηθώ και να ανακτήσω την αξιοπρέπεια μου άκουσα την πόρτα του οδηγού να ανοίγει και στη συνέχεια να κλείνει με δύναμη. Βιαστικά ανασήκωσα το σώμα μου πάνω στο κάθισμα, αλλά πριν προλάβω να το επαναφέρω από την ξαπλωτή στάση στην καθιστή, η πίσω πόρτα άνοιξε και ακριβώς μπροστά στα μισάνοιχτα πόδια μου φάνηκε ο Χίλμαρ τη ίδια στιγμή που ο κρύος αέρας με βία εισερχόταν στα πιο απόκρυφα σημεία μου ανατριχιάζοντας με. Χωρίς κουβέντα και με το βλέμμα του σχεδόν θυμωμένο, με ευκολία ανασήκωσε τα πόδια μου και γλίστρησε στο πίσω κάθισμα κλείνοντας ξανά την πόρτα. Τα πόδια μου πλέον κρέμονταν άνευρα πάνω στην αγκαλιά του ενώ εγώ στηριγμένη στους αγκώνες μου είχα ανασηκωθεί και τον κοιτούσα χαμογελαστή.

-I thought we were late, είπα ικανοποιημένη με τον εαυτό μου και έριξα όλο μου το βάρος στο δεξί μου αγκώνα προσπαθώντας την ίδια στιγμή με το αριστερό χέρι να κατεβάσω λίγο το φόρεμα. Το χέρι του όμως σαν μέγγενη έπιασε το δικό μου και το ακινητοποίησε. Για λίγα δευτερόλεπτα το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ανάσες μας και το ρυθμικό τικ τικ των αλάρμ του αυτοκινήτου.

-You wanna play games with me Rita? Lets play games... ακούστηκε η φωνή του να σπάει την ησυχία την ίδια στιγμή που με κινήσεις ταχυδακτυλουργικές με άρπαζε και από τα δύο χέρια, με ανασήκωνε σε καθιστή στάση και με κάθιζε πάνω στους μηρούς του κάνοντας μου ξεκάθαρο πως η αποστολή μου εξετελέσθη με επιτυχία. Η σημαία σίγουρα ήταν σε πλήρη έγερση. Η αυταρέσκεια μου όμως έμελλε να διαρκέσει ελάχιστα, γιατί πριν προλάβω να σκύψω και να τον φιλήσω όπως σχεδίαζα, από τη θέση του εξουσιαστή βρέθηκα στη θέση του εξουσιαζόμενου. Με μια επίσης αξιοθαύμαστα ρευστή κίνηση το σώμα μου και πάλι είχε αλλάξει θέση και πλέον το στομάχι μου ακουμπούσε στους μηρούς του φέρνοντας του ημίγυμνούς γλουτούς μου σε πλήρη θέα μπροστά του. Πως στο διάολο με στριφογύριζε έτσι εύκολα μέσα στον μικρό σχετικά χώρο χωρίς να ιδρώνει καν, αναρωτήθηκα αλλά αμέσως οι σκέψεις μου πάγωσαν τη στιγμή που το μεγάλο χέρι του άρχισε να χαϊδεύει αρχικά το δέρμα κάτω από τη ζαρτιέρα και στη συνέχεια το γυμνό δέρμα ανάμεσα στο εσώρουχο και την κάλτσα. 

-I see you are not wearing your granny panties any more... σχολίασε επιβραβεύοντας με για την επιλογή των εσωρούχων, αλλά η αίσθηση του χεριού του πάνω στο δέρμα μου δεν μου επέτρεπε να σκεφτώ κάτι έξυπνο και πνευματώδες να απαντήσω. Αντ' αυτού έτσι ένευσα θετικά και δάγκωσα το κάτω χείλος μου σε μια προσπάθεια να συγκρατήσω τους ήχους που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από το λαιμό μου.

-Do you wanna see my present? The one i was texting you about? με ρώτησε διφορούμενα την ίδια στιγμή που ένα βελουτέ μαύρο κουτί έκανε την εμφάνιση του μπροστά μου. Ένα κουτί που το μέγεθος του μαρτυρούσε πως δεν ήταν κόσμημα, ευτυχώς Παναγία μου. Ένα κουτί που εκείνος προφανώς είτε είχε βγάλει από κάποιο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, είτε είχε ανασύρει από τη θέση του συνοδηγού σε κάποια φάση που εγώ δεν πρόσεχα. Αυτός ο άντρας ήταν ο Χουντίνι μα το Χριστό! Διστακτικά γύρισα λίγο το κεφάλι μου προς τα πίσω και σχεδόν ψιθυριστά τον ρώτησα:" Do I?", εκείνος όμως δεν απάντησε παρά συνέχισε να με χαϊδεύει και να με κοιτάζει αινιγματικά δίνοντας μου χρόνο να αποφασίσω. Στο τέλος η περιέργεια νίκησε τον φόβο και στρέφοντας πάλι την προσοχή μου στο βελούδινο κουτί άρχισα να το ανοίγω. Μέσα σε ένα μαξιλαράκι ένα μεταλλικό ροζ χρυσό αντικείμενο που έμοιαζε με πέταλο αλλά πιο φουσκωτό, καθόταν και γυάλιζε. Για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθούσα να αντιληφθώ τι ήταν αυτό που κοιτούσα, αλλά στο τέλος αποδέχτηκα ότι θα έπρεπε να ρίξω την περηφάνια μου και να τον ρωτήσω.

-I don't know what this is, παραδέχτηκα ενώ πλέον με τα χέρια μου το στριφογύριζα ψάχνοντας για κάποια λεπτομέρεια που ίσως να πρόδιδε τι στο διάολο ήταν. Πριν προλάβω όμως να το περιεργαστώ πλήρως, το αντικείμενο βρισκόταν στα χέρια του Χίλμαρ που με τις παλάμες του προσπαθούσε να το ζεστάνει. Με το κεφάλι μου στραμμένο και πάλι προς το μέρος του τον είδα να βάζει τη μια άκρη του πέταλου μέσα στο στόμα του την ίδια στιγμή που το άλλο του χέρι τραβούσε στην άκρη το εσώρουχο μου. 

-Open your legs as far as you can, με διάταξε και ειλικρινά δεν ήξερα τι από όλα ήταν πιο διεγερτικό εκείνη τη στιγμή, το χέρι του που παραμέριζε το εσώρουχο, η εντολή που μου είχε δώσει, τα μάτια του που με κοιτούσαν όλο ανάγκη, η στύση του που μου τρυπούσε το στομάχι, το γυαλιστερό και υγρό πλέον αντικείμενο; Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά προσπάθησα να ακολουθήσω την εντολή του και τη στιγμή που ένιωσα το δάχτυλο του μέσα μου παραδόθηκα στην αίσθηση και κατέβασα το κεφάλι μου στο κάθισμα διακόπτοντας την βλεμματική μας επαφή. Το ένα δάχτυλο το διαδέχτηκε ένα δεύτερο και πλέον ποσώς με απασχολούσαν οι ήχοι που έβγαζα, δεν έκανα καμία προσπάθεια να τους σιγάσω. Και πάνω που νόμιζα πως ήξερα πως θα συνεχιζόταν όλο αυτό, ένιωσα κάτι άλλο πιο σκληρό και ελαφρώς παγωμένο να βυθίζεται μέσα μου με ευκολία την ίδια στιγμή που κάτι άλλο επίσης σκληρό και παγωμένο ακουμπούσε την ευαίσθητη κλειτορίδα μου ανατριχιάζοντας με. Με μια αποφασιστική κίνηση του χεριού του και πριν προλάβω καν να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συνέβαινε, το εσώρουχο μου είχε επανέλθει στη θέση του ακινητοποιώντας το αντικείμενο. Προφανώς το μεταλλικό πέταλο ήταν κάποιο ερωτικό παιχνίδι, κατέληξα και ο Χίλμαρ πλέον μου κατέβαζε και το φόρεμα. 

-We are going to be extremely late, σχολίασε τη στιγμή που με ανασήκωνε και με κάθιζε δίπλα του ελευθερώνοντας τον εαυτό του από το βάρος μου. 

-Ωπα, ώπα αυτό που μου έβαλες κύριος μήπως ξέχασες να το βγάλεις, λέω εγώ τώρα, διαμαρτυρήθηκα, αλλά ο Χίλμαρ ήδη άνοιγε την πόρτα και κινούταν προς τη θέση του οδηγού. 

-Πόσο μαλάκας χριστέ μου! ούρλιαξα και άρχισα να ανεβάζω και πάλι το φόρεμα για να βγάλω το μαραφέτι από μέσα μου.

-Don't you dare! Come here... τον άκουσα να μου λέει και τον είδα να βγάζει το σακάκι του από τη θέση του οδηγού και να το πετάει πίσω. Εκνευρισμένη φόρεσα τις γόβες μου, ξανακατέβασα το φόρεμα και αγέρωχη βγήκα από το αμάξι για να πάω στη θέση του συνοδηγού. Μεγάλη γυναίκα ήμουν, αν έπρεπε να μείνω όλο το βράδυ με το περίεργο αντικείμενο μέσα μου θα έμενα. Δεν θα του έδινα την ικανοποίηση ότι ήμουν καμία μυξοπαρθένα. Στην τελική όσο η ώρα περνούσε το συνήθιζα. Σε λίγο δεν θα το ένιωθα καν, κατέληξα και ισορροπώντας με δυσκολία στο παγωμένο κράσπεδο, καλωσορίζοντας το κρύο που ανακούφιζε την έξαψη μου, μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο και κάθισα στητή σαν να μην τρέχει τίποτα.

Η υπόλοιπη διαδρομή αποδείχτηκε ευτυχώς χωρίς άλλα παρατράγουδα. Ο Χίλμαρ εντελώς ψύχραιμος πλέον, είχε βγάλει το αμάξι από τον χώρο προσωρινής στάθμευσης που το είχε βάλει και σαν να μην συνέβαινε τίποτα οδηγούσε αμέριμνος. Εγώ πεισμωμένη, είχα σπρώξει το όποιον εκνευρισμό μου βαθιά μέσα μου, είχα αγνοήσει την αίσθηση του ξένου σώματος και αφού είχα ολοκληρώσει βιαστικά το μακιγιάζ μου, για το υπόλοιπο της διαδρομής απλά χάζευα το μαγικό χιονισμένο τοπίο που ξετυλιγόταν γύρω μου. Άλλωστε πόσες φορές στη ζωή μου θα διέσχιζα παράλληλα τον Δούναβη, ενώ ψιλό χιόνι θα έπεφτε από τον ουρανό.

Για καλή μου τύχη ο χώρος που λάμβαναν χώρο τα εγκαίνια πρώτον διέθετε υπόγειο πάρκινγκ και δεύτερον δεν ήταν σε κάποιο ψηλό όροφο ενός ουρανοξύστη, αλλά σε ένα ισόγειο χώρο. Έτσι ούτε καμία γλίστρα δεν θα έτρωγα με τα ψιλοτάκουνα στην παγωνιά, ούτε θα έπρεπε να ανεχτώ ακόμα μια μακρά βασανιστική διαδρομή με κάποιο ανελκυστήρα. Βέβαια όλα αυτά τα θετικά στοιχεία έμοιαζαν ελάσσονος σημασίας τη στιγμή που βρέθηκα μέσα στον χώρο της δεξίωσης. Η πολυτέλεια ξεχείλιζε από παντού και εγώ ένιωθα σαν κάλπικη δεκάρα μέσα σε ένα πουγκί με χρυσά νομίσματα. Ένα μεγάλο πιάνο με ουρά από κάπου στο βάθος πλημμύριζε τον χώρο με μια λίγο άνευρη χριστουγεννιάτικη μελωδία ενώ ένας τεράστιος πολυέλαιος δέσποζε το κέντρο της οροφής και σκορπούσε ένα γλυκερό κίτρινο φως που έλουζε όλους τους συνδαιτυμόνες που καθόντουσαν σε λευκές ροτόντες που τις στόλιζαν περίτεχνες ανθοσυνθέσεις με λευκές και ροζ παιώνιες. Αψεγάδιαστοι σερβιτόροι και σερβιτόρες πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στα τραπέζια και εγώ με το χαζό φορεματάκι μου και τις ακόμα πιο χαζές γόβες μου στεκόμουν κοκαλωμένη έξω από τον ανεκλυστήρα σαν στήλη άλατος δίπλα σε ένα θεόρατο, καλαίσθητο, φωταγωγημένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ακόμα και το χέρι του Χίλμαρ που ενθαρρυντικά ακουμπούσε στην πλάτη μου δεν ήταν αρκετό να με χαλαρώσει. Γιατί μπορεί να είχα ζήσει στο παρελθόν, έστω και δανεικά, το δικό μου μερίδιο στη χλιδή, ποτέ όμως άλλοτε δεν είχα νιώσει τόσο λαθρεπιβάτης όσο εκείνη τη στιγμή. Με το ζόρι είχα καταφέρει να κάνω τρία τέσσερα βήματα κάτω από το ελαφρύ σπρώξιμο του Χίλμαρ, όταν η παρουσία μας έγινε αισθητή με αποτέλεσμα καμιά δεκαριά άνθρωποι να βρεθούν γύρω μας αρχίζοντας να εκσφενδονίζουν αβρότητες και καλωσορίσματα στον συνοδό μου, αγνοώντας ευτυχώς παντελώς εμένα. Ευγενικά ο Χιλμάρ απαντούσε δεξιά και αριστερά, ενώ ταυτόχρονα κρατώντας με πλέον από το χέρι με οδηγούσε σε ένα κεντρικό τραπέζι που ήδη καθόντουσαν κάποια ζευγάρια. 

-Relax... μου ψιθύρισε στο αυτί τη στιγμή που τραβούσε την καρέκλα και με βοηθούσε να καθίσω και αμέσως μετά έκατσε και ο ίδιος στην καρέκλα δίπλα μου. Για τα επόμενα μερικά λεπτά βουβή παρακολουθούσα τις συστάσεις με τους υπόλοιπους στο τραπέζι και απλά έγνεφα κάθε φορά που ο Χίλμαρ με σύστηνε σε κάποιον. Τόσο ήταν το άγχος μου που ούτε μισό όνομα δεν είχα συγκρατήσει, πόσο μάλλον τις ιδιότητες τους. Με ευγνωμοσύνη καλωσόρισα την πρώτη γουλιά από τη σαμπάνια που έβαλαν μπροστά μου και ας τη σιχαινόμουν γενικότερα ως ποτό. Εκείνη τη στιγμή και οινόπνευμα για εντριβές θα έπινα προκειμένου να χαλαρώσω λίγο. Γιατί στην πραγματικότητα η πηγή του άγχους μου δεν ήταν η χλιδή, ήταν η συνειδητοποίηση πως βρισκόμουν μέσα στο φυσικό περιβάλλον του Χίλμαρ, περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που πιθανόν γνώριζαν περισσότερα για εκείνον από όσα γνώριζα η ίδια. Ανθρώπους που δεν θα αργούσαν να κάνουν τις πράξεις στο μυαλό τους ώστε να συμπεράνουν πως ένα και ένα κάνουν τρία στην προκειμένη περίπτωση. Στα πρόθυρα μιας ωραιότατης κρίσης πανικού κατέβασα χωρίς καθόλου χάρη μονορούφι το υπόλοιπο περιεχόμενο του ποτηριού μου και συστράφηκα στην καρέκλα έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω από εκεί μέσα. Πριν προλάβω όμως να σηκωθώ μια δόνηση άρχισε κάπου βαθιά μέσα στο κορμί μου να με γαργαλάει και με γουρλωμένα μάτια γύρισα προς τον Χίλμαρ που φαινομενικά αδιάφορος συζητούσε με έναν γέρο δίπλα του. Και όσο η ένταση της δόνησης ανέβαινε, οι σκέψεις που έκανα πριν εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας και το μόνο που μπορούσα πλέον να σκεφτώ ήταν πως θα εμπόδιζα τον οργασμό που ερχόταν σε δημόσια θέα. Μια απέλπιδα προσπάθεια να σφίξω τα πόδια μου το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να κάνει ακόμα πιο έντονη την αίσθηση γι' αυτό και αμέσως τα ξαναχαλάρωσα. Με μια σταγόνα ιδρώτα να διατρέχει την ραχοκοκκαλιά μου, αυτόματη αντίδραση του ερεθισμένου μου κορμιού, έσφιξα τα χέρια μου στις άκρες του τραπεζιού βαριανασαίνοντας. 

-Stop whatever you are doing, ψέλλισα σιγανά, αλλά απειλητικά προς τον Χίλμαρ προσέχοντας να μην με ακούσει κανένας άλλος και η δόνηση επιτέλους σταμάτησε παρέχοντας μου μια ανακουφιστική ανάπαυλα. Προσπαθώντας με κόπο να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου, σήκωσα θυμωμένη το βλέμμα μου προς την κατεύθυνση του για να συναντήσω το βλέμμα του. Οι κόρες των ματιών του ήταν τόσο διεσταλμένες που σχεδόν έπνιγαν το ανοιχτό γκρίζο χρώμα της ίριδας, ενώ στα χείλια του ένα λίγο αυτάρεσκο χαμόγελο αχνοφαινόταν. Προφανώς και διασκέδαζε με τη δύσκολη θέση που με είχε φέρει. Μια κίνηση του δεξιού του χεριού τράβηξε την προσοχή μου και δεν άργησα να εντοπίσω μέσα στο χέρι του το μικρό τηλεκοντρόλ που κρατούσε διακριτικά. Αυτό το μικρό τηλεκοντρόλ ήταν η πηγή της εξουσίας του, γι' αυτό και εντέχνως βρισκόταν στο χέρι του που απείχε περισσότερο από εμένα. 

-Try to take it off and you won't make it to the bathroom. Try to leave me here and you also won't make it to the exit. Relax and enjoy your dinner Rita. Be a good girl and i'll be a good man. Simple as that... μου είπε σχεδόν ψιθυριστά και σαν να μην συνέβαινε τίποτα, επέστρεψε την προσοχή του στους υπόλοιπους του τραπεζιού απαντώντας σε μια ερώτηση που κάποιος του είχε κάνει. Εκνευρισμένη σε απίστευτο βαθμό, ανακάθισα στην καρέκλα μου και προσπάθησα να χαλαρώσω την έκφραση του προσώπου μου. Η εκδίκηση ήταν άλλωστε ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Γιατί μπορεί ο Χίλμαρ να την είχε δει απόψε κύριος Γκρέι, αλλά εγώ δεν ήμουν καμία μουρόχαβλη Αναστέζια, εγώ ήμουν η Μαργαρίτα από τη Νίκαια.                                       

Είναι ειλικρινά απίστευτο τι μπορεί να κάνει λίγο παραπάνω αλκοόλ στο ανθρώπινο αίμα. Δύο ποτήρια σαμπάνια και δύο ποτήρια κρασί μετά και είχα ειλικρινά χεσμένη τη γνώμη του κόσμου τριγύρω. Αν δεν απασχολούσε εκείνον που ήταν ο παντρεμένος της υπόθεσης, τότε σίγουρα δεν απασχολούσε και εμένα. Το μόνο βέβαιο άλλωστε ήταν πως δεν θα συναντούσα ποτέ ξανά κανέναν από τους παρευρισκόμενους. Χαλαρή έτσι έφαγα το ορεκτικό μου, που πιθανολογούσα πως ήταν χτένια χωρίς να είμαι και βέβαιη, τσίμπησα το κυρίως μου ένα εμφανώς άψητο φιλέτο που έσταζε αίμα και έγλυψα σχεδόν και το πιάτο από το επιδόρπιο μου, μια σοκολατένια χριστουγεννιάτικη μπάλα που όταν την έσπαγες από μέσα ανέβλυζε κρέμα και καραμέλα. Η νύχτα κυλούσε όμορφα και μόνο όταν ο Χίλμαρ σηκώθηκε και άρχισε να προχωράει προς ένα αναλόγιο με ένα μικρόφωνο που είχε στηθεί, η αμηχανία μου και πάλι επέστρεψε. Η μουσική σταμάτησε και ο χώρος ξαφνικά ησύχασε. Με επαγγελματισμό και σοβαρότητα ο Χίλμαρ άρχισε να ευχαριστεί τους καλεσμένους για την παρουσία τους και με άνεση άρχισε να εξηγεί την κομβική σημασία του νέου παραρτήματος της Βουδαπέστη για την αγορά της νοτιοανατολικής κεντρικής Ευρώπης.

-So you are Greek? άκουσα τον νεαρό δίπλα μου να με ρωτάει και ενώ εδώ και πάνω από μία ώρα καθόμασταν δίπλα δίπλα γύρισα και τον πρόσεξα για πρώτη φορά.

-Yes Greek, του απάντησα βιαστικά και επέστρεψα την προσοχή μου στον Χίλμαρ για να ακούσω την υπόλοιπη ομιλία του.

-You are a friend of Hilmar's brother? συνέχισε απτόητος ο τύπος που ούτε το όνομα του θυμόμουν και πλέον είχε όλη την προσοχή μου. Πριν προλάβω όμως να του απαντήσω αρνητικά και να ζητήσω διευκρινίσεις γιατί η εθνικότητα μου με συνέδεε κάπως με τον αδελφό του Χίλμαρ, η δόνηση ξανά ξεκίνησε κάνοντας με να βγάλω ένα πνιχτό επιφώνημα. 

-Are you ok? με ρώτησε ανήσυχος ο συνομιλητής μου πιάνοντας το χέρι μου, γεγονός που έκανε τη δόνηση να ανέβει μερικές σκάλες.

-Θα τον σκοτώσω μα το Θεό! Fine, fine... είπα στον ξένο και τράβηξα το χέρι μου απότομα κάνοντας με αυτό λίγο αέρα. Hot in here, δικαιολογήθηκα τη στιγμή που η δόνηση σταματούσε ευτυχώς και πάλι. Η φωνή του Χίλμαρ συνεχιζόταν αδιάκοπη και μονότονη στα ηχεία σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Ίσως να είχε πατήσει κατά λάθος το κουμπάκι, σκέφτηκα και είπα να κάνω μια δοκιμή. Με προσποιητή ψυχραιμία ακούμπησα το χέρι του αγνώστου και του ζήτησα ευγενικά να μου πιάσει την κανάτα με το νερό και η δόνηση επέστρεψε δριμύτερη και πάλι. Όχι δεν το είχε πατήσει αρχικά κατά λάθος, σίγουρα όχι κατά λάθος. Μόλις το χέρι μου άφησε το χέρι του νεαρού, η δόνηση και πάλι σταμάτησε. Καψόνια μου έκανε από το αναλόγιο ο Ισλανδός χωρίς να ιδρώνει καν το αυτί του! Αναστατωμένη ήπια ένα ολόκληρο ποτήρι παγωμένο νερό τη στιγμή που όλη η αίθουσα χειροκροτούσε τον Χίλμαρ που πλησίαζε και πάλι στο τραπέζι μας χαμογελαστός.

-Είσαι πολύ μαλάκας, του είπα μελιστάλαχτα την ώρα που καθόταν και εκείνος προσπάθησε να πνίξει το γέλιο που του είχε προκαλέσει η μια από τις τρεις μόνο ελληνικές λέξεις που γνώριζε. Πριν προλάβει όμως να πει οτιδήποτε το κινητό του δονήθηκε και όταν είδε ποιος τον καλούσε, ταραγμένος ζήτησε συγνώμη και άρχισε να απομακρύνεται για να απαντήσει στην κλήση. Για καλή μου τύχη όμως έτσι βιαστικά όπως είχε βγάλει το κινητό του από την τσέπη του, το τηλεκοντρόλ των βασανιστηρίων μου είχε ξεμείνει πάνω στο τραπέζι και εγώ δεν έχασα ευκαιρία και το άρπαξα. Ευλογημένος όποιος τον είχε καλέσει και τον είχε ταράξει τόσο ώστε να το ξεχάσει. Ευλογημένος! ευχήθηκα και έκλεισα μέσα στο χέρι μου το μικρό τηλεκοντρόλ χαρούμενη. Τώρα θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, σκέφτηκα τη στιγμή που ο Χίλμαρ επέστρεφε στο τραπέζι φανερά προβληματισμένος και αφηρημένος. 

-Are you ok? τον ρώτησα ακουμπώντας δήθεν τυχαία με ενδιαφέρον το χέρι μου στο μηρό του ενώ σταύρωνα τα πόδια μου προς το μέρος του γυρνώντας ελαφρά την πλάτη μου προς τον νεαρό σε μια προσπάθεια να κρύψω από το οπτικό του πεδίο το χέρι μου.  

-All good, μου απάντησε βάζοντας το κινητό πάλι στη τσέπη του. Εγώ όμως το χέρι μου δεν το είχα βγάλει από το πόδι του, απεναντίας πλέον το ανέβαζα προς τα πάνω και εκείνος αποσβολωμένος τράβηξε διακριτικά την καρέκλα του πιο κοντά στο τραπέζι ώστε να κρύβεται ο καβάλος του κάτω από το λευκό τραπεζομάντιλο.

-Behave yourself, μου είπε προειδοποιητικά και έκανε να πιάσει το τηλεχειριστήριο από το τραπέζι πιάνοντας όμως το κενό. 

-Bazinga sucker! θριαμβολόγησα δείχνοντας του το αριστερό μου χέρι που το κρατούσε. 

-Βa what? ρώτησε εκείνος μπερδεμένος, ενώ προσπαθούσε να γυρίσει το σώμα του προς το μέρος μου διακριτικά για να μην πάρει κανένας τριγύρω χαμπάρι τι γινόταν κάτω από το τραπέζι.

-Απορώ τι σου βρίσκω βρε ψηλέα, ούτε  Big Bang Theory δεν έχεις δει! τον μάλωσα ενώ το χέρι μου χάιδευε με νωχελικές κινήσεις την ήδη ημίσκληρη στύση του. 

-English Rita! γάβγισε εκείνος ενώ με το δικό του αριστερό χέρι ακινητοποιούσε το δικό μου δεξί κάτω από το τραπέζι.

-Let's play a game my friend. Leave my hand and let's see who lasts the longest. Fair game this time, του ψιθύρισα κουνώντας επιδεικτικά το τηλεχειριστήριο με το αριστερό μου χέρι. Για λίγα δευτερόλεπτα ο Χιλμάρ φάνηκε διστακτικός, στο τέλος όμως αποδέχτηκε την πρόκληση και ελευθέρωσε το χέρι μου ανεβάζοντας το δικό του πάνω στο τραπέζι. Σίγουρη για την αυτοσυγκράτηση μου και ελαφρώς μεθυσμένη πάτησα με το αριστερό μου χέρι το μικρό κουμπάκι την ίδια στιγμή που με το δεξί επιθετικότερα αυτή τη φορά άρχισα πάλι να τον χαϊδεύω κοιτώντας τον κατάματα. Το παντελόνι του αν και λεπτό έκανε τη μάχη λίγο άνιση γι' αυτό και διακριτικά κατέβασα το αριστερό μου χέρι στην άκρη του φορέματος μου και προσέχοντας να μην αυξήσω την ένταση μιας και κρατούσα ακόμα το τηλεχειριστήριο, τράβηξα διακριτικά το φόρεμα μου αποκαλύπτοντας ένα κομμάτι από τη δαντέλα της καλτσοδέτας του δεξιού μου ποδιού που βρισκόταν σχεδόν κολλητά σε εκείνον. Η αντίδραση του Χίλμαρ ήταν άμεση στο οπτικό ερέθισμα και πλέον το χέρι μου κάτω από το τραπέζι ακουμπούσε, χάιδευε και πίεζε την απόλυτη στύση του. Ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα προσπάθησα να αγνοήσω την πίεση που ένιωθα η ίδια χαμηλά να κλιμακώνεται και δήθεν τυχαία έσκυψα προς το μέρος του και του ψιθύρισα στο αυτί δαγκώνοντας του τον λοβό "Ι am dripping all over my panty, don't you want to feel how wet i am?"

Αυτά που ακολούθησαν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως κωμικοτραγικά και ενδεχομένως να συζητιόντουσαν για κάποιες μέρες. Ο Χίλμαρ αγνοώντας τον χώρο που βρισκόμασταν είχε αρπάξει το τηλεχειριστήριο από το χέρι μου ρίχνοντας ένα ποτήρι κρασί με την απότομη κίνηση του. Την ίδια στιγμή είχε διώξει με δύναμη το άλλο χέρι μου κάτω από το τραπέζι. Χωρίς πολλά πολλά με είχε τραβήξει σε όρθια στάση και εντέχνως είχε σηκωθεί και ο ίδιος κρύβοντας το σώμα του με το δικό μου. Είχε καληνυχτίσει βιαστικά τους υπόλοιπους και χωρίς να σταματήσουμε πουθενά με είχε σπρώξει από πίσω μέχρι τον ανελκυστήρα που θα μας πήγαινε στο πάρκινγκ. Τη στιγμή που μπαίναμε μέσα στον ανελκυστήρα ο οργασμός έβρισκε πλέον εμένα και πιθανόν να είχα σωριαστεί στο πάτωμα αν δεν με συγκρατούσε ο Χίλμαρ. 

-Oh God! Stop it! σχεδόν ούρλιαξα την στιγμή που έκλειναν οι πόρτες του ασανσέρ και στην καλύτερη των περιπτώσεων ο κόσμος θα νόμιζε πως ο CEO του νέου παραρτήματος με κακοποιούσε.

Λαχανιασμένοι βγήκαμε στο υπόγειο πάρκινγκ και σχεδόν τρέχοντας φτάσαμε στο μαύρο τζιπ και μπήκαμε μέσα. Για μερικά δευτερόλεπτα απλά παλεύαμε να ανακτήσουμε την ανάσα μας και ύστερα μας έπιασε και τους δύο νευρικό γέλιο. 

- I am a fucking 47 years old man and i just came in my almost 10.000 dollars Brioni suit in front of 100 people! Like a teenager!!!! μονολογούσε ο Χίλμαρ γελώντας ακατάπαυστα λες και αδυνατούσε ακόμα να πιστέψει τι είχε μόλις συμβεί. 

- I am not sorry at all! It's all your fault! Hilmar, i think that they might think that you abuse me...

-Do i look like I give a shit about what all these assholes think? Rita I have been in more than 20 openings of new departments, and i can tell you this one was by far the greatest of all! If only Rita...

-If only what?

-If only you could feel, how you make me feel... είπε και με κοίταξε με τόση λατρεία που ότι κακία και να του κρατούσα για την απαράδεκτη χρήση που είχε κάνει δημόσια του μικρού διαβολικού παιχνιδιού που ακόμα βρισκόταν μέσα μου εξατμίστηκε. 

-Let's go old man, i need to take everything i am wearing off my body, i need a shower, i need a bed and most of all i need a proper adult fuck not necessarily in that particular order, τον παρακάλεσα και εκείνος έβαλε μπροστά την μηχανή του αυτοκινήτου και ικανοποίησε όλες τις ανάγκες μου, όχι φυσικά με τη σειρά που τις είχα απαριθμήσει.                     

   

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2022

"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΕΚΤΟ



Το ταβερνάκι στη Δραπετσώνα ήταν γεμάτο κόσμο και τσιγαρίλα. Το τραπέζι που μας είχαν κρατήσει ήταν δίπλα σε ένα παράθυρο με πλεκτά κουρτινάκια. Η Λίτσα αφού με αγριοκοίταξε, με έβαλε να κάτσω δίπλα της και απέναντι μας έκατσαν ο Νίκος και ο Ιάκωβος. Οι συστάσεις είχαν γίνει νωρίτερα στο αυτοκίνητο και από εκείνη την ώρα δεν είχα πει κουβέντα, μόνο χασμουριόμουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ένας φουριόζος σερβιτόρος έφερε τους καταλόγους και νερό. Ανοίγοντας προσεκτικά τον κατάλογο μπροστά μας η Λίτσα έσκυψε προς το μέρος μου και μου είπε ψιθυριστά

"Θα σε κοπανήσω με τον κατάλογο, μα το Θεό! Χασμουριέσαι συνέχεια, έχεις μαύρους κύκλους και δεν μιλάς καθόλου! Επίτηδες το κάνεις; Και τι δουλειά είχες στο Σύνταγμα;"

"Λίτσα δεν έχω κοιμηθεί σχεδόν καθόλου. Δεν πρόλαβα να σου πω στο αμάξι. Χθες ήμουν με τον Βίκινγκ. Και για να ξέρεις ο Χρήστος ξέρει πως κοιμήθηκα σε εσάς. Του είπα χθες βράδυ ότι επειδή θα βγαίναμε σήμερα θα ερχόσουν να με πάρεις αποβραδίς να κοιμηθώ σε σένα. Γι' αυτό σου είπα να με μαζέψεις από το Σύνταγμα."

"Δεν το πιστεύω... Ναι και κολοκυθάκια τηγανητά και καμία τυροκαυτερή και φυσικά μπεκρή μεζέ! Τι θα πιούμε;"

"Καφέ λέτε να κάνουν;" ρώτησα και η Λίτσα με κλώτσησε κάτω από το τραπέζι.

"Να πάρουμε μισό κιλό λευκό και μισό κόκκινο να τα δοκιμάσουμε;" πρότεινε ο Νίκος και συμφωνήσαμε όλοι.

"Πάω λίγο τουαλέτα μέχρι να παραγγείλουμε", είπε η Λίτσα και σηκώθηκε κοιτάζοντας εμένα που έπαιζα με μια χαρτοπετσέτα.

"ΠΑΩ ΛΙΓΟ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΛΕΜΕ" ξαναείπε και επιτέλους έπιασα το παρασύνθημα και σηκώθηκα και εγώ.

"Δεν προλαβαίνουμε να μου πεις λεπτομέρειες τι και πως. Πάρε βάλε λίγο κονσίλερ και λίγο ρουζ που είσαι σαν πεθαμένη και ρίξε μια περίληψη" είπε βγάζοντας από την τσάντα της ένα κονσίλερ και ένα ρουζ.

"Τι να σου πω ρε. Σάμπως ξέρω και εγώ τι έγινε; Βασικά σεξ έγινε, αλλά με δαύτον αυτό είναι το μόνο ξεκάθαρο, το σεξ!"

"Πως βρέθηκε στην Ελλάδα πάλι;"

"Δεν ξέρω..."

"Γιατί σε παράτησε στη Ρώμη;"

"Συνεχίζω να μην ξέρω..."

"Αφού δεν σου έδωσε καμία εξήγηση, γιατί του έκατσες πάλι;"

"ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!!"

"Ξεράδια ξέρεις λοιπόν!"

"Ακριβώς..." 

"Και τι θα γίνει τώρα; Αυτή η βιόλα θα συνεχιστεί καιρό; Θα έρχεται όποτε του καυλώσει και θα πηδιέστε; Προφυλάξεις μωρή παίρνεις τουλάχιστον;"

"Παίρνω μαμά..."

"Σκάσε που θα με ειρωνευτείς κιόλας! Κάναμε 15 χρόνια να σε ξεκολλήσουμε από τον έναν μαλάκα, για να πέσεις τώρα σε ένα διεθνή μαλάκα; Οκ είχε την πλάκα του μέχρι ένα σημείο, αλλά δεν είναι και τόσο αστείο πλέον."

"Όχι δεν είναι..."

"Χαίρομαι που συμφωνούμε τουλάχιστον σε αυτό. Πάμε τώρα μέσα γιατί θα νομίζουν πως θάβουμε εκείνους", είπε και με τράβηξε έξω από την τουαλέτα.

Όταν φτάσαμε στο τραπέζι είχαν έρθει τα πρώτα ορεκτικά και το κρασί. Κάθισα στη θέση μου δίπλα στο παράθυρο και προσπάθησα να χαμογελάσω στον Ιάκωβο απέναντι μου.

"Λευκό ή Κόκκινο;" με ρώτησε και του έδειξα το κόκκινο κρασί.

"Μπορούμε να τους πούμε να φέρουν λίγα παγάκια;" παρακάλεσα τη Λίτσα και ο Ιάκωβος με κοίταξε με απορία δίνοντας μου το ποτήρι που είχε μόλις γεμίσει.

"Άστο ρε Ιάκωβε, είναι λίγο βλαμμένη η φίλη μου. Θέλει το κόκκινο κρασί, αλλά το θέλει παγωμένο!" εξήγησε η Λίτσα κάνοντας νόημα στον σερβιτόρο.

"Δεν είναι πολύ ζεστό πάντως", σχολίασε εκείνος πίνοντας μια γουλιά από το δικό του ποτήρι.

"Εδώ λέγαμε με τον Ιάκωβο πόσο όμορφο είναι το Πήλιο τον χειμώνα. Είναι η καταγωγή του Ιάκωβου από εκεί. Να κανονίσουμε να πάμε κάνα διήμερο μετά τις γιορτές." πρότεινε ο Νίκος τσιμπώντας μια πατάτα.

"Έχεις πάει ποτέ στο Πήλιο;" με ρώτησε ο Ιάκωβος προσπαθώντας να ανοίξει κουβέντα μαζί μου.

"Πάνε χρόνια. Είχαμε κάνει ένα Πάσχα στις Μηλιές με τον πρώην άντρα μου", του απάντησα ρίχνοντας ένα παγάκι μέσα στο ποτήρι μου με το κρασί.

"Χωρισμένη και εσύ ε;"

"Επίσημα από προχθές. Ποιος να το έλεγε ότι τα διαζύγια θα έβγαιναν μέσα σε 12 μέρες πλέον."

"Τόσο φρέσκο; Νόμιζα πως ήσουν καιρό χωρισμένη..."

"Ήμουν τυπικά χρόνια, απλά πλέον είμαι και νομικά."

"Να πιούμε λοιπόν στην ελευθερία σου;"

"Φυσικά και να πιούμε! Στους διαλυμένους γάμους λοιπόν και στις δεύτερες ευκαιρίες!" είπε ο Νίκος και σήκωσε το ποτήρι του κλείνοντας τους το μάτι. Προσπάθησα να χαμογελάσω και τσούγκρισα το ποτήρι μου με τα ποτήρια των υπολοίπων, όταν το κινητό μου που βρισκόταν δίπλα στο πιάτο μου φωτίστηκε και δονήθηκε. Ήπια μια γουλιά από το κρασί και με τρόπο σήκωσα το κινητό κάτω από το αποδοκιμαστικό βλέμμα της Λίτσας.

"I am on my way to  the airport. I wish i could stay longer. How does the blind date go?" έγραφε το μήνυμα του Χίλμαρ και θυμήθηκα τη μούρη του νωρίτερα την ώρα που του είχε πει πως έπρεπε να φύγω γιατί η φίλη μου, μου είχε κανονίσει ραντεβού στα τυφλά με κάποιον. Επίτηδες δεν του είχα αναφέρει ότι θα ήταν και η Λίτσα με τον Νίκο. Η γυναικεία  ματαιοδοξία μου ήθελε να τσεκάρει αν θα έδειχνε έστω ένα ίχνος ζήλειας. Και εκείνος είχε ενοχληθεί. Ήταν ξεκάθαρο πως είχε ενοχληθεί. Δεν είχε πει κάτι, αλλά η έκφραση στο πρόσωπο του τα έλεγε όλα. Τι κι αν μόλις είχα βγει γυμνή από το κρεβάτι του χορτασμένη, εκείνη τη στιγμή όλη η αυτοπεποίθηση του είχε εξατμιστεί μέσα σε δευτερόλεπτα και είχε κατσουφιάσει σαν παρατημένο κουτάβι. Λες και εγώ ήμουν εκείνη που έφευγε, όταν στην ουσία εκείνος ήταν που με ένα αεροπλάνο θα χανόταν πάλι... Πουθενά δεν είχαμε καταλήξει για ακόμα μια φορά. Ελάχιστα είχαμε πει από τον καυγά μας και μετά και ας είχαμε μείνει σχεδόν άυπνοι. Ότι κουβέντες είχαμε ανταλλάξει ήταν κουβέντες πάνω στο σεξ που ο καθένας ξεστόμιζε στη δική του γλώσσα πάνω στην παραφορά. Και ούτε και την ώρα του αποχαιρετισμού, αφού ντύθηκα και ήμουν έτοιμη να φύγω, δεν είχαμε πει κάτι. Απλά στάθηκα μπροστά του χώνοντας το κεφάλι μου στο στήθος του χτυπώντας το μερικές φορές απελπισμένη όσο εκείνος με έσφιγγε μέσα στην αγκαλιά του. Όλη μου τη δύναμη είχε χρειαστεί να επιστρατεύσω για να ξεκολλήσω από πάνω του. Είχα σηκωθεί στις μύτες, τον είχα φιλήσει με πάθος και είχα βγει από το δωμάτιο. Για έναν περίεργο λόγο κάθε νέος αποχαιρετισμός γινόταν όλο και πιο δύσκολος, από τον προηγούμενο, σκεφτόμουν ενώ κατέβαινα με το ασανσέρ στο ισόγειο.        

"Σου μιλάει ο άνθρωπος, ξεκόλλα!" μου είπε η Λίτσα απηυδισμένη και βγήκα από την ονειροπόληση μου αμήχανη.

"Συγνώμη, αφαιρέθηκα..." 

"Σε ρωτούσα πόσο χρονών είναι ο γιος σου;"

"Ο Χρήστος μου; Τα 15 έκλεισε τον Ιούνιο" , απάντησα απολογητικά αφήνοντας το κινητό διακριτικά πάνω στο τραπέζι με την οθόνη προς τα κάτω. Η Λίτσα ήταν αδελφή μου και εγώ την εξέθετα με τη συμπεριφορά μου. Ήπια μια μεγάλη γουλιά κρασί, έπιασα με το πιρούνι μου ένα κολοκυθάκι και προσπάθησα να συμμετάσχω στη συζήτηση καταπνίγοντας και τα χασμουρητά, αλλά και την βαρεμάρα που ένιωθα.

Δύο ώρες μετά το μαρτύριο είχε τελειώσει. Με είχαν πάει στο σπίτι μου και είχα δεσμευτεί να το επαναλάβουμε. Νυσταγμένη ανέβηκα στο διαμέρισμα μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να πέσω να κοιμηθώ. Το ξενύχτι σε συνδυασμό με το κρασί με είχαν εξαντλήσει. Αφού χαιρέτησα τον Χρήστο που διάβαζε στο δωμάτιο του δίπλα σε ένα άδειο τάπερ με χυλοπίτες της κυρά Μίνας, μπήκα στο δωμάτιο μου, έβγαλα τα ρούχα μου, έβαλα ένα φούτερ και μια παλιά φόρμα και παίρνοντας το κινητό στα χέρια μου μπήκα κάτω από το πάπλωμα. Όση ώρα ήμουν με τα παιδιά στην ταβέρνα το κινητό είχε δονηθεί άλλες δύο φορές, αλλά αποφασισμένη να μην εκνευρίσω τη Λίτσα, το είχα βάλει μέσα στην τσάντα χωρίς να το κοιτάξω. Τώρα επιτέλους θα μπορούσα απερίσπαστη να δω τι είχε στείλει ο άλλος. Πράγματι μόλις η οθόνη φωτίστηκε δύο μηνύματα από τον Χίλμαρ με περίμεναν στο viber.

"I wish he is bαld, short and with hairy nose and ears!"

"Not even read?" μου έγραφε και ένιωσα μια μικρή ικανοποίηση που τον είχε τσούξει λίγο και το έδειχνε. Νιώθοντας ασφάλεια πως πλέον θα ήταν στον αέρα, άρχισα να του απαντάω.

"He had hair on his head and not in his nose or ears! If i find out about the hairs on the other parts of his body, i will let you know since you care about it so much :p" πληκτρολόγησα και πάτησα την αποστολή. Έσβησα το κινητό, το έβαλα στο κομοδίνο και έκλεισα τα μάτια μου όταν ακούστηκε ο ήχος ενός νέου μηνύματος. Μα δεν μπορεί να απαντούσε! Με περιέργεια ενεργοποίησα το κινητό ξανά για να δω ότι όντως μου είχε απαντήσει!

"So you don't know already?"

"How the hell are you answering me?"

"Emirates business class. Available wi-fi inflight! So? Does he have hair on other parts?

"I was way too exhausted to find out..."

"What are you wearing?"

"Seriously? Sexting? On a plane? With my poor english? In our age?"

"If you were here on board with me, you would know that first class cabins in long distance flights have as much privacy and space, as a hotel room. All i am thinking about since we took off from Athens is the different ways we could fuck in here...As for your age, you are my sugar baby, baby :p"

"LOL! Baby??? Your 45 year-old sugar baby was ready to fall asleep wearing a hoodie and a sweatpants!"

"Sexy! The perfect match to your granny panties! You know how to turn on a man..."

"Are you doubting my seduction skills? Be careful daddy and don't challenge me... Heart attacks are typical at your age... "

"The best death i could ever wish for...Hearing you crying my name the way you do while you come...my name and all the other stuff you say that i don't understand... Will you have the courtesy to translate whatever you say for me now?

"I can send to Vasili what i say to translate them for you..."

"Do i want him to translate?"

"No, you don't...I mostly swear.. I also inform you about me being close to come and finally i order you to do things not in a very polite way..."

"And how am i supposed to do those things, if i don't understand you?"

"It doesn't matter if you do them or not... And you? What are you saying in Icelandic?"

"Male stuff... how hard you make me... how tight and wet you are...how fucking amazing is to feel horny like a teen at this age...how i love the way you grab my shoulders leaving marks on them...how i long to leave marks on you with my teeth...how desperately i crave licking every inch of you..."  

"Stop it Hilmar... I'll buy a dildo and then i wont need you at all!"

"So you DO need me! You said no more gifts...What if i bought you something that it would actually be a gift for me? Something you would wear only for me...I would put it on you... Would you consent?"

"You have to show me first what we are talking about..."

"Give me ten minutes! Don't fall asleep...ok?"

"I will try..." είπα και ξαναδιάβασα τη στιχομυθία μας όσο περίμενα νιώθοντας ξαναναμμένη λες και όλα όσα γράφαμε ο ένας στον άλλο, είχαν λειτουργήσει σαν προκαταρκτικά. Πανάθεμα τον! Τι σκατά με αναστάτωνε όταν βρισκόταν τόσο μακριά; Πως θα την πάλευα τώρα; Αλλά αυτό που του άξιζε ήταν να αρχίσω να αγγίζω μόνη μου τον εαυτό μου και να του γράψω με κάθε λεπτομέρεια τι κάνω! Αχ και να ήξερα λίγο καλύτερα αγγλικά... Όχι, δεν ήμουν είκοσι χρονών. Ήμουν κουρασμένη... το παιδί ήταν μέσα.. Σύνελθε Μαργαρίτα! μάλωσα τον εαυτό μου όταν το κινητό ξαναδονήθηκε.

"Ι am back. Check your email. You will find an airplane ticket. Next Saturday night i want to take you out on a date. Will you escort me to the opening of my company's department in Budapest? It's a two hour flight... Say yes... Say yes and i will show you what i was talking about... You will be in Budapest by 21:00 and you will be getting back on the morning flight... 15 hours of your life! That's all i am asking for!"

"You are crazy!!!"

"I am...for you... Say yes..."

"No penthouse hotel rooms! And you will not dump me again!"

"No penthouse hotel room and i wont dump you.. My flight from New York lands in Budapest hours before yours and on Sunday morning your flight departs first..."

"Fine...now tell me once more how much you crave to lick every inch of my body and i will tell you what i am doing right now with my hand pretending its yours..." του έγραψα βάζοντας το χέρι μου μέσα από τη φόρμα και ο Χίλμαρ σε ύψος χιλιάδων μέτρων κάπου πάνω από τον Ατλαντικό πάτησε το κουμπί για να κλείσουν τα διαχωριστικά της καμπίνας του.   

για τη συνέχεια πατήστε εδώ       

  

  


 

    


  

   

   

 

   

"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ



"Ήρθα..."

"Καλώς τον."

"Τελικά βρήκες άκρη με το πακέτο;"

"Ναι. Ο πατέρας σου μου έστειλε κάτι τελευταία πράγματα μου, που είχαν ξεμείνει σπίτι του και ξέχασε να με ενημερώσει."

"Φυσικά. Εξαφανίζει και τα τελευταία ίχνη σου."

"Δεν είναι έτσι και το ξέρεις... Γιατί είσαι τόσο θυμωμένος μαζί του; Δεν χαίρεσαι που θα ξαναφτιάξει τη ζωή του;"

"Εγώ απορώ πως δεν είσαι εσύ θυμωμένη μαζί του!"

"Γιατί να είμαι παιδί μου θυμωμένη. Εγώ θέλω να είναι ευτυχισμένος."

"Και εσύ; Εσύ είσαι ευτυχισμένη;"

"Η δική μου ευτυχία έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να συνδέεται με τον πατέρα σου. Γι' αυτό άλλωστε δεν είμαστε και μαζί. Σου το έχω εξηγήσει πολλές φορές και θα στο πω ακόμα μια. Η απόφαση να μην είμαστε μαζί δεν είναι κάτι που μου το επέβαλε εκείνος. Ήταν κάτι που το θέλαμε και οι δύο. Μην τον χρεώνεις επομένως για πράγματα που δεν ευθύνεται. Ήσουν μικρούλης τότε και δεν ξέρω τι θυμάσαι, αλλά εγώ με τον μπαμπά δεν ήμασταν καλή ομάδα. Το μόνο καλό πράγμα στη σχέση μας ήσουν εσύ. Γι'  αυτό και θα αγαπιόμαστε πάντα ότι και να γίνει."

"Καλά, καλά... Βάλε μου κάνα κουραμπιέ τώρα", είπε βγάζοντας το γάλα από το ψυγείο.

"Δεν βλέπω οι κουραμπιέδες να επιβιώνουν  μέχρι τα Χριστούγεννα όπως το πάμε μάνα και γιός", σχολίασα γελώντας και του έβαλα δύο σε ένα πιάτο. 

"Θα πως εγώ στη Μινούλα μου να μου φτιάξει και άλλους", δήλωσε με έπαρση και άρχισε να τρώει τους κουραμπιέδες γεμίζοντας το τραπεζομάντιλο της κουζίνας με ζάχαρη άχνη. Πόσο είχε μεγαλώσει και πόσο έμοιαζε στον πατέρα του, σκέφτηκα τη στιγμή που εκείνος άδειαζε το ποτήρι με το γάλα που είχε μπροστά του. Και ενώ περίμενα πως θα σηκωνόταν και θα πήγαινε στο δωμάτιο του, εκείνος κάθισε εκεί παίζοντας με τα ψίχουλα νευρικά.

"Πες το!" τον παρότρυνα.

"Θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις μόνο σε αυτό που θα σε ρωτήσω,  χωρίς να κάνεις ερωτήσεις. Μπορείς;"

"Μπορώ!"

"Ωραία... Πως διαλέγεις δώρο για ένα κορίτσι; Εννοώ τι αρέσει στα κορίτσια να τους κάνουν δώρο;" είπε και τον κοίταξα αποσβολωμένη για μερικά δευτερόλεπτα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και τιθασεύοντας την ανάγκη μου να ρωτήσω λεπτομέρειες για το κορίτσι ξεκίνησα να του απαντάω.

"Χρήστο μου όλες οι γυναίκες μεγάλες και μικρές ένα πράγμα εκτιμούν σε ένα δώρο που θα τους κάνει κάποιος άντρας και αυτό δεν είναι η αξία του. Οκ, εντάξει κάποιες το μετράνε και αυτό, αλλά πίστεψε με άλλο είναι το σπουδαιότερο. Το δώρο που θα κάνεις σε ένα κορίτσι λοιπόν, πρέπει να δείχνει νοιάξιμο. Και τι σημαίνει αυτό; Πχ αν θες να πάρεις λουλούδια σε μια γυναίκα δεν θα μπαίνεις σε ένα ανθοπωλείο και θα αγοράζεις ότι λουλούδια σου πουλήσει ο ανθοπώλης. Θα αγοράζεις στοχευμένα τα λουλούδια που ξέρεις πως αγαπάει η κοπέλα που θα τα προσφέρεις, ακόμα και αν αυτά είναι μολόχες. Εν ολίγοις πρέπει να ακούς το κορίτσι όταν μιλάει και το δώρο σου πρέπει να δείχνει πως το ακούς. Μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες που την αφορούν και που εσύ έχεις δώσει σημασία θα κάνουν το δώρο σου μοναδικό. Σκέψου λοιπόν... Τι κάνει αυτό το κορίτσι ιδιαίτερο για σένα; Και βρες... βρες ένα τρόπο μέσα από το δώρο σου να της το δείξεις αυτό", τον συμβούλεψα και τον κοίταξα με αγάπη. 

"Το 'χω", είπε εκείνος και σηκώθηκε από το τραπέζι. Πριν βγει όμως από την κουζίνα γύρισε πάλι πίσω, μου έσκασε ένα πεταχτό φιλί και συμπλήρωσε  "μαμά, το δέντρο σου είναι μια κούκλα σαν εσένα!" Και πριν προλάβω να αντιδράσω πήγε και κλείστηκε στο δωμάτιο του αφήνοντας με συγκινημένη να κοιτάζω την κούτα κάτω από το τραπέζι που ακόμα δεν είχα βρει το κουράγιο να ανοίξω τα περιεχόμενα της. 

Η συζήτηση με τον Χρήστο είχε αλλάξει τη διάθεση μου. Δεν ήμουν πλέον θυμωμένη με την παγίδα του Χίλμαρ. Γιατί παγίδα ήταν. Αν ήθελε να επιστρέψει τα δώρα έπρεπε να τον δει. Αν δεν τον έβλεπε θα έπρεπε να τα κρατήσει. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα η κατάσταση και εγώ δεν ήξερα ακόμα ούτε τι ακριβώς είχαν μέσα οι επώνυμες σακούλες. Έσκυψα κάτω από το τραπέζι και τράβηξα την κούτα. Την πήρα στα χέρια μου και πήγα στο δωμάτιο μου. Θα τα άνοιγα. Έπρεπε να ξέρω με τι είχα να κάνω. Πρώτη τράβηξα τη λευκή χαρτοσακούλα που έγραφε Jo Malone LONDON. Αυτή ήταν ίσως και η πλέον προβλέψιμη. Προφανώς και είχε κάποιο άρωμα. Έλυσα τη μαύρη κορδέλα και έβγαλα ένα κουτί πολυτελείας που ήταν επίσης δεμένο με μαύρη κορδέλα. Έλυσα και τη δεύτερη κορδέλα και άνοιξα το κουτί για να δώ ένα γυάλινο μεγάλο μπουκάλι με ασημί καπάκι με μια μικρή καρτούλα πάνω του. Η καρτούλα έγραφε με καθαρά κοφτά γράμματα "Jo Malone was easier to be found than Vivi from Nikaia", και το μπουκάλι έγραφε πάνω NECTARINE BLOSSOM AND HONEY COLOGNE. Μου είχε πάρει το άρωμα που φορούσα και ας μην του είχα πει ποτέ πως το έλεγαν. Τον έκανα εικόνα να μπαίνει μέσα στο μαγαζί ψάχνοντας το άρωμα που μύριζε ροδάκινα στη βροχή. Σχεδόν τον έβλεπα μπροστά μου να το μυρίζει και να το διαλέγει. Κολακευμένη έβαλα το μπουκάλι στη θέση του και τράβηξα τη δεύτερη σακούλα. Αυτή που έλεγε "La perla". Αυτή σίγουρα είχε κάποιο εσώρουχο. Πιθανόν κάτι τολμηρό, υπέθεσα και έλυσα ακόμα μια κορδέλα, βγάζοντας από μέσα ένα χρυσό χαρτί περιτυλίγματος που τύλιγε κάτι μαλακό. Άνοιξα προσεκτικά το χαρτί και έβαλα τα γέλια. Ένα σετ βαμβακερά εσώρουχα σε κρεμ χρώμα με ελάχιστη δαντέλα στα τελειώματα στο νούμερο της και ακόμα μια καρτούλα με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα που έγραφε "i never thought granny panties would look so sexy on a woman". Δύο στα δύο, σκέφτηκα και τράβηξα την τρίτη σακούλα του Cartier. Κάποιο κόσμημα προφανώς, αλλά τι; Τράβηξα την κόκκινη κορδέλα και άδειασα το περιεχόμενο της σακούλας πάνω στο κρεβάτι. Ένα κόκκινο κουτάκι και ακόμα μια καρτούλα. "Roses are red, violets are blue, but who fucks roses and violets when he can fuck daisies!" έγραφε η τρίτη αυτή κάρτα και μέσα στο κουτάκι υπήρχε ένα ροζ χρυσό κολιέ με μια όμορφη μαργαρίτα που στο κέντρο της είχε ένα μικρό διαμάντι. Προβληματισμένη τακτοποίησα τα δώρα του Χίλμαρ όμορφα στις συσκευασίες τους και τα τοποθέτησε μέσα στην κούτα. Πήρα τις τρείς κάρτες, κατέβασα την κούτα στο πάτωμα, ξάπλωσα και ξαναδιάβασα τα σημειώματα. "Τα δώρα πρέπει να δείχνουν νοιάξιμο" έλεγα του Χρήστου λίγη ώρα πριν και να που ο σκατοισλανδός που με είχε παρατήσει ήδη δυο φορές σύξυλη, έκανε ακριβώς αυτό. Απελπισμένη, μην ξέροντας τι να νιώσω και τι να κάνω, πέταξα τις κάρτες στο κομοδίνο μου, έκλεισα το φως και έχωσα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι για να μην ουρλιάξω! Για λίγα λεπτά έμεινα έτσι σαν πεισματάρικο παιδί. Ο αέρας όμως κάτω από το μαξιλάρι λιγόστευε... Με μια νευρική κίνηση το πέταξα στο πάτωμα και άναψα πάλι το φως. Πήρα το κινητό μου από το κομοδίνο και έβγαλα το μεγαλύτερο σημείωμα του Χίλμαρ που πάνω έγραφε τον αριθμό του κινητού του. Πέρασα το νούμερο του στη μνήμη του δικού μου κινητού και άρχισα να πληκτρολογώ αδιαφορώντας για την ώρα ή το κόστος του μηνύματος σε νούμερο του εξωτερικού.

"Thank's for the gifts. You have put some efford in them, beside their cost... and i appreciate it", έγραψα λακωνικά και το έστειλα. Ένα λεπτό μετά το κινητό μου δονούταν, γιατί ο Χίλμαρ φυσικά και με καλούσε.

"That's all? A dry thank you?"

"Hello to you too Hilmar."

"Rita i need to see you..."

"We haven't spoken for almost three months and now you need to see me?"

"Let me come over and pick you up... Lets talk face to face. Please..." με παρακάλεσε και τον άφησα επίτηδες λίγη ώρα να σιγοβράζει πριν του απαντήσω.

"Οκ.  Where are you? I 'll be there in less than an hour."

"No it 's late. I pick you up!"

"No! Tell me where you are or i' ll hang up!"

"Fine, i am staying at the Hotel Grande Bretagne in Syntagma."

"I know where Grande Bretagne is, jesus!"

"I will be waiting for you in the lobbie. My room is at the penthouse..."

"You have an issue with rooms in the highest floor! Έλεος πια!" διαμαρτυρήθηκα και του το έκλεισα. Ευτυχώς που τα ξενοδοχεία στην Αθήνα δεν ήταν τόσο ψηλά, σκέφτηκα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.

Μία ώρα και ένα τέταρτο μετά το ταξί με άφηνε μπροστά στη Μεγάλη Βρετανία. Αμέσως τον εντόπισα έξω από το ξενοδοχείο να καπνίζει. Μόλις με είδε έσβησε το τσιγάρο του και με πλησίασε. Φορούσε ένα μαύρο μακρύ παλτό και είχε αφήσει τα γένια του να μακρύνουν. Έμοιαζε κουρασμένος... 

"Ι missed you Rita" μου είπε και χωρίς να περιμένει να του απαντήσω με έκλεισε στην αγκαλιά του. Για ένα ολόκληρο λεπτό μείναμε έτσι. Εγώ σαν το κούτσουρο αιφνιδιασμένη από τη διαχυτικότητα του και εκείνος να με σφίγγει χωρίς να μιλάει. 

"Ι am freezing right here", διαμαρτυρήθηκα ελπίζοντας το make up που φορούσα να μην είχε λερώσει το παλτό του και εκείνος πιάνοντας με από το χέρι άρχισε να με τραβάει προς το εσωτερικό του ξενοδοχείου.

"Ηilmar one step of yours is three steps of mine. Slow down!" τον παρακάλεσα και εκείνος επιβράδυνε τον βηματισμό του.

Στα βουβά ανεβήκαμε με το ασανσέρ κρατημένοι χέρι χέρι. Προσπάθησα σε κάποια φάση να τραβήξω το χέρι μου, αλλά εκείνος δεν το άφηνε. Μόνο όταν σταθήκαμε μπροστά στην πόρτα της σουίτας το άφησε για να ανοίξει την πόρτα. Αδιαφορώντας κυριολεκτικά για το δωμάτιο μπήκα μέσα και πέταξα σε μια καρέκλα το μπουφάν και τη τσάντα μου, γυρνώντας του την πλάτη. Όταν τα χέρια του έπιασαν τους ώμους μου, τραβήχτηκα απότομα κάνοντας μερικά βήματα μπροστά.

"We need to talk first!", απαίτησα και προχώρησα μπρος το bar που ήταν μέσα στο δωμάτιο βάζοντας στον εαυτό μου ένα ποτήρι βότκα που ήπια μονορούφι.

"What you want from me Rita? What am i doing wrong? Wasn't i honest with you from the beginning?" είπε εκείνος και κάθισε παραδομένος σε μια πολυθρόνα.

"Οh yes you were! From the first moment you were clear. Only sex, gifts and travels right? This is what you offer. Well, put your offer to you butthole!"

"Why? You need a husband?"

"Fuck you Hilmar! I don't need a husband, but i don't need a sugar daddy either!!!"

"I am too young to be your sugar daddy and you are too old to be my sugar baby..."

"Άντε γαμήσου που θα μου πεις ότι είμαι και μεγάλη!"

"English... Don't tell me what you don't want. Tell me instead what you want!"

"First of all i want to be respected! You left without even saying goodbye! I am not a prostitute either you like it or not!"

"I never treated you like a prostitute... You judge me wrong..."

"Am i? And what is this? After three months you are horny and you said lets go see the available Greek chick!"

"You make it sound cheap..."

"It is cheap Hilmar beside the suites, the gifts and all the luxury!"

"So you didn't miss me at all? You don't want me this moment as much i want you?"

"This is not what i am saying!!! Pay attention to what i am saying! For first time after ten years my life is getting better. I love your company. I enjoy it like hell when you fuck my body, but i will not permit you to fuck my life coming and going like a tornedo! No strings attached, is fine with me. What is not fine, is you behaving like a total asshole!"

"Rita my life at this moment is a total mess..."

"Fix the mess and maybe we can find then a way to make this thing, whatever it is, to work somehow!" είπα και χωρίς να περιμένω να μου πει κάτι άλλο τον πλησίασα, έσκυψα μπροστά του και κλείνοντας το κεφάλι του μέσα στα χέρια μου τον φίλησα με πάθος. 

"Ι thought I was the pervert guy trying to take advantage of you" ψιθύρισε εκείνος στο αυτί μου αρπάζοντας με και ανεβάζοντας με στην αγκαλιά του.

"Shut up and fuck me. Your beard is so sexy!!! Take my clothes off. I want to feel it on my bare skin..." είπα και εκείνος άρχισε να με γδύνει.   

     

για τη συνέχεια πατήστε εδώ