Puccarina's diaries Vol 4 :Κυριακάτικο πρωινό

Έφτιαξε έναν παγωμένο φραπέ και κάθισε στο μικρό μπαλκονάκι. Η πρωινή δροσιά την έκανε να ανατριχιάσει. Άναψε ένα τσιγάρο και άφησε την μελωδία από το ραδιόφωνο να την παρασύρει σε διάφορες σκέψεις

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό...

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ’ ένα καρέ τυφλών σ’ ένα καρέ τυφλών

Αν ήμουν ηρωίδα κάπως έτσι θα ξεκινούσε το κυριακάτικο πρωινό μου.....Με καφεΐνη, νικοτίνη και τους στίχους του Άλκη Αλκαίου για συντροφιά εκεί έξω στο μικρό μπαλακονάκι που βλέπει στην Ανατολή .... Δεν είμαι όμως ηρωίδα....Ξύπνησα λοιπόν στις έξι με τα χίλια ζόρια... κάτω από τον καταπιεστικό ήχο του ξυπνητηριού..άπλωσα ένα πλυντήριο βιαστικά..ντύθηκα, πλύθηκα και καβάλησα το αυτοκίνητο πανικόβλητη να μην αργήσω στη δουλειά...χωρίς ίχνος καφεΐνης ή νικοτίνης στο αίμα μου και υπό την ηχητική υπόκρουση των κλαμάτων της μικρής κουταβίτσας που υιοθετήσαμε εδώ και κάποιες μέρες..

Αύριο φεύγουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές και όσο σκέφτομαι πόσες δουλειές πρέπει να γίνουν μέχρι να κάτσω στη θέση του συνοδηγού και να ξεκινήσουν τα ευχάριστα  με κόβει κρύος ιδρώτας... Και να μαι τώρα Κυριακή πρωί στη δουλειά εγκλωβισμένη....να μην έχω προς το παρόν κάτι να κάνω και να κάθομαι να κοιτάζω το χρόνο απλά να περνάει...και να σκέφτομαι διάφορα...

Και δεν τα κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι μια ανάρτηση να τσουλήσει λίγο η ώρα...

Σήμερα λοιπόν και επηρεασμένη απο την χτεσινή πανσέληνο και  από ένα τραγουδάκι που άκουσα στη διαδρομή σκέφτομαι διάφορες ταινίες που τις λατρεύω γιαυτό και θα σας παρουσιάσω το top5 των "κόβω φλέβα θεέ μου έναν τέτοιο έρωτα θέλω να ζήσω!" ταινιών που με σημάδεψαν... Είμαι σινεφίλ αγαπάω τον κινηματογράφο από παιδί και έχω μια τεράστια λίστα από αγαπημένες ταινίες που με γοήτευσαν άλλες για την πλοκή άλλες για τη μουσική αλλά οι περισσότερες επειδή συνδύαζαν και τα δύο ... Αλλά ας μην πολυλογώ!

Νο1: The piano (1993 Jane Campion)

Αν δεν μπορούσες να μιλήσεις ίσως τότε ένα πιάνο να γινόταν ο μόνος σου τρόπος να επικοινωνήσεις και να εκφράσεις τι νιώθεις! Η Άντα είναι μια γυναίκα που από τα 6 της δεν έχει μιλήσει ποτέ και κανένας δεν γνωρίζει την αιτία .. Η Άντα λοιπόν εγκλωβισμένη στο κόσμο της και με μόνο μέσω έκφρασης την αγάπη της για το πιάνο "πωλείται" για γάμο μαζί με την κόρη της σε ένα άποικο στην Νέα Ζηλανδία από τον ίδιο τον πατέρα της. Η ιστορία λοιπόν ξεκινάει με την άφιξη τους στον καινούριο άγριο γεμάτο υγρασία τόπο. Λίγες αποσκευές και ένα τεράστιο πιάνο τις συνοδεύουν... Ο μέλλων σύζυγος φαίνεται ένας καλοσυνάτος άντρας που κάνει κάθε προσπάθεια να κερδίσει την καρδία της εσωστρεφής Άντα αλλά και της μικρούλας. Το μυαλό εκείνης όμως είναι μόνο στο πιάνο της που οι ιθαγενείς του νησιού δεν μπόρεσαν να το μεταφέρουν στο σπίτι λόγω όγκου  και μένει μόνο του στην παραλία....Απελπισμένη η Άντα παρακαλεί τον Μπέινς ένα φίλο του άντρα της που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους ιθαγενείς σε βαθμό που και ο ίδιος μοιάζει με άγριο θηρίο να την πάει στο πιάνο να το επισκεφτεί. Τη στιγμή που ο Μπέινς βλέπει την Άντα να παίζει πιάνο εκεί στην αμμουδιά μαγεύεται από αυτή τη μικρόσωμη γυναίκα που δείχνει να αλληλεπιδρά με τέτοιο τρόπο με το μουσικό όργανο... Χωρίς πολλές σκέψεις αγοράζει το πιάνο της Άντα από τον άντρα της για ένα κομμάτι γη και όταν εκείνη το μαθαίνει γίνεται έξαλλη που αυτός ο άγριος άνθρωπος με τους υποτυπώδη τρόπους συμπεριφοράς γίνεται ο καινούριος κάτοχος του αγαπημένου της πιάνου. Φυσικά στόχος του Μπέινς δεν είναι το πιάνο αλλά η Άντα και σκοπεύει να εκμεταλευτεί  την εξάρτηση που έχει από αυτό. Την πείθει λοιπόν να του κάνει μαθήματα....αλλά όχι συμβατικά μαθήματα...Για την ακρίβεια της προσφέρει την εξής συμφωνία...εκείνη θα πηγαίνει κάθε μέρα και καλά ότι του κάνει μάθημα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης  εκείνη θα παίζει και εκείνος θα έχει το ελεύθερο να κάνει μαζί της ότι θέλει...κάθε επίσκεψη και ένα μαύρο πλήκτρο θα είναι δικό της μόλις μαζέψει όλα τα μαύρα πλήκτρα το πιάνο θα της ανήκει και πάλι..... Και είναι τέτοια η αγάπη της Άντα για το πιάνο που δέχεται.... Ξεκινάει λοιπόν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους που τόσο διαφέρουν μια σχέση που όπως λέει εύστοχα ο ήρωας...κάνει εκείνον αχόρταγο και άπληστο...και εκείνη "πόρνη"   Δεν σας λέω περισσότερα αλλά αξίζει να την δείτε....Η Τζέιν Κάμπιον δίνει ρέστα και σε σκηνοθεσία αλλά και σε σενάριο...οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί ο Χαρβει Καϊτέλ και η Χόλι Χάντερ μαγεύουν . Αν της δώσετε μια ευκαιρία σίγουρα θα την λατρέψετε λίγη υπομονή θέλει τα δέκα πρώτα λεπτά να συνηθίσει το μάτι στα σκοτεινά συννεφιασμένα τοπία της Αυστραλίας... Και φυσικά το μεγάλο ατού η μουσική ....ο Μαικλ Νιούμαν με αυτό το soundtrack με αιχμαλώτισε για μια ζωή!!!! Πρέπει να την έχω δει χιλιάδες φορές....και σκοπεύω να την δω άλλες τόσες! Είναι με διαφορά η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών

Νο2: Breaking the waves (1996 Lars Von Trier)

Αν έχεις ανοιχτό μυαλό.... Αν δεν βάζεις ταμπέλες πω πω αυτό είναι κουλτουριάρικο θα με πάρει ο ύπνος...τότε επιβάλλεται να δεις αυτή την ταινία. Δύσκολη...Σκληρή.... Γεμάτη νοήματα που όταν θα τελειώσει θα μείνεις να σκέφτεσαι για μέρες.... πως η ανιδιοτελής αγάπη ενός ανθρώπου με χαμηλές νοητικές ικανότητες μπορεί να συγκλονίσει και να ταρακουνήσει τα δεδομένα σου. H Μπές είναι μια κοπέλα που όλοι την θεωρούν χαζή....μεγαλωμένη σε καταπιεστικό θεοφοβούμενο περιβάλλον κάνει ότι της πουν. Ώσπου γνωρίζει τον Γιαν και τον ερωτεύεται με τέτοιο πάθος που μόνο ένας άνθρωπος με την απλότητα και την αθωότητα ενός μικρού παιδιού θα μπορούσε. Την ημέρα του γάμου τους είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στην γη.... Σύντομα όμως όλα θα ανατραπούν..Όταν ο Γιάν μένει τετραπληγικός μετά από εργατικό ατύχημα η αγάπη της Μπές δεν δοκιμάζεται ούτε δευτερόλεπτο. Εκείνη τον αγαπάει άνευ όρων...και αν μπορεί να κάνει κάτι για να γίνει καλά θα το κάνει ακόμα και αν αυτό είναι να δώσει την ίδια τη ψυχή της στο διάολο...  Ίσως να σας σοκάρει η ταινία αυτή που σε αντίθεση με τα Χολιγουντιανά πρότυπα δεν φοβάται να τσαλακώσει τους ήρωες της. Που ακόμα και οι ερωτικές σκηνές δεν είναι λουσμένες από ψεύτικη λάμψη....αλλά ρεαλιστικές... Που στην πορεία απορείς με τη χαζομάρα της ηρωίδας και την σκληρότητα του ήρωα αλλά που μέχρι το τέλος πλέον έχεις μπει τόσο στη ψυχοσύνθεση τους που δεν μπορείς παρά να κατανοείς γιατί κάνουν ότι κάνουν...γιατί φέρονται όπως φέρονται....γιατί λένε ότι λένε....Η τελική σκηνή είναι συγκλονιστική και εγώ που έχω και το κλάμα εύκολα σε αυτή την ταινία μουλιάζω κανονικά! Οι ηθοποιοί απλά εξαιρετικοί! Η σκηνοθεσία του Τρίερ ιδιόρρυθμη και διφορούμενη προσωπικά τον λατρεύω σαν σκηνοθέτη αλλά ξέρω πως όποτε είναι να δω ταινία του πρέπει να είμαι ξεκούραστη και να έχω στην αρχή αρκετή υπομονή. Η μουσική επένδυση επίσης καλοδιαλεγμένη . Ρίξτε μια ματιά στο trailer και μια μέρα που θα έχετε όρεξη πάρτε ένα κουτί χαρτομάντιλα καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας και δείτε την είμαι σίγουρη θα σας συγκλονίσει όπως συγκλονίζει εμένα κάθε μα κάθε φορά που την βλέπω... διότι "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι..."

Νο3: Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain  (2001 Jean-Pierre Jeunet)

Και επειδή πολύ το βάρυνα το κλίμα ας περάσουμε σε κάτι πιο ανάλαφρο αλλά εξίσου εξαιρετικό! Οι πιθανότητες να την έχετε ήδη δει μεγάλες αλλά δεν θα μπορούσα να την παραλείψω. Την είδα πρώτη φορά σε μεταμεσονύκτια προβολή και με κέρδισε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η ηρωίδα είναι τόσο γλυκιά που δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να μην τη συμπαθεί. Η σκηνοθεσία τόσο ευρηματική και τόσο ιδιαίτερη που θυμίζει παιδικό παραμύθι για ενηλίκους ( συχνό φαινόμενο στον γαλλικό κινηματογράφο) Η μουσική του Tiersen αποκλείεται να μην χαραχτεί στην μνήμη σας. Το στόρυ απλό αλλά δοσμένο με τόσο μαγικό τρόπο που φεύγεις από την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλι σου. Θα θελα να μοιάζω περισσότερο στην Αμελί και σε πολλά σημεία της μοιάζω μιας και εγώ μονίμως ονειροβατώ όπως και εκείνη... Πλήθος απλών κοριτσιών ταυτίστηκαν μαζί της και δικαίως... Γι αυτή την ταινία δεν θα πω περισσότερα το trailer τα λέει όλα! Θα πω μόνο πως όταν γνώρισα τον Πετράν τον έβαλα να την δει πριν αποφασίσω αν θα είμαστε μαζί....οι αντιδράσεις του στην εν λόγω ταινία  για μένα παίξανε καθοριστικό ρόλο ;) Σε περίπτωση που σας έχει ξεφύγει δείτε την χωρίς δεύτερη σκέψη!!!!
     

Νο4 City of angels (1998 Brad Silberling)

Πριν πολλά χρόνια κέρδισα δύο εισιτήρια για μια ταινία σε ένα ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Πήρα την ξαδέλφη μου και πήγαμε στην πρεμιέρα με λίγες επιφυλάξεις. Φυσικά φύγαμε πρησμένες από το κλάμα και με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ναι όπως βλέπετε δεν είμαι μόνο του εναλλακτικού και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου... Αμερικάνικη αυτή η ταινία και άκρως καλοφτιαγμένη. Η Μέγκ Ράϊαν και ο Νίκολας Κέιτζ σε μια ιστορία αγάπης που οι άγγελοι φοράνε μαύρα και ακούνε μελωδίες όταν ο ήλιος δύει και ακουμπάει τη θάλασσα.... Και αυτή την ταινία σίγουρα την έχετε δει αυτό που ίσως να μην ξέρετε είναι ότι αυτή η ταινία στηρίζετε σε μια άλλη πολύ παλαιότερη γερμανική :p (όχι που θα σας άφηνα να απολαύσετε την αμερικανιά χωρίς το σπασικλάκι να σας πετάξω και την κουλτουροπληροφόρια!!!) H αρχική λοιπόν ταινία το remake της οποίας είναι η πασίγνωστη "Πόλη των αγγέλων" λεγόταν "Τα φτερά του έρωτα" (Der Himmel über Berlin)  και είναι του 1987 σκηνοθετημένη από τον κορυφαίο Βιμ Βέντερς.  Και στις δύο ταινίες η ιστορία παρόμοια ένας άγγελος απαρνιέται την αγγελική του υπόσταση γιατί άλλο παρά για μια γυναίκα... Kαι οι δυο ταινίες εξίσου καλές με μια προτίμηση σκηνοθετικά στην γερμανική (μην μου ρίξετε ντομάτες σας παρακαλώ!!!) και μουσικά στην αμερικάνικη...το uninvited της Alanis Morissette που αποτελεί μέρος του soundtrack είναι απλά ένα υπέροχο κομμάτι...θα μου επιτρέψετε λοιπόν εδώ αντί για το επίσημο trailer να σας βάλω το κομμάτι με σκηνές από την ταινία...

(αν είστε ακόμα εδώ και δεν την έχετε κάνει με αυτά που σας βάζω χαχαχα)
Νο5 Άντε γεια (1990 Γ. Τσεμπερόπουλος)

Απο το τοπ 5 μου δεν θα μπορούσε να λείπει και μια ελληνική ταινία...Διότι πιστεύω και αγαπώ και τον δικό μας κινηματογράφο. To θέμα της ταινίας χιλιοειπωμένο και συνάμα γοητευτικό. Η Μαρίνα ( Καίτη Παπανίκα) είναι μια σαραντάρα με τρία ενήλικα παιδιά που ολόκληρη τη ζωή της θυσιαζόταν για την οικογένεια της. Ο Χρήστος (Άλκης Κούρκουλος) είναι 22 χρόνων φιλόδοξος ατίθασος ψάχνει τρόπους να πιάσει την καλή...αλλά όλο ατυχίες του συμβαίνουν. Η Φανή (Τάνια Τρύπη) είναι η κόρη της Μαρίνας ακόμα μαθήτρια επίδοξη κολυμβήτρια με ζωντάνια και αθωότητα... Ένα ερωτικό τρίγωνο...παράπλευρες απώλειες....και  η μουσική του Σπανουδάκη συνδυασμένη με την φωνή του Πάριου να σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι όντως η "ζωή περνά και χάνεται... Η Παπανίκα μια αποκάλυψη σε αυτή την ταινία !!! Αν την πετύχετε ποτέ στην τηλεόραση να την δείτε...βλέπετε ευχάριστα και την παίζουν πότε πότε κάτι κουλές ώρες το κρατικό κυρίως κανάλι. Γιατί ξαναλέω ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει μπόλικα διαμαντάκια αρκεί να τους δώσεις μια ευκαιρία...

Με έκπληξη βλέπω τώρα που τελειώνω την ανάρτηση ότι το τοπ 5 μου χρονικά κινείται από το 1990-2001 ίσως γιατί αυτά τα χρόνια ήταν για μένα και τα πιο καθοριστικά όσο αφορά τα γούστα μου. Ελπίζω κυριακάτικα οι φλέβες σας να είναι ακόμα ακέραιες μετά την ανάρτηση αυτή... και να μην σας κούρασα.

Και επειδή την ανάρτηση ξεκίνησα στις 7 το πρωί να την γράφω και με τα πολλά πολλά  η ώρα πήγε 11 σας χαιρετώ και υπόσχομαι μετά τις διακοπές να επανέλθω με πιο χαρούμενα και δημιουργικά θέματα διότι τσουρέκια σας τα έχω κάνει με αυτού του τύπου τις αναρτήσεις τελευταία χαχαχα

Καλά μου μπανάκια λοιπόν και μην ξεχνάτε
Hacuna Matata φίλοι μου :)

Το παιχνίδι κεφάλαιο 17

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σεπτέμβριος 2014

Δυο μήνες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχε δει η Μαρία τον Άρη  και ο χρόνος δυσκολευόταν ακόμα να κάνει την απουσία του υποφερτή. Το υπόλοιπο καλοκαίρι σαν νερό είχε κυλήσει.... Ο Ορέστης μόλις την είχε αντικρίσει αμέσως είχε παρατηρήσει την αλλαγή της. "Μαμά ή μου έλειψες πολύ ή άλλαξες όσο έλειπα" της είχε πει και την είχε αγκαλιάσει σφιχτά.

Ο Μανώλης όταν του είχε εξιστορήσει τα τελευταία γεγονότα δεν είχε συμφωνήσει με τις επιλογές της αρχικά. Όταν όμως είδε πόσο ήρεμη ήταν δεν θέλησε να της χαλάσει αυτή την ηρεμία. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό την έβλεπε ευτυχισμένη και ας της έλλειπε ο Άρης και για τον Μανώλη μόνο αυτό είχε σημασία να είναι εκείνη καλά.

Το τσιγάρο το είχε κόψει πλέον οριστικά δεν επέτρεψε στον εαυτό της ακόμα και τις πρώτες μέρες μετά τον χωρισμό τους να ξανακυλήσει σε παλιές κακές συνήθειες. Η καινούρια Μαρία επέλεγε και σκόπευε να επιλέγει συνετά στο μέλλον. Ούτε και το τατουάζ πήγε να ολοκληρώσει. Μισή ήταν σε αυτό το παιχνίδι μισή θα παρέμενε και η ανάμνηση του. "Υπόθεση και των δύο μας" της είχε πει και έτσι ήθελε να το θυμάται.

Κοίταξε μέσα από την τζαμαρία της ωραίας Κρήτης τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου να πέφτουν και αναρωτήθηκε που να ήταν άραγε ο Άρης εκείνη τη στιγμή. Συχνά το αναρωτιόταν...Σηκώθηκε αργά από το τραπέζι αφήνοντας τον Μανώλη και τον Ορέστη  να παίζουν τάβλι και πήγε πίσω από τον πάγκο να πλύνει κανένα ποτήρι.  Μια βροχούλα άρχισε να πέφτει και ο ουρανός σκοτείνιασε. Στη μύτη της ήδη η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος είχε φτάσει.Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε το σχολαστικό πλύσιμο..

"Καλησπέρα..Με λένε Άρη είμαι σαράντα χρονών δικηγόρος εγωιστής όσο δεν παίρνει...πρώην καπνιστής σε φάση απεξάρτησης λατρεύω την ποίηση του Καββαδία και το ελεύθερο camping και προσπαθώ να αναρρώσω από την χειρότερη χυλόπιτα που έφαγα στη ζωή μου. Θα ήθελα να βγούμε κάνα βράδυ...Ραντεβού ξέρεις να γνωριστούμε"

Η Μαρία με τα μάτια γουρλωμένα τον κοίταξε μέσα στην βρεγμένη του καμπαρντίνα να στέκεται χαμογελαστός έξω από τον πάγκο. Σκούπισε τα χέρια της από τις σαπουνάδες και έκανε μια χειραψία μαζί του.

"Καλησπέρα Άρη είμαι η Μαρία 37 χρονών, χωρισμένη με έναν γιο, πρώην καπνίστρια σε φάση απεξάρτησης, λατρεύω οτιδήποτε σκουριασμένο και μεταχειρισμένο καθώς επίσης και το μυτζιθροπιτάκια με μέλι σιχαίνομαι τα τσιμπήματα από τα κουνούπια και μου λείπει απίστευτα ο πιο τρελός μου φίλος. Χάρηκα για την γνωριμία!" είπε και ένα χαμόγελο της ξέφυγε

"Θα μου δώσεις το τηλέφωνο σου να σε πάρω κάποια στιγμή?" συνέχισε εκείνος και εκείνη πήρε το στυλό πάνω από το πάγκο και του το έγραψε πάνω στο χέρι του. Χαρίζοντας της ακόμα ένα από εκείνα τα ακαταμάχητα χαμόγελα του βγήκε σχεδόν χορεύοντας από το μαγαζί.

"Μαμά τον ήξερες τον κύριο???"
"Όχι αγάπη μου τώρα τον γνώρισα"
"Μαμά νομίζω πως μόλις σου έκαναν καμάκι!"
"Χαχαχα λες ε????" είπε και άρχισε να γελάει δυνατά μαζί με τον γιο της

ΤΕΛΟΣ



Η ιστορία του Άρη και της Μαρίας είναι μια φανταστική ιστορία που γράφτηκε εκτός προγράμματος. Σε αντίθεση με άλλες ιστορίες που έχω γράψει κατακαιρούς αυτή την ξεκίνησα χωρίς και η ίδια να ξέρω πως θα εξελιχθεί. Μέχρι και το τέταρτο κεφάλαιο δεν είχα αποφασίσει καν τον τίτλο. "Μα καλά πως τα σκέφτεσαι όλα αυτά???" με ρώτησε κάποιος στην πορεία και η απάντηση που του έδωσα με φόβο να ακουστώ εντελώς τρελή ήταν πως δεν τα σκέφτομαι φωνές τα ψιθυρίζουν στο μυαλό μου... Όσο την έγραφα η διάθεση των ηρώων όλο και περισσότερο με επηρέαζε...υπήρχαν στιγμές που ακόμα και μακρυά από τον υπολογιστή η παρουσία τους ήταν τόσο έντονη που καταντούσε ενοχλητικό.  Το μόνο όριο που μου είχα βάλει εξαρχής ήταν να την τελειώσω πριν φύγω διακοπές....Ειλικρινά δεν είχα το κουράγιο να τους σέρνω και αυτούς μαζί μου. Από τα στατιστικά του μπλόγκ βλέπω πως πολλοί την διαβάσατε την ιστορία και αν και κάποιους σας γνωρίζω τους περισσότερους δεν σας ξέρω καν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους σας γνωστούς και αγνώστους που μου κάνατε παρέα σε αυτή την καλοκαιρινή περιπέτεια. Ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ για τα σχόλια που αφήσατε κατακαιρούς....για μένα όχι από ανασφάλεια ούτε από ματαιοδοξία ένα γλυκό ειλικρινές σχόλιο πάντα σημαίνει πολλά. Πριν κάποιες μέρες σε ένα φόρουμ που κατακαιρούς ανεβάζω κείμενα κάποιος εντελώς άγνωστος με αποκάλεσε "συγγραφέα" και για το υπόλοιπο της ημέρας εκείνης τα πόδια μου έτρεμαν από συγκίνηση. Όχι δεν την ψώνισα όσοι με ξέρετε προσωπικά ξέρετε πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο....Δεν ξέρω αν είμαι συγγραφέας.... πιο μικρή δήλωνα απλά πολυλογού και ακόμα και τώρα αυτό πιστεύω για μένα. Δεν νομίζω να βρω το θάρρος να αυτοαποκαλεστώ ποτέ έτσι για μένα η λέξη είναι ιερή και νιώθω τόσο μα τόσο λίγη μπροστά της. Το να μου την χαρίζει σαν τίτλο όμως έτσι γενναιόδωρα ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει και δεν επηρεάζεται από την όποια προσωπική σχέση δεν μπορεί παρά να με κάνει να πιστεύω πως ίσως λέω ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορώ να την χρησιμοποιώ και η ίδια. Τα προτερήματα και τα ελαττώματα του γραπτού μου λόγου τα γνωρίζω έχω πλήρη επίγνωση πως ότι γράφω απευθύνεται σε γυναίκες , πως ο λόγος μου είναι φορές πολύ απλοϊκός (με λαθάκια γραμματικά που μου ξεφεύγουν από την παρόρμηση) , πως οι ιστορίες μου είναι ανθρωποκεντρικές και πως με μια αμεσότητα που δεν ταιριάζει πάντα στο γραπτό λόγο σας κάνω να ταυτίζεστε με τους ήρωες. Θα θελα να μπορούσα να γράψω πιο σύνθετα αλλά με έκπληξη διαπιστώνω πως όσο μεγαλώνω αντί να γίνομαι πιο περίπλοκη γίνομαι πιο απλή λες και ο χρόνος "κουμπώνει" στη θέση τους ένα ένα τα μυστήρια της ζωής και με κάνει να τα βλέπω όλα πιο καθαρά. Με αυτή λοιπόν την απλή....μικρή....ανθρώπινη... ιστοριούλα σας εύχομαι καλό καλοκαίρι και ετοιμάζω βαλίτσες για παραλίες και  αμμουδιές ήρεμη πως η Μαρία και ο Άρης είπαν ότι είχαν να πουν. Που ξέρετε ίσως εκεί που θα πάω διακοπές να συναντήσω τους επόμενους ήρωες μου ;)

Την νουβέλα αυτή την αφιερώνω με πολλή αγάπη στην μεγάλη μου αδελφή Ελένη...έτσι απλά γιατί η ζωή προχωράει μπροστά μόνο μπροστά!!!  

Το παιχνίδι κεφάλαιο 16

ΓΥΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

"Έλα μην παίρνεις αυτό το ύφος....έλα να παίξουμε σε παρακαλώ...έχεις σκεφτεί την τελική σου πρόκληση???"
"Πως μπορείς γυμνή στην αγκαλιά μου να μου ζητάς την πρόκληση που θα σε πάρει μακρυά μου για πάντα???"
"Μπορώ γιατί ξέρω πως ήμουν τυχερή και μόνο που μπήκες στο δρόμο μου...και δεν σκοπεύω να φανώ αγνώμων..έλα Άρη μου, δέξου το επιτέλους και έλα να ρίξουμε παρέα αυλαία πιασμένοι χέρι χέρι "
"Θα μπορούσαμε..."
"Όχι δεν θα μπορούσαμε μάτια μου....αν είχαν αρχίσει όλα αλλιώς ίσως να μπορούσαμε....αλλά ξεκινήσαμε με λάθος τρόπο και αν με ρωτούσες τώρα αν θα τον άλλαζα να ξέρεις δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως..."
"Αχ βρε Μαρία..."
"Έλα κράτα με...σφίξε με και μην κοιτάς πίσω...μόνο μπροστά....θες να σου πω την δική μου τελευταία πρόκληση???"
"Φοβάμαι...."
"Και εγώ φοβάμαι...αλλά ο φόβος δεν με κρατάει πια εσύ μου το έμαθες αυτό....το ξέχασες???"
"Γαμώτο! Σκατά τα έκανα ε????"
"Όχι όλα πήγαν όπως έπρεπε να πάνε...Λοιπόν η τελευταία μου πρόκληση ίσως να σε βοηθήσει να ξεχαστείς. Γλυκέ μου τρελέ διώκτη το τελευταίο πράγμα που θέλω από εσένα για να φύγω ήρεμη είναι να ξεπεράσεις την φοβία σου για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία....Μεγαλώνεις και είτε σ αρέσει είτε όχι θα τους χρειαστείς κάποια στιγμή. Δεν θέλω αυτή η αποστροφή σου να σου στοιχίσει στο μέλλον. Σε προκαλώ λοιπόν να γίνεις δωρητής αίματος και μια φορά το χρόνο να δίνεις αίμα... Εγώ είμαι ήδη δωρήτρια και ετοιμάσου τώρα γιατί σήμερα θα δώσεις πρώτη φορά αίμα και θα βγάλεις κάρτα εθελοντή αιμοδότη"
"Αυτό θα πει μου ήπιες το αίμα κυριολεκτικά! Αλλά καλά να πάθω αφού έχω μεγάλο στόμα και μόνος μου πρόδωσα την αδυναμία μου...Να υποθέσω πως δεν θα μπεις μέσα να μου κρατάς το χέρι????"
"Μόνος σου Άρη! Καλά αυτή η αναστροφή ρόλων έχει αρχίσει να γίνεται πολύ  διασκεδαστική κρίμα που δεν θα κρατήσει πολύ..."
"Κρίμα δεν λες τίποτα!" είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Για τον Άρη η τελευταία πρόκληση της Μαρίας ήταν και η πιο αντιφατική. Έκρυβε μέσα της ίχνη τρυφερότητας και στοργής και όσο περίμενε στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου να έρθει η σειρά του  από την μία ήθελε να το βάλει στα πόδια από την άλλη ήξερε πως της το χρωστούσε να μείνει. Αφού έδωσε ένα εκτενέστατο ιστορικό απαντώντας σ ένα σωρό περίεργες και αδιάκριτες ερωτήσεις, του μέτρησαν την πίεση, του τρύπησαν με ένα ξυραφάκι την άκρη του δαχτύλου για να μετρήσουν κάτι και μια ξανθιά καλοσυνάτη νοσηλεύτρια τον οδήγησε σε ένα άσπρο δωμάτιο με πολλές καρέκλες μέσα. Όσο περίμενε ανυπόμονα κουνώντας νευρικά πάνω κάτω τα πόδια του να επιστρέψει η νοσοκόμα παρατήρησε στον απέναντι τοίχο ένα τεράστιο ρολόι και δεν μπόρεσε να μην γελάσει στην σύμπτωση αυτή. Λεπτά αργότερα και βλέποντας τον πλαστικό ασκό να γεμίζει με το βαθυκόκκινο αίμα του αρκετά πιο χαλαρός συννέφιασε στην σκέψη πως γι αυτή τη γυναίκα θα μπορούσε να κάνει τα πάντα.."450ml αίμα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα μπορούσα να σου δώσω" σκέφτηκε και όταν είδε την νοσοκόμα να τον κοιτάζει με περιέργεια μόνο τότε κατάλαβε πως την σκέψη του την είχε πει δυνατά...

"Πως νιώθεις??? Ζαλίζεσαι???"
"Ανακατεύομαι δεν μπορώ τη μυρωδιά των νοσοκομείων....μυρίζουν θανατίλα..."
"Αντισηπτικά και χλωρίνη μυρίζουν Άρη θα την συνηθίσεις. Μόλις ίσως να έσωσες μια ζωή πως νιώθει γιαυτό???"
"Συγνώμη που είμαι τόσο γάιδαρος αλλά το μόνο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι που δεν μπορώ να ορίσω τη δική μου ζωή όπως θα ήθελα..."
"Μα χαζέ την ορίζεις! Μην κάνεις σαν πεισματάρικο παιδί απόλαυσε το συναίσθημα και πες μου την τελευταία μου πρόκληση"
"Μαρία δεν το κάνω επίτηδες αλλά μα το Θεό δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι τώρα λες και αρνείται το μυαλό μου να συνεργαστεί..."
"Έλα προσπάθησε....πρέπει να κλείσουμε τον κύκλο..."
"Ναι πρέπει...κύκλος είπε ε??? Κάτι σκέφτηκα . Λοιπόν μην φας τίποτα πήγαινε σπίτι πάρε το αυτοκίνητο σου και ραντεβού σε δύο ώρες στον Ισθμό της Κορίνθου."
"Για σουβλάκια θα πάμε????"
"Όχι ακριβώς...απλά θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια μήπως τουλάχιστον νικήσω το κωλοπαίχνιδο!"
"Καλά τα λέμε σε δύο ώρες στον Ισθμό και εσύ πιες κάνα χυμό πορτοκάλι μην με τη ζέστη σωριαστείς πουθενά! "
"Τα λέμε" είπε και μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο του.

Η Μαρία έκανε ότι της είπε. Νηστική εντελώς πήρε το αυτοκίνητο της και αφού πέταξε στο πορτμπαγκάζ μια τσάντα με δύο τρία ρούχα ξεκίνησε για Κόρινθο. Αν και σκόπευε να πάει στον Ορέστη την επόμενη μέρα η τελευταία πρόκληση του Άρη την οδηγούσε προς την κατεύθυνση του γιαυτό και σκόπευε μετά το τέλος της πρόκλησης να τον αποχαιρετίσει και να συνεχίσει το ταξίδι της προς το παραλιακό χωρίο. Στην διαδρομή αναρωτιόταν πως θα έβρισκε το θάρρος να τον χαιρετίσει χωρίς να σκέφτεται καν την πρόκληση που θα της έβαζε....Από χτες προσπαθούσε να είναι εκείνη η δυνατή της υπόθεσης όσο όμως πλησίαζε τόσο ένιωθε τη θέληση της να το σκάει. Αναστενάζοντας πάρκαρε λίγο πριν τον Ισθμό και έψαξε με τα μάτια της να βρει τον Άρη. Τον είδε να στέκεται κρεμασμένος στην γέφυρα  και να κοιτάζει απορροφημένος  προς το κάτω. Τον πλησίασε και όταν κατάλαβε τι κοιτούσε με τόση αφοσίωση μια ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκκαλιά της. Στα κιγκλιδώματα ακριβώς κάτω από τη γέφυρα μια παρέα ανθρώπων έδεναν με σχοινιά έναν νεαρό που μόλις ήταν έτοιμος πήγε και στάθηκε στην άκρη ξυπόλητος. Ένας άντρας άρχισε να μετράει αντίστροφα και μόλις τελείωσε ο νεαρός βγάζοντας μια κραυγή έκανε μια βουτιά στο κενό. Όλοι οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα όσο το σώμα του νεαρού ταλαντευόταν πάνω κάτω και όταν ο περίεργος αυτός ρυθμικός χορός τελείωσε  μια τροχαλία άρχισε να τον ανεβάζει σιγά σιγά και πάλι πάνω.
"bungee jumping .... το κάνω τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο.... αυτή είναι η τελική μου πρόκληση...Αν είναι να φύγεις μακρυά μου ας το κάνεις με αυτόν τον τρόπο...Θα σταθώ μαζί σου στην γέφυρα. Δεν είμαι καλός στου αποχαιρετισμούς Μαρία. Αν θες να τελειώσει το παιχνίδι θα πρέπει να κάνεις βουτιά στο κενό για να γλιτώσεις από εμένα... Αν καταφέρεις να κάνεις αυτό το ένα βήμα όταν θα σε ξανά ανεβάσουν επάνω εγώ θα έχω φύγει....Συγνώμη αν σου βάζω δύσκολα αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που σκέφτηκα για να πούμε αντίο.."
"και αν δεν πηδήξω????"
"αν δεν πηδήξεις δεν ξέρω αν θα μπορέσω να φανώ αρκετά δυνατός να σε αφήσω...."
"και γιατί αυτό κλείνει τον κύκλο???"
"γιατί λίγη αδρεναλίνη σε έκανε να μου δώσεις μια ευκαιρία....ίσως λίγη αδρεναλίνη σε κάνει να μου δώσεις κάποτε και μια δεύτερη..."
"Άρη τα είπαμε...."
"το ξέρω πάμε κάτω τώρα να σε γνωρίσω στα παιδιά είναι φίλοι μου χρειάζεται λίγη ώρα μέχρι να σε ετοιμάσουν.."

Την  ώρα που δέναν την Μαρία με τους ιμάντες το μυαλό της έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός. Σαν φλας από μπροστά της περνούσαν οι τελευταίες δύο εβδομάδες. Όταν ο επικεφαλής έδωσε το οκ την έβαλε να σταθεί στην άκρη της γέφυρας και της έδωσε λίγο χρόνο να αποφασίσει. Ο αέρας της χάιδευε το πρόσωπο και το νερό από κάτω φαινόταν τόσο μακρινό. Ένιωσε την καρδία της να χτυπάει σαν ταμπούρλο και με το βλέμμα της έψαξε τον Άρη. Εκείνος βλέποντας το φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της δεν άντεξε και πήγε κοντά της. "Δεν είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις" της είπε και την πήρε αγκαλιά..."Μείνε Μαρία..." συνέχισε σφίγγοντας την περισσότερο. Εκείνη απλά τον κοίταξε. του έδωσε ένα παθιασμένο φιλί και μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων πήδηξε στο κενό πριν καν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση....

Όταν συνήλθε από το σοκ κάτω από τα χειροκροτήματα της ομάδας και ενώ ακόμα της έβγαζαν τους ιμάντες έψαξε με τα μάτια της να βρει τον Άρη αλλά εκείνος είχε χαθεί.... Ελεύθερη πια από τα σχοινιά προσπάθησε να περπατήσει αλλά μόλις σηκώθηκε όρθια τα πόδια της από το τρέμουλο δεν μπορούσαν να την κρατήσουν. Πεσμένη στα γόνατα άρχισε να κλαίει με λυγμούς και ενώ όλοι την παρηγορούσαν λέγοντας της πως σε πολλούς συμβαίνει μετά την ελεύθερη πτώση, μετατραυματικό σοκ το βάφτιζαν, εκείνη ήθελε να τους εξηγήσει πως αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή δεν είχε να κάνει με την πτώση...αλλά οι λέξεις αρνούνταν να βγουν από τα χείλι της . Μέσα σε δάκρυα έπεφτε η αυλαία....μέσα σε δάκρυα τελείωνε το περίεργο αυτό παιχνίδι...