"Στο παραλίγο" κεφάλαιο πέμπτο

"Έλα βρε Γιώργο, ο Παύλος είμαι. Έλα λίγο πάνω που σε θέλω κάτι, γιατί μα το Θεό θα το πετάξω αυτό το καρβουδιστήρι από το παράθυρο!.... οκ σε ευχαριστώ. Σε περιμένω."

Με απίστευτη νευρικότητα άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε να περπατάει πέρα δώθε μέσα στο δωμάτιο. "Καλά τα λέει η κυρα Μαργαρίτα πράγματα του διαβόλου" σκέφτηκε και άρχισε να γελάει μόνος του. Κάθισε στο πάσο της κουζίνας και κοίταξε με απέχθεια τον μικρό υπολογιστή του που του έβγαζε από το τραπεζάκι του σαλονιού κοροϊδευτικά την γλώσσα. Δεν τους μπορούσε τους υπολογιστές με τίποτα....ίσως ήταν πολύ μεγάλος σε ηλικία όταν αποφάσισε να αποκτήσει έναν και ήταν πλέον αργά για να μπορέσει να συνυπάρξει μαζί του ειρηνικά. Πριν τελειώσει το τσιγάρο του ο Γιώργος βρισκόταν ήδη στο διαμέρισμα του.

"Έλα ρε Γιώργο να δεις κάτι ...το ξέρω σε έχω πρήξει αλλά τι να κάνω που είμαι άσχετος"

"Δεν πειράζει κύριε Παύλο. Πείτε μου, τι πρόβλημα έχετε αυτή τη φορά...?"

"Ωραία μου το έφτιαξες το mail την περασμένη φορά ..ωραία το στείλαμε. Έχουν περάσει τόσες μέρες και απάντηση δεν έχω πάρει όμως. Υπάρχει κάποιος τρόπος βρε παιδάκι μου να δούμε αν ο παραλήπτης το έλαβε? Εγώ με τα δυσκολίας συνδέομαι στο λογαριασμό μου..."

"Αχ λυπάμαι κύριε Παύλο αλλά αυτό δεν μπορούμε να το δούμε. Αν η η διεύθυνση που μου δώσατε ήταν σωστή ,τότε λογικά θα το έχει λάβει το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο που το στείλαμε.."

" Μάλιστα άρα απλά δεν απάντησε..."

"Τι είπατε??? Δεν σας άκουσα..."

"Τίποτα τίποτα κάτι δικά μου, συγνώμη που σε ανέβασα τσάμπα αλλά χάκερ σε ανεβάζει η μάνα σου χάκερ σε κατεβάζει νόμιζα πως θα μπορούσες να δεις με κάποιο τρόπο αν το έχουν λάβει..."

" Η μάνα μου υπερβάλλει όπως πάντα"

" Καλά ρε Γιωργάκη και πάλι σόρρυ"  

"Τίποτα κύριε Παύλο. Μην ανησυχείτε, το mail το φτιάξαμε σωστά ίσως ο παραλήπτης απουσιάζει και δεν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ να το δει.. Θα σας απαντήσουν και ότι χρειαστείτε μην ντραπείτε πάρτε με τηλέφωνο. Δεν είναι τόσο δύσκολοι οι υπολογιστές, απλά τους έχετε πάρει με κακό μάτι. "

"Καληνύχτα βρε Γιώργο και χαιρετισμούς στου γονείς σου"

"Καληνύχτα " απάντησε ο νεαρός και έτρεξε να κατεβεί την σκάλα.

Πόσες μέρες είχαν περάσει από τότε που το έστειλε...σίγουρα πάνω από 10 και κάθε μέρα κάθε απόγευμα κοιτούσε να δει αν έχει λάβει κάποια απάντηση,  αλλά ακόμα τίποτα. "Χαμένη υπόθεση" σκέφτηκε. Τυχαίο ήταν άρα...Αν δεν ήταν τυχαίο θα είχε τσιμπήσει...Πολύ ασχολήθηκα με το θέμα, είπε στον εαυτό του και σήκωσε το ακουστικό να καλέσει την Λένα. 

Δυο ώρες αργότερα κρατούσε την Λένα αγκαλιά κάτω από το  βαρύ λευκό πάπλωμα. 

"Θα μείνεις απόψε?" είπε και σηκώθηκε να πιάσει τα τσιγάρα του.

"Λείπει σε ταξίδι οπότε αν δεν σε πειράζει έλεγα να κοιμηθώ εδώ" του απάντησε και τέντωσε με νάζι τα χέρια της πάνω από το κατάξανθο κεφάλι της.

" Μείνε, αλλά θα πάω λίγο στο ατελιέ"

"Πήγαινε δεν με πειράζει. Εγώ θα πάρω ένα υπνάκο, είμαι πτώμα...Εγώ σε μοιράζομαι με τα πινέλα και τις μπογιές σου και εσύ με μοιράζεσαι με...." είπε με υπονοούμενο και του τράβηξε το τσιγάρο από το χέρι να πάρει μια τζούρα."

"θα προσπαθήσω να μην σε ξυπνήσω όταν θα γυρίσω" είπε και σηκώθηκε να ντυθεί 

"Ξύπνησε με ...δεν θα το μετανιώσεις" του είπε και γύρισε νωχελικά την καλλίγραμμη πλάτη της.

Σκοτάδι μέσα στην κουζίνα... άνοιξε το φωτάκι του απορροφητήρα και έβαλε ένα ποτήρι νερό...σκοτάδι και στο σαλόνι εκτός από ένα κόκκινο λαμπάκι που αναβόσβηνε... Πλησίασε κοντά και διαπίστωσε πως είχε αφήσει ανοιχτό τον υπολογιστή. Κούνησε το ποντίκι και η οθόνη φωτίστηκε. Προσπάθησε να κεντράρει το κέρσορα  στο Χ στην δεξιά πάνω γωνία όταν είδε ένα νέο μήνυμα. Βιαστικά το άνοιξε και για λίγα δευτερόλεπτα ένοιωσε να παγώνει. Απέξω η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει όλο το απόγευμα, λες και είχαν ανοίξει οι ουρανοί. Κάθισε με την πλάτη πίσω στο καναπέ και κοίταξε έξω από την μεγάλη τζαμαρία προβληματισμένος. Τα μπουμπουνητά δεν τον βοηθούσαν να κάνει μια ολοκληρωμένη σκέψη. Έπρεπε να καθαρίσει το μυαλό του και άλλος τρόπος δεν υπήρχε. Κατέβασε βιαστικά το καπάκι του υπολογιστή και έτρεξε στο καταφύγιο του. 

Ο ήλιος είχε αρχίσει να χαράζει όταν βγήκε από το ατελιέ. Έπλυνε τα χέρια του στο νεροχύτη της κουζίνας και όσο πιο αθόρυβα μπορούσε μπήκε στο υπνοδωμάτιο και ξάπλωσε δίπλα στην Λένα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε αποκοιμηθεί και όταν πολλές ώρες αργότερα ξύπνησε εκείνη είχε ήδη φύγει αφήνοντας του ένα σημείωμα πάνω στο μαξιλάρι.

Τρεις μέρες πέρασε μέσα στο ατελιέ αποκομμένος από όλους και από όλα. Τρεις μέρες ζωγράφιζε ασταμάτητα και πολλές φορές κοιμόταν στο πάτωμα  ξεχνώντας ακόμα και να φάει. Η κυρα Μαργαρίτα γκρινιάζε για τα γεμάτα τασάκια και τα γεμάτα μπολ φαγητού που έβρισκε κάθε πρωί. "Δεν κοιμάσαι, δεν τρως και μόνο καπνίζεις! Θα αρρωστήσεις στο τέλος" φώναζε όσο μάζευε αλλά εκείνος δεν την άκουγε καν και εκείνη δεν τολμούσε να μπει στο άβατο του. Της το είχε απαγορεύσει κατηγορηματικά άλλωστε και εκείνη τόσα χρόνια το σεβόταν.

Την  τρίτη μέρα έκανε ένα ζεστό μπάνιο και άνοιξε τον υπολογιστή. Πλέον ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο και εκείνος έπρεπε να μάθει περισσότερα....

                              ...................................................................................................... 

Τρεις μέρες μετά το εφιαλτικό εκείνο βράδυ ένα καινούριο mail ήρθε από την γκαλερί nuovo

Από: p.ath@gmail.com

Προς: anna_p77@yahoo.gr

Θέμα: Αναμνηστική έκθεση

Έπειτα από αίτηση πολλών φίλων της γκαλερί μας αποφασίσαμε να επαναλάβουμε για λίγες ακόμα μέρες την τελευταία μας πετυχημένη έκθεση με τα ίδια εκθέματα .Σας περιμένουμε και πάλι κοντά μας αυτό το Σαββατοκύριακο 01-12-13 και 02-12-13 να καλωσορίσουμε το χειμώνα. Οι ώρες λειτουργίας της έκθεσης 06:00 μμ - 09:00 μμ

Με εκτίμηση γκαλερί Nuovo 

Μόλις το διάβασα ένοιωσα να με πιάνει πανικός. Μα τι μου τα στέλνανε αυτά τα μηνύματα όταν είχαν κάνει ξεκάθαρο πως δεν ήμουν ευπρόσδεκτη στην γκαλερί. Όταν ο ίδιος ο ιδιοκτήτης με είχε κατηγορήσει ανοιχτά ως ψυχολογικά διαταραγμένο άτομο. Με θυμό έσβησα το εισερχόμενο και γύρισα στις δουλειές μου. 

Κατά τη διάρκεια όμως των επόμενων ημερών και όσο το σαββατοκύριακο πλησίαζε διαπίστωσα πως όσο και να προσπαθούσα να μην σκέφτομαι πως ο πίνακας εκείνος θα ήταν ανοιχτός στο κοινό και πάλι, τόσο το αντίθετο πετύχαινα.

Όταν δε έφτασε το Σάββατο από το πρωί ήμουν σαν λιοντάρι κλεισμένο σε κλουβί. Για να μην τρελαθώ κανόνισα τις ώρες της έκθεσης να είμαι στον κινηματογράφο και ίσως να ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που δεν θυμάμαι καν τι ταινία είχα πάει να δω. Το σώμα μου ήταν μέσα στην σκοτεινή αίθουσα το μυαλό μου όμως  ταξίδευε. Όταν η ταινία τελείωσε και η αίθουσα φωτίστηκε είδα πως το ρολόι μου έλεγε δέκα παρα τέταρτο και αναστέναξα ανακουφισμένη που είχα καταφέρει να αντισταθώ στον πειρασμό.

Μακάρι όμως να είχα δείξει την ίδια εγκράτεια και την Κυριακή. Χωρίς να καταλάβω καν το πως...τα βήματα μου με έφεραν μπροστά στην γκαλερί για να διαπιστώσω με έκπληξη πως ήταν κλειστή. Κοίταξα το ρολόι μου και είδα πως η ώρα ήταν ακόμα εννιά παρά είκοσι. Τελείως μπερδεμένη και φοβερά απογοητευμένη έκανα να φύγω όταν ένοιωσα ένα χέρι στον ώμο μου.