XL story: κεφάλαιο εικοστό ένατο

Επιδόρπιο

Δεν είπε τίποτα. Οι λέξεις δεν είχαν πλέον καμία δύναμη. Απλά σοκαρισμένη και κουτσαίνοντας πάνω στο σπασμένο της τακούνι άνοιξε την πόρτα σαν δεσμοφύλακας και αφού ελευθέρωσε το θηρίο, το προσπέρασε και χωρίς να πει λέξη άρχισε να προχωράει προς το διαμέρισμα της. Εκείνος από πίσω της να μιλάει αλλά εκείνη δεν άκουγε λέξη λες και τα αφτιά της αρνούνταν να ακούσουν. Μπήκε στο σπίτι και εντελώς αποχαυνωμένη κάθισε σε μια καρέκλα κοιτώντας το κατεστραμμένο πέδιλο μελαγχολικά. Ρωγμές παντού.... Και εκείνος να συνεχίζει να μιλάει και εκείνης να αρνούνται και τα μάτια της πλέον να τον δουν. Σηκώθηκε και προχώρησε προς τη μεγάλη βιβλιοθήκη με αργά αργά βήματα. Με το χέρι της να τρέμει τράβηξε το "Τελευταίο Πειρασμό" του Καζαντζάκη και από πίσω φάνηκε το γυάλινο βαζάκι με την πραλίνα. Πόσο έξυπνη της είχε φανεί τότε η κρυψώνα που είχε σκεφτεί... Πόσο ευγνώμων ήταν τώρα.... Έπιασε το βαζάκι όλο λατρεία και το χάιδεψε. Και εκεί που ήταν έτοιμη να το ανοίξει ένα χέρι της το άρπαξε και με δύναμη το πέταξε στο πάτωμα.. Χίλια κομματάκια γυαλιού, πασαλειμμένα με σοκολάτα, πεσμένα παντού στο πάτωμα, γυάλιζαν σαν αστέρια μέσα στο σκοτάδι. Και άλλες ρωγμές....και δάκρυα δάκρυα να τρέχουν καυτά πάνω στα αστέρια και να τα ξεπλένουν από το σκοτάδι. Γονατισμένη να κλαίει πάνω από τα αστέρια και να τα πλένει με τη ψυχή της ...με τη καρδία της....με τα χαμένα της όνειρα... Και άξαφνα τα χέρια που έσπασαν τη νύχτα σε χιλιάδες αστέρια να προσπαθούν να την αγκαλιάσουν και εκείνη να καίγεται λες και πυρακτωμένα σίδερα άφηναν σημάδια πάνω της. Και να θέλει να τα διώξει αλλά να μην μπορεί...και δώστου να τα τραβάει όλο και πιο κοντά της και να χάνεται μέσα τους. Και να ναι τόσο γλυκό αυτό το χάσιμο λες και όλη η γλύκα της σοκολάτας, τη στιγμή που εκείνα την ακούμπησαν, μεταφέρθηκε σε αυτά σαν μαγική μεταβίβαση. Αρπάχτηκε από τα χέρια αυτά και έτριψε το κεφάλι της στο στέρνο του. Και ήρθε η γνώριμη μυρωδιά να την επαναφέρει.. γιατί μπορεί τα μάτια και τα αφτιά της να τον αρνούνταν η μύτη όμως τον καλωσόριζε. Και η μύτη σκούντηξε τα μάτια και εκείνα άνοιξαν και τον είδε....και τα μάτια σκούντηξαν τα αφτιά και τον άκουσε...."Σ αγαπάω" ψιθύριζε ανάμεσα στα πασαλειμμένα αστέρια και την έσφιγγε με τόση δύναμη που η καρδιά της άρχισε να χάνει χτύπους. Και ξεχύθηκε τόσο φως από όλες τις ρωγμές που ακόμα και τα αστέρια πείσμωσαν που τους έκλεβαν την λάμψη και χώθηκαν και πάλι μέσα στο σκοτάδι νευριασμένα....

Πρώτο έφυγε το σπασμένο πέδιλο....και ύστερα το ακολούθησε και το αρτιμελές για να του κάνει παρέα εκεί δίπλα στα λερωμένα πλακάκια. Και ένα ένα έφυγαν όλα τα ρούχα...όλα τα καλύμματα ....όλα τα σκεπάσματα και έμεινε μόνο η γύμνια θριαμβεύτρια να χαμογελάει από πάνω τους χαιρέκακα βλέποντας τους και βγάζοντας τους επιδεικτικά τη γλώσσα. Και ήταν τόση η λαχτάρα που για να εκδικηθεί την αλαζονική γύμνια πήρε αγκαλιά τον πόθο και παρέα άρχισαν να την περιπαίζουν. Και έγιναν οι δύο ένας εκπέμποντας τόση ζέστη που έλιωσαν οι πάγοι και μαζί τους έλιωσε και όση σοκολάτα δεν είχαν ξεπλύνει τα δάκρυα προηγουμένως. Και τα αστεράκια θέλοντας και μη αναγκάστηκαν να ξανά λάμψουν... Και εκείνα τα γλυκά χέρια να παίρνουν και να δίνουν και να μην μπορεί πλέον να ξεχωρίσει από αυτό το αλισβερίσι που σταματάει εκείνη και που ξεκινάει αυτός. "Μέσα μου....εντελώς μέσα μου....κομμάτι μου... ανάσα μου...." λέξεις σκόρπιες χωρίς νόημα και οι πέντε αισθήσεις πιασμένες χέρι χέρι να χορεύουν ακατάληπτους χορούς φρενιασμένες, γυρεύοντας ένα φινάλε μεγάλο, ένα φινάλε πολύ μεγάλο, ένα φινάλε extra large!

"Θα φύγω..." είπε χώνοντας στα γλυκά εκείνα χέρια το πρόσωπο της, προσπαθώντας να πάρει δύναμη
"Το ξέρω..." αποκρίθηκε και την έκλεισε ολόκληρη μες την αγκαλιά του
"Να μην με περιμένεις....προχώρα μπροστά..." συνέχισε με δυσκολία βρέχοντας το γυμνό του στέρνο
"Θα προχωρήσω..." τη διαβεβαίωσε και ένα φιλί ήρθε και φώλιασε στη κορυφή του θάμνου.
"Συγχώρα με..." ψιθύρισε ξεκουράζοντας το κεφάλι της στο λαιμό του
"Σε έχω ήδη συγχωρέσει.... Αγγελικούλα μου, γλυκιά μου Αγγελικούλα... πόσα σου χρωστάω... κρίμα που δεν θα μπορέσω να στα ξεπληρώσω....χάσανε και οι βάφλες μου τη μαγεία τους..." αστειεύτηκε προσπαθώντας να αλλάξει το κλίμα.
"Πως θα τα κάνω???? Που σκατά θα βρω τη δύναμη....?" είπε μέσα σε λυγμούς
"Μωρό μου είσαι ο πιο δυνατός και γενναίος άνθρωπος που έχω συναντήσει... Η δύναμη σου ραγίζει τα πάντα ακόμα και το ατσάλι...." την καθησύχασε και δίνοντας της ένα φιλί που χάραξε μέσα της σημάδια ανεξίτηλα σηκώθηκε και ντύθηκε αφήνοντας την εκεί ανάμεσα στα γυαλιά γυμνή και μόνη. Πιάνοντας το πόμολο της πόρτας την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε με πόνο "σε έχω βρει και σε χάνω.... πουτάνα ζωή... για να δώσεις κάτι πρέπει να πάρεις κάτι άλλο.... Να προσέχεις την Αγγελική και να θυμάσαι πως όπως και να είναι το περίβλημα σου...όσο και αν προσπαθήσεις να το αλλάξεις, το μέσα σου θα είναι πάντα xl και αυτό είναι τόσο πολύτιμο.... μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο. Και σε αυτό μάτια μου να μην κάνεις ποτέ δίαιτα... αυτό να το ταΐζεις συνέχεια με σοκολάτες.... γιατί δίπλα σου, ακόμα και εμείς οι ανορεξικοί εντός μας, λαχταράμε να κάνουμε μια βουτιά και να χαθούμε... " είπε και βγήκε από την πόρτα...

Και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της.....και ήθελε να του φωνάξεις πως μόνο έτσι θα έσπαγε η αλυσίδα οριστικά και ας έμοιαζε πως απλά της πρόσθετε ακόμα ένα κρίκο. Γιατί θα γυρνούσε....θα άνοιγε τα φτερά της και θα γυρνούσε όταν εκείνος θα ήταν οριστικά έτοιμος αλλά αν του το έλεγε δεν θα έδινε τη μάχη που είχε μπροστά του... Γιατί όχι η Αιμιλία δεν είχε δίκιο τελικά σε όλα... ο έρωτας ενάς κακομαθημένος εγωιστής ήταν που την έσπρωχνε να τρέξει πίσω του... η αγάπη όμως ήταν εκείνη που ξαπλωμένη στο πιάτο προσφερόταν ανιδιοτελώς σαν επιδόρπιο προς βρώση και η αγάπη ήταν που την κρατούσε γυμνή στο πάτωμα να κλαίει περιτριγυρισμένη από γυαλιά και πραλίνα._

ΤΕΛΟΣ
 

Τέλος και για το φετινό ταξίδι... Σας ευχαριστώ για ακόμα μια φορά που με ακολουθήσατε και σε αυτή την ιστορία. Αν τα στατιστικά του blog μου δουλεύουν σωστά, πάνω από 100 άτομα τη διαβάσατε και το πιο μαγικό είναι ότι ζήτημα αν ξέρω τους 20 από εσάς. Και τώρα τα δύσκολα....η κλασσική πλέον αφιέρωση... Αφιερωμένο λοιπόν μέσα από την καρδία μου στη φίλη μου Αμαλία που 8 μήνες τώρα με ανέχεται με στωική υπομονή. Φιλενάδα σε ευχαριστώ για όλα , για την υπομονή σου, την αντοχή σου, την τρέλα και το χιούμορ σου, αλλά κυρίως για τα τεράστια μαθήματα ζωή που μου δίνεις καθημερινά. Είσαι θεά, αλλά επειδή αυτό το γνωρίζεις ήδη για να δεις πως παρότι κουμπούρας προσπαθώ.... εδώ ενώπιον αυτών των 100 και βάλε ανθρώπων που θυσίασαν χρόνο από τη ζωή τους να με διαβάσουν, θα το δηλώσω φωναχτά  "και εγώ είμαι μια ΘΕΑ!!!!!"  Καλό καλοκαίρι σε όλους σας!

Με εκτίμηση η πάντα εγκεφαλικά παχύσαρκη 
Δαμαλίτη Ιωάννα
  

Aν σας άρεσε αυτή η ιστορία, μπορείτε να διαβάσετε και τις άλλες δύο
Για "το παιχνίδι" πατήστε εδώ
για το "στο παραλίγο" πατήστε εδώ

XL story: κεφάλαιο εικοστό όγδοο

Επίλογος

"Αγαπημένη μου Αιμιλία,

Πόσο καιρό έχω να γράψω γράμμα...αναρωτιέμαι αν έχω γράψει και ποτέ... Την ώρα που θα το διαβάζεις θα πετάω ήδη. Το ξέρω πως θα μπορούσα να στα πω και από κοντά αλλά θα μου ήταν δυσκολότερο από όσο φαντάζεσαι, γιαυτό και προτίμησα να σου γράψω. Τη Δευτέρα που μιλήσαμε και με άκουσες κάπως περίεργη είχες δίκιο όταν ρώτησες τι συμβαίνει και ας απέφυγα να σου απαντήσω... Τη Δευτέρα έκανα αίτηση για εξάμηνη άδεια άνευ αποδοχών και μόλις χτες εγκρίθηκε. Το καλό του να μην έχεις ζωή για πολλά χρόνια είναι ότι αποταμιεύεις χρήματα και σε συνδυασμό με το να είσαι μοναχοπαίδι και μοναδικός αποδέκτης της γονικής κληρονομιάς μου δίνει την οικονομική ευχέρεια να μπορώ να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω. Κάποτε με ρώτησε ο Αποστόλης τι θα έκανα αν δεν είχα γίνει νοσοκόμα και ακόμα και τώρα δεν έχω ιδέα... Για μήνες ψάχνω να βρω τι θέλω και το μόνο που βρίσκω είναι να γυρίσω τον κόσμο. Το ξέρω πως ίσως είναι παιδιάστικο αλλά έχω την ανάγκη να το κάνω. Έφτιαξα λοιπόν μια βαλίτσα έβαλα μέσα όλα τα σοφά που τόσους μήνες προσπαθείς να με μάθεις και δύο ζευγάρια ψηλοτάκουνα και έφυγα...

Δεν είναι για πάντα....θα επιστρέψω έγκαιρα για τη βάφτιση και όσο θα λείπω θα σου γράφω να σου λέω νέα μου... ανακάλυψα τελευταία πως μ αρέσει να γράφω και εσύ θα είσαι ο πρώτος μου αναγνώστης.... Είμαι σίγουρη πως αρχικά θα θυμώσεις που δεν σου το είπα από κοντά αλλά θα με καταλάβεις...μεγάλο το βήμα  και πολύ μικρή εγώ μπροστά του... Αν φοβάμαι???? Τρομοκρατημένη είμαι αλλά και ενθουσιασμένη.... δεν έχω ιδέα τι θα συναντήσω αλλά ανυπομονώ για αυτά που θα δω και θα ζήσω...

Ο Αποστόλης το ξέρει ήδη, και λογικά δεν θα σε ρωτήσει τίποτα... εύχομαι να μην σε ρωτήσει.... Όταν θα επιστρέψω θα σου πω λεπτομέρειες για το τι συνέβη ακριβώς αλλά προς το παρόν μου είναι αδύνατο. Θα σου πω μόνο πως ξέρω τι κάνω και θα σου ζητήσω να έχεις πίστη σε εμένα και τις επιλογές μου.

Πριν χρόνια έχασες μια αδελφή.... πριν μήνες βρήκα εγώ μια.... Όλα ένα μεγάλο πάρε δώσε.... Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδία μου για όλα.... Αν μπορώ να πετάω σε σένα το χρωστάω σε σένα που με έβγαλες από το λήθαργο μου... 

Να προσέχεις τον Κώστα και την αμοιβαδούλα μας και να της μιλάς για μένα για να μην με ξεχάσει... Είναι άλλωστε η μόνη αμοιβάδα πάνω στον πλανήτη που αν και αμοιβάδα μας έκλεψε το μυαλό! 

Πρώτη στάση Ισπανία θα σου γράψω από εκεί ελπίζω σύντομα....και κάνε καμία προσευχή να μην επιστρέψω τετράπαχη.... γιατί έχω τόση λαχτάρα να δοκιμάσω πράγματα που φοβάμαι μην κάνω υπερβολές! 

Ας ξεκινήσει λοιπόν η ιστορία μου, φίλη μου καλή και αγαπημένη...

Πάντα δική σου
 Άντζυ!
υγ: Σε ένα πράγμα είχες άδικο αλλά θα σε αφήσω με την αγωνία να στο πω όταν επιστρέψω!!!"

Η Αιμιλία διάβασε τις λίγες γραμμές και λέξη λέξη ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπο της. "Επιτέλους άνοιγε τα φτερά της"....Δίπλωσε το γράμμα και το έβαλε μέσα σε ένα κουτί. Εκεί θα μάζευε όλα τα γράμματα που θα της έστελνε και σαν θησαυρό θα τα φυλούσε. Γιατί ναι μπορεί να είχε χάσει μια αδελφή αλλά όντως είχε βρει μια άλλη, και ήταν τόσο ευτυχισμένη για εκείνην που αυτή η φυγή δεν έμοιαζε σε τίποτα με την άλλη φυγή που τόσο την είχε πληγώσει. Συγκινημένη άκουσε το μωρό να κλαψουρίζει στην κούνια και έτρεξε να το πάρει αγκαλιά. Το φίλησε γλυκά στο καραφλό κεφαλάκι του και άρχισε να του μιλάει...
"Να σου πω ένα παραμύθι???? Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας άγγελος που ο Θεός ζήλεψε την καρδία του και τον πέταξε στη γη....τον έβγαλε Αγγελική και του έκοψε τα φτερά να μην μπορεί να πετάξει... Εκείνος όμως τον ξεγέλασε και έφτιαξε καινούρια! Κοίτα γιε μου στον ουρανό και ίσως τον δεις να ταξιδεύει"

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ

XL story: κεφάλαιο εικοστό έβδομο

Ρωγμές...

Με ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα στάθηκε μπροστά στον ηλεκτρικό και χάζεψε τους περαστικούς. Της είχαν λείψει τόσο τα ψηλά παπούτσια της στις διακοπές, που μόλις τα φόρεσε και άκουσε τον ήχο τους στα πλακάκια, σχεδόν δάκρυσε από την χαρά της. Φαντάστηκε την αντίδραση της ξαδέρφης της αν την έβλεπε και γέλασε με την καρδία της. Την επόμενη φορά που θα την συναντούσε θα φρόντιζε να τα φοράει σκέφτηκε διαβολικά. Κοίταξε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου γεμάτη κόσμο και αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε να την περπατήσει χωρίς να σπάσει κανένα πόδι. Όχι θα την περπατούσε και μάλιστα με χάρη. Πόσο το αγαπούσε το Θησείο... Χειμώνα καλοκαίρι ήταν το αγαπημένο της σημείο σε ολόκληρη την πόλη και ας θεωρούταν πλέον παρωχημένο και τουριστικό. Εκείνη το αγαπούσε ακόμα και τώρα που από την απεργία των υπαλλήλων καθαρισμού των δήμων μια σκουπιδίλα πλανιόταν στον αέρα. Παρόν, παρελθόν, βρώμα και μουσική από πλανόδιους οργανοπαίχτες τι άλλο να ζητήσει ένα κορίτσι για μια τέλεια βραδιά?

"Δεν φταίω που άργησα δεν έβρισκα να παρκάρω!!"
"Και γιατί δεν ήρθες με το τρένο?"
"Είσαι σοβαρή????"
"Βρε Παναγιώτη να ξέρεις αυτό το νεόπλουτο στυλ καθόλου γοητευτικό δεν είναι!"
"Για σένα δεν είναι! Που αντί να πάμε σαν άνθρωποι να πιούμε ένα ποτό σε κανένα μαγαζί της προκοπής με τραβάς σοβαρό άνθρωπο μες τα πιτσιρίκια , τα γερόντια και τους χίπηδες!"
"Ναι... περίεργη άποψη έχεις περί σοβαρότητας...Και βγάλε το σακάκι θα σκάσεις με το ποδαρόδρομο που σκοπεύω να ρίξουμε..."
"Συγνώμη με αυτά τα παπούτσια θες και φεγγαράδα???"
"Θέλω να περπατήσω λίγο να ξεμουδιάσω..."
"Ωραία στο ΚΑΤ θα το πιούμε το ποτό την βλέπω τη δουλειά..."
"Σκάσε και περπάτα!"
"Θες μήπως να πιαστούμε και χεράκι χεράκι???"
"Φυσικά και όχι! Δεν μίλησα εγώ για ρομαντικό περίπατο.... για έναν απλό περίπατο μίλησα ήμαρτον με την αλλεργία που έχετε όλα τα αρσενικά σε απλά καθημερινά πράγματα όταν είναι νύχτα και έχει φεγγάρι και μουσική"
"Και εκείνου δεν του άρεσαν οι περίπατοι??"
"Ποιου?"
"Έλα τώρα μην το παίζεις κινέζα... Εσύ τον ξέρεις τον πόνο μου δεν μου λες και εσύ τον δικό σου?"
"Δεν σου λέω τίποτα απολύτως. Δεν βρίσκω άλλωστε και το νόημα....
"Καλά η νύχτα είναι ακόμα νέα που λένε και οι Αμερικάνοι θα μου πεις κάποια στιγμή...Η Πέγκυ καλά??"
"Εσύ θα μου πεις...Εγώ έχω να τη δω από εκείνο το βράδυ.."
"Τι να σου πω εγώ... ?Πήρε κάμποσες φορές και δεν το σήκωσα..."
"Κρίμα πάντως θα κάνατε φοβερό ζευγάρι βρε!"
"Με υποτιμάς.... Δεν λέω έχει τα ωραιότερα πόδια που έχω συναντήσει. Και μια περιέργεια για το πως θα ήταν αυτά τα πόδια τυλιγμένα γύρω μου την έχω... Αλλά δεν άντεχα τη φωνή της... ανυπόφορη!
"Να της το πω όταν τη δω να χαρεί... για τα πόδια λέω.."
"Και τα δικά σου όμως συμπαθητικά είναι ειδικά με αυτά τα παπούτσια.."
"Καλοσύνη σου βρε!"
"Αγγελική δεν καθόμαστε κάπου να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Δεν είμαι λέμε άνθρωπος για περιπάτους, σαν χαζός νιώθω..."
"Αμάν! Έλα κάτσε εδώ"
"Που στο πεζούλι??? Αγγελική σύνελθε!" είπε και την τράβηξε με δύναμη απο το χέρι στο πρώτο μαγαζί που βρήκε μπροστά του καθίζοντας την με το ζόρι σε μια καρέκλα. Η Αγγελική τον κοίταξε και δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί πόσο διαφορετικός ήταν από τον Αποστόλη. Μπορεί να ήταν πιο όμορφος από εκείνον, πιο αθλητικός, πιο καλοντυμένος αλλά η έπαρση του ήταν τόση που λες και έβγαινε από κάθε πόρο του κορμιού του. Ακόμα και στο σεξ ήταν πιο εγωιστής, πιο βίαιος, πιο απότομος, πιο κτητικός λες και ήταν αγώνας δρόμου. Ο Αποστόλης με το τζιν και τα αθλητικά του είχε τον τρόπο του να παίρνει αυτό που θέλει χωρίς να το απαιτεί. Για την ακρίβεια ο Αποστόλης την έκανε να θέλει εκείνη να δώσει όλο και περισσότερα χρησιμοποιώντας σε σωστή ποσότητα ακόμα και τη βία. Και φυσικά ο Αποστόλης είχε ένα πλεονέκτημα υπεροχής που δεν τον έφτανε ο Παναγιώτης ούτε στο δαχτυλάκι του... ήξερε να χρησιμοποιεί τα σωστά λόγια τη κατάλληλη στιγμή.... ακόμα και η πιο άκυρη λέξη ειπωμένη από τα χείλι του έσταζε λαγνεία. "Αγγελική μάζεψε αμέσως τη λίμπιντο σου!" ούρλιαζε στον εαυτό της και παρήγγειλε μια σόδα κάνοντας τον Παναγιώτη να την κοιτάξει με δυσπιστία.
"Καλά σόδα θα πιεις?"
"Ναι σου είπα είμαι κουρασμένη και όταν είμαι κουρασμένη το αλκοόλ με πειράζει..."
"Κουρασμένη είσαι αλλά ο ποδαρόδρομος ποδαρόδρομος.."
"Άλλο το ένα άλλο το άλλο για πες τώρα γιατί λύσσαξες να βρεθούμε?"
"Καλά τόσο δυσάρεστη σου είναι η συντροφιά μου?"
"Όχι ρε Παναγιώτη...Απλά σου είπα έχω τα δικά μου αυτή την εποχή"
"Γιαυτό ήθελα να βρεθούμε γιατί και εγώ έχω τα δικά μου χρόνια και σκέφτηκα ότι μιας και περάσαμε τόσο καλά τις προάλλες μήπως θα ήταν καλή ιδέα να ..."
"Άστο μην το πεις καν! Το έχω ζήσει ξανά το εργάκι και εξαιτίας του έχω τα "δικά μου" που σου λέω..."
"Για μένα πάντως ήταν ιδιαίτερα λυτρωτικό να μην χρειάζεται να πουλάω παραμύθια για το πόσο διαθέσιμος είμαι συναισθηματικά..."
"Για μένα πάλι ήταν απλά λυτρωτικό εκείνη και μόνο εκείνη τη στιγμή...Γιαυτό σου λέω άστο... και επειδή όλο αυτό αρχίζει να με κουράζει ώρα είναι κάποιος να σπάσει αυτή την παρανοϊκή αλυσίδα"
"Σε ποια αλυσίδα αναφέρεσαι??"
"Αυτή τη αλυσίδα του να θέλουμε όλοι κάποιον που δεν έχουμε και να μας τρώει η βλακεία..."
"Μα εμείς οι δύο δεν είμαστε κρίκοι στην ίδια αλυσίδα..."
"Ναι δεν είμαστε με την κλασσική έννοια αλλά οι αλυσίδες μας διασταυρώνονται με κάποιο τρόπο που δεν θα σου εξηγήσω όμως.. Θα σου πω λοιπόν κάτι μήπως και το πάρω και εγώ απόφαση... Όσο υπερόπτης και αν είσαι και όσο και αν προσπαθώ να με ατσαλώσω, σε κάποια πράγματα δεν έχουμε καμία δύναμη....και πάντα θα ερχόμαστε δεύτεροι και καταϊδρωμένοι. Αν εσύ θες να το πολεμήσεις μπλέκοντας μαζί μου εγώ αρνούμαι... απλά αρνούμαι....Πάλεψε το μονάχος σου..το ίδιο θα κάνω και εγώ και ίσως στο μέλλον σταθούμε πιο τυχεροί...Μας το χρωστάει άλλωστε η ζωή."
"Παπάρια! Κάνανε παιδί Αγγελική.... τίποτα δεν πρόκειται να μου αποπληρώσει η πουτάνα η ζωή..."
"Παναγιώτη η ζωή σου χρωστάει όχι η Αιμιλία! Μην τα μπερδεύεις... "
"Μα η Αιμιλία είναι η ζωή μου...."
"Όχι! Δεν είναι η ζωή σου! Την έκανες ζωή σου επειδή δεν μπορείς να την έχεις! Ξύπνα επιτέλους!!! Αφήνεις τα χρόνια και περνάνε για μια φαντασίωση! Και γίνεσαι άδικος και εγωιστής!!!! Γιατί για κάποια άλλη μπορεί εσύ να είσαι η "Αιμιλία" της και δεν το βλέπεις! Επιλέγεις να είσαι δυστυχισμένος ανόητε άντρα!!!!!"
"Αγγελική??"
"Συγνώμη.....είμαι κουρασμένη και ακούς αυτά που άλλος θα έπρεπε να ακούει..." είπε η Αγγελική και συνειδητοποίησε πως ζητούσε από τον Παναγιώτη να κάνει αυτό που εκείνη δεν έβρισκε το κουράγιο να κάνει... Έτσι θα καταντούσε και εκείνη...?Σαν τον Αποστόλη και σαν τον Παναγιώτη να αποζητά χίμαιρες...? Όχι εκείνη θα την έσπαγε την αλυσίδα ακόμα και αν χρειαζόταν να την κόψει με τα ίδια της τα δόντια." Έρωτας και εγωισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα μην τους αφήσεις να σε πείσουν" της είχε πει η Αιμιλία και είχε δίκιο...

Για την υπόλοιπη βραδιά χαμένοι και οι δύο στις σκέψεις τους είπαν ελάχιστα. Εκείνος τήρησε τον όρκο του και δεν ανέφερε την Αιμιλία...και εκείνη ήξερε πλέον τι θα έκανε. Ναι ήξερε οριστικά, το μόνο που έμενε ήταν να τακτοποιήσει τα διαδικαστικά από Δευτέρα.  Δυο ώρες μετά ο Παναγιώτης την συνόδευε στην είσοδο του σπιτιού της.

"Σε ευχαριστώ που με έφερες και ευχαριστώ και για τις σόδες..." είπε βάζοντας το κλειδί στην πόρτα
"Εγώ σε ευχαριστώ ρε Αγγελική.." αποκρίθηκε εκείνος πιάνοντας το χέρι της
"Συγνώμη ρε Παναγιώτη που σου έβαλα τις φωνές... είναι επειδή σε καταλαβαίνω περισσότερο από όσο νομίζεις..." απολογήθηκε η Αγγελική και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο εκείνος όμως την τράβηξε και άρχισε να την φιλάει. Με δυσκολία εκείνη τον έσπρωξε τον κοίταξε στα μάτια και του είπε "Δεν είναι αυτό είπαμε η λύση..."
"Άσε με να ανεβώ..." παρακάλεσε εκείνος ξανά τραβώντας την κοντά του
"Όχι!" φώναξε η Αγγελική προσπαθώντας να ελευθερωθεί
"Τελευταία φορά ρε Αγγελική.." επέμενε εκείνος σφίγγοντας την λαβή του κάνοντας την να μορφάσει από τον πόνο.
"Νομίζω πως είπε όχι τι δεν καταλαβαίνεις???" ακούστηκε ο Αποστόλης από το απέναντι πεζοδρόμιο και γύρισαν και οι δύο έκπληκτοι προς το μέρος του.
"Ο μπάρμαν???? Αυτό εννοούσες όταν έλεγες πως οι αλυσίδες μας διασταυρώνονται μάλιστα..."
"Αποστόλη τι κάνεις εδώ???"
"Πάρε τα κουλά σου από πάνω της τώρα!"
"Αποστόλη φύγε μια χαρά είμαι.."
"Μίλησα, πάρε είπα τα κουλά σου! Την πονάς και δεν θες να σε πονέσω εγώ!"
"Άλλος την πονάει φίλε μου όχι εγώ..."
"Παναγιώτη φύγε καλύτερα"
"Θα φύγω Αγγελική αλλά πριν φύγω να κάνω μια προσφορά στο φίλο μου από εδώ.  Σου δίνω αυτή τη στιγμή τη διεύθυνση που μου ζητούσες πριν χρόνια για να σηκωθείς και να φύγεις όπως ήρθες και να μην μας ξανά ενοχλήσεις...τι λες δέχεσαι???" ρώτησε χαμογελώντας όλο ειρωνεία και πριν προλάβει να απολαύσει τη θυμωμένη έκφραση του Αποστόλη βρισκόταν στο πάτωμα με ένα σπασμένο δόντι και λίγο αίμα να τρέχει από το αριστερό του ρουθούνι.
"Να την βάλεις εκεί που ξέρεις τη διεύθυνση σου μαλάκα!" ούρλιαξε ο Αποστόλης έτοιμος να του ρίξει και δεύτερη όταν η Αγγελική έντρομη τον έπιασε από το χέρι και με όλη της τη δύναμη τον τράβηξε πιο πέρα σπάζοντας το ένα της τακούνι.
"Αποστόλη κάτσε εκεί που είσαι!" είπε αυστηρά σπρώχνοντας τον στην είσοδο του σπιτιού και κλειδώνοντας τον μέσα..Παραπατώντας πλησίασε τον Παναγιώτη που προσπαθούσε να σηκωθεί και τον βοήθησε. "Χτύπησες πολύ? Να καλέσω ασθενοφόρο?" ρώτησε ανήσυχη σκουπίζοντας με την παλάμη της το αίμα από το πρόσωπο του. "Καλά είμαι Αγγελική....Τελικά σε κάποιον θα δώσει απόψε τα χρωστούμενα η πουτάνα η ζωή... Απόλαυσε τα... Δεν θα του έδινα εννοείται τη διεύθυνση απλά ήθελα να δω αν θα σε πουλούσε για εκείνη...Στο χρωστούσα άλλωστε....και ας μου στοίχισε ένα δόντι. Φεύγω γιατί έτοιμος είναι να σπάσει και την τζαμαρία και θα μας μαζεύουν από τα τμήματα .." είπε και μπήκε στο αυτοκίνητο του...

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ

XL story: κεφάλαιο εικοστό έκτο

Φτερά

Μπαίνοντας στο σπίτι και πετώντας την βαλίτσα στο πάτωμα η πρώτη σκέψη που της ήρθε στο μυαλό, αφού άνοιξε το κλιματιστικό, ήταν να ζυγιστεί. Είκοσι μέρες είχαν περάσει από το τελευταίο ζύγισμα και μέσα σε αυτές τις είκοσι μέρες πολλά είχαν συμβεί μα το βασικότερο πολλά είχε φάει. Προς στιγμή δίστασε να ανεβεί στη ζυγαριά από φόβο, αλλά σίγουρη πως η άγνοια είναι χειρότερη από τη γνώση, έβγαλε τα ρούχα της και έκανε το τεράστιο βήμα πάνω στον ηλεκτρονικό εφιάλτη της. Όσο τα νούμερα έπαιζαν ένιωσε την αδρεναλίνη της να εκτοξεύεται στα ύψη και όταν ο αριθμός σταθεροποιήθηκε θύμωσε με τα καλοκαιρινά ρούχα που έτσι ανάλαφρα που ήταν δεν σου χτυπούσαν το συναγερμό που χρειάζεται όταν βάζεις βάρος. Πέντε κιλά παρά κάτι γραμμάρια ο απολογισμός αυτού του χωρισμού, σκέφτηκε κατεβαίνοντας και ζυγίζοντας νοητά την βαρύτητα του χωρισμού με την άνοδο των κιλών διαπίστωσε πως θα έπρεπε να είναι και ευχαριστημένη.

Ωραία πέντε κιλά πάνω δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου. Θα το μάζευε όσο ήταν νωρίς. Τέρμα τα καλαμαράκια και οι μπύρες. Τέρμα και οι βάφλες και τα σουβλάκια αποφάσισε και γέλασε όταν έκανε εικόνα τον ένα με μια βάφλα στα χέρια και τον άλλο με ένα πιτόγυρο. Μα πόσο τους ταίριαζαν αυτά που κρατούσαν. Γλυκός σαν αμαρτία ο ένας.... πικάντικος και πρόχειρος ο άλλος....βλαβεροί το ίδιο όμως για το βάρος και τη ψυχική της υγεία.

Άρχισε να βγάζει τα ρούχα από τη βαλίτσα και να τα τακτοποιεί όταν το κινητό της άρχισε να χτυπάει

"Παρακαλώ?"
"Πόσο παρακαλάς?"
"Ποιος είναι?"
"Παναγιώτης"
"Έλα δεν σε κατάλαβα... Που βρήκες το τηλέφωνο μου?"
"Η Αιμιλία μου το έδωσε πριν λίγο.."
"Η γνωστή Αιμιλία?"
"Ξέρεις πολλές Αιμιλίες?"
"Περίεργο..."
"Γιατί περίεργο?"
"Ίσως γιατί πριν μισή ώρα ρίξαμε ένα καβγά που αφορούσε και εσένα.."
"Της το είπες δηλαδή?"
"Παναγιώτη αν πήρες για να σου πω τις αντιδράσεις της αστόχησες. Δεν σκοπεύω να παίξω αυτό το ρόλο. Άντε γεια!"
"Μην κλείνεις....δεν πήρα γιαυτό..."
"Τι θες πουλάκι μου και έχω ένα σωρό δουλείες?"
"Πάμε για ένα καφέ?"
"Επέστρεψες?"
"Ναι από χτες.."
"Εγώ όμως επέστρεψα πριν λίγες ώρες και είμαι κουρασμένη οπότε άστο καλύτερα"
"Καλά ξεκουράσου και πάμε για ποτό αν είναι."
"Παναγιώτη μην επιμένεις και σου είπα δεν σκοπεύω να παίξω αυτό το ρόλο. Εγώ το μέσο για να ενοχλήσεις την Αιμιλία δεν γίνομαι. Ότι έγινε στην Κέρκυρα έγινε γιατί είχα και εγώ τα δικά μου. Μην το κουράζεις άδικα..."
"Και αν σου υποσχεθώ να μην την αναφέρω καθόλου?"
"Ρε Παναγιώτη τι δεν καταλαβαίνεις?"
"Ένα ποτό Αγγελική και δεν σε ξανά ενοχλώ"
"Ένα ποτό και κουβέντα για την Αιμιλία! Αν σε πιάσω να προσπαθείς να περάσεις ή να πάρεις λόγια που την αφορούν σηκώθηκα και έφυγα!"
"Σύμφωνοι. Δώσε μου διεύθυνση να περάσω να σε πάρω. Κατά τις δέκα καλά είναι?"
"Όχι! Στις δέκα μπροστά στον ηλεκτρικό στο Θησείο, δεν είναι ραντεβού να έρθεις να με πάρεις..."
"Μαλακίες Αγγελική μες την ζέστη θα πάμε να χωθούμε στο κέντρο αντί να πιάσουμε θάλασσα?"
"Αν σ αρέσει!"
"Καλά μην βαράς τα λέμε από κοντά"
"Μην αργήσεις γιατί δεν θα κάτσω πολύ είπαμε είμαι κουρασμένη!" είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Έβαλε το πρώτο πλυντήριο να δουλεύει και έφτιαξε έναν καφέ. Η ώρα ήταν ακόμα μια το μεσημέρι. Θα το άπλωνε και θα προλάβαινε να κοιμηθεί και λιγάκι πριν βγει. Ανακάτεψε το καφέ με το καλαμάκι και αηδίασε στη γεύση της ζαχαρίνης που την είχε ξεσυνηθίσει. Υποκατάστατα... σκέφτηκε όλα το ίδιο άνοστα και κατώτερα. Κρίμα που και εκείνη ένα υποκατάστατο ήταν. Έτσι δεν της είχε πει και η Αιμιλία? "Δεν με νοιάζει ο Παναγιώτης, χέστηκα τι κάνατε! Απορώ όμως με εσένα που δέχτηκες έτσι εύκολα να γίνεις και πάλι υποκατάστατο, ειδικά μετά από ότι έγινε!" Ναι ίσως ήταν η πρώτη φορά που με την Αιμιλία αντάλλαξαν βαριές κουβέντες. Και εκείνη είχε πει πολλά που τα είχε μετανιώσει ήδη.  "Τι να κάνουμε ρε Αιμιλία κάποιος πρέπει να κάνει και τον σάκο του μποξ για τα θύματα της γοητείας σας! Δεν έχουμε όλες τη χάρη που έχετε οι αδελφές μοιραίες". Μα πως ξεστόμισε κάτι τόσο χοντρό..? Την πλήγωσε με αυτή της την κουβέντα. Πως σκατά είχαν καταλήξει να τσακώνονται...? Να της πει μόνο τι έγινε ήθελε αλλά η μια κουβέντα έφερε την άλλη και έφτασαν να λένε σκληρά λόγια. Εντάξει δεν περίμενε να χαρεί η Αιμιλία στη δήλωση "πηδηχτήκαμε με τον Παναγιώτη" και η ίδια το ήξερε πως έμοιαζε σαν αντιδραστική ανοησία ενός πληγωμένου ανθρώπου. Θα της εξηγούσε όμως αν την άφηνε πως εκείνη τη στιγμή ήταν απλή ανάγκη. Αλλά όχι η Αιμιλία φρίκαρε τελείως. Έξαλλη έγινε φωνάζοντας πως άλλη αίσθηση της είχε δώσει φεύγοντας για Κέρκυρα. Πως νόμιζε πως είχε αρχίσει να βρίσκει τον εαυτό της. Πως αυτή της η πράξη μόνο δυνατότερη δεν την έκανε και άλλα τέτοια που έκαναν την Αγγελική να αναρωτιέται αν είχε ζηλέψει. Και από εκεί και μετά το πράγμα βγήκε εκτός ελέγχου. Η Αγγελική τόλμησε να ρωτήσει αν ενδιαφέρεται για τον Παναγιώτη και γιαυτό αντιδρά έτσι. Η Αιμιλία της είπε για τα υποκατάστατα. Η Αγγελική θυμωμένη ανέφερε την αδελφή της πράγμα που δεν σκόπευε να κάνει για να καταλήξουν να της λέει πως εκείνη εξαρχής της πρόσφερε την επιλογή να της πει η ίδια την ιστορία που προφανώς είχε προλάβει να της πει ο Παναγιώτης.

Άραγε η σχέση τους θα γινόταν ποτέ ξανά ίδια μετά από αυτόν το καβγά?? Με ψυχρότητα χώρισαν αφού η Αιμιλία της τόνισε πως από εδώ και στο εξής θα ήταν μόνη της μιας και ποτέ δεν άκουγε τι της έλεγε. Λες και η Αγγελική δεν το ήξερε πως σε αυτή την ιστορία από την αρχή μόνη της ήταν απέναντι σε όλους τους. Ένα γαϊτανάκι τους έμπλεκε και εκείνη να προσπαθεί να ξεμπλέξει το μυαλό της και τη ζωή της χαμένη μέσα στο μπέρδεμα τους. Και το τηλέφωνο της γιατί το είχε δώσει στον Παναγιώτη? Αυτή δεν φώναζε λίγο πριν πως δεν θα ξανά ανακατευόταν? Όχι δεν θα το άφηνε έτσι. Αν άφηνε το χρόνο να περάσει θα απομακρυνόντουσαν και την Αιμιλία την αγαπούσε πολύ για να τη χάσει από φίλη.

"Έλα εγώ είμαι.."
"Ξέχασες κάτι?"
"Συγνώμη ρε Αιμιλία δεν θέλω να τσακωνόμαστε..."
"Ούτε εγώ το θέλω ρε Άντζυ..."
"Πες μου ότι δεν μου κρατάς κακία.."
"Εσύ μου κρατάς κακία Αγγελική όχι εγώ...Και δεν με νοιάζει αυτό, ίσως και να έχεις δίκιο, αλλά να κάνεις κακό στον εαυτό σου επειδή είσαι θυμωμένη μαζί μου αυτό δεν το αντέχω..."
"Εγώ σου κρατάω κακία???"
"Αγγελική βαρέθηκα να απολογούμαι για κάτι που δεν έκανα εγώ...Χρόνια το έκανα στον Αποστόλη δεν σκοπεύω να το κάνω τώρα σε σένα...Αν φταίω σε ένα πράγμα είναι που δεν στα είπα από την αρχή αλλά όπως είπα και σε εκείνον ήλπιζα πως θα σας έκανε καλό.."
"Μα εγώ δεν είπα ρε Αιμιλία πως φταις εσύ.. "
"Δεν το είπες αλλά το νιώθεις...γιατί αλλιώς να πας με τον Παναγιώτη?"
"Αιμιλία αυτό νομίζεις? Ότι το έκανα γιατί ήμουν θυμωμένη μαζί σου? Όχι Αιμιλία δεν το έκανα γιαυτό.... "
"Μα πως θες να πιστέψω ότι δεν το έκανες γιαυτό όταν εμφανίστηκες και το μπουμπούνισες σαν να έλεγες καλημέρα. Ξεχνάω νομίζεις το κλάμα που είχες ρίξει όταν είχες έρθει να μου πεις για τον Αποστόλη?"
"Αχ βρε Αιμιλία δεν είμαι η ίδια με τότε. Και όχι δεν στο είπα με απάθεια για να σε πληγώσω. Αν πίστευα έστω και στο ελάχιστο πως θα σε πλήγωνα αν πήγαινα μαζί του δεν θα το είχα κάνει...Γιαυτό δεν ένιωθα την παραμικρή μεταμέλεια ή τύψη γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν σε ενδιαφέρει..."
"Τότε γιατί ρε Αγγελική??? Αδυνατώ να καταλάβω το λόγο που μπορεί να έκανες κάτι τέτοιο..Και στο ξαναείπα δεν με απασχολεί το πρόσωπο, ούτε καν η πράξη αυτή καθεαυτή, αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι πως, ξέροντας πλέον γιατί ο Αποστόλης έκανε ότι έκανε, δέχτηκες να μπλέξεις με κάποιον που τόσο του μοιάζει.. "
"Όχι Αιμιλία εκείνη την ώρα δεν έμοιαζε του Αποστόλη... σε εμένα έμοιαζε... αυτό είναι που δεν βλέπεις και δεν μπορείς να καταλάβεις... Εκείνη την ώρα και οι δύο ήμασταν δύο απελπισμένοι και ερωτευμένοι άνθρωποι που απλά ψάχνανε παρηγοριά. Μια γυναίκα , η ίδια γυναίκα μας πήρε το ίδιο πράγμα... Και ναι μπορεί εγώ να ξέρω πως στη δική του περίπτωση αυτό δεν ισχύει αλλά εκείνος έτσι το νιώθει. Κατάλαβες τώρα?"
"Και τώρα τι θα κάνεις?"
"Τώρα θα κοιμηθώ γιατί το βράδυ θα πάω για ένα ποτό μαζί του για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα."
"Σε πήρε τηλέφωνο?"
"Ναι πριν λίγο.."
"Συγνώμη που του το έδωσα χωρίς να σε ρωτήσω... αλλά ήμουν θυμωμένη. Άσε που δεν ήθελα να έχετε την παραμικρή υπόνοια ούτε εσύ ούτε εκείνος ότι αυτό με ενοχλεί.."
"Να σε ρωτήσω κάτι? Έχει δίκιο??? Γιαυτό τον απέρριψες? Επειδή δεν σας έδινε τότε αυτό που θέλατε?"
"Όχι ρε Αγγελική...μπορεί αρχικά αλλά στην πορεία ερωτεύτηκα τον Κώστα. Αυτή η ιστορία μου κόστισε και εμένα περισσότερο από όσο δείχνω και ο Κώστας ήταν ο μόνος άνθρωπος με έκανε και με κάνει να το ξεχνάω... Δεν θα μπορούσα να είμαι με τον Παναγιώτη ακόμα και αν μου είχε πει...Δεν θα κρατούσε το ξέρω. Και είναι ηλίθιος που δεν το βλέπει και εκείνος."
"Οι ερωτευμένοι λέει άνθρωποι δεν μπορούν να δουν καθαρά..."
"Μαλακίες είναι αυτά Αγγελικούλα... Πεντακάθαρα βλέπουν απλά είναι δειλοί... Μην τους αφήσεις να σε πείσουν ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ότι εγωισμός και έρωτας είναι το ίδιο πράγμα..."
"Να σου πω και κάτι ακόμα?"
"Και δεν το λες..."
"Πέντε..."
"Τι πέντε???"
"Πέντε κιλά έχω βάλει..."
"Με γεια σου βρε!"
"Θα τα χάσω απλά ήθελα να στο πω"
"Καλά έκανες που μου το πες και ναι θα τα χάσεις το ξέρω...το μυαλό σου μην χάσεις μόνο..."
"Χαμένο χρόνια είναι αυτό..."
"Ίσως αλλά ο ευρών αμειφθήσεται...να προσέχεις Αγγελική..."
"Θα προσέχω... Αιμιλία το ξέρεις πως σε αγαπάω ε??"
"Και εγώ σ αγαπάω χαζό.... και όσο και αν διαμαρτύρομαι είμαι να ξέρεις πολύ περήφανη για σένα! είπε και έκλεισε συγκινημένη το τηλέφωνο. Η φίλη της άλλαζε, ακόμα και οι λανθασμένες επιλογές της είχαν πλέον άλλη χροιά και χρώμα. Όντως δεν ήταν ίδια, η στρουμπουλή σκυφτή κοπέλα που πριν μήνες είχε πέσει πάνω της στους διαδρόμους του νοσοκομείου είχε χαθεί ανεπιστρεπτί. Και όχι δεν ήταν τα κιλά που φεύγοντας την είχαν αλλάξει. Αυτά μπορεί να την είχαν κάνει ελαφρύτερη προετοιμάζοντας την να πετάξει αλλά δεν της είχαν χαρίσει και τα φτερά... Με προσπάθεια και λίγο πόνο τα έφτιαχνε τα φτερά της μέρα τη μέρα απλά ανοίγοντας το μυαλό της και τη καρδιά της. Και σε αντίθεση με τον Ίκαρο τα φτερά της Αγγελικής δεν θα έλιωναν ποτέ πια όσο κοντά στον ήλιο και αν θα πετούσε!
      
 Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
 

XL story: κεφάλαιο εικοστό πέμπτο

Όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους

Με το χέρι του έτριψε το σημάδι από τον καφέ πάνω στον πάγκο. Αν σου χυθεί λένε ο καφές θα πάρεις λεφτά αλλά εκείνος να τα χέσει τα λεφτά. Ποτέ δεν τον απασχόλησαν. Ίσως επειδή πάντα είχε τόσα όσα χρειαζόταν για να ζει και να περνάει καλά. Και μια χαρά περνούσε ώσπου εμφανίστηκε αυτή η χοντρούλα με τα ψηλοτάκουνα. Μια χοντρούλα με ψηλοτάκουνα έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του και τώρα όλα του έφταιγαν, όλα τον ενοχλούσαν και περισσότερο από όλα τον ενοχλούσε ο ίδιος του ο εαυτός. Μπορεί η Αγγελική να μην ήταν πλέον η χοντρούλα που πριν μήνες είχε μπει στο μαγαζί αλλά σε εκείνον μικρή διαφορά έκανε αυτό το γεγονός. Πάντα άλλωστε είχε τη θεωρία πως οι αψεγάδιαστες γυναίκες απολαμβάνουν ξαπλωμένες τις δάφνες της ομορφιάς τους και δεν προσπαθούν για τίποτα. Τι να το κάνει το δίμετρο μοντέλο στο κρεβάτι του όταν απλά στέκεται σαν αγγούρι και περιμένει τον οργασμό σαν μάννα εξ ουρανού? Ναι οι πιο παθιασμένες γυναίκες που είχε πάει ήταν γυναίκες με ψεγάδια είτε στο σώμα είτε στο μυαλό ειδικά αυτές οι δεύτερες τα έδιναν όλα για να αποδείξουν την αξία τους. Έτσι την πάτησε και με την Αγγελική...από μακρυά φώναζε ότι με τόσες ανασφάλειες θα ήταν δυναμίτης στο κρεβάτι. Μόνο που εκτός από δυναμίτης στο κρεβάτι αποδείχτηκε δυναμίτης και σε άλλα πράγματα και να που τώρα  γεμάτος εγκαύματα από τις πολλαπλές εκρήξεις αντί να λιάζεται σε καμία παραλία καθόταν στην πυρακτωμένη Αθήνα να φουντώνουν ακόμα περισσότερο τα εγκαύματα.

Σκέφτηκε να το κλείσει το μαγαζί και να πάει στο κάμπινγκ στα Κουφονήσια που ήταν τα υπόλοιπα ρεμάλια ήδη, αλλά άλλαξε γνώμη. Θα τον έπαιρναν γραμμή αργά ή γρήγορα και ποιος άντεχε την καζούρα που θα έτρωγε. Άσε που οι μισοί κουβαλούσαν πλέον και γυναικόπαιδα και το μόνο που του έλλειπε ήταν να πίνει το φραπέ του χαζεύοντας στιγμές οικογενειακής ευτυχίας με τον Περικλή να κυνηγάει την Μαιρούλα με το γιαούρτι. Αλλιώς θα ήταν οι τέλειες διακοπές. Εκείνος με τη χαβανέζικη βερμούδα του και η Αγγελική με τα φαρδιά καφτάνια της που την έκαναν να μοιάζει με μουσουλμάνα να τρώνε μισή μισή μια βάφλα δίπλα στο κύμα. Και μετά σου λένε πως τα οστρακοειδή είναι αφροδισιακά, μαλακίες βάφλα και πάλι βάφλα! Από τη βάφλα ξεκινούσε η Αγγελικούλα τα μουγκρητά απόλαυσης για να καταλήξουν σε κρεσέντο στο κρεβάτι. Αλλά γαμώ την παρόρμηση του δεν μπόρεσε να περιμένει να κάνει τις βλακείες του μετά τις διακοπές και δεκαπέντε μέρες τώρα η βαφλιέρα απλά έπιανε σκόνη μέσα στο ντουλάπι.

Λογικά όπου και να είχε πάει θα είχε επιστρέψει. "Πόση άδεια δίνουν άραγε στους δημοσίους υπαλλήλους" αναρωτήθηκε. Σίγουρα θα είχε επιστρέψει. Σε δυο μέρες άλλωστε έμπαινε ο Σεπτέμβρης, άσχετα που ο καιρός δεν έλεγε να το πάρει απόφαση πως το φθινόπωρο ήταν προ των πυλών . Αλλά και να χε επιστρέψει που το νόημα αφού είχε δώσει το λόγο του στην Αιμιλία να μην την πλησιάσει. Και δυστυχώς αυτή τη φορά έπρεπε να τον κρατήσει γιατί αν δεν το έκανε η Αιμιλία δεν θα του την χάριζε δεύτερη φορά στο καπάκι.

Σηκώθηκε από το σκαμπό που καθόταν και έριξε την άδεια κούπα στον νεροχύτη. Διαστροφή και αυτή ο πρώτος καφές της μέρας να είναι χειμώνα καλοκαίρι ελληνικός. Κόντευε δέκα και έπρεπε να κατεβεί να ανοίξει το μαγαζί, όχι πως θα πατούσε και κανένας με αυτή τη ζέστη, αλλά από το να κάθεται και κλαίει σαν γυναικούλα την μοίρα του καλύτερα στο μαγαζί.  Αυτό και αν ήταν κατάντια να προτιμάει να ανοίξει το μαγαζί από το να σαπίσει στον ύπνο. Κλείδωσε την πόρτα και κατέβηκε την σκάλα. Το μαγαζί μύριζε έντονα τσιγαρίλα από το προηγούμενο βράδυ, διαπίστωσε και άνοιξε όλα τα παράθυρα και τις πόρτες να αεριστεί ο χώρος. Έβαλε το ραδιόφωνο να παίζει και έπιασε την γωνία πίσω από το μπαρ χαζεύοντας τα άδεια τραπέζια. Άναψε ένα τσιγάρο και στην πρώτη ρουφηξιά του φάνηκε πως είδε την άλλη να του χαμογελάει καθισμένη σε μια γωνία. Ναι από εκείνη τη γωνία του είχε χαμογελάσει πριν άπειρα χρόνια  και με αυτό το χαμόγελο τον είχε κάνει αιώνιο σκλάβο της. Πόσο μαλάκας ήταν. Πόσο νέος... Ένα χαμόγελο και όλα τα είχε δώσει τίποτα δεν είχε κρατήσει και να που ακόμα πλήρωνε τα σπασμένα. Ερωτευμένος ακόμα μαζί της??? Ανάθεμα και αν ήξερε...έτσι νόμιζε αλλά μάλλον κάπου μέσα στα χρόνια της απουσίας της, δηλητήριο έγινε το συναίσθημα και εκείνος το άφησε να επεκταθεί σαν πανούκλα παντού. Και ήταν τόση πλέον η έκταση της ζημιάς που ακόμα και τώρα αν την έβλεπε μπροστά του πάλι στα πόδια της θα έπεφτε και ας μην ήξερε τι ένιωθε πια για εκείνη. Αντανακλαστική μνήμη , ηλιθιότητα, σάλιο στο γραμματόσημο όπως και να το βάφτιζε η ουσία ήταν ίδια "ιδανικός και ανάξιος εραστής" παρέμενε για όλες τις επόμενες και ειδικά για την Αγγελική ιδιαίτερα ανάξιος. Και όμως του έλλειπε...χριστέ μου πόσο του έλλειπε...

"Μέρα!"
"Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα! Πως από εδώ πρωί πρωί?"
"Με πέταξαν πάλι έξω...Αηδία έχει καταντήσει πια κάθε τρεις και λίγο να με πετάνε σαν την τρίχα από το ζυμάρι μέσα από το ίδιο μου το σπίτι"
"Ποιος αγόρι μου σε πέταξε η τρελοκαμπέρο και το βρέφος???"
"Ποιο βρέφος αυτό το δόλιο στόμα έχει και μιλιά δεν έχει που λέει ο λόγος. Η τρελή αγάπη μου και η δικιά σου..Ωχ σόρρυ μου ξέφυγε αλλά έχω απηυδήσει!!! Και όχι τίποτα άλλο αυτή τη φορά με πέταξε έξω η Αγγελική. Ούτε καλημέρα δεν είπε!! Αει σιχτίρ με τις γυναικείες φιλίες που έχω γίνει νομάς! Φτιάξε ένα καφέ να ανοίξει το μάτι μου γιατί ούτε καφέ δεν πρόλαβα να πιω Σαββατιάτικα!"
"Γύρισε???"
"Προφανώς αλλά χέσε με και εσύ! Μην αρχίσεις το παραγάδι και έχω μπλεξίματα μετά. Ένα καφέ θέλω να πιω λέμε που με τα ερωτικά σας μας έχετε γαμήσει ένα μήνα τώρα όλους!"
"Καλά είναι?"
"Αποστόλη έφυγα αν δεν φτιάξεις καφέ μιλάω σοβαρά! Κουβέντα δεν πρόκειται να μου πάρεις. Δικηγόρος είμαι ρε μαλάκα και ξέρω να κρατάω το στόμα μου κλειστό όταν επιβάλλεται. Οπότε τσάμπα χτυπιέσαι, χτύπα καλύτερα ένα φραπέ!"
"Καλά ρε φίλε... Πάω να στον φτιάξω γιατί γυάλισε το μάτι σου.."¨
"Έτσι μπράβο και κάνε το δυνατό όχι νεροζούμι" ούρλιαξε ο Κώστας στην πλάτη του Αποστόλη που ήδη πήγαινε προς τα ποτήρια. Αλλού έπρεπε να είχε πάει για καφέ ο ηλίθιος και όχι στη φωλιά του λύκου αλλά πόσο λογικά να σκεφτείς με τρεις ώρες ύπνο και χωρίς καφέ. Θα έπινε σφηνάκι το καφέ και θα εξαφανιζόταν και από εκεί γιατί αν έμενε μπορεί να του ξέφευγε τίποτα και μετά άντε να βγάλεις άκρη έτσι μπουρδέλο που τα είχαν κάνει. Γιατί για να τον πετάξει έξω η Αγγελική σίγουρα πάλι κάτι είχε γίνει. Βέβαια εκείνος όλα τα μάθαινε εκ των υστέρων αλλά φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά. Μπορεί μια λεπτομέρεια μικρή χωρίς σημασία που σε εκείνον δεν έλεγε τίποτα απολύτως, στην παρανοϊκή αυτή  ιστορία να σήμαινε περισσότερα. Γιαυτό σφηνάκι ο καφές και έξω από την πόρτα.
"Ορίστε ο καφές σου"
"Ευχαριστώ....Αχ καφεΐνη επιτέλους!"
"Ξενυχτισμένος φαίνεσαι το γλεντάγατε χτες???"
"Ναι σου λέω τρελά γλέντια! Στο κλαμπ "κολικοί" κάναμε κεφάλι μέχρι τις τρεις το πρωί!"
"Άκου όνομα για κλαμπ.."
"Α καλά ηλίθιε πλάκα κάνω! Ο μικρός κάτι με την κοιλιά του που συμβαίνει σε όλα τα μωρά. Ξυπνάει και πατάει κάτι τσιρίδες που σου σπαράζουν την ψυχή λες και τον μαχαιρώνουν και δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα....μόνο υπομονή μέχρι να περάσουν"
"Καλά μιλάς σοβαρά??? Στο γιατρό τον πήγατε???"
"Φυσιολογικό σου λέω είναι...κάτι για εγκλωβισμένο αέρα μας έλεγε που έχει να κάνει με το μπιμπερό. Προσπαθεί η Αιμιλία βέβαια να τον θηλάζει γιατί με το θηλασμό ελαττώνονται οι κολικοί αλλά δίνουμε πότε πότε και φόρμουλα..."
"Καλά μην μου λες άλλα. Τα μισά άλλωστε δεν τα κατάλαβα...καλό κουράγιο σας εύχομαι!"
"Ευχαριστούμε...Εσύ πως πας?"
"Όπως τα ξέρεις εδώ ψήνομαι...."
"Νόμιζα πως θα το έκλεινες για κάνα δεκαπενθήμερο να πας για κάνα μπάνιο αλλά η Αιμιλία μου πε πως είσαι ακόμα εδώ"
"Εδώ σταθερή αξία. Ακόμα το σκέφτομαι....Εσύ άδεια?"
"Από Δευτέρα άδεια εγώ έλλειπε ο Παναγιώτης και δεν μπορούσαμε να λείπουμε και οι δύο"
"Και αυτός ο παπάρας δεν μπορούσε να αλλάξει ημερομηνίες? "
"Σιγά μην άλλαζε. Πήρα πέντε μέρες όταν γέννησε η Αιμιλία και όταν του είπα να συνεχίσω αν είναι την άδεια μου, άρχισε να λέει πως αδύνατο, ότι είχε κανονισμένες διακοπές με σκάφος στα Επτάνησα με παρέα και πως αφού εγώ δεν θα πήγαινα πουθενά τι νόημα είχε να του χαλάσω τις δικές του διακοπές...Βγάζεις νομίζεις άκρη με τον Παναγιώτη..."
"Καλά για να σας την σπάσει το έκανε να ξέρεις..."
"Ίσως αλλά η Αιμιλία μου πε να τον γράψω και να μην τσακώνομαι καλοκαιριάτικα....Έτσι από Δευτέρα εγώ άδεια"
"Απορώ πως την παλεύεις ρε με αυτόν συνεργάτη...."
"Δεν είναι κακός... Κολλημένος είναι..."
"Με τη γυναίκα σου ρε και τον λυπάσαι κιόλας?????"
"Αποστόλη είμαι με την Αιμιλία πέντε χρόνια.. Έκανε τις επιλογές της τότε... Είμαι πιο ευτυχισμένος από ποτέ και ας έχω να κοιμηθώ οχτάωρο σερί σχεδόν ένα μήνα. Οπότε ναι τον λυπάμαι όπως λυπάμαι και εσένα! Εγώ κοιμάμαι και ξυπνάω δίπλα στη γυναίκα που με κάνει να γελάω όταν ταυτόχρονα με βγάζει από τα ρούχα μου κυριολεκτικά και μεταφορικά... Εσείς τι κάνετε???"
"Όχι να με συγκρίνεις με εκείνον! Και δεν έρχονται σε όλους τα πράγματα τόσο εύκολα όσο ήρθαν σε σένα..."
"Και να έλεγα πως δεν ξέρεις την Αιμιλία.... αν θεωρείς εύκολη μια σχέση μαζί της τότε φίλε μου δεν έχω τίποτε άλλο να πω.. μισό χτυπάει το τηλέφωνο ίσως να έγινε άρση του εμπάργκο... Παρακαλώ??? Έλα ρε εσύ είσαι εκατό χρόνια θα ζήσεις... Παναγιώτη κόψε τις μαλακίες Δευτέρα να είσαι στο γραφείο!!!... Ωραία πλάκα ρε πες τώρα τι θες......Τι????... Και τι το θες εσύ το τηλέφωνό της??? ... Ναι το έχω αλλά δεν στο δίνω αν δεν μου πει εκείνη να στο δώσω...Παναγιώτη μην επιμένεις και όχι δεν φοβάμαι την Αιμιλία αλλά δεν είναι σωστό να στο δώσω ακόμα και αν μου λες πως θες μια εξυπηρέτηση ιατρικής φύσεως.... Σου είπα θα ρωτήσω την ίδια και αν μου πει να στο δώσω θα στο στείλω... Με την Αιμιλία είναι τώρα, λογικά θα τη δω γυρνώντας σπίτι και θα τη ρωτήσω. Και αυτό μόνο και μόνο επειδή επικαλείσαι θέμα υγείας...  Ναι είπαμε δεν το ξεχνάω άντε τα λέμε.."
"Ο Παναγιώτης ήταν?"
"Ναι περίεργα πράγματα.... Πέτυχε λέει την Αγγελική στην Κέρκυρα και του σύστησε έναν καρδιολόγο για τον αδελφό του αλλά δεν συγκράτησε το όνομα.. και μου ζήταγε το τηλέφωνο της τώρα να του το ξαναπεί..."
"Στην Κέρκυρα ήταν η Αγγελική??"
"Αχ χριστέ μου με όλους τους τρελούς που έχω μπλέξει! Ο καθένας με το χαβά του! Ναι ρε μαλάκα που δεν έχεις ίχνος φαντασίας! Που αναρωτιόσουν και που είναι! Πολύ μυαλό θέλει για να καταλάβεις ότι ήταν Κέρκυρα εκεί δεν ζουν οι γονείς της????"
"Ποιος πάει στη μάνα του και τον πατέρα του για διακοπές στην ηλικία μας που έπρεπε και να το σκεφτώ!"
"Κάποιος ίσως που έφαγε σφαλιάρα τελευταία??"
"Ναι έτσι όπως το θέτεις έχει μια λογική..."
"Ευτυχώς που γύρισε γιατί παραλίγο να την κάνω πάλι την πατάτα...Και επειδή δεν την γλιτώνω φεύγω πριν μου ξεφύγει και τίποτα άλλο" είπε και ήπιε μονορούφι τον υπόλοιπο καφέ του ενώ έψαχνε την τσέπη του για λεφτά.
"Κερασμένος από μένα και αν τη δεις δώσε χαιρετίσματα"
"Άρε Αγγελική .... άρε Αγγελική εσύ δουλεύεις σε φρενοκομείο εμένα θα κλείσουν μέσα!!! " ούρλιαξε απελπισμένος ο Κώστας βγαίνοντας από το μαγαζί.

Ώστε στην Κέρκυρα ήταν... Όντως χαζομάρα του που δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα. Αν το είχε σκεφτεί θα μπορούσε να είχε αποφύγει να υποσχεθεί στην Αιμιλία να μην την πλησιάσει. Τώρα όμως ήταν αργά... Επέστρεψε πάντως , ήταν Αθήνα και λογικά από Δευτέρα θα γύριζε και στη δουλειά. Χάθηκε να δουλεύει σε ένα κανονικό νοσοκομείο. Αν δούλευε σε ένα κανονικό νοσοκομείο θα έκλεινε ένα ραντεβού με έναν άσχετο γιατρό και τότε θα την πετύχαινε χωρίς να αθετήσει τον όρκο του. Αλλά στο τρελάδικο με τι αφορμή να πήγαινε? Όχι πως δεν ήταν τρελός, για δέσιμο ήταν δίκιο είχε ο Κώστας. Αλλά αφού η Αγγελική δεν δούλευε σε κανονικό νοσοκομείο που ήξερε καρδιολόγους και τους σύστηνε κιόλας στον παπάρα τον Παναγιώτη? Άκου ότι εκείνος και ο Παναγιώτης έμοιαζαν! Αν δεν είχε μπει η Αιμιλία στη μέση θα του είχε σπάσει τα μούτρα πριν πέντε χρόνια που με ύφος τους μίλαγε για νομικό απόρρητο και άλλες τέτοιες μαλακίες. Μωρέ καλά του έκανε η Αιμιλία! Πήρε το αίμα τους πίσω. Είδε και αυτός τη γλύκα να μην μπορείς να έχεις αυτό που θες τόσο πολύ. Τελικά όντως έμοιαζαν με αυτό το κάθαρμα περισσότερο από όσο θα ήθελε.. και κάτι μέσα του του έλεγε ότι έμοιαζαν και σε κάτι ακόμα, αλλά και μόνο στο ενδεχόμενο να ισχύει η παρανοϊκή σκέψη που μόλις είχε κάνει, ανατρίχιασε ολόκληρος από την φρίκη. "Αποκλείεται!" είπε δυνατά και άρχισε να σκουπίζει τα τραπέζια διώχνοντας την μακρυά.   

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
  

XL story: κεφάλαιο εικοστό τέταρτο

Τεφάλ

Το λιμάνι την ώρα που επέστρεψαν είχε σχεδόν αδειάσει. Ελάχιστες παρέες καθόντουσαν σε κάποια μαγαζιά και ήδη φούρνοι και ψαράδικα ετοιμαζόντουσαν να υποδεχτούν την καινούρια μέρα. Μόλις πάτησε η Αγγελική το πόδι της στη στεριά παραζαλισμένη συνειδητοποίησε πως το στομάχι της ήταν πλέον τόσο άδειο που ούτε εμετό δεν μπορούσε να κάνει και ένα τρανταχτό γουργουρητό που μέσα στη ησυχία ακούστηκε σαν βρυχηθμός ήρθε να το επιβεβαιώσει.
"Καλά το στομάχι σου έκανε έτσι?" ρώτησε ο Παναγιώτης την ώρα που έδενε το φουσκωτό στην προβλήτα
"Προφανώς" απάντησε εκείνη δήθεν ενοχλημένη
"Πρέπει να σε ταΐσω αν και συνήθως τα κάνω ανάποδα...πρώτα τις ταΐζω και μετά... Πάμε για μια βάφλα???" πρότεινε χαμογελαστός
"Όχι βάφλα προς θεού όχι βάφλα! Ότι άλλο θες εκτός από βάφλα!" ούρλιαξε η Αγγελική που με το θάμνο στο κεφάλι να στεγνώνει άτακτα φουντωμένος από το θαλασσινό νερό έμοιαζε με αρχαία μαινάδα.
"Καλά πάμε για σουβλάκια α πα πα λες και σου είπα να σου δώσω μουρουνόλαδο κάνεις!Εγώ φταίω που ήθελα να είμαι ρομαντικός και να μην κλείσουμε την βραδιά με τζατζίκι!" αμύνθηκε ο Παναγιώτης και άρχισε να προχωράει προς το μόνο ανοιχτό σουβλατζίδικο που υπήρχε εκείνη την ώρα.

Βάλσαμο το πιτόγυρο για το ταλαιπωρημένο στομάχι της Αγγελικής. Βάλσαμο και η παγωμένη μπύρα. Τι κι αν ο γύρος ήταν ξεραμένος και κρύος και η πίτα καμμένη.Καθαρή πολυτέλεια που πέντε τα ξημερώματα είχαν έστω κάτι να τους σερβίρουν ενώ μάζευαν ήδη τραπέζια και καρέκλες.

"Εντάξει είσαι???"
"Ω ναι! κοινώς την έκανα ταράτσα..."
"Αγγελική.....να σου πω κάτι?"
"Και δεν το λες..."
"Θα πεις στην Αιμιλία τι έγινε απόψε??? Καλύτερα να της το πείς..."
"Γιατί?"
"Γιατί είμαι κάθαρμα όπως λέγαμε και νωρίτερα... και ένα ερωτευμένο κάθαρμα είναι χειρότερο από ένα απλό κάθαρμα να ξέρεις.. Θα της το πω εγώ και ο τρόπος που θα της το πω δεν θα είναι ο καλύτερος... Μπορεί να μην το επιδιώξω να τη δω μόνο και μόνο για να της το πω αλλά όταν συναντηθούμε με ξέρω... από την καψούρα μου θα το χρησιμοποιήσω..."
"Πόση ειλικρίνεια να αντέξω απόψε! Θα της το πω μείνε ήσυχος..."
"Αγγελική δεν είμαι μαλάκας...ερωτευμένος είμαι και οι ερωτευμένοι άνθρωποι είναι άρρωστοι....επικίνδυνα άρρωστοι... κάνουν και λένε πράγματα χωρίς λογική..."
"Εμένα το λες??? Ειδικά αυτό "το κάνουν πράγματα" μετά το αποψινό το προσυπογράφω!"
"Αύριο φεύγουμε με τα παιδιά για Παξούς...θα σου έλεγα να έρθεις μαζί αλλά...."
"Άστο βρε πουλάκι μου... δεν σου πάει να ξέρεις το ευγενικός. Δύο απόψε τα καθάρματα είπαμε. Στο καλό να πάτε και καλά να περάσετε. Φάε το σουβλάκι σου τώρα να μαζευτούμε γιατί το κινητό από την ώρα που πιάσαμε σήμα δονείται σαν τρελό. Η παλαβή η Πέγκυ θα έχει σηκώσει τον τόπο μέχρι και σε amber alert την έχω ικανή να με έχει δηλώσει!"
"Μην την αφήνεις να σου φέρεται έτσι.... η Αγγελική που γνώρισα εγώ δεν μασούσε..."
"Ανόητη αμοιβάδα! Η Αγγελική που γνώρισες εσύ δεν ήταν καν η κανονική.... Ξέρω τι κάνω... τεφάλ ξέρεις τι είναι?"
"Τηγάνι?"
"Επίστρωση τηγανιού! Με περνάω τελευταία ένα χεράκι και απόψε ολοκλήρωσα την πρώτη στρώση. Ξέρω τι κάνω...επιτέλους ξέρω!"
"Μάλλον νύσταξα γρι δεν κατάλαβα...Καλά περάσαμε πάντως δεν έχεις να πεις.."
"Ναι καλά ήταν... Αν εξαιρέσεις ότι με έχουν φάει τα κουνούπια και ότι το μαλλί μου θέλει δύο μπουκάλια μαλακτικό να έρθει στα ίσια του καλά περάσαμε..." είπε και σηκώθηκε από το τραπέζι. Τον καληνύχτισε ευγενικά τον φίλησε στο μάγουλο και άρχισε να περπατάει στο άδειο λιμάνι.

Πίσω από ένα λόφο μια αχτίδα φωτός ξεμυτούσε δειλά δειλά βάφοντας το σημείο εκείνο του ορίζοντα με μια περίεργη απόχρωση. Λυκαυγές θυμήθηκε το είχε πει κάποτε ο καθηγητής της Γεωλογίας και χαμογέλασε με το πόσες άχρηστες πληροφορίες κρατούσε το μυαλό της. Αποστόλης, αδελφή, έκτρωση, Αιμιλία ήρθαν άξαφνα σαν σκόρπιες λέξεις αλλά κουρασμένη αποφάσισε πως εκείνο το πρωινό της ήταν αδύνατο να τις επεξεργαστεί και τις ξανά έχωσε στο πίσω μέρος. Σήκωσε τα χέρια της σε μια προσπάθεια να μαζέψει με ένα λαστιχάκι τα μαλλιά της και πρόσεξε μια μελανιά στον αριστερό καρπό της. Ενθύμιο της αποψινής βραδιάς... σκέφτηκε και χαμογέλασε στην ανάμνηση του τρόπου που αυτή η μελανιά είχε προκληθεί. Ναι όλα καλά θα πήγαιναν...πλέον ήταν σίγουρη.

"Μπα τον βρήκες τον δρόμο???" φώναξε η Πέγκυ που ξενυχτισμένη και κλαμμένη την περίμενε στο πλατύσκαλο του σπιτιού.
"Πέγκυ είμαι κομμάτια θα τα πούμε άλλη ώρα..." είπε ευγενικά η Αγγελική και προσπάθησε να την προσπεράσει αλλά εκείνη την τράβηξε από το χέρι.
"Ποια νομίζεις ότι είσαι???? Έχασες τριάντα κιλά και νομίζεις πως έχεις αξία??? Πως τόλμησες??? Και να σε πήδηξε για την πλάκα του θα το έκανε ηλίθια! Για να την σπάσει σε μένα το έκανε!!!!" ούρλιαξε κάνοντας μια γατούλα που κοιμόταν να πεταχτεί και να αρχίσει να τρέχει.
"Αν με πήδηξε σίγουρα για να την σπάσει σε κάποια το έκανε αλλά όχι σε σένα δυστυχώς...." σχολίασε ειρωνικά η Αγγελική και τράβηξε το χέρι της συνεχίζοντας να ανεβαίνει τα σκαλιά
"Μην μου γυρνάς εμένα την πλάτη!!!! Πες μου τώρα που ήσασταν και τι κάνατε!!!" συνέχισε να φωνάζει η Πέγκυ σηκώνοντας τη γειτονιά στο πόδι
"Τα θες με λεπτομέρειες??? Ας πούμε ότι είχες απόλυτο δίκιο πολύ "πλούσιος" ο Παναγιώτης... μόνο που εγώ δεν αναφέρομαι στον τραπεζικό του λογαριασμό αλλά στο περιεχόμενο του παντελονιού του! Άντε καληνύχτα!!!" είπε η "Διαβολική" και γελώντας δυνατά μπήκε στο σπίτι.

Ξαπλωμένη με τα αλάτια στο άβολο κρεβάτι της κοίταξε το ξεφλουδισμένο ταβάνι και αφουγκράστηκε τη φασαρία που ερχόταν από την κουζίνα. Η Πέγκυ έδινε λεπτομερή αναφορά κλαψουρίζοντας στην μάνα της και η δόλια προσπαθούσε να την παρηγορήσει. Όταν θα ξυπνούσε θα έπρεπε να δώσει εξηγήσεις και αυτό την εκνεύριζε περισσότερο από όλα. Ποτέ δεν θα μεγάλωνε αυτή η Πέγκυ...σαν πεντάχρονο που του πήραν τη σοκολάτα έκανε. Γιατί ναι σοκολατάκι και μάλιστα γάλακτος στα μάτια της ο Παναγιώτης. Τελικά μήπως οι γυναίκες ήταν περισσότερο αμοιβάδες και από τους άντρες? Μπα όσο ανόητες και αν ήταν οι γυναίκες δεν έφταναν τον βαθμό χαζομάρας εκείνων. Ναι τον λυπόταν τον ταλαίπωρο τον Παναγιώτη σίγουρα περισσότερο από όσο λυπόταν και τον ίδιο της τον εαυτό. Από την άλλη τον Αποστολή παρά τα δεινά που του είχαν συμβεί αδυνατούσε να τον λυπηθεί. Τι να έκανε άραγε ο Αποστόλης εκείνο το πρωινό?  Σε ποιανής την αγκαλιά προσπαθούσε να ξεχάσει.... Να δεις κάποιο τραγούδι υπήρχε σχετικό αλλά δεν της ερχόταν από την κούραση... Και σε γυρεύω σε άλλα σώματα...σε ψάχνω σε άλλα σώματα...κάτι τέτοιο έλεγε. Όταν το είχε ακούσει πόσο ηλίθιο της είχε φανεί..και να που τελικά δούλευε. Όλοι τελικά το κάνουν . Άδικο ίσως αλλά αποτελεσματικό το ήξερε πλέον από πρώτο χέρι. Άντρες γυναίκες όλοι στην αρένα των πόθων και των παθών τους. Και ένας άλλος στίχος από το πουθενά να παίζει επαναλαμβανόμενα μέσα στο κεφάλι της σαν νανούρισμα... "το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως" ποιών δύο όμως αναρωτήθηκε... Το δικό της το σκοτάδι? του Παναγιώτη? του Αποστόλη? πολλά σκοτάδια μαζεύτηκαν και όχι φως, πίσσα μαύρη απλώθηκε και ας έμπαινε το φως του ήλιου από τις γρίλιες του παραθύρου. Δύο άντρες και οι δύο ερωτευμένοι με δύο γυναίκες που δεν τους ήθελαν και εκείνη ανάμεσα να προσπαθεί να ρίξει φως λαμβάνοντας πίσω περισσότερο σκοτάδι. "αει σιχτίρ ρε Στόκα που το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως! Έλα να σου πω εγώ το σκοτάδι του ενός τρεις μαζί τι το κάνουν!" μουρμούρισε και έχωσε το κεφάλι της κάτω από το μαξιλάρι.

"Καλημέρα..."
"Τι καλημέρα παιδί μου κοντεύει να νυχτώσει πάλι.."
"Ε καλησπέρα ρε μαμά..."
"Να σου κάνω καφέ??"
"Ναι να μου κάνεις. Η άλλη που είναι?"
"Έφυγε για Αθήνα..."
"Το καλύτερο νέο που άκουσα τελευταία!"
"Αγγελικούλα μου στο έχω ξαναπεί δεν θέλω να μαλώνεις μαζί της..."
"Μόνη της μαλώνει ρε μαμά!"
"Η Πέγκυ είναι καλό παιδί και παιδί της αδελφής μου άσε που είναι μικρότερη σου και πρέπει να την προστατεύεις..."
"Και εμένα από δαύτη ποιος θα με προστατέψει???"
"Εντάξει είναι λίγο κακομαθημένη αλλά είναι ξαδέλφη σου, αίμα σου..."
"Μαμά θα συνεχιστεί για πολύ η διάλεξη περί δεσμών αίματος??? Αν ναι να πάω έξω να πιω το καφέ μου!"  
"Άστη την Πέγκυ... Αγγελική μου ανησυχώ....είσαι διαφορετική παιδί μου....και δεν εννοώ μόνο στην εμφάνιση.. Σου συμβαίνει κάτι???"
"Γιατί ρε μαμά είμαι διαφορετική??"
"Δεν ξέρω....έκανες όντως αυτά που ισχυρίζεται η Πέγκυ? Εσύ με ένα άγνωστο???"
"Α σε αυτό αναφέρεσαι? Βλέπω πρόλαβε πριν φύγει να δώσει αναφορά... Αχ βρε μάνα που να σου εξηγώ τώρα..."
"Όχι να μου εξηγήσεις! Θα γίνεις μάνα"
"Και θα καταλάβω ξέρω ξέρω... Μάνα δεν ξέρω αν θα γίνω αλλά επειδή δεν θέλω να ανησυχείς όλα καλά! Ας πούμε πως έσπασα μια γλάστρα με τη σφεντόνα μου εντάξει?"
"Όχι Αγγελική δεν είναι το ίδιο! Παιδί μου αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα...τι σε έχει πιάσει??"
"Λοιπόν για να μην το κουράζουμε άδικα. Πρώτον δεν ήταν άγνωστος , δεύτερον πήρα όλες τις απαιτούμενες προφυλάξεις και τρίτον είμαι 35 χρονών γομάρα και κάνω τις επιλογές μου που οφείλετε να σέβεστε.."
"Που πήγε το παιδί μου? Τι του έκανες???"
"Μαμά αν ήξερες τι μάχες δίνω αυτή την εποχή θα έπρεπε να είσαι πολύ περήφανη για μένα και όχι να γκρινιάζεις.."
"Μα είμαι βρε μάτια μου! Πάντα είμαι περήφανη για σένα και εγώ και ο πατέρας σου! Και συγχώρα με αν γίνομαι συντηρητική αλλά δεν μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια.."
"Ηρέμησε μαμά δεν περνάω καθυστερημένη εφηβεία... Με ψάχνω λίγο... με ατσαλώνω.. κάνα δύο χέρια τεφάλ ακόμα και θα είμαι έτοιμη απλά με πέτυχες πάνω στην ανακαίνιση"
"Αχ περίεργα μου τα λες... Πες μου μόνο ένα πράγμα...είσαι ευτυχισμένη????"
"Είμαι σε καλό δρόμο!"
"Αυτό μου αρκεί τότε... Αχ βρε κόρη μου από μικρή έτσι περίεργα μιλούσες...και το έλεγα του πατέρα σου πως κακώς σε σπρώχνει προς την Ιατρική άλλο ήταν το δικό σου κάλεσμα...κάτι που να έχει να κάνει με τη χρήση του λόγου...δικηγόρος, δημοσιογράφος, συγγραφέας, φιλόλογος κάτι τέτοιο έπρεπε να γίνεις...αλλά πατέρας και κόρη δεν ακούγατε τίποτα κόλλησε το μυαλό και των δύο σας.."
"Και να είχε κολλήσει το ρημάδι μόνο σε αυτό. Το ένα κόλλημα πίσω από το άλλο έφαγε αυτό το μυαλό μου και με είχα και για έξυπνη τρομάρα μου! Που θα πάει... τεφάλ είπαμε τίποτα δεν θα ξανά κολλήσει πλέον, γιαυτό παλεύω"
"Δώσε παιδί μου τις μάχες σου όπως λες αλλά να θυμάσαι πάντα ένα πράγμα η αξιοπρέπεια σου είναι πάνω από όλα...αυτή μην την πουλήσεις για καμία νίκη.... δεν αξίζει"
"Αχ βρε μανούλα μου γλυκιά..μην ανησυχείς σε πλειστηριασμό θα βγάλω μόνο τα περιττά... είδες ξεκίνησα από τα περιττά κιλά και επειδή αν θέλω να "ολοκληρωθεί" η πώληση αυτή πρέπει να παλεύω προφανώς μια ζωή πάω να ρίξω μια βουτιά στη θάλασσα και επιστρέφω"
"Μα τέτοια ώρα???"
"Μαμά δεν υπάρχουν κατάλληλες ώρες...μόνο σωστές στιγμές...αυτό είναι ευτυχία το σύνολο των σωστών στιγμών.." είπε η Αγγελική και αφού πήρε την πετσέτα της από την απλώστρα της έστειλε ένα φιλί από μακρυά και άρχισε να κατηφορίζει προς την παραλία.  

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

XL story: κεφάλαιο εικοστό τρίτο

"Γυμνές" αλήθειες....

"Συγνώμη έτσι θα ξερνάς για το υπόλοιπο της βραδιάς??"
"Σκάσε και πάρκαρε αυτό το πράγμα σε ότι πλησιέστερο υπάρχει σε στεριά πριν αφυδατωθώ εντελώς!"
"Μα παρκαρισμένο το έχω! Άνοιξε τα μάτια σου παιδάκι μου!"
"Αχ Παναγιά μου το έκανες το θαύμα σου.....μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου θα σου ανάψω!!! Βοήθα με να κατέβω από αυτό το διάολο..."
"Θα καταξοδευτείς βλέπω..."
"Αει χέσου Παναγιώτη!!!"
"Μπα εμένα με βρίζεις  την ξαδέλφη σου την άφηνες όμως να στην λέει τόση ώρα!"
"Και μιας και το ανέφερες δεν νομίζω να ζήτησα βοήθεια μια χαρά το χειριζόμουν μόνη μου!"
"Τι να πω ρε άνθρωπε μάλλον όλο σου το τσαγανό κρυβόταν στο λίπος που έχασες..."
"Είπα και εγώ ο Παναγιώτης ιππότης κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε!"
"Όχι και ιππότης μην με προσβάλλεις! Το γνωστό κάθαρμα παραμένω"
"Χαίρομαι... Και δεν μου λες για να γυρίσουμε στο λιμάνι υπάρχει τρόπος να πάμε οδικώς??"
"Πολύ φοβάμαι πως όχι..."
"Ωχ Παναγίτσα μου τι τραβάω μες την μαύρη νύχτα η δόλια...."
"Άσε το μοιρολόι και παλουκώσου να συνέλθεις!"
"Να παλουκωθώ λες και έχω επιλογή να κάνω κάτι άλλο..."
"Μικρός που είναι ο κόσμος πάντως"
"Απελπιστικά μικρός!"
"Σταμάτησες να το τρως βλέπω πια όλο το φαΐ σου"
"Αχ Παναγιώτη λυπήσουμε ....όλο το βράδυ προσπαθώ να είμαι ζεν αλλά με το στομάχι μου σε αυτή την κατάσταση ,αδυνατώ. Θα ακούσεις τίποτα χοντρό και θα πληρώσεις και τα σπασμένα της άλλης..."
"Παρακαλώ.."
"Τι παρακαλάς παιδάκι μου???"
"Μην κοιτάς που δεν είσαι ευγενική και δεν λες ευχαριστώ που σε βοήθησα,  εγώ είμαι ευγενής και παρακαλώ"
"Μα τι ευγένεια!!! Και όχι δεν σε ευχαριστώ για τίποτα απολύτως, ας πούμε ότι απλά εξιλεώθηκες για τις μαλακίες που έλεγες όταν σε πρωτογνώρισα και ότι είμαστε πάτσι."
"Ναι σχετικά με εκείνο το βράδυ...."
"Άστο βρε παιδάκι μου μην πεις τίποτα και εμείς καψουρευτήκαμε και ας πούμε ότι καταλαβαίνουμε..."
"Όχι και καψούρα!!!"
"Καλά τραγούδα.."
"Καλά είναι???"
"Καλύτερα από ποτέ.."
"Και ο μαλάκας ο Κώστας μες την ευτυχία... μόνο εγώ έχω αλλεργία στην τόση ευτυχία???"
"Εσύ και ο Δρακουμέλ!"
"Η ζωή συνεχίζεται... και χωρίς Αιμιλία..."
"Πίστεψε το και ίσως συνεχιστεί...Κοίτα που θα σε λυπηθώ κιόλας...άτιμη ναυτία!"
"Αυτό και αν  είναι κατάντια να με λυπηθείς εσύ!"
"Μα πόσο αξιολάτρευτος είσαι!!"
"Σόρρυ... μου βγαίνει αυθόρμητα είναι και το θέμα που πιάσαμε..."
"Δεν πειράζει μην καταπιέζεσαι και πάθεις και τίποτα"
"Σου μίλησε για μένα?"
"Αχ Χριστέ μου. Ξεκόλλα καλέ μου άνθρωπε!!!"
"Εσύ ξεκόλλησες???"
".... τι λέγαμε???"
"Είδες??? Λοιπόν σου μίλησε???"
"Μέσες άκρες..."
"Και όσο σκέφτομαι ότι αν είχαμε γνωριστεί διαφορετικά μπορεί να την είχα εγώ τόσο τρελαίνομαι!"
"Δεν ξέρω πως γνωριστήκατε εγώ ξέρω πως "δεν" απλά "δεν" "
"Μα γιατί? Αφού έχω όλο το πακέτο! Μην σου πω ότι και πολύς της πέφτω!"
"Γιαυτό ίσως επειδή νομίζεις πως της πέφτεις και πολύς!"
"Όχι αυτή η ρουφιάνα η αδελφή της φταίει και το γαμημένο το νομικό απόρρητο!"
"Σε έχασα... ποια αδελφή? Έχει η Αιμιλία αδελφή?"
"Λογικό να μην το ξέρεις.. Ναι μια ανεγκέφαλη που κακή της ώρα με έκανε δικηγόρο της να εκτελέσω το διαζύγιο της"
"Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω τη συνάφεια με τη χυλόπιτα που έφαγες..."
"Παιδάκι μου αυτή η αλλοπρόσαλλη της την βάρεσε για άγνωστους λόγους και αιτίες και ένα πρωί την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν . Με προσέλαβε λοιπόν ως δικηγόρο για να τακτοποιήσω τις νομικές εκκρεμότητες δεσμεύοντας με να μην αποκαλύψω σε κανένα τον τόπο διαμονής της. Έτσι γνωρίστηκα με την Αιμιλία. Όπως λοιπόν φαντάζεσαι η Αιμιλία μαζί με ένα μουρόχαβλο που είχε παντρευτεί αυτή με κάναν χριστό να τους πω που είναι αλλά εγώ δεν μπορούσα. Και να σκεφτείς πως όταν ήρθε σε μένα, την είχε κάνει ήδη δύο χρόνια χωρίς σημάδια ζωής. Τώρα την Αιμιλία την ξέρεις, επιστράτευσε ότι μέσον είχε για να μάθει αυτό που ήθελε από γοητεία μέχρι απειλές και εγώ φυσικά σαν ζώο που είμαι την πάτησα άσχημα μαζί της. Όταν το κατάλαβε χρησιμοποίησε το τελευταίο της χαρτί, τη ζήλια. Άρχισε έτσι να βγαίνει με τον Κώστα... Και λίγο έλειψε να τινάξω την καριέρα μου στον αέρα. Στην πορεία πρέπει να τον ερωτεύτηκε γιατί σταμάτησε να με πιέζει για πληροφορίες. Έμεινα έτσι με το πουλί στο χέρι να αναρωτιέμαι γιατί αυτή η φευγάτη δεν πήγε όταν ήρθε στο γραφείο του Κώστα και προτίμησε το δικό μου...δίπλα δίπλα ήταν το κέρατο μου!"
"Μάλιστα δεν τα ήξερα αυτά, αλλά ξαναλέω  δεν νομίζω να είναι αυτός ο λόγος. Το ενδεχόμενο να μην είσαι ο τύπος της το έχεις σκεφτεί καθόλου???"
"Αποκλείεται σου λέω αφού το έχω όλο το πακέτο!"
"Ναι.. μόνη μου μιλάω..."
"Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα...αυτά σκέφτομαι και παίρνω τα πάνω μου. Στην όλη υπόθεση αυτόν τον ταλαίπωρο λυπήθηκα...μεγάλη κεραμίδα έφαγε. Εγώ δεν την είχα ποτέ αυτός την είχε, την παντρεύτηκε και πάνω που νόμιζε πως θα έκανε και οικογένεια η γκόμενα βάρεσε μια έκτρωση χωρίς καν να του το πει και εξαφανίστηκε. Γυναίκες παιδί μου, δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει με δαύτες. Α αυτόν ίσως να τον ξέρεις γιατί η Αιμιλία τον έχει χρόνια τώρα και τον "περιθάλπτει" να δεις πως τον έλεγαν.... Γαμώτο δεν θυμάμαι.... Μόνο ότι ήταν μπάρμαν θυμάμαι... Αγγελική??? Που πας καλέ???" είπε αλλά η Αγγελική είχε ήδη πλησιάσει στην ακτή  και έβγαζε τα ρούχα και τα παπούτσια της. Μένοντας με τα εσώρουχα κοίταξε το φεγγάρι μην ξέροντας τι να νιώσει. Πολλές οι πληροφορίες και είχαν έρθει χωρίς προειδοποίηση από το πουθενά μέσα στη νύχτα πάνω σε μια βραχονησίδα. Θυμός? Λύπη? Απογοήτευση? Προδοσία? Ανακούφισή? Όλα αυτά και τίποτα συνάμα. Αγγελική και Διαβολική εξαφανισμένες και οι δύο. Μοναξιά... σίγουρα μοναξιά...κατέληξε και βούτηξε στη θάλασσα.
"Καλά σου σάλεψε? Βγες έξω θα παγώσεις!" φώναξε σαστισμένος ο Παναγιώτης και η Αγγελική πέταξε στην στεριά και τα εσώρουχα της.
" Δεν έρχεσαι καλύτερα εσύ μέσα?" την άκουσε να του λέει πριν βουτήξει ολόκληρη κάτω από το νερό
"Αν μπω και εγώ μέσα δεν υπόσχομαι τίποτα για τη συνέχεια. Και είπαμε εγώ κάθαρμα παραμένω...ένα ερωτευμένο με την Αιμιλία κάθαρμα, με περίσσεια όμως ορμονών " της εξήγησε μόλις ξανά βγήκε στην επιφάνεια.
"Έλα μέσα Παναγιώτη....ας πούμε πως απόψε θα είμαστε δύο τα καθάρματα.. έλα να κάνουμε παρέα" του είπε και άπλωσε το γυμνό της χέρι που γυάλιζε βρεγμένο κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ

XL story: κεφάλαιο εικοστό δεύτερο

Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα?

Φτάνοντας στο λιμάνι η Αγγελική κοίταξε πίσω της και βλέποντας την αναψοκοκκινισμένη Πέγκυ να κάνει υπεράνθρωπες προσπαθειες να φτάσει στο σημείο που βρισκόταν η ίδια, δεν μπόρεσε να μην χαμογελάσει διαβολικά. "Καλά νέφτι σου έβαλαν" την άκουσε να λέει, όταν επιτέλους την έφτασε και λύθηκε στα γέλια. Περιμένοντας την ξαδέλφη της να μιλήσει στο τηλέφωνο για να συνεννοηθεί που ακριβώς ήταν το σκάφος των γνωστών της, κοίταξε μαγνητισμένη την θάλασσα, που λεία σαν γιαούρτι καθρέφτιζε τα φώτα των μαγαζιών και του δρόμου. Κρίμα που δεν πρόλαβαν να πάνε μαζί κάπου διακοπές...σκέφτηκε και αμέσως έδιωξε μακρυά την σκέψη σαν βότσαλο που το πέταξε και χάθηκε μέσα στα ήρεμα νερά.
"Καλέ σου μιλάω τόση ώρα! Πάμε! Λίγο παρακάτω είναι!" ούρλιαξε η Πέγκυ και την έβγαλε από την νιρβάνα της. Με τους ρόλους αντίστροφα αυτή τη φορά άρχισε να την ακολουθεί βαριεστημένα μετανιώνοντας που είχε δεχτεί να τη συνοδεύσει. Όταν δε η Πέγκυ της έδειξε από μακρυά ενθουσιασμένη το τεράστιο σκάφος που φωτισμένο και μεγαλοπρεπές δέσποζε όλη την προβλήτα συνειδητοποίησε πως δεν είχε πάρει μαζί της το χάπι για την ναυτία. Μακάρι να έμενε το σκάφος σταθερό ευχήθηκε, διαφορετικά θα φρόντιζε την πρώτη ρουκέτα να την ρίξει προς την κατεύθυνση της Πέγκυ έτσι για να βγάλει και το άχτι της.
"Τι έπαθες ρε χλώμιασες!"
"Πέγκυ δεν ήπια χάπι για την ναυτία πες μου ότι δεν θα κινηθεί αυτό το πράγμα..."
"Δεν ξέρω. Μακάρι να κινηθεί θα είναι τέλεια μια βόλτα με τέτοιο ωραίο καιρό!"
"Εξαρτάται πως εννοεί ο καθένας το τέλεια....γαμώτο και μου έπεσαν και βαριά τα καλαμαράκια και ακόμα να χωνέψω.."
"Κανόνισε να ξερνάς σαν το γατί και να με κάνεις ρεζίλι!! Σκάσε τώρα και ανέβα" είπε και καμαρωτή καμαρωτή άρχισε να ανεβαίνει πάνω στο σκάφος. Μόλις όμως η Αγγελική πάτησε το πόδι της στο πολυτελές δοκάρι που λειτουργούσε σαν είσοδος, κοίταξε κάτω το κενό και τη θάλασσα και ένιωσε ένα ένα τα καλαμαράκια να διατάσσονται σε σχηματισμό εκτόξευσης. "Όταν ζαλίζομαι έχω ανάγκη από κάτι σταθερό"  θυμήθηκε τα λόγια της Αιμιλίας και σήκωσε το κεφάλι της αναζητώντας κάτι σταθερό να κοιτάξει πάνω στο σκάφος και έκπληκτη είδε κάτι που δεν το περίμενε, διαπιστώνοντας πόσο μικρός μπορεί να είναι ο κόσμος. Με έντονα σαρκαστική διάθεση πλέον, κλείδωσε το βλέμμα της στο εξεταστικό βλέμμα εκείνου και κατάφερε να περάσει τη δοκό ισορροπίας και να μπει μέσα.
"Μα ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να βγάλω τα πέδιλα μου..." άκουσε την Πέγκυ να κλαψουρίζει συνεχίζοντας να τον κοιτάει στα μάτια έτοιμη να ξεσπάσει σε γέλια
"Α Παναγιώτη η ξαδέλφη μου που σου έλεγα.." συνέχισε αδιάφορα η Πέγκυ ενώ έλυνε τα λουράκια από τα πέδιλα της
"Αγγελική????" είπε εκείνος έκπληκτος
"Να βγάλω και εγώ παπούτσια???" ρώτησε χαμογελώντας η Αγγελική
"Όχι όχι τα τακούνια δεν επιτρέπονται στα σκάφη.. Αγγελική εσύ είσαι??" επέμενε εκείνος με το ίδιο κεραυνοβολημένο ύφος
"Ναι παιδάκι μου κλείσε το στόμα σου!" απάντησε η Αγγελική που με το ζόρι κρατούσε τη Διαβολική σε καταστολή
"Συγνώμη γνωρίζεστε????"  πετάχτηκε θορυβημένη η ξυπόλυτη πλέον Πέγκυ
"Βασικά έχουμε κοινούς γνωστούς" διευκρίνισε η Αγγελική και τον προσπέρασε προχωρώντας στο εσωτερικό του σκάφους, ξεχνώντας εντελώς και την ναυτία αλλά και την ενοχλητική Πέγκυ που πράσινη από την ταπείνωση να αποχωριστεί τα ψηλοτάκουνα της και μπερδεμένη για τον τρόπο που γνωρίζονταν το θύμα και η ξαδέλφη της ακολούθησε σαν σκυλάκι τους υπόλοιπους.

Μέσα στην επόμενη μισή ώρα η Πέγκυ είχε καταφέρει να ανασυνταχθεί και σταυρώνοντας με χάρη τα ξυπόλυτα πόδια της, μοίραζε χαμόγελα δεξιά και αριστερά κυρίως αριστερά που καθόταν ο Παναγιώτης. Η δε Αγγελική είχε ήδη αρχίσει να βαριέται και έπαιζε με το καλαμάκι από το ποτό της. Όπως είχε ξεφτίσει η αρχική σαστιμάρα της Πέγκυ και είχε επανέλθει η αλαζονεία της έτσι αντίστοιχα είχε ξεφτίσει και το ενδιαφέρον της Αγγελικής για την αναπάντεχη συνάντηση με τον Παναγιώτη. Όλη η παρέα πάνω στο σκάφος ήταν πανομοιότυποι κλώνοι του Παναγιώτη και της Ελένης/Πέγκυ  και εκείνη βαριόταν τόσο πολύ που μετά βίας παρακολουθούσε τη ανούσια συζήτηση. Τέτοιες στιγμές της έλλειπαν απίστευτα τόσο η Αιμιλία όσο και ο Αποστόλης που με το χιούμορ τους κατάφερναν ακόμα και το πιο βαρετό θέμα να το μετατρέψουν σε ενδιαφέρον.
"Με τι ασχολείσαι Αγγελική?" ρώτησε ένας ξανθός κλώνος Παναγιώτη
"Α η Αγγελική δυστυχώς απέτυχε στις εξετάσεις και δεν κατάφερε να σπουδάσει ιατρική που ήταν το όνειρό της. Νοσοκόμα είναι." πρόλαβε να απαντήσει η Πέγκυ
"Και εσύ Πέγκυ?" συνέχισε το κουίζ ο ίδιος
"Εγώ τελειώνω το διδακτορικό μου στην αρχιτεκτονική" απάντησε και πάλι η Πέγκυ φουσκώνοντας από περηφάνια και ψηλώνοντας μερικούς πόντους.
"Και είσαστε ξαδέρφες ε??? " πετάχτηκε μια κοκκινομάλλα
"Ναι μην βλέπετε που δεν μοιάζουμε εγώ μοιάζω του μπαμπά μου η Αγγελική της μαμάς της που είναι αδελφή της δικής μου. Οι μαμάδες μας πάντα έτσι ήταν με απλοϊκή και λίγο χωρική εμφάνιση ενώ ο μπαμπάς μου είναι κούκλος. Ευτυχώς εμένα τα γονίδια με αγαπάνε." συνέχισε με τον ίδιο χαριτωμένο τρόπο η Πέγκυ και η Αγγελική θυμήθηκε την ναυτία της.
"Πέγκυ ζηλεύω τα πόδια σου! Ελλειπτικό????" ρώτησε με ενδιαφέρον η κοκκινομάλλα
"Ελλειπτικό και TRX τρεις φορές την εβδομάδα! Κάνουν θαύματα προσπαθώ να πείσω και την Αγγελική αλλά δεν πείθεται με τίποτα και το έχει τόση ανάγκη... Βλέπετε η Αγγελική έχασε πρόσφατα πολύ βάρος αλλά όσο και αν της εξηγώ ότι δεν αρκεί να είσαι αδύνατος για να είσαι κομψός δεν με ακούει. Αλήθεια Παναγιώτη μου εσύ όταν την γνώρισες χοντρή ήταν???" είπε δήθεν αθώα γυρνώντας προς τον Παναγιώτη που παρακολουθούσε χαμογελαστός την συνομιλία.
"Ναι Πέγκυ μου χοντρή με γνώρισε" απάντησε αδιάφορα η Αγγελική που προσπαθούσε με κόπο να συνεφέρει Αγγελική και Διαβολική που έπαιζαν μπουνιές μέσα της.
"Α έτσι εξηγείται που τρόμαξε να σε γνωρίσει!" συνέχισε στο ίδιο τέμπο η Πέγκυ που έδινε ρέστα κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι και υπό την μουσική υπόκρουση της aretha fraklin να μιλάει για σεβασμό σαν ειρωνεία.
"Αλήθεια έχεις καμία καλή θαυματουργή δίαιτα θέλω και εγώ να χάσω 5 κιλάκια που με βασανίζουν?" ρώτησε την Αγγελική η κοκκινομάλλα που με το ζόρι πρέπει να ζύγιζε 52 κιλά.
"Ναι βρε και εγώ ήθελα να στο πω πως χρειάζεται να χάσεις λίγο βάρος!" ξέφυγε της Αγγελικής αυθόρμητα και αμέσως μάζεψε τη Διαβολική που ετοιμαζόταν να ξεχυθεί και να τους πάρεις όλους ο διάολος. Ανάσες Αγγελική, ανάσες! είπε στον εαυτό της και ξαναμπήκε σε κατάσταση νιρβάνας παρατηρώντας τον Παναγιώτη να χαμογελάει από απέναντι. Ευτυχώς για το υπόλοιπο της βραδιάς η Πέγκυ ήταν απασχολημένη να φλερτάρει τον Παναγιώτη σε σημείο που ένιωσε να τον λυπάται κιόλας. Η υπόλοιπη παρέα συνέχιζε να συζητάει αδιάφορα θέματα και η Αγγελική άρχιζε να απολαμβάνει και πάλι το ποτό της και το δροσερό αεράκι που ερχόταν από τη θάλασσα, ξεχνώντας για δεύτερη φορά ότι ήταν πάνω σε σκάφος.
"Να σου βάλω ένα ποτό ακόμα?" άκουσε να της λέει ο Παναγιώτης που είχε σκύψει δίπλα της χωρίς να τον καταλάβει
"Όχι Παναγιώτη να μην της βάλεις  έφαγε καλαμαράκια τηγανιτά το μεσημέρι και ήδη έχει πιει 2 ποτά! Αμάν κάναμε να γίνει άνθρωπος μην μου την παρασύρεις!" τσίριξε η Πέγκυ από την άλλη άκρη.
"Θα απαντήσεις ή θα απαντήσω εγώ???" ρώτησε κοιτώντας την έντονα ο Παναγιώτης σαν να περίμενε από εκείνη να πει κάτι.
"Μπα θα συμφωνήσω με την αγαπημένη μου εξαδέλφη όχι άλλο αλκοόλ για μένα σήμερα. Ευχαριστώ.." απάντησε χαμογελαστά η Αγγελική κάνοντας την Πέγκυ να λάμψει από ικανοποίηση.
"Οκ εσύ το προκάλεσες!" είπε εκείνος και πριν προλάβει να καταλάβει τι ήθελε να της πει, την έπιασε και μπροστά σε όλους την φίλησε με πάθος. Σοκαρισμένη η Αγγελική θέλησε να τον σπρώξει όταν το βλέμμα της έπεσε στο ύφος της Πέγκυ και πλέον η Διαβολική ήταν εκτός ελέγχου.
"Εμάς μας συγχωρείτε αλλά έχουμε αφήσει στο παρελθόν μια συζήτηση στη μέση" είπε ο Παναγιώτης όταν ξεκόλλησε από πάνω της και τραβώντας την από το χέρι την οδήγησε στο μικρό φουσκωτό που ήταν δεμένο δίπλα στο πολυτελές σκάφος.
"Κατέβα!" την πρόσταξε και εκείνη χαμογελώντας πήδηξε μέσα.
"Αγγελική έλα αμέσως πίσω!" ούρλιαξε υστερικά η Πέγκυ αλλά ήταν πλέον αργά ο Παναγιώτης είχε βάλει μπροστά την μηχανή και μέσα σε ένα σύννεφο νερού είχαν χαθεί στο σκοτάδι.  

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

XL story: κεφάλαιο εικοστό πρώτο

Mπρατσάκια έξω λοιπόν!

Φτάνοντας στη  Ηγουμενίτσα και περιμένοντας το πλοίο για να περάσει απέναντι στην Κέρκυρα η Αγγελική ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται. Τα μισούσε τα καράβια από παιδί, της προκαλούσαν ναυτία ακόμα και σαν εικόνα. Ευτυχώς απέναντι θα την περίμεναν οι γονείς της που τόσο της είχαν λείψει τόσους μήνες που είχε να τους δει. Όταν της είχαν ανακοινώσει ότι θα πήγαιναν να μείνουν μόνιμα στην Κέρκυρα της είχε κακοφανεί. Μπορεί να ήταν τριάντα χρονών και οικονομικά ανεξάρτητη αλλά δεν έπαυαν να αποτελούν το σημείο αναφοράς της. Τους αγαπούσε πολύ και ας τους χρέωνε σε ένα βαθμό για κάποιες από τις αδυναμίες της. Ανυπομονώντας για την αντίδραση τους όταν θα την έβλεπαν ήπιε το χαπάκι κατά της ναυτίας και επιβιβάστηκε στο πλοίο. Κάθισε σε μια γωνία όσο μακρύτερα μπορούσε από τα φινιστρίνια και τη στιγμή που ένιωσε να δονείται το πάτωμα από τις μηχανές που έπαιρναν μπροστά έκλεισε τα μάτια της ελπίζοντας το βοριαδάκι που φυσούσε από το πρωί να μην έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες στο άδειο στομάχι της.

Καθ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και με τα μάτια κλειστά η εικόνα του Αποστόλη ερχόταν ξανά και ξανά μπροστά της. Μπορεί να μην είχε ρωτήσει την Αιμιλία να μάθει τι κρυβόταν πίσω από τη συμπεριφορά του αυτό όμως δεν σήμαινε πως είχε σταματήσει και να τον σκέφτεται. Της έλλειπαν η τρέλα του, το χιούμορ του, οι βάφλες του, ο τρόπος που την έκανε να νιώθει ελεύθερη δίπλα του ακόμα και γυμνή...ναι ίσως ήταν ο μόνος άντρας που την έκανε να ξεχνάει χαλάρωση, κυτταρίτιδα, ραγάδες και όλα τα σχετικά. Και το καλύτερο ήταν πως τα κατάφερνε όλα αυτά χωρίς λόγια... Κρίμα  όμως που όλα ήταν μονόπλευρα . Γιατί αν ήταν αμφίδρομα απλά δεν θα μπορούσε, ότι και αν κρυβόταν πίσω από τις κινήσεις του, να προχωρήσει μπροστά τόσο άμεσα. Ναι είχε βαρεθεί να το ακούει πως οι άνθρωποι είναι πολυγαμικά όντα. Ναι δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις για αιώνια πίστη. Ναι ήξερε καλά πλέον πως οι άντρες είναι αμοιβάδες έρμαια των ενστίκτων τους και οι γυναίκες εγκεφαλικές σε βαθμό αηδίας...και όμως όσο και αν ήξερε τη θεωρία στη πράξη αρνιόταν να το δεχτεί. Δεν ήταν προδοσία αυτό που ένιωθε....δεν ήταν καν χτύπημα του εγωισμού της ... ήταν ένα κενό....ένα τεράστιο κενό μέσα της που με το πάνω κάτω του πλοίου επικεντρωνόταν στο στομάχι και της προκαλούσε αναγούλα. Τις πρώτες μέρες τα είχε βάλει με τον εαυτό της. Δεν ήμουν εγώ αρκετή...έλεγε και ξανάλεγε και μπουκωνόταν με φαγητό για να γεμίσει το κενό. Ώσπου ξύπνησε όταν η Αιμιλία είχε φύγει πια και ενώ ήταν έτοιμη να παραγγείλει ακόμα δύο πίτσες έντρομη διαπίστωσε πως όντως δεν ήταν αρκετή όχι όμως για εκείνον αλλά γιαυτό που ζητούσε η ίδια από τον εαυτό της. Γιατί είχε απαιτήσεις και ας μην το παραδεχόταν, απαιτήσεις που την πλήγωνε που δεν μπορούσε να τις ικανοποιήσει . Απαιτούσε να είναι όμορφη λες και όλοι οι άνθρωποι είναι τέλειοι σαν φωτομοντέλα περιοδικών... Ανεχτική λες και δεν ήταν άνθρωπος αλλά οσιομάρτυρας.... ευγενική λες και η ηρεμία των υπόλοιπων ήταν πολυτιμότερη από τη δική της... Αποφάσισε έτσι να αφήσει και τη Αγγελική και τη Διαβολική που μόνο ζητούσαν και θα μάθαινε να μην έχει παράλογες απαιτήσεις , θα μάθαινε να χαίρεται τις μικρές νίκες της και να ξεπερνά ακόμα και τις μεγαλύτερες ήττες της, θα μάθαινε να ξεχωρίζει τις δικές τις ανάγκες από τις ψεύτικες ανάγκες που υιοθετούσε από τους άλλους, θα μάθαινε να νιώθει καλά με το σώμα της χωρίς τα δικά του χάδια....καλά με το μυαλό της χωρίς την καθοδήγηση της Αιμιλίας ...καλά με τα ψεγάδια της χωρίς να κρύβεται πίσω τους.  Έτσι μέσα στο πλοίο που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά στα πλαίσια των αποφάσεων της αυτών γνωρίζοντας πως κακώς τον ξαναφέρνει στο μυαλό της παραδόθηκε στη μελαγχολία της απουσίας του, γιατί μόνο έτσι αγκαλιάζοντας ακόμα και τα πιο παράλογα συναισθήματα της και τις πιο παράλογες επιθυμίες μόνο έτσι θα μπορούσε κάποια στιγμή να αποδεχτεί όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που την συνέθεταν.... μόνο έτσι θα μπορούσαν Αγγελική και Διαβολική μονοιασμένες να χαράξουν καινούρια μονοπάτια....μόνο έτσι θα μπορούσε να διεκδικήσει σωστά το δικό της μερίδιο στην ευτυχία. 

Βγαίνοντας στο κατάστρωμα του πλοίου και περιμένοντας να αποβιβαστεί ένιωσε την αφόρητη ζέστη να την γονατίζει. Κοίταξε με ευγνωμοσύνη το αμάνικο μπλουζάκι που φορούσε και χαμογέλασε. Ναι τα μπράτσα της είχαν κρεμάσει αλλά δεν την ένοιαζε. Το μόνο που έβλεπε πλέον κοιτώντας τα, ήταν πως έτσι γυμνά κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, ανέπνεα όσο καλύτερα μπορούσαν στην ανυπόφορη ζέστη και λίγο παραδίπλα η καρδία της που τόσο την είχε προφυλάξει όλα αυτά τα χρόνια, γυμνή και αυτή,  προσπαθούσε να αναπνεύσει. Και να που τα κατάφερνε....με μικρές μικρές ανάσες έκανε τεράστιες προσπάθειες να πάρει και να δώσει οξυγόνο.

"Αγγελική μου παιδί μου είσαι μια κούκλα!!!" άκουσε τη μαμά της ενθουσιασμένη να της λέει χώνοντας την μες την αγκαλιά της
"Καλέ εσύ άλλαξες τελείως!" παρατήρησε ο πατέρας της φιλώντας την κορυφή του θάμνου του κεφαλιού της και το στομάχι της δεν άντεξε την συγκίνηση και άδειασε λίγα εκατοστά δίπλα τους.

Και κάπως έτσι με τους γονείς της να τη επαινούν περήφανοι για την απώλεια του βάρους της και εκείνη να ξερνάει κάθε δέκα λεπτά ταλαιπωρημένη από το ταξίδι, η Αγγελική βρήκε τις απαντήσεις που τόσο έψαχνε. Τίποτα δεν της έφταιγε... Τίποτα απολύτως... Μονίμως πίστευε πως κάτι έφταιγε για όλα αλλά τελικά η ίδια απλά δημιουργούσε προβλήματα στον εαυτό της για να δικαιολογεί ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μόνη της έπνιξε μέσα στο λίπος την Διαβολική με την τεράστια θέληση και την αντικατέστησε με το άβουλο πλάσμα που είχε γίνει. Μόνη της γιατί την βόλευε και γιατί την τρόμαζε. Και ενώ θα μπορούσε να την είχε βάλει απλά στη θέση της μαλώνοντας την που ζητούσε τόσα από εκείνη, επέλεξε απλά να την εξαφανίσει. Ακόμα και σαν Αγγελική στα άκρα λειτουργούσε στα αντίθετα όμως άκρα από αυτά που λειτουργούσε η Διαβολική με την αλήθεια να είναι μάλλον κάπου στη μέση.

Χαλάρωσε έτσι ήρεμη που όλα κούμπωναν σιγά σιγά και άρχισε να απολαμβάνει τα κολακευτικά σχόλια φίλων και συγγενών , το λαμπερό ήλιο και τις κρυστάλλινες παραλίες κάνοντας για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια διακοπές από όλους και από όλα. Ακόμα και η ενοχλητική της εξαδέλφη που χρόνια την βασάνιζε με αλησμόνητες ατάκες δεν μπορούσε πλέον να την αγγίξει με τα λόγια της. Έτσι όταν με ξινισμένα μούτρα τη συγχάρηκε που έγινε επιτέλους άνθρωπος, ενώ η Αγγελική είχε πιάσει μια γωνία και έκλαιγε και η Διαβολική ούρλιαζε να της πει "πως εγώ έγιναν εσύ δεν θα γίνεις ποτέ", εκείνη δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Απλά χαμογέλασε και μπήκε στη θάλασσα ξεχνώντας εντελώς το σχόλιο που συνοδευόταν φυσικά από συμβουλές για τρόπους σύσφιξης και προγράμματα aerobic. Ναι όλα καλά θα πήγαιναν σκέφτηκε όσο έκανε ένα μακροβούτι.

"Τι θα φας?"
"Νομίζω καλαμαράκια τηγανητά "
"Καλά μες το λάδι είναι. Αν τρως έτσι δεν νομίζω να συντηρήσεις τα κιλά που έχασες..."
"Ναι αποφάσισα, καλαμαράκια τηγανητά θα φάω"
"Αγγελική άκου και έναν άνθρωπο που μια ζωή είναι αδύνατος, η σωστή σιλουέτα χρειάζεται θυσίες...Να εγώ θα πάρω μια ντοματοσαλάτα!"
"Καλή σου όρεξη λοιπόν"
"Αχ δεν με ακούς και θα το μετανιώσεις. Ξαδέλφη σου είμαι και από αγάπη στο λέω, αλλά τέλος πάντων κάνε του κεφαλιού σου. Το βράδυ θα έρθεις??? Γνώρισα προχτές μια παρέα δικηγόρων που έχουν έρθει με σκάφος και με έχουν καλέσει. Ο ένας είναι και κούκλος! Αν δεν το κάνω εγώ να τρέχει πίσω μου σε μια εβδομάδα, να μην με λένε Πέγκυ!"
"Βασικά Παγώνα σε λένε..."
"Πέγκυ με λένε!!!!!!!"
"Καλά Πέγκυ μου αλλά δεν θα μπορέσω. Ευχαριστώ για την πρόσκληση αλλά είμαι κουρασμένη από το ταξίδι"
"Έλα σου λέω είναι μεγάλη παρέα έχει και άλλους και τώρα που σουλουπώθηκες λίγο όλο και κάτι καλό μπορεί να σου κάτσει! Είμαι σχεδόν 8 χρόνια μικρότερη σου και ήδη δουλεύω για να βρω το σωστό σύζυγο έτσι όπως πας στο ράφι θα μείνεις!"
"Μπα βαριέμαι και πάλι ευχαριστώ.."
"Βρε μπας και έχεις βρει κάτι και μας το κρατάς μυστικό??"
"Μόλις βρήκα μια μύγα στην ντοματοσαλάτα σου..."
"Μπλιάχ!!!!Αν αλλάξεις γνώμη μου λες εντάξει?" είπε και φώναξε νευριασμένη τον σερβιτόρο για να τον κάνει σκουπίδι. Γιατί η Πέγκυ είχε κάνει διατριβή ολόκληρη στο πως να εξευτελίζει τους άλλους εξευτελίζοντας κυρίως τον εαυτό της. Της άρεσε της Αγγελικής πολύ η νέα της οπτική. Της άρεσε και η επιλεκτική ακοή που είχε αρχίσει να αναπτύσσει. Το μόνο που δεν της άρεσε ήταν που όταν μίλησε με την Αιμιλία, πριν από μια ώρα, δυσκολεύτηκε να κρατηθεί να μην ρωτήσει για εκείνον. Αλλά και πάλι και αυτό μες το πρόγραμμα ήταν, και να της λείπει και να τον σκέφτεται. Όχι υπερβολικές απαιτήσεις υπενθύμισε στον εαυτό της ρίχνοντας λεμόνι στα καλαμαράκια της.
"Λοιπόν θα έρθεις??¨"
"Νόμιζα πως το είχαμε κλείσει αυτό το θέμα..."
"Έλα ρε Αγγελική....έλα για μένα σε παρακαλώ!!!"
"Τι με θες πουλάκι μου εμένα? Μια χαρά θα περάσεις μόνη σου..."
"Σε  θέλω για ξεκάρφωμα! Έλα πες ότι θα έρθεις!!!!"
"Αχ βρε Πέγκυ αν  υποσχεθείς να βγάλεις τον σκασμό για όλη την υπόλοιπη μέρα και με αφήσεις να να φάω και να απολαύσω το μπάνιο μου χωρίς να πρήζεις θα έρθω"
"Γιατί το λες αυτό!!! Εγώ σε πρήζω????"
"Πέγκυ!!!! Τσιμουδιά αν θες να έρθω μην ακούσω κιχ!"

Και με θιγμένο ύφος μαζεύτηκε στην καρέκλα της και έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην ξαναμιλήσει γιατί την ήθελε την Αγγελική μαζί οπωσδήποτε. Δίπλα στην Αγγελική φαινόταν η υπεροχή της και προκειμένου να τυλίξει τον πλούσιο δικηγόρο εκείνος έπρεπε να νιώσει αξία, που αυτή η θεά, τον είχε προσέξει. Έφαγε έτσι σιωπηλά την ντοματοσαλάτα της κοιτώντας την Αγγελική να τρώει τα λαχταριστά καλαμαράκια και για να πνίξει τη ζήλια της για το νόστιμο φαγητό που απαρνιόταν, άρχισε να καταστρώνει σχέδια για τα ρούχα που θα φορούσε το βράδυ. Σίγουρα το στενό μαύρο στράπλες τοπ και από κάτω το κοντό λευκό σορτσάκι που τόσο την κολάκευαν. Κοίταξε τα μαυρισμένα καλλίγραμμα πόδια της και ένιωσε τόση ικανοποίηση στη θέα τους που σχεδόν τους χαμογέλασε. Χαλάλι οι τόσες ώρες στο γυμναστήριο και οι άλλες τόσες κάτω από τον ήλιο. Έδειχναν εκπληκτικά και όταν το βράδυ θα τα στόλιζε και με ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα αποκλείεται να μην τα πρόσεχαν όλοι ειδικά όταν δίπλα θα ήταν τα πόδια της Αγγελικής που άσπρα σαν το γάλα και πλαδαρά ακόμα και αδύνατα, έμοιαζαν σαν ξεφουσκωμένα μπαλόνια! Φάε Αγγελική τα καλαμαράκια σου, σκέφτηκε χαιρέκακα και συνέχισε να οραματίζεται το απόλυτο σύνολο που θα την οδηγούσε στην επιτυχία.

Και όντως όταν το ίδιο βράδυ κοιτάχτηκε στο καθρέφτη μόνο που δεν έφτυσε το είδωλο της. Για ακόμα μια φορά θα εντυπωσίαζε τα πλήθη ήταν σίγουρη. Πήρε το μικρό τσαντάκι της και φώναξε δυνατά. "Άντε Αγγελική τελείωνε θα αργήσουμε" και βγήκε στη βεράντα να περιμένει την ξαδέλφη της που δεν άργησε να φανεί.
"Κορίτσια είστε δύο κούκλες!"
"Τι λες ρε θεία? Παιδάκι μου σε σκάφος μας έχουν καλέσει πως ντύθηκες έτσι???"
"Γιατί τι έχω??? Μια χαρά είμαι πάμε να τελειώνουμε...νυστάζω λέμε!"
"Γιαυτό έβαλες την νυχτικιά σου??? Σαν χίπισσα είσαι με αυτό που φοράς!!"
 "Χέσε με ρε Πέγκυ και προχώρα!"
"Μα με την μακρυά κελεμπία και το σανδάλι θα έρθεις! Τράβα βάλε κάτι άλλο!!!"
"Αν βάλω κάτι άλλο θα είναι οι πυτζάμες μου..... "
"Καλά εσύ θα γίνεις ρεζίλι προχώρα" και γύρισε  η Αγγελική την πλάτη της και άρχισε να προχωράει και κόντεψε να πάθει έμφραγμα η Πέγκυ. Γιατί το φόρεμα της Αγγελικής μπορεί να ήταν μακρύ και να συνοδευόταν από σανδάλια αλλά σχεδόν όλη η πλάτη ήταν έξω και έτσι όπως είχε τα μαλλιά της σηκωμένα σε κότσο ο λαιμός της έδειχνε απίστευτα μακρύς. Ναι η ξαδέλφη της έδειχνε πιο όμορφη από ότι θα περίμενε. Γιαυτό ίσως ήθελε να βγάλει το φόρεμα  γιατί όχι μονο δεν πρόδιδε τα ψεγάδια του σώματος της αλλά να που αναδείκνυε και τα προτερήματα του. Πήρε μια βαθιά ανάσα, τίναξε το μαλλί της και άρχισε να τρέχει πίσω της, παραπατώντας με τα ψηλοτάκουνα στα καλντερίμια.   

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ

XL story: κεφάλαιο εικοστό

Γαρνιτούρα

Ούτε δύο μέρες δεν είχαν περάσει που η Αγγελική είχε φύγει για την Κέρκυρα και της Αιμιλίας της έλλειπε ήδη. Στο τηλέφωνο όταν μίλησαν της είπε ότι είχε φτάσει μια χαρά και πως απολάμβανε τη θάλασσα και τον ήλιο και την είχε πιστέψει. Ίσως να την είχε ζηλέψει και λίγο που εκείνη κλεισμένη μέσα στο διαμέρισμα δεν προλάβαινε να αλλάζει πάνες. Σκέφτηκε να πει του Κώστα να πάνε και εκείνοι ένα σαββατοκύριακο κάπου να πάρουν αέρα αλλά μόλις είδε την κοιμισμένη αμοιβάδα της να τεντώνεται ήρεμη στην κούνια  άλλαξε αμέσως γνώμη. Ένα καλοκαίρι ήταν θα περνούσε. Ο μικρούλης την είχε ανάγκη και η Αιμιλία δεν ήταν πλέον τόσο εγωίστρια ώστε να τον εγκαταλείψει έστω και για δυο μέρες. Αναστέναξε έτσι συνειδητοποιώντας πως οι ανέμελες μέρες άνηκαν στο παρελθόν και έτρεξε στην κουζίνα να αποστειρώσει πιπίλες και μπιμπερό πριν ξυπνήσει και πάλι ο μικρός δαίμονας. Εκεί όμως που ετοιμαζόταν να βάλει σε λειτουργία το μηχάνημα άκουσε το κινητό της να δονείται από το τραπεζάκι του σαλονιού και έτρεξε να το σηκώσει σίγουρη πως ο Κώστας για ακόμα μια φορά είχε ξεχάσει την μάρκα από τις πάνες που αγόραζαν. Στο τηλέφωνο όμως δεν ήταν ο Κώστας αλλά ο Αποστόλης που για να μην χτυπήσει το κουδούνι την έπαιρνε τηλέφωνο να του ανοίξει μιας και ήταν από κάτω.
"Σου έκοψε βλέπω αυτή τη φορά...Πάλι καλά μόλις κοιμήθηκε..." ψιθύρισε όταν του άνοιξε την πόρτα
"Έχεις λίγο χρόνο να μιλήσουμε?" ρώτησε εκείνος διστακτικά
"Έχω. Κάτσε να βάλω την αποστείρωση και έρχομαι. Βγες στη βεράντα όμως να μην τον ξυπνήσουμε γιατί αν ξυπνήσει δεν θα έχω πια χρόνο. Κάνω δύο καφέδες και έρχομαι.." του απάντησε κοιτώντας τον με συμπάθεια. Η μούρη του έλεγε περισσότερα από όσα θα της έλεγε ο ίδιος, σκέφτηκε όσο έφτιαχνε τους καφέδες και τον λυπήθηκε προκαταβολικά για αυτά που θα του έλεγε ή για την ακρίβεια γι αυτά που δεν θα του έλεγε....

"Ορίστε ο καφές σου"
"Ευχαριστώ...Ο Κώστας?"
"'Εξω για δουλειές θα αργήσει.."
"Ωραία... "
"Τι κάνεις εσύ πως είσαι?? Διακοπές δεν πήγες ακόμα?"
"Καλά είμαι και διακοπές όχι ακόμα....Αιμιλία που είναι???"
"Ποιος??"
"Ξέρεις ποιος....Σε παρακαλώ πες μου που είναι..."
"Δεν πρόκειται να σου πω Αποστόλη... Άστη ήσυχη, διακοπές έχει πάει.. Είναι μια χαρά η τουλάχιστον είναι σε καλό δρόμο να γίνει μια χαρά. Άστη λοιπόν. Αν την νοιάζεσαι έστω και λίγο άστη..."
"Πες μου που έχει πάει. Πρέπει να της μιλήσω..."
"Δεν νομίζω ότι την ενδιαφέρουν αυτά που έχεις να της πεις.."
"Δεν έχει σημασία αν την ενδιαφέρουν εγώ πρέπει να τα πω!"
"Μην φωνάζεις! Γιατί το κάνεις τώρα αυτό? Και αυτό μέσα στα πλαίσια της παρανοϊκής άμυνας σου είναι? Το καταλαβαίνεις πόσο εγωιστής γίνεσαι?"
"Αιμιλία εσύ θα έπρεπε να με καταλαβαίνεις περισσότερο από όλους....."
"Όχι Αποστόλη δεν σε καταλαβαίνω! Και αν μοιραστήκαμε μια παρόμοια κατάσταση δεν σημαίνει πως πάντα θα σε δικαιολογώ. Δεν άφησε μόνο εσένα....και έμενα άφησε...Δεν έμεινες μόνο εσύ με ερωτηματικά και εγώ έμεινα... Το έχουμε ξαναπεί και στο παρελθόν έφυγε και δεν πρόκειται να μας εξηγήσει ποτέ το λόγο..εγώ το δέχτηκα εσύ αρνείσαι να το δεχτείς. Τελικά εγώ την αγαπούσα περισσότερο από εσένα γιατί εγώ τη συγχώρεσα ενώ εσύ δεν μπορείς να την συγχωρέσεις. Εσύ και το τεράστιο εγώ σου!"
"Και γίνομαι σαν εκείνη..... γιαυτό θέλω να μιλήσω στην Αγγελική γιατί δεν θέλω να γίνω σαν εκείνη....Πες μου που είναι σε εκλιπαρώ θα μου στρίψει! Τόσες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι στην προσπάθεια μου να μην ξαναζήσω αυτό που έζησα το μόνο που πέτυχα ήταν να γίνω σαν εκείνη... Δεν θέλω να κάνω στην Αγγελική αυτό που μου έκαναν, δεν θέλω να την αφήσω με ερωτηματικά... Μόνο να με προστατέψω προσπαθούσα...πες μου ότι με πιστεύεις..."
"Και σε πιστεύω και το ξέρω γιαυτό και σου μιλάω ακόμα όχι γιατί σου "χρωστάω" όπως είπες τις προάλλες. Εκείνη ίσως να χρωστάει και στους δυο μας εξηγήσεις το ότι μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα όμως δεν με κάνει και εμένα υπεύθυνη για τις πράξεις της. Αλλά έφυγε Αποστόλη πάνε τόσα χρόνια και πλέον το μόνο που εύχομαι είναι να είναι καλά όπου και αν είναι. Εσύ ισχυρίζεσαι ότι έχασες τον έρωτα της ζωής σου , αν και πολύ αμφιβάλω αν υπήρξε κάτι τέτοιο για σένα, εγώ έχασα την αδελφή μου...το κοντινότερο γενετικά άνθρωπο πάνω σε αυτό το πλανήτη! Δεν σκοπεύω λοιπόν να σε παρηγορώ πλέον...ξέρεις κάτι οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν σαν ανθρώπους..εκείνη έκανε τις δικές της, εγώ τις δικές μου και τώρα μάλλον είναι η ώρα να κάνεις και εσύ τις δικές σου.. Όταν είπες ότι κάπου αποσκοπούσα όταν σας άφησα να μπλέξετε είχες δίκιο. Ναι επέλεξα να σας αφήσω γιατί ήλπιζα πως θα σας κάνει καλό και βλέπω ότι είχα δίκιο ακόμα και αν ξέρω πως αυτή τη στιγμή είστε και οι δύο τα χάλια σας τα μαύρα... Η Αγγελική είναι ένας καλός άνθρωπος, έξυπνος, ειλικρινής με όλους, όμορφος μέσα και έξω με ένα μεγάλο ελάττωμα , όλη της τη ζωή ήταν ανειλικρινής με τον εαυτό της. Ναι από την πρώτη φορά που συναντηθήκατε το ήξερα πως χαλαρά αν σας έβαζα στο ίδιο χώρο δεν θα αργούσατε και οι δύο να κάνετε αντανακλαστικά αυτό που κάνετε πάντα. Εκείνη να κοροϊδεύει τον εαυτό της και εσύ να μπλέξεις με ακόμα έναν άνθρωπο που η συναισθηματική του αναπηρία σου φαίνεται μεγαλύτερη από τη δική σου. Και ενώ στην αρχή μου φαινόταν η χειρότερη ιδέα, στην πορεία είδα πως ίσως ήταν η μόνη μου ευκαιρία να ταρακουνηθείτε και οι δύο και ίσως λέω ίσως να συνέλθετε! Και ναι πήρα ρίσκο αλλά άλλη επιλογή δεν είχα.... Και όσο προχωρούσατε και κάνετε αυτά που περίμενα να κάνετε σας κοιτούσα μαζί και ήλπιζα πως ίσως γινόταν το θαύμα και χωρίς να χρειαστεί να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε ίσως μαθαίνατε ο ένας στον άλλο πόσο διαστρεβλωμένα βλέπετε τους εαυτούς σας αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ζωή όμως παραμύθι δεν είναι και τελικά απλά κάνατε αυτά που θα κάνατε σε οποιαδήποτε άλλη σχέση. Εσύ για ακόμα μια φορά αποφάσισες να το παίξεις μαλάκας και εκείνη για ακόμα μια φορά αποφάσισε να το παίξει το θύμα κρυμμένη πίσω από την αδυναμία της για το φαγητό! Και εκεί που προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια της απογοητευμένη που τελικά ούτε και η συνύπαρξη σας μπόρεσε να σας μάθει  το ελάχιστο, εκείνη λες και βγήκε από το λήθαργο που ζούσε όλη της τη ζωή και δεν ρώτησε τίποτα...Ναι τίποτα απολύτως. Αυτό το πλάσμα που  κοιτάζεται στο καθρέφτη και ανατριχιάζει με το είδωλο που αντικρίζει, αυτό το πλάσμα που χρεώνει μονίμως λάθος πράγματα γιατί δεν έχει τη δύναμη να αποδεχτεί πως απλά δυσκολεύεται να διεκδικήσει το μερίδιο της ζωής που της αναλογεί, αυτό το πλάσμα μας έβαλε όλων πανηγυρικά τα γυαλιά! Κατάφερε σε λίγες μόνο μέρες να ξεχωρίσει τον εαυτό της από ότι συναισθήματα της προκαλείς, κατάφερε να δαμάσει την περιέργεια της ακόμα και την ανάγκη της να σε δικαιολογήσει ενώ είναι ακόμα τρελά ερωτευμένη μαζί σου και αποφάσισε να προσπαθήσει για πρώτη φορά να δει τον εαυτό της καθαρά! Μην μου ζητάς λοιπόν να σου πω που είναι..... δεν θα το κάνω. Της το χρωστάμε και οι δύο να την αφήσουμε να δυναμώσει..."
"Έχεις δίκιο.....θα την αφήσω στην ησυχία της....Εγώ το μόνο που δεν ήθελα ήταν να την βλάψω....να την πληγώσω ήθελα για να την προλάβω πριν με πληγώσει εκείνη...."
"Και έρχομαι σε σένα ηλίθιε άνθρωπε... συνειδητοποιείς πόσα χρωστάς σε αυτή τη κοπέλα? Επτά χρόνια τώρα σε βλέπω να κάνεις το ίδιο ξανά και ξανά. Και να που το πιο "αδύναμο θύμα" σου ήταν εκείνο που σε έκανε να ξυπνήσεις! "Μεγαλούργησα" μου είπες, και αν και  δεν έχω ιδέα τι σκατά έκανες, ακόμα και αυτό δείχνει πόσο σε επηρέαζε η Αγγελική, πόσο πολύ σε είχε πλησιάσει και πόσο πολύ την φοβόσουν! Στην αρχή όταν είπες θέλω να της μιλήσω πίστεψα πως απλά ήθελες να βεβαιωθείς ότι μετά από ότι έγινε εκείνη σε είχε διαγράψει για να είσαι ήρεμος ότι δεν θα "κινδύνευες" από εκείνη. Και θα σου το έσπαγα το κεφάλι αν δεν έλεγες το μαγικό ότι γίνεσαι σαν αυτό που απεχθανόσουν. Το ξεπερνάς Αποστόλη...επιτέλους το ξεπερνάς, επιτέλους θες να δώσεις και όχι μόνο να πάρεις..και μπορεί να είναι αργά για να κάνετε κάτι σωστό με την Αγγελική αλλά σίγουρα και οι δύο βγήκατε σοφότεροι από αυτή τη τόσο σύντομη σχέση....."
"Θα μου κάνεις μια τελευταία χάρη? Όταν μιλήσετε θα της πεις πως λυπάμαι πολύ?"
"Αν με ρωτήσει υπόσχομαι να της το πω...μόνο όμως αν με ρωτήσει..."
"Ευχαριστώ Αιμιλία...για όλα σε ευχαριστώ...."
"Να μην με ευχαριστείς....και να μην ξεχνάς αυτό που σου είπα...δεν είμαι ο Θεός που γράφει την ιστορία...οι επιλογές μας γράφουν όλων μας την ιστορία....ακόμα και λίγο πριν το τέλος όλα μπορούν να αλλάξουν... η γαρνιτούρα σε ένα πιάτο είναι εκείνη που είτε το αποθεώνει είτε το κάνει βαρετό και αδιάφορο..." 

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ

XL story κεφάλαιο δέκατο ένατο

ctrl + alt + delete

Δύο μέρες έδωσε η Αιμιλία στην Αγγελική να θρηνήσει και να σκεφτεί ότι μπορεί να είχε συμβεί ανάμεσα σε εκείνη και τον Αποστόλη. Πάνω κάτω φανταζόταν τι μπορεί να είχε γίνει βάση παρόμοιων προηγούμενων καταστάσεων και αν και  από το πρώτο λεπτό ήθελε να τρέξει κοντά της θεώρησε σοφό να της δώσει χρόνο. Ναι την περίμενε αυτή την κατάληξη και πράγματι όπως της είχε πει και εκείνος κάπου αποσκοπούσε όταν δεν είχε αποτρέψει αυτή τη σχέση. Παρόλαυτα τώρα που η ιστορία ακολουθούσε τα μονοπάτια που είχε προβλέψει δεν μπορούσε να μην στεναχωριέται που η φίλη της θα έπρεπε να περάσει δια πυρός και σιδήρου για να κατανοήσει κάποια πράγματα. Λυπόταν που μόνο με το σκληρό αυτό τρόπο θα μάθαινε να πατάει γερά στα πόδια της αλλά δεν μετάνιωνε. Περίμενε έτσι υπομονετικά να περάσει λίγος χρόνος και μόνο όταν ξημέρωσε η τρίτη μέρα από εκείνο το βράδυ ξεκίνησε για το σπίτι της Αγγελικής.

Τρεις φορές χρειάστηκε να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας της και άλλες τόσες να την καλέσει στο κινητό της μέχρι εκείνη τελικά να της ανοίξει. Προετοιμασμένη για όλα έσπρωξε την πόρτα και μπαίνοντας μέσα απλά διαπίστωσε πως η φίλη της για ακόμα μια φορά υπάκουε στο προβλέψιμο. Το δωμάτιο ημισκότεινο με τα παντζούρια κατεβασμένα μύριζε έντονα και αποπνικτικά. Παντού πεταμένα κουτιά από πίτσες και μακαρονάδες σε διάφορα σημεία καθώς και διάφορα άδεια σακουλάκια από πατατάκια και άλλα παρόμοια είδη.  Πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού παρατεταγμένα με ιδιαίτερη τάξη άδεια βάζα πραλίνας και πάνω στο καναπέ μια σκιά που θύμιζε τη φίλη της. Χωρίς να μιλήσει έκλεισε την πόρτα πίσω της, άνοιξε τα παράθυρα για να αεριστεί ο χώρος και παίρνοντας μια σακούλα σκουπιδιών άρχισε να μαζεύει τα αποφάγια. Όταν το σπίτι πια θύμιζε λιγότερο χωματερή και μύριζε πιο ανθρώπινα ,έβαλε την καφετιέρα να δουλεύει, σήκωσε με τρυφερότητα την Αγγελική που βρισκόταν σε κατατονική κατάσταση και την οδήγησε σιωπηλά στο μπάνιο. Της έβγαλε τα ρούχα και την έβαλε στην μπανιέρα. Άνοιξε το ζεστό νερό και άρχισε να την πλένει και όσο με το σφουγγάρι και το σαπούνι προσπαθούσε να βγάλει από πάνω της ξεραμένα μακαρόνια και λεκέδες από σοκολάτα η Αγγελική άρχισε να τρέμει παρά το ζεστό νερό που εκτός από τη σαπουνάδα πλέον ξέπλενε και τα δάκρυα της.  

Μισή ώρα αργότερα η Αγγελική με καθαρά ρούχα και πιο ήρεμη καθόταν ξανά στο καναπέ κρατώντας μια κούπα με καφέ ενώ απέναντι της η Αιμιλία περίμενε υπομονετικά να αρχίσει να μιλάει εκείνη πρώτη. Θα της έδινε όσο  χρόνο χρειαζόταν ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα καθόντουσαν εκεί αμίλητες για ώρες. Προς έκπληξη της όμως δεν θα έπαιρνε τόσο πολύ. Η Αγγελική από την πρώτη γουλιά ήταν έτοιμη να μιλήσει.

"Από εκείνον το έμαθες?"
"Ναι..."
"Σου είπε λεπτομέρειες?"
"Όχι ...Μόνο ότι με έχεις ανάγκη..."
"Καλοσύνη του..Αλλά καλά είμαι Αιμιλία τσάμπα σε έστειλε"
"Μα δεν το βλέπω πως είσαι μια χαρά!Φυσικά και τσάμπα με έστειλε!"
"Σε πειράζει αν δεν σου πω τι έγινε ακριβώς??"
"Χέστηκα για το τι έγινε ακριβώς!"
"Ωραία... Σε ευχαριστώ που ήρθες πάντως και σε ευχαριστώ που με έκανες μπάνιο το χρειαζόμουν προφανώς...Ο μικρός καλά είναι?"
"Ο μικρός μια χαρά είναι, για καλή του τύχη είναι ακόμα πολύ μικρός και πολύ ευτυχισμένος με στοιχειώδη πράγματα.."
"Τον ζηλεύω....μακάρι να ήμουν και εγώ βρέφος πάλι..."
"Δεν είσαι όμως, είσαι ενήλικη..."
"Το ξέρω...το εμπέδωσα καλά τις τελευταίες μέρες...Να σε ρωτήσω κάτι?"
"Ότι θες..."
"Το ήξερες εξαρχής πως δεν θα κρατούσε....το ήξερες πως ήμουν ερωτευμένη μαζί του και ας έλεγα εγώ τα δικά μου....και ενώ με προειδοποίησες από τη πρώτη στιγμή...με άφησες....γιατί με άφησες???"
"Γιατί σε αγαπάω Αγγελική γιαυτό.."
"Περίεργος τρόπος να δείχνεις την αγάπη σου..."
"Και εκείνος σε αγαπάει..."
"Ακόμα πιο περίεργος τρόπος αυτός που έδειξε την δική του..."
"Μου έχεις θυμώσει??"
"Όχι.... αυτή τη στιγμή αδυνατώ να νιώσω το οτιδήποτε... να κοιμηθώ θέλω μόνο. Να κάνω εμετό και να κοιμηθώ. Πονάει το στομάχι μου και το κεφάλι μου βουίζει. Έχεις λίγο χρόνο να κάτσεις μέχρι να με πάρει ο ύπνος?"
"Θα κάτσω όσο χρειαστεί ο Κώστας έχει αναλάβει τον μικρό, μην σε νοιάζει, εσύ απλά ξάπλωσε"
"Αιμιλία??? Εγώ φταίω ε????"
"Ναι εσύ φταις...όχι όμως γιατί έγινε ότι έγινε αλλά γιατί το αφήνεις να σε φέρνει σε αυτή την κατάσταση..."
"Αιμιλία...μου λείπει πολύ..."
"Και εκείνου ίσως του λείπεις περισσότερο..."
"Γιατί τότε???"
"Γιατί εσύ αγαπάς λιγότερο από όσο θα έπρεπε τον εαυτό σου και εκείνος περισσότερο από όσο θα έπρεπε τον δικό του.."
"Είμαι κουρασμένη...πολύ κουρασμένη.." είπε και έκλεισε τα μάτια της. Και όσο την κοιτούσε ανήμπορη στον καναπέ να αποκοιμιέται η Αιμιλία δεν άντεξε και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της. "Υπομονή και θα δεις πως μόνο καλό θα σου κάνει η ιστορία αυτή", ήθελε να της φωνάξει και να την πάρει αγκαλιά αλλά αρκέστηκε να την κοιτάζει και να δακρύζει βουβά. Και εκεί λίγο πριν βυθιστεί εντελώς στον ύπνο την άκουσε να λέει σαν παραμιλητό "Συγνώμη που δεν ήμουν αρκετά δυνατή και το ξανάριξα στο φαγητό...." και ακόμα περισσότερα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της Αιμιλίας που ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της ήταν τόσο στεναχωρημένη που είχε πέσει μέσα σε όλα.

Μέσα στις επόμενες μέρες η Αγγελική με τη βοήθεια της Αιμιλίας άρχιζε σιγά σιγά να συνέρχεται. Καθημερινά η Αιμιλία πήγαινε σπίτι της για κάποιες ώρες και απλά καθόντουσαν μαζί χωρίς να συζητάνε το συμβάν λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Σαν ανείπωτη μυστική συμφωνία από μέρος και των δύο θεώρησαν ότι ήταν πολύ νωρίς για να το σκαλίσουν και να το αναλύσουν. Άφηναν λοιπόν το χρόνο να κάνει τη δουλειά του ξεθωριάζοντας συναισθήματα και παρορμήσεις. Συζητούσαν έτσι για το μωρό, τη βάφτιση και την Αθήνα τον Αύγουστο που έμοιαζε με επίγειο καμίνι.

"Αύριο φεύγω πάω Κέρκυρα για λίγες μέρες..." ανακοίνωσε η Αγγελική ένα απόγευμα και η Αιμιλία  την κοίταξε προβληματισμένη
"Το καταλαβαίνω πως έχεις ανάγκη να ξεφύγεις λίγο, αλλά το βρίσκεις καλή ιδέα να πας Κέρκυρα?" την ρώτησε ανήσυχα
"Και που να πάω? Έχω άλλες δέκα μέρες άδεια και αν δεν φύγω θα το μετανιώσω το χειμώνα που όλη μου την άδεια την πέρασα εδώ... πρέπει να βρω απαντήσεις και όσο είμαι εδώ δεν μπορώ" απάντησε με ειλικρίνεια
"Ο Κώστας έχει ένα σπίτι στην Μυτιλήνη...σου έχω φέρει τα κλειδιά και οδηγίες πως θα το βρεις. Είναι έτοιμο καθαρό και στη διάθεση σου αν θες..Όσο για απαντήσεις το ξέρεις πως όσες μπορώ να σου δώσω εγώ πολύ ευχαρίστως..." πρότεινε βγάζοντας από την τσάντα της ένα μπρελόκ με κλειδιά και ένα τσαλακωμένο χαρτί.
"Ευχαριστώ και εσένα και τον Κώστα αλλά θα πάω Κέρκυρα... εκεί είναι κάποιες από τις απαντήσεις που χρειάζομαι....όσο για αυτές που έχεις εσύ το σκέφτηκα πολύ και αποφάσισα ότι δεν θα με βοηθήσουν όσο και αν τρώγομαι μέσα μου να τις μάθω... Όταν τον πρωτοσυνάντησα μου είχες πει ότι είναι μπερδεμένη υπόθεση και τότε βάση δεν έδωσα. Εγώ όμως είμαι πιο μπερδεμένη υπόθεση και αν δεν ξεμπερδευτώ η ίδια αδυνατώ να φορτωθώ και το δικό του μπέρδεμα. Μπορεί αν μάθαινα τι τον έκανε να φερθεί όπως φέρθηκε να ένιωθα στιγμιαία καλύτερα αλλά αυτό  δεν θα έλυνε τα δικά μου θέματα. Αν θέλω λοιπόν να με αγαπήσω περισσότερο μου χρωστάω να πατήσω ctrl, alt ,delete και να το αφήσω όπως έχει. Εύχομαι κάποια στιγμή να ξεμπλεχτεί και εκείνος αλλά το αποφάσισα πως δεν θα τον βοηθήσω εγώ σε αυτό και όχι από εγωισμό και θυμό αλλά από καθαρά αίσθημα επιβίωσης. Δεν θέλω λοιπόν τις απαντήσεις σου Αιμιλία πολύ απλά γιατί δεν είναι πλέον αυτές που ψάχνω.... " είπε σαν χείμαρρος και η Αιμιλία χαμογέλασε ικανοποιημένη. Η φίλη της μετά από τόσους μήνες έκανε το πρώτο βήμα και ήταν τόσο σπουδαίο αυτό το πρώτο βήμα που ένιωσε περηφάνια να την πλημμυρίζει. Η Αγγελική θα έβρισκε το δρόμο της και ας είχε περάσει αυτός μέσα από τα σκατά. Σε αυτό ήλπιζε από την πρώτη στιγμή και να που τώρα έπαιρνε σάρκα και οστά. Χαρούμενη μάζεψε ξανά τα κλειδιά και το χαρτάκι, την φίλησε στο μάγουλο τρυφερά και λίγο πριν βγει από το σπίτι κελάηδησε με το γνωστό της τρόπο "Είμαι Θεά η πουτάνα!" και άκουσε το γέλιο της Αγγελικής που τόσο καιρό είχε να ακούσει πίσω από την κλειστή πόρτα.

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ