Ρίξε και άλλο λάδι στη φωτιά
Αν κάποιος έλεγε στην Αγγελική πριν από οχτώ μήνες ότι θα ζούσε τέτοιες καταστάσεις το πιθανότερο ήταν να του χορηγούσε αγωγή για ψευδαισθήσεις. Η πραγματικότητα όμως αποδείκνυε ότι ήταν ικανή για περισσότερα από όσα ποτέ φανταζόταν. Δύο μήνες είχαν περάσει από το γάμο της Αιμιλίας και πλέον οι νυχτερινές συνευρέσεις με τον Αποστόλη είχαν γίνει σχεδόν εβδομαδιαίες. Στην Αιμιλία το εξομολογήθηκε λίγο καιρό μετά και εκείνη φυσικά αντέδρασε σαν να ήταν κάτι απόλυτα αναμενόμενο. Δεν την απέτρεψε από το να το συνεχίσει αλλά ούτε και την ενθάρρυνε. Το μόνο που της είπε ήταν να προσέχει. Αλλά η Αγγελική ένιωθε ότι έκανε το σωστό και αγνόησε την συμβουλή της. Δεν υπήρχε άλλωστε κάτι από το οποίο να κινδύνευε. Ένας αντιπερισπασμός ήταν ο Αποστόλης που θα την βοηθούσε να σταθεροποιήσει το χαμένο της βάρος και τίποτα παραπάνω.
Στην αρχή βλέπονταν πιο αραιά και αυτό γιατί η Αγγελική αρνιόταν να αποδεχτεί ότι είχε πει ναι σε μια τέτοιας φύσεως σχέση. Περίμενε να νιώσει τους δαίμονες της υποβόσκουσας υπερφαγίας της, να την απειλούν για να ενδώσει πρώτα. Σαν να ζύγιζε νοητά το ενδεχόμενο να πέσει με τα μούτρα σ' ένα σουφλέ σοκολάτας ή να πέσει στο κρεβάτι με τον Αποστόλη. Και σε αυτό το ζύγισμα πάντα ο Αποστόλης νικούσε. "Με αυτόν ρε Αιμιλία όχι μόνο δεν παίρνω βάρος αλλά κάνω και γυμναστική" είχε πει στην Αιμιλία όταν προσπαθούσε να της εξηγήσει τους λόγους που την έκαναν να πάρει αυτή την απόφαση, και η Αιμιλία απλά είχε αναστενάξει απελπισμένη. Γιατί η Αιμιλία δεν απέρριπτε αυτή τη σχέση για ηθικούς λόγους , χεσμένους τους είχε για την ακρίβεια. Την απέρριπτε γιατί εκείνη τους γνώριζε καλά και τους δύο, και όσο άνετοι και αν το έπαιζαν αμφότεροι, ήξερε πως δεν θα αργούσαν να συνειδητοποιήσουν αυτό που τόσο εμφανές ήταν σε εκείνη από την πρώτη στιγμή. Στο μόνο που δεν είχε πέσει μέσα η Αιμιλία ήταν το χρονοδιάγραμμα που τους έδινε. Ήδη μετρούσαν δύο μήνες σε αυτή την ιδιόμορφη σχέση και το μπαμ δεν είχε γίνει ακόμα. Για την ακρίβεια εκτός από τα "καυτά" βράδια εκείνου του καλοκαιριού δεν είχαν αρχίσει να μοιράζονται τίποτα άλλο και αυτό την προβλημάτιζε σε ένα βαθμό.
Μπήκε έτσι ο Ιούλιος με την Αγγελική πιο χαλαρή και αδύνατη από ποτέ και την Αιμιλία με μια τεράστια κοιλιά να μετράει τον τελευταίο μήνα πριν την λύτρωση της.
"Πως νιώθεις Αιμιλία μου?" την ρώτησε ένα απογευματάκι η Αγγελική ενώ έπιναν ένα παγωμένο καφέ στη βεράντα του σπιτιού της.
"Σαν παραφουσκωμένο μπαλόνι νιώθω! Πλέον δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου τα βράδια... Μια ζεσταίνομαι , μια κρυώνω σαν πρεζάκι.... Αφού έχω φτάσει να τον λυπάμαι τον Κώστα με αυτά που κάνω και λέω πλέον...Άντε να γεννήσω μπας και επανέλθουμε!"
"Έλα βρε Αιμιλία σε λίγες μέρες θα κρατάς το μπέμπη αγκαλιά και θα τα έχεις ξεχάσει όλα!"
"Βασικά πες με γαϊδάρα αλλά όσο σκέφτομαι ότι φέτος τον Αύγουστο αντί να λιάζω την κορμάρα μου σε καμία παραλία εγώ θα αλλάζω πάνες....με κόβει κρύος ιδρώτας! Και μιας και είπα παραλία εσύ που θα απλώσεις το πλέον θεϊκό κορμί σου φέτος???"
"Δεν ξέρω ακόμα... Άδεια ζήτησα μετά τις δέκα Αυγούστου να γεννήσεις πρώτα και μετά να πάω διακοπές. Το πιθανότερο να πάω Κέρκυρα στους γονείς μου. Μπορεί όμως να μην πάω και πουθενά και να κάτσω εδώ να σε βοηθήσω με το μωρό. Δεν ξέρω δεν έχω αποφασίσει..."
"Πως νιώθεις που φέτος θα βάλεις μπικίνι???"
"Σιγά μην βάλω μπικίνι! Ολόσωμο αγόρασα πάλι. Είπαμε αδυνάτισα αλλά σαν χλαπάτσα παραμένω! Αφού από τώρα σκέφτομαι πως θα βγω στην θάλασσα το Σαββατοκύριακο. Κανόνισα να πάω στο σπίτι του Αχιλλέα στην Ύδρα. Τον θυμάσαι τον Αχιλλέα τον κοινωνικό λειτουργό ε? "
"Ρε πας καλά???? Ξεκόλλα επιτέλους! Και αυτός ο βλάκας ο Αποστόλης καθόλου δεν σε βοηθάει να αποδεχτείς επιτέλους το σώμα σου??? Τι σκατά κάνετε δύο μήνες τώρα? Και ναι τον θυμάμαι τον Αχιλλέα, φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στο αφτί. Αυτός ίσως να φορέσει και μπικίνι!"
"Έλα ρε συ είναι καλό παιδί ο Αχιλλέας και όσο για τον Αποστόλη αμφιβάλλω αν προλαβαίνει να το κοιτάξει το σώμα μου.... Και δεν λέω δείχνει να μην τον απασχολούν οι ατέλειες... Αλλά ρε Αιμιλία εκείνη την ώρα ούτε και εμένα με απασχολούν έναν πράγμα. Λες και οι φερορμόνες λειτουργούν σαν παραισθησιογόνο!"
"Μάλιστα...το ρεμάλι που θα πάει διακοπές σου είπε????"
"Δεν ρώτησα και δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εκεί κοντά στον δεκαπεντάυγουστο θα κλείσει το μαγαζί. Και αυτό τυχαία το άκουσα."
"Μα καλά μόνο πηδιέστε?? Κουβέντες δεν ανταλλάσσετε??"
"Ανταλλάσσουμε... αλλά στην κατάσταση σου δεν θα ήθελα να στις μεταφέρω... θα μας κόψει και το ραδιοτηλεοπτικό!"
"Και για να έχουμε καλό ερώτημα πόσο σκοπεύεις να το τραβήξεις αυτό??? Δεν σου λείπει ένας σύντροφος κανονικός???"
"Μου λείπει ψέματα δεν θα σου πω. Γιατί δεν λέω καλό το σεξ αλλά δεν φτάνει. Απλά σου έχω εξηγήσει πως αν δεν καταλήξω τι μου φταίει με εμένα δεν μπορώ να κάνω σχέση κανονική. Θα ήταν άδικο για τον όποιο σύντροφο. Βολεύομαι έτσι με τον Αποστόλη"
"Και πως πάει αυτό το θέμα??? Βρήκες τι σου φταίει??"
"Σκατά βρήκα! Αντί να ξεμπλέκομαι μπλέκομαι περισσότερο. Και όποτε φτάνω να μπλέκομαι απελπιστικά είτε ψωνίζω ρούχα είτε πάω από τον Αποστόλη. Τις προάλλες νόμιζα πως μια τυρόπιτα μου μιλούσε... Ναι μην γελάς! Καμάκι κανονικό μου έκανε από την βιτρίνα ενός φούρνου! Και για να μην υποκύψω στην γοητεία της αγόρασα από το διπλανό κατάστημα 3 νυχτικιές που δεν θα φορέσω ποτέ! Το πιστεύεις πως περισσότερο με κουράζει να συντηρήσω το βάρος μου από ότι με κούρασε το να το χάσω??? Αφού σκέφτομαι να ξαναπάρω μερικά κιλά να έχω να ασχολούμαι και πάλι με κάτι για κάνα δίμηνο!"
"Συγνώμη ακούς τι λες???"
"Γιατί ρε Αιμιλία πες μου γιατί??? Γιατί δεν είμαι ευχαριστημένη με όσα έχω καταφέρει??? Τι σκατά τρέχει με εμένα....και το βασικότερο πως θα αλλάξω αυτό το συνεχές αίσθημα ότι δεν είμαι αρκετή???"
"Αχ βρε Αγγελικούλα μόνο εσύ έχεις τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις..."
"Σε ζάλισα πάλι με τα δικά μου..."
"Καλύτερα να με ζαλίζεις εσύ με τα δικά σου παρά εγώ με τα δικά μου....γιατί αν σε ζάλιζα εγώ θα μιλούσαμε τώρα για δυσκοιλιότητα , συχνοουρία και άλλα τέτοια όμορφα!" είπε η Αιμιλία για να κάνει την Αγγελική να χαμογελάσει λίγο.
Μόλις η Αγγελική έφυγε από το σπίτι κάθισε στον καναπέ και σήκωσε τα πρησμένα της πόδια. Αυτοί οι δύο ήταν ικανοί με το μυαλό που κουβαλούσαν να συνεχίσουν στο ίδιο τέμπο για χρόνια...., σκέφτηκε και κάλεσε τον Αποστόλη στο τηλέφωνο.
"Που βόσκεις ρεμάλι?"
"Βρε βρε την γκαστρωμένη πως και μας θυμήθηκες????"
"Εγώ πως και σε θυμήθηκα?? Εσύ έχεις χαθεί!"
"Ε ξέρεις τώρα τρεξίματα..."
"Να σου πω το απόγευμα ο Κώστας θα συναρμολογήσει την κούνια δεν έρχεσαι να δώσεις ένα χεράκι γιατί είναι εντελώς άσχετος με αυτά και βλέπω το μωρό να κοιμάται στο πάτωμα?"
"Να έρθω ρε Αιμιλίτσα σου χαλάω εγώ χατήρι.."
"Οκ τα λέμε από κοντά.." είπε και έκλεισε την γραμμή. Ο Κώστας θα θύμωνε όταν τον έβλεπε αλλά ο σκοπός αγιάζει λένε τα μέσα. Και αυτή τη φορά ο σκοπός ήταν ιερός. Αφού δεν το έπαιρναν απόφαση από μόνοι τους θα έδινε εκείνη και πάλι μια μικρή ώθηση. Μια τοσοδούλα ώθηση, έτσι σαν λίγο λάδι στην μηχανή, μπας και πάρει επιτέλους μπροστά!
Έτσι γύρω στις πέντε το απόγευμα ο Αποστόλης χτυπούσε το κουδούνι της Αιμιλίας και μετά από τα κλασσικά πλέον πειράγματα τους, κάτω από το θυμωμένο βλέμμα του Κώστα, που οι ξυλουργικές του ικανότητες αμφισβητούνταν με τόσο εμφανή τρόπο, ξεκίνησε η συναρμολόγηση της κούνιας.
"Τελικά μοβ το βάψατε βλέπω"
"Ναι δυστυχώς η Αιμιλία δεν άκουγε κουβέντα..."
"Λίγο φλώρικο το βρίσκω..."
" Κόφτο Αποστόλη μην λες τέτοια!"
"Όχι Αποστόλη να τα λες που κόλλησε το μυαλό της ότι το μοβ είναι αγορίστικο χρώμα!"
"Δεν αφήνετε το χρώμα να δείτε που μπαίνουν αυτές οι βίδες.. Και το νου σας ρεμάλια να την φτιάξετε καλά γιατί αν διαλυθεί μόλις βάλουμε το μωρό μέσα θα σας κάνω εγώ και τους δύο μοβ στο ξύλο!"
"Μπράβο ρε Αιμιλία έτσι να μας ενθαρρύνεις βρε!"
"Να σου πω εσένα άχρηστε τι θα κάνουμε το Σάββατο που μας έρχεται έχεις και τα γενέθλια σου ."
"Έλα από το μαγαζί να σε κεράσω μια πορτοκαλάδα!"
" Εξυπνάδες! Σοβαρά θα κάνουμε τίποτα?"
"Έλεγα να το κλείσω νωρίς και να πάμε να πιούμε τίποτα στο beach bar ενός φίλου. Θα σας καλούσα και επίσημα μόλις το τακτοποιούσα "
"Α οκ καλά μην φανταστείς εμείς λόγο συνθηκών θα έρθουμε αλλά δεν θα κάτσουμε πολύ"
"Ναι ρε δεν παρεξηγώ . Σιγά κιόλας την περίσταση. Το ξέρεις πως μου τι δίνουν τα γενέθλια μου. Το δώρο μου να φέρεις και φύγε μετά"
"Γαϊδούρι!"
"Μην πεις τίποτα στην Αγγελική θα την καλέσω αύριο που θα την δω"
"Δεν νομίζω να μπορεί να έρθει... αλλά κάλεσε την"
"Γιατί έχει βάρδια??"
"Όχι δεν έχει βάρδια διήμερο θα φύγει με έναν συνάδελφο!"
" Τι συνάδελφο?"
"Συνάδελφο από το νοσοκομείο"
"Α οκ εγώ θα την καλέσω και ας κάνει ότι νομίζει" είπε σκεφτικός και συνέχισε να ενώνει τα ξύλα.
Λίγη ώρα αργότερα η κούνια ήταν έτοιμη και η Αιμιλία την κοιτούσε και δεν μπορούσε να πιστέψει, πως σε μερικές μέρες ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι θα κοιμόταν μέσα της. Ο Αποστόλης μετά την συναρμολόγηση έφυγε βιαστικά για να επιστρέψει στο μαγαζί αν και από τα μούτρα του η Αιμιλία ήξερε πως το σατανικό της σχέδιο είχε ήδη αρχίσει να δουλεύει.
"Δεν σου έχω πει χίλιες φορές να σταματήσεις να ανακατεύεσαι???" είπε ο Κώστας όσο συμμάζευε τα εργαλεία που ήταν απλωμένα στο πάτωμα
"Μα δεν θα μπορούσες ρε μωρό μου να την φτιάξεις μόνος σου!" αμύνθηκε δήθεν αθώα η Αιμιλία
"Δεν μιλάω γιαυτό και το ξέρεις καλά! Που και αυτό μιας και που αναφέρθηκε ήταν μεγάλη προσβολή στις ικανότητες μου! Αλλά κατάλαβα γιατί το έκανες όταν πέταξες αυτό που πέταξες..." διαμαρτυρήθηκε εκνευρισμένος.
"Τι πέταξα???" συνέχισε στο ίδιο αθώο ύφος εκείνη
"Αιμιλία μην μου το παίζεις οσιομάρτυρας!" είπε εκείνος ρίχνοντας της ένα δολοφονικό βλέμμα και βγήκε φουριόζος από το παιδικό δωμάτιο.
Θα του περνούσε σε λίγη ώρα. Ο θυμός του Κώστα κρατούσε πάντα ελάχιστα και εκείνη το εκμεταλευόταν συνέχεια. Σημασία είχε που επιτέλους θα έπαιρναν μπροστά. Σιγά τον πολυέλαιο! "Ψέμματα δεν είπα, μόνο λίγο λάδι έριξα η δόλια στην φωτιά" σκέφτηκε ήσυχη με τη συνείδηση της και πήγε να βρει τον Κώστα, έτοιμη να αρχίζει τις μαλαγανιές της για να τον ηρεμήσει.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Αν κάποιος έλεγε στην Αγγελική πριν από οχτώ μήνες ότι θα ζούσε τέτοιες καταστάσεις το πιθανότερο ήταν να του χορηγούσε αγωγή για ψευδαισθήσεις. Η πραγματικότητα όμως αποδείκνυε ότι ήταν ικανή για περισσότερα από όσα ποτέ φανταζόταν. Δύο μήνες είχαν περάσει από το γάμο της Αιμιλίας και πλέον οι νυχτερινές συνευρέσεις με τον Αποστόλη είχαν γίνει σχεδόν εβδομαδιαίες. Στην Αιμιλία το εξομολογήθηκε λίγο καιρό μετά και εκείνη φυσικά αντέδρασε σαν να ήταν κάτι απόλυτα αναμενόμενο. Δεν την απέτρεψε από το να το συνεχίσει αλλά ούτε και την ενθάρρυνε. Το μόνο που της είπε ήταν να προσέχει. Αλλά η Αγγελική ένιωθε ότι έκανε το σωστό και αγνόησε την συμβουλή της. Δεν υπήρχε άλλωστε κάτι από το οποίο να κινδύνευε. Ένας αντιπερισπασμός ήταν ο Αποστόλης που θα την βοηθούσε να σταθεροποιήσει το χαμένο της βάρος και τίποτα παραπάνω.
Στην αρχή βλέπονταν πιο αραιά και αυτό γιατί η Αγγελική αρνιόταν να αποδεχτεί ότι είχε πει ναι σε μια τέτοιας φύσεως σχέση. Περίμενε να νιώσει τους δαίμονες της υποβόσκουσας υπερφαγίας της, να την απειλούν για να ενδώσει πρώτα. Σαν να ζύγιζε νοητά το ενδεχόμενο να πέσει με τα μούτρα σ' ένα σουφλέ σοκολάτας ή να πέσει στο κρεβάτι με τον Αποστόλη. Και σε αυτό το ζύγισμα πάντα ο Αποστόλης νικούσε. "Με αυτόν ρε Αιμιλία όχι μόνο δεν παίρνω βάρος αλλά κάνω και γυμναστική" είχε πει στην Αιμιλία όταν προσπαθούσε να της εξηγήσει τους λόγους που την έκαναν να πάρει αυτή την απόφαση, και η Αιμιλία απλά είχε αναστενάξει απελπισμένη. Γιατί η Αιμιλία δεν απέρριπτε αυτή τη σχέση για ηθικούς λόγους , χεσμένους τους είχε για την ακρίβεια. Την απέρριπτε γιατί εκείνη τους γνώριζε καλά και τους δύο, και όσο άνετοι και αν το έπαιζαν αμφότεροι, ήξερε πως δεν θα αργούσαν να συνειδητοποιήσουν αυτό που τόσο εμφανές ήταν σε εκείνη από την πρώτη στιγμή. Στο μόνο που δεν είχε πέσει μέσα η Αιμιλία ήταν το χρονοδιάγραμμα που τους έδινε. Ήδη μετρούσαν δύο μήνες σε αυτή την ιδιόμορφη σχέση και το μπαμ δεν είχε γίνει ακόμα. Για την ακρίβεια εκτός από τα "καυτά" βράδια εκείνου του καλοκαιριού δεν είχαν αρχίσει να μοιράζονται τίποτα άλλο και αυτό την προβλημάτιζε σε ένα βαθμό.
Μπήκε έτσι ο Ιούλιος με την Αγγελική πιο χαλαρή και αδύνατη από ποτέ και την Αιμιλία με μια τεράστια κοιλιά να μετράει τον τελευταίο μήνα πριν την λύτρωση της.
"Πως νιώθεις Αιμιλία μου?" την ρώτησε ένα απογευματάκι η Αγγελική ενώ έπιναν ένα παγωμένο καφέ στη βεράντα του σπιτιού της.
"Σαν παραφουσκωμένο μπαλόνι νιώθω! Πλέον δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου τα βράδια... Μια ζεσταίνομαι , μια κρυώνω σαν πρεζάκι.... Αφού έχω φτάσει να τον λυπάμαι τον Κώστα με αυτά που κάνω και λέω πλέον...Άντε να γεννήσω μπας και επανέλθουμε!"
"Έλα βρε Αιμιλία σε λίγες μέρες θα κρατάς το μπέμπη αγκαλιά και θα τα έχεις ξεχάσει όλα!"
"Βασικά πες με γαϊδάρα αλλά όσο σκέφτομαι ότι φέτος τον Αύγουστο αντί να λιάζω την κορμάρα μου σε καμία παραλία εγώ θα αλλάζω πάνες....με κόβει κρύος ιδρώτας! Και μιας και είπα παραλία εσύ που θα απλώσεις το πλέον θεϊκό κορμί σου φέτος???"
"Δεν ξέρω ακόμα... Άδεια ζήτησα μετά τις δέκα Αυγούστου να γεννήσεις πρώτα και μετά να πάω διακοπές. Το πιθανότερο να πάω Κέρκυρα στους γονείς μου. Μπορεί όμως να μην πάω και πουθενά και να κάτσω εδώ να σε βοηθήσω με το μωρό. Δεν ξέρω δεν έχω αποφασίσει..."
"Πως νιώθεις που φέτος θα βάλεις μπικίνι???"
"Σιγά μην βάλω μπικίνι! Ολόσωμο αγόρασα πάλι. Είπαμε αδυνάτισα αλλά σαν χλαπάτσα παραμένω! Αφού από τώρα σκέφτομαι πως θα βγω στην θάλασσα το Σαββατοκύριακο. Κανόνισα να πάω στο σπίτι του Αχιλλέα στην Ύδρα. Τον θυμάσαι τον Αχιλλέα τον κοινωνικό λειτουργό ε? "
"Ρε πας καλά???? Ξεκόλλα επιτέλους! Και αυτός ο βλάκας ο Αποστόλης καθόλου δεν σε βοηθάει να αποδεχτείς επιτέλους το σώμα σου??? Τι σκατά κάνετε δύο μήνες τώρα? Και ναι τον θυμάμαι τον Αχιλλέα, φούστα κλαρωτή και γαρύφαλλο στο αφτί. Αυτός ίσως να φορέσει και μπικίνι!"
"Έλα ρε συ είναι καλό παιδί ο Αχιλλέας και όσο για τον Αποστόλη αμφιβάλλω αν προλαβαίνει να το κοιτάξει το σώμα μου.... Και δεν λέω δείχνει να μην τον απασχολούν οι ατέλειες... Αλλά ρε Αιμιλία εκείνη την ώρα ούτε και εμένα με απασχολούν έναν πράγμα. Λες και οι φερορμόνες λειτουργούν σαν παραισθησιογόνο!"
"Μάλιστα...το ρεμάλι που θα πάει διακοπές σου είπε????"
"Δεν ρώτησα και δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εκεί κοντά στον δεκαπεντάυγουστο θα κλείσει το μαγαζί. Και αυτό τυχαία το άκουσα."
"Μα καλά μόνο πηδιέστε?? Κουβέντες δεν ανταλλάσσετε??"
"Ανταλλάσσουμε... αλλά στην κατάσταση σου δεν θα ήθελα να στις μεταφέρω... θα μας κόψει και το ραδιοτηλεοπτικό!"
"Και για να έχουμε καλό ερώτημα πόσο σκοπεύεις να το τραβήξεις αυτό??? Δεν σου λείπει ένας σύντροφος κανονικός???"
"Μου λείπει ψέματα δεν θα σου πω. Γιατί δεν λέω καλό το σεξ αλλά δεν φτάνει. Απλά σου έχω εξηγήσει πως αν δεν καταλήξω τι μου φταίει με εμένα δεν μπορώ να κάνω σχέση κανονική. Θα ήταν άδικο για τον όποιο σύντροφο. Βολεύομαι έτσι με τον Αποστόλη"
"Και πως πάει αυτό το θέμα??? Βρήκες τι σου φταίει??"
"Σκατά βρήκα! Αντί να ξεμπλέκομαι μπλέκομαι περισσότερο. Και όποτε φτάνω να μπλέκομαι απελπιστικά είτε ψωνίζω ρούχα είτε πάω από τον Αποστόλη. Τις προάλλες νόμιζα πως μια τυρόπιτα μου μιλούσε... Ναι μην γελάς! Καμάκι κανονικό μου έκανε από την βιτρίνα ενός φούρνου! Και για να μην υποκύψω στην γοητεία της αγόρασα από το διπλανό κατάστημα 3 νυχτικιές που δεν θα φορέσω ποτέ! Το πιστεύεις πως περισσότερο με κουράζει να συντηρήσω το βάρος μου από ότι με κούρασε το να το χάσω??? Αφού σκέφτομαι να ξαναπάρω μερικά κιλά να έχω να ασχολούμαι και πάλι με κάτι για κάνα δίμηνο!"
"Συγνώμη ακούς τι λες???"
"Γιατί ρε Αιμιλία πες μου γιατί??? Γιατί δεν είμαι ευχαριστημένη με όσα έχω καταφέρει??? Τι σκατά τρέχει με εμένα....και το βασικότερο πως θα αλλάξω αυτό το συνεχές αίσθημα ότι δεν είμαι αρκετή???"
"Αχ βρε Αγγελικούλα μόνο εσύ έχεις τις απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις..."
"Σε ζάλισα πάλι με τα δικά μου..."
"Καλύτερα να με ζαλίζεις εσύ με τα δικά σου παρά εγώ με τα δικά μου....γιατί αν σε ζάλιζα εγώ θα μιλούσαμε τώρα για δυσκοιλιότητα , συχνοουρία και άλλα τέτοια όμορφα!" είπε η Αιμιλία για να κάνει την Αγγελική να χαμογελάσει λίγο.
Μόλις η Αγγελική έφυγε από το σπίτι κάθισε στον καναπέ και σήκωσε τα πρησμένα της πόδια. Αυτοί οι δύο ήταν ικανοί με το μυαλό που κουβαλούσαν να συνεχίσουν στο ίδιο τέμπο για χρόνια...., σκέφτηκε και κάλεσε τον Αποστόλη στο τηλέφωνο.
"Που βόσκεις ρεμάλι?"
"Βρε βρε την γκαστρωμένη πως και μας θυμήθηκες????"
"Εγώ πως και σε θυμήθηκα?? Εσύ έχεις χαθεί!"
"Ε ξέρεις τώρα τρεξίματα..."
"Να σου πω το απόγευμα ο Κώστας θα συναρμολογήσει την κούνια δεν έρχεσαι να δώσεις ένα χεράκι γιατί είναι εντελώς άσχετος με αυτά και βλέπω το μωρό να κοιμάται στο πάτωμα?"
"Να έρθω ρε Αιμιλίτσα σου χαλάω εγώ χατήρι.."
"Οκ τα λέμε από κοντά.." είπε και έκλεισε την γραμμή. Ο Κώστας θα θύμωνε όταν τον έβλεπε αλλά ο σκοπός αγιάζει λένε τα μέσα. Και αυτή τη φορά ο σκοπός ήταν ιερός. Αφού δεν το έπαιρναν απόφαση από μόνοι τους θα έδινε εκείνη και πάλι μια μικρή ώθηση. Μια τοσοδούλα ώθηση, έτσι σαν λίγο λάδι στην μηχανή, μπας και πάρει επιτέλους μπροστά!
Έτσι γύρω στις πέντε το απόγευμα ο Αποστόλης χτυπούσε το κουδούνι της Αιμιλίας και μετά από τα κλασσικά πλέον πειράγματα τους, κάτω από το θυμωμένο βλέμμα του Κώστα, που οι ξυλουργικές του ικανότητες αμφισβητούνταν με τόσο εμφανή τρόπο, ξεκίνησε η συναρμολόγηση της κούνιας.
"Τελικά μοβ το βάψατε βλέπω"
"Ναι δυστυχώς η Αιμιλία δεν άκουγε κουβέντα..."
"Λίγο φλώρικο το βρίσκω..."
" Κόφτο Αποστόλη μην λες τέτοια!"
"Όχι Αποστόλη να τα λες που κόλλησε το μυαλό της ότι το μοβ είναι αγορίστικο χρώμα!"
"Δεν αφήνετε το χρώμα να δείτε που μπαίνουν αυτές οι βίδες.. Και το νου σας ρεμάλια να την φτιάξετε καλά γιατί αν διαλυθεί μόλις βάλουμε το μωρό μέσα θα σας κάνω εγώ και τους δύο μοβ στο ξύλο!"
"Μπράβο ρε Αιμιλία έτσι να μας ενθαρρύνεις βρε!"
"Να σου πω εσένα άχρηστε τι θα κάνουμε το Σάββατο που μας έρχεται έχεις και τα γενέθλια σου ."
"Έλα από το μαγαζί να σε κεράσω μια πορτοκαλάδα!"
" Εξυπνάδες! Σοβαρά θα κάνουμε τίποτα?"
"Έλεγα να το κλείσω νωρίς και να πάμε να πιούμε τίποτα στο beach bar ενός φίλου. Θα σας καλούσα και επίσημα μόλις το τακτοποιούσα "
"Α οκ καλά μην φανταστείς εμείς λόγο συνθηκών θα έρθουμε αλλά δεν θα κάτσουμε πολύ"
"Ναι ρε δεν παρεξηγώ . Σιγά κιόλας την περίσταση. Το ξέρεις πως μου τι δίνουν τα γενέθλια μου. Το δώρο μου να φέρεις και φύγε μετά"
"Γαϊδούρι!"
"Μην πεις τίποτα στην Αγγελική θα την καλέσω αύριο που θα την δω"
"Δεν νομίζω να μπορεί να έρθει... αλλά κάλεσε την"
"Γιατί έχει βάρδια??"
"Όχι δεν έχει βάρδια διήμερο θα φύγει με έναν συνάδελφο!"
" Τι συνάδελφο?"
"Συνάδελφο από το νοσοκομείο"
"Α οκ εγώ θα την καλέσω και ας κάνει ότι νομίζει" είπε σκεφτικός και συνέχισε να ενώνει τα ξύλα.
Λίγη ώρα αργότερα η κούνια ήταν έτοιμη και η Αιμιλία την κοιτούσε και δεν μπορούσε να πιστέψει, πως σε μερικές μέρες ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι θα κοιμόταν μέσα της. Ο Αποστόλης μετά την συναρμολόγηση έφυγε βιαστικά για να επιστρέψει στο μαγαζί αν και από τα μούτρα του η Αιμιλία ήξερε πως το σατανικό της σχέδιο είχε ήδη αρχίσει να δουλεύει.
"Δεν σου έχω πει χίλιες φορές να σταματήσεις να ανακατεύεσαι???" είπε ο Κώστας όσο συμμάζευε τα εργαλεία που ήταν απλωμένα στο πάτωμα
"Μα δεν θα μπορούσες ρε μωρό μου να την φτιάξεις μόνος σου!" αμύνθηκε δήθεν αθώα η Αιμιλία
"Δεν μιλάω γιαυτό και το ξέρεις καλά! Που και αυτό μιας και που αναφέρθηκε ήταν μεγάλη προσβολή στις ικανότητες μου! Αλλά κατάλαβα γιατί το έκανες όταν πέταξες αυτό που πέταξες..." διαμαρτυρήθηκε εκνευρισμένος.
"Τι πέταξα???" συνέχισε στο ίδιο αθώο ύφος εκείνη
"Αιμιλία μην μου το παίζεις οσιομάρτυρας!" είπε εκείνος ρίχνοντας της ένα δολοφονικό βλέμμα και βγήκε φουριόζος από το παιδικό δωμάτιο.
Θα του περνούσε σε λίγη ώρα. Ο θυμός του Κώστα κρατούσε πάντα ελάχιστα και εκείνη το εκμεταλευόταν συνέχεια. Σημασία είχε που επιτέλους θα έπαιρναν μπροστά. Σιγά τον πολυέλαιο! "Ψέμματα δεν είπα, μόνο λίγο λάδι έριξα η δόλια στην φωτιά" σκέφτηκε ήσυχη με τη συνείδηση της και πήγε να βρει τον Κώστα, έτοιμη να αρχίζει τις μαλαγανιές της για να τον ηρεμήσει.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: