Γαρνιτούρα
Ούτε δύο μέρες δεν είχαν περάσει που η Αγγελική είχε φύγει για την Κέρκυρα και της Αιμιλίας της έλλειπε ήδη. Στο τηλέφωνο όταν μίλησαν της είπε ότι είχε φτάσει μια χαρά και πως απολάμβανε τη θάλασσα και τον ήλιο και την είχε πιστέψει. Ίσως να την είχε ζηλέψει και λίγο που εκείνη κλεισμένη μέσα στο διαμέρισμα δεν προλάβαινε να αλλάζει πάνες. Σκέφτηκε να πει του Κώστα να πάνε και εκείνοι ένα σαββατοκύριακο κάπου να πάρουν αέρα αλλά μόλις είδε την κοιμισμένη αμοιβάδα της να τεντώνεται ήρεμη στην κούνια άλλαξε αμέσως γνώμη. Ένα καλοκαίρι ήταν θα περνούσε. Ο μικρούλης την είχε ανάγκη και η Αιμιλία δεν ήταν πλέον τόσο εγωίστρια ώστε να τον εγκαταλείψει έστω και για δυο μέρες. Αναστέναξε έτσι συνειδητοποιώντας πως οι ανέμελες μέρες άνηκαν στο παρελθόν και έτρεξε στην κουζίνα να αποστειρώσει πιπίλες και μπιμπερό πριν ξυπνήσει και πάλι ο μικρός δαίμονας. Εκεί όμως που ετοιμαζόταν να βάλει σε λειτουργία το μηχάνημα άκουσε το κινητό της να δονείται από το τραπεζάκι του σαλονιού και έτρεξε να το σηκώσει σίγουρη πως ο Κώστας για ακόμα μια φορά είχε ξεχάσει την μάρκα από τις πάνες που αγόραζαν. Στο τηλέφωνο όμως δεν ήταν ο Κώστας αλλά ο Αποστόλης που για να μην χτυπήσει το κουδούνι την έπαιρνε τηλέφωνο να του ανοίξει μιας και ήταν από κάτω.
"Σου έκοψε βλέπω αυτή τη φορά...Πάλι καλά μόλις κοιμήθηκε..." ψιθύρισε όταν του άνοιξε την πόρτα
"Έχεις λίγο χρόνο να μιλήσουμε?" ρώτησε εκείνος διστακτικά
"Έχω. Κάτσε να βάλω την αποστείρωση και έρχομαι. Βγες στη βεράντα όμως να μην τον ξυπνήσουμε γιατί αν ξυπνήσει δεν θα έχω πια χρόνο. Κάνω δύο καφέδες και έρχομαι.." του απάντησε κοιτώντας τον με συμπάθεια. Η μούρη του έλεγε περισσότερα από όσα θα της έλεγε ο ίδιος, σκέφτηκε όσο έφτιαχνε τους καφέδες και τον λυπήθηκε προκαταβολικά για αυτά που θα του έλεγε ή για την ακρίβεια γι αυτά που δεν θα του έλεγε....
"Ορίστε ο καφές σου"
"Ευχαριστώ...Ο Κώστας?"
"'Εξω για δουλειές θα αργήσει.."
"Ωραία... "
"Τι κάνεις εσύ πως είσαι?? Διακοπές δεν πήγες ακόμα?"
"Καλά είμαι και διακοπές όχι ακόμα....Αιμιλία που είναι???"
"Ποιος??"
"Ξέρεις ποιος....Σε παρακαλώ πες μου που είναι..."
"Δεν πρόκειται να σου πω Αποστόλη... Άστη ήσυχη, διακοπές έχει πάει.. Είναι μια χαρά η τουλάχιστον είναι σε καλό δρόμο να γίνει μια χαρά. Άστη λοιπόν. Αν την νοιάζεσαι έστω και λίγο άστη..."
"Πες μου που έχει πάει. Πρέπει να της μιλήσω..."
"Δεν νομίζω ότι την ενδιαφέρουν αυτά που έχεις να της πεις.."
"Δεν έχει σημασία αν την ενδιαφέρουν εγώ πρέπει να τα πω!"
"Μην φωνάζεις! Γιατί το κάνεις τώρα αυτό? Και αυτό μέσα στα πλαίσια της παρανοϊκής άμυνας σου είναι? Το καταλαβαίνεις πόσο εγωιστής γίνεσαι?"
"Αιμιλία εσύ θα έπρεπε να με καταλαβαίνεις περισσότερο από όλους....."
"Όχι Αποστόλη δεν σε καταλαβαίνω! Και αν μοιραστήκαμε μια παρόμοια κατάσταση δεν σημαίνει πως πάντα θα σε δικαιολογώ. Δεν άφησε μόνο εσένα....και έμενα άφησε...Δεν έμεινες μόνο εσύ με ερωτηματικά και εγώ έμεινα... Το έχουμε ξαναπεί και στο παρελθόν έφυγε και δεν πρόκειται να μας εξηγήσει ποτέ το λόγο..εγώ το δέχτηκα εσύ αρνείσαι να το δεχτείς. Τελικά εγώ την αγαπούσα περισσότερο από εσένα γιατί εγώ τη συγχώρεσα ενώ εσύ δεν μπορείς να την συγχωρέσεις. Εσύ και το τεράστιο εγώ σου!"
"Και γίνομαι σαν εκείνη..... γιαυτό θέλω να μιλήσω στην Αγγελική γιατί δεν θέλω να γίνω σαν εκείνη....Πες μου που είναι σε εκλιπαρώ θα μου στρίψει! Τόσες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι στην προσπάθεια μου να μην ξαναζήσω αυτό που έζησα το μόνο που πέτυχα ήταν να γίνω σαν εκείνη... Δεν θέλω να κάνω στην Αγγελική αυτό που μου έκαναν, δεν θέλω να την αφήσω με ερωτηματικά... Μόνο να με προστατέψω προσπαθούσα...πες μου ότι με πιστεύεις..."
"Και σε πιστεύω και το ξέρω γιαυτό και σου μιλάω ακόμα όχι γιατί σου "χρωστάω" όπως είπες τις προάλλες. Εκείνη ίσως να χρωστάει και στους δυο μας εξηγήσεις το ότι μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα όμως δεν με κάνει και εμένα υπεύθυνη για τις πράξεις της. Αλλά έφυγε Αποστόλη πάνε τόσα χρόνια και πλέον το μόνο που εύχομαι είναι να είναι καλά όπου και αν είναι. Εσύ ισχυρίζεσαι ότι έχασες τον έρωτα της ζωής σου , αν και πολύ αμφιβάλω αν υπήρξε κάτι τέτοιο για σένα, εγώ έχασα την αδελφή μου...το κοντινότερο γενετικά άνθρωπο πάνω σε αυτό το πλανήτη! Δεν σκοπεύω λοιπόν να σε παρηγορώ πλέον...ξέρεις κάτι οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν σαν ανθρώπους..εκείνη έκανε τις δικές της, εγώ τις δικές μου και τώρα μάλλον είναι η ώρα να κάνεις και εσύ τις δικές σου.. Όταν είπες ότι κάπου αποσκοπούσα όταν σας άφησα να μπλέξετε είχες δίκιο. Ναι επέλεξα να σας αφήσω γιατί ήλπιζα πως θα σας κάνει καλό και βλέπω ότι είχα δίκιο ακόμα και αν ξέρω πως αυτή τη στιγμή είστε και οι δύο τα χάλια σας τα μαύρα... Η Αγγελική είναι ένας καλός άνθρωπος, έξυπνος, ειλικρινής με όλους, όμορφος μέσα και έξω με ένα μεγάλο ελάττωμα , όλη της τη ζωή ήταν ανειλικρινής με τον εαυτό της. Ναι από την πρώτη φορά που συναντηθήκατε το ήξερα πως χαλαρά αν σας έβαζα στο ίδιο χώρο δεν θα αργούσατε και οι δύο να κάνετε αντανακλαστικά αυτό που κάνετε πάντα. Εκείνη να κοροϊδεύει τον εαυτό της και εσύ να μπλέξεις με ακόμα έναν άνθρωπο που η συναισθηματική του αναπηρία σου φαίνεται μεγαλύτερη από τη δική σου. Και ενώ στην αρχή μου φαινόταν η χειρότερη ιδέα, στην πορεία είδα πως ίσως ήταν η μόνη μου ευκαιρία να ταρακουνηθείτε και οι δύο και ίσως λέω ίσως να συνέλθετε! Και ναι πήρα ρίσκο αλλά άλλη επιλογή δεν είχα.... Και όσο προχωρούσατε και κάνετε αυτά που περίμενα να κάνετε σας κοιτούσα μαζί και ήλπιζα πως ίσως γινόταν το θαύμα και χωρίς να χρειαστεί να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε ίσως μαθαίνατε ο ένας στον άλλο πόσο διαστρεβλωμένα βλέπετε τους εαυτούς σας αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ζωή όμως παραμύθι δεν είναι και τελικά απλά κάνατε αυτά που θα κάνατε σε οποιαδήποτε άλλη σχέση. Εσύ για ακόμα μια φορά αποφάσισες να το παίξεις μαλάκας και εκείνη για ακόμα μια φορά αποφάσισε να το παίξει το θύμα κρυμμένη πίσω από την αδυναμία της για το φαγητό! Και εκεί που προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια της απογοητευμένη που τελικά ούτε και η συνύπαρξη σας μπόρεσε να σας μάθει το ελάχιστο, εκείνη λες και βγήκε από το λήθαργο που ζούσε όλη της τη ζωή και δεν ρώτησε τίποτα...Ναι τίποτα απολύτως. Αυτό το πλάσμα που κοιτάζεται στο καθρέφτη και ανατριχιάζει με το είδωλο που αντικρίζει, αυτό το πλάσμα που χρεώνει μονίμως λάθος πράγματα γιατί δεν έχει τη δύναμη να αποδεχτεί πως απλά δυσκολεύεται να διεκδικήσει το μερίδιο της ζωής που της αναλογεί, αυτό το πλάσμα μας έβαλε όλων πανηγυρικά τα γυαλιά! Κατάφερε σε λίγες μόνο μέρες να ξεχωρίσει τον εαυτό της από ότι συναισθήματα της προκαλείς, κατάφερε να δαμάσει την περιέργεια της ακόμα και την ανάγκη της να σε δικαιολογήσει ενώ είναι ακόμα τρελά ερωτευμένη μαζί σου και αποφάσισε να προσπαθήσει για πρώτη φορά να δει τον εαυτό της καθαρά! Μην μου ζητάς λοιπόν να σου πω που είναι..... δεν θα το κάνω. Της το χρωστάμε και οι δύο να την αφήσουμε να δυναμώσει..."
"Έχεις δίκιο.....θα την αφήσω στην ησυχία της....Εγώ το μόνο που δεν ήθελα ήταν να την βλάψω....να την πληγώσω ήθελα για να την προλάβω πριν με πληγώσει εκείνη...."
"Και έρχομαι σε σένα ηλίθιε άνθρωπε... συνειδητοποιείς πόσα χρωστάς σε αυτή τη κοπέλα? Επτά χρόνια τώρα σε βλέπω να κάνεις το ίδιο ξανά και ξανά. Και να που το πιο "αδύναμο θύμα" σου ήταν εκείνο που σε έκανε να ξυπνήσεις! "Μεγαλούργησα" μου είπες, και αν και δεν έχω ιδέα τι σκατά έκανες, ακόμα και αυτό δείχνει πόσο σε επηρέαζε η Αγγελική, πόσο πολύ σε είχε πλησιάσει και πόσο πολύ την φοβόσουν! Στην αρχή όταν είπες θέλω να της μιλήσω πίστεψα πως απλά ήθελες να βεβαιωθείς ότι μετά από ότι έγινε εκείνη σε είχε διαγράψει για να είσαι ήρεμος ότι δεν θα "κινδύνευες" από εκείνη. Και θα σου το έσπαγα το κεφάλι αν δεν έλεγες το μαγικό ότι γίνεσαι σαν αυτό που απεχθανόσουν. Το ξεπερνάς Αποστόλη...επιτέλους το ξεπερνάς, επιτέλους θες να δώσεις και όχι μόνο να πάρεις..και μπορεί να είναι αργά για να κάνετε κάτι σωστό με την Αγγελική αλλά σίγουρα και οι δύο βγήκατε σοφότεροι από αυτή τη τόσο σύντομη σχέση....."
"Θα μου κάνεις μια τελευταία χάρη? Όταν μιλήσετε θα της πεις πως λυπάμαι πολύ?"
"Αν με ρωτήσει υπόσχομαι να της το πω...μόνο όμως αν με ρωτήσει..."
"Ευχαριστώ Αιμιλία...για όλα σε ευχαριστώ...."
"Να μην με ευχαριστείς....και να μην ξεχνάς αυτό που σου είπα...δεν είμαι ο Θεός που γράφει την ιστορία...οι επιλογές μας γράφουν όλων μας την ιστορία....ακόμα και λίγο πριν το τέλος όλα μπορούν να αλλάξουν... η γαρνιτούρα σε ένα πιάτο είναι εκείνη που είτε το αποθεώνει είτε το κάνει βαρετό και αδιάφορο..."
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Ούτε δύο μέρες δεν είχαν περάσει που η Αγγελική είχε φύγει για την Κέρκυρα και της Αιμιλίας της έλλειπε ήδη. Στο τηλέφωνο όταν μίλησαν της είπε ότι είχε φτάσει μια χαρά και πως απολάμβανε τη θάλασσα και τον ήλιο και την είχε πιστέψει. Ίσως να την είχε ζηλέψει και λίγο που εκείνη κλεισμένη μέσα στο διαμέρισμα δεν προλάβαινε να αλλάζει πάνες. Σκέφτηκε να πει του Κώστα να πάνε και εκείνοι ένα σαββατοκύριακο κάπου να πάρουν αέρα αλλά μόλις είδε την κοιμισμένη αμοιβάδα της να τεντώνεται ήρεμη στην κούνια άλλαξε αμέσως γνώμη. Ένα καλοκαίρι ήταν θα περνούσε. Ο μικρούλης την είχε ανάγκη και η Αιμιλία δεν ήταν πλέον τόσο εγωίστρια ώστε να τον εγκαταλείψει έστω και για δυο μέρες. Αναστέναξε έτσι συνειδητοποιώντας πως οι ανέμελες μέρες άνηκαν στο παρελθόν και έτρεξε στην κουζίνα να αποστειρώσει πιπίλες και μπιμπερό πριν ξυπνήσει και πάλι ο μικρός δαίμονας. Εκεί όμως που ετοιμαζόταν να βάλει σε λειτουργία το μηχάνημα άκουσε το κινητό της να δονείται από το τραπεζάκι του σαλονιού και έτρεξε να το σηκώσει σίγουρη πως ο Κώστας για ακόμα μια φορά είχε ξεχάσει την μάρκα από τις πάνες που αγόραζαν. Στο τηλέφωνο όμως δεν ήταν ο Κώστας αλλά ο Αποστόλης που για να μην χτυπήσει το κουδούνι την έπαιρνε τηλέφωνο να του ανοίξει μιας και ήταν από κάτω.
"Σου έκοψε βλέπω αυτή τη φορά...Πάλι καλά μόλις κοιμήθηκε..." ψιθύρισε όταν του άνοιξε την πόρτα
"Έχεις λίγο χρόνο να μιλήσουμε?" ρώτησε εκείνος διστακτικά
"Έχω. Κάτσε να βάλω την αποστείρωση και έρχομαι. Βγες στη βεράντα όμως να μην τον ξυπνήσουμε γιατί αν ξυπνήσει δεν θα έχω πια χρόνο. Κάνω δύο καφέδες και έρχομαι.." του απάντησε κοιτώντας τον με συμπάθεια. Η μούρη του έλεγε περισσότερα από όσα θα της έλεγε ο ίδιος, σκέφτηκε όσο έφτιαχνε τους καφέδες και τον λυπήθηκε προκαταβολικά για αυτά που θα του έλεγε ή για την ακρίβεια γι αυτά που δεν θα του έλεγε....
"Ορίστε ο καφές σου"
"Ευχαριστώ...Ο Κώστας?"
"'Εξω για δουλειές θα αργήσει.."
"Ωραία... "
"Τι κάνεις εσύ πως είσαι?? Διακοπές δεν πήγες ακόμα?"
"Καλά είμαι και διακοπές όχι ακόμα....Αιμιλία που είναι???"
"Ποιος??"
"Ξέρεις ποιος....Σε παρακαλώ πες μου που είναι..."
"Δεν πρόκειται να σου πω Αποστόλη... Άστη ήσυχη, διακοπές έχει πάει.. Είναι μια χαρά η τουλάχιστον είναι σε καλό δρόμο να γίνει μια χαρά. Άστη λοιπόν. Αν την νοιάζεσαι έστω και λίγο άστη..."
"Πες μου που έχει πάει. Πρέπει να της μιλήσω..."
"Δεν νομίζω ότι την ενδιαφέρουν αυτά που έχεις να της πεις.."
"Δεν έχει σημασία αν την ενδιαφέρουν εγώ πρέπει να τα πω!"
"Μην φωνάζεις! Γιατί το κάνεις τώρα αυτό? Και αυτό μέσα στα πλαίσια της παρανοϊκής άμυνας σου είναι? Το καταλαβαίνεις πόσο εγωιστής γίνεσαι?"
"Αιμιλία εσύ θα έπρεπε να με καταλαβαίνεις περισσότερο από όλους....."
"Όχι Αποστόλη δεν σε καταλαβαίνω! Και αν μοιραστήκαμε μια παρόμοια κατάσταση δεν σημαίνει πως πάντα θα σε δικαιολογώ. Δεν άφησε μόνο εσένα....και έμενα άφησε...Δεν έμεινες μόνο εσύ με ερωτηματικά και εγώ έμεινα... Το έχουμε ξαναπεί και στο παρελθόν έφυγε και δεν πρόκειται να μας εξηγήσει ποτέ το λόγο..εγώ το δέχτηκα εσύ αρνείσαι να το δεχτείς. Τελικά εγώ την αγαπούσα περισσότερο από εσένα γιατί εγώ τη συγχώρεσα ενώ εσύ δεν μπορείς να την συγχωρέσεις. Εσύ και το τεράστιο εγώ σου!"
"Και γίνομαι σαν εκείνη..... γιαυτό θέλω να μιλήσω στην Αγγελική γιατί δεν θέλω να γίνω σαν εκείνη....Πες μου που είναι σε εκλιπαρώ θα μου στρίψει! Τόσες μέρες το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι στην προσπάθεια μου να μην ξαναζήσω αυτό που έζησα το μόνο που πέτυχα ήταν να γίνω σαν εκείνη... Δεν θέλω να κάνω στην Αγγελική αυτό που μου έκαναν, δεν θέλω να την αφήσω με ερωτηματικά... Μόνο να με προστατέψω προσπαθούσα...πες μου ότι με πιστεύεις..."
"Και σε πιστεύω και το ξέρω γιαυτό και σου μιλάω ακόμα όχι γιατί σου "χρωστάω" όπως είπες τις προάλλες. Εκείνη ίσως να χρωστάει και στους δυο μας εξηγήσεις το ότι μοιραζόμαστε το ίδιο αίμα όμως δεν με κάνει και εμένα υπεύθυνη για τις πράξεις της. Αλλά έφυγε Αποστόλη πάνε τόσα χρόνια και πλέον το μόνο που εύχομαι είναι να είναι καλά όπου και αν είναι. Εσύ ισχυρίζεσαι ότι έχασες τον έρωτα της ζωής σου , αν και πολύ αμφιβάλω αν υπήρξε κάτι τέτοιο για σένα, εγώ έχασα την αδελφή μου...το κοντινότερο γενετικά άνθρωπο πάνω σε αυτό το πλανήτη! Δεν σκοπεύω λοιπόν να σε παρηγορώ πλέον...ξέρεις κάτι οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν σαν ανθρώπους..εκείνη έκανε τις δικές της, εγώ τις δικές μου και τώρα μάλλον είναι η ώρα να κάνεις και εσύ τις δικές σου.. Όταν είπες ότι κάπου αποσκοπούσα όταν σας άφησα να μπλέξετε είχες δίκιο. Ναι επέλεξα να σας αφήσω γιατί ήλπιζα πως θα σας κάνει καλό και βλέπω ότι είχα δίκιο ακόμα και αν ξέρω πως αυτή τη στιγμή είστε και οι δύο τα χάλια σας τα μαύρα... Η Αγγελική είναι ένας καλός άνθρωπος, έξυπνος, ειλικρινής με όλους, όμορφος μέσα και έξω με ένα μεγάλο ελάττωμα , όλη της τη ζωή ήταν ανειλικρινής με τον εαυτό της. Ναι από την πρώτη φορά που συναντηθήκατε το ήξερα πως χαλαρά αν σας έβαζα στο ίδιο χώρο δεν θα αργούσατε και οι δύο να κάνετε αντανακλαστικά αυτό που κάνετε πάντα. Εκείνη να κοροϊδεύει τον εαυτό της και εσύ να μπλέξεις με ακόμα έναν άνθρωπο που η συναισθηματική του αναπηρία σου φαίνεται μεγαλύτερη από τη δική σου. Και ενώ στην αρχή μου φαινόταν η χειρότερη ιδέα, στην πορεία είδα πως ίσως ήταν η μόνη μου ευκαιρία να ταρακουνηθείτε και οι δύο και ίσως λέω ίσως να συνέλθετε! Και ναι πήρα ρίσκο αλλά άλλη επιλογή δεν είχα.... Και όσο προχωρούσατε και κάνετε αυτά που περίμενα να κάνετε σας κοιτούσα μαζί και ήλπιζα πως ίσως γινόταν το θαύμα και χωρίς να χρειαστεί να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε ίσως μαθαίνατε ο ένας στον άλλο πόσο διαστρεβλωμένα βλέπετε τους εαυτούς σας αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ζωή όμως παραμύθι δεν είναι και τελικά απλά κάνατε αυτά που θα κάνατε σε οποιαδήποτε άλλη σχέση. Εσύ για ακόμα μια φορά αποφάσισες να το παίξεις μαλάκας και εκείνη για ακόμα μια φορά αποφάσισε να το παίξει το θύμα κρυμμένη πίσω από την αδυναμία της για το φαγητό! Και εκεί που προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια της απογοητευμένη που τελικά ούτε και η συνύπαρξη σας μπόρεσε να σας μάθει το ελάχιστο, εκείνη λες και βγήκε από το λήθαργο που ζούσε όλη της τη ζωή και δεν ρώτησε τίποτα...Ναι τίποτα απολύτως. Αυτό το πλάσμα που κοιτάζεται στο καθρέφτη και ανατριχιάζει με το είδωλο που αντικρίζει, αυτό το πλάσμα που χρεώνει μονίμως λάθος πράγματα γιατί δεν έχει τη δύναμη να αποδεχτεί πως απλά δυσκολεύεται να διεκδικήσει το μερίδιο της ζωής που της αναλογεί, αυτό το πλάσμα μας έβαλε όλων πανηγυρικά τα γυαλιά! Κατάφερε σε λίγες μόνο μέρες να ξεχωρίσει τον εαυτό της από ότι συναισθήματα της προκαλείς, κατάφερε να δαμάσει την περιέργεια της ακόμα και την ανάγκη της να σε δικαιολογήσει ενώ είναι ακόμα τρελά ερωτευμένη μαζί σου και αποφάσισε να προσπαθήσει για πρώτη φορά να δει τον εαυτό της καθαρά! Μην μου ζητάς λοιπόν να σου πω που είναι..... δεν θα το κάνω. Της το χρωστάμε και οι δύο να την αφήσουμε να δυναμώσει..."
"Έχεις δίκιο.....θα την αφήσω στην ησυχία της....Εγώ το μόνο που δεν ήθελα ήταν να την βλάψω....να την πληγώσω ήθελα για να την προλάβω πριν με πληγώσει εκείνη...."
"Και έρχομαι σε σένα ηλίθιε άνθρωπε... συνειδητοποιείς πόσα χρωστάς σε αυτή τη κοπέλα? Επτά χρόνια τώρα σε βλέπω να κάνεις το ίδιο ξανά και ξανά. Και να που το πιο "αδύναμο θύμα" σου ήταν εκείνο που σε έκανε να ξυπνήσεις! "Μεγαλούργησα" μου είπες, και αν και δεν έχω ιδέα τι σκατά έκανες, ακόμα και αυτό δείχνει πόσο σε επηρέαζε η Αγγελική, πόσο πολύ σε είχε πλησιάσει και πόσο πολύ την φοβόσουν! Στην αρχή όταν είπες θέλω να της μιλήσω πίστεψα πως απλά ήθελες να βεβαιωθείς ότι μετά από ότι έγινε εκείνη σε είχε διαγράψει για να είσαι ήρεμος ότι δεν θα "κινδύνευες" από εκείνη. Και θα σου το έσπαγα το κεφάλι αν δεν έλεγες το μαγικό ότι γίνεσαι σαν αυτό που απεχθανόσουν. Το ξεπερνάς Αποστόλη...επιτέλους το ξεπερνάς, επιτέλους θες να δώσεις και όχι μόνο να πάρεις..και μπορεί να είναι αργά για να κάνετε κάτι σωστό με την Αγγελική αλλά σίγουρα και οι δύο βγήκατε σοφότεροι από αυτή τη τόσο σύντομη σχέση....."
"Θα μου κάνεις μια τελευταία χάρη? Όταν μιλήσετε θα της πεις πως λυπάμαι πολύ?"
"Αν με ρωτήσει υπόσχομαι να της το πω...μόνο όμως αν με ρωτήσει..."
"Ευχαριστώ Αιμιλία...για όλα σε ευχαριστώ...."
"Να μην με ευχαριστείς....και να μην ξεχνάς αυτό που σου είπα...δεν είμαι ο Θεός που γράφει την ιστορία...οι επιλογές μας γράφουν όλων μας την ιστορία....ακόμα και λίγο πριν το τέλος όλα μπορούν να αλλάξουν... η γαρνιτούρα σε ένα πιάτο είναι εκείνη που είτε το αποθεώνει είτε το κάνει βαρετό και αδιάφορο..."
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: