"Όλα του γάμου δύσκολα" και η νύφη γκαστρωμένη...
Την εβδομάδα που ακολούθησε της Αναστάσεως η Αγγελική προσπάθησε να σκέφτεται όσο το δυνατόν λιγότερο το συμβάν, πείθοντας τον εαυτό της, ότι αν εκείνη το ξεχνούσε αργά ή γρήγορα όλοι οι εμπλεκόμενοι θα έκαναν το ίδιο. Συγκεντρώθηκε και πάλι στη δίαιτα της νιώθοντας τύψεις που την είχε καταπατήσει και μάλιστα με αυτό τον τρόπο και όταν ζυγίστηκε και διαπίστωσε πως οι ατασθαλίες του Σαββάτου όχι μόνο δεν την είχαν πάει πίσω αλλά είχαν δώσει ώθηση στον ταλαιπωρημένο της μεταβολισμό, βγήκε να γιορτάσει το ακόμα ένα χαμένο κιλό, αγοράζοντας ένα φόρεμα για το γάμο της Αιμιλίας.
Μπροστά στον καθρέφτη του μαγαζιού και ενώ δοκίμαζε ένα κοραλλί φόρεμα που είχε ένα τεράστιο άνοιγμα στην πλάτη, προβληματισμένη για το αν κάτι τόσο τολμηρό θα μπορούσε να το υποστηρίξει, άκουσε μια ξινισμένη πωλήτρια να της λέει "Για την ηλικία σας και για το σώμα σας υπάρχουν και άλλα φορέματα.." Πάντα η ίδια ιστορία, σκέφτηκε και χωρίς να απαντήσει καν στην ενοχλητική πωλήτρια άλλαξε στο δοκιμαστήριο και επιδεικτικά για να την δει, πήγε στο ταμείο και το αγόρασε. Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής δεν μπορούσε να σταματήσει να αναρωτιέται πως κάποιοι άνθρωποι αρέσκονται πληγώνοντας και προσβάλλοντας άλλους ανθρώπους. Άραγε αυτή είναι η άμυνα τους στα δικά τους προβλήματα??? Να δημιουργούν προβλήματα σε άλλους??? Όχι σαφώς ήταν καλύτερη από εκείνους...η δική της άμυνα δεν έβλαπτε κανένα...μόνο τον ίδιο της τον εαυτό! Καλύτερα υπερφάγος παρά πικρόχολος κατέληξε με σιγουριά μετανιωμένη για την αντιδραστική αγορά που μόλις είχε κάνει, σίγουρη πως η Αιμιλία δεν θα το άφηνε ασχολίαστο.
Και πράγματι όταν την "Κυριακή του Θωμά" έφτασε στο δημαρχείο και οι τρεις την κοίταξαν λες και έβλεπαν άλλον άνθρωπο. Ο Κώστας σφύριξε γελώντας...η Αιμιλία την κοίταξε σχεδόν συγκινημένη και ο Αποστόλης απλά άνοιξε το στόμα του σαν χάνος.
"Να ξέρεις η δασκάλα αν και σαν ντολμάς είναι πολύ περήφανη για σένα φιλενάδα!" είπε η Αιμιλία και την φίλησε
"Καλέ θα πλευριτώσεις Μάιο μήνα με την πλάτη έξω!" ψέλλισε ο Αποστόλης όταν ξαναβρήκε την μιλιά του
"Σιγά μην πλευριτώσει! Άσε μας πουλάκι μου και έχω ξοδέψει άπειρες εργατοώρες για να την κάνω επιτέλους άνθρωπο!"
"Να σας πω επειδή ο αντιδήμαρχος έχει και δουλειές δεν πάμε προς τα μέσα και τα συζητάμε αργότερα" επισήμανε ο Κώστας και μπήκαν και οι τέσσερις μέσα στο κτήριο.
Ποτέ στο παρελθόν η Αγγελική δεν είχε παραστεί σε πολιτικό γάμο και αν και όλα έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες εκείνης της άρεσε. Χωρίς περιττά πράγματα και υπερπαραγωγές ,ταπεινά και ήσυχα δύο άνθρωποι , δυόμιση για την ακρίβεια, πιασμένοι χέρι χέρι υπέγραφαν για μια κοινή συνύπαρξη ελπίζοντας στο καλύτερο. Τι πιο όμορφο και ειλικρινές... Ναι αυτό ήταν η ουσία...η δέσμευση παρέμενε δέσμευση μόνο που δεν ήταν καμουφλαρισμένη κάτω από τόνους λάκ, λουλούδια και τούλι. Αφού το ζευγάρι έβαλε τις υπογραφές του συγκινημένο ήρθε και η ώρα των μαρτύρων. Πρώτη η Αγγελική υπέγραψε και στη συνέχεια ο Αποστόλης και αφού αντάλλαξαν ευχές με τους υπαλλήλους του δήμου βγήκαν και πάλι στον ανοιξιάτικο ήλιο.
"Αυτό ήταν Αιμιλία... πλέον και επίσημα με φορτώθηκες για το υπόλοιπο της ζωής σου" είπε ο Κώστας και την φίλησε τρυφερά
"Άντε ρε τρελοκομείο να ζήσετε! Και στα δικά μας οι ελεύθεροι!" ευχήθηκε ο Αποστόλης πειραχτικά αποφεύγοντας να κοιτάξει την Αγγελική.
"Μπα εγώ νόμιζα πως τέτοια βλακεία δεν θα την ξανα έκανες...Κάτσε να δεις πως μου το είχες πει.... Μια φορά πιάστηκα μαλάκας...αν το κάνω και δεύτερη να μου το φορέσεις και ταμπέλα!" σχολίασε η Αιμιλία κοιτώντας την Αγγελική για να δει την αντίδραση της.
"Ε τρόπος του λέγειν! Αυτά λένε στους γάμους είπα να είμαι κύριος" αμύνθηκε ο Αποστόλης. Η Αγγελική απλά παρακολουθούσε την στιχομυθία χωρίς να σχολιάζει προσπαθώντας να δείχνει αδιάφορη. Ο δε Κώστας επειδή καταλάβαινε που το πήγαινε η γυναίκα του θέλησε να αλλάξει θέμα. "Τι λέτε πάμε κάπου να φάμε όλοι μαζί για να το γιορτάσουμε??? Πάμε στη θάλασσα να πιούμε κανένα ουζάκι??? Έχει και τέλεια μέρα!" είπε και κοίταξε την Αιμιλία για να δει τις προθέσεις της.
"Και δεν πάμε να πιείτε κανένα ουζάκι...γιατί εσείς θα πιείτε.. εγώ θα σας κοιτάζω το κερατό μου!" απεφάνθη η Αιμιλία και ξεκίνησαν να προχωράνε προς τα αυτοκίνητα.
Φτάνοντας και αφού συζήτησαν λίγο για το που θα πήγαιναν, χωρίστηκαν ανά δύο στα αμάξια , για να μην πηγαίνει ο Αποστόλης μόνος του.
"Πάλι άρχισες Αιμιλία? Δεν είπαμε να μην ανακατεύεσαι?" σχολίασε ο Κώστας βάζοντας μπροστά.
"Μα τι έκανα πάλι????" είπε δήθεν αθώα εκείνη
"Μπορούσαμε να πάμε με ένα αμάξι και το ξέρεις καλά! Άσε που τι ήταν αυτή η μπηχτή για το πρώην γάμο του Αποστόλη? Αιμιλία σταμάτα να μπλέκεσαι!"
"Μα δεν μπλέκομαι...λίγη ώθηση δίνω γιατί βαριέμαι!!! Αυτοί οι δύο είναι ικανοί για μήνες να μην ξαναβρεθούν μόνοι τους και εγώ δεν έχω τόσο χρόνο! Σε δύο μήνες δεν θα μπορώ να προσφέρω τίποτα ούτε στον έναν ούτε στον άλλο!"
"Αχ βρε Αιμιλία....πότε θα καταλάβεις πως δεν είσαι ο Θεός.." είπε ο Κώστας και ξεπάρκαρε αναστενάζοντας.
Ταυτόχρονα σε ένα άλλο αυτοκίνητο λίγο παρακάτω είχε πέσει η απόλυτη μουγκαμάρα. Στο βουβό μπήκαν μέσα στο βουβό άρχισαν να πηγαίνουν προς την παραλιακή. Μόνο το ραδιόφωνο ακουγόταν και που και που ο ήχος της κόρνας. Πρώτη φορά που βρισκόντουσαν μετά το βράδυ εκείνο και ένιωθαν και οι δύο λίγο αμήχανα. Ώσπου ο Αποστόλης δεν άντεξε και έσπασε την σιωπή.
"Δηλαδή τώρα δεν θα μου ξαναμιλήσεις???"
"Γιατί το λες αυτό αφού σου μίλησα ήδη.."
"Στις τυπικούρες αναφέρεσαι που ανταλλάξαμε στο δημαρχείο?"
"Ε τι άλλο να σου πω ρε Αποστόλη??"
"Ξέρω εγώ? Οι γυναίκες συνήθως γουστάρετε να τα συζητάτε αυτά τα πράγματα αφού συμβούν"
"Ότι έγινε έγινε...Καλά περάσαμε...Η Αιμιλία ευτυχώς δεν στράβωσε ίσως γιατί την διαβεβαίωσα πως δεν θα ξανασυμβεί, και όλα καλά! Δεν έχουμε κάτι άλλο νομίζω να πούμε.."
"Και γιατί δεν θα ξανασυμβεί?"
"Αποστόλη σύνελθε!"
"Μια χαρά είμαι δεν χρειάζεται να συνέλθω..και ξαναρωτάω αφού περάσαμε καλά , πολύ καλά αν ρωτήσεις εμένα, γιατί δεν θα ξανασυμβεί?"
"Παιδάκι μου θα μπλέξουμε...μια χαρά είμαστε όπως είμαστε! Εσύ άλλωστε το είπες και εκείνο το βράδυ ότι δεν είναι πολύ καλή ιδέα λόγο της Αιμιλίας..."
"Ναι αυτά τα έλεγα πριν γίνει ότι έγινε... Αλλά μιας και είμαστε και οι δύο ελεύθεροι άνθρωποι και ενήλικες επίσης, δεν βρίσκω τον λόγο αφού περάσαμε τόσο καλά να μην το επαναλάβουμε.."
"Και για να καταλάβω τι συζητάμε...εσύ μου προτείνεις αυτή τη στιγμή να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε? "
"Ναι ρε Αγγελική και μην μου πεις ότι σε σοκάρω! Που είναι το κακό δεν καταλαβαίνω...Αφού η Αιμιλία δεν έχει θέμα εμείς γιατί να έχουμε?"
"Μάλιστα... ευχαριστώ για την προσφορά αλλά δεν θα πάρω! Είμαι σε φάση της ζωής μου που έχω ανοίξει πολλά μέτωπα και αδυνατώ να ανοίξω ακόμα ένα!"
"Δεν ξέρω τι μέτωπα έχεις ανοίξει αλλά εγώ δεν μιλάω για ακόμα ένα, εγώ μιλάω για καθαρή ευχαρίστηση."
"Ναι κατάλαβα για τι πράγμα μιλάς... Αλλά δεν θα πάρω έστω και έτσι!"
"Γυναίκες.... τα απλά τα κάνετε σύνθετα... Δεν θα πάρεις γιατί δεν είναι πρέπον ή γιατί δεν θες??? Μόνο σε αυτό απάντα μου.."
"Δεν πιάνει το κόλπο σήμερα... Μην το ζαλίζεις άλλο και πρόσεξε μην πετάξεις τίποτα τέτοιο μπροστά στην Αιμιλία!"
"Οκ ότι πεις! Κρίμα πάντως γιατί έτσι μόνο χρόνο χάνουμε... διότι αργά η γρήγορα θα δεις πως έχω δίκιο αλλά ας είναι.." είπε και δυνάμωσε πάλι την μουσική.
Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή η Αγγελική σκεφτόταν τι την ενοχλούσε περισσότερο. Η σιγουριά του ότι θα άλλαζε γνώμη ή η ειλικρίνεια με την οποία είχε θέση την πρόταση του. Ναι πράγματι είχε περάσει και η ίδια ανέλπιστα καλά. Και ναι ήδη της έλειπε αυτή η αίσθηση. Αλλά πόσο κόντρα ερχόταν όλο αυτό σε αυτά που χρόνια ήλπιζε και ονειρευόταν. Και άντε να έβρισκε το θάρρος να ξεκινήσει κάτι τέτοιο, στην Αιμιλία πως θα το δικαιολογούσε. Και αν τον ερωτευόταν στην πορεία? Μπορούσε να διαχειριστεί σε αυτή την ευάλωτη φάση που ήταν μια ήττα? Γιατί η Αγγελική τον ήξερε τον εαυτό της για μια μπουκιά ξεκινούσε και κατέληγε να τρώει όλο το ταψί... Βουλιμική στο φαγητό βουλιμική και στις ανθρώπινες σχέσεις. Να το πάλι το φαγητό μπροστά της. Από εδώ το πήγαινε από εκεί το έφερνε σε αυτό κατέληγε πάντα. Πλέον ήταν σίγουρη πως ήταν θέμα χρόνου να ξανακυλήσει στη δίνη του. Εκτός αν έβρισκε κάτι άλλο να την αποσπά τώρα που η ευφορία του αδυνατίσματος είχε φύγει. Μωρέ λες να το τολμήσω.., αναρωτήθηκε την ώρα που έβγαινε από το αυτοκίνητο.
"Τι θα φάμε????" ρώτησε ο Κώστας κρατώντας τον κατάλογο
"Αθερίνα, γαύρο τηγανητό , χταποδάκι κρασάτο, καμία πατάτα τηγανιτή ξέρεις αυτά που πάνε με το περιβάλλον" απάντησε η Αιμιλία ανυπόμονα
"Και ένα φιλέτο κοτόπουλο στη σχάρα" συμπλήρωσε η Αγγελική και γύρισαν και οι τρεις και την κοίταξαν.
"Άσε μας ρε Αγγελική που ήρθαμε δίπλα στο κύμα για να φας κοτόπουλο!" την μάλωσε η Αιμιλία
"Γιατί? Κοτόπουλο και στη μια σαλάτα να μην βάλουν λάδι αν γίνεται.." επέμενε εκείνη
"Αγγελική κόψε τις μαλακίες! Ψύχωση θα σου γίνει όλο αυτό. Σαν να ακούω την Ελένη ένα πράγμα! Είπαμε να χάσεις βάρος αλλά έχεις γίνει σπαστική. Είσαι πλέον μια χαρά μπορείς να φας μια φορά και κάτι άλλο. Στο τραπέζι του γάμου μου κοτόπουλο δεν σερβίρεται γκε γκε?" είπε η Αιμιλία και μάζεψε θυμωμένη τους καταλόγους.
"Καλά σου αρέσει το κοτόπουλο???" ρώτησε με περιέργεια ο Αποστόλης
"Βασικά έξι μήνες τώρα το έχω σιχαθεί..." απάντησε εκείνη
"Και όμως επιμένεις να το τρως???"
"Δεν έχω επιλογή αν θέλω να μείνω όπως είμαι..."
"Όχι Αγγελική λάθος. Έχεις και παρά έχεις επιλογή. Μπορείς να φας όπως όλοι οι υπόλοιποι νόστιμα φρέσκα θαλασσινά. Δεν είναι ανάγκη να φας το σύμπαν. Μπορείς να φας λίγο αλλά κάτι που σε ευχαριστεί."
"Μα όταν κάτι μ αρέσει δυσκολεύομαι να βάλω όρια..."
"Κρίμα που αυτό το κάνεις μόνο με το φαγητό!" σχολίασε ο Αποστόλης με υπονοούμενο και η Αγγελική τον αγριοκοίταξε. "Ανόητε σε τίποτα δεν μπορώ να βάλω όριο γιαυτό σε κρατάω μακρυά!" ήθελε να του φωνάξει αλλά αρκέστηκε στο να φάει ένα κομμάτι ψωμί από αυτό που τους είχαν φέρει στο τραπέζι.
Δύο καραφάκια ούζο και κάμποσους μεζέδες μετά η συζήτηση είχε γυρίσει γύρω από το μωρό που αναμενόταν σε λίγο καιρό. Και όσο ο Κώστας και η Αιμιλία τσακώνονταν για το χρώμα του δωματίου ο Αποστόλης με τρόπο χωρίς να τον δουν χάιδεψε την πλάτη της Αγγελικής κάνοντας την να πνιγεί με το χταποδάκι που μασούσε εκείνη τη στιγμή. "Κόφτο!" του είπε ψιθυριστά μόλις συνήλθε αλλά εκείνος απτόητος συνέχισε, κάνοντας την να ξεχάσει εντελώς τις τηγανιτές πατάτες που μόλις είχαν καταφτάσει. Και όσο εκείνος χάιδευε με το ένα χέρι και έτρωγε αμέριμνος με το άλλο η Αγγελική αδυνατούσε να βάλει μπουκιά στο στόμα της. Και η Αιμιλία με το Κώστα να συνεχίζουν να τσακώνονται για το αν το "μοβ" είναι αρκετά αρρενωπό χρώμα.
Όταν επιτέλους τελείωσε το μαρτυρικό αυτό γεύμα που όλοι οι δυνατοί πειρασμοί ήταν μαζεμένοι ήρθε η ώρα του επιδορπίου. Έτσι όταν κατέφθασε ένα τεράστιο κομμάτι ζεστό γαλακτομπούρεκο μπροστά της η Αγγελική δεν άντεξε άλλο. Η ταν ή επί τάς σκέφτηκε και έτριψε νευρικά τα χέρια της. Έπιασε το πιρούνι αλλά στην πρώτη μπουκιά διαπίστωσε πως δεν ήταν τόσο νόστιμο όσο φαινόταν. Οι άλλοι το έτρωγαν με ευχαρίστηση πράγμα που έδειχνε ότι μόνο σε εκείνη δεν άρεσε. Στη δεύτερη μπουκιά η Διαβολική είχε ήδη αρχίσει να την τραβάει προς τον Αποστόλη κάνοντας την να αφήσει το πιρούνι στο πιάτο. Με τρόπο γύρισε και του είπε στο αυτί
"Λύσσαξες με την πλάτη μου τόση ώρα".
"Δεν φταίω εγώ το φόρεμα φταίει" είπε εκείνος χασκογελώντας
"Αφού φταίει το φόρεμα...φρόντισε να το βγάλεις από πάνω μου αργότερα!" του δήλωσε και ξανά έπιασε το πιρούνι της γιατί είχε έρθει η σειρά εκείνου να αφήσει το δικό του τώρα κάτω.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Την εβδομάδα που ακολούθησε της Αναστάσεως η Αγγελική προσπάθησε να σκέφτεται όσο το δυνατόν λιγότερο το συμβάν, πείθοντας τον εαυτό της, ότι αν εκείνη το ξεχνούσε αργά ή γρήγορα όλοι οι εμπλεκόμενοι θα έκαναν το ίδιο. Συγκεντρώθηκε και πάλι στη δίαιτα της νιώθοντας τύψεις που την είχε καταπατήσει και μάλιστα με αυτό τον τρόπο και όταν ζυγίστηκε και διαπίστωσε πως οι ατασθαλίες του Σαββάτου όχι μόνο δεν την είχαν πάει πίσω αλλά είχαν δώσει ώθηση στον ταλαιπωρημένο της μεταβολισμό, βγήκε να γιορτάσει το ακόμα ένα χαμένο κιλό, αγοράζοντας ένα φόρεμα για το γάμο της Αιμιλίας.
Μπροστά στον καθρέφτη του μαγαζιού και ενώ δοκίμαζε ένα κοραλλί φόρεμα που είχε ένα τεράστιο άνοιγμα στην πλάτη, προβληματισμένη για το αν κάτι τόσο τολμηρό θα μπορούσε να το υποστηρίξει, άκουσε μια ξινισμένη πωλήτρια να της λέει "Για την ηλικία σας και για το σώμα σας υπάρχουν και άλλα φορέματα.." Πάντα η ίδια ιστορία, σκέφτηκε και χωρίς να απαντήσει καν στην ενοχλητική πωλήτρια άλλαξε στο δοκιμαστήριο και επιδεικτικά για να την δει, πήγε στο ταμείο και το αγόρασε. Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής δεν μπορούσε να σταματήσει να αναρωτιέται πως κάποιοι άνθρωποι αρέσκονται πληγώνοντας και προσβάλλοντας άλλους ανθρώπους. Άραγε αυτή είναι η άμυνα τους στα δικά τους προβλήματα??? Να δημιουργούν προβλήματα σε άλλους??? Όχι σαφώς ήταν καλύτερη από εκείνους...η δική της άμυνα δεν έβλαπτε κανένα...μόνο τον ίδιο της τον εαυτό! Καλύτερα υπερφάγος παρά πικρόχολος κατέληξε με σιγουριά μετανιωμένη για την αντιδραστική αγορά που μόλις είχε κάνει, σίγουρη πως η Αιμιλία δεν θα το άφηνε ασχολίαστο.
Και πράγματι όταν την "Κυριακή του Θωμά" έφτασε στο δημαρχείο και οι τρεις την κοίταξαν λες και έβλεπαν άλλον άνθρωπο. Ο Κώστας σφύριξε γελώντας...η Αιμιλία την κοίταξε σχεδόν συγκινημένη και ο Αποστόλης απλά άνοιξε το στόμα του σαν χάνος.
"Να ξέρεις η δασκάλα αν και σαν ντολμάς είναι πολύ περήφανη για σένα φιλενάδα!" είπε η Αιμιλία και την φίλησε
"Καλέ θα πλευριτώσεις Μάιο μήνα με την πλάτη έξω!" ψέλλισε ο Αποστόλης όταν ξαναβρήκε την μιλιά του
"Σιγά μην πλευριτώσει! Άσε μας πουλάκι μου και έχω ξοδέψει άπειρες εργατοώρες για να την κάνω επιτέλους άνθρωπο!"
"Να σας πω επειδή ο αντιδήμαρχος έχει και δουλειές δεν πάμε προς τα μέσα και τα συζητάμε αργότερα" επισήμανε ο Κώστας και μπήκαν και οι τέσσερις μέσα στο κτήριο.
Ποτέ στο παρελθόν η Αγγελική δεν είχε παραστεί σε πολιτικό γάμο και αν και όλα έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες εκείνης της άρεσε. Χωρίς περιττά πράγματα και υπερπαραγωγές ,ταπεινά και ήσυχα δύο άνθρωποι , δυόμιση για την ακρίβεια, πιασμένοι χέρι χέρι υπέγραφαν για μια κοινή συνύπαρξη ελπίζοντας στο καλύτερο. Τι πιο όμορφο και ειλικρινές... Ναι αυτό ήταν η ουσία...η δέσμευση παρέμενε δέσμευση μόνο που δεν ήταν καμουφλαρισμένη κάτω από τόνους λάκ, λουλούδια και τούλι. Αφού το ζευγάρι έβαλε τις υπογραφές του συγκινημένο ήρθε και η ώρα των μαρτύρων. Πρώτη η Αγγελική υπέγραψε και στη συνέχεια ο Αποστόλης και αφού αντάλλαξαν ευχές με τους υπαλλήλους του δήμου βγήκαν και πάλι στον ανοιξιάτικο ήλιο.
"Αυτό ήταν Αιμιλία... πλέον και επίσημα με φορτώθηκες για το υπόλοιπο της ζωής σου" είπε ο Κώστας και την φίλησε τρυφερά
"Άντε ρε τρελοκομείο να ζήσετε! Και στα δικά μας οι ελεύθεροι!" ευχήθηκε ο Αποστόλης πειραχτικά αποφεύγοντας να κοιτάξει την Αγγελική.
"Μπα εγώ νόμιζα πως τέτοια βλακεία δεν θα την ξανα έκανες...Κάτσε να δεις πως μου το είχες πει.... Μια φορά πιάστηκα μαλάκας...αν το κάνω και δεύτερη να μου το φορέσεις και ταμπέλα!" σχολίασε η Αιμιλία κοιτώντας την Αγγελική για να δει την αντίδραση της.
"Ε τρόπος του λέγειν! Αυτά λένε στους γάμους είπα να είμαι κύριος" αμύνθηκε ο Αποστόλης. Η Αγγελική απλά παρακολουθούσε την στιχομυθία χωρίς να σχολιάζει προσπαθώντας να δείχνει αδιάφορη. Ο δε Κώστας επειδή καταλάβαινε που το πήγαινε η γυναίκα του θέλησε να αλλάξει θέμα. "Τι λέτε πάμε κάπου να φάμε όλοι μαζί για να το γιορτάσουμε??? Πάμε στη θάλασσα να πιούμε κανένα ουζάκι??? Έχει και τέλεια μέρα!" είπε και κοίταξε την Αιμιλία για να δει τις προθέσεις της.
"Και δεν πάμε να πιείτε κανένα ουζάκι...γιατί εσείς θα πιείτε.. εγώ θα σας κοιτάζω το κερατό μου!" απεφάνθη η Αιμιλία και ξεκίνησαν να προχωράνε προς τα αυτοκίνητα.
Φτάνοντας και αφού συζήτησαν λίγο για το που θα πήγαιναν, χωρίστηκαν ανά δύο στα αμάξια , για να μην πηγαίνει ο Αποστόλης μόνος του.
"Πάλι άρχισες Αιμιλία? Δεν είπαμε να μην ανακατεύεσαι?" σχολίασε ο Κώστας βάζοντας μπροστά.
"Μα τι έκανα πάλι????" είπε δήθεν αθώα εκείνη
"Μπορούσαμε να πάμε με ένα αμάξι και το ξέρεις καλά! Άσε που τι ήταν αυτή η μπηχτή για το πρώην γάμο του Αποστόλη? Αιμιλία σταμάτα να μπλέκεσαι!"
"Μα δεν μπλέκομαι...λίγη ώθηση δίνω γιατί βαριέμαι!!! Αυτοί οι δύο είναι ικανοί για μήνες να μην ξαναβρεθούν μόνοι τους και εγώ δεν έχω τόσο χρόνο! Σε δύο μήνες δεν θα μπορώ να προσφέρω τίποτα ούτε στον έναν ούτε στον άλλο!"
"Αχ βρε Αιμιλία....πότε θα καταλάβεις πως δεν είσαι ο Θεός.." είπε ο Κώστας και ξεπάρκαρε αναστενάζοντας.
Ταυτόχρονα σε ένα άλλο αυτοκίνητο λίγο παρακάτω είχε πέσει η απόλυτη μουγκαμάρα. Στο βουβό μπήκαν μέσα στο βουβό άρχισαν να πηγαίνουν προς την παραλιακή. Μόνο το ραδιόφωνο ακουγόταν και που και που ο ήχος της κόρνας. Πρώτη φορά που βρισκόντουσαν μετά το βράδυ εκείνο και ένιωθαν και οι δύο λίγο αμήχανα. Ώσπου ο Αποστόλης δεν άντεξε και έσπασε την σιωπή.
"Δηλαδή τώρα δεν θα μου ξαναμιλήσεις???"
"Γιατί το λες αυτό αφού σου μίλησα ήδη.."
"Στις τυπικούρες αναφέρεσαι που ανταλλάξαμε στο δημαρχείο?"
"Ε τι άλλο να σου πω ρε Αποστόλη??"
"Ξέρω εγώ? Οι γυναίκες συνήθως γουστάρετε να τα συζητάτε αυτά τα πράγματα αφού συμβούν"
"Ότι έγινε έγινε...Καλά περάσαμε...Η Αιμιλία ευτυχώς δεν στράβωσε ίσως γιατί την διαβεβαίωσα πως δεν θα ξανασυμβεί, και όλα καλά! Δεν έχουμε κάτι άλλο νομίζω να πούμε.."
"Και γιατί δεν θα ξανασυμβεί?"
"Αποστόλη σύνελθε!"
"Μια χαρά είμαι δεν χρειάζεται να συνέλθω..και ξαναρωτάω αφού περάσαμε καλά , πολύ καλά αν ρωτήσεις εμένα, γιατί δεν θα ξανασυμβεί?"
"Παιδάκι μου θα μπλέξουμε...μια χαρά είμαστε όπως είμαστε! Εσύ άλλωστε το είπες και εκείνο το βράδυ ότι δεν είναι πολύ καλή ιδέα λόγο της Αιμιλίας..."
"Ναι αυτά τα έλεγα πριν γίνει ότι έγινε... Αλλά μιας και είμαστε και οι δύο ελεύθεροι άνθρωποι και ενήλικες επίσης, δεν βρίσκω τον λόγο αφού περάσαμε τόσο καλά να μην το επαναλάβουμε.."
"Και για να καταλάβω τι συζητάμε...εσύ μου προτείνεις αυτή τη στιγμή να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε? "
"Ναι ρε Αγγελική και μην μου πεις ότι σε σοκάρω! Που είναι το κακό δεν καταλαβαίνω...Αφού η Αιμιλία δεν έχει θέμα εμείς γιατί να έχουμε?"
"Μάλιστα... ευχαριστώ για την προσφορά αλλά δεν θα πάρω! Είμαι σε φάση της ζωής μου που έχω ανοίξει πολλά μέτωπα και αδυνατώ να ανοίξω ακόμα ένα!"
"Δεν ξέρω τι μέτωπα έχεις ανοίξει αλλά εγώ δεν μιλάω για ακόμα ένα, εγώ μιλάω για καθαρή ευχαρίστηση."
"Ναι κατάλαβα για τι πράγμα μιλάς... Αλλά δεν θα πάρω έστω και έτσι!"
"Γυναίκες.... τα απλά τα κάνετε σύνθετα... Δεν θα πάρεις γιατί δεν είναι πρέπον ή γιατί δεν θες??? Μόνο σε αυτό απάντα μου.."
"Δεν πιάνει το κόλπο σήμερα... Μην το ζαλίζεις άλλο και πρόσεξε μην πετάξεις τίποτα τέτοιο μπροστά στην Αιμιλία!"
"Οκ ότι πεις! Κρίμα πάντως γιατί έτσι μόνο χρόνο χάνουμε... διότι αργά η γρήγορα θα δεις πως έχω δίκιο αλλά ας είναι.." είπε και δυνάμωσε πάλι την μουσική.
Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή η Αγγελική σκεφτόταν τι την ενοχλούσε περισσότερο. Η σιγουριά του ότι θα άλλαζε γνώμη ή η ειλικρίνεια με την οποία είχε θέση την πρόταση του. Ναι πράγματι είχε περάσει και η ίδια ανέλπιστα καλά. Και ναι ήδη της έλειπε αυτή η αίσθηση. Αλλά πόσο κόντρα ερχόταν όλο αυτό σε αυτά που χρόνια ήλπιζε και ονειρευόταν. Και άντε να έβρισκε το θάρρος να ξεκινήσει κάτι τέτοιο, στην Αιμιλία πως θα το δικαιολογούσε. Και αν τον ερωτευόταν στην πορεία? Μπορούσε να διαχειριστεί σε αυτή την ευάλωτη φάση που ήταν μια ήττα? Γιατί η Αγγελική τον ήξερε τον εαυτό της για μια μπουκιά ξεκινούσε και κατέληγε να τρώει όλο το ταψί... Βουλιμική στο φαγητό βουλιμική και στις ανθρώπινες σχέσεις. Να το πάλι το φαγητό μπροστά της. Από εδώ το πήγαινε από εκεί το έφερνε σε αυτό κατέληγε πάντα. Πλέον ήταν σίγουρη πως ήταν θέμα χρόνου να ξανακυλήσει στη δίνη του. Εκτός αν έβρισκε κάτι άλλο να την αποσπά τώρα που η ευφορία του αδυνατίσματος είχε φύγει. Μωρέ λες να το τολμήσω.., αναρωτήθηκε την ώρα που έβγαινε από το αυτοκίνητο.
"Τι θα φάμε????" ρώτησε ο Κώστας κρατώντας τον κατάλογο
"Αθερίνα, γαύρο τηγανητό , χταποδάκι κρασάτο, καμία πατάτα τηγανιτή ξέρεις αυτά που πάνε με το περιβάλλον" απάντησε η Αιμιλία ανυπόμονα
"Και ένα φιλέτο κοτόπουλο στη σχάρα" συμπλήρωσε η Αγγελική και γύρισαν και οι τρεις και την κοίταξαν.
"Άσε μας ρε Αγγελική που ήρθαμε δίπλα στο κύμα για να φας κοτόπουλο!" την μάλωσε η Αιμιλία
"Γιατί? Κοτόπουλο και στη μια σαλάτα να μην βάλουν λάδι αν γίνεται.." επέμενε εκείνη
"Αγγελική κόψε τις μαλακίες! Ψύχωση θα σου γίνει όλο αυτό. Σαν να ακούω την Ελένη ένα πράγμα! Είπαμε να χάσεις βάρος αλλά έχεις γίνει σπαστική. Είσαι πλέον μια χαρά μπορείς να φας μια φορά και κάτι άλλο. Στο τραπέζι του γάμου μου κοτόπουλο δεν σερβίρεται γκε γκε?" είπε η Αιμιλία και μάζεψε θυμωμένη τους καταλόγους.
"Καλά σου αρέσει το κοτόπουλο???" ρώτησε με περιέργεια ο Αποστόλης
"Βασικά έξι μήνες τώρα το έχω σιχαθεί..." απάντησε εκείνη
"Και όμως επιμένεις να το τρως???"
"Δεν έχω επιλογή αν θέλω να μείνω όπως είμαι..."
"Όχι Αγγελική λάθος. Έχεις και παρά έχεις επιλογή. Μπορείς να φας όπως όλοι οι υπόλοιποι νόστιμα φρέσκα θαλασσινά. Δεν είναι ανάγκη να φας το σύμπαν. Μπορείς να φας λίγο αλλά κάτι που σε ευχαριστεί."
"Μα όταν κάτι μ αρέσει δυσκολεύομαι να βάλω όρια..."
"Κρίμα που αυτό το κάνεις μόνο με το φαγητό!" σχολίασε ο Αποστόλης με υπονοούμενο και η Αγγελική τον αγριοκοίταξε. "Ανόητε σε τίποτα δεν μπορώ να βάλω όριο γιαυτό σε κρατάω μακρυά!" ήθελε να του φωνάξει αλλά αρκέστηκε στο να φάει ένα κομμάτι ψωμί από αυτό που τους είχαν φέρει στο τραπέζι.
Δύο καραφάκια ούζο και κάμποσους μεζέδες μετά η συζήτηση είχε γυρίσει γύρω από το μωρό που αναμενόταν σε λίγο καιρό. Και όσο ο Κώστας και η Αιμιλία τσακώνονταν για το χρώμα του δωματίου ο Αποστόλης με τρόπο χωρίς να τον δουν χάιδεψε την πλάτη της Αγγελικής κάνοντας την να πνιγεί με το χταποδάκι που μασούσε εκείνη τη στιγμή. "Κόφτο!" του είπε ψιθυριστά μόλις συνήλθε αλλά εκείνος απτόητος συνέχισε, κάνοντας την να ξεχάσει εντελώς τις τηγανιτές πατάτες που μόλις είχαν καταφτάσει. Και όσο εκείνος χάιδευε με το ένα χέρι και έτρωγε αμέριμνος με το άλλο η Αγγελική αδυνατούσε να βάλει μπουκιά στο στόμα της. Και η Αιμιλία με το Κώστα να συνεχίζουν να τσακώνονται για το αν το "μοβ" είναι αρκετά αρρενωπό χρώμα.
Όταν επιτέλους τελείωσε το μαρτυρικό αυτό γεύμα που όλοι οι δυνατοί πειρασμοί ήταν μαζεμένοι ήρθε η ώρα του επιδορπίου. Έτσι όταν κατέφθασε ένα τεράστιο κομμάτι ζεστό γαλακτομπούρεκο μπροστά της η Αγγελική δεν άντεξε άλλο. Η ταν ή επί τάς σκέφτηκε και έτριψε νευρικά τα χέρια της. Έπιασε το πιρούνι αλλά στην πρώτη μπουκιά διαπίστωσε πως δεν ήταν τόσο νόστιμο όσο φαινόταν. Οι άλλοι το έτρωγαν με ευχαρίστηση πράγμα που έδειχνε ότι μόνο σε εκείνη δεν άρεσε. Στη δεύτερη μπουκιά η Διαβολική είχε ήδη αρχίσει να την τραβάει προς τον Αποστόλη κάνοντας την να αφήσει το πιρούνι στο πιάτο. Με τρόπο γύρισε και του είπε στο αυτί
"Λύσσαξες με την πλάτη μου τόση ώρα".
"Δεν φταίω εγώ το φόρεμα φταίει" είπε εκείνος χασκογελώντας
"Αφού φταίει το φόρεμα...φρόντισε να το βγάλεις από πάνω μου αργότερα!" του δήλωσε και ξανά έπιασε το πιρούνι της γιατί είχε έρθει η σειρά εκείνου να αφήσει το δικό του τώρα κάτω.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: