Δεύτε λάβετε φως!
Μέσα στον ύπνο της ο ήχος του κινητού έμοιαζε απλά σαν μια γνώριμη μελωδία. Με δυσκολία γύρισε πλευρό και μηχανικά έψαξε στην τσάντα της που ήταν πεσμένη στο πάτωμα. Μόλις το έβγαλε και το σήκωσε η φωνή της Αιμιλίας την έκανε να αναπηδήσει μην μπορώντας ακόμα να συνειδητοποιήσει αν είχε ξυπνήσει ή αν έβλεπε όνειρο.
"Αιμιλία εσύ είσαι???" είπε νυσταγμένα
"Φυσικά και εγώ είμαι! Έχεις ιδέα τι ώρα είναι???" ούρλιαξε η Αιμιλία από την άλλη άκρη της γραμμής κάνοντας την Αγγελική να απομακρύνει λίγο το ακουστικό.
"Μέρα..." ακούστηκε ο Αποστόλης που ταυτόχρονα χασμουριόταν και τεντωνόταν στο κρεβάτι και ξαφνικά η Αγγελική είχε πλήρη επίγνωση της θέσης που βρισκόταν. Με το ένα χέρι της να κρατάει το ακουστικό και με το άλλο να παλεύει να κλείσει το στόμα του Αποστόλη προσπάθησε να κερδίσει λίγο χρόνο.
"Να σε πάρω Αιμιλία μου σε δέκα λεπτά να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου?" ρώτησε σαστισμένα ενώ ο Αποστόλης προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από το χέρι της.
"Σε μισή ώρα σπίτι μου! Και σταμάτα να τον βασανίζεις τον άκουσα! Αλλά και να μην τον είχα ακούσει σε ψάχνω ώρες....δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός επιστήμονας για να βγάλεις συμπεράσματα!" είπε και το έκλεισε. Προβληματισμένη η Αιμιλία ακούμπησε το τηλέφωνο της στην άκρη του τραπεζιού και κοίταξε με ένα απροσδιόριστο βλέμμα τον Κώστα, ενώ ταυτόχρονα χάιδεψε την κοιλιά της. Τελευταία σαν τικ, κάθε φορά που το μυαλό της δούλευε υπερωρίες, το χέρι της πήγαινε αντανακλαστικά στην κοιλιά της. Μέχρι και ο Κώστας το είχε παρατηρήσει γιαυτό και όποτε το έβλεπε σιωπηλά έφευγε από το δωμάτιο. Αυτή την φορά όμως μόλις γύρισε την πλάτη του να βγει από το δωμάτιο την άκουσε να μουρμουράει κάτι
"Μακάρι να δουλέψει....μακάρι να τους βοηθήσει και τους δύο..."
"Τι είπες αγάπη μου?"
"Τίποτα...Ευχήσου Κώστα να μην χάσω και τους δύο φίλους μου....Κάνε μια προσευχή..."
"Γιατί ρε Αιμιλία να τους χάσεις? Τι έγινε???"
"Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που περίμενα να γίνει.."
"Και δεν χαίρεσαι?"
"Αχ βρε Κώστα αν νομίζεις πως του χρόνου τέτοια εποχή θα τρώμε κουφέτα είσαι βαθιά νυχτωμένος! Μας περιμένουν δύσκολες μέρες..."
"Αιμιλία γιατί ανακατεύεσαι μου λες?... άσε το πράγμα να πάει μόνο του..."
" Μα αυτό κάνω δεν το βλέπεις??? Απλά σταμάτησα να εμποδίζω το αναπόφευκτο! Και να σου πω μην πας μέσα....πήγαινε καλύτερα μια βόλτα γιατί είναι που είναι στρείδι η άλλη, αν είσαι στο σπίτι θα γεννήσω πριν την ώρα μου μέχρι να μάθω αυτά που θέλω να μάθω..." είπε και ξαναχάθηκε στις σκέψεις της.
Τρία τέταρτα αργότερα η Αγγελική κοιτώντας το είδωλο της στο καθρέφτη του ασανσέρ προσπαθούσε με μανιασμένες κινήσεις να δαμάσει το θάμνο στο κεφάλι της. Όταν δε ο θάλαμος έφτασε στον όροφο της Αιμιλίας ένα τρέμουλο την έπιασε λες και η θερμοκρασία είχε πέσει άξαφνα δέκα βαθμούς. Πως θα την αντίκριζε? Τι θα της έλεγε??? Η Αιμιλία από την πρώτη στιγμή είχε εκφράσει την άποψη της πάνω στο θέμα και όμως εκείνη την είχε παρακούσει. Είχε αγνοήσει τον μόνο άνθρωπο που τόσο την είχε βοηθήσει και στηρίξει. Με το κεφάλι σκυφτό σαν μετανιωμένο παιδί χτύπησε το κουδούνι.
"Ίσιωσε λέμε το σώμα σου και έλα μέσα!" είπε η Αιμιλία μόλις την αντίκρισε και χωρίς να σταθεί άρχισε να προχωράει προς την κουζίνα. Η Αγγελική έκλεισε την πόρτα και την ακολούθησε πειθήνια.
"Η τιμωρία σου θα είναι να πιεις και εσύ ντεκαφεινέ για συμπαράσταση ! Χωρίς ίχνος καφεΐνης θα πρέπει να τα ξεράσεις όλα!" σχολίασε σπρώχνοντας μια κούπα καφέ μπροστά στην Αγγελική που έτοιμη ήταν να βάλει τα κλάματα. Κάθισε απέναντι της και με δυσκολία έκρυψε τα γέλια που τις ερχόντουσαν. Από την μια την λυπόταν έτσι όπως την έβλεπε από την άλλη της φαινόταν τόσο αστεία.
"Και τώρα μίλα!" είπε και η Αγγελική ξέσπασε σε λυγμούς.
"Χίλια συγνώμη Αιμιλία μου....χίλια συγνώμη.... Εγώ φταίω....Εκείνος δεν έφταιγε... Εγώ τον παρέσυρα...Με εμένα να τα βάλεις" κλαψούρισε ενώ δάκρυα άρχισαν να πέφτουν μέσα στην κούπα. Και η Αιμιλία δεν άντεξε άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που ακόμα και το έμβρυο έκλεισε τα μισοσχηματισμένα αυτιά του. Για λίγα λεπτά η Αιμιλία γελούσε και η Αγγελική έκπληκτη με την αντίδραση της την κοιτούσε και συνέχιζε να κλαίει λες και τα μάτια της αδυνατούσαν να δεχτούν αυτό που έβλεπαν.
"Αχ βρε Άντζυ δεν υπάρχεις! Σταμάτα ρε να αυτομαστιγώνεσαι! Γιαυτό νομίζεις σε φώναξα??? Για να απολογηθείς???? Ενήλικες άνθρωποι είσαστε!" είπε και της έδωσε ένα χαρτομάντιλο να σκουπιστεί.
"Δεν είσαι δηλαδή θυμωμένη"?
"Καλά θυμωμένη είμαι αλλά όχι για το λόγο που νομίζεις....Θυμωμένη είμαι που άργησες, λες και αν ερχόσουν με τα χτεσινά ρούχα θα σε κακοχαρακτήριζα! Έχω σκάσει από την περιέργεια να μάθω πως κατάφερε ο κερατάς να σε ρίξει στο κρεβάτι!"
"Με μια βάφλα....."
"Μιλάς σοβαρά???? Χα χα χα κοίτα που τον είχα υποτιμήσει τον Αποστόλη!!! Και άξιζε η "βάφλα"???"
"Αιμιλία η καλύτερη της ζωής μου.... πως το λες εσύ?....Ανάσταση κάναμε! Ανάσταση με τα όλα της με βαρελότα και πυροτεχνήματα!"
"Τώρα σε ζηλεύω όχι μόνο για τις γόβες! Για πες λεπτομέρειες!!!"
"Βασικά δεν υπάρχουν πολλά να σου πω. Τη μια στιγμή συζητούσαμε και την άλλη στιγμή ήμασταν στο κρεβάτι. Και όχι δεν είναι ότι έχω κενά μνήμης μια χαρά τα θυμάμαι όλα....Και όσο σκέφτομαι ότι εγώ το προκάλεσα τόσο πιο άσχημα νιώθω απέναντι σου.. Γιατί στο είπα ε???Εγώ φταίω εκείνος προσπάθησε να το αποφύγει..."
"Κοίτα που τον υπερασπίζεσαι κιόλας! Πες μας ότι τον βίασες να πάω γονυπετής στην Τήνο!"
"Όχι δεν τον βίασα ακριβώς..."
"Αγγελική σταμάτα να μυξοκλαις και εξήγησε μου! Έλεος πια, πάλι την Πυθία παίζουμε....Μίλα πουλάκι μου καθαρά μια φορά!"
"Όταν φύγατε με τον Κώστα κάθισα να πιω τα ποτά μου όπως μου είπες και πιάσαμε την κουβέντα...Για κάμποση ώρα συζητάγαμε διάφορα...ήμουν και σε περίεργη ψυχολογική κατάσταση και χωρίς να το θέλει μου είπε δύο πράγματα που έκαναν τη ψυχολογική μου κατάσταση ακόμα πιο περίεργη. Το πρώτο με έκανε πύραυλο και αφορούσε το βάρος μου...Μην ρωτήσεις πως πήγε εκεί η κουβέντα...αλλά όταν του είπα ότι έχω χάσει τριάντα ολόκληρα κιλά έδειξε να το αμφισβητεί ...Αυτός λέει νόμιζε ότι φαινόμουν διαφορετική γιατί είχα κόψει τα μαλλιά μου, αν έχεις το Θεό σου! Το δεύτερο ήταν μια αθώα ερώτηση. Τι θα ήθελα να γίνω αν δεν γινόμουν νοσοκόμα... Αιμιλία δεν ήξερα τι να απαντήσω....όσο και να το σκεφτόμουν τίποτα ...καμία επιθυμία για κάτι συγκεκριμένο. Και εκεί που είμαι νευριασμένη που έχω χάσει τόσο βάρος και δεν φαίνεται και μπερδεμένη που στα 35 μου δεν ξέρω τι θα ήθελα να κάνω σε μια ιδανική ζωή...λέει τη μαγική λέξη "φαγητό" και κάπως έτσι πέφτει η πρώτη μου αντίσταση. Ανεβαίνουμε πάνω στο σπίτι του, μου φτιάχνει τη βάφλα που σου έλεγα πριν και παθαίνω σοκ. Αιμιλία ήταν υπέροχη, η ομορφότερη που έχω συναντήσει και όμως ο εγκέφαλος μου να αδυνατεί να δώσει εντολή στο χέρι μου να πιάσει το πιρούνι. Τέτοια εσωτερική μάχη δεν έχω ξανανιώσει! Από τη μια να θέλω να τη φάω και από την άλλη να σκέφτομαι πως αν την φάω θα γυρίσω πάλι εκεί που ήμουν, στην μιζέρια δηλαδή της παχυσαρκίας...Και πάνω που κοντεύει να μου στρίψει σηκώνει το πιρούνι και μου δίνει μια μπουκιά...Και ήταν τόσο νόστιμη αυτή η μπουκιά...τόσο γλυκιά που το δεύτερο οχυρό μου όχι απλά είχε πέσει, είχε ξαπλώσει ανάσκελα και γουργούριζε ευτυχισμένο! Εκεί λοιπόν που εγώ λέω χαζομάρες για να ελαφρύνω λιγάκι το κλίμα,γιατί μην κοροιδευόμαστε το να σε ταΐζει ένας άντρας ακόμα και αν αυτός είναι ο Αποστόλης μια ερωτική χροιά την έχει, αφήνει το πιρούνι στο πιάτο με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει.."Αγγελική κάποια στιγμή πρέπει να τολμάς αυτά που θέλεις...εδώ είναι η βάφλα άπλωσε το κουλό σου και φάτην" και το άπλωσα Αιμιλία μόνο που δεν το άπλωσα προς τη βάφλα... Αυτός σάστισε δεν το περίμενε βλέπεις..Όλο το βράδυ πετούσε διάφορα αλλά δεν έδινα σημασία γιαυτό δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτή την κίνηση μου. Σε επικαλέστηκε κιόλας ο δόλιος μέσα στην αμηχανία του. Αλλά ήταν αργά η Διαβολική έκανε πάρτι μέσα μου και ξέρεις πως είναι όταν ξυπνάει εκείνη. Με ύφος λοιπόν απομακρύνθηκα και του είπα "ααα αυτό εννοούσε η Αιμιλία μπερδεμένη υπόθεση....ομοφυλόφιλος είσαι..." Ε όπως φαντάζεσαι από εκεί και πέρα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να μου αποδείξει το αντίθετο.."
"Και στο απέδειξε απ ότι κατάλαβα.."
"Και με το παραπάνω Αιμιλία ....και με το παραπάνω..."
"Μάλιστα και τώρα τι γίνεται από εδώ και εμπρός?"
"Σαν τι να γίνεται? Δεν λέω για fast food πήγαινα ντελικατέσεν μου βγήκε γαρνιρισμένο με λίγη ενοχή λόγο της σχέσης και των δύο μας μαζί σου....αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα..."
"Αυτό είναι δικό σου συμπέρασμα ή το συζητήσατε?"
"Τι να συζητήσουμε με δουλεύεις?? Σαν κυνηγημένη έφυγα μετά το τηλεφώνημα σου. Σαν την τρελή έτρεχα να προλάβω να πάω σπίτι μου να αλλάξω και μετά να έρθω εδώ... Γιαυτό άργησα λιγάκι.."
"Ξανά μάλιστα..."
"Μόνο αυτό έχεις να πεις???? Έλα ρε συ βρίσε με λιγάκι να νιώσω καλύτερα..."
"Όχι δεν θα σε βρίσω Αγγελική....θα το κάνεις άλλωστε μονάχη σου στο άμεσο μέλλον. Διότι αν νομίζεις πως αυτό ήταν όλο πλανάσαι πλάνην οικτρά...Διότι είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας που λέει και η Ρίτα και τέλος ως γνωστόν ετοιμάσου, γιατί θύελλες έσπειρες κεραυνούς θα θερίσεις!"
"Τίποτα δικό σου θα μου πεις ή όλο κλεμμένα θα λες από εδώ και εμπρός??"
"Μπα τίποτε άλλο δεν θα πω... θα μιλήσει άλλωστε η ιστορία από μόνη της"
Και πράγματι η ιστορία ετοιμαζόταν να μιλήσει και είχε πολλά να πει. Μόνο που η Αγγελική τότε δεν το γνώριζε και αν και την είχε πατήσει στο παρελθόν, το μάθημα της δεν το είχε πάρει. Κούνησε έτσι αποδοκιμαστικά το κεφάλι της στην Αιμιλία, αμφισβητώντας την ακόμα μια φορά, και ήπιε την τελευταία γουλιά του καφέ της.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Μέσα στον ύπνο της ο ήχος του κινητού έμοιαζε απλά σαν μια γνώριμη μελωδία. Με δυσκολία γύρισε πλευρό και μηχανικά έψαξε στην τσάντα της που ήταν πεσμένη στο πάτωμα. Μόλις το έβγαλε και το σήκωσε η φωνή της Αιμιλίας την έκανε να αναπηδήσει μην μπορώντας ακόμα να συνειδητοποιήσει αν είχε ξυπνήσει ή αν έβλεπε όνειρο.
"Αιμιλία εσύ είσαι???" είπε νυσταγμένα
"Φυσικά και εγώ είμαι! Έχεις ιδέα τι ώρα είναι???" ούρλιαξε η Αιμιλία από την άλλη άκρη της γραμμής κάνοντας την Αγγελική να απομακρύνει λίγο το ακουστικό.
"Μέρα..." ακούστηκε ο Αποστόλης που ταυτόχρονα χασμουριόταν και τεντωνόταν στο κρεβάτι και ξαφνικά η Αγγελική είχε πλήρη επίγνωση της θέσης που βρισκόταν. Με το ένα χέρι της να κρατάει το ακουστικό και με το άλλο να παλεύει να κλείσει το στόμα του Αποστόλη προσπάθησε να κερδίσει λίγο χρόνο.
"Να σε πάρω Αιμιλία μου σε δέκα λεπτά να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου?" ρώτησε σαστισμένα ενώ ο Αποστόλης προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από το χέρι της.
"Σε μισή ώρα σπίτι μου! Και σταμάτα να τον βασανίζεις τον άκουσα! Αλλά και να μην τον είχα ακούσει σε ψάχνω ώρες....δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός επιστήμονας για να βγάλεις συμπεράσματα!" είπε και το έκλεισε. Προβληματισμένη η Αιμιλία ακούμπησε το τηλέφωνο της στην άκρη του τραπεζιού και κοίταξε με ένα απροσδιόριστο βλέμμα τον Κώστα, ενώ ταυτόχρονα χάιδεψε την κοιλιά της. Τελευταία σαν τικ, κάθε φορά που το μυαλό της δούλευε υπερωρίες, το χέρι της πήγαινε αντανακλαστικά στην κοιλιά της. Μέχρι και ο Κώστας το είχε παρατηρήσει γιαυτό και όποτε το έβλεπε σιωπηλά έφευγε από το δωμάτιο. Αυτή την φορά όμως μόλις γύρισε την πλάτη του να βγει από το δωμάτιο την άκουσε να μουρμουράει κάτι
"Μακάρι να δουλέψει....μακάρι να τους βοηθήσει και τους δύο..."
"Τι είπες αγάπη μου?"
"Τίποτα...Ευχήσου Κώστα να μην χάσω και τους δύο φίλους μου....Κάνε μια προσευχή..."
"Γιατί ρε Αιμιλία να τους χάσεις? Τι έγινε???"
"Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που περίμενα να γίνει.."
"Και δεν χαίρεσαι?"
"Αχ βρε Κώστα αν νομίζεις πως του χρόνου τέτοια εποχή θα τρώμε κουφέτα είσαι βαθιά νυχτωμένος! Μας περιμένουν δύσκολες μέρες..."
"Αιμιλία γιατί ανακατεύεσαι μου λες?... άσε το πράγμα να πάει μόνο του..."
" Μα αυτό κάνω δεν το βλέπεις??? Απλά σταμάτησα να εμποδίζω το αναπόφευκτο! Και να σου πω μην πας μέσα....πήγαινε καλύτερα μια βόλτα γιατί είναι που είναι στρείδι η άλλη, αν είσαι στο σπίτι θα γεννήσω πριν την ώρα μου μέχρι να μάθω αυτά που θέλω να μάθω..." είπε και ξαναχάθηκε στις σκέψεις της.
Τρία τέταρτα αργότερα η Αγγελική κοιτώντας το είδωλο της στο καθρέφτη του ασανσέρ προσπαθούσε με μανιασμένες κινήσεις να δαμάσει το θάμνο στο κεφάλι της. Όταν δε ο θάλαμος έφτασε στον όροφο της Αιμιλίας ένα τρέμουλο την έπιασε λες και η θερμοκρασία είχε πέσει άξαφνα δέκα βαθμούς. Πως θα την αντίκριζε? Τι θα της έλεγε??? Η Αιμιλία από την πρώτη στιγμή είχε εκφράσει την άποψη της πάνω στο θέμα και όμως εκείνη την είχε παρακούσει. Είχε αγνοήσει τον μόνο άνθρωπο που τόσο την είχε βοηθήσει και στηρίξει. Με το κεφάλι σκυφτό σαν μετανιωμένο παιδί χτύπησε το κουδούνι.
"Ίσιωσε λέμε το σώμα σου και έλα μέσα!" είπε η Αιμιλία μόλις την αντίκρισε και χωρίς να σταθεί άρχισε να προχωράει προς την κουζίνα. Η Αγγελική έκλεισε την πόρτα και την ακολούθησε πειθήνια.
"Η τιμωρία σου θα είναι να πιεις και εσύ ντεκαφεινέ για συμπαράσταση ! Χωρίς ίχνος καφεΐνης θα πρέπει να τα ξεράσεις όλα!" σχολίασε σπρώχνοντας μια κούπα καφέ μπροστά στην Αγγελική που έτοιμη ήταν να βάλει τα κλάματα. Κάθισε απέναντι της και με δυσκολία έκρυψε τα γέλια που τις ερχόντουσαν. Από την μια την λυπόταν έτσι όπως την έβλεπε από την άλλη της φαινόταν τόσο αστεία.
"Και τώρα μίλα!" είπε και η Αγγελική ξέσπασε σε λυγμούς.
"Χίλια συγνώμη Αιμιλία μου....χίλια συγνώμη.... Εγώ φταίω....Εκείνος δεν έφταιγε... Εγώ τον παρέσυρα...Με εμένα να τα βάλεις" κλαψούρισε ενώ δάκρυα άρχισαν να πέφτουν μέσα στην κούπα. Και η Αιμιλία δεν άντεξε άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που ακόμα και το έμβρυο έκλεισε τα μισοσχηματισμένα αυτιά του. Για λίγα λεπτά η Αιμιλία γελούσε και η Αγγελική έκπληκτη με την αντίδραση της την κοιτούσε και συνέχιζε να κλαίει λες και τα μάτια της αδυνατούσαν να δεχτούν αυτό που έβλεπαν.
"Αχ βρε Άντζυ δεν υπάρχεις! Σταμάτα ρε να αυτομαστιγώνεσαι! Γιαυτό νομίζεις σε φώναξα??? Για να απολογηθείς???? Ενήλικες άνθρωποι είσαστε!" είπε και της έδωσε ένα χαρτομάντιλο να σκουπιστεί.
"Δεν είσαι δηλαδή θυμωμένη"?
"Καλά θυμωμένη είμαι αλλά όχι για το λόγο που νομίζεις....Θυμωμένη είμαι που άργησες, λες και αν ερχόσουν με τα χτεσινά ρούχα θα σε κακοχαρακτήριζα! Έχω σκάσει από την περιέργεια να μάθω πως κατάφερε ο κερατάς να σε ρίξει στο κρεβάτι!"
"Με μια βάφλα....."
"Μιλάς σοβαρά???? Χα χα χα κοίτα που τον είχα υποτιμήσει τον Αποστόλη!!! Και άξιζε η "βάφλα"???"
"Αιμιλία η καλύτερη της ζωής μου.... πως το λες εσύ?....Ανάσταση κάναμε! Ανάσταση με τα όλα της με βαρελότα και πυροτεχνήματα!"
"Τώρα σε ζηλεύω όχι μόνο για τις γόβες! Για πες λεπτομέρειες!!!"
"Βασικά δεν υπάρχουν πολλά να σου πω. Τη μια στιγμή συζητούσαμε και την άλλη στιγμή ήμασταν στο κρεβάτι. Και όχι δεν είναι ότι έχω κενά μνήμης μια χαρά τα θυμάμαι όλα....Και όσο σκέφτομαι ότι εγώ το προκάλεσα τόσο πιο άσχημα νιώθω απέναντι σου.. Γιατί στο είπα ε???Εγώ φταίω εκείνος προσπάθησε να το αποφύγει..."
"Κοίτα που τον υπερασπίζεσαι κιόλας! Πες μας ότι τον βίασες να πάω γονυπετής στην Τήνο!"
"Όχι δεν τον βίασα ακριβώς..."
"Αγγελική σταμάτα να μυξοκλαις και εξήγησε μου! Έλεος πια, πάλι την Πυθία παίζουμε....Μίλα πουλάκι μου καθαρά μια φορά!"
"Όταν φύγατε με τον Κώστα κάθισα να πιω τα ποτά μου όπως μου είπες και πιάσαμε την κουβέντα...Για κάμποση ώρα συζητάγαμε διάφορα...ήμουν και σε περίεργη ψυχολογική κατάσταση και χωρίς να το θέλει μου είπε δύο πράγματα που έκαναν τη ψυχολογική μου κατάσταση ακόμα πιο περίεργη. Το πρώτο με έκανε πύραυλο και αφορούσε το βάρος μου...Μην ρωτήσεις πως πήγε εκεί η κουβέντα...αλλά όταν του είπα ότι έχω χάσει τριάντα ολόκληρα κιλά έδειξε να το αμφισβητεί ...Αυτός λέει νόμιζε ότι φαινόμουν διαφορετική γιατί είχα κόψει τα μαλλιά μου, αν έχεις το Θεό σου! Το δεύτερο ήταν μια αθώα ερώτηση. Τι θα ήθελα να γίνω αν δεν γινόμουν νοσοκόμα... Αιμιλία δεν ήξερα τι να απαντήσω....όσο και να το σκεφτόμουν τίποτα ...καμία επιθυμία για κάτι συγκεκριμένο. Και εκεί που είμαι νευριασμένη που έχω χάσει τόσο βάρος και δεν φαίνεται και μπερδεμένη που στα 35 μου δεν ξέρω τι θα ήθελα να κάνω σε μια ιδανική ζωή...λέει τη μαγική λέξη "φαγητό" και κάπως έτσι πέφτει η πρώτη μου αντίσταση. Ανεβαίνουμε πάνω στο σπίτι του, μου φτιάχνει τη βάφλα που σου έλεγα πριν και παθαίνω σοκ. Αιμιλία ήταν υπέροχη, η ομορφότερη που έχω συναντήσει και όμως ο εγκέφαλος μου να αδυνατεί να δώσει εντολή στο χέρι μου να πιάσει το πιρούνι. Τέτοια εσωτερική μάχη δεν έχω ξανανιώσει! Από τη μια να θέλω να τη φάω και από την άλλη να σκέφτομαι πως αν την φάω θα γυρίσω πάλι εκεί που ήμουν, στην μιζέρια δηλαδή της παχυσαρκίας...Και πάνω που κοντεύει να μου στρίψει σηκώνει το πιρούνι και μου δίνει μια μπουκιά...Και ήταν τόσο νόστιμη αυτή η μπουκιά...τόσο γλυκιά που το δεύτερο οχυρό μου όχι απλά είχε πέσει, είχε ξαπλώσει ανάσκελα και γουργούριζε ευτυχισμένο! Εκεί λοιπόν που εγώ λέω χαζομάρες για να ελαφρύνω λιγάκι το κλίμα,γιατί μην κοροιδευόμαστε το να σε ταΐζει ένας άντρας ακόμα και αν αυτός είναι ο Αποστόλης μια ερωτική χροιά την έχει, αφήνει το πιρούνι στο πιάτο με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει.."Αγγελική κάποια στιγμή πρέπει να τολμάς αυτά που θέλεις...εδώ είναι η βάφλα άπλωσε το κουλό σου και φάτην" και το άπλωσα Αιμιλία μόνο που δεν το άπλωσα προς τη βάφλα... Αυτός σάστισε δεν το περίμενε βλέπεις..Όλο το βράδυ πετούσε διάφορα αλλά δεν έδινα σημασία γιαυτό δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτή την κίνηση μου. Σε επικαλέστηκε κιόλας ο δόλιος μέσα στην αμηχανία του. Αλλά ήταν αργά η Διαβολική έκανε πάρτι μέσα μου και ξέρεις πως είναι όταν ξυπνάει εκείνη. Με ύφος λοιπόν απομακρύνθηκα και του είπα "ααα αυτό εννοούσε η Αιμιλία μπερδεμένη υπόθεση....ομοφυλόφιλος είσαι..." Ε όπως φαντάζεσαι από εκεί και πέρα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να μου αποδείξει το αντίθετο.."
"Και στο απέδειξε απ ότι κατάλαβα.."
"Και με το παραπάνω Αιμιλία ....και με το παραπάνω..."
"Μάλιστα και τώρα τι γίνεται από εδώ και εμπρός?"
"Σαν τι να γίνεται? Δεν λέω για fast food πήγαινα ντελικατέσεν μου βγήκε γαρνιρισμένο με λίγη ενοχή λόγο της σχέσης και των δύο μας μαζί σου....αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα..."
"Αυτό είναι δικό σου συμπέρασμα ή το συζητήσατε?"
"Τι να συζητήσουμε με δουλεύεις?? Σαν κυνηγημένη έφυγα μετά το τηλεφώνημα σου. Σαν την τρελή έτρεχα να προλάβω να πάω σπίτι μου να αλλάξω και μετά να έρθω εδώ... Γιαυτό άργησα λιγάκι.."
"Ξανά μάλιστα..."
"Μόνο αυτό έχεις να πεις???? Έλα ρε συ βρίσε με λιγάκι να νιώσω καλύτερα..."
"Όχι δεν θα σε βρίσω Αγγελική....θα το κάνεις άλλωστε μονάχη σου στο άμεσο μέλλον. Διότι αν νομίζεις πως αυτό ήταν όλο πλανάσαι πλάνην οικτρά...Διότι είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας που λέει και η Ρίτα και τέλος ως γνωστόν ετοιμάσου, γιατί θύελλες έσπειρες κεραυνούς θα θερίσεις!"
"Τίποτα δικό σου θα μου πεις ή όλο κλεμμένα θα λες από εδώ και εμπρός??"
"Μπα τίποτε άλλο δεν θα πω... θα μιλήσει άλλωστε η ιστορία από μόνη της"
Και πράγματι η ιστορία ετοιμαζόταν να μιλήσει και είχε πολλά να πει. Μόνο που η Αγγελική τότε δεν το γνώριζε και αν και την είχε πατήσει στο παρελθόν, το μάθημα της δεν το είχε πάρει. Κούνησε έτσι αποδοκιμαστικά το κεφάλι της στην Αιμιλία, αμφισβητώντας την ακόμα μια φορά, και ήπιε την τελευταία γουλιά του καφέ της.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: