tag:blogger.com,1999:blog-18901802797223776692024-03-13T14:59:13.026+02:00puccarina's workshoppuccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.comBlogger413125tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-53128691539340798072022-09-17T00:17:00.011+03:002022-11-06T05:58:15.132+02:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΕΚΤΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpfLvfKKT33LN8HlK-sKUah1-gWMVFjoOKTOZmzOXa5x_YAXHaXQSUmNbEMa4k8cP3DboBSY7d2TKSQxfEraWaSJYrj5Nf4k2kGqqPVuj2aqpxFrc8hjGljbIFrbpH2zfPreOcnF1U6hBgoEl8q85LLlIbJ4fHGx1DrVeRAG9vO6iuC43SRylGo_66/s736/78ef9e4119b0f8775d063c67c1aea142--emirates-airline-luxury-hotels.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="551" data-original-width="736" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpfLvfKKT33LN8HlK-sKUah1-gWMVFjoOKTOZmzOXa5x_YAXHaXQSUmNbEMa4k8cP3DboBSY7d2TKSQxfEraWaSJYrj5Nf4k2kGqqPVuj2aqpxFrc8hjGljbIFrbpH2zfPreOcnF1U6hBgoEl8q85LLlIbJ4fHGx1DrVeRAG9vO6iuC43SRylGo_66/s320/78ef9e4119b0f8775d063c67c1aea142--emirates-airline-luxury-hotels.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το ταβερνάκι στη Δραπετσώνα ήταν γεμάτο κόσμο και τσιγαρίλα. Το τραπέζι που τους είχαν κρατήσει ήταν δίπλα σε ένα παράθυρο με πλεκτά κουρτινάκια. Η Λίτσα αγριοκοιτάζοντας τη Μαργαρίτα την έβαλε να κάτσει δίπλα της και απέναντι τους έκατσαν ο Νίκος και ο Ιάκωβος. Οι συστάσεις είχαν γίνει νωρίτερα στο αυτοκίνητο και από εκείνη την ώρα η Μαργαρίτα δεν είχε πει κουβέντα, μόνο χασμουριόταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ένας φουριόζος σερβιτόρος τους έφερε τους καταλόγους. Ανοίγοντας προσεκτικά τον κατάλογο μπροστά τους η Λίτσα έσκυψε προς τη Μαργαρίτα και της είπε ψιθυριστά</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: large;">"</span><span style="font-family: verdana;"><i>Θα σε κοπανήσω με τον κατάλογο, μα το Θεό! Χασμουριέσαι συνέχεια, έχεις μαύρους κύκλους και δεν μιλάς καθόλου! Επίτηδες το κάνεις; Και τι δουλειά είχες στο Σύνταγμα</i>;</span><span style="font-family: verdana; font-size: large;">"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"</span><span style="font-family: verdana;"><i>Λίτσα δεν έχω κοιμηθεί σχεδόν καθόλου. Δεν πρόλαβα να σου πω στο αμάξι. Χθες ήμουν με τον Βίκινγκ. Και για να ξέρεις ο Χρήστος ξέρει πως κοιμήθηκα σε εσάς. Του είπα χθες βράδυ ότι επειδή θα βγαίναμε σήμερα θα ερχόσουν να με πάρεις αποβραδίς να κοιμηθώ σε σένα. Γι' αυτό σου είπα να με μαζέψεις από το Σύνταγμα</i>.</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"</span><span style="font-family: verdana;"><i>Δεν το πιστεύω..</i>.</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> Ναι και κολοκυθάκια τηγανητά και καμία τυροκαυτερή και φυσικά μπεκρή μεζέ! Τι θα πιούμε;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Καφέ λέτε να κάνουν;" ρώτησε η Μαργαρίτα και η Λίτσα την κλώτσησε κάτω από το τραπέζι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Να πάρουμε μισό κιλό λευκό και μισό κόκκινο να τα δοκιμάσουμε;" πρότεινε ο Νίκος και συμφώνησαν όλοι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Πάω λίγο τουαλέτα μέχρι να παραγγείλουμε", είπε η Λίτσα και σηκώθηκε κοιτώντας τη Μαργαρίτα που έπαιζε με μια χαρτοπετσέτα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"ΠΑΩ ΛΙΓΟ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΛΕΜΕ" ξαναείπε και η Μαργαρίτα επιτέλους έπιασε το σύνθημα και σηκώθηκε και εκείνη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Δεν προλαβαίνουμε να μου πεις λεπτομέρειες τι και πως. Πάρε βάλε λίγο κονσίλερ και λίγο ρουζ που είσαι σαν πεθαμένη και ρίξε μια περίληψη" είπε βγάζοντας από την τσάντα της ένα κονσίλερ και ένα ρουζ.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Τι να σου πω ρε. Σάμπως ξέρω και εγώ τι έγινε; Βασικά σεξ έγινε, αλλά με δαύτον αυτό είναι το μόνο ξεκάθαρο, το σεξ!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Πως βρέθηκε στην Ελλάδα πάλι;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Δεν ξέρω..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Γιατί σε παράτησε στη Ρώμη;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Συνεχίζω να μην ξέρω..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Αφού δεν σου έδωσε καμία εξήγηση, γιατί του έκατσες πάλι;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ξεράδια ξέρεις λοιπόν!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ακριβώς..." </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Και τι θα γίνει τώρα; Αυτή η βιόλα θα συνεχιστεί καιρό; Θα έρχεται όποτε του καυλώσει και θα πηδιέστε; Προφυλάξεις μωρή παίρνεις τουλάχιστον;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Παίρνω μαμά..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σκάσε που θα με ειρωνευτείς κιόλας! Κάναμε 15 χρόνια να σε ξεκολλήσουμε από τον έναν μαλάκα, για να πέσεις τώρα σε ένα διεθνή μαλάκα; Οκ είχε την πλάκα του μέχρι ένα σημείο, αλλά δεν είναι και τόσο αστείο πλέον."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Όχι δεν είναι..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Χαίρομαι που συμφωνούμε τουλάχιστον σε αυτό. Πάμε τώρα μέσα γιατί θα νομίζουν πως θάβουμε εκείνους", είπε και την τράβηξε έξω από την τουαλέτα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Όταν έφτασαν στο τραπέζι είχαν έρθει τα πρώτα ορεκτικά και το κρασί. Η Μαργαρίτα κάθισε στη θέση της δίπλα στο παράθυρο και προσπάθησε να χαμογελάσει στον Ιάκωβο απέναντι της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Λευκό ή Κόκκινο;" τη ρώτησε και εκείνη έδειξε το κόκκινο κρασί.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μπορούμε να τους πούμε να φέρουν λίγα παγάκια;" παρακάλεσε τη Λίτσα και ο Ιάκωβος την κοίταξε με απορία δίνοντας της το ποτήρι που είχε μόλις γεμίσει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Άστο ρε Ιάκωβε, είναι λίγο βλαμμένη η φίλη μου. Θέλει το κόκκινο κρασί, αλλά το θέλει παγωμένο!" εξήγησε η Λίτσα κάνοντας νόημα στον σερβιτόρο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Δεν είναι πολύ ζεστό πάντως", σχολίασε εκείνος πίνοντας μια γουλιά από το δικό του ποτήρι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Εδώ λέγαμε με τον Ιάκωβο πόσο όμορφο είναι το Πήλιο τον χειμώνα. Είναι η καταγωγή του Ιάκωβου από εκεί. Να κανονίσουμε να πάμε κάνα διήμερο μετά τις γιορτές." πρότεινε ο Νίκος τσιμπώντας μια πατάτα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έχεις πάει ποτέ στο Πήλιο;" ρώτησε ο Ιάκωβος τη Μαργαρίτα προσπαθώντας να ανοίξει κουβέντα μαζί της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Πάνε χρόνια. Είχαμε κάνει ένα Πάσχα στις Μηλιές με τον πρώην άντρα μου", του απάντησε ρίχνοντας ένα παγάκι μέσα στο ποτήρι με το κρασί της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Χωρισμένη και εσύ ε;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Επίσημα από προχθές. Ποιος να το έλεγε ότι τα διαζύγια θα έβγαιναν μέσα σε 12 μέρες πλέον."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Τόσο φρέσκο; Νόμιζα πως ήσουν καιρό χωρισμένη..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ήμουν τυπικά χρόνια, απλά πλέον είμαι και νομικά."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Να πιούμε λοιπόν στην ελευθερία σου;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Φυσικά και να πιούμε! Στους διαλυμένους γάμους λοιπόν και στις δεύτερες ευκαιρίες!" είπε ο Νίκος και σήκωσε το ποτήρι του κλείνοντας τους το μάτι. Η Μαργαρίτα προσπάθησε να χαμογελάσει και τσούγκρισε το ποτήρι της με τα ποτήρια των υπολοίπων, όταν το κινητό της που βρισκόταν δίπλα στο πιάτο της φωτίστηκε και δονήθηκε. Ήπιε μια γουλιά από το κρασί της και με τρόπο σήκωσε το κινητό της κάτω από το αποδοκιμαστικό βλέμμα της Λίτσας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>I am on my way to the airport. I wish i could stay longer. How is the blind date going?</i>" έγραφε το μήνυμα του Χίλμαρ και εκείνη θυμήθηκε τη μούρη του νωρίτερα την ώρα που του είχε πει πως έπρεπε να φύγει γιατί η φίλη της, της είχε κανονίσει να βγει ραντεβού στα τυφλά με κάποιον. Επίτηδες δεν του είχε αναφέρει ότι θα ήταν και η Λίτσα με τον Νίκο. Η γυναικεία ματαιοδοξία της ήθελε να τσεκάρει αν θα έδειχνε έστω ένα ίχνος ζήλειας. Και εκείνος είχε ενοχληθεί. Ήταν ξεκάθαρο πως είχε ενοχληθεί. Δεν είχε πει κάτι, αλλά η έκφραση στο πρόσωπο του τα έλεγε όλα. Τι κι αν μόλις είχε βγει γυμνή από το κρεβάτι του χορτασμένη, εκείνη τη στιγμή όλη η αυτοπεποίθηση του είχε εξατμιστεί μέσα σε δευτερόλεπτα και είχε κατσουφιάσει σαν παρατημένο κουτάβι. Λες και εκείνη ήταν που έφευγε, όταν στην ουσία εκείνος ήταν που με ένα αεροπλάνο θα χανόταν πάλι... Πουθενά δεν είχαν καταλήξει για ακόμα μια φορά. Ελάχιστα είχαν πει από εκείνον τον πρώτο διάλογο τους και μετά και ας είχαν μείνει σχεδόν άυπνοι. Ότι κουβέντες είχαν ανταλλάξει ήταν κουβέντες πάνω στο σεξ που ο καθένας ξεστόμιζε στη δική του γλώσσα πάνω στην παραφορά. Και ούτε και την ώρα του αποχαιρετισμού που είχε ντυθεί και ήταν έτοιμη δεν είχε πει κάτι. Είχε απλά σταθεί μπροστά του χώνοντας το κεφάλι της στο στήθος του χτυπώντας το μερικές φορές, ενώ εκείνος την έσφιγγε μέσα στην αγκαλιά του. Όλη της τη δύναμη είχε χρειαστεί να επιστρατεύσει για να ξεκολλήσει από πάνω του. Είχε σηκωθεί στις μύτες, τον είχε φιλήσει με πάθος και είχε βγει από το δωμάτιο. Για έναν περίεργο λόγο κάθε νέος αποχαιρετισμός γινόταν όλο και πιο δύσκολος, από τον προηγούμενο, σκεφτόταν ενώ κατέβαινε με το ασανσέρ στο ισόγειο. </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σου μιλάει ο άνθρωπος, ξεκόλλα!" της είπε η Λίτσα απηυδισμένη και η Μαργαρίτα βγήκε από την ονειροπόληση της αμήχανη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Συγνώμη, αφαιρέθηκα..." </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σε ρωτούσα πόσο χρονών είναι ο γιος σου;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ο Χρήστος μου; Τα 15 έκλεισε τον Ιούνιο" , απάντησε απολογητικά αφήνοντας το κινητό της διακριτικά πάνω στο τραπέζι με την οθόνη προς τα κάτω. Η Λίτσα ήταν αδελφή της και εκείνη την εξέθετε με τη συμπεριφορά της. Ήπιε μια μεγάλη γουλιά κρασί, έπιασε με το πιρούνι της ένα κολοκυθάκι και προσπάθησε να συμμετάσχει στη συζήτηση καταπνίγοντας και τα χασμουρητά, αλλά και την απελπισία που ένιωθε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Δύο ώρες μετά το μαρτύριο είχε τελειώσει. Την είχαν πάει στο σπίτι της και εκείνη είχε δεσμευτεί να το επαναλάβουν. Νυσταγμένη ανέβηκε στο διαμέρισμα της. Το μόνο που ήθελε ήταν να πέσει να κοιμηθεί. Το ξενύχτι σε συνδυασμό με το κρασί την είχαν εξαντλήσει. Αφού χαιρέτησε τον Χρήστο που διάβαζε στο δωμάτιο του δίπλα σε ένα άδειο τάπερ με χυλοπίτες της κυρά Μίνας, μπήκε στο δωμάτιο της, έβγαλε τα ρούχα της, έβαλε ένα φούτερ και μια παλιά φόρμα και παίρνοντας το κινητό της στα χέρια της μπήκε κάτω από το πάπλωμα. Όση ώρα ήταν με τα παιδιά στην ταβέρνα το κινητό είχε δονηθεί άλλες δύο φορές, αλλά αποφασισμένη να μην εκνευρίσει τη Λίτσα, το είχε βάλει μέσα στην τσάντα χωρίς να το κοιτάξει. Τώρα επιτέλους θα μπορούσε απερίσπαστη να δει τι είχε στείλει ο άλλος. Πράγματι μόλις η οθόνη φωτίστηκε δύο μηνύματα από τον Χίλμαρ την περίμεναν στο viber.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>I wish he is bαld, short and with hairy nose and ears!</i>"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Not even read?</i>" της έγραφε και εκείνη ένιωσε μια μικρή ικανοποίηση που τον είχε τσούξει λίγο και το έδειχνε. Νιώθοντας ασφάλεια πως πλέον θα ήταν στον αέρα, άρχισε να του απαντάει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"He had hair on his head and not in his nose or ears! If i find out about the hairs on the other parts of his body, i will let you know since you care about it so much :p</i>" πληκτρολόγησε και πάτησε την αποστολή. Έσβησε το κινητό, το έβαλε στο κομοδίνο και έκλεισε τα μάτια της όταν ακούστηκε ο ήχος ενός νέου μηνύματος. Μα δεν μπορεί να απαντούσε! Με περιέργεια ενεργοποίησε το κινητό ξανά για να δει ότι όντως της απαντούσε!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"So<i> don't you know already?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"How the hell are you answering me?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Emirates business class. Available wi-fi inflight! So? Does he have hair on other parts?</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"I was way too exhausted to find out...</i>"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"What are you wearing?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Seriously? Sexting? On a plane? With my poor english? In our age?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"If you were here on board with me, you would know that first class cabins in long distance flights have as much privacy and space, as a hotel room. All i am thinking about since we took off from Athens is the different ways we could fuck in here...As for your age, you are my sugar baby, baby :p"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"LOL! Baby??? Your 45 year-old sugar baby was ready to fall asleep wearing a hoodie and a sweatpants!"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Sexy! The perfect match to your granny panties! You know how to turn on a man..."</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Are you doubting my seduction skills? Be careful daddy and don't challenge me... Heart attacks are typical at your age... "</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"The best death i could ever wish for...Hearing you crying my name the way you do while you come...my name and all the other stuff you say that i don't understand... Will you have the courtesy to translate whatever you say for me now?</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"I can send Vasilis what i say to translate them for you..."</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Do i want him to translate?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"No, you don't...I mostly swear.. I also inform you about me being close to come and finally i order you to do things not in a very polite way..."</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"And how am i supposed to do those things, if i don't understand you?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"It doesn't matter if you do them or not... And you? What are you saying in Icelandic?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Male stuff... how hard you make me... how tight and wet you are...how fucking amazing is to feel horny like teen at this age...how i love the way you grab my shoulders leaving marks on them...how i long to leave marks on you with my teeth...how desperately i crave licking every inch of you..." </i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Stop it Hilmar... I'll buy a dildo and then i wont need you at all!"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"So you DO need me! You said no more gifts...What if i bought you something that it would actually be a gift for me? Something you would wear only for me...I would put it on you... Would you consent?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"You have to show me first what we are talking about..."</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Give me ten minutes! Don't fall asleep...ok?"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"I will try..</i>." είπε και ξαναδιάβασε τη στιχομυθία τους όσο περίμενε νιώθοντας ξαναναμμένη λες και όλα όσα έγραφαν ο ένας στον άλλο, είχαν λειτουργήσει σαν προκαταρκτικά. Πανάθεμα τον! Τι σκατά την αναστάτωνε όταν βρισκόταν τόσο μακριά; Πως θα την πάλευε τώρα; Αλλά αυτό που του άξιζε ήταν να αρχίσει να αγγίζει μόνη της τον εαυτό της και να του γράψει με κάθε λεπτομέρεια τι κάνει! Αχ και να ήξερε λίγο καλύτερα αγγλικά... Όχι δεν ήταν είκοσι χρονών. Ήταν κουρασμένη...ήταν το παιδί μέσα.. Σύνελθε Μαργαρίτα! μάλωσε τον εαυτό της όταν το κινητό ξαναδονήθηκε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Ι am back. Check your email. You will find an airplane ticket. Next Saturday night i want to take you out on a date. Will you escort me to the opening of my company's department in Budapest? It's a two hour flight... Say yes... Say yes and i will show you what i was talking about... You will be in Budapest by 21:00 and you will be getting back on the morning flight... 15 hours of your life! That's all i am asking for!"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"You are crazy!!!"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"I am...for you... Say yes..."</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"No penthouse hotel rooms! And you will not dump me again!"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"No penthouse hotel room and i wont dump you.. My flight from New York lands in Budapest hours before yours and on Sunday morning your flight departs first..."</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Fine...now tell me once more how much you crave to lick every inch of my body and i will tell you what i am doing right now with my hand pretending its yours...</i>" του έγραψε βάζοντας το χέρι της μέσα από τη φόρμα της και ο Χίλμαρ σε ύψος χιλιάδων μέτρων κάπου πάνω από τον Ατλαντικό πάτησε το κουμπί για να κλείσουν τα διαχωριστικά της καμπίνας του. </span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-43606587573610514862022-09-17T00:17:00.005+03:002022-11-06T05:40:01.195+02:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> <span style="font-family: verdana;">"Ήρθα..."</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Καλώς τον."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Τελικά βρήκες άκρη με το πακέτο;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ναι. Ο πατέρας σου μου έστειλε κάτι τελευταία πράγματα μου, που είχαν ξεμείνει σπίτι του και ξέχασε να με ενημερώσει."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Φυσικά. Εξαφανίζει και τα τελευταία ίχνη σου."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Δεν είναι έτσι και το ξέρεις... Γιατί είσαι τόσο θυμωμένος μαζί του; Δεν χαίρεσαι που θα ξαναφτιάξει τη ζωή του;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Εγώ απορώ πως δεν είσαι εσύ θυμωμένη μαζί του!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Γιατί να είμαι παιδί μου θυμωμένη. Εγώ θέλω να είναι ευτυχισμένος."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Και εσύ; Εσύ είσαι ευτυχισμένη;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Η δική μου ευτυχία έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να συνδέεται με τον πατέρα σου. Γι' αυτό άλλωστε δεν είμαστε και μαζί. Σου το έχω εξηγήσει πολλές φορές και θα στο πω ακόμα μια. Η απόφαση να μην είμαστε μαζί δεν είναι κάτι που μου το επέβαλε εκείνος. Ήταν κάτι που το θέλαμε και οι δύο. Μην τον χρεώνεις επομένως για πράγματα που δεν ευθύνεται. Ήσουν μικρούλης τότε και δεν ξέρω τι θυμάσαι, αλλά εγώ με τον μπαμπά δεν ήμασταν καλή ομάδα. Το μόνο καλό πράγμα στη σχέση μας ήσουν εσύ. Γι' αυτό και θα αγαπιόμαστε πάντα ότι και να γίνει."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Καλά, καλά... Βάλε μου κάνα κουραμπιέ τώρα", είπε βγάζοντας το γάλα από το ψυγείο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Δεν βλέπω οι κουραμπιέδες να επιβιώνουν μέχρι τα Χριστούγεννα όπως το πάμε μάνα και γιός", σχολίασε γελώντας και του έβαλε δύο σε ένα πιάτο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Θα πως εγώ στη Μινούλα μου να μου φτιάξει και άλλους", δήλωσε με έπαρση και άρχισε να τρώει τους κουραμπιέδες γεμίζοντας το τραπεζομάντιλο της κουζίνας με ζάχαρη άχνη. Πόσο είχε μεγαλώσει και πόσο έμοιαζε στον πατέρα του, σκέφτηκε η Μαργαρίτα τη στιγμή που εκείνος άδειαζε το ποτήρι με το γάλα που είχε μπροστά του. Και ενώ περίμενε πως θα σηκωνόταν και θα πήγαινε στο δωμάτιο του, εκείνος κάθισε εκεί παίζοντας με τα ψίχουλα νευρικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Πες το!" τον παρότρυνε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις μόνο σε αυτό που θα σε ρωτήσω, χωρίς να κάνεις ερωτήσεις. Μπορείς;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μπορώ!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ωραία... Πως διαλέγεις δώρο για ένα κορίτσι; Εννοώ τι αρέσει στα κορίτσια να τους κάνουν δώρο;" είπε και η Μαργαρίτα τον κοίταξε αποσβολωμένη για μερικά δευτερόλεπτα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και τιθασεύοντας την ανάγκη της να ρωτήσει λεπτομέρειες για το κορίτσι ξεκίνησε να του απαντάει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Χρήστο μου όλες οι γυναίκες μεγάλες και μικρές ένα πράγμα εκτιμούν σε ένα δώρο που θα τους κάνει κάποιος άντρας και αυτό δεν είναι η αξία του. Οκ, εντάξει κάποιες το μετράνε και αυτό, αλλά πίστεψε με άλλο είναι το σπουδαιότερο. Το δώρο που θα κάνεις σε ένα κορίτσι λοιπόν, πρέπει να δείχνει νοιάξιμο. Και τι σημαίνει αυτό; Πχ αν θες να πάρεις λουλούδια σε μια γυναίκα δεν θα μπαίνεις σε ένα ανθοπωλείο και θα αγοράζεις ότι λουλούδια σου πουλήσει ο ανθοπώλης. Θα αγοράζεις στοχευμένα τα λουλούδια που ξέρεις πως αγαπάει η κοπέλα που θα τα προσφέρεις, ακόμα και αν αυτά είναι μολόχες. Εν ολίγοις πρέπει να ακούς το κορίτσι όταν μιλάει και το δώρο σου πρέπει να δείχνει πως το ακούς. Μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες που την αφορούν και που εσύ έχεις δώσει σημασία θα κάνουν το δώρο σου μοναδικό. Σκέψου λοιπόν... Τι κάνει αυτό το κορίτσι ιδιαίτερο για σένα; Και βρες... βρες ένα τρόπο μέσα από το δώρο σου να της το δείξεις αυτό", τον συμβούλεψε και εκείνος έδειξε να καταλαβαίνει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Το 'χω", είπε εκείνος και σηκώθηκε από το τραπέζι. Πριν βγει όμως από την κουζίνα γύρισε πάλι πίσω, της έσκασε ένα πεταχτό φιλί και της είπε "μαμά, το δέντρο σου είναι μια κούκλα σαν εσένα!" και πριν εκείνη προλάβει να αντιδράσει πήγε και κλείστηκε στο δωμάτιο του αφήνοντας τη συγκινημένη να κοιτάζει την κούτα κάτω από το τραπέζι που ακόμα δεν είχε βρει το κουράγιο να ανοίξει το περιεχόμενο της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η συζήτηση με τον Χρήστο της είχε αλλάξει τη διάθεση. Δεν ήταν πλέον θυμωμένη με την παγίδα του Χίλμαρ. Γιατί παγίδα ήταν. Αν ήθελε να επιστρέψει τα δώρα έπρεπε να τον δει. Αν δεν τον έβλεπε θα έπρεπε να τα κρατήσει. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα η κατάσταση και εκείνη δεν ήξερε ακόμα ούτε τι ακριβώς είχαν μέσα οι επώνυμες σακούλες. Έσκυψε κάτω από το τραπέζι και τράβηξε την κούτα. Την έπιασε στα χέρια της και πήγε στο δωμάτιο της. Θα τα άνοιγε. Έπρεπε να ξέρει με τι είχε να κάνει. Πρώτη τράβηξε τη λευκή χαρτοσακούλα που έγραφε Jo Malone LONDON. Αυτή ήταν και ίσως η πλέον προβλέψιμη. Προφανώς και είχε κάποιο άρωμα. Έλυσε τη μαύρη κορδέλα και έβγαλε ένα κουτί πολυτελείας που ήταν επίσης δεμένο με μαύρη κορδέλα. Έλυσε και τη δεύτερη κορδέλα και άνοιξε το κουτί για να δει ένα γυάλινο μεγάλο μπουκάλι με ασημί καπάκι με μια μικρή καρτούλα πάνω του. Η καρτούλα έγραφε με καθαρά κοφτά γράμματα "<i>Jo Malone was easier to be found, than Vivi from Nikaia</i>", και το μπουκάλι έγραφε πάνω NECTARINE BLOSSOM AND HONEY COLOGNE. Της είχε πάρει το άρωμα που φορούσε και ας μην του είχε πει ποτέ πως το έλεγαν. Τον έκανε εικόνα να μπαίνει μέσα στο μαγαζί ψάχνοντας το άρωμα που μύριζε ροδάκινα στη βροχή. Σχεδόν τον έβλεπε μπροστά της να το μυρίζει και να το διαλέγει. Κολακευμένη έβαλε το μπουκάλι στη θέση του και τράβηξε τη δεύτερη σακούλα. Αυτή που έλεγε "La perla". Αυτή σίγουρα είχε κάποιο εσώρουχο. Πιθανόν κάτι τολμηρό, υπέθεσε και έλυσε ακόμα μια κορδέλα, βγάζοντας από μέσα ένα χρυσό χαρτί περιτυλίγματος που τύλιγε κάτι μαλακό. Άνοιξε προσεκτικά το χαρτί και έβαλε τα γέλια. Ένα σετ βαμβακερά εσώρουχα σε κρεμ χρώμα με ελάχιστη δαντέλα στα τελειώματα στο νούμερο της και ακόμα μια καρτούλα με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα που έγραφε "<i>i never thought granny panties would look so sexy on a woman</i>". Δύο στα δύο, σκέφτηκε και τράβηξε την τρίτη σακούλα του Cartier. Κάποιο κόσμημα προφανώς, αλλά τι; Τράβηξε την κόκκινη κορδέλα και άδειασε το περιεχόμενο της σακούλας πάνω στο κρεβάτι. Ένα κόκκινο κουτάκι και ακόμα μια καρτούλα. "<i>Roses are red, violets are blue, but who fucks roses and violets when he can fuck daisies!</i>" έγραφε η τρίτη αυτή κάρτα και μέσα στο κουτάκι υπήρχε ένα ροζ χρυσό κολιέ με μια όμορφη μαργαρίτα που στο κέντρο της είχε ένα μικρό διαμάντι. Προβληματισμένη τακτοποίησε τα δώρα του Χίλμαρ όμορφα στις συσκευασίες τους και τα τοποθέτησε μέσα στην κούτα. Πήρε τις τρείς κάρτες, κατέβασε την κούτα στο πάτωμα, ξάπλωσε και ξαναδιάβασε τα σημειώματα. "<i>Τα δώρα πρέπει να δείχνουν νοιάξιμο</i>" έλεγε του Χρήστου λίγη ώρα πριν και να που ο σκατοισλανδός που την είχε παρατήσει ήδη δυο φορές σύξυλη, έκανε ακριβώς αυτό. Απελπισμένη μην ξέροντας τι να νιώσει και τι να κάνει, πέταξε τις κάρτες στο κομοδίνο της, έκλεισε το φως και έχωσε το κεφάλι της στο μαξιλάρι της για να μην ουρλιάξει! Για λίγα λεπτά έμεινε έτσι σαν πεισματάρικο παιδί. Ο αέρας όμως κάτω από το μαξιλάρι λιγόστευε... Με μια νευρική κίνηση το πέταξε στο πάτωμα και άναψε πάλι το φως. Πήρε το κινητό της από το κομοδίνο και έβγαλε το μεγαλύτερο σημείωμα του Χίλμαρ που πάνω του έγραφε τον αριθμό του κινητού του. Πέρασε το νούμερο του στη μνήμη του δικού τη κινητού και άρχισε να πληκτρολογεί αδιαφορώντας για την ώρα ή το κόστος του μηνύματος σε νούμερο του εξωτερικού.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Thank's for the gifts. You have put some efford in them, beside their cost... and i appreciate it</i>", έγραψε λακωνικά και το έστειλε. Ένα λεπτό μετά το κινητό της δονούταν, γιατί ο Χίλμαρ φυσικά την καλούσε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"That's all? A dry thank you?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Hello to you too Hilmar."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Rita i need to see you..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"We have n't spoken for almost three months and now you need to see me?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Let me come over and pick you up... Lets talk face to face. Please..." την παρακάλεσε και εκείνη τον άφησε επίτηδες λίγη ώρα να σιγοβράζει πριν του απαντήσει,</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Οκ. Where are you? I 'll be there in less than an hour."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No it 's late. I pick you up!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No! Tell me where you are or i' ll hang up!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Fine, i am staying at the Hotel Grande Bretagne in Syntagma."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I know where Grande Bretagne is, jesus!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I will be waiting for you in the lobbie. My room is at the penthouse..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You have an issue with rooms in the highest floors! Έλεος πια!" διαμαρτυρήθηκε και του το έκλεισε. Ευτυχώς που τα ξενοδοχεία στην Αθήνα δεν ήταν τόσο ψηλά, σκέφτηκε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μία ώρα και ένα τέταρτο μετά το ταξί την άφηνε μπροστά στη Μεγάλη Βρετανία. Αμέσως τον εντόπισε έξω από το ξενοδοχείο να καπνίζει. Μόλις την είδε έσβησε το τσιγάρο του και την πλησίασε. Φορούσε ένα μαύρο μακρύ παλτό και είχε αφήσει τα γένια του να μακρύνουν. Έμοιαζε κουρασμένος... </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι missed you Rita" της είπε και χωρίς να περιμένει να του απαντήσει την έκλεισε στην αγκαλιά του. Για ένα ολόκληρο λεπτό έμειναν έτσι. Εκείνη σαν το κούτσουρο αιφνιδιασμένη από τη διαχυτικότητα του και εκείνος να τη σφίγγει χωρίς να μιλάει. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι am freezing right here", διαμαρτυρήθηκε εκείνη ελπίζοντας το make up της να μην λερώσει το παλτό του και εκείνος πιάνοντας την από το χέρι άρχισε να την τραβάει προς το εσωτερικό του ξενοδοχείου.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ηilmar one step of yours is three steps of mine. Slow down!" τον παρακάλεσε και εκείνος επιβράδυνε τον βηματισμό του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στα βουβά ανέβηκαν με το ασανσέρ κρατημένοι χέρι χέρι. Προσπάθησε η Μαργαρίτα σε κάποια φάση να τραβήξει το χέρι της, αλλά εκείνος δεν το άφηνε. Μόνο όταν στάθηκαν μπροστά στην πόρτα της σουίτας το άφησε για να ανοίξει την πόρτα. Αδιαφορώντας κυριολεκτικά για το δωμάτιο μπήκε μέσα και πέταξε σε μια καρέκλα το μπουφάν της και τη τσάντα της, γυρνώντας του την πλάτη. Όταν τα χέρια του έπιασαν τους ώμους της, εκείνη τραβήχτηκε κάνοντας μερικά βήματα μπροστά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"We need to talk first!", απαίτησε και προχώρησε μπρος το bar που ήταν μέσα στο δωμάτιο βάζοντας στον εαυτό της ένα ποτήρι βότκα που ήπιε μονορούφι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What you want from me Rita? What am i doing wrong? Wasn't i honest with you from the beginning?" είπε εκείνος και κάθισε παραδομένος σε μια πολυθρόνα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Οh yes you were! From the first moment you were clear. Only sex, gifts and travels right? This is what you offer. Well, put your offer to you butthole!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Why? You need a husband?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Fuck you Hilmar! I don't need a husband, but i don't need a sugar daddy either!!!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I am too young to be your sugar daddy and you are too old to be my sugar baby..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Άντε γαμήσου που θα μου πεις ότι είμαι και μεγάλη!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"English... Don't tell me what you don't want. Tell me what you want instead!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"First of all i want to be respected! You left without even saying goodbye! I am not a prostitute either you like it or not!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I never treated you like a prostitute... You judge me wrong..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Am i? And what is this? After three months you are horny and you said lets go see the available Greek chick!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You make it sound cheap..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"It is cheap Hilmar beside the suites, the gifts and all the luxury!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"So you didn't miss me at all? You don't want me this moment as much i want you?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"This is not what i am saying!!! Pay attention to what i am saying! For first time after ten years my life is getting better. I love your company. I enjoy it like hell when you fuck my body, but i will not permit you fuck my life coming and going like tornedo! No strings attached, is fine with me. What is not fine, is you behaving like a total asshole!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Rita my life at this moment is a total mess..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Fix the mess and maybe we can find then a way to make this thing, whatever it is, to work somehow!" είπε και χωρίς να περιμένει να της πει κάτι άλλο τον πλησίασε, έσκυψε μπροστά του και κλείνοντας το κεφάλι του μέσα στα χέρια της τον φίλησε με πάθος. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι thought I was the pervert guy trying to take advantage of you" ψιθύρισε εκείνος στο αυτί της αρπάζοντας την και ανεβάζοντας την στην αγκαλιά του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Shut up and fuck me now. Your beard is so sexy!!! Take my clothes off. I want to feel it on my bare skin..." είπε και εκείνος άρχισε να τη γδύνει. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-27291347195177367982022-09-14T21:11:00.002+03:002022-09-14T21:29:40.405+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqDQipBcITAY_wJUzDpFcoHpeyYmKVYQAVY3-y8Ld-dHgv7eBlD9j6Ld8e0tFf5k6ebzYR4pWkPoV-JMeq4J27doSsCSsUmTO2RHQUirKnw35JsXRzpzCiYaHApHmhCwTZRO32ZxqFa7EnlVkvTWbCY82_wPDmB1UQLRRPWi646G1YmpTKnvbdTJlW/s1920/christian-wiediger-_byo4ShQrpI-unsplash.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqDQipBcITAY_wJUzDpFcoHpeyYmKVYQAVY3-y8Ld-dHgv7eBlD9j6Ld8e0tFf5k6ebzYR4pWkPoV-JMeq4J27doSsCSsUmTO2RHQUirKnw35JsXRzpzCiYaHApHmhCwTZRO32ZxqFa7EnlVkvTWbCY82_wPDmB1UQLRRPWi646G1YmpTKnvbdTJlW/s320/christian-wiediger-_byo4ShQrpI-unsplash.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Σε όλη την πτήση της επιστροφής η Μαργαρίτα σκεφτόταν πως το κεφάλαιο Χίλμαρ είχε κλείσει ακριβώς όπως είχε ξεκινήσει, απροσδόκητα. Ξεπερνώντας την αρχική πικρία και όσο το αεροπλάνο την επέστρεφε στην πραγματικότητα της, τόσο πιο σίγουρη ένιωθε πως η τροπή των πραγμάτων ήταν η καλύτερη δυνατή. Τι παραπάνω θα είχε προσφέρει ένας αποχαιρετισμός; Τίποτα απολύτως. Γύρισε έτσι σπίτι της και προσπάθησε να κρατήσει τις λίγες αναμνήσεις που είχαν μοιραστεί μέσα στο κουτάκι του μυαλού της που απ' έξω έγραφε "<i>τρελά και όμορφα</i>". Διέγραψε τα email του, ώστε να μην έχει η ίδια τρόπο επικοινωνίας και ζήτησε από τη Λίτσα να σταματήσει να ρωτάει συνέχεια αν εκείνος είχε επικοινωνήσει. Το πράγμα είχε κάνει τον σύντομο κύκλο του και άνηκε στο παρελθόν. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Και κυλούσαν οι μέρες και ο χειμώνας πλέον ήταν γεγονός. Το όνειρο της σόμπας πέλετ αντικαταστάθηκε με την αγορά μιας σόμπας υγραερίου, το όνειρο μιας νέας καλύτερης δουλειάς έγινε αναζήτηση μιας δεύτερης οποιασδήποτε δουλειάς, η συζήτηση με τον Χρήστο αναβλήθηκε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι και η αποστασιοποίηση από τον Στέλιο έπαψε να αποτελεί πλέον δική της επιλογή. Τέλη Νοεμβρίου ήταν όταν ο Στέλιος της είχε ζητήσει να περάσει από το σπίτι για να συζητήσουν κάτι σοβαρό, κάνοντας την αρχικά να ανησυχήσει για την υγεία του. Βλέποντας τον όμως στο κατώφλι της πόρτας της χαρούμενο και λαμπερό κατάλαβε πως κάτι άλλο ήταν το σοβαρό και όχι ευτυχώς κάποιο θέμα υγείας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Μπορείς αύριο το πρωί να πάμε στην τράπεζα; Πούλησε ο πατέρας μου το οικόπεδο στη Μήλο σε πολύ καλή τιμή και μου έδωσε τα λεφτά. Μαργαρίτα επιτέλους θα είμαστε και πάλι ελεύθεροι. Θα μπορέσουμε να βγάλουμε και το διαζύγιο χωρίς προβλήματα. Να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Θα μπορέσει η μάνα σου να σου γράψει το σπίτι, χωρίς να φοβάται μην σου το πάρει η τράπεζα. Και εγώ... Εγώ θέλω να ξαναπαντρευτώ Μαργαρίτα. Έχω βρει νομίζω τη κατάλληλη γυναίκα για να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί της</i>", της είχε πει κρατώντας της τα χέρια και η Μαργαρίτα δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να λυπηθεί. Το χρέος θα έφευγε από πάνω της και μαζί του θα έφευγε και ότι την έδενε με τον Στέλιο. Θα έμενε μόνο ο Χρήστος να θυμίζει πως κάποτε αυτοί οι δύο άνθρωποι είχαν υπάρξει ζευγάρι. Και ενώ μια μελαγχολία την έπιανε που και αυτός ο κύκλος επιτέλους έκλεινε, δεν μπορούσε να μην νιώθει μια κάθαρση. Τον είχε αγκαλιάσει τρυφερά, του είχε δώσει ένα τελευταίο φιλί και του είχε ευχηθεί ότι καλύτερο, σίγουρη πως ότι ξόρκι τον είχε δέσει μαζί της, είχε πλέον λυθεί οριστικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η καινούργια χρονιά θα την έβρισκε πιο ελαφριά από ποτέ. Όλα θα πήγαιναν καλά. Ήταν υγιής, ήταν ελεύθερη, ήταν ανεξάρτητη και σύντομα θα έβρισκε και μια δεύτερη δουλειά ώστε να μην νιώθει τόσο μόνη. Όλα θα πήγαιναν καλά, σκεφτόταν καθώς κρεμούσε τις χρυσές μπάλες στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο δύο εβδομάδες μετά, ξεπερνώντας το γεγονός πως ο Χρήστος δεν είχε ρίξει ούτε μια δεύτερη ματιά στο ημιτελές στολισμένο δέντρο πριν φύγει. Ο Χρήστος που σαν παιδάκι λύσσαγε για το δέντρο, πλέον δεν έδινε δεκάρα τσακιστή αν θα στόλιζαν ή όχι. Πως να του κρατήσει όμως κακία; Ήταν ερωτευμένος. Μέρες τώρα τον έβλεπε να υποφέρει μπροστά στο κινητό του. Είχε χάσει την όρεξη του. Έκανε τρεις φορές τη μέρα μπάνιο. Της είχε ζητήσει έναν άρωμα δώρο για τα Χριστούγεννα. Όλα τα σημάδια ήταν εκεί και εκείνη διασκέδαζε τόσο πολύ με το δράμα του, που δεν μπορούσε να του θυμώσει για τα νεύρα και τις παραξενιές. Τον χάζευε όπως φωτιζόταν ολόκληρο το πρόσωπό του όταν το πολυπόθητο μήνυμα ερχόταν και τον καμάρωνε, ζηλεύοντας ίσως λιγάκι εκείνο το πρώτο καρδιοχτύπι του έρωτα που μαζί του θα έφερνε φουρτούνες και βάσανα που σιγά σιγά θα τον ωρίμαζαν ετοιμάζοντας τον για τον κόσμο της ενηλικίωσης. Είχε σκεφτεί να τον ρωτήσει ευθέως τι έπαιζε, αλλά είχε συγκρατηθεί. Αν έκανε το λάθος να ανοίξει εκείνη πρώτη την κουβέντα, εκείνος θα σήκωνε τοίχο και δεν θα μάθαινε ποτέ. Έκανε έτσι υπομονή βράζοντας στο ζουμί της, ελπίζοντας κάποια στιγμή να της μιλούσε από μόνος του για την κοπελίτσα που είχε κάνει την καρδούλα του να σκιρτήσει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εννιά το βράδυ είχε πάει όταν είχε τελειώσει με το στόλισμα του δέντρου. Έξω είχε νυχτώσει από ώρα. Ευτυχώς ο καιρός ήταν ακόμα σχετικά γλυκός. Ο Θεός τους είχε λυπηθεί και ο χειμώνας μέχρι στιγμής δεν είχε δείξει τα δόντια του. Άναψε τα λαμπάκια, έφτιαξε μια ζεστή σοκολάτα και κάθισε μπροστά στο δέντρο χαζεύοντας το μέσα στην απόλυτη ησυχία. Την ξεκούραζε αυτή η ησυχία. Από εβδομάδα θα ξεκινούσε το πανδαιμόνιο του εορταστικού ωραρίου και εκείνη θα έτρεχε σαν ποδήλατο. Σκέφτηκε να πάει στην κουζίνα να πάρει ακόμα έναν κουραμπιέ από αυτούς που της είχε φέρει νωρίτερα η μάνα της, αλλά είχε χαλαρώσει τόσο πολύ που ακόμα και αυτό βαριόταν να σηκωθεί να κάνει. Τυλίχτηκε έτσι στην μάλλινη ζακέτα της και συνέχισε να κοιτάζει τα λαμπάκια αδειάζοντας το μυαλό της, όταν χτύπησε το τηλέφωνο της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Αν δεν σηκώσω εγώ το τηλέφωνο να σε πάρω γαϊδούρα, εσύ δεν παίρνεις!" παραπονέθηκε η Λίτσα μόλις το σήκωσε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Θα σε έπαιρνα ρε και εγώ. Έμπλεξα με το στόλισμα του δέντρου!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Χθες στολίσαμε και εμείς. Σου έχω πει πόσο σιχαίνομαι τη διαδικασία ε; Αλλά τι να έκανα; Μου είχε φάει τα αυτιά η μικρή..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Λίτσα απόλαυσε το όσο μπορείς! Ο δικός μου χεσμένο το έχει πλέον το δέντρο."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μάθαμε τίποτα για τη μικρή ξελογιάστρα;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Κουβέντα δεν λέει... Ντύθηκε, στολίστηκε, έκανε τρείς ώρες να φτιάξει το μαλλί του και έφυγε ο γαμπρός! Το μόνο που μου είπε η μάνα μου το πρωί που πέρασε να μας φέρει μελομακάρονα και κουραμπιέδες, ήταν πως της ζήτησε 50 ευρώ για να πάρει λέει κάποια δώρα τα Χριστούγεννα. Είμαι ειλικρινά περίεργη τι θα πάει να της πάρει της κοπέλας."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έφτιαξε η κυρά Μίνα κουραμπιέδες;;;;;;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έφτιαξε που να μην έφτιαχνε! Πέντε έχω φάει από εκείνη την ώρα! Μου έφερε και για σένα ένα πακέτο. Ξέρεις το κλασσικό πακέτο με το μεταλλικό χριστουγεννιάτικο κουτί που σου δίνει κάθε χρόνο. Αυτό με τα καλαίσθητα Αγιοβασιλάκια και χιονανθρωπάκια απ' έξω!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ποιος το χέζει το κουτί. Το περιεχόμενο μετράει! Μάθε μωρή άχρηστη να φτιάχνεις τους κουραμπιέδες της!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μην αρχίζεις και εσύ! Και αυτή τα ίδια έλεγε το πρωί. Θα πεθάνω και δεν θα ξέρεις να φτιάχνεις έναν κουραμπιέ και ένα μελομακάρονο... "</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Να σου πω, θα βρεθούμε αύριο; Κυριακή είναι, δεν δουλεύεις. Πάμε για ένα κρασάκι; Θα κρατήσει η πεθερά μου τη μικρή. Θα μου δώσεις και τους κουραμπιέδες μου."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Που να τρέχουμε ρε; Δεν θες να έρθεις από εδώ;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Όχι δεν θέλω να έρθω από εκεί! Θέλω να βγω έξω και κανονικά θα έπρεπε να θες και εσύ! Άσε που δεν θα είμαι μόνη μου. Θα είναι και ο Νίκος μαζί με έναν συνάδελφό του."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Λίτσα προξενιό μου ετοιμάζεις;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Άσε μας κουκλίτσα μου, άκου προξενιό! Μια γνωριμία. Και στην τελική ακόμα δεν έχουμε γιορτάσει το διαζύγιο σου! Όσο για τον Ιάκωβο καλή φάση είναι, καλό παιδί, χωρισμένος και αυτός, στην ηλικία μας, με περιουσία, δουλειά, βλέπεται, τι άλλο θες;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ρε Λίτσα τώρα σοβαρά, θες να μου τα φτιάξει με άνθρωπο που τον λένε Ιάκωβο; Και ποιος σου είπε ότι εγώ ψάχνω για άντρα;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Κοίτα ρε φίλε που κόλλησε! Στο όνομα! Θα έρθεις και ας μην γίνει τίποτα! Θα έρθεις έτσι για να πάρεις αέρα. Θα έρθεις και θα πεις και ένα τραγούδι, γιατί μου χρωστάς! Τρώγοντας θα σου έρθει και η όρεξη! Δεν ακούω κουβέντα!" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μην με σταυρώνεις ρε Λίτσα. Άσε με στην ησυχία μου να ξεκουραστώ αύριο. Τι τις θες τώρα τις εξόδους;" είπε τη στιγμή που ακούστηκε το κουδούνι της κάτω πόρτας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Περιμένεις παρέα;" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ο Χρήστος θα ξέχασε τα κλειδιά του. Κάτσε να του ανοίξω μια στιγμή."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Δεν κάθομαι! Σε κλείνω. Τα λέμε αύριο. Θα περάσουμε κατά τη μία το μεσημέρι να σε πάρουμε!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Λίτσα περίμενε!!! Λίτσα;;;" είπε πατώντας το κουμπί του θυροτηλεφώνου, αλλά η Λίτσα το είχε κλείσει. Εκνευρισμένη με το ένα χέρι ξεκλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματος και την άνοιξε, ενώ με το άλλο χέρι καλούσε πίσω την Λίτσα. Μόλις όμως είδε έναν άγνωστο άντρα να ανεβαίνει τη σκάλα κρατώντας στα χέρια του μια κούτα, τερμάτισε την κλήση και σιχτίρισε που δεν είχε ρωτήσει ποιος ήταν.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Παρακαλώ;" είπε διστακτικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Είστε η κυρία Δήμου;" ρώτησε εκείνος ευγενικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μάλιστα", απάντησε κοιτώντας τον καλοντυμένο νεαρό με επιφύλαξη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έχω κάτι για εσάς", εξήγησε προσφέροντας της την κούτα που δεν έγραφε κάτι διευκρινιστικό απ' έξω.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Δεν έχω κάνει κάποια παραγγελία. Κάποιο λάθος έχει γίνει ", ξεκίνησε να λέει, αλλά ο νεαρός αγνοώντας την, ακούμπησε την κούτα μπροστά στα πόδια της, είπε ένα βιαστικό "καλό βράδυ", έκανε μια μεταβολή και άρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα βιαστικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μισό λεπτό!!!" φώναξε η Μαργαρίτα και έτρεξε να βάλει παπούτσια, αλλά όταν επέστρεψε στην πόρτα ο τύπος είχε χαθεί. Άρπαξε την κούτα και τα κλειδιά της και κατέβηκε τη σκάλα. Βγήκε από την είσοδο και κοίταξε τον δρόμο μπροστά της. Κανένα ίχνος όμως του μυστήριου διανομέα. "Γαμώτο!" αναφώνησε και ανατριχιάζοντας από το κρύο ξαναμπήκε θυμωμένη στην είσοδο και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες με την κούτα στα χέρια. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Για κάνα δεκάλεπτο είχε την κούτα πάνω στο τραπέζι και την κοιτούσε προβληματισμένη. Ίσως να είχε παραγγείλει κάτι ο Χρήστος, σκέφτηκε και έπιασε το κινητό της για να τον πάρει τηλέφωνο. Ο Χρήστος όμως ενοχλημένος από την κλήση της, από την άλλη άκρη της γραμμής τη διαβεβαίωνε βιαστικά πως ούτε και εκείνος είχε παραγγείλει κάτι. Τότε τι σκατά ήταν αυτή η κούτα; Η παράδοση δεν είχε γίνει σε εργάσιμες ώρες, από κάποιον που να μοιάζει με υπάλληλο ταχυμεταφορικής. Ίσως ο Στέλιος να της έστελνε επιτέλους με κάποιον φίλο του τα βινύλια της που είχαν ξεμείνει στην αποθήκη του σπιτιού που έμεναν τότε μαζί. Και πάλι όμως, τώρα τα θυμήθηκε; Δέκα χρόνια μετά; Χώρια που αν ήταν οι δίσκοι της η κούτα θα ήταν πιο βαριά. Κούνησε λιγάκι την κούτα δεξιά αριστερά μήπως και καταλάβει τι ήταν, αλλά μάταια. Κάτι είχε μέσα το μόνο βέβαιο, αλλά κανένας ενδεικτικός ήχος να προδίδει τι μπορεί να περιέχει. Παραδομένη έπιασε ένα μαχαίρι από το συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα και άρχισε να κόβει την ταινία ασφαλείας που κρατούσε την κούτα κλειστή. Η περιέργεια της είχε νικήσει τον φόβο της για το άγνωστο περιεχόμενο της κούτας. Μόλις έκοψε και την τελευταία ταινία πήρε μια βαθιά ανάσα και σήκωσε αποφασιστικά τα αυτιά του ανοίγματος της κούτα για να αντικρίσει κάτι που είχε ξαναδεί. Μέσα από ένα ιβουάρ ρυζόχαρτο, οι τρεις σακούλες που είχε αφήσει πάνω στο πάσο της κουζίνας στη Ρώμη πριν από σχεδόν τρεις μήνες, της έβγαζαν κοροϊδευτικά τη γλώσσα περιγελώντας την. Το αίμα είχε ήδη αρχίσει να ανεβαίνει στο κεφάλι της, όταν πρόσεξε έναν φάκελο ανάμεσα στις χαρτοσακούλες. Θυμωμένη άρπαξε τον φάκελο και κάθισε σε μια καρέκλα ανοίγοντας τον.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Δεν ξέρω αν στη δική σου κουλτούρα ισχύει το ίδιο, αλλά στη δική μου είναι τρομερή αγένεια να μη δέχεται κάποιος το δώρο που του κάνεις. Τουλάχιστον άνοιξε τα πρώτα, πριν τα απορρίψεις. Θα στα είχα στείλει και νωρίτερα, αλλά περίμενα να βρίσκομαι στην Ελλάδα. Αυτό είναι το τηλέφωνο μου. Σου υποσχέθηκα να μην παραβιάσω ξανά την ιδιωτικότητα σου και θα το τηρήσω. Αν δεν θες να με δεις θα το σεβαστώ. Αν πάλι θες να </i></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana; font-style: italic;">μου τα επιστρέψεις συναντώντας με, δεν έχεις παρά να μου στείλεις ένα μήνυμα", </span><span style="font-family: verdana;">έγραφε το σημείωμα</span><span style="font-family: verdana;"> που ήταν τυπωμένο σε βαρύ χαρτί θυμίζοντας προσκλητήριο γάμου. Ο Βασιλάκης είχε βγάλει πάλι μεροκάματο. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-7508432261691887702022-09-14T14:07:00.002+03:002022-09-14T21:12:20.718+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdzlhj61gaBdZ8VFvK7rEDsuHAmKOmz6hmHItAO-4m8l0sh6liUfUVgKW91oOLgbYYLW1CKtlNAFEgri41VEo48v8qzjtK2Hvuxkq9gWXOWdDmL6B2s7kkY5aPshEGHcnDW2u6Oup8L6h2vRUCmPDXrPMkRKSyt_ZRoc2HjKzT8aeKBnjkdnVufrQs/s563/dc4eec52ef31655a2f0e02f3d0b2bf5d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="563" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdzlhj61gaBdZ8VFvK7rEDsuHAmKOmz6hmHItAO-4m8l0sh6liUfUVgKW91oOLgbYYLW1CKtlNAFEgri41VEo48v8qzjtK2Hvuxkq9gWXOWdDmL6B2s7kkY5aPshEGHcnDW2u6Oup8L6h2vRUCmPDXrPMkRKSyt_ZRoc2HjKzT8aeKBnjkdnVufrQs/s320/dc4eec52ef31655a2f0e02f3d0b2bf5d.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εκείνο το Σάββατο η Μαργαρίτα θα το θυμόταν για πολύ καιρό. Απαλλαγμένη από το άγχος μην πετάξει καμία πατάτα, με έκπληξη διαπίστωσε πως όσο του μιλούσε, τόσο ευκολότερο της γινόταν να μιλάει στα αγγλικά. Αφού είχε ντυθεί και αφού είχε ξανατραγουδήσει το δι ευχών κατά την κάθοδο τους, είχαν πάρει το αυτοκίνητο και είχαν βγει στον έξω κόσμο. Την είχε πάει σε ένα υπέροχο εστιατόριο μέσα σε ένα κήπο και είχαν φάει ένα χορταστικό μεσημεριανό τριών πιάτων, πίνοντας ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί που εκείνος είχε ζητήσει να το βάλουν μέσα σε μια παγωνιέρα. Τον είχε κοροϊδέψει όταν για να διαβάσει το μενού είχε βάλει κάτι αστεία γυαλιά πρεσβυωπίας και εκείνος της είχε ανταποδώσει το πείραγμα, όταν είχε ζητήσει μια σόδα τελειώνοντας το γεύμα τους, αντί για καφέ όπως όριζε το πρωτόκολλο. Στη σύντομη βόλτα τους έξω έμαθε για εκείνον πολλές μικρές χαζές λεπτομέρειες, όπως ότι πράγματι ήταν αλλεργικός στη γύρη από παιδί. Πως η έδρα της εταιρείας του δεν ήταν στην Ισλανδία όπως νόμιζε εκείνη, αλλά στη Νέα Υόρκη. Πως μικρός ήθελε να γίνει πυροσβέστης. Μικρά, ανόητα, χωρίς ουσία, ασφαλή πράγματα. Σαν από κοινού συνεννοημένοι απέφυγαν κάθε προσωπική ερώτηση που θα χαλούσε ενδεχομένως το ευχάριστο κλίμα μεταξύ τους. Εκείνος δεν ρώτησε τι σήμαινε το complicated εκείνο και εκείνη δεν ρώτησε αν η γυναίκα του ήξερε για τις συνήθειες του. Περνούσαν καλά, γελούσαν πολύ και το μόνο που είχε σημασία ήταν το παρόν. Εκείνες οι στιγμές που είχαν ημερομηνία λήξης και το ήξεραν.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Χορτασμένοι είχαν επιστρέψει στην κορυφή του πύργου. Χορτασμένοι και ίσως λίγο ευτυχισμένοι. Είχαν γεμίσει τη μεγάλη μπανιέρα και είχαν ξαπλώσει μέσα της χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα μέσα από τη τζαμαρία. Είχαν πλύνει ο ένας τον άλλο λες και έπλεναν ο ένας το παρελθόν του άλλου από πάνω τους, για να καταλήξουν να πηδιούνται σκορπώντας τα νερά απέξω με κίνδυνο να τραυματιστούν. Είχαν τσακωθεί για το τι θα δουν στην τηλεόραση. Είχαν φάει ένα κουβά ποπ κορν πίνοντας εκείνος ένα ουίσκι και εκείνη παγωμένο κόκκινο κρασί. Εκείνος είχε κάνει ένα τσιγάρο έξω στο μπαλκόνι, όσο εκείνη μιλούσε με Ελλάδα. Εκείνη είχε πλύνει κάτι ποτήρια όσο εκείνος μιλούσε μάλλον με Ισλανδία. Και ύστερα είχαν πάει στο δωμάτιο και είχαν κάνει και πάλι έρωτα. Αυτή τη φορά όμως χωρίς βιασύνες, χωρίς την παραφορά των προηγούμενων συνευρέσεων τους. Αργά, αργά λες και προσπαθούσαν να απομνημονεύσουν ο ένας το σώμα του άλλου. Και εκείνο το δεύτερο βράδυ καθόλου δεν είχε δυσκολευτεί η Μαργαρίτα να αποκοιμηθεί. Λες και μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο η αγκαλιά του Χίλμαρ είχε γίνει το σπίτι της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ξέρω πως σε αυτό το σημείο όλοι έχετε μελώσει με τα σιρόπια.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Θα σας το χαλάσω όμως και σας ζητάω προκαταβολικά συγνώμη γι' αυτό... Βλέπετε τα πράγματα στην αληθινή ζωή ποτέ δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Έτσι λοιπόν όταν το επόμενο πρωί η Μαργαρίτα ξύπνησε και το κρεβάτι ήταν άδειο δεν της πήρε πολύ χρόνο για να καταλάβει πως στο διαμέρισμα βρισκόταν πλέον μόνη της. Ένα ξερό σημείωμα είχε αφήσει πάνω στη νησίδα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Something came up and i had to leave. I didn't want to wake you up. Thank you for everything. An employee of mine will be there at 15:00 to pick you up for the airport. His name is Franco. Take good care of yourself Rita"</i>, της έγραφε και η Μαργαρίτα ήξερε πως δεν θα τον ξανάβλεπε. Μάζεψε τα πράγματα της, ήπιε έναν καφέ, έκανε ένα μπάνιο, έστρωσε το κρεβάτι και κάθισε στον καναπέ περιμένοντας να περάσει η ώρα. Δεν θα θύμωνε και δεν θα έκλαιγε. Ήταν μια γυναίκα 45 χρόνων που ήξερε πολύ καλά που έμπλεκε. Εκείνος άλλωστε ποτέ δεν προσπάθησε να της πουλήσει έρωτες. Αδρανοποίησε έτσι τον εαυτό της μην επιτρέποντας του να αντιδράσει. Και μόνο όταν είδε αυτόν τον Φράνκο να της δίνει το εισιτήριο μαζί με τρεις τσάντες λύγισε. Μια πολυτελής κόκκινη χαρτοσακούλα που έγραφε απέξω Cartier με χρυσά ανάγλυφα γράμματα, μια λευκή με μαύρες λεπτομέρειες που έγραφε Jo Malone LONDON και μια μικρότερη επίσης λευκή που έγραφε La perla. Εκνευρισμένη άφησε τις σακούλες πάνω στη νησίδα χωρίς να τις ανοίξει και άρχισε να κινείται προς την έξοδο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Signora! Mr Svenson said to give you these!" παραπονέθηκε ο Φράνκο δείχνοντας τις σακούλες.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Say to Mr Svenson να βάλει στον κώλο του τα δώρα του!!!" είπε πληγωμένη και βγήκε από το διαμέρισμα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_76.html"><span style="color: #e06666;">εδώ </span></a></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_76.html"><span style="color: #e06666;"> </span></a> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-5979589994974033862022-09-13T13:38:00.012+03:002023-03-01T16:14:27.179+02:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΩΔΕΚΑΤΟ<p style="text-align: justify;"> <span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Stop fidgeting!" είπε και μπλέκοντας τα μακριά πόδια του με τα δικά της, την πήρε αγκαλιά από πίσω ακουμπώντας το γυμνό του στήθος στην πλάτη της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Richard, is that you?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Who is Richard?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ένας είναι ο Richard μάνα μου! <i>Stop fidgeting </i>was a line from the movie Pretty Woman. Richard Gere said the exact same words to Julia Roberts!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Your taste in movies sucks. Sleep..." </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Can you pilot an helicopter?" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No, but i can rent one if you want me to"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Can you play piano?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You have seen my hands. No i don't."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Were you abused as a child?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Jesus Rita! It is 4 am!!! Sleep!!!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Answer me!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No, i wasn't. Happy?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ties... Why you don't have a single tie in your wardrobe?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Because i hate them as much as you hate elevators and stop what ever you are doing. It's not going to happen again any time soon. I have to remind you that i am 47 years old" είπε και σταμάτησε το χέρι της που προσπαθούσε να χωθεί ανάμεσα τους.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"So, no Mr Grey for me either..." είπε μαζεύοντας το χέρι της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Who the hell is Mr Grey now?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Κάποιος από το χωριό, δεν τον ξέρεις" του απάντησε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Do you want me to call Vasili to come to Rome and sleep with us in the same bed?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Fine... a hero from a book/movie. A CEO like you."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You are watching too much TV Rita! Real life is not like movies."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No it is not..." </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I love the way you smell. You are the only daisy that smells like a peach tree in a rainy day", είπε και πήρε μια βαθιά εισπνοή στον λαιμό της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Thank Vivi and Jo Malone for that"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Who are they? Heroes of another movie?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No, the lady of the perfume shop in Nikaia and a fancy perfume designer, i think from London!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Why you are not sleeping? Aren't you tired woman?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I was sleeping, but a tall guy woke me up after ditching me alone on the top of a goddamn tower!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"The tall guy already tried to make up for his shitty behaviour ... Wasn't that enough?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"It was..." είπε μελαγχολικά καθώς έφερνε στο μυαλό της ξανά όλα όσα είχαν κάνει λίγη ώρα πριν μέσα στο δωμάτιο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Why then?" επέμεινε εκείνος περνώντας το δεξί του χέρι κάτω από το λαιμό της προσπαθώντας να βολευτεί. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Maybe i should go to the other bedroom, to let you sleep."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No way! Close your eyes and try to relax" τη συμβούλεψε και λίγα λεπτά μετά από τον ρυθμό της ανάσας του κατάλαβε πως τον είχε πάρει ο ύπνος. Πόσο καιρό είχε να μοιραστεί το κρεβάτι της με κάποιον; Πολύ καιρό. Μαθημένη πλέον να κοιμάται μόνη της αδυνατούσε να μοιραστεί το κρεβάτι με κάποιον άλλο. Προσπάθησε να ξεγλιστρήσει από την αγκαλιά του, αλλά εκείνος αναδεύτηκε μέσα στον ύπνο του και την έσφιξε ακόμα περισσότερο. Παραδομένη προσπάθησε να δει ανάμεσα στα κλειστά στόρια τη θέα μήπως και χαλαρώσει. Ελάχιστα πράγματα όμως φαινόντουσαν πλέον. Οι δύο μεγάλες τζαμαρίες καλύπτονταν από άκρη σε άκρη με γκρι μακρόστενα υφασμάτινα ορθογώνια πάνελ. Θα τα είχε κλείσει όταν εκείνη είχε πάει στην τουαλέτα μετά τη δεύτερη φορά που είχαν βγάλει τα μάτια τους, κατέληξε μιας και δεν θυμόταν να τα βλέπει να κλείνουν. Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να διώξει κάθε σκέψη. Εικόνες όμως άρχισαν να σχηματίζονται πίσω από τα κλειστά της βλέφαρα. Εκείνη πεσμένη στα τέσσερα και εκείνος πίσω της. Εκείνη καθισμένη πάνω του και εκείνος ξαπλωμένος ανάσκελα. Εκείνη ξαπλωμένη ανάσκελα και εκείνος από πάνω της. Εκείνον να της λέει κάτι στα Ισλανδικά που δεν καταλάβαινε και εκείνη να φωνάζει το όνομα του. Πόσο διαφορετικό ήταν το σεξ με τον Χίλμαρ, απ ότι με τον Στέλιο. Πόσο πιο κουραστικό και ταυτόχρονα πιο ενδιαφέρον. Οι μεγάλες διαφορές στη σωματοδομή τους, σε συνδυασμό με τις ηλικίες τους, τη δυσκολία στη γλωσσική επικοινωνία και το γεγονός πως δεν γνώριζαν καλά ο ένας τον άλλο, έκαναν το σεξ κάτι σαν κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Έναν αγώνα αντοχής και ταχύτητας ταυτόχρονα. Και μπορεί με το Στέλιο όλα να γινόντουσαν σαν συγχρονισμένη χορογραφία εύκολα και ξεκούραστα, δεν μπορούσε όμως να μην παραδεχτεί πως με τον Χίλμαρ ο οργασμός όταν έφτανε ήταν πολύ πιο έντονος σε βαθμό που ξεχνούσε τα πάντα. Λες και η προσπάθεια τον έκανε πιο γλυκό. Μια γλυκιά λήθη που μέσα της την τραβούσε σαν δίνη βυθίζοντας την επιτέλους σε ένα λυτρωτικό χωρίς όνειρα ύπνο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ένας Θεός ξέρει μέχρι τι ώρα θα κοιμόταν αν δεν είχε ακούσει το κινητό της να δονείται. Αγνοώντας το αρχικά άπλωσε στα τυφλά το χέρι της δίπλα της, για να διαπιστώσει πως στο μεγάλο κρεβάτι ήταν πλέον μόνη. Πόσο καιρό είχε να κοιμηθεί τόσο καλά, αναρωτήθηκε και έτριψε με τα χέρια της το πρόσωπο της. Πρώτη φορά μετά από μήνες ένιωθε επιτέλους ξεκούραστη. Τεντώθηκε νωχελικά και έπιασε το κινητό της ανοίγοντας τα μάτια της νυσταγμένα. Τέσσερις κλήσεις της Λίτσας και τρία μηνύματα στην αρχική οθόνη του κινητού. Πανικόβλητη κοίταξε την ώρα. 12:17 έλεγε το ρολόι. Σκατά! Ανακάθισε στο κρεβάτι και διάβασε τα μηνύματα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i>"Καλημέρα! Όλα καλά;" ώρα αποστολής 9:23</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span><i>"Απάντα μωρή! Το κάψατε χθες κυρ Στέφανε;" ώρα αποστολής 11:07</i></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span><i>"Μαλάκα αρχίζω και φρικάρω! Αν δεν επικοινωνήσεις μαζί μου μέσα στην επόμενη ώρα θα πάρω τη μάνα σου!" ώρα αποστολής 11:56</i></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>Χωρίς δεύτερη σκέψη κάλεσε τη Λίτσα που το είχε σηκώσει πριν καν χτυπήσει.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Θα σε σκίσω! Δεν θα σε σκοτώσει αυτός, εγώ θα σε σκοτώσω να το ξέρεις</i></span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"><i>!!!"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη!!!! Με πήρε ο ύπνος!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Ξέρεις τι ώρα είναι; Πάει μια και μισή! Τι ώρα κοιμήθηκες χθες βράδυ και ακόμα κοιμάσαι γαϊδούρα;</i>"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Εδώ είναι ακόμα δώδεκα και κάτι. Έχουμε διαφορά μιας ώρας."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Άσε τις μαλακίες με τη διαφορά της ώρας; Γιατί κοιμάσαι ακόμα; Τι σου έκανε; Ναρκωτικά σου έδωσε;"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Άλλα πράγματα μου έκανε..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Δεν θέλω να ξέρω! Καλά είσαι; Αυτό μόνο με νοιάζει.</i>"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Λίγο πιασμένη, αλλά μια χαρά!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Τρομάρα σου! Άντε κλείνω και στέλνε κάνα μήνυμα ανάμεσα στα πηδήματα να μην με τρώει η αγωνία!"</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σ αγαπάω Λιτσάκι", είπε και τερμάτισε την κλήση. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στα γρήγορα πήρε και τη μάνα της και μίλησε λίγο και με τον Χρήστο που με το ζόρι είχε έρθει στο τηλέφωνο. Τώρα που η ανταπόκριση με την Ελλάδα είχε τελειώσει ήταν ώρα να σηκωθεί. Κατέβασε τα πόδια της από το κρεβάτι και αναζήτησε τα ρούχα της. Η μπλούζα της και το σουτιέν της ήταν πεταμένα κάπου πιο πέρα, το σορτσάκι όμως και το εσώρουχο δεν ήταν πουθενά. Γαμώτο! Αυτά μαζί με τη βαλίτσα της πρέπει να βρίσκονταν κάπου στο σαλόνι. Για μερικά δευτερόλεπτα την έπιασε πανικός. Ο Χίλμαρ κάπου μέσα στο σπίτι πρέπει να ήταν γιατί άκουγε τη φωνή του από μακριά. Ίσως να ήταν τυχερή και να μην ήταν στο σαλόνι. Φόρεσε το σουτιέν και την μπλούζα, άνοιξε την πόρτα και άρχισε να περπατάει αθόρυβα στον διάδρομο. Όσο πλησίαζε προς το σαλόνι η φωνή του δυνάμωνε. Όχι που θα ήταν εκείνη τυχερή, σκέφτηκε σαρκαστικά και τέντωσε την μπλούζα της που μετά βίας κάλυπτε τον μισό πισινό της. "<i>Αέρα</i>!", είπε από μέσα της και χωρίς να τον κοιτάζει έτρεξε στο σαλόνι με σκοπό να αρπάξει τη βαλίτσα της. Γλίστρησε όμως πάνω στη βιασύνη της και σωριάστηκε στο πάτωμα κάνοντας έναν γδούπο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I'll call you back later. Thank's for the update", τον άκουσε να λέει στο τηλέφωνο πλησιάζοντάς την. Εκείνη ξαπλωμένη στο πάτωμα και εκείνος όρθιος πλέον μπροστά της έμοιαζε με κορμό δέντρου. Έκλεισε με τα χέρια της τα μάτια της συνειδητοποιώντας το θέαμα που του προσέφερε ταβλιασμένη ημίγυμνη στη μέση του σαλονιού.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You need any help there;" είπε και γελώντας έσκυψε προσφέροντας της το χέρι του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Νο, i don't!" του απάντησε πικαρισμένη και διώχνοντας το χέρι του, ανακάθισε και σηκώθηκε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι believe you were searching for this", συνέχισε εκείνος απτόητος την καζούρα δίνοντας της το βαμβακερό sloggi εσώρουχο της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σκατά να φας Χίλμαρ! Αυτό ξέρεις να το κοιτάζεις, τα άλλα τα καλά όμως πήγαν υπερ πίστεως και πατρίδας!" είπε θυμωμένη αρπάζοντας το εσώρουχο και φορώντας το. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι don't know what you have just said, but i love your taste in lingerie" συνέχισε και η Μαργαρίτα τον κοίταξε αγριεμένα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Fuck you!" είπε και του γύρισε την πλάτη. Εκείνος όμως την άρπαξε και την πήρε αγκαλιά λέγοντας της "that's my intention, dear" τη στιγμή που τα χέρια του έσφιγγαν τον πισινό της που πλέον καλυπτόταν ολόκληρος με το μαλακό βαμβακερό ύφασμα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι am hungry!!! I need fuel!", παραπονέθηκε εκείνη λεκτικά τη ίδια στιγμή που το σώμα της τριβόταν ήδη πάνω στο δικό του στέλνοντας αντικρουόμενα μηνύματα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You are right... I must feed you" παραδέχτηκε εκείνος και φιλώντας την στο κεφάλι την ελευθέρωσε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What you want us to do today;" τη ρώτησε βάζοντας μια κάψουλα στην εσπρεσιέρα. "Shopping; Sightseeing;" συνέχισε αφήνοντας την κούπα με τον αχνιστό καφέ μπροστά της φέρνοντας τη ζάχαρη και γάλα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Eat, fuck, sleep in repeat" είπε εκείνη με ειλικρίνεια ρίχνοντας έναν κύβο ζάχαρη στον καφέ της. Θυμόταν αμυδρά πως κάποια στιγμή το πρωί πριν εκείνος σηκωθεί από το κρεβάτι είχαν ξαναπηδηχτεί, αλλά ήταν τόσο μέσα στον ύπνο που ελάχιστες λεπτομέρειες μπορούσε να ανακαλέσει. Στη συνέχεια είχε ακούσει τον ήχο του νερού να τρέχει και είχε ξαναβυθιστεί στον ύπνο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Rome is a beautiful city. Lets go for a walk. Have breakfast outdoors. It's a beautiful day" πρότεινε εκείνος πίνοντας μια γουλιά από τον δικό του καφέ. Είχε ξυριστεί. Είχε κάνει μπάνιο. Φορούσε ένα μαύρο tshirt που τόνιζε τα μάτια του και ένα ανοιχτόχρωμο τζιν. Μύριζε θεϊκά... Ήταν γοητευτικός χωρίς να προσπαθεί καθόλου γι' αυτό. Το σώμα του ήταν καλοσχηματισμένο και αρρενωπό χωρίς να είναι αυτό το πλαστικά γυμνασμένο άτριχο σώμα. Το ύψος του του χάριζε μια υπεροχή που εκείνος ίσως να μην αντιλαμβανόταν, ενώ οι γωνίες στο πρόσωπο του μαλάκωναν όποτε γελούσε. Αυτός ο άνδρας λίγο πριν τα πενήντα θα μπορούσε χαλαρά να ρίξει όποια γυναίκα ήθελε αδιαμφησβήτητα και αυτό όχι γιατί ήταν κούκλος. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι know. I have seen Rome."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You have been here before? When?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Once upon a time... "</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Fine, no sightseeing then. What about shopping? I believe there is a "La Perla" in city center that you could make some use of", είπε πονηρά και εκείνη του πέταξε έναν κύβο ζάχαρης που τον πέτυχε λίγο πάνω από το φρύδι κάνοντας του ένα μικρό σημάδι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Food!!!! I need food, not underwear! Accept my granny pants man, and take me for a brunch, lunch whatever!!!" του ούρλιαξε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Loud, violent, with healthy appetite and</span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">a bad taste in movies and undergarment. My type of girl", σχολίασε εκείνος γελώ</span><span style="font-family: verdana;">ντας.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"and with a bad taste in men. Add that t</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">o your list sucker!" συμπλήρωσε εκείνη περήφανα και λικνίζοντας επιδεικτικά τους γοφούς, της έπιασε το χερούλι της βαλίτσας της και άρχισε να τη σέρνει προς το υπνοδωμάτιο σιγοτραγουδώντας "</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><i><span style="background-color: white; color: #202124;">If you want to live inside my head. </span><span style="background-color: white; color: #202124;">Want to see what I have said, </span><span style="background-color: white; color: #202124;">I will make you tremble, </span><span style="background-color: white; color: #202124;">You'll tremble. I will make you tremble. </span></i><span style="background-color: white; color: #202124;"><i>Its fine with me"</i>. Πως στον κόρακα τώρα είχε ξεθάψει από τη μνήμη της αυτό το τραγούδι, ένας θεός ήξερε! </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><span><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_14.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></span><span style="font-family: verdana;"><a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_14.html"><span style="color: #e06666;"> </span></a><span style="font-size: medium;"> </span></span></span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Cio5P-VE-CM" title="YouTube video player" width="560"></iframe>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-77415955561812730692022-09-12T14:20:00.007+03:002023-03-01T16:12:47.215+02:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΔΕΚΑΤΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzL1_vQp_v8Oew5zE_X_2heeXIanGbFg82iGZiJqzjnGUDbAzLEqKnXlc8WjeRbNp6Ocy0dtoT3kHSCZOFTpdCptRNVoXSfIwKRAxRWDh-eRhzszRA76s02y5AoHRHb6XFnAL1N46rwinmvc88IHgmLHMas2FqSt7jAOfUc1vbqP5MJIawzf0SCvW9/s800/wine%20chocolate.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="800" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzL1_vQp_v8Oew5zE_X_2heeXIanGbFg82iGZiJqzjnGUDbAzLEqKnXlc8WjeRbNp6Ocy0dtoT3kHSCZOFTpdCptRNVoXSfIwKRAxRWDh-eRhzszRA76s02y5AoHRHb6XFnAL1N46rwinmvc88IHgmLHMas2FqSt7jAOfUc1vbqP5MJIawzf0SCvW9/s320/wine%20chocolate.jpg" width="320" /></a></div><br /> <p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I have to leave for an hour", είπε αόριστα επιστρέφοντας στο σαλόνι και έσκυψε να μαζέψει βιαστικά την μπλούζα του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Πλάκα μου κάνεις" του απάντησε εκείνη αυθόρμητα σηκώνοντας το βλέμμα της από τον λεκέ στο πάσο που έτριβε κοιτώντας τον έκπληκτη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I am sorry..." συνέχισε να λέει και η Μαργαρίτα με δυσκολία συγκράτησε το χέρι της που ετοιμαζόταν να του πετάξει το βέτεξ που κρατούσε. Εκείνος όμως έμοιαζε ανήσυχος, νευρικός και εντελώς αλλού ήδη, σαν να μην την έβλεπε καν. Κάτι σοβαρό μάλλον είχε συμβεί. Τον είδε να βάζει στην τσέπη του τα κλειδιά και το κινητό του και να κινείται βιαστικά προς την πόρτα. "There is food in the fridge. Make yourself feel at home. Take a bath. Watch some TV. I wont be late." πέταξε κλείνοντας την πόρτα πίσω του, αφήνοντας τη σύξυλη με το σουτιέν ακόμα λυμένο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Πόσο μαλάκας Χριστέ μου!!!" μονολόγησε δυνατά και πέταξε θυμωμένη το βέτεξ στον νεροχύτη. Αν ήταν δυνατόν! Τι δουλειά ήταν αυτή που έπρεπε να τακτοποιηθεί στις δέκα το βράδυ; Αυτή είχε κάνει τόσα χιλιόμετρα για να περάσουν κάποιες ώρες μαζί και αυτός σηκωνόταν και έφευγε χωρίς να δώσει καμία εξήγηση; Στην τελική εκείνος είχε λυσσάξει να βρεθούν! Θυμωμένη κούμπωσε το σουτιέν της και προχώρησε προς τον διάδρομο. Θα σηκωνόταν και θα έφευγε. Ποιος στο διάολο νόμιζε ότι ήταν; Ανοιγοκλείνοντας πόρτες άρχισε να ψάχνει για τη βαλίτσα της. Πίσω από μια πόρτα ήταν μια κάβα. Πίσω από μια δεύτερη ένα δωμάτιο υπηρεσίας. Πίσω από μια τρίτη ένα υπνοδωμάτιο. Πίσω από μια τέταρτη ένα πολυτελές μπάνιο. Πίσω από μια πέμπτη ένα γραφείο. Η βαλίτσα της όμως πουθενά. Και εκείνη ήταν τόσο εκνευρισμένη που καρφάκι δεν της καιγόταν για την ομορφιά και την πολυτέλεια των δωματίων που άνοιγε. Ώσπου άνοιξε την πόρτα στο τέλος του διαδρόμου και έμεινε για ακόμα μια φορά άφωνη. Οι δύο από τους τέσσερις τοίχους του δωματίου ήταν γυάλινοι σχηματίζοντας ένα γάμμα που στη μέση του βρισκόταν ένας τεράστιος καναπές με ένα τραπεζάκι. Γυρνώντας αριστερά της ένα μεγαλοπρεπες κρεβάτι στραμμένο προς τη θεά ήταν στρωμένο άψογα. Το κεφαλάρι του κρεβατιού ακουμπούσε στη συνέχεια του τοίχου που βρισκόταν η πόρτα από όπου είχε μπει. Ο τέταρτος τοίχος στα δεξιά της είχε μια ακόμα πόρτα και κάτι που έμοιαζε με εντοιχισμένη ντουλάπα. Διστακτικά προχώρησε προς την άλλη πόρτα και την άνοιξε. Ένα ιδιωτικό μπάνιο με μια μπανιέρα μπροστά στην προέκταση της τζαμαρίας του υπνοδωματίου, μια φιμέ γυάλινη καμπίνα, μια λεκάνη και δύο νιπτήρες. Ήταν φοβερό πως ο αρχιτέκτονας αυτού του διαμερίσματος είχε καταφέρει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη θέα που το διαμέρισμα αυτό διέθετε. Με τόσα τζάμια και γυαλιά βέβαια δεν θα ήθελε να είναι στη θέση εκείνου που τα καθάριζε, σκέφτηκε και βγήκε από το μπάνιο. Η βαλίτσα της βρισκόταν μπροστά στην ντουλάπα. Αγνοώντας την, έσυρε το ένα φύλλο της ντουλάπας και μια γνώριμη μυρωδιά ήρθε στα ρουθούνια της. Η μυρωδιά του Χίλμαρ. Κάτι ανάμεικτο από ξύλο κέδρου, μαλακτικό και κεχριμπάρι. Τα ρούχα του ήταν όμορφα τακτοποιημένα σε κρεμάστρες. Λευκά και μαύρα t-shirt, τζιν παντελόνια, καλοκαιρινά και χειμερινά κουστούμια και λευκά πουκάμισα. Όλα λευκά, μαύρα και μπλε. Κανένα άλλο χρώμα. Ακόμα και κάτι φόρμες και κάτι φούτερ και εκείνα στις ίδιες αποχρώσεις. Και καμία γραβάτα ή ζώνη. Ξαφνικά ένιωσε αδιάκριτη και έκλεισε το φύλλο. Έπιασε τη βαλίτσα της και βγήκε από το δωμάτιο. Φτάνοντας στο σαλόνι έβαλε το κινητό μέσα στην τσάντα της και άρχισε να κινείται προς την εξώπορτα. Όσο όμορφο και αν ήταν αυτό το διαμέρισμα, δεν σκόπευε να μείνει λεπτό παραπάνω εκεί μέσα. Πιάνοντας όμως το πόμολο συνειδητοποίησε πως αν ήθελε να φύγει θα έπρεπε να κατέβει 30 ολόκληρους ορόφους ολομόναχη και άφησε το πόμολο. Ήταν φυλακισμένη εκεί μέσα μέχρι να γυρίσει, παραδέχτηκε αναθεματίζοντας τη φοβία της. Κουρασμένη παράτησε τη βαλίτσα δίπλα στην πόρτα και πήγε στην κουζίνα. Έβγαλε το κρασί από το ψυγείο και γέμισε το ποτήρι της. Στην συνέχεια άνοιξε και ξαναέβαλε το μπουκάλι στο ψυγείο τραβώντας μια μαύρη σοκολάτα hersey's από μέσα. Σύρθηκε μέχρι τον καναπέ και έψαξε να βρει πως σκατά άνοιγε η 75 ιντσών τηλεόραση. Μετά από κάμποση ώρα εντόπισε το τηλεκοντρόλ και την άνοιξε. Θα έτρωγε τη σοκολάτα, θα έπινε το κρασί της, θα χάζευε λίγη τηλεόραση και όταν εκείνος επέστρεφε θα απαιτούσε να την πάει στο αεροδρόμιο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η ώρα όμως περνούσε και εκείνος δεν έλεγε να φανεί. Κόντευε 00:30 όταν το πήρε απόφαση ότι ο Χίλμαρ θα αργούσε. Και εκείνη ήταν κουρασμένη. Έβγαλε από τη βαλίτσα της ένα σορτς, ένα μπλουζάκι, ένα βαμβακερό εσώρουχο και την οδοντόβουρτσά της και πήγε στο μπάνιο των ξένων. Έκανε ένα γρήγορο ντους, έπλυνε τα δόντια της, έβαλε τις πιτζάμες της και αφού τακτοποίησε τα πράγματα της πάλι μέσα στη βαλίτσα ξάπλωσε ξανά στον καναπέ του σαλονιού σβήνοντας τα φώτα. Πλέον ο χώρος φωτιζόταν μόνο από την τηλεόραση που έπαιζε κάποιο ιταλικό talk show. Νυσταγμένα γύρισε στο πλάι και χαζεύοντας τα φώτα της πόλης αποκοιμήθηκε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Κοιμόταν βαθιά όταν σαν μέσα από όνειρο ένιωσε ένα χέρι να χαϊδεύει το σημάδι από την καισαρική τομή που ακόμα και 15 χρόνια μετά κάποιες φορές την τραβούσε. Και ύστερα η αίσθηση του χεριού αντικαταστάθηκε από κάτι πιο μαλακό και πιο υγρό. Χείλια. Και μια καυτή ανάσα να ζεσταίνει την κοιλιά της. Πόσο ζωντανό ήταν αυτό το όνειρο. Ή μήπως δεν ήταν όνειρο; Το εσώρουχο της κατέβαινε μαζί με το σορτσάκι και η καυτή ανάσα πλέον χτυπούσε πιο χαμηλά επαναφέροντας σε εγρήγορση όλες τις αισθήσεις της. Νυσταγμένα άνοιξε τα μάτια της και είδε το πάνω μέρος του κεφαλιού του Χίλμαρ χωμένο ανάμεσα στους γλουτούς της. Προσπάθησε να του πιάσει το κεφάλι για να τον σταματήσει αλλά εκείνος ακινητοποίησε τα χέρια της με τα δικά του και συνέχισε να φιλάει το εσωτερικό των μηρών της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What time is it?" ρώτησε και αναστέναξε τη στιγμή που η γλώσσα του έπαιρνε την εκδίκηση της ακουμπώντας πάνω στην κλειτορίδα της κόβοντας της την ανάσα. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην του δώσει την ικανοποίηση, θέλοντας να τον τιμωρήσει, σύστρεψε λίγο το σώμα της ελπίζοντας εκείνος να χάσει το σημείο. Μάταια όμως. Εκείνος όχι απλά το είχε ξαναβρεί σε χρόνο dt, αλλά πλέον το βασάνιζε και πιο έντονα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Stop ήθελα να πει, μα το Θεό! Αντ' αυτού όμως είχε πει "don't stop" με τόσο λιγωμένο τρόπο που ούτε και η ίδια αναγνώριζε τη φωνής της. Πλέον το σώμα της όχι απλά δεν προσπαθούσε να τον διώξει, απεναντίας τον καλούσε. Τα χέρια της γλίστρησαν από τα δικά του και χάιδεψαν το κεφάλι του. Εκείνη τη στιγμή ότι και αν της ζητούσε θα του το έδινε ευχαρίστως, αρκεί να μην σταματούσε αυτό που έκανε. Και το ΑΦΜ της θα του έδινε, όχι μόνο το όνομα της. Γι' αυτό και εκείνος την προηγούμενη φορά είχε δεχτεί αυτό που του είχε ζητήσει... Με κλειστά τα μάτια προσπάθησε να χαλαρώσει τους μυς όλου της του κορμιού, της ήταν αδύνατο όμως. Τα δάχτυλα του, η γλώσσα του, η ανάσα του όλα εκεί και πουθενά, την έκαναν να τεντώνεται λες και τη χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Και ήταν τόσο καταλυτικός ο οργασμός που ήρθε που μια κράμπα έπιασε την αριστερή της γάμπα μπλέκοντας την ηδονή με τον πόνο. Με τα μάτια κλειστά, άφησε τα χέρια της να πέσουν ελεύθερα στο πλάι της και προσπάθησε να πάρει μερικές αργές ανάσες. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Sorry for being late", ψιθύρισε εκείνος ακουμπώντας το κεφάλι του μαλακά πάνω στη κοιλιά της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Συγχωρεμένος..." του απάντησε κουνώντας λίγο το αριστερό της πόδι σε μια προσπάθεια να διώξει την κράμπα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What's wrong?" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Cramp", είπε και το ξανακούνησε κουνώντας μαζί και τον Χίλμαρ που γελούσε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Don't laugh! You are destroying my feet each time we meet", παραπονέθηκε και εκείνος συνεχίζοντας να γελάει πέρασε το ένα χέρι του κάτω από τα πόδια της και το άλλο κάτω από τις μασχάλες της και τη σήκωσε στον αέρα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Είσαι τρελός! Άσε με παιδάκι μου κάτω! Είμαι βαριά!!!" διαμαρτυρήθηκε, αλλά εκείνος την αγνόησε συνεχίζοντας να την κουβαλάει προς το δωμάτιο του και το κρεβάτι του. Δεν καταλάβαινε άλλωστε κουβέντα από ότι του έλεγε, αλλά και να καταλάβαινε, δεν θα την άφηνε. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_13.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_13.html"><span style="color: #e06666;"> </span></a> </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-73422711549784511142022-09-08T19:59:00.002+03:002023-03-01T14:19:29.999+02:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ <p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxz8XD8hJyqZK0513iuek5hLcthLHWpD0Pl9MhE0wjJ7SauApB2iMR-Xk4dz7wxYNpJMM8o_zgkpE_-dkqrx7BuPVSgwTKccuQQIuvu6Z_ocplD1j8GtaicCTTTFa97djyu4X_E_eRr9ysAiHxTzwpkpELgiaFssIsAU06HGKI1o1f9g8EK_492AyY/s1200/Eurosky-Tower_vista-notte.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="964" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxz8XD8hJyqZK0513iuek5hLcthLHWpD0Pl9MhE0wjJ7SauApB2iMR-Xk4dz7wxYNpJMM8o_zgkpE_-dkqrx7BuPVSgwTKccuQQIuvu6Z_ocplD1j8GtaicCTTTFa97djyu4X_E_eRr9ysAiHxTzwpkpELgiaFssIsAU06HGKI1o1f9g8EK_492AyY/s320/Eurosky-Tower_vista-notte.jpg" width="257" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"><br /><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"</span></span><span style="background-color: white; color: #202124; text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Halló</span></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">,</span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">της είπε και της χαμογέλασε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Γειά σου και εσένα", του απάντησε και στάθηκε μπροστά του.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Did you have a nice flight?", συνέχισε εκείνος πιάνοντας το χερούλι της βαλίτσας της αγγίζοντας επίτηδες το χέρι της που το κρατούσε.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Είδα το θάνατό μου!" είπε εκείνη τραβώντας το χέρι της.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"English Rita, please", την παρακάλεσε.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Bad flight! I saw my death coming!" ξεκίνησε να εξηγεί όταν το κινητό της άρχισε να χτυπάει. Απολογητικά του το έδειξε και απάντησε στην εισερχόμενη κλήση.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Έλα, έφτασα. Θα σε έπαιρνα ρε Λίτσα! Άσε με και κόντεψα να βγάλω τα άντερά μου! Ναι... Ναι σου λέω! Εδώ μπροστά μου είναι. Άντε σε κλείνω. Σκάσε επιτέλους!!! Θα σε πάρω το πρωί τώρα. Φιλιά." είπε και τερματίζοντας την κλήση γύρισε προς τον Χίλμαρ ξανά.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Sorry, it was my friend. She is worrying.." του εξήγησε και εκείνος την έπιασε από το χέρι και άρχισε να την οδηγεί έξω από το χώρο του αεροδρομίου σέρνοντας τη βαλίτσα της πίσω τους.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">Δεκαπέντε λεπτά μετά βρίσκονταν μέσα σε ένα άλλο μαύρο τζιπ με ιταλικές πινακίδες αυτή τη φορά και το αμάξι κινούταν ήδη σε έναν δρόμο που έμοιαζε με εθνική οδό. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Are you a serial killer?" τον ρώτησε με φυσικότητα χαζεύοντας έξω από το παράθυρο και το αυθόρμητο γέλιο του αντήχησε μέσα στην καμπίνα του αυτοκινήτου.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Νο, Ι am not."</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Are you a stalker?"</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"No, I am not?"</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Are you a rapist?"</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"No, not a rapist either. Sorry."</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"How you found my full name; Are you an undercover spy?"</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"You are so funny, Rita"</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"I am not funny, I am mad with you! Tell me! How?"</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"From your address. There are not many things that money can not buy Rita..."</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Since when you know my name?"</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Since the next morning."</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You shouldn't do such thing!" τον μάλωσε όσο πιο αυστηρά μπορούσε και εκείνος έβγαλε το χέρι του από τον λεβιέ των ταχυτήτων και τo ακούμπησε στο δικό της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I won't violate your privacy again, i promise. Are you still mad with me?" τη ρώτησε παιχνιδιάρικα και εκείνη κάγχασε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ναι, as you did with your last promise!" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"That's a whole other story. Do you want me to explain with words why i didn't honour my last promise, or you prefer me to show you?" είπε και η θερμοκρασία μέσα στο αμάξι ανέβηκε κάποιους βαθμούς.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What about black jeeps? You have a fetish with them?" προσπάθησε να αλλάξει θέμα η Μαργαρίτα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: large;">"</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ha ha, no. I just have long feet, as you can see!" είπε και βγήκε σε μια έξοδο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Vasili told me your name means daisy. Is that right?" τη ρώτησε λίγη ώρα μετά με ενδιαφέρον, ενώ πλέον κινούνταν μέσα στον αστικό ιστό.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Yes..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I am allergic to daisies." είπε εκείνος και τώρα η Mαργαρίτα γελούσε δυνατά. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Not to all, i hope." </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Most certainly not to all!", τη διαβεβαίωσε ενώ το αυτοκίνητο σταματούσε μπροστά στην είσοδο ενός υπόγειου πάρκινγκ. Ένας μεσήλικας φύλακας χαιρέτησε τον Χίλμαρ με εγκαρδιότητα στα ιταλικά και άνοιξε την μπάρα επιτρέποντας τους να εισέλθουν και να αρχίσουν να κατηφορίζουν. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Where are we?", ρώτησε με περιέργεια η Μαργαρίτα, ενώ το αμάξι σταματούσε και εκείνος έσβηνε τη μηχανή.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You will see", της απάντησε και περνώντας το χέρι του από πάνω της πήγε να λύσει τη ζώνη ασφαλείας της πλησιάζοντας την υπερβολικά πολύ. Πλέον το πρόσωπο του ήταν σχεδόν δίπλα στο δικό της και η χημεία μεταξύ τους ηλεκτρική. Ποιος φίλησε ποιόν εκείνη τη στιγμή, μικρή σημασία έχει. Σαν συνεννοημένοι κινήθηκαν αστραπιαία ο ένας προς τον άλλο. Τα χέρια του κρατούσαν το κεφάλι της και τα δικά της πάλευαν στα τυφλά να λύσουν τη ζώνη της που ακόμα την κρατούσε δεμένη στο κάθισμα ενώ οι γλώσσες τους μπλέκονταν. Mόλις κατάφερε να ελευθερωθεί έστρεψε ολόκληρο το σώμα της προς το μέρος του και κόλλησε τα χέρια της στα πλαϊνά του κορμού του τραβώντας την μπλούζα του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Νot like this. Not this time. This time is </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;">my turn to decide how. And although the idea of fucking you right here, right now is really tempting, Ι' ll pass." της είπε ξεκολλώντας τα χείλι του από τα δικά της ακινητοποιώντας μαλακά τα χέρια της. Απογοητευμένη και λίγο ντροπιασμένη η Μαργαρίτα τα τράβηξε και μαζεύτηκε πάλι στη θέση της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I want you Rita. I want you naked in my bed. All i am thinking one month now, is that. I want to touch you, to taste you, to smell you, to see you and to hear you once more as you are coming. I want the whole package and not a quicky in a garage! Is that bad?" τη ρώτησε και εκείνη κάνοντας του ένα αρνητικό νεύμα του χαμογέλασε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Nevertheless, there are too many cameras in here! Come on. Let me show you where we are!" της είπε και βγήκε από το αμάξι κάνοντας την να τον ακολουθήσει. Πήρε τη βαλίτσα της από το πορτμπαγκάζ και αφού κλείδωσε το αμάξι, έπιασε πάλι το χέρι της και άρχισε να την τραβάει προς μια πόρτα που έμοιαζε με κλιμακοστάσιο. Και πράγματι εκεί υπήρχαν τέσσερις ανελκυστήρες δύο κεντρικοί και δύο πλαϊνοί. Ο Χίλμαρ κάλεσε τον έναν κεντρικό και λίγη ώρα μετά ο ανελκυστήρας άνοιγε. Με κάτι που έμοιαζε με κλειδάκι ενεργοποίησε ένα πάνελ αφής και 30 νούμερα εμφανίστηκαν χωρισμένα σε ομάδες των δέκα. Χωρίς ιδιαίτερο ψάξιμο τον είδε τα πατάει το νούμερο 30 και ο ανελκυστήρας άρχισε να ανεβαίνει. Δεν μπορεί να σήμαινε αυτό το 30 νούμερο ορόφου, σκέφτηκε η Μαργαρίτα. Στην Ρώμη ήταν, όχι στη Νέα Υόρκη. Όσο όμως ο ανελκυστήρας ανέβαινε και ανέβαινε και δεν σταματούσε, κρύος ιδρώτας άρχισε να τρέχει στην πλάτη της. Ανέβαιναν 30 ορόφους!!!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Hilmar, tell me please we are not going to the 30th floor", ψέλλισε σφίγγοντας με το χέρι της το μπράτσο του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Αre you afraid of heights?" τη ρώτησε ανήσυχος εκείνος.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Νot the heights. I hate elevators...", είπε και έκλεισε τα μάτια της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Look at me Rita. It will take only a few minutes. Breath, we are almost there!" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Tο φελέκι μου! Και αν χαλάσει το ασανσέρ πως ανεβάζετε ρε φίλε εκεί πάνω τα ψώνια;" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"English, please"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Xέσε με, δεν μπορώ να σκεφτώ στα αγγλικά υπό πίεση. <i>Δι' ευχών των αγίων ημών, στους ναούς των μεγάλων λυγμών, δι' ευχών των αγίων της γης ορατής και αοράτου πληγής</i>", άρχισε να απαγγέλει τους στίχους του τραγουδιού της Αλεξίου. Αυτό ήταν ότι πλησιέστερο σε προσευχή μπορούσε να σκεφτεί εκείνη την ώρα. Μέχρι να σταματήσει το καταραμένο το ασανσέρ, εκείνη πλέον το τραγουδούσε κανονικά σφίγγοντας περισσότερο το χέρι του και εκείνος με το ζόρι κρατιόταν να μην γελάσει και ας μην καταλάβαινε καν τι τραγουδούσε. Και εκεί που ετοιμαζόταν να γράψει κόσμε τους χρησμούς της με το νύχι, η πόρτα άνοιξε και εκείνη πετάχτηκε έξω γρηγορότερα και από τη σκιά της ακολουθούμενη από έναν Χίλμαρ που γελούσε με την καρδιά του. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Your English are getting better and better" της είπε ενώ σκάναρε μια κάρτα κλειδί σε μια πόρτα και την άνοιγε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Fuck you Hilmar!" του απάντησε και μπήκε μέσα για να μείνει μαρμαρωμένη. Όλη η Ρώμη μεγαλοπρεπής και φωτισμένη ήταν κυριολεκτικά ξαπλωμένη μπροστά στα πόδια της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Welcome to Torre Eurosky, Rita" της είπε και την αγκάλιασε από πίσω. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: large;">"</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ω Θεοί του Ολύμπου!" αναφώνησε μόλις βρήκε τη λαλιά της και βγαίνοντας από την αγκαλιά του έτρεξε προς την τζαμαρία κολλώντας τη μούρη της πάνω.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What the fuck is this place? Α hotel?" τον ρώτησε μην ξεκολλώντας τα μάτια της από την εντυπωσιακή θέα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Νο. It's not a hotel", της απάντησε εκείνος ανάβοντας τα φώτα του διαμερίσματος.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Turn them off!" τον διέταξε και εκείνος υπάκουσε χαμογελώντας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Υou rent this place?" συνέχισε εκείνη γυρνώντας προς το μέρος του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι own it Rita. The architect was a dear friend of my father. I bought this appartment in 2013. You like it?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μου έχει φύγει η μαγκιά!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"English, please..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Why you bought an appartment in Rome?" ρώτησε με ειλικρινή περιέργεια προσπαθώντας να δει την έκφραση του μέσα στο σκοτάδι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Because i hate hotel rooms."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"But you don't live in Rome, am i right?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No, i don't. It's a long story. Can i turn on the lights now, so you can see the rest of this place?" της ζήτησε και εκείνη του ένευσε θετικά. Πλέον ο χώρος είχε τυλιχθεί σε ένα ζεστό φως και η Μαργαρίτα πρόσεχε και όλο το υπόλοιπο διαμέρισμα που έμοιαζε λες και είχε βγει από περιοδικό διακόσμησης. Απέναντι από την τζαμαρία που βρισκόταν σε έναν χώρο που προφανώς ήταν το σαλόνι και δίπλα από την πόρτα από την οποία είχαν μπει, υπήρχε μια νησίδα που οριοθετούσε μια μοντέρνα κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη. Από εκεί ξεκινούσε ένας φαρδύς διάδρομος τον οποίο τώρα ο Χίλμαρ διέσχιζε πηγαίνοντας κάπου την βαλίτσα της. Μάλλον δεξιά και αριστερά του διαδρόμου θα υπήρχαν τα υπνοδωμάτια και το μπάνιο. Νιώθοντας ξαφνικά παρείσακτη μέσα στον άγνωστο χώρο, κινήθηκε προς την νησίδα ακουμπώντας την τσάντα της πάνω. Το ρολόι τοίχου έλεγε 21:25. Στην Ελλάδα θα ήταν 22:25. Έπρεπε να πάρει τον Χρήστο και τη κυρά Μίνα για να τους ενημερώσει ότι είχε φτάσει με ασφάλεια. Έβγαλε το κινητό της από τη τσάντα της και άρχισε να ψάχνει για διαθέσιμα ασύρματα δίκτυα . </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Wi-fi password?" του φώναξε χωρίς να έχει αντιληφθεί πως εκείνος ήδη στεκόταν πίσω της. Μόλις το χέρι του πήρε το κινητό της, αλαφιασμένη πετάχτηκε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ω να σου γαμήσω!" της ξέφυγε και χάρηκε που ο Χίλμαρ δεν θα καταλάβαινε τη βρισιά που είχε πετάξει. Κάτι πληκτρολόγησε και της το έδωσε πίσω. Το κινητό της πλέον είχε και σήμα ίντερνετ. Άνοιξε το viber και κάλεσε τον Χρήστο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έλα παιδί μου. Πες στη γιαγιά πως έφτασα και πως είμαι καλά. Θα σας πάρω και αύριο. Τι λέει μωρέ από μέσα; Όχι πες της δεν έχει κρύο στην Ιταλία, έλεος! Τον ίδιο καιρό με την Ελλάδα έχει! Έλα μαμά... Ναι... Εντάξει λέμε! Σε κλείνω τώρα. Φιλάκια!" είπε και αναστενάζοντας τερμάτισε την κλήση. Ο Χίλμαρ βρισκόταν από την άλλη πλευρά της νησίδας και την κοιτούσε αινιγματικά. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What?" τον ρώτησε λίγο ενοχλημένη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι love the way Greek sound. Your language is so...clear", είπε και άνοιξε το ψυγείο βγάζοντας από μέσα ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό. Στη συνέχεια έβγαλε ένα ποτήρι, το γέμισε και το έβαλε μπροστά της. Εκείνη το πήρε και το ήπιε μονορούφι. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Wine? Juice? Vodka? Cola? Champagne? Beer? No Whiskey for sure. What would you like?" τη ρώτησε ενώ γέμιζε ένα ποτήρι με ουίσκι για τον εαυτό του. Λίγο αλκοόλ θα τη βοηθούσε να χαλαρώσει σκέφτηκε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Red wine." είπε και ο Χίλμαρ πήγε κάπου προς τα μέσα για να επιστρέψει με ένα μπουκάλι κρασί. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I am not a wine guy, but this one must be a good one", εξήγησε απολογητικά και άρχισε να το ανοίγει. Ένα λεπτό μετά ένα βαθυκόκκινο υγρό γέμιζε ένα κολονάτο ποτήρι κρασιού. Η Μαργαρίτα για λίγο αμφιταλαντεύτηκε κοιτώντας το ποτήρι, αλλά στο τέλος δεν άντεξε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι need some ice" του είπε και εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε την κατάψυξη και έβγαλε μερικά παγάκια βάζοντας τα σε μια ασημένια μικρή παγωνιέρα. Νιώθοντας εντελώς βλάχα στην τοποθεσία ουρανοξύστης, πήρε δύο και τα έριξε μέσα στο ποτήρι με το κρασί, την ίδια στιγμή που ο Χίλμαρ έβαζε το μπουκάλι μέσα στο ψυγείο. Μόλις τα παγάκια άρχισαν να λιώνουν και το ποτήρι να θαμπώνει, το σήκωσε και ήπιε μια μεγάλη γουλιά. Το κρασί πράγματι ήταν εξαιρετικό και ιδιαίτερα αρωματικό. Μια ζέστη άρχισε να απλώνεται μέσα της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Are you hungry?" τη ρώτησε ανοιγοκλείνοντας τα ντουλάπια και εκείνη ήπιε μια ακόμα γουλιά κοιτώντας τον λάγνα μέσα από το ποτήρι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι am trying really hard here to be a good host. Help me!" την παρακάλεσε και εκείνη έγλυψε τα χείλια της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Oh fuck it!" είπε και με δύο βήματα βρέθηκε από τη δική της μεριά του πάγκου αρπάζοντας την από την μέση ανεβάζοντας την πάνω στην νησίδα τόσο απότομα που το ποτήρι με το κρασί έπεσε χύνοντας όλο το περιεχόμενο του πάνω στον λευκό γρανίτη. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"It will stain the... " ξεκίνησε να λέει αλλά ο Χίλμαρ έκλεισε το στόμα της με το δικό του γλύφοντας πλέον εκείνος τα χείλια της με λαχτάρα πιέζοντας τον κορμό του προς το μέρος της αναγκάζοντας την να ανοίξει τα πόδια της. Ανεβασμένη πάνω στην νησίδα η υψομετρική διαφορά τους σχεδόν εξαφανιζόταν και εκείνος δεν χρειαζόταν να σκύβει. Τα χέρια του που τόση ώρα πίεζαν δεξιά και αριστερά της μέσης της ανασήκωσαν το ύφασμα της μπλούζας της και ακούμπησαν το γυμνό δέρμα της κάνοντας την να ανατριχιάσει και να αναστενάξει. Χωρίς να το σκεφτεί ιδιαίτερα τον μιμήθηκε βάζοντας και τα δικά της χέρια κάτω από τη δική του μπλούζα. Το δέρμα του ήταν σφιχτό, τραχύ και ζεστό γεγονός που την έκανε να νιώσει λίγο άσχημα για το δικό της που ήταν μαλακό, λείο και παγωμένο. Εκείνος όμως δεν έδειχνε κάποιο σημάδι αποστροφής. Απεναντίας τα δάχτυλα του είχαν ήδη αρχίσει να ανηφορίζουν προς το στήθος της διεκδικητικά. Πλέον οι παλάμες του κάλυπταν με ευκολία το στήθος της ενώ τα δάχτυλα του έπαιζαν με τις άκρες από το σουτιέν της μπαίνοντας λίγο κάτω από το δαντελένιο ύφασμα. Άκλαφτο θα πήγαινε και το victoria secret. Ούτε μια ματιά δεν θα του έριχνε, σκέφτηκε τη στιγμή που εκείνος με ευκολία το ξεκούμπωνε και το ανασήκωνε ώστε να μπορεί να την αγγίξει χωρίς εμπόδια. Ένας αναστεναγμός και τα χέρια του πλέον με μαλακές κινήσεις περνούσαν πάνω από το γυμνό της στήθος. Δεύτερος αναστεναγμός και το στόμα του ξεκολλούσε από το δικό της ενώ τα χέρια του ανασήκωναν εντελώς την μπλούζα της μαζί με το σουτιέν που κρεμόταν από τους ώμους της. Τρίτος αναστεναγμός και τα χείλια του πλέον άγγιζαν την κοιλία της κάνοντας την να γύρει λίγο προς τα πίσω τεντώνοντας το σώμα σαν τόξο προς εκείνον στηρίζοντας το με τα χέρια της στον πάγκο. Τέταρτος αναστεναγμός και η γλώσσα του πλέον βασάνιζε τη δεξιά ρώγα της ενώ το χέρι του ψηλαφούσε την αριστερή. Τα κοντά γένια του που δεν είχε παρατηρήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, έκαναν την αίσθηση ακόμα πιο έντονη έτσι όπως έγδερναν απαλά το ευαίσθητο δέρμα της. Σε μια προσπάθεια να τον αγγίξει και εκείνη άφησε το ένα της χέρι από τον πάγκο και το βάρος της άρχισε να την τραβά προς τα πίσω. Με μια ακαριαία κίνηση έβαλε εκείνος τα δικά του στην πλάτη της συγκρατώντας την από το να πέσει προς τα πίσω, ενώ το στόμα του άρχιζε να κατεβαίνει προς το τζιν της. Τα χέρια της ελεύθερα πιά προσπαθούσαν να τραβήξουν την μπλούζα του και να τη βγάλουν. Εκείνος για να τη βοηθήσει έσκυψε ακόμα περισσότερο και εκείνη λίγο άγαρμπα είχε καταφέρει επιτέλους να τη βγάλει πετώντας την στο έδαφος. Με δύναμη τον έπιασε από τους γυμνούς ώμους και τον τράβηξε προς τα πάνω ώστε να ανέβει το πρόσωπο του στο ύψος του δικού της για να μπορέσει να τον φιλήσει και πάλι. Τη στιγμή που το γυμνό της στήθος ακουμπούσε πάνω στο δικό του γυμνό στήθος, ακούστηκε ένα κινητό να χτυπάει από κάπου δίπλα τους. Μάλλον το δικό του, σκέφτηκε και προσπάθησε μάταια να απομακρυνθεί. Εκείνος την έσφιγγε τόσο πολύ που ήταν αδύνατο να διασπάσει την επαφή ανάμεσα στα κορμιά τους. Χωρίς ίχνος πρόθεσης να διακόψει αυτό που είχαν ξεκινήσει συνέχιζε να τη φιλάει. Το κινητό όμως επέμενε και ο ήχος αποσπούσε τη Μαργαρίτα που πλέον είχε πλήρη επίγνωση της εικόνα τους. Αυτός ημίγυμνος από τη μέση και πάνω, εκείνη με τη μπλούζα και το σουτιέν σηκωμένα στο λαιμό της, πάνω σε μια νησίδα κουζίνας και το κόκκινο κρασί να έχει τρέξει και να στάζει στο ξύλινο πάτωμα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Answer it!" του είπε ελευθερώνοντας το στόμα της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι don't want to" παραπονέθηκε εκείνος χώνοντας το κεφάλι του στον λαιμό της δαγκώνοντας τη λίγο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Αnswer it Hilmar! It won't stop, until you do!" τον παρακάλεσε και κατέβασε τη μπλούζα της. Εμφανώς ενοχλημένος, αναστέναξε με δυσφορία, κοίταξε την οθόνη του κινητού του και συνοφρυώθηκε. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Give me a minute", είπε και έπιασε το κινητό απαντώντας την κλήση λέγοντας κάτι μάλλον στα ισλανδικά. Κρίνοντας από την έκφραση του που είχε σοβαρέψει απότομα αυτό που του έλεγε ο συνομιλητής του, μάλλον δεν τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Κάνοντας της ένα αόριστο νεύμα, της γύρισε την πλάτη και άρχισε να κινείται προς τον διάδρομο συνεχίζοντας να μιλάει στην άγνωστη γλώσσα με τον ίδιο έντονο τρόπο που μιλούσε και την πρώτη φορά που τον είχε συναντήσει. Και όσο η γυμνή φαρδιά του πλάτη χανόταν στον διάδρομο η Μαργαρίτα σκέφτηκε πως και εκείνης της άρεσαν όπως ακουγόντουσαν τα Ισλανδικά. Ήταν τραχιά, μπερδεμένα και μυστηριώδη όπως ο άντρας που τα μιλούσε. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_12.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a> </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-57247015994023495762022-09-08T12:54:00.001+03:002022-09-08T20:00:57.815+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑΤΟ <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg77leKYoPFpcNpUUlPfAiygPaYHEEoFw3lJNIW95SPecktQPBBtXqzddztcXPaS9V52F8HIZvwX5qucibZUs0_2QDZIevgvMmTAoEDMFanBRIWcwYr1HGqftQhWcsOO0XRDFvGnRIzd0kIduyYw7BvsKsy6kUlyR7XeuaRkO5VVCOvxq97UzK000dK/s800/aer.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="532" data-original-width="800" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg77leKYoPFpcNpUUlPfAiygPaYHEEoFw3lJNIW95SPecktQPBBtXqzddztcXPaS9V52F8HIZvwX5qucibZUs0_2QDZIevgvMmTAoEDMFanBRIWcwYr1HGqftQhWcsOO0XRDFvGnRIzd0kIduyYw7BvsKsy6kUlyR7XeuaRkO5VVCOvxq97UzK000dK/s320/aer.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πως είχε βρει τα πλήρη στοιχεία της; Πόσο εντυπωσιακό και ταυτόχρονα ανατριχιαστικό ήταν αυτό. Στη Ρώμη; Θα πήγαινε σοβαρά στη Ρώμη; Αν πήγαινε θα τον ξέχεζε. Από κοντά θα φρόντιζε να μάθει πως σκατά είχε παραβιάσει έτσι την ιδιωτικότητα της, ακόμα και αν χρειαζόταν να πάρουν και αυτόν τον Βασίλη μαζί να κάνει τον μεταφραστή! Θα πήγαινε όμως; Η δουλειά; Το παιδί; Στη μάνα της τι θα έλεγε; Από τη δουλειά θα κατάφερνε να κλέψει τρεις μέρες άδεια. Όλο το καλοκαίρι δεν είχε ζητήσει ούτε μια μέρα, αποκλείεται να μην της την έδιναν. Το παιδί ήταν πλέον αρκετά μεγάλο και η μάνα της έμενε ένα στενό πιο κάτω. Πολύ πολύ να πήγαινε να μείνει με τον Χρήστο όσο εκείνη έλειπε. Αλλά στην κυρά Μίνα τι θα έλεγε; Που πήγαινε έτσι ξαφνικά; Και αυτή η μάνα της ραντάρ είχε. Αν της ξεφούρνιζε ψέματα, θα το έπαιρνε χαμπάρι και ίσως τότε να έβαζε τα χειρότερα με το μυαλό της. Παρά την περασμένη ώρα σήκωσε το τηλέφωνο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έλα ρε", ακούστηκε μετά βίας η νυσταγμένη φωνή της Λίτσας από την άλλη άκρη της γραμμής.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σε ξύπνησα; Σόρρυ ... Μπορείς να μιλήσεις;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Κοιμούνται και ο Νίκος και η μικρή. Έγινε κάτι;" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έστειλε..." είπε αινιγματικά και άκουσε τη Λίτσα να ανοίγει μια πόρτα και να την ξανακλείνει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Λέγε!!! Βγήκα από το δωμάτιο. Ξέρνα τα όλα με λεπτομέρειες!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Θέλει να πάω Ρώμη την Παρασκευή. Μου έστειλε ένα εισιτήριο με ανοιχτή την επιστροφή. Τι να κάνω;;; Να πάω;;; Και αν πάω που να πω στη μάνα μου ότι θα πάω; Και αν είναι κανένα ψυχάκι και με σκοτώσει σε κανένα στενάκι της Ρώμης; Να φύγω έτσι άδοξα και να λένε μετά στα κοινωνικά δίκτυα πως πήγαινα γυρεύοντας και πως τα ζήταγε ο οργανισμός μου; Ούτε βαλίτσα δεν έχω! Και αν"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ωπα μπάστα! Ένα ένα. Θες να τον ξαναδείς;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Είναι σύνθετο το θέμ"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μαργαρίτα ένα ναι ή ένα όχι. Θες ή δεν θες;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Θέλω."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ωραία. Τις δύο φορές που τον έχεις συναντήσει ως τώρα σου έδωσε την αίσθηση ότι είναι επικίνδυνος;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Όχι, αλλά ρε Λίτσα αν οι δολοφόνοι φαίνονταν, δεν θα γινόντουσαν δολοφονίες! Χώρια που τι εννοείς τις δύο φορές. Η πρώτη διήρκησε ελάχιστα και η δεύτερη... Ε, σου είπα τι έγινε τη δεύτερη! Νομίζεις ότι πρόλαβα να του φτιάξω και ψυχογράφημα;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σωστό... Δώσε μου ένα λεπτό να σκεφτώ" είπε και έκανε μια παύση.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Λοιπόν, δυσκολάκι να έμπαινε σε τόσο κόπο μόνο και μόνο για να σε δολοφονήσει. Να σε βιάσει πιο πιθανό είναι, αλλά όπως μου τα είπες εκείνος θα έπρεπε να φοβάται εσένα μήπως τον βιάσεις και όχι εσύ αυτόν. Άκου τι θα κάνουμε. Από την ώρα που θα προσγειωθεί το αεροπλάνο θα επικοινωνείς τακτικά μαζί μου. </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Θα μου κάνεις και μια κοινοποίηση το στίγμα σου για όσο διάστημα λείπεις. Θα στο φτιάξει ο Νίκος στο κινητό, ώστε να μπορώ να ξέρω ανά πάσα στιγμή τις συντεταγμένες σου. Υπάρχουν ειδικές εφαρμογές για παιδιά. Με αυτές αν θες μπορώ να ακούω και τους ήχους από τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά θα προτιμούσα να μην το κάνω αυτό και κολαστώ η γυναίκα! Έτσι αν κάτι πάει στραβά και δεν επικοινωνήσεις μαζί μου να μπορούμε να σε βρούμε, τι λες;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ναι ρε, θα βρείτε το πτώμα μου. Παρηγορήθηκα τώρα να ξέρεις! Αλλά δεν βλέπω να υπάρχει κάτι καλύτερο. Και με τη μάνα μου τι να κάνω; Τι να της πω;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Εδώ φιλενάδα δεν έχω κάτι έξυπνο να σου προτείνω. Η γυναίκα είναι κινητός ανιχνευτής ψεύδους. Και να της πεις ότι θα πας κάπου μαζί μου, δεν παίζει να το φάει. Οπότε μάλλον θα πρέπει να της πεις την αλήθεια."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ποια αλήθεια ρε, πας καλά; <i>Να μαμά, εγώ θα πεταχτώ δύο τρεις μερούλες μέχρι τη Ρώμη για ένα fuck and go με έναν σχεδόν άγνωστο και θα επιστρέψω. Μπορείς να κρατήσεις το παιδί;</i> Και αντί για τη Ρώμη θα τρέχουμε στο Σχιστό, γιατί το τρίτο έχει κλείσει και δεν δέχεται κόσμο!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ε μην πεις και εσύ λεπτομέρειες! Πες τη μισή αλήθεια. Πες μάνα έχω ανάγκη να ξεφύγω λίγο. Να γεμίσω μπαταρίες. Κέρδισα ένα εισιτήριο για τη Ρώμη και είναι αμαρτία να πάει χαμένο. Έτσι και ψέματα δεν λες και θα γλιτώσει και εκείνη το εγκεφαλικό! Έλα μην κάνεις τη ζωή σου δύσκολη. Πέσε τώρα κοιμήσου και θα περάσουμε αύριο με τον Νίκο να σου φέρω βαλίτσα, να φτιάξουμε τα συστήματα παρακολούθησης στο κινητό σου και να συνεννοηθούμε τις λεπτομέρειες. Γιατί σε περίπτωση που δεν το έχεις πάρει αντιληφθεί ξημερώνει Πέμπτη!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Κι αν δεν έρθει εκείνος; Αν φτάσω και δεν είναι εκεί; Και από όλες τις πόλεις του κόσμου, έπρεπε να διαλέξει την πόλη που πήγαμε με τον Στέλιο γαμήλιο ταξίδι;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μαργαρίτα πέσε κοιμήσου! Αν δεν έρθει, πετάγεσαι μέχρι τη Φοντάνα ντι Τρέβι, τρως ένα gelato, πίνεις ένα καπουτσίνο και γυρνάς με το επόμενο αεροπλάνο! Πιο κοντά είναι η Ρώμη με το αεροπλάνο, απ' ότι η Λιβαδειά με το αυτοκίνητο! Έλεος!" είπε η Λίτσα και της το έκλεισε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ναι, αλλά η Λιβαδειά έχει σουβλάκια" μονολόγησε η Μαργαρίτα και έσβησε το φως. Έπρεπε να κοιμηθεί όντως. Η αυριανή μέρα θα ήταν γεμάτη μικρές μάχες που θα έπρεπε να δώσει και να κερδίσει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">Κάπως έτσι λοιπόν, </span><span style="font-family: verdana;">μετά από μια πτήση με αναταράξεις που ούτε και οι ανέσεις της πρώτης θέσης δεν μπορούσαν να μετριάσουν,</span><span style="font-family: verdana;"> έφτασε βράδυ Παρασκευής στο Φιουμιτσίνο. Με το στομάχι της χάλια βρέθηκε να σέρνει μια μικρή μπλε βαλίτσα καμπίνας με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο προσπαθούσε να ενεργοποιήσει το κινητό της. Και μόνο όταν βεβαιώθηκε ότι είχε πιάσει σήμα, σήκωσε τα μάτια της και τον είδε να την περιμένει κάπου στο βάθος μετά τον έλεγχο. Γιατί αν κάτι ήταν βέβαιο, ήταν πως ο Χίλμαρ δεν μπορούσε να χαθεί μέσα στο πλήθος. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_45.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></span><a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_45.html"><span style="color: #e06666;"> </span></a></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-29149469307728472622022-09-07T13:14:00.005+03:002022-09-08T12:55:26.133+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΓΔΟΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_bib5dJsMzQV7X-tO71lraFE_JPforK-0U_7QZtbN4GgnBVGy9AdZGEdZ8fO2sVvzWi8YgD5qTFZFScElWL1F6T8TYzlIHB5UtDkKI3LgxV_SlSt2Mlv_IeAciBzCtacSZOZLXX18TsiF12BHZtMGeV5vvXe1ES9KSAVGyC_8-qObXPxi6ug3iLZM/s500/broxi.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="281" data-original-width="500" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_bib5dJsMzQV7X-tO71lraFE_JPforK-0U_7QZtbN4GgnBVGy9AdZGEdZ8fO2sVvzWi8YgD5qTFZFScElWL1F6T8TYzlIHB5UtDkKI3LgxV_SlSt2Mlv_IeAciBzCtacSZOZLXX18TsiF12BHZtMGeV5vvXe1ES9KSAVGyC_8-qObXPxi6ug3iLZM/s320/broxi.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Από τις απαρχές του σύμπαντος δεν υπήρξε ποτέ ούτε ένα θηλυκό που να κατάφερε να μείνει ασυγκίνητο μπροστά σε μια πράξη αθεράπευτου ρομαντισμού, όσο σκληρό και κυνικό και αν το έπαιζε. H Μαργαρίτα επομένως δύσκολα θα αποτελούσε εξαίρεση. Κάτι στο παραπανίσιο κομματάκι του Χ γονιδίου πρέπει να την έκανε τη ζημιά και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολα πας κόντρα στα γονίδια. Έχοντας διαβάσει ήδη δύο φορές το νεοεισερχόμενο μήνυμα από τον Χίλμαρ με δυσκολία συγκρατούσε πλέον τη ματαιοδοξία φρόνιμη μέσα της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι να βρεις Έλληνα μεταφραστή που να γνωρίζει καλά Ισλανδικά! Έξι ολόκληρες ώρες πήρε στη γραμματέα μου σήμερα το πρωί να εντοπίσει κάποιον με σχετική πιστοποίηση στη μετάφραση. Ελπίζω να κάνει καλή δουλειά και αυτό το μήνυμα να βγάζει νόημα. Επίσης δεν μπορείς να φανταστείς πόση ώρα πήρε στον Βασίλη να μου εξηγήσει για την κότα και το ζουμί. Αν και σιχαίνομαι την κοτόσουπα, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Και τώρα που λύσαμε το θέμα της κοτόσουπας και μαζί με αυτό και το θέμα της κατανόησης, θες να μου πεις τι πρέπει να κάνω για να σε "grill" ώστε να σε δω έστω μια ακόμα φορά; Επειδή το μήνυμα αυτό το διαβάζει και άλλος, δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες απέσπασες τη δέσμευση μου σε κάτι που καθόλου δεν με ευχαριστεί. Τι πρέπει να κάνω λοιπόν Ρίτα; Μπορείς να μου απαντήσεις σε ότι γλώσσα θες, όπως βλέπεις θα βρω τον τρόπο..." </i>έγραφε το μήνυμα και η Μαργαρίτα ήταν σίγουρη πως ακόμα και στη γραμμική Α να του απαντούσε θα έβρισκε όντως τον τρόπο. Την πολιτισμική απόσταση την είχε εξαφανίσει μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες. Πόσο θα τον έπαιρνε άραγε να εξαφανίσει και τη χιλιομετρική; Κανονικά θα έπρεπε να του θυμώσει. Γιατί δεν μπορούσε να του θυμώσει όμως; Και ένα δίκιο το είχε για τις συνθήκες. Χριστέ μου τι σκεφτόταν!!! Το είχε χάσει; Νευρικά σηκώθηκε και άρχισε να οργώνει το σαλόνι. Τι θα του απαντούσε; Δεν θα του απαντούσε! Αγένεια, ξε-αγένεια δεν θα ξεκινούσε κάτι στην παρούσα φάση με όλα όσα είχε ήδη στο κεφάλι της. Ναι, ήταν εξωφρενικά κολακευτικό αυτό που είχε κάνει, αλλά εκείνη δεν σκόπευε να παίξει μαζί του τη γάτα με το ποντίκι, όσο δελεαστικό και αν έμοιαζε αυτό. Τόσο εκείνη, όσο και αυτός παρά ήταν μεγάλοι για τέτοιες σαχλαμάρες. Πριν χάσει την αποφασιστικότητα της μπλόκαρε το email του ώστε να πηγαίνουν στα ανεπιθύμητα τα μηνύματα του και να μην τα βλέπει. Βλακείες...ημίμετρα. Σίγουρα θα έμπαινε στον πειρασμό και κάποια στιγμή θα άνοιγε τα ανεπιθύμητα. Σαν 15χρονο έκανε! Ξεμπλόκαρε τον αποκλεισμό ως ώριμος άνθρωπος και βρέθηκε πάλι στο ίδιο σημείο που ήταν νωρίτερα. Μην ξέροντας τι να γράψει εκείνο το βράδυ δεν απάντησε τελικά και ας στριφογύριζε όλη τη νύχτα στο κρεβάτι μην μπορώντας να κοιμηθεί.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Δυο μέρες μετά, δύο βασανιστικές μέρες μετά, ήρθε η Νέμεσις της πάλι με τη μορφή ακόμα ενός email.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Aν με γνώριζες καλύτερα θα ήξερες πως είμαι ένας εξωφρενικά επίμονος άνθρωπος. Θες χρόνο; Χρόνο θα σου δώσω. Αλλά μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Εσύ και εγώ έχουμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς</i>." έγραφε o Χίλμαρ και αφού το σκέφτηκε λίγο του απάντησε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Ρώτα με ξανά σε ένα μήνα. Αν σε ένα μήνα από τώρα συνεχίζεις να θες να βρεθούμε το συζητάμε.</i>" πληκτρολόγησε και πάτησε την αποστολή. Του πούστη! Σε ένα μήνα και εκείνη θα είχε ξεχάσει και εκείνος θα είχε ξενερώσει. 28 Αυγούστου έγραφε το ημερολόγιο. Και κάπως έτσι σταμάτησαν τα email που τόσο την αναστάτωναν.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ήρθε έτσι η καθημερινότητα και η ρουτίνα και άμβλυναν σταδιακά την ανάμνηση του ψηλού ξένου. Τι κι αν η Λίτσα κάθε τρεις και λίγο τη ρωτούσε αν είχε λάβει κάποιο νέο μήνυμα, το πράγμα ξεθώριαζε μέρα τη μέρα αποδεικνύοντας περίτρανα την παροιμία πως μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται. Ακόμα και αυτά τα φτιαγμένα από πάγο μάτια μπορούσαν να ξεχαστούν. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ο Σεπτέμβρης άλλωστε πάντα είχε κάτι από "Πρωτοχρονιά". Συνδυασμένος με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, για πολλούς ανθρώπους σηματοδοτούσε την ευκαιρία για νέες αποφάσεις, για νέα ξεκινήματα και η Μαργαρίτα είχε πάρει τις δικές της αποφάσεις. Δεν θα ξανά επέτρεπε στον Στέλιο να την αγγίξει, θα έψαχνε για μια καλύτερη δουλειά, θα έκανε μέχρι τα Χριστούγεννα μια σοβαρή συζήτηση με τον Χρήστο και θα αγόραζε μια σόμπα πέλετ, γιατί πετρέλαιο δεν έπαιζε να βάλει φέτος. Απλοϊκές μικρές αποφάσεις που ήλπιζε να κάνουν τον χειμώνα που ερχόταν πιο υποφερτό. Όσο οι μέρες όμως περνούσαν και καμία από τις αποφάσεις που είχε πάρει δεν πλησίαζαν έστω και στο ελάχιστο στην υλοποίηση, γέμιζε απελπισία και απογοήτευση. Τρία βιογραφικά είχε στείλει και σε κανένα δεν είχε πάρει απάντηση, έστω αρνητική. Η τιμή της σόμπας πέλετ ξεκινούσε από 1000 ευρώ, ποσό απαγορευτικό τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ο Χρήστος χαμένος με σχολεία και φροντιστήρια, τη μια φορά που είχε επιχειρήσει να του ανοίξει κουβέντα, από την εισαγωγή, της είχε γυρίσει την πλάτη και είχε φύγει λέγοντας της "άσε μας ρε μάνα, άρχισες πάλι". Όσο για τον Στέλιο... άφαντος. Προφανώς είχε βρει κάτι άλλο να ασχοληθεί. Από κάτι κουβέντες που είχε πάρει με το ζόρι από τον Χρήστο, κατάλαβε πως μάλλον είχε πέσει χρηματοδότηση από τους γονείς του για χιλιοστή φορά. Καμία ευκαιρία επομένως να αποδείξει εμπράκτως την εγκράτεια που υποτίθεται πως καλλιεργούσε. </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τετάρτη 28 Σεπ, 12:02 πμ (πριν από 15 ώρες), έγραφε το μήνυμα στη πάνω δεξιά γωνία και όσο και αν είχε πείσει τον εαυτό της πως δεν την ένοιαζε, δεν μπόρεσε να μην νιώσει ένα ευχάριστο γαργάλημα μέσα της μόλις το είδε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Πέρασε ο μήνας. Λοιπόν;"</i> τη ρωτούσε τηλεγραφικά ο Χίλμαρ. Πράγματι ήταν επίμονος, σκέφτηκε και χάζεψε λίγο τις λάσπες στο πάτωμα του μαγαζιού που θα έπρεπε να σφουγγαρίσει πριν σχολάσει. Έξω έβρεχε και όσοι έμπαιναν μέσα δεν έκαναν καν τον κόπο να σκουπίσουν τα πόδια τους στο χαλάκι της εισόδου. Μόνο πάνω στην ίδια ήξεραν να σκουπίζουν τα νεύρα τους και και τις παραξενιές τους! Αγνοώντας πως στο ωράριο της δεν θα έπρεπε να χαζεύει στο κινητό, πήγε πίσω στην αποθήκη και άρχισε να συντάσσει την απάντηση της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"<i>Δεν γαμιέται! Γράψε μου που και πότε</i>." απάντησε το ίδιο τηλεγραφικά. </span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ώρες μετά έλαβε την απάντηση του που δεν είχε κείμενο, αλλά ένα </span><span style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">συνημμένο αρχείο. Ένα αεροπορικό εισιτήριο στο όνομα της για την Παρασκευή το βράδυ με προορισμό το διεθνές αεροδρόμιο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ένα εισιτήριο με ανοιχτή την ημερομηνία επιστροφής... </span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε<span style="color: #e06666;"><a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_8.html"> <span style="color: #e06666;">εδώ </span></a></span></span><span style="color: #e06666; font-family: verdana; font-size: medium;"><a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_8.html"> </a></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-48801566677648643722022-09-06T19:29:00.002+03:002022-09-07T13:15:26.623+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh85WheBUatm042jqGvuBLQWMjTwwvlbMl1EVtaG5BzzOSK4q8ahKDxGr2JjFDpjLjDNoQ6bCQidV4vQLvRrqFDysCasua1pLL2e78ZsU9U11sZkktmL4wQf0-HObMnhiEZ7ukENy9tdSsSMklfMZ8OW1JUHnHs3u98Q6DZDTG9e4j-OBBsLE3zwc5O/s608/depositphotos_382103124-stock-video-close-up-glass-with-water.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="342" data-original-width="608" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh85WheBUatm042jqGvuBLQWMjTwwvlbMl1EVtaG5BzzOSK4q8ahKDxGr2JjFDpjLjDNoQ6bCQidV4vQLvRrqFDysCasua1pLL2e78ZsU9U11sZkktmL4wQf0-HObMnhiEZ7ukENy9tdSsSMklfMZ8OW1JUHnHs3u98Q6DZDTG9e4j-OBBsLE3zwc5O/s320/depositphotos_382103124-stock-video-close-up-glass-with-water.jpg" width="320" /></a></div><br /> <p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Παιδί μου άρρωστη είσαι; Δώδεκα παρά η ώρα και ακόμα κοιμάσαι;" άκουσε τη φωνή της μάνας την ίδια στιγμή που ένα χέρι της χάιδευε τρυφερά το μέτωπο ελέγχοντας διακριτικά τη θερμοκρασία της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Καλημέρα μαμά. Καλά είμαι. Δώσε μου ένα λεπτό να σηκωθώ" της είπε σπρώχνοντας μαλακά μακριά το χέρι. Πειθήνια η κυρά Μίνα βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντας τη μόνη. Νωχελικά τεντώθηκε και κατέβασε το ένα πόδι της από το κρεβάτι. Μόνο τη στιγμή που κατέβασε και το άλλο και έριξε το βάρος της πάνω τους, ένιωσε πόσο πονούσαν οι μυς της. Με αργά βήματα πήγε στο μπάνιο και έπλυνε το πρόσωπο της. Το δροσερό νερό σαν να ανακούφιζε λίγο τον πονοκέφαλο που άρχιζε να σχηματίζεται. Η μυρωδιά του καφέ που ερχόταν από κουζίνα έμοιαζε με βάλσαμο. Σέρνοντας τα πόδια της μπήκε στην κουζίνα και χωρίς να κοιτάξει τη μάνα της κάθισε μπροστά στην κούπα με τον καφέ και άρχισε να τη φυσάει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σίγουρα είσαι καλά;" ξαναρώτησε η μάνα της ανήσυχη και εκείνη έκανε ένα καθησυχαστικό νεύμα μην έχοντας το κουράγιο να της εξηγήσει με λέξεις.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σας έφερα παστίτσιο που αρέσει στο παιδί. Το έχω βάλει στο ψυγείο. Έφερα και κάτι άλλα πράγματα. Κάτι απορρυπαντικά και χαρτικά που βρήκα προσφορά και μερικά φρούτα και λαχανικά" είπε και κάθισε απέναντι της μαζί με το δικό της καφέ. Ο νεροχύτης άστραφτε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ευχαριστώ ρε μάνα" ψέλλισε και ήπιε μια γουλιά καφέ που της έκαψε την γλώσσα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σώπα! Στην μάνα μας δεν λέμε ευχαριστώ!" διαμαρτυρήθηκε εκείνη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Τέτοια λες και στον εγγονό σου και με έχει χεσμένη;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Όχι φυσικά! Το αγοράκι μου περνάει εφηβεία. Μήπως θες να σου θυμίσω τι μας έκανες εσύ στην εφηβεία;;; Αν θες μπορώ!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Λυπήσου με μάνα και έχω πονοκέφαλο" την παρακάλεσε και σηκώθηκε να πιάσει ένα ντεπόν αναβράζον από το ντουλάπι της κουζίνας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ο Χριστός και η Παναγία! Τι έπαθαν τα γόνατα σου;" ούρλιαξε η μάνα της και εκείνη έσκυψε να δει τι εννοούσε. Τα γόνατα της ήταν κατακόκκινα και πλέον δεν ήταν μόνο εκείνα κόκκινα, αλλά και τα μάγουλα της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Τακτοποιούσα χθες κάτι κουτιά στην αποθήκη χαμηλά και ήμουν πολλή ώρα γονατισμένη. Δεν είναι τίποτα. Θα φύγει." εξήγησε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε ελπίζοντας να μην καταλάβει η μάνα της το ψέμα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μου είπε το παιδί πως πέρασε ο Στέλιος προχθές...Τι ήθελε;" άλλαξε θέμα η μάνα της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μαλακίες, μην ανησυχείς. Όλα καλά" την καθησύχασε και πάλι όσο το ντεπόν διαλυόταν στο ποτήρι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Παιδί μου πρόσεχε! Μην τυχόν σε βάλει να πάρεις και άλλα δάνεια στο όνομα σου!" την παρακάλεσε και η Μαργαρίτα λυπήθηκε τη σχεδόν εβδομήντα χρονών μάνα της που ακόμα ανησυχούσε για την αφεντιά της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Μην ανησυχείς μάνα! Έπαθα και έμαθα.... Σε παρακαλώ μην σκοτίζεσαι εσύ για τέτοια και κοίτα να προσέχεις τον εαυτό σου. Και σταμάτα να μας ψωνίζεις. Πήγαινε καμία εκδρομή με την εκκλησία. Κάνε κάτι για σένα, αρκετά..." της είπε και την πήρε μια σφιχτή αγκαλιά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Τσακώθηκα στην εκκλησία! Μα είναι πράγματα αυτά; Η Σούλα η επίτροπος, ξέρεις αυτή που ο άντρας της ήταν βαφτισιμιός του παππού σου του συγχωρεμένου, μας έκανε μπούλιν εμένα και της Τασώς!" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Γιατί ρε μάνα σας έκανε "μπούλινγκ" ;" ρώτησε και ήπιε το ντεπόν. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Επειδή έχουμε κάνει λέει το εμβόλιο και έχουμε βάλει τον εξαποδό μέσα μας! Και επειδή όλο κάτι τέτοια λέει, δεν άντεξα και εγώ και την έκανα τ αλατιού! Ο μητροπολίτης..." από εκεί και μετά η Μαργαρίτα σταμάτησε να ακούει. Απλά κουνούσε κάθε τόσο το κεφάλι της ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ρολόι του φούρνου. Γιατί όταν η κυρά Μίνα άνοιγε αυτό το θέμα ούτε τελεία έβαζε, ούτε κόμμα. Μπορούσε να μιλάει ασταμάτητα για ώρες. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω από την κυρά Μίνα, η Μαργαρίτα ένιωσε ανακούφιση. Την αγαπούσε, αλλά ειλικρινά δεν άντεχε το ίδιο έργο σε επανάληψη κάθε φορά. Η συζήτηση ξεκινούσε από το εμβόλιο, πήγαινε στην ακρίβεια και τις συντάξεις, για να καταλήξει στην αγωνία για τον χειμώνα που ερχόταν. Έναν χειμώνα που στη Μαργαρίτα έμοιαζε εκείνη τη στιγμή παραπάνω από ευπρόσδεκτος έτσι όπως έλιωνε το σύμπαν πάλι σήμερα. Με τον ντεπόν να κάνει επιτέλους τη δουλειά του, άνοιξε τη σιδερώστρα μπροστά στον ανεμιστήρα και άρχισε να σιδερώνει τα δυο πλυντήρια που την περίμεναν. Οριακά θα προλάβαινε μέχρι να πάει στη δουλειά. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μόνο εκείνη ήξερε πόση προσπάθεια χρειάστηκε να καταβάλει εκείνη τη μέρα για να τελειώσει το ωράριο της. Τέλη Αυγούστου και ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να επιστρέφει και μαζί του και οι ατελείωτες ώρες ορθοστασίας. Μόνη της παρηγοριά για να σπρώξει τις ώρες ήταν το κλιματιστικό μέσα στο μαγαζί και ο διπλός φρέντο. Και μόνο όταν γύρισε το βράδυ σπίτι, αφού έκανε ένα μπάνιο και έφαγε ένα κομμάτι παστίτσιο της μάνας της γεμίζοντας το στομάχι της, άφησε τον εαυτό της να σκεφτεί τα χθεσινοβραδινά...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το είχε μετανιώσει; Τα γόνατα της μπορεί ναι, η ίδια πάντως όχι. Γιατί το είχε κάνει; Γιατί ήταν ηλίθια; Γιατί ήταν "πεινασμένη"; Γιατί ήθελε να ατσαλωθεί απέναντι στον Στέλιο; Γιατί χρειαζόταν κάτι να τη βγάλει από το συνεχές άγχος της επιβίωσης; Ίσως για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά ας ήταν ειλικρινής με τον εαυτό της, κυρίως γιατί ο Χίλμαρ της άρεσε και γιατί δεν κινδύνευε μαζί του. Η απόσταση χιλιομετρική και πολιτισμική την προστάτευε από μπλεξίματα. Γι' αυτό και είχε αρνηθεί να του δώσει περισσότερα στοιχεία για εκείνη. Προς στιγμή σκέφτηκε να πάρει τη Λίτσα να της πει τα νέα, αλλά το ανέβαλε. Η ώρα κόντευε δέκα και ίσως να κοίμιζε την μικρή. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Γειά" άκουσε τον Χρήστο να λέει μπαίνοντας στο σπίτι και γύρισε προς το μέρος του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έχεις φάει; Θες να σου φτιάξω καμία ομελέτα;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Κομπλέ είμαι, δεν θέλω κάτι. Να σου πω, θα μου βάλεις μια κάρτα;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Πριν δέκα μέρες σου έβαλα κάρτα. Την έφαγες κιόλας;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Δεν έχω MB"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Βρε Χρήστο δεν κάνουμε προκοπή έτσι αν θες μια κάρτα κάθε δέκα μέρες. Αφού πληρώνουμε ίντερνετ σπίτι, να πληρώνουμε και τόσα λεφτά σε κάρτες; Δεν είναι αμαρτία;"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Καλά χέστο. Θα πάρω τον Στέλιο..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Σου έχω πει να μην τον λες Στέλιο! Πατέρας σου είναι!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Καλά όταν το θυμηθεί ότι είναι πατέρας μου, θα τον πω και μπαμπά!" είπε θυμωμένος και έκανε να φύγει</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Στάσου! Θα σου βάλω εγώ κάρτα. Όλοι σε αυτή την ηλικία ήμασταν παιδί μου θυμωμένοι με όλους και με όλα χωρίς λόγο, αλλά κάνε μου το χατίρι και λέγε τον μπαμπά. Μόνο αυτό, μπορείς;" τον παρακάλεσε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Καλά..." είπε εκείνος αδιάφορα και πήγε και χώθηκε πάλι στο δωμάτιο του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τη στεναχωρούσε που ο Χρήστος με τον Στέλιο είχαν αποξενωθεί τόσο. Κάποτε δεν ξεκολλούσαν ο ένας από τον άλλο...Απογοητευμένη έπιασε το κινητό της για να του βάλει κάρτα, όταν είδε πως ένα νέο εισερχόμενο υπήρχε στο email της. Προσπαθώντας να το αγνοήσει έσβησε την ειδοποίηση και μπήκε στην εφαρμογή κινητής τηλεφωνίας. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Στην έβαλα" του φώναξε για να πάρει ως απάντηση ένα ξερό "thank's". Με νευρικά χέρια έπαιξε λίγο με το κινητό της. Αν ήθελε να είναι συνεπής με το βέτο που είχε ασκήσει θα έπρεπε εκείνη τη στιγμή να σβήσει το email χωρίς να το ανοίξει. Η φαγούρα όμως μέσα της ήταν τόσο έντονη που δεν κατάφερνε να της επιβληθεί. Ξάπλωσε έτσι στο καναπέ και άνοιξε το email.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"So, are your feet sore today?" έγραφε το μήνυμα και εκείνη έβαλε τα γέλια. Τυπικά η ίδια του είχε πει ρώτα με αύριο και εκείνος το είχε κάνει. Στην τελική δεν παράβαινε αυτό που του είχε ζητήσει να υποσχεθεί. Και αν αντάλλασσαν κάνα μήνυμα, σιγά τον πολυέλαιο. Που με το θέμα της διαφορετικής γλώσσας σιγά και τα πολλά που θα μπορούσαν να πουν. Ακίνδυνα πράγματα, σκέφτηκε και ξεκίνησε να του απαντάει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"A little, but η γριά η κότα έχει το ζουμί" έγραψε γελώντας κάνοντας τον εικόνα να ψάχνει στο google translate να βρει τι του έγραφε. Πάτησε την αποστολή ικανοποιημένη με τον εαυτό της και πέταξε το κινητό πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Σίγουρα δεν θα απαντούσε σε κάτι που δεν καταλάβαινε. Με το κοντρόλ της τηλεόρασης ενεργοποίησε το νετφλιξ και έβαλε το πρώτο επεισόδιο των Βίκινγκς να παίζει. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_7.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-20740169195241573212022-09-05T19:38:00.004+03:002022-09-06T19:30:53.475+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMjm5CTgWmJL03mkfDJeODTqqLu21dMK_gouMqzmm6kOgSv5whOO4KVE_fR-VsT590EQB9bnnVeLNJmU-5EUKG9yOzJ5yDKQpUfL2naKr7GJbxuw_5uRojumDSjadLoWFEdVZVP9t0f_lLD2gyjWSKkd3zoPB3SdB1NYhA2zOdAnaI0FCWf5Ke6gUU/s390/300063359_580363040502241_5111459170511278577_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="258" data-original-width="390" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMjm5CTgWmJL03mkfDJeODTqqLu21dMK_gouMqzmm6kOgSv5whOO4KVE_fR-VsT590EQB9bnnVeLNJmU-5EUKG9yOzJ5yDKQpUfL2naKr7GJbxuw_5uRojumDSjadLoWFEdVZVP9t0f_lLD2gyjWSKkd3zoPB3SdB1NYhA2zOdAnaI0FCWf5Ke6gUU/s320/300063359_580363040502241_5111459170511278577_n.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I want to see you... Do you want to see me? Tomorrow morning Ι am flying back home. Say yes and i 'll be there. Just give me an address.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Hilmar" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">έγραφε το μήνυμα στο Gmail της και προς στιγμή νόμιζε πως η Λίτσα ίσως της έκανε φάρσα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η διεύθυνση του αποστολέα δεν ήταν όμως της Λίτσας. Ήταν μια άγνωστη διεύθυνση. Ο Βίκινγκ είχε στείλει μήνυμα και μάλιστα ήταν απολύτως ξεκάθαρος στο τι ήθελε. Αύριο έφευγε και μάλλον ήθελε να δοκιμάσει μια πλήρη ελληνική εμπειρία πριν φύγει. Ανακάθισε στο κρεβάτι και κοίταξε την ώρα. Κόντευε δέκα και μισή. Θα πήγαινε; Φυσικά και θα πήγαινε, δεν είχε νόημα να το κουράζει. Ο χρόνος περνούσε και εκείνος αύριο θα έφευγε. Γιατί θα πήγαινε; Όχι, αυτό θα το σκεφτόταν αύριο. Τώρα έπρεπε να απαντήσει πριν τον πάρει εκείνον ο ύπνος. Που; Που θα τον συναντούσε; Σπίτι της δεν έπαιζε με την καμία, ακόμα και αν το παιδί δεν ήταν εκεί. Σε αμάξι επίσης δεν έπαιζε. Στα 45 το σεξ σε αμάξι μπορεί να αποτελούσε αιτία να ξημερωθούν σε τίποτα επείγοντα. Έλα Μαργαρίτα στρόφαρε, πίεσε τον εαυτό της. Που;;;Σε ξενοδοχείο προφανώς, αλλά σε ποιο; Ένα ξενοδοχείο ήξερε για τέτοιες περιστάσεις όλο κι όλο και αυτό ήταν στο Φάληρο. Και αν κόλλαγε Covid ή κανένα αφροδίσιο; Ο Χριστός και η Παναγία, Μαργαρίτα συγκεντρώσου, μάλωσε τον εαυτό της και άρχισε να γράφει την απάντηση. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι need one hour. Meet me in front of this hotel. I am sending you the address." έγραψε και έβαλε το link από το ξενοδοχείο μαζί με τη διεύθυνση. Η απάντηση του ήρθε σε κλάσματα δευτερολέπτου.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι'll be there." </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Βιαστικά σηκώθηκε από το κρεβάτι και έτρεξε στο μπάνιο. Μέσα στην επόμενη μισή ώρα είχε κάνει μπάνιο, είχε ξυριστεί, είχε πλύνει δόντια, είχε στεγνώσει τα μαλλιά της και είχε βαφτεί ελαφριά. Τώρα έμενε να διαλέξει εσώρουχα και ρούχα. Φόρεμα αποφάσισε αμέσως και με μια κίνηση έβγαλε από την κρεμάστρα ένα καλοκαιρινό bohemian μακρύ φόρεμα που είχε πάρει από τα ZARA στις αρχές του καλοκαιριού σε ένα μουσταρδί χρώμα που κολάκευε τα σκούρα καστανά μαλλιά της. Εντάξει ετοιμαζόταν να κάνει μαλακία, ας μην έμοιαζε κιόλας σαν γυναίκα που τα συνηθίζει κάτι τέτοια. Εσώρουχα; Με μανία άνοιξε το συρτάρι με τα εσώρουχα και έχωσε το χέρι της πίσω πίσω που φυλούσε κάτι ακριβά απομεινάρια από τις καλές εποχές. Κοντοστάθηκε ελάχιστα ανάμεσα σε ένα σετ victoria secret σε μαύρο χρώμα και ένα σετ lejaby στο χρώμα του δέρματος. Το victoria secret απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Θα φέγγιζε κάτω από το φόρεμα και ας ήταν νύχτα. Το lejaby άλλωστε ήταν μια χαρά, αρκεί να της έκανε ακόμα. Έκπληκτη φορώντας τα διαπίστωσε πως το κάτω μέρος του εσώρουχου ήταν πιο παρτό από όσο θυμόταν και η δαντέλα στο πάνω ήταν εντελώς διάφανη, αλλά και τα δύο της έκαναν παραδόξως ακόμα. Ικανοποιημένη που ακόμα έμπαινε σε κάτι που είχε αγοράσει πριν 12 χρόνια, έσκυψε στο κάτω μέρος της ντουλάπας να διαλέξει παπούτσια. Το χέρι της αρχικά έπιασε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα σε ταμπά χρώμα που θα πήγαιναν εξαιρετικά με το φόρεμα, αλλά τα πόδια της την πονούσαν και μόνο που τα έβλεπε! Αν τα φορούσε, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έφτανε κουτσαίνοντας και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καθόλου σαγηνευτική εικόνα. Εκείνη μπορούσε να πουλήσει άμμο σε βεδουίνο; Ε, θα μπορούσε να "πουλήσει" και τον εαυτό της με sneakers, αποφάσισε και άφησε τα ψηλοτάκουνα πιάνοντας τα χαμηλά λευκά sneakers της που θα της εξασφάλιζαν την άνεση που είχε ανάγκη. Το ρολόι στο κομοδίνο έλεγε ήδη 23:15, θα αργούσε! Πανικόβλητη έτρεξε στο σαλόνι να πάρει το άρωμα μέσα από την τσάντα της και έπεσε πάνω στον Χρήστο που πήγαινε από το δωμάτιο του στην τουαλέτα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Πας κάπου;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ναι, θα βγω.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Που;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Με μια συνάδελφο για μια μπύρα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Οκ, είπε αδιάφορα και έκλεισε την πόρτα της τουαλέτας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τρείς ψεκασμοί και έπιασε το κινητό της να καλέσει ταξί. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Room 612" έγραφε ένα νέο μήνυμα από τον Χίλμαρ, πράγμα που σήμαινε πως όχι απλά είχε φτάσει, αλλά βρισκόταν ήδη μέσα! </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Σκατά! είπε ψιθυριστά για να μην την ακούσει ο Χρήστος και έτρεξε προς την εξώπορτα, ενώ μέσω της εφαρμογής καλούσε ένα ταξί.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Φεύγω!" φώναξε και έκλεισε την πόρτα πίσω της χωρίς να περιμένει απάντηση χαρούμενη που ο Χρήστος ίσως να συνειδητοποιούσε πόσο ενοχλητικό ήταν να σε χαιρετά ο άλλος χωρίς να περιμένει να του απαντήσεις. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Καθημερινή και οι δρόμοι ήταν άδειοι. Σε λιγότερο από δέκα λεπτά το ταξί την άφηνε έξω από το ξενοδοχείο, την ίδια στιγμή που ένα ζευγαράκι γύρω στα είκοσι κάτι έμπαινε μέσα. Τα χέρια του νεαρού ήταν κολλημένα πάνω στην πιτσιρίκα που χαχάνιζε πονηρά. Για μερικά δευτερόλεπτα δίστασε. Τι δουλεία είχε εκεί που σε λίγα χρόνια θα μπαινόβγαινε λογικά ο Χρήστος; Και ύστερα είδε το είδωλο της στην τζαμένια είσοδο του ξενοδοχείου. Απέναντι από το φιμέ τζάμι δεν την κοιτούσε η μάνα ενός εφήβου, αλλά μια γυναίκα. Μια γυναίκα που ακόμα δεν ήταν διατεθειμένη να παραιτηθεί προφανώς. Σε αυτή τη γυναίκα χρωστούσε να μπει εκεί μέσα, ότι και αν της έλεγε η συνείδηση της. Ας ήταν αυτή η τελευταία μεγαλοπρεπής μαλακία που θα έκανε στη ζωή της, κατέληξε και προχώρησε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στη ρεσεψιόν, μια διακριτική ρεσεψιονίστ της χαμογέλασε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Με περιμένουν. Δωμάτιο 612", είπε και η κοπέλα της έδειξε ευγενικά τον ανελκυστήρα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Την ώρα όμως που η πόρτα του ανελκυστήρα έκλεινε άκουσε μια άλλη γυναίκα με ψηλοτάκουνα και κοντό φόρεμα να επαναλαμβάνει την ίδια ατάκα με εκείνη στη ρεσεψιονίστ, με μόνη διαφορά τον αριθμό του δωματίου και κάτι μέσα της πάγωσε. Και αυτή η φοβία με τα ασανσέρ καθόλου δεν βοηθούσε. Μουδιασμένη έφτασε στον έκτο. Ξαφνικά ένιωθε φτηνή. Πιο φτηνή και από το άρωμα που φορούσε. Όλη της η αυτοπεποίθηση, όλο το συναίσθημα, σαν φούσκα είχε χαθεί. Ήταν όμως υπερβολικά αργά να κάνει πίσω. Στάθηκε μπροστά στην πόρτα με το νούμερο 612, πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε διστακτικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μόλις η πόρτα άνοιξε και τον αντίκρυσε, εξατμίστηκε και η τελευταία σταγόνα θάρρους που της είχε απομείνει. Με το σώμα του μπλόκαρε σχεδόν όλο το άνοιγμα της πόρτας και εκείνη ένιωθε σαν μυρμήγκι έτοιμο να το ποδοπατήσουν.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ηi" είπε χαμογελώντας εκείνος και έκανε στην άκρη να περάσει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Hi" του απάντησε εκείνη και μπήκε στο δωμάτιο, που για τα δεδομένα του συγκεκριμένου ξενοδοχείου, έμοιαζε τεράστιο. Μια πληθωρική τζαμαρία που κάλυπτε τον έναν τοίχο ήταν εκείνη που της τράβηξε πρώτη την προσοχή και αυτό γιατί στο βάθος φαινόταν σκοτεινός ο Αργοσαρωνικός. Το δωμάτιο ήταν ιδιαίτερα καλαίσθητο και δεν θύμιζε σε τίποτα δωμάτιο μπουρδέλου, με μόνη εξαίρεση ίσως τον τεράστιο καθρέφτη με τον κρυφό φωτισμό περιμετρικά, που δέσποζε το ταβάνι. Μοντέρνα μινιμαλιστικά έπιπλα, ξύλινα πατώματα, λευκά σεντόνια και μια μυρωδιά φρεσκάδας δημιουργούσαν ένα περιβάλλον προσεγμένο που τη βοηθούσε να ανασυγκροτηθεί. Χωρίς να τον κοιτάζει αναζήτησε το μπάνιο για να πλύνει τα χέρια της και μόνο τη στιγμή που έκλεινε τη βρύση συνειδητοποίησε πόσο γελοία πρέπει να του είχε φανεί. Θηλυκό Κατακουζηνό την είχε κάνει αυτή η πανδημία! </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Would you like something to drink?" τον άκουσε να τη ρωτάει και με αυτά τα λόγια επανήλθε και η επίγνωση πως με τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν μιλούσαν καν την ίδια γλώσσα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Βγήκε από το μπάνιο και τον αναζήτησε με τη ματιά της. Τον βρήκε να κάθεται με ένα ποτήρι στη μια από τις δύο πολυθρόνες που υπήρχαν αντικριστά στη μια γωνία του δωματίου με ένα μικρό τραπεζάκι ανάμεσα τους. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What are you drinking?", τον ρώτησε ενώ έπαιρνε τη θέση της απέναντι του λες και θα έπαιζαν μια παρτίδα σκάκι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Whiskey" απάντησε αυτός δείχνοντας το μπουκάλι πάνω στο τραπέζι. Το σιχαινόταν το ουίσκι. Δεν είχε καταφέρει να το πιεί ποτέ της. Με μια αψυχολόγητη κίνηση άρπαξε το ποτήρι του και ήπιε μια μεγάλη γουλιά. Βήχας την έπιασε και εκείνος έβαλε τα γέλια.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You don't have to drink what i am drinking" της είπε και έσπρωξε προς το μέρος της τον κατάλογο του room service.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I am fine" είπε και τον έσπρωξε πάλι πίσω. Για τα επόμενα λεπτά εκείνος κοιτούσε εκείνη και εκείνη κοιτούσε εκείνον χωρίς να μιλάνε. Τα μάτια του αυτή τη φορά της έμοιαζαν πιο σκούρα. Γκρι μεν, πιο σκούρα γκρι όμως. Καθιστός ήταν λιγότερο... λιγότερο θεόρατος και εκείνη ένιωθε λιγότερο μυρμήγκι. Φορούσε ένα λευκό T-shirt και ένα τζιν, όχι κουστούμι αυτή τη φορά και η αλήθεια ήταν πως με αυτά τα ρούχα έμοιαζε πολύ νεότερος. Τα μαλλιά του ήταν κοντά και χωρίς τον ήλιο να παίζει πάνω τους πλέον διέκρινε κάποιες λευκές τρίχες ανάμεσα στις καστανόξανθες. Ξυρισμένος ανέδιδε μια αρρενωπότητα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You are a beautiful woman Rita", τον άκουσε να της λέει και έβαλε τα γέλια. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Why are you laughing?" τη ρώτησε με ενδιαφέρον.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι can not explain you. We have a greek word for what you are doing now and i don't know the english word" του είπε και συνέχισε να γελάει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What's the greek word?" </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ψηστήρι."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Try to explain me what it means."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Barbeque. How you grill meat? The same thing with a woman. Try to grill her"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Do i need to grill you?" τη ρώτησε κοιτώντας την έντονα και εκείνης το γέλιο κόπηκε μαχαίρι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Νο, you don't" του απάντησε με ειλικρίνεια και μια έκφραση ικανοποίησης απλώθηκε στο πρόσωπο του μαλακώνοντας τις γωνίες του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I want to be honest with you Rita. I can offer you money. I can offer you gifts. I can offer you travels, and i can offer you sex. That's all i can offer, are you ok with that?" είπε γέρνοντας προς το μέρος της. Αποσβολωμένη με την ωμή του ειλικρίνεια και μην έχοντας ανακτήσει πλήρως ακόμα το χαμένο στο ασανσέρ θάρρος της, σηκώθηκε και ψελλίζοντας ένα "this is a very bad idea" άρχισε να κινείται προς την έξοδο του δωματίου.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στην πόρτα την πρόλαβε και με το ένα του χέρι την κράτησε κλειστή ενώ την ίδια στιγμή έσκυβε στο αυτί της και τη ρωτούσε "Why this is a bad idea? Tell me Rita." της ψιθύρισε. Και ήταν τέτοια η χροιά της φωνής του που έκλεισε τα μάτια της και το σώμα της αντί να τραβηχτεί μπροστά, κινήθηκε ενστικτωδώς προς τα πίσω κολλώντας πάνω στο δικό του. Το ελεύθερο χέρι του με μια κίνηση τυλίχτηκε γύρω της τραβώντας την ακόμα πιο κοντά στο σώμα του. Η ανάσα του ακανόνιστη ύγραινε το αυτί της και παραδομένη άφησε το πόμολό της εξώπορτας που τόση ώρα έσφιγγε με το χέρι της φέρνοντας το προς τα πίσω σε μια προσπάθεια να πιάσει το κεφάλι του που πλέον είχε χωθεί στον λαιμό της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Νο" ψέλλισε τη στιγμή που το χέρι του έφυγε από την κοιλιά της και άρχιζε να ανεβάζει το φόρεμα της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Υou want me to stop?" τη ρώτησε σφίγγοντας το ύφασμα ενώ την έσπρωχνε με τον κορμό του πάνω στην πόρτα εγκλωβίζοντας την.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Νο money, no gifts, no travels. Only sex this one time. Promise!" απαίτησε και τον έσπρωξε γυρνώντας το σώμα της έτσι που πλέον μπορούσε να δει το πρόσωπο του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"If that is what you want.." ξεκίνησε εκείνος να λέει και εκείνη κρέμασε τα χέρια της στο λαιμό του και άρχισε να τον φιλάει. Και ήταν η γεύση του δροσερή με ένα ίχνος αλκοόλ και τσιγάρου. Μια γεύση διαφορετική, που δεν είχε καμία σχέση με τη γεύση του Στέλιου. Ήταν ένα φιλί ολοκαίνουργιο στις αισθήσεις της, ένα φιλί που η δική της γλώσσα ήταν εκείνη που διεκδικούσε και η δική του απλά την καλωσόριζε μέσα στο στόμα του χωρίς να βιάζεται. Απορροφημένη από το φιλί δεν αντιλήφθηκε αμέσως πως τα χέρια του την είχαν πιάσει σφιχτά από πίσω και πως την είχε σηκώσει στον αέρα. Τρομαγμένη μόλις το κατάλαβε πέρασε τα πόδια της γύρω από τη μέση του και εκείνος άρχισε να την μετακινεί προς το κρεβάτι χωρίς να απομακρύνει το στόμα του από το δικό της δευτερόλεπτο. Πλέον εκείνος ήταν καθιστός στο κρεβάτι και εκείνη τυλιγμένη γύρω του σαν το χταπόδι. "Promise!" ξανά απαίτησε ξεκολλώντας το στόμα της ξέπνοη κρατώντας το κεφάλι του σφιχτά με τα χέρια της ώστε να μπορεί να τον κοιτάζει κατάματα. Και εκείνος αναστενάζοντας έκανε ένα καταφατικό νεύμα πριν κολλήσει ξανά τα χείλι του στα δικά της πιο βίαια αυτή τη φορά, ενώ τα χέρια του έσφιγγαν τον πισινό της που βρισκόταν καθισμένος πάνω στους μηρούς του. "Όχι μικρέ Βίκινγκ, εγώ παίζω μπάλα απόψε" είπε και σηκώθηκε απότομα από πάνω του αιφνιδιάζοντας τον. Κοιτώντας τον πονηρά έβγαλε πρώτα το ένα της παπούτσι και ύστερα το δεύτερο. Με ένα λαστιχάκι μάζεψε τα μαλλιά της ψηλά στο κεφάλι της και πριν προλάβει εκείνος να κινηθεί πάλι προς το μέρος της, γονάτισε ανάμεσα στα πόδια του σπρώχνοντας τα με τα χέρια της ώστε να ανοίξουν αρκετά για να χωράει ανάμεσα τους. Διατηρώντας αδιάσπαστη τη βλεμματική επαφή μεταξύ τους, με σταθερά χέρια ξεκίνησε να ξεκουμπώνει το παντελόνι του και όταν έφτασε στο τελευταίο κουμπί χαμογέλασε ικανοποιημένη που πριν ακόμα ξεκινήσει αυτό που σκόπευε να κάνει, το σώμα του πρόδιδε ότι ήταν πανέτοιμο. Δεν χρειάστηκε να του το ζητήσει με λόγια, μόλις έπιασε το παντελόνι μαζί με το μποξεράκι εκείνος ανασηκώθηκε όσο χρειαζόταν ώστε εκείνη να μπορέσει να το κατεβάσει. Τα χέρια του δεξιά και αριστερά του κορμού του έσφιξαν το σεντόνι τη στιγμή που εκείνη τον έκλεινε μέσα στο ένα της χέρι πιέζοντας τον ελαφρά, λες και δοκίμαζε πόσο σκληρός ήταν και καθώς το χέρι της άρχισε να ανεβοκατεβαίνει αργά, παρατήρησε πως οι φουσκωμένες φλέβες που διέτρεχαν όλο το μήκους του, ζωγράφιζαν ένα ανάγλυφο τοπίο που δεν άφηνε καμία αμφιβολία πως το χάδι της ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο. Σκύβοντας ακούμπησε τη γλώσσα της ανεπαίσθητα στην άκρη, γλείφοντας μια σταγόνα αλμυρό σπέρμα που γυάλιζε. Πλέον δεν τον κοιτούσε στα μάτια, η προσοχή της ήταν όλη στραμμένη σε αυτό που κρατούσε και που παλλόταν σαν να έχει δική του υπόσταση βασανισμένο από τις δοκιμές της. Ένας αναστεναγμός και κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα έφτασε στο αυτιά της τη στιγμή που τον βύθιζε στο στόμα της, ενώ με τα δάχτυλα της χάιδευε με κυκλικές κινήσεις τους όρχεις του. Κι άλλος αναστεναγμός, αν και αυτός έμοιαζε περισσότερο με γρύλλισμα. Πόσο της είχε λείψει η δύναμη αυτή. Η δύναμη να έχεις μπροστά σου έρμαιο ακόμα και το πιο δυνατό αρσενικό, απλά γλείφοντας το. Τα χέρια του πλέον έσφιγγαν το κεφάλι της στο ύψος των αυτιών της. Κλασσική αντρική αντίδραση που θέλει να επιβάλλει τον ρυθμό, σκέφτηκε και έσφιξε λίγο περισσότερο το στόμα της προειδοποιητικά. Εκείνη θα όριζε τον ρυθμό απόψε. Τα χέρια του χαλάρωσαν τη λαβή τους στο κεφάλι της και χάιδεψαν τα αυτιά της. Ευχαριστημένη τον αντάμειψε ξεκινώντας να τον μπαινοβγάζει μέσα στο στόμα της, βάζοντας τον κάθε φορά και λίγο πιο βαθιά. Τα μάτια του τα ένιωθε καρφωμένα πάνω της και σηκώνοντας το βλέμμα της το επιβεβαίωσε. Ο πόθος είχε αλλοιώσει λίγο τα χαρακτηριστικά του. Το είχε σκεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν πως ο πόθος και πόνος έχουν μόνο ένα γράμμα διαφορά γιατί μπορούν και τα δύο να σε γονατίσουν με την ίδια ευκολία. Και ήταν αυτή η έκφραση του που την έκανε ακόμα πιο τολμηρή σπρώχνοντας την να ανεβάσει τον ρυθμό της σε μια προσπάθεια να τον συγχρονίσει με τις κοφτές του ανάσες. Και θα συνέχιζε μέχρι να τον φέρει στα όρια του αν εκείνος δεν την σταματούσε τραβώντας την απότομα προς τα πάνω κολλώντας την στο στόμα του, κάνοντας την να χάσει λίγο την ισορροπία της συνειδητοποιώντας πως τα γόνατα της είχαν μουδιάσει. Το φιλί εκείνο ήταν ένα απεγνωσμένο φιλί, ένα φιλί που έλεγε τώρα, σε θέλω τώρα! Τα χέρια του πλέον πάλευαν με το ύφασμα του φορέματος της. Έψαχναν να βρουν κάποιο άνοιγμα στα τυφλά, αλλά ασταθή όπως ήταν δυσκολεύονταν. "Condom!" του φώναξε και μόνη της σήκωσε το φουστάνι της και κατέβασε το όμορφο lejaby εσώρουχο που τσάμπα το είχε φορέσει, όσο εκείνος πάλευε να βγάλει κάτι από τη τσέπη του παντελονιού του. Με χέρια ακόμα ασταθή έσκισε το περιτύλιγμα του προφυλακτικού και εκείνη του το άρπαξε από τα χέρια. Με μαεστρία βρήκε την σωστή πλευρά, την εφάρμοσε στο πρησμένο κεφαλάκι και άρχισε να το κατεβάζει όσο εκείνος με τα χέρια του πάλευε και πάλι με το ύφασμα από το φουστάνι της αυτή τη φορά με περισσότερη επιτυχία. Μόλις το προφυλακτικό ακούμπησε στη βάση ένα δάχτυλο έμπαινε μέσα της κόβοντας της την ανάσα. Δεν ήταν ώρα για προκαταρκτικά, δεν χρειαζόντουσαν άλλωστε. Δεν πρόλαβε να την αγγίξει περισσότερο, μόνη της τράβηξε το χέρι του και χωρίς δισταγμό πέρασε ακόμα μια φορά τα πόδια της δεξιά και αριστερά του καβαλώντας τον και κρατώντας τον με το χέρι της σταθερά, τον οδήγησε στο σωστό σημείο. Τον κοίταξε στα μάτια και χωρίς κανένα ενδοιασμό άφησε το βάρος της ελεύθερο βυθίζοντας τον μέσα της την ίδια στιγμή που το κεφάλι της έγερνε προς το στήθος του και τα μάτια της έκλειναν. "Open your eyes", τον άκουσε να τη διατάζει ενώ με τα χέρια του την έπιανε σφιχτά από πίσω και την ανασήκωνε λες και δεν είχε καθόλου βάρος. Της ήταν αδύνατο όμως να τα ανοίξει, το γέμισμα που ένιωθε ήταν τόσο ολοκληρωτικό και σαρώτικο που όλες οι νευρικές απολήξεις της είχαν στραφεί σε αυτό και δεν συνεργαζόντουσαν σε απλές εντολές. "Οpen them!" ξαναείπε και τα άνοιξε για να συναντήσει τα δικά του που πλέον γυάλιζαν πιο σκούρα από ποτέ. Και όσο τα σώματα τους κούμπωναν με κάθε ανεβοκατέβασμα όλο και καλύτερα, η ανάσα της άρχισε να γίνεται πιο κοφτή. Έξοδος εισπνοή, είσοδος εκπνοή και όλο το κορμί της να το διατρέχει ιδρώτας και ανατριχίλα. Έξοδος και άδειασμα, είσοδος και γέμισμα και να μην μπορεί να διακρίνει πλέον αν αυτό που ένιωθε ήταν αποτέλεσμα της τριβής ή κάτι που ξεκινούσε να κορυφώνεται από κάπου βαθύτερα. Έξοδος θάνατος, είσοδος ζωή και τα χέρια της να σφίγγουν τους ώμους του με δύναμη χωρίς να λογαριάζει αν θα του άφηνε σημάδια. Και το τρέμουλο να γίνεται όλο και πιο έντονο, τις συσπάσεις εκεί κάτω να τις νιώθει να χτυπάνε στα μηλίγγια της, να χτυπάνε στην καρδία της, να αντανακλούν στις άναρθρες κραυγές που έβγαιναν από το στόμα της. Πλέον δεν την ανεβοκατέβαζε εκείνος. Βάζοντας δύναμη στα γόνατα και στα χέρια της που πίεζαν τους ώμους του διεκδικούσε αυτό που τόσο ανάγκη είχε ωθώντας το σώμα της στα άκρα, νιώθοντας πλέον καθαρά τον προδιαγεγραμμένο οργασμό της να έρχεται σαν παλιρροιακό κύμα κατά πάνω της. Καθόλου δεν σκέφτηκε αν θα τους άκουγαν τη στιγμή που το κύμα έσκασε πάνω της και μια κραυγή λύτρωσης βγήκε από τον λαιμό της. Το σώμα της πλέον δεν είχε καθόλου βούληση, σαν άμορφη μάζα είχε διαλυθεί πάνω του σε χιλιάδες κομμάτια. ενώ το ιδρωμένο μέτωπο της ακουμπούσε στο δικό του μέτωπο. Μέσα σε δευτερόλεπτα τα χέρια του ανέλαβαν και πάλι δράση την ανασήκωναν και την κατέβαζαν ξανά και ξανά σε ένα φρενήρη ρυθμό παρατείνοντας τον απόηχο του οργασμού της μέχρι που ήρθε και η δική του λύτρωση ελάχιστα μετά τη δική της. Οι ανάσες τους ακανόνιστες, λαχανιασμένες πάλευαν να ηρεμήσουν και πλέον είχαν και οι δυο τα μάτια τους κλειστά. Μόλις η καρδία της ηρέμησε και η ανάσα της βρήκε τον κανονικό της ρυθμό, έκανε να σηκωθεί από πάνω του, αλλά εκείνος την έσφιξε και την ακινητοποίησε στη θέση της. "Ηilmar i have to stand up, my knees..." του είπε ψιθυριστά και εκείνος την ελευθέρωσε κρατώντας τη βάση του προφυλακτικού με το χέρι του ώστε να μπορέσει εκείνη να σηκωθεί. Μόλις το βάρος της έπεσε στα πόδια της τα γόνατα της λύγισαν και εκείνος την έπιασε με τα χέρια του και την κάθισε δίπλα του. Χωρίς να την κοιτάζει έβγαλε το προφυλακτικό και σηκώθηκε όρθιος. Ανέβασε λίγο το παντελόνι του και άρχισε να προχωράει προς το μπάνιο. Όσο η βρύση ακουγόταν από μέσα να τρέχει, τα πόδια της Μαργαρίτας είχαν ξεμουδιάσει και πλέον μπορούσε να σταθεί και η ίδια όρθια. Βιαστικά έβαλε τα παπούτσια της, μάζεψε το σλιπάκι της και αναζήτησε την τσάντα της. Πεταμένη μπροστά στην έξοδο ήταν. Σε κάποια φάση θα είχε γλιστρήσει από τον ώμο της... </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Stay..." τον άκουσε να της λέει τη στιγμή που έσκυβε να τη μαζέψει από το πάτωμα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι have to go."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Tell me your name."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"You know my name."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Your full name!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Stay.."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I need to sleep, you need to sleep. It's late"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I have a few more hours..."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No, Hilmar. Οnly this one time!" του θύμισε και εκείνος πήρε από το τραπέζι το κινητό του και κάτι κλειδιά και κινήθηκε προς το μέρος της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Where are you going?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I am taking you home"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No, Hilmar! Ι take a taxi."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"No, Rita you are not taking a taxi in this hour. I am taking you home!" είπε επιτακτικά και η Μαργαρίτα ήταν πολύ κουρασμένη για να λογομαχήσει μαζί του. Σε ποια γλώσσα άλλωστε να λογομαχήσει;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μέσα στο στενό ασανσέρ και καθώς κατέβαιναν τους ορόφους χωρίς να πει τίποτα της έλυσε τα μαλλιά και τη φίλησε πάνω στο κεφάλι. Ο ανελκυστήρας δεν σταμάτησε όμως στο ισόγειο, αλλά στο υπόγειο όπου υπήρχε ένα γκαράζ. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"We have to pay" είπε και εκείνος της χαμογέλασε, ενώ ένα μπιπ ακουγόταν και τα φώτα ενός μαύρου τζιπ αναβόσβηναν.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Don't worry about that" την καθησύχασε ανοίγοντας της την πόρτα του συνοδηγού.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μέχρι εκείνη να βάλει τη ζώνη της εκείνος είχε καθίσει ήδη στη θέση του οδηγού και είχε βάλει μπροστά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Write here your address", την παρακάλεσε δείχνοντας την οθόνη αφής του gps και εκείνη την έγραψε, γιατί αν και το σπίτι της ήταν κοντά και ήξερε τον δρόμο, της φαινόταν αδιανόητο να του εξηγήσει τη διαδρομή στα αγγλικά όταν μπέρδευε το δεξιά και αριστερά στα ελληνικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μέσα σε μερικά λεπτά το αμάξι βρισκόταν έξω στον δρόμο και το μόνο που ακουγόταν πλέον ήταν ο ήχος από τα φλάς. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Not bad for old people" της είπε στο φανάρι της Πειραιώς και εκείνη ένιωσε ευγνωμοσύνη που επιτέλους είχε σπάσει αυτή την αμήχανη σιωπή.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ask me tomorrow, I don't think i can walk tomorrow" σχολίασε εκείνη και έβαλαν και οι δύο τα γέλια.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"All Greek women are so loud?" τη ρώτησε ρίχνοντας της μια ματιά με νόημα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ι don't know. Never had sex with a greek woman!" του απάντησε και εκείνος άρχισε και πάλι να γελάει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What are you doing for living?"<br /></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Shoe store seller, you?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I have a company. CEO"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Πόσο κλισέ Θεέ μου! Good for you!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Do you have children?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"A son"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"I have a son and a daughter"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Nα σου ζήσουν!"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"What?"</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Hilmar my english suck, να σου ζήσουν is a greek wish for somebody's children."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Thank you then."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Here, stop here. I walk from here" είπε βγάζοντας τη ζώνη της και εκείνος υπάκουσε σταματώντας το αμάξι δεξιά, σβήνοντας τη μηχανή.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Well thank you Hilmar for the ride and the interesting night. I wish you all the best and i hope you enjoyed your stay in Greece" είπε δίνοντας του το χέρι της λες και δεν είχαν συμβεί όλα όσα είχαν συμβεί νωρίτερα. Εκείνος όμως έπιασε το χέρι της και αντί να κάνει μια χειραψία το έκλεισε μέσα στo δικό του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"If i was a Viking, would you give me your full name?" τη ρώτησε και εκείνη ένιωσε μια ακαταμάχητη ανάγκη να τον πάρει αγκαλιά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ιf you were Ragnar Lothbrok, i would give you not only my full name but my kidney also!" είπε προσπαθώντας να διακωμωδήσει την κατάσταση, αλλά εκείνος δεν γελούσε. Το κλίμα είχε βαρύνει απότομα και πάλι μέσα στο αμάξι και εκείνη έπρεπε να φύγει πριν πει τίποτα που θα το μετάνιωνε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Goodnight Hilmar" είπε αποφασιστικά και δίνοντας του ένα πεταχτό φιλί βγήκε από το αμάξι. Ούτε μισή ματιά δεν έριξε πίσω της όσο απομακρυνόταν. Η μεγαλοπρεπής μαλακία που είχε σκοπό να κάνει, είχε ολοκληρωθεί και άνηκε στο παρελθόν. Και όλα αυτά βγάζοντας μόνο ένα μικρό κομμάτι ύφασμα από πάνω της. Ένα μικρό κομμάτι που αυτή τη στιγμή βρισκόταν μέσα στην τσάντα της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_6.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-73586508690419379172022-09-04T11:55:00.008+03:002022-09-05T19:39:54.227+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZoCbYw_U8FpHLze_mlYEwztTCqFQFU8CO1VmoticYrWxOApYCN93y16iAZPBIdAWfI_KWL45vMtBtp9o5j9aS2gEIiDuGRegrVDRNrwbhvxxhfpXYPPZ21KkaD6F1yY8g7b0i01E3mf75Yf33RiiECrOZ1uRX5LGSBJ49U1DfulBYNHqPqNpDONxu/s1488/304840171_614292873633844_6988359861195059145_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="844" data-original-width="1488" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZoCbYw_U8FpHLze_mlYEwztTCqFQFU8CO1VmoticYrWxOApYCN93y16iAZPBIdAWfI_KWL45vMtBtp9o5j9aS2gEIiDuGRegrVDRNrwbhvxxhfpXYPPZ21KkaD6F1yY8g7b0i01E3mf75Yf33RiiECrOZ1uRX5LGSBJ49U1DfulBYNHqPqNpDONxu/s320/304840171_614292873633844_6988359861195059145_n.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τον Στέλιο τον είχε γνωρίζει σε μια φάση της ζωής της που ορκιζόταν υπέρμαχος της εργένικης ζωής. Σε αντίθεση με τη Λίτσα που σε κάθε σχέση που έκανε, έβλεπε τον μελλοντικό πατέρα των παιδιών της, εκείνη διασκέδαζε τη ζωή της στα όρια και το απολάμβανε. Ως μοναχοπαίδι και κατ' επέκταση λίγο κακομαθημένη, ελάχιστα είχε κοπιάσει για το οτιδήποτε. Στο σχολείο περισσότερο την απασχολούσε ο καφές στο Πασαλιμάνι και τα μπιλιαρδάδικα και λιγότερο τα μαθήματα. Οι γονείς της απλοί μεροκαματιάρηδες άνθρωποι προσπαθούσαν να τη συνετίσουν, αλλά αυτή όπως έλεγε η μάνα της από το ένα αυτί της έμπαιναν και από το άλλο αυτί της έβγαιναν. Ήταν νέα, ήταν όμορφη και η ζωή ήταν πολύ μικρή για να την ξοδεύει ανάμεσα σε βιβλία. Με τα χίλια ζόρια και με πολλά φροντιστήρια είχε τελειώσει το λύκειο και παρά τις πιέσεις της μάνας της να πάει έστω σε μια ιδιωτική σχολή για γραμματέας, εκείνη είχε πιάσει δουλειά ως πωλήτρια σε ένα κατάστημα με ρούχα που είχε ένας γνωστός του πατέρα της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το καλοκαίρι της δευτέρας Λυκείου είχε την πρώτη της σεξουαλική επαφή. Για κάποιο λόγο την απειρία της την ένιωθε εμπόδιο και είχε φροντίσει με συνοπτικές διαδικασίες να τη βγάλει από τη μέση. Πρωτοετής φοιτητής ήταν αυτός και το ειδύλλιο είχε κρατήσει σχεδόν ένα μήνα. Αν την ρωτούσες τι της είχε μείνει από τη "σχέση" αυτή θα σου έλεγε ένα σημάδι στη γάμπα της από την εξάτμιση της μηχανής του. Σχετικά άβγαλτος και εκείνος, οι όποιες συνευρέσεις τους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από επίθετα όπως γρήγορες, άτσαλες, ιδρωμένες και γλυκανάλατες.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Το ίδιο βέβαια δεν συνέβη με τη δεύτερη "σχέση" της. Απαλλαγμένη από την ταμπέλα της παρθένας δεν σκόπευε να ασχοληθεί άλλο με τα αγόρια της ηλικίας της. Αν ήθελε να μάθει το σώμα της και τις δυνατότητες που αυτό είχε, θα έπρεπε να βρει κάποιον πολύ πιο έμπειρο. Γιατί μπορεί η Μαργαρίτα να μην είχε καμία κλίση στην εκπαίδευση του μυαλού της, είχε όμως μια ασίγαστη επιθυμία να εκπαιδεύσει το σώμα της. Από τον πρώτο μήνα στη δουλειά το κατάλαβε πως την κοιτούσε διαφορετικά, όχι ψέματα, από το πρώτο λεπτό το είχε καταλάβει. Απλά στον πρώτο μήνα το είχε σιγουρέψει. Τι κι αν τους χώριζαν δεκαετίες. Εκείνος μάλλον είχε ανάγκη κάποια μικρούλα και εκείνη είχε ανάγκη κάποιον που να ξέρει τι να κάνει με τα χέρια του, το στόμα του και το πουλί του. Και ήξερε. Ήξερε πολύ καλά. Ούτε και αυτό βέβαια πήγε όπως θα ήθελε. Κάποιος τους είδε, το είπε στον πατέρα της και τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς από τον έλεγχο της. Γιατί αυτό που δεν είχε υπολογίσει η Μαργαρίτα ήταν πως ο 40άρης την είχε δαγκώσει τη λαμαρίνα στο ενδιάμεσο με την πιτσιρίκα που τόσο πρόθυμη ήταν να διερευνήσει τη σεξουαλικότητα της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η πρόταση γάμου που της έκανε απορρίφθηκε χωρίς κανέναν ενδοιασμό και μαζί με τον μέντορα της στο σεξ, έχασε και τη δουλειά της. Σιγά μην παντρευόταν από τα 19. Εκείνη κορόιδο δεν ήταν. Ευτυχώς οι γονείς της λογικοί άνθρωποι, δεν την πίεσαν. Απεναντίας ανακουφίστηκαν. Γιατί το παιδί τους το ήξεραν καλά και ήξεραν πως όσο ευκατάστατος και αν ήταν εκείνος, αυτό δεν θα αρκούσε για να συγκρατήσει τον τυφώνα Μαργαρίτα. Μετά τη δεύτερη αυτή "σχέση" η Μαργαρίτα συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πως κάτι έπρεπε να κάνει με τη ζωή της αν δεν ήθελε να καταλήξει πριν τα είκοσι παντρεμένη με παιδί. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να γίνει οικονομικά ανεξάρτητη, για να μην αναγκαστεί να κάνει επιλογές στο μέλλον που θα υποκινούνταν από οικονομικά κίνητρα. Κάθισε έτσι και τα έβαλε κάτω. Σε τι ήταν καλή; Ποιο ήταν το δυνατό χαρτί της; Είχε κάποιο ταλέντο, κάποιο χάρισμα; Στα γράμματα δεν είχε έφεση, στις τέχνες ομοίως... Λίγο ενοχλημένη που δεν έβρισκε κάτι αποφάσισε να ρωτήσει τη μάνα της. "Σε τι είμαι καλή ρε μάνα;" είχε εκτοξεύσει ένα απόγευμα που έπιναν παρέα έναν ελληνικό καφέ και η κυρά Μίνα με την υπερφυσική ιδιότητα των Ελληνίδων μανάδων να εντοπίζουν τα θετικά στα παιδιά τους, αγνοώντας τα αρνητικά, της είχε απαντήσει "είσαι γλωσσού, μπορείς να πείσεις τον άλλο να κάνει το οτιδήποτε, μέχρι και άμμο θα μπορούσες να πουλήσεις σε κάτοικο της ερήμου!". </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Καθόλου δεν είχε αρέσει αρχικά η απάντηση στην Μαργαρίτα. Ήταν αυτό χάρισμα; Ναι η αλήθεια ήταν πως πράγματι όσο δούλευε στο μαγαζί με τα ρούχα δεν είχε υπάρξει ούτε μια πελάτισσα που να είχε μπει στο κατάστημα και να μην είχε αγοράσει κάτι. Πάντα κατάφερνε να τις τουμπάρει και μάλιστα προς την κατεύθυνση που εκείνη ήθελε. Μωρέ μήπως είχε δίκιο η μάνα της; Μήπως η διαφήμιση και το εμπόριο ήταν πράγματι το κάλεσμα της; Όσο γρήγορα είχε αποφασίσει να μην σπουδάσει, άλλο τόσο γρήγορα είχε αποφασίσει πως ήθελε το χάρισμα της να το έχει και πιστοποιημένο με ένα χαρτί σχολής. Έναν χρόνο διάβαζε και οι γονείς της έτριβαν τα μάτια τους και σταυροκοπιόντουσαν. Γιατί εκτός από επικοινωνιακή η Μαργαρίτα είχε άλλο ένα χάρισμα, ήταν εξωφρενικά πεισματάρα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Με ευκολία είχε περάσει στο τμήμα επιχειρησιακής έρευνας και μάρκετινγκ και με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία την είχε τελειώσει διαπιστώνοντας έκπληκτη πως όταν κάτι την ενδιέφερε, μια χαρά μπορούσε να συγκεντρωθεί. Τα φοιτητικά της χρόνια ήταν τα καλύτερα της ζωής της. Τι κι αν ήταν λίγο μεγαλύτερη από τους συμφοιτητές της, εκείνη περνούσε υπέροχα. Με διάβασμα, ξενύχτια, μεθύσια, μουσική, καφέδες, τσιγάρα, σεξ και μηδέν υποχρεώσεις και έγνοιες είχαν κυλήσει τα φοιτητικά της χρόνια. Δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορούσε να διαρκέσει για πάντα. Μαζί με το πτυχίο έφαγε και την πρώτη ήττα διαπιστώνοντας πως ο χώρος που ονειρευόταν να δουλέψει, ήταν πολύ πιο σκληρός και πολύ πιο ανταγωνιστικός από όσο υπολόγιζε. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στα 26 είχε πλέον αποδεχθεί τη μοίρα της πως θα σάπιζε κάνοντας χρέη καφετζούς και τηλεφωνήτριας για το υπόλοιπο της ζωής της στη διαφημιστική που δούλευε, ελπίζοντας πως ίσως κάποτε της δινόταν η ευκαιρία να ανέλθει. Σε αυτή την φάση της ζωής της γνώρισε τον Στέλιο. Στη φάση που με ταγιέρ, γόβες και σκουλαρίκια πέρλες προσπαθούσε να πείσει τους προϊστάμενους της να την πάρουν πιο σοβαρά. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ως πελάτης είχε μπει στην εταιρεία που δούλευε και από την πρώτη στιγμή που τον είχε δει, είχε καταλάβει πως με αυτόν τον τύπο θα είχε κακά ξεμπερδέματα. Μελαχρινός, ηλιοκαμένος, με κατάλευκα ολόισια δόντια, ακριβά ντυμένος και με εντυπωσιακή σωματική διάπλαση είχε περάσει από μπροστά της χωρίς να γυρίσει καν να κοιτάξει προς το μέρος της αφήνοντας πίσω του μια ακριβή μυρωδιά αντρικού αρώματος. Δεν άργησε να μάθει πως ήταν μόλις ένα χρόνο μικρότερος της και πως παρά το νεαρό της ηλικίας του, ετοιμαζόταν να ανοίξει νυχτερινό μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας. Λεπτομέρεια της είχαν φανεί τότε τα ειρωνικά σχόλια των συναδέλφων της πως ποτέ του δεν είχε δουλέψει πραγματικά και πως ότι άνοιγμα έκανε το έκανε με τις πλάτες των γονιών του. Ποσώς άλλωστε απασχολούσε τη Μαργαρίτα η οικονομική του κατάσταση. Εκείνη στο κρεβάτι της τον ήθελε και για πρώτη φορά στη ζωή της ήθελε κάτι τόσο συγκεκριμένο και τόσο επιτακτικά. Θέμα χρόνου ήταν να κάμψει την έπαρση που τον χαρακτήριζε. Μέσα στον ένα μήνα που μπαινόβγαινε στην εταιρεία όχι απλά είχε καταφέρει να τον κάνει να γυρνάει πάντα προς το μέρος της όποτε έμπαινε μέσα, αλλά και να κοντοστέκεται για λίγο ρωτώντας τη διάφορα που αφορούσαν τη διαφημιστική καμπάνια που ετοίμαζαν για τα εγκαίνια, στα οποία φυσικά δεν παράλειψε να την προσκαλέσει. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Στην τουαλέτα του νέου μαγαζιού που γυάλιζε από καθαριότητα είχαν πηδηχτεί την πρώτη φορά και ακόμα και τόσα χρόνια μετά, αδυνατούσε να απαλλαγεί από τη συγκεκριμένη ανάμνηση. Μια αλληλεπίδραση που όμοια της δεν είχε ξανασυναντήσει υπήρχε ανάμεσα τους. Με έναν μαγικό τρόπο αυτός ο άνθρωπος ήξερε ακριβώς τι να κάνει, πότε να το κάνει και πως να το κάνει, χωρίς να χρειάζεται εκείνη καν να το ζητήσει. Λες και ως πομπός εκείνη έστελνε σε εκείνον τα σήματα και εκείνος ως σωστός δέκτης αμέσως τα αποκωδικοποιούσε. Γι' αυτό και χθες παραλίγο να είχε γίνει η μαλακία. Γιατί ακόμα και μετά από όλα όσα είχαν μεσολαβήσει τα τελευταία σχεδόν είκοσι χρόνια, παρά την ανευθυνότητα του στην οικονομική διαχείριση και την αναπόφευκτη οικονομική καταστροφή, παρά την οκνηρία του, παρά τον αποτυχημένο γάμο τους με απιστίες, ζήλιες και φωνές, παρά τον έρωτα που είχε έρθει και είχε φύγει, παρά τον έφηβο γιό τους που θα έπρεπε να προστατεύουν από κοινού, ο Στέλιος ακόμα και τώρα στα 44 είχε ακριβώς την ίδια επίδραση πάνω στο σώμα της. Μια επίδραση που πλέον τη γέμιζε απογοήτευση με τον εαυτό της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Ε, Μαργαρίτα! Πελάτισσα!" άκουσε τη φωνή της Γωγώς και βγήκε από την ονειροπόληση της. Με κουρασμένα πόδια σύρθηκε προς την πελάτισσα ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά προς το ρολόι τοίχου. Εννιά παρά είκοσι η ώρα. Το δωδεκάωρο κόντευε να τελειώσει. Της το είχε ξεκαθαρίσει άλλωστε το αφεντικό, αυτό ήταν και το τελευταίο. Όσο καλή και αν ήταν στις πωλήσεις και όσο και αν τον διαβεβαίωνε η ίδια πως δεν είχε πρόβλημα, δεν θα ρίσκαρε να του φέρει κανένας την επιθεώρηση εργασίας και να πληρώνει πρόστιμα. Και εκείνη χρειαζόταν τα γαμημένα τα λεφτά. Η πανδημία και το κλείσιμο του λιανικού εμπορίου είχε εξαντλήσει και τις τελευταίες οικονομίες της και τα έξοδα εκεί, όχι μόνο δεν έλεγαν να μειωθούν, αλλά κάθε μέρα αυξάνονταν. Πόσο ακόμα θα πλήρωνε τα λάθη του παρελθόντος; </span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εννιά και μισή είχε πάει όταν επιτέλους μπήκε στο σπίτι της για να την υποδεχτεί η γνωστή ακαταστασία που έσπερνε ο μικρός στο διάβα του. Συνηθισμένη στο σκηνικό, έσκυψε και μάζεψε μια πεταμένη μπλούζα από το μπράτσο του καναπέ και κινήθηκε προς την κουζίνα. Ένα άδειο πιάτο πάνω στο τραπέζι παρατημένο πρόδιδε πως παρά την γκρίνια, ο Χρήστος είχε φάει. Το έβαλε μέσα στο νεροχύτη και του έριξε λίγο νερό. Ύστερα προχώρησε προς το μπάνιο και έβαλε την μπλούζα στο καλάθι των απλύτων, βγάζοντας ταυτόχρονα τα αθλητικά της, τα οποία στη συνέχεια τακτοποίησε στην παπουτσοθήκη. Βγαίνοντας από το μπάνιο κοντοστάθηκε λίγο έξω από το δωμάτιο του Χρήστου και τον άκουσε που μιλούσε. Πάλι κάποιο παιχνίδι θα έπαιζε με τους φίλους του. Χωρίς να ανοίξει την πόρτα του φώναξε απέξω ότι είχε γυρίσει, για να πάρει ως απάντηση ένα ξερό "ΟΚ". Η τελευταία του αγαπημένη συνήθεια ήταν να απαντάει σε όλα μονολεκτικά. Προχώρησε προς το υπνοδωμάτιο της και άρχισε να βγάζει τα ρούχα της, παραδομένη στο γεγονός πως εκείνη που μπορούσε να πουλήσει άμμο σε βεδουίνο όπως έλεγε η μάνα της, δεν μπορούσε να "πουλήσει" τίποτα στο ίδιο της το παιδί. Ο μεγάλος καθρέφτης απέναντι από το κρεβάτι της σκληρός της φανέρωνε πως ο χρόνος που δεν χαριζόταν σε κανέναν, δεν σκόπευε να κάνει ούτε σε εκείνη εξαίρεση. Το σώμα της από καιρό είχε χάσει τη σφριγηλότητα που κάποτε είχε. Δεν ήταν αποκρουστικό, αλλά δεν ήταν και θελκτικό. Ένα κανονικό σώμα που πονούσε από την κούραση σε διάφορα σημεία ήταν, και αυτό δεν άφηνε κανένα περιθώριο σε όποια γυναικεία ματαιοδοξία της είχε απομείνει να μεμψιμοιρήσει. Φόρεσε ένα καθαρό σορτσάκι και ένα αμάνικο μπλουζάκι και ξαναπήγε στην κουζίνα. Βαριεστημένα έβαλε ένα πιάτο γιουβέτσι που έμοιαζε πλέον με οικοδομικό μπετόν και το πέταξε μέσα στο φούρνο μικροκυμάτων. Για έναν απροσδιόριστο λόγο όσο αυτό ζεσταινόταν στο μυαλό της ήρθε μια καραβιδομακαρονάδα που είχαν φάει με τον Στέλιο κάποτε στο Λιμένι. Πέντε λεπτά αργότερα καθόταν στον καναπέ, μπροστά από την τηλεόραση, με τον ανεμιστήρα απέναντι της και ανακάτευε ανόρεχτα τη μάζα από το κριθαράκι. Θυμήθηκε το χτεσινό σκηνικό που είχε παιχτεί στο ίδιο ακριβώς σημείο και της κόπηκε εντελώς η όρεξη. Με συνοπτικές διαδικασίες τον είχε πετάξει έξω από το σπίτι μόλις ο Χρήστος είχε φύγει, χωρίς να συζητήσει τίποτα περισσότερο μαζί του. Γιατί λοιπόν τώρα ευχόταν να μην τους είχε διακόψει το παιδί και να είχαν ολοκληρώσει ότι είχαν ξεκινήσει;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Κάτι μέσα από τη τσάντα της δονούταν. Το κινητό της. Το είχε ξεχάσει στο αθόρυβο. Τεντώνοντας το χέρι της έπιασε την τσάντα από το τραπεζάκι και το έβγαλε. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Επιτέλους! Δέκα κλήσεις σου έχω κάνει από το πρωί, ακούστηκε η φωνή της Λίτσας</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δούλευα ρε και το είχα χαμηλωμένο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Έστειλε;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ποιος να στείλει τι;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ο Βίκινγκ, έστειλε μήνυμα; ρώτησε με αγωνία και μόνο τότε η Μαργαρίτα θυμήθηκε το χτεσινό συναπάντημα με τον ψηλό Ισλανδό. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν έχω δει. Δούλευα σου λέω δώδεκα ώρες σερί και γινόταν χαμός σήμερα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν σε πιστεύω! Σε κλείνω να τσεκάρεις και να με πάρεις να μου πεις!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Άσε με ρε Λίτσα και δεν έχω καμία όρεξη. Ήρθε ο Στέλιος χτες από εδώ...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ωχ...Τι ήθελε; Λεφτά;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Όχι ακριβώς. Να μου προτείνει να μείνουμε μαζί ήθελε για να μειώσουμε τα έξοδα μας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Πλάκα κάνεις; Αν δέχτηκες, εγώ δεν θα σου ξαναμιλήσω!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν δέχτηκα, αλλά...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Αλλά;;;; Πες μου ότι έκανες πάλι καμία μαλακία μαζί του! Πάνε 3 χρόνια από την τελευταία φορά. Πες μου σε ικετεύω ότι δεν βγάλατε πάλι τα μάτια σας!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Στο παρά τσακ. Μπορείς να μου εξηγήσεις πως γίνεται να θέλω να του σπάσω το κεφάλι και ταυτόχρονα μόλις με γαμωαγγίζει να το ξεχνάω;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: large;">-</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Άκου! Είναι απλή βιολογική ανάγκη! Μπορεί εσύ να νομίζεις ότι είσαι τόσο κουρασμένη που δεν έχεις αντοχές για τσιλιμπουρδίσματα, αλλά είσαι ζωντανός άνθρωπος! Όπως τρως, χέζεις και αναπνέεις, έτσι έχεις ανάγκη και το σεξ. Απλά με τον Στέλιο είναι πιο εύκολο, γιατί δεν χρειάζεται να καλλιεργήσεις οικειότητα. Δεν τρώμε όμως εκεί που χέζουμε, κατάλαβες;;; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Φοβερή συζήτηση...επιπέδου!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Άσε σε εμένα τα επιπέδου! Μέχρι να γνωρίσεις τον Στέλιο ρε άνθρωπε δεν σε προλάβαινα. Και ύστερα τον γνώρισες και έφαγες τα μούτρα σου. Και πάνω που νόμιζα τότε με τον Γιαννάκη ότι βρήκες τον παλιό καλό σου εαυτό, γίνατε μύλος και κατέβασες διακόπτες που επιλεκτικά σηκώνεις όποτε έρθει του Στελάρα η όρεξη! Βρίσκεις λογική εσύ; Γιατί εγώ δεν βρίσκω!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Λίτσα ειλικρινά δεν έχω το κουράγιο να κάνω αυτή τη συζήτηση τώρα. Με τον Γιάννη έκανα μαλακία, τελεία! Χάλασα τότε μια φιλία χρόνων επειδή ήμουν πληγωμένη. Τους διακόπτες τώρα με τον Στέλιο δεν τους ανεβάζω εγώ, μόνος του μπαίνει, λες και μπαίνει στο σπίτι του και τους σηκώνει. Στο έχω πει ένα εκατομμύριο φορές δεν το ελέγχω. Είναι καθαρά σαρκικό το πράγμα. Για καλή μου τύχη γερνάω και θέλω να ελπίζω πως θα κατέβει οριστικά ο διακόπτης της λίμπιντο μου, που όχι ο Στέλιος, ούτε ο Τόμας Έντισον δεν θα μπορεί να τον σηκώσει!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σε αυτό ελπίζεις δηλαδή; Στον απόλυτο θάνατο της λίμπιντο σου; Άσε μας κουκλίτσα μου και αν σου πω εγώ τι γίνεται στα ΚΑΠΗ θα σου πέσουν τα μαλλιά!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ωραία ας φτάσω σε ηλικία για τα ΚΑΠΗ και θα βρω πρώτο γκομενέτο τότε να ικανοποιεί την ασίγαστη γεροντική μου λίμπιντο! Και τώρα σε κλείνω γιατί με έκοψες πάνω που έτρωγα μια μπουκιά </span><span style="background-color: white; color: #202122; text-align: left;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">φαΐ!</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Καλά, κλείσε με, αλλά να θυμάσαι: πρώτον ότι δεν τρώμε εκεί που χέζουμε και δεύτερον να κοιτάξεις το email σου!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Και καλή μου όρεξη, είπε και έκλεισε γελώντας το τηλέφωνο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Αν κάτι παραδεχόταν η Μαργαρίτα ήταν πως με τη Λίτσα ότι και αν συζητούσαν, πάντα θα έκλειναν γελώντας. Ακόμα και τότε που την είχε πάρει να της πει ότι ο πατέρας της είχε πεθάνει, ακόμα και σε εκείνο το τηλεφώνημα είχαν καταφέρει να το κλείσουν γελώντας. Η τηλεόραση έπαιζε μια αμερικάνικη ταινία με τον Μπρους Γουίλις που είχε ξαναδεί, το γιουβέτσι έμοιαζε ακόμα πιο αποκρουστικό και το τηλέφωνο της εκτός από τις κλήσεις της Λίτσας και της μάνας της δεν είχε κάτι άλλο ενδιαφέρον. Ούτε ο Στέλιος, ούτε ο Βίκινγκ είχαν φανεί. Αναμενόμενο και για τους δύο. </span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">Έκλεισε την τηλεόραση και τον ανεμιστήρα και πιάνοντας το μισογεμάτο πιάτο με το ένα χέρι και το κινητό με το άλλο μπήκε και πάλι στην κουζίνα. Πέταξε το </span><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: verdana; text-align: left;">φαΐ</span><span style="font-family: verdana;"> στα σκουπίδια και έβαλε και το δικό της πιάτο μαζί με του Χρήστου μέσα στον νεροχύτη. Αύριο δούλευε απόγευμα, θα τα έπλενε αύριο λοιπόν. Άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε ένα μισογεμάτο μπουκάλι κόκκινο κρασί. Σε πείσμα όσων έλεγαν πως το κόκκινο κρασί πρέπει να πίνεται σε θερμοκρασία δωματίου, εκείνη το ήθελε παγωμένο. Με τα δόντια τράβηξε το φελλό και γέμισε ένα νεροπότηρο. Οι εποχές των ακριβών κρασιών και των κολονάτων ποτηριών είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Τότε στα πρώτα χρόνια της σχέσης της με το Στέλιο η γκλαμουριά και η δηθενιά ήταν σήμα κατατεθέν της εικόνας τους. Τότε το channel κόκκινο κραγιόν που φορούσε άφηνε πρώτα σημάδια πάνω στο χείλος του ποτηριού και μετά στο πουκάμισο του και καρφάκι δεν της καιγόταν που το Ralf Lauren υποκάμισο θα πήγαινε την άλλη μέρα στα σκουπίδια. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Μια γουλιά από το κρασί και θυμήθηκε το επόμενο σημείο πάνω στον Στέλιο που έκαναν στάση τα κόκκινα χείλια της μετά το πουκάμισο, κάπου πιο χαμηλά. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Δεύτερη γουλιά και η εικόνα των κόκκινων χειλιών της να κυκλώνουν όλη τη διάμετρο του ήταν πλέον πεντακάθαρη μπροστά της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τρίτη γουλιά και πλέον τον άκουγε στα αυτιά της να βαριανασαίνει. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τέταρτη γουλιά και ένιωθε σχεδόν μέσα στο στόμα της την ίδια ικανοποίηση που ένιωθε τότε, όταν μόνο με την γλώσσα της, μπορούσε να διαστείλει τον χώρο, τον χρόνο, το σύμπαν ολόκληρο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πέμπτη γουλιά και τα είχε χεσμένα τα ακριβά κρασιά, τα χαμένα Channel και τα χαμένα Ralf Lauren, το μόνο που πραγματικά της έλλειπε από εκείνη την εποχή ήταν αυτό, το να μπορεί χωρίς ενοχές να αφεθεί! </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">"Δεν τρώμε εκεί που χέζουμε!" ακούστηκε η φωνή της Λίτσας μέσα στο κεφάλι της και γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι της σύρθηκε στο δωμάτιο της. Το κρασί είχε ήδη αρχίσει να παίρνει μακριά την υπερένταση της μέρας. Μόλις θα ξάπλωνε σίγουρα θα αποκοιμιόταν. Με μια αποφασιστική κίνηση ήπιε μονορούφι το περιεχόμενο του ποτηριού και αγνοώντας το αγγελάκι μέσα της που την έσπρωχνε να πάει να πλύνει τα δόντια της και το πρόσωπο της, έκλεισε το φως και ξάπλωσε. Και θα είχε κοιμηθεί, δύο λεπτά αν εκείνος είχε καθυστερήσει, τότε αυτή η ιστορία ίσως να μην γραφόταν ποτέ. Ίσως η Μαργαρίτα να είχε δει εκείνο το μήνυμα όταν πλέον θα ήταν αργά. Οι πλανήτες όμως εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ είχαν ευθυγραμμιστεί και η ειδοποίηση στο κινητό της είχε ακουστεί νανοδευτερόλεπτα πριν την πάρει ο ύπνος. </span><span style="font-family: verdana;"> </span></span><span style="font-family: verdana; font-size: large;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_5.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a> </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-85184248170851480342022-09-03T15:00:00.004+03:002022-09-04T11:57:45.109+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ<p><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcf0ETYifBAMMZ_qPYnObf9nVNNWTxrX7sMYWLcWuDoDeK9XILQDejG2co5w5c9KCx9OIOLbykU4NY4-OLppAlYctyE2DzaUxB2DEAyTYG3gdw5VoANBA41PTUuaSCdhUqik9WpdjMpX33j6ZYgk4O199MxPJ8bPL6KSLlVxzS9-TZ41K8wIdLyDmq/s610/b_giouvetsi_kotopoulo_stin_katsarola-610x536.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="536" data-original-width="610" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcf0ETYifBAMMZ_qPYnObf9nVNNWTxrX7sMYWLcWuDoDeK9XILQDejG2co5w5c9KCx9OIOLbykU4NY4-OLppAlYctyE2DzaUxB2DEAyTYG3gdw5VoANBA41PTUuaSCdhUqik9WpdjMpX33j6ZYgk4O199MxPJ8bPL6KSLlVxzS9-TZ41K8wIdLyDmq/s320/b_giouvetsi_kotopoulo_stin_katsarola-610x536.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"><br /><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">-Τι μαγειρεύεις; ρώτησε βαριεστημένα μπαίνοντας μέσα στην κουζίνα.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Κοτόπουλο γιουβέτσι, του απάντησε και συνέχισε να ανακατεύει το κρεμμύδι μέσα στην κατσαρόλα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Πάλι κοτόπουλο ρε μάνα; Φτερά θα βγάλω στο τέλος!, διαμαρτυρήθηκε και έβγαλε τον χυμό από το ψυγείο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Έλα Χρήστο, σταμάτα την γκρίνια και είμαι πτώμα. Να σου πω, τι είναι το τικ τοκερς και το γκρινζ; του πέταξε δήθεν αθώα και εκείνος παραλίγο να πνιγεί.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">- Τικ Τοκ είναι μια εφαρμογή στο κινητό που ο κόσμος ανεβάζει βιντεάκια. Όσο για το γκρινζ, λέγεται κρίντζ και είναι έκφραση που χρησιμοποιείται για κάτι που είναι... πως να στο εξηγήσω...ανατριχιαστικό με την κακή έννοια όμως. Κάτι που σου σηκώνει ρε παιδί μου την τρίχα. Εσύ ας πούμε τώρα με κριντζάρεις απίστευτα με αυτά που με ρωτάς!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ωραία ελληνικά μιλάτε... Και σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές μην πίνεις τον χυμό με το στόμα! Βάλε το σε ένα ποτήρι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Καλά... Να σου πω, θα περάσει ο μπαμπάς. Με πήρε και με ρώτησε αν είσαι σπίτι και του είπα ότι έλλειπες και ότι θα γυρνούσες λογικά αργότερα. Που ήσουν αλήθεια;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Κέντρο, συνάντησα τη Λίτσα. Τι θέλει ο πατέρας σου, σου είπε;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σίγα μην μου έλεγε. Πάω να ντυθώ, θα βγω με τα παιδιά. Η μαύρη μπλούζα είναι σιδερωμένη;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ποια μαύρη; Όλες μαύρες είναι!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Αυτή που μου πήρε η γιαγιά στα γενέθλια μου!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Πλυμένη είναι, αλλά δεν έχω προλάβει να τη σιδερώσω, βάλε την άλλη με τη νεκροκεφαλή.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Αμάν ρε μάνα! πέταξε ενοχλημένος και έφυγε από την κουζίνα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Να τη σιδερώσεις μόνος σου αν τη βιάζεσαι! του φώναξε, αλλά το μόνο που πήρε ως απάντηση ήταν ο βρόντος από την πόρτα του δωματίου του που έκλεινε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Αποκαμωμένη άναψε τον φούρνο και κάθισε στην καρέκλα της κουζίνας χαζεύοντας τον χυμό που το σπλάχνο της είχε παρατήσει έξω από το ψυγείο. Άι σιχτίρ, μονολόγησε και σηκώθηκε να τον βάλει πίσω στο ψυγείο. Ίσως έχει έρθει η ώρα να εξηγήσει του Χρήστου πως είχαν τα πράγματα με τα οικονομικά τους. Τον Ιούνιο είχε κλείσει τα 15. Αν του εξηγούσε, ίσως να εκτιμούσε το κοτόπουλο που έβραζε στην κατσαρόλα και τον χυμό που άφηνε με τέτοια άνεση έξω στη ζέστη να χαλάσει. Ίσως να ήταν πιο γλυκός μαζί της αν κατανοούσε τους βαθύτερους λόγους που την είχαν αναγκάσει να χωρίσει τον πατέρα του. Πόσο πλέον θα τον προστάτευε από την πραγματικότητα; Σε λίγο καιρό θα έπρεπε να την αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο. Τα πράγματα ήταν απλά, αν ήθελε να σπουδάσει θα έπρεπε να περάσει στην Αθήνα και μόνο στην Αθήνα...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Και ο Στέλιος τι σκατά ήθελε σήμερα και θα περνούσε; Ήταν ανάγκη να πρέπει να τον διαχειριστεί και αυτόν σήμερα; Κατάκοπη έσυρε τα βήματα της στο μπάνιο και μαζεύοντας όση δύναμη της είχε απομείνει έβγαλε τα ιδρωμένα της ρούχα και χώθηκε κάτω από τη ντουζιέρα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Φεύγω, άκουσε τον Χρήστο, ενώ σκούπιζε τα βρεγμένα μαλλιά της και πριν προλάβει να του απαντήσει, ακόμα μια πόρτα βροντούσε, αυτή τη φορά η εξώπορτα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Τρία τέταρτα μετά το </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span face="sans-serif" style="background-color: white; color: #202122;">φαΐ</span><span face="sans-serif" style="background-color: white; color: #202122;"> </span></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">είχε γίνει, το πλυντήριο είχε απλωθεί και εκείνη μετά βίας κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά ξαπλωμένη στον καναπέ μπροστά στη τηλεόραση που έπαιζε τις βραδινές ειδήσεις.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Νεαρή κοπέλα αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στον σταθμό του μετρό των Αμπελόκηπών σήμερα το μεσημέρι. Πέρα από τις καθυστερήσεις στα δρομολόγια, ευτυχώς η κοπέλα ανασύρθηκε χωρίς ούτε μια γρατζουνιά, λόγω της έγκαιρης δραστηριοποίησης των υπαλλήλων του σταθμού και ειδικού ψυχολόγου που έσπευσε στο σημείο του συμβάντος. Άγνωστοι παραμένουν οι ακριβείς λόγοι που την οδήγησαν σε μια τέτοια κίνηση. Με αφορμή το περιστατικό στη σύνδεση μας ο καθηγητής Ψυχολογίας της Παντείου κύριος Αναστασίου θα μας πει λίγα λόγια για τον τρόπο που οι καραντίνες του Covid, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση και την ανεργία, έχουν οξύνει τα ψυχικά νοσήματα, ιδίως ανάμεσα σε νέους ανθρώπους" άκουσε την παρουσιάστρια να λέει και παραδόθηκε στον ύπνο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Καλά κοιμάσαι από τις εννιά; Ξύπνα ρε Μαργαρίτα, άκουσε να της λέει μια οικεία φωνή και νυσταγμένα άνοιξε τα μάτια για να δει τον Στέλιο να στέκεται από πάνω της σαν τον Χάρο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να μην χρησιμοποιείς αυτά τα κλειδιά; Τι στο διάολο συμβαίνει με όλα τα αρσενικά και δεν μπορούν να τηρήσουν απλές εντολές που δίνω! είπε σκουπίζοντας λίγο σάλιο που είχε τρέξει στην άκρη του στόματος της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου και άρχισες την γκρίνια, διαμαρτυρήθηκε εκείνος και κάθισε στην πολυθρόνα απέναντι της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Τι θες Στέλιο; Σε τι οφείλουμε την τιμή της επίσκεψης σου; του είπε ειρωνικά ενώ ανακαθόταν στον καναπέ χαμηλώνοντας την τηλεόραση.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Θέλω να μιλήσουμε... </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ε μίλα!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;">-Άκου ξέρω πως τα δάνεια τρέχουν. Αυτά είναι και ο λόγος που δεν έχουμε πάρει το διαζύγιο μέχρι τώρα. Οι δυσκολίες να τακτοποιηθούν τα μπερδεμένα οικονομικά μας. Επειδή όμως δυσκολεύομαι, ήθελα να σου κάνω μια πρόταση. Τι θα έλεγες να συζήσουμε για λίγο;</span><span style="font-family: verdana;"> Θα μοιραζόμασταν έτσι τα έξοδα διαβίωσης μειώνοντας τα στο μισό.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά; Ξέχασε το! Ζούμε χωριστά πάνω από μια δεκαετία και αν εξαιρέσεις κάτι μαλακίες που κάναμε τα πρώτα χρόνια με κάτι απεγνωσμένες σύντομες επανασυνδέσεις, έχουμε επιτέλους καταφέρει να δημιουργήσουμε μια σταθερή, όσο μπορεί να χαρακτηριστεί σταθερή, κατάσταση για τον Χρήστο. Θέλεις να το μπερδέψουμε το παιδί πάλι; Δεν φτάνουν όσα έχει υποστεί εξαιτίας μας;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μαργαρίτα, για μένα πάντα θα είσαι η γυναίκα της ζωής μου και όχι γιατί είμαστε ακόμα δεμένοι νομικά. Το ξέρεις πως σε θέλω, όπως και εγώ ξέρω πως με θες ακόμα, είπε και πήγε και έκατσε δίπλα της ελπίζοντας πως μειώνοντας την απόσταση η μεταξύ τους η έλξη που πάντα υπέβοσκε θα δρούσε όπως δρούσε τις περισσότερες φορές.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Στελάκο είμαι ΜΙΑ από τις γυναίκες της ζωής σου. Την έτρωγα για χρόνια την παραμύθα αμάσητη. Στα 45 είμαι ειλικρινά πιο σοφή από ότι ήμουν στα 26. Πιο σοφή και πολύ πιο κουρασμένη. Αν θες να πηδηχτούμε, μπορούμε να το κάνουμε και χωρίς να χρειαστεί να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο σε καθημερινή βάση. Η ιστορία μας έχει διδάξει πως στο μόνο σημείο του σπιτιού που μπορούμε εσύ και εγώ να συνυπάρξουμε αρμονικά είναι στο κρεβάτι, γεγονός που δεν υπήρξε αρκετό για να κρατήσεις το πουλί σου μέσα στο παντελόνι σου!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μην αρχίζεις ρε Μαργαρίτα το ίδιο τροπάρι. Την έχουμε κάνει χίλιες φορές αυτή την κουβέντα και άκρη δεν έχουμε βγάλει. Οκ ήμουν εγώ φάουλ και εσύ όμως ήσουν το ίδιο φάουλ με μένα. Τόσους άντρες η Αθήνα και εσύ πήγες και πηδήχτηκες τότε με τον Γιάννη για να με πικάρεις. Και γίναμε κώλος και έχουμε να μιλήσουμε δέκα χρόνια. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Όντως δεν βγάζει πουθενά αυτή η κουβέντα... Βαρέθηκα Στέλιο. Γι' αυτό σου λέω τι τις θες τις συγκατοικήσεις; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μπας και πάρουμε μια ανάσα ρε Μαργαρίτα που δεν περισσεύει σάλιο. Σοβαρά τώρα θες να μου πεις ότι εσύ βγαίνεις; Ή μήπως τσοντάρει η κυρά Μίνα με τη σύνταξη; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Άστη μάνα μου έξω από τη συζήτηση. Αν δεν ήταν αυτή, μπορεί να ήσουν και μέσα στη φυλακή αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Εκείνη μας ξελάσπωσε τότε που κλείσαμε το μαγαζί στην κρίση το 2009 και μπορέσαμε και κάναμε τη ρύθμιση που μας στραγγίζει μέχρι και σήμερα ότι λεφτά βγάζουμε. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Τότε πως βγαίνεις; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν βγαίνω! Δανεικά πήρα πάλι από τη Λίτσα για να πληρώσω το ρεύμα. Που να έπρεπε να πληρώνω και ενοίκιο δηλαδή. Ευτυχώς η μάνα μου, μας παραχωρεί αυτό το σπιτάκι και μπορούμε και ζούμε κάτω από μια στέγη. Ο γιός σου είναι στον κόσμο του, λες και δεν βλέπει τι γίνεται γύρω του, όλο ζητάει! Έχω λιώσει να κάνω διπλοβάρδιες και πάλι δεν φτάνουν. Όσο όμως και να ζορίζομαι μαζί σου δεν μένω! Ξέχασε το! </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: large;">-</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ούτε αν κάνω αυτό; ρώτησε και έσκυψε και χάιδεψε τον λαιμό της με τα χείλια του κάνοντας την να ανατριχιάσει, την ίδια στιγμή που το δεξί του χέρι άρχιζε να ζωγραφίζει γραμμές στην κλείδα της. Πότε επιτέλους αυτός ο άντρας θα σταματούσε να έχει τέτοια επίδραση πάνω στο σώμα της, αναρωτήθηκε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα της γνώριμης μυρωδιάς που ανέδιδε το κεφάλι του. Διψασμένη από λίγη ανθρώπινη επαφή έπιασε το κεφάλι του σε μια προσπάθεια να το απομακρύνει, μάταια όμως. Το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να φέρει το πρόσωπο του στο ύψος του δικό της προσώπου και εκείνος πλέον τη φιλούσε τόσο διεκδικητικά που και η τελευταία άμυνα της είχε υποχωρήσει. Και όσο το στόμα του την εμπόδιζε να αναπνεύσει, τα χέρια του την έπιασαν πίσω από την πλάτη και με μια αποφασιστική κίνηση την τοποθετούσαν πάνω στην αγκαλιά του αναγκάζοντας την να περάσει τα πόδια της δεξιά και αριστερά του κορμού του. Λίγη σημασία έμοιαζε να έχουν πλέον όσες κουβέντες είχαν ανταλλάξει πιο πριν. Λίγη σημασία είχε και η κούραση που ένιωθε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που ήθελε ήταν τα χέρια του να αγγίξουν το γυμνό δέρμα της, γι' αυτό και αναστέναξε με ικανοποίηση μέσα στο στόμα του μόλις εκείνος τα έβαλε μέσα από την μπλούζα της και χάιδεψε την πλάτη της. Η τελευταία κόπιτσα από το σουτιέν της άνοιξε την ίδια στιγμή που ακούστηκαν τα κλειδιά στην πόρτα. Τραβώντας την μπλούζα της που είχε ανέβει πετάχτηκε σαν ελατήριο στην πολυθρόνα απέναντι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Γειά, ήρθα να πάρω το ηχείο για να ακούσουμε μουσική με τα παιδία στην πλατεία" είπε ο Χρήστος χωρίς να τους ρίξει ευτυχώς δεύτερη ματιά. Γιατί αν τους έριχνε θα έβλεπε τη μάνα του να προσπαθεί με κόπο να κουμπώσει διακριτικά το σουτιέν της και τον πατέρα του να σκουπίζει τα χείλια του και τότε ίσως να καταλάβαινε πως η ανωριμότητα δεν αποτελούσε αποκλειστικότητα της νεολαίας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_4.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span style="color: #e06666;"> </span> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-51331391727351846922022-09-02T12:42:00.004+03:002022-09-03T15:01:53.180+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ<p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW09ktpNzBe1Ivqqyl2YUUknY5BZixL3yYO7JQqIIl0Mk0qWHAq_S2XIT3ZwaVkIAy2nAEkF_jklub1eT-Q2a4bWJ7LCBN1iJzTrsjnZcaviJIxbGt_LI-ctIOXun8ZNA_f6wiEQM8k8zfa3HELG1R_mg0H07EMiHdNBoxaff3LgKmkmJgj2GsgbDX/s768/metro-stasy-768x576-1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="768" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW09ktpNzBe1Ivqqyl2YUUknY5BZixL3yYO7JQqIIl0Mk0qWHAq_S2XIT3ZwaVkIAy2nAEkF_jklub1eT-Q2a4bWJ7LCBN1iJzTrsjnZcaviJIxbGt_LI-ctIOXun8ZNA_f6wiEQM8k8zfa3HELG1R_mg0H07EMiHdNBoxaff3LgKmkmJgj2GsgbDX/s320/metro-stasy-768x576-1.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /> </span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-<span>Συγνώμη που άργησα ρε φίλη, δεν μπορείς να φανταστείς τι τρομάρα έφαγα! Εκεί που πηγαίναμε μια χαρά και ότι είχαμε περάσει τον σταθμό της Πανόρμου, το μετρό σταμάτησε απότομα, εκεί μέσα στο σκοτεινό τούνελ. Επί μισή ώρα μας είχαν κυριολεκτικά και μεταφορικά στα σκοτάδια. Κανένας δεν μας ενημέρωνε τι είχε συμβεί. Και όταν επιτέλους το μετρό άρχισε να κινείται, αντί για μπροστά πήγαινε πίσω! Μόλις μπήκαμε ξανά στον σταθμό της Πανόρμου μας ενημέρωσαν από τα μεγάφωνα πως κάτι είχε συμβεί στον σταθμό των Αμπελοκήπων και πως θα υπήρχαν καθυστερήσεις. Εκεί ήταν που άκουσα πως κάποια τρελή είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει από κάποιους άλλους που το συζητούσαν. Τότε ανέβηκα επάνω και σε πήρα τηλέφωνο γιατί σήμα γιοκ εκεί κάτω, είπε χωρίς ανάσα η Λίτσα.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν πειράζει ρε Λιτσάκι, την καθησύχασε η Μαργαρίτα που ακόμα ήταν λίγο ταραγμένη από όλα όσα είχαν προηγηθεί.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Προλαβαίνεις να πιούμε έναν καφέ στα γρήγορα; ρώτησε παρατηρώντας τη φίλη της που έμοιαζε αναψοκοκκινισμένη από τη ζέστη μάλλον.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δυστυχώς όχι. Άσε που θα πάθουν τα νεύρα μου. Τρείς έχω πιεί από το πρωί, εξήγησε λίγο ενοχικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν πειράζει, είπε η Λίτσα που άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα φάκελο, τον οποίο στη συνέχεια έδωσε στη Μαργαρίτα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω... Με σώζεις κυριολεκτικά. Πιστεύω μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου να στα έχω επιστρέψει, ψέλλισε παίρνοντας τον φάκελο προσπαθώντας ταυτόχρονα να συγκρατήσει τα δάκρυα που ανέβαιναν στα μάτια της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σώπα! Δεν θέλω μαλακίες! Και εσύ θα το έκανες για μένα αν μπορούσες. Δεν φταις εσύ Μαργαριτάκι που σε πάει όπως σε πάει. Δεν βλέπεις τα συνολικά χάλια μας; Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε ανάθεμα τον Πούτιν και την ενεργειακή κρίση μου μέσα, την παρηγόρησε αγκαλιάζοντας τη σφιχτά και αυτή η αγκαλιά έκανε τη Μαργαρίτα να ξεσπάσει πλέον σε κανονικά κλάματα. Μόλις τα δάκρυα σταμάτησαν και ηρέμησε, απομακρύνθηκε από την αγκαλιά της Λίτσας και άρχισε να ψάχνει για ένα χαρτομάντιλο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Τι έχεις εσύ όμως; Πέρα από τα γνωστά. Αυτά τα ξέρω. Δεν συνηθίζεις να κλαις, πόσο μαλλον μες τη μέση της πλατείας Συντάγματος και σε ξέρω σχεδόν σαράντα χρόνια. Έγινε τίποτα καινούργιο; Ο ακατανόμαστος σου έκανε τίποτα άλλο; τη ρώτησε και την τράβηξε μαλακά σε ένα παγκάκι που μόλις είχε αδειάσει από θαύμα δίπλα τους, καθίζοντας την.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Χρειάζεται να μου κάνει και κάτι καινούργιο για να κλάψω; Δεν φτάνουν όλα όσα έχει κάνει ήδη; Κουράστηκα ρε Λίτσα. Κουράστηκα να παλεύω και τίποτα να μην αλλάζει. Έχω και τον Χρήστο στην εφηβεία, μια κινητή αντίδραση είναι σε ό,τι του πω. Ώρες ώρες νιώθω η απόλυτη αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. Ζωή είναι αυτή; Πόση υπομονή πιά... </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Γι' αυτό σου λέω βρες ένα γκομενάκι μικρότερο να ξελαμπικάρεις, να ανανεωθείς! Νέα γυναίκα είσαι!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Θείτσα! Μια μικρή με αποκάλεσε θείτσα σήμερα! Τι νέα γυναίκα μου λες εσύ...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Έλα Μαργαρίτα, κομπλιμέντα ψαρεύεις τώρα! Πιπινάκια είμαστε. Ξέρεις τι πέραση έχουμε στους 20-30; Αλλά που να ξέρεις εσύ! Μόνο δουλεία είσαι! Μωρέ ας ήμουν εγώ στη θέση σου και κάθε βράδυ και άλλον θα κρεβάτωνα. Έχουμε και όνομα να ξέρεις! Milf μας λένε, ρώτα με τι σημαίνει, είπε πονηρά</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Τί σημαίνει;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Mothers i like to fuck!, είπε αργά και δυνατά η Λίτσα και η Μαργαρίτα δεν μπόρεσε να μην ξεραθεί στα γέλια με τη φίλη της. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Πανάθεμα σε! Μακάρι να είχα το μυαλό και την ενέργεια Λίτσα, αλλά ειλικρινά νιώθω τόσο κουρασμένη που το μόνο που θέλω είναι δέκα μέρες διακοπές... Αν και κάτι περίεργο συνέβη όσο σε περίμενα, δήλωσε αινιγματικά κάνοντας τη φίλη της να την κοιτάξει ερωτηματικά περιμένοντας επεξηγήσεις.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Γνώρισα έναν Βίκινγκ! Ε</span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">δώ στο Σύνταγμα, συνέχισε και πλέον η Λίτσα την κοιτούσε με καθαρή ανησυχία.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Αχ τη χτύπησε η ζέστη... Βίκινγκ στο Σύνταγμα λέει. Να σε πάω σε κανένα νοσοκομείο; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σοβαρά μιλάω! Έναν Βίκινγκ δυο μέτρα, με μάτια στο χρώμα του πάγου!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ο Ράγκναρ πάντως τάπα ήταν το μανάρι μου. Που τον φάγανε άδοξα οι αλήτες...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Τι τάπα ρε, 1.88 ήταν!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σοβαρά; Φαντάσου πόσο ψηλοί ήταν οι άλλοι που μου φαινόταν κοντός!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Λίτσα σοβαρά, θα συζητήσουμε για το ύψος του Ράγκναρ τώρα;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Όχι, όχι, σόρρυ. Πες για τον Βίκινγκ σου, ξέρασε τα όλα! </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Βασικά δεν είναι "μου". Πιασμένος είναι, παντρεμένος απ' ότι φρόντισε να με ενημερώσει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Πάρτα από την αρχή, μπερδεύτηκα!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μαλακίες μωρέ. Εδώ που σε περίμενα ήταν ένας τύπος που καθόταν δίπλα μου. Ξένος. Πιάσαμε την κουβέντα, ο Θεός να την κάνει κουβέντα, και ήπιαμε έναν πολύ γρήγορο καφέ. Αυτός ήταν ο τρίτος καφές.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Στο ζουμί Μαργαρίτα! Στην έπεσε;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Παντρεμένος σου λέω, ξένος σου λέω, θες και άλλα;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Το παντρεμένος με αφήνει παγερά αδιάφορη. Αν κρίνουμε από τους δικούς μας παντρεμένους... Ξένος; Από που; Κάπου κοντά;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ναι μωρή, εδώ από δίπλα! Βίκινγκ σου λέω! </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σουηδός;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σουηδοί είναι οι Βίκινγκς; Άρα μαλακίες μου έλεγε, αφού η μάνα τους ήταν Σουηδή τότε είναι όντως μισός Βίκινγκ!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Λύσσα κακιά με τους Βίκινγκς, ανάθεμα την ώρα που μοιράστηκα μαζί σου τη συνδρομή μου στο νέτφλιξ! Από που είναι παιδάκι μου;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ισλανδία.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μάλιστα. Και;;;;;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Τι και ρε Λίτσα; Μετά βίας συνεννοηθήκαμε. Αυτός μιλούσε αγγλικά καλύτερα από μένα. Έπρεπε να ακούσεις τις κοτσάνες που πετούσα. Μέσα στο μυαλό μου βέβαια μου ακουγόντουσαν σωστά, αλλά μόλις τα ξεστόμιζα... Λίγα πράγματα είπαμε. Αν κατάλαβα καλά δέκα μέρες είναι στην Ελλάδα. Για κάποια δουλειά έχει έρθει. Παντρεμένος είναι όπως σου είπα. Ε αυτά, μέσες άκρες.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Εσύ τον ρώτησες αν είναι παντρεμένος;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Όχι φυσικά! Μόνος του το είπε. Με ρώτησε και εμένα, αλλά άντε τώρα να εξηγήσω εγώ τι ακριβώς είμαι. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σε γούσταρε! Σου ζήτησε και τηλέφωνο;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Βλακείες λες! Όχι, δεν μου ζήτησε τηλέφωνο, email μου ζήτησε...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Σε γουστάρει!!! Αχ τρελαίνομαι!!!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Λίτσα συντονίσου! Πρώτον ο άνθρωπος μπορεί να μου είπε ότι είναι παντρεμένος για να μην σχηματίσω λανθασμένη εντύπωση. Δεύτερον σου είπα είναι Ισλανδός και προφανώς θα γυρίσει στην Ισλανδία! Και τρίτο και βασικότερο όλων, ακόμα και να ξεπεράσουμε τα δύο αυτά δεδομένα, πως με κόβεις; Εδώ μόλις πήρα δανεικά από εσένα για να πληρώσω τη ΔΕΗ, μην μου κόψουν το ρεύμα, πιστεύεις πως έχω την οικονομική δυνατότητα να μπλέξω με κάποιον στην άλλη άκρη της Ευρώπης; Δεν έχω την πολυτέλεια για τόσο ακριβές ξεπέτες!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Εσύ συντονίσου! Πρώτον το ότι είναι παντρεμένος δεν μου λέει τίποτα. Σάμπως ψάχνεις άντρα για γάμο; Δεύτερον αφού είναι εδώ δέκα μέρες, μπορεί να κάτσει άλλες τόσες που φτάνουν και περισσεύουν για να ξεχαρμανιάσεις επιτέλους! Και τρίτον μπορεί να είναι βαθύπλουτος και να λύσεις όλα τα προβλήματα σου μαζί! Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια! </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">- Αχ δεν το πιστεύω ότι κάνουμε αυτή τη σουρεαλιστική συζήτηση... Οι πιτσιρίκες καλή μου γυναίκα βρίσκουν sugar daddy, όχι οι σιτεμένες! Και ευχαριστώ ρε φίλη που με έχεις και για αντροχωρίστα και για τσούλα! </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Έλα συντηρητικές κρυάδες. Μην μου το παίζεις εμένα άσπιλη παρθένα. Λες και δεν βλέπεις τι γίνεται τριγύρω σου! Η μονογαμία είναι πιο σπάνια και από την καρέτα καρέτα και στην τελική αν εκείνος δεν έχει πρόβλημα, εσύ γιατί να έχεις καλή μου; Όσο για το τσούλα, θα ίσχυε αν του καθόσουν μόνο για τα λεφτά πράγμα που δεν ισχύει στην περίπτωση μας, γιατί εσύ προφανώς γοητεύτηκες από τον Βίκινγκ σου!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Πολύ το προχωρήσαμε το σενάριο. Εντάξει Λιτσάκι, σου υπόσχομαι πως αν είναι μεγιστάνας του πλούτου και πέσει στα πόδια μου να του κάτσω! Ευχαριστημένη;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Καλά κορόιδευε, αλλά αυτός θα στείλει email! Εγώ το κόβω το κεφάλι μου!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Τέλος πάντων ωραία η μπουρδολογία, αλλά εμένα με καίνε τα πόδια μου από την ορθοστασία. Καλύτερα να γυρίσω σπίτι, να κάνω ένα μπάνιο και να ξεραθώ στον ύπνο γιατί αύριο θα βαρέσω δωδεκάωρο. Πω πρέπει να μαγειρέψω κιόλας, να βάλω και ένα πλυντήριο. Λίτσα όπως βλέπεις η πραγματικότητα απέχει έτη φωτός από τη φαντασίωση που μόλις έστησες, είπε μελαγχολικά και αγκάλιασε ακόμα μια φορά τη φίλη της με ευγνωμοσύνη που την ξελάσπωνε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Ακολούθησαν οι συνηθισμένοι αποχαιρετισμοί με υποσχέσεις και από τις δύο μεριές πως σύντομα θα βρισκόντουσαν για περισσότερες ώρες. Υποσχέσεις που και οι δύο ήξεραν πως δύσκολα θα τηρούνταν. Από τότε που η Λίτσα είχε παντρευτεί και είχε μετακομίσει με την οικογένεια της κάπου κοντά στην Κατεχάκη πριν από πέντε χρόνια, βλέπονταν σπάνια. Λίγο το μικρό της ηλικίας της κόρης της Λίτσας, λίγο η απόσταση και οι υποχρεώσεις, τις είχαν απομακρύνει. Αρχικά της είχε θυμώσει που είχε πάει και είχε μετακομίσει στην άλλη άκρη της Αθήνας. Για την Μαργαρίτα, η Λίτσα από την πρώτη δημοτικού ήταν η πιο κοντινή της φίλη. Η μόνη που δεν δίσταζε να πει ακόμα και την πιο "κακή" σκέψη της αφιλτράριστη, χωρίς να φοβάται την κριτική. Ήταν περισσότερο αδελφή και λιγότερο φίλη. Σε εκείνη είχε τρέξει με τον Χρήστο πέντε χρονών να κρέμεται από το χέρι της να βρει καταφύγιο εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη που είχε αποφασίσει πως ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι με τον γάμο της. Σε εκείνη είχε εξομολογηθεί τη μαλακία που είχε κάνει ένα χρόνο μετά με τον Γιάννη. Εκείνη την είχε βοηθήσει να βρει τη δουλειά που τώρα έκανε. Πάντα η Λίτσα ήταν εκεί για εκείνη, γι' αυτό όσο και να τη θύμωνε που είχε πάει να μείνει τόσο μακριά, χαιρόταν που η φίλη της, που δεν είχε περάσει και εκείνη λίγα με τους άντρες, είχε βρει έναν άνθρωπο να την αγαπάει. Ήταν καλός άντρας ο Νίκος και λίγο πριν τα σαράντα την είχε κάνει και μάνα, το μόνο που πραγματικά λαχταρούσε η Λίτσα από κοριτσάκι. Χάθηκε όμως να είχε σπίτι λίγο πιο κοντά και αυτός, σκέφτηκε μελαγχολικά καθώς κουνούσε το χέρι της στην Λίτσα που στεκόταν στην απέναντι αποβάθρα λίγο πριν το μετρό μπει ανάμεσα τους και τη χάσει από το οπτικό της πεδίο. </span></p><p><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy_3.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p><p><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-87338296201445402542022-09-01T12:36:00.007+03:002022-09-03T17:31:55.307+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9JhDYmzfsxCXQbb4U7s57IzF5CpDyZ6M_vO1oZLLzYzmCavEQr-ZIgOq5pz_iqutDPQdksP55f_oGlLvmQ8OsAhUlRHL6phRno9Oy1Vc0XeKUj0Ujh-oDrQvWaFCCyhfrAiIweTcDuZ4vA2s5UvXZqegf8sxVZcTvZAUiVoPid8zc5PXyrdpYg4eK/s450/117711341-summer-drink-iced-coffee-in-a-glass-and-ice-coffee-with-cream-in-a-tall-glass-surrounded-by-ice-on-w.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="450" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9JhDYmzfsxCXQbb4U7s57IzF5CpDyZ6M_vO1oZLLzYzmCavEQr-ZIgOq5pz_iqutDPQdksP55f_oGlLvmQ8OsAhUlRHL6phRno9Oy1Vc0XeKUj0Ujh-oDrQvWaFCCyhfrAiIweTcDuZ4vA2s5UvXZqegf8sxVZcTvZAUiVoPid8zc5PXyrdpYg4eK/s320/117711341-summer-drink-iced-coffee-in-a-glass-and-ice-coffee-with-cream-in-a-tall-glass-surrounded-by-ice-on-w.webp" width="320" /></a></div><br /><span style="font-family: verdana;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Πόσα χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχε πιεί καφέ με έναν άγνωστο; Τόσα πολλά που δεν μπορούσε καν να θυμηθεί. Τα τελευταία άλλωστε δέκα χρόνια η ζωή της είχε επιβιβαστεί στην ταχεία με την επωνυμία "επιβίωση" που κανένα περιθώριο δεν άφηνε για τέτοιες αυθόρμητες και ενδεχομένως κουτές παρορμήσεις. Να τώρα όμως, που με τον υδράργυρο να βαράει κόκκινο και τον ιδρώτα να τρέχει στην πλάτη της, ετοιμαζόταν να πιεί καφέ με έναν εντελώς άγνωστο, που σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν κιόλας. Εξαιρετικά! Πως σκατά είχε μπλέξει έτσι; Μήπως είχε πάθει ηλίαση; Και γιατί την οδηγούσε σε αυτές τις χαζές καφετέριες στο πλάι της πλατείας; Πρώτον έβραζε ο τόπος και εκεί και δεύτερον θα τους έπιαναν τον κώλο για έναν καφέ που δεν θα πινόταν! Ζύγισε λίγο το ενδεχόμενο να αποδεχτεί την χαζή επιλογή που ετοιμαζόταν εκείνος να κάνει, με το ενδεχόμενο να προσπαθήσει να του εξηγήσει κάπως πως δεν άξιζαν τα μαγαζιά αυτά. Στο τέλος όμως νίκησε η λογική και αποδέχτηκε πως θα έπινε ένα νερόπλυμα που θα στοίχιζε στην καλύτερη πέντε με έξι ευρώ, αποχαιρετώντας το όνειρο ενός κλιματιζόμενου χώρου. Μόλις εκείνος διάλεξε ένα τραπέζι, ευτυχώς κοντά στον ανεμιστήρα υδρονέφωσης, του έκανε ένα νόημα με το χέρι της δείχνοντας προς το μαγαζί φωνάζοντας δυνατά "toilet" λες και ο άνθρωπος ήταν κουφός. Εκείνος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το γέλιο του αυτή τη φορά και εκείνη ντροπιασμένη του γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται. Σε όλη τη διαδρομή προς την τουαλέτα σιχτίριζε τον εαυτό της που δεν είχε ακούσει τη μάνα της και δεν είχε πάρει ποτέ το γαμημένο το lower στα αγγλικά, λες και αν το είχε πάρει θα μπορούσε να μιλήσει καλύτερα αγγλικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Η μπόχα της τουαλέτας, παρά την προστασία της μάσκας, την έπιασε από την κορυφή της στενής σκάλα που έπρεπε να κατέβει, οιωνός όχι και τόσο ενθαρρυντικός γι' αυτό που θα την περίμενε στο τέλος της. Παραδόξως όμως ο χώρος της τουαλέτας αποδείχθηκε να μην είναι τόσο χάλια, όσο προμήνυε η οσμή. Μάλλον είχε να κάνει περισσότερο με τις παμπάλαιες αποχετεύσεις και λιγότερο με την καθαριότητα. "Ευτυχώς Παναγία μου", αναφώνησε και μπήκε βιαστικά. Βγαίνοντας κοντοστάθηκε στον νιπτήρα να πλύνει τα χέρια της και μόνο όταν σήκωσε το κεφάλι της αναζητώντας λίγο χαρτί, πρόσεξε το είδωλο της στον καθρέφτη και πάγωσε. Τα μαλλιά της ιδρωμένα είχαν ξεφύγει από τη αλογοουρά που τα είχε πιασμένα και είχαν κολλήσει στο πλάι του λαιμού της. Το πρόσωπο της, όσο φαινόταν τουλάχιστον, γυάλιζε λες και το είχε πασαλείψει με λάδι. Η μαύρη μπλούζα κάτω από τις μασχάλες της είχε δύο μεγάλες στάμπες που πρόδιδαν πόσο ιδρωμένη ήταν και το χρώμα της, το χρώμα της ήταν ένα χρώμα που μόνο υγεία και ευεξία δεν πρόδιδε. Δεν ήταν να απορείς που ο άνθρωπος είχε πάει να της φέρει νερό και που την είχε προσκαλέσει για έναν παγωμένο καφέ. Αυτός μάλλον νόμιζε πως ήταν ένα βήμα πριν το επεισόδιο θερμοπληξίας. Βιαστικά, έβγαλε τη μάσκα μορφάζοντας με τη μυρωδιά που βίαια εισερχόταν πλέον αφιλτράριστη στα ρουθούνια της, και έπλυνε το πρόσωπο της. Με λίγο χαρτί το σκούπισε και παίρνοντας λίγο ακόμα χαρτί σκούπισε και τις μασχάλες της. Με τα δάχτυλα της προσπάθησε να χτενίσει τα μαλλιά της πιάνοντας τα με το λαστιχάκι σε μια νέα χαμηλή αλογοουρά. Παίρνοντας γρήγορα στροφές προσπάθησε να θυμηθεί τι μπορεί να είχε μέσα στη τσάντα της που θα έσωζε έστω και λίγο από την αξιοπρέπεια της. Κάπου καταχωνιασμένο στο πάτο της τσάντας βρήκε ένα βάλσαμο για τα χείλι που είχε ένα ροζ χρώμα. Το πέρασε από τα χείλια της και έβαλε λίγο στα μάγουλα της τρίβοντας τα μπας και έπαιρναν ένα πιο υγιές χρώμα. Ύστερα έβγαλε ένα μικρό μπουκαλάκι με το άρωμα τύπου που είχε μαζί της και έριξε πάνω της δυο ψεκασμούς. Το ήξερε πως χειρότερο μείγμα από τον ιδρώτα με το το άρωμα δεν υπήρχε, αλλά στην περίπτωση της πόσο χειρότερη από όσο ήταν ήδη η κατάσταση θα μπορούσε να γίνει. Άλλωστε το άρωμα που είχε πάρει αυτή τη φορά υποτίθεται ότι ήταν αντίγραφο ενός πολύ ακριβού αρώματος που μύριζε καλοκαίρι και δροσιά, γι' αυτό άλλωστε το είχε επιλέξει και όχι γιατί ήταν αυτουνού του Jon Malone. Βασικά δεν ήταν του Jon Malone, της Βιβής ήταν που είχε το μαγαζί με τα αρώματα τύπου δίπλα στο σπίτι της και που επέμενε να θέλει να την πείσει πως ο Jon Malone ήταν για την ακρίβεια η Jo Malone. Λες και θα έβγαζε ποτέ λογικός άνθρωπος το κορίτσι του Jo. Ποσώς την απασχολούσε βέβαια αν ήταν γυναίκα ή άντρας ο άνθρωπος που είχε εμπνευστεί αυτό το άρωμα. Εκείνη ήξερε πως χρόνια είχε να μυρίσει κάτι τόσο όμορφο, γι' αυτό και είχε υποκύψει αγνοώντας τις αφραγκιές της και το είχε αγοράσει. Τι ψυχή είχαν 8 ευρώ, δεν θα την έσωζαν, και αυτό το άρωμα μύριζε...μύριζε πρασινάδα μετά τη βροχή και ροδάκινα! Σίγουρη πως δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να μπορούσε να κάνει για να γίνει πιο άνθρωπος, έριξε το μπουκαλάκι πάλι μέσα στην τσάντα της και ξεκίνησε για να επιστρέψει στο τραπέζι της και την αποπνικτική ζέστη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έκπληκτη διαπίστωσε μόλις έφτασε πως ο ψηλέας δεν είχε κουνηθεί εκατοστό από εκεί που τον είχε αφήσει. Κάθισε ήσυχα και πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε ο σερβιτόρος βιαστικός πλησίασε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">- One iced americano, please and for the lady...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εκείνην είχε πει lady; Πολλή πλάκα είχε ο τυπάκος!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Έναν φραπέ μέτριο με γάλα, πρόσθεσε προσπαθώντας να καταπνίξει το γέλιο που της προξενούσε η αναφορά στο άτομο της ως lady. Ο σερβιτόρος βαρύθυμος σημείωσε την παραγγελία τους και απομακρύνθηκε το ίδιο βιαστικά όσο είχε εμφανιστεί. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Hilmar, είπε και της πρότεινε το χέρι του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μαργαρίτα, είπε εκείνη πιάνοντας το διστακτικά.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μagarita?</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-No, Μα ργα ρί τα ! ξαναείπε προφέροντας αργά αργά τις συλλαβές. Κοιτώντας όμως το μπερδεμένο του ύφος, είπε να τον γλιτώσει από το μαρτύριο του ονόματος της</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Χέστο, Ρίτα, λέγε με Ρίτα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Rita, nice to meet you Rita. Forgive my english, απολογήθηκε αφήνοντας επιτέλους το χέρι της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μας δουλεύεις ρε Χιλμάρ; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Hilmar, επανέλαβε αυτός.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-ΟΚ Χίλμαρ.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ι don't speak Greek, sorry. Only efkaristo, parakalo... A and malakas.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ωραία και γαμώ τις συνεννοήσεις θα κάνουμε. Me little english, very very little. Where are you from; τόλμησε να ρωτήσει για ακόμα μια φορά τη στιγμή που ο σερβιτόρος ακουμπούσε τους καφέδες τους στο τραπέζι.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Wait, μουρμούρισε και άρχισε να ψάχνει κάτι στο κινητό του. From here, Iceland Reykjavik, είπε μόλις το βρήκε και της έδειξε στον χάρτη την Ισλανδία.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ισλανδός είσαι καλέ; Και πως σκατά βρέθηκες από εκεί πάνω εδώ κάτω μάνα μου που βράζει ο τόπος;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-What;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-I say, Iceland too far! How you here;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-For business. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μάλιστα, για τι άλλο... Στην υγεία σου ρε Xίλμαρ και welcome to Greece!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Εfkaristo Rita! είπε και ήπιε μερικές γουλιές από τον καφέ του αφήνοντας μια αμήχανη σιωπή να πέσει ανάμεσα τους, κάνοντας τη Μαργαρίτα να αρχίσει να παίζει νευρικά με το χάρτινο καλαμάκι του φραπέ της που σε λίγη ώρα θα είχε γίνει παπάρα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-How old are you? τον άκουσε να τη ρωτάει και εξεπλάγη που με τόση αμεσότητα, χωρίς φίλτρο, ρωτούσε μια μεσήλικη γυναίκα έτσι ευθέως την ηλικία της. Αν του απαντούσε τι θα ρωτούσε μετά; Πόσα κιλά ήταν; Σκασίλα της βασικά, λες και θα τον ξανάβλεπε. Δε πα να ρωτούσε ότι ήθελε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Forty-five. You;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Forty-seven.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Same age, old people, είπε χαμογελώντας κάνοντας και εκείνον να χαμογελάσει.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Married; συνέχισε εκείνος την ανάκριση. Καλύτερα να ρωτούσε κιλά, σκέφτηκε η Μαργαρίτα. Άντε τώρα να εξηγήσει τι σκατά ήταν.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Νοt married.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Single;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Not single, είπε και είδε το μπερδεμένο του ύφος</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Divorced; Widowed; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-No και no, μισό είπε και έβγαλε το κινητό από την τσάντα της για να ψάξει να βρει πως σκατά έλεγαν στα αγγλικά το μπερδεμένη κατάσταση. "It is complicated" αναφώνησε όταν το βρήκε χαρούμενη που είχε βρει επιτέλους τη λέξη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ι am married, είπε εκείνος και εκείνης το κινητό κόντεψε να της πέσει από τα χέρια. Ο τυπάκος δεν παιζόταν. Από την μια ήταν ειλικρινέστατος και αυτό του το αναγνώριζε, από την άλλη γιατί παντρεμένος άνθρωπος τη φλέρταρε; Ή μήπως δεν τη φλέρταρε και απλά ξεκαθάριζε ο άνθρωπος τη θέση του να μην γίνει καμία παρεξήγηση; Μάλλον το δεύτερο. Αχ βρε ηλίθια, πανάθεμα σε που νόμιζες ότι σε φλερτάρει κιόλας ο Βίκινγκ... Οι Βίκινγκς άραγε να ήταν από την Ισλανδία; Μήπως από τη Σουηδία;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Vikings are Icelanders; ρώτησε αγνοώντας το σχόλιο του περί οικογενειακής κατάστασης.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-You are funny Rita. You make me laugh. No Vikings were not Icelanders, είπε χαμογελώντας.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-You tall like a Viking! συνέχισε εκείνη απτόητη. Τόσες σεζόν Βίκινγκς δεν θα πήγαιναν χαμένες. Πότε άλλοτε θα έβρισκε ευκαιρία να μιλήσει με κάποιον για τη Βαλχάλλα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-I am just tall, not a Viking. My mother was Swedish and my father was Icelander. Both very tall. So me and my brother came out also tall, σχολίασε πίνοντας την τελευταία γουλιά από τον καφέ του που τον είχε κατεβάσει σαν σφηνάκι. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Κρίμα... δεν πειράζει εγώ θα λέω πως γνώρισα ένα Βίκινγκ.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-What;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Nothing, nothing... είπε και τον κοίταξε πιο προσεκτικά θαυμάζοντας πως ένας τόσο βόρειος άνθρωπος δεν είχε ούτε μια σταγόνα ιδρώτα στο πρόσωπο του με τέτοια ζέστη.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Do you have an email; τη ρώτησε μπερδεύοντας τη για ακόμα μια φορά. Tι σκατά το ήθελε το email της;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Of course, απάντησε εκείνη για να μην φανεί απαρχαιωμένη ελπίζοντας να ήταν από μια μεριά εκεί η miss Poppi η δασκάλα της στα αγγλικά να τη θαυμάσει. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Can i have it; συνέχισε ανοίγοντας το σημειωματάριο στο κινητό του.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Why; δεν άντεξε να μην τον ρωτήσει και ας φοβόταν πως ίσως να μην της άρεσε αυτό που θα της απαντούσε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Honestly, i don't know! Ι enjoyed your company. You are the only friend i made in Greece and i have been here ten days now, της απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια για ακόμα μια φορά και εκείνη που είχε καταπατήσει κάθε λογική εκείνο το απόγευμα έπιασε το κινητό του και άρχισε να γράφει το email της που άλλωστε σπάνια το χρησιμοποιούσε. Σιγά μην επικοινωνούσε. Δεν υπήρχε λόγος να είναι αγενής. Δεν είχε προλάβει να τελειώσει όταν το δικό της κινητό άρχισε να χτυπάει. Αλαφιασμένη λες και την είχαν πιάσει να κάνει σκανδαλιά, ολοκλήρωσε τη διεύθυνση και σήκωσε το κινητό της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">"Έλα, που είσαι; Έφτασες; Έρχομαι, σε πέντε λεπτά είμαι εκεί!" είπε στη Λίτσα και σηκώθηκε από την καρέκλα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Μy friend is here. I have to go, ψέλλισε και έκανε την κίνηση να βγάλει χρήματα για τον καφέ της.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Please, της είπε εκείνος και με το χέρι του απομάκρυνε μαλακά το δικό της από την τσάντα κλείνοντας το μέσα στο δικό του. Ο Βίκινγκ ήθελε να την κεράσει τον καφέ. Ας ήταν. Το χέρι όμως γιατί δεν το άφηνε; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Τhank you, είπε και έκανε να το τραβήξει, εκείνος όμως το έπιασε και το φίλησε με έναν ιπποτισμό που εκτός από εξωφρενικά παλιομοδίτικός, έμοιαζε και ηρωικά ριψοκίνδυνος με τον covid να σέρνεται εκεί έξω. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Parakalo Rita, της απάντησε καθώς απομάκρυνε τα χείλη του, χαϊδεύοντας με την ανάσα του το χέρι της που παρέμενε εγκλωβισμένο στο δικό του. Θέλοντας να σπάσει την περίεργη αυτή φυσική επαφή που δεν έμοιαζε να έχει καμία, μα καμία λογική, τράβηξε απότομα το χέρι της και λίγο παραζαλισμένη του γύρισε την πλάτη και του φώναξε ένα bye που πολύ αμφέβαλλε αν θα το είχε ακούσει έτσι που έτρεχε σαν κυνηγημένη μακριά από τον παντρεμένο Ισλανδό που ανάθεμα και αν ήξερε τι σκατά ήθελε από εκείνη. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/sugar-daddy.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: verdana;"> </span><span style="font-family: verdana;"> </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> </span></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-13044489103272295312022-08-31T18:07:00.024+03:002022-09-02T12:39:06.992+03:00"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ <p></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br /></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2gJIc0nOruKs6LPf_w-IrB5eJPROxKredOjtMFpPoYckY2COqKklEMvCd_pOUTAhtty8uqe3wL0bNE2Tg3JX4vW63tLTBxR-24xuj1zRgTUD5c_OsoV1MwnwTmXA-3gXXdQoWnAGjxsV0LGr9RCWY0lh9jIncMe3_XQ5z8ZwR1Z4o267UhdsWWbud/s700/SIN.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="700" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2gJIc0nOruKs6LPf_w-IrB5eJPROxKredOjtMFpPoYckY2COqKklEMvCd_pOUTAhtty8uqe3wL0bNE2Tg3JX4vW63tLTBxR-24xuj1zRgTUD5c_OsoV1MwnwTmXA-3gXXdQoWnAGjxsV0LGr9RCWY0lh9jIncMe3_XQ5z8ZwR1Z4o267UhdsWWbud/s320/SIN.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br />
</p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span><span>Η
πλατεία Συντάγματος έβραζε κανονικά.
Όρκο θα έπαιρνε πως ο υδάτινος αχνός,
που το </span><span>συντριβάνι</span><span> έβγαζε, δεν ήταν μικρά
σταγονίδια νερού, αλλά νερό που
εξατμιζόταν. Κάτι τέτοιο βέβαια θα
προϋπέθετε ανατροπή της θερμοδυναμικής
αρχής πως το νερό βράζει και εξατμίζεται
στους 100 βαθμούς Κελσίου, αλλά ποιος
χέζει τη φυσική και τους νόμους της.
Εκείνη ένιωθε πως αν δεν έβρισκε λίγη
σκιά άμεσα, η ίδια θα έλιωνε και θα
εξατμιζόταν, εκεί ανάμεσα στα περιστέρια
που σαν απτόητοι αναστενάρηδες, έκοβαν
ανενόχλητα βόλτες κουτσουλώντας το
σύμπαν τσιμπώντας ταυτόχρονα τα
σουσάμια του κουλουρτζή παραδίπλα. Με
μια γρήγορη ματιά σάρωσε τα λιγοστά
παγκάκια περιμετρικά της πλατείας που
είχαν σκιά και απογοητευμένη διαπίστωσε
πως όλα ήταν ασφυκτικά κατειλημμένα. Covid και κουραφέξαλα! Ο ένας πάνω στον
άλλο ήταν. Ξεπλυμένοι γαλακτεροί
τουρίστες με σανδάλια στα πόδια και
κινητά στα χέρια καταλάμβαναν τον λίγο
σκιερό χώρο. Δεν ήταν ρατσίστρια προς
Θεού, κουρασμένη ήταν, απογοητευμένη
ήταν, μουσκεμένη από τον ιδρώτα ήταν
και το μόνο που ήθελε ήταν να πάει να
χωθεί σε έναν κλιματιζόμενο χώρο μήπως
μπορέσει και ανασάνει. Και αυτή η
χριστιανή που στα κομμάτια ήταν; Η ώρα
κόντευε τρεις και μισή και εκείνη ακόμα
να φανεί. Ανάθεμα την ανάγκη της και
ανάθεμα τον Αύγουστο και τους καύσωνες
του. </span></span>
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br />
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Διστακτικά
επιθεώρησε ξανά τον χώρο και εντόπισε
ένα μικρό άνοιγμα δίπλα από ένα δέντρο
που είχε λίγη σκιά. Ένας ψηλός τύπος με
γυαλιά ηλίου και καλοκαιρινό κουστούμι
χειρονομούσε και μιλούσε στο τηλέφωνο
δεξιά του δέντρου αφήνοντας ένα μικρό
άνοιγμα. Μάσκα δεν φορούσε φυσικά, σιγά
μην φορούσε! Δυσανασχετώντας έβαλε τη
δική της μάσκα και αποφασιστικά πλησίασε
και χώθηκε δίπλα του διεκδικώντας με
πείσμα μια θέση στη σκιά. Τα πόδια της
την πέθαιναν από την ορθοστασία. Καψόνια
της έκανε η Λίτσα αφήνοντας την να
περιμένει τόση ώρα. Και αυτός δίπλα της
γλώσσα δεν έβαζε μέσα, σκέφτηκε και
γύρισε λίγο στο πλάι ώστε να μην της
έρθει καμία σταγόνα σάλιου έτσι όπως
εκσφενδόνιζε θυμωμένα τις λέξεις. Αλλά
τι λέξεις ήταν αυτές που έβγαιναν από
το στόμα του; Σίγουρα δεν ήταν ελληνικά
και σίγουρα δεν ήταν αγγλικά. Ούτε
γαλλικά και ισπανικά έμοιαζαν να είναι.
Βαβέλ το κέντρο, απεφάνθη και χάζεψε
ένα ζευγάρι Ασιατών που με καπέλα και
φωτογραφικές στο λαιμό περνούσε εκείνη
την ώρα από μπροστά της, ζηλεύοντας λίγο
τα μαύρα, στιλπνά, ίσια μαλλιά της γυναίκας
που γυάλιζαν στον ήλιο.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br />
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>Της
πήρε λίγη ώρα να συνειδητοποιήσει ότι
ο τύπος δίπλα της είχε τερματίσει
επιτέλους την κλήση. Η γενικότερη φασαρία
που επικρατούσε δεν της είχε επιτρέψει
να το αντιληφθεί αμέσως. Μόνο όταν ένιωσε
κάποιον να την κοιτάζει κατάλαβε πως
από δίπλα οι ακαταλαβίστικες λέξεις
είχαν σταματήσει. Αδιαφορώντας γύρισε
ακόμα πιο πολύ στο πλάι προσπαθώντας
να βγει από το οπτικό πεδίο του ενοχλητικού
ξένου ψηλέα και αναζήτησε το κινητό της
μέσα στην τσάντα της για να τσεκάρει
για πολλοστή φορά την ώρα και τυχόν
χαμένες κλήσεις. 15:37 και καμία κλήση.
Προσπάθησε να καλέσει τη Λίτσα ακόμα
μια φορά, αλλά το κινητό της ακόμα έμοιαζε
να μην έχει σήμα. Αυτό σήμαινε πως κάπου
στα έγκατα του μετρό ήταν και ερχόταν.
Θα περίμενε μέχρι τις 16:00 και ύστερα θα
το έπαιρνε απόφαση και θα έφευγε. Ίσως
να είχε αλλάξει γνώμη και να μην σκόπευε
να τη βοηθήσει όπως της είχε πει νωρίτερα.
Δύσκολες εποχές άλλωστε για όλους και
κακία δεν θα κρατούσε. Ίσως μόνο λίγη
για το στήσιμο που της είχε ρίξει μέσα
στη ζέστη. </span>
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br />
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-<span lang="en-US">Excuse
me,</span> άκουσε μια φωνή με βαριά προφορά
τη στιγμή που ένα χέρι την σκουντούσε
ελαφριά στον ώμο και γύρισε εκνευρισμένη.
Ο ψηλός της έδειχνε ένα τσιγάρο και
εκείνη χρειάστηκε τρία ολόκληρα
δευτερόλεπτα για να καταλάβει ότι μάλλον
γύρευε αναπτήρα.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>-Ν<span lang="en-US">o,
no</span> του απάντησε μαλακώνοντας λίγο
το ύφος της κάνοντας ταυτόχρονα μια
αρνητική κίνηση για να του δείξει πως
δεν είχε αναπτήρα. Πως σκατά έλεγαν τον
αναπτήρα στα αγγλικά, αναρωτήθηκε καθώς
τον είδε να απομακρύνεται και να ζητάει
φωτιά από έναν ηλικιωμένο κύριο που
κάπνιζε στο παγκάκι παραδίπλα. Ωραία
μακάρι να κάτσει εκεί με τον γέρο να
καπνίσουν παρέα, γιατί το μόνο που της
έλειπε με αυτή τη ζέστη, ήταν και η βρώμα
του τσιγάρου. Φρούδες ελπίδες όμως. Πότε
είχε φανεί τυχερή για να φανεί τώρα.
Αμέσως μόλις το άναψε και ευχαρίστησε
τον γέρο επέστρεψε ξανά δίπλα της. Για
πρώτη φορά εκτίμησε τη μάσκα που φορούσε
και που εκτός από τον covid την προστάτευε
και από τους τολύπες καπνού που ένα
αμυδρό, καυτό σαν ανάσα δράκου αεράκι,
έφερνε προς το μέρος της. Σύντομα βέβαια διαπίστωσε πως η μάσκα προστάτευε μόνο την μύτη της, όχι όμως και τα μάτια της που ενοχλημένα άρχισαν να δακρύζουν. </span></span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Ι<span lang="en-US">
am so sorry,</span> ακούστηκε η περίεργα βαριά
ίδια φωνή από δίπλα και είδε το παπούτσι,
πιθανόν νούμερο 49 όπως το έκοβε, να
συνθλίβει το τσιγάρο στο πλακοστρωμένο
έδαφος μπροστά της. Κοίτα που ο ψηλέας
είχε στοιχειώδη τρόπους διαπίστωσε και
χαμογέλασε αβίαστα χωρίς να υπολογίσει
πως ο αποδέκτης του χαμόγελου δεν θα
μπορούσε να το δει. Χωρίς δεύτερη σκέψη
ο τύπος έσκυψε και μάζεψε τη γόπα και
απομακρύνθηκε προς τον κάδο απέναντι
για να την πετάξει. Και ευγενής και
οικολόγος, μάλλον τον είχε παρεξηγήσει,
κατέληξε καθώς εκείνος επέστρεφε στη
θέση του δίπλα της. Να δεις και αυτόν
κάποιος τον είχε στήσει, υπέθεσε ενώ
κάποιες φωνές παραδίπλα τράβηξαν την
προσοχή της. Ο ηλικιωμένος καπνιστής
τσακωνόταν με έναν άλλο ηλικιωμένο.
Λέξεις όπως Μητσοτάκης, ακρίβεια,
κιλοβατώρα που έπιασε ήταν αρκετές για
να καταλάβει το θέμα της συζήτησης τους.
Αναστέναξε αποκαρδιωμένη, ίσως λίγο
πιο δυνατά από όσο θα ήθελε.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>-</span><span lang="en-US">Are
you ok?</span><span> άκουσε τον τύπο από δίπλα να τη
ρωτάει και έστρεψε το βλέμμα της σε
εκείνον που είχε βγάλει να γυαλιά ηλίου
και την κοιτούσε ανήσυχος. Χωρίς τα
γυαλιά του ήταν ακόμα πιο εμφανές ότι
ήταν ξένος. Τα μάτια του είχαν ένα
περίεργο γκρι χρώμα και οι ρυτίδες γύρω
από </span><span>αυτά</span><span> πρόδιδαν ότι δεν διένυε και
την πρώτη νιότη του. Το δέρμα του, τώρα
που τα μάτια του ήταν γυμνά, έμοιαζε
λίγο πιο σκούρο από ότι της είχε φανεί
στην αρχή. Ακόμα και τα μαλλιά του που
είχαν ένα απροσδιόριστο καστανόξανθο
χρώμα έμοιαζαν περίεργα πιο σκούρα. Λες
και το χρώμα των ματιών έκανε όλα τα
υπόλοιπα φυσικά χαρακτηριστικά να
μοιάζουν πιο γήινα και λιγότερο ξεπλυμένα.
Μωρέ μπας και ήταν Ρώσος;</span></span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-<span lang="en-US">Good,</span>
είπε και σήκωσε τον αντίχειρα της για
να τονίσει το νόημα των φτωχών αγγλικών
της σε περίπτωση που ο άντρας ήταν το
ίδιο άσχετος με εκείνη.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Έκπληκτη
τον είδε να πετάγεται λες και και τον
είχε τινάξει ρεύμα, και μέσα σε κλάσματα
δευτερολέπτου το μόνο που έβλεπε πλέον
ήταν η φαρδιά πλάτη του που χανόταν
βιαστικά προς το κέντρο της πλατείας.
Πάει ο ψηλέας, σκέφτηκε λίγο απογοητευμένη
που δεν θα μάθαινε ποτέ την καταγωγή
του, τη ίδια στιγμή που μια πιτσιρίκα
με κοντό σορτσάκι, απορροφημένη στο
κινητό της έπαιρνε τη θέση του δίπλα της
φτιάχνοντας τα μαλλιά της.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">“ <span>Γεια
σας τικ τόκερς από την καρδιά της Αθήνας!
Η θερμοκρασία είναι στους 38 βαθμούς
σήμερα και είπα να σας πάρω μαζί μου σε
ένα καυτό βλογκάκι στο κέντρο της πόλης,
τι λέτε;” την άκουσε να λέει ενώ κοιτούσε
με νάζι την οθόνη λες και μιλούσε σε
κάποιον. Κανένας όμως δεν απαντούσε από
το κινητό, απεναντίας εκείνη κατσουφιασμένη
ξαναέφτιαχνε λίγο τα μαλλιά της, διόρθωνε
λίγο τη μάσκαρα που είχε τρέξει στο
αριστερό μάτι και ξανασήκωνε την οθόνη
του κινητού αλλάζοντας γωνία και
επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια. Πέντε
λεπτά αργότερα ευχήθηκε να μην ήταν
τόσο αγνώμων για τον ξένο ψηλέα, ώστε ο
Θεός να μην την είχε τιμωρήσει με τη
μικρή δίπλα που επαναλάμβανε το ίδιο
πράγμα ξανά, και ξανά, και ξανά μέχρι
μάλλον να το πετύχει όπως το ήθελε. Να
θυμόταν να ρωτήσει τον Χρήστο τι ήταν
αυτό το “τικ τόκερς” που χαιρετούσε η
μικρή με τόση θέρμη, σημείωσε στο μυαλό
της όταν κάτι παγωμένο την ακούμπησε
στο χέρι και την έκανε να αναπηδήσει. Ο
ψηλέας είχε επιστρέψει και λουσμένος
στον ήλιο της προσέφερε ένα μπουκαλάκι
νερό. Χωρίς δεύτερη σκέψη το πήρε,
κατέβασε την μάσκα της και το ήπιε
μονορούφι. Τελειώνοντας το καπάκωσε
πάλι και του χαμογέλασε με ειλικρίνεια
και ευγνωμοσύνη.</span></span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-<span lang="en-US">Thank
you,</span> του είπε και ανέβασε πάλι την
μάσκα της</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-Parakalo,
απάντησε εκείνος με την ίδια βαριά
προφορά που στα ελληνικά έμοιαζε ακόμα
πιο αστεία από ότι έμοιαζε στα αγγλικά.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-<span lang="en-US">You
Russia, </span>τον ρώτησε χωρίς να χάσει
ευκαιρία</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span lang="en-US">-For
God’</span><span lang="en-US">s</span><span lang="en-US"> sake.
No!,</span> της απάντησε και γέλασε κάνοντας
το σήμα της ειρήνης.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>-Α<span lang="en-US">merican;
</span></span>
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span lang="en-US">-No,</span>
Ι<span lang="en-US">celander,</span> είπε τη στιγμή που
η μικρή δίπλα ξεφυσούσε εκνευρισμένη
γιατί την ενοχλούσαν να συνεχίσει ότι
ήταν αυτό που έκανε.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>-Μ<span lang="en-US">e
Greece, </span>φώναξε λίγο πιο δυνατά επίτηδες
για να εκνευρίσει περισσότερο το νιάνιαρο
που νόμιζε πως η πλατεία του άνηκε. Τώρα
τι ήταν αυτό το <span lang="en-US">Icelander </span>ένας
Θεός ήξερε. Το μόνο που ήξερε εκείνη
ήταν ένα <span lang="en-US">outlander </span>που ήταν
μια σειρά στο netflix που η Λίτσα της
ζάλιζε τον έρωτα να δει γιατί ήταν
τέλεια, όπως έλεγε, με ένα μαναράκι σκέτη
κόλαση. </span>
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-<span lang="en-US">Greek</span>
θείτσα όχι<span lang="en-US"> Greece,</span> τη διόρθωσε
με αυθάδεια η πιτσιρίκα φουρκίζοντας
την ακόμα περισσότερο. Αλλά έτσι ήταν
όλα τους, γλωσσάδικα! Βέβαια η αλήθεια
είναι ότι περισσότερο την είχε θίξει
το θείτσα παρά η διόρθωση των αγγλικών
της. Άκου θείτσα! 45 χρονών στις μέρες
μας δεν είσαι θείτσα! Από την άλλη, στα
μάτια της μετά βίας 17χρονης, μάλλον
θείτσα έμοιαζε, σκέφτηκε και νευρικά
έπαιξε με το μπουκάλι που ακόμα κρατούσε
στα χέρια της αποφεύγοντας να κοιτάξει
τον<span lang="en-US"> </span>Ι<span lang="en-US">celander/</span>Ο<span lang="en-US">utlander</span>
που προφανώς θα γελούσε με την κοτσάνα
που είχε πετάξει.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">-<span lang="en-US">Would
you like an iced coffee,</span> ακούστηκε η φωνή του
άλλου απτόητη, την ίδια στιγμή που το
κινητό της άρχισε να χτυπάει μέσα από
την τσάντα της.</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>-Πόσο<span lang="en-US">
cringe!</span>σχολίασε η μικρή ενώ εκείνη έβγαζε το κινητό και απαντούσε
στην κλήση σημειώνοντας νοερά να ρωτήσει
τον Χρήστο τι σήμαινε και αυτό. </span>
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">“<span>Που
είσαι ρε Λίτσα και έχω βράσει! Τι;; Και
πότε θα ανοίξει ο σταθμός; Δεν σας λένε;;
Είναι καλά η κοπέλα; Ναι, σωστά που να
ξέρεις… Και τώρα τι θα κάνουμε; Αύριο;
Δεν μπορώ ρε Λίτσα αύριο, δουλεύω πρωί
απόγευμα μπας και βγάλω κάνα φράγκο
παραπάνω και βουλώσω καμία τρύπα. Να σε
περιμένω όσο χρειαστεί; Θα βρω τι θα
κάνω μην ανησυχείς, θα πάω να μπω σε κάνα
πολυκατάστημα με κλιματισμό, απλά πάρε
με όταν ξεκολλήσεις από την Πανόρμου.
Είσαι ψυχούλα ρε Λίτσα, τρως και εσύ
τόση ταλαιπωρία για μένα. Δεν θα το
ξεχάσω να ξέρεις θα τα πούμε από κοντά.
Φιλάκια!” είπε και τερμάτισε την κλήση.
Μα κι αυτή η κοπέλα σήμερα της ήρθε να
αυτοκτονήσει, σκέφτηκε και αμέσως
ντράπηκε για τη σκέψη που είχε κάνει. </span>
</span></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><span>-<span lang="en-US">Well,
an iced coffee? </span>ξανακούστηκε ο ψηλέας που
σχεδόν τον είχε ξεχάσει. Δεν γαμιέται,
σκέφτηκε, από το να την τρώει η ζέστη
και να ακούει την ανάγωγη μικρά να
μονολογεί τα ίδια και τα ίδια, ας έπινε
έναν καφέ με τον ψηλέα, μπας και μάθαινε
και κατά πούθε έπεφτε το χωρίο του.<span lang="en-US">
</span>Έτσι όπως πήγαινε και γνωρίζοντας
τους ρυθμούς που στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται
τέτοιες καταστάσεις, θα έπαιρνε σίγουρα
σαράντα λεπτά με μία ώρα μέχρι η Λίτσα
να καταφέρει να φτάσει Σύνταγμα.<span lang="en-US">
</span>Νοερά υπολόγισε αν τα λεφτά της την
έφταναν για έναν καφέ και το εισιτήριο
της επιστροφής και αφού βεβαιώθηκε πως
έφταναν, του έγνεψε καταφατικά εκπλήσσοντας
τη μικρή που μάλλον δεν περίμενε η
“θείτσα” να υποκύψει στον ξένο γύπα.
</span>
</span></p><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="https://puccarina.blogspot.com/2022/09/blog-post.html"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></div><p></p>puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-55506586139183930432018-07-18T21:53:00.001+03:002022-09-01T16:54:01.226+03:00Η Αλίκη στη Χώρα του Ποτέ Ποτέ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-xOqu3-p0hq4/W0-MaYsP7VI/AAAAAAAAFMM/uhrAc1RwEbk6v8h5aoPORSDw5weXPr-TQCLcBGAs/s1600/0a431b86358c647a8d9ffd2458881ece.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="374" data-original-width="495" height="482" src="https://4.bp.blogspot.com/-xOqu3-p0hq4/W0-MaYsP7VI/AAAAAAAAFMM/uhrAc1RwEbk6v8h5aoPORSDw5weXPr-TQCLcBGAs/s640/0a431b86358c647a8d9ffd2458881ece.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Η Αλίκη ήταν μπερδεμένη. Τόσο μπερδεμένη, που ακόμα και οι αναθεματισμένοι θάμνοι όλο κόμπους, που είχε στο κεφάλι της για μαλλιά, μπροστά στο εξωφρενικό μπέρδεμα του μυαλού της, έμοιαζαν λιγότερο γόρδιοι δεσμοί. Αυτοί τουλάχιστον με λίγη μαλακτική κρέμα μαλλιών ξεμπλέκονταν. Εκτός από μπερδεμένη όμως ένιωθε και απελπιστικά μόνη. Μια μοναξιά τόσο δυσβάσταχτη, που ήταν λες και της πρόσθετε πενήντα κιλά, κάνοντας την συναισθηματικά παχύσαρκη, ανήμπορη να κινηθεί. Ναι αυτό, μια μοναξιά που την καθήλωνε αυξάνοντας το ειδικό βάρος της σκέψης της.<br />
<br />
Κάποτε πίστευε πως σαν τη συνονόματη της θα εξερευνούσε τη Χώρα των Θαυμάτων. Πως με μαγικά φίλτρα θα μίκραινε και θα μεγάλωνε, πέφτοντας σε τρύπες και περνώντας μέσα από λιλιπούτειες πόρτες. Η ζωή της όμως είχε αποδειχθεί εντελώς διαφορετική... Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, ένα ταξίδι σε κύκλους. Ένα ατελείωτο ταξίδι χωρίς να πηγαίνει ουσιαστικά πουθενά. Το μόνο κοινό στοιχείο με το παραμύθι που περίμενε κάποτε να ζήσει, ήταν το ρολόι. Ένα ενοχλητικό ρολόι τσέπης, που σε μια παρόρμηση είχε αγοράσει από ένα παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι, και που είκοσι χρόνια τώρα, αρνιόταν να σταματήσει να δουλεύει, και ας μην του είχε αλλάξει ποτέ μπαταρία. Τικ-τακ, ακουγόταν μέσα στη νύχτα και την εκνεύριζε που ο χρόνος προχωρούσε μπροστά, όταν όλα τα υπόλοιπα έμεναν καρφωμένα.<br />
<br />
Όλα θα ήταν διαφορετικά αν άνηκε σε εκείνους που το τικ τακ του χρόνου τους παρηγορούσε. Σε εκείνους που κάθε νέα Σελήνη στον ουρανό και κάθε περιστροφή γύρω από τον Ήλιο ήταν αρκετά για να είναι ευγνώμονες. Της δικής μας Αλίκης όμως αυτό ουδέποτε είχε υπάρξει αρκετό... Από πολύ νωρίς της ήταν ξεκάθαρο πως μέσα της εγκυμονούσε κάτι απροσδιόριστο, αλλά σπουδαίο, κάτι που με τα χρόνια θα έπαιρνε σιγά σιγά μορφή και θα την ταξίδευε σε τόπους μαγικούς. Τα χρόνια όμως περνούσαν, τα τικ-τακ το επιβεβαίωναν, αλλά το απροσδιόριστο πράγμα δεν έλεγε να γεννηθεί!<br />
<br />
Αντί λοιπόν να κόβει βόλτες με τραπουλόχαρτα , να χορεύει βαλς με τρελαμένους γάτους και να αποκοιμιέται κάτω από βελανιδιές, στεκόταν με μπερδεμένα μαλλιά και μπερδεμένα μυαλά να προσπαθεί να κουμπώσει σε μια πραγματικότητα σταθερή, ματαιωμένη από εκπλήξεις, μια χώρα ακίνητη λες και τα χρόνια μόνο ημερολογιακά περνούσαν, χωρίς να προσφέρουν κάτι. Μια χώρα που θύμιζε εκείνη του Πήτερ Πάν και που σίγουρα δεν ήταν ο δικός της τόπος. Μια χώρα που ΠΟΤΕ δεν γινόταν τίΠΟΤΕ!<br />
<br />
Απελπισία την έπιανε κάθε φορά που σκεφτόταν, πως όποιος έγραφε την ιστορία της την έμπαιζε και την ταλαιπωρούσε. Πως επίτηδες δεν έδινε σχήμα στο ακόμα αγέννητο πράγμα, που τόσα χρόνια κουβαλούσε. Άρχισαν έτσι τα ψυχοσωματικά. Ευερέσθιτο έντερο της είχε πει πριν από κάτι μήνες, ένας γυαλαμπούκας γαστρεντερολόγος σε κρατικό νοσοκομείο, που μετά χαράς θα του έκανε και εκείνη μια κολονοσκόπηση χωρίς μέθη, έτσι για το γαμώτο. <i>“Έγκυος είμαι ρε φίλε σε κάτι σπουδαίο, ανάθεμα τα πτυχία σου! Ξεστραβώσου και πες μου αν στον υπέρηχο τουλάχιστον έχει μορφή μπας και σωθώ!”</i> του είχε πετάξει μες τα νεύρα, για να αποκτήσει ένα ωραιότατο κακογραμμένο παραπεμπτικό και για τον ψυχίατρο του νοσοκομείου.<br />
<br />
Μοναξιά. Θλιβερή μοναξιά που την πετούσε στο περιθώριο και τη στιγμάτιζε. Μια μοναξιά που όταν την πλάκωνε, την ανάγκαζε να μασκαρεύεται. Την ανάγκαζε να βγάζει τις ριγέ μακριές κάλτσες της, που τόσο αγαπούσε, και να φοράει εκείνες τις δαντελένιες που της χάριζαν την εφήμερη ψευδαίσθηση πως επιτέλους κάπου θα κούμπωνε. Για την ακρίβεια οι άλλοι πάσχιζαν να κουμπώσουν σε εκείνη όποτε τις φορούσε, αλλά λεπτομέρεια. Εφήμερη πληρότητα από όποια οπτική γωνία και να το δεις. Ακόμα όμως και εκείνα τα καταδικασμένα κουμπώματα, στείρα ήταν. Κατειλημμένος ο χώρος εντός της από εκείνο το υποτιθέμενα σπουδαίο. Η καλύτερη αντισύλληψη όλων των εποχών!<br />
<br />
Και όσο η ζέστη έξω σκαρφάλωνε τον υδράργυρο σε νούμερα απόκοσμα, κάνοντας τα μαλλιά της να φριζάρουν ακόμα περισσότερο από τον ιδρώτα, το έντερο της να έχει κατέβει σε σπαστική διαμαρτυρία για το μισό καρπούζι που είχε καταβροχθίσει νωρίτερα και το μυαλό της να ξεκουρδίζεται και να χάνει χτύπους όλο και συχνότερα, μια γάτα σκαρφάλωσε στο παράθυρο της και με θράσος βούτηξε τα μουστάκια της στον φραπέ που έβραζε πάνω στο γραφείο της.<br />
<br />
-Ντεκαφεινέ είναι φίλος. Βλαμμένο έντερο εδώ. Αν θες σου φτιάχνω ένα φρέσκο τούρμπο, να μην κοιμηθείς για μέρες, είπε στη γάτα με τόση φυσικότητα που λίγο την τρόμαξε αρχικά.<br />
-Και δεν τον φτιάχνεις. Βάλε όμως ζάχαρη, γιατί αδελφούλα μου σκέτη πίκρα είναι τούτος, της απάντησε ο γάτος που πλέον άραζε φαρδύς πλατύς απέναντι από τον ανεμιστήρα και έγλυφε τα αχαμνά του.<br />
-Γάλα να βάλω;<br />
-Μπα. Μπλακ τον πίνω.<br />
<br />
Και σαν να ήταν το πιο λογικό πράγμα στο κόσμο, πήγε στην κουζίνα και έφτιαξε μια περιποιημένη φραπεδιά στον κεραμιδόγατο, που μόλις ήπιε την πρώτη γουλιά, γουργούρισε από ευχαρίστηση.<br />
<br />
-Χριστέ μου, αποτρελάθηκα. Κερνάω καφέ μια γάτα και μιλάω μάλιστα μαζί της. Αυτό ήταν μου έστριψε! διαπίστωσε έντρομη μόλις συνειδητοποίησε τι συνέβαινε.<br />
-Άσε μας κουκλίτσα μου. Όλοι για δέσιμο είμαστε. Κάνα τσιγαράκι έχεις; συνέχισε ο γάτος απτόητος<br />
-Βλαμμένο έντερο σου λέω. Κομμένη και η νικοτίνη. Αν και μεταξύ μας δεν νιώθω πλέον πόνο. Περίεργο...<br />
-Να σου ζήσει μανίτσα μου!<br />
-Ποιος;<br />
-Αυτό που λύσσαξες να πάρει μορφή! Τι είμαι ο πούστης! Πελαργοί και αηδίες.<br />
-Δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλλά ξέρεις κάτι, δεν με νοιάζει κιόλας. Απίστευτο;<br />
-Και όμως αληθινό! Και χιουμοράκι ο κερατάς! Διότι αληθινό δεν είναι, αλλά ποιος νοιάζεται;<br />
-Τρέλα εγκυμονούσα δηλαδή τόσα χρόνια;<br />
-Έλα συγκεντρώσου! Μας νοιάζει πως το λένε; Δεν μας νοιάζει! Καρφάκι δεν μας καίγεται φιλενάδα. Αυτό ήταν το λάθος σου μωρή ηλίθια τόσα χρόνια. Σχήμα, νόημα, λογική, κατανόηση έψαχνες και όλα αυτά μέσα από παραμύθια. Δεν πάνε αυτά μαζί... Άστο το ρημάδι ελεύθερο χωρίς να το φοβάσαι και χωρίς να προσπαθείς να το χωρέσεις μέσα σε ταξίδια ήδη καμωμένα. Άκου Χώρες του Ποτέ Ποτέ και Χώρες των Θαυμάτων. Περίμενα κάτι παραπάνω από σένα! Απόλαυσε Αλικάκι το δικό σου γαμημένο ταξίδι, πριν να είναι αργά, και μην απαιτείς από τους άλλους να γίνουν συνταξιδιώτες. Γκε-γκε;<br />
-Πόσο σοφός είσαι...<br />
-Μια καρικατούρα της φαντασίας σου είμαι και μάλιστα μια καθόλου πρωτότυπη εκδοχή, δεδομένων των συνθηκών. Μα γάτα;;; Πόσο προβλέψιμο! Τι να σε κάνω όμως που είσαι αναλφάβητο ντουβάρι και τα θες λιανά. Τράβα τώρα πλύσου που ζέχνει ο θάμνος πάνω στο κεφάλι σου και όσο πλένεσαι, καθάρισε και το μπάχαλο που βρίσκεται μέσα σε αυτό, να χαρείς. Τη βρώμα ξέπλυνε και άσε την αταξία.<br />
-Να ξέρες πόσο ανάλαφρη νιώθω ξαφνικά...<br />
-Καλά έχεις βάλει κιλά τελευταία μεταξύ μας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Σήκωσε τον κώλο σου τώρα και φτιάξε βαλίτσες. Α και που είσαι, ένα τελευταίο για το δρόμο κερασμένο από μένα: τώρα που έφτιαξε το στριμμένο άντερο σου, τράβα για κάνα κοκορέτσι με κανέναν άνθρωπο! είπε ο γάτος με μπλαζέ ύφος και πήδηξε από το ανοιχτό παράθυρο από όπου είχε μπει για να μην χαλάσει το προξενιό.<br />
<br />
Λίγη ώρα αργότερα η Αλίκη έκλεινε τη βαλίτσα της. Ούτε δαντελωτές , ούτε ριγέ κάλτσες είχε βάλει μέσα. Άλλωστε ακόμα δεν ήξερε καν τι καιρό θα έβρισκε στον άγνωστο προορισμό της._<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-62949058899025245432018-05-01T22:28:00.002+03:002018-05-01T22:28:28.477+03:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο δέκατο έβδομο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-3dNuFPti3FY/Wui_tTxVfOI/AAAAAAAAE9k/NJ6kFp2FbtsQl8ILYH43vHzo47a1jj8PACLcBGAs/s1600/end.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="480" height="480" src="https://4.bp.blogspot.com/-3dNuFPti3FY/Wui_tTxVfOI/AAAAAAAAE9k/NJ6kFp2FbtsQl8ILYH43vHzo47a1jj8PACLcBGAs/s640/end.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Τρεις μέρες νοσηλεύτηκε προληπτικά. Οι Ισπανοί γιατροί, όσο και αν επέμενε εκείνη πως ένιωθε καλά, δεν της έδιναν εξιτήριο νωρίτερα. Όταν βεβαιώθηκαν πως δεν διέτρεχε πλέον κίνδυνο, την άφησαν να φύγει. Κατά την έξοδο της, της έδωσαν έναν φάκελο. Ένα εισιτήριο επιστροφής είχε μέσα. Ούτε στον κόπο να της γράψει δύο λέξεις δεν είχε μπει. Σκέφτηκε να τον αναζητήσει, αλλά με τα νέα δεδομένα δεν το έκανε. Δεν θα εκβίαζε μια ευτυχία και πάλι. Αυτό το παιδί θα το μεγάλωνε μόνη της.<br />
<br />
Σε όλο το ταξίδι της επιστροφής χάιδευε την κοιλιά της και σκεφτόταν τι θα έκανε από εδώ και στο εξής στη ζωή της. Έπρεπε να βρει έναν γυναικολόγο. Έπρεπε να κάνει εξετάσεις. Έπρεπε να διώξει τον φόβο πως όλα θα πήγαιναν στραβά και πάλι. Αυτό το παιδί έπρεπε να γεννηθεί και έπρεπε να είναι υγιές. Δεύτερη απώλεια δεν θα την άντεχε. Θα ζητούσε βοήθεια από τους γονείς της. Θα στεκόταν δίπλα στην Ερασμία και τον Μενέλαο μέχρι το τέλος και ας ήξερε πως δεν θα τους ήταν αρκετή. Και εκείνος... Μακάρι εκείνος να έβρισκε κάποτε το φως, έστω και μακρυά της.<br />
<br />
Φτάνοντας στην Αθήνα, ένιωσε ανακούφιση που επιτέλους ήταν και πάλι πίσω. Αυτό το ταξίδι μπορεί να μην είχε βγει όπως θα ήθελε, αλλά δεν είχε υπάρξει και εντελώς μάταιο. Κουρασμένη πήρε ένα ταξί και έδωσε τη διεύθυνση του σπιτιού της. Ένα ζεστό μπάνιο χρειαζόταν πριν πάει στο νοσοκομείο να δει τον Μενέλαο. Μόλις όμως άνοιξε το κινητό της, αυτό άρχισε να χτυπάει σαν τρελό. Το ένα μήνυμα ερχόταν πίσω από το άλλο, και όλα από την Άννα. Βιαστικά άνοιξε το τελευταίο και το διάβασε.<br />
<br />
<i><b>"Σε ψάχνω και δεν σε βρίσκω. Σήμερα στις τέσσερις το απόγευμα στο νεκροταφείο του Ηρακλείου θα γίνει η κηδεία."</b></i><br />
<br />
Ταραγμένη έβαλε το κινητό στην τσάντα και κοίταξε το ρολόι που ήταν πάνω από το ταξίμετρο.Ίσως και να προλάβαινε, σκέφτηκε και ζήτησε από τον οδηγό του ταξί να αλλάξουν προορισμό, ενώ δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της. Άραγε ποιος το είχε πει στην Ερασμία; Άραγε εκείνη είχε καταλάβει; Θυμήθηκε την τελευταία φορά που την είχε δει. Θυμήθηκε τον τρόπο που της είχε εξομολογηθεί όλα όσα είχαν συμβεί. Τόσα χρόνια μετά και εκείνη θυμόταν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Το μυαλό της που σιγά σιγά κατέβαζε ρολά, εκείνες τις μέρες στην Αλεξάνδρεια, αδυνατούσε να τις σβήσει. Ακόμα και στο σκοτάδι του, δεν την άφηνε να ηρεμήσει...<br />
<br />
<i>"Ένα παιδί... Ένα δικό του παιδί θα ήθελα να του χαρίσω, αλλά ο Θεός μας τιμώρησε κόρη μου. Όταν γέννησα τον Γιώργη, μου αφαίρεσαν και τη μήτρα. Αν δεν μου την έβγαζαν μπορεί και να πέθαινα. Ο Μάρκος προκειμένου να μην με χάσει, είπε στον γιατρό να τη</i><i> βγάλει. Στιγμή δεν σκέφτηκε πως δεν θα μπορούσα να κάνω μετά άλλα παιδιά. Στιγμή δεν διαμαρτυρήθηκε που το μόνο παιδί που θα γνώριζε, θα ήταν ο αδελφός του. Ξέρουμε πως έχουμε κάνει πολλά και θα λογοδοτήσουμε για όλα, όταν έρθει η ώρα. Εμάς μας αρκεί να είμαστε μαζί, ακόμα και στην κόλαση. Ο Γιώργης μου όμως, δεν έφταιξε πουθενά...Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Να μην φορούσα ποτέ εκείνο το αναθεματισμένο φόρεμα. Να μην τον είχα παντρευτεί ποτέ. Αν όμως δεν το είχα φορέσει, δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ τον Μάρκο. Δεν θα είχα φέρει ποτέ στον κόσμο το γιο μου. Και τώρα γεράσαμε και το παιδί μου δεν θέλει ούτε να μας δει. Γιαυτό έπαθε την κρίση ο Μάρκος. Μας πήρε τηλέφωνο. Μας είπε πως μας σιχαίνεται για όλα όσα κάναμε. Μας είπε να τον ξεχάσουμε. Μας είπε πως εμείς είμαστε χειρότεροι από εκείνον που σκοτώσαμε. Το περιμέναμε. Η αδελφή της Ερασμίας χρόνια προσπαθούσε να μας εντοπίσει. Πριν δύο χρόνια μας βρήκε. Γι αυτό έστειλα τον Γιώργη στη Μαδρίτη. Από φόβο... Όλους τους κοροϊδέψαμε, αλλά την αδελφή της όχι. Όταν δακρυσμένη μου ζήτησε να μάθει τι είχε απογίνει, δεν μπόρεσα να της κρύψω την αλήθεια. Το μόνο που δεν ήξερα να της πω, ήταν που είναι θαμμένο το σώμα. Ο Μενέλαος δεν μας είπε ποτέ. Εκείνη όμως γριά γυναίκα νόμιζε πως δεν το λέγαμε για να μην ενοχοποιηθούμε. Μας απειλούσε πως θα τα έλεγε όλα στον Γιώργο, αν δεν της λέγαμε την τοποθεσία. Ήξερε πως μόνο έτσι μπορούσε να μας απειλήσει. Το έγκλημα τόσα χρόνια μετά έχει παραγραφεί. Δεν είμαι θυμωμένη μαζί της που έψαξε τον Γιώργη. Δεν της θυμώνω που του τα είπε όλα. Μακάρι να είχα βρει τη δύναμη να του τα πω εγώ η ίδια. Δεν μπορούσα όμως. Έρη μου, στάσου κοντά στο παιδί μου. Έχεις χάσει ένα παιδί και ξέρεις πόσο πονάω αυτή τη στιγμή. Μαλάκωσε τον θυμό του. Μόνο αν ερωτευτεί, όπως ερωτευτήκαμε εμείς ο ένας τον άλλο, μόνο τότε θα μπορέσει να καταλάβει, γιατί κάναμε ό,τι κάναμε. Στην αληθινή ζωή τα παραμύθια δεν είναι πάντα τόσο εύκολα. Στην αληθινή ζωή καμιά φορά τον έρωτα, τον πληρώνεις με τη ψυχή σου." </i><br />
<i><br /></i>
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που της είχε πει και ύστερα είχε βυθιστεί και πάλι στη σιωπή της και στην αγωνία της για τον έρωτα της, που αργόσβηνε σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου μόνος του. Άραγε ήταν εκεί να του κρατάει το χέρι; Άραγε το μυαλό της την είχε αφήσει να τρέξει κοντά του; αναρωτιόταν η Έρη τη στιγμή που το ταξί την άφηνε έξω από το κοιμητήριο. Η ώρα είχε πάει ήδη πέντε. Τρέχοντας μπήκε μέσα και κοίταξε μήπως κάπου ήταν μαζεμένος κόσμος. Ησυχία όμως επικρατούσε. Μάλλον δεν είχε προλάβει, σκέφτηκε και στηρίχθηκε σ' ένα δέντρο απογοητευμένη. Και τότε είδε δυο φιγούρες αγκαλιασμένες πάνω από ένα φρέσκο τάφο. Δυο γνώριμες φιγούρες.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<div style="text-align: center;">
...................................................................................<i> </i></div>
</div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>έξι χρόνια μετά </i></div>
<div style="text-align: left;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: left;">
<i>- </i>Μαμά, πες μου ξανά το παραμύθι!</div>
<div style="text-align: left;">
<i>-</i>Πάλι βρε αγάπη μου;</div>
<div style="text-align: left;">
-Πάλι!!!!</div>
<div style="text-align: left;">
- Φόρεσε η γιαγιά σου το άσπρο φόρεμα της. Την έπιασε ο μπαμπάς σου από το χέρι και πήγανε μαζί στον παππού. Ροζ τριαντάφυλλα είχε η ανθοδέσμη της. Ροζ ανθάκια φορούσε και στα άσπρα μαλλιά της. Ο παππούς όταν την είδε έβαλε τα κλάματα, τόσο όμορφη που ήταν. Ο μπαμπάς σου τους πάντρεψε μέσα στην εντατική. </div>
<div style="text-align: left;">
-Χωρίς παπά;</div>
<div style="text-align: left;">
-Χωρίς παπά. Και αφού τους πάντρεψε, εκείνη έσκυψε και τον φίλησε γλυκά. Μάρκο μου, του είπε, σ' αγαπάω. Εγώ σ' αγαπάω περισσότερο Λουκία μου, της ψιθύρισε αδύναμα εκείνος. Και ύστερα ξάπλωσε δίπλα του και εκείνος αποκοιμήθηκε ήρεμος για πρώτη φορά. Η αγαπημένη του είχε ντυθεί επιτέλους στα λευκά για εκείνον. Και έτσι ήρεμος πέταξε μακριά ελεύθερος. Λίγο πριν γεννηθείς εσύ, πήγε και εκείνη να τον βρει. Αφού βεβαιώθηκε πως ο μπαμπάς θα ήταν σε καλά χέρια, πήγε να τον βρει. Και τώρα είναι δύο πανέμορφοι άγγελοι ψηλά στον ουρανό, που έρχονται και ρίχνουν χρυσόσκονη στα όνειρα μας. </div>
<div style="text-align: left;">
-Πάλι ιστορίες λέτε εσείς εδώ;</div>
<div style="text-align: left;">
-Μπαμπά, γύρισες!!!! Πες μου και εσύ τώρα την ιστορία με τη μαμά να κοιμηθώ.</div>
<div style="text-align: left;">
-Λουκία είναι αργά... </div>
<div style="text-align: left;">
-Έλα μπαμπούλη μου, σε παρακαλώ....</div>
<div style="text-align: left;">
-Η μαμά σου είναι το πιο ξεροκέφαλο πλάσμα στον κόσμο. Αλήθεια έχει πολύ δυνατό κεφάλι, είπε και η Έρη του πέταξε ένα μαξιλάρι.</div>
<div style="text-align: left;">
-Καλά. Η μαμά σου μπήκε σαν ηλιαχτίδα στη ζωή μου. Στην αρχή το φως με ενοχλούσε και τραβούσα τις κουρτίνες. Μια μέρα όμως μπήκε ένα σύννεφο μπροστά της. Τότε κατάλαβα πως πλέον δεν μπορούσα να ξαναζήσω στο σκοτάδι. Φοβήθηκα πολύ τότε. Αυτές τις λίγες ώρες που πίστεψα πως δεν θα ξαναλάμψει, κατάλαβα πόσο ανάγκη την είχα. Πήρα έτσι ένα αεροπλάνο. Ανέβηκα στον ουρανό. Και με ένα σφουγγάρι άρχισα να σβήνω ένα, ένα όλα τα σύννεφα. Μου πήρε λίγο χρόνο να τα καταφέρω. Βλέπεις τα σύννεφα αυτά, ήταν κομματάκι βρώμικα. Όταν όμως τα κατάφερα, τότε είδα πως πίσω από τα σύννεφα κρυβόταν πλέον ένας λαμπερός ήλιος! Γιατί η μικρή, επίμονη ηλιαχτίδα είχε γίνει ένας ολοστρόγγυλος ήλιος. Κυριολεκτικά στρογγυλός. Τεράστια ήταν η κοιλιά της!Και μέσα από τον ήλιο βγήκε ένα κοριτσάκι, που θα έπρεπε να κοιμάται ήδη!!!! είπε και γαργάλισε την κόρη του στην κοιλιά.</div>
<div style="text-align: left;">
-Καληνύχτα μπαμπά μου. Καληνύχτα μανούλα, είπε το παιδί και εκείνοι το φίλησαν και βγήκαν από το δωμάτιο.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
- Έφτιαξα λαχανοντολμάδες. Τα γενέθλια του Μάρκου σήμερα. Να σου βάλω να φας; ρώτησε η Έρη κοιτώντας τον με αγάπη.</div>
<div style="text-align: left;">
-Ανάλατους;</div>
<div style="text-align: left;">
-Φυσικά. Σε προσέχω για να σε έχω.</div>
<div style="text-align: left;">
-Κορίτσι μου όσο και να με προσέχεις είμαι είκοσι χρόνια μεγαλύτερος σου. Τώρα δεν το καταλαβαίνεις, αλλά σύντομα θα το νιώσεις. Μην τα ξαναλέμε. Δούλεψε το αυτό σιγά σιγά μέσα σου, ναι;</div>
<div style="text-align: left;">
-Δεν με νοιάζει! Εμείς θα φύγουμε μαζί όπως εκείνοι. Δεν ακούω κουβέντα! </div>
<div style="text-align: left;">
-Επίμονη ηλιαχτίδα! Ξεροκέφαλο πλάσμα! Και όσο σκέφτομαι πως όλα ξεκίνησαν από ένα γάμο με διαφορά ηλικίας, έναν αταίριαστο γάμο...</div>
<div style="text-align: left;">
-Παράλληλα και διαφορετικά όμως. </div>
<div style="text-align: left;">
-Σου έχω μια έκπληξη. Μπορεί η μαμά σου να κρατήσει το παιδί για δέκα μέρες;</div>
<div style="text-align: left;">
-Πάλι θα ξεπορτίσουμε; Τώρα γυρίσαμε από τη Μαδρίτη που είδε η μικρή τα αδέλφια της. Πάλι θα φύγουμε;</div>
<div style="text-align: left;">
-Τα κατάφερα Εριφύλη. Επιτέλους τα κατάφερα. Μου έδωσαν την άδεια. Μπορούμε να τους πάμε σπίτι τους.</div>
<div style="text-align: left;">
-Ποιους;</div>
<div style="text-align: left;">
-Τους γονείς μου. Συνεννοήθηκα ήδη με την πρεσβεία μας και το πατριαρχείο στην Αλεξάνδρεια. Ο Μάρκος πριν πεθάνει μου είπε που είναι θαμμένη η Ερασμία. Δεν το είπε ποτέ στη Λουκία γιατί είχε υποσχεθεί στον Μενέλαο πως δεν θα το έλεγε. Το ξέρω πως απάτη θα κάνουμε πάλι, αλλά εσύ ξέρεις πως είναι για καλό. Άδεια θα βάλουμε στο οστεοφυλάκιο που αγόρασα στο νεκροταφείο της Αλεξάνδρειας, τα κουτιά με τα οστά των γονιών μου. Έχω ήδη βρει άκρες μέσα στο νεκροταφείο για να κάνουν τα στραβά μάτια, με το κατάλληλο αντίτιμο φυσικά. Και αφού τελειώσουμε με αυτό, θα πάμε να ξεθάψουμε τα οστά της Ερασμίας. Πριν ξεψυχήσει, με έβαλε να του υποσχεθώ πως κάποια στιγμή θα φρόντιζα να είναι όλοι μαζί. Και οι τέσσερις. Το βράδυ εκείνο, όταν σταμάτησε το πλοίο, ζήτησε να μάθει τις συντεταγμένες του σημείου που έπεσε ο Μενέλαος. Τις είχε γραμμένες πίσω από το γράμμα του, που ποτέ δεν πέταξε. Μου είπε που το είχε κρυμμένο και το βρήκα. Πλέον μπορώ να κάνω την υπόσχεση μου πραγματικότητα. Τα έχω μελετήσει όλα. Έχω ήδη βρει άνθρωπο να μας πάει με καραβάκι στο σημείο. Πες μου πως θα έρθεις μαζί μου. Πες μου πως θα με βοηθήσεις να κλείσω πλέον οριστικά αυτή την ιστορία. </div>
<div style="text-align: left;">
-Γιατί δεν μου 'χες πει νωρίτερα κάτι;</div>
<div style="text-align: left;">
-Γιατί δεν ήταν εύκολο να μου δώσουν άδεια να μεταφέρω τα οστά. Παλεύω σχεδόν δύο χρόνια τώρα... </div>
<div style="text-align: left;">
-Φυσικά και θα έρθω μαζί σου. Με ένα ψέμα άρχισε, ας τελειώσει μ' ένα ακόμα ψέμα. Σαν να κλείνει ο κύκλος εκεί που ξεκίνησε μοιάζει...</div>
<div style="text-align: left;">
-Έτσι το βλέπω και εγώ γι αυτό το έχω τόση ανάγκη, παραδέχτηκε και αγκάλιασε σφιχτά την Έρη</div>
<div style="text-align: left;">
-Πότε σου είπα τελευταία φορά πόσο σε αγαπάω; τον ρώτησε τρίβοντας την μούρη της στο στέρνο του.</div>
<div style="text-align: left;">
-Μην γίνεσαι μελό, διαμαρτυρήθηκε εκείνος χαζογελώντας.</div>
<div style="text-align: left;">
-Και μελό θα γίνομαι και ευτυχισμένα φινάλε θα επιδιώκω! Γιατί όλα όσα έγιναν, έγιναν για να είμαστε εμείς οι δύο μαζί ανόητε άντρα, πότε θα το καταλάβεις; είπε τρυφερά και τον τράβηξε μαλακά προς το υπνοδωμάτιο τους. Οι λαχανοντολμάδες μπορούσαν να περιμένουν λίγο ακόμα._</div>
<div style="text-align: left;">
<br />
<span style="color: #e06666; font-size: x-small;"><i>Αφιερωμένη σε σένα. Σε σένα που όσο και να με παιδεύεις, είσαι πάντα το σημείο αναφοράς μου. Εσένα που όσο και να εκνευρίζομαι μαζί σου, σ αγαπάω με μια αγάπη αδιαπραγμάτευτη. Σε σένα λοιπόν μάνα και ας ξέρω πως δεν θα διαβάσεις ποτέ αυτή την αφιέρωση. Γιατί αν κάτι με δίδαξε αυτή η ιστορία όσο την έχτιζα είναι αυτό. Να λες ότι νιώθεις πριν να είναι αργά. </i></span><br />
<span style="color: #e06666; font-size: x-small;"><i><br /></i></span>
<span style="color: #e06666; font-size: x-small;"><i>Σας ευχαριστώ όλους, που για ακόμα μια φορά, μαζί μου, κάνατε και αυτό το ταξίδι.</i></span><br />
<span style="color: #e06666; font-size: x-small;"><i>Σας ευχαριστώ για τα κατά καιρούς σχόλια σας...</i></span><br />
<span style="color: #e06666; font-size: x-small;"><i>Σας ευχαριστώ που ερχόσαστε ξανά και ξανά και με διαβάζετε. </i></span><br />
<span style="color: #e06666; font-size: x-small;"><i>Καλή συνέχεια σε όλους.</i></span><br />
<span style="color: #e06666; font-size: x-small;"><i><br /></i></span>
<span style="color: #e06666; font-size: x-small;"><i>Δαμαλίτη Ιωάννα (ή αλλιώς, η δική σας Πουκαρίνα ) </i></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
<i> </i></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<br />
<br />
</div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-20371134652241180262018-05-01T11:37:00.000+03:002020-04-26T18:24:21.572+03:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο δέκατο έκτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-wlIP4XvgWsk/Wugm0z8y4dI/AAAAAAAAE9U/qANU70NPmB827M8OffKaNuThecdk0eTvgCLcBGAs/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="480" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-wlIP4XvgWsk/Wugm0z8y4dI/AAAAAAAAE9U/qANU70NPmB827M8OffKaNuThecdk0eTvgCLcBGAs/s640/16.jpg" width="426" /></a></div>
<br />
Ο ζεστός αέρας που τη χτύπησε, βγαίνοντας από το αποστειρωμένο περιβάλλον του αεροδρομίου, της έφερε ζάλη. Σαστισμένη κοίταξε δεξιά και αριστερά αναζητώντας ένα ταξί να την μεταφέρει στη διεύθυνση που κρατούσε στο δεξί της χέρι. Ένας βιαστικός κύριος με μια τεράστια βαλίτσα την έσπρωξε και παραπάτησε. "Τι σκατά έκανε εκεί πέρα;" αναρωτήθηκε και πίεσε τον εαυτό της να συγκρατήσει τα δάκρυα της που ετοιμαζόντουσαν να δραπετεύσουν. Δεν ήταν ώρα για μεμψιμοιρίες και πισωγυρίσματα, ο χρόνος πίεζε και μάλιστα ασφυκτικά. Πριν λίγες ώρες της φαινόταν το πιο λογικό πράγμα στο κόσμο. Δεν θα έκανε πίσω τώρα που είχε φτάσει μέχρι εκεί. Αποφασιστικά πλησίασε έναν υπάλληλο του αεροδρομίου που μάζευε τα καροτσάκια και τον ρώτησε από που θα μπορούσε να πάρει ένα ταξί.<br />
<br />
Λίγη ώρα αργότερα βρισκόταν έξω από την εταιρεία που δούλευε ο Γιώργος. Σε αυτή τουλάχιστον τη διεύθυνση είχε ταχυδρομήσει τότε τα χαρτιά της. Η ευγενική κοπέλα στην ρεσεψιόν, μόλις τη ρώτησε που θα μπορούσε να βρει τον κύριο Αποστόλου, πρόθυμα, αφού έλεγξε τον υπολογιστή που είχε μπροστά της, της ζήτησε να μάθει ποια κυρία τον ζητάει. Για λίγα δευτερόλεπτα η Έρη δίστασε. Αν του έλεγαν πως ήταν εκείνη, το πιθανότερο να μην δεχόταν να τη δει. Αυθόρμητα έδωσε το όνομα της Λουκίας. Η κοπέλα αμέσως σήκωσε το ακουστικό και μετά από μια σύντομη συνομιλία στα ισπανικά, την ενημέρωσε πως σε λίγα λεπτά ο κύριος Αποστόλου θα κατέβαινε.<br />
<br />
Μουδιασμένη την ευχαρίστησε και απομακρύνθηκε κοιτώντας με εκνευρισμό και αγωνία προς τους ανελκυστήρες. Όταν όμως οι πόρτες άνοιξαν και βγήκε εκείνος, η καρδιά της μάτωσε. Η εικόνα του μαρτυρούσε πως πρέπει να ήταν μέρες άυπνος. Θέλησε να τρέξει και να τον πάρει αγκαλιά, κάτι στο βλέμμα του όμως την κράτησε καρφωμένη.<br />
<br />
-Νόμιζα πως ήμουν ξεκάθαρος πως δεν επιθυμώ να σε ξαναδώ, είπε θυμωμένα μόλις έφτασε κοντά της και δύο τρεις περαστικοί γύρισαν και τους κοίταξαν με περιέργεια.<br />
-Πρέπει να μιλήσουμε, απάντησε εκείνη σε πιο ήρεμο τόνο ελπίζοντας να τον κάνει να ηρεμήσει.<br />
-Και τι μαλακίες ήταν αυτές; Γιατί έδωσες το όνομα που έδωσες; απαίτησε να μάθει ενώ την τραβούσε με δύναμη προς τις εσωτερικές σκάλες.<br />
-Ξέρω Γιώργο! εξήγησε εκείνη και ελευθέρωσε το χέρι της που ήδη την πονούσε.<br />
-Προχώρα. Ακολούθησε με, διέταξε και άρχισε να κατεβαίνει προς το υπόγειο που λίγα λεπτά αργότερα η Έρη κατάλαβε πως μάλλον ήταν το γκαράζ του κτηρίου. Με ένα κλειδί που έβγαλε από το σακάκι που φορούσε έκανε ένα μαύρο αυτοκίνητο να ξεκλειδώσει. Και μην γυρνώντας καν να κοιτάξει αν ερχόταν από πίσω, μπήκε μέσα βιαστικά. Μόλις η Έρη έκατσε στη θέση του συνοδηγού, έβαλε μπροστά και γκαζώνοντας το αμάξι βγήκαν στον δρόμο.<br />
<br />
Για την επόμενη μισή ώρα εκείνος οδηγούσε νευρικά και εκείνη απλά τον κοιτούσε. Του έδινε χρόνο. Λίγο χρόνο να αποδεχτεί πως είτε του άρεσε, είτε όχι θα έπρεπε να κάνει μαζί της διάλογο. Δεν ήταν παράλογη η Έρη. Κατανοούσε το σοκ που προφανώς είχε πάθει, καθώς και όλες τις μετέπειτα αντιδράσεις του. Ο κόσμος που ήξερε είχε καταρρεύσει σαν να ήταν φτιαγμένος από τραπουλόχαρτα. Ο χρόνος όμως με ένα διαστροφικό τρόπο, δεν έδινε περιθώρια για να δουλέψει μέσα του όσα είχε μάθει. Γι αυτό είχε πάει να τον βρει. Για να του εξηγήσει αυτό ακριβώς. Πως όσο και αν είχε πληγωθεί, δυστυχώς δεν είχε την πολυτέλεια να κάνει πείσματα. Ένα ποτάμι φάνηκε στον ορίζοντα. Δεν ήξερε η Έρη πως η Μαδρίτη είχε ποτάμι. Σκέφτηκε να τον ρωτήσει πως λέγεται, αλλά το μετάνιωσε. Δεν είχε φτάσει μέχρι εκεί για τουρισμό.<br />
<br />
Όταν επιτέλους το αμάξι σταμάτησε βγήκε από αυτό και άναψε ένα τσιγάρο. Χωρίς νικοτίνη αυτή η συζήτηση δεν θα παλευόταν. Σε κάποιο πάρκο είχαν πάει. Ησυχία επικρατούσε τριγύρω. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το θρόισμα κάποιων φύλλων καθώς ο καυτός αέρας τα κουνούσε. Σε λίγο θα έμπαινε το καλοκαίρι, σκέφτηκε και τον αναζήτησε με τη ματιά της. Εκείνος καθόταν ακόμα μέσα στο αμάξι και έσφιγγε με δύναμη το τιμόνι κάνοντας τους κόμπους των δαχτύλων του να ασπρίζουν.<br />
<br />
-Βγες σε παρακαλώ να μιλήσουμε και θα φύγω. Δύο πράγματα θέλω να σου πω. Σε τέσσερις ώρες φεύγει το αεροπλάνο μου, είπε σχεδόν παρακαλετά βλέποντας το ρολόι στον καρπό της.<br />
-Δεν έπρεπε να έρθεις το κέρατο μου! ούρλιαξε και κοπάνησε την πόρτα πίσω του.<br />
-Γιώργο κόψε τις μαλακίες. Δεν ήρθα καν για σένα. Για εκείνους ήρθα.<br />
-Για εκείνους ήρθες; Τότε ακόμα χειρότερα! Τι θέλεις Εριφύλη; Γιατί μπλέκεσαι σε κάτι που δεν σε αφορά; Τόσο άδεια είναι ζωή σου, που μέσα από τις δικές μας μαλακίες βρήκε ενδιαφέρον; ρώτησε ειρωνικά και την κοίταξε κατάματα περιμένοντας τις αντιδράσεις της.<br />
-Κάποτε αυτά ίσως να δούλευαν. Αυτή τη στιγμή όμως όχι! Δεν είμαι εγώ το θέμα, δεν είσαι καν εσύ ηλίθιε! Ο Μενέλαος δεν θα ζήσει! Μετράει μέρες αν όχι ώρες. Στο έχω πει και στο παρελθόν, στο λέω λοιπόν ξανά, και αυτή τη φορά άκουσε με καλά! Δεύτερη ευκαιρία δεν θα έχεις! Δεν θα μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω μετά. Ό,τι έχει γίνει, έχει γίνει. Ξέρω πως σου είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσεις. Ξέρω πως μέσα σου παλεύεις. Δεν έχεις χρόνο όμως δυστυχώς. Κάθε λεπτό που περνάει, είναι σημαντικό. Δώσε τους μια ευκαιρία να σου εξηγήσουν. Άκου τη δική τους εκδοχή. Έκαναν λάθη. Όλοι μας κάνουμε. Μην τους απορρίπτεις επειδή θέλησαν να σε προστατεύσουν.<br />
-Πως ακριβώς με προστάτευσαν; Φλομώνοντας με στο ψέμα; Σήκω φύγε ρε Εριφύλη. Ο πατέρας μου ήταν ένας βασανιστής, η μάνα μου μια δολοφόνος και ο αδελφός μου ένας ψεύτης. Τι σε κάνει να πιστεύεις πως εγώ είμαι κάτι καλύτερο;<br />
-Αν δεν έρθεις μαζί μου στην Ελλάδα, ναι. Θα είσαι και εσύ ακόμα ένα κομμάτι σε αυτή την παρανοϊκή αλυσίδα. Εγώ ξέρω όμως πως δεν είσαι. Δώσε εσύ ένα τέλος. Χάρισε τους λίγη γαλήνη. Τους την χρωστάς! Πατέρας είσαι. Μέχρι που θα έφτανες για τα παιδιά σου;<br />
-Τα παιδιά μου άστα έξω από την κουβέντα. Εγώ τα παιδιά μου δεν τα κορόιδεψα ποτέ! Εγώ για τα παιδιά μου, έμεινα σ' έναν γάμο που δεν έβγαζε πουθενά. Εγώ έκανα τις επιλογές μου και τις τίμησα μέχρι τελευταία στιγμή. Η Μαρίνα ζήτησε να χωρίσουμε λίγο πριν έρθω για Πάσχα στην Ελλάδα. Αν εκείνη δεν το είχε ζητήσει, εγώ δεν θα το είχα κάνει ποτέ. Η μάνα μου όμως φέρθηκε σαν την χειρότερη τσούλα. Τον σκότωσε και μετά άρχισε να πηδιέται με το γιο του λες και δεν έτρεχε τίποτα!<br />
-Δεν είναι έτσι και το ξέρεις. Κοίτα μέσα σου. Ανάσυρε τις εικόνες της ζωής σου και θα δεις πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ίσως να μην ξέρεις την ιστορία, όπως την ξέρω εγώ... Τον ερωτεύτηκε; Ναι τον ερωτεύτηκε με όλη της την καρδιά. Ποτέ της όμως δεν το χάρηκε. Ούτε ένα λεπτό! Χρόνια πήρε και στους δυο να μπορέσουν να λειτουργήσουν σαν ζευγάρι και ας λαχταρούσαν ο ένας τον άλλο. Ξέρεις πως είναι να λαχταράς κάτι και να μην σε αφήνει η ενοχή και η ντροπή να το χαρείς; Αν δεν ήσουν εσύ στη μέση θα είχαν τραβήξει χωριστούς δρόμους μετά από όσα έγιναν. Υπήρχες όμως εσύ και είχαν υποσχεθεί σ' έναν άνθρωπο που θυσίασε τη ζωή του, πως θα σε μεγάλωναν με αγάπη. Δεν έμειναν μαζί επειδή ήταν εγωιστές. Δεν έμειναν μαζί επειδή επιτέλους ήταν ελεύθεροι να απολαύσουν τον έρωτα τους. Έμειναν μαζί παρά το γεγονός πως κάθε φορά που αγγίζονταν, τα φαντάσματα των πράξεων τους ζωντάνευαν και πάλι! Έγιναν όμως γροθιά. Γροθιά για να μην σε αγγίξουν και εσένα όλα αυτά.<br />
-Από την άνεση της ζωούλας σου τα βλέπεις όλα ρομαντικά, λες και είναι ταινία. Και έρχεσαι μέχρι εδώ να μου απαιτήσεις ένα γλυκανάλατο φινάλε που δεν μπορώ να δώσω. Νομίζεις πως μετά από όλα αυτά, εγώ θα συγχωρήσω εκείνους και θα ζήσουμε όλοι μαζί σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια; Δεν υπάρχει τίποτα στο μέλλον. Εκείνοι θα πεθάνουν μέσα στις τύψεις τους και εγώ μέσα στις δικές μου. Τράβα τον δρόμο σου. Η παράσταση έλαβε τέλος, είπε και της γύρισε την πλάτη.<br />
<br />
Θολωμένη δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε πυροδοτήσει τον ανεξέλεγκτο θυμό της. Τα λόγια του; Το πείσμα του; Οι υπαινιγμοί του; Με φόρα έτρεξε πίσω του και άρχισε να τον χτυπάει δυνατά στην πλάτη βρίζοντας τον με λέξεις που ποτέ της δεν είχε ξεστομίσει. Με δύναμη έμπηγε τα νύχια της στον λαιμό του.<br />
<br />
Να την σπρώξει ήθελε. Να ελευθερωθεί. Κουρασμένος όμως, δεν υπολόγισε τη δύναμη του. Και έτσι όπως την απομάκρυνε εκείνη παραπάτησε και το κεφάλι της βρέθηκε πάνω σε μια μεγάλη πέτρα κάνοντας έναν "κρακ" που τον έκανε να παγώσει. Ξαφνικά δεν ήταν εκείνος. Ξαφνικά βρισκόταν στο δωμάτιο στην Αλεξάνδρεια. Ξαφνικά η κοπέλα που αιμορραγούσε δεν ήταν η Έρη. Πέντε δευτερόλεπτα. Πέντε δευτερόλεπτα μπορούσαν να αλλάξουν ανθρώπινες ζωές. Πέντε δευτερόλεπτα, μια ατυχής κίνηση και τίποτα δεν θα ξαναήταν ίδιο. Τρέμοντας έσκυψε δίπλα της. "Μόνο να μην πεθάνει...Μόνο να μην πεθάνει!" επαναλάμβανε κλαίγοντας, όταν άκουσε την αδύναμη ανάσα της να χτυπάει στο μάγουλο του και την έσφιξε στην αγκαλιά του ανακουφισμένος.<br />
<br />
Μέχρι να φτάσουν στο νοσοκομείο η Έρη είχε αρχίσει ήδη να συνέρχεται. Τέσσερα ράμματα και αρκετές εξετάσεις μετά καθόταν οκλαδόν πάνω στο κρεββάτι του νοσοκομείου μόνη της και κοιτούσε το χαρτί που ο γιατρός της είχε δώσει νωρίτερα αποχαυνωμένη. Το αεροπλάνο της εκείνη την ώρα θα απογειωνόταν. Ο Γιώργος ήταν άφαντος. Η Ερασμία και ο Μενέλαος αβοήθητοι και χωριστά και εκείνη μόλις είχε μάθει πως μέσα της χτυπούσε και πάλι μια καρδιά. Και ενώ νωρίτερα μάλωνε τον εαυτό της που είχε γίνει κομμάτι αυτής της ιστορίας που δεν θα έπρεπε να την αφορά, πλέον ήξερε πως υπήρχε λόγος. Ένας μικρός λόγος που σύντομα θα μεγάλωνε. <br />
<br />
για τη συνέχεια πατήστε <span style="color: #e06666;"><a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/05/blog-post_1.html" target="_blank">εδώ</a></span><br />
<br /></div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-86390012893440250842018-04-30T14:32:00.002+03:002018-05-01T11:38:41.598+03:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο δέκατο πέμπτο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-jsAFBNauTzY/Wub-wKwMnBI/AAAAAAAAE9E/TfvjQXC_vjohIN394jKRJuGyAkZ2-NRcgCLcBGAs/s1600/lukas-robertson-27057-unsplash%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1079" data-original-width="1600" height="430" src="https://2.bp.blogspot.com/-jsAFBNauTzY/Wub-wKwMnBI/AAAAAAAAE9E/TfvjQXC_vjohIN394jKRJuGyAkZ2-NRcgCLcBGAs/s640/lukas-robertson-27057-unsplash%25281%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Αλεξάνδρεια 1966</b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Οι δύο άντρες βλέποντας την ώρα να περνάει και την Ερασμία
να μην επιστρέφει, ανησύχησαν. Ούτε πέρασε καν από το μυαλό τους αυτό που θα αντίκριζαν . Για να βρουν τη Φεριχά είχαν έρθει στο σπίτι, ελπίζοντας να θυμάται
το όνομα του ξενοδοχείου που διέμενε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η
αδελφή της Ερασμίας. Μπαίνοντας όμως μέσα στο σπίτι, η αφύσικη ησυχία ήταν
εκείνη που αρχικά τους προβλημάτισε. Η Φεριχά δεν ήταν στην κουζίνα, ούτε όμως
και στο δωμάτιο της. « Ίσως
η Λουκία να ήξερε κάτι,» πρότεινε ο Μάρκος και άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα, με
τον Μενέλαο ξωπίσω του. </b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Η πόρτα του υπνοδωματίου ήταν ανοιχτή και ένα χλωμό φως έβγαινε
από μέσα. Κοντοστάθηκε λίγο ο Μάρκος διστακτικός. Φώναξε το όνομα του πατέρα
του στο ενδεχόμενο να ήταν εκεί, αλλά απόκριση δεν πήρε. Και ύστερα φώναξε το
όνομα της Λουκίας, αλλά και πάλι καμία απάντηση. «Κάτι περίεργο συνέβαινε,
πλέον ήταν ξεκάθαρο», σκέφτηκε και αγνοώντας τους κινδύνους προχώρησε προς την
πόρτα.</b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Αίμα. Το πρώτο που είδε ο Μάρκος ήταν το αίμα στο πάτωμα.
Θόλωσαν τα μάτια του από το αίμα. Θόλωσε και η εικόνα. Και ύστερα άκουσε την
κραυγή του Μενέλαου. Μια κραυγή που δεν θα ξεχνούσε όσα χρόνια και αν περνούσαν. Μια κραυγή που θα την άκουγε, από εκείνο το βράδυ και έπειτα στα
όνειρα του. «Η Λουκία, που ήταν η Λουκία», αναρωτήθηκε ταραγμένος και άρχισε να
τρέμει σαν το ψάρι, ενώ ο Μενέλαος κρατώντας το άψυχο κορμί της Ερασμίας αγκαλιά ,
πεσμένος στο πάτωμα, τη φιλούσε και ούρλιαζε σαν λαβωμένο ζώο. </b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Και ύστερα την είδε. Την είδε κουλουριασμένη σε μια γωνία,
λερωμένη με αίμα, να κρατάει ένα μαχαίρι σφιχτά, να το έχει στραμμένο προς τον
εαυτό της και να το κοιτάει ακίνητη. Με ένα σάλτο βρέθηκε κοντά της, εκείνη
όμως έδειχνε να μην τον βλέπει.</b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λουκία μου, τι έγινε μάτια μου; Τι έγινε εδώ μέσα; ρώτησε
ενώ έπιανε τα χέρια της με τα χέρια του μαλακά.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Κάρφωσε το. Δεν μπορώ… Δεν μπορώ να το κάνω. Σε παρακαλώ
κάρφωσε το εσύ, τον παρακάλεσε ικετευτικά κοιτώντας τον στα μάτια.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λουκία τι λες; Εγώ σε αγαπάω. Πες μου τι έγινε!</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Τη σκότωσε!!! Τη σκότωσε και ύστερα τον σκότωσα εγώ… Τη
σκότωσε, χριστέ μου τη σκότωσε… Γιατί;;;;; Εγώ φταίω, για μένα ήρθε εδώ. Για
μένα… Για να σώσει εμένα και το μωρό. Λύτρωσε με. Αν μ αγαπάς λύτρωσε με τώρα! Εδώ κάρφωσε το. Εδώ στην καρδιά… Μια και έξω…</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ποιο μωρό; Δεν καταλαβαίνω τίποτα.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Είμαι έγκυος Μάρκο. Ζήτησα από την Ερασμία να σε πάρουν
μαζί τους. Γι’ αυτό ήρθε. Για να με πάρει από εδώ. Εκείνος όμως γύρισε
νωρίτερα. Μας άκουσε. Μου όρμηξε και η καλή μου η Ερασμία πήγε να με
προστατέψει. Σαν κούκλα την πέταξε στον τοίχο. Σαν κούκλα. Αν είχα βρει το
μαχαίρι νωρίτερα θα ζούσε… Θα ζούσε!!!!</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Χριστέ μου. Τι θα κάνουμε τώρα; είπε απελπισμένος και με
βία απομάκρυνε το μαχαίρι από τα χέρια της.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Να φύγετε. Πάρτε το πλοίο και φύγετε. Εγώ θα πάω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να παραδοθώ. Εγώ φταίω και για τους δύο
θανάτους. Φύγετε τώρα και οι δύο! Πάρτε τα λεφτά από το χρηματοκιβώτιο και
φύγετε! Πείτε πως δεν ήρθατε ποτέ στην Αλεξάνδρεια, είπε αποφασιστικά η Λουκία
και τον έσπρωξε.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ο Μενέλαος πρέπει να φύγει. Δεν πρέπει να τον μπλέξουμε και
άλλο. Ντύσου. Θα φύγουμε μαζί. Θα πάμε κάπου να κρυφτούμε μέχρι να δω τι θα
κάνουμε. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Είμαι έγκυος Μάρκο! Ακούς τι σου λέω; Έχω μέσα μου το παιδί
του! Ούρλιαξε εκείνη και ο Μάρκος την έκλεισε στην αγκαλιά του σφιχτά.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν με νοιάζει! Μαζί θα το μεγαλώσουμε. Δικό μου είναι το
παιδί! Με ακούς; είπε και την έσφιξε ακόμα περισσότερο.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Σκάστε και οι δύο! ούρλιαξε ο Μενέλαος που με ένα σεντόνι
τόση ώρα τύλιγε το σώμα της Ερασμίας. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Έχουμε λιγότερο από δύο ώρες. Λουκία βάλε ένα φόρεμα. Όλα
τα υπόλοιπα πράγματα σου άστα εδώ. Μάρκο φέρε τα λεφτά και το διαβατήριο σου.
Βοήθησε με να βάλουμε το σώμα της Ερασμία στο αμάξι. Ύστερα πάρε τη Λουκία και
πηγαίνετε στο λιμάνι σαν να μην τρέχει τίποτα. Βγάλε ένα εισιτήριο στο δικό σου
όνομα μόνο. Απόψε θα ταξιδέψουμε εγώ, ο Μάρκος και η Ερασμία. Με καταλάβατε; </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν μπορώ να το κάνω… Δεν μπορώ να πάρω τη θέση της,
ψέλλισε η Λουκία κλαίγοντας. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν πέθανε μάταια η Ερασμία. Της το χρωστάς να μην πέθανε
μάταια! Κάντε ότι σας λέω. Θα πάω να τη θάψω και θα έρθω να σας βρω και εγώ.
Μόλις φτάσουμε στην Κύπρο θα τακτοποιήσω και τον Μάρκο. Όταν το πρωί βρουν
εκείνου το πτώμα, θα αρχίσουν να ψάχνουν εσάς τους δύο. Η Λουκία απόψε
εξαφανίστηκε για πάντα και σύντομα θα εξαφανίσω και τον Μάρκο. Για λίγο
καιρό θα πρέπει να είσαστε προσεκτικοί. Δεν θα είναι εύκολο. Θα σας πω τα
υπόλοιπα στο πλοίο. Γρήγορα τώρα! Δεν έχουμε περιθώριο για
συναισθηματισμούς.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Ερασμία δεν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χάθηκε για το τίποτα! Δεν το δέχομαι αυτό!
είπε και ήταν τέτοια η έκφρασή του, τέτοιος ο τόνος της φωνής του, που δεν άφηνε περιθώρια
να μην υπακούσουν.</b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Λίγες ώρες αργότερα το πλοίο έβγαινε από το λιμάνι. Πάνω στο
κατάστρωμα του τρεις άνθρωποι, δύο άντρες και μια γυναίκα, εξαντλημένοι,
κλαμμένοι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αμίλητοι κοιτούσαν τα φώτα της πόλης να
γίνονται όλο και πιο μικρά. Ώσπου στο τέλος χάθηκαν τελείως. Τρεις άνθρωποι που
ο καθένας κουβαλούσε και θα κουβαλούσε στο εξής τον δικό του σταυρό. Έναν
σταυρό που δεν ήξεραν αν θα τον άντεχαν και για πόσο. </b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν μπορώ να πάω στην καμπίνα μας. Να πάτε εσείς να
κοιμηθείτε εκεί. Εγώ θα πάω στη δική σου. Να πάρω μόνο κάτι να φορέσω για το
κρύο, είπε ο Μενέλαος και λίγη ώρα μετά επέστρεψε δίνοντας του Μάρκου το κλειδί
της γαμήλιας καμπίνας. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Να κάτσω να σου κάνω παρέα; πρότεινε ο Μάρκος που η καρδιά
του γινόταν κομμάτια να τον βλέπει σε αυτή την κατάσταση.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Όχι, να πας την Ερασμία να ξεκουραστεί. Στην κατάσταση της
δεν πρέπει να κάθεται μέσα στην υγρασία. Και κανόνισε! Αυτό που σου είπα
νωρίτερα. Πρέπει να την πείσεις. Τίποτα από όλα όσα έγινα και θα γίνουν, δεν
πρέπει να είναι μάταια! Με ακούς; του είπε και τον αγκάλιασε.</b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Σχεδόν με το ζόρι είχε πάει τη Λουκία στην καμπίνα. Ακόμα
έτρεμε και δεν ήταν από την υγρασία. Ευτυχώς στο λιμάνι δεν είχαν υπάρξει
σχολαστικοί με τον έλεγχο του διαβατηρίου της. Τυλιγμένη με μια μακριά εσάρπα
και λέγοντας πως ήταν έγκυος, είχαν επισπεύσει την επιβίβαση τους στο μεγάλο
πλοίο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μόλις έφταναν στην Κύπρο, ο
άνθρωπος που θα έφτιαχνε την πλαστή ταυτότητα του Μάρκου θα αναλάμβανε να
αλλάξει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη φωτογραφία στο διαβατήριο της
Ερασμίας. Με λίγες χρυσές λίρες όλα ήταν δυνατά. Με λίγες χρυσές λίρες χανόταν
ένας άνθρωπος και εμφανιζόταν ένας άλλος. Τόσο απλά… Την κάθισε στο μεγάλο
κρεβάτι και την κοίταξε στα μάτια χωρίς να ξέρει τι να της πει. Πώς να την
κάνει να νιώσει λιγάκι καλύτερα. Την αγκάλιασε έτσι γλυκά και την ξάπλωσε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο σκληρό στρώμα. Λίγη υγρασία ένιωσε αρχικά
πάνω στο πουκάμισο του και ύστερα ένιωσε τα αναφιλητά της καθώς το σώμα της
τρανταζόταν. Και όσο εκείνη πάλευε να ξεπλύνει την απελπισία που ένιωθε, ο
Μάρκος της χάιδευε τα μαλλιά. Έτσι αποκοιμήθηκαν. Αγκαλιασμένοι σαν ένα σώμα. </b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>«Άντρας στη θάλασσα!» ακούστηκε στα αγγλικά και το καράβι
άρχισε να επιβραδύνει απότομα. Φωνές και αναταραχή επικρατούσε έξω από το
φινιστρίνι.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Τι γίνεται; ρώτησε τρομαγμένη η Λουκία και ο Μάρκος
σηκώθηκε βιαστικά από το κρεβάτι.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ατύχημα μάλλον. Κάποιος πρέπει να έπεσε στη θάλασσα,
απάντησε και έσκυψε να φορέσει τα παπούτσια του. Ένα γράμμα όμως βρισκόταν μπροστά
στην πόρτα. Με χέρια που έτρεμαν έσκυψε και το έπιασε. </b></i><br />
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>«Πάω να τη βρω. Μαζί για πάντα της υποσχέθηκα. Μέσα στην
καφέ βαλίτσα είναι όλα τα χαρτιά μας. Φτάνοντας στην Κύπρο να πας να βρεις το Νεόφυτο στη διεύθυνση που σου γράφω. Είναι φίλος μου. Αυτός θα σε βοηθήσει να
αλλάξετε τις φωτογραφίες στα χαρτιά. Στο τελωνείο σπρώξε λίγες λίρες και δεν θα
έχεις θέμα. Αρκεί που είναι ελληνικά τα διαβατήρια. Μάρκο, πέταξε στη θάλασσα
αυτό το γράμμα και το διαβατήριο σου. Εξαφάνισε ότι μπορεί να σε συνδέσει με
την παλιά σου ταυτότητα, πριν φτάσετε. Στην Λεμεσό θα φτάσουν ο Μενέλαος και η
Ερασμία. Το νιόπαντρο ζευγάρι που περιμένει το πρώτο του παιδί. Να χαίρεσαι που
σπουδάσαμε το ίδιο πράγμα. Χρησιμοποίησε και το πτυχίο μου λοιπόν. Κάνε ό,τι
χρειαστεί!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ό,τι χρειαστεί για να την
κάνεις ευτυχισμένη. Ο Μενέλαος θα κάνει την Ερασμία του ευτυχισμένη, με
κατάλαβες; Δεν σας κρατάω κακία. Δεν φταίξατε σε τίποτα. Να αγαπιέστε και να
μας ξεχάσετε. Δώσε νόημα σε όλα όσα έγιναν!»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i><br />
<i><b>Μ. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b><br /></b></i>
<i><b>-Τι λέει το γράμμα; Από ποιόν είναι;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ρώτησε η Λουκία τρομαγμένη με την έκφραση του
Μάρκου και εκείνος της το έδωσε ενώ έσφιγγε με απόγνωση τις γροθιές του.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Όχι, όχι, όχι, μουρμούρισε εκείνη και σηκώθηκε από το
κρεβάτι. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Μπορεί να τον ανασύρουν ζωντανό! Τρέξε! Μπορεί να
προλάβουμε! συνέχισε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και άρχισε να
τραβάει τον Μάρκο που είχε βάλει το κεφάλι του μέσα στα δύο χέρια του και το
πίεζε με δύναμη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Πόσοι ακόμα; Πόσοι ακόμα θα πεθάνουν; Δεν μπορεί να γίνεται
όλο αυτό. Δεν μπορεί!!!! διαμαρτυρήθηκε πανικόβλητη και άρχισε να χτυπάει με
δύναμη την κοιλιά της.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Εσύ φταις! Εσύ φταις για όλα!!!! ούρλιαζε σε κατάσταση
πανικού. Με δύναμη ο Μάρκος την άρπαξε και άρχισε να την τραντάζει να συνέλθει.
Αν την άκουγε κανένας τότε θα άρχιζαν οι ερωτήσεις. Εκείνη όμως έδειχνε να μην επικοινωνεί. Με δύναμη σήκωσε
το χέρι του και της έδωσε ένα δυνατό χαστούκι. Τα δάχτυλα του σημάδεψαν το
λευκό της δέρμα, και τα μάτια της τον κοίταξαν με απορία. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που σε χτυπάω. Από
εδώ και εξής κανένας δεν θα σε ξαναχτυπήσει. Από αυτό το δευτερόλεπτο είσαι η
γυναίκα μου η Ερασμία και είμαι ο άντρας σου ο Μενέλαος. Σε λίγους μήνες θα
γεννηθεί και το πρώτο μας παιδί! Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Ο Μάρκος έπεσε από
το πλοίο, νιώθοντας τύψεις που σκότωσε και λήστεψε τον πατέρα και τη μητριά
του! Τον Μάρκο δεν τον ξέραμε καλά. Τυχαία βρεθήκαμε μαζί σε αυτό το πλοίο.
Παλιοί συμφοιτητές ήμασταν απλά! Αυτά θα καταθέσουμε αν μας ρωτήσει κανένας.
Απόψε δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους για να είναι ο Μενέλαος και η Ερασμία
μαζί! Και θα είναι! Αυτό το παιδί δεν φταίει σε τίποτα. Τίποτα! Αυτό το παιδί
θα μεγαλώσει με αγάπη! Με πολλή αγάπη! Αυτό το παιδί έχει δικό σου και δικό μου
αίμα και αυτό είναι αρκετό! Σκούπισε τα μάτια σου τώρα! Νιόπαντρη γυναίκα δεν
πρέπει να κλαίει!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη διέταξε τη στιγμή
που χτυπούσαν την πόρτα της καμπίνας τους.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Συγνώμη που ενοχλούμε. Ο καπετάνιος ζήτησε να
καταμετρήσουμε όλους τους επιβάτες για να βρούμε ποιος ήταν ο κύριος που έπεσε
στη θάλασσα. Σύμφωνα με τα χαρτιά μου είστε ο κύριος Μενέλαος Αποστόλου και η
κυρία Ερασμία Αποστόλου, σωστά; ρώτησε ένας Έλληνας υπαξιωματικός του
πληρώματος.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Σωστά! απάντησε ο Μάρκος και προσπαθώντας να είναι
ψύχραιμος, έκανε πως ψάχνει τα διαβατήρια.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν χρειάζεται. Είσαστε και νεόνυμφοι και σας διακόψαμε.
Καλή συνέχεια και ευχαριστώ, είπε νυσταγμένα και γύρισε την πλάτη του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
για τη συνέχεια πατήστε <a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/05/blog-post.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;">εδώ </span></a></div>
</div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-85745311297441209462018-04-27T14:34:00.001+03:002018-04-30T14:33:40.478+03:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο δέκατο τέταρτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/--CwT7Q2FURE/WuMCZ0ERl3I/AAAAAAAAE80/esFA7GbHkW0bzUZFa1ByEUBfVs5H4jG8gCLcBGAs/s1600/moon.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="501" data-original-width="751" height="426" src="https://2.bp.blogspot.com/--CwT7Q2FURE/WuMCZ0ERl3I/AAAAAAAAE80/esFA7GbHkW0bzUZFa1ByEUBfVs5H4jG8gCLcBGAs/s640/moon.jpeg" width="640" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
-Γρήγορα! Έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς! Ο Μενέλαος είναι στην
εντατική. Η Ερασμία είναι χαμένη εντελώς. Τον διασωλήνωσαν. Γιώργο με ακούς; </div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν έρχομαι. Μην με ξαναπάρεις σε παρακαλώ τηλέφωνο. Και
εσύ άφησε τους.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πες πως δεν μας γνώρισες
ποτέ. </div>
<div class="MsoNormal">
-Γιώργο τι λες; Καταλαβαίνεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τι σου λέω; Ο πατέρας σου! Ο πατέρας σου
πεθαίνει! </div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν είναι ο πατέρας μου. Εριφύλη, φύγε. Τρέξε όσο πιο
μακριά μπορείς! Τρέξε να σωθείς… είπε και της έκλεισε το τηλέφωνο αφήνοντας τη
μετέωρη να κοιτάζει τη συσκευή. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τρείς μέρες τώρα προσπαθούσε να τον βρει στο τηλέφωνο,
εκείνο όμως ήταν συνεχώς εκτός σύνδεσης. Τρείς μέρες που ο μικρός χώρος έξω από
τον θάλαμο μιας ΜΕΘ είχε γίνει και πάλι δεύτερο σπίτι της. Κάποτε ήταν ο γιός
της, τώρα ένας ηλικιωμένος άντρας που δεν της ήταν τίποτα. Και όμως εκείνη
καθόταν. Καθόταν και περίμενε να της πουν έστω μια κουβέντα. Μια κουβέντα για
να τη μεταφέρει στην Ερασμία. Μια Ερασμία, που αρνούμενη να αντιμετωπίσει αυτό
που ερχόταν, είχε κατεβάσει εντελώς διακόπτη στο μυαλό της. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Άλλη επιλογή δεν είχε η Έρη. Με τη βοήθεια της Άννας είχε τακτοποιήσει
προσωρινά την Ερασμία σε μια ειδική μονάδα για άτομα με άνοια. Μόλις ερχόταν ο
Γιώργος, θα μπορούσαν να μοιραστούν. Ο ένας στη ΜΕΘ και ο άλλος στην Ερασμία.
Μόνο αυτή τη λύση είχε σκεφτεί. Ο Γιώργος όμως δήλωνε πως δεν θα ερχόταν και
παρότρυνε και εκείνη να φύγει και να εγκαταλείψει στη μοίρα του το ζευγάρι. Τι
ασυναρτησίες ήταν αυτές ότι δεν ήταν ο Μενέλαος πατέρας του; Τι σκατά είχε
μάθει άραγε στο Κάιρο. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Ο Γιώργος δεν σήκωνε πλέον
το τηλέφωνο όσες φορές και αν είχε </div>
<div class="MsoNormal">
καλέσει. Ο Μενέλαος ήταν σε τεχνητό κώμα και
η Ερασμία ήταν ανίκανη να επικοινωνήσει ουσιαστικά ώστε να τη βοηθήσει να
καταλάβει, τι μπορεί να είχε μάθει ο Γιώργος. Μόνη της. Για ακόμα μια φορά
μονάχη έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της με κάθε κόστος. Παρακάλεσε
την Άννα να έρθει να καθίσει κάποιες ώρες στο νοσοκομείο και επέστρεψε στη
μονοκατοικία.</div>
<div class="MsoNormal">
Με δυσκολία άνοιξε τα παλιά άλμπουμ της οικογένειας. Σαν
κλέφτης ένιωθε, αλλά έπρεπε να το κάνει. Τα ξεφύλλισε βιαστικά. Εντύπωση αρχικά
της έκανε πως όλες οι φωτογραφίες ξεκινούσαν από τη γέννηση του Γιώργου και
μετά. Τίποτα παλαιότερο του 1967. Ούτε μια φωτογραφία των γονιών είτε του
Μενέλαου, είτε της Ερασμίας. Άραγε αδέλφια δεν είχε κανένας τους; Εντάξει ο
Μενέλαος ήταν ορφανός. Η Ερασμία όμως;<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Τότε θυμήθηκε τη φωτογραφία στην κορνίζα. Με μια κίνηση την έπιασε και
την επεξεργάστηκε. Τίποτα. Και αυτή η φωτογραφία σε τίποτα δεν μπορούσε να τη
βοηθήσει. Βιαστικά πήγε να τη βάλει στη
θέση της, δεν πρόσεξε όμως και με έναν εκκωφαντικό θόρυβο το γυαλί της κορνίζας
έγινε χίλια κομμάτια. Στεναχωρημένη για τη ζημιά άρχισε να μαζεύει τα γυαλιά
όταν πρόσεξε μια δεύτερη φωτογραφία, που μάλλον βρισκόταν εγκλωβισμένη στο κάδρο
πίσω από αυτή που φαινόταν. Ένα ζευγάρι. Ένα άλλο ζευγάρι. Ένα όμορφο ζευγάρι,
σε μια φωτογραφία γάμου. Η κοπέλα φορούσε το λευκό, δαντελένιο φόρεμα που η
Ερασμία είχε σκίσει τότε. Ποιοι να ήταν άραγε; Με μια κίνηση μηχανικά γύρισε
την φωτογραφία από πίσω και διάβασε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Μενέλαος και Ερασμία Αλεξάνδρεια 1966». Τίποτα, δεν καταλάβαινε
τίποτα. "Τότε το νυφικό την είχε
επαναφέρει. Ίσως τώρα η φωτογραφία να λειτουργούσε το ίδιο", σκέφτηκε και την
έβαλε βιαστικά μέσα στην τσάντα της. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Λίγη ώρα μετά έμπαινε μέσα στο δωμάτιο της
Ερασμίας που αφηρημένη χάιδευε το σεντόνι λες και ήταν άνθρωπος.</div>
<div class="MsoNormal">
-Ο γιος μου. Δεν είναι όμορφο τα αγοράκι μου; τη ρώτησε και
η Έρη ένιωσε την καρδία της να ματώνει.</div>
<div class="MsoNormal">
-Ναι, πολύ.</div>
<div class="MsoNormal">
-Είναι το καλύτερο μωρό του κόσμου. Δεν κλαίει ποτέ.</div>
<div class="MsoNormal">
-Και το δικό μου αγοράκι, δεν έκλαιγε ποτέ… είπε η Έρη και
δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάτια της.</div>
<div class="MsoNormal">
-Θα κάνω τα πάντα για εκείνο. Έκανα τα πάντα για εκείνο.
Κάποτε θα μεγαλώσει, κάποτε θα μου θυμώσει. Αυτό όμως δεν κάνει η σωστή μάνα;
Πες μου και εσύ.</div>
<div class="MsoNormal">
-Αυτό κάνει, συμφώνησε η Έρη και με το χέρι της να τρέμει
ακούμπησε στο σημείο που χάιδευε η Ερασμία τη φωτογραφία. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
…………………………………………………………………....</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Αλεξάνδρεια 1966 </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Να ζήσετε, είπε ο Μάρκος και φίλησε πρώτος τον Μενέλαο και
την Ερασμία που έλαμπαν από τη χαρά τους. Γάμος με τόσο λίγους καλεσμένους δεν πρέπει να είχε
ξαναγίνει. Αυτό δεν έδειχνε όμως να στεναχωρεί το νεαρό ζευγάρι που<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ευτυχισμένο κρατιόταν ακόμα χέρι, χέρι.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Για πάντα μαζί, είπε η Ερασμία και φίλησε τον Μενέλαο.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Για πάντα μαζί, αποκρίθηκε και εκείνος και την σήκωσε στον
αέρα.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Μη! Θα χαλάσεις το φόρεμα, διαμαρτυρήθηκε εκείνη και
χαχάνισε χαρούμενη.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Που να δεις τι θα κάνω στο φόρεμα, όταν θα στο βγάλω απόψε,
της ψιθύρισε εκείνος και εκείνη έγινε κατακόκκινη.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ένα λεπτό να φιλήσω και τη Φεριχά που ήρθε η δόλια και ας
μην είναι χριστιανή, είπε εκείνη και έτρεξε προς την μαγείρισσα που καθόταν
πίσω πίσω μέσα στην εκκλησία. Μόλις όμως την πλησίασε η Φεριχά της έβαλε στο χέρι ένα σημειώμα, τη φίλησε και έφυγε τρέχοντας.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Με χέρια που έτρεμαν άνοιξε το χαρτί και μόλις διάβασε τι
έγραφε, χλόμιασε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Είσαι καλά αγάπη μου, τη ρώτησε ο Μενέλαος και εκείνη
τσαλάκωσε βιαστικά το σημείωμα και το έκρυψε στη χούφτα της.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Καλά είμαι. Η μικρή μου αδελφή είναι στην πόλη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα ερχόταν στον γάμο, αλλά ντράπηκε. Μενέλαε
μπορώ να πάω στο ξενοδοχείο που μένει να τη δω; παρακάλεσε προσπαθώντας να
κρύψει την ταραχή της.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν έχουμε πολύ χρόνο.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Θα ήθελα να την γνωρίσω και εγώ, αλλά πρέπει να στείλω τα χαρτιά του
γάμου στην Ελλάδα. Να συνεννοηθώ με την πρεσβεία, να μεταφέρω τα πράγματα μας
στο πλοίο, να πάρω τα διαβατήρια μας. Τόσες δουλειές και πρέπει να γίνουν μέσα
στις επόμενες ώρες. Σε πειράζει να πας μόνη σου; Θες να πω στον Μάρκο να σε
συνοδεύσει; </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Όχι, όχι. Θα πάω μόνη μου. Πάμε στο ξενοδοχείο να αλλάξω,
μην κυκλοφορώ με το νυφικό και μετά με ένα ταξί θα πάω στην αδελφή μου και από
εκεί θα έρθω να σε βρω στο λιμάνι. Ο Μάρκος να σε βοηθήσει με τη γραφειοκρατία
καλύτερα. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δηλαδή δεν θα σου βγάλω εγώ το νυφικό; Μου το χαλάς!
Ερασμία μην αργήσεις όμως, εντάξει; Ξέρεις πόσο σε αγαπάω; Αναρωτιέμαι αν το
ξέρεις…</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν θα αργήσω. Και μην γίνεσαι μελό! Και εγώ σε αγαπάω.
Άντε πάμε τώρα! είπε και άρχισε να τον σπρώχνει προς την πόρτα με τον Μάρκο στο
κατόπι τους να τους κοιτάζει μελαγχολικά και να σκέφτεται αν άραγε εκείνος θα
άκουγε ποτέ από το στόμα της δικής του αγαπημένης πως τον αγαπάει; Αν άραγε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα ντυνόταν εκείνη ποτέ στα λευκά μόνο για τα
δικά του μάτια; Αν άραγε θα τα κατάφερναν; </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Όλοι μαζί πήγαν στο ξενοδοχείο. Οι άντρες περίμεναν την
Ερασμία να αλλάξει, και όταν εκείνη κατέβηκε, τους χαιρέτησε προσπαθώντας να δείχνει φυσιολογική. Την ώρα όμως που ο Μενέλαος την έβαζε στο ταξί, τον κοίταξε σ τα
μάτια και δάκρυσε.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Γιατί κλαις, δεν είσαι ευτυχισμένη; τη ρώτησε εκείνος
τρομαγμένος.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Κλαίω γιατί σ αγαπάω. Κλαίω γιατί σ αγαπάω, όσο δεν σ αγάπησε
άνθρωπος, είπε εκείνη και του έδωσε ένα ζεστό φιλί.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Και μετά λες ότι γίνομαι εγώ μελό! Άντε πήγαινε και γύρνα
γρήγορα σε μένα, τη διέταξε με προσμονή και έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Σε όλη τη διαδρομή η Ερασμία έκλαιγε. Έκλαιγε για το ψέμα
που είχε χρειαστεί να πει στον άντρα της.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Εκείνη της ζητούσε να μην πει τίποτα. Της ζητούσε να κρατήσει το
μυστικό. Της ζητούσε να πάρουν και τον Μάρκο μαζί τους απόψε, έστω και με το
ζόρι και να την ξεχάσουν. Η Ερασμία όμως θα της άλλαζε γνώμη. Η Ερασμία θα την
έπειθε. Το τέρας δεν θα ήταν σπίτι. Πάντα τέτοια ώρα ήταν στη λέσχη και έπαιζε
χαρτιά. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Τρέμοντας μπήκε μέσα στο σπίτι και άρχισε να αναζητά την
Λουκία. Στο δωμάτιο της την βρήκε στο πάτωμα. Σε μια γωνία στο πάτωμα καθόταν
και έκλαιγε με λυγμούς.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λουκία μου… είπε και έτρεξε να την πάρει αγκαλιά</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Τι κάνεις εσύ εδώ; Όχι Ερασμία, όχι! Φύγε! Το πλοίο; Ο
γάμος;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ρώτησε σαστισμένη η Λουκία.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Το πλοίο θα φύγει σε πέντε ώρες και ο γάμος έγινε. Η Φεριχά
όπως της ζήτησες μου έδωσε το γράμμα σου, αφού τελείωσε το μυστήριο.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Να ζήσετε. Να ζήσετε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Να ζήσετε
καλή μου φίλη.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ντύσου όσο πιο γρήγορα μπορείς. Θα φύγεις απόψε από εδώ
μέσα. Δεν έχω πει τίποτα στον Μάρκο. Θα σε βάλω έστω και λαθραία μέσα στο
πλοίο. Εδώ δεν μένεις λεπτό παραπάνω. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν μπορώ Ερασμία… Δεν μπορώ. Σου το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έγραψα, είμαι καταδικασμένη. Είμαι έγκυος. Τι
θα κάνω μόνη μου και έγκυος; Φύγε. Φύγε και πάρε και εκείνον μαζί. Μην του το
πεις ποτέ. Δεν θέλω να με μισήσει. Εγώ θα περιμένω να γεννηθεί το παιδί. Να
μεγαλώσει λίγο. Και μετά θα βρω τρόπο να το πάρω και να φύγουμε. Τώρα όμως δεν
γίνεται…</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Το τέρας το ξέρει; Ξέρει πως είσαι έγκυος; ρώτησε με αγωνία
η Ερασμία και σηκώθηκε από το πάτωμα, ενώ ταυτόχρονα μάζευε μερικά πράγματα της
Λουκίας.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Όχι. Δεν του το είπα. Και εγώ σήμερα το έμαθα. Είναι στη
λέσχη, απάντησε η Λουκία που απελπισμένη καθόταν ακόμα στο πάτωμα.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Καλύτερα! Έλα σήκω να φύγουμε δεν έχουμε πολύ χρόνο.
Σύνελθε και σήκω! διέταξε τη Λουκία τη στιγμή που τον είδε να μπαίνει στο
δωμάτιο αφηνιασμένος.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Παλιοτσούλα! Ετοιμάζεσαι να με αφήσεις και μάλιστα με το
παιδί μου στην κοιλιά σου; ούρλιαξε εκείνος και έπιασε τη Λουκία από τα μαλλιά
σέρνοντας την στο πάτωμα.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Φύγε Ερασμία, τρέξε,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>φώναξε η Λουκία τρομαγμένη τη στιγμή που το χέρι του χτυπούσε με δύναμη
το στόμα της και σταγόνες από αίμα και σάλιο εκσφενδονίζονταν προς όλες τις
κατευθύνσεις.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Ό,τι έγινε από εκεί και μετά, η Λουκία σαν ταινία τα θυμόταν.
Η Ερασμία να τον καβαλάει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από πίσω και
με τα μικρά της χέρια να προσπαθεί να τον πνίξει. Εκείνος να προσπαθεί να ελευθερωθεί.
Η Λουκία να ψάχνει σαν τρελή κάτι μέσα στο συρτάρι. Πέντε δευτερόλεπτα νωρίτερα
αν το είχε βρει. Πέντε δευτερόλεπτα. Τόσο χρειάστηκε εκείνος για να πιάσει την
Ερασμία από τα πόδια, να την φέρει μπροστά του και να την πετάξει με δύναμη στο
τοίχο απέναντι. Πέντε δευτερόλεπτα που άλλαξαν τα πάντα. Βλέποντας το αίμα από
το κεφάλι της Ερασμίας να τρέχει ασταμάτητα, η οργή τη θόλωσε. Η πρώτη μαχαιριά
τον βρήκε δίπλα στην καρδιά και τον έκανε να παραπατάει. Η δεύτερη μαχαιριά τον
βρήκε στην πλάτη. Η τρίτη μαχαιριά τον βρήκε στον λαιμό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και πλέον ήταν στο πάτωμα. Οι επόμενες
μαχαιριές δεν είχαν νόημα, εκείνη όμως λυσσασμένα συνέχιζε. Έμπηγε το μαχαίρι
με οργή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω στο κρέας του ξανά και
ξανά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και όταν πλέον βεβαιώθηκε πως ήταν
νεκρός, έτρεξε στην Ερασμία. Πήρε αγκαλιά το ματωμένο κεφάλι της και έσκυψε
κοντά στο στόμα της να δει αν αναπνέει. Τίποτα όμως δεν ακουγόταν.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Συγνώμη!!!!!!!!!! Συγνώμη!!!!!!!!!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άρχισε να ουρλιάζει με πόνο και έσφιξε στην
αγκαλιά της, το άψυχο πλέον σώμα της κοπέλας.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br />
για τη συνέχεια πατήστε <a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/04/blog-post_82.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></div>
</div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-75536143842355935582018-04-26T13:43:00.000+03:002020-04-26T18:05:07.327+03:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο δέκατο τρίτο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-CwMx49Lwqnc/WuGVtA50EkI/AAAAAAAAE8k/Ekec2VKLTtos5AkOxNSumxHhKrhbe1LWgCLcBGAs/s1600/baby.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="426" src="https://2.bp.blogspot.com/-CwMx49Lwqnc/WuGVtA50EkI/AAAAAAAAE8k/Ekec2VKLTtos5AkOxNSumxHhKrhbe1LWgCLcBGAs/s640/baby.jpg" width="640" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Αλεξάνδρεια 1966</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Οι αρραβώνες είχαν γίνει μέσα σε μια χλιδή τόσο ψεύτικη και
κούφια, όσο και η σχέση των δύο μελλόνυμφων. Η Λουκία ντυμένη μ' ένα πανάκριβο
φόρεμα, στεκόταν δίπλα στον άντρα της ανέκφραστη σαν τρόπαιο. Εκείνος πάλι
έδειχνε εκστασιασμένος που ακόμα μια ζωή είχε υποταχθεί οριστικά σε εκείνον. Το
περίεργο όμως δεν ήταν η δική του συμπεριφορά. Το περίεργο ήταν η συμπεριφορά
του Μάρκου, που έμοιαζε σαν να το διασκεδάζει ειλικρινά. Αυτό θύμωνε και
απογοήτευε περισσότερο τη Λουκία, που είχε κάνει ότι περνούσε από το χέρι της
για να μπορέσει εκείνος να γλιτώσει. Μάταια δηλαδή προσπαθούσε τόσες μέρες να
πείσει την Ερασμία να φύγει; Μάταια την είχε πληγώσει απαιτώντας να απολυθεί
από τον άντρα της; Μάταια είχε καταδικάσει τον εαυτό της μέσα στην απόλυτη
μοναξιά; </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Και όσο ο έντιμος σύζυγος της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έπινε χωρίς μέτρο, συνομιλώντας με τους
καλεσμένους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έντονα, εκείνη διακριτικά
χώθηκε στην κουζίνα που η Φεριχά μαζί με άλλες αιγύπτιες γυναίκες
ετοίμαζαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πυρετωδώς το δείπνο. Πόσο της
έλλειπε η Ερασμία…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνη ήταν που της
είχε μάθει τελικά να μαγειρεύει με μεράκι τα ελληνικά φαγητά.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Τσακίσου βγες τώρα έξω στη σάλα! Αν δεν σκεφτόμουν πως θα
δει ο κόσμος τα μούτρα σου ματωμένα, θα σου έδινα μια στη μούρη να μάθεις να
κρύβεσαι μέσα στην κουζίνα σαν δουλικό! Δεν έσκασα εγώ μια περιουσία για το
φόρεμα σου, για να το βλέπουν οι υπηρέτριες! ούρλιαξε και την τράβηξε απότομα
από το μπράτσο σπρώχνοντάς την με δύναμη.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Παραπατώντας και τρίβοντας το χέρι της βγήκε και πάλι στον
κόσμο προσπαθώντας να μην φανεί πόσο πονούσε. Μόνο ο Μάρκος φάνηκε να
αντιλαμβάνεται τι είχε προηγηθεί μόλις την αντίκρισε και αμέσως απέστρεψε το
βλέμμα του. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Ώρες μετά το σπίτι έμοιαζε βομβαρδισμένο. Το κτήνος είχε
πέσει αναίσθητο και ροχάλιζε στο κρεβάτι και η Λουκία με βία προσπαθούσε να
βγάλει τη βραδινή τουαλέτα από πάνω της λες και της έκαιγε το δέρμα. Το αδύνατο
μπράτσο της ήταν όλο μελανό. Για λίγο το επεξεργάστηκε στον μεγάλο καθρέφτη και
βιαστικά φόρεσε το νυχτικό της. Τουλάχιστον απόψε δεν θα την άγγιζε τόσο που
είχε πιεί. Το στόμα της κολλούσε από την αηδία του φιλιού που της είχε δώσει
πριν λιποθυμήσει. Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε βγήκε από το δωμάτιο, κατέβηκε
τη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεγάλη σκάλα και μπήκε στην σκοτεινή
κουζίνα. Με τα χέρια της άρχισε να πίνει νερό από την βρύση και να βρέχει με
μανία το πρόσωπο της. Μακάρι να μπορούσε το νερό να ξεπλύνει τη βρωμιά του,
σκεφτόταν και έτριβε όλο και πιο μανιασμένα τα μάγουλα και τα χείλια της, όταν
τον άκουσε να μπαίνει.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Σε χτύπησε πάλι;</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λιπόθυμος είναι…</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν εννοώ τώρα, εννοώ πριν.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Μόνο μια μελανιά στο μπράτσο, τίποτα σπουδαίο.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λίγο υπομονή κάνε. Λίγο μόνο ακόμα…</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Μάρκο σε παρακαλώ, άσε με μόνη μου! Φύγε!</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λουκία σου έχω μήνυμα από την Ερασμία.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Από την Ερασμία;</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ναι… Δεν σου είπα τίποτα νωρίτερα, γιατί μέχρι τελευταία
στιγμή πρέπει όλα να μοιάζουν φυσιολογικά. Αλλά δεν μπορώ άλλο να σε βλέπω έτσι.
</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν καταλαβαίνω τίποτα…</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Αύριο το απόγευμα θα παντρέψω την Ερασμία και τον Μενέλαο
στον Άγιο Σάββα. Οι ιερείς είναι ενήμεροι πως δεν πρέπει να γίνει γνωστός ο
γάμος και σέβονται την επιθυμία του ζευγαριού. Ο Μενέλαος είναι ορφανός και οι
γονείς της Ερασμίας είναι στο Κάιρο όπως ήδη γνωρίζεις. Τους έχει ενημερώσει
για τον γάμο και συναινούν. Αύριο τα ξημερώματα θα φύγουν με το νυχτερινό πλοίο
για Κύπρο και από εκεί για Ελλάδα. Η Ερασμία μου ζήτησε να σου πω πως δεν σε
ξεχνάει. Πως ξέρει πως θα είσαι σε καλά χέρια. Και πως ανυπομονεί να ειδωθείτε
ξανά.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Το νυφικό μου. Θέλω να της χαρίσω το νυφικό μου. Μάρκο σε
παρακαλώ θα της πάς το νυφικό μου; Θέλω να το φορέσει και ύστερα να το
πουλήσει.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα σου δώσω και κάποια άλλα
πράγματα να της πας. Τη βούρτσα μου και κάποια κοσμήματα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να τα πουλήσει πες της όλα. Θα χρειαστούν τα
λεφτά στην καινούρια τους ζωή. Μακάρι να μπορούσα να είμαι και εγώ στον γάμο…
Να είναι ευτυχισμένη πες της. Να είναι πάντα ευτυχισμένη και πως την αγαπάω
πολύ, θα της τα πεις; Ορκίσου μου ότι θα της τα πεις, είπε μέσα σε αναφιλητά η
Λουκία που πλέον συνειδητοποιούσε πως έχανε οριστικά κάθε δίοδο στην ελπίδα με
την αναχώρηση του Μάρκου και της Ερασμίας.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λουκία θα της πάω ό,τι θες και θα της μεταφέρω τα λόγια
σου, αλλά θα την ξαναδείς! Δεν με προσέχεις όταν μιλάω. Θα είσαι σε καλά χέρια
και σύντομα θα είστε πάλι μαζί με την Ερασμία.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν είμαι παιδί Μάρκο. Να πάτε στην ευχή της Παναγίας και
να είσαστε τυχεροί και ευτυχισμένοι. Ειλικρινά δεν κρατάω σε κανέναν σας κακία
που φεύγετε, όπως είχες πει και εσύ, εγώ είχα επιλογή, μονολόγησε και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άρχισε να περπατάει προς την πόρτα όταν
εκείνος την σταμάτησε και με τα χέρια του άρχισε να σκουπίζει τρυφερά τα δάκρυα
της.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ο Μενέλαος και η Ερασμία φεύγουν. Εγώ θα μείνω πίσω. Ο
Μενέλαος έχει φίλους στην Κύπρο. Θα μας φτιάξει πλαστές ταυτότητες. Μόλις όλα
είναι έτοιμα θα φύγουμε και εμείς Λουκία. ΜΑΖΙ! Λίγο ακόμα υπομονή, λίγο ακόμα
θέατρο και θα είμαστε όλοι ελεύθεροι. Τις τελευταίες μέρες κατάφερα να τον
πείσω να μου δώσει τους κωδικούς του χρηματοκιβωτίου. Γιατί νομίζεις τα αποψινά
καραγκιοζιλίκια; Για το τίποτα; Μόλις όλα είναι έτοιμα θα πάρουμε τα λεφτά και
θα εξαφανιστούμε, είπε και τη φίλησε γλυκά στο μελανιασμένο μπράτσο λες και
φιλούσε εικόνισμα.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Αλήθεια; Μου λες αλήθεια; Πες μου πως λες αλήθεια! Μην μου
το κάνεις αυτό. Μην μου δίνεις ελπίδες. Πονάει η ελπίδα περισσότερο από την
απελπισία. Πονάω… είπε και χώθηκε ολόκληρη μέσα στην αγκαλιά του τρέμοντας. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν σε αφήνω Λουκία μου. Δεν σε αφήνω. Και στην κόλαση μαζί
σου θα έρθω! Και κλέφτης θα γίνω και φονιάς αν χρειαστεί. Επιτέλους μπορώ και
νιώθω και πάλι. Πες μου πως θα αντέξεις. Μόνο αυτό πες μου, ψέλλισε και της
χάιδεψε τα μαλλιά.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Θα αντέξω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα αντέξω
για όσο χρειαστεί, δήλωσε εκείνη με θάρρος και γλίστρησε με δυσκολία μέσα από
την αγκαλιά του, αφήνοντας τον μόνο στην κουζίνα να ονειρεύεται μια ζωή
απαλλαγμένη από τον φόβο και την πίκρα. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Σε ένα όμορφο μπόγο η Λουκία τύλιξε εκείνο το βράδυ το
δαντελένιο νυφικό της, την επάργυρη βούρτσα της και μια χρυσή καρφίτσα δώρο του
πατέρα της. Αυτά ήταν τα γαμήλια δώρα της στην Ερασμία. Και όταν τα έδωσε την
επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, βιαστικά στον Μάρκο για να μην τους δουν, του
χάιδεψε το χέρι καθώς του τα έδινε και εκείνος αναστέναξε στο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φευγαλέο άγγιγμά της.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
……………………………………………………………………………………………………………………………</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το αρχικό σοκ το διαδέχτηκε ένας εκνευρισμός φαινομενικά
αδικαιολόγητος. Έκλεισε κινητά, έβγαλε το σταθερό από την πρίζα, έκλεισε τα
παντζούρια του σπιτιού και λούφαξε στο σκοτάδι. Σχεδόν δύο χρόνια τώρα η Έρη
είχε κάνει ότι περνούσε από το χέρι της να μάθει να ζει με την απώλεια του γιου
της. Αρχικά είχε αρχίσει τα χάπια και το αλκοόλ. Στη συνέχεια είχε πετάξει τον
Βασίλη έξω από τη ζωή της. Αδύνατο της ήταν να συνυπάρξει μαζί του πλέον.
Αδύνατο να του συγχωρήσει το γεγονός πως ποτέ δεν είχε θελήσει αυτό το παιδί.
Τεράστιο αγώνα είχε χρειαστεί να δώσει για να τον πείσει πως όλα τα εμπόδια,
που εκείνος έβλεπε, ήταν στην πραγματικότητα ανύπαρκτα. Τι σήμαινε πως ήταν
μικροί; Τι σήμαινε πως ακόμα δεν είχαν δουλειές; Τι σήμαινε πως ίσως κάποτε στο
μέλλον να ερχόταν η σωστή ώρα; Εκείνη το ήθελε το μπιζελάκι στην κοιλιά της. Το
μπιζελάκι αυτό ήταν κομμάτι των δύο τους. Και στο τέλος με το πείσμα της τον
είχε πείσει να το κρατήσουν.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Εννιά μήνες η Έρη έκανε όνειρα. Χάιδευε την κοιλιά της και
ονειρευόταν και ας μην συμμεριζόταν εκείνος τα όνειρα. Και ας βαρυγκωμούσε για
τα έξοδα. Και ας απομακρυνόταν κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Και ύστερα ήρθε η
γέννα και μαζί της ήρθε και η ημερομηνία λήξης της ευτυχίας της. Σοβαρή
εγκεφαλική παράλυση με μέγιστο προσδόκιμο ζωής τους τρείς μήνες. Καταπέλτης η
διάγνωση για τη ψυχή της. Αυτό το όμορφο αγοράκι δεν θα περπατούσε ποτέ, δεν θα
την έλεγε ποτέ μαμά, δεν θα μεγάλωνε ποτέ. Θα έφευγε κάνοντας ένα μικρό πέρασμα,
πράγμα που σε εκείνον έμοιαζε τόσο μάταιο και ανούσιο. Έκλαψε η Έρη πολύ.
Έκλαψε τόσο πολύ, που νόμισε πως τα δάκρυα στέρεψαν. Έκλαψε και πόνεσε και
εκείνος δεν της κρατούσε καν το χέρι, όσο πάλευε να αποδεχτεί πως δεν είχε
καμία δύναμη πάνω στη μοίρα του παιδιού της. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έγινε έτσι σκύλα. Αληθινή σκύλα και αγκάλιασε
το φοβισμένο κουτάβι της. Εκείνη δεν θα το εγκατέλειπε. Εκείνη θα ήταν εκεί να
το αγκαλιάζει κάθε δευτερόλεπτο που εκείνο θα ανέπνεε. Εκείνη θα το χάιδευε, θα
του μιλούσε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και όταν θα ερχόταν η ώρα,
εκείνη θα του κρατούσε το χεράκι να μην φοβάται. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πέντε μήνες έζησε ο μικρός Παναγιώτης, ξεπερνώντας σχεδόν
στο διπλάσιο τις στατιστικές. Πέντε μήνες που η Έρη ξέχασε τα πάντα. Πέντε
μήνες που ο γιός της τρεφόταν περισσότερο από τη δική της ανάσα και λιγότερο
από τα σωληνάκια που έβγαιναν από το κορμάκι του. Πέντε μήνες που χρεώθηκε
παντού για να εξασφαλίσει στο παιδί της την καλύτερη, και εντελώς παράλογη κατά
τον Βασίλη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι πέντε καλύτεροι και ταυτόχρονα
χειρότεροι μήνες της ζωής της Έρης. Πέντε μήνες που την δίδαξαν τόσα πράγματα…
Πέντε μήνες που όταν τελείωσαν την άφησαν πιο άδεια και πιο μόνη από ποτέ.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το διαζύγιο είχε υπάρξει φυσική συνέπεια. Αυτό ήταν καθαρά
δική της επιλογή. Για καιρό μετά το θάνατο του Παναγιώτη ήταν ανίκανη ακόμα και
να αυτοεξυπηρετηθεί. Το πένθος της την τραβούσε σαν δίνη όλο και πιο βαθειά
μέσα του. Ώσπου έπιασε πάτο, όταν μισολιπόθυμη την έφερε ένα περιπολικό στους
γονείς της. Σε ένα στενό μεθυσμένη και ξαπλωμένη την είχαν βρει να κοιτάζει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με απάθεια τον ουρανό. Οι γονείς της τότε
απελπισμένοι, της ζήτησαν να φύγει από την πόλη. Να πάει στην Αθήνα. Να κάνει
μια καινούργια αρχή. Να προσπαθήσει να πατήσει ξανά στα πόδια της. Εκείνοι θα
πλήρωναν ένα ψυχολόγο να τη βοηθήσει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μάζεψε έτσι τα κομμάτια της και έφυγε. Και νόμιζε πως τα
πήγαινε καλά. Λίγο οι συνεδρίες που όλο και αραίωναν, λίγο το νέο περιβάλλον,
λίγο ο αγώνας να μπορέσει να καλύψει τα δανεικά που είχε πάρει και πλέον
μπορούσε και ανέπνεε, χωρίς να νιώθει ενοχή για κάθε ανάσα που έπαιρνε.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Γιατί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμως τώρα ο Γιώργος
τη γυρνούσε πάλι πίσω; Τι ήταν εκείνο που την έκανε τόσες μέρες πάλι να νιώθει
παραίτηση; Λιγότερο από εικοσιτετράωρο
είχε απομείνει για να επιστρέψει εκείνος και πάλι πίσω στην έδρα του. Λιγότερο από
εικοσιτετράωρο για να μπορέσει να ανασάνει και πάλι. Λιγότερο από
εικοσιτετράωρο, για να επιβεβαιώσει πως απλά μια σαρκική ατασθαλία ήταν όλο
αυτό, τέτοια σκεφτόταν όταν χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού της.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Για λίγα λεπτά στεκόταν μπροστά το θυροτηλέφωνο και
σκεφτόταν αν έπρεπε να ανοίξει. Αν ανοίγοντας του θα έκανε τα πράγματα καλύτερα
ή χειρότερα. Στο τέλος όμως άνοιξε. Άνοιξε λες και το χέρι της είχε δική του
θέληση και δεν υπάκουε στο μυαλό της. </div>
<div class="MsoNormal">
-Χριστός Ανέστη.</div>
<div class="MsoNormal">
-Αληθώς.</div>
<div class="MsoNormal">
-Σήμερα γύρισες;</div>
<div class="MsoNormal">
-Γιώργο, τι θέλεις;</div>
<div class="MsoNormal">
-Να μιλήσουμε, γι αυτό που έγινε.</div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν έχουμε κάτι να πούμε, μην ανησυχείς. Πες πως δεν έγινε
καν.</div>
<div class="MsoNormal">
-Αυτό νομίζεις; Πως ήρθα για να εξασφαλίσω πως δεν θα
διαρρεύσει; Απορώ γιατί «συμμετείχες» τόσο άσχημη γνώμη που έχεις για μένα. </div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν έχω άσχημη γνώμη για σένα. Ενήλικες άνθρωποι είμαστε. Ο
καθένας μας μάλλον το έκανε για δικούς του λόγους. Και οι δύο θα πρέπει να
ζήσουμε με την επίγνωση της πράξης μας. Απλά σου εξηγώ πως δεν έχω πρόθεση να
κάνω τη ζωή σου δύσκολη. </div>
<div class="MsoNormal">
-Πόσο πιο δύσκολη απ ότι είναι ήδη; Εριφύλη θέλω χρόνο.
Πρέπει να βάλω κάποια πράγματα σε σειρά. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Μην
βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Έχω ανάγκη από απαντήσεις αυτή τη στιγμή. Αν
δεν βρω απαντήσεις, δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω τίποτα. Και το θέμα μου δεν είναι η
Μαρίνα. Με την Μαρίνα ζούμε συναινετικά εδώ και χρόνια. Η Ερασμία το γνωρίζει
και για κάποιο λόγο σε σπρώχνει δίπλα μου. Σε λίγες μέρες έχω κανονισμένο ένα
ταξίδι στο Κάιρο. Εκεί πιστεύω θα βγάλω κάποια συμπεράσματα. Λίγες μέρες πριν
έρθω Ελλάδα έλαβα ένα τηλεφώνημα που έκανε κάποιες υποψίες μου να αρχίσουν να
παίρνουν σάρκα και οστά. Κάποτε μου είπες πως πάω εμμονικά με τη λογική. Με
αδίκησες τότε… Σαράντα οχτώ χρόνια που ζω προσπαθώ να αγνοώ τη λογική μου. Για
πρώτη φορά θα τη βάλω μπροστά να κλείσω εκκρεμότητες. Χωρίς την αλήθεια, τίποτα
δεν μπορεί να είναι αληθινό. Μια ζωή χτίζω πάνω σε ψέματα. Μαζί σου αν είναι να
κάνω το οτιδήποτε, θα το κάνω με βάση την αλήθεια. Μπορείς λοιπόν να μου δώσεις
λίγο χρόνο; </div>
<div class="MsoNormal">
-Γιώργο δεν ξέρω. Φοβάμαι… Δεν ξέρεις και εσύ τίποτα για
μένα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κουβαλάω πολλά, πολλά που δεν
ξέρεις. </div>
<div class="MsoNormal">
-Ξέρω πως για μένα είσαι η Εριφύλη. Η έξοχη όλων των
γυναικών. Η δική μου ξεχωριστή. Η μάνα μου το είδε αυτό, πριν το δω εγώ καν.
Λίγο χρόνο, λίγο μόνο. Αυτό σου ζητάω. Και ύστερα μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να
ανοίξουμε τα χαρτιά μας στο τραπέζι και βλέπουμε. Δεν είναι όλες οι σχέσεις σαν
εκείνων. Δεν είναι όλων οι σχέσεις βγαλμένες από τα παραμύθια. Βαρέθηκα να
ψάχνω <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το δικό τους απόλυτο κούμπωμα και
να μην το βρίσκω. Βαρέθηκα να τους κοιτάζω και να ζηλεύω το δέσιμο τους. Αυτό
ήταν που μικρότερο με έβαλε σε σκέψεις και άρχισα να σκαλίζω. Το μεμπτό τους
ψάχνω, να λυτρωθώ. Γιατί κάτι υπάρχει. Είμαι σίγουρος πως κάτι υπάρχει!</div>
<div class="MsoNormal">
-Φύγε, πήγαινε και βρες ότι χρειάζεσαι. Βρες ότι έχεις
ανάγκη. Και ύστερα έλα. Έλα να ανοίξουμε τα χαρτιά μας, όπως λες, και όπου
βγάλει. Και εγώ βαρέθηκα να με τιμωρώ. Βαρέθηκα να με προστατεύω, είπε η Έρη
και χώθηκε στην αγκαλιά του. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ακίνητοι και αγκαλιασμένοι έμειναν για κάμποσα λεπτά χωρίς
να λένε τίποτα. Δυο άνθρωποι με είκοσι χρόνια διαφορά ηλικίας , δύο άνθρωποι με
διαφορετικές προσλαμβάνουσες και διαφορετικά βιώματα, δύο άνθρωποι που γνώριζαν
στο ελάχιστο ο ένας τον άλλο, δύο άνθρωποι που η τύχη είχε φέρει κοντά λες και
είχε λειτουργήσει σαν αόρατος υπερφυσικός μαγνήτης. Δυο άνθρωποι που χωρίς να
το γνωρίζουν περπατούσαν πάνω σε μια παράλληλη διαδρομή, απλά και μόνο για να
της δώσουν ένα διαφορετικό φινάλε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
για τη συνέχεια διαβάστε <a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/04/blog-post_27.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;">εδώ </span></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
</div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-22375848631382615952018-04-25T14:36:00.003+03:002018-09-07T00:24:52.444+03:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο δωδέκατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-KPccLXnPDRU/WuBDGSwyAYI/AAAAAAAAE8U/mZ8CykFIVZcazSgSLI-jWsneQjlnroKaQCLcBGAs/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="550" height="640" src="https://4.bp.blogspot.com/-KPccLXnPDRU/WuBDGSwyAYI/AAAAAAAAE8U/mZ8CykFIVZcazSgSLI-jWsneQjlnroKaQCLcBGAs/s640/12.jpg" width="640" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
Πως έγινε αυτό; Ναι, είχαν πιεί κάτι ούζα. Πολλά ούζα… Δικαιολογίες!
Δεν ήταν μεθυσμένοι. Λίγο ζαλισμένοι ίσως, μεθυσμένοι όμως όχι. Δεν μπορεί να
έκαναν τέτοια μαλακία. Και άντε αυτή φημιζόταν για την παρορμητικότητα της, εκείνου
πως του ήρθε στα καλά καθούμενα; Θα τρελαινόταν…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από την ώρα που κακήν κακώς τον είχε διώξει
από το διαμέρισμα της, κόντευε να σπάσει το κεφάλι της. Ανάβοντας το ένα τσιγάρο
πίσω από το άλλο, προσπαθούσε να βάλει λίγο τις σκέψεις της σε σειρά, αλλά
μάταια. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εικόνες χωρίς χρονική αλληλουχία
τη χτυπούσαν σαν κύματα. Εικόνες άνευ λογικής.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τα χέρια της κολλημένα στον τοίχο έξω από το διαμέρισμα της και
εκείνος να παλεύει να βρει δίοδο ανάμεσα στα πόδια της. Τα μαλλιά της υγρά
πάνω στο στέρνο του και ο ιδρώτας να στάζει από το κεφάλι της. Η γλώσσα του να
λεηλατεί , η γλώσσα της να μην μπορεί να αρθρώσει λέξεις.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα χέρια του να την κρατάνε σφιχτά από τους γλουτούς,
τα νύχια της να γδέρνουν την πλάτη του. Λίγο ούζο που έτρεξε πάνω στο χέρι της καθώς
το σέρβιρε και εκείνος με το στόμα του να το σκούπιζε. Ένα χέρι να τραβάει με
δύναμη τα μαλλιά της προς τα πίσω. Τα χείλη του να κλέβουν το οξυγόνο από μέσα της, το σώμα της ολόκληρο ένα γυμνό καλώδιο. Κομμάτια ενός πάζλ που το μυαλό της αρνούταν
να ολοκληρώσει. Λες και αν η εικόνα έπαιρνε τελικό σχήμα, δεν θα άντεχε τις τύψεις
και τη ντροπή.</div>
<div class="MsoNormal">
Εκνευρισμένη άρχισε να περπατάει μέσα στο δωμάτιο. Με όλους
ήταν θυμωμένη. Με εκείνον που την αιφνιδίασε, με την Ερασμία <span style="mso-spacerun: yes;"></span>που λες και το είχε κάνει επίτηδες, αλλά
κυρίως με τον εαυτό της, που ακόμα και εκείνη τη στιγμή, που ένιωθε ναυτία με
όσα είχαν κάνει λίγες ώρες πριν, η αδρεναλίνη συνέχιζε να γαργαλάει λάγνα τους πόρους
του γυμνού δέρματός της</div>
<div class="MsoNormal">
.</div>
<div class="MsoNormal">
«Δύο ενήλικες , πηδήχτηκαν κοινή συναινέσει!» κατέληξε και
άρχισε να ντύνεται βιαστικά, ενώ σχημάτιζε
έναν αριθμό στο κινητό της.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
-Εγώ είμαι κυρία Ερασμία, η Έρη. Θα ήθελα να ζητήσω άδεια
μέχρι την Πέμπτη μετά το Πάσχα, αν δεν έχετε αντίρρηση και εσείς. Λέω να
επισκεφτώ τους γονείς μου, είπε προετοιμασμένη να το απαιτήσει σε περίπτωση που
της το αρνιόταν. </div>
<div class="MsoNormal">
-Φυσικά και να πας. Θα τα πούμε μετά το Πάσχα. Καλή ανάσταση
παιδί μου, απάντησε η γριά και έκλεισε το τηλέφωνο αφήνοντας την Έρη ακόμα πιο
μπερδεμένη.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
-Ερασμία γιατί τα κάνεις αυτά; ρώτησε αυστηρά ο Μενέλαος
βλέποντας την Ερασμία να χαμογελάει στο ακουστικό του τηλεφώνου.</div>
<div class="MsoNormal">
-Γιατί έχω γεροντική άνοια, απάντησε εκείνη και κάθισε στον
καναπέ δίπλα του.</div>
<div class="MsoNormal">
-Σε εμένα μην τα πουλάς αυτά. Έχεις αποτρελαθεί; Είναι
παντρεμένος, έχει οικογένεια. Πόσο περισσότερο θα τον καταστρέψουμε; </div>
<div class="MsoNormal">
-Σώπα Μενέλαε! Να τον σώσω προσπαθώ. Την χρειάζεται! Και αν
δεν την χρειάζεται τώρα, θα τη χρειαστεί σύντομα. Τα είδες τα μούτρα του όταν
ήρθε από τη Μαδρίτη. Ο χρόνος μας πιέζει. Πολλές παλαβομάρες έχω κάνει, αυτή
είναι να ξέρεις όμως, είναι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η πιο λογική
απ’ όλες.</div>
<div class="MsoNormal">
-Τα μούτρα του εγώ τα είδα προχθές. Εσύ τα μούτρα του τα είδες
πριν λίγο που μπήκε σπίτι;</div>
<div class="MsoNormal">
-Τα είδα Μενέλαε… Αν δεν νιώσει, δεν θα καταλάβει ποτέ. Αυτό
θες; Και δεν με νοιάζει για τις δικές μας ψυχές και το ξέρεις. Εκείνου τη ψυχή όμως
δεν θα την πάρουμε μαζί μας στην κόλαση. Αυτός δεν έφταιξε σε τίποτα.</div>
<div class="MsoNormal">
-Περίεργος τρόπος να στείλεις κάποιον στον παράδεισο. Από πότε
ο δρόμος περνάει μέσα από τη μοιχεία; </div>
<div class="MsoNormal">
-Από τότε που τον ανοίξαμε εσύ και εγώ, αγάπη μου.</div>
<div class="MsoNormal">
-Αχ βρε Ερασμία… Πότε θα σταματήσεις να τιμωρείς τον εαυτό
σου;</div>
<div class="MsoNormal">
-Όταν θα σταματήσεις και εσύ. Μοιάζετε τόσο πολύ... Βλέπεις
πόσο μοιάζετε;</div>
<div class="MsoNormal">
-Το βλέπω και φοβάμαι… Φοβάμαι πολύ, είπε ο Μενέλαος και
έπιασε το χέρι της γυναίκας του και το
φίλησε γλυκά. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
……………………………………………………………………………………………………….</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Αλεξάνδρεια 1966</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Ένας μήνας, τόσο είχε περάσει από το βράδυ εκείνο. Ένας μήνας
που η Λουκία είχε δοκιμάσει κάθε ανθρώπινο μέσο για να μην χάσει το μυαλό της. Ένας
μήνας που το ξυράφι το είχε κρατήσει, με χέρια που έτρεμαν, δίπλα στις φλέβες τις
άπειρες φορές, αλλά που ακόμα δεν είχε βρει το κουράγιο να το μπήξει μέσα τους. Οι
αντοχές τις κάθε μέρα λιγόστευαν και μονόδρομος έμοιαζε η λύση. Δοκίμασε να μην
αντιστέκεται. Τις μαρτυρικές ώρες που εκείνος βίαια διεκδικούσε το σώμα της, προσπαθούσε
να βγαίνει μέσα από αυτό. Σαν αόρατο χέρι όμως η θέληση της την τραβούσε με βία
και πάλι μέσα. Λες και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η αηδία που
ξεχείλιζε από κάθε πόρο της, ερχόταν να της θυμίσει, πως όχι η ζωή της ,δεν άξιζε
να είναι έτσι. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Στους γονείς της δεν είχε πει κουβέντα. Δεν έφταιγαν εκείνοι…
Και τον Μάρκο σταμάτησε να προσπαθεί να τον πλησιάσει. Η αρχική ελπίδα της πως
μόνο εκείνος θα την καταλάβαινε, πολύ νωρίς είχε εξατμιστεί. Εκείνος άλλωστε
είχε να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες. Εκείνος σε λίγες μέρες θα
αρραβωνιαζόταν. Σε λίγες μέρες θα έθαβε ο ανόητος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και αυτός τη ζωή του μέσα στη διαστροφή του πατέρα του.
Τι τον κρατούσε; Γιατί δεν έφευγε να σωθεί, όπως της είχε δηλώσει;</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Μα τι αναρωτιόταν; Ο φίλος του τον κρατούσε. Αυτός ο νεαρός
που με την Ερασμία ζούσαν μια αγάπη, όπως θα έπρεπε να είναι η αγάπη. Στα μάτια
της Ερασμίας έβλεπε η Λουκία το πρόσωπο του αληθινού έρωτα. Η γλυκιά της η
Ερασμία, η αδελφή της καρδίας της, ήταν η μόνη που της έδινε κουράγιο να
ανοίγει πλέον κάθε πρωί τα μάτια της. Με καλοσύνη της έκανε παρέα, με υπομονή της
καθάριζε τα τραύματα κάθε φορά που ξέφευγε η κατάσταση, με αγάπη την
παρηγορούσε πως εκείνη θα την έπαιρνε από εκεί μέσα και θα έφευγαν. Ώρες
ατελείωτες στο κήπο οι δύο γυναίκες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με
τσουγκράνες και χώμα προσπαθούσαν να σπρώξουν τον χρόνο. Και όσο και αν
απέφευγε η Ερασμία να της λέει για τον Μενέλαο, η Λουκία το έβλεπε πόσο
ερωτευμένη και πόσο ευτυχισμένη ήταν. Την έβλεπε να χαϊδεύει τον λαιμό της όταν
γυρνούσε από τις εξόδους της. Και αναρωτιόταν, αναρωτιόταν με θλίψη πως άραγε
να είναι ένα φιλί δοσμένο με αγάπη.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Άφησε την επιτέλους να φύγει! Εσύ την κρατάς! Εσύ μας κρατάς
όλους καρφωμένους σε τούτο τον αναθεματισμένο τόπο, της ούρλιαξε ο Μάρκος ένα
απόγευμα που ήταν μόνοι οι δυο τους σπίτι και εκείνη τον κοίταξε με απορία.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ποιαν κρατάω; Την Ερασμία;</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Φυσικά και την Ερασμία! Της ζήτησε να παντρευτούν. Τον
αγαπάει , αλλά δεν σε εγκαταλείπει λέει. Δεν μπορεί να φύγει και να σε αφήσει
εδώ μέσα. Πες της πως μπορεί να φύγει, είπε απειλητικά και τα μάτια του
πετούσαν φλόγες.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν το ήξερα… Έχεις δίκιο, θα της πω να ακολουθήσει την
καρδιά της. Αυτή τουλάχιστον να είναι ευτυχισμένη. Εσύ τουλάχιστον να είσαι
ευτυχισμένος. Κάποιοι τουλάχιστον να είναι επιτέλους ευτυχισμένοι. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Τι δουλειά έχω εγώ; Εγώ δεν σε έχω ανάγκη για να είμαι
ευτυχισμένος! Εμένα βγάλε με από τη μέση. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λυπάμαι Μάρκο, λυπάμαι για ό,τι μπορεί να έχεις περάσει εδώ
μέσα. Λυπάμαι που εκείνη δεν βρήκε το κουράγιο να σε προστατεύσει. Λυπάμαι που εκείνος
κατάφερε και έσπασε μέσα σου τα πάντα. Λυπάμαι που και εγώ έτσι θα γίνω…</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Σκάσε! Σκάσε σου λέω, ούρλιαξε και κινήθηκε απειλητικά προς
το μέρος της </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Θα με χτυπήσεις και εσύ; Δεν φοβάμαι, χτύπησε με, αλλά μην
του κάνεις τη χάρη. Μην γίνεις σαν και εκείνον. Μπορείς να είσαι διαφορετικός,
αποκρίθηκε η Λουκία κοιτώντας τον κατάματα. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Πως μπορείς; Πως το κάνεις αυτό; Πες μου, πως το κάνεις!!!!
Πως μπορείς με τις μελανιές ακόμα πάνω σου να ελπίζεις στους ανθρώπους; Από τι
είσαι φτιαγμένη;</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Πάω πάνω Μάρκο, σε λίγο θα γυρίσει σπίτι και καλό είναι να
μην μας βρει να μιλάμε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αλήθεια δεν
ήξερα πως της ζήτησε να παντρευτούν. Το περίμενα, αλλά δεν το ήξερα. Θα το
τακτοποιήσω. Σύντομα όλοι σας, θα είσαστε ελεύθεροι, δήλωσε και βγήκε από το
δωμάτιο για να μην τη δει να κλαίει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Με σφιγμένες τις γροθιές ακόμα, βγήκε έξω στον δρόμο και
άρχισε να κατηφορίζει προς τη θάλασσα.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Γιατί δεν σηκωνόταν επιτέλους να φύγει; Γιατί καθόταν να βασανίζεται;
Γιατί θα έκανε έναν αρραβώνα που δεν θα κατέληγε ποτέ σε γάμο; Γιατί κορόιδευε
τον εαυτό του χρεώνοντας τον Μενέλαο; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνος
ήταν αυτός που δεν μπορούσε να την εγκαταλείψει εκεί μέσα. Εκείνος ήταν που μόνο
αυτή, η μητριά του, η κοπέλα με το μελαγχολικό βλέμμα και το σακατεμένο κορμί
τον είχε κάνει επιτέλους να νιώσει κάτι μέσα του, μετά από τόσα χρόνια. Λες και
όλα τα βασανιστήρια του παρελθόντος και του παρόντος είχαν συμβεί για να μπουν
ο ένας μέσα στη ζωή του άλλου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Η Ερασμία με τον Μενέλαο έπρεπε να φύγουν. Θα τους πάντρευε
και μετά θα τους έδιωχνε για την Ελλάδα. Αν η Ερασμία ήξερε πως θα έμενε
εκείνος πίσω να προσέχει τη Λουκία, θα έφευγε με τον άντρα της. Τουλάχιστον
κάποιοι να ζούσαν ευτυχισμένοι, όπως έλεγε και εκείνη… <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i><br />
<br />
<span style="mso-spacerun: yes;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/04/blog-post_26.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a></span><i><b><a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/04/blog-post_26.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></a><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
</div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-11775995161336754722018-04-24T14:29:00.000+03:002018-04-25T14:37:29.204+03:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο ενδέκατο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Uq1KIfmp6LI/Wt8UvAqhq0I/AAAAAAAAE8E/Dj_xhFm3vRQaVR-21uJDQQvaPjBpgBkrgCLcBGAs/s1600/candle-1285146_960_720.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="635" data-original-width="960" height="422" src="https://4.bp.blogspot.com/-Uq1KIfmp6LI/Wt8UvAqhq0I/AAAAAAAAE8E/Dj_xhFm3vRQaVR-21uJDQQvaPjBpgBkrgCLcBGAs/s640/candle-1285146_960_720.jpg" width="640" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Αλεξάνδρεια 1966</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Πιο πολύ τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είχαν μπερδευτεί.
Από τη μια ο πατέρας του, που του ετοίμαζε γάμους, <span style="mso-spacerun: yes;"></span>χωρίς φυσικά να τον ρωτήσει, και από την άλλη
ο Μενέλαος που δήλωνε κατηγορηματικά ερωτοχτυπημένος με την παρακόρη. Όσο και αν
προσπάθησε να πείσει τον φίλο του πως θα έπρεπε να φύγουν το συντομότερο από
εκεί , εκείνος ήταν ανένδοτος. Θα έφευγαν, αλλά μαζί τους θα έπαιρναν και την
Ερασμία. Σίγα μην άφηνε το κορίτσι μέσα σε αυτό το κολαστήριο. Για την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ακρίβεια ο Μενέλαος είχε δηλώσει, πως αν ο
πατέρας του τολμούσε να απλώσει το χέρι του πάνω και στην Ερασμία, εκείνος θα
του το έκοβε και θα του το τάιζε!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Άναψε ένα τσιγάρο κοιτώντας τον νυχτερινό ουρανό και
προσπάθησε να σκεφτεί ψύχραιμα τι θα έκαναν. Αν έμεναν κι άλλο στην Αλεξάνδρεια,
θα έπρεπε να κάνει αρραβώνες και αυτό η εντιμότητα του, δεν του το επέτρεπε.
Εκείνος σκάρτα σε γυναίκα δεν θα φερόταν. Αν πάλι έφευγαν, ο Μενέλαος δεν θα
του το συγχωρούσε ποτέ. Πρώτη φορά τον έβλεπε έτσι με μια γυναίκα. Και στην
Αγγλία μονίμως ερωτευμένος ήταν με κάποια, αλλά ποτέ άλλοτε δεν είχε αυτή τη
λάμψη στα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μάτια του. Ποτέ άλλοτε δεν
είχε βάλει σε δεύτερη μοίρα το μέλλον τους. Πως λοιπόν να τον απομακρύνει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>από το αντικείμενο του πόθου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πριν προλάβει καν να της πει τι νιώθει. Όχι,
μπορεί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να ήταν ο ίδιος λιγότερος
ρομαντικός, αλλά αυτό δεν θα του το έκανε.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ευχαριστώ πολύ για όλα, ακούστηκε η αδύναμη φωνή της
Λουκίας και ο Μάρκος γύρισε και την κοίταξε με έκπληξη</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Μπες μέσα. Θα παγώσεις, μητέρα.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Σε παρακαλώ, άσε με να σε ευχαριστήσω. Και μην με λες μητέρα.
Η λέξη είναι ιερή για να τη λερώνουμε με ειρωνείες.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Μπες μέσα , αν μας πάρει κάνα μάτι να μιλάμε μέσα στα
σκοτάδια, θα έχουμε και οι δύο πρόβλημα μετά. Και μη με ευχαριστείς. Σε λίγο
καιρό θα εύχεσαι να σε είχα αφήσει να πεθάνεις από την αιμορραγία, αλλά εγώ δεν
θα είμαι εδώ να το δω.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Εσύ τον έπεισες να φύγει απόψε για το Κάιρο; Αν έμενε…
Χριστέ μου αν έμενε… </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Νομίζεις πως μπορώ εγώ να τον πείσω για το οτιδήποτε;
Σαδιστής είναι Λουκία , δεν είναι χαζός. Ζωντανή σε θέλει για να μπορεί να
βγάζει τα γούστα του πάνω σου. Μην νομίζεις πως δεν ξέρει τι του γίνεται.
Ξέρεις πως για να μπορεί να σε ξαναβασανίσει, πρέπει πρώτα να γίνεις καλά. Γι
αυτό προφασίστηκε τις δουλειές στο Κάιρο.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Γιατί; Γιατί φέρεται έτσι; Τι του έχει συμβεί;</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Σοβαρά τώρα, ψάχνεις να βρεις κάτι να τον
δικαιολογήσεις;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν ξέρω γιατί είναι
έτσι. Δέκα μέρες θα κάτσει στο Κάιρο, όπως σου είπε όταν σε αποχαιρέτισε.
Κανόνισε μέσα σε αυτές τις δέκα μέρες να δυναμώσεις. Και μια συμβουλή από μένα.
Μην αντιστέκεσαι. Όσο αντιστέκεσαι τόσο θα σε βλάπτει, τόσο θα σε αποζητά. Η
αντίσταση είναι εκείνη που τον ερεθίζει. Αν δέχεσαι στωικά ότι κάνει, αργά η
γρήγορα θα σε βαρεθεί και θα σε αφήσει στην ησυχία σου.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Εσύ αυτό έκανες; τον ρώτησε και πιάνοντας το χέρι του,
χάιδεψε δακρύζοντας τον αριστερό καρπό του, που ένα παλιό κάψιμο είχε αφήσει το
σημάδι του. Και έκανε το άγγιγμα της το κάψιμο να πονάει και πάλι όπως είχε
πονέσει τότε που του το είχε κάνει. Με μια απότομη κίνηση έσπρωξε το χέρι της και
την κοίταξε αγριεμένος.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Λουκία δεν είμαστε φίλοι. Εγώ δεν είχα επιλογή. Εσύ όμως
είχες! Επέλεξες να έρθεις εδώ μέσα και εγώ δεν θα σε λυπηθώ. Αν σε βοήθησα, το
έκανα για τη ψυχή της μάνας μου. Ακόμα παλεύω να σώσω το τομάρι μου από δαύτον.
Και θα το κάνω<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">,</span> να
είσαι σίγουρη. Εσύ πάλι είσαι χαμένη. Πάρτο απόφαση. Αν σκέφτεσαι να φύγεις,
βγάλτο από το μυαλό σου. Θα σε βρει. Όπου και να πας, θα σε βρει! Μάθε λοιπόν
να ζεις με εκείνον και από μένα μην περιμένεις κάτι, είπε και την άφησε μόνη
της να κλαίει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάτω από τον έναστρο
ουρανό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
………………………………………………………………………………………………</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Από την ώρα που είχε μπει μέσα στο σπίτι, σέρνοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη βαλίτσα του, η Έρη είχε καταλάβει πως κάτι
δεν πήγαινε καλά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν είχε το
συνηθισμένο ξινισμένο, υπεροπτικό ύφος του, ούτε όμως και το φιλικό που του είχε
ξεφύγει μια, δυο φορές. Έμοιαζε διαφορετικός. Ίσως να ήταν απλά κουρασμένος από
το ταξίδι, είχε σκεφτεί και ας έμοιαζε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>περισσότερο απογοητευμένος, παρά κουρασμένος.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όταν όμως την επόμενη μέρα η διάθεση του δεν έδειχνε να
αλλάζει, παρά τις τόσες ώρες ύπνου,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η
Έρη κατέληξε στο συμπέρασμα, πως μάλλον του έλλειπε η οικογένεια του, που είχε
μείνει στη Μαδρίτη. Προσπάθησε έτσι να αγνοεί την καινούργια του πλευρά, που
για κάποιο απροσδιόριστο λόγο την ενοχλούσε περισσότερο από όλες τις
προηγούμενες.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
-Να πάτε στον επιτάφιο με την Έρη, είπε η Ερασμία και την
κοίταξαν και οι δύο με απορία. Η Ερασμία σε αντίθεση με άλλες γριές δεν το είχε
ρίξει με μανία στη θρησκεία και την προσευχή. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένα καντηλάκι υπήρχε μέσα στην κουζίνα και
αυτό η Ερασμία φρόντιζε να είναι πάντα αναμμένο. Ούτε εικόνες όμως, ούτε
νηστείες, ούτε σταυροκοπήματα και επισκέψεις σε εκκλησίες και μοναστήρια. Τι
την είχε πιάσει στα καλά καθούμενα και ζητούσε να πάνε, μαζί μάλιστα, στον
επιτάφιο; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
-Άσε μας ρε μάνα. Στον επιτάφιο δεν με πήγαινες, ούτε όταν
ήμουν μικρός. Τι μύγα σε τσίμπησε; διαμαρτυρήθηκε ο Γιώργος πριν προλάβει η Έρη
να μιλήσει.</div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν το συζητάω. Πηγαίνετε να ντυθείτε, γιατί θα βγει όπου
να ναι. Και μετά να πάτε να φάτε κάτι έξω. Εμείς θα φάμε ένα γιαούρτι και θα
ξαπλώσουμε. Μίλα Μενέλαε! Πες τους να φύγουν να ηρεμήσουμε λιγάκι.</div>
<div class="MsoNormal">
-Να φύγετε να ηρεμήσουμε λιγάκι…, είπε ο κύριος Μενέλαος
κοιτώντας λοξά την Ερασμία.</div>
<div class="MsoNormal">
-Μα έχει φαγητό από το μεσημέρι. Και εγώ θα ξαπλώσω νωρίς,
να μην είμαι μέσα στα πόδια σας. Αν θέλετε μπορώ να πάω και στο σπίτι μου
απόψε, πρότεινε η Έρη και η Ερασμία την αγριοκοίταξε.</div>
<div class="MsoNormal">
-Θα πάτε στον επιτάφιο! ΤΕΛΟΣ. Εγώ είμαι η τρελή του
σπιτιού. Και στους τρελούς δεν λένε όχι, είπε και ο Γιώργος κατάλαβε πως αν δεν
έκαναν ότι έλεγε, θα υπέφεραν μετά.</div>
<div class="MsoNormal">
-Εριφύλη δεν έχουμε επιλογή. Η κυρά Ερασμία κάνει
συναισθηματικό εκβιασμό. Πάμε να φύγουμε. Θέλει να ξεμοναχιάσει τον Μενέλαο και
ενοχλούμε, σχολίασε ειρωνικά και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άρχισε
να προχωράει προς το υπνοδωμάτιο του.</div>
<div class="MsoNormal">
-Σαν δε ντρέπεσαι σαρδανάπαλε! Πήγαινε και εσύ κόρη μου και
μην τον ακούς αυτόν. Λίγη τηλόραση να δούμε με ησυχία θέλουμε γέροι άνθρωποι, είπε και άρχισε να
σπρώχνει και την Έρη έξω από το σαλόνι.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δέκα λεπτά αργότερα έβγαιναν από το σπίτι και η Ερασμία
έκλεινε την πόρτα πίσω τους χαμογελαστή, κάνοντας την Έρη να σκεφτεί πως
έμοιαζε με ηλικιωμένη μαστροπό. Άραγε τι παιχνίδι της έπαιζε το άρρωστο μυαλό
της πάλι και τους υποχρέωνε σε κάτι τέτοιο;<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><br />
<br />
<span style="mso-spacerun: yes;">για τη συνέχεια πατήστε <a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/04/blog-post_25.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;">εδώ</span></a> </span></div>
</div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1890180279722377669.post-13350167876578278542018-04-23T13:51:00.001+03:002018-04-24T14:37:22.617+03:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο δέκατο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-CrBtSxuG1fE/Wt2jGictlwI/AAAAAAAAE70/g-_cBRt8o-AnGn80h52UPRu93Ze8SCxIgCLcBGAs/s1600/vintage-hair-brush1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="215" data-original-width="500" height="274" src="https://1.bp.blogspot.com/-CrBtSxuG1fE/Wt2jGictlwI/AAAAAAAAE70/g-_cBRt8o-AnGn80h52UPRu93Ze8SCxIgCLcBGAs/s640/vintage-hair-brush1.jpg" width="640" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
Η Έρη στάθηκε έξω από την πόρτα του μπάνιου, μην ξέροντας τι
πρέπει να κάνει. Η Ερασμία ήταν μέσα ήδη
πάνω από μια ώρα. Από το συμβάν και μετά κάθε Τετάρτη, την ώρα του μπάνιου,
έτρεμε η καρδιά της. Ποιος να το περίμενε πως η ώρα του μπάνιου της Ερασμίας, θα
γινόταν δυσκολότερη από την ώρα του μπάνιου του Μενέλαου. Αυτός κάθε φορά
γινόταν και πιο συνεργάσιμος. Εκείνη πάλι, κάθε φορά αργούσε και περισσότερο. «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αν χτυπήσω και απλά τη ρωτήσω αν είναι
καλά, άραγε θα θυμώσει»,</i> αναρωτήθηκε και έκανε να σηκώσει το χέρι της. Αμέσως
όμως το μάζεψε.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δέκα λεπτά ακόμα, θα της
έδινε δέκα λεπτά ακόμα, αποφάσισε και βγήκε στον κήπο να κάνει ένα τσιγάρο.</div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Ευτυχώς Μεγάλη
Τετάρτη σήμερα, αύριο θα έρθει και ο περίεργος να με ξεκουράσει λίγο»,</i>
σκέφτηκε και μάλωσε τον εαυτό της που τον περίμενε. Το θέμα ήταν να βγει η
Ερασμία σώα από το αναθεματισμένο το μπάνιο επιτέλους! Με μια κίνηση πέταξε το
μισό τσιγάρο που κρατούσε και αποφασιστικά προχώρησε προς το μπάνιο. Θα έμπαινε
μέσα και ο Θεός βοηθός. Για καλή της τύχη όμως, μόλις πλησίασε την πόρτα,
εκείνη άνοιξε μόνη της και η Ερασμία βγήκε από μέσα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal">
-Θέλεις κάτι Έρη μου; ρώτησε η γριά που έμοιαζε κλαμμένη.</div>
<div class="MsoNormal">
-Ανησύχησα λιγάκι. Αργήσατε παραπάνω από το συνηθισμένο γι’
αυτό, απολογήθηκε και της έκανε χώρο να περάσει.</div>
<div class="MsoNormal">
-Έλα μαζί μου λίγο, παρακάλεσε η Ερασμία και η Έρη άρχισε να
την ακολουθεί. Σύντομα κατάλαβε πως την οδηγούσε στο μικρό δωματιάκι που
συνδεόταν με την κεντρική κρεβατοκάμαρα και που λειτουργούσε ως ντουλάπα
μπουντουάρ. </div>
<div class="MsoNormal">
-Μήπως δεν είναι τόσο καλή ιδέα; Θα ανησυχήσουμε τον κύριο Μενέλαο
που κοιμάται δίπλα, είπε η Έρη διστακτικά, αλλά η Ερασμία είχε ήδη μπει μέσα και
είχε καθίσει μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη.</div>
<div class="MsoNormal">
-Μπορείς να μου φτιάξεις λίγο τα μαλλιά; παρακάλεσε και
έδωσε στην Έρη μια όμορφη, παλιά, επάργυρη, σκαλιστή βούρτσα . Για λίγα δευτερόλεπτα η ‘Ερη
επεξεργάστηκε την όμορφη βούρτσα που κρατούσε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και ύστερα με απαλές κινήσεις, άρχισε να
βουρτσίζει τα βρεγμένα, λευκά μαλλιά της Ερασμίας, που είχε κλείσει τα μάτια της
λες και ταξίδευε κάπου.</div>
<div class="MsoNormal">
-Δεν ήμουν ποτέ κοκέτα και ματαιόδοξη. Μου λείπει όμως τόσο
η νιότη μου. Μου λείπει ο παλιός μου εαυτός. Μου η λείπει η ζωή μου στην
Αλεξάνδρεια πριν. Πριν γνωρίσω τον Μενέλαο. Τότε που όλα ήταν τόσο απλά… Έχεις
νιώσει Έρη ποτέ πως το καλύτερο πράγμα που συνέβη στη ζωή σου , ήταν ταυτόχρονα
και το χειρότερο; ρώτησε και ένα δάκρυ κύλησε στο γέρικο μάγουλο της και η Έρη
απάντησε. Απάντησε αυθόρμητα και με ειλικρίνεια.</div>
<div class="MsoNormal">
-Ναι κυρία Ερασμία. Ξέρω ακριβώς τι λέτε. Αλλά να σας πω
κάτι; Όσο στραβά και αν πήγαν τα πράγματα, αυτοί οι πέντε μήνες που τον
κρατούσα στην αγκαλιά μου. Γι αυτούς του πέντε μήνες, το ξαναζούσα όλο και ας
πόνεσε τόσο, και ας πονάει ακόμα…</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
....................................................................................................................... </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Αλεξάνδρεια 1966</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Ο Μενέλαος βλέποντας το άγνωστο κορίτσι αναψοκοκκινισμένο
και λαχανιασμένο, να τον περιμένει στο λόμπι του ξενοδοχείου, ένιωσε την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καρδιά του να χάνει έναν χτύπο. Άραγε ποια
ήταν, και τι ήθελε από εκείνον; Με βιαστικά βήματα την πλησίασε και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πριν προλάβει να της συστηθεί το κορίτσι σαν
χείμαρρος άρχισε να μιλάει . Η ταραχή<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>της όμως και τα δακρυσμένα μάτια της, τον μπέρδευαν τόσο πολύ, που
δυσκολευόταν να βγάλει άκρη. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Με το χέρι του την έπιασε από το μπράτσο μαλακά και την
τράβηξε έξω από το κτήριο. </b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Σιγά, σιγά. Πες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μου
ποια είσαι και πως μπορώ να σε βοηθήσω, την παρότρυνε και εκείνη του έχωσε ένα
τσαλακωμένο χαρτονόμισμα μέσα στο χέρι. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Εκεί πρέπει να πάμε! Εκεί! Θα πεθάνει! Ο κύριος Μάρκος το
είπε. Τώρα! Τώρα σου λέω! είπε εκείνη και άρχισε να τον τραβάει στον δρόμο, ενώ
τα ιδρωμένα μαλλιά της κολλούσαν πάνω στο πρόσωπο της. Ο Μενέλαος μαγεμένος από
τη δύναμη που είχε το κορίτσι, άρχισε να
το ακολουθεί σαν υπνωτισμένος και ας μην ήξερε που τον πήγαινε. Ο Μάρκος
προφανώς την είχε στείλει. Κάπου έπρεπε να πάνε. Μάλλον στη διεύθυνση που
έγραφε το χαρτονόμισμα. Εκείνος όμως δεν είχε ιδέα που βρισκόταν αυτή η
διεύθυνση. Η μικρή όμως έμοιαζε να ξέρει. Τραβώντας τον σταθερά από τον χέρι,
και σχεδόν τρέχοντας, μπήκαν μέσα στα στενά της πόλης. Και όσο προχωρούσαν, τόσο
πλήθαιναν οι αιγύπτιοι στο οπτικό του πεδίο. Ένας φόβος τον διαπέρασε. Άραγε
κινδύνευαν; Λαχανιασμένοι πλέον και οι δύο στάθηκαν έξω από μια παλιά πόρτα.</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Εδώ είναι! Μπες και πες του να έρθει μαζί μας! Διέταξε η
Ερασμία και εκείνος την κοίταξε σαν χαμένος. </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ο γιατρός! Εδώ είναι ο γιατρός! Δεν μιλάει ελληνικά. Εσύ
λέει μιλάς αγγλικά. Ζήτα του να μας ακολουθήσει, εξήγησε η Ερασμία ενώ τον
έσπρωχνε προς την πόρτα.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Και τι να του πω; Ο Μάρκος είναι χτυπημένος; ρώτησε με
φανερή αγωνία πλέον στο βλέμμα του. Τόση ώρα το μυαλό του δεν είχε πάει στο
ενδεχόμενο να είναι ο Μάρκος κάπου χτυπημένος.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Όχι ,ανόητε!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο
κύριος Μάρκος μας στέλνει! Αυτό να του πεις! Λέει θα καταλάβει. Η κυρία μου
αιμορραγεί. Βιάσου σε παρακαλώ, είπε το κορίτσι απελπισμένο και ο Μενέλαος
κατάλαβε πως έπρεπε να την εμπιστευτεί τυφλά και να κάνει ό,τι του ζητούσε. Και
το έκανε. Το έκανε παραμερίζοντας κάθε προσωπικό φραγμό. Εκείνο το μικρό δευτερόλεπτο που πέρασε μέχρι
να χτυπήσει δυνατά την ξύλινη παλιά πόρτα, ήταν και το δευτερόλεπτο που
παρέδωσε άνευ όρων την καρδία του σε αυτή τη πανικοβλημένη γυναίκα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Μέσα στην επόμενη μισή ώρα μόνος του είχε καταλάβει μέσες
άκρες τι είχε συμβεί. Ο γιατρός πράγματι μόλις άκουσε το όνομα του Μάρκου,
άρπαξε την τσάντα του και τους ακολούθησε. Έδειχνε σαν να το είχε ξαναζήσει στο
παρελθόν. Μπαίνοντας στο σπίτι, λες και γνώριζε τα κατατόπια, έτρεξε, ανέβηκε τη σκάλα και πήγε στο
υπνοδωμάτιο κλείνοντας πίσω με δύναμη την πόρτα, αφήνοντας την Ερασμία και τον
Μένελαο απ' έξω να κοιτάζονται με αμηχανία.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Με λένε Μενέλαο, είπε επιστρατεύοντας όση γοητεία του είχε
απομείνει μετά το τόσο τρέξιμο</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Το ξέρω, απάντησε εκείνη αδιάφορα κοιτώντας με αγωνία την
πόρτα.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Και εσένα, εσένα πως σε λένε; ρώτησε αγνοώντας τον
εκνευρισμό του κοριτσιού, επιμένοντας να μάθει τουλάχιστον το όνομα της.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Ερασμία με λένε μωρέ! Δεν είναι ώρα για τέτοιες συζητήσεις
όμως. Καμία προσευχή ξέρεις; Αν ξέρεις, ξεκίνα να τη λες από μέσα σου! τον
διέταξε εκείνη που πλέον είχε κολλήσει το αυτί της κυριολεκτικά πάνω στην
πόρτα. Και ύστερα η πόρτα άνοιξε απότομα και η Ερασμία παραλίγο να βρεθεί στο
πάτωμα. Για λίγη ώρα ο γιατρός μιλούσε στα αγγλικά στον<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μενέλαο, που έδειχνε πλέον σοκαρισμένος. Ύστερα έχωσε στα
χέρια της Ερασμία ένα φιαλίδιο με ένα υγρό και τρέχοντας έφυγε από το σπίτι.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b>Τα μάτια του Μενέλαου πλέον πετούσαν φωτιές και ας τον
κοιτούσε η Ερασμία στο στόμα περιμένοντας να την ενημερώσει.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Μιλά επιτέλους! Τι σου είπε!!!!!</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Σε έχει ακουμπήσει και εσένα; </b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν είμαι εγώ το θέμα καλέ μου άνθρωπε! Την έσωσε;
Σταμάτησε την αιμορραγία; Συνήλθε;</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Θα γίνει καλά λέει. Χρειάστηκε να κάνει ένα εσωτερικό ράμμα
που δεν θα το δει ο άλλος. Έχει χάσει αρκετό αίμα, γι' αυτό λιποθύμησε. Σε καμία
ώρα είπε, να βάλεις αυτό το μπουκαλάκι κάτω από τη μύτη της και θα συνέλθει.
Όσο μπορούμε να την αφήσουμε να ξεκουραστεί. Ευτυχώς το πρόβλημα είναι στον
τράχηλο. Η μήτρα της είναι άθικτη. Απόψε όμως πρέπει να μην συνευρεθούν. Να
θρέψει λίγο το τραύμα. Για λίγες μέρες θα είναι αδύναμη, αλλά θα συνέλθει. Τι
σκατά έγινε ρε Ερασμία μέσα σε αυτό το δωμάτιο χθες βράδυ; Ποιος άντρας φέρεται
έτσι στη γυναίκα του;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Δεν είναι άνθρωπος αυτός. Ο διάβολος είναι! Πάω να καθαρίσω
την κάμαρη. Ο κύριος Μάρκος είπε θα σε συναντήσει στο ξενοδοχείο, μόλις
ξεμπερδέψει. Πες και σε εκείνον ότι είπες σε μένα. Δεν σε πάω μέχρι την πόρτα.
Πρέπει να βιαστώ. Σε ευχαριστώ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κύριε
Μενέλαε, ευχαριστώ για τη βοήθεια, είπε και έκανε να μπει μέσα στο δωμάτιο,
όταν ο Μενέλαος τη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σταμάτησε αγγίζοντας
τη μαλακά στον αγκώνα.</b></i></div>
<i><b>
</b></i><br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>-Μενέλαο να με λες, την παρακάλεσε και εκείνη του χάρισε ένα
ντροπαλό χαμόγελο και χάθηκε μέσα στο δωμάτιο. </b></i><br />
<br />
για τη συνέχεια πατήστε <a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/04/blog-post_24.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;">εδώ </span></a><i><b><a href="http://puccarina.blogspot.gr/2018/04/blog-post_24.html" target="_blank"><span style="color: #e06666;"> </span></a></b></i></div>
</div>
puccarinahttp://www.blogger.com/profile/06501313168195559963noreply@blogger.com0