"Honeymoon" τέλος
Η ανέλπιστη εγκυμοσύνη της Αιμιλίας αν και στην βάση της αποτελούσε χαρμόσυνο γεγονός στην πράξη αποδεικνυόταν οδοστρωτήρας στις διαπροσωπικές της σχέσεις. Ο Κώστας αν και τρελαμένος χαζομπαμπάς μετρούσε σαν κατάδικος τις μέρες να περάσουν και να βγει επιτέλους το μωρό από μέσα της. "Αυτό δεν είναι μωρό Αγγελική, να μου το θυμηθείς... σαν δαιμονισμένη κάνει! Αν πριν έκανε του κεφαλιού της τώρα δεν λογαριάζει κανένα και τίποτα! Όλη μέρα μες το άγχος είμαι και δεν μπορώ να πω και κουβέντα! Έκοψε και το τσιγάρο και χριστέ μου, δίνε μας δύναμη! Που είναι οι γλυκές εγκυμονούσες που έβλεπα στις διαφημίσεις μου λες???? Που είναι οι ευαισθησίες που ξυπνάνε και καλά αυτές οι ορμόνες??? Μόνο τη δική μου ξεχάσαν???? Πλέον ότι και να πω είναι λάθος...Μωρό πάμε μια βόλτα της λέω...νευριάζει....αγάπη μου θες να κάνουμε αγκαλίτσες της λέω ξανα νευριάζει...όλα της φταίνε!" παραπονέθηκε ο Κώστας στην Αγγελική όσο περίμεναν την Αιμιλία να ετοιμαστεί για να βγουν.
"Έλα Κώστα κάνε υπομονή ούτε τρεις μήνες δεν απέμειναν!"
"Καλά εύκολο να το λες εσύ! Περίμενε σήμερα μαζί σου τα έχει! Να δω αν θα λες κάνε λίγο υπομονή μετά από αυτά που θα σου σύρει!"
"Ωχ...τι έκανα γαμώτο πάλι...."
"Μα αυτό σου λέω δεν χρειάζεται πλέον να κάνεις κάτι. Έτσι της γυρνάει ξαφνικά το μάτι."
Και η αλήθεια ήταν πως η Αιμιλία είχε μετατραπεί σε ωρολογιακή βόμβα. Εκεί που ήταν ήρεμη κάτι την έπιανε και τρέχαν και οι δυο να κρυφτούν. Γιαυτό και η Αγγελική όχι απλά έκανε τη δίαιτα της με ευλάβεια αλλά φρόντιζε να δίνει εβδομαδιαία αναφορά στην Αιμιλία μιας και όντως λες και μόνο αυτό την ηρεμούσε. Τα κιλά που έφευγαν από την Αγγελική ξελάφρωναν περισσότερο την Αιμιλία σε τέτοιο βαθμό που και η ίδια αναρωτιόταν ποια από τις δύο έπαιρνε μεγαλύτερη ικανοποίηση. Σε μια κρίση ειλικρίνειας μάλιστα της το είχε αναλύσει. Όταν νιώθεις να ζαλίζεσαι, της είχε πει, χρειάζεσαι ένα σταθερό σημείο να κοιτάς...Ε το βάρος της Αγγελικής είχε γίνει η σταθερά της. Πως τώρα ένα νούμερο που συνεχώς άλλαζε μπορούσε να λειτουργήσει σαν σταθερά αυτό μόνο η Αιμιλία το γνώριζε! Γιατί το νούμερο άλλαζε...εβδομάδα την εβδομάδα ...μήνα τον μήνα...γινόταν όλο και μικρότερο. Ώσπου έφτασε στο κλείσιμο του δεύτερου τριμήνου της εγκυμοσύνης της Αιμιλίας να απέχει ελάχιστα ψηφία από το ιδανικό.
Η Αγγελική από την άλλη όσο η Αιμιλία πορωνόταν με την πορεία της δίαιτας της τόσο εκείνη χαλάρωνε. Πλέον υπήρχαν μέρες που βαριόταν να πάει ακόμα και για ζύγισμα. Σιγά σιγά όλα τα βαρέθηκε. Ακόμα και τα κοπλιμέντα που τις έκαναν διάφοροι γνωστοί. Ακόμα και την ικανοποίηση να μπαίνεις σε όποιο μαγαζί θέλεις και να επιλέγεις με το κεφάλι ψηλά, βάση του γούστου σου και όχι βάση του τι σου μπαίνει. Ακόμα και το ότι πλέον ανέβαινε τις σκάλες του νοσοκομείου χωρίς να λαχανιάζει. Όλα πλέον γινόντουσαν τόσο οικεία. Λες και δεν είχε υπάρξει χοντρή πότε....Αλλά που να τολμήσει να τα πει αυτά στην Αιμιλία...θα την έτρωγε ζωντανή! Για να διατηρήσει έτσι τη σωματικής της ακεραιότητα προσπαθούσε να δείχνει το ίδιο ενθουσιασμένη με εκείνη.
Το μόνο που της έδινε ακόμα την ίδια αμείωτη χαρά ήταν τα ψηλοτάκουνα... Στους τρεις μήνες δίαιτας ανέβηκε στους δέκα πόντους τακούνι από τους 8 που είχε ξεκινήσει. Και πλέον στους έξι μήνες και 30 ολόκληρα κιλά ελαφρύτερη φορούσε άνετα οποιοδήποτε ύψος. Έτσι τη θέση που είχαν κάποτε οι σοκολάτες στη ζωή της την πήραν τα παπούτσια. Και αν κάποιο βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα έβγαζε από τα κουτιά τους τα άπλωνε στο πλάι του κρεβατιού της και τα χάζευε μέχρι να την πάρει ο ύπνος.
"Σε μισώ!" της είπε η Αιμιλία όταν κάθισαν στο γωνιακό τραπέζι που τους έβαλε ο Αποστόλης. Και ο Κώστας μόλις άκουσε τον πρόλογο ζήτησε συγνώμη ευγενικά και έτρεξε στο μπαρ να μιλήσει λίγο με τον Αποστόλη. Σιγά μην καθόταν να τον πάρουν και εκείνον τα σκάγια.
"Γιατί βρε Αιμιλία μου???" είπε υπομονετικά η Αγγελική
"Τι παπούτσια είναι αυτά που φοράς???? Καινούρια????"
"Ναι δεν σου αρέσουν??? 13 πόντους και στιλέτο! Νόμιζα θα ενθουσιαζόσουν...είναι και κόκκινα που είναι το χρώμα σου.."
"Γιαυτό σε μισώ.... ρουφιάνα... !Πότε θα ξαναγίνουν τα πόδια μου ανθρώπινα να βάλω και πάλι τις γόβες μου??? Αυτά δεν είναι πόδια πλέον! Σαν άκρες από κουπιά είναι! Ούτε ένα ζευγάρι από τα παλιά μου παπούτσια δεν μου μπαίνει από το πρήξιμο!"
"Έλα βρε Αιμιλία τον έφαγες τον γάιδαρο.... "
"Και να έτρωγα μόνο τον γάιδαρο....το σύμπαν έχω φάει! Μου λείπουν τα τακούνια μου...μου λείπει η καφεΐνη...η νικοτίνη.... το αλκοόλ... το σεξ...το καλό σεξ άντε να είμαι δίκαιη... "
"Αχ βρε Αιμιλία είναι για καλό σκοπό...λίγο έμεινε..."
"Και έχω και εσένα που όλα μπορείς να τα κάνεις και δεν κάνεις τίποτα. Και άντε χέσε το τσιγάρο, τον καφέ και το αλκοόλ που δεν προσφέρουν τίποτα....το σεξ???? Απορώ ρε πουλάκι μου με τις αντοχές σου! Οσιομάρτυρας θα έπρεπε να γίνεις... Έξι μήνες ρε Αγγελική...Με τακούνια θα την βγάζεις από εδώ και εμπρός????"
"..."
"Δεν μιλάς ε??? Τι να πεις.... Σε λιγότερο από μήνα πιάνεις στόχο στα κιλά το έχεις πάρει χαμπάρι???"
"Λες να μην το ξέρω?"
"Και πως νιώθεις τώρα που είσαι αδύνατη?"
"Είσαι σίγουρη πως θες να κάνουμε τώρα αυτή τη συζήτηση?"
"Σίγουρη δεν είμαι. Περίεργη είμαι..."
"Το αντέχουν οι ορμόνες σου??"
"Το αντέχουν δεν το αντέχουν θα δείξει....Μίλα!"
"Πρώτον δεν νιώθω αδύνατη. Και πριν αρχίσεις να ουρλιάζεις άσε με να σου εξηγήσω. Βιώνω ένα περίεργο πράγμα λες και πάντα ήμουν έτσι....λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Στην αρχή δεν λέω χαιρόμουν με κάθε νούμερο που έπεφτα στα ρούχα... Χαιρόμουν όταν συναντούσα κάποιον και έκπληκτος με ρωτούσε πως έχασα τόσο βάρος. Χαιρόμουν που μπορώ να κάνω σταυροπόδι χωρίς να νιώθω να μου κόβεται η ανάσα. Αλλά ξεθώριασε η χαρά...άλλαξε χρώμα. Πλέον και οι άλλοι με αντιμετωπίζουν λες και πάντα ήμουν έτσι...οι μισοί δεν θυμόνται καν από που ξεκίνησα...εδώ σου λέω κοντεύω να το ξεχάσω και εγώ η ίδια... Και όμως κάθε φορά που με κοιτάζω Αιμιλία στο καθρέφτη νιώθω ακριβώς το ίδιο όπως ένιωθα και με τα επιπλέον 30 κιλά... Όση ικανοποίηση έπαιρνα από το είδωλο μου τότε άλλη τόση παίρνω και τώρα. Φυσικά βρήκα κάτι καινούριο πλέον να χρεώνω....Αυτή τη φορά το βάφτισα χαλάρωση. Τώρα με ενοχλεί αυτό και αν το διορθώσω ποτέ και αυτό μην ανησυχείς θα βρω κάτι άλλο. Γιατί αν αυτό περίμενες να ακούσεις έξι μήνες τώρα, τότε κάτσε καλά στην καρέκλα σου γιατί ήρθε η στιγμή...Είχες απόλυτο δίκιο σε όλα! Κάτι μου φταίει και επειδή δεν ξέρω τι βρίσκω το πιο εύκολο πρόβλημα και κρύβομαι από πίσω του....Σκατά λοιπόν.....μια τρύπα στο νερό έκανα....το ίδιο ηλίθια παραμένω απλά είμαι μια ηλίθια πάνω σε ένα ζευγάρι εξαιρετικές γόβες!"
"Κοίτα να δεις που τελικά ίσως δουλέψει...Και εγώ που περίμενα να κρατούσε λίγο παραπάνω το honeymoon... "
"Ποιο???"
"Τίποτα κάτι δικά μου σκέφτομαι..Για συνέχισε..."
"Τι να συνεχίσω δεν θα πεις εγώ στα έλεγα? Δεν θα με βρίσεις λιγάκι??? Μην μου χαλάς το πρόγραμμα!"
"Αγγελική μου όχι ούτε θα σε βρίσω ούτε θα πανηγυρίσω επειδή είχα δίκιο... ολοκλήρωσε και θα σου πω μετά..."
"Τι να ολοκληρώσω ρε Αιμιλία? Αυτά είναι όλα....Είμαι η Αγγελική και αν και έχω χάσει 30 κιλά συνεχίζω και δεν είμαι καλά! Αυτό δεν φτάνει? Άσε που αυτή η συνειδητοποίηση με κάνει ευάλωτη και πάλι απέναντι στο φαγητό... Λες και μου πήραν ξαφνικά το σκέπασμα και όλο φλερτάρω την ιδέα να το ξαναπάρω πίσω.... Γιατί κάνει κρύο γαμώτο μου! Ψυχρό πράγμα η αλήθεια και δεν αντέχεται!"
"Η συζήτηση σηκώνει ποτό και επειδή εγώ το φελέκι μου δεν μπορώ να πιω κάτσε να πω του Αποστόλη να φέρει δύο, να πιεις εσύ και για μένα..."
"Και οι θερμίδες????"
"Ποιος τις χέζει τις θερμίδες....αυτό το λέω βέβαια από την αρχή αλλά απόψε το εννοώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά!"
Και ήρθαν τα ποτά μαζί με το δολοφονικό βλέμμα του Κώστα που νόμιζε πως η Αιμιλία θα έπινε. Και αφού του έριξε ένα βρίσιμο για την υποψία, έτσι για να μην μείνει παραπονεμένος, τα έσπρωξε προς την Αγγελική και την κοίταξε προβληματισμένη. Πολλά ήθελε να της πει αλλά δεν ήξερε αν έπρεπε. Και εκεί που ζύγιζε παράπλευρες απώλειες ήρθε μια δυνατή κλωτσιά για να της δώσει την απάντηση που έψαχνε. Το αγέννητο μωρό έδινε την λύση... Ζήτησε συγνώμη από την Αγγελική και πήγε στην τουαλέτα και όταν επέστρεψε κοντοστάθηκε στο μπαρ κάνοντας νόημα στην Αγγελική να έρθει και εκείνη κοντά.
"Να σας πω δεν νιώθω και πολύ καλά...Βασικά καλά είμαι απλά η αγέννητη αμοιβάδα έχει μπερδέψει την ουροδόχο κύστη μου με μπάλα ποδοσφαίρου και δεν την παλεύω άλλο...Αγγελική θα με συγχωρέσεις αν φύγουμε με τον Κώστα...Θα τελειώσουμε τη κουβέντα μας αύριο..."
"Αγόρι είναι????? Πότε το μάθατε????"
"Χτες το επιβεβαιώσαμε..."
"Ρε Αποστόλη έχεις καμία ιδέα γιατί αποκαλεί το γιο μου η Αιμιλία αμοιβάδα??"
"Σπάνια καταλαβαίνω τι μπορεί να εννοεί μια γυναίκα πόσο μάλλον η δική σου..."
"Αιμιλία μην ανησυχείς πάμε να φύγουμε αν δεν είσαι καλά"
"Όχι! Εγώ και ο Κώστας θα φύγουμε εσύ κάτσε να πιεις τα ποτά σου. Να ο Αποστόλης θα σου κάνει παρέα. Και μιας και είστε και οι δύο εδώ μην κανονίσετε κάτι για την άλλη Κυριακή σας θέλω..."
"Τι μας θες? Αν είναι για να βάψουμε το δωμάτιο του μωρού τώρα που έμαθες και φύλο εμένα ξέχνα με! Την τελευταία φορά που σε βοήθησα να βάψεις το σπίτι σου με έβριζες έναν μήνα που δεν πέτυχα το χρώμα!" είπε ο Αποστόλης και χασκογέλασε.
"Όχι τεμπελόσκυλο! Δεν σε θέλω να βάψεις! Θα πάρω κανονικό μπογιατζή δεν την ξαναπατάω. Άλλο σας θέλω να βάλετε εκεί δύο υπογραφές πέντε λεπτά υπόθεση"
"Διαθήκη κάνεις Αιμιλία???? Τόσο φοβάσαι τη γέννα???"
"Όχι ηλίθιε! Αχ θεέ μου δύο φίλους έχω και οι δύο έχουν περιορισμένο εγκέφαλο..Πως?? Πείτε μου πως εγώ έμπλεξα με εσάς τους δύο?"
"Παντρευόμαστε ρε σεις και επειδή η Αιμιλία ούτε που το συζητούσε για άλλου τύπου γάμου θα κάνουμε πολιτικό και σας θέλουμε για μάρτυρες. Βασικά οι τέσσερις μας θα είμαστε...η Αιμιλία δεν θέλει κανέναν άλλο... "
"Και βασικά ούτε εσάς θέλω αλλά χρειαζόμαστε δύο υπογραφές και από το να μαζεύω άστεγους που θα έχουν χάσει και την ταυτότητα τους , πάρτε εκεί τις ταυτότητες σας και ραντεβού την άλλη Κυριακή στις δέκα στο δημαρχείο."
"Αιμιλία θα βάλεις και νυφικό????"
"Άντε μου στο διάολο Αποστόλη που άρχισες και το δούλεμα! Πάμε Κώστα γιατί θα ανεβάσω και πίεση τώρα! Αγγελική θα σε πάρω αύριο τηλέφωνο.." είπε, φίλησε την Αγγελική, έδωσε ένα τρυφερό χαστούκι του Αποστόλη και άρχισε να τραβάει τον Κώστα έξω από το μαγαζί. Μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο ο Κώστας την κοίταξε ανήσυχος και αφού το σκέφτηκε λιγάκι δεν άντεξε και την ρώτησε
"Μωρό μου δεν είσαι καλά??? θες να πάμε στο γιατρό????"
"Αχ βρε Κώστα εντελώς μπουμπούνας είσαι! Μια χαρά είμαι! Καλύτερα από ποτέ! Άλλο λόγο είχα και ήθελα να φύγουμε!"
"Για να μείνουμε τα δύο μας?????"
"Άσε μας πουλάκι μου που μετά βίας πλέον γυρίζω πλευρό στο κρεβάτι! Να τους αφήσω μόνους τους ήθελα!"
"Μα εσύ μου είχες πει πως δεν θες με τίποτα να μπλέξουν μεταξύ τους όταν στο πρότεινα σαν ιδέα.... Τι σε έκανε και άλλαξες γνώμη??? "
"Και να σου εξηγήσω δεν θα καταλάβεις... Τότε δεν έπρεπε...τώρα νομίζω πως επιβάλλεται!"
"Και όλα αυτά περί μπερδεμένων καταστάσεων που μου έλεγες???"
"Καμία φορά για να ξεμπλέξεις κάτι χρειάζεται να το μπλέξεις περισσότερο..."
"Και τώρα μπλέχτηκα και εγώ..."
"Άστο βρε Κώστα μου. Ξέρω τι κάνω! Άντε βάλε μπροστά και κατουριέμαι πάλι!"
Και έβαλε ο Κώστας μπροστά και έφυγαν χωρίς να ρωτήσει περισσότερα. Με την Αιμιλία η χρυσή συνταγή ήταν να μην επιμένει και το είχε πλέον εμπεδώσει.
Για την συνέχεια πατήστε εδώ
Η ανέλπιστη εγκυμοσύνη της Αιμιλίας αν και στην βάση της αποτελούσε χαρμόσυνο γεγονός στην πράξη αποδεικνυόταν οδοστρωτήρας στις διαπροσωπικές της σχέσεις. Ο Κώστας αν και τρελαμένος χαζομπαμπάς μετρούσε σαν κατάδικος τις μέρες να περάσουν και να βγει επιτέλους το μωρό από μέσα της. "Αυτό δεν είναι μωρό Αγγελική, να μου το θυμηθείς... σαν δαιμονισμένη κάνει! Αν πριν έκανε του κεφαλιού της τώρα δεν λογαριάζει κανένα και τίποτα! Όλη μέρα μες το άγχος είμαι και δεν μπορώ να πω και κουβέντα! Έκοψε και το τσιγάρο και χριστέ μου, δίνε μας δύναμη! Που είναι οι γλυκές εγκυμονούσες που έβλεπα στις διαφημίσεις μου λες???? Που είναι οι ευαισθησίες που ξυπνάνε και καλά αυτές οι ορμόνες??? Μόνο τη δική μου ξεχάσαν???? Πλέον ότι και να πω είναι λάθος...Μωρό πάμε μια βόλτα της λέω...νευριάζει....αγάπη μου θες να κάνουμε αγκαλίτσες της λέω ξανα νευριάζει...όλα της φταίνε!" παραπονέθηκε ο Κώστας στην Αγγελική όσο περίμεναν την Αιμιλία να ετοιμαστεί για να βγουν.
"Έλα Κώστα κάνε υπομονή ούτε τρεις μήνες δεν απέμειναν!"
"Καλά εύκολο να το λες εσύ! Περίμενε σήμερα μαζί σου τα έχει! Να δω αν θα λες κάνε λίγο υπομονή μετά από αυτά που θα σου σύρει!"
"Ωχ...τι έκανα γαμώτο πάλι...."
"Μα αυτό σου λέω δεν χρειάζεται πλέον να κάνεις κάτι. Έτσι της γυρνάει ξαφνικά το μάτι."
Και η αλήθεια ήταν πως η Αιμιλία είχε μετατραπεί σε ωρολογιακή βόμβα. Εκεί που ήταν ήρεμη κάτι την έπιανε και τρέχαν και οι δυο να κρυφτούν. Γιαυτό και η Αγγελική όχι απλά έκανε τη δίαιτα της με ευλάβεια αλλά φρόντιζε να δίνει εβδομαδιαία αναφορά στην Αιμιλία μιας και όντως λες και μόνο αυτό την ηρεμούσε. Τα κιλά που έφευγαν από την Αγγελική ξελάφρωναν περισσότερο την Αιμιλία σε τέτοιο βαθμό που και η ίδια αναρωτιόταν ποια από τις δύο έπαιρνε μεγαλύτερη ικανοποίηση. Σε μια κρίση ειλικρίνειας μάλιστα της το είχε αναλύσει. Όταν νιώθεις να ζαλίζεσαι, της είχε πει, χρειάζεσαι ένα σταθερό σημείο να κοιτάς...Ε το βάρος της Αγγελικής είχε γίνει η σταθερά της. Πως τώρα ένα νούμερο που συνεχώς άλλαζε μπορούσε να λειτουργήσει σαν σταθερά αυτό μόνο η Αιμιλία το γνώριζε! Γιατί το νούμερο άλλαζε...εβδομάδα την εβδομάδα ...μήνα τον μήνα...γινόταν όλο και μικρότερο. Ώσπου έφτασε στο κλείσιμο του δεύτερου τριμήνου της εγκυμοσύνης της Αιμιλίας να απέχει ελάχιστα ψηφία από το ιδανικό.
Η Αγγελική από την άλλη όσο η Αιμιλία πορωνόταν με την πορεία της δίαιτας της τόσο εκείνη χαλάρωνε. Πλέον υπήρχαν μέρες που βαριόταν να πάει ακόμα και για ζύγισμα. Σιγά σιγά όλα τα βαρέθηκε. Ακόμα και τα κοπλιμέντα που τις έκαναν διάφοροι γνωστοί. Ακόμα και την ικανοποίηση να μπαίνεις σε όποιο μαγαζί θέλεις και να επιλέγεις με το κεφάλι ψηλά, βάση του γούστου σου και όχι βάση του τι σου μπαίνει. Ακόμα και το ότι πλέον ανέβαινε τις σκάλες του νοσοκομείου χωρίς να λαχανιάζει. Όλα πλέον γινόντουσαν τόσο οικεία. Λες και δεν είχε υπάρξει χοντρή πότε....Αλλά που να τολμήσει να τα πει αυτά στην Αιμιλία...θα την έτρωγε ζωντανή! Για να διατηρήσει έτσι τη σωματικής της ακεραιότητα προσπαθούσε να δείχνει το ίδιο ενθουσιασμένη με εκείνη.
Το μόνο που της έδινε ακόμα την ίδια αμείωτη χαρά ήταν τα ψηλοτάκουνα... Στους τρεις μήνες δίαιτας ανέβηκε στους δέκα πόντους τακούνι από τους 8 που είχε ξεκινήσει. Και πλέον στους έξι μήνες και 30 ολόκληρα κιλά ελαφρύτερη φορούσε άνετα οποιοδήποτε ύψος. Έτσι τη θέση που είχαν κάποτε οι σοκολάτες στη ζωή της την πήραν τα παπούτσια. Και αν κάποιο βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα έβγαζε από τα κουτιά τους τα άπλωνε στο πλάι του κρεβατιού της και τα χάζευε μέχρι να την πάρει ο ύπνος.
"Σε μισώ!" της είπε η Αιμιλία όταν κάθισαν στο γωνιακό τραπέζι που τους έβαλε ο Αποστόλης. Και ο Κώστας μόλις άκουσε τον πρόλογο ζήτησε συγνώμη ευγενικά και έτρεξε στο μπαρ να μιλήσει λίγο με τον Αποστόλη. Σιγά μην καθόταν να τον πάρουν και εκείνον τα σκάγια.
"Γιατί βρε Αιμιλία μου???" είπε υπομονετικά η Αγγελική
"Τι παπούτσια είναι αυτά που φοράς???? Καινούρια????"
"Ναι δεν σου αρέσουν??? 13 πόντους και στιλέτο! Νόμιζα θα ενθουσιαζόσουν...είναι και κόκκινα που είναι το χρώμα σου.."
"Γιαυτό σε μισώ.... ρουφιάνα... !Πότε θα ξαναγίνουν τα πόδια μου ανθρώπινα να βάλω και πάλι τις γόβες μου??? Αυτά δεν είναι πόδια πλέον! Σαν άκρες από κουπιά είναι! Ούτε ένα ζευγάρι από τα παλιά μου παπούτσια δεν μου μπαίνει από το πρήξιμο!"
"Έλα βρε Αιμιλία τον έφαγες τον γάιδαρο.... "
"Και να έτρωγα μόνο τον γάιδαρο....το σύμπαν έχω φάει! Μου λείπουν τα τακούνια μου...μου λείπει η καφεΐνη...η νικοτίνη.... το αλκοόλ... το σεξ...το καλό σεξ άντε να είμαι δίκαιη... "
"Αχ βρε Αιμιλία είναι για καλό σκοπό...λίγο έμεινε..."
"Και έχω και εσένα που όλα μπορείς να τα κάνεις και δεν κάνεις τίποτα. Και άντε χέσε το τσιγάρο, τον καφέ και το αλκοόλ που δεν προσφέρουν τίποτα....το σεξ???? Απορώ ρε πουλάκι μου με τις αντοχές σου! Οσιομάρτυρας θα έπρεπε να γίνεις... Έξι μήνες ρε Αγγελική...Με τακούνια θα την βγάζεις από εδώ και εμπρός????"
"..."
"Δεν μιλάς ε??? Τι να πεις.... Σε λιγότερο από μήνα πιάνεις στόχο στα κιλά το έχεις πάρει χαμπάρι???"
"Λες να μην το ξέρω?"
"Και πως νιώθεις τώρα που είσαι αδύνατη?"
"Είσαι σίγουρη πως θες να κάνουμε τώρα αυτή τη συζήτηση?"
"Σίγουρη δεν είμαι. Περίεργη είμαι..."
"Το αντέχουν οι ορμόνες σου??"
"Το αντέχουν δεν το αντέχουν θα δείξει....Μίλα!"
"Πρώτον δεν νιώθω αδύνατη. Και πριν αρχίσεις να ουρλιάζεις άσε με να σου εξηγήσω. Βιώνω ένα περίεργο πράγμα λες και πάντα ήμουν έτσι....λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Στην αρχή δεν λέω χαιρόμουν με κάθε νούμερο που έπεφτα στα ρούχα... Χαιρόμουν όταν συναντούσα κάποιον και έκπληκτος με ρωτούσε πως έχασα τόσο βάρος. Χαιρόμουν που μπορώ να κάνω σταυροπόδι χωρίς να νιώθω να μου κόβεται η ανάσα. Αλλά ξεθώριασε η χαρά...άλλαξε χρώμα. Πλέον και οι άλλοι με αντιμετωπίζουν λες και πάντα ήμουν έτσι...οι μισοί δεν θυμόνται καν από που ξεκίνησα...εδώ σου λέω κοντεύω να το ξεχάσω και εγώ η ίδια... Και όμως κάθε φορά που με κοιτάζω Αιμιλία στο καθρέφτη νιώθω ακριβώς το ίδιο όπως ένιωθα και με τα επιπλέον 30 κιλά... Όση ικανοποίηση έπαιρνα από το είδωλο μου τότε άλλη τόση παίρνω και τώρα. Φυσικά βρήκα κάτι καινούριο πλέον να χρεώνω....Αυτή τη φορά το βάφτισα χαλάρωση. Τώρα με ενοχλεί αυτό και αν το διορθώσω ποτέ και αυτό μην ανησυχείς θα βρω κάτι άλλο. Γιατί αν αυτό περίμενες να ακούσεις έξι μήνες τώρα, τότε κάτσε καλά στην καρέκλα σου γιατί ήρθε η στιγμή...Είχες απόλυτο δίκιο σε όλα! Κάτι μου φταίει και επειδή δεν ξέρω τι βρίσκω το πιο εύκολο πρόβλημα και κρύβομαι από πίσω του....Σκατά λοιπόν.....μια τρύπα στο νερό έκανα....το ίδιο ηλίθια παραμένω απλά είμαι μια ηλίθια πάνω σε ένα ζευγάρι εξαιρετικές γόβες!"
"Κοίτα να δεις που τελικά ίσως δουλέψει...Και εγώ που περίμενα να κρατούσε λίγο παραπάνω το honeymoon... "
"Ποιο???"
"Τίποτα κάτι δικά μου σκέφτομαι..Για συνέχισε..."
"Τι να συνεχίσω δεν θα πεις εγώ στα έλεγα? Δεν θα με βρίσεις λιγάκι??? Μην μου χαλάς το πρόγραμμα!"
"Αγγελική μου όχι ούτε θα σε βρίσω ούτε θα πανηγυρίσω επειδή είχα δίκιο... ολοκλήρωσε και θα σου πω μετά..."
"Τι να ολοκληρώσω ρε Αιμιλία? Αυτά είναι όλα....Είμαι η Αγγελική και αν και έχω χάσει 30 κιλά συνεχίζω και δεν είμαι καλά! Αυτό δεν φτάνει? Άσε που αυτή η συνειδητοποίηση με κάνει ευάλωτη και πάλι απέναντι στο φαγητό... Λες και μου πήραν ξαφνικά το σκέπασμα και όλο φλερτάρω την ιδέα να το ξαναπάρω πίσω.... Γιατί κάνει κρύο γαμώτο μου! Ψυχρό πράγμα η αλήθεια και δεν αντέχεται!"
"Η συζήτηση σηκώνει ποτό και επειδή εγώ το φελέκι μου δεν μπορώ να πιω κάτσε να πω του Αποστόλη να φέρει δύο, να πιεις εσύ και για μένα..."
"Και οι θερμίδες????"
"Ποιος τις χέζει τις θερμίδες....αυτό το λέω βέβαια από την αρχή αλλά απόψε το εννοώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά!"
Και ήρθαν τα ποτά μαζί με το δολοφονικό βλέμμα του Κώστα που νόμιζε πως η Αιμιλία θα έπινε. Και αφού του έριξε ένα βρίσιμο για την υποψία, έτσι για να μην μείνει παραπονεμένος, τα έσπρωξε προς την Αγγελική και την κοίταξε προβληματισμένη. Πολλά ήθελε να της πει αλλά δεν ήξερε αν έπρεπε. Και εκεί που ζύγιζε παράπλευρες απώλειες ήρθε μια δυνατή κλωτσιά για να της δώσει την απάντηση που έψαχνε. Το αγέννητο μωρό έδινε την λύση... Ζήτησε συγνώμη από την Αγγελική και πήγε στην τουαλέτα και όταν επέστρεψε κοντοστάθηκε στο μπαρ κάνοντας νόημα στην Αγγελική να έρθει και εκείνη κοντά.
"Να σας πω δεν νιώθω και πολύ καλά...Βασικά καλά είμαι απλά η αγέννητη αμοιβάδα έχει μπερδέψει την ουροδόχο κύστη μου με μπάλα ποδοσφαίρου και δεν την παλεύω άλλο...Αγγελική θα με συγχωρέσεις αν φύγουμε με τον Κώστα...Θα τελειώσουμε τη κουβέντα μας αύριο..."
"Αγόρι είναι????? Πότε το μάθατε????"
"Χτες το επιβεβαιώσαμε..."
"Ρε Αποστόλη έχεις καμία ιδέα γιατί αποκαλεί το γιο μου η Αιμιλία αμοιβάδα??"
"Σπάνια καταλαβαίνω τι μπορεί να εννοεί μια γυναίκα πόσο μάλλον η δική σου..."
"Αιμιλία μην ανησυχείς πάμε να φύγουμε αν δεν είσαι καλά"
"Όχι! Εγώ και ο Κώστας θα φύγουμε εσύ κάτσε να πιεις τα ποτά σου. Να ο Αποστόλης θα σου κάνει παρέα. Και μιας και είστε και οι δύο εδώ μην κανονίσετε κάτι για την άλλη Κυριακή σας θέλω..."
"Τι μας θες? Αν είναι για να βάψουμε το δωμάτιο του μωρού τώρα που έμαθες και φύλο εμένα ξέχνα με! Την τελευταία φορά που σε βοήθησα να βάψεις το σπίτι σου με έβριζες έναν μήνα που δεν πέτυχα το χρώμα!" είπε ο Αποστόλης και χασκογέλασε.
"Όχι τεμπελόσκυλο! Δεν σε θέλω να βάψεις! Θα πάρω κανονικό μπογιατζή δεν την ξαναπατάω. Άλλο σας θέλω να βάλετε εκεί δύο υπογραφές πέντε λεπτά υπόθεση"
"Διαθήκη κάνεις Αιμιλία???? Τόσο φοβάσαι τη γέννα???"
"Όχι ηλίθιε! Αχ θεέ μου δύο φίλους έχω και οι δύο έχουν περιορισμένο εγκέφαλο..Πως?? Πείτε μου πως εγώ έμπλεξα με εσάς τους δύο?"
"Παντρευόμαστε ρε σεις και επειδή η Αιμιλία ούτε που το συζητούσε για άλλου τύπου γάμου θα κάνουμε πολιτικό και σας θέλουμε για μάρτυρες. Βασικά οι τέσσερις μας θα είμαστε...η Αιμιλία δεν θέλει κανέναν άλλο... "
"Και βασικά ούτε εσάς θέλω αλλά χρειαζόμαστε δύο υπογραφές και από το να μαζεύω άστεγους που θα έχουν χάσει και την ταυτότητα τους , πάρτε εκεί τις ταυτότητες σας και ραντεβού την άλλη Κυριακή στις δέκα στο δημαρχείο."
"Αιμιλία θα βάλεις και νυφικό????"
"Άντε μου στο διάολο Αποστόλη που άρχισες και το δούλεμα! Πάμε Κώστα γιατί θα ανεβάσω και πίεση τώρα! Αγγελική θα σε πάρω αύριο τηλέφωνο.." είπε, φίλησε την Αγγελική, έδωσε ένα τρυφερό χαστούκι του Αποστόλη και άρχισε να τραβάει τον Κώστα έξω από το μαγαζί. Μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο ο Κώστας την κοίταξε ανήσυχος και αφού το σκέφτηκε λιγάκι δεν άντεξε και την ρώτησε
"Μωρό μου δεν είσαι καλά??? θες να πάμε στο γιατρό????"
"Αχ βρε Κώστα εντελώς μπουμπούνας είσαι! Μια χαρά είμαι! Καλύτερα από ποτέ! Άλλο λόγο είχα και ήθελα να φύγουμε!"
"Για να μείνουμε τα δύο μας?????"
"Άσε μας πουλάκι μου που μετά βίας πλέον γυρίζω πλευρό στο κρεβάτι! Να τους αφήσω μόνους τους ήθελα!"
"Μα εσύ μου είχες πει πως δεν θες με τίποτα να μπλέξουν μεταξύ τους όταν στο πρότεινα σαν ιδέα.... Τι σε έκανε και άλλαξες γνώμη??? "
"Και να σου εξηγήσω δεν θα καταλάβεις... Τότε δεν έπρεπε...τώρα νομίζω πως επιβάλλεται!"
"Και όλα αυτά περί μπερδεμένων καταστάσεων που μου έλεγες???"
"Καμία φορά για να ξεμπλέξεις κάτι χρειάζεται να το μπλέξεις περισσότερο..."
"Και τώρα μπλέχτηκα και εγώ..."
"Άστο βρε Κώστα μου. Ξέρω τι κάνω! Άντε βάλε μπροστά και κατουριέμαι πάλι!"
Και έβαλε ο Κώστας μπροστά και έφυγαν χωρίς να ρωτήσει περισσότερα. Με την Αιμιλία η χρυσή συνταγή ήταν να μην επιμένει και το είχε πλέον εμπεδώσει.
Για την συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: