ctrl + alt + delete
Δύο μέρες έδωσε η Αιμιλία στην Αγγελική να θρηνήσει και να σκεφτεί ότι μπορεί να είχε συμβεί ανάμεσα σε εκείνη και τον Αποστόλη. Πάνω κάτω φανταζόταν τι μπορεί να είχε γίνει βάση παρόμοιων προηγούμενων καταστάσεων και αν και από το πρώτο λεπτό ήθελε να τρέξει κοντά της θεώρησε σοφό να της δώσει χρόνο. Ναι την περίμενε αυτή την κατάληξη και πράγματι όπως της είχε πει και εκείνος κάπου αποσκοπούσε όταν δεν είχε αποτρέψει αυτή τη σχέση. Παρόλαυτα τώρα που η ιστορία ακολουθούσε τα μονοπάτια που είχε προβλέψει δεν μπορούσε να μην στεναχωριέται που η φίλη της θα έπρεπε να περάσει δια πυρός και σιδήρου για να κατανοήσει κάποια πράγματα. Λυπόταν που μόνο με το σκληρό αυτό τρόπο θα μάθαινε να πατάει γερά στα πόδια της αλλά δεν μετάνιωνε. Περίμενε έτσι υπομονετικά να περάσει λίγος χρόνος και μόνο όταν ξημέρωσε η τρίτη μέρα από εκείνο το βράδυ ξεκίνησε για το σπίτι της Αγγελικής.
Τρεις φορές χρειάστηκε να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας της και άλλες τόσες να την καλέσει στο κινητό της μέχρι εκείνη τελικά να της ανοίξει. Προετοιμασμένη για όλα έσπρωξε την πόρτα και μπαίνοντας μέσα απλά διαπίστωσε πως η φίλη της για ακόμα μια φορά υπάκουε στο προβλέψιμο. Το δωμάτιο ημισκότεινο με τα παντζούρια κατεβασμένα μύριζε έντονα και αποπνικτικά. Παντού πεταμένα κουτιά από πίτσες και μακαρονάδες σε διάφορα σημεία καθώς και διάφορα άδεια σακουλάκια από πατατάκια και άλλα παρόμοια είδη. Πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού παρατεταγμένα με ιδιαίτερη τάξη άδεια βάζα πραλίνας και πάνω στο καναπέ μια σκιά που θύμιζε τη φίλη της. Χωρίς να μιλήσει έκλεισε την πόρτα πίσω της, άνοιξε τα παράθυρα για να αεριστεί ο χώρος και παίρνοντας μια σακούλα σκουπιδιών άρχισε να μαζεύει τα αποφάγια. Όταν το σπίτι πια θύμιζε λιγότερο χωματερή και μύριζε πιο ανθρώπινα ,έβαλε την καφετιέρα να δουλεύει, σήκωσε με τρυφερότητα την Αγγελική που βρισκόταν σε κατατονική κατάσταση και την οδήγησε σιωπηλά στο μπάνιο. Της έβγαλε τα ρούχα και την έβαλε στην μπανιέρα. Άνοιξε το ζεστό νερό και άρχισε να την πλένει και όσο με το σφουγγάρι και το σαπούνι προσπαθούσε να βγάλει από πάνω της ξεραμένα μακαρόνια και λεκέδες από σοκολάτα η Αγγελική άρχισε να τρέμει παρά το ζεστό νερό που εκτός από τη σαπουνάδα πλέον ξέπλενε και τα δάκρυα της.
Μισή ώρα αργότερα η Αγγελική με καθαρά ρούχα και πιο ήρεμη καθόταν ξανά στο καναπέ κρατώντας μια κούπα με καφέ ενώ απέναντι της η Αιμιλία περίμενε υπομονετικά να αρχίσει να μιλάει εκείνη πρώτη. Θα της έδινε όσο χρόνο χρειαζόταν ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα καθόντουσαν εκεί αμίλητες για ώρες. Προς έκπληξη της όμως δεν θα έπαιρνε τόσο πολύ. Η Αγγελική από την πρώτη γουλιά ήταν έτοιμη να μιλήσει.
"Από εκείνον το έμαθες?"
"Ναι..."
"Σου είπε λεπτομέρειες?"
"Όχι ...Μόνο ότι με έχεις ανάγκη..."
"Καλοσύνη του..Αλλά καλά είμαι Αιμιλία τσάμπα σε έστειλε"
"Μα δεν το βλέπω πως είσαι μια χαρά!Φυσικά και τσάμπα με έστειλε!"
"Σε πειράζει αν δεν σου πω τι έγινε ακριβώς??"
"Χέστηκα για το τι έγινε ακριβώς!"
"Ωραία... Σε ευχαριστώ που ήρθες πάντως και σε ευχαριστώ που με έκανες μπάνιο το χρειαζόμουν προφανώς...Ο μικρός καλά είναι?"
"Ο μικρός μια χαρά είναι, για καλή του τύχη είναι ακόμα πολύ μικρός και πολύ ευτυχισμένος με στοιχειώδη πράγματα.."
"Τον ζηλεύω....μακάρι να ήμουν και εγώ βρέφος πάλι..."
"Δεν είσαι όμως, είσαι ενήλικη..."
"Το ξέρω...το εμπέδωσα καλά τις τελευταίες μέρες...Να σε ρωτήσω κάτι?"
"Ότι θες..."
"Το ήξερες εξαρχής πως δεν θα κρατούσε....το ήξερες πως ήμουν ερωτευμένη μαζί του και ας έλεγα εγώ τα δικά μου....και ενώ με προειδοποίησες από τη πρώτη στιγμή...με άφησες....γιατί με άφησες???"
"Γιατί σε αγαπάω Αγγελική γιαυτό.."
"Περίεργος τρόπος να δείχνεις την αγάπη σου..."
"Και εκείνος σε αγαπάει..."
"Ακόμα πιο περίεργος τρόπος αυτός που έδειξε την δική του..."
"Μου έχεις θυμώσει??"
"Όχι.... αυτή τη στιγμή αδυνατώ να νιώσω το οτιδήποτε... να κοιμηθώ θέλω μόνο. Να κάνω εμετό και να κοιμηθώ. Πονάει το στομάχι μου και το κεφάλι μου βουίζει. Έχεις λίγο χρόνο να κάτσεις μέχρι να με πάρει ο ύπνος?"
"Θα κάτσω όσο χρειαστεί ο Κώστας έχει αναλάβει τον μικρό, μην σε νοιάζει, εσύ απλά ξάπλωσε"
"Αιμιλία??? Εγώ φταίω ε????"
"Ναι εσύ φταις...όχι όμως γιατί έγινε ότι έγινε αλλά γιατί το αφήνεις να σε φέρνει σε αυτή την κατάσταση..."
"Αιμιλία...μου λείπει πολύ..."
"Και εκείνου ίσως του λείπεις περισσότερο..."
"Γιατί τότε???"
"Γιατί εσύ αγαπάς λιγότερο από όσο θα έπρεπε τον εαυτό σου και εκείνος περισσότερο από όσο θα έπρεπε τον δικό του.."
"Είμαι κουρασμένη...πολύ κουρασμένη.." είπε και έκλεισε τα μάτια της. Και όσο την κοιτούσε ανήμπορη στον καναπέ να αποκοιμιέται η Αιμιλία δεν άντεξε και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της. "Υπομονή και θα δεις πως μόνο καλό θα σου κάνει η ιστορία αυτή", ήθελε να της φωνάξει και να την πάρει αγκαλιά αλλά αρκέστηκε να την κοιτάζει και να δακρύζει βουβά. Και εκεί λίγο πριν βυθιστεί εντελώς στον ύπνο την άκουσε να λέει σαν παραμιλητό "Συγνώμη που δεν ήμουν αρκετά δυνατή και το ξανάριξα στο φαγητό...." και ακόμα περισσότερα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της Αιμιλίας που ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της ήταν τόσο στεναχωρημένη που είχε πέσει μέσα σε όλα.
Μέσα στις επόμενες μέρες η Αγγελική με τη βοήθεια της Αιμιλίας άρχιζε σιγά σιγά να συνέρχεται. Καθημερινά η Αιμιλία πήγαινε σπίτι της για κάποιες ώρες και απλά καθόντουσαν μαζί χωρίς να συζητάνε το συμβάν λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Σαν ανείπωτη μυστική συμφωνία από μέρος και των δύο θεώρησαν ότι ήταν πολύ νωρίς για να το σκαλίσουν και να το αναλύσουν. Άφηναν λοιπόν το χρόνο να κάνει τη δουλειά του ξεθωριάζοντας συναισθήματα και παρορμήσεις. Συζητούσαν έτσι για το μωρό, τη βάφτιση και την Αθήνα τον Αύγουστο που έμοιαζε με επίγειο καμίνι.
"Αύριο φεύγω πάω Κέρκυρα για λίγες μέρες..." ανακοίνωσε η Αγγελική ένα απόγευμα και η Αιμιλία την κοίταξε προβληματισμένη
"Το καταλαβαίνω πως έχεις ανάγκη να ξεφύγεις λίγο, αλλά το βρίσκεις καλή ιδέα να πας Κέρκυρα?" την ρώτησε ανήσυχα
"Και που να πάω? Έχω άλλες δέκα μέρες άδεια και αν δεν φύγω θα το μετανιώσω το χειμώνα που όλη μου την άδεια την πέρασα εδώ... πρέπει να βρω απαντήσεις και όσο είμαι εδώ δεν μπορώ" απάντησε με ειλικρίνεια
"Ο Κώστας έχει ένα σπίτι στην Μυτιλήνη...σου έχω φέρει τα κλειδιά και οδηγίες πως θα το βρεις. Είναι έτοιμο καθαρό και στη διάθεση σου αν θες..Όσο για απαντήσεις το ξέρεις πως όσες μπορώ να σου δώσω εγώ πολύ ευχαρίστως..." πρότεινε βγάζοντας από την τσάντα της ένα μπρελόκ με κλειδιά και ένα τσαλακωμένο χαρτί.
"Ευχαριστώ και εσένα και τον Κώστα αλλά θα πάω Κέρκυρα... εκεί είναι κάποιες από τις απαντήσεις που χρειάζομαι....όσο για αυτές που έχεις εσύ το σκέφτηκα πολύ και αποφάσισα ότι δεν θα με βοηθήσουν όσο και αν τρώγομαι μέσα μου να τις μάθω... Όταν τον πρωτοσυνάντησα μου είχες πει ότι είναι μπερδεμένη υπόθεση και τότε βάση δεν έδωσα. Εγώ όμως είμαι πιο μπερδεμένη υπόθεση και αν δεν ξεμπερδευτώ η ίδια αδυνατώ να φορτωθώ και το δικό του μπέρδεμα. Μπορεί αν μάθαινα τι τον έκανε να φερθεί όπως φέρθηκε να ένιωθα στιγμιαία καλύτερα αλλά αυτό δεν θα έλυνε τα δικά μου θέματα. Αν θέλω λοιπόν να με αγαπήσω περισσότερο μου χρωστάω να πατήσω ctrl, alt ,delete και να το αφήσω όπως έχει. Εύχομαι κάποια στιγμή να ξεμπλεχτεί και εκείνος αλλά το αποφάσισα πως δεν θα τον βοηθήσω εγώ σε αυτό και όχι από εγωισμό και θυμό αλλά από καθαρά αίσθημα επιβίωσης. Δεν θέλω λοιπόν τις απαντήσεις σου Αιμιλία πολύ απλά γιατί δεν είναι πλέον αυτές που ψάχνω.... " είπε σαν χείμαρρος και η Αιμιλία χαμογέλασε ικανοποιημένη. Η φίλη της μετά από τόσους μήνες έκανε το πρώτο βήμα και ήταν τόσο σπουδαίο αυτό το πρώτο βήμα που ένιωσε περηφάνια να την πλημμυρίζει. Η Αγγελική θα έβρισκε το δρόμο της και ας είχε περάσει αυτός μέσα από τα σκατά. Σε αυτό ήλπιζε από την πρώτη στιγμή και να που τώρα έπαιρνε σάρκα και οστά. Χαρούμενη μάζεψε ξανά τα κλειδιά και το χαρτάκι, την φίλησε στο μάγουλο τρυφερά και λίγο πριν βγει από το σπίτι κελάηδησε με το γνωστό της τρόπο "Είμαι Θεά η πουτάνα!" και άκουσε το γέλιο της Αγγελικής που τόσο καιρό είχε να ακούσει πίσω από την κλειστή πόρτα.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δύο μέρες έδωσε η Αιμιλία στην Αγγελική να θρηνήσει και να σκεφτεί ότι μπορεί να είχε συμβεί ανάμεσα σε εκείνη και τον Αποστόλη. Πάνω κάτω φανταζόταν τι μπορεί να είχε γίνει βάση παρόμοιων προηγούμενων καταστάσεων και αν και από το πρώτο λεπτό ήθελε να τρέξει κοντά της θεώρησε σοφό να της δώσει χρόνο. Ναι την περίμενε αυτή την κατάληξη και πράγματι όπως της είχε πει και εκείνος κάπου αποσκοπούσε όταν δεν είχε αποτρέψει αυτή τη σχέση. Παρόλαυτα τώρα που η ιστορία ακολουθούσε τα μονοπάτια που είχε προβλέψει δεν μπορούσε να μην στεναχωριέται που η φίλη της θα έπρεπε να περάσει δια πυρός και σιδήρου για να κατανοήσει κάποια πράγματα. Λυπόταν που μόνο με το σκληρό αυτό τρόπο θα μάθαινε να πατάει γερά στα πόδια της αλλά δεν μετάνιωνε. Περίμενε έτσι υπομονετικά να περάσει λίγος χρόνος και μόνο όταν ξημέρωσε η τρίτη μέρα από εκείνο το βράδυ ξεκίνησε για το σπίτι της Αγγελικής.
Τρεις φορές χρειάστηκε να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας της και άλλες τόσες να την καλέσει στο κινητό της μέχρι εκείνη τελικά να της ανοίξει. Προετοιμασμένη για όλα έσπρωξε την πόρτα και μπαίνοντας μέσα απλά διαπίστωσε πως η φίλη της για ακόμα μια φορά υπάκουε στο προβλέψιμο. Το δωμάτιο ημισκότεινο με τα παντζούρια κατεβασμένα μύριζε έντονα και αποπνικτικά. Παντού πεταμένα κουτιά από πίτσες και μακαρονάδες σε διάφορα σημεία καθώς και διάφορα άδεια σακουλάκια από πατατάκια και άλλα παρόμοια είδη. Πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού παρατεταγμένα με ιδιαίτερη τάξη άδεια βάζα πραλίνας και πάνω στο καναπέ μια σκιά που θύμιζε τη φίλη της. Χωρίς να μιλήσει έκλεισε την πόρτα πίσω της, άνοιξε τα παράθυρα για να αεριστεί ο χώρος και παίρνοντας μια σακούλα σκουπιδιών άρχισε να μαζεύει τα αποφάγια. Όταν το σπίτι πια θύμιζε λιγότερο χωματερή και μύριζε πιο ανθρώπινα ,έβαλε την καφετιέρα να δουλεύει, σήκωσε με τρυφερότητα την Αγγελική που βρισκόταν σε κατατονική κατάσταση και την οδήγησε σιωπηλά στο μπάνιο. Της έβγαλε τα ρούχα και την έβαλε στην μπανιέρα. Άνοιξε το ζεστό νερό και άρχισε να την πλένει και όσο με το σφουγγάρι και το σαπούνι προσπαθούσε να βγάλει από πάνω της ξεραμένα μακαρόνια και λεκέδες από σοκολάτα η Αγγελική άρχισε να τρέμει παρά το ζεστό νερό που εκτός από τη σαπουνάδα πλέον ξέπλενε και τα δάκρυα της.
Μισή ώρα αργότερα η Αγγελική με καθαρά ρούχα και πιο ήρεμη καθόταν ξανά στο καναπέ κρατώντας μια κούπα με καφέ ενώ απέναντι της η Αιμιλία περίμενε υπομονετικά να αρχίσει να μιλάει εκείνη πρώτη. Θα της έδινε όσο χρόνο χρειαζόταν ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα καθόντουσαν εκεί αμίλητες για ώρες. Προς έκπληξη της όμως δεν θα έπαιρνε τόσο πολύ. Η Αγγελική από την πρώτη γουλιά ήταν έτοιμη να μιλήσει.
"Από εκείνον το έμαθες?"
"Ναι..."
"Σου είπε λεπτομέρειες?"
"Όχι ...Μόνο ότι με έχεις ανάγκη..."
"Καλοσύνη του..Αλλά καλά είμαι Αιμιλία τσάμπα σε έστειλε"
"Μα δεν το βλέπω πως είσαι μια χαρά!Φυσικά και τσάμπα με έστειλε!"
"Σε πειράζει αν δεν σου πω τι έγινε ακριβώς??"
"Χέστηκα για το τι έγινε ακριβώς!"
"Ωραία... Σε ευχαριστώ που ήρθες πάντως και σε ευχαριστώ που με έκανες μπάνιο το χρειαζόμουν προφανώς...Ο μικρός καλά είναι?"
"Ο μικρός μια χαρά είναι, για καλή του τύχη είναι ακόμα πολύ μικρός και πολύ ευτυχισμένος με στοιχειώδη πράγματα.."
"Τον ζηλεύω....μακάρι να ήμουν και εγώ βρέφος πάλι..."
"Δεν είσαι όμως, είσαι ενήλικη..."
"Το ξέρω...το εμπέδωσα καλά τις τελευταίες μέρες...Να σε ρωτήσω κάτι?"
"Ότι θες..."
"Το ήξερες εξαρχής πως δεν θα κρατούσε....το ήξερες πως ήμουν ερωτευμένη μαζί του και ας έλεγα εγώ τα δικά μου....και ενώ με προειδοποίησες από τη πρώτη στιγμή...με άφησες....γιατί με άφησες???"
"Γιατί σε αγαπάω Αγγελική γιαυτό.."
"Περίεργος τρόπος να δείχνεις την αγάπη σου..."
"Και εκείνος σε αγαπάει..."
"Ακόμα πιο περίεργος τρόπος αυτός που έδειξε την δική του..."
"Μου έχεις θυμώσει??"
"Όχι.... αυτή τη στιγμή αδυνατώ να νιώσω το οτιδήποτε... να κοιμηθώ θέλω μόνο. Να κάνω εμετό και να κοιμηθώ. Πονάει το στομάχι μου και το κεφάλι μου βουίζει. Έχεις λίγο χρόνο να κάτσεις μέχρι να με πάρει ο ύπνος?"
"Θα κάτσω όσο χρειαστεί ο Κώστας έχει αναλάβει τον μικρό, μην σε νοιάζει, εσύ απλά ξάπλωσε"
"Αιμιλία??? Εγώ φταίω ε????"
"Ναι εσύ φταις...όχι όμως γιατί έγινε ότι έγινε αλλά γιατί το αφήνεις να σε φέρνει σε αυτή την κατάσταση..."
"Αιμιλία...μου λείπει πολύ..."
"Και εκείνου ίσως του λείπεις περισσότερο..."
"Γιατί τότε???"
"Γιατί εσύ αγαπάς λιγότερο από όσο θα έπρεπε τον εαυτό σου και εκείνος περισσότερο από όσο θα έπρεπε τον δικό του.."
"Είμαι κουρασμένη...πολύ κουρασμένη.." είπε και έκλεισε τα μάτια της. Και όσο την κοιτούσε ανήμπορη στον καναπέ να αποκοιμιέται η Αιμιλία δεν άντεξε και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της. "Υπομονή και θα δεις πως μόνο καλό θα σου κάνει η ιστορία αυτή", ήθελε να της φωνάξει και να την πάρει αγκαλιά αλλά αρκέστηκε να την κοιτάζει και να δακρύζει βουβά. Και εκεί λίγο πριν βυθιστεί εντελώς στον ύπνο την άκουσε να λέει σαν παραμιλητό "Συγνώμη που δεν ήμουν αρκετά δυνατή και το ξανάριξα στο φαγητό...." και ακόμα περισσότερα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της Αιμιλίας που ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της ήταν τόσο στεναχωρημένη που είχε πέσει μέσα σε όλα.
Μέσα στις επόμενες μέρες η Αγγελική με τη βοήθεια της Αιμιλίας άρχιζε σιγά σιγά να συνέρχεται. Καθημερινά η Αιμιλία πήγαινε σπίτι της για κάποιες ώρες και απλά καθόντουσαν μαζί χωρίς να συζητάνε το συμβάν λες και δεν είχε συμβεί ποτέ. Σαν ανείπωτη μυστική συμφωνία από μέρος και των δύο θεώρησαν ότι ήταν πολύ νωρίς για να το σκαλίσουν και να το αναλύσουν. Άφηναν λοιπόν το χρόνο να κάνει τη δουλειά του ξεθωριάζοντας συναισθήματα και παρορμήσεις. Συζητούσαν έτσι για το μωρό, τη βάφτιση και την Αθήνα τον Αύγουστο που έμοιαζε με επίγειο καμίνι.
"Αύριο φεύγω πάω Κέρκυρα για λίγες μέρες..." ανακοίνωσε η Αγγελική ένα απόγευμα και η Αιμιλία την κοίταξε προβληματισμένη
"Το καταλαβαίνω πως έχεις ανάγκη να ξεφύγεις λίγο, αλλά το βρίσκεις καλή ιδέα να πας Κέρκυρα?" την ρώτησε ανήσυχα
"Και που να πάω? Έχω άλλες δέκα μέρες άδεια και αν δεν φύγω θα το μετανιώσω το χειμώνα που όλη μου την άδεια την πέρασα εδώ... πρέπει να βρω απαντήσεις και όσο είμαι εδώ δεν μπορώ" απάντησε με ειλικρίνεια
"Ο Κώστας έχει ένα σπίτι στην Μυτιλήνη...σου έχω φέρει τα κλειδιά και οδηγίες πως θα το βρεις. Είναι έτοιμο καθαρό και στη διάθεση σου αν θες..Όσο για απαντήσεις το ξέρεις πως όσες μπορώ να σου δώσω εγώ πολύ ευχαρίστως..." πρότεινε βγάζοντας από την τσάντα της ένα μπρελόκ με κλειδιά και ένα τσαλακωμένο χαρτί.
"Ευχαριστώ και εσένα και τον Κώστα αλλά θα πάω Κέρκυρα... εκεί είναι κάποιες από τις απαντήσεις που χρειάζομαι....όσο για αυτές που έχεις εσύ το σκέφτηκα πολύ και αποφάσισα ότι δεν θα με βοηθήσουν όσο και αν τρώγομαι μέσα μου να τις μάθω... Όταν τον πρωτοσυνάντησα μου είχες πει ότι είναι μπερδεμένη υπόθεση και τότε βάση δεν έδωσα. Εγώ όμως είμαι πιο μπερδεμένη υπόθεση και αν δεν ξεμπερδευτώ η ίδια αδυνατώ να φορτωθώ και το δικό του μπέρδεμα. Μπορεί αν μάθαινα τι τον έκανε να φερθεί όπως φέρθηκε να ένιωθα στιγμιαία καλύτερα αλλά αυτό δεν θα έλυνε τα δικά μου θέματα. Αν θέλω λοιπόν να με αγαπήσω περισσότερο μου χρωστάω να πατήσω ctrl, alt ,delete και να το αφήσω όπως έχει. Εύχομαι κάποια στιγμή να ξεμπλεχτεί και εκείνος αλλά το αποφάσισα πως δεν θα τον βοηθήσω εγώ σε αυτό και όχι από εγωισμό και θυμό αλλά από καθαρά αίσθημα επιβίωσης. Δεν θέλω λοιπόν τις απαντήσεις σου Αιμιλία πολύ απλά γιατί δεν είναι πλέον αυτές που ψάχνω.... " είπε σαν χείμαρρος και η Αιμιλία χαμογέλασε ικανοποιημένη. Η φίλη της μετά από τόσους μήνες έκανε το πρώτο βήμα και ήταν τόσο σπουδαίο αυτό το πρώτο βήμα που ένιωσε περηφάνια να την πλημμυρίζει. Η Αγγελική θα έβρισκε το δρόμο της και ας είχε περάσει αυτός μέσα από τα σκατά. Σε αυτό ήλπιζε από την πρώτη στιγμή και να που τώρα έπαιρνε σάρκα και οστά. Χαρούμενη μάζεψε ξανά τα κλειδιά και το χαρτάκι, την φίλησε στο μάγουλο τρυφερά και λίγο πριν βγει από το σπίτι κελάηδησε με το γνωστό της τρόπο "Είμαι Θεά η πουτάνα!" και άκουσε το γέλιο της Αγγελικής που τόσο καιρό είχε να ακούσει πίσω από την κλειστή πόρτα.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: