Φτερά
Μπαίνοντας στο σπίτι και πετώντας την βαλίτσα στο πάτωμα η πρώτη σκέψη που της ήρθε στο μυαλό, αφού άνοιξε το κλιματιστικό, ήταν να ζυγιστεί. Είκοσι μέρες είχαν περάσει από το τελευταίο ζύγισμα και μέσα σε αυτές τις είκοσι μέρες πολλά είχαν συμβεί μα το βασικότερο πολλά είχε φάει. Προς στιγμή δίστασε να ανεβεί στη ζυγαριά από φόβο, αλλά σίγουρη πως η άγνοια είναι χειρότερη από τη γνώση, έβγαλε τα ρούχα της και έκανε το τεράστιο βήμα πάνω στον ηλεκτρονικό εφιάλτη της. Όσο τα νούμερα έπαιζαν ένιωσε την αδρεναλίνη της να εκτοξεύεται στα ύψη και όταν ο αριθμός σταθεροποιήθηκε θύμωσε με τα καλοκαιρινά ρούχα που έτσι ανάλαφρα που ήταν δεν σου χτυπούσαν το συναγερμό που χρειάζεται όταν βάζεις βάρος. Πέντε κιλά παρά κάτι γραμμάρια ο απολογισμός αυτού του χωρισμού, σκέφτηκε κατεβαίνοντας και ζυγίζοντας νοητά την βαρύτητα του χωρισμού με την άνοδο των κιλών διαπίστωσε πως θα έπρεπε να είναι και ευχαριστημένη.
Ωραία πέντε κιλά πάνω δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου. Θα το μάζευε όσο ήταν νωρίς. Τέρμα τα καλαμαράκια και οι μπύρες. Τέρμα και οι βάφλες και τα σουβλάκια αποφάσισε και γέλασε όταν έκανε εικόνα τον ένα με μια βάφλα στα χέρια και τον άλλο με ένα πιτόγυρο. Μα πόσο τους ταίριαζαν αυτά που κρατούσαν. Γλυκός σαν αμαρτία ο ένας.... πικάντικος και πρόχειρος ο άλλος....βλαβεροί το ίδιο όμως για το βάρος και τη ψυχική της υγεία.
Άρχισε να βγάζει τα ρούχα από τη βαλίτσα και να τα τακτοποιεί όταν το κινητό της άρχισε να χτυπάει
"Παρακαλώ?"
"Πόσο παρακαλάς?"
"Ποιος είναι?"
"Παναγιώτης"
"Έλα δεν σε κατάλαβα... Που βρήκες το τηλέφωνο μου?"
"Η Αιμιλία μου το έδωσε πριν λίγο.."
"Η γνωστή Αιμιλία?"
"Ξέρεις πολλές Αιμιλίες?"
"Περίεργο..."
"Γιατί περίεργο?"
"Ίσως γιατί πριν μισή ώρα ρίξαμε ένα καβγά που αφορούσε και εσένα.."
"Της το είπες δηλαδή?"
"Παναγιώτη αν πήρες για να σου πω τις αντιδράσεις της αστόχησες. Δεν σκοπεύω να παίξω αυτό το ρόλο. Άντε γεια!"
"Μην κλείνεις....δεν πήρα γιαυτό..."
"Τι θες πουλάκι μου και έχω ένα σωρό δουλείες?"
"Πάμε για ένα καφέ?"
"Επέστρεψες?"
"Ναι από χτες.."
"Εγώ όμως επέστρεψα πριν λίγες ώρες και είμαι κουρασμένη οπότε άστο καλύτερα"
"Καλά ξεκουράσου και πάμε για ποτό αν είναι."
"Παναγιώτη μην επιμένεις και σου είπα δεν σκοπεύω να παίξω αυτό το ρόλο. Εγώ το μέσο για να ενοχλήσεις την Αιμιλία δεν γίνομαι. Ότι έγινε στην Κέρκυρα έγινε γιατί είχα και εγώ τα δικά μου. Μην το κουράζεις άδικα..."
"Και αν σου υποσχεθώ να μην την αναφέρω καθόλου?"
"Ρε Παναγιώτη τι δεν καταλαβαίνεις?"
"Ένα ποτό Αγγελική και δεν σε ξανά ενοχλώ"
"Ένα ποτό και κουβέντα για την Αιμιλία! Αν σε πιάσω να προσπαθείς να περάσεις ή να πάρεις λόγια που την αφορούν σηκώθηκα και έφυγα!"
"Σύμφωνοι. Δώσε μου διεύθυνση να περάσω να σε πάρω. Κατά τις δέκα καλά είναι?"
"Όχι! Στις δέκα μπροστά στον ηλεκτρικό στο Θησείο, δεν είναι ραντεβού να έρθεις να με πάρεις..."
"Μαλακίες Αγγελική μες την ζέστη θα πάμε να χωθούμε στο κέντρο αντί να πιάσουμε θάλασσα?"
"Αν σ αρέσει!"
"Καλά μην βαράς τα λέμε από κοντά"
"Μην αργήσεις γιατί δεν θα κάτσω πολύ είπαμε είμαι κουρασμένη!" είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
Έβαλε το πρώτο πλυντήριο να δουλεύει και έφτιαξε έναν καφέ. Η ώρα ήταν ακόμα μια το μεσημέρι. Θα το άπλωνε και θα προλάβαινε να κοιμηθεί και λιγάκι πριν βγει. Ανακάτεψε το καφέ με το καλαμάκι και αηδίασε στη γεύση της ζαχαρίνης που την είχε ξεσυνηθίσει. Υποκατάστατα... σκέφτηκε όλα το ίδιο άνοστα και κατώτερα. Κρίμα που και εκείνη ένα υποκατάστατο ήταν. Έτσι δεν της είχε πει και η Αιμιλία? "Δεν με νοιάζει ο Παναγιώτης, χέστηκα τι κάνατε! Απορώ όμως με εσένα που δέχτηκες έτσι εύκολα να γίνεις και πάλι υποκατάστατο, ειδικά μετά από ότι έγινε!" Ναι ίσως ήταν η πρώτη φορά που με την Αιμιλία αντάλλαξαν βαριές κουβέντες. Και εκείνη είχε πει πολλά που τα είχε μετανιώσει ήδη. "Τι να κάνουμε ρε Αιμιλία κάποιος πρέπει να κάνει και τον σάκο του μποξ για τα θύματα της γοητείας σας! Δεν έχουμε όλες τη χάρη που έχετε οι αδελφές μοιραίες". Μα πως ξεστόμισε κάτι τόσο χοντρό..? Την πλήγωσε με αυτή της την κουβέντα. Πως σκατά είχαν καταλήξει να τσακώνονται...? Να της πει μόνο τι έγινε ήθελε αλλά η μια κουβέντα έφερε την άλλη και έφτασαν να λένε σκληρά λόγια. Εντάξει δεν περίμενε να χαρεί η Αιμιλία στη δήλωση "πηδηχτήκαμε με τον Παναγιώτη" και η ίδια το ήξερε πως έμοιαζε σαν αντιδραστική ανοησία ενός πληγωμένου ανθρώπου. Θα της εξηγούσε όμως αν την άφηνε πως εκείνη τη στιγμή ήταν απλή ανάγκη. Αλλά όχι η Αιμιλία φρίκαρε τελείως. Έξαλλη έγινε φωνάζοντας πως άλλη αίσθηση της είχε δώσει φεύγοντας για Κέρκυρα. Πως νόμιζε πως είχε αρχίσει να βρίσκει τον εαυτό της. Πως αυτή της η πράξη μόνο δυνατότερη δεν την έκανε και άλλα τέτοια που έκαναν την Αγγελική να αναρωτιέται αν είχε ζηλέψει. Και από εκεί και μετά το πράγμα βγήκε εκτός ελέγχου. Η Αγγελική τόλμησε να ρωτήσει αν ενδιαφέρεται για τον Παναγιώτη και γιαυτό αντιδρά έτσι. Η Αιμιλία της είπε για τα υποκατάστατα. Η Αγγελική θυμωμένη ανέφερε την αδελφή της πράγμα που δεν σκόπευε να κάνει για να καταλήξουν να της λέει πως εκείνη εξαρχής της πρόσφερε την επιλογή να της πει η ίδια την ιστορία που προφανώς είχε προλάβει να της πει ο Παναγιώτης.
Άραγε η σχέση τους θα γινόταν ποτέ ξανά ίδια μετά από αυτόν το καβγά?? Με ψυχρότητα χώρισαν αφού η Αιμιλία της τόνισε πως από εδώ και στο εξής θα ήταν μόνη της μιας και ποτέ δεν άκουγε τι της έλεγε. Λες και η Αγγελική δεν το ήξερε πως σε αυτή την ιστορία από την αρχή μόνη της ήταν απέναντι σε όλους τους. Ένα γαϊτανάκι τους έμπλεκε και εκείνη να προσπαθεί να ξεμπλέξει το μυαλό της και τη ζωή της χαμένη μέσα στο μπέρδεμα τους. Και το τηλέφωνο της γιατί το είχε δώσει στον Παναγιώτη? Αυτή δεν φώναζε λίγο πριν πως δεν θα ξανά ανακατευόταν? Όχι δεν θα το άφηνε έτσι. Αν άφηνε το χρόνο να περάσει θα απομακρυνόντουσαν και την Αιμιλία την αγαπούσε πολύ για να τη χάσει από φίλη.
"Έλα εγώ είμαι.."
"Ξέχασες κάτι?"
"Συγνώμη ρε Αιμιλία δεν θέλω να τσακωνόμαστε..."
"Ούτε εγώ το θέλω ρε Άντζυ..."
"Πες μου ότι δεν μου κρατάς κακία.."
"Εσύ μου κρατάς κακία Αγγελική όχι εγώ...Και δεν με νοιάζει αυτό, ίσως και να έχεις δίκιο, αλλά να κάνεις κακό στον εαυτό σου επειδή είσαι θυμωμένη μαζί μου αυτό δεν το αντέχω..."
"Εγώ σου κρατάω κακία???"
"Αγγελική βαρέθηκα να απολογούμαι για κάτι που δεν έκανα εγώ...Χρόνια το έκανα στον Αποστόλη δεν σκοπεύω να το κάνω τώρα σε σένα...Αν φταίω σε ένα πράγμα είναι που δεν στα είπα από την αρχή αλλά όπως είπα και σε εκείνον ήλπιζα πως θα σας έκανε καλό.."
"Μα εγώ δεν είπα ρε Αιμιλία πως φταις εσύ.. "
"Δεν το είπες αλλά το νιώθεις...γιατί αλλιώς να πας με τον Παναγιώτη?"
"Αιμιλία αυτό νομίζεις? Ότι το έκανα γιατί ήμουν θυμωμένη μαζί σου? Όχι Αιμιλία δεν το έκανα γιαυτό.... "
"Μα πως θες να πιστέψω ότι δεν το έκανες γιαυτό όταν εμφανίστηκες και το μπουμπούνισες σαν να έλεγες καλημέρα. Ξεχνάω νομίζεις το κλάμα που είχες ρίξει όταν είχες έρθει να μου πεις για τον Αποστόλη?"
"Αχ βρε Αιμιλία δεν είμαι η ίδια με τότε. Και όχι δεν στο είπα με απάθεια για να σε πληγώσω. Αν πίστευα έστω και στο ελάχιστο πως θα σε πλήγωνα αν πήγαινα μαζί του δεν θα το είχα κάνει...Γιαυτό δεν ένιωθα την παραμικρή μεταμέλεια ή τύψη γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν σε ενδιαφέρει..."
"Τότε γιατί ρε Αγγελική??? Αδυνατώ να καταλάβω το λόγο που μπορεί να έκανες κάτι τέτοιο..Και στο ξαναείπα δεν με απασχολεί το πρόσωπο, ούτε καν η πράξη αυτή καθεαυτή, αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι πως, ξέροντας πλέον γιατί ο Αποστόλης έκανε ότι έκανε, δέχτηκες να μπλέξεις με κάποιον που τόσο του μοιάζει.. "
"Όχι Αιμιλία εκείνη την ώρα δεν έμοιαζε του Αποστόλη... σε εμένα έμοιαζε... αυτό είναι που δεν βλέπεις και δεν μπορείς να καταλάβεις... Εκείνη την ώρα και οι δύο ήμασταν δύο απελπισμένοι και ερωτευμένοι άνθρωποι που απλά ψάχνανε παρηγοριά. Μια γυναίκα , η ίδια γυναίκα μας πήρε το ίδιο πράγμα... Και ναι μπορεί εγώ να ξέρω πως στη δική του περίπτωση αυτό δεν ισχύει αλλά εκείνος έτσι το νιώθει. Κατάλαβες τώρα?"
"Και τώρα τι θα κάνεις?"
"Τώρα θα κοιμηθώ γιατί το βράδυ θα πάω για ένα ποτό μαζί του για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα."
"Σε πήρε τηλέφωνο?"
"Ναι πριν λίγο.."
"Συγνώμη που του το έδωσα χωρίς να σε ρωτήσω... αλλά ήμουν θυμωμένη. Άσε που δεν ήθελα να έχετε την παραμικρή υπόνοια ούτε εσύ ούτε εκείνος ότι αυτό με ενοχλεί.."
"Να σε ρωτήσω κάτι? Έχει δίκιο??? Γιαυτό τον απέρριψες? Επειδή δεν σας έδινε τότε αυτό που θέλατε?"
"Όχι ρε Αγγελική...μπορεί αρχικά αλλά στην πορεία ερωτεύτηκα τον Κώστα. Αυτή η ιστορία μου κόστισε και εμένα περισσότερο από όσο δείχνω και ο Κώστας ήταν ο μόνος άνθρωπος με έκανε και με κάνει να το ξεχνάω... Δεν θα μπορούσα να είμαι με τον Παναγιώτη ακόμα και αν μου είχε πει...Δεν θα κρατούσε το ξέρω. Και είναι ηλίθιος που δεν το βλέπει και εκείνος."
"Οι ερωτευμένοι λέει άνθρωποι δεν μπορούν να δουν καθαρά..."
"Μαλακίες είναι αυτά Αγγελικούλα... Πεντακάθαρα βλέπουν απλά είναι δειλοί... Μην τους αφήσεις να σε πείσουν ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ότι εγωισμός και έρωτας είναι το ίδιο πράγμα..."
"Να σου πω και κάτι ακόμα?"
"Και δεν το λες..."
"Πέντε..."
"Τι πέντε???"
"Πέντε κιλά έχω βάλει..."
"Με γεια σου βρε!"
"Θα τα χάσω απλά ήθελα να στο πω"
"Καλά έκανες που μου το πες και ναι θα τα χάσεις το ξέρω...το μυαλό σου μην χάσεις μόνο..."
"Χαμένο χρόνια είναι αυτό..."
"Ίσως αλλά ο ευρών αμειφθήσεται...να προσέχεις Αγγελική..."
"Θα προσέχω... Αιμιλία το ξέρεις πως σε αγαπάω ε??"
"Και εγώ σ αγαπάω χαζό.... και όσο και αν διαμαρτύρομαι είμαι να ξέρεις πολύ περήφανη για σένα! είπε και έκλεισε συγκινημένη το τηλέφωνο. Η φίλη της άλλαζε, ακόμα και οι λανθασμένες επιλογές της είχαν πλέον άλλη χροιά και χρώμα. Όντως δεν ήταν ίδια, η στρουμπουλή σκυφτή κοπέλα που πριν μήνες είχε πέσει πάνω της στους διαδρόμους του νοσοκομείου είχε χαθεί ανεπιστρεπτί. Και όχι δεν ήταν τα κιλά που φεύγοντας την είχαν αλλάξει. Αυτά μπορεί να την είχαν κάνει ελαφρύτερη προετοιμάζοντας την να πετάξει αλλά δεν της είχαν χαρίσει και τα φτερά... Με προσπάθεια και λίγο πόνο τα έφτιαχνε τα φτερά της μέρα τη μέρα απλά ανοίγοντας το μυαλό της και τη καρδιά της. Και σε αντίθεση με τον Ίκαρο τα φτερά της Αγγελικής δεν θα έλιωναν ποτέ πια όσο κοντά στον ήλιο και αν θα πετούσε!
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Μπαίνοντας στο σπίτι και πετώντας την βαλίτσα στο πάτωμα η πρώτη σκέψη που της ήρθε στο μυαλό, αφού άνοιξε το κλιματιστικό, ήταν να ζυγιστεί. Είκοσι μέρες είχαν περάσει από το τελευταίο ζύγισμα και μέσα σε αυτές τις είκοσι μέρες πολλά είχαν συμβεί μα το βασικότερο πολλά είχε φάει. Προς στιγμή δίστασε να ανεβεί στη ζυγαριά από φόβο, αλλά σίγουρη πως η άγνοια είναι χειρότερη από τη γνώση, έβγαλε τα ρούχα της και έκανε το τεράστιο βήμα πάνω στον ηλεκτρονικό εφιάλτη της. Όσο τα νούμερα έπαιζαν ένιωσε την αδρεναλίνη της να εκτοξεύεται στα ύψη και όταν ο αριθμός σταθεροποιήθηκε θύμωσε με τα καλοκαιρινά ρούχα που έτσι ανάλαφρα που ήταν δεν σου χτυπούσαν το συναγερμό που χρειάζεται όταν βάζεις βάρος. Πέντε κιλά παρά κάτι γραμμάρια ο απολογισμός αυτού του χωρισμού, σκέφτηκε κατεβαίνοντας και ζυγίζοντας νοητά την βαρύτητα του χωρισμού με την άνοδο των κιλών διαπίστωσε πως θα έπρεπε να είναι και ευχαριστημένη.
Ωραία πέντε κιλά πάνω δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου. Θα το μάζευε όσο ήταν νωρίς. Τέρμα τα καλαμαράκια και οι μπύρες. Τέρμα και οι βάφλες και τα σουβλάκια αποφάσισε και γέλασε όταν έκανε εικόνα τον ένα με μια βάφλα στα χέρια και τον άλλο με ένα πιτόγυρο. Μα πόσο τους ταίριαζαν αυτά που κρατούσαν. Γλυκός σαν αμαρτία ο ένας.... πικάντικος και πρόχειρος ο άλλος....βλαβεροί το ίδιο όμως για το βάρος και τη ψυχική της υγεία.
Άρχισε να βγάζει τα ρούχα από τη βαλίτσα και να τα τακτοποιεί όταν το κινητό της άρχισε να χτυπάει
"Παρακαλώ?"
"Πόσο παρακαλάς?"
"Ποιος είναι?"
"Παναγιώτης"
"Έλα δεν σε κατάλαβα... Που βρήκες το τηλέφωνο μου?"
"Η Αιμιλία μου το έδωσε πριν λίγο.."
"Η γνωστή Αιμιλία?"
"Ξέρεις πολλές Αιμιλίες?"
"Περίεργο..."
"Γιατί περίεργο?"
"Ίσως γιατί πριν μισή ώρα ρίξαμε ένα καβγά που αφορούσε και εσένα.."
"Της το είπες δηλαδή?"
"Παναγιώτη αν πήρες για να σου πω τις αντιδράσεις της αστόχησες. Δεν σκοπεύω να παίξω αυτό το ρόλο. Άντε γεια!"
"Μην κλείνεις....δεν πήρα γιαυτό..."
"Τι θες πουλάκι μου και έχω ένα σωρό δουλείες?"
"Πάμε για ένα καφέ?"
"Επέστρεψες?"
"Ναι από χτες.."
"Εγώ όμως επέστρεψα πριν λίγες ώρες και είμαι κουρασμένη οπότε άστο καλύτερα"
"Καλά ξεκουράσου και πάμε για ποτό αν είναι."
"Παναγιώτη μην επιμένεις και σου είπα δεν σκοπεύω να παίξω αυτό το ρόλο. Εγώ το μέσο για να ενοχλήσεις την Αιμιλία δεν γίνομαι. Ότι έγινε στην Κέρκυρα έγινε γιατί είχα και εγώ τα δικά μου. Μην το κουράζεις άδικα..."
"Και αν σου υποσχεθώ να μην την αναφέρω καθόλου?"
"Ρε Παναγιώτη τι δεν καταλαβαίνεις?"
"Ένα ποτό Αγγελική και δεν σε ξανά ενοχλώ"
"Ένα ποτό και κουβέντα για την Αιμιλία! Αν σε πιάσω να προσπαθείς να περάσεις ή να πάρεις λόγια που την αφορούν σηκώθηκα και έφυγα!"
"Σύμφωνοι. Δώσε μου διεύθυνση να περάσω να σε πάρω. Κατά τις δέκα καλά είναι?"
"Όχι! Στις δέκα μπροστά στον ηλεκτρικό στο Θησείο, δεν είναι ραντεβού να έρθεις να με πάρεις..."
"Μαλακίες Αγγελική μες την ζέστη θα πάμε να χωθούμε στο κέντρο αντί να πιάσουμε θάλασσα?"
"Αν σ αρέσει!"
"Καλά μην βαράς τα λέμε από κοντά"
"Μην αργήσεις γιατί δεν θα κάτσω πολύ είπαμε είμαι κουρασμένη!" είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
Έβαλε το πρώτο πλυντήριο να δουλεύει και έφτιαξε έναν καφέ. Η ώρα ήταν ακόμα μια το μεσημέρι. Θα το άπλωνε και θα προλάβαινε να κοιμηθεί και λιγάκι πριν βγει. Ανακάτεψε το καφέ με το καλαμάκι και αηδίασε στη γεύση της ζαχαρίνης που την είχε ξεσυνηθίσει. Υποκατάστατα... σκέφτηκε όλα το ίδιο άνοστα και κατώτερα. Κρίμα που και εκείνη ένα υποκατάστατο ήταν. Έτσι δεν της είχε πει και η Αιμιλία? "Δεν με νοιάζει ο Παναγιώτης, χέστηκα τι κάνατε! Απορώ όμως με εσένα που δέχτηκες έτσι εύκολα να γίνεις και πάλι υποκατάστατο, ειδικά μετά από ότι έγινε!" Ναι ίσως ήταν η πρώτη φορά που με την Αιμιλία αντάλλαξαν βαριές κουβέντες. Και εκείνη είχε πει πολλά που τα είχε μετανιώσει ήδη. "Τι να κάνουμε ρε Αιμιλία κάποιος πρέπει να κάνει και τον σάκο του μποξ για τα θύματα της γοητείας σας! Δεν έχουμε όλες τη χάρη που έχετε οι αδελφές μοιραίες". Μα πως ξεστόμισε κάτι τόσο χοντρό..? Την πλήγωσε με αυτή της την κουβέντα. Πως σκατά είχαν καταλήξει να τσακώνονται...? Να της πει μόνο τι έγινε ήθελε αλλά η μια κουβέντα έφερε την άλλη και έφτασαν να λένε σκληρά λόγια. Εντάξει δεν περίμενε να χαρεί η Αιμιλία στη δήλωση "πηδηχτήκαμε με τον Παναγιώτη" και η ίδια το ήξερε πως έμοιαζε σαν αντιδραστική ανοησία ενός πληγωμένου ανθρώπου. Θα της εξηγούσε όμως αν την άφηνε πως εκείνη τη στιγμή ήταν απλή ανάγκη. Αλλά όχι η Αιμιλία φρίκαρε τελείως. Έξαλλη έγινε φωνάζοντας πως άλλη αίσθηση της είχε δώσει φεύγοντας για Κέρκυρα. Πως νόμιζε πως είχε αρχίσει να βρίσκει τον εαυτό της. Πως αυτή της η πράξη μόνο δυνατότερη δεν την έκανε και άλλα τέτοια που έκαναν την Αγγελική να αναρωτιέται αν είχε ζηλέψει. Και από εκεί και μετά το πράγμα βγήκε εκτός ελέγχου. Η Αγγελική τόλμησε να ρωτήσει αν ενδιαφέρεται για τον Παναγιώτη και γιαυτό αντιδρά έτσι. Η Αιμιλία της είπε για τα υποκατάστατα. Η Αγγελική θυμωμένη ανέφερε την αδελφή της πράγμα που δεν σκόπευε να κάνει για να καταλήξουν να της λέει πως εκείνη εξαρχής της πρόσφερε την επιλογή να της πει η ίδια την ιστορία που προφανώς είχε προλάβει να της πει ο Παναγιώτης.
Άραγε η σχέση τους θα γινόταν ποτέ ξανά ίδια μετά από αυτόν το καβγά?? Με ψυχρότητα χώρισαν αφού η Αιμιλία της τόνισε πως από εδώ και στο εξής θα ήταν μόνη της μιας και ποτέ δεν άκουγε τι της έλεγε. Λες και η Αγγελική δεν το ήξερε πως σε αυτή την ιστορία από την αρχή μόνη της ήταν απέναντι σε όλους τους. Ένα γαϊτανάκι τους έμπλεκε και εκείνη να προσπαθεί να ξεμπλέξει το μυαλό της και τη ζωή της χαμένη μέσα στο μπέρδεμα τους. Και το τηλέφωνο της γιατί το είχε δώσει στον Παναγιώτη? Αυτή δεν φώναζε λίγο πριν πως δεν θα ξανά ανακατευόταν? Όχι δεν θα το άφηνε έτσι. Αν άφηνε το χρόνο να περάσει θα απομακρυνόντουσαν και την Αιμιλία την αγαπούσε πολύ για να τη χάσει από φίλη.
"Έλα εγώ είμαι.."
"Ξέχασες κάτι?"
"Συγνώμη ρε Αιμιλία δεν θέλω να τσακωνόμαστε..."
"Ούτε εγώ το θέλω ρε Άντζυ..."
"Πες μου ότι δεν μου κρατάς κακία.."
"Εσύ μου κρατάς κακία Αγγελική όχι εγώ...Και δεν με νοιάζει αυτό, ίσως και να έχεις δίκιο, αλλά να κάνεις κακό στον εαυτό σου επειδή είσαι θυμωμένη μαζί μου αυτό δεν το αντέχω..."
"Εγώ σου κρατάω κακία???"
"Αγγελική βαρέθηκα να απολογούμαι για κάτι που δεν έκανα εγώ...Χρόνια το έκανα στον Αποστόλη δεν σκοπεύω να το κάνω τώρα σε σένα...Αν φταίω σε ένα πράγμα είναι που δεν στα είπα από την αρχή αλλά όπως είπα και σε εκείνον ήλπιζα πως θα σας έκανε καλό.."
"Μα εγώ δεν είπα ρε Αιμιλία πως φταις εσύ.. "
"Δεν το είπες αλλά το νιώθεις...γιατί αλλιώς να πας με τον Παναγιώτη?"
"Αιμιλία αυτό νομίζεις? Ότι το έκανα γιατί ήμουν θυμωμένη μαζί σου? Όχι Αιμιλία δεν το έκανα γιαυτό.... "
"Μα πως θες να πιστέψω ότι δεν το έκανες γιαυτό όταν εμφανίστηκες και το μπουμπούνισες σαν να έλεγες καλημέρα. Ξεχνάω νομίζεις το κλάμα που είχες ρίξει όταν είχες έρθει να μου πεις για τον Αποστόλη?"
"Αχ βρε Αιμιλία δεν είμαι η ίδια με τότε. Και όχι δεν στο είπα με απάθεια για να σε πληγώσω. Αν πίστευα έστω και στο ελάχιστο πως θα σε πλήγωνα αν πήγαινα μαζί του δεν θα το είχα κάνει...Γιαυτό δεν ένιωθα την παραμικρή μεταμέλεια ή τύψη γιατί ήμουν σίγουρη πως δεν σε ενδιαφέρει..."
"Τότε γιατί ρε Αγγελική??? Αδυνατώ να καταλάβω το λόγο που μπορεί να έκανες κάτι τέτοιο..Και στο ξαναείπα δεν με απασχολεί το πρόσωπο, ούτε καν η πράξη αυτή καθεαυτή, αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι πως, ξέροντας πλέον γιατί ο Αποστόλης έκανε ότι έκανε, δέχτηκες να μπλέξεις με κάποιον που τόσο του μοιάζει.. "
"Όχι Αιμιλία εκείνη την ώρα δεν έμοιαζε του Αποστόλη... σε εμένα έμοιαζε... αυτό είναι που δεν βλέπεις και δεν μπορείς να καταλάβεις... Εκείνη την ώρα και οι δύο ήμασταν δύο απελπισμένοι και ερωτευμένοι άνθρωποι που απλά ψάχνανε παρηγοριά. Μια γυναίκα , η ίδια γυναίκα μας πήρε το ίδιο πράγμα... Και ναι μπορεί εγώ να ξέρω πως στη δική του περίπτωση αυτό δεν ισχύει αλλά εκείνος έτσι το νιώθει. Κατάλαβες τώρα?"
"Και τώρα τι θα κάνεις?"
"Τώρα θα κοιμηθώ γιατί το βράδυ θα πάω για ένα ποτό μαζί του για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα."
"Σε πήρε τηλέφωνο?"
"Ναι πριν λίγο.."
"Συγνώμη που του το έδωσα χωρίς να σε ρωτήσω... αλλά ήμουν θυμωμένη. Άσε που δεν ήθελα να έχετε την παραμικρή υπόνοια ούτε εσύ ούτε εκείνος ότι αυτό με ενοχλεί.."
"Να σε ρωτήσω κάτι? Έχει δίκιο??? Γιαυτό τον απέρριψες? Επειδή δεν σας έδινε τότε αυτό που θέλατε?"
"Όχι ρε Αγγελική...μπορεί αρχικά αλλά στην πορεία ερωτεύτηκα τον Κώστα. Αυτή η ιστορία μου κόστισε και εμένα περισσότερο από όσο δείχνω και ο Κώστας ήταν ο μόνος άνθρωπος με έκανε και με κάνει να το ξεχνάω... Δεν θα μπορούσα να είμαι με τον Παναγιώτη ακόμα και αν μου είχε πει...Δεν θα κρατούσε το ξέρω. Και είναι ηλίθιος που δεν το βλέπει και εκείνος."
"Οι ερωτευμένοι λέει άνθρωποι δεν μπορούν να δουν καθαρά..."
"Μαλακίες είναι αυτά Αγγελικούλα... Πεντακάθαρα βλέπουν απλά είναι δειλοί... Μην τους αφήσεις να σε πείσουν ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ότι εγωισμός και έρωτας είναι το ίδιο πράγμα..."
"Να σου πω και κάτι ακόμα?"
"Και δεν το λες..."
"Πέντε..."
"Τι πέντε???"
"Πέντε κιλά έχω βάλει..."
"Με γεια σου βρε!"
"Θα τα χάσω απλά ήθελα να στο πω"
"Καλά έκανες που μου το πες και ναι θα τα χάσεις το ξέρω...το μυαλό σου μην χάσεις μόνο..."
"Χαμένο χρόνια είναι αυτό..."
"Ίσως αλλά ο ευρών αμειφθήσεται...να προσέχεις Αγγελική..."
"Θα προσέχω... Αιμιλία το ξέρεις πως σε αγαπάω ε??"
"Και εγώ σ αγαπάω χαζό.... και όσο και αν διαμαρτύρομαι είμαι να ξέρεις πολύ περήφανη για σένα! είπε και έκλεισε συγκινημένη το τηλέφωνο. Η φίλη της άλλαζε, ακόμα και οι λανθασμένες επιλογές της είχαν πλέον άλλη χροιά και χρώμα. Όντως δεν ήταν ίδια, η στρουμπουλή σκυφτή κοπέλα που πριν μήνες είχε πέσει πάνω της στους διαδρόμους του νοσοκομείου είχε χαθεί ανεπιστρεπτί. Και όχι δεν ήταν τα κιλά που φεύγοντας την είχαν αλλάξει. Αυτά μπορεί να την είχαν κάνει ελαφρύτερη προετοιμάζοντας την να πετάξει αλλά δεν της είχαν χαρίσει και τα φτερά... Με προσπάθεια και λίγο πόνο τα έφτιαχνε τα φτερά της μέρα τη μέρα απλά ανοίγοντας το μυαλό της και τη καρδιά της. Και σε αντίθεση με τον Ίκαρο τα φτερά της Αγγελικής δεν θα έλιωναν ποτέ πια όσο κοντά στον ήλιο και αν θα πετούσε!
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: