XL story: κεφάλαιο εικοστό όγδοο

Επίλογος

"Αγαπημένη μου Αιμιλία,

Πόσο καιρό έχω να γράψω γράμμα...αναρωτιέμαι αν έχω γράψει και ποτέ... Την ώρα που θα το διαβάζεις θα πετάω ήδη. Το ξέρω πως θα μπορούσα να στα πω και από κοντά αλλά θα μου ήταν δυσκολότερο από όσο φαντάζεσαι, γιαυτό και προτίμησα να σου γράψω. Τη Δευτέρα που μιλήσαμε και με άκουσες κάπως περίεργη είχες δίκιο όταν ρώτησες τι συμβαίνει και ας απέφυγα να σου απαντήσω... Τη Δευτέρα έκανα αίτηση για εξάμηνη άδεια άνευ αποδοχών και μόλις χτες εγκρίθηκε. Το καλό του να μην έχεις ζωή για πολλά χρόνια είναι ότι αποταμιεύεις χρήματα και σε συνδυασμό με το να είσαι μοναχοπαίδι και μοναδικός αποδέκτης της γονικής κληρονομιάς μου δίνει την οικονομική ευχέρεια να μπορώ να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω. Κάποτε με ρώτησε ο Αποστόλης τι θα έκανα αν δεν είχα γίνει νοσοκόμα και ακόμα και τώρα δεν έχω ιδέα... Για μήνες ψάχνω να βρω τι θέλω και το μόνο που βρίσκω είναι να γυρίσω τον κόσμο. Το ξέρω πως ίσως είναι παιδιάστικο αλλά έχω την ανάγκη να το κάνω. Έφτιαξα λοιπόν μια βαλίτσα έβαλα μέσα όλα τα σοφά που τόσους μήνες προσπαθείς να με μάθεις και δύο ζευγάρια ψηλοτάκουνα και έφυγα...

Δεν είναι για πάντα....θα επιστρέψω έγκαιρα για τη βάφτιση και όσο θα λείπω θα σου γράφω να σου λέω νέα μου... ανακάλυψα τελευταία πως μ αρέσει να γράφω και εσύ θα είσαι ο πρώτος μου αναγνώστης.... Είμαι σίγουρη πως αρχικά θα θυμώσεις που δεν σου το είπα από κοντά αλλά θα με καταλάβεις...μεγάλο το βήμα  και πολύ μικρή εγώ μπροστά του... Αν φοβάμαι???? Τρομοκρατημένη είμαι αλλά και ενθουσιασμένη.... δεν έχω ιδέα τι θα συναντήσω αλλά ανυπομονώ για αυτά που θα δω και θα ζήσω...

Ο Αποστόλης το ξέρει ήδη, και λογικά δεν θα σε ρωτήσει τίποτα... εύχομαι να μην σε ρωτήσει.... Όταν θα επιστρέψω θα σου πω λεπτομέρειες για το τι συνέβη ακριβώς αλλά προς το παρόν μου είναι αδύνατο. Θα σου πω μόνο πως ξέρω τι κάνω και θα σου ζητήσω να έχεις πίστη σε εμένα και τις επιλογές μου.

Πριν χρόνια έχασες μια αδελφή.... πριν μήνες βρήκα εγώ μια.... Όλα ένα μεγάλο πάρε δώσε.... Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδία μου για όλα.... Αν μπορώ να πετάω σε σένα το χρωστάω σε σένα που με έβγαλες από το λήθαργο μου... 

Να προσέχεις τον Κώστα και την αμοιβαδούλα μας και να της μιλάς για μένα για να μην με ξεχάσει... Είναι άλλωστε η μόνη αμοιβάδα πάνω στον πλανήτη που αν και αμοιβάδα μας έκλεψε το μυαλό! 

Πρώτη στάση Ισπανία θα σου γράψω από εκεί ελπίζω σύντομα....και κάνε καμία προσευχή να μην επιστρέψω τετράπαχη.... γιατί έχω τόση λαχτάρα να δοκιμάσω πράγματα που φοβάμαι μην κάνω υπερβολές! 

Ας ξεκινήσει λοιπόν η ιστορία μου, φίλη μου καλή και αγαπημένη...

Πάντα δική σου
 Άντζυ!
υγ: Σε ένα πράγμα είχες άδικο αλλά θα σε αφήσω με την αγωνία να στο πω όταν επιστρέψω!!!"

Η Αιμιλία διάβασε τις λίγες γραμμές και λέξη λέξη ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπο της. "Επιτέλους άνοιγε τα φτερά της"....Δίπλωσε το γράμμα και το έβαλε μέσα σε ένα κουτί. Εκεί θα μάζευε όλα τα γράμματα που θα της έστελνε και σαν θησαυρό θα τα φυλούσε. Γιατί ναι μπορεί να είχε χάσει μια αδελφή αλλά όντως είχε βρει μια άλλη, και ήταν τόσο ευτυχισμένη για εκείνην που αυτή η φυγή δεν έμοιαζε σε τίποτα με την άλλη φυγή που τόσο την είχε πληγώσει. Συγκινημένη άκουσε το μωρό να κλαψουρίζει στην κούνια και έτρεξε να το πάρει αγκαλιά. Το φίλησε γλυκά στο καραφλό κεφαλάκι του και άρχισε να του μιλάει...
"Να σου πω ένα παραμύθι???? Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας άγγελος που ο Θεός ζήλεψε την καρδία του και τον πέταξε στη γη....τον έβγαλε Αγγελική και του έκοψε τα φτερά να μην μπορεί να πετάξει... Εκείνος όμως τον ξεγέλασε και έφτιαξε καινούρια! Κοίτα γιε μου στον ουρανό και ίσως τον δεις να ταξιδεύει"

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ