Ρωγμές...
Με ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα στάθηκε μπροστά στον ηλεκτρικό και χάζεψε τους περαστικούς. Της είχαν λείψει τόσο τα ψηλά παπούτσια της στις διακοπές, που μόλις τα φόρεσε και άκουσε τον ήχο τους στα πλακάκια, σχεδόν δάκρυσε από την χαρά της. Φαντάστηκε την αντίδραση της ξαδέρφης της αν την έβλεπε και γέλασε με την καρδία της. Την επόμενη φορά που θα την συναντούσε θα φρόντιζε να τα φοράει σκέφτηκε διαβολικά. Κοίταξε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου γεμάτη κόσμο και αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε να την περπατήσει χωρίς να σπάσει κανένα πόδι. Όχι θα την περπατούσε και μάλιστα με χάρη. Πόσο το αγαπούσε το Θησείο... Χειμώνα καλοκαίρι ήταν το αγαπημένο της σημείο σε ολόκληρη την πόλη και ας θεωρούταν πλέον παρωχημένο και τουριστικό. Εκείνη το αγαπούσε ακόμα και τώρα που από την απεργία των υπαλλήλων καθαρισμού των δήμων μια σκουπιδίλα πλανιόταν στον αέρα. Παρόν, παρελθόν, βρώμα και μουσική από πλανόδιους οργανοπαίχτες τι άλλο να ζητήσει ένα κορίτσι για μια τέλεια βραδιά?
"Δεν φταίω που άργησα δεν έβρισκα να παρκάρω!!"
"Και γιατί δεν ήρθες με το τρένο?"
"Είσαι σοβαρή????"
"Βρε Παναγιώτη να ξέρεις αυτό το νεόπλουτο στυλ καθόλου γοητευτικό δεν είναι!"
"Για σένα δεν είναι! Που αντί να πάμε σαν άνθρωποι να πιούμε ένα ποτό σε κανένα μαγαζί της προκοπής με τραβάς σοβαρό άνθρωπο μες τα πιτσιρίκια , τα γερόντια και τους χίπηδες!"
"Ναι... περίεργη άποψη έχεις περί σοβαρότητας...Και βγάλε το σακάκι θα σκάσεις με το ποδαρόδρομο που σκοπεύω να ρίξουμε..."
"Συγνώμη με αυτά τα παπούτσια θες και φεγγαράδα???"
"Θέλω να περπατήσω λίγο να ξεμουδιάσω..."
"Ωραία στο ΚΑΤ θα το πιούμε το ποτό την βλέπω τη δουλειά..."
"Σκάσε και περπάτα!"
"Θες μήπως να πιαστούμε και χεράκι χεράκι???"
"Φυσικά και όχι! Δεν μίλησα εγώ για ρομαντικό περίπατο.... για έναν απλό περίπατο μίλησα ήμαρτον με την αλλεργία που έχετε όλα τα αρσενικά σε απλά καθημερινά πράγματα όταν είναι νύχτα και έχει φεγγάρι και μουσική"
"Και εκείνου δεν του άρεσαν οι περίπατοι??"
"Ποιου?"
"Έλα τώρα μην το παίζεις κινέζα... Εσύ τον ξέρεις τον πόνο μου δεν μου λες και εσύ τον δικό σου?"
"Δεν σου λέω τίποτα απολύτως. Δεν βρίσκω άλλωστε και το νόημα....
"Καλά η νύχτα είναι ακόμα νέα που λένε και οι Αμερικάνοι θα μου πεις κάποια στιγμή...Η Πέγκυ καλά??"
"Εσύ θα μου πεις...Εγώ έχω να τη δω από εκείνο το βράδυ.."
"Τι να σου πω εγώ... ?Πήρε κάμποσες φορές και δεν το σήκωσα..."
"Κρίμα πάντως θα κάνατε φοβερό ζευγάρι βρε!"
"Με υποτιμάς.... Δεν λέω έχει τα ωραιότερα πόδια που έχω συναντήσει. Και μια περιέργεια για το πως θα ήταν αυτά τα πόδια τυλιγμένα γύρω μου την έχω... Αλλά δεν άντεχα τη φωνή της... ανυπόφορη!
"Να της το πω όταν τη δω να χαρεί... για τα πόδια λέω.."
"Και τα δικά σου όμως συμπαθητικά είναι ειδικά με αυτά τα παπούτσια.."
"Καλοσύνη σου βρε!"
"Αγγελική δεν καθόμαστε κάπου να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Δεν είμαι λέμε άνθρωπος για περιπάτους, σαν χαζός νιώθω..."
"Αμάν! Έλα κάτσε εδώ"
"Που στο πεζούλι??? Αγγελική σύνελθε!" είπε και την τράβηξε με δύναμη απο το χέρι στο πρώτο μαγαζί που βρήκε μπροστά του καθίζοντας την με το ζόρι σε μια καρέκλα. Η Αγγελική τον κοίταξε και δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί πόσο διαφορετικός ήταν από τον Αποστόλη. Μπορεί να ήταν πιο όμορφος από εκείνον, πιο αθλητικός, πιο καλοντυμένος αλλά η έπαρση του ήταν τόση που λες και έβγαινε από κάθε πόρο του κορμιού του. Ακόμα και στο σεξ ήταν πιο εγωιστής, πιο βίαιος, πιο απότομος, πιο κτητικός λες και ήταν αγώνας δρόμου. Ο Αποστόλης με το τζιν και τα αθλητικά του είχε τον τρόπο του να παίρνει αυτό που θέλει χωρίς να το απαιτεί. Για την ακρίβεια ο Αποστόλης την έκανε να θέλει εκείνη να δώσει όλο και περισσότερα χρησιμοποιώντας σε σωστή ποσότητα ακόμα και τη βία. Και φυσικά ο Αποστόλης είχε ένα πλεονέκτημα υπεροχής που δεν τον έφτανε ο Παναγιώτης ούτε στο δαχτυλάκι του... ήξερε να χρησιμοποιεί τα σωστά λόγια τη κατάλληλη στιγμή.... ακόμα και η πιο άκυρη λέξη ειπωμένη από τα χείλι του έσταζε λαγνεία. "Αγγελική μάζεψε αμέσως τη λίμπιντο σου!" ούρλιαζε στον εαυτό της και παρήγγειλε μια σόδα κάνοντας τον Παναγιώτη να την κοιτάξει με δυσπιστία.
"Καλά σόδα θα πιεις?"
"Ναι σου είπα είμαι κουρασμένη και όταν είμαι κουρασμένη το αλκοόλ με πειράζει..."
"Κουρασμένη είσαι αλλά ο ποδαρόδρομος ποδαρόδρομος.."
"Άλλο το ένα άλλο το άλλο για πες τώρα γιατί λύσσαξες να βρεθούμε?"
"Καλά τόσο δυσάρεστη σου είναι η συντροφιά μου?"
"Όχι ρε Παναγιώτη...Απλά σου είπα έχω τα δικά μου αυτή την εποχή"
"Γιαυτό ήθελα να βρεθούμε γιατί και εγώ έχω τα δικά μου χρόνια και σκέφτηκα ότι μιας και περάσαμε τόσο καλά τις προάλλες μήπως θα ήταν καλή ιδέα να ..."
"Άστο μην το πεις καν! Το έχω ζήσει ξανά το εργάκι και εξαιτίας του έχω τα "δικά μου" που σου λέω..."
"Για μένα πάντως ήταν ιδιαίτερα λυτρωτικό να μην χρειάζεται να πουλάω παραμύθια για το πόσο διαθέσιμος είμαι συναισθηματικά..."
"Για μένα πάλι ήταν απλά λυτρωτικό εκείνη και μόνο εκείνη τη στιγμή...Γιαυτό σου λέω άστο... και επειδή όλο αυτό αρχίζει να με κουράζει ώρα είναι κάποιος να σπάσει αυτή την παρανοϊκή αλυσίδα"
"Σε ποια αλυσίδα αναφέρεσαι??"
"Αυτή τη αλυσίδα του να θέλουμε όλοι κάποιον που δεν έχουμε και να μας τρώει η βλακεία..."
"Μα εμείς οι δύο δεν είμαστε κρίκοι στην ίδια αλυσίδα..."
"Ναι δεν είμαστε με την κλασσική έννοια αλλά οι αλυσίδες μας διασταυρώνονται με κάποιο τρόπο που δεν θα σου εξηγήσω όμως.. Θα σου πω λοιπόν κάτι μήπως και το πάρω και εγώ απόφαση... Όσο υπερόπτης και αν είσαι και όσο και αν προσπαθώ να με ατσαλώσω, σε κάποια πράγματα δεν έχουμε καμία δύναμη....και πάντα θα ερχόμαστε δεύτεροι και καταϊδρωμένοι. Αν εσύ θες να το πολεμήσεις μπλέκοντας μαζί μου εγώ αρνούμαι... απλά αρνούμαι....Πάλεψε το μονάχος σου..το ίδιο θα κάνω και εγώ και ίσως στο μέλλον σταθούμε πιο τυχεροί...Μας το χρωστάει άλλωστε η ζωή."
"Παπάρια! Κάνανε παιδί Αγγελική.... τίποτα δεν πρόκειται να μου αποπληρώσει η πουτάνα η ζωή..."
"Παναγιώτη η ζωή σου χρωστάει όχι η Αιμιλία! Μην τα μπερδεύεις... "
"Μα η Αιμιλία είναι η ζωή μου...."
"Όχι! Δεν είναι η ζωή σου! Την έκανες ζωή σου επειδή δεν μπορείς να την έχεις! Ξύπνα επιτέλους!!! Αφήνεις τα χρόνια και περνάνε για μια φαντασίωση! Και γίνεσαι άδικος και εγωιστής!!!! Γιατί για κάποια άλλη μπορεί εσύ να είσαι η "Αιμιλία" της και δεν το βλέπεις! Επιλέγεις να είσαι δυστυχισμένος ανόητε άντρα!!!!!"
"Αγγελική??"
"Συγνώμη.....είμαι κουρασμένη και ακούς αυτά που άλλος θα έπρεπε να ακούει..." είπε η Αγγελική και συνειδητοποίησε πως ζητούσε από τον Παναγιώτη να κάνει αυτό που εκείνη δεν έβρισκε το κουράγιο να κάνει... Έτσι θα καταντούσε και εκείνη...?Σαν τον Αποστόλη και σαν τον Παναγιώτη να αποζητά χίμαιρες...? Όχι εκείνη θα την έσπαγε την αλυσίδα ακόμα και αν χρειαζόταν να την κόψει με τα ίδια της τα δόντια." Έρωτας και εγωισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα μην τους αφήσεις να σε πείσουν" της είχε πει η Αιμιλία και είχε δίκιο...
Για την υπόλοιπη βραδιά χαμένοι και οι δύο στις σκέψεις τους είπαν ελάχιστα. Εκείνος τήρησε τον όρκο του και δεν ανέφερε την Αιμιλία...και εκείνη ήξερε πλέον τι θα έκανε. Ναι ήξερε οριστικά, το μόνο που έμενε ήταν να τακτοποιήσει τα διαδικαστικά από Δευτέρα. Δυο ώρες μετά ο Παναγιώτης την συνόδευε στην είσοδο του σπιτιού της.
"Σε ευχαριστώ που με έφερες και ευχαριστώ και για τις σόδες..." είπε βάζοντας το κλειδί στην πόρτα
"Εγώ σε ευχαριστώ ρε Αγγελική.." αποκρίθηκε εκείνος πιάνοντας το χέρι της
"Συγνώμη ρε Παναγιώτη που σου έβαλα τις φωνές... είναι επειδή σε καταλαβαίνω περισσότερο από όσο νομίζεις..." απολογήθηκε η Αγγελική και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο εκείνος όμως την τράβηξε και άρχισε να την φιλάει. Με δυσκολία εκείνη τον έσπρωξε τον κοίταξε στα μάτια και του είπε "Δεν είναι αυτό είπαμε η λύση..."
"Άσε με να ανεβώ..." παρακάλεσε εκείνος ξανά τραβώντας την κοντά του
"Όχι!" φώναξε η Αγγελική προσπαθώντας να ελευθερωθεί
"Τελευταία φορά ρε Αγγελική.." επέμενε εκείνος σφίγγοντας την λαβή του κάνοντας την να μορφάσει από τον πόνο.
"Νομίζω πως είπε όχι τι δεν καταλαβαίνεις???" ακούστηκε ο Αποστόλης από το απέναντι πεζοδρόμιο και γύρισαν και οι δύο έκπληκτοι προς το μέρος του.
"Ο μπάρμαν???? Αυτό εννοούσες όταν έλεγες πως οι αλυσίδες μας διασταυρώνονται μάλιστα..."
"Αποστόλη τι κάνεις εδώ???"
"Πάρε τα κουλά σου από πάνω της τώρα!"
"Αποστόλη φύγε μια χαρά είμαι.."
"Μίλησα, πάρε είπα τα κουλά σου! Την πονάς και δεν θες να σε πονέσω εγώ!"
"Άλλος την πονάει φίλε μου όχι εγώ..."
"Παναγιώτη φύγε καλύτερα"
"Θα φύγω Αγγελική αλλά πριν φύγω να κάνω μια προσφορά στο φίλο μου από εδώ. Σου δίνω αυτή τη στιγμή τη διεύθυνση που μου ζητούσες πριν χρόνια για να σηκωθείς και να φύγεις όπως ήρθες και να μην μας ξανά ενοχλήσεις...τι λες δέχεσαι???" ρώτησε χαμογελώντας όλο ειρωνεία και πριν προλάβει να απολαύσει τη θυμωμένη έκφραση του Αποστόλη βρισκόταν στο πάτωμα με ένα σπασμένο δόντι και λίγο αίμα να τρέχει από το αριστερό του ρουθούνι.
"Να την βάλεις εκεί που ξέρεις τη διεύθυνση σου μαλάκα!" ούρλιαξε ο Αποστόλης έτοιμος να του ρίξει και δεύτερη όταν η Αγγελική έντρομη τον έπιασε από το χέρι και με όλη της τη δύναμη τον τράβηξε πιο πέρα σπάζοντας το ένα της τακούνι.
"Αποστόλη κάτσε εκεί που είσαι!" είπε αυστηρά σπρώχνοντας τον στην είσοδο του σπιτιού και κλειδώνοντας τον μέσα..Παραπατώντας πλησίασε τον Παναγιώτη που προσπαθούσε να σηκωθεί και τον βοήθησε. "Χτύπησες πολύ? Να καλέσω ασθενοφόρο?" ρώτησε ανήσυχη σκουπίζοντας με την παλάμη της το αίμα από το πρόσωπο του. "Καλά είμαι Αγγελική....Τελικά σε κάποιον θα δώσει απόψε τα χρωστούμενα η πουτάνα η ζωή... Απόλαυσε τα... Δεν θα του έδινα εννοείται τη διεύθυνση απλά ήθελα να δω αν θα σε πουλούσε για εκείνη...Στο χρωστούσα άλλωστε....και ας μου στοίχισε ένα δόντι. Φεύγω γιατί έτοιμος είναι να σπάσει και την τζαμαρία και θα μας μαζεύουν από τα τμήματα .." είπε και μπήκε στο αυτοκίνητο του...
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Με ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα στάθηκε μπροστά στον ηλεκτρικό και χάζεψε τους περαστικούς. Της είχαν λείψει τόσο τα ψηλά παπούτσια της στις διακοπές, που μόλις τα φόρεσε και άκουσε τον ήχο τους στα πλακάκια, σχεδόν δάκρυσε από την χαρά της. Φαντάστηκε την αντίδραση της ξαδέρφης της αν την έβλεπε και γέλασε με την καρδία της. Την επόμενη φορά που θα την συναντούσε θα φρόντιζε να τα φοράει σκέφτηκε διαβολικά. Κοίταξε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου γεμάτη κόσμο και αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε να την περπατήσει χωρίς να σπάσει κανένα πόδι. Όχι θα την περπατούσε και μάλιστα με χάρη. Πόσο το αγαπούσε το Θησείο... Χειμώνα καλοκαίρι ήταν το αγαπημένο της σημείο σε ολόκληρη την πόλη και ας θεωρούταν πλέον παρωχημένο και τουριστικό. Εκείνη το αγαπούσε ακόμα και τώρα που από την απεργία των υπαλλήλων καθαρισμού των δήμων μια σκουπιδίλα πλανιόταν στον αέρα. Παρόν, παρελθόν, βρώμα και μουσική από πλανόδιους οργανοπαίχτες τι άλλο να ζητήσει ένα κορίτσι για μια τέλεια βραδιά?
"Δεν φταίω που άργησα δεν έβρισκα να παρκάρω!!"
"Και γιατί δεν ήρθες με το τρένο?"
"Είσαι σοβαρή????"
"Βρε Παναγιώτη να ξέρεις αυτό το νεόπλουτο στυλ καθόλου γοητευτικό δεν είναι!"
"Για σένα δεν είναι! Που αντί να πάμε σαν άνθρωποι να πιούμε ένα ποτό σε κανένα μαγαζί της προκοπής με τραβάς σοβαρό άνθρωπο μες τα πιτσιρίκια , τα γερόντια και τους χίπηδες!"
"Ναι... περίεργη άποψη έχεις περί σοβαρότητας...Και βγάλε το σακάκι θα σκάσεις με το ποδαρόδρομο που σκοπεύω να ρίξουμε..."
"Συγνώμη με αυτά τα παπούτσια θες και φεγγαράδα???"
"Θέλω να περπατήσω λίγο να ξεμουδιάσω..."
"Ωραία στο ΚΑΤ θα το πιούμε το ποτό την βλέπω τη δουλειά..."
"Σκάσε και περπάτα!"
"Θες μήπως να πιαστούμε και χεράκι χεράκι???"
"Φυσικά και όχι! Δεν μίλησα εγώ για ρομαντικό περίπατο.... για έναν απλό περίπατο μίλησα ήμαρτον με την αλλεργία που έχετε όλα τα αρσενικά σε απλά καθημερινά πράγματα όταν είναι νύχτα και έχει φεγγάρι και μουσική"
"Και εκείνου δεν του άρεσαν οι περίπατοι??"
"Ποιου?"
"Έλα τώρα μην το παίζεις κινέζα... Εσύ τον ξέρεις τον πόνο μου δεν μου λες και εσύ τον δικό σου?"
"Δεν σου λέω τίποτα απολύτως. Δεν βρίσκω άλλωστε και το νόημα....
"Καλά η νύχτα είναι ακόμα νέα που λένε και οι Αμερικάνοι θα μου πεις κάποια στιγμή...Η Πέγκυ καλά??"
"Εσύ θα μου πεις...Εγώ έχω να τη δω από εκείνο το βράδυ.."
"Τι να σου πω εγώ... ?Πήρε κάμποσες φορές και δεν το σήκωσα..."
"Κρίμα πάντως θα κάνατε φοβερό ζευγάρι βρε!"
"Με υποτιμάς.... Δεν λέω έχει τα ωραιότερα πόδια που έχω συναντήσει. Και μια περιέργεια για το πως θα ήταν αυτά τα πόδια τυλιγμένα γύρω μου την έχω... Αλλά δεν άντεχα τη φωνή της... ανυπόφορη!
"Να της το πω όταν τη δω να χαρεί... για τα πόδια λέω.."
"Και τα δικά σου όμως συμπαθητικά είναι ειδικά με αυτά τα παπούτσια.."
"Καλοσύνη σου βρε!"
"Αγγελική δεν καθόμαστε κάπου να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Δεν είμαι λέμε άνθρωπος για περιπάτους, σαν χαζός νιώθω..."
"Αμάν! Έλα κάτσε εδώ"
"Που στο πεζούλι??? Αγγελική σύνελθε!" είπε και την τράβηξε με δύναμη απο το χέρι στο πρώτο μαγαζί που βρήκε μπροστά του καθίζοντας την με το ζόρι σε μια καρέκλα. Η Αγγελική τον κοίταξε και δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί πόσο διαφορετικός ήταν από τον Αποστόλη. Μπορεί να ήταν πιο όμορφος από εκείνον, πιο αθλητικός, πιο καλοντυμένος αλλά η έπαρση του ήταν τόση που λες και έβγαινε από κάθε πόρο του κορμιού του. Ακόμα και στο σεξ ήταν πιο εγωιστής, πιο βίαιος, πιο απότομος, πιο κτητικός λες και ήταν αγώνας δρόμου. Ο Αποστόλης με το τζιν και τα αθλητικά του είχε τον τρόπο του να παίρνει αυτό που θέλει χωρίς να το απαιτεί. Για την ακρίβεια ο Αποστόλης την έκανε να θέλει εκείνη να δώσει όλο και περισσότερα χρησιμοποιώντας σε σωστή ποσότητα ακόμα και τη βία. Και φυσικά ο Αποστόλης είχε ένα πλεονέκτημα υπεροχής που δεν τον έφτανε ο Παναγιώτης ούτε στο δαχτυλάκι του... ήξερε να χρησιμοποιεί τα σωστά λόγια τη κατάλληλη στιγμή.... ακόμα και η πιο άκυρη λέξη ειπωμένη από τα χείλι του έσταζε λαγνεία. "Αγγελική μάζεψε αμέσως τη λίμπιντο σου!" ούρλιαζε στον εαυτό της και παρήγγειλε μια σόδα κάνοντας τον Παναγιώτη να την κοιτάξει με δυσπιστία.
"Καλά σόδα θα πιεις?"
"Ναι σου είπα είμαι κουρασμένη και όταν είμαι κουρασμένη το αλκοόλ με πειράζει..."
"Κουρασμένη είσαι αλλά ο ποδαρόδρομος ποδαρόδρομος.."
"Άλλο το ένα άλλο το άλλο για πες τώρα γιατί λύσσαξες να βρεθούμε?"
"Καλά τόσο δυσάρεστη σου είναι η συντροφιά μου?"
"Όχι ρε Παναγιώτη...Απλά σου είπα έχω τα δικά μου αυτή την εποχή"
"Γιαυτό ήθελα να βρεθούμε γιατί και εγώ έχω τα δικά μου χρόνια και σκέφτηκα ότι μιας και περάσαμε τόσο καλά τις προάλλες μήπως θα ήταν καλή ιδέα να ..."
"Άστο μην το πεις καν! Το έχω ζήσει ξανά το εργάκι και εξαιτίας του έχω τα "δικά μου" που σου λέω..."
"Για μένα πάντως ήταν ιδιαίτερα λυτρωτικό να μην χρειάζεται να πουλάω παραμύθια για το πόσο διαθέσιμος είμαι συναισθηματικά..."
"Για μένα πάλι ήταν απλά λυτρωτικό εκείνη και μόνο εκείνη τη στιγμή...Γιαυτό σου λέω άστο... και επειδή όλο αυτό αρχίζει να με κουράζει ώρα είναι κάποιος να σπάσει αυτή την παρανοϊκή αλυσίδα"
"Σε ποια αλυσίδα αναφέρεσαι??"
"Αυτή τη αλυσίδα του να θέλουμε όλοι κάποιον που δεν έχουμε και να μας τρώει η βλακεία..."
"Μα εμείς οι δύο δεν είμαστε κρίκοι στην ίδια αλυσίδα..."
"Ναι δεν είμαστε με την κλασσική έννοια αλλά οι αλυσίδες μας διασταυρώνονται με κάποιο τρόπο που δεν θα σου εξηγήσω όμως.. Θα σου πω λοιπόν κάτι μήπως και το πάρω και εγώ απόφαση... Όσο υπερόπτης και αν είσαι και όσο και αν προσπαθώ να με ατσαλώσω, σε κάποια πράγματα δεν έχουμε καμία δύναμη....και πάντα θα ερχόμαστε δεύτεροι και καταϊδρωμένοι. Αν εσύ θες να το πολεμήσεις μπλέκοντας μαζί μου εγώ αρνούμαι... απλά αρνούμαι....Πάλεψε το μονάχος σου..το ίδιο θα κάνω και εγώ και ίσως στο μέλλον σταθούμε πιο τυχεροί...Μας το χρωστάει άλλωστε η ζωή."
"Παπάρια! Κάνανε παιδί Αγγελική.... τίποτα δεν πρόκειται να μου αποπληρώσει η πουτάνα η ζωή..."
"Παναγιώτη η ζωή σου χρωστάει όχι η Αιμιλία! Μην τα μπερδεύεις... "
"Μα η Αιμιλία είναι η ζωή μου...."
"Όχι! Δεν είναι η ζωή σου! Την έκανες ζωή σου επειδή δεν μπορείς να την έχεις! Ξύπνα επιτέλους!!! Αφήνεις τα χρόνια και περνάνε για μια φαντασίωση! Και γίνεσαι άδικος και εγωιστής!!!! Γιατί για κάποια άλλη μπορεί εσύ να είσαι η "Αιμιλία" της και δεν το βλέπεις! Επιλέγεις να είσαι δυστυχισμένος ανόητε άντρα!!!!!"
"Αγγελική??"
"Συγνώμη.....είμαι κουρασμένη και ακούς αυτά που άλλος θα έπρεπε να ακούει..." είπε η Αγγελική και συνειδητοποίησε πως ζητούσε από τον Παναγιώτη να κάνει αυτό που εκείνη δεν έβρισκε το κουράγιο να κάνει... Έτσι θα καταντούσε και εκείνη...?Σαν τον Αποστόλη και σαν τον Παναγιώτη να αποζητά χίμαιρες...? Όχι εκείνη θα την έσπαγε την αλυσίδα ακόμα και αν χρειαζόταν να την κόψει με τα ίδια της τα δόντια." Έρωτας και εγωισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα μην τους αφήσεις να σε πείσουν" της είχε πει η Αιμιλία και είχε δίκιο...
Για την υπόλοιπη βραδιά χαμένοι και οι δύο στις σκέψεις τους είπαν ελάχιστα. Εκείνος τήρησε τον όρκο του και δεν ανέφερε την Αιμιλία...και εκείνη ήξερε πλέον τι θα έκανε. Ναι ήξερε οριστικά, το μόνο που έμενε ήταν να τακτοποιήσει τα διαδικαστικά από Δευτέρα. Δυο ώρες μετά ο Παναγιώτης την συνόδευε στην είσοδο του σπιτιού της.
"Σε ευχαριστώ που με έφερες και ευχαριστώ και για τις σόδες..." είπε βάζοντας το κλειδί στην πόρτα
"Εγώ σε ευχαριστώ ρε Αγγελική.." αποκρίθηκε εκείνος πιάνοντας το χέρι της
"Συγνώμη ρε Παναγιώτη που σου έβαλα τις φωνές... είναι επειδή σε καταλαβαίνω περισσότερο από όσο νομίζεις..." απολογήθηκε η Αγγελική και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο εκείνος όμως την τράβηξε και άρχισε να την φιλάει. Με δυσκολία εκείνη τον έσπρωξε τον κοίταξε στα μάτια και του είπε "Δεν είναι αυτό είπαμε η λύση..."
"Άσε με να ανεβώ..." παρακάλεσε εκείνος ξανά τραβώντας την κοντά του
"Όχι!" φώναξε η Αγγελική προσπαθώντας να ελευθερωθεί
"Τελευταία φορά ρε Αγγελική.." επέμενε εκείνος σφίγγοντας την λαβή του κάνοντας την να μορφάσει από τον πόνο.
"Νομίζω πως είπε όχι τι δεν καταλαβαίνεις???" ακούστηκε ο Αποστόλης από το απέναντι πεζοδρόμιο και γύρισαν και οι δύο έκπληκτοι προς το μέρος του.
"Ο μπάρμαν???? Αυτό εννοούσες όταν έλεγες πως οι αλυσίδες μας διασταυρώνονται μάλιστα..."
"Αποστόλη τι κάνεις εδώ???"
"Πάρε τα κουλά σου από πάνω της τώρα!"
"Αποστόλη φύγε μια χαρά είμαι.."
"Μίλησα, πάρε είπα τα κουλά σου! Την πονάς και δεν θες να σε πονέσω εγώ!"
"Άλλος την πονάει φίλε μου όχι εγώ..."
"Παναγιώτη φύγε καλύτερα"
"Θα φύγω Αγγελική αλλά πριν φύγω να κάνω μια προσφορά στο φίλο μου από εδώ. Σου δίνω αυτή τη στιγμή τη διεύθυνση που μου ζητούσες πριν χρόνια για να σηκωθείς και να φύγεις όπως ήρθες και να μην μας ξανά ενοχλήσεις...τι λες δέχεσαι???" ρώτησε χαμογελώντας όλο ειρωνεία και πριν προλάβει να απολαύσει τη θυμωμένη έκφραση του Αποστόλη βρισκόταν στο πάτωμα με ένα σπασμένο δόντι και λίγο αίμα να τρέχει από το αριστερό του ρουθούνι.
"Να την βάλεις εκεί που ξέρεις τη διεύθυνση σου μαλάκα!" ούρλιαξε ο Αποστόλης έτοιμος να του ρίξει και δεύτερη όταν η Αγγελική έντρομη τον έπιασε από το χέρι και με όλη της τη δύναμη τον τράβηξε πιο πέρα σπάζοντας το ένα της τακούνι.
"Αποστόλη κάτσε εκεί που είσαι!" είπε αυστηρά σπρώχνοντας τον στην είσοδο του σπιτιού και κλειδώνοντας τον μέσα..Παραπατώντας πλησίασε τον Παναγιώτη που προσπαθούσε να σηκωθεί και τον βοήθησε. "Χτύπησες πολύ? Να καλέσω ασθενοφόρο?" ρώτησε ανήσυχη σκουπίζοντας με την παλάμη της το αίμα από το πρόσωπο του. "Καλά είμαι Αγγελική....Τελικά σε κάποιον θα δώσει απόψε τα χρωστούμενα η πουτάνα η ζωή... Απόλαυσε τα... Δεν θα του έδινα εννοείται τη διεύθυνση απλά ήθελα να δω αν θα σε πουλούσε για εκείνη...Στο χρωστούσα άλλωστε....και ας μου στοίχισε ένα δόντι. Φεύγω γιατί έτοιμος είναι να σπάσει και την τζαμαρία και θα μας μαζεύουν από τα τμήματα .." είπε και μπήκε στο αυτοκίνητο του...
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: