Big Bang
Το να προσπαθεί να κατανοήσει τους λόγους που οι άνθρωποι πληγώνουν με λόγια ο ένας τον άλλο ήταν κάτι με το οποίο είχε έρθει και στο παρελθόν αντιμέτωπη η Αγγελική. Στα 17 της χρόνια το θεωρούσε απλή ατόφια κακία. Στα 25 της, ευκολία όταν στερεύεις από πραγματικά επιχειρήματα. Στα 35 της πλέον το θεωρούσε "άμυνα". Εκείνο το βράδυ όμως του Αυγούστου όσο και αν προσπαθούσε να δικαιολογήσει μέσα της τα λόγια του Αποστόλη δυσκολευόταν απίστευτα. Ίσως γιατί δεν τον είχε ικανό να κάνει το ίδιο πράγμα με όλους όσους την είχαν πληγώσει στο παρελθόν, να εκμεταλλευτεί δηλαδή την αχίλλειο πτέρνα της και να την "χτυπήσει" εκεί που πονούσε. Γιατί μπορεί η Αγγελική να μην ήταν τυπικά πλέον παχύσαρκη αλλά μέσα της παρέμενε ακόμα το ίδιο ανασφαλές άτομο που ήταν και με 30 κιλά παραπάνω. Σχεδόν ένα μήνα τώρα αυτός ο άνθρωπος είχε γίνει κάτι παραπάνω από απλός εραστής. Είχε γίνει σύντροφος , φίλος, παρηγοριά και στήριγμα και ξαφνικά χωρίς λόγο και αιτία με δύο προτάσεις αναιρούσε τα πάντα. Σαν να περίμενε, της φάνηκε, την κατάλληλη αφορμή για να ξεστομίσει αυτά που είπε και αυτό ήταν που την ενοχλούσε περισσότερο.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και κοιτώντας το ταβάνι έπαιξε ξανά και ξανά στο μυαλό της τον τελευταίο διάλογο τους, μήπως κάτι δεν είχε προσέξει καλά, αλλά κάθε φορά πικραμένη κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα....ο Αποστόλης απλά ήθελε να την πληγώσει. Ένιωσε την ανάγκη να ξεθάψει από το ντουλάπι το βάζο με την πραλίνα που έκρυβε για ώρα ανάγκης αλλά δεν το έκανε. "Μήπως θες λίγη σοκολατίτσα να πάνε τα φαρμάκια κάτω?" της είχε πει μες την ειρωνεία και εκείνη αναρωτιόταν γιατί την ενοχλούσε αυτή η "αλήθεια" της διατυπωμένη από εκείνον. Ώρες μετά παραδέχτηκε στον εαυτό της το λόγο που την ενοχλούσε. Ήταν ερωτευμένη μαζί του, γιαυτό... Τσάμπα τόσο καιρό το αρνιόταν. Ήξερε μάλιστα και τη στιγμή που τον ερωτεύτηκε... εκείνη η πρώτη μπουκιά που της είχε δώσει ήταν και εκείνη που ευθυνόταν για όλα και ας προσπαθούσε να αγνοεί τα συναισθήματα της. Γιαυτό και δέχτηκε εξαρχής να μπλέξουν...γιαυτό και όταν εκείνος ζήτησε κάτι παραπάνω εκείνη απλά πήγε και τον βρήκε. Μα πόσο ηλίθια ήταν αυτούς τους τρεις μήνες. Απορροφημένη με τον αγώνα που έδινε με το βάρος της αλλά και με τα βαθύτερα αίτια του, δεν μπορούσε να δεχτεί πως ήταν σε θέση να ερωτευτεί γιαυτό και αγνοούσε όλα τα σημάδια. Και να που τώρα, που τα πράγματα ζόριζαν, το έβλεπε πεντακάθαρα. Ήταν ερωτευμένη με εκείνον ακόμα και αυτή τη στιγμή που αν τον είχε μπροστά της θα του άνοιγε το κεφάλι. Παράλογο συναίσθημα ο έρωτας άλλωστε εξ ορισμού. Γεννιέται υπό τις πιο περίεργες συνθήκες και πεθαίνει συνήθως πριν την ώρα του πάνω στο άνθος της ηλικίας του.
Λυτρωμένη από την παραδοχή των συναισθημάτων της σκέφτηκε να το πει στην Αιμιλία αλλά όταν κοίταξε το ρολόι άλλαξε γνώμη. Θα της το έλεγε μια πιο λογική ώρα...η Αιμιλία πλέον δεν μπορούσε να το παίζει δεκανίκι της, αυτή την στιγμή κάποιος άλλος την είχε περισσότερη ανάγκη. Μόνη της είχε μπλέξει μόνη της θα ξέμπλεκε. Αλλά ήθελε να ξεμπλέξει??? Ναι την πονούσαν τα λόγια του αλλά δεν έφταιγε εκείνος. Εκείνη του είχε δώσει το δικαίωμα με τις ανασφάλειες της. Εκείνη δεν αγαπούσε και δεν σεβόταν τον εαυτό της. Εκείνη πρώτη μέσω του φαγητού φρόντιζε να τον τιμωρεί. Αυτός απλά ήταν ειλικρινής...ωμός αλλά ειλικρινής. Όχι δεν ήθελε να ξεμπλέξει. Όχι δεν ήθελε να τον βγάλει από τη ζωή της και ας είχε πει ότι είχε πει. Στο χέρι της ήταν να του αλλάξει γνώμη. Στο χέρι της ήταν να αφήσει οριστικά στο παρελθόν τις βουλιμικές τάσεις της και τα καταφύγια της που ήταν φτιαγμένα από καρμπονάρες και σοκολάτες γάλακτος. Αφού τον ήθελε θα άπλωνε το χέρι της και θα τον διεκδικούσε χωρίς φοβίες και πισωγυρίσματα.
Ευτυχισμένη μέσα στη στεναχώρια της που άξαφνα όλα ήταν πεντακάθαρα στο μυαλό της, ντύθηκε και πάλι και βγήκε στο δρόμο. Θα πήγαινε να τον βρει. Δεν θα άφηνε το χρόνο να περνά ανεκμετάλλευτος. Ήδη αρκετά χρόνια της ζωής της είχε χαραμίσει πίσω από τους φόβους της. Θα πήγαινε και θα του έλεγε πως είναι ερωτευμένη μαζί του. Ίσως να μην το ένιωθε για πρώτη φορά αλλά θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβρισκε το θάρρος να το αρθρώσει. Τι κι αν κάποιος θα το έβλεπε σαν κίνηση απελπισίας πλέον δεν την ένοιαζε η γνώμη των άλλων. Αυτό της φώναζε η θέληση της να κάνει και αυτό θα έκανε. Πλέον μόνο στη θέληση της θα υπάκουε. Στη θέληση της που την είχε βοηθήσει να χάσει τόσο βάρος , στη θέληση της που τον είχε βάλει στη ζωή της, στη θέληση της που θα την βοηθούσε να το ξεπεράσει αν εκείνος δεν ανταποκρινόταν. Κομμένα τα "αν" από εδώ και στο εξής, σκέφτηκε αποφασιστικά και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά προς το σπίτι του.
Έκπληκτη όμως φτάνοντας στο τελευταίο σκαλί διαπίστωσε πως η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Αστραπιαία σκέφτηκε μήπως κάτι του είχε συμβεί και χωρίς να λογαριάζει τυχόν κινδύνους την έσπρωξε και μπήκε μέσα. Ένα αχνό φως έβγαινε από την κρεβατοκάμαρα και όμως απόλυτη ησυχία μέσα στο μικρό διαμέρισμα. Θέλησε να φωνάξει το όνομα του αλλά το ενδεχόμενο να έχει πάθει κάτι δεν την άφηνε βγάλει άχνα. Με τα πόδια της να τρέμουν πλησίασε στο δωμάτιο και όταν έσπρωξε την πόρτα αντίκρισε όχι αυτό που φοβόταν...αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Ο Αποστόλης δεν είχε πέσει θύμα ληστείας και δεν ήταν ξαπλωμένος αιμόφυρτος όπως έτρεμε η Αγγελική. Ο Αποστόλης κοιμόταν χαμογελαστός γυμνός και ήρεμος αγκαλιά με μια αιθέρια ύπαρξη στα ίδια σεντόνια που το προηγούμενο βράδυ κοιμόντουσαν μαζί. Σοκαρισμένη έκανε ένα βήμα πίσω αλλά η Διαβολική την ξανά έσπρωξε μπροστά. "Δεν έχει σημασία η εικόνα που βλέπεις....δεν έχει σημασία ούτε και το πως νιώθεις αυτή τη στιγμή....σημασία έχει να πεις αυτό που ήθελες και ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσει από εσένα!" της ψιθύρισε στο αυτί. Και η Αγγελική σκούπισε τα δάκρυα που ανεξέλεγκτα έτρεχαν από τα μάτια της, καθάρισε το λαιμό της και είπε δυνατά.
"Αποστόλη.... συγνώμη που ενοχλώ...ήρθα μόνο να σου πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου." Και αφού βεβαιώθηκε πως την είχε δει και την είχε ακούσει γύρισε περήφανα την πλάτη της και βγήκε αργά αργά από το σπίτι. Μπήκε στο πρώτο ταξί και μόνο όταν αυτό απομακρύνθηκε αρκετά ξέσπασε σε λυγμούς.
"Ποια ήταν αυτή???"
"Κάποια..."
"Άκουσες τι σου είπε?"
"Άκουσα..."
"Τότε πως μου λες πως ήταν απλά κάποια. Αποκλείεται να μην την ξέρεις..."
"Μα δεν σου είπα πως δεν την ξέρω..."
"Ρε Αποστόλη τρελά μου τα λες απόψε...Με πήρες άρον άρον μετά από μήνες που είχες να φανείς...Και οκ εμένα με ξέρεις ποτέ δεν λέω όχι σε ένα γρήγορο έτσι είμαι εγώ...Αλλά εσύ απόψε ήσουν διαφορετικός...Και τώρα αυτό...Τι σκατά κάνεις???"
"Τίποτα παραπάνω από ότι μου είπε εκείνη να κάνω.!"
"Μάλιστα δεν πρόκειται να με διαφωτίσεις και χέστηκα. Ντύνομαι και φεύγω και φρόντισε την επόμενη φορά που θα με πάρεις τηλέφωνο να μην το κάνεις για να εκδικηθείς κάποιαν άλλη. Εύκολη μπορεί να είμαι, αλλά ακόμα και οι εύκολες έχουν μπέσα...Πράγμα που προφανώς δεν έχεις εσύ!" είπε και άρχισε να ντύνεται βιαστικά. Δέκα λεπτά αργότερα κοπανούσε και εκείνη την πόρτα. Δύο γυναίκες το ίδιο βράδυ του κοπανούσαν την πόρτα στην μούρη. Σχεδόν άρχιζε να το συνηθίζει... στην τελική το άξιζε και με το παραπάνω.
Μπήκε στο ντους και κάθισε κάτω από το τρεχούμενο νερό. Όλα είχαν πάει ρολόι.... καλύτερα από όσο θα ήλπιζε ποτέ. Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα να ξεμπερδέψει τόσο σύντομα. Εκείνος περίμενε πως θα χρειαζόταν περισσότερος χρόνος και ότι θα αναγκαζόταν να έβλεπε την Μελίνα και άλλες φορές. Να που τελικά ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη περισσότερο από όσο νομίζουμε. Βέβαια η πόρτα κατά λάθος είχε μείνει ανοιχτή...αυτό τον αιφνιδίασε λιγάκι. Στο δικό του σενάριο δεν θα έβλεπε αυτό που είδε. Εντάξει ήταν κάθαρμα αλλά όχι τόσο μεγάλο. Κανονικά θα χτυπούσε την πόρτα του κάποια στιγμή και από πίσω θα τον έβρισκε με την Μελίνα...όχι όμως και στο κρεβάτι. Ας ήταν όμως... σημασία είχε πως το πράγμα είχε τελειώσει οριστικά. Μια εκκρεμότητα έμενε και αυτή έπρεπε να τακτοποιηθεί άμεσα. Σήκωσε το κινητό και αγνοώντας την ώρα κάλεσε την Αιμιλία
"Είσαι εντελώς ανισόρροπος??? Αν δεν είσαι στο νοσοκομείο σε έσκισα! Πριν λίγο κατάφερα γαμώτο να τον κοιμίσω!"
"Καλά κλείνω ένα μόνο ήθελα να σου πω για να πέσω να κοιμηθώ..."
"Εσύ ηλίθιε θα κοιμηθείς! Εγώ θα βαρέσω γερμανικό!"
"Αιμιλία κόψε την κλάψα... και αύριο το πρωί τράβα να μαζέψεις τα σκατά μου... μου το χρωστάς άλλωστε..."
"...."
"Έλα είσαι εκεί??? "
"Εδώ είμαι το φελέκι μου... Τι έκανες ρε πούστη μου πάλι?"
"Αυτό που κάνω πάντα...Μην μου πεις πως δεν το περίμενες...? Απλά αυτή τη φορά μεγαλούργησα..."
"Ότι το περίμενα το περίμενα απλά είχα μια ελπίδα... Πόσο σκατά τα έχεις κάνει με κλίμακα το δέκα να ξέρω...?"
"Δέκα με τόνο!"
"Μάλιστα και τι σε κάνει να πιστεύεις πως μετά από αυτό εγώ θα σου ξαναμιλήσω?"
"Το ότι με ήξερες και ότι την άφησες να μπλέξει μαζί μου, που σημαίνει πως είτε δεν σε νοιάζει αρκετά είτε ότι κάπου αποσκοπούσες...Και ξαναλέω μου το χρωστάς..."
"Θα πάω βλάκα και όχι γιατί στο χρωστάω... Τίποτα δεν σου χρωστάω....άλλος σου χρωστάει... Θα πάω γιατί την νοιάζομαι παραπάνω από όσο φαντάζεσαι. Και θα σου ξαναμιλήσω γιατί ανεγκέφαλο πλάσμα και συ την νοιάζεσαι παραπάνω από όσο θες να παραδεχθείς. Πότε θα το αφήσεις επιτέλους πίσω σου??? Πόσα χρόνια ακόμα??? Δεν βαρέθηκες???"
"Κόφτο Αιμιλία δεν έχω ανάγκη τη γνωστή διάλεξη... Αν την νοιάζεσαι όπως λες απλά πήγαινε.."
"Αποστόλη όλες τις άλλες φορές δεν αφορούσε δικό μου άνθρωπο γιαυτό και δεν ανακατευόμουν. Αυτή τη φορά όμως αφορά άνθρωπο που αγαπάω...Θα τα καθαρίσω λοιπόν τα σκατά σου, όπως λες, αλλά θα μιλήσω να το ξέρεις..."
"Πες ότι θες...χειρότερα θα τα κάνεις όμως...θα τα βάλει και με σένα που ήξερες αλλά δεν μίλησες νωρίτερα..."
"Καλά άσε με να ξέρω καλύτερα πως θα το χειριστώ. Μόνο μια τελευταία ερώτηση και αυτή τη φορά θα μου την απαντήσεις θες δεν θες. Γιατί δεν τις αφήνεις πριν να είναι αργά? Γιατί το τραβάς τόσο?? Εκδίκηση είναι???"
"Γιατί μόνο έτσι Αιμιλία διασφαλίζω τον εαυτό μου, μόνο έτσι είμαι βέβαιος ότι δεν θα διακινδυνέψω ξανά στο μέλλον. Δεν είναι λοιπόν εκδίκηση. Άμυνα είναι. Κακή μεν άμυνα δε.."
"Τι να σου πω ρε Αποστόλη...."
"Τίποτα να μην μου πεις. Μόνο κάνε ότι πρέπει να κάνεις..." είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Η τελευταία εκκρεμότητα είχε τακτοποιηθεί , σκέφτηκε και ξάπλωσε ξανά στο κρεβάτι του. Όσο όμως και αν πάλευε να κοιμηθεί του ήταν αδύνατο. Αυτή τη φορά θα του έπαιρνε περισσότερο χρόνο το ένιωθε ήδη γιατί αυτή τη φορά τον ενοχλούσε περισσότερο από κάθε άλλη.
Λόγω ενός προγραμματισμένου από καιρό ταξιδιού, η ιστορία θα μπει προσωρινά στον πάγο... Το επόμενο κεφάλαιο θα δημοσιευτεί ελπίζω στις 15/6. Θεώρησα πως να κλείσω άρον άρον την ιστορία δεν θα ήταν σωστό ούτε για εσάς που με διαβάζετε ούτε και για τους ήρωες μου...Θα τους φορτώσω έτσι και αυτούς στις βαλίτσες μου και ελπίζω όταν θα επιστρέψουμε να συνεχίσετε να μας διαβάζετε. Με εκτίμηση Ιωάννα
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Το να προσπαθεί να κατανοήσει τους λόγους που οι άνθρωποι πληγώνουν με λόγια ο ένας τον άλλο ήταν κάτι με το οποίο είχε έρθει και στο παρελθόν αντιμέτωπη η Αγγελική. Στα 17 της χρόνια το θεωρούσε απλή ατόφια κακία. Στα 25 της, ευκολία όταν στερεύεις από πραγματικά επιχειρήματα. Στα 35 της πλέον το θεωρούσε "άμυνα". Εκείνο το βράδυ όμως του Αυγούστου όσο και αν προσπαθούσε να δικαιολογήσει μέσα της τα λόγια του Αποστόλη δυσκολευόταν απίστευτα. Ίσως γιατί δεν τον είχε ικανό να κάνει το ίδιο πράγμα με όλους όσους την είχαν πληγώσει στο παρελθόν, να εκμεταλλευτεί δηλαδή την αχίλλειο πτέρνα της και να την "χτυπήσει" εκεί που πονούσε. Γιατί μπορεί η Αγγελική να μην ήταν τυπικά πλέον παχύσαρκη αλλά μέσα της παρέμενε ακόμα το ίδιο ανασφαλές άτομο που ήταν και με 30 κιλά παραπάνω. Σχεδόν ένα μήνα τώρα αυτός ο άνθρωπος είχε γίνει κάτι παραπάνω από απλός εραστής. Είχε γίνει σύντροφος , φίλος, παρηγοριά και στήριγμα και ξαφνικά χωρίς λόγο και αιτία με δύο προτάσεις αναιρούσε τα πάντα. Σαν να περίμενε, της φάνηκε, την κατάλληλη αφορμή για να ξεστομίσει αυτά που είπε και αυτό ήταν που την ενοχλούσε περισσότερο.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και κοιτώντας το ταβάνι έπαιξε ξανά και ξανά στο μυαλό της τον τελευταίο διάλογο τους, μήπως κάτι δεν είχε προσέξει καλά, αλλά κάθε φορά πικραμένη κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα....ο Αποστόλης απλά ήθελε να την πληγώσει. Ένιωσε την ανάγκη να ξεθάψει από το ντουλάπι το βάζο με την πραλίνα που έκρυβε για ώρα ανάγκης αλλά δεν το έκανε. "Μήπως θες λίγη σοκολατίτσα να πάνε τα φαρμάκια κάτω?" της είχε πει μες την ειρωνεία και εκείνη αναρωτιόταν γιατί την ενοχλούσε αυτή η "αλήθεια" της διατυπωμένη από εκείνον. Ώρες μετά παραδέχτηκε στον εαυτό της το λόγο που την ενοχλούσε. Ήταν ερωτευμένη μαζί του, γιαυτό... Τσάμπα τόσο καιρό το αρνιόταν. Ήξερε μάλιστα και τη στιγμή που τον ερωτεύτηκε... εκείνη η πρώτη μπουκιά που της είχε δώσει ήταν και εκείνη που ευθυνόταν για όλα και ας προσπαθούσε να αγνοεί τα συναισθήματα της. Γιαυτό και δέχτηκε εξαρχής να μπλέξουν...γιαυτό και όταν εκείνος ζήτησε κάτι παραπάνω εκείνη απλά πήγε και τον βρήκε. Μα πόσο ηλίθια ήταν αυτούς τους τρεις μήνες. Απορροφημένη με τον αγώνα που έδινε με το βάρος της αλλά και με τα βαθύτερα αίτια του, δεν μπορούσε να δεχτεί πως ήταν σε θέση να ερωτευτεί γιαυτό και αγνοούσε όλα τα σημάδια. Και να που τώρα, που τα πράγματα ζόριζαν, το έβλεπε πεντακάθαρα. Ήταν ερωτευμένη με εκείνον ακόμα και αυτή τη στιγμή που αν τον είχε μπροστά της θα του άνοιγε το κεφάλι. Παράλογο συναίσθημα ο έρωτας άλλωστε εξ ορισμού. Γεννιέται υπό τις πιο περίεργες συνθήκες και πεθαίνει συνήθως πριν την ώρα του πάνω στο άνθος της ηλικίας του.
Λυτρωμένη από την παραδοχή των συναισθημάτων της σκέφτηκε να το πει στην Αιμιλία αλλά όταν κοίταξε το ρολόι άλλαξε γνώμη. Θα της το έλεγε μια πιο λογική ώρα...η Αιμιλία πλέον δεν μπορούσε να το παίζει δεκανίκι της, αυτή την στιγμή κάποιος άλλος την είχε περισσότερη ανάγκη. Μόνη της είχε μπλέξει μόνη της θα ξέμπλεκε. Αλλά ήθελε να ξεμπλέξει??? Ναι την πονούσαν τα λόγια του αλλά δεν έφταιγε εκείνος. Εκείνη του είχε δώσει το δικαίωμα με τις ανασφάλειες της. Εκείνη δεν αγαπούσε και δεν σεβόταν τον εαυτό της. Εκείνη πρώτη μέσω του φαγητού φρόντιζε να τον τιμωρεί. Αυτός απλά ήταν ειλικρινής...ωμός αλλά ειλικρινής. Όχι δεν ήθελε να ξεμπλέξει. Όχι δεν ήθελε να τον βγάλει από τη ζωή της και ας είχε πει ότι είχε πει. Στο χέρι της ήταν να του αλλάξει γνώμη. Στο χέρι της ήταν να αφήσει οριστικά στο παρελθόν τις βουλιμικές τάσεις της και τα καταφύγια της που ήταν φτιαγμένα από καρμπονάρες και σοκολάτες γάλακτος. Αφού τον ήθελε θα άπλωνε το χέρι της και θα τον διεκδικούσε χωρίς φοβίες και πισωγυρίσματα.
Ευτυχισμένη μέσα στη στεναχώρια της που άξαφνα όλα ήταν πεντακάθαρα στο μυαλό της, ντύθηκε και πάλι και βγήκε στο δρόμο. Θα πήγαινε να τον βρει. Δεν θα άφηνε το χρόνο να περνά ανεκμετάλλευτος. Ήδη αρκετά χρόνια της ζωής της είχε χαραμίσει πίσω από τους φόβους της. Θα πήγαινε και θα του έλεγε πως είναι ερωτευμένη μαζί του. Ίσως να μην το ένιωθε για πρώτη φορά αλλά θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβρισκε το θάρρος να το αρθρώσει. Τι κι αν κάποιος θα το έβλεπε σαν κίνηση απελπισίας πλέον δεν την ένοιαζε η γνώμη των άλλων. Αυτό της φώναζε η θέληση της να κάνει και αυτό θα έκανε. Πλέον μόνο στη θέληση της θα υπάκουε. Στη θέληση της που την είχε βοηθήσει να χάσει τόσο βάρος , στη θέληση της που τον είχε βάλει στη ζωή της, στη θέληση της που θα την βοηθούσε να το ξεπεράσει αν εκείνος δεν ανταποκρινόταν. Κομμένα τα "αν" από εδώ και στο εξής, σκέφτηκε αποφασιστικά και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά προς το σπίτι του.
Έκπληκτη όμως φτάνοντας στο τελευταίο σκαλί διαπίστωσε πως η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Αστραπιαία σκέφτηκε μήπως κάτι του είχε συμβεί και χωρίς να λογαριάζει τυχόν κινδύνους την έσπρωξε και μπήκε μέσα. Ένα αχνό φως έβγαινε από την κρεβατοκάμαρα και όμως απόλυτη ησυχία μέσα στο μικρό διαμέρισμα. Θέλησε να φωνάξει το όνομα του αλλά το ενδεχόμενο να έχει πάθει κάτι δεν την άφηνε βγάλει άχνα. Με τα πόδια της να τρέμουν πλησίασε στο δωμάτιο και όταν έσπρωξε την πόρτα αντίκρισε όχι αυτό που φοβόταν...αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Ο Αποστόλης δεν είχε πέσει θύμα ληστείας και δεν ήταν ξαπλωμένος αιμόφυρτος όπως έτρεμε η Αγγελική. Ο Αποστόλης κοιμόταν χαμογελαστός γυμνός και ήρεμος αγκαλιά με μια αιθέρια ύπαρξη στα ίδια σεντόνια που το προηγούμενο βράδυ κοιμόντουσαν μαζί. Σοκαρισμένη έκανε ένα βήμα πίσω αλλά η Διαβολική την ξανά έσπρωξε μπροστά. "Δεν έχει σημασία η εικόνα που βλέπεις....δεν έχει σημασία ούτε και το πως νιώθεις αυτή τη στιγμή....σημασία έχει να πεις αυτό που ήθελες και ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσει από εσένα!" της ψιθύρισε στο αυτί. Και η Αγγελική σκούπισε τα δάκρυα που ανεξέλεγκτα έτρεχαν από τα μάτια της, καθάρισε το λαιμό της και είπε δυνατά.
"Αποστόλη.... συγνώμη που ενοχλώ...ήρθα μόνο να σου πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου." Και αφού βεβαιώθηκε πως την είχε δει και την είχε ακούσει γύρισε περήφανα την πλάτη της και βγήκε αργά αργά από το σπίτι. Μπήκε στο πρώτο ταξί και μόνο όταν αυτό απομακρύνθηκε αρκετά ξέσπασε σε λυγμούς.
"Ποια ήταν αυτή???"
"Κάποια..."
"Άκουσες τι σου είπε?"
"Άκουσα..."
"Τότε πως μου λες πως ήταν απλά κάποια. Αποκλείεται να μην την ξέρεις..."
"Μα δεν σου είπα πως δεν την ξέρω..."
"Ρε Αποστόλη τρελά μου τα λες απόψε...Με πήρες άρον άρον μετά από μήνες που είχες να φανείς...Και οκ εμένα με ξέρεις ποτέ δεν λέω όχι σε ένα γρήγορο έτσι είμαι εγώ...Αλλά εσύ απόψε ήσουν διαφορετικός...Και τώρα αυτό...Τι σκατά κάνεις???"
"Τίποτα παραπάνω από ότι μου είπε εκείνη να κάνω.!"
"Μάλιστα δεν πρόκειται να με διαφωτίσεις και χέστηκα. Ντύνομαι και φεύγω και φρόντισε την επόμενη φορά που θα με πάρεις τηλέφωνο να μην το κάνεις για να εκδικηθείς κάποιαν άλλη. Εύκολη μπορεί να είμαι, αλλά ακόμα και οι εύκολες έχουν μπέσα...Πράγμα που προφανώς δεν έχεις εσύ!" είπε και άρχισε να ντύνεται βιαστικά. Δέκα λεπτά αργότερα κοπανούσε και εκείνη την πόρτα. Δύο γυναίκες το ίδιο βράδυ του κοπανούσαν την πόρτα στην μούρη. Σχεδόν άρχιζε να το συνηθίζει... στην τελική το άξιζε και με το παραπάνω.
Μπήκε στο ντους και κάθισε κάτω από το τρεχούμενο νερό. Όλα είχαν πάει ρολόι.... καλύτερα από όσο θα ήλπιζε ποτέ. Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα να ξεμπερδέψει τόσο σύντομα. Εκείνος περίμενε πως θα χρειαζόταν περισσότερος χρόνος και ότι θα αναγκαζόταν να έβλεπε την Μελίνα και άλλες φορές. Να που τελικά ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη περισσότερο από όσο νομίζουμε. Βέβαια η πόρτα κατά λάθος είχε μείνει ανοιχτή...αυτό τον αιφνιδίασε λιγάκι. Στο δικό του σενάριο δεν θα έβλεπε αυτό που είδε. Εντάξει ήταν κάθαρμα αλλά όχι τόσο μεγάλο. Κανονικά θα χτυπούσε την πόρτα του κάποια στιγμή και από πίσω θα τον έβρισκε με την Μελίνα...όχι όμως και στο κρεβάτι. Ας ήταν όμως... σημασία είχε πως το πράγμα είχε τελειώσει οριστικά. Μια εκκρεμότητα έμενε και αυτή έπρεπε να τακτοποιηθεί άμεσα. Σήκωσε το κινητό και αγνοώντας την ώρα κάλεσε την Αιμιλία
"Είσαι εντελώς ανισόρροπος??? Αν δεν είσαι στο νοσοκομείο σε έσκισα! Πριν λίγο κατάφερα γαμώτο να τον κοιμίσω!"
"Καλά κλείνω ένα μόνο ήθελα να σου πω για να πέσω να κοιμηθώ..."
"Εσύ ηλίθιε θα κοιμηθείς! Εγώ θα βαρέσω γερμανικό!"
"Αιμιλία κόψε την κλάψα... και αύριο το πρωί τράβα να μαζέψεις τα σκατά μου... μου το χρωστάς άλλωστε..."
"...."
"Έλα είσαι εκεί??? "
"Εδώ είμαι το φελέκι μου... Τι έκανες ρε πούστη μου πάλι?"
"Αυτό που κάνω πάντα...Μην μου πεις πως δεν το περίμενες...? Απλά αυτή τη φορά μεγαλούργησα..."
"Ότι το περίμενα το περίμενα απλά είχα μια ελπίδα... Πόσο σκατά τα έχεις κάνει με κλίμακα το δέκα να ξέρω...?"
"Δέκα με τόνο!"
"Μάλιστα και τι σε κάνει να πιστεύεις πως μετά από αυτό εγώ θα σου ξαναμιλήσω?"
"Το ότι με ήξερες και ότι την άφησες να μπλέξει μαζί μου, που σημαίνει πως είτε δεν σε νοιάζει αρκετά είτε ότι κάπου αποσκοπούσες...Και ξαναλέω μου το χρωστάς..."
"Θα πάω βλάκα και όχι γιατί στο χρωστάω... Τίποτα δεν σου χρωστάω....άλλος σου χρωστάει... Θα πάω γιατί την νοιάζομαι παραπάνω από όσο φαντάζεσαι. Και θα σου ξαναμιλήσω γιατί ανεγκέφαλο πλάσμα και συ την νοιάζεσαι παραπάνω από όσο θες να παραδεχθείς. Πότε θα το αφήσεις επιτέλους πίσω σου??? Πόσα χρόνια ακόμα??? Δεν βαρέθηκες???"
"Κόφτο Αιμιλία δεν έχω ανάγκη τη γνωστή διάλεξη... Αν την νοιάζεσαι όπως λες απλά πήγαινε.."
"Αποστόλη όλες τις άλλες φορές δεν αφορούσε δικό μου άνθρωπο γιαυτό και δεν ανακατευόμουν. Αυτή τη φορά όμως αφορά άνθρωπο που αγαπάω...Θα τα καθαρίσω λοιπόν τα σκατά σου, όπως λες, αλλά θα μιλήσω να το ξέρεις..."
"Πες ότι θες...χειρότερα θα τα κάνεις όμως...θα τα βάλει και με σένα που ήξερες αλλά δεν μίλησες νωρίτερα..."
"Καλά άσε με να ξέρω καλύτερα πως θα το χειριστώ. Μόνο μια τελευταία ερώτηση και αυτή τη φορά θα μου την απαντήσεις θες δεν θες. Γιατί δεν τις αφήνεις πριν να είναι αργά? Γιατί το τραβάς τόσο?? Εκδίκηση είναι???"
"Γιατί μόνο έτσι Αιμιλία διασφαλίζω τον εαυτό μου, μόνο έτσι είμαι βέβαιος ότι δεν θα διακινδυνέψω ξανά στο μέλλον. Δεν είναι λοιπόν εκδίκηση. Άμυνα είναι. Κακή μεν άμυνα δε.."
"Τι να σου πω ρε Αποστόλη...."
"Τίποτα να μην μου πεις. Μόνο κάνε ότι πρέπει να κάνεις..." είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Η τελευταία εκκρεμότητα είχε τακτοποιηθεί , σκέφτηκε και ξάπλωσε ξανά στο κρεβάτι του. Όσο όμως και αν πάλευε να κοιμηθεί του ήταν αδύνατο. Αυτή τη φορά θα του έπαιρνε περισσότερο χρόνο το ένιωθε ήδη γιατί αυτή τη φορά τον ενοχλούσε περισσότερο από κάθε άλλη.
Λόγω ενός προγραμματισμένου από καιρό ταξιδιού, η ιστορία θα μπει προσωρινά στον πάγο... Το επόμενο κεφάλαιο θα δημοσιευτεί ελπίζω στις 15/6. Θεώρησα πως να κλείσω άρον άρον την ιστορία δεν θα ήταν σωστό ούτε για εσάς που με διαβάζετε ούτε και για τους ήρωες μου...Θα τους φορτώσω έτσι και αυτούς στις βαλίτσες μου και ελπίζω όταν θα επιστρέψουμε να συνεχίσετε να μας διαβάζετε. Με εκτίμηση Ιωάννα
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Ανυπομονώ για την συνέχεια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή