Mπρατσάκια έξω λοιπόν!
Φτάνοντας στη Ηγουμενίτσα και περιμένοντας το πλοίο για να περάσει απέναντι στην Κέρκυρα η Αγγελική ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται. Τα μισούσε τα καράβια από παιδί, της προκαλούσαν ναυτία ακόμα και σαν εικόνα. Ευτυχώς απέναντι θα την περίμεναν οι γονείς της που τόσο της είχαν λείψει τόσους μήνες που είχε να τους δει. Όταν της είχαν ανακοινώσει ότι θα πήγαιναν να μείνουν μόνιμα στην Κέρκυρα της είχε κακοφανεί. Μπορεί να ήταν τριάντα χρονών και οικονομικά ανεξάρτητη αλλά δεν έπαυαν να αποτελούν το σημείο αναφοράς της. Τους αγαπούσε πολύ και ας τους χρέωνε σε ένα βαθμό για κάποιες από τις αδυναμίες της. Ανυπομονώντας για την αντίδραση τους όταν θα την έβλεπαν ήπιε το χαπάκι κατά της ναυτίας και επιβιβάστηκε στο πλοίο. Κάθισε σε μια γωνία όσο μακρύτερα μπορούσε από τα φινιστρίνια και τη στιγμή που ένιωσε να δονείται το πάτωμα από τις μηχανές που έπαιρναν μπροστά έκλεισε τα μάτια της ελπίζοντας το βοριαδάκι που φυσούσε από το πρωί να μην έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες στο άδειο στομάχι της.
Καθ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και με τα μάτια κλειστά η εικόνα του Αποστόλη ερχόταν ξανά και ξανά μπροστά της. Μπορεί να μην είχε ρωτήσει την Αιμιλία να μάθει τι κρυβόταν πίσω από τη συμπεριφορά του αυτό όμως δεν σήμαινε πως είχε σταματήσει και να τον σκέφτεται. Της έλλειπαν η τρέλα του, το χιούμορ του, οι βάφλες του, ο τρόπος που την έκανε να νιώθει ελεύθερη δίπλα του ακόμα και γυμνή...ναι ίσως ήταν ο μόνος άντρας που την έκανε να ξεχνάει χαλάρωση, κυτταρίτιδα, ραγάδες και όλα τα σχετικά. Και το καλύτερο ήταν πως τα κατάφερνε όλα αυτά χωρίς λόγια... Κρίμα όμως που όλα ήταν μονόπλευρα . Γιατί αν ήταν αμφίδρομα απλά δεν θα μπορούσε, ότι και αν κρυβόταν πίσω από τις κινήσεις του, να προχωρήσει μπροστά τόσο άμεσα. Ναι είχε βαρεθεί να το ακούει πως οι άνθρωποι είναι πολυγαμικά όντα. Ναι δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις για αιώνια πίστη. Ναι ήξερε καλά πλέον πως οι άντρες είναι αμοιβάδες έρμαια των ενστίκτων τους και οι γυναίκες εγκεφαλικές σε βαθμό αηδίας...και όμως όσο και αν ήξερε τη θεωρία στη πράξη αρνιόταν να το δεχτεί. Δεν ήταν προδοσία αυτό που ένιωθε....δεν ήταν καν χτύπημα του εγωισμού της ... ήταν ένα κενό....ένα τεράστιο κενό μέσα της που με το πάνω κάτω του πλοίου επικεντρωνόταν στο στομάχι και της προκαλούσε αναγούλα. Τις πρώτες μέρες τα είχε βάλει με τον εαυτό της. Δεν ήμουν εγώ αρκετή...έλεγε και ξανάλεγε και μπουκωνόταν με φαγητό για να γεμίσει το κενό. Ώσπου ξύπνησε όταν η Αιμιλία είχε φύγει πια και ενώ ήταν έτοιμη να παραγγείλει ακόμα δύο πίτσες έντρομη διαπίστωσε πως όντως δεν ήταν αρκετή όχι όμως για εκείνον αλλά γιαυτό που ζητούσε η ίδια από τον εαυτό της. Γιατί είχε απαιτήσεις και ας μην το παραδεχόταν, απαιτήσεις που την πλήγωνε που δεν μπορούσε να τις ικανοποιήσει . Απαιτούσε να είναι όμορφη λες και όλοι οι άνθρωποι είναι τέλειοι σαν φωτομοντέλα περιοδικών... Ανεχτική λες και δεν ήταν άνθρωπος αλλά οσιομάρτυρας.... ευγενική λες και η ηρεμία των υπόλοιπων ήταν πολυτιμότερη από τη δική της... Αποφάσισε έτσι να αφήσει και τη Αγγελική και τη Διαβολική που μόνο ζητούσαν και θα μάθαινε να μην έχει παράλογες απαιτήσεις , θα μάθαινε να χαίρεται τις μικρές νίκες της και να ξεπερνά ακόμα και τις μεγαλύτερες ήττες της, θα μάθαινε να ξεχωρίζει τις δικές τις ανάγκες από τις ψεύτικες ανάγκες που υιοθετούσε από τους άλλους, θα μάθαινε να νιώθει καλά με το σώμα της χωρίς τα δικά του χάδια....καλά με το μυαλό της χωρίς την καθοδήγηση της Αιμιλίας ...καλά με τα ψεγάδια της χωρίς να κρύβεται πίσω τους. Έτσι μέσα στο πλοίο που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά στα πλαίσια των αποφάσεων της αυτών γνωρίζοντας πως κακώς τον ξαναφέρνει στο μυαλό της παραδόθηκε στη μελαγχολία της απουσίας του, γιατί μόνο έτσι αγκαλιάζοντας ακόμα και τα πιο παράλογα συναισθήματα της και τις πιο παράλογες επιθυμίες μόνο έτσι θα μπορούσε κάποια στιγμή να αποδεχτεί όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που την συνέθεταν.... μόνο έτσι θα μπορούσαν Αγγελική και Διαβολική μονοιασμένες να χαράξουν καινούρια μονοπάτια....μόνο έτσι θα μπορούσε να διεκδικήσει σωστά το δικό της μερίδιο στην ευτυχία.
Βγαίνοντας στο κατάστρωμα του πλοίου και περιμένοντας να αποβιβαστεί ένιωσε την αφόρητη ζέστη να την γονατίζει. Κοίταξε με ευγνωμοσύνη το αμάνικο μπλουζάκι που φορούσε και χαμογέλασε. Ναι τα μπράτσα της είχαν κρεμάσει αλλά δεν την ένοιαζε. Το μόνο που έβλεπε πλέον κοιτώντας τα, ήταν πως έτσι γυμνά κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, ανέπνεα όσο καλύτερα μπορούσαν στην ανυπόφορη ζέστη και λίγο παραδίπλα η καρδία της που τόσο την είχε προφυλάξει όλα αυτά τα χρόνια, γυμνή και αυτή, προσπαθούσε να αναπνεύσει. Και να που τα κατάφερνε....με μικρές μικρές ανάσες έκανε τεράστιες προσπάθειες να πάρει και να δώσει οξυγόνο.
"Αγγελική μου παιδί μου είσαι μια κούκλα!!!" άκουσε τη μαμά της ενθουσιασμένη να της λέει χώνοντας την μες την αγκαλιά της
"Καλέ εσύ άλλαξες τελείως!" παρατήρησε ο πατέρας της φιλώντας την κορυφή του θάμνου του κεφαλιού της και το στομάχι της δεν άντεξε την συγκίνηση και άδειασε λίγα εκατοστά δίπλα τους.
Και κάπως έτσι με τους γονείς της να τη επαινούν περήφανοι για την απώλεια του βάρους της και εκείνη να ξερνάει κάθε δέκα λεπτά ταλαιπωρημένη από το ταξίδι, η Αγγελική βρήκε τις απαντήσεις που τόσο έψαχνε. Τίποτα δεν της έφταιγε... Τίποτα απολύτως... Μονίμως πίστευε πως κάτι έφταιγε για όλα αλλά τελικά η ίδια απλά δημιουργούσε προβλήματα στον εαυτό της για να δικαιολογεί ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μόνη της έπνιξε μέσα στο λίπος την Διαβολική με την τεράστια θέληση και την αντικατέστησε με το άβουλο πλάσμα που είχε γίνει. Μόνη της γιατί την βόλευε και γιατί την τρόμαζε. Και ενώ θα μπορούσε να την είχε βάλει απλά στη θέση της μαλώνοντας την που ζητούσε τόσα από εκείνη, επέλεξε απλά να την εξαφανίσει. Ακόμα και σαν Αγγελική στα άκρα λειτουργούσε στα αντίθετα όμως άκρα από αυτά που λειτουργούσε η Διαβολική με την αλήθεια να είναι μάλλον κάπου στη μέση.
Χαλάρωσε έτσι ήρεμη που όλα κούμπωναν σιγά σιγά και άρχισε να απολαμβάνει τα κολακευτικά σχόλια φίλων και συγγενών , το λαμπερό ήλιο και τις κρυστάλλινες παραλίες κάνοντας για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια διακοπές από όλους και από όλα. Ακόμα και η ενοχλητική της εξαδέλφη που χρόνια την βασάνιζε με αλησμόνητες ατάκες δεν μπορούσε πλέον να την αγγίξει με τα λόγια της. Έτσι όταν με ξινισμένα μούτρα τη συγχάρηκε που έγινε επιτέλους άνθρωπος, ενώ η Αγγελική είχε πιάσει μια γωνία και έκλαιγε και η Διαβολική ούρλιαζε να της πει "πως εγώ έγιναν εσύ δεν θα γίνεις ποτέ", εκείνη δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Απλά χαμογέλασε και μπήκε στη θάλασσα ξεχνώντας εντελώς το σχόλιο που συνοδευόταν φυσικά από συμβουλές για τρόπους σύσφιξης και προγράμματα aerobic. Ναι όλα καλά θα πήγαιναν σκέφτηκε όσο έκανε ένα μακροβούτι.
"Τι θα φας?"
"Νομίζω καλαμαράκια τηγανητά "
"Καλά μες το λάδι είναι. Αν τρως έτσι δεν νομίζω να συντηρήσεις τα κιλά που έχασες..."
"Ναι αποφάσισα, καλαμαράκια τηγανητά θα φάω"
"Αγγελική άκου και έναν άνθρωπο που μια ζωή είναι αδύνατος, η σωστή σιλουέτα χρειάζεται θυσίες...Να εγώ θα πάρω μια ντοματοσαλάτα!"
"Καλή σου όρεξη λοιπόν"
"Αχ δεν με ακούς και θα το μετανιώσεις. Ξαδέλφη σου είμαι και από αγάπη στο λέω, αλλά τέλος πάντων κάνε του κεφαλιού σου. Το βράδυ θα έρθεις??? Γνώρισα προχτές μια παρέα δικηγόρων που έχουν έρθει με σκάφος και με έχουν καλέσει. Ο ένας είναι και κούκλος! Αν δεν το κάνω εγώ να τρέχει πίσω μου σε μια εβδομάδα, να μην με λένε Πέγκυ!"
"Βασικά Παγώνα σε λένε..."
"Πέγκυ με λένε!!!!!!!"
"Καλά Πέγκυ μου αλλά δεν θα μπορέσω. Ευχαριστώ για την πρόσκληση αλλά είμαι κουρασμένη από το ταξίδι"
"Έλα σου λέω είναι μεγάλη παρέα έχει και άλλους και τώρα που σουλουπώθηκες λίγο όλο και κάτι καλό μπορεί να σου κάτσει! Είμαι σχεδόν 8 χρόνια μικρότερη σου και ήδη δουλεύω για να βρω το σωστό σύζυγο έτσι όπως πας στο ράφι θα μείνεις!"
"Μπα βαριέμαι και πάλι ευχαριστώ.."
"Βρε μπας και έχεις βρει κάτι και μας το κρατάς μυστικό??"
"Μόλις βρήκα μια μύγα στην ντοματοσαλάτα σου..."
"Μπλιάχ!!!!Αν αλλάξεις γνώμη μου λες εντάξει?" είπε και φώναξε νευριασμένη τον σερβιτόρο για να τον κάνει σκουπίδι. Γιατί η Πέγκυ είχε κάνει διατριβή ολόκληρη στο πως να εξευτελίζει τους άλλους εξευτελίζοντας κυρίως τον εαυτό της. Της άρεσε της Αγγελικής πολύ η νέα της οπτική. Της άρεσε και η επιλεκτική ακοή που είχε αρχίσει να αναπτύσσει. Το μόνο που δεν της άρεσε ήταν που όταν μίλησε με την Αιμιλία, πριν από μια ώρα, δυσκολεύτηκε να κρατηθεί να μην ρωτήσει για εκείνον. Αλλά και πάλι και αυτό μες το πρόγραμμα ήταν, και να της λείπει και να τον σκέφτεται. Όχι υπερβολικές απαιτήσεις υπενθύμισε στον εαυτό της ρίχνοντας λεμόνι στα καλαμαράκια της.
"Λοιπόν θα έρθεις??¨"
"Νόμιζα πως το είχαμε κλείσει αυτό το θέμα..."
"Έλα ρε Αγγελική....έλα για μένα σε παρακαλώ!!!"
"Τι με θες πουλάκι μου εμένα? Μια χαρά θα περάσεις μόνη σου..."
"Σε θέλω για ξεκάρφωμα! Έλα πες ότι θα έρθεις!!!!"
"Αχ βρε Πέγκυ αν υποσχεθείς να βγάλεις τον σκασμό για όλη την υπόλοιπη μέρα και με αφήσεις να να φάω και να απολαύσω το μπάνιο μου χωρίς να πρήζεις θα έρθω"
"Γιατί το λες αυτό!!! Εγώ σε πρήζω????"
"Πέγκυ!!!! Τσιμουδιά αν θες να έρθω μην ακούσω κιχ!"
Και με θιγμένο ύφος μαζεύτηκε στην καρέκλα της και έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην ξαναμιλήσει γιατί την ήθελε την Αγγελική μαζί οπωσδήποτε. Δίπλα στην Αγγελική φαινόταν η υπεροχή της και προκειμένου να τυλίξει τον πλούσιο δικηγόρο εκείνος έπρεπε να νιώσει αξία, που αυτή η θεά, τον είχε προσέξει. Έφαγε έτσι σιωπηλά την ντοματοσαλάτα της κοιτώντας την Αγγελική να τρώει τα λαχταριστά καλαμαράκια και για να πνίξει τη ζήλια της για το νόστιμο φαγητό που απαρνιόταν, άρχισε να καταστρώνει σχέδια για τα ρούχα που θα φορούσε το βράδυ. Σίγουρα το στενό μαύρο στράπλες τοπ και από κάτω το κοντό λευκό σορτσάκι που τόσο την κολάκευαν. Κοίταξε τα μαυρισμένα καλλίγραμμα πόδια της και ένιωσε τόση ικανοποίηση στη θέα τους που σχεδόν τους χαμογέλασε. Χαλάλι οι τόσες ώρες στο γυμναστήριο και οι άλλες τόσες κάτω από τον ήλιο. Έδειχναν εκπληκτικά και όταν το βράδυ θα τα στόλιζε και με ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα αποκλείεται να μην τα πρόσεχαν όλοι ειδικά όταν δίπλα θα ήταν τα πόδια της Αγγελικής που άσπρα σαν το γάλα και πλαδαρά ακόμα και αδύνατα, έμοιαζαν σαν ξεφουσκωμένα μπαλόνια! Φάε Αγγελική τα καλαμαράκια σου, σκέφτηκε χαιρέκακα και συνέχισε να οραματίζεται το απόλυτο σύνολο που θα την οδηγούσε στην επιτυχία.
Και όντως όταν το ίδιο βράδυ κοιτάχτηκε στο καθρέφτη μόνο που δεν έφτυσε το είδωλο της. Για ακόμα μια φορά θα εντυπωσίαζε τα πλήθη ήταν σίγουρη. Πήρε το μικρό τσαντάκι της και φώναξε δυνατά. "Άντε Αγγελική τελείωνε θα αργήσουμε" και βγήκε στη βεράντα να περιμένει την ξαδέλφη της που δεν άργησε να φανεί.
"Κορίτσια είστε δύο κούκλες!"
"Τι λες ρε θεία? Παιδάκι μου σε σκάφος μας έχουν καλέσει πως ντύθηκες έτσι???"
"Γιατί τι έχω??? Μια χαρά είμαι πάμε να τελειώνουμε...νυστάζω λέμε!"
"Γιαυτό έβαλες την νυχτικιά σου??? Σαν χίπισσα είσαι με αυτό που φοράς!!"
"Χέσε με ρε Πέγκυ και προχώρα!"
"Μα με την μακρυά κελεμπία και το σανδάλι θα έρθεις! Τράβα βάλε κάτι άλλο!!!"
"Αν βάλω κάτι άλλο θα είναι οι πυτζάμες μου..... "
"Καλά εσύ θα γίνεις ρεζίλι προχώρα" και γύρισε η Αγγελική την πλάτη της και άρχισε να προχωράει και κόντεψε να πάθει έμφραγμα η Πέγκυ. Γιατί το φόρεμα της Αγγελικής μπορεί να ήταν μακρύ και να συνοδευόταν από σανδάλια αλλά σχεδόν όλη η πλάτη ήταν έξω και έτσι όπως είχε τα μαλλιά της σηκωμένα σε κότσο ο λαιμός της έδειχνε απίστευτα μακρύς. Ναι η ξαδέλφη της έδειχνε πιο όμορφη από ότι θα περίμενε. Γιαυτό ίσως ήθελε να βγάλει το φόρεμα γιατί όχι μονο δεν πρόδιδε τα ψεγάδια του σώματος της αλλά να που αναδείκνυε και τα προτερήματα του. Πήρε μια βαθιά ανάσα, τίναξε το μαλλί της και άρχισε να τρέχει πίσω της, παραπατώντας με τα ψηλοτάκουνα στα καλντερίμια.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Φτάνοντας στη Ηγουμενίτσα και περιμένοντας το πλοίο για να περάσει απέναντι στην Κέρκυρα η Αγγελική ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται. Τα μισούσε τα καράβια από παιδί, της προκαλούσαν ναυτία ακόμα και σαν εικόνα. Ευτυχώς απέναντι θα την περίμεναν οι γονείς της που τόσο της είχαν λείψει τόσους μήνες που είχε να τους δει. Όταν της είχαν ανακοινώσει ότι θα πήγαιναν να μείνουν μόνιμα στην Κέρκυρα της είχε κακοφανεί. Μπορεί να ήταν τριάντα χρονών και οικονομικά ανεξάρτητη αλλά δεν έπαυαν να αποτελούν το σημείο αναφοράς της. Τους αγαπούσε πολύ και ας τους χρέωνε σε ένα βαθμό για κάποιες από τις αδυναμίες της. Ανυπομονώντας για την αντίδραση τους όταν θα την έβλεπαν ήπιε το χαπάκι κατά της ναυτίας και επιβιβάστηκε στο πλοίο. Κάθισε σε μια γωνία όσο μακρύτερα μπορούσε από τα φινιστρίνια και τη στιγμή που ένιωσε να δονείται το πάτωμα από τις μηχανές που έπαιρναν μπροστά έκλεισε τα μάτια της ελπίζοντας το βοριαδάκι που φυσούσε από το πρωί να μην έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες στο άδειο στομάχι της.
Καθ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και με τα μάτια κλειστά η εικόνα του Αποστόλη ερχόταν ξανά και ξανά μπροστά της. Μπορεί να μην είχε ρωτήσει την Αιμιλία να μάθει τι κρυβόταν πίσω από τη συμπεριφορά του αυτό όμως δεν σήμαινε πως είχε σταματήσει και να τον σκέφτεται. Της έλλειπαν η τρέλα του, το χιούμορ του, οι βάφλες του, ο τρόπος που την έκανε να νιώθει ελεύθερη δίπλα του ακόμα και γυμνή...ναι ίσως ήταν ο μόνος άντρας που την έκανε να ξεχνάει χαλάρωση, κυτταρίτιδα, ραγάδες και όλα τα σχετικά. Και το καλύτερο ήταν πως τα κατάφερνε όλα αυτά χωρίς λόγια... Κρίμα όμως που όλα ήταν μονόπλευρα . Γιατί αν ήταν αμφίδρομα απλά δεν θα μπορούσε, ότι και αν κρυβόταν πίσω από τις κινήσεις του, να προχωρήσει μπροστά τόσο άμεσα. Ναι είχε βαρεθεί να το ακούει πως οι άνθρωποι είναι πολυγαμικά όντα. Ναι δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις για αιώνια πίστη. Ναι ήξερε καλά πλέον πως οι άντρες είναι αμοιβάδες έρμαια των ενστίκτων τους και οι γυναίκες εγκεφαλικές σε βαθμό αηδίας...και όμως όσο και αν ήξερε τη θεωρία στη πράξη αρνιόταν να το δεχτεί. Δεν ήταν προδοσία αυτό που ένιωθε....δεν ήταν καν χτύπημα του εγωισμού της ... ήταν ένα κενό....ένα τεράστιο κενό μέσα της που με το πάνω κάτω του πλοίου επικεντρωνόταν στο στομάχι και της προκαλούσε αναγούλα. Τις πρώτες μέρες τα είχε βάλει με τον εαυτό της. Δεν ήμουν εγώ αρκετή...έλεγε και ξανάλεγε και μπουκωνόταν με φαγητό για να γεμίσει το κενό. Ώσπου ξύπνησε όταν η Αιμιλία είχε φύγει πια και ενώ ήταν έτοιμη να παραγγείλει ακόμα δύο πίτσες έντρομη διαπίστωσε πως όντως δεν ήταν αρκετή όχι όμως για εκείνον αλλά γιαυτό που ζητούσε η ίδια από τον εαυτό της. Γιατί είχε απαιτήσεις και ας μην το παραδεχόταν, απαιτήσεις που την πλήγωνε που δεν μπορούσε να τις ικανοποιήσει . Απαιτούσε να είναι όμορφη λες και όλοι οι άνθρωποι είναι τέλειοι σαν φωτομοντέλα περιοδικών... Ανεχτική λες και δεν ήταν άνθρωπος αλλά οσιομάρτυρας.... ευγενική λες και η ηρεμία των υπόλοιπων ήταν πολυτιμότερη από τη δική της... Αποφάσισε έτσι να αφήσει και τη Αγγελική και τη Διαβολική που μόνο ζητούσαν και θα μάθαινε να μην έχει παράλογες απαιτήσεις , θα μάθαινε να χαίρεται τις μικρές νίκες της και να ξεπερνά ακόμα και τις μεγαλύτερες ήττες της, θα μάθαινε να ξεχωρίζει τις δικές τις ανάγκες από τις ψεύτικες ανάγκες που υιοθετούσε από τους άλλους, θα μάθαινε να νιώθει καλά με το σώμα της χωρίς τα δικά του χάδια....καλά με το μυαλό της χωρίς την καθοδήγηση της Αιμιλίας ...καλά με τα ψεγάδια της χωρίς να κρύβεται πίσω τους. Έτσι μέσα στο πλοίο που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά στα πλαίσια των αποφάσεων της αυτών γνωρίζοντας πως κακώς τον ξαναφέρνει στο μυαλό της παραδόθηκε στη μελαγχολία της απουσίας του, γιατί μόνο έτσι αγκαλιάζοντας ακόμα και τα πιο παράλογα συναισθήματα της και τις πιο παράλογες επιθυμίες μόνο έτσι θα μπορούσε κάποια στιγμή να αποδεχτεί όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που την συνέθεταν.... μόνο έτσι θα μπορούσαν Αγγελική και Διαβολική μονοιασμένες να χαράξουν καινούρια μονοπάτια....μόνο έτσι θα μπορούσε να διεκδικήσει σωστά το δικό της μερίδιο στην ευτυχία.
Βγαίνοντας στο κατάστρωμα του πλοίου και περιμένοντας να αποβιβαστεί ένιωσε την αφόρητη ζέστη να την γονατίζει. Κοίταξε με ευγνωμοσύνη το αμάνικο μπλουζάκι που φορούσε και χαμογέλασε. Ναι τα μπράτσα της είχαν κρεμάσει αλλά δεν την ένοιαζε. Το μόνο που έβλεπε πλέον κοιτώντας τα, ήταν πως έτσι γυμνά κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, ανέπνεα όσο καλύτερα μπορούσαν στην ανυπόφορη ζέστη και λίγο παραδίπλα η καρδία της που τόσο την είχε προφυλάξει όλα αυτά τα χρόνια, γυμνή και αυτή, προσπαθούσε να αναπνεύσει. Και να που τα κατάφερνε....με μικρές μικρές ανάσες έκανε τεράστιες προσπάθειες να πάρει και να δώσει οξυγόνο.
"Αγγελική μου παιδί μου είσαι μια κούκλα!!!" άκουσε τη μαμά της ενθουσιασμένη να της λέει χώνοντας την μες την αγκαλιά της
"Καλέ εσύ άλλαξες τελείως!" παρατήρησε ο πατέρας της φιλώντας την κορυφή του θάμνου του κεφαλιού της και το στομάχι της δεν άντεξε την συγκίνηση και άδειασε λίγα εκατοστά δίπλα τους.
Και κάπως έτσι με τους γονείς της να τη επαινούν περήφανοι για την απώλεια του βάρους της και εκείνη να ξερνάει κάθε δέκα λεπτά ταλαιπωρημένη από το ταξίδι, η Αγγελική βρήκε τις απαντήσεις που τόσο έψαχνε. Τίποτα δεν της έφταιγε... Τίποτα απολύτως... Μονίμως πίστευε πως κάτι έφταιγε για όλα αλλά τελικά η ίδια απλά δημιουργούσε προβλήματα στον εαυτό της για να δικαιολογεί ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μόνη της έπνιξε μέσα στο λίπος την Διαβολική με την τεράστια θέληση και την αντικατέστησε με το άβουλο πλάσμα που είχε γίνει. Μόνη της γιατί την βόλευε και γιατί την τρόμαζε. Και ενώ θα μπορούσε να την είχε βάλει απλά στη θέση της μαλώνοντας την που ζητούσε τόσα από εκείνη, επέλεξε απλά να την εξαφανίσει. Ακόμα και σαν Αγγελική στα άκρα λειτουργούσε στα αντίθετα όμως άκρα από αυτά που λειτουργούσε η Διαβολική με την αλήθεια να είναι μάλλον κάπου στη μέση.
Χαλάρωσε έτσι ήρεμη που όλα κούμπωναν σιγά σιγά και άρχισε να απολαμβάνει τα κολακευτικά σχόλια φίλων και συγγενών , το λαμπερό ήλιο και τις κρυστάλλινες παραλίες κάνοντας για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια διακοπές από όλους και από όλα. Ακόμα και η ενοχλητική της εξαδέλφη που χρόνια την βασάνιζε με αλησμόνητες ατάκες δεν μπορούσε πλέον να την αγγίξει με τα λόγια της. Έτσι όταν με ξινισμένα μούτρα τη συγχάρηκε που έγινε επιτέλους άνθρωπος, ενώ η Αγγελική είχε πιάσει μια γωνία και έκλαιγε και η Διαβολική ούρλιαζε να της πει "πως εγώ έγιναν εσύ δεν θα γίνεις ποτέ", εκείνη δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Απλά χαμογέλασε και μπήκε στη θάλασσα ξεχνώντας εντελώς το σχόλιο που συνοδευόταν φυσικά από συμβουλές για τρόπους σύσφιξης και προγράμματα aerobic. Ναι όλα καλά θα πήγαιναν σκέφτηκε όσο έκανε ένα μακροβούτι.
"Τι θα φας?"
"Νομίζω καλαμαράκια τηγανητά "
"Καλά μες το λάδι είναι. Αν τρως έτσι δεν νομίζω να συντηρήσεις τα κιλά που έχασες..."
"Ναι αποφάσισα, καλαμαράκια τηγανητά θα φάω"
"Αγγελική άκου και έναν άνθρωπο που μια ζωή είναι αδύνατος, η σωστή σιλουέτα χρειάζεται θυσίες...Να εγώ θα πάρω μια ντοματοσαλάτα!"
"Καλή σου όρεξη λοιπόν"
"Αχ δεν με ακούς και θα το μετανιώσεις. Ξαδέλφη σου είμαι και από αγάπη στο λέω, αλλά τέλος πάντων κάνε του κεφαλιού σου. Το βράδυ θα έρθεις??? Γνώρισα προχτές μια παρέα δικηγόρων που έχουν έρθει με σκάφος και με έχουν καλέσει. Ο ένας είναι και κούκλος! Αν δεν το κάνω εγώ να τρέχει πίσω μου σε μια εβδομάδα, να μην με λένε Πέγκυ!"
"Βασικά Παγώνα σε λένε..."
"Πέγκυ με λένε!!!!!!!"
"Καλά Πέγκυ μου αλλά δεν θα μπορέσω. Ευχαριστώ για την πρόσκληση αλλά είμαι κουρασμένη από το ταξίδι"
"Έλα σου λέω είναι μεγάλη παρέα έχει και άλλους και τώρα που σουλουπώθηκες λίγο όλο και κάτι καλό μπορεί να σου κάτσει! Είμαι σχεδόν 8 χρόνια μικρότερη σου και ήδη δουλεύω για να βρω το σωστό σύζυγο έτσι όπως πας στο ράφι θα μείνεις!"
"Μπα βαριέμαι και πάλι ευχαριστώ.."
"Βρε μπας και έχεις βρει κάτι και μας το κρατάς μυστικό??"
"Μόλις βρήκα μια μύγα στην ντοματοσαλάτα σου..."
"Μπλιάχ!!!!Αν αλλάξεις γνώμη μου λες εντάξει?" είπε και φώναξε νευριασμένη τον σερβιτόρο για να τον κάνει σκουπίδι. Γιατί η Πέγκυ είχε κάνει διατριβή ολόκληρη στο πως να εξευτελίζει τους άλλους εξευτελίζοντας κυρίως τον εαυτό της. Της άρεσε της Αγγελικής πολύ η νέα της οπτική. Της άρεσε και η επιλεκτική ακοή που είχε αρχίσει να αναπτύσσει. Το μόνο που δεν της άρεσε ήταν που όταν μίλησε με την Αιμιλία, πριν από μια ώρα, δυσκολεύτηκε να κρατηθεί να μην ρωτήσει για εκείνον. Αλλά και πάλι και αυτό μες το πρόγραμμα ήταν, και να της λείπει και να τον σκέφτεται. Όχι υπερβολικές απαιτήσεις υπενθύμισε στον εαυτό της ρίχνοντας λεμόνι στα καλαμαράκια της.
"Λοιπόν θα έρθεις??¨"
"Νόμιζα πως το είχαμε κλείσει αυτό το θέμα..."
"Έλα ρε Αγγελική....έλα για μένα σε παρακαλώ!!!"
"Τι με θες πουλάκι μου εμένα? Μια χαρά θα περάσεις μόνη σου..."
"Σε θέλω για ξεκάρφωμα! Έλα πες ότι θα έρθεις!!!!"
"Αχ βρε Πέγκυ αν υποσχεθείς να βγάλεις τον σκασμό για όλη την υπόλοιπη μέρα και με αφήσεις να να φάω και να απολαύσω το μπάνιο μου χωρίς να πρήζεις θα έρθω"
"Γιατί το λες αυτό!!! Εγώ σε πρήζω????"
"Πέγκυ!!!! Τσιμουδιά αν θες να έρθω μην ακούσω κιχ!"
Και με θιγμένο ύφος μαζεύτηκε στην καρέκλα της και έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην ξαναμιλήσει γιατί την ήθελε την Αγγελική μαζί οπωσδήποτε. Δίπλα στην Αγγελική φαινόταν η υπεροχή της και προκειμένου να τυλίξει τον πλούσιο δικηγόρο εκείνος έπρεπε να νιώσει αξία, που αυτή η θεά, τον είχε προσέξει. Έφαγε έτσι σιωπηλά την ντοματοσαλάτα της κοιτώντας την Αγγελική να τρώει τα λαχταριστά καλαμαράκια και για να πνίξει τη ζήλια της για το νόστιμο φαγητό που απαρνιόταν, άρχισε να καταστρώνει σχέδια για τα ρούχα που θα φορούσε το βράδυ. Σίγουρα το στενό μαύρο στράπλες τοπ και από κάτω το κοντό λευκό σορτσάκι που τόσο την κολάκευαν. Κοίταξε τα μαυρισμένα καλλίγραμμα πόδια της και ένιωσε τόση ικανοποίηση στη θέα τους που σχεδόν τους χαμογέλασε. Χαλάλι οι τόσες ώρες στο γυμναστήριο και οι άλλες τόσες κάτω από τον ήλιο. Έδειχναν εκπληκτικά και όταν το βράδυ θα τα στόλιζε και με ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα αποκλείεται να μην τα πρόσεχαν όλοι ειδικά όταν δίπλα θα ήταν τα πόδια της Αγγελικής που άσπρα σαν το γάλα και πλαδαρά ακόμα και αδύνατα, έμοιαζαν σαν ξεφουσκωμένα μπαλόνια! Φάε Αγγελική τα καλαμαράκια σου, σκέφτηκε χαιρέκακα και συνέχισε να οραματίζεται το απόλυτο σύνολο που θα την οδηγούσε στην επιτυχία.
Και όντως όταν το ίδιο βράδυ κοιτάχτηκε στο καθρέφτη μόνο που δεν έφτυσε το είδωλο της. Για ακόμα μια φορά θα εντυπωσίαζε τα πλήθη ήταν σίγουρη. Πήρε το μικρό τσαντάκι της και φώναξε δυνατά. "Άντε Αγγελική τελείωνε θα αργήσουμε" και βγήκε στη βεράντα να περιμένει την ξαδέλφη της που δεν άργησε να φανεί.
"Κορίτσια είστε δύο κούκλες!"
"Τι λες ρε θεία? Παιδάκι μου σε σκάφος μας έχουν καλέσει πως ντύθηκες έτσι???"
"Γιατί τι έχω??? Μια χαρά είμαι πάμε να τελειώνουμε...νυστάζω λέμε!"
"Γιαυτό έβαλες την νυχτικιά σου??? Σαν χίπισσα είσαι με αυτό που φοράς!!"
"Χέσε με ρε Πέγκυ και προχώρα!"
"Μα με την μακρυά κελεμπία και το σανδάλι θα έρθεις! Τράβα βάλε κάτι άλλο!!!"
"Αν βάλω κάτι άλλο θα είναι οι πυτζάμες μου..... "
"Καλά εσύ θα γίνεις ρεζίλι προχώρα" και γύρισε η Αγγελική την πλάτη της και άρχισε να προχωράει και κόντεψε να πάθει έμφραγμα η Πέγκυ. Γιατί το φόρεμα της Αγγελικής μπορεί να ήταν μακρύ και να συνοδευόταν από σανδάλια αλλά σχεδόν όλη η πλάτη ήταν έξω και έτσι όπως είχε τα μαλλιά της σηκωμένα σε κότσο ο λαιμός της έδειχνε απίστευτα μακρύς. Ναι η ξαδέλφη της έδειχνε πιο όμορφη από ότι θα περίμενε. Γιαυτό ίσως ήθελε να βγάλει το φόρεμα γιατί όχι μονο δεν πρόδιδε τα ψεγάδια του σώματος της αλλά να που αναδείκνυε και τα προτερήματα του. Πήρε μια βαθιά ανάσα, τίναξε το μαλλί της και άρχισε να τρέχει πίσω της, παραπατώντας με τα ψηλοτάκουνα στα καλντερίμια.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: