Τεφάλ
Το λιμάνι την ώρα που επέστρεψαν είχε σχεδόν αδειάσει. Ελάχιστες παρέες καθόντουσαν σε κάποια μαγαζιά και ήδη φούρνοι και ψαράδικα ετοιμαζόντουσαν να υποδεχτούν την καινούρια μέρα. Μόλις πάτησε η Αγγελική το πόδι της στη στεριά παραζαλισμένη συνειδητοποίησε πως το στομάχι της ήταν πλέον τόσο άδειο που ούτε εμετό δεν μπορούσε να κάνει και ένα τρανταχτό γουργουρητό που μέσα στη ησυχία ακούστηκε σαν βρυχηθμός ήρθε να το επιβεβαιώσει.
"Καλά το στομάχι σου έκανε έτσι?" ρώτησε ο Παναγιώτης την ώρα που έδενε το φουσκωτό στην προβλήτα
"Προφανώς" απάντησε εκείνη δήθεν ενοχλημένη
"Πρέπει να σε ταΐσω αν και συνήθως τα κάνω ανάποδα...πρώτα τις ταΐζω και μετά... Πάμε για μια βάφλα???" πρότεινε χαμογελαστός
"Όχι βάφλα προς θεού όχι βάφλα! Ότι άλλο θες εκτός από βάφλα!" ούρλιαξε η Αγγελική που με το θάμνο στο κεφάλι να στεγνώνει άτακτα φουντωμένος από το θαλασσινό νερό έμοιαζε με αρχαία μαινάδα.
"Καλά πάμε για σουβλάκια α πα πα λες και σου είπα να σου δώσω μουρουνόλαδο κάνεις!Εγώ φταίω που ήθελα να είμαι ρομαντικός και να μην κλείσουμε την βραδιά με τζατζίκι!" αμύνθηκε ο Παναγιώτης και άρχισε να προχωράει προς το μόνο ανοιχτό σουβλατζίδικο που υπήρχε εκείνη την ώρα.
Βάλσαμο το πιτόγυρο για το ταλαιπωρημένο στομάχι της Αγγελικής. Βάλσαμο και η παγωμένη μπύρα. Τι κι αν ο γύρος ήταν ξεραμένος και κρύος και η πίτα καμμένη.Καθαρή πολυτέλεια που πέντε τα ξημερώματα είχαν έστω κάτι να τους σερβίρουν ενώ μάζευαν ήδη τραπέζια και καρέκλες.
"Εντάξει είσαι???"
"Ω ναι! κοινώς την έκανα ταράτσα..."
"Αγγελική.....να σου πω κάτι?"
"Και δεν το λες..."
"Θα πεις στην Αιμιλία τι έγινε απόψε??? Καλύτερα να της το πείς..."
"Γιατί?"
"Γιατί είμαι κάθαρμα όπως λέγαμε και νωρίτερα... και ένα ερωτευμένο κάθαρμα είναι χειρότερο από ένα απλό κάθαρμα να ξέρεις.. Θα της το πω εγώ και ο τρόπος που θα της το πω δεν θα είναι ο καλύτερος... Μπορεί να μην το επιδιώξω να τη δω μόνο και μόνο για να της το πω αλλά όταν συναντηθούμε με ξέρω... από την καψούρα μου θα το χρησιμοποιήσω..."
"Πόση ειλικρίνεια να αντέξω απόψε! Θα της το πω μείνε ήσυχος..."
"Αγγελική δεν είμαι μαλάκας...ερωτευμένος είμαι και οι ερωτευμένοι άνθρωποι είναι άρρωστοι....επικίνδυνα άρρωστοι... κάνουν και λένε πράγματα χωρίς λογική..."
"Εμένα το λες??? Ειδικά αυτό "το κάνουν πράγματα" μετά το αποψινό το προσυπογράφω!"
"Αύριο φεύγουμε με τα παιδιά για Παξούς...θα σου έλεγα να έρθεις μαζί αλλά...."
"Άστο βρε πουλάκι μου... δεν σου πάει να ξέρεις το ευγενικός. Δύο απόψε τα καθάρματα είπαμε. Στο καλό να πάτε και καλά να περάσετε. Φάε το σουβλάκι σου τώρα να μαζευτούμε γιατί το κινητό από την ώρα που πιάσαμε σήμα δονείται σαν τρελό. Η παλαβή η Πέγκυ θα έχει σηκώσει τον τόπο μέχρι και σε amber alert την έχω ικανή να με έχει δηλώσει!"
"Μην την αφήνεις να σου φέρεται έτσι.... η Αγγελική που γνώρισα εγώ δεν μασούσε..."
"Ανόητη αμοιβάδα! Η Αγγελική που γνώρισες εσύ δεν ήταν καν η κανονική.... Ξέρω τι κάνω... τεφάλ ξέρεις τι είναι?"
"Τηγάνι?"
"Επίστρωση τηγανιού! Με περνάω τελευταία ένα χεράκι και απόψε ολοκλήρωσα την πρώτη στρώση. Ξέρω τι κάνω...επιτέλους ξέρω!"
"Μάλλον νύσταξα γρι δεν κατάλαβα...Καλά περάσαμε πάντως δεν έχεις να πεις.."
"Ναι καλά ήταν... Αν εξαιρέσεις ότι με έχουν φάει τα κουνούπια και ότι το μαλλί μου θέλει δύο μπουκάλια μαλακτικό να έρθει στα ίσια του καλά περάσαμε..." είπε και σηκώθηκε από το τραπέζι. Τον καληνύχτισε ευγενικά τον φίλησε στο μάγουλο και άρχισε να περπατάει στο άδειο λιμάνι.
Πίσω από ένα λόφο μια αχτίδα φωτός ξεμυτούσε δειλά δειλά βάφοντας το σημείο εκείνο του ορίζοντα με μια περίεργη απόχρωση. Λυκαυγές θυμήθηκε το είχε πει κάποτε ο καθηγητής της Γεωλογίας και χαμογέλασε με το πόσες άχρηστες πληροφορίες κρατούσε το μυαλό της. Αποστόλης, αδελφή, έκτρωση, Αιμιλία ήρθαν άξαφνα σαν σκόρπιες λέξεις αλλά κουρασμένη αποφάσισε πως εκείνο το πρωινό της ήταν αδύνατο να τις επεξεργαστεί και τις ξανά έχωσε στο πίσω μέρος. Σήκωσε τα χέρια της σε μια προσπάθεια να μαζέψει με ένα λαστιχάκι τα μαλλιά της και πρόσεξε μια μελανιά στον αριστερό καρπό της. Ενθύμιο της αποψινής βραδιάς... σκέφτηκε και χαμογέλασε στην ανάμνηση του τρόπου που αυτή η μελανιά είχε προκληθεί. Ναι όλα καλά θα πήγαιναν...πλέον ήταν σίγουρη.
"Μπα τον βρήκες τον δρόμο???" φώναξε η Πέγκυ που ξενυχτισμένη και κλαμμένη την περίμενε στο πλατύσκαλο του σπιτιού.
"Πέγκυ είμαι κομμάτια θα τα πούμε άλλη ώρα..." είπε ευγενικά η Αγγελική και προσπάθησε να την προσπεράσει αλλά εκείνη την τράβηξε από το χέρι.
"Ποια νομίζεις ότι είσαι???? Έχασες τριάντα κιλά και νομίζεις πως έχεις αξία??? Πως τόλμησες??? Και να σε πήδηξε για την πλάκα του θα το έκανε ηλίθια! Για να την σπάσει σε μένα το έκανε!!!!" ούρλιαξε κάνοντας μια γατούλα που κοιμόταν να πεταχτεί και να αρχίσει να τρέχει.
"Αν με πήδηξε σίγουρα για να την σπάσει σε κάποια το έκανε αλλά όχι σε σένα δυστυχώς...." σχολίασε ειρωνικά η Αγγελική και τράβηξε το χέρι της συνεχίζοντας να ανεβαίνει τα σκαλιά
"Μην μου γυρνάς εμένα την πλάτη!!!! Πες μου τώρα που ήσασταν και τι κάνατε!!!" συνέχισε να φωνάζει η Πέγκυ σηκώνοντας τη γειτονιά στο πόδι
"Τα θες με λεπτομέρειες??? Ας πούμε ότι είχες απόλυτο δίκιο πολύ "πλούσιος" ο Παναγιώτης... μόνο που εγώ δεν αναφέρομαι στον τραπεζικό του λογαριασμό αλλά στο περιεχόμενο του παντελονιού του! Άντε καληνύχτα!!!" είπε η "Διαβολική" και γελώντας δυνατά μπήκε στο σπίτι.
Ξαπλωμένη με τα αλάτια στο άβολο κρεβάτι της κοίταξε το ξεφλουδισμένο ταβάνι και αφουγκράστηκε τη φασαρία που ερχόταν από την κουζίνα. Η Πέγκυ έδινε λεπτομερή αναφορά κλαψουρίζοντας στην μάνα της και η δόλια προσπαθούσε να την παρηγορήσει. Όταν θα ξυπνούσε θα έπρεπε να δώσει εξηγήσεις και αυτό την εκνεύριζε περισσότερο από όλα. Ποτέ δεν θα μεγάλωνε αυτή η Πέγκυ...σαν πεντάχρονο που του πήραν τη σοκολάτα έκανε. Γιατί ναι σοκολατάκι και μάλιστα γάλακτος στα μάτια της ο Παναγιώτης. Τελικά μήπως οι γυναίκες ήταν περισσότερο αμοιβάδες και από τους άντρες? Μπα όσο ανόητες και αν ήταν οι γυναίκες δεν έφταναν τον βαθμό χαζομάρας εκείνων. Ναι τον λυπόταν τον ταλαίπωρο τον Παναγιώτη σίγουρα περισσότερο από όσο λυπόταν και τον ίδιο της τον εαυτό. Από την άλλη τον Αποστολή παρά τα δεινά που του είχαν συμβεί αδυνατούσε να τον λυπηθεί. Τι να έκανε άραγε ο Αποστόλης εκείνο το πρωινό? Σε ποιανής την αγκαλιά προσπαθούσε να ξεχάσει.... Να δεις κάποιο τραγούδι υπήρχε σχετικό αλλά δεν της ερχόταν από την κούραση... Και σε γυρεύω σε άλλα σώματα...σε ψάχνω σε άλλα σώματα...κάτι τέτοιο έλεγε. Όταν το είχε ακούσει πόσο ηλίθιο της είχε φανεί..και να που τελικά δούλευε. Όλοι τελικά το κάνουν . Άδικο ίσως αλλά αποτελεσματικό το ήξερε πλέον από πρώτο χέρι. Άντρες γυναίκες όλοι στην αρένα των πόθων και των παθών τους. Και ένας άλλος στίχος από το πουθενά να παίζει επαναλαμβανόμενα μέσα στο κεφάλι της σαν νανούρισμα... "το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως" ποιών δύο όμως αναρωτήθηκε... Το δικό της το σκοτάδι? του Παναγιώτη? του Αποστόλη? πολλά σκοτάδια μαζεύτηκαν και όχι φως, πίσσα μαύρη απλώθηκε και ας έμπαινε το φως του ήλιου από τις γρίλιες του παραθύρου. Δύο άντρες και οι δύο ερωτευμένοι με δύο γυναίκες που δεν τους ήθελαν και εκείνη ανάμεσα να προσπαθεί να ρίξει φως λαμβάνοντας πίσω περισσότερο σκοτάδι. "αει σιχτίρ ρε Στόκα που το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως! Έλα να σου πω εγώ το σκοτάδι του ενός τρεις μαζί τι το κάνουν!" μουρμούρισε και έχωσε το κεφάλι της κάτω από το μαξιλάρι.
"Καλημέρα..."
"Τι καλημέρα παιδί μου κοντεύει να νυχτώσει πάλι.."
"Ε καλησπέρα ρε μαμά..."
"Να σου κάνω καφέ??"
"Ναι να μου κάνεις. Η άλλη που είναι?"
"Έφυγε για Αθήνα..."
"Το καλύτερο νέο που άκουσα τελευταία!"
"Αγγελικούλα μου στο έχω ξαναπεί δεν θέλω να μαλώνεις μαζί της..."
"Μόνη της μαλώνει ρε μαμά!"
"Η Πέγκυ είναι καλό παιδί και παιδί της αδελφής μου άσε που είναι μικρότερη σου και πρέπει να την προστατεύεις..."
"Και εμένα από δαύτη ποιος θα με προστατέψει???"
"Εντάξει είναι λίγο κακομαθημένη αλλά είναι ξαδέλφη σου, αίμα σου..."
"Μαμά θα συνεχιστεί για πολύ η διάλεξη περί δεσμών αίματος??? Αν ναι να πάω έξω να πιω το καφέ μου!"
"Άστη την Πέγκυ... Αγγελική μου ανησυχώ....είσαι διαφορετική παιδί μου....και δεν εννοώ μόνο στην εμφάνιση.. Σου συμβαίνει κάτι???"
"Γιατί ρε μαμά είμαι διαφορετική??"
"Δεν ξέρω....έκανες όντως αυτά που ισχυρίζεται η Πέγκυ? Εσύ με ένα άγνωστο???"
"Α σε αυτό αναφέρεσαι? Βλέπω πρόλαβε πριν φύγει να δώσει αναφορά... Αχ βρε μάνα που να σου εξηγώ τώρα..."
"Όχι να μου εξηγήσεις! Θα γίνεις μάνα"
"Και θα καταλάβω ξέρω ξέρω... Μάνα δεν ξέρω αν θα γίνω αλλά επειδή δεν θέλω να ανησυχείς όλα καλά! Ας πούμε πως έσπασα μια γλάστρα με τη σφεντόνα μου εντάξει?"
"Όχι Αγγελική δεν είναι το ίδιο! Παιδί μου αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα...τι σε έχει πιάσει??"
"Λοιπόν για να μην το κουράζουμε άδικα. Πρώτον δεν ήταν άγνωστος , δεύτερον πήρα όλες τις απαιτούμενες προφυλάξεις και τρίτον είμαι 35 χρονών γομάρα και κάνω τις επιλογές μου που οφείλετε να σέβεστε.."
"Που πήγε το παιδί μου? Τι του έκανες???"
"Μαμά αν ήξερες τι μάχες δίνω αυτή την εποχή θα έπρεπε να είσαι πολύ περήφανη για μένα και όχι να γκρινιάζεις.."
"Μα είμαι βρε μάτια μου! Πάντα είμαι περήφανη για σένα και εγώ και ο πατέρας σου! Και συγχώρα με αν γίνομαι συντηρητική αλλά δεν μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια.."
"Ηρέμησε μαμά δεν περνάω καθυστερημένη εφηβεία... Με ψάχνω λίγο... με ατσαλώνω.. κάνα δύο χέρια τεφάλ ακόμα και θα είμαι έτοιμη απλά με πέτυχες πάνω στην ανακαίνιση"
"Αχ περίεργα μου τα λες... Πες μου μόνο ένα πράγμα...είσαι ευτυχισμένη????"
"Είμαι σε καλό δρόμο!"
"Αυτό μου αρκεί τότε... Αχ βρε κόρη μου από μικρή έτσι περίεργα μιλούσες...και το έλεγα του πατέρα σου πως κακώς σε σπρώχνει προς την Ιατρική άλλο ήταν το δικό σου κάλεσμα...κάτι που να έχει να κάνει με τη χρήση του λόγου...δικηγόρος, δημοσιογράφος, συγγραφέας, φιλόλογος κάτι τέτοιο έπρεπε να γίνεις...αλλά πατέρας και κόρη δεν ακούγατε τίποτα κόλλησε το μυαλό και των δύο σας.."
"Και να είχε κολλήσει το ρημάδι μόνο σε αυτό. Το ένα κόλλημα πίσω από το άλλο έφαγε αυτό το μυαλό μου και με είχα και για έξυπνη τρομάρα μου! Που θα πάει... τεφάλ είπαμε τίποτα δεν θα ξανά κολλήσει πλέον, γιαυτό παλεύω"
"Δώσε παιδί μου τις μάχες σου όπως λες αλλά να θυμάσαι πάντα ένα πράγμα η αξιοπρέπεια σου είναι πάνω από όλα...αυτή μην την πουλήσεις για καμία νίκη.... δεν αξίζει"
"Αχ βρε μανούλα μου γλυκιά..μην ανησυχείς σε πλειστηριασμό θα βγάλω μόνο τα περιττά... είδες ξεκίνησα από τα περιττά κιλά και επειδή αν θέλω να "ολοκληρωθεί" η πώληση αυτή πρέπει να παλεύω προφανώς μια ζωή πάω να ρίξω μια βουτιά στη θάλασσα και επιστρέφω"
"Μα τέτοια ώρα???"
"Μαμά δεν υπάρχουν κατάλληλες ώρες...μόνο σωστές στιγμές...αυτό είναι ευτυχία το σύνολο των σωστών στιγμών.." είπε η Αγγελική και αφού πήρε την πετσέτα της από την απλώστρα της έστειλε ένα φιλί από μακρυά και άρχισε να κατηφορίζει προς την παραλία.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Το λιμάνι την ώρα που επέστρεψαν είχε σχεδόν αδειάσει. Ελάχιστες παρέες καθόντουσαν σε κάποια μαγαζιά και ήδη φούρνοι και ψαράδικα ετοιμαζόντουσαν να υποδεχτούν την καινούρια μέρα. Μόλις πάτησε η Αγγελική το πόδι της στη στεριά παραζαλισμένη συνειδητοποίησε πως το στομάχι της ήταν πλέον τόσο άδειο που ούτε εμετό δεν μπορούσε να κάνει και ένα τρανταχτό γουργουρητό που μέσα στη ησυχία ακούστηκε σαν βρυχηθμός ήρθε να το επιβεβαιώσει.
"Καλά το στομάχι σου έκανε έτσι?" ρώτησε ο Παναγιώτης την ώρα που έδενε το φουσκωτό στην προβλήτα
"Προφανώς" απάντησε εκείνη δήθεν ενοχλημένη
"Πρέπει να σε ταΐσω αν και συνήθως τα κάνω ανάποδα...πρώτα τις ταΐζω και μετά... Πάμε για μια βάφλα???" πρότεινε χαμογελαστός
"Όχι βάφλα προς θεού όχι βάφλα! Ότι άλλο θες εκτός από βάφλα!" ούρλιαξε η Αγγελική που με το θάμνο στο κεφάλι να στεγνώνει άτακτα φουντωμένος από το θαλασσινό νερό έμοιαζε με αρχαία μαινάδα.
"Καλά πάμε για σουβλάκια α πα πα λες και σου είπα να σου δώσω μουρουνόλαδο κάνεις!Εγώ φταίω που ήθελα να είμαι ρομαντικός και να μην κλείσουμε την βραδιά με τζατζίκι!" αμύνθηκε ο Παναγιώτης και άρχισε να προχωράει προς το μόνο ανοιχτό σουβλατζίδικο που υπήρχε εκείνη την ώρα.
Βάλσαμο το πιτόγυρο για το ταλαιπωρημένο στομάχι της Αγγελικής. Βάλσαμο και η παγωμένη μπύρα. Τι κι αν ο γύρος ήταν ξεραμένος και κρύος και η πίτα καμμένη.Καθαρή πολυτέλεια που πέντε τα ξημερώματα είχαν έστω κάτι να τους σερβίρουν ενώ μάζευαν ήδη τραπέζια και καρέκλες.
"Εντάξει είσαι???"
"Ω ναι! κοινώς την έκανα ταράτσα..."
"Αγγελική.....να σου πω κάτι?"
"Και δεν το λες..."
"Θα πεις στην Αιμιλία τι έγινε απόψε??? Καλύτερα να της το πείς..."
"Γιατί?"
"Γιατί είμαι κάθαρμα όπως λέγαμε και νωρίτερα... και ένα ερωτευμένο κάθαρμα είναι χειρότερο από ένα απλό κάθαρμα να ξέρεις.. Θα της το πω εγώ και ο τρόπος που θα της το πω δεν θα είναι ο καλύτερος... Μπορεί να μην το επιδιώξω να τη δω μόνο και μόνο για να της το πω αλλά όταν συναντηθούμε με ξέρω... από την καψούρα μου θα το χρησιμοποιήσω..."
"Πόση ειλικρίνεια να αντέξω απόψε! Θα της το πω μείνε ήσυχος..."
"Αγγελική δεν είμαι μαλάκας...ερωτευμένος είμαι και οι ερωτευμένοι άνθρωποι είναι άρρωστοι....επικίνδυνα άρρωστοι... κάνουν και λένε πράγματα χωρίς λογική..."
"Εμένα το λες??? Ειδικά αυτό "το κάνουν πράγματα" μετά το αποψινό το προσυπογράφω!"
"Αύριο φεύγουμε με τα παιδιά για Παξούς...θα σου έλεγα να έρθεις μαζί αλλά...."
"Άστο βρε πουλάκι μου... δεν σου πάει να ξέρεις το ευγενικός. Δύο απόψε τα καθάρματα είπαμε. Στο καλό να πάτε και καλά να περάσετε. Φάε το σουβλάκι σου τώρα να μαζευτούμε γιατί το κινητό από την ώρα που πιάσαμε σήμα δονείται σαν τρελό. Η παλαβή η Πέγκυ θα έχει σηκώσει τον τόπο μέχρι και σε amber alert την έχω ικανή να με έχει δηλώσει!"
"Μην την αφήνεις να σου φέρεται έτσι.... η Αγγελική που γνώρισα εγώ δεν μασούσε..."
"Ανόητη αμοιβάδα! Η Αγγελική που γνώρισες εσύ δεν ήταν καν η κανονική.... Ξέρω τι κάνω... τεφάλ ξέρεις τι είναι?"
"Τηγάνι?"
"Επίστρωση τηγανιού! Με περνάω τελευταία ένα χεράκι και απόψε ολοκλήρωσα την πρώτη στρώση. Ξέρω τι κάνω...επιτέλους ξέρω!"
"Μάλλον νύσταξα γρι δεν κατάλαβα...Καλά περάσαμε πάντως δεν έχεις να πεις.."
"Ναι καλά ήταν... Αν εξαιρέσεις ότι με έχουν φάει τα κουνούπια και ότι το μαλλί μου θέλει δύο μπουκάλια μαλακτικό να έρθει στα ίσια του καλά περάσαμε..." είπε και σηκώθηκε από το τραπέζι. Τον καληνύχτισε ευγενικά τον φίλησε στο μάγουλο και άρχισε να περπατάει στο άδειο λιμάνι.
Πίσω από ένα λόφο μια αχτίδα φωτός ξεμυτούσε δειλά δειλά βάφοντας το σημείο εκείνο του ορίζοντα με μια περίεργη απόχρωση. Λυκαυγές θυμήθηκε το είχε πει κάποτε ο καθηγητής της Γεωλογίας και χαμογέλασε με το πόσες άχρηστες πληροφορίες κρατούσε το μυαλό της. Αποστόλης, αδελφή, έκτρωση, Αιμιλία ήρθαν άξαφνα σαν σκόρπιες λέξεις αλλά κουρασμένη αποφάσισε πως εκείνο το πρωινό της ήταν αδύνατο να τις επεξεργαστεί και τις ξανά έχωσε στο πίσω μέρος. Σήκωσε τα χέρια της σε μια προσπάθεια να μαζέψει με ένα λαστιχάκι τα μαλλιά της και πρόσεξε μια μελανιά στον αριστερό καρπό της. Ενθύμιο της αποψινής βραδιάς... σκέφτηκε και χαμογέλασε στην ανάμνηση του τρόπου που αυτή η μελανιά είχε προκληθεί. Ναι όλα καλά θα πήγαιναν...πλέον ήταν σίγουρη.
"Μπα τον βρήκες τον δρόμο???" φώναξε η Πέγκυ που ξενυχτισμένη και κλαμμένη την περίμενε στο πλατύσκαλο του σπιτιού.
"Πέγκυ είμαι κομμάτια θα τα πούμε άλλη ώρα..." είπε ευγενικά η Αγγελική και προσπάθησε να την προσπεράσει αλλά εκείνη την τράβηξε από το χέρι.
"Ποια νομίζεις ότι είσαι???? Έχασες τριάντα κιλά και νομίζεις πως έχεις αξία??? Πως τόλμησες??? Και να σε πήδηξε για την πλάκα του θα το έκανε ηλίθια! Για να την σπάσει σε μένα το έκανε!!!!" ούρλιαξε κάνοντας μια γατούλα που κοιμόταν να πεταχτεί και να αρχίσει να τρέχει.
"Αν με πήδηξε σίγουρα για να την σπάσει σε κάποια το έκανε αλλά όχι σε σένα δυστυχώς...." σχολίασε ειρωνικά η Αγγελική και τράβηξε το χέρι της συνεχίζοντας να ανεβαίνει τα σκαλιά
"Μην μου γυρνάς εμένα την πλάτη!!!! Πες μου τώρα που ήσασταν και τι κάνατε!!!" συνέχισε να φωνάζει η Πέγκυ σηκώνοντας τη γειτονιά στο πόδι
"Τα θες με λεπτομέρειες??? Ας πούμε ότι είχες απόλυτο δίκιο πολύ "πλούσιος" ο Παναγιώτης... μόνο που εγώ δεν αναφέρομαι στον τραπεζικό του λογαριασμό αλλά στο περιεχόμενο του παντελονιού του! Άντε καληνύχτα!!!" είπε η "Διαβολική" και γελώντας δυνατά μπήκε στο σπίτι.
Ξαπλωμένη με τα αλάτια στο άβολο κρεβάτι της κοίταξε το ξεφλουδισμένο ταβάνι και αφουγκράστηκε τη φασαρία που ερχόταν από την κουζίνα. Η Πέγκυ έδινε λεπτομερή αναφορά κλαψουρίζοντας στην μάνα της και η δόλια προσπαθούσε να την παρηγορήσει. Όταν θα ξυπνούσε θα έπρεπε να δώσει εξηγήσεις και αυτό την εκνεύριζε περισσότερο από όλα. Ποτέ δεν θα μεγάλωνε αυτή η Πέγκυ...σαν πεντάχρονο που του πήραν τη σοκολάτα έκανε. Γιατί ναι σοκολατάκι και μάλιστα γάλακτος στα μάτια της ο Παναγιώτης. Τελικά μήπως οι γυναίκες ήταν περισσότερο αμοιβάδες και από τους άντρες? Μπα όσο ανόητες και αν ήταν οι γυναίκες δεν έφταναν τον βαθμό χαζομάρας εκείνων. Ναι τον λυπόταν τον ταλαίπωρο τον Παναγιώτη σίγουρα περισσότερο από όσο λυπόταν και τον ίδιο της τον εαυτό. Από την άλλη τον Αποστολή παρά τα δεινά που του είχαν συμβεί αδυνατούσε να τον λυπηθεί. Τι να έκανε άραγε ο Αποστόλης εκείνο το πρωινό? Σε ποιανής την αγκαλιά προσπαθούσε να ξεχάσει.... Να δεις κάποιο τραγούδι υπήρχε σχετικό αλλά δεν της ερχόταν από την κούραση... Και σε γυρεύω σε άλλα σώματα...σε ψάχνω σε άλλα σώματα...κάτι τέτοιο έλεγε. Όταν το είχε ακούσει πόσο ηλίθιο της είχε φανεί..και να που τελικά δούλευε. Όλοι τελικά το κάνουν . Άδικο ίσως αλλά αποτελεσματικό το ήξερε πλέον από πρώτο χέρι. Άντρες γυναίκες όλοι στην αρένα των πόθων και των παθών τους. Και ένας άλλος στίχος από το πουθενά να παίζει επαναλαμβανόμενα μέσα στο κεφάλι της σαν νανούρισμα... "το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως" ποιών δύο όμως αναρωτήθηκε... Το δικό της το σκοτάδι? του Παναγιώτη? του Αποστόλη? πολλά σκοτάδια μαζεύτηκαν και όχι φως, πίσσα μαύρη απλώθηκε και ας έμπαινε το φως του ήλιου από τις γρίλιες του παραθύρου. Δύο άντρες και οι δύο ερωτευμένοι με δύο γυναίκες που δεν τους ήθελαν και εκείνη ανάμεσα να προσπαθεί να ρίξει φως λαμβάνοντας πίσω περισσότερο σκοτάδι. "αει σιχτίρ ρε Στόκα που το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως! Έλα να σου πω εγώ το σκοτάδι του ενός τρεις μαζί τι το κάνουν!" μουρμούρισε και έχωσε το κεφάλι της κάτω από το μαξιλάρι.
"Καλημέρα..."
"Τι καλημέρα παιδί μου κοντεύει να νυχτώσει πάλι.."
"Ε καλησπέρα ρε μαμά..."
"Να σου κάνω καφέ??"
"Ναι να μου κάνεις. Η άλλη που είναι?"
"Έφυγε για Αθήνα..."
"Το καλύτερο νέο που άκουσα τελευταία!"
"Αγγελικούλα μου στο έχω ξαναπεί δεν θέλω να μαλώνεις μαζί της..."
"Μόνη της μαλώνει ρε μαμά!"
"Η Πέγκυ είναι καλό παιδί και παιδί της αδελφής μου άσε που είναι μικρότερη σου και πρέπει να την προστατεύεις..."
"Και εμένα από δαύτη ποιος θα με προστατέψει???"
"Εντάξει είναι λίγο κακομαθημένη αλλά είναι ξαδέλφη σου, αίμα σου..."
"Μαμά θα συνεχιστεί για πολύ η διάλεξη περί δεσμών αίματος??? Αν ναι να πάω έξω να πιω το καφέ μου!"
"Άστη την Πέγκυ... Αγγελική μου ανησυχώ....είσαι διαφορετική παιδί μου....και δεν εννοώ μόνο στην εμφάνιση.. Σου συμβαίνει κάτι???"
"Γιατί ρε μαμά είμαι διαφορετική??"
"Δεν ξέρω....έκανες όντως αυτά που ισχυρίζεται η Πέγκυ? Εσύ με ένα άγνωστο???"
"Α σε αυτό αναφέρεσαι? Βλέπω πρόλαβε πριν φύγει να δώσει αναφορά... Αχ βρε μάνα που να σου εξηγώ τώρα..."
"Όχι να μου εξηγήσεις! Θα γίνεις μάνα"
"Και θα καταλάβω ξέρω ξέρω... Μάνα δεν ξέρω αν θα γίνω αλλά επειδή δεν θέλω να ανησυχείς όλα καλά! Ας πούμε πως έσπασα μια γλάστρα με τη σφεντόνα μου εντάξει?"
"Όχι Αγγελική δεν είναι το ίδιο! Παιδί μου αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα...τι σε έχει πιάσει??"
"Λοιπόν για να μην το κουράζουμε άδικα. Πρώτον δεν ήταν άγνωστος , δεύτερον πήρα όλες τις απαιτούμενες προφυλάξεις και τρίτον είμαι 35 χρονών γομάρα και κάνω τις επιλογές μου που οφείλετε να σέβεστε.."
"Που πήγε το παιδί μου? Τι του έκανες???"
"Μαμά αν ήξερες τι μάχες δίνω αυτή την εποχή θα έπρεπε να είσαι πολύ περήφανη για μένα και όχι να γκρινιάζεις.."
"Μα είμαι βρε μάτια μου! Πάντα είμαι περήφανη για σένα και εγώ και ο πατέρας σου! Και συγχώρα με αν γίνομαι συντηρητική αλλά δεν μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια.."
"Ηρέμησε μαμά δεν περνάω καθυστερημένη εφηβεία... Με ψάχνω λίγο... με ατσαλώνω.. κάνα δύο χέρια τεφάλ ακόμα και θα είμαι έτοιμη απλά με πέτυχες πάνω στην ανακαίνιση"
"Αχ περίεργα μου τα λες... Πες μου μόνο ένα πράγμα...είσαι ευτυχισμένη????"
"Είμαι σε καλό δρόμο!"
"Αυτό μου αρκεί τότε... Αχ βρε κόρη μου από μικρή έτσι περίεργα μιλούσες...και το έλεγα του πατέρα σου πως κακώς σε σπρώχνει προς την Ιατρική άλλο ήταν το δικό σου κάλεσμα...κάτι που να έχει να κάνει με τη χρήση του λόγου...δικηγόρος, δημοσιογράφος, συγγραφέας, φιλόλογος κάτι τέτοιο έπρεπε να γίνεις...αλλά πατέρας και κόρη δεν ακούγατε τίποτα κόλλησε το μυαλό και των δύο σας.."
"Και να είχε κολλήσει το ρημάδι μόνο σε αυτό. Το ένα κόλλημα πίσω από το άλλο έφαγε αυτό το μυαλό μου και με είχα και για έξυπνη τρομάρα μου! Που θα πάει... τεφάλ είπαμε τίποτα δεν θα ξανά κολλήσει πλέον, γιαυτό παλεύω"
"Δώσε παιδί μου τις μάχες σου όπως λες αλλά να θυμάσαι πάντα ένα πράγμα η αξιοπρέπεια σου είναι πάνω από όλα...αυτή μην την πουλήσεις για καμία νίκη.... δεν αξίζει"
"Αχ βρε μανούλα μου γλυκιά..μην ανησυχείς σε πλειστηριασμό θα βγάλω μόνο τα περιττά... είδες ξεκίνησα από τα περιττά κιλά και επειδή αν θέλω να "ολοκληρωθεί" η πώληση αυτή πρέπει να παλεύω προφανώς μια ζωή πάω να ρίξω μια βουτιά στη θάλασσα και επιστρέφω"
"Μα τέτοια ώρα???"
"Μαμά δεν υπάρχουν κατάλληλες ώρες...μόνο σωστές στιγμές...αυτό είναι ευτυχία το σύνολο των σωστών στιγμών.." είπε η Αγγελική και αφού πήρε την πετσέτα της από την απλώστρα της έστειλε ένα φιλί από μακρυά και άρχισε να κατηφορίζει προς την παραλία.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: