Όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους
Με το χέρι του έτριψε το σημάδι από τον καφέ πάνω στον πάγκο. Αν σου χυθεί λένε ο καφές θα πάρεις λεφτά αλλά εκείνος να τα χέσει τα λεφτά. Ποτέ δεν τον απασχόλησαν. Ίσως επειδή πάντα είχε τόσα όσα χρειαζόταν για να ζει και να περνάει καλά. Και μια χαρά περνούσε ώσπου εμφανίστηκε αυτή η χοντρούλα με τα ψηλοτάκουνα. Μια χοντρούλα με ψηλοτάκουνα έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του και τώρα όλα του έφταιγαν, όλα τον ενοχλούσαν και περισσότερο από όλα τον ενοχλούσε ο ίδιος του ο εαυτός. Μπορεί η Αγγελική να μην ήταν πλέον η χοντρούλα που πριν μήνες είχε μπει στο μαγαζί αλλά σε εκείνον μικρή διαφορά έκανε αυτό το γεγονός. Πάντα άλλωστε είχε τη θεωρία πως οι αψεγάδιαστες γυναίκες απολαμβάνουν ξαπλωμένες τις δάφνες της ομορφιάς τους και δεν προσπαθούν για τίποτα. Τι να το κάνει το δίμετρο μοντέλο στο κρεβάτι του όταν απλά στέκεται σαν αγγούρι και περιμένει τον οργασμό σαν μάννα εξ ουρανού? Ναι οι πιο παθιασμένες γυναίκες που είχε πάει ήταν γυναίκες με ψεγάδια είτε στο σώμα είτε στο μυαλό ειδικά αυτές οι δεύτερες τα έδιναν όλα για να αποδείξουν την αξία τους. Έτσι την πάτησε και με την Αγγελική...από μακρυά φώναζε ότι με τόσες ανασφάλειες θα ήταν δυναμίτης στο κρεβάτι. Μόνο που εκτός από δυναμίτης στο κρεβάτι αποδείχτηκε δυναμίτης και σε άλλα πράγματα και να που τώρα γεμάτος εγκαύματα από τις πολλαπλές εκρήξεις αντί να λιάζεται σε καμία παραλία καθόταν στην πυρακτωμένη Αθήνα να φουντώνουν ακόμα περισσότερο τα εγκαύματα.
Σκέφτηκε να το κλείσει το μαγαζί και να πάει στο κάμπινγκ στα Κουφονήσια που ήταν τα υπόλοιπα ρεμάλια ήδη, αλλά άλλαξε γνώμη. Θα τον έπαιρναν γραμμή αργά ή γρήγορα και ποιος άντεχε την καζούρα που θα έτρωγε. Άσε που οι μισοί κουβαλούσαν πλέον και γυναικόπαιδα και το μόνο που του έλλειπε ήταν να πίνει το φραπέ του χαζεύοντας στιγμές οικογενειακής ευτυχίας με τον Περικλή να κυνηγάει την Μαιρούλα με το γιαούρτι. Αλλιώς θα ήταν οι τέλειες διακοπές. Εκείνος με τη χαβανέζικη βερμούδα του και η Αγγελική με τα φαρδιά καφτάνια της που την έκαναν να μοιάζει με μουσουλμάνα να τρώνε μισή μισή μια βάφλα δίπλα στο κύμα. Και μετά σου λένε πως τα οστρακοειδή είναι αφροδισιακά, μαλακίες βάφλα και πάλι βάφλα! Από τη βάφλα ξεκινούσε η Αγγελικούλα τα μουγκρητά απόλαυσης για να καταλήξουν σε κρεσέντο στο κρεβάτι. Αλλά γαμώ την παρόρμηση του δεν μπόρεσε να περιμένει να κάνει τις βλακείες του μετά τις διακοπές και δεκαπέντε μέρες τώρα η βαφλιέρα απλά έπιανε σκόνη μέσα στο ντουλάπι.
Λογικά όπου και να είχε πάει θα είχε επιστρέψει. "Πόση άδεια δίνουν άραγε στους δημοσίους υπαλλήλους" αναρωτήθηκε. Σίγουρα θα είχε επιστρέψει. Σε δυο μέρες άλλωστε έμπαινε ο Σεπτέμβρης, άσχετα που ο καιρός δεν έλεγε να το πάρει απόφαση πως το φθινόπωρο ήταν προ των πυλών . Αλλά και να χε επιστρέψει που το νόημα αφού είχε δώσει το λόγο του στην Αιμιλία να μην την πλησιάσει. Και δυστυχώς αυτή τη φορά έπρεπε να τον κρατήσει γιατί αν δεν το έκανε η Αιμιλία δεν θα του την χάριζε δεύτερη φορά στο καπάκι.
Σηκώθηκε από το σκαμπό που καθόταν και έριξε την άδεια κούπα στον νεροχύτη. Διαστροφή και αυτή ο πρώτος καφές της μέρας να είναι χειμώνα καλοκαίρι ελληνικός. Κόντευε δέκα και έπρεπε να κατεβεί να ανοίξει το μαγαζί, όχι πως θα πατούσε και κανένας με αυτή τη ζέστη, αλλά από το να κάθεται και κλαίει σαν γυναικούλα την μοίρα του καλύτερα στο μαγαζί. Αυτό και αν ήταν κατάντια να προτιμάει να ανοίξει το μαγαζί από το να σαπίσει στον ύπνο. Κλείδωσε την πόρτα και κατέβηκε την σκάλα. Το μαγαζί μύριζε έντονα τσιγαρίλα από το προηγούμενο βράδυ, διαπίστωσε και άνοιξε όλα τα παράθυρα και τις πόρτες να αεριστεί ο χώρος. Έβαλε το ραδιόφωνο να παίζει και έπιασε την γωνία πίσω από το μπαρ χαζεύοντας τα άδεια τραπέζια. Άναψε ένα τσιγάρο και στην πρώτη ρουφηξιά του φάνηκε πως είδε την άλλη να του χαμογελάει καθισμένη σε μια γωνία. Ναι από εκείνη τη γωνία του είχε χαμογελάσει πριν άπειρα χρόνια και με αυτό το χαμόγελο τον είχε κάνει αιώνιο σκλάβο της. Πόσο μαλάκας ήταν. Πόσο νέος... Ένα χαμόγελο και όλα τα είχε δώσει τίποτα δεν είχε κρατήσει και να που ακόμα πλήρωνε τα σπασμένα. Ερωτευμένος ακόμα μαζί της??? Ανάθεμα και αν ήξερε...έτσι νόμιζε αλλά μάλλον κάπου μέσα στα χρόνια της απουσίας της, δηλητήριο έγινε το συναίσθημα και εκείνος το άφησε να επεκταθεί σαν πανούκλα παντού. Και ήταν τόση πλέον η έκταση της ζημιάς που ακόμα και τώρα αν την έβλεπε μπροστά του πάλι στα πόδια της θα έπεφτε και ας μην ήξερε τι ένιωθε πια για εκείνη. Αντανακλαστική μνήμη , ηλιθιότητα, σάλιο στο γραμματόσημο όπως και να το βάφτιζε η ουσία ήταν ίδια "ιδανικός και ανάξιος εραστής" παρέμενε για όλες τις επόμενες και ειδικά για την Αγγελική ιδιαίτερα ανάξιος. Και όμως του έλλειπε...χριστέ μου πόσο του έλλειπε...
"Μέρα!"
"Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα! Πως από εδώ πρωί πρωί?"
"Με πέταξαν πάλι έξω...Αηδία έχει καταντήσει πια κάθε τρεις και λίγο να με πετάνε σαν την τρίχα από το ζυμάρι μέσα από το ίδιο μου το σπίτι"
"Ποιος αγόρι μου σε πέταξε η τρελοκαμπέρο και το βρέφος???"
"Ποιο βρέφος αυτό το δόλιο στόμα έχει και μιλιά δεν έχει που λέει ο λόγος. Η τρελή αγάπη μου και η δικιά σου..Ωχ σόρρυ μου ξέφυγε αλλά έχω απηυδήσει!!! Και όχι τίποτα άλλο αυτή τη φορά με πέταξε έξω η Αγγελική. Ούτε καλημέρα δεν είπε!! Αει σιχτίρ με τις γυναικείες φιλίες που έχω γίνει νομάς! Φτιάξε ένα καφέ να ανοίξει το μάτι μου γιατί ούτε καφέ δεν πρόλαβα να πιω Σαββατιάτικα!"
"Γύρισε???"
"Προφανώς αλλά χέσε με και εσύ! Μην αρχίσεις το παραγάδι και έχω μπλεξίματα μετά. Ένα καφέ θέλω να πιω λέμε που με τα ερωτικά σας μας έχετε γαμήσει ένα μήνα τώρα όλους!"
"Καλά είναι?"
"Αποστόλη έφυγα αν δεν φτιάξεις καφέ μιλάω σοβαρά! Κουβέντα δεν πρόκειται να μου πάρεις. Δικηγόρος είμαι ρε μαλάκα και ξέρω να κρατάω το στόμα μου κλειστό όταν επιβάλλεται. Οπότε τσάμπα χτυπιέσαι, χτύπα καλύτερα ένα φραπέ!"
"Καλά ρε φίλε... Πάω να στον φτιάξω γιατί γυάλισε το μάτι σου.."¨
"Έτσι μπράβο και κάνε το δυνατό όχι νεροζούμι" ούρλιαξε ο Κώστας στην πλάτη του Αποστόλη που ήδη πήγαινε προς τα ποτήρια. Αλλού έπρεπε να είχε πάει για καφέ ο ηλίθιος και όχι στη φωλιά του λύκου αλλά πόσο λογικά να σκεφτείς με τρεις ώρες ύπνο και χωρίς καφέ. Θα έπινε σφηνάκι το καφέ και θα εξαφανιζόταν και από εκεί γιατί αν έμενε μπορεί να του ξέφευγε τίποτα και μετά άντε να βγάλεις άκρη έτσι μπουρδέλο που τα είχαν κάνει. Γιατί για να τον πετάξει έξω η Αγγελική σίγουρα πάλι κάτι είχε γίνει. Βέβαια εκείνος όλα τα μάθαινε εκ των υστέρων αλλά φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά. Μπορεί μια λεπτομέρεια μικρή χωρίς σημασία που σε εκείνον δεν έλεγε τίποτα απολύτως, στην παρανοϊκή αυτή ιστορία να σήμαινε περισσότερα. Γιαυτό σφηνάκι ο καφές και έξω από την πόρτα.
"Ορίστε ο καφές σου"
"Ευχαριστώ....Αχ καφεΐνη επιτέλους!"
"Ξενυχτισμένος φαίνεσαι το γλεντάγατε χτες???"
"Ναι σου λέω τρελά γλέντια! Στο κλαμπ "κολικοί" κάναμε κεφάλι μέχρι τις τρεις το πρωί!"
"Άκου όνομα για κλαμπ.."
"Α καλά ηλίθιε πλάκα κάνω! Ο μικρός κάτι με την κοιλιά του που συμβαίνει σε όλα τα μωρά. Ξυπνάει και πατάει κάτι τσιρίδες που σου σπαράζουν την ψυχή λες και τον μαχαιρώνουν και δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα....μόνο υπομονή μέχρι να περάσουν"
"Καλά μιλάς σοβαρά??? Στο γιατρό τον πήγατε???"
"Φυσιολογικό σου λέω είναι...κάτι για εγκλωβισμένο αέρα μας έλεγε που έχει να κάνει με το μπιμπερό. Προσπαθεί η Αιμιλία βέβαια να τον θηλάζει γιατί με το θηλασμό ελαττώνονται οι κολικοί αλλά δίνουμε πότε πότε και φόρμουλα..."
"Καλά μην μου λες άλλα. Τα μισά άλλωστε δεν τα κατάλαβα...καλό κουράγιο σας εύχομαι!"
"Ευχαριστούμε...Εσύ πως πας?"
"Όπως τα ξέρεις εδώ ψήνομαι...."
"Νόμιζα πως θα το έκλεινες για κάνα δεκαπενθήμερο να πας για κάνα μπάνιο αλλά η Αιμιλία μου πε πως είσαι ακόμα εδώ"
"Εδώ σταθερή αξία. Ακόμα το σκέφτομαι....Εσύ άδεια?"
"Από Δευτέρα άδεια εγώ έλλειπε ο Παναγιώτης και δεν μπορούσαμε να λείπουμε και οι δύο"
"Και αυτός ο παπάρας δεν μπορούσε να αλλάξει ημερομηνίες? "
"Σιγά μην άλλαζε. Πήρα πέντε μέρες όταν γέννησε η Αιμιλία και όταν του είπα να συνεχίσω αν είναι την άδεια μου, άρχισε να λέει πως αδύνατο, ότι είχε κανονισμένες διακοπές με σκάφος στα Επτάνησα με παρέα και πως αφού εγώ δεν θα πήγαινα πουθενά τι νόημα είχε να του χαλάσω τις δικές του διακοπές...Βγάζεις νομίζεις άκρη με τον Παναγιώτη..."
"Καλά για να σας την σπάσει το έκανε να ξέρεις..."
"Ίσως αλλά η Αιμιλία μου πε να τον γράψω και να μην τσακώνομαι καλοκαιριάτικα....Έτσι από Δευτέρα εγώ άδεια"
"Απορώ πως την παλεύεις ρε με αυτόν συνεργάτη...."
"Δεν είναι κακός... Κολλημένος είναι..."
"Με τη γυναίκα σου ρε και τον λυπάσαι κιόλας?????"
"Αποστόλη είμαι με την Αιμιλία πέντε χρόνια.. Έκανε τις επιλογές της τότε... Είμαι πιο ευτυχισμένος από ποτέ και ας έχω να κοιμηθώ οχτάωρο σερί σχεδόν ένα μήνα. Οπότε ναι τον λυπάμαι όπως λυπάμαι και εσένα! Εγώ κοιμάμαι και ξυπνάω δίπλα στη γυναίκα που με κάνει να γελάω όταν ταυτόχρονα με βγάζει από τα ρούχα μου κυριολεκτικά και μεταφορικά... Εσείς τι κάνετε???"
"Όχι να με συγκρίνεις με εκείνον! Και δεν έρχονται σε όλους τα πράγματα τόσο εύκολα όσο ήρθαν σε σένα..."
"Και να έλεγα πως δεν ξέρεις την Αιμιλία.... αν θεωρείς εύκολη μια σχέση μαζί της τότε φίλε μου δεν έχω τίποτε άλλο να πω.. μισό χτυπάει το τηλέφωνο ίσως να έγινε άρση του εμπάργκο... Παρακαλώ??? Έλα ρε εσύ είσαι εκατό χρόνια θα ζήσεις... Παναγιώτη κόψε τις μαλακίες Δευτέρα να είσαι στο γραφείο!!!... Ωραία πλάκα ρε πες τώρα τι θες......Τι????... Και τι το θες εσύ το τηλέφωνό της??? ... Ναι το έχω αλλά δεν στο δίνω αν δεν μου πει εκείνη να στο δώσω...Παναγιώτη μην επιμένεις και όχι δεν φοβάμαι την Αιμιλία αλλά δεν είναι σωστό να στο δώσω ακόμα και αν μου λες πως θες μια εξυπηρέτηση ιατρικής φύσεως.... Σου είπα θα ρωτήσω την ίδια και αν μου πει να στο δώσω θα στο στείλω... Με την Αιμιλία είναι τώρα, λογικά θα τη δω γυρνώντας σπίτι και θα τη ρωτήσω. Και αυτό μόνο και μόνο επειδή επικαλείσαι θέμα υγείας... Ναι είπαμε δεν το ξεχνάω άντε τα λέμε.."
"Ο Παναγιώτης ήταν?"
"Ναι περίεργα πράγματα.... Πέτυχε λέει την Αγγελική στην Κέρκυρα και του σύστησε έναν καρδιολόγο για τον αδελφό του αλλά δεν συγκράτησε το όνομα.. και μου ζήταγε το τηλέφωνο της τώρα να του το ξαναπεί..."
"Στην Κέρκυρα ήταν η Αγγελική??"
"Αχ χριστέ μου με όλους τους τρελούς που έχω μπλέξει! Ο καθένας με το χαβά του! Ναι ρε μαλάκα που δεν έχεις ίχνος φαντασίας! Που αναρωτιόσουν και που είναι! Πολύ μυαλό θέλει για να καταλάβεις ότι ήταν Κέρκυρα εκεί δεν ζουν οι γονείς της????"
"Ποιος πάει στη μάνα του και τον πατέρα του για διακοπές στην ηλικία μας που έπρεπε και να το σκεφτώ!"
"Κάποιος ίσως που έφαγε σφαλιάρα τελευταία??"
"Ναι έτσι όπως το θέτεις έχει μια λογική..."
"Ευτυχώς που γύρισε γιατί παραλίγο να την κάνω πάλι την πατάτα...Και επειδή δεν την γλιτώνω φεύγω πριν μου ξεφύγει και τίποτα άλλο" είπε και ήπιε μονορούφι τον υπόλοιπο καφέ του ενώ έψαχνε την τσέπη του για λεφτά.
"Κερασμένος από μένα και αν τη δεις δώσε χαιρετίσματα"
"Άρε Αγγελική .... άρε Αγγελική εσύ δουλεύεις σε φρενοκομείο εμένα θα κλείσουν μέσα!!! " ούρλιαξε απελπισμένος ο Κώστας βγαίνοντας από το μαγαζί.
Ώστε στην Κέρκυρα ήταν... Όντως χαζομάρα του που δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα. Αν το είχε σκεφτεί θα μπορούσε να είχε αποφύγει να υποσχεθεί στην Αιμιλία να μην την πλησιάσει. Τώρα όμως ήταν αργά... Επέστρεψε πάντως , ήταν Αθήνα και λογικά από Δευτέρα θα γύριζε και στη δουλειά. Χάθηκε να δουλεύει σε ένα κανονικό νοσοκομείο. Αν δούλευε σε ένα κανονικό νοσοκομείο θα έκλεινε ένα ραντεβού με έναν άσχετο γιατρό και τότε θα την πετύχαινε χωρίς να αθετήσει τον όρκο του. Αλλά στο τρελάδικο με τι αφορμή να πήγαινε? Όχι πως δεν ήταν τρελός, για δέσιμο ήταν δίκιο είχε ο Κώστας. Αλλά αφού η Αγγελική δεν δούλευε σε κανονικό νοσοκομείο που ήξερε καρδιολόγους και τους σύστηνε κιόλας στον παπάρα τον Παναγιώτη? Άκου ότι εκείνος και ο Παναγιώτης έμοιαζαν! Αν δεν είχε μπει η Αιμιλία στη μέση θα του είχε σπάσει τα μούτρα πριν πέντε χρόνια που με ύφος τους μίλαγε για νομικό απόρρητο και άλλες τέτοιες μαλακίες. Μωρέ καλά του έκανε η Αιμιλία! Πήρε το αίμα τους πίσω. Είδε και αυτός τη γλύκα να μην μπορείς να έχεις αυτό που θες τόσο πολύ. Τελικά όντως έμοιαζαν με αυτό το κάθαρμα περισσότερο από όσο θα ήθελε.. και κάτι μέσα του του έλεγε ότι έμοιαζαν και σε κάτι ακόμα, αλλά και μόνο στο ενδεχόμενο να ισχύει η παρανοϊκή σκέψη που μόλις είχε κάνει, ανατρίχιασε ολόκληρος από την φρίκη. "Αποκλείεται!" είπε δυνατά και άρχισε να σκουπίζει τα τραπέζια διώχνοντας την μακρυά.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Με το χέρι του έτριψε το σημάδι από τον καφέ πάνω στον πάγκο. Αν σου χυθεί λένε ο καφές θα πάρεις λεφτά αλλά εκείνος να τα χέσει τα λεφτά. Ποτέ δεν τον απασχόλησαν. Ίσως επειδή πάντα είχε τόσα όσα χρειαζόταν για να ζει και να περνάει καλά. Και μια χαρά περνούσε ώσπου εμφανίστηκε αυτή η χοντρούλα με τα ψηλοτάκουνα. Μια χοντρούλα με ψηλοτάκουνα έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του και τώρα όλα του έφταιγαν, όλα τον ενοχλούσαν και περισσότερο από όλα τον ενοχλούσε ο ίδιος του ο εαυτός. Μπορεί η Αγγελική να μην ήταν πλέον η χοντρούλα που πριν μήνες είχε μπει στο μαγαζί αλλά σε εκείνον μικρή διαφορά έκανε αυτό το γεγονός. Πάντα άλλωστε είχε τη θεωρία πως οι αψεγάδιαστες γυναίκες απολαμβάνουν ξαπλωμένες τις δάφνες της ομορφιάς τους και δεν προσπαθούν για τίποτα. Τι να το κάνει το δίμετρο μοντέλο στο κρεβάτι του όταν απλά στέκεται σαν αγγούρι και περιμένει τον οργασμό σαν μάννα εξ ουρανού? Ναι οι πιο παθιασμένες γυναίκες που είχε πάει ήταν γυναίκες με ψεγάδια είτε στο σώμα είτε στο μυαλό ειδικά αυτές οι δεύτερες τα έδιναν όλα για να αποδείξουν την αξία τους. Έτσι την πάτησε και με την Αγγελική...από μακρυά φώναζε ότι με τόσες ανασφάλειες θα ήταν δυναμίτης στο κρεβάτι. Μόνο που εκτός από δυναμίτης στο κρεβάτι αποδείχτηκε δυναμίτης και σε άλλα πράγματα και να που τώρα γεμάτος εγκαύματα από τις πολλαπλές εκρήξεις αντί να λιάζεται σε καμία παραλία καθόταν στην πυρακτωμένη Αθήνα να φουντώνουν ακόμα περισσότερο τα εγκαύματα.
Σκέφτηκε να το κλείσει το μαγαζί και να πάει στο κάμπινγκ στα Κουφονήσια που ήταν τα υπόλοιπα ρεμάλια ήδη, αλλά άλλαξε γνώμη. Θα τον έπαιρναν γραμμή αργά ή γρήγορα και ποιος άντεχε την καζούρα που θα έτρωγε. Άσε που οι μισοί κουβαλούσαν πλέον και γυναικόπαιδα και το μόνο που του έλλειπε ήταν να πίνει το φραπέ του χαζεύοντας στιγμές οικογενειακής ευτυχίας με τον Περικλή να κυνηγάει την Μαιρούλα με το γιαούρτι. Αλλιώς θα ήταν οι τέλειες διακοπές. Εκείνος με τη χαβανέζικη βερμούδα του και η Αγγελική με τα φαρδιά καφτάνια της που την έκαναν να μοιάζει με μουσουλμάνα να τρώνε μισή μισή μια βάφλα δίπλα στο κύμα. Και μετά σου λένε πως τα οστρακοειδή είναι αφροδισιακά, μαλακίες βάφλα και πάλι βάφλα! Από τη βάφλα ξεκινούσε η Αγγελικούλα τα μουγκρητά απόλαυσης για να καταλήξουν σε κρεσέντο στο κρεβάτι. Αλλά γαμώ την παρόρμηση του δεν μπόρεσε να περιμένει να κάνει τις βλακείες του μετά τις διακοπές και δεκαπέντε μέρες τώρα η βαφλιέρα απλά έπιανε σκόνη μέσα στο ντουλάπι.
Λογικά όπου και να είχε πάει θα είχε επιστρέψει. "Πόση άδεια δίνουν άραγε στους δημοσίους υπαλλήλους" αναρωτήθηκε. Σίγουρα θα είχε επιστρέψει. Σε δυο μέρες άλλωστε έμπαινε ο Σεπτέμβρης, άσχετα που ο καιρός δεν έλεγε να το πάρει απόφαση πως το φθινόπωρο ήταν προ των πυλών . Αλλά και να χε επιστρέψει που το νόημα αφού είχε δώσει το λόγο του στην Αιμιλία να μην την πλησιάσει. Και δυστυχώς αυτή τη φορά έπρεπε να τον κρατήσει γιατί αν δεν το έκανε η Αιμιλία δεν θα του την χάριζε δεύτερη φορά στο καπάκι.
Σηκώθηκε από το σκαμπό που καθόταν και έριξε την άδεια κούπα στον νεροχύτη. Διαστροφή και αυτή ο πρώτος καφές της μέρας να είναι χειμώνα καλοκαίρι ελληνικός. Κόντευε δέκα και έπρεπε να κατεβεί να ανοίξει το μαγαζί, όχι πως θα πατούσε και κανένας με αυτή τη ζέστη, αλλά από το να κάθεται και κλαίει σαν γυναικούλα την μοίρα του καλύτερα στο μαγαζί. Αυτό και αν ήταν κατάντια να προτιμάει να ανοίξει το μαγαζί από το να σαπίσει στον ύπνο. Κλείδωσε την πόρτα και κατέβηκε την σκάλα. Το μαγαζί μύριζε έντονα τσιγαρίλα από το προηγούμενο βράδυ, διαπίστωσε και άνοιξε όλα τα παράθυρα και τις πόρτες να αεριστεί ο χώρος. Έβαλε το ραδιόφωνο να παίζει και έπιασε την γωνία πίσω από το μπαρ χαζεύοντας τα άδεια τραπέζια. Άναψε ένα τσιγάρο και στην πρώτη ρουφηξιά του φάνηκε πως είδε την άλλη να του χαμογελάει καθισμένη σε μια γωνία. Ναι από εκείνη τη γωνία του είχε χαμογελάσει πριν άπειρα χρόνια και με αυτό το χαμόγελο τον είχε κάνει αιώνιο σκλάβο της. Πόσο μαλάκας ήταν. Πόσο νέος... Ένα χαμόγελο και όλα τα είχε δώσει τίποτα δεν είχε κρατήσει και να που ακόμα πλήρωνε τα σπασμένα. Ερωτευμένος ακόμα μαζί της??? Ανάθεμα και αν ήξερε...έτσι νόμιζε αλλά μάλλον κάπου μέσα στα χρόνια της απουσίας της, δηλητήριο έγινε το συναίσθημα και εκείνος το άφησε να επεκταθεί σαν πανούκλα παντού. Και ήταν τόση πλέον η έκταση της ζημιάς που ακόμα και τώρα αν την έβλεπε μπροστά του πάλι στα πόδια της θα έπεφτε και ας μην ήξερε τι ένιωθε πια για εκείνη. Αντανακλαστική μνήμη , ηλιθιότητα, σάλιο στο γραμματόσημο όπως και να το βάφτιζε η ουσία ήταν ίδια "ιδανικός και ανάξιος εραστής" παρέμενε για όλες τις επόμενες και ειδικά για την Αγγελική ιδιαίτερα ανάξιος. Και όμως του έλλειπε...χριστέ μου πόσο του έλλειπε...
"Μέρα!"
"Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα! Πως από εδώ πρωί πρωί?"
"Με πέταξαν πάλι έξω...Αηδία έχει καταντήσει πια κάθε τρεις και λίγο να με πετάνε σαν την τρίχα από το ζυμάρι μέσα από το ίδιο μου το σπίτι"
"Ποιος αγόρι μου σε πέταξε η τρελοκαμπέρο και το βρέφος???"
"Ποιο βρέφος αυτό το δόλιο στόμα έχει και μιλιά δεν έχει που λέει ο λόγος. Η τρελή αγάπη μου και η δικιά σου..Ωχ σόρρυ μου ξέφυγε αλλά έχω απηυδήσει!!! Και όχι τίποτα άλλο αυτή τη φορά με πέταξε έξω η Αγγελική. Ούτε καλημέρα δεν είπε!! Αει σιχτίρ με τις γυναικείες φιλίες που έχω γίνει νομάς! Φτιάξε ένα καφέ να ανοίξει το μάτι μου γιατί ούτε καφέ δεν πρόλαβα να πιω Σαββατιάτικα!"
"Γύρισε???"
"Προφανώς αλλά χέσε με και εσύ! Μην αρχίσεις το παραγάδι και έχω μπλεξίματα μετά. Ένα καφέ θέλω να πιω λέμε που με τα ερωτικά σας μας έχετε γαμήσει ένα μήνα τώρα όλους!"
"Καλά είναι?"
"Αποστόλη έφυγα αν δεν φτιάξεις καφέ μιλάω σοβαρά! Κουβέντα δεν πρόκειται να μου πάρεις. Δικηγόρος είμαι ρε μαλάκα και ξέρω να κρατάω το στόμα μου κλειστό όταν επιβάλλεται. Οπότε τσάμπα χτυπιέσαι, χτύπα καλύτερα ένα φραπέ!"
"Καλά ρε φίλε... Πάω να στον φτιάξω γιατί γυάλισε το μάτι σου.."¨
"Έτσι μπράβο και κάνε το δυνατό όχι νεροζούμι" ούρλιαξε ο Κώστας στην πλάτη του Αποστόλη που ήδη πήγαινε προς τα ποτήρια. Αλλού έπρεπε να είχε πάει για καφέ ο ηλίθιος και όχι στη φωλιά του λύκου αλλά πόσο λογικά να σκεφτείς με τρεις ώρες ύπνο και χωρίς καφέ. Θα έπινε σφηνάκι το καφέ και θα εξαφανιζόταν και από εκεί γιατί αν έμενε μπορεί να του ξέφευγε τίποτα και μετά άντε να βγάλεις άκρη έτσι μπουρδέλο που τα είχαν κάνει. Γιατί για να τον πετάξει έξω η Αγγελική σίγουρα πάλι κάτι είχε γίνει. Βέβαια εκείνος όλα τα μάθαινε εκ των υστέρων αλλά φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά. Μπορεί μια λεπτομέρεια μικρή χωρίς σημασία που σε εκείνον δεν έλεγε τίποτα απολύτως, στην παρανοϊκή αυτή ιστορία να σήμαινε περισσότερα. Γιαυτό σφηνάκι ο καφές και έξω από την πόρτα.
"Ορίστε ο καφές σου"
"Ευχαριστώ....Αχ καφεΐνη επιτέλους!"
"Ξενυχτισμένος φαίνεσαι το γλεντάγατε χτες???"
"Ναι σου λέω τρελά γλέντια! Στο κλαμπ "κολικοί" κάναμε κεφάλι μέχρι τις τρεις το πρωί!"
"Άκου όνομα για κλαμπ.."
"Α καλά ηλίθιε πλάκα κάνω! Ο μικρός κάτι με την κοιλιά του που συμβαίνει σε όλα τα μωρά. Ξυπνάει και πατάει κάτι τσιρίδες που σου σπαράζουν την ψυχή λες και τον μαχαιρώνουν και δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα....μόνο υπομονή μέχρι να περάσουν"
"Καλά μιλάς σοβαρά??? Στο γιατρό τον πήγατε???"
"Φυσιολογικό σου λέω είναι...κάτι για εγκλωβισμένο αέρα μας έλεγε που έχει να κάνει με το μπιμπερό. Προσπαθεί η Αιμιλία βέβαια να τον θηλάζει γιατί με το θηλασμό ελαττώνονται οι κολικοί αλλά δίνουμε πότε πότε και φόρμουλα..."
"Καλά μην μου λες άλλα. Τα μισά άλλωστε δεν τα κατάλαβα...καλό κουράγιο σας εύχομαι!"
"Ευχαριστούμε...Εσύ πως πας?"
"Όπως τα ξέρεις εδώ ψήνομαι...."
"Νόμιζα πως θα το έκλεινες για κάνα δεκαπενθήμερο να πας για κάνα μπάνιο αλλά η Αιμιλία μου πε πως είσαι ακόμα εδώ"
"Εδώ σταθερή αξία. Ακόμα το σκέφτομαι....Εσύ άδεια?"
"Από Δευτέρα άδεια εγώ έλλειπε ο Παναγιώτης και δεν μπορούσαμε να λείπουμε και οι δύο"
"Και αυτός ο παπάρας δεν μπορούσε να αλλάξει ημερομηνίες? "
"Σιγά μην άλλαζε. Πήρα πέντε μέρες όταν γέννησε η Αιμιλία και όταν του είπα να συνεχίσω αν είναι την άδεια μου, άρχισε να λέει πως αδύνατο, ότι είχε κανονισμένες διακοπές με σκάφος στα Επτάνησα με παρέα και πως αφού εγώ δεν θα πήγαινα πουθενά τι νόημα είχε να του χαλάσω τις δικές του διακοπές...Βγάζεις νομίζεις άκρη με τον Παναγιώτη..."
"Καλά για να σας την σπάσει το έκανε να ξέρεις..."
"Ίσως αλλά η Αιμιλία μου πε να τον γράψω και να μην τσακώνομαι καλοκαιριάτικα....Έτσι από Δευτέρα εγώ άδεια"
"Απορώ πως την παλεύεις ρε με αυτόν συνεργάτη...."
"Δεν είναι κακός... Κολλημένος είναι..."
"Με τη γυναίκα σου ρε και τον λυπάσαι κιόλας?????"
"Αποστόλη είμαι με την Αιμιλία πέντε χρόνια.. Έκανε τις επιλογές της τότε... Είμαι πιο ευτυχισμένος από ποτέ και ας έχω να κοιμηθώ οχτάωρο σερί σχεδόν ένα μήνα. Οπότε ναι τον λυπάμαι όπως λυπάμαι και εσένα! Εγώ κοιμάμαι και ξυπνάω δίπλα στη γυναίκα που με κάνει να γελάω όταν ταυτόχρονα με βγάζει από τα ρούχα μου κυριολεκτικά και μεταφορικά... Εσείς τι κάνετε???"
"Όχι να με συγκρίνεις με εκείνον! Και δεν έρχονται σε όλους τα πράγματα τόσο εύκολα όσο ήρθαν σε σένα..."
"Και να έλεγα πως δεν ξέρεις την Αιμιλία.... αν θεωρείς εύκολη μια σχέση μαζί της τότε φίλε μου δεν έχω τίποτε άλλο να πω.. μισό χτυπάει το τηλέφωνο ίσως να έγινε άρση του εμπάργκο... Παρακαλώ??? Έλα ρε εσύ είσαι εκατό χρόνια θα ζήσεις... Παναγιώτη κόψε τις μαλακίες Δευτέρα να είσαι στο γραφείο!!!... Ωραία πλάκα ρε πες τώρα τι θες......Τι????... Και τι το θες εσύ το τηλέφωνό της??? ... Ναι το έχω αλλά δεν στο δίνω αν δεν μου πει εκείνη να στο δώσω...Παναγιώτη μην επιμένεις και όχι δεν φοβάμαι την Αιμιλία αλλά δεν είναι σωστό να στο δώσω ακόμα και αν μου λες πως θες μια εξυπηρέτηση ιατρικής φύσεως.... Σου είπα θα ρωτήσω την ίδια και αν μου πει να στο δώσω θα στο στείλω... Με την Αιμιλία είναι τώρα, λογικά θα τη δω γυρνώντας σπίτι και θα τη ρωτήσω. Και αυτό μόνο και μόνο επειδή επικαλείσαι θέμα υγείας... Ναι είπαμε δεν το ξεχνάω άντε τα λέμε.."
"Ο Παναγιώτης ήταν?"
"Ναι περίεργα πράγματα.... Πέτυχε λέει την Αγγελική στην Κέρκυρα και του σύστησε έναν καρδιολόγο για τον αδελφό του αλλά δεν συγκράτησε το όνομα.. και μου ζήταγε το τηλέφωνο της τώρα να του το ξαναπεί..."
"Στην Κέρκυρα ήταν η Αγγελική??"
"Αχ χριστέ μου με όλους τους τρελούς που έχω μπλέξει! Ο καθένας με το χαβά του! Ναι ρε μαλάκα που δεν έχεις ίχνος φαντασίας! Που αναρωτιόσουν και που είναι! Πολύ μυαλό θέλει για να καταλάβεις ότι ήταν Κέρκυρα εκεί δεν ζουν οι γονείς της????"
"Ποιος πάει στη μάνα του και τον πατέρα του για διακοπές στην ηλικία μας που έπρεπε και να το σκεφτώ!"
"Κάποιος ίσως που έφαγε σφαλιάρα τελευταία??"
"Ναι έτσι όπως το θέτεις έχει μια λογική..."
"Ευτυχώς που γύρισε γιατί παραλίγο να την κάνω πάλι την πατάτα...Και επειδή δεν την γλιτώνω φεύγω πριν μου ξεφύγει και τίποτα άλλο" είπε και ήπιε μονορούφι τον υπόλοιπο καφέ του ενώ έψαχνε την τσέπη του για λεφτά.
"Κερασμένος από μένα και αν τη δεις δώσε χαιρετίσματα"
"Άρε Αγγελική .... άρε Αγγελική εσύ δουλεύεις σε φρενοκομείο εμένα θα κλείσουν μέσα!!! " ούρλιαξε απελπισμένος ο Κώστας βγαίνοντας από το μαγαζί.
Ώστε στην Κέρκυρα ήταν... Όντως χαζομάρα του που δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα. Αν το είχε σκεφτεί θα μπορούσε να είχε αποφύγει να υποσχεθεί στην Αιμιλία να μην την πλησιάσει. Τώρα όμως ήταν αργά... Επέστρεψε πάντως , ήταν Αθήνα και λογικά από Δευτέρα θα γύριζε και στη δουλειά. Χάθηκε να δουλεύει σε ένα κανονικό νοσοκομείο. Αν δούλευε σε ένα κανονικό νοσοκομείο θα έκλεινε ένα ραντεβού με έναν άσχετο γιατρό και τότε θα την πετύχαινε χωρίς να αθετήσει τον όρκο του. Αλλά στο τρελάδικο με τι αφορμή να πήγαινε? Όχι πως δεν ήταν τρελός, για δέσιμο ήταν δίκιο είχε ο Κώστας. Αλλά αφού η Αγγελική δεν δούλευε σε κανονικό νοσοκομείο που ήξερε καρδιολόγους και τους σύστηνε κιόλας στον παπάρα τον Παναγιώτη? Άκου ότι εκείνος και ο Παναγιώτης έμοιαζαν! Αν δεν είχε μπει η Αιμιλία στη μέση θα του είχε σπάσει τα μούτρα πριν πέντε χρόνια που με ύφος τους μίλαγε για νομικό απόρρητο και άλλες τέτοιες μαλακίες. Μωρέ καλά του έκανε η Αιμιλία! Πήρε το αίμα τους πίσω. Είδε και αυτός τη γλύκα να μην μπορείς να έχεις αυτό που θες τόσο πολύ. Τελικά όντως έμοιαζαν με αυτό το κάθαρμα περισσότερο από όσο θα ήθελε.. και κάτι μέσα του του έλεγε ότι έμοιαζαν και σε κάτι ακόμα, αλλά και μόνο στο ενδεχόμενο να ισχύει η παρανοϊκή σκέψη που μόλις είχε κάνει, ανατρίχιασε ολόκληρος από την φρίκη. "Αποκλείεται!" είπε δυνατά και άρχισε να σκουπίζει τα τραπέζια διώχνοντας την μακρυά.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: