Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

XL story: κεφάλαιο εικοστό ένατο

Επιδόρπιο

Δεν είπε τίποτα. Οι λέξεις δεν είχαν πλέον καμία δύναμη. Απλά σοκαρισμένη και κουτσαίνοντας πάνω στο σπασμένο της τακούνι άνοιξε την πόρτα σαν δεσμοφύλακας και αφού ελευθέρωσε το θηρίο, το προσπέρασε και χωρίς να πει λέξη άρχισε να προχωράει προς το διαμέρισμα της. Εκείνος από πίσω της να μιλάει αλλά εκείνη δεν άκουγε λέξη λες και τα αφτιά της αρνούνταν να ακούσουν. Μπήκε στο σπίτι και εντελώς αποχαυνωμένη κάθισε σε μια καρέκλα κοιτώντας το κατεστραμμένο πέδιλο μελαγχολικά. Ρωγμές παντού.... Και εκείνος να συνεχίζει να μιλάει και εκείνης να αρνούνται και τα μάτια της πλέον να τον δουν. Σηκώθηκε και προχώρησε προς τη μεγάλη βιβλιοθήκη με αργά αργά βήματα. Με το χέρι της να τρέμει τράβηξε το "Τελευταίο Πειρασμό" του Καζαντζάκη και από πίσω φάνηκε το γυάλινο βαζάκι με την πραλίνα. Πόσο έξυπνη της είχε φανεί τότε η κρυψώνα που είχε σκεφτεί... Πόσο ευγνώμων ήταν τώρα.... Έπιασε το βαζάκι όλο λατρεία και το χάιδεψε. Και εκεί που ήταν έτοιμη να το ανοίξει ένα χέρι της το άρπαξε και με δύναμη το πέταξε στο πάτωμα.. Χίλια κομματάκια γυαλιού, πασαλειμμένα με σοκολάτα, πεσμένα παντού στο πάτωμα, γυάλιζαν σαν αστέρια μέσα στο σκοτάδι. Και άλλες ρωγμές....και δάκρυα δάκρυα να τρέχουν καυτά πάνω στα αστέρια και να τα ξεπλένουν από το σκοτάδι. Γονατισμένη να κλαίει πάνω από τα αστέρια και να τα πλένει με τη ψυχή της ...με τη καρδία της....με τα χαμένα της όνειρα... Και άξαφνα τα χέρια που έσπασαν τη νύχτα σε χιλιάδες αστέρια να προσπαθούν να την αγκαλιάσουν και εκείνη να καίγεται λες και πυρακτωμένα σίδερα άφηναν σημάδια πάνω της. Και να θέλει να τα διώξει αλλά να μην μπορεί...και δώστου να τα τραβάει όλο και πιο κοντά της και να χάνεται μέσα τους. Και να ναι τόσο γλυκό αυτό το χάσιμο λες και όλη η γλύκα της σοκολάτας, τη στιγμή που εκείνα την ακούμπησαν, μεταφέρθηκε σε αυτά σαν μαγική μεταβίβαση. Αρπάχτηκε από τα χέρια αυτά και έτριψε το κεφάλι της στο στέρνο του. Και ήρθε η γνώριμη μυρωδιά να την επαναφέρει.. γιατί μπορεί τα μάτια και τα αφτιά της να τον αρνούνταν η μύτη όμως τον καλωσόριζε. Και η μύτη σκούντηξε τα μάτια και εκείνα άνοιξαν και τον είδε....και τα μάτια σκούντηξαν τα αφτιά και τον άκουσε...."Σ αγαπάω" ψιθύριζε ανάμεσα στα πασαλειμμένα αστέρια και την έσφιγγε με τόση δύναμη που η καρδιά της άρχισε να χάνει χτύπους. Και ξεχύθηκε τόσο φως από όλες τις ρωγμές που ακόμα και τα αστέρια πείσμωσαν που τους έκλεβαν την λάμψη και χώθηκαν και πάλι μέσα στο σκοτάδι νευριασμένα....

Πρώτο έφυγε το σπασμένο πέδιλο....και ύστερα το ακολούθησε και το αρτιμελές για να του κάνει παρέα εκεί δίπλα στα λερωμένα πλακάκια. Και ένα ένα έφυγαν όλα τα ρούχα...όλα τα καλύμματα ....όλα τα σκεπάσματα και έμεινε μόνο η γύμνια θριαμβεύτρια να χαμογελάει από πάνω τους χαιρέκακα βλέποντας τους και βγάζοντας τους επιδεικτικά τη γλώσσα. Και ήταν τόση η λαχτάρα που για να εκδικηθεί την αλαζονική γύμνια πήρε αγκαλιά τον πόθο και παρέα άρχισαν να την περιπαίζουν. Και έγιναν οι δύο ένας εκπέμποντας τόση ζέστη που έλιωσαν οι πάγοι και μαζί τους έλιωσε και όση σοκολάτα δεν είχαν ξεπλύνει τα δάκρυα προηγουμένως. Και τα αστεράκια θέλοντας και μη αναγκάστηκαν να ξανά λάμψουν... Και εκείνα τα γλυκά χέρια να παίρνουν και να δίνουν και να μην μπορεί πλέον να ξεχωρίσει από αυτό το αλισβερίσι που σταματάει εκείνη και που ξεκινάει αυτός. "Μέσα μου....εντελώς μέσα μου....κομμάτι μου... ανάσα μου...." λέξεις σκόρπιες χωρίς νόημα και οι πέντε αισθήσεις πιασμένες χέρι χέρι να χορεύουν ακατάληπτους χορούς φρενιασμένες, γυρεύοντας ένα φινάλε μεγάλο, ένα φινάλε πολύ μεγάλο, ένα φινάλε extra large!

"Θα φύγω..." είπε χώνοντας στα γλυκά εκείνα χέρια το πρόσωπο της, προσπαθώντας να πάρει δύναμη
"Το ξέρω..." αποκρίθηκε και την έκλεισε ολόκληρη μες την αγκαλιά του
"Να μην με περιμένεις....προχώρα μπροστά..." συνέχισε με δυσκολία βρέχοντας το γυμνό του στέρνο
"Θα προχωρήσω..." τη διαβεβαίωσε και ένα φιλί ήρθε και φώλιασε στη κορυφή του θάμνου.
"Συγχώρα με..." ψιθύρισε ξεκουράζοντας το κεφάλι της στο λαιμό του
"Σε έχω ήδη συγχωρέσει.... Αγγελικούλα μου, γλυκιά μου Αγγελικούλα... πόσα σου χρωστάω... κρίμα που δεν θα μπορέσω να στα ξεπληρώσω....χάσανε και οι βάφλες μου τη μαγεία τους..." αστειεύτηκε προσπαθώντας να αλλάξει το κλίμα.
"Πως θα τα κάνω???? Που σκατά θα βρω τη δύναμη....?" είπε μέσα σε λυγμούς
"Μωρό μου είσαι ο πιο δυνατός και γενναίος άνθρωπος που έχω συναντήσει... Η δύναμη σου ραγίζει τα πάντα ακόμα και το ατσάλι...." την καθησύχασε και δίνοντας της ένα φιλί που χάραξε μέσα της σημάδια ανεξίτηλα σηκώθηκε και ντύθηκε αφήνοντας την εκεί ανάμεσα στα γυαλιά γυμνή και μόνη. Πιάνοντας το πόμολο της πόρτας την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε με πόνο "σε έχω βρει και σε χάνω.... πουτάνα ζωή... για να δώσεις κάτι πρέπει να πάρεις κάτι άλλο.... Να προσέχεις την Αγγελική και να θυμάσαι πως όπως και να είναι το περίβλημα σου...όσο και αν προσπαθήσεις να το αλλάξεις, το μέσα σου θα είναι πάντα xl και αυτό είναι τόσο πολύτιμο.... μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο. Και σε αυτό μάτια μου να μην κάνεις ποτέ δίαιτα... αυτό να το ταΐζεις συνέχεια με σοκολάτες.... γιατί δίπλα σου, ακόμα και εμείς οι ανορεξικοί εντός μας, λαχταράμε να κάνουμε μια βουτιά και να χαθούμε... " είπε και βγήκε από την πόρτα...

Και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της.....και ήθελε να του φωνάξεις πως μόνο έτσι θα έσπαγε η αλυσίδα οριστικά και ας έμοιαζε πως απλά της πρόσθετε ακόμα ένα κρίκο. Γιατί θα γυρνούσε....θα άνοιγε τα φτερά της και θα γυρνούσε όταν εκείνος θα ήταν οριστικά έτοιμος αλλά αν του το έλεγε δεν θα έδινε τη μάχη που είχε μπροστά του... Γιατί όχι η Αιμιλία δεν είχε δίκιο τελικά σε όλα... ο έρωτας ενάς κακομαθημένος εγωιστής ήταν που την έσπρωχνε να τρέξει πίσω του... η αγάπη όμως ήταν εκείνη που ξαπλωμένη στο πιάτο προσφερόταν ανιδιοτελώς σαν επιδόρπιο προς βρώση και η αγάπη ήταν που την κρατούσε γυμνή στο πάτωμα να κλαίει περιτριγυρισμένη από γυαλιά και πραλίνα._

ΤΕΛΟΣ
 

Τέλος και για το φετινό ταξίδι... Σας ευχαριστώ για ακόμα μια φορά που με ακολουθήσατε και σε αυτή την ιστορία. Αν τα στατιστικά του blog μου δουλεύουν σωστά, πάνω από 100 άτομα τη διαβάσατε και το πιο μαγικό είναι ότι ζήτημα αν ξέρω τους 20 από εσάς. Και τώρα τα δύσκολα....η κλασσική πλέον αφιέρωση... Αφιερωμένο λοιπόν μέσα από την καρδία μου στη φίλη μου Αμαλία που 8 μήνες τώρα με ανέχεται με στωική υπομονή. Φιλενάδα σε ευχαριστώ για όλα , για την υπομονή σου, την αντοχή σου, την τρέλα και το χιούμορ σου, αλλά κυρίως για τα τεράστια μαθήματα ζωή που μου δίνεις καθημερινά. Είσαι θεά, αλλά επειδή αυτό το γνωρίζεις ήδη για να δεις πως παρότι κουμπούρας προσπαθώ.... εδώ ενώπιον αυτών των 100 και βάλε ανθρώπων που θυσίασαν χρόνο από τη ζωή τους να με διαβάσουν, θα το δηλώσω φωναχτά  "και εγώ είμαι μια ΘΕΑ!!!!!"  Καλό καλοκαίρι σε όλους σας!

Με εκτίμηση η πάντα εγκεφαλικά παχύσαρκη 
Δαμαλίτη Ιωάννα
  

Aν σας άρεσε αυτή η ιστορία, μπορείτε να διαβάσετε και τις άλλες δύο
Για "το παιχνίδι" πατήστε εδώ
για το "στο παραλίγο" πατήστε εδώ

10 σχόλια:

  1. αχχχχχ... τέλος το ταξίδι λοιπόν... Απολαυστικότατο κεφάλαιο προς κεφάλαιο!

    Ιωάννα, ευχαριστούμε πάρα μα πάρα πολύ που το μοιράστηκες μαζί μας! Δεν θα μπω σε διαδικασία να σχολιάσω αν έκανε καλά η Αγγελική ή όχι, κλπ κλπ κλπ, είπαμε, οι ήρωες ανήκουν στους συγγραφείς και οι αναγνώστες παίρνουν αυτό που χρειάζονται. Σίγουρα πήρα πολλά από αυτήν την ιστορία! (Και όχι, δεν έχω διάθεση να σπάσω το κεφάλι της συγγραφέως με το τέλος, χαχαχα)

    Καλό καλοκαίρι... και περιμένουμε την επόμενη ιστορία σου, θα μας πιάσει στερητικό σύνδρομο τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν έχω λόγια.... Έχεις καταλάβει φαντάζομαι πως απέκτησες μια φανατική οπαδό.... κι όσο ρηχή κι αν φαίνεται αυτή η λέξη... έχει τόσο βάθος για μένα... που παθιάζομαι με το οτιδήποτε... και δεν αρέσει σε όλους... και πέφτω με τα μούτρα.... και τρώω τα δικά μου στο τέλος... και βλέπω βαθιά και πίσω από τις λέξεις ενός βιβλίου γιατί απλά ταυτίζομαι... με πρόσωπα... με καταστάσεις.... με ό,τι με αγγίζει εκεί... βαθιά στα φυλλοκάρδια... και κλαίω... κλαίω τόσο που δε μου μένει δύναμη..... και τελικά λυτρώνομαι.... Καλό καλοκαίρι.... Θα περιμένω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ευχομαι παντα να παραμείνεις καρδιακα παχύσαρκη , γτ εχεις μια μεγάλη καρδια που μας χωράει όλες !!!! <3
    Γιώτα Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με συγκίνησες αγαπημένο μου τσουλάκι ;) με την αφιέρωση! Δεν "ανέχομαι" εύκολα ανθρώπους εγώ καλή μου. Εσένα σ' αγαπάω, εξ ου και η πηγή της υπομονής μου. Πάντως μην επαναπαύεσαι όμως δεν είναι αστείρευτη χαχαχα Είμαι πάρα πάρα πολύ περήφανη για σένα ΘΕΑ μου! Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ κι από μένα, και όχι, δεν θέλω να σε χτυπήσω αυτή τη φορά, παρόλο που το μέσα μου πάντα λυσσάει για ένα happy ending ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πολύ όμορφη ιστορία, μας συγκίνησες, κάθε μέρα περίμενα με ενδιαφέρον το νέο κεφάλαιο,συγχαρητήρια!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κάθε μέρα περίμενα πως και πως να ανέβει το επόμενο κεφάλαιο! Σ'ευχαριστώ πολύ για την όμορφη ιστορία, εύχομαι και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπραβο και σε ευχαριστουμε πολυ! Μην σταματήσεις να γράφεις! Φιλακια πολλα γλυκο πουκαρινακι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πραγματικα σε ταξιδευει αυτη η ιστορια!!!! Τυχαια βρηκα το μπλογκ σου σε μια ομαδα στο facebook νομιζω που ετυχε ειμαστε κ οι δυο μελη. Χιλια μπραβο,καλη συνεχεια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. τυχαία σε ανακάλυψα και εγώ...διάβασα την ιστορία σε δύο απογεύματα διότι με το μαγαζί και δύο παιδιά δύσκολα ξεκλέβεις χρόνο...χθες λοιπόν για να τελειώσω την ιστορία δίπλωνα ρούχα και σε διάβαζα ταυτοχρόνως...μπήκα σε σκέψεις για το πως μια "Αιμιλία" μπορεί να κάνει τη διαφορά στη ζωή σου...πώς τα κιλά ή ότι είναι αυτό που σε βασανίζει μπορεί να σε κρατάει από το να ζεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλιαστε: