Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Puccarina's diary Vol 4 :Κυριακάτικο πρωινό

Έφτιαξε έναν παγωμένο φραπέ και κάθισε στο μικρό μπαλκονάκι. Η πρωινή δροσιά την έκανε να ανατριχιάσει. Άναψε ένα τσιγάρο και άφησε την μελωδία από το ραδιόφωνο να την παρασύρει σε διάφορες σκέψεις

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό...


Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ’ ένα καρέ τυφλών σ’ ένα καρέ τυφλών




Αν ήμουν ηρωίδα κάπως έτσι θα ξεκινούσε το κυριακάτικο πρωινό μου.....Με καφεΐνη, νικοτίνη και τους στίχους του Άλκη Αλκαίου για συντροφιά εκεί έξω στο μικρό μπαλακονάκι που βλέπει στην Ανατολή .... Δεν είμαι όμως ηρωίδα....Ξύπνησα λοιπόν στις έξι με τα χίλια ζόρια... κάτω από τον καταπιεστικό ήχο του ξυπνητηριού..άπλωσα ένα πλυντήριο βιαστικά..ντύθηκα, πλύθηκα και καβάλησα το αυτοκίνητο πανικόβλητη να μην αργήσω στη δουλειά...χωρίς ίχνος καφεΐνης ή νικοτίνης στο αίμα μου και υπό την ηχητική υπόκρουση των κλαμάτων της μικρής κουταβίτσας που υιοθετήσαμε εδώ και κάποιες μέρες..

Αύριο φεύγουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές και όσο σκέφτομαι πόσες δουλειές πρέπει να γίνουν μέχρι να κάτσω στη θέση του συνοδηγού και να ξεκινήσουν τα ευχάριστα  με κόβει κρύος ιδρώτας... Και να μαι τώρα Κυριακή πρωί στη δουλειά εγκλωβισμένη....να μην έχω προς το παρόν κάτι να κάνω και να κάθομαι να κοιτάζω το χρόνο απλά να περνάει...και να σκέφτομαι διάφορα...

Και δεν τα κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι μια ανάρτηση να τσουλήσει λίγο η ώρα...

Σήμερα λοιπόν και επηρεασμένη απο την χτεσινή πανσέληνο και  από ένα τραγουδάκι που άκουσα στη διαδρομή σκέφτομαι διάφορες ταινίες που τις λατρεύω γιαυτό και θα σας παρουσιάσω το top5 των "κόβω φλέβα θεέ μου έναν τέτοιο έρωτα θέλω να ζήσω!" ταινιών που με σημάδεψαν... Είμαι σινεφίλ αγαπάω τον κινηματογράφο από παιδί και έχω μια τεράστια λίστα από αγαπημένες ταινίες που με γοήτευσαν άλλες για την πλοκή άλλες για τη μουσική αλλά οι περισσότερες επειδή συνδύαζαν και τα δύο ... Αλλά ας μην πολυλογώ!

Νο1: The piano (1993 Jane Campion)

Αν δεν μπορούσες να μιλήσεις ίσως τότε ένα πιάνο να γινόταν ο μόνος σου τρόπος να επικοινωνήσεις και να εκφράσεις τι νιώθεις! Η Άντα είναι μια γυναίκα που από τα 6 της δεν έχει μιλήσει ποτέ και κανένας δεν γνωρίζει την αιτία .. Η Άντα λοιπόν εγκλωβισμένη στο κόσμο της και με μόνο μέσω έκφρασης την αγάπη της για το πιάνο "πωλείται" για γάμο μαζί με την κόρη της σε ένα άποικο στην Νέα Ζηλανδία από τον ίδιο τον πατέρα της. Η ιστορία λοιπόν ξεκινάει με την άφιξη τους στον καινούριο άγριο γεμάτο υγρασία τόπο. Λίγες αποσκευές και ένα τεράστιο πιάνο τις συνοδεύουν... Ο μέλλων σύζυγος φαίνεται ένας καλοσυνάτος άντρας που κάνει κάθε προσπάθεια να κερδίσει την καρδία της εσωστρεφής Άντα αλλά και της μικρούλας. Το μυαλό εκείνης όμως είναι μόνο στο πιάνο της που οι ιθαγενείς του νησιού δεν μπόρεσαν να το μεταφέρουν στο σπίτι λόγω όγκου  και μένει μόνο του στην παραλία....Απελπισμένη η Άντα παρακαλεί τον Μπέινς ένα φίλο του άντρα της που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους ιθαγενείς σε βαθμό που και ο ίδιος μοιάζει με άγριο θηρίο να την πάει στο πιάνο να το επισκεφτεί. Τη στιγμή που ο Μπέινς βλέπει την Άντα να παίζει πιάνο εκεί στην αμμουδιά μαγεύεται από αυτή τη μικρόσωμη γυναίκα που δείχνει να αλληλεπιδρά με τέτοιο τρόπο με το μουσικό όργανο... Χωρίς πολλές σκέψεις αγοράζει το πιάνο της Άντα από τον άντρα της για ένα κομμάτι γη και όταν εκείνη το μαθαίνει γίνεται έξαλλη που αυτός ο άγριος άνθρωπος με τους υποτυπώδη τρόπους συμπεριφοράς γίνεται ο καινούριος κάτοχος του αγαπημένου της πιάνου. Φυσικά στόχος του Μπέινς δεν είναι το πιάνο αλλά η Άντα και σκοπεύει να εκμεταλευτεί  την εξάρτηση που έχει από αυτό. Την πείθει λοιπόν να του κάνει μαθήματα....αλλά όχι συμβατικά μαθήματα...Για την ακρίβεια της προσφέρει την εξής συμφωνία...εκείνη θα πηγαίνει κάθε μέρα και καλά ότι του κάνει μάθημα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης  εκείνη θα παίζει και εκείνος θα έχει το ελεύθερο να κάνει μαζί της ότι θέλει...κάθε επίσκεψη και ένα μαύρο πλήκτρο θα είναι δικό της μόλις μαζέψει όλα τα μαύρα πλήκτρα το πιάνο θα της ανήκει και πάλι..... Και είναι τέτοια η αγάπη της Άντα για το πιάνο που δέχεται.... Ξεκινάει λοιπόν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους που τόσο διαφέρουν μια σχέση που όπως λέει εύστοχα ο ήρωας...κάνει εκείνον αχόρταγο και άπληστο...και εκείνη "πόρνη"   Δεν σας λέω περισσότερα αλλά αξίζει να την δείτε....Η Τζέιν Κάμπιον δίνει ρέστα και σε σκηνοθεσία αλλά και σε σενάριο...οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί ο Χαρβει Καϊτέλ και η Χόλι Χάντερ μαγεύουν . Αν της δώσετε μια ευκαιρία σίγουρα θα την λατρέψετε λίγη υπομονή θέλει τα δέκα πρώτα λεπτά να συνηθίσει το μάτι στα σκοτεινά συννεφιασμένα τοπία της Αυστραλίας... Και φυσικά το μεγάλο ατού η μουσική ....ο Μαικλ Νιούμαν με αυτό το soundtrack με αιχμαλώτισε για μια ζωή!!!! Πρέπει να την έχω δει χιλιάδες φορές....και σκοπεύω να την δω άλλες τόσες! Είναι με διαφορά η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών



Νο2: Breaking the waves (1996 Lars Von Trier)

Αν έχεις ανοιχτό μυαλό.... Αν δεν βάζεις ταμπέλες πω πω αυτό είναι κουλτουριάρικο θα με πάρει ο ύπνος...τότε επιβάλλεται να δεις αυτή την ταινία. Δύσκολη...Σκληρή.... Γεμάτη νοήματα που όταν θα τελειώσει θα μείνεις να σκέφτεσαι για μέρες.... πως η ανιδιοτελής αγάπη ενός ανθρώπου με χαμηλές νοητικές ικανότητες μπορεί να συγκλονίσει και να ταρακουνήσει τα δεδομένα σου. H Μπές είναι μια κοπέλα που όλοι την θεωρούν χαζή....μεγαλωμένη σε καταπιεστικό θεοφοβούμενο περιβάλλον κάνει ότι της πουν. Ώσπου γνωρίζει τον Γιαν και τον ερωτεύεται με τέτοιο πάθος που μόνο ένας άνθρωπος με την απλότητα και την αθωότητα ενός μικρού παιδιού θα μπορούσε. Την ημέρα του γάμου τους είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στην γη.... Σύντομα όμως όλα θα ανατραπούν..Όταν ο Γιάν μένει τετραπληγικός μετά από εργατικό ατύχημα η αγάπη της Μπές δεν δοκιμάζεται ούτε δευτερόλεπτο. Εκείνη τον αγαπάει άνευ όρων...και αν μπορεί να κάνει κάτι για να γίνει καλά θα το κάνει ακόμα και αν αυτό είναι να δώσει την ίδια τη ψυχή της στο διάολο...  Ίσως να σας σοκάρει η ταινία αυτή που σε αντίθεση με τα Χολιγουντιανά πρότυπα δεν φοβάται να τσαλακώσει τους ήρωες της. Που ακόμα και οι ερωτικές σκηνές δεν είναι λουσμένες από ψεύτικη λάμψη....αλλά ρεαλιστικές... Που στην πορεία απορείς με τη χαζομάρα της ηρωίδας και την σκληρότητα του ήρωα αλλά που μέχρι το τέλος πλέον έχεις μπει τόσο στη ψυχοσύνθεση τους που δεν μπορείς παρά να κατανοείς γιατί κάνουν ότι κάνουν...γιατί φέρονται όπως φέρονται....γιατί λένε ότι λένε....Η τελική σκηνή είναι συγκλονιστική και εγώ που έχω και το κλάμα εύκολα σε αυτή την ταινία μουλιάζω κανονικά! Οι ηθοποιοί απλά εξαιρετικοί! Η σκηνοθεσία του Τρίερ ιδιόρρυθμη και διφορούμενη προσωπικά τον λατρεύω σαν σκηνοθέτη αλλά ξέρω πως όποτε είναι να δω ταινία του πρέπει να είμαι ξεκούραστη και να έχω στην αρχή αρκετή υπομονή. Η μουσική επένδυση επίσης καλοδιαλεγμένη . Ρίξτε μια ματιά στο trailer και μια μέρα που θα έχετε όρεξη πάρτε ένα κουτί χαρτομάντιλα καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας και δείτε την είμαι σίγουρη θα σας συγκλονίσει όπως συγκλονίζει εμένα κάθε μα κάθε φορά που την βλέπω... διότι "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι..."




Νο3: Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain  (2001 Jean-Pierre Jeunet)

Και επειδή πολύ το βάρυνα το κλίμα ας περάσουμε σε κάτι πιο ανάλαφρο αλλά εξίσου εξαιρετικό! Οι πιθανότητες να την έχετε ήδη δει μεγάλες αλλά δεν θα μπορούσα να την παραλείψω. Την είδα πρώτη φορά σε μεταμεσονύκτια προβολή και με κέρδισε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η ηρωίδα είναι τόσο γλυκιά που δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να μην τη συμπαθεί. Η σκηνοθεσία τόσο ευρηματική και τόσο ιδιαίτερη που θυμίζει παιδικό παραμύθι για ενηλίκους ( συχνό φαινόμενο στον γαλλικό κινηματογράφο) Η μουσική του Tiersen αποκλείεται να μην χαραχτεί στην μνήμη σας. Το στόρυ απλό αλλά δοσμένο με τόσο μαγικό τρόπο που φεύγεις από την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλι σου. Θα θελα να μοιάζω περισσότερο στην Αμελί και σε πολλά σημεία της μοιάζω μιας και εγώ μονίμως ονειροβατώ όπως και εκείνη... Πλήθος απλών κοριτσιών ταυτίστηκαν μαζί της και δικαίως... Γι αυτή την ταινία δεν θα πω περισσότερα το trailer τα λέει όλα! Θα πω μόνο πως όταν γνώρισα τον Πετράν τον έβαλα να την δει πριν αποφασίσω αν θα είμαστε μαζί....οι αντιδράσεις του στην εν λόγω ταινία  για μένα παίξανε καθοριστικό ρόλο ;) Σε περίπτωση που σας έχει ξεφύγει δείτε την χωρίς δεύτερη σκέψη!!!!
     


Νο4 City of angels (1998 Brad Silberling)

Πριν πολλά χρόνια κέρδισα δύο εισιτήρια για μια ταινία σε ένα ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Πήρα την ξαδέλφη μου και πήγαμε στην πρεμιέρα με λίγες επιφυλάξεις. Φυσικά φύγαμε πρησμένες από το κλάμα και με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ναι όπως βλέπετε δεν είμαι μόνο του εναλλακτικού και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου... Αμερικάνικη αυτή η ταινία και άκρως καλοφτιαγμένη. Η Μέγκ Ράϊαν και ο Νίκολας Κέιτζ σε μια ιστορία αγάπης που οι άγγελοι φοράνε μαύρα και ακούνε μελωδίες όταν ο ήλιος δύει και ακουμπάει τη θάλασσα.... Και αυτή την ταινία σίγουρα την έχετε δει αυτό που ίσως να μην ξέρετε είναι ότι αυτή η ταινία στηρίζετε σε μια άλλη πολύ παλαιότερη γερμανική :p (όχι που θα σας άφηνα να απολαύσετε την αμερικανιά χωρίς το σπασικλάκι να σας πετάξω και την κουλτουροπληροφόρια!!!) H αρχική λοιπόν ταινία το remake της οποίας είναι η πασίγνωστη "Πόλη των αγγέλων" λεγόταν "Τα φτερά του έρωτα" (Der Himmel über Berlin)  και είναι του 1987 σκηνοθετημένη από τον κορυφαίο Βιμ Βέντερς.  Και στις δύο ταινίες η ιστορία παρόμοια ένας άγγελος απαρνιέται την αγγελική του υπόσταση γιατί άλλο παρά για μια γυναίκα... Kαι οι δυο ταινίες εξίσου καλές με μια προτίμηση σκηνοθετικά στην γερμανική (μην μου ρίξετε ντομάτες σας παρακαλώ!!!) και μουσικά στην αμερικάνικη...το uninvited της Alanis Morissette που αποτελεί μέρος του soundtrack είναι απλά ένα υπέροχο κομμάτι...θα μου επιτρέψετε λοιπόν εδώ αντί για το επίσημο trailer να σας βάλω το κομμάτι με σκηνές από την ταινία...



(αν είστε ακόμα εδώ και δεν την έχετε κάνει με αυτά που σας βάζω χαχαχα)
Νο5 Άντε γεια (1990 Γ. Τσεμπερόπουλος)

Απο το τοπ 5 μου δεν θα μπορούσε να λείπει και μια ελληνική ταινία...Διότι πιστεύω και αγαπώ και τον δικό μας κινηματογράφο. To θέμα της ταινίας χιλιοειπωμένο και συνάμα γοητευτικό. Η Μαρίνα ( Καίτη Παπανίκα) είναι μια σαραντάρα με τρία ενήλικα παιδιά που ολόκληρη τη ζωή της θυσιαζόταν για την οικογένεια της. Ο Χρήστος (Άλκης Κούρκουλος) είναι 22 χρόνων φιλόδοξος ατίθασος ψάχνει τρόπους να πιάσει την καλή...αλλά όλο ατυχίες του συμβαίνουν. Η Φανή (Τάνια Τρύπη) είναι η κόρη της Μαρίνας ακόμα μαθήτρια επίδοξη κολυμβήτρια με ζωντάνια και αθωότητα... Ένα ερωτικό τρίγωνο...παράπλευρες απώλειες....και  η μουσική του Σπανουδάκη συνδυασμένη με την φωνή του Πάριου να σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι όντως η "ζωή περνά και χάνεται... Η Παπανίκα μια αποκάλυψη σε αυτή την ταινία !!! Αν την πετύχετε ποτέ στην τηλεόραση να την δείτε...βλέπετε ευχάριστα και την παίζουν πότε πότε κάτι κουλές ώρες το κρατικό κυρίως κανάλι. Γιατί ξαναλέω ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει μπόλικα διαμαντάκια αρκεί να τους δώσεις μια ευκαιρία...



Με έκπληξη βλέπω τώρα που τελειώνω την ανάρτηση ότι το τοπ 5 μου χρονικά κινείται από το 1990-2001 ίσως γιατί αυτά τα χρόνια ήταν για μένα και τα πιο καθοριστικά όσο αφορά τα γούστα μου. Ελπίζω κυριακάτικα οι φλέβες σας να είναι ακόμα ακέραιες μετά την ανάρτηση αυτή... και να μην σας κούρασα.

Και επειδή την ανάρτηση ξεκίνησα στις 7 το πρωί να την γράφω και με τα πολλά πολλά  η ώρα πήγε 11 σας χαιρετώ και υπόσχομαι μετά τις διακοπές να επανέλθω με πιο χαρούμενα και δημιουργικά θέματα διότι τσουρέκια σας τα έχω κάνει με αυτού του τύπου τις αναρτήσεις τελευταία χαχαχα

Καλά μου μπανάκια λοιπόν και μην ξεχνάτε
Hacuna Matata φίλοι μου :)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλιαστε: