Το παιχνίδι κεφάλαιο 12

ΓΥΡΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

"Ξύπνια είσαι Ιουλιέτα μου???" είπε ο Άρης ειρωνικά χαμογελώντας
"Ω Ρωμαίο Ρωμαίο....."
"Άνοιξε Ιουλιέτα την πόρτα σου...άνοιξε να μπω..."
"Δεν ξέρω ρε Ρωμαίο. Nα σου ανοίξω ή να σε αφήσω εκεί έξω... έχεις τόση πλάκα εκεί στο πεζοδρόμιο, που σκέφτομαι να σε αφήσω απέξω..."
"Ιουλιέτα μου έχεις ανοίξει ήδη....απλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα...κοίτα μέσα σου...και κοίτα καλά...αν ψάξεις θα με βρεις..." πλέον το ύφος του Άρη είχε αλλάξει . Σαν να μιλούσε σοβαρά. Η Μαρία τον κοίταξε προβληματισμένη. Όλη η παιχνιδιάρικη διάθεση σε αυτή τη γελοία αναπαράσταση μέσα σε δευτερόλεπτα είχε χαθεί. Τράβηξε την κουρτίνα στην θέση της και πήγε στην πόρτα. Μόλις την άνοιξε ο Άρης στεκόταν πλέον μπροστά της και ήταν τόσο φρέσκος που απόρησε πως μπορούσε μία τα ξημερώματα να δείχνει τόσο ξεκούραστος. Του χαμογέλασε αλλά εκείνος δεν ανταπέδωσε το χαμόγελο απλά την κοιτούσε...Απλά στεκόταν εκεί στο κατώφλι και την κοιτούσε λες και την έβλεπε πρώτη φορά...
"Καλά είσαι? Φαίνεσαι περίεργος... έγινε κάτι?" είπε επιφυλακτικά τραβώντας τον μέσα
"......"
"Άρη??? Μίλα αρχίζω να φρικάρω...τι έπαθες ξαφνικά????" αλλά ο Άρης δεν μίλησε δεν είπε τίποτα λες και τα λόγια το είχαν σκάσει από το παράθυρο. Μόνο την έπιασε και άρχισε να την φιλάει. Και ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά το φιλί του... Όσο όμως και αν το μυαλό της προσπαθούσε να αναλύσει αυτή την συμπεριφορά του, το σώμα της έκανε επανάσταση και για ακόμα μια φορά παραδινόταν σε εκείνον. Αχ αυτό το σώμα... εκείνο την είχε μπλέξει εξ αρχής, εκείνο ακόμα την όριζε.
"Σίγουρα μέσα μου" του είπε ξέπνοα σκουπίζοντας με το χέρι της τον ιδρώτα από το μέτωπο της λίγη ώρα αργότερα και ξέσπασαν και οι δύο σε τρανταχτά γέλια σπάζοντας με αυτό το γέλιο την περίεργη ατμόσφαιρα που είχε αυτό το σμίξιμο τους.

Το επόμενο πρωί ξύπνησε με το χέρι του Άρη πάνω της και όταν έκανε να ελευθερωθεί εκείνος την έσφιξε περισσότερο.
"Καλημέρα" είπε εκείνος χαμογελώντας
"Καλημέρα..."
"Τι ώρα είναι???"
"Δεν έχω ιδέα...γύρνα πλάτη να δω τι λέει το ρολόι σου"
"Χα χα χα Σάββατο σήμερα τι θα κάνουμε???? Καμία ιδέα???"
"Μα θα παίξουμε φυσικά! Έλα και έχω σκεφτεί ήδη την πρόκληση μου και δεν βλέπω την ώρα!!!"
"Μαρία είσαι σίγουρη???? Την τελευταία φορά...."
"Μην μου πεις πως κάνεις πίσω????"
"Για σένα το λέω...αν θες μπορούμε να σταματήσουμε...."
"Εννοείται πως δεν σταματάμε! Έχουμε ακόμα 3 προκλήσεις μπροστά μας και 8 μέρες γιαυτό σήκω τώρα από το κρεβάτι! Θα πάμε στου Μανώλη για καφέ και εκεί θα σου δείξω την επόμενη πρόκληση μου"
"Θα μου δείξεις????"
"Ω ναι αυτή τη φορά θα στην δείξω" είπε και χαμογέλασε σαν παιδάκι που ετοιμάζει σκανδαλιά. Με μια κίνηση βγήκε από την αγκαλιά του και έτρεξε στο μπάνιο. Η Μαρία αυτή τη φορά είχε σκοπό να γελάσει με την καρδιά της, Η τροπή του προηγούμενου γύρου την είχε κάνει να αποφασίσει πως το παιχνίδι είχε αρχίσει να βαραίνει επικίνδυνα. Πολλά συναισθήματα μπλεκόντουσαν όσο προχωρούσε και δεν σκόπευε να το επιτρέψει αυτό. Σήμερα θα έπαιζε διαφορετικά και ήλπιζε να παρασύρει και τον Άρη στην χιουμοριστική διάθεση της.

Ο Μανώλης μόλις τους είδε να μπαίνουν στο μαγαζί στραβοκοίταξε την Μαρία δήθεν θιγμένος που τις τελευταίες μέρες είχε χαθεί.
"Μπα με θυμήθηκες????" είπε στην Μαρία όταν τους πλησίασε
"Μανωλάκη παραπονιάρη..." είπε εκείνη και του έσκασε ένα φιλί στο στόμα
"Άσε τα σάπια...γαϊδάρα! Καλημέρα Άρη"
"Καλημέρα" είπε εκείνος παρακολουθώντας χαμογελαστός το συζυγικό καβγαδάκι των δύο φίλων. Η Μαρία δεν άργησε να τουμπάρει τον Μανώλη, που γρήγορα ξέχασε πόσο θυμωμένος ήταν μαζί της. Τους έφτιαξε τους καφέδες και πήγε και κάθισε στο τραπέζι τους.

"Επειδή εσείς κόψατε το τσιγάρο δηλαδή πρέπει και εγώ να υποφέρω???Πάμε να κάτσουμε έξω!"
"Έξω έχει σαράντα βαθμούς ρε Μανώλη.."
"Και δεν έχω κόψει το τσιγάρο. Εγώ τουλάχιστον κάνω μια αναγκαστική διακοπή επειδή η φίλη σου από εδώ είναι μεγάλη λέρα!" διαμαρτυρήθηκε ο Άρης
"Α ναι ξέχασα το παιχνίδι σας...Πως πάει αλήθεια????"
"Τέλεια να η Μαρία από εδώ θα μου δείξει λέει την επόμενη πρόκληση της σε λίγο"
"Μα στην έδειξα χαζέ ήδη μόλις μπήκαμε!" είπε και κοίταξε τον Άρη μην μπορώντας να κρατήσει τα γέλια της. Ο Άρης την κοίταξε με περιέργεια...Προσπάθησε να σκεφτεί τι είχε συμβεί από τη στιγμή που μπήκαν. Μα τι του είχε δείξει??? Δεν μπορεί να μιλούσε σοβαρά σκέφτηκε τη στιγμή που εντόπισε τι μάλλον εννοούσε. Η Μαρία βλέποντας τον να αλλάζει χρώμα άρχισε να γελάει πλέον δυνατά και εκτός ελέγχου.
"Μαρία πες μου πως δεν είναι αυτό που νομίζω" εκλιπάρησε εκείνος, αυτή όμως του έβγαλε επιδεικτικά την γλώσσα και γύρισε στον Μανώλη
"Αγαπημένε μου φίλε, το ξέρω πως τα γενέθλια σου είναι σε τέσσερις μήνες, αλλά είπα να σου κάνω ένα πρόωρο δωράκι με αγάπη. Ελπίζω το δώρο μου να σου αρέσει και να σου αποδείξει πόσο μετανιωμένη είμαι που τόσες μέρες έχω χαθεί" είπε προσπαθώντας να μην πνιγεί από τα γέλια
"Μαρή τι ασυνάρτητα είναι αυτά που μου λες???" ρώτησε ο Μανώλης που δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τη συζήτηση
"Ω θα το μετανιώσεις να το ξέρεις!!!!" ούρλιαξε σχεδόν ο Άρης και με μια αποφασιστική κίνηση γύρισε προς τον Μανώλη "Μανωλάκη συγνώμη προκαταβολικά" είπε και του έσκασε ένα φιλί πεταχτό στο στόμα. Η Μαρία πλέον δεν μπορούσε να κρατηθεί από τα γέλια στην καρέκλα της και όσο έβλεπε το θυμωμένο ύφος του ενός και το αποσβολωμένο του άλλου τόσο γελούσε.
"Σίγουρα όχι γκέι!" είπε ο Μανώλης όταν κατάφερε να ξεπεράσει το σοκ
"Μανώλη μου αυτό το ξέρω από πρώτο χέρι!!!" είπε εκείνη μην μπορώντας να σταματήσει να γελάει
"Άρη μου συγνώμη κιόλας, αλλά φιλάς χάλια. Kαι εσύ χαμένη  μην νομίζεις πως με αυτό γλίτωσες το δώρο!!! Kανονικό δώρο θα μου πάρεις να το ξέρεις!"
"Παρακαλώ Μανωλάκη ευχαρίστηση μου" είπε εκείνη αποφεύγοντας να κοιτάει το πρόσωπο του Άρη που πεισμωμένος είχε σταυρώσει τα χέρια του και προσπαθούσε να ελέγξει τα νεύρα του.
"Το διασκεδάζεις βλέπω!" είπε ο Άρης όταν ο Μανώλης έφυγε από το τραπέζι
"Όσο δεν φαντάζεσαι!!"
"Μαρία Μαρία...θα σε φτιάξω εγώ καλά. Nα δω αν θα γελάς σε λίγο"
"Ότι και να ζητήσεις δεν με νοιάζει, χαλάλι. Έπρεπε να έβλεπες το ύφος σου...το ύφος του Μανώλη..Χα χα μιλάμε να είστε καλά πόνεσε η κοιλιά μου από το γέλιο!!!!"
"Καλά....."
"Ελα βρε μωρό μου, πλάκα είχε παραδέξου το!!!"
"Ναι σου λέω πεθάναμε από το γέλιο!!!! Εγώ θέλω να μου άρεσε να δω τι θα έκανες μετά!!!!"
"Χα χα χα γιατί δεν σου άρεσε????"
"Μαρία θα στις βρέξω μα το Θεό!!!! Να σε δω θα γελάσεις τώρα που θα σου δείξω και εγώ τη δική μου πρόκληση???"
"Είμαι όλη μάτια!!!" είπε μην μπορώντας να σταματήσει ακόμα να γελάει. Ο Άρης σηκώθηκε όρθιος και με μια κίνηση έβγαλε την μπλούζα του
"Στριπτίζ θες να σου κάνω???" είπε η Μαρία
"Ρε έχετε ξεφύγει εντελώς???? θα μου το κλείσουν το μαγαζί" φώναξε ο Μανώλης πίσω από τον πάγκο. Ο Άρης αργά αργά γύρισε και μόλις η Μαρία αντίκρισε το τατουάζ στην πλάτη του κατάλαβε τι εννοούσε και το γέλιο της κόπηκε απότομα.
"Μπα μας κόπηκε το γέλιο???" είπε ο Άρης ξαναβάζοντας την μπλούζα του
"Άρη δεν παίζει με τίποτα....το τατουάζ είναι μόνιμο!!!"
"Άντε, δεν το ήξερα!!!"
"Και τι σκατά να κάνω τατουάζ μου λες???? Όχι όχι και αν το δει ο Ορέστης πως θα τον πείσω μετά να μην κάνει και ο ίδιος όταν το ζητήσει?"
"Κάνε το κάπου που να μην φαίνεται...όσο για το θέμα του τατουάζ δική σου επιλογή...διάλεξε κάτι που να σημαίνει πράγματα για σένα αν θες την γνώμη μου, για να μην το βαρεθείς.."
"Ω παίζεις βρώμικα!!!"
"Ενώ εσύ παίζεις καθαρά!!! Λοιπόν φεύγοντας από εδώ πάμε για το τατουάζ . Έχεις λίγη ώρα να σκεφτείς τι θα χτυπήσεις ..."
"το κεφάλι μου στο τοίχο με σένα που έμπλεξα!" είπε η Μαρία

..............................................................................................................................................................

Στη διαδρομή η Μαρία για ακόμα μια φορά έκανε ταξίδια στο παρελθόν. Ο Άρης με τις προκλήσεις του την ανάγκαζε να ανασύρει μνήμες από το παρελθόν. Καλοκαίρι ήταν πάλι στις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές της με τον Χρήστο.. Ερωτευμένη, μαυρισμένη, με τα μαλλιά της να μυρίζουν θάλασσα περπατούσαν πιασμένοι χέρι χέρι μεθυσμένοι από ευτυχία στα σοκάκια του νησιού. 'Ενας πάγκος με πλεκτά βραχιολάκια....ένας άλλος με χειροποίητες ονειροπαγίδες..ένας τρίτος λίγο παρακάτω με  ξύλινα αντικείμενα και η θάλασσα να χτυπάει στο μικρό λιμανάκι. Κάθε πάγκος και μια στάση, κάθε πάγκος και ένα χάδι και ένα φιλί. Ω πόσο χαρούμενη και ανέμελη  ήταν. Και εκεί λίγους πάγκους παρακάτω ένας νεαρός με μια ταμπέλα...τατουάζ με χένα. "μα δεν θα ταν ωραία να κάναμε ένα!!!" είχε πει ενθουσιασμένη στην ιδέα. "έλα ρε Μαρία βλακείες. Γιατί να σημαδέψουμε τα σώματα μας....?" "Μα δεν είναι μόνιμο... Έλα για πλάκα θα το κάνουμε" "Εγώ δεν κάθομαι να με ζωγραφίζουν σαν καμβά, εσύ αν θες κάτσε" "άστο δίκιο έχεις.." Γιατί δεν το είχε κάνει αφού το ήθελε... Γιατί άφηνε τότε τη διάθεση του Χρήστου να παρασύρει και τη δική της... Όχι τώρα θα το έκανε! Το ήθελε πραγματικά, απλά δεν είχε βρει ποτέ το θάρρος...δεν ήταν ο πόνος... αυτός δεν την απασχολούσε...Ήταν η κριτική που φοβόταν... ήταν ο φόβος του μόνιμου.."κάτι που να σημαίνει πράγματα για σένα" αυτό της είχε πει και σκεφτόταν πυρετωδώς τι θα μπορούσε να κάνει...

"Το βρήκα!!!" είπε ενθουσιασμένη λίγο πριν φτάσουν.
"Για να ακούσω..."
"Το Γιν και το Γιανγκ!"
"Μπα όχι πεταλουδίτσες, μελισσάκια, το όνομα του γιου σου και όλα αυτά που κάνουν οι περισσότερες???"
"Σίγουρα όχι πεταλουδίτσες και μελισσάκια. Όσο για το όνομα του Ορέστη, αυτό έχει χαραχτεί στην καρδιά μου από το πρώτο δευτερόλεπτο, το τατουάζ είναι περιττό..."
"Και γιατί το Γιν και το Γιανγκ???"
"Για να θυμάμαι το παιχνίδι όταν θα έχει τελειώσει....για να μην χάσω ποτέ ξανά το θάρρος μου...Μην φρικάρεις, δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά με μένα. Μου είπες κάτι που να έχει σημασία....για μένα πλέον σημασία έχει να μην ξαναχάσω τον εαυτό μου και το σύμβολο θα μου το θυμίζει όποτε πάω να το ξεχάσω...δεν σε πειράζει ε??"
"Επιλογή σου Μαρία...εσύ διαλέγεις, όχι εγώ....και που θα το κάνεις??"
"Κάπου που να μην φαίνεται φυσικά... ψηλά στην λεκάνη νομίζω..."
"Πονάει περισσότερο σε εκείνο το σημείο. Είσαι σίγουρη????"
"Όλοι πονάνε...έτσι δεν μου πες??? Σίγουρη!"
"Ωραία..."
"Να υποθέσω δεν θα μπεις μέσα να μου κρατάς το χέρι ε???"
"Μόνη σου μην τα ξαναλέμε....άσε που θα σε πάω και θα φύγω έχω μια δουλειά"
"Καλά δεν θες να το δεις????"
"Θα το δω το βράδυ...κερασμένο από μένα το τατουάζ. Θα συνεννοηθώ με τον Πάνο. Είναι φίλος μου και ελαφροχέρης. Αυτός έκανε και αυτό που έχω εγώ. Θα σε αφήσω σε καλά χέρια"
"Μας υποχρέωσες!" είπε θυμωμένη που δεν θα καθόταν τουλάχιστον από περιέργεια να δει το καινούριο της απόκτημα....

Πολλές ώρες μετά και ο πόνος είχε σβήσει εντελώς....Από τη στιγμή που έφυγε από το μαγαζί κάθε τρεις και λίγο ένιωθε την ανάγκη να το κοιτάξει να βεβαιωθεί ότι ήταν ακόμα εκεί.Στο σπίτι τριγυρνούσε με τα εσώρουχα και κάθε μια ώρα σταματούσε μπροστά στο καθρέφτη έβαζε κρέμα στο ερεθισμένο σημείο, το θαύμαζε λιγάκι και φτου και από την αρχή. Ανυπομονούσε να έρθεις ο Άρης να του το δείξει αλλά ο εγωισμός της δεν την άφηνε να του τηλεφωνήσει. Περίμενε έτσι σε αναμμένα κάρβουνα. Τη στιγμή που τον είδε στην πόρτα της η υπομονή της είχε σχεδόν χαθεί.
"Που είσαι μωρέ!!! Έλα να σου δείξω!!!"
"Όλα καλά?? Πόνεσες???"
"Λιγότερο από όσο περίμενα να πονέσω. Μόνο που το φιλαράκι σου αν και όντως ελαφροχέρης λίγο αλμπάνης μου φάνηκε....Δεν το τελείωσε, το μισό έκανε σήμερα...Μου είπε κάτι βλακείες να πάω τη Δευτέρα να το τελειώσει. Λέει ίσως να είμαι αλλεργική στο χρώμα... Μα καλά σε δόσεις κάνουν τα τατουάζ??? και όχι τίποτα άλλο, αλλά ξεκίνησε από το μισό που δεν είναι γεμάτο με χρώμα. Δηλαδή στην ουσία ένα σχεδόν ημικύκλιο με μια μαύρη βούλα έκανε. Σε μισή ώρα είχε τελειώσει.."
"Χαχαχα για να δω!!" είπε ο Άρης και σήκωσε τη φούστα της κατεβάζοντας λίγο το εσώρουχο. "Πολύ όμορφο είναι Μαρία.."είπε διφορούμενα τη στιγμή που το αντίκρισε
"Δεν το λες πολύ πειστικά, αλλά χέστηκα! Το λατρεύω και τη Δευτέρα που θα είναι ολόκληρο θα είναι ακόμα πιο όμορφο!"
"Μπα συνήθισε το έτσι, δεν νομίζω να αλλάξει τη Δευτέρα..."
"Γιατί???? Φυσικά και θα αλλάξει! Δευτέρα πρωί πρωί πριν τη δουλειά απέξω θα είμαι!!!"
"Δεν θα είσαι.."
"Βρε πείσμα.. Μα θα πάω σου λέω!"
"Όχι δεν θα πας.." είπε και άρχισε να ξεκουμπώνει το παντελόνι του. Η Μαρία τον κοίταξε απορημένη...Μόλις εκείνος κατέβασε το εσώρουχο έκπληκτη είδε το άλλο μισό του τατουάζ της ήδη χαραγμένο στη δική του λεκάνη...
"Γιατί το έκανες αυτό???" ρώτησε σοκαρισμένη
"Γιατί αυτό το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει ακόμα....γιατί αυτό το παιχνίδι το παίζουμε μαζί....γιατί ίσως και εγώ να θέλω να το θυμάμαι.... Όσο παίζουμε θα έχουμε μόνο το μισό....Εγώ είπα του Πάνου να σου κάνει μόνο το μισό...Όταν τελειώσουμε αποφασίζεις αν θες να χτυπήσεις και το άλλο μισό....Αλλά μόνο τότε, προς το παρόν είναι υπόθεση και των δύο μας..."
"Άρη.."
"Μην πεις τίποτα μπορείς να μην πεις τίποτα???" είπε και την τράβηξε κοντά του.

Και εκεί μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο πάνω στο λευκό σεντόνι δύο γυμνά σώματα αγκαλιασμένα ...δυο κορμιά χαραγμένα από τον χρόνο και από τον πόνο...Και το φεγγάρι να μπαίνει μέσα από το παράθυρο και να φωτίζει τα ιδρωμένα σώματα παίζοντας μαζί τους παιχνίδια...Και το καλό να συναντάει επιτέλους το κακό και να γιορτάζουν το αντάμωμα....το Γιν να ξαναβρίσκει το άλλο μισό του το Γιανγκ και το σύμπαν να γίνεται και πάλι ολοστρόγγυλο.... να μπαίνει και πάλι σε ορθή τροχιά....

για τη συνέχεια πατήστε εδώ