Η σχέση μου και η αλληλεπίδραση μου με τους ανθρώπους ανέκαθεν υπήρξε ο κεντρικός άξονας της σκέψης μου. Λατρεύω να παρατηρώ το είδος μας που καταφέρνει πάντοτε να με εκπλήσσει και να με διδάσκει. Ο ερχομός του παιδιού μου υπήρξε μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη έκπληξη που μου επιφύλαξε αυτή η άτυπη μελέτη. Το να βιώνω από πρώτο χέρι πως ένας άνθρωπος γεννιέται χωρίς βιώματα και πως μέσα από καταστάσεις με μια μικρή δόση μαγείας του τυχαίου εξελίσσεται μέρα τη μέρα ήταν ότι πιο καθηλωτικό έχω ζήσει. Και το λέω αυτό προσπαθώντας όσο μπορώ να διαχωρίσω τον συναισθηματικό παράγοντα. Ακόμα και τώρα πέντε χρόνια μετά ο γιος μου με κάνει ώρες ώρες να τραβιέμαι σε μια γωνία και να τον παρατηρώ με θαυμασμό να χαράζει τα δικά του μονοπάτια με το μοναδικό τρόπο που καθένας μας κάνει. Κάποια στοιχεία του με ανησυχούν...άλλα με κάνουν να νιώθω περήφανη και άλλα μια μικρή ενοχή για το κατά πόσο ευθύνομαι εγώ. Τελευταία έπεσα όμως σε μια ανάλυση της θεωρίας του Χάους και απενοχοποιήθηκα σε μεγάλο βαθμό. Δεν θα αναλύσω την θεωρία αυτή ίσως γιατί ακόμα δεν την κατέχω στον επιθυμητό βαθμό αλλά θα γράψω τι κράτησα. Ο άνθρωπος είχε τόση ανάγκη να ελέγχει τα πάντα που ακόμα και το ανεξέλεγκτο θέλησε να το χωρέσει μέσα σε μια φόρμα. Επειδή όμως όσο εγωιστής και αν είναι δεν άντεξε να κλειδώσει την ελπίδα της αλλαγής σε μια προβλέψιμη κατάσταση το βάφτισε ελεγχόμενη αταξία! Φυσάω τον καπνό από το τσιγάρο μου και που θα πάει ο καπνός είναι αδύνατο να προβλεφθεί και αυτό λέει αντιπροσωπεύει την θεωρία του χάους. Και η παραμικρή αλλαγή των αρχικών συνθηκών αλλάζει την πορεία του καπνού...της ζωής μου....της ζωής όλων μας. Ακόμα και η μη πράξη μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή.Τόσοι παράγοντες λοιπόν που θα έπρεπε να είμαι ή τρελή ή πολύ εγωίστρια για να πιστέψω ότι μπορώ να χειραγωγήσω ή έστω να "προστατέψω" το μέλλον του παιδιού μου. Εγώ απλά μαζί με τον μπαμπά του είμαστε οι κεντρικοί "ελκυστές" που αλλάζουμε κατά καιρούς ροή σε εκείνον δεν είμαστε όμως ευτυχώς και οι μόνοι! Αγκαλιάζω λοιπόν το γεγονός αυτό και χωρίς φόβο ή ενοχή συνεχίζω να κάνω ότι νιώθω σωστό περιμένοντας τη φύση να κάνει την υπόλοιπη δουλειά.
Στο παρελθόν έχω μαλώσει άπειρες φορές τον εαυτό μου για την παρόρμηση που με χαρακτηρίζει. Λες και πριν μελετήσω τη θεωρία του χάους την προκαλούσα ασυνείδητα αποδεχόμενη όλους τους ελκυστές που μου τύχαιναν στη ζωή μου ίσως γιατί αυτό το απρόβλεπτο είναι εκείνο που πάντοτε με γοήτευε περισσότερο από όλα. Κάποιες παρορμήσεις μου με πλήγωσαν....άλλες με έκαναν να βαρεθώ...άλλες με έκαναν ευτυχισμένη αλλά όλες ανεξαιρέτως με δίδαξαν. Όχι λοιπόν και τόσο άσχημα τι λέτε? Γιατί ναι εγώ που το κεφάλι μου βράζει τις περισσότερες ώρες από τις σκέψεις όταν πρόκειται για αποφάσεις και μάλιστα κομβικές γίνομαι αυθόρμητη και διαισθητική και βουτάω χωρίς πολλή σκέψη.
Πρόσφατα λοιπόν βρέθηκα μπροστά σε μια τέτοια απόφαση, έναν καινούριο ελκυστή που δεν τον επιδίωξα και κλασσικά λειτούργησα για ακόμα μια φορά τελείως διαισθητικά...προτιμώ το διαισθητικά από το συναισθηματικά με κάνει λιγότερο ευάλωτη η επιλογή αυτής της λέξης. Δυο μικρά καφετιά ματάκια με κοίταξαν νυσταγμένα μέσα από ένα φελιζόλ αντιδραστηρίων και χωρίς να το αναλύσω να το μελετήσω ήξερα από το πρώτο δευτερόλεπτο πως αυτά τα ματάκια ήθελα να με κοιτάζουν για πολύ καιρό.
Ένα κοπροσκυλάκι ήταν που είχε την ατυχία να γεννηθεί σε λάθος τόπο χρόνο με λάθος ίσως φύλο και που κάποιοι χωρίς μάλλον και εκείνοι να το σκεφτούν το παράτησαν στο έλεος του τυχαίου έξω από το νοσοκομείο που δουλεύω. Δεν θα τους αφορίσω για την πράξη τους, έχω σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να κρίνω ένα αποτέλεσμα χωρίς να γνωρίζω τι το προκάλεσε. Αν δεν είχα βάρδια εκείνη την μέρα.... μπορεί και να μην διασταυρωνόμασταν ποτέ. Είχα όμως και παρά τις διαδικαστικές δυσκολίες, με το πείσμα που συνοδεύει σχεδόν πάντα τον αυθορμητισμό μου κατάφερα εδώ και ένα μήνα να την έχω σπίτι και να βλέπω αυτά τα καφέ ματάκια να με κοιτάζουν με προσμονή, με περιέργεια, καμία φορά και με απογοήτευση. Γιατί θηλυκή είχε την ατυχία να γεννηθεί η σκυλίτσα αυτή και λέω ατυχία γιατί όλα τα θηλυκά πάνω στο πλανήτη σηκώνουν στις πλάτες τους το βάρος της πολυσυνθετικότητας που τα χαρακτηρίζει.
Η οικογένεια απόκτησε λοιπόν ακόμα ένα μέλος και μόλις τώρα ένα μήνα μετά που κάποια πράγματα μπαίνουν σε ρυθμό βρήκα τον χρόνο να γράψω γι αυτή τη αλλαγή. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την καθημερινότητα αυτής της συνύπαρξης. Όσοι με ξέρετε και από άλλα ηλεκτρονικά λημέρια τις περιπέτειες μας αυτές τις διαβάζετε εκεί. Ο λόγος αυτής της ανάρτησης άλλωστε άλλος είναι.
Χτες καθόμασταν οι δύο μας στο μπαλκόνι και ρεμβάζαμε, προσπαθώντας να δροσιστούμε με όποιο δυνατό τρόπο. Βρεγμένα πατουσάκια σε όλη τη βεράντα και ένα μπολ καρπούζι συμπληρώνουν την εικόνα αυτή. Ξαφνικά ένα μυρμηγκάκι εμφανίζεται, ξέρετε από εκείνα τα μεγάλα τα μαύρα. Εκείνη μόλις το αντιλαμβάνεται τρέχει προς το μέρος του. "Μη" φωνάζω εγώ αντανακλαστικά και μετά σωπαίνω και αφήνω το τυχαίο να λειτουργήσει. Ποια είμαι εγώ που θα εμποδίσω τον ελκυστή της. Για μισή ώρα το μυρμήγκι προσπαθεί να ξεφύγει από το ανελέητο παιχνίδι της τρομοκρατημένο και εκείνη παρά τον τεράστιο σε σχέση με εκείνο όγκο της είναι ενθουσιασμένη. Το σκουντάει με το πατουσάκι χωρίς να το πατάει. Το πιάνει με το στόμα χωρίς να το πληγώνει. Το κυνηγάει χωρίς να το παρασέρνει με τον άγαρμπο τρόπο της ηλικίας της .Και αφού αλληλεπιδρούν για μισή και βάλε ώρα με μένα να κοιτάζω έκπληκτη, το αφήνει να συνεχίσει τη ζωή του. Ο Δαβίδ και ο Γολιάθ σε πριβέ προβολή στο μπαλκόνι μου σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι ψυχολογικά θα έχει το μυρμηγκάκι στο μέλλον. Εκείνη κουρασμένη από το παιχνίδι έρχεται και κάθεται στα πόδια μου και αρχίζει να με γλύφει ώσπου αποκοιμιέται. Κρίμα που δεν ήταν παρόν ο Δημήτρης να το δει όλο αυτό. Να του δώσει αυτό το δύο μηνών κοπροσκυλάκι με τα ζωώδη ένστικτα του ένα μεγάλο μάθημα για τη ζωή. Εγώ πάντως αν και φουσκωμένη από το καρπουζάκι το μάθημα μου το πήρα! Όσο μυρμήγκι και αν νιώθω κάποιες φορές μπορεί "αυτός" (αυτά...) που παίζει μαζί μου απλά να είναι ένα ευτυχισμένο κοπροσκυλάκι που στο τέλος θα με αφήσει να συνεχίσω τη ζωή μου πιο ευγνώμων ίσως και πιο συνειδητοποιημένη. Που ξέρετε μπορεί καταβάθος και το μικρό αυτό έντομο να το διασκέδασε λιγάκι το παιχνίδι αυτό.
Πλέον ένας καινούριος ορίζοντας ανοίγεται μπροστά μου. Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο στη ως τώρα ζωή μου τα ζώα δεν είχαν εισέλθει. Αυτό το κοπροσκυλάκι είναι το πρώτο και αν και γονιδιακά εγώ θεωρούμαι πιο προικισμένη από εκείνο, μέχρι στιγμής εγώ περιορίζομαι να το μαθαίνω απλά πράγματα όπως που να κάνει τα τσίσα του,ενώ εκείνο κατάφερε να με μάθει κάτι πολυπλοκότερο και χωρίς να έχει καν την πρόθεση να με διδάξει! Αρχίζω σιγά σιγά να κατανοώ τα βαθιά δεσίματα (αλλά και τις υπερβολές που τα συνοδεύουν) που φίλοι έχουν με τα ζώα τους και βλέπω πράγματα μέσα από ένα νέο πρίσμα τι κι αν η σχέση μας μετράει μόλις 20 μέρες ζωής...
Όπως καταλάβατε αυτή η ανάρτηση είναι μόνο μια αρχή. Φαντάζομαι θα υπάρξουν και άλλες γιατί οι παράγοντες που με εμπνέουν να πιάνω το πληκτρολόγιο αυξάνονται και πληθύνονται. Πάλι ο ύπνος την πήρε πάνω στο πόδι μου και τώρα που γράφω. Δεν με ενόχλησε καθόλου τόση ώρα λες και καταλαβαίνει πως για μένα το γράψιμο είναι κάτι σημαντικότερο από τις δουλειές του σπιτιού. Γυναίκα σας λέω με νιώθει κομματάκι περισσότερο από όσο με νιώθουν τα αρσενικά δίποδα του σπιτιού, που όποτε πιάνω πληκτρολόγιο σεληνιάζονται! Πάω να την ταΐσω και να παίξω λιγάκι μαζί της πριν πάω στη δουλειά ...
Hacuna Matata everybody!
υγ: Μ αρεσει που σας υποσχέθηκα δημιουργική ανάρτηση χαχαχα αλλά η μικρή προς το παρόν σε συνδυασμό με τον καύσωνα με έχουν μετατρέψει σε ένα τεράστιο "τεμπελόσκυλο" ;)
Πολύ όμορφο... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή