Το παιχνίδι κεφάλαιο 17

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σεπτέμβριος 2014

Δυο μήνες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχε δει η Μαρία τον Άρη  και ο χρόνος δυσκολευόταν ακόμα να κάνει την απουσία του υποφερτή. Το υπόλοιπο καλοκαίρι σαν νερό είχε κυλήσει.... Ο Ορέστης μόλις την είχε αντικρίσει αμέσως είχε παρατηρήσει την αλλαγή της. "Μαμά ή μου έλειψες πολύ ή άλλαξες όσο έλειπα" της είχε πει και την είχε αγκαλιάσει σφιχτά.

Ο Μανώλης όταν του είχε εξιστορήσει τα τελευταία γεγονότα, δεν είχε συμφωνήσει με τις επιλογές της αρχικά. Όταν όμως είδε πόσο ήρεμη ήταν, δεν θέλησε να της χαλάσει αυτή την ηρεμία. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, την έβλεπε ευτυχισμένη και ας της έλλειπε ο Άρης. Και για τον Μανώλη μόνο αυτό είχε σημασία, να είναι εκείνη καλά.

Το τσιγάρο το είχε κόψει πλέον οριστικά, δεν επέτρεψε στον εαυτό της ακόμα και τις πρώτες μέρες μετά τον χωρισμό τους να ξανακυλήσει σε παλιές κακές συνήθειες. Η καινούρια Μαρία επέλεγε και σκόπευε να επιλέγει συνετά στο μέλλον. Ούτε και το τατουάζ πήγε να ολοκληρώσει. Μισή ήταν σε αυτό το παιχνίδι, μισή θα παρέμενε και η ανάμνηση του. "Υπόθεση και των δύο μας" της είχε πει και έτσι ήθελε να το θυμάται.

Κοίταξε μέσα από την τζαμαρία της ωραίας Κρήτης τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου να πέφτουν και αναρωτήθηκε που να ήταν άραγε ο Άρης εκείνη τη στιγμή. Συχνά το αναρωτιόταν...Σηκώθηκε αργά από το τραπέζι αφήνοντας τον Μανώλη και τον Ορέστη  να παίζουν τάβλι και πήγε πίσω από τον πάγκο να πλύνει κανένα ποτήρι.  Μια βροχούλα άρχισε να πέφτει και ο ουρανός σκοτείνιασε. Στη μύτη της ήδη η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος είχε φτάσει.Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε το σχολαστικό πλύσιμο..

"Καλησπέρα..Με λένε Άρη. Είμαι σαράντα χρονών, δικηγόρος, εγωιστής όσο δεν παίρνει,...πρώην καπνιστής σε φάση απεξάρτησης, λατρεύω την ποίηση του Καββαδία και το ελεύθερο camping και προσπαθώ να αναρρώσω από την χειρότερη χυλόπιτα που έφαγα στη ζωή μου. Θα ήθελα να βγούμε κάνα βράδυ...Ραντεβού, ξέρεις να γνωριστούμε"

Η Μαρία με τα μάτια γουρλωμένα τον κοίταξε μέσα στην βρεγμένη του καμπαρντίνα να στέκεται χαμογελαστός έξω από τον πάγκο. Σκούπισε τα χέρια της από τις σαπουνάδες και έκανε μια χειραψία μαζί του.

"Καλησπέρα Άρη. Είμαι η Μαρία, 37 χρονών, χωρισμένη με έναν γιο, πρώην καπνίστρια σε φάση απεξάρτησης, λατρεύω οτιδήποτε σκουριασμένο και μεταχειρισμένο καθώς επίσης και το μυτζιθροπιτάκια με μέλι. Σιχαίνομαι τα τσιμπήματα από τα κουνούπια και μου λείπει απίστευτα ο πιο τρελός μου φίλος. Χάρηκα για την γνωριμία!" είπε και ένα χαμόγελο της ξέφυγε

"Θα μου δώσεις το τηλέφωνο σου να σε πάρω κάποια στιγμή?" συνέχισε εκείνος και εκείνη πήρε το στυλό πάνω από το πάγκο και του το έγραψε πάνω στο χέρι του. Χαρίζοντας της ακόμα ένα από εκείνα τα ακαταμάχητα χαμόγελα του βγήκε σχεδόν χορεύοντας από το μαγαζί.

"Μαμά τον ήξερες τον κύριο???"
"Όχι αγάπη μου τώρα τον γνώρισα"
"Μαμά νομίζω πως μόλις σου έκαναν καμάκι!"
"Χαχαχα λες ε????" είπε και άρχισε να γελάει δυνατά μαζί με τον γιο της

ΤΕΛΟΣ



Η ιστορία του Άρη και της Μαρίας είναι μια φανταστική ιστορία που γράφτηκε εκτός προγράμματος. Σε αντίθεση με άλλες ιστορίες που έχω γράψει κατακαιρούς αυτή την ξεκίνησα χωρίς και η ίδια να ξέρω πως θα εξελιχθεί. Μέχρι και το τέταρτο κεφάλαιο δεν είχα αποφασίσει καν τον τίτλο. "Μα καλά πως τα σκέφτεσαι όλα αυτά???" με ρώτησε κάποιος στην πορεία και η απάντηση που του έδωσα με φόβο να ακουστώ εντελώς τρελή ήταν πως δεν τα σκέφτομαι, φωνές τα ψιθυρίζουν στο μυαλό μου... Όσο την έγραφα η διάθεση των ηρώων όλο και περισσότερο με επηρέαζε...υπήρχαν στιγμές που ακόμα και μακρυά από τον υπολογιστή η παρουσία τους ήταν τόσο έντονη που καταντούσε ενοχλητικό.  Το μόνο όριο που μου είχα βάλει εξαρχής ήταν να την τελειώσω πριν φύγω διακοπές....Ειλικρινά δεν είχα το κουράγιο να τους σέρνω και αυτούς μαζί μου. Από τα στατιστικά του μπλόγκ βλέπω πως πολλοί την διαβάσατε την ιστορία και αν και κάποιους σας γνωρίζω τους περισσότερους δεν σας ξέρω καν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους σας γνωστούς και αγνώστους που μου κάνατε παρέα σε αυτή την καλοκαιρινή περιπέτεια. Ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ για τα σχόλια που αφήσατε κατακαιρούς....για μένα όχι από ανασφάλεια, ούτε από ματαιοδοξία, ένα γλυκό ειλικρινές σχόλιο, πάντα σημαίνει πολλά. Πριν κάποιες μέρες σε ένα φόρουμ που κατακαιρούς ανεβάζω κείμενα κάποιος εντελώς άγνωστος με αποκάλεσε "συγγραφέα" και για το υπόλοιπο της ημέρας εκείνης τα πόδια μου έτρεμαν από συγκίνηση. Όχι δεν την ψώνισα. Όσοι με ξέρετε προσωπικά ξέρετε πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο....Δεν ξέρω αν είμαι συγγραφέας.... πιο μικρή δήλωνα απλά πολυλογού και ακόμα και τώρα αυτό πιστεύω για μένα. Δεν νομίζω να βρω το θάρρος να αυτοαποκαλεστώ ποτέ έτσι. Για μένα η λέξη είναι ιερή και νιώθω τόσο μα τόσο λίγη μπροστά της. Το να μου την χαρίζει σαν τίτλο όμως έτσι γενναιόδωρα ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει και δεν επηρεάζεται από την όποια προσωπική σχέση, δεν μπορεί παρά να με κάνει να πιστεύω πως ίσως λέω ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορώ να την χρησιμοποιώ και η ίδια. Τα προτερήματα και τα ελαττώματα του γραπτού μου λόγου τα γνωρίζω. Έχω πλήρη επίγνωση πως ότι γράφω απευθύνεται σε γυναίκες , πως ο λόγος μου είναι φορές πολύ απλοϊκός (με λαθάκια γραμματικά που μου ξεφεύγουν από την παρόρμηση) , πως οι ιστορίες μου είναι ανθρωποκεντρικές και πως με μια αμεσότητα που δεν ταιριάζει πάντα στο γραπτό λόγο σας κάνω να ταυτίζεστε με τους ήρωες. Θα θελα να μπορούσα να γράφω πιο σύνθετα, αλλά με έκπληξη διαπιστώνω πως όσο μεγαλώνω αντί να γίνομαι πιο περίπλοκη γίνομαι πιο απλή. Λες και ο χρόνος "κουμπώνει" στη θέση τους ένα ένα τα μυστήρια της ζωής και με κάνει να τα βλέπω όλα πιο καθαρά. Με αυτή λοιπόν την απλή....μικρή....ανθρώπινη... ιστοριούλα σας εύχομαι καλό καλοκαίρι και ετοιμάζω βαλίτσες για παραλίες και  αμμουδιές, ήρεμη πως η Μαρία και ο Άρης είπαν ότι είχαν να πουν. Που ξέρετε ίσως εκεί που θα πάω διακοπές να συναντήσω τους επόμενους ήρωες μου ;)

Την νουβέλα αυτή την αφιερώνω με πολλή αγάπη στην μεγάλη μου αδελφή Ελένη...έτσι απλά γιατί η ζωή προχωράει μπροστά, μόνο μπροστά!!!

Αν σας άρεσε η ιστόρια μπορείτε να διαβάσετε και τις άλλες δύο
"Στο παραλίγο" πατήστε εδώ 
"XL story" πατήστε εδώ