Το παιχνίδι κεφάλαιο 8

ΠΡΩΤΟΣ ΓΥΡΟΣ

Όλο το πρωί η Μαρία στη δουλειά, αδυνατούσε να συγκεντρωθεί σε όλα αυτά που έπρεπε να κάνει. Ο δεύτερος καφές έδιωξε λιγάκι την νύστα της, αλλά το βασικό πρόβλημα της δεν ήταν η κούραση του σώματος της, αλλά του μυαλού της, που ώρες ολόκληρες προσπαθούσε να σκεφτεί ποια θα ήταν η πρόκληση που θα έβαζε στον Άρη. Το μεσημεράκι παραιτήθηκε της προσπάθειας και τηλεφώνησε στον Ορέστη. Η φωνούλα του άλλαξε λιγάκι τη διάθεση της και ο ενθουσιασμός του για τους καινούργιους φίλους που είχε κάνει, την έκανε να νοσταλγήσει τότε που ήταν παιδί και τα παιχνίδια που έπαιζε ήταν τόσο ακίνδυνα και τόσο διασκεδαστικά.

"Μαρία πάω να πάρω μεσημεριανό και τσιγάρα. Θες τίποτα απ έξω?" την ρώτησε η Ελένη και με ένα νόημα της έδειξε πως δεν ήθελε. Η αλήθεια ήταν πως ένα τσιγάρο το ήθελε σαν τρελή, αλλά από τότε που είχε φύγει ο Ορέστης το είχε παρακάνει και ένιωθε πολύ άσχημα που δεν τηρούσε την υπόσχεση της στο γιο της. Πως θα τον μάθαινε να είναι ειλικρινής, όταν η ίδια δεν ήταν?  Και όλο αυτό με τον Άρη δεν την βοηθούσε καθόλου να κρατηθεί μακρυά από το ρημάδι το τσιγάρο... Αν εκείνος δεν κάπνιζε ίσως να ήταν ευκολότερο. "Αν εκείνος δεν κάπνιζε.." ξαναείπε δυνατά και άρχισε να γελάει χαρούμενη που επιτέλους είχε βρει την πρώτη της πρόκληση.

"Δεν μιλάς σοβαρά?" της είπε την στιγμή που του ανακοίνωνε την πρόκληση της
"Ω ναι μιλάω πολύ σοβαρά. Δύο εβδομάδες χωρίς τσιγάρο."
"Και πως είσαι τόσο σίγουρη πως δεν θα καπνίσω κρυφά?"
"Είμαι 100% σίγουρη, γιατί έτσι θα έχεις κερδίσει κλέβοντας και εγωισμός σου δεν θα σου επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο"
"Αυτό είναι βασανιστήριο ρε Μαρία, δεν είναι πρόκληση"
"Μια χαρά πρόκληση είναι, γιατί πρώτον ακόμα και αν χάσω στο παιχνίδι σου, θα έχω κερδίσει δύο εβδομάδες άκαπνη και δεύτερον γιατί όντας μακρυά από το τσιγάρο η έλλειψη νικοτίνης θα σε αποπροσανατολίσει και θα είναι υπέρ μου αυτό, που ούτοσιάλλως είμαι σε φάση απεξάρτησης!" είπε ικανοποιημένη με την συλλογιστική της.
"Παίζεις βρώμικα να ξέρεις.. πολύ βρώμικα και μόλις έχασες και τη τελευταία ελπίδα που είχες να σε λυπηθώ"
"Χα χα λοιπόν από τώρα ξεκινάει η πρόκληση. Μπορείς να πετάξεις το πακέτο σου στον σκουπιδοτενεκέ..." Απρόθυμα ο Άρης σηκώθηκε  και πέταξε το ανοιγμένο του πακέτο στον σκουπιδοτενεκέ. Γυναίκες, σκέφτηκε, ύπουλα πλάσματα. Πάντα χτυπάνε κάτω από τη ζώνη εκεί που δεν το περιμένεις.
"Ωραία το πέταξα. Πήγαινε άλλαξε τώρα γιατί η δική μου πρόκληση δεν παίζεται μέσα στο σπίτι και επειδή είμαι καλός άνθρωπος, βάλε κάτι πιο τολμηρό από αυτό που φοράς, αν θες να έχεις μια πιθανότητα να κερδίσεις...Είδες? Εσύ με μαχαιρώνεις πισώπλατα και εγώ σε βοηθάω"
"Νόμιζα οι προκλήσεις δεν θα αφορούσαν το σεξ...."
"Φυσικά και δεν θα αφορούν το σεξ. Άντε μην καθυστερείς πήγαινε άλλαξε". Προβληματισμένη σηκώθηκε και πήγε να αλλάξει. Τι σκατά είχε βάλει ο τρελός στο μυαλό του? Ευτυχώς σχολώντας είχε σταματήσει και είχε ψωνίσει ένα καινούριο φόρεμα. Το έβγαλε από την σακούλα, έκοψε την ετικέτα και το φόρεσε. Τολμηρό δεν ήταν, αλλά δεν ήταν και αδιάφορο. Κοίταξε το είδωλο της και χάρηκε που το είχε αγοράσει τελικά. Το έντονο κίτρινο χρώμα του έκανε φοβερή αντίθεση με τα σκούρα μαλλιά της και το δέσιμο πίσω από το λαιμό πάντα την κολάκευε απίστευτα. Φόρεσε ένα ζευγάρι κόκκινες πλατφόρμες και προσπάθησε να συνηθίσει το καινούριο ύψος της. "τολμηρή" δεν είχε πει? Έβγαλε από το τσαντάκι με τα καλλυντικά της ένα κόκκινο κραγιόν και το άπλωσε στα χείλι της. Μπορεί το ρούχο να μην ήταν αποκαλυπτικό αλλά οι άντρες πάντα κάτι πάθαιναν με τα κόκκινα χείλια και της Μαρίας της πήγαινε τόσο πολύ γιατί το δέρμα της ήταν άσπρο. Ο Χρήστος λάτρευε το κόκκινο κραγιόν της. Το κόκκινο κραγιόν και το κόκκινο φόρεμα, σκέφτηκε μελαγχολικά. Κοίταξε το είδωλό της και αναμνήσεις άρχισαν να την κατακλύζουν. Με το χέρι της να τρέμει έσβησε το κοκκινάδι από το στόμα της. Χτένισε τα μαλλιά της, έβαλε άρωμα και έριξε το κραγιόν στην μισάνοιχτη τσάντα της.

"Κάποιος πρέπει άμεσα να σου εξηγήσει τον ορισμό του τολμηρού" ειρωνεύτηκε ο Άρης όταν την είδε.
"Σκάσε και πάμε" είπε εκείνη και κλείδωσε την πόρτα.

Λίγη ώρα αργότερα βρισκόντουσαν μέσα σε ένα πολυσύχναστο μπαράκι στα Εξάρχεια παραγγέλνονταν το πρώτο τους ποτό.

"Και θες να μου πεις πως βασανίζεσαι λιγότερο από μένα αυτή τη στιγμή που δεν μπορούμε να καπνίσουμε???"
"Σίγουρα λιγότερο από εσένα.."
"Καλά.... για να δούμε αν θα το έχεις ανάγκη, όταν θα ακούσεις τι θέλω να κάνεις"
"Άντε πες το επιτέλους!" Ο Άρης άφησε το ποτήρι του πάνω στον πάγκο και γύρισε να κοιτάξει τους θαμώνες του μαγαζιού. Για αρκετή ώρα το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάζει τριγύρω του χωρίς να μιλάει καθόλου και η υπομονή της Μαρίας είχε αρχίσει ήδη να εξανεμίζεται. Ξαφνικά ένα δαιμόνιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλι του και ξαναέστρεψε την προσοχή του σε εκείνη.
"Λοιπόν, τρίτο τραπέζι δεξιά από την πόρτα, είναι μια παρέα. Τον τύπο με το μαύρο μπλουζάκι τον βλέπεις???? Έχεις μισή ώρα να πάρεις το τηλέφωνο του." είπε και γέλασε. Η Μαρία γύρισε όλο περιέργεια να δει για ποιόν μιλούσε και όταν τον εντόπισε πάγωσε ολόκληρη .
"Άρη θα με κλείσουν μέσα! Αυτός που λες είναι οριακά ενήλικος..."
"Και???"
"Τι και παιδάκι μου? Μιλάμε για αδίκημα!"
"Υπερβολές.. πάνω από 18 είναι. Απλά είναι λίγο πάνω από 18"
"Και τι θες να πάω να του την πέσω έτσι εν ψυχρώ???"
"Δικό σου πρόβλημα πως θα τα καταφέρεις. Εγώ θέλω μέσα στην επόμενη μισή ώρα το τηλέφωνο του..Και αν αμφιβάλλεις ότι έχω κάνει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν, σου επιτρέπω να διαλέξεις μια γυναίκα, να πάρω και εγώ το νούμερο της "
"Είσαι ανώμαλος, το ξέρεις???"
"Και πάνω που μου είχαν λείψει οι βρισιές σου..." Η Μαρία ξαναγύρισε και κοίταξε ακόμα μια φορά τον νεαρό. Δεν είχε καμία ελπίδα.... Ένα παλικαράκι ήταν που έπινε μπύρες με τους φίλους του. Ένα κανονικό παλικαράκι όπως θα ήταν σε λίγα χρόνια ο Ορέστη. Ξαφνικά ένιωσε γριά...πολύ γριά. Πως θα έπειθε αυτό το παιδί να της δώσει το τηλέφωνο του? Έπρεπε να σκεφτεί και έπρεπε να το κάνει γρήγορα, ο χρόνος περνούσε. Έκανε νόημα στο μπάρμαν να της φέρει ένα σφηνάκι και αφού το κατέβασε στα γρήγορα, σηκώθηκε από το σκαμπό που καθόταν και ίσιωσε το φόρεμα της. Έριξε μια ματιά όλο μίσος στον Άρη και με τα χέρια της να τρέμουν πλησίασε το ανυποψίαστο νεαρό. Μόλις έφτασε μπροστά στο τραπέζι, όλη η παρέα γύρισε και την κοίταξε με απορία.
"Μπορώ να σου μιλήσω λίγο" είπε στο αγόρι που την κοιτούσε αποσβολωμένο όταν αντιλήφθηκε πως σε εκείνον αναφερόταν. Αφού κοίταξε τους φίλους του σηκώθηκε και πήγαν λίγο πιο πέρα.
"Σας γνωρίζω??" είπε το αγόρι και ο πληθυντικός ευγενείας την έκανε να παραλύσει εντελώς....
"Όχι,αλλά θέλω να σου ζητήσω μια χάρη χωρίς να με περάσεις για τρελή..."
"Σας ακούω?"
"Αχ μίλα μου στον ενικό, γιατί όσο μου μιλάς στον πληθυντικό, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να σου πω αυτό που θέλω" Το αγόρι την κοίταξε ακόμα πιο επιφυλακτικά, αλλά ένευσε σαν να της έλεγε να συνεχίσει.
"Λοιπόν σήμερα είναι η ευκαιρία σου να κάνεις μια καλή πράξη. Θέλω να μου δώσεις το τηλέφωνο σου και σου υπόσχομαι να μην το χρησιμοποιήσω ποτέ!" είπε και τη στιγμή που το ξεστόμισε ήξερε πόσο ηλίθια πρέπει να είχε ακουστεί.
"Συγνώμη αλλά έχω κοπέλα και δεν νομίζεται...νομίζεις πως έχουμε μια κάποια διαφορά ηλικίας?" Χριστέ μου, σκέφτηκε η Μαρία, ας άνοιγε η γη αυτή τη στιγμή να με καταπιεί.
"Αχ πως να σου εξηγήσω...δεν είναι αυτό που φαίνεται, μην με παρεξηγείς. Με τρόπο κοίτα τον τύπο που κάθεται στην άκρη του μπαρ μόνος του. Ας πούμε πως έχουμε βάλει ένα στοίχημα να πάρω το νούμερο σου και πως αν δεν μου το δώσεις θα χάσω....και το ξέρω πως σίγουρα ακούγομαι πιο χαζή από ποτέ, αλλά έχει μεγάλη σημασία να μην χάσω...."
"Συγνώμη και πάλι, για να καταλάβω, ο κύριος που σε συνοδεύει σε έβαλε να ζητήσεις το νούμερο μου??? Καλά τόσο σίγουρος είναι για τον εαυτό του? και αν εγώ στο έδινα και εσύ το χρησιμοποιούσες δεν θα τον ενοχλούσε??? Δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά ο συνοδός σου μου φαίνεται μεγάλος μαλάκας!"
"Δίκιο έχεις σε όλα..." είπε η Μαρία παραιτημένη πλέον από την προσπάθεια. Το να το ακούει από έναν τρίτο πόσο γελοία ήταν η κατάσταση στην οποία είχε μπλεχτεί, την έκανε να το συνειδητοποιεί και η ίδια.
"Και πάλι συγνώμη" είπε η Μαρία και έκανε να φύγει, όταν το αγόρι την έπιασε από το χέρι. 
"Δώσε μου δύο λεπτά και θα του δώσουμε μαζί ένα μάθημα" είπε το αγόρι και πήγε κοντά στην παρέα του. Αφού είπε κάτι στους φίλους του γύρισε πίσω στην Μαρία και την έπιασε από το χέρι τραβώντας την μαλακά προς το μέρος του Άρη. Όταν έφτασαν μπροστά του εκείνος έκπληκτος κοιτούσε μια εκείνη, μια το παλικάρι, προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε. Χωρίς να πει τίποτα το αγόρι πήρε από την σερβιτόρα ένα στυλό και πιάνοντας το χέρι του Άρη έγραψε με μεγάλα γράμματα ένα αριθμό τηλεφώνου και δίπλα πρόσθεσε "Γιώργος". Έδωσε το στυλό πίσω στην σερβιτόρα, φίλησε γλυκά το μάγουλο της Μαρίας και κλείνοντας το μάτι στον Άρη πήρε την Μαρία και πάλι από το χέρι και την έβγαλε έξω από το μαγαζί. Καβάλησε το μηχανάκι του που ήταν παρκαρισμένο ακριβώς απέξω και άπλωσε το χέρι του στην Μαρία για να την βοηθήσει να ανέβει. Εκείνη μουδιασμένη με όλα όσα είχαν συμβεί τα τελευταία λεπτά κοίταξε τον Άρη που μέσα από την τζαμαρία μαρμαρωμένος παρακολουθούσε την σκηνή, και με ένα τεράστιο χαμόγελο να σχηματίζεται αργά αργά στο πρόσωπο της, καβάλησε το μηχανάκι και χάθηκε στην νύχτα. 

"Σίγουρα δεν θες να σε πάω σπίτι σου?"
"Σίγουρα. Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ για όλα και αν και εύχομαι ο γιος μου να μην φεύγει αύριο μεθαύριο από τα μπαρ με άγνωστες σαραντάρες. Να ξέρεις πως έκανες μια πολύ καλή πράξη σήμερα"
"Μαρία?? Μαρία δεν είπαμε?"
"Ναι Μαρία.."
"Πρόσεχε! Δεν μου φαίνεται και πολύ νορμάλ ο τύπος που έχεις μπλέξει..."
"Θα προσέχω και πάλι σε ευχαριστώ Γιώργο μου. Μακάρι να μπορούσα με κάποιο τρόπο να στο ανταποδώσω.."
"Μην το σκέφτεσαι καν. Καλή τύχη" είπε και καβάλησε το μηχανάκι του.

Για λίγα λεπτά η Μαρία στάθηκε στο πεζοδρόμιο κοιτάζοντας το μηχανάκι να χάνεται. Πόσο καλά ένιωθε αυτή τη στιγμή. Λες και είχε φτερά και μπορούσε να πετάξει. Προσπαθούσε να θυμηθεί το ύφος του Άρη τη στιγμή που ο Γιώργος έγραφε στο χέρι του το τηλέφωνο και η ικανοποίηση που έπαιρνε ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Με σχεδόν χορευτικά βήματα μπήκε μέσα στο μαγαζί του Μανώλη.

"Καλησπέρα" είπε μελωδικά μόλις πλησίασε ο Μανώλης
"Συγνώμη εκτός από τσούλα έγινες και τεκνατζού??? Ποιο ήταν το βρέφος που μόλις σε έφερε??? Φιλενάδα τρέχεις με την ταχύτητα του φωτός και αδυνατώ να σε παρακολουθήσω"
"Μανώλη ένα 18 χρονο μόλις μου έκανε κήρυγμα....μην αρχίζεις και εσύ τώρα! Είμαι πολύ χαρούμενη αυτή τη στιγμή, που ότι και να ακούσω είναι αδύνατο να μου χαλάσει τη διάθεση. Βάλε μου ένα ποτάκι και πες μου ότι θα με φιλοξενήσεις απόψε"
"Γιατί σου κάνανε έξωση???"
" Χα χα όχι, απλά θέλω να βασανίσω ακόμα περισσότερο κάποιον. Θα στα πω όλα. Βάλε το ποτάκι και θα στα πω όλα" είπε και φίλησε το μάγουλο του Μανώλη που την κοιτούσε μπερδεμένος.


..........................................................................................................................................................

Η ώρα σχεδόν τρεις και ο Άρης κόντευε να τρελαθεί. Από την ώρα που η Μαρία τον είχε παρατήσει στο μπαρ το μυαλό του κόντευε να πάρει φωτιά από την υπερλειτουργία. Μόλις την είδε να χάνεται πάνω στο μηχανάκι βγήκε έξω και πήρε το αυτοκίνητο μήπως και προλάβει να τους ακολουθήσει. Μέσα στην κίνηση όμως δεν άργησε να τους χάσει.Έκανε δεξιά και έπιασε το κινητό του, μόλις όμως συνειδητοποίησε ότι ακόμα δεν είχε το νούμερο της, κόντεψε να ουρλιάξει από τα νεύρα. Μηχανικά έψαξε την τσέπη του και όταν θυμήθηκε πως είχε πετάξει το πακέτο του νωρίτερα έχωσε μια γροθιά στο τιμόνι. Έβαλε ξανά μπροστά και πήγε και πάρκαρε κάτω από το σπίτι της. Αργά η γρήγορα θα επέστρεφε, σκέφτηκε και προσπάθησε να χαλαρώσει. Όσο και αν προσπαθούσε όμως του ήταν αδύνατο. Ένιωθε τον θυμό του να βράζει μέσα του σαν ηφαίστειο. Αν εκείνη τη στιγμή την είχε μπροστά του μπορεί και να έκανε κάτι που θα μετάνιωνε.... Την είχε υποτιμήσει....και τώρα το πλήρωνε.

Η έλλειψη νικοτίνης τον εμπόδιζε να συγκεντρωθεί. Είχε απόλυτο δίκιο η πρόκληση της, της έδινε τεράστιο πλεονέκτημα... Και όλο αυτό το σκηνικό στο μπαράκι όσο το γυρνούσε στο μυαλό του τόσο εκνευριζόταν. Πόσο ηλίθιος είχε φανεί όταν ο πιτσιρικάς είχε γράψει πάνω στο χέρι του το τηλέφωνο. Με έντονες κινήσεις προσπάθησε για χιλιοστή φορά να σβήσει τον αριθμό αλλά όσο και αν έτριβε αυτό συνέχιζε να αχνοφαίνεται. Πως τα είχε καταφέρει?...και μάλιστα πως τα είχε καταφέρει τόσο καλά, ώστε ο μικρός να την πάρει και να φύγουν? Και τώρα που είχαν πάει??? Εκείνος μόνο το τηλέφωνο είχε ζητήσει όχι να πάνε και να πηδηχτούν κιόλας... Η εικόνα της Μαρίας να κάνει το οτιδήποτε με τον νεαρό τον εξόργιζε τόσο πολύ, που τον τρόμαζε. Όχι ο Άρης δεν ήταν υπέρμαχος της μονογαμικότητας, αλλά και να σου παίρνουν το θήραμα σου μέσα από τα χέρια ήταν κάτι που κανένας άντρας κυνηγός δεν θα μπορούσε να το αφήσει να περάσει έτσι. Ζήλια, εγωισμός και έλλειψη νικοτίνης κόντευαν να τον τρελάνουν.

Δυο ώρες αργότερα η Μαρία ακόμα να φανεί... Έκλεισε το κεφάλι του μέσα στα χέρια του και έτριψε τους κροτάφους του. Πλέον ήταν σίγουρος πως η Μαρία θα βρισκόταν γυμνή σε κάποιο φοιτητικό δωμάτιο και η σκέψη αυτή του έτρωγε τα σωθικά. Γιατί όμως??? Εκείνος δεν την είχε σπρώξει στην αγκαλιά του άλλου??? Στην νεανική αγκαλιά του....στο νεανικό του σώμα...στις νεανικές αντοχές του....Ξαφνικά οι συγκρίσεις τον πλημμύριζαν από παντού και η σιγουριά του λεπτό το λεπτό εξατμιζόταν..." Όρια...Απόψε Άρη χαράζεις καινούρια όρια " είπε στον εαυτό του δυνατά.... και πήρε βαθιές ανάσες. Ο πρώτος γύρος τελείωνε με την Μαρία θριαμβεύτρια αλλά αυτό δεν θα κρατούσε πολύ. Θα φρόντιζε εκείνος να αποκαταστήσει τις αρχικές ισορροπίες.  Έβαλε μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου και χάθηκε σαν τον σίφουνα.   

για τη συνέχεια πατήστε εδώ