Η Μαρία σηκώθηκε από το κρεβάτι όσο πιο σιγά μπορούσε για να μην τον ξυπνήσει. Ήπιε ένα ποτήρι παγωμένο νερό και άνοιξε τον υπολογιστή της. Βρήκε το αρχείο και το άνοιξε...Για λίγα λεπτά κοίταξε το μέγεθος του αρχείου. 150 σελίδες, χιλιάδες λέξεις...Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισε να γράφει :
Αγαπημένε φανταστικέ αναγνώστη μου,
σήμερα έχουμε επέτειο...Χρόνια μας πολλά...πως περάσανε δύο χρόνια...σαν νερό κυλάνε και δεν προλαβαίνω πλέον να κλέψω λίγη από τη δροσιά τους. Θυμάσαι? Γράφε είχε πει η ψυχολόγος τότε...γράφε σκόρπιες λέξεις βγάζε τα από μέσα σου ακόμα και αν αυτά που γράφεις δεν βγάζουν νόημα... Έκανα και εγώ ότι μου πε...Στην αρχή μου ήταν αδύνατο να σου γράψω και έγραφα στίχους από τραγούδια... Σιγά σιγά άρχισα να γράφω προτάσεις σκέτες....Και οι προτάσεις γίνανε παράγραφοι...και οι παράγραφοι σελίδες ολόκληρες... Και είχε δίκιο εν μέρη, όταν αντί για χάπια με πέταξε σε σένα... Μόλις έγραφα κάτι, ξαλάφρωνα...Βέβαια στην πρώτη στροφή όλα ξεπρόβαλαν και πάλι κοροϊδεύοντας με από τη γωνία, αλλά ακόμα και αυτή η προσωρινή ανακούφιση βάλσαμο..... βάλσαμο και ναρκωτικό. Σε σένα το χρωστάω που δεν σάλεψε ο νους μου... μην νομίζεις πως δεν το ξέρω. Και αν με ρωτήσεις τώρα τι έχω γράψει σε όλες αυτές τις σελίδες δεν έχω ιδέα...Το πιθανότερο τα ίδια και τα ίδια..τη χολή μου μεταμφιεσμένη σε λέξεις. Γιατί το παραδέχομαι...πιο πολύ θυμό είχα μέσα μου παρά πόνο....και ας με βόλευε να το παρουσιάζω σαν πόνο. Θυμό όχι με τους άλλους θυμό με μένα.. Ναι κλείσε το στόμα σου αναγνώστη μου εγώ είμαι η Μαρία, δεν χάκαρε κάποιος τον υπολογιστή μου. Απλά ίσως απόψε να είμαι μια πιο ειλικρινής Μαρία... Θυμό που χρόνια νόμιζα πως ξεκινούσε από τις πράξεις των άλλων και δεν έβλεπα πως εγώ τον γεννούσα. Εγώ με τις επιλογές μου....Γιατί όσο και αν με πονάει η παραδοχή, όσο και αν ματώνει το κέλυφος μέσα στο οποίο μπήκα, αυτή είναι η αλήθεια...πάντα εγώ επέλεγα, τις περισσότερες φορές απλά δεχόμενη τις επιλογές εκείνων. Και μην νομίζεις πως τώρα που σου γράφω βρήκα κάποια επιφοίτηση ,όχι...ίδια παραμένω ίδια και απαράλλαχτη απλά την τελευταία εβδομάδα σαν να στέρεψε ο θυμός...σαν να χάθηκε η χολή. Ένα κομμάτι έσβησε όταν άγγιξα την ταχύτητα...ένα δεύτερο όταν ανέβηκα πάνω στο μηχανάκι....ένα τρίτο τη στιγμή που άρχισα να τραγουδάω και σήμερα χάθηκε και το τελευταίο όταν σημάδεψα το σώμα μου για πάντα... Λες και κάθε άγγιγμα της βελόνας δεν έγραφε πάνω μου αλλά έσβηνε...Και νιώθω ελαφριά λες και μπορώ να πετάξω..που ξέρεις ίσως και να μπορώ να πετάξω. Για να μπορέσω να πετάξω όμως πρέπει να κόψω και το τελευταίο βαρίδι που με κρατάει πεισματικά καρφωμένη στη γη και αυτό κρυφέ αναγνώστη μου είσαι εσύ. Αν εκείνος ήξερε την ύπαρξη σου θα με είχε προκαλέσει από καιρό να σε διώξω... αλλά πλέον δεν έχω ανάγκη εκείνον να με προκαλεί...πλέον προκαλώ μόνη μου τον εαυτό μου... Και νιώθω δυνατή, νιώθω έτοιμη να αγκαλιάσω όλα όσα με τρομάζουν. Γιατί όλοι φοβούνται και ας μην το παραδέχονται...Απόψε λοιπόν θα σε κλείσω μέσα σε ένα στικάκι και θα σε αποχαιρετίσω. Ξέρω πως θα μου λείψεις, αλλά αυτό είναι το σωστό. Τέρμα τα δεκανίκια, τέρμα οι δικαιολογίες...Σταμάτησα να ακούω τη φωνή του μέσα στο μυαλό μου να με τρομοκρατεί....λες και η φωνή της θέλησης μου είναι πιο δυνατή από τη δική του...Σταμάτησα να ακούω τη φωνή του άλλου να με πληγώνει, λες και μίκρυνε ο χώρος που καταλάμβανε μέσα μου...Πρέπει λοιπόν να σταματήσω να ακούω και τη δική σου φωνή να με παρηγορεί όποτε το έχω ανάγκη... Σε ευχαριστώ για όλα, αλλά αρκετά....Πριν βγω από το δωμάτιο τον κοίταξα που κοιμόταν και θέλεις να σου πω τι ένιωσα??? Η Μαρία που ήξερες ίσως να ένιωθε ευγνωμοσύνη, σωστά???? Και όμως όχι, δεν ένιωσα ευγνωμοσύνη , ούτε αγάπη, ούτε πόθο. Λες και αυτά τα συναισθήματα ξαφνικά γίνανε μικροσκοπικές κουκκίδες μπροστά σε ένα άλλο πιο μεγάλο πιο ιερό... ένιωσα θαυμασμό. Μπόρεσα να θαυμάσω έναν άνθρωπο, που από το πρώτο δευτερόλεπτο μου έδειχνε τα ελαττώματα του... που ποτέ δεν μου πε ψέμματα...που ποτέ δεν προσπάθησε να με χαϊδέψει.... που απλά με έμαθε να μην φοβάμαι τις επιλογές μου... Και ξέρεις πιο είναι το καλύτερο όλων? Πως ενώ ξέρω πως η ιστορία μας μετράει ήδη αντίστροφα, ούτε το τέλος δεν με τρομάζει πια... Βλέπεις πόσο δυνατή έχω γίνει??? Μην μου κρατάς λοιπόν κακία που σε αφήνω...το ξέρεις και εσύ πως επιτέλους ήρθε η ώρα... Αντίο λοιπόν.
έγραψε και μετέφερε το αρχείο μέσα στο μικροσκοπικό στικάκι διαγράφοντας το εντελώς από τον υπολογιστή της..
"Μαρία????" είπε ο Άρης τη στιγμή που περνούσε το στικάκι με μια κορδέλα στον λαιμό της
"Σε ξύπνησα???"
"Όχι μόνος μου ξύπνησα...τι κάνεις μες την νύχτα?"
"Τίποτα έκλεινα κάτι εκκρεμότητες...σβήνω τον υπολογιστή και έρχομαι πήγαινε ξάπλωσε"
"Καλά..μην αργήσεις.."
"Άρη θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.."
"Εσύ να μου ζητήσεις χάρη??? Μαρία σίγουρα είσαι καλά???"
"Καλά είμαι. Λοιπόν θα μου κάνεις μια χάρη...?"
"Ακούω..."
"Θέλω αύριο να πάμε στη θάλασσα.."
"Μαρία δεν σου είπε ο Πάνος ότι για λίγες μέρες το τατουάζ δεν πρέπει να εκτίθεται στον ήλιο..."
"Πάμε αύριο βράδυ που δεν θα έχει ήλιο..."
"Βάλε άδεια τη Δευτέρα και φύγαμε...."
"Θα βάλω...δεν με νοιάζει που θα πάμε αρκεί να έχει θάλασσα"
"Έχεις κάνει ποτέ ελεύθερο κάμπινγκ?"
"Ούτε ελεύθερο, ούτε οργανωμένο"
"Ωραία έλα τώρα στο κρεβάτι και αύριο πρωί πρωί να πας για φιδάκια και σιτρονέλες Ήδη σε βλέπω να χοροπηδάς όταν θα σε κυνηγάνε τα μαμούνια και η εικόνα είναι σκανδαλιστικά διασκεδαστική" είπε και έφυγε γελώντας από το δωμάτιο. Χαρούμενη που είχε καταφέρει να εκφράσει στον Άρη για πρώτη φορά μια επιθυμία της, έκλεισε το καπάκι του υπολογιστή. "Κουνούπια σιγά τα αυγά!" είπε και άρχισε να προχωράει προς το υπνοδωμάτιο. Πολλές ώρες αργότερα βέβαια διαπίστωσε με το χειρότερο τρόπο τον λόγο που ο Άρης γελούσε όταν μιλούσε για κουνούπια...
Το τοπίο ειδυλλιακό...η θάλασσα λάδι και το φεγγάρι να καθρεφτίζεται πάνω στα ήρεμα νερά και όμως τίποτα δεν μπορούσε να χαρεί. Κάθε δύο λεπτά και ένα καινούριο τσίμπημα και η φαγούρα να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο! Και να ταν μόνο τα κουνούπια... Όλων των ειδών τα ζωύφια σκαρφάλωναν πάνω της και εκείνη με αστείες κινήσεις να προσπαθεί σαν αναστενάρης να τα διώξει.
"Μα καλά γιατί έρχονται όλα σε μένα μου λες!!!!" ούρλιαξε απελπισμένη η Μαρία
"Γιατί δεν σε ξέρουν για να γνωριστείτε"
"Έλα ρε Άρη κάνε κάτι υποφέρω!!!!! Μα καλά εσένα δεν σε έχει τσιμπήσει τίποτα???"
"Τα αγνοώ και με αγνοούν και εκείνα σιγά σιγά....κάνε το ίδιο και εσύ και απόλαυσε τη βραδιά" είπε και κάθισε αναπαυτικά στην σπαστή καρέκλα
"Αδύνατο να τα αγνοήσω! Κέντημα με έχουν κάνει..."
"Έλα ας συζητήσουμε κάτι άλλο να ξεχαστείς. Πολύ μ αρέσει η στυλιστική σου άποψη... Έχω δει γυναίκες να φοράνε διαφόρων ειδών κοσμήματα, αλλά γυναίκα να φοράει USB δεν έχω ξαναδεί...Σοβαρά τι κρύβεις εκεί μέσα κανένα κρατικό μυστικό???"
"Μπα τίποτα σπουδαίο" είπε αδιάφορα τρίβοντας αντανακλαστικά το μικρό μαύρο στικάκι
"Με βάζεις σε σκέψεις.....και αν και δεν σκόπευα να παίξουμε απόψε με ωθείς στο να σχηματίσω στο μυαλό μου την επόμενη πρόκληση.."
"Όχι απόψε Άρη" ,είπε και άρχισε να βγάζει τα ρούχα της
"Βλέπω αποφάσισες να δώσεις περισσότερη επιφάνεια στους θαυμαστές σου"
"Πάω να βουτήξω πριν γδάρω το πετσί μου!"
"Ε το USb θα χαλάσει μες τη θάλασσα" προειδοποίησε ο Άρης, αλλά η Μαρία είχε ήδη απομακρυνθεί. Την κοίταξε να μπαίνει μέσα στη θάλασσα αργά αργά. Το ολόγιομο φεγγάρι του έδινε πεντακάθαρη εικόνα της φιγούρας της. Μόλις το νερό έφτασε στους μηρούς της σταμάτησε και με τα χέρια της έλυσε την κορδέλα που φορούσε στο λαιμό της. Την είδε να πιάνει το μικρό αντικείμενο... την είδε να το φέρνει στο στόμα της και να το φιλάει και πριν προλάβει να αντιδράσει την είδε με μια αποφασιστική κίνηση να το πετάει όσο πιο βαθιά μπορούσε. "Γαμώτο τώρα δεν θα μάθω ποτέ!" σκέφτηκε μετανιωμένος που δεν την είχε προκαλέσει νωρίτερα.Έβγαλε τα ρούχα του και την ακολούθησε μέσα στην θάλασσα. Απόψε δεν θα έπαιρνε απαντήσεις, του το είχε κάνει ξεκάθαρο...
"Πως πάει η φαγούρα?" την ρώτησε ενώ την σκούπιζε με την πετσέτα
"Καλύτερα" είπε εκείνη και έλυσε το πάνω μέρος του μαγιό της.
"Μαρία με πεθαίνεις...." αναστέναξε εκείνος
"Απόψε θα πρέπει να μοχθήσεις για να πάρεις αυτό που θες. Κάτω τα χέρια!" είπε και συνέχισε να γδύνεται...Ο Άρης την κοίταξε και μάζεψε τα χέρια του με δυσκολία
"Απόψε θέλω ένα ψέμα....ένα όμορφο ψέμα από εσένα!"
"Μαρία δεν λέω ψέματα....και δεν λέω και όμορφα λόγια...."
"Δικηγόρος και δεν μπορείς να πεις ένα ψέμα ??? προσπάθησε σε προκαλώ...!"
"Θα σου μείνει κουσούρι να προκαλείς τους άλλους...αν δεν σταματήσεις να με χαϊδεύεις αποκλείεται να σκεφτώ το οτιδήποτε...ψέμα ή αλήθεια..."
"Έλα κάνε μια προσπάθεια...."
"Μαρία..."
"Κάτω είπα τα χέρια!!! Πρώτα το στολισμένο ψέμα μου!"
"Αν σου πω αυτή τη στιγμή τι σκέφτομαι θα ξαναγυρίσουμε εκεί που ξεκινήσαμε και θα με βρίσεις...."
"Πες το τότε...αυτό που σκέφτεσαι απλά κάνε το να ακουστεί όμορφο..."
"Δεν μπορώ...δεν τα πάω καλά με τις όμορφες λέξεις. Αφού το ξέρεις γιατί με βασανίζεις???"
"Γιατί το απολαμβάνω....έλα...ότι να ναι. Κάτι όμορφο και ας είναι κλεμμένο....και ας είναι ψέμα"
"Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό στάλα τη στάλα συναγμένο από το κορμί σου σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν ...." της ψιθύρισε στο αυτί και εκείνη ανατρίχιασε στο άκουσμα των λέξεων...γιατί μπορεί να ήταν κλεμμένο αλλά δεν ήταν ψέμα...το εννοούσε και μέσα στα επόμενα λεπτά της το είχε αποδείξει και πλέον η μόνη φαγούρα που ένιωθε ήταν εκείνη της καρδιάς της....
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Αγαπημένε φανταστικέ αναγνώστη μου,
σήμερα έχουμε επέτειο...Χρόνια μας πολλά...πως περάσανε δύο χρόνια...σαν νερό κυλάνε και δεν προλαβαίνω πλέον να κλέψω λίγη από τη δροσιά τους. Θυμάσαι? Γράφε είχε πει η ψυχολόγος τότε...γράφε σκόρπιες λέξεις βγάζε τα από μέσα σου ακόμα και αν αυτά που γράφεις δεν βγάζουν νόημα... Έκανα και εγώ ότι μου πε...Στην αρχή μου ήταν αδύνατο να σου γράψω και έγραφα στίχους από τραγούδια... Σιγά σιγά άρχισα να γράφω προτάσεις σκέτες....Και οι προτάσεις γίνανε παράγραφοι...και οι παράγραφοι σελίδες ολόκληρες... Και είχε δίκιο εν μέρη, όταν αντί για χάπια με πέταξε σε σένα... Μόλις έγραφα κάτι, ξαλάφρωνα...Βέβαια στην πρώτη στροφή όλα ξεπρόβαλαν και πάλι κοροϊδεύοντας με από τη γωνία, αλλά ακόμα και αυτή η προσωρινή ανακούφιση βάλσαμο..... βάλσαμο και ναρκωτικό. Σε σένα το χρωστάω που δεν σάλεψε ο νους μου... μην νομίζεις πως δεν το ξέρω. Και αν με ρωτήσεις τώρα τι έχω γράψει σε όλες αυτές τις σελίδες δεν έχω ιδέα...Το πιθανότερο τα ίδια και τα ίδια..τη χολή μου μεταμφιεσμένη σε λέξεις. Γιατί το παραδέχομαι...πιο πολύ θυμό είχα μέσα μου παρά πόνο....και ας με βόλευε να το παρουσιάζω σαν πόνο. Θυμό όχι με τους άλλους θυμό με μένα.. Ναι κλείσε το στόμα σου αναγνώστη μου εγώ είμαι η Μαρία, δεν χάκαρε κάποιος τον υπολογιστή μου. Απλά ίσως απόψε να είμαι μια πιο ειλικρινής Μαρία... Θυμό που χρόνια νόμιζα πως ξεκινούσε από τις πράξεις των άλλων και δεν έβλεπα πως εγώ τον γεννούσα. Εγώ με τις επιλογές μου....Γιατί όσο και αν με πονάει η παραδοχή, όσο και αν ματώνει το κέλυφος μέσα στο οποίο μπήκα, αυτή είναι η αλήθεια...πάντα εγώ επέλεγα, τις περισσότερες φορές απλά δεχόμενη τις επιλογές εκείνων. Και μην νομίζεις πως τώρα που σου γράφω βρήκα κάποια επιφοίτηση ,όχι...ίδια παραμένω ίδια και απαράλλαχτη απλά την τελευταία εβδομάδα σαν να στέρεψε ο θυμός...σαν να χάθηκε η χολή. Ένα κομμάτι έσβησε όταν άγγιξα την ταχύτητα...ένα δεύτερο όταν ανέβηκα πάνω στο μηχανάκι....ένα τρίτο τη στιγμή που άρχισα να τραγουδάω και σήμερα χάθηκε και το τελευταίο όταν σημάδεψα το σώμα μου για πάντα... Λες και κάθε άγγιγμα της βελόνας δεν έγραφε πάνω μου αλλά έσβηνε...Και νιώθω ελαφριά λες και μπορώ να πετάξω..που ξέρεις ίσως και να μπορώ να πετάξω. Για να μπορέσω να πετάξω όμως πρέπει να κόψω και το τελευταίο βαρίδι που με κρατάει πεισματικά καρφωμένη στη γη και αυτό κρυφέ αναγνώστη μου είσαι εσύ. Αν εκείνος ήξερε την ύπαρξη σου θα με είχε προκαλέσει από καιρό να σε διώξω... αλλά πλέον δεν έχω ανάγκη εκείνον να με προκαλεί...πλέον προκαλώ μόνη μου τον εαυτό μου... Και νιώθω δυνατή, νιώθω έτοιμη να αγκαλιάσω όλα όσα με τρομάζουν. Γιατί όλοι φοβούνται και ας μην το παραδέχονται...Απόψε λοιπόν θα σε κλείσω μέσα σε ένα στικάκι και θα σε αποχαιρετίσω. Ξέρω πως θα μου λείψεις, αλλά αυτό είναι το σωστό. Τέρμα τα δεκανίκια, τέρμα οι δικαιολογίες...Σταμάτησα να ακούω τη φωνή του μέσα στο μυαλό μου να με τρομοκρατεί....λες και η φωνή της θέλησης μου είναι πιο δυνατή από τη δική του...Σταμάτησα να ακούω τη φωνή του άλλου να με πληγώνει, λες και μίκρυνε ο χώρος που καταλάμβανε μέσα μου...Πρέπει λοιπόν να σταματήσω να ακούω και τη δική σου φωνή να με παρηγορεί όποτε το έχω ανάγκη... Σε ευχαριστώ για όλα, αλλά αρκετά....Πριν βγω από το δωμάτιο τον κοίταξα που κοιμόταν και θέλεις να σου πω τι ένιωσα??? Η Μαρία που ήξερες ίσως να ένιωθε ευγνωμοσύνη, σωστά???? Και όμως όχι, δεν ένιωσα ευγνωμοσύνη , ούτε αγάπη, ούτε πόθο. Λες και αυτά τα συναισθήματα ξαφνικά γίνανε μικροσκοπικές κουκκίδες μπροστά σε ένα άλλο πιο μεγάλο πιο ιερό... ένιωσα θαυμασμό. Μπόρεσα να θαυμάσω έναν άνθρωπο, που από το πρώτο δευτερόλεπτο μου έδειχνε τα ελαττώματα του... που ποτέ δεν μου πε ψέμματα...που ποτέ δεν προσπάθησε να με χαϊδέψει.... που απλά με έμαθε να μην φοβάμαι τις επιλογές μου... Και ξέρεις πιο είναι το καλύτερο όλων? Πως ενώ ξέρω πως η ιστορία μας μετράει ήδη αντίστροφα, ούτε το τέλος δεν με τρομάζει πια... Βλέπεις πόσο δυνατή έχω γίνει??? Μην μου κρατάς λοιπόν κακία που σε αφήνω...το ξέρεις και εσύ πως επιτέλους ήρθε η ώρα... Αντίο λοιπόν.
έγραψε και μετέφερε το αρχείο μέσα στο μικροσκοπικό στικάκι διαγράφοντας το εντελώς από τον υπολογιστή της..
"Μαρία????" είπε ο Άρης τη στιγμή που περνούσε το στικάκι με μια κορδέλα στον λαιμό της
"Σε ξύπνησα???"
"Όχι μόνος μου ξύπνησα...τι κάνεις μες την νύχτα?"
"Τίποτα έκλεινα κάτι εκκρεμότητες...σβήνω τον υπολογιστή και έρχομαι πήγαινε ξάπλωσε"
"Καλά..μην αργήσεις.."
"Άρη θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.."
"Εσύ να μου ζητήσεις χάρη??? Μαρία σίγουρα είσαι καλά???"
"Καλά είμαι. Λοιπόν θα μου κάνεις μια χάρη...?"
"Ακούω..."
"Θέλω αύριο να πάμε στη θάλασσα.."
"Μαρία δεν σου είπε ο Πάνος ότι για λίγες μέρες το τατουάζ δεν πρέπει να εκτίθεται στον ήλιο..."
"Πάμε αύριο βράδυ που δεν θα έχει ήλιο..."
"Βάλε άδεια τη Δευτέρα και φύγαμε...."
"Θα βάλω...δεν με νοιάζει που θα πάμε αρκεί να έχει θάλασσα"
"Έχεις κάνει ποτέ ελεύθερο κάμπινγκ?"
"Ούτε ελεύθερο, ούτε οργανωμένο"
"Ωραία έλα τώρα στο κρεβάτι και αύριο πρωί πρωί να πας για φιδάκια και σιτρονέλες Ήδη σε βλέπω να χοροπηδάς όταν θα σε κυνηγάνε τα μαμούνια και η εικόνα είναι σκανδαλιστικά διασκεδαστική" είπε και έφυγε γελώντας από το δωμάτιο. Χαρούμενη που είχε καταφέρει να εκφράσει στον Άρη για πρώτη φορά μια επιθυμία της, έκλεισε το καπάκι του υπολογιστή. "Κουνούπια σιγά τα αυγά!" είπε και άρχισε να προχωράει προς το υπνοδωμάτιο. Πολλές ώρες αργότερα βέβαια διαπίστωσε με το χειρότερο τρόπο τον λόγο που ο Άρης γελούσε όταν μιλούσε για κουνούπια...
Το τοπίο ειδυλλιακό...η θάλασσα λάδι και το φεγγάρι να καθρεφτίζεται πάνω στα ήρεμα νερά και όμως τίποτα δεν μπορούσε να χαρεί. Κάθε δύο λεπτά και ένα καινούριο τσίμπημα και η φαγούρα να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο! Και να ταν μόνο τα κουνούπια... Όλων των ειδών τα ζωύφια σκαρφάλωναν πάνω της και εκείνη με αστείες κινήσεις να προσπαθεί σαν αναστενάρης να τα διώξει.
"Μα καλά γιατί έρχονται όλα σε μένα μου λες!!!!" ούρλιαξε απελπισμένη η Μαρία
"Γιατί δεν σε ξέρουν για να γνωριστείτε"
"Έλα ρε Άρη κάνε κάτι υποφέρω!!!!! Μα καλά εσένα δεν σε έχει τσιμπήσει τίποτα???"
"Τα αγνοώ και με αγνοούν και εκείνα σιγά σιγά....κάνε το ίδιο και εσύ και απόλαυσε τη βραδιά" είπε και κάθισε αναπαυτικά στην σπαστή καρέκλα
"Αδύνατο να τα αγνοήσω! Κέντημα με έχουν κάνει..."
"Έλα ας συζητήσουμε κάτι άλλο να ξεχαστείς. Πολύ μ αρέσει η στυλιστική σου άποψη... Έχω δει γυναίκες να φοράνε διαφόρων ειδών κοσμήματα, αλλά γυναίκα να φοράει USB δεν έχω ξαναδεί...Σοβαρά τι κρύβεις εκεί μέσα κανένα κρατικό μυστικό???"
"Μπα τίποτα σπουδαίο" είπε αδιάφορα τρίβοντας αντανακλαστικά το μικρό μαύρο στικάκι
"Με βάζεις σε σκέψεις.....και αν και δεν σκόπευα να παίξουμε απόψε με ωθείς στο να σχηματίσω στο μυαλό μου την επόμενη πρόκληση.."
"Όχι απόψε Άρη" ,είπε και άρχισε να βγάζει τα ρούχα της
"Βλέπω αποφάσισες να δώσεις περισσότερη επιφάνεια στους θαυμαστές σου"
"Πάω να βουτήξω πριν γδάρω το πετσί μου!"
"Ε το USb θα χαλάσει μες τη θάλασσα" προειδοποίησε ο Άρης, αλλά η Μαρία είχε ήδη απομακρυνθεί. Την κοίταξε να μπαίνει μέσα στη θάλασσα αργά αργά. Το ολόγιομο φεγγάρι του έδινε πεντακάθαρη εικόνα της φιγούρας της. Μόλις το νερό έφτασε στους μηρούς της σταμάτησε και με τα χέρια της έλυσε την κορδέλα που φορούσε στο λαιμό της. Την είδε να πιάνει το μικρό αντικείμενο... την είδε να το φέρνει στο στόμα της και να το φιλάει και πριν προλάβει να αντιδράσει την είδε με μια αποφασιστική κίνηση να το πετάει όσο πιο βαθιά μπορούσε. "Γαμώτο τώρα δεν θα μάθω ποτέ!" σκέφτηκε μετανιωμένος που δεν την είχε προκαλέσει νωρίτερα.Έβγαλε τα ρούχα του και την ακολούθησε μέσα στην θάλασσα. Απόψε δεν θα έπαιρνε απαντήσεις, του το είχε κάνει ξεκάθαρο...
"Πως πάει η φαγούρα?" την ρώτησε ενώ την σκούπιζε με την πετσέτα
"Καλύτερα" είπε εκείνη και έλυσε το πάνω μέρος του μαγιό της.
"Μαρία με πεθαίνεις...." αναστέναξε εκείνος
"Απόψε θα πρέπει να μοχθήσεις για να πάρεις αυτό που θες. Κάτω τα χέρια!" είπε και συνέχισε να γδύνεται...Ο Άρης την κοίταξε και μάζεψε τα χέρια του με δυσκολία
"Απόψε θέλω ένα ψέμα....ένα όμορφο ψέμα από εσένα!"
"Μαρία δεν λέω ψέματα....και δεν λέω και όμορφα λόγια...."
"Δικηγόρος και δεν μπορείς να πεις ένα ψέμα ??? προσπάθησε σε προκαλώ...!"
"Θα σου μείνει κουσούρι να προκαλείς τους άλλους...αν δεν σταματήσεις να με χαϊδεύεις αποκλείεται να σκεφτώ το οτιδήποτε...ψέμα ή αλήθεια..."
"Έλα κάνε μια προσπάθεια...."
"Μαρία..."
"Κάτω είπα τα χέρια!!! Πρώτα το στολισμένο ψέμα μου!"
"Αν σου πω αυτή τη στιγμή τι σκέφτομαι θα ξαναγυρίσουμε εκεί που ξεκινήσαμε και θα με βρίσεις...."
"Πες το τότε...αυτό που σκέφτεσαι απλά κάνε το να ακουστεί όμορφο..."
"Δεν μπορώ...δεν τα πάω καλά με τις όμορφες λέξεις. Αφού το ξέρεις γιατί με βασανίζεις???"
"Γιατί το απολαμβάνω....έλα...ότι να ναι. Κάτι όμορφο και ας είναι κλεμμένο....και ας είναι ψέμα"
"Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό στάλα τη στάλα συναγμένο από το κορμί σου σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν ...." της ψιθύρισε στο αυτί και εκείνη ανατρίχιασε στο άκουσμα των λέξεων...γιατί μπορεί να ήταν κλεμμένο αλλά δεν ήταν ψέμα...το εννοούσε και μέσα στα επόμενα λεπτά της το είχε αποδείξει και πλέον η μόνη φαγούρα που ένιωθε ήταν εκείνη της καρδιάς της....
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: