Το παιχνίδι κεφάλαιο 16

ΓΥΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

"Έλα μην παίρνεις αυτό το ύφος....έλα να παίξουμε. Σε παρακαλώ...Έχεις σκεφτεί την τελική σου πρόκληση???"
"Πως μπορείς γυμνή στην αγκαλιά μου, να μου ζητάς την πρόκληση που θα σε πάρει μακρυά μου για πάντα???"
"Μπορώ γιατί ξέρω πως ήμουν τυχερή και μόνο που μπήκες στο δρόμο μου...και δεν σκοπεύω να φανώ αγνώμων..έλα Άρη μου, δέξου το επιτέλους και έλα να ρίξουμε παρέα αυλαία πιασμένοι χέρι χέρι "
"Θα μπορούσαμε..."
"Όχι δεν θα μπορούσαμε μάτια μου....αν είχαν αρχίσει όλα αλλιώς, ίσως να μπορούσαμε....αλλά ξεκινήσαμε με λάθος τρόπο. Και αν με ρωτούσες τώρα αν θα τον άλλαζα, να ξέρεις δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως..."
"Αχ βρε Μαρία..."
"Έλα κράτα με...σφίξε με και μην κοιτάς πίσω...μόνο μπροστά....θες να σου πω την δική μου τελευταία πρόκληση???"
"Φοβάμαι...."
"Και εγώ φοβάμαι...αλλά ο φόβος δεν με κρατάει πια. Εσύ μου το έμαθες αυτό....το ξέχασες???"
"Γαμώτο! Σκατά τα έκανα ε????"
"Όχι όλα πήγαν όπως έπρεπε να πάνε...Λοιπόν η τελευταία μου πρόκληση ίσως να σε βοηθήσει να ξεχαστείς. Γλυκέ μου τρελέ διώκτη, το τελευταίο πράγμα που θέλω από εσένα, για να φύγω ήρεμη, είναι να ξεπεράσεις την φοβία σου για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία....Μεγαλώνεις και είτε σ αρέσει, είτε όχι, θα τους χρειαστείς κάποια στιγμή. Δεν θέλω αυτή η αποστροφή σου να σου στοιχίσει στο μέλλον. Σε προκαλώ λοιπόν να γίνεις δωρητής αίματος και μια φορά το χρόνο να δίνεις αίμα... Εγώ είμαι ήδη δωρήτρια και ετοιμάσου τώρα, γιατί σήμερα θα δώσεις πρώτη φορά αίμα και θα βγάλεις κάρτα εθελοντή αιμοδότη"
"Αυτό θα πει "μου ήπιες το αίμα" κυριολεκτικά! Αλλά καλά να πάθω αφού έχω μεγάλο στόμα και μόνος μου πρόδωσα την αδυναμία μου...Να υποθέσω πως δεν θα μπεις μέσα να μου κρατάς το χέρι????"
"Μόνος σου Άρη! Καλά αυτή η αναστροφή ρόλων έχει αρχίσει να γίνεται πολύ  διασκεδαστική, κρίμα που δεν θα κρατήσει πολύ..."
"Κρίμα δεν λες τίποτα!" είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Για τον Άρη η τελευταία πρόκληση της Μαρίας ήταν και η πιο αντιφατική. Έκρυβε μέσα της ίχνη τρυφερότητας και στοργής και όσο περίμενε στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου να έρθει η σειρά του, από την μία ήθελε να το βάλει στα πόδια ,από την άλλη ήξερε πως της το χρωστούσε να μείνει. Αφού έδωσε ένα εκτενέστατο ιστορικό, απαντώντας σ ένα σωρό περίεργες και αδιάκριτες ερωτήσεις, του μέτρησαν την πίεση, του τρύπησαν με ένα ξυραφάκι την άκρη του δαχτύλου για να μετρήσουν κάτι και μια ξανθιά καλοσυνάτη νοσηλεύτρια τον οδήγησε σε ένα άσπρο δωμάτιο με πολλές καρέκλες μέσα. Όσο περίμενε ανυπόμονα κουνώντας νευρικά πάνω κάτω τα πόδια του να επιστρέψει η νοσοκόμα, παρατήρησε στον απέναντι τοίχο ένα τεράστιο ρολόι και δεν μπόρεσε να μην γελάσει στην σύμπτωση αυτή. Λεπτά αργότερα και βλέποντας τον πλαστικό ασκό να γεμίζει με το βαθυκόκκινο αίμα του, αρκετά πιο χαλαρός, συννέφιασε στην σκέψη πως γι αυτή τη γυναίκα θα μπορούσε να κάνει τα πάντα.."450ml αίμα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα μπορούσα να σου δώσω" σκέφτηκε και όταν είδε την νοσοκόμα να τον κοιτάζει με περιέργεια, μόνο τότε κατάλαβε πως την σκέψη του την είχε πει δυνατά...

"Πως νιώθεις??? Ζαλίζεσαι???"
"Ανακατεύομαι Δεν μπορώ τη μυρωδιά των νοσοκομείων....μυρίζουν θανατίλα..."
"Αντισηπτικά και χλωρίνη μυρίζουν Άρη, θα την συνηθίσεις. Μόλις ίσως να έσωσες μια ζωή πως νιώθει γιαυτό???"
"Συγνώμη που είμαι τόσο γάιδαρος, αλλά το μόνο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι που δεν μπορώ να ορίσω τη δική μου ζωή όπως θα ήθελα..."
"Μα χαζέ την ορίζεις! Μην κάνεις σαν πεισματάρικο παιδί, απόλαυσε το συναίσθημα και πες μου την τελευταία μου πρόκληση"
"Μαρία δεν το κάνω επίτηδες, αλλά μα το Θεό δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι τώρα. Λες και αρνείται το μυαλό μου να συνεργαστεί..."
"Έλα προσπάθησε....πρέπει να κλείσουμε τον κύκλο..."
"Ναι πρέπει...κύκλος είπε ε??? Κάτι σκέφτηκα . Λοιπόν μην φας τίποτα, πήγαινε σπίτι, πάρε το αυτοκίνητο σου και ραντεβού σε δύο ώρες στον Ισθμό της Κορίνθου."
"Για σουβλάκια θα πάμε????"
"Όχι ακριβώς...απλά θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια μήπως τουλάχιστον νικήσω το κωλοπαίχνιδο!"
"Καλά τα λέμε σε δύο ώρες στον Ισθμό και εσύ πιες κάνα χυμό πορτοκάλι μην με τη ζέστη σωριαστείς πουθενά! "
"Τα λέμε" είπε και μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο του.

Η Μαρία έκανε ότι της είπε. Νηστική εντελώς πήρε το αυτοκίνητο της και αφού πέταξε στο πορτμπαγκάζ μια τσάντα με δύο τρία ρούχα ξεκίνησε για Κόρινθο. Αν και σκόπευε να πάει στον Ορέστη την επόμενη μέρα, η τελευταία πρόκληση του Άρη την οδηγούσε προς την κατεύθυνση του γιαυτό και σκόπευε μετά το τέλος της πρόκλησης να τον αποχαιρετίσει και να συνεχίσει το ταξίδι της προς το παραλιακό χωρίο. Στην διαδρομή αναρωτιόταν πως θα έβρισκε το θάρρος να τον χαιρετίσει χωρίς να σκέφτεται καν την πρόκληση που θα της έβαζε....Από χτες προσπαθούσε να είναι εκείνη η δυνατή της υπόθεσης όσο όμως πλησίαζε τόσο ένιωθε τη θέληση της να το σκάει. Αναστενάζοντας πάρκαρε λίγο πριν τον Ισθμό και έψαξε με τα μάτια της να βρει τον Άρη. Τον είδε να στέκεται κρεμασμένος στην γέφυρα  και να κοιτάζει απορροφημένος  προς το κάτω. Τον πλησίασε και όταν κατάλαβε τι κοιτούσε με τόση αφοσίωση, μια ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκκαλιά της. Στα κιγκλιδώματα, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα, μια παρέα ανθρώπων έδεναν με σχοινιά έναν νεαρό, που μόλις ήταν έτοιμος πήγε και στάθηκε στην άκρη ξυπόλητος. Ένας άντρας άρχισε να μετράει αντίστροφα και μόλις τελείωσε, ο νεαρός βγάζοντας μια κραυγή, έκανε μια βουτιά στο κενό. Όλοι οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, όσο το σώμα του νεαρού ταλαντευόταν πάνω κάτω και όταν ο περίεργος αυτός ρυθμικός χορός τελείωσε,  μια τροχαλία άρχισε να τον ανεβάζει σιγά σιγά και πάλι πάνω.
"bungee jumping .... το κάνω τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο.... αυτή είναι η τελική μου πρόκληση...Αν είναι να φύγεις μακρυά μου, ας το κάνεις με αυτόν τον τρόπο...Θα σταθώ μαζί σου στην γέφυρα. Δεν είμαι καλός στου αποχαιρετισμούς Μαρία. Αν θες να τελειώσει το παιχνίδι θα πρέπει να κάνεις βουτιά στο κενό, για να γλιτώσεις από εμένα... Αν καταφέρεις να κάνεις αυτό το ένα βήμα, όταν θα σε ξανά ανεβάσουν επάνω, εγώ θα έχω φύγει....Συγνώμη αν σου βάζω δύσκολα, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που σκέφτηκα για να πούμε αντίο.."
"Και αν δεν πηδήξω????"
"Αν δεν πηδήξεις, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να φανώ αρκετά δυνατός να σε αφήσω...."
"Και γιατί αυτό κλείνει τον κύκλο???"
"Γιατί λίγη αδρεναλίνη σε έκανε να μου δώσεις μια ευκαιρία....ίσως λίγη αδρεναλίνη σε κάνει να μου δώσεις κάποτε και μια δεύτερη..."
"Άρη τα είπαμε...."
"το ξέρω. Πάμε κάτω τώρα να σε γνωρίσω στα παιδιά. Είναι φίλοι μου και χρειάζεται λίγη ώρα μέχρι να σε ετοιμάσουν.."

Την  ώρα που δέναν την Μαρία με τους ιμάντες, το μυαλό της έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός. Σαν φλας από μπροστά της περνούσαν οι τελευταίες δύο εβδομάδες. Όταν ο επικεφαλής έδωσε το οκ την έβαλε να σταθεί στην άκρη της γέφυρας και της έδωσε λίγο χρόνο να αποφασίσει. Ο αέρας της χάιδευε το πρόσωπο και το νερό από κάτω φαινόταν τόσο μακρινό. Ένιωσε την καρδία της να χτυπάει σαν ταμπούρλο και με το βλέμμα της έψαξε τον Άρη. Εκείνος βλέποντας το φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της δεν άντεξε και πήγε κοντά της. "Δεν είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις" της είπε και την πήρε αγκαλιά..."Μείνε Μαρία..." συνέχισε σφίγγοντας την περισσότερο. Εκείνη απλά τον κοίταξε, του έδωσε ένα παθιασμένο φιλί και μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων πήδηξε στο κενό, πριν καν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση....

Όταν συνήλθε από το σοκ, κάτω από τα χειροκροτήματα της ομάδας και ενώ ακόμα της έβγαζαν τους ιμάντες, έψαξε με τα μάτια της να βρει τον Άρη αλλά εκείνος είχε χαθεί.... Ελεύθερη πια από τα σχοινιά προσπάθησε να περπατήσει, αλλά μόλις σηκώθηκε όρθια τα πόδια της από το τρέμουλο δεν μπορούσαν να την κρατήσουν. Πεσμένη στα γόνατα άρχισε να κλαίει με λυγμούς και ενώ όλοι την παρηγορούσαν, λέγοντας της πως σε πολλούς συμβαίνει μετά την ελεύθερη πτώση, μετατραυματικό σοκ το βάφτιζαν, εκείνη ήθελε να τους εξηγήσει πως αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή, δεν είχε να κάνει με την πτώση...αλλά οι λέξεις αρνούνταν να βγουν από τα χείλη της . Μέσα σε δάκρυα έπεφτε η αυλαία....μέσα σε δάκρυα τελείωνε το περίεργο αυτό παιχνίδι...

για τη συνέχεια πατήστε εδώ