ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΡΟΣ
Μόλις η Μαρία μπήκε στο σπίτι του Άρη, ένα τεράστιο κρεμ Λαμπραντόρ όρμισε πάνω της και σχεδόν την έριξε στο πάτωμα.
"Ήρεμα Μαρκήσιε" είπε ο Άρης και προσπάθησε να τραβήξει μακρυά το σκυλί. "Μην κολακεύεσαι, ο Μαρκήσιος είναι μεγάλος γυναικάς." συνέχισε προσπαθώντας να ηρεμήσει το σκυλί που με κάθε ευκαιρία κουνώντας την ουρά του προσπαθούσε να ξαναπλησιάσει την Μαρία.
"Λες το σκυλί σου Μαρκήσιο???? Χαχαχα γιατί δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση ...."
"Μην γελάς, γιαυτό τον πήρα, γιατί μοιάζουμε ...όπως βλέπεις έχουμε τα ίδια γούστα"
"Δεν σε είχα για φιλόζωο πάντως...."
"Και μετά λες πως εγώ βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα.....Κάτω Μαρκήσιε...μπράβο καλο σκυλί" είπε και τον χάιδεψε στην πλάτη.
"Ωραίο σπίτι...ψυγείο είναι βέβαια, αλλά σε γενικές γραμμές είναι όμορφο"
"Ε μετά από τη δική σου Σαχάρα είπα να κάνουμε ένα ταξιδάκι προς Σιβηρία μεριά...."
"Πνευμονία θα πάθω...."
"Μπα τώρα θα πάθεις πνευμονία???? Το πρωί δηλαδή που με έκανες παγωτό, δεν θα παθαίναμε πνευμονία???"
"Οι πρωινές μου αναμνήσεις δεν περιλαμβάνουν κρύο.....μόνο ζέστη....υπερβολική ζέστη...."
"Λοιπόν αν και πολύ θα ήθελα να σου φρεσκάρω την μνήμη, δυστυχώς προς το παρόν δεν προλαβαίνουμε....έφερες αυτό που σου είπα???"
'Το έφερα..."
"Ωραία πήγαινε ετοιμάσου έχουμε αφήσει ένα παιχνίδι στην μέση...."
"Εσύ τήρησες τη δική σου πλευρά του παιχνιδιού?"
"Την τήρησα, θα μας περιμένουν εκεί. Άντε πήγαινε ετοιμάσου .Δεύτερη πόρτα δεξιά το υπνοδωμάτιο και ακριβώς απέναντι το μπάνιο"
"Καλά πάω" είπε και σήκωσε την τσάντα της
το ίδιο πρωινό αρκετές ώρες πριν
"Δίπλα σου μεταλλάσσομαι....και αυτό που βλέπω δεν ξέρω αν μ αρέσει..." είπε την στιγμή που καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας με τον καφέ μπροστά του
"Επίσης.."
"Έχεις σκεφτεί τη δεύτερη πρόκληση σου???"
"Θες την αλήθεια??? όχι..."
"Επειδή και εγώ ακόμα τη δουλεύω στο μυαλό μου τι θα έλεγες να παίξουμε με αυτόν τον παράγοντα??? Αν ρίχναμε ρυθμούς σε αυτή τη πρόκληση?....όχι ακραία πράγματα..."
"Οκ δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θες να τσεκάρουμε αν αυτή η νέα μας εικόνα είναι καθόλου συμβατή με όλο το υπόλοιπο μας?"
"Ακριβώς. Αν και είμαι ο δικηγόρος της υπόθεσης δεν θα μπορούσες να το εκφράσεις καλύτερα...."
"Πως όμως?"
"Εγώ το δικό μου σκέλος σου είπα το έχω δουλέψει λίγο στο μυαλό μου ήδη....ένα κόκκινο φόρεμα στην ντουλάπα σου, μου έδωσε την ιδέα..."
"Καλά άνοιξες την ντουλάπα μου???"
"Δεν την άνοιξα, εσύ την άφησες ανοιχτή και το κόκκινο φόρεμα μου χαμογελούσε απροκάλυπτα από μέσα..."
"Άρη αυτό το φόρεμα έπρεπε εδώ και καιρό να πάει στα σκουπίδια...."
"Πριν πάει στα σκουπίδια θα το φορέσεις απόψε τελευταία φορά για μένα??? Θέλω να παίξεις απόψε φορώντας το.."
"Δεν ξέρω....έχει τόση σημασία???"
"Έχει αλλά δεν θα σε πιέσω γιατί αυτό, δεν είναι η κύρια πρόκληση. Οπότε μπορείς να αγνοήσεις την επιθυμία μου...Σειρά σου, σκέφτηκες τίποτα..." Η Μαρία ήπιε μια γουλιά καφέ και κοίταξε τον Άρη...Τα λόγια του άρχισαν να την χτυπάνε... "μεταλλάσσομαι" είχε πει πριν λίγο.... "τα έχω κάνει και τα έχω ζήσει όλα"...."έχω οικογένεια και φίλους που αγαπάω"....άραγε τον έκανε η επαφή μαζί της καλύτερο ή χειρότερο....Πιθανότατα χειρότερο....γιαυτό μιλούσε για ασυμβατότητα....Θυμήθηκε το βλέμμα του τότε που της ανακοίνωνε την πρώτη πρόκληση...Πόσο σκοτεινό είχε γίνει...Σαν να έκρυβε κακία....Αυτό ήταν!
"Θέλω απόψε όταν θα μου ανακοινώνεις την δεύτερη σου πρόκληση να το κάνεις ενώπιον μαρτύρων..! Αυτή είναι η πρόκληση μου"
"Χα χα μα και την τελευταία φορά μπροστά σε κόσμο στην είπα"
"Δεν θέλω τυχαίο κόσμο....θέλω κάποιον που να σε ξέρει και να σε ξέρει καλά....Φίλους..συγγενείς όποιος έχει χρόνο και μπορεί.."
"Δεν μιλάς σοβαρά?"
"Επαναλαμβάνεσαι....κάθε φορά που σου λέω τι θέλω το ίδιο λες το ξέρεις???"
"Αυτό είναι το δικό μας παιχνίδι. Γιατί θες και τρίτους???"
"Θέλω κοινό! Θέλω να ξέρω, αν μπορείς να λες αυτά που λες, μπροστά σε τρίτους ή αν έχεις αρχίδια μόνο με μένα. Απλό είναι...."
"Θες κοινό???? Αχ Μαρία αν ήξερες τι έκανες μόλις τώρα.... μόλις έβαλες ακόμα ένα κομματάκι στην θέση του και ολοκλήρωσα στο μυαλό μου την πρόκληση μου...."
"Λοιπόν ακούω θα παίξουμε???"
"Φυσικά και θα παίξουμε. Σε περιμένω απόψε στο σπίτι μου. Σου έγραψα τη διεύθυνση στο σημειωματάριο σου. Έλα μέχρι τις εννιά και φέρε και το φόρεμα...Καλύτερα να ντυθείς σπίτι μου μην κυκλοφορείς έτσι επικίνδυνα όμορφη μόνη σου.."
"Πολύ σίγουρος είσαι ότι θα μου πηγαίνει το φόρεμα...."
"Χίλια τοις εκατό σίγουρος μωρό μου" είπε και σηκώθηκε να φύγει....
.................................................................................................................................................................
Κοίταξε το είδωλο της στο μεγάλο καθρέφτη του Άρη. Τόσα χρόνια μετά και το φόρεμα εφάρμοζε γάντι στο σώμα της. Την αγαπούσε αυτό το ρούχο και ο καθρέφτης της το φώναζε. Γύρισε την πλάτη της και είδε ακόμα μια φορά πόσο χαμηλά ξεκινούσε. Ένιωθε λιγάκι μεγάλη πια για ένα τέτοιο ρούχο... αλλά την απόφαση της την είχε πάρει νωρίτερα... Απόψε θα το φορούσε τελευταία φορά. Όχι για τον Άρη ...όχι για τον Χρήστο ....για εκείνη και μόνο για εκείνη. Για να ξορκίσει κάθε ανάμνηση που κουβαλούσε πάνω του. Με αποφασιστικές κινήσεις ψάρεψε το κόκκινο κραγιόν που περίμενε υπομονετικά πεταμένο στην τσάντα της. Φόρεσε τα ψηλά πέδιλα έλυσε τα μαλλιά της και βγήκε από το δωμάτιο.
Τα τακούνια της άρχισαν να χτυπάνε στα γυμνά πλακάκια. Ο Άρης έτοιμος την περίμενε στην πόρτα μόλις όμως την αντίκρισε κοντοστάθηκε. Για μερικά δευτερόλεπτα απλά την κοιτούσε ανήμπορος να μιλήσει...Ο πόθος τον πονούσε και το έβλεπε στο πρόσωπο του...
"Άντρες....όλοι σας ίδιοι..." είπε και άνοιξε την πόρτα. Γιατί εκείνη ήξερε τη δύναμη της εικόνας της....και ο Άρης σαν ψαράκι απλά είχε τσιμπήσει το δόλωμα...ένα δόλωμα που ο ίδιος εκλιπάρησε να του ρίξουν....
Σε όλη τη διαδρομή κανένας τους δεν είπε κουβέντα....Λες και το ομαδικό παιχνίδι που ξεκίνησαν πριν μέρες είχε γίνει προσωπική πάλη... Μόλις μπήκαν μέσα στο μαγαζί η Μαρία διαπίστωσε πως μια μπάντα πάνω σε μια μικρή σκηνή έπαιζε ζωντανή μουσική. Ένας άντρας τους έκανε νόημα από ένα από τα μπροστινά τραπέζια και ο Άρης άρχισε να προχωράει προς το μέρος του. Στο τραπέζι καθόταν ένα ζευγάρι γύρω στα σαρανταπέντε. Ο Άρης υψώνοντας την φωνή του για να ακουστεί πάνω από τη δυνατή μουσική ανέλαβε τις συστάσεις .
"Μαρία ο μεγάλος μου ο αδελφός ο Γιάννης και η γυναίκα του η Ειρήνη"
"Παιδιά η Μαρία"
"Χαίρω πολύ" είπε το ζευγάρι σε συγχορδία
"Και ο πιανίστας πάνω στην σκηνή είναι ο μικρός αδελφός μας, ο Λευτέρης"
"Καθίστε τι θα πιείτε???"
"Ότι πίνετε και εσείς" είπε ο Άρης και κάθισε αναπαυτικά
"Ρεμάλι γιαυτό χάθηκες???" είπε ο Γιάννης και έριξε μια στοργική σκουντιά στον Άρη. "Πόσο καιρό είσαστε μαζί?" συνέχισε απευθυνόμενος στην Μαρία
"Δεν είμαστε μαζί....ένα παιχνίδι παίζουμε..." είπε εκείνη και ο Άρης της έριξε μια δολοφονική ματιά. Το ζευγάρι κοιτάχθηκε με απορία?
"Τι παιχνίδι??" ρωτησε με ενδιαφέρον η Ειρήνη
"Καλύτερα να σας πει ο Άρης" είπε η Μαρία κοιτώντας τον χαιρέκακα. Για να σε δω τώρα σκέφτηκε μέσα της... Ο Άρης την ξανακοίταξε φανερά ενοχλημένος, γιατί όταν είχε δεχτεί να γίνει όλο αυτό ενώπιον μαρτύρων. δεν φανταζόταν πως θα έπρεπε να δώσει τόσες διευκρινήσεις... Ήλπιζε η Μαρία να ντρεπόταν να επεκταθεί σε λεπτομέρειες. Και ο λόγος που της είχε ζητήσει να φορέσει το φόρεμα αυτός ήταν, ήθελε να την κάνει να νιώθει άβολα....Για ακόμα μια φορά όμως είχε πετύχει ακριβώς το αντίθετο...Το φόρεμα φαινόταν να επηρεάζει εκείνον περισσότερο από ότι την ίδια και τώρα θα έπρεπε να εξηγήσει στον αδελφό του...
"Ένα παιχνίδι προκλήσεων..." απαντησε αποφεύγοντας να επεκταθεί
"Δηλαδή δεν είσαστε ζευγάρι???" είπε με απορία η Ειρήνη
"Α όχι, αν η έννοια του ζευγαριού είναι το σεξ, κάνουμε πολύ από αυτό. Απλά επιπρόσθετα κάνουμε και άλλα πράγματα!" είπε ο Άρης κεραυνοβολώντας όλη την παρέα.
"Μαζέψου! Τι σε έχει πιάσει" του είπε ο Γιάννης στο αυτί. Η ατμόσφαιρα στο τραπέζι είχε αρχίσει να ηλεκτρίζεται επικίνδυνα.
"Έλειψες στις ανιψιές σου" είπε η Ειρήνη σε μια προσπάθεια να αλλάξει θέμα
"Θα έρθω να τις δω" είπε ο Άρης και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του
"Η μαμά κάνει παράπονα που δεν πήγες να δεις τον μπαμπά στο νοσοκομείο...πότε θα ξεπεράσεις επιτέλους αυτή τη φοβία..."
"Αύριο βγαίνει, τους πήρα τηλέφωνο. Θα πάω να τον δω σπίτι. Αφού ξέρεις πως φρικάρω με τα λευκοντυμένα βαμπίρ"
"Μαρία με τι ασχολείσαι?" είπε η Ειρήνη νιώθοντας άσχημα που την είχαν αφήσει εκτός συζήτησης
"Γραφίστρια είμαι" είπε εκείνη προσπαθώντας να ανασυγκροτηθεί μετά από τον ωμό τρόπο που ο Άρης είχε περιγράψει τη σχέση τους. Η μουσική σταμάτησε και μια κίνηση άρχισε να επικρατεί στην σκηνή.
"Απορώ ρε Άρη τι σε έπιασε και ήθελες να έρθουμε απόψε εδώ....δεν σε έφτασε το μαρτύριο την προηγούμενη φορά?" ρώτησε ο Γιάννης την στιγμή που μια κοπέλα γύρω στα είκοσι ανέβηκε στην σκηνή και κάτω από τα ενθαρρυντικά επιφωνήματα της παρέας της, ξεκίνησε να κατακρεουργεί φωνητικά ένα γνωστό κομμάτι.
"Είχα τους λόγους μου..." είπε και κοίταξε με νόημα την Μαρία. Λίγα δευτερόλεπτα την πήρε να συνειδητοποιήσει τι εννοούσε και μόλις το κατάλαβε, τον κοίταξε με το στόμα ανοιχτό.
"Δεν υπάρχει περίπτωση!" του είπε πιο δυνατά από όσο θα έπρεπε και όλη η παρέα γύρισε και την κοίταξε.
"Επιλογή σου..." της είπε και έκλεισε το μάτι. Πλέον και ο Γιάννης και η Ειρήνη δεν κοιτούσαν την σκηνή και την απελπισμένη προσπάθεια της κοπέλας να πατήσει πάνω στις νότες, αλλά τον Άρη και τη Μαρία.
"Πες το! Άρθρωσε την πρόκληση σου!" τον προκάλεσε. Τα μάτια του στένεψαν και χωρίς να ξεκλειδώνει το βλέμμα του από το δικό της άρχισε να μιλάει.
"Σε προκαλώ να ανέβεις πάνω στην σκηνή ανάμεσα σε τόσο κόσμο και να τραγουδήσεις ,με το φόβο να γίνεις εντελώς ρεζίλι!"
"Κόφτο Άρη την προσβάλλεις την κοπέλα. " επενέβη ο Γιάννης που κοιτούσε τον αδελφό του λες και έβλεπε έναν καινούριο άνθρωπο.
"Ναι βρε Άρη τι είναι αυτά...με το ζόρι δεν γίνονται τέτοια τα πράγματα. Μην του δίνεις σημασία Μαρία μου" είπε η Ειρήνη και κοίταξε με συμπόνια την Μαρία
"Ακούω! Θα παίξεις???? Έχεις τρία τραγούδια περιθώριο να αποφασίσεις..." είπε και χαλάρωσε ξανά στην καρέκλα του. Χειροκροτήματα και γιουχαϊσματα ακούστηκαν, η κοπέλα υποκλίθηκε χαχανίζοντας και ένας άντρας αυτή τη φορά ανέβηκε στην σκηνή, ξεκινώντας να τραγουδάει ένα ερωτικό τραγούδι πολύ καλύτερα από την προηγούμενη κοπέλα.
"Προκαλούμε με κάτι που έχουμε κάνει οι ίδιοι..." θύμισε η Μαρία στον Άρη σαν ύστατη προσπάθεια.
"Γιατί εσύ αυτό που με προκάλεσες το έχεις κάνει ήδη????"
"Το έχω κάνει ήδη! Ο Μανώλης ξέρει τα πάντα για το παιχνίδι!"
"Και εγώ λοιπόν το έχω κάνει ήδη...Πες Γιάννη στην Μαρία αν έχω ανέβει σε σκηνή στο παρελθόν..."
"Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω κουβέντα από όλα όσα λέτε, αλλά ναι ο Άρης έχει ανέβει σε σκηνή. 'Οχι για να τραγουδήσει, αλλά για να παίξει. Οι γονείς μας είχαν κόλλημα με την μουσική, γι' αυτό και οι τρεις παίζουμε μουσικά όργανα. Ο Λευτέρης πιάνο...ο Άρης κιθάρα...και εγώ βιολί. Φυσικά ταλέντο είχε μόνο ο μικρός. Εμείς ήμασταν λίγο για τα μπάζα, γι'αυτό και τα παρατήσαμε νωρίς...αλλά προ αμνημονεύτων χρόνων είχαμε παίξει όλοι μαζί σε σκηνή. " είπε ο Γιάννης σχεδόν απολογητικά που σκότωνε την τελευταία ελπίδα της Μαρίας.
"Παίζεις κιθάρα???"
"'Επαιζα κιθάρα...."
"Ανέβα μαζί μου..." τον παρακάλεσε σχεδόν ικετευτικά
"Όχι Μαρία! Μόνη σου! Εντελώς μόνη σου αυτή είναι η πρόκληση μου!"
"Είσαι κακός...."
"Είμαι!" είπε τη στιγμή που και το δεύτερο τραγούδι κόντευε να τελειώσει.
"Μπορώ να σου πω λιγάκι" είπε ο Γιάννης και τράβηξε τον Άρη λίγο πιο πέρα
"Μα καλά τι έχεις πάθει??? Γιατί της φέρεσαι έτσι??? Έτοιμη να βάλει τα κλάματα είναι η κοπέλα! Αν δεν την γουστάρεις τι την τραβάς???"
"Δουλειά σου Γιάννη!"
"Τι δουλειά μου ρε μαλάκα? Εντάξει ουδέποτε ήσουν κουτάβι με τις γυναίκες, αλλά αυτό που κάνεις τώρα είναι.... είναι τουλάχιστον εξοργιστικό! Η Ειρήνη έχει φρικάρει ,με κλωτσάει συνέχεια κάτω από το τραπέζι. Τι μύγα σε τσίμπησε???"
"Ξέρω τι ...." πήγε να πει αλλά άφησε την φράση του στην μέση....Η Μαρία είχε ανέβει πάνω στην σκηνή και με το χέρι της να τρέμει έδειχνε μια παρτιτούρα στον Λευτέρη. Από κάτω ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει τα γιουχαϊσματα. Ο Λευτέρης κάτι της είπε, σαν να την ρωτούσε αν είναι σίγουρη και εκείνη σφίγγοντας νευρικά το μικρόφωνο στα χέρια της, του έκανε νόημα να συνεχίσει.....
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδυα κρύβεστε στο γκρίζο
(άρχισε η Μαρία και η φωνή της ίσα που ακουγόταν...)
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα `χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα `ταν πάλι ψέμα.
(Δεν ακούγεσαι καθόλου!!!! ούρλιαξαν κάποιοι από το ακροατήριο και η Μαρία έκλεισε τα μάτια της. Μπροστά της είδε τον πατέρα της που χρόνια πριν της είχε απαγορεύσει να γραφτεί στην χορωδία του σχολείου..."Η κόρη μου τραγουδιάρα δεν θα γίνει" της είχε πει και όταν εκείνη τόλμησε να επιμείνει ένα χαστούκι είχε έρθει να προσγειωθεί στο μάγουλο της.... ξαφνικά η αίθουσα ήταν άδεια....Τίποτα δεν έφτανε στα αυτιά της το μόνο που έβλεπε μπροστά της ήταν εκείνος και ήθελε να του φωνάξει ήθελε να του πεί..).
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να `χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...
Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...
(Ο κόσμος πλέον είχε σωπάσει...Η φωνή της Μαρίας είχε δυναμώσει και ξεχώριζε μέσα από τις νότες...Και ενώ δεν ήταν καλλίφωνη κατάφερνε τις περισσότερες φορές να πατάει πάνω στον ήχο της μουσικής)
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα `τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα `ταν σαν κι εμένα.
(Και όσο το τραγούδι προχωρούσε τόσο και περισσότερος κόσμος έστρεφε με περιέργεια την προσοχή του στην κοπέλα που πάνω στην σκηνή τραγουδούσε με κλειστά μάτια λες και ήταν πιο προσωπική υπόθεση από ένα απλό τραγούδι....)
Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις
(Η Μαρία δεν τραγουδούσε πια σχεδόν ούρλιαζε το παράπονο της μέσα από μια μελωδία.)
Και σε λυπούνται που δεν το `χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
(Τα μάτια της άνοιξαν και εντόπισε τον Άρη)
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να `ναι σαν κι εμένα...
(πλέον μέσα στο δωμάτιο για την Μαρία ήταν μόνο εκείνη και ο Άρης και ότι τραγουδούσε, ήταν σαν να ήθελε να του το φωνάξει μέσα στην μούρη)
Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Μόλις η Μαρία μπήκε στο σπίτι του Άρη, ένα τεράστιο κρεμ Λαμπραντόρ όρμισε πάνω της και σχεδόν την έριξε στο πάτωμα.
"Ήρεμα Μαρκήσιε" είπε ο Άρης και προσπάθησε να τραβήξει μακρυά το σκυλί. "Μην κολακεύεσαι, ο Μαρκήσιος είναι μεγάλος γυναικάς." συνέχισε προσπαθώντας να ηρεμήσει το σκυλί που με κάθε ευκαιρία κουνώντας την ουρά του προσπαθούσε να ξαναπλησιάσει την Μαρία.
"Λες το σκυλί σου Μαρκήσιο???? Χαχαχα γιατί δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση ...."
"Μην γελάς, γιαυτό τον πήρα, γιατί μοιάζουμε ...όπως βλέπεις έχουμε τα ίδια γούστα"
"Δεν σε είχα για φιλόζωο πάντως...."
"Και μετά λες πως εγώ βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα.....Κάτω Μαρκήσιε...μπράβο καλο σκυλί" είπε και τον χάιδεψε στην πλάτη.
"Ωραίο σπίτι...ψυγείο είναι βέβαια, αλλά σε γενικές γραμμές είναι όμορφο"
"Ε μετά από τη δική σου Σαχάρα είπα να κάνουμε ένα ταξιδάκι προς Σιβηρία μεριά...."
"Πνευμονία θα πάθω...."
"Μπα τώρα θα πάθεις πνευμονία???? Το πρωί δηλαδή που με έκανες παγωτό, δεν θα παθαίναμε πνευμονία???"
"Οι πρωινές μου αναμνήσεις δεν περιλαμβάνουν κρύο.....μόνο ζέστη....υπερβολική ζέστη...."
"Λοιπόν αν και πολύ θα ήθελα να σου φρεσκάρω την μνήμη, δυστυχώς προς το παρόν δεν προλαβαίνουμε....έφερες αυτό που σου είπα???"
'Το έφερα..."
"Ωραία πήγαινε ετοιμάσου έχουμε αφήσει ένα παιχνίδι στην μέση...."
"Εσύ τήρησες τη δική σου πλευρά του παιχνιδιού?"
"Την τήρησα, θα μας περιμένουν εκεί. Άντε πήγαινε ετοιμάσου .Δεύτερη πόρτα δεξιά το υπνοδωμάτιο και ακριβώς απέναντι το μπάνιο"
"Καλά πάω" είπε και σήκωσε την τσάντα της
το ίδιο πρωινό αρκετές ώρες πριν
"Δίπλα σου μεταλλάσσομαι....και αυτό που βλέπω δεν ξέρω αν μ αρέσει..." είπε την στιγμή που καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας με τον καφέ μπροστά του
"Επίσης.."
"Έχεις σκεφτεί τη δεύτερη πρόκληση σου???"
"Θες την αλήθεια??? όχι..."
"Επειδή και εγώ ακόμα τη δουλεύω στο μυαλό μου τι θα έλεγες να παίξουμε με αυτόν τον παράγοντα??? Αν ρίχναμε ρυθμούς σε αυτή τη πρόκληση?....όχι ακραία πράγματα..."
"Οκ δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θες να τσεκάρουμε αν αυτή η νέα μας εικόνα είναι καθόλου συμβατή με όλο το υπόλοιπο μας?"
"Ακριβώς. Αν και είμαι ο δικηγόρος της υπόθεσης δεν θα μπορούσες να το εκφράσεις καλύτερα...."
"Πως όμως?"
"Εγώ το δικό μου σκέλος σου είπα το έχω δουλέψει λίγο στο μυαλό μου ήδη....ένα κόκκινο φόρεμα στην ντουλάπα σου, μου έδωσε την ιδέα..."
"Καλά άνοιξες την ντουλάπα μου???"
"Δεν την άνοιξα, εσύ την άφησες ανοιχτή και το κόκκινο φόρεμα μου χαμογελούσε απροκάλυπτα από μέσα..."
"Άρη αυτό το φόρεμα έπρεπε εδώ και καιρό να πάει στα σκουπίδια...."
"Πριν πάει στα σκουπίδια θα το φορέσεις απόψε τελευταία φορά για μένα??? Θέλω να παίξεις απόψε φορώντας το.."
"Δεν ξέρω....έχει τόση σημασία???"
"Έχει αλλά δεν θα σε πιέσω γιατί αυτό, δεν είναι η κύρια πρόκληση. Οπότε μπορείς να αγνοήσεις την επιθυμία μου...Σειρά σου, σκέφτηκες τίποτα..." Η Μαρία ήπιε μια γουλιά καφέ και κοίταξε τον Άρη...Τα λόγια του άρχισαν να την χτυπάνε... "μεταλλάσσομαι" είχε πει πριν λίγο.... "τα έχω κάνει και τα έχω ζήσει όλα"...."έχω οικογένεια και φίλους που αγαπάω"....άραγε τον έκανε η επαφή μαζί της καλύτερο ή χειρότερο....Πιθανότατα χειρότερο....γιαυτό μιλούσε για ασυμβατότητα....Θυμήθηκε το βλέμμα του τότε που της ανακοίνωνε την πρώτη πρόκληση...Πόσο σκοτεινό είχε γίνει...Σαν να έκρυβε κακία....Αυτό ήταν!
"Θέλω απόψε όταν θα μου ανακοινώνεις την δεύτερη σου πρόκληση να το κάνεις ενώπιον μαρτύρων..! Αυτή είναι η πρόκληση μου"
"Χα χα μα και την τελευταία φορά μπροστά σε κόσμο στην είπα"
"Δεν θέλω τυχαίο κόσμο....θέλω κάποιον που να σε ξέρει και να σε ξέρει καλά....Φίλους..συγγενείς όποιος έχει χρόνο και μπορεί.."
"Δεν μιλάς σοβαρά?"
"Επαναλαμβάνεσαι....κάθε φορά που σου λέω τι θέλω το ίδιο λες το ξέρεις???"
"Αυτό είναι το δικό μας παιχνίδι. Γιατί θες και τρίτους???"
"Θέλω κοινό! Θέλω να ξέρω, αν μπορείς να λες αυτά που λες, μπροστά σε τρίτους ή αν έχεις αρχίδια μόνο με μένα. Απλό είναι...."
"Θες κοινό???? Αχ Μαρία αν ήξερες τι έκανες μόλις τώρα.... μόλις έβαλες ακόμα ένα κομματάκι στην θέση του και ολοκλήρωσα στο μυαλό μου την πρόκληση μου...."
"Λοιπόν ακούω θα παίξουμε???"
"Φυσικά και θα παίξουμε. Σε περιμένω απόψε στο σπίτι μου. Σου έγραψα τη διεύθυνση στο σημειωματάριο σου. Έλα μέχρι τις εννιά και φέρε και το φόρεμα...Καλύτερα να ντυθείς σπίτι μου μην κυκλοφορείς έτσι επικίνδυνα όμορφη μόνη σου.."
"Πολύ σίγουρος είσαι ότι θα μου πηγαίνει το φόρεμα...."
"Χίλια τοις εκατό σίγουρος μωρό μου" είπε και σηκώθηκε να φύγει....
.................................................................................................................................................................
Κοίταξε το είδωλο της στο μεγάλο καθρέφτη του Άρη. Τόσα χρόνια μετά και το φόρεμα εφάρμοζε γάντι στο σώμα της. Την αγαπούσε αυτό το ρούχο και ο καθρέφτης της το φώναζε. Γύρισε την πλάτη της και είδε ακόμα μια φορά πόσο χαμηλά ξεκινούσε. Ένιωθε λιγάκι μεγάλη πια για ένα τέτοιο ρούχο... αλλά την απόφαση της την είχε πάρει νωρίτερα... Απόψε θα το φορούσε τελευταία φορά. Όχι για τον Άρη ...όχι για τον Χρήστο ....για εκείνη και μόνο για εκείνη. Για να ξορκίσει κάθε ανάμνηση που κουβαλούσε πάνω του. Με αποφασιστικές κινήσεις ψάρεψε το κόκκινο κραγιόν που περίμενε υπομονετικά πεταμένο στην τσάντα της. Φόρεσε τα ψηλά πέδιλα έλυσε τα μαλλιά της και βγήκε από το δωμάτιο.
Τα τακούνια της άρχισαν να χτυπάνε στα γυμνά πλακάκια. Ο Άρης έτοιμος την περίμενε στην πόρτα μόλις όμως την αντίκρισε κοντοστάθηκε. Για μερικά δευτερόλεπτα απλά την κοιτούσε ανήμπορος να μιλήσει...Ο πόθος τον πονούσε και το έβλεπε στο πρόσωπο του...
"Άντρες....όλοι σας ίδιοι..." είπε και άνοιξε την πόρτα. Γιατί εκείνη ήξερε τη δύναμη της εικόνας της....και ο Άρης σαν ψαράκι απλά είχε τσιμπήσει το δόλωμα...ένα δόλωμα που ο ίδιος εκλιπάρησε να του ρίξουν....
Σε όλη τη διαδρομή κανένας τους δεν είπε κουβέντα....Λες και το ομαδικό παιχνίδι που ξεκίνησαν πριν μέρες είχε γίνει προσωπική πάλη... Μόλις μπήκαν μέσα στο μαγαζί η Μαρία διαπίστωσε πως μια μπάντα πάνω σε μια μικρή σκηνή έπαιζε ζωντανή μουσική. Ένας άντρας τους έκανε νόημα από ένα από τα μπροστινά τραπέζια και ο Άρης άρχισε να προχωράει προς το μέρος του. Στο τραπέζι καθόταν ένα ζευγάρι γύρω στα σαρανταπέντε. Ο Άρης υψώνοντας την φωνή του για να ακουστεί πάνω από τη δυνατή μουσική ανέλαβε τις συστάσεις .
"Μαρία ο μεγάλος μου ο αδελφός ο Γιάννης και η γυναίκα του η Ειρήνη"
"Παιδιά η Μαρία"
"Χαίρω πολύ" είπε το ζευγάρι σε συγχορδία
"Και ο πιανίστας πάνω στην σκηνή είναι ο μικρός αδελφός μας, ο Λευτέρης"
"Καθίστε τι θα πιείτε???"
"Ότι πίνετε και εσείς" είπε ο Άρης και κάθισε αναπαυτικά
"Ρεμάλι γιαυτό χάθηκες???" είπε ο Γιάννης και έριξε μια στοργική σκουντιά στον Άρη. "Πόσο καιρό είσαστε μαζί?" συνέχισε απευθυνόμενος στην Μαρία
"Δεν είμαστε μαζί....ένα παιχνίδι παίζουμε..." είπε εκείνη και ο Άρης της έριξε μια δολοφονική ματιά. Το ζευγάρι κοιτάχθηκε με απορία?
"Τι παιχνίδι??" ρωτησε με ενδιαφέρον η Ειρήνη
"Καλύτερα να σας πει ο Άρης" είπε η Μαρία κοιτώντας τον χαιρέκακα. Για να σε δω τώρα σκέφτηκε μέσα της... Ο Άρης την ξανακοίταξε φανερά ενοχλημένος, γιατί όταν είχε δεχτεί να γίνει όλο αυτό ενώπιον μαρτύρων. δεν φανταζόταν πως θα έπρεπε να δώσει τόσες διευκρινήσεις... Ήλπιζε η Μαρία να ντρεπόταν να επεκταθεί σε λεπτομέρειες. Και ο λόγος που της είχε ζητήσει να φορέσει το φόρεμα αυτός ήταν, ήθελε να την κάνει να νιώθει άβολα....Για ακόμα μια φορά όμως είχε πετύχει ακριβώς το αντίθετο...Το φόρεμα φαινόταν να επηρεάζει εκείνον περισσότερο από ότι την ίδια και τώρα θα έπρεπε να εξηγήσει στον αδελφό του...
"Ένα παιχνίδι προκλήσεων..." απαντησε αποφεύγοντας να επεκταθεί
"Δηλαδή δεν είσαστε ζευγάρι???" είπε με απορία η Ειρήνη
"Α όχι, αν η έννοια του ζευγαριού είναι το σεξ, κάνουμε πολύ από αυτό. Απλά επιπρόσθετα κάνουμε και άλλα πράγματα!" είπε ο Άρης κεραυνοβολώντας όλη την παρέα.
"Μαζέψου! Τι σε έχει πιάσει" του είπε ο Γιάννης στο αυτί. Η ατμόσφαιρα στο τραπέζι είχε αρχίσει να ηλεκτρίζεται επικίνδυνα.
"Έλειψες στις ανιψιές σου" είπε η Ειρήνη σε μια προσπάθεια να αλλάξει θέμα
"Θα έρθω να τις δω" είπε ο Άρης και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του
"Η μαμά κάνει παράπονα που δεν πήγες να δεις τον μπαμπά στο νοσοκομείο...πότε θα ξεπεράσεις επιτέλους αυτή τη φοβία..."
"Αύριο βγαίνει, τους πήρα τηλέφωνο. Θα πάω να τον δω σπίτι. Αφού ξέρεις πως φρικάρω με τα λευκοντυμένα βαμπίρ"
"Μαρία με τι ασχολείσαι?" είπε η Ειρήνη νιώθοντας άσχημα που την είχαν αφήσει εκτός συζήτησης
"Γραφίστρια είμαι" είπε εκείνη προσπαθώντας να ανασυγκροτηθεί μετά από τον ωμό τρόπο που ο Άρης είχε περιγράψει τη σχέση τους. Η μουσική σταμάτησε και μια κίνηση άρχισε να επικρατεί στην σκηνή.
"Απορώ ρε Άρη τι σε έπιασε και ήθελες να έρθουμε απόψε εδώ....δεν σε έφτασε το μαρτύριο την προηγούμενη φορά?" ρώτησε ο Γιάννης την στιγμή που μια κοπέλα γύρω στα είκοσι ανέβηκε στην σκηνή και κάτω από τα ενθαρρυντικά επιφωνήματα της παρέας της, ξεκίνησε να κατακρεουργεί φωνητικά ένα γνωστό κομμάτι.
"Είχα τους λόγους μου..." είπε και κοίταξε με νόημα την Μαρία. Λίγα δευτερόλεπτα την πήρε να συνειδητοποιήσει τι εννοούσε και μόλις το κατάλαβε, τον κοίταξε με το στόμα ανοιχτό.
"Δεν υπάρχει περίπτωση!" του είπε πιο δυνατά από όσο θα έπρεπε και όλη η παρέα γύρισε και την κοίταξε.
"Επιλογή σου..." της είπε και έκλεισε το μάτι. Πλέον και ο Γιάννης και η Ειρήνη δεν κοιτούσαν την σκηνή και την απελπισμένη προσπάθεια της κοπέλας να πατήσει πάνω στις νότες, αλλά τον Άρη και τη Μαρία.
"Πες το! Άρθρωσε την πρόκληση σου!" τον προκάλεσε. Τα μάτια του στένεψαν και χωρίς να ξεκλειδώνει το βλέμμα του από το δικό της άρχισε να μιλάει.
"Σε προκαλώ να ανέβεις πάνω στην σκηνή ανάμεσα σε τόσο κόσμο και να τραγουδήσεις ,με το φόβο να γίνεις εντελώς ρεζίλι!"
"Κόφτο Άρη την προσβάλλεις την κοπέλα. " επενέβη ο Γιάννης που κοιτούσε τον αδελφό του λες και έβλεπε έναν καινούριο άνθρωπο.
"Ναι βρε Άρη τι είναι αυτά...με το ζόρι δεν γίνονται τέτοια τα πράγματα. Μην του δίνεις σημασία Μαρία μου" είπε η Ειρήνη και κοίταξε με συμπόνια την Μαρία
"Ακούω! Θα παίξεις???? Έχεις τρία τραγούδια περιθώριο να αποφασίσεις..." είπε και χαλάρωσε ξανά στην καρέκλα του. Χειροκροτήματα και γιουχαϊσματα ακούστηκαν, η κοπέλα υποκλίθηκε χαχανίζοντας και ένας άντρας αυτή τη φορά ανέβηκε στην σκηνή, ξεκινώντας να τραγουδάει ένα ερωτικό τραγούδι πολύ καλύτερα από την προηγούμενη κοπέλα.
"Προκαλούμε με κάτι που έχουμε κάνει οι ίδιοι..." θύμισε η Μαρία στον Άρη σαν ύστατη προσπάθεια.
"Γιατί εσύ αυτό που με προκάλεσες το έχεις κάνει ήδη????"
"Το έχω κάνει ήδη! Ο Μανώλης ξέρει τα πάντα για το παιχνίδι!"
"Και εγώ λοιπόν το έχω κάνει ήδη...Πες Γιάννη στην Μαρία αν έχω ανέβει σε σκηνή στο παρελθόν..."
"Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω κουβέντα από όλα όσα λέτε, αλλά ναι ο Άρης έχει ανέβει σε σκηνή. 'Οχι για να τραγουδήσει, αλλά για να παίξει. Οι γονείς μας είχαν κόλλημα με την μουσική, γι' αυτό και οι τρεις παίζουμε μουσικά όργανα. Ο Λευτέρης πιάνο...ο Άρης κιθάρα...και εγώ βιολί. Φυσικά ταλέντο είχε μόνο ο μικρός. Εμείς ήμασταν λίγο για τα μπάζα, γι'αυτό και τα παρατήσαμε νωρίς...αλλά προ αμνημονεύτων χρόνων είχαμε παίξει όλοι μαζί σε σκηνή. " είπε ο Γιάννης σχεδόν απολογητικά που σκότωνε την τελευταία ελπίδα της Μαρίας.
"Παίζεις κιθάρα???"
"'Επαιζα κιθάρα...."
"Ανέβα μαζί μου..." τον παρακάλεσε σχεδόν ικετευτικά
"Όχι Μαρία! Μόνη σου! Εντελώς μόνη σου αυτή είναι η πρόκληση μου!"
"Είσαι κακός...."
"Είμαι!" είπε τη στιγμή που και το δεύτερο τραγούδι κόντευε να τελειώσει.
"Μπορώ να σου πω λιγάκι" είπε ο Γιάννης και τράβηξε τον Άρη λίγο πιο πέρα
"Μα καλά τι έχεις πάθει??? Γιατί της φέρεσαι έτσι??? Έτοιμη να βάλει τα κλάματα είναι η κοπέλα! Αν δεν την γουστάρεις τι την τραβάς???"
"Δουλειά σου Γιάννη!"
"Τι δουλειά μου ρε μαλάκα? Εντάξει ουδέποτε ήσουν κουτάβι με τις γυναίκες, αλλά αυτό που κάνεις τώρα είναι.... είναι τουλάχιστον εξοργιστικό! Η Ειρήνη έχει φρικάρει ,με κλωτσάει συνέχεια κάτω από το τραπέζι. Τι μύγα σε τσίμπησε???"
"Ξέρω τι ...." πήγε να πει αλλά άφησε την φράση του στην μέση....Η Μαρία είχε ανέβει πάνω στην σκηνή και με το χέρι της να τρέμει έδειχνε μια παρτιτούρα στον Λευτέρη. Από κάτω ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει τα γιουχαϊσματα. Ο Λευτέρης κάτι της είπε, σαν να την ρωτούσε αν είναι σίγουρη και εκείνη σφίγγοντας νευρικά το μικρόφωνο στα χέρια της, του έκανε νόημα να συνεχίσει.....
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδυα κρύβεστε στο γκρίζο
(άρχισε η Μαρία και η φωνή της ίσα που ακουγόταν...)
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα `χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα `ταν πάλι ψέμα.
(Δεν ακούγεσαι καθόλου!!!! ούρλιαξαν κάποιοι από το ακροατήριο και η Μαρία έκλεισε τα μάτια της. Μπροστά της είδε τον πατέρα της που χρόνια πριν της είχε απαγορεύσει να γραφτεί στην χορωδία του σχολείου..."Η κόρη μου τραγουδιάρα δεν θα γίνει" της είχε πει και όταν εκείνη τόλμησε να επιμείνει ένα χαστούκι είχε έρθει να προσγειωθεί στο μάγουλο της.... ξαφνικά η αίθουσα ήταν άδεια....Τίποτα δεν έφτανε στα αυτιά της το μόνο που έβλεπε μπροστά της ήταν εκείνος και ήθελε να του φωνάξει ήθελε να του πεί..).
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να `χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...
Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...
(Ο κόσμος πλέον είχε σωπάσει...Η φωνή της Μαρίας είχε δυναμώσει και ξεχώριζε μέσα από τις νότες...Και ενώ δεν ήταν καλλίφωνη κατάφερνε τις περισσότερες φορές να πατάει πάνω στον ήχο της μουσικής)
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα `τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα `ταν σαν κι εμένα.
(Και όσο το τραγούδι προχωρούσε τόσο και περισσότερος κόσμος έστρεφε με περιέργεια την προσοχή του στην κοπέλα που πάνω στην σκηνή τραγουδούσε με κλειστά μάτια λες και ήταν πιο προσωπική υπόθεση από ένα απλό τραγούδι....)
Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις
(Η Μαρία δεν τραγουδούσε πια σχεδόν ούρλιαζε το παράπονο της μέσα από μια μελωδία.)
Και σε λυπούνται που δεν το `χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
(Τα μάτια της άνοιξαν και εντόπισε τον Άρη)
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να `ναι σαν κι εμένα...
(πλέον μέσα στο δωμάτιο για την Μαρία ήταν μόνο εκείνη και ο Άρης και ότι τραγουδούσε, ήταν σαν να ήθελε να του το φωνάξει μέσα στην μούρη)
Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Σ' ευχαριστώ πολύ για τη σημερινή σου δημοσίευση... Μου γνώρισες ένα τραγούδι που δυστυχώς δεν είχε τύχει να ακούσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοναδικοί στίχοι, μοναδική ερμηνεία!
Ευχαριστώ