ΓΥΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ
"Μαρία κοιμήσου.."
"Δεν μπορώ..."
"Γιατί?τα κουνούπια?"
"Όχι..."
"Το στρώμα της σκηνής?"
"Ούτε..."
"Τότε???"
"Είναι πολύ όμορφα...." είπε η Μαρία και συνέχισε να χαζεύει τα αστέρια στον σκοτεινό ουρανό, μέσα από την σήτα της οροφής. Γιατί άραγε στην πόλη τα αστέρια δεν φαίνονται ποτέ τόσο λαμπερά...? Κάποια στιγμή θα έπρεπε να μάθει τους αστερισμούς...προς το παρόν με το μυαλό της, σαν να ενώνει κουκκίδες σε παιχνίδι από περιοδικό με σταυρόλεξα, έφτιαχνε τους δικούς της και ο χρόνος κυλούσε.
"Μαρία? Θες να παίξουμε???"
"Δεν ξέρω....είναι τόσο όμορφα. Ας παίξουμε αύριο που θα ξημερώσει..."
"Δεν ξέρω αν αύριο θα θέλω να παίξω έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα..."
"Και πως το σκέφτεσαι τώρα????"
"Λίγο διαφορετικά απ ότι το έχουμε κάνει ήδη.."
"Και ναι πλέον έχει όλη την προσοχή μου! Για πες .."
"Θες αυτός ο γύρος να είναι αλλιώτικος?? Σκεφτόμουν σε αυτό τον γύρο να μην προκαλέσουμε ο ένας τον άλλο αλλά να έχουμε μια κοινή πρόκληση..."
"Κοινή πρόκληση??? Τι μπορεί να είναι αυτό που να μην έχει κάνει κανένας από τους δύο μας ?"
"Κάτι έχω στο μυαλό μου...Λοιπόν τι λες, αφού έχεις αϋπνίες, θες να παίξουμε???"
"Γιατί όχι...ακούω.."
"Το σκέφτηκα πριν που μου ζητούσες να σου πω ένα ψέμα... κάτι όμορφο και ας είναι ψέμα είπες και εμένα του μυαλό μου όπως πάντα πήρε ανάποδες στροφές... τι θα έλεγες λοιπόν αν λέγαμε ο ένας στον άλλο μια αλήθεια και ας είναι άσχημη???"
"Δεν είναι πάντα η αλήθεια άσχημη Άρη... "
"Το ξέρω...γιαυτό λέω μια άσχημη αλήθεια...κάτι που δεν το έχουμε πει σε κανένα...όλοι οι άνθρωποι έχουν μια άσχημη αλήθεια που τους αφορά και που συνήθως, δεν την έχουν ξεστομίσει....και εγώ θέλω να μάθω τη δική σου, οπότε είμαι διατεθειμένος να την ανταλλάξω με τη δική μου..τι λες?"
"Λέω πως αρχίζουμε να περπατάμε σε ναρκοπέδιο... ορίστε μια αλήθεια και εντελώς τσάμπα..."
"Το ξέρω...και παραδόξως συνεχίζω να θέλω να περπατήσουμε..πες ναι..."
".....Ναι..."
"Να ξεκινήσω πρώτος?"
"Ξεκίνα..."
Ο Άρης πήρε μια βαθιά ανάσα και βάζοντας τα χέρια του κάτω από το κεφάλι του με το βλέμμα του καρφωμένο στα αστέρια ξεκίνησε να μιλάει " Το τατουάζ στην πλάτη μου το έχεις δει και αν και ποτέ δεν με ρώτησες τι σημαίνει για μένα, λέω να σου πω...Μην νομίζεις πως αν με ρωτούσες δεν θα σου είχα απαντήσει, απλά θα σου έδινα την απάντηση που δίνω σε όλους και που δεν θα ήταν ψέμα, απλά θα ήταν μόνο η μισή αλήθεια...Βλέπεις το τατουάζ το έκανα στα 18, πάνω στη φάση της επανάστασης μου. Οι γονείς μου όταν τους το είχα δείξει κόντεψαν να πεθάνουν... Για εκείνους τατουάζ έχουν μόνο οι φυλακισμένοι... Όταν λοιπόν με ρώτησαν τι με είχε πιάσει να πάω και να κάνω ένα λιωμένο ρολόι στην πλάτη μου, με την ορμητικότητα των νιάτων μου, τους είχα πει, και το πίστευα, πως εγώ δε πάει ο χρόνος να γλιστράει και να φεύγει από τα χέρια μου, του γυρνάω την πλάτη..."Παιδί μου κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τον χρόνο" μου είχε πει η μάνα μου απελπισμένη με την αλαζονεία μου, αλλά δεν της έδωσα σημασία. Ήθελα πάνω μου κάτι να είναι τόσο τρελό όσο εγώ και τι καλύτερο από ένα ρολογάκι του θεόμουρλου του Νταλί... Έκτοτε όποιος και να με ρωτούσε πάντα έλεγα την ίδια ιστορία....και πίστεψε με οι γκόμενες εκστασιαζόντουσαν όταν το άκουγαν...το έβρισκαν ιδιαίτερα εύστοχο, ατίθασο και τρελό. Πράγματα δηλαδή που ταίριαζαν με το γενικότερο προφίλ μου. Αν με ρωτούσες νωρίτερα, αυτή την απάντηση θα είχες πάρει και εσύ. Και ξαναλέω δεν θα ήταν ψέμα, θα ήταν απλά η μισή αλήθεια.....και ποια είναι η άλλη μισή??? Η άλλη μισή μάλλον ήταν χρόνια θαμμένη μέσα μου και πρόσφατα την ανακάλυψα... Όταν ήμουν δέκα χρονών, έπαθα πνευμονία και κόντεψα να πεθάνω....Για 15 μέρες ψηνόμουν στον πυρετό και οι αντιβιώσεις δεν έκαναν απολύτως τίποτα...Οι γιατροί έλεγαν στους γονείς μου, πως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο....και πως πλέον ήταν θέμα του οργανισμού μου. Τις 15 αυτές μέρες που νοσηλευόμουν σχεδόν δεν τις θυμάμαι....Λες και σβήστηκαν από την μνήμη μου. Το περισσότερο καιρό άλλωστε ο υψηλός πυρετός με κρατούσε σε κατάσταση καταστολής. Μέχρι πριν λίγες μέρες θεωρούσα πως το μόνο που μου είχε αφήσει αυτή η εμπειρία, ήταν την απέχθεια μου για τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που μέσα στο ντελίριο του πυρετού στα παιδικά μου μάτια, μοιάζανε με λευκοντυμένα βαμπίρ, που κάθε τρεις και λίγο με τρυπούσαν για εξετάσεις...Το βράδυ που κοιμήθηκες σπίτι μου όμως είδα ένα όνειρο...είδα ένα λευκό δωμάτιο ...ένα κρεββάτι....ένα παράθυρο... ένα αγόρι ιδρωμένο πάνω στο κρεβάτι να παραμιλάει και στο τοίχο απέναντι από το κρεβάτι ένα μεγάλο στρογγυλό ρολόι. Κάπου το ήξερα αυτό το αγόρι το πλησίασα και όταν έφτασα δίπλα του ξαφνικά δεν ήταν εκείνο ξαπλωμένο αλλά εγώ. Προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά δεν μπορούσα....και ξαφνικά άρχισα να νιώθω την ζέστη και τον ιδρώτα....το μυαλό μου άρχισε να παραλύει και ξαφνικά οι εικόνες που έβλεπα μπροστά μου άρχιζαν να παραμορφώνονται...να λιώνουν... Οι τοίχοι... το παράθυρο...τα σεντόνια....όλα γινόντουσαν ρευστά και εγώ να φοβάμαι μην λιώσουν και με πνίξουν ...έπρεπε να βρω κάτι να εστιάσω για να μην πνιγώ και κρατήθηκα από την εικόνα του ρολογιού απέναντι....Και το ρολόι να λιώνει και αυτό αλλά να μένει ταυτόχρονα και ακίνητο...Το πρωί όταν ξυπνήσαμε σχεδόν είχα ξεχάσει το όνειρο...και μόνο το βράδυ όταν σε είδα σαν άλλη Ιουλιέτα στο παράθυρο σου το θυμήθηκα και μαζί με την ανάμνηση του ονείρου, ήρθε ξαφνικά και με πλημμύρισε και η ανάμνηση της πραγματικότητας. Τόσα χρόνια επέλεγα να πιστεύω πως το τατουάζ μου το είχα κάνει για να αποδείξω πόσο άτρωτος είμαι...όταν η αλήθεια είναι πως το είχα κάνει για τον ακριβώς αντίθετο λόγο... για να μου θυμίζει πως είμαι σάρκινος και πως κάποια στιγμή θα λιώσω... Και θα μου πεις γιατί τώρα? Γιατί τώρα αποδέχτηκα τον πραγματικό λόγο? Γιατί πλέον το ρολόι που έλιωνε μαζί μου σε εκείνο το δωμάτιο, συμπαραστεκόμενο στην υλική μου υπόσταση, είχε αντικατασταθεί από κάτι τόσο υλικό όσο εγώ... από εσένα ...Λιώνουμε Μαρία...μέρα την μέρα, τικ τακ λιώνουμε για να γίνουμε κάποια στιγμή χώμα και νερό....και όπως τότε το ρολόι με βοηθούσε να μην φοβάμαι τόσο πλέον με βοηθάς εσύ...Εσύ μου ξαναθύμισες πόσο ευάλωτος είμαι...εσύ με έκανες για δεύτερη φορά και πιο συνειδητοποιημένα πλέον να μπορώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με αυτή την σκέψη. Το ξέρω πως με όσα σου είπα αλλάζω λιγάκι τη δυναμική της σχέσης μας...και ξέρω πως λίγες μέρες απέμειναν πια...αλλά είχα ανάγκη να ξεστομίσω την αλήθεια αυτή πριν την ξεχάσω και πάλι....πριν την ντύσω με άλλες σκέψεις ...πριν πόθοι και χίμαιρες με τραβήξουν πάλι μέσα τους...είμαι ένας τεράστιος εγωιστής και τώρα το αποδεικνύω πιο περίτρανα από ποτέ. Γιατί αν στα είπα όλα αυτά, είναι γιατί θέλω να ελπίζω πως λέγοντας τα ίσως, λέω ίσως ,αυτή τη φορά να καταφέρω να κρατήσω τη διαύγεια αυτή. Και μόλις έκανα ένα δεύτερο τατουάζ μέσα μου..." είπε και χαμογέλασε με τον γνωστό αυτάρεσκο τρόπο του. Η Μαρία άκουγε τα λόγια του και παραξενευόταν ακόμα μια φορά από τον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα ο άνθρωπος αυτός. Για λίγα λεπτά έμεινε σιωπηλή και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα κύματα. Πολλά ήθελε να του πει, αλλά οι λέξεις δεν έμπαιναν σε σειρά μέσα στο μυαλό της να φτιάξουν προτάσεις, όσο και να προσπαθούσε. Αυτός ο άντρας που ξαπλωμένος δίπλα της μέρες τώρα κρατούσε σαν κόκκινη παντιέρα την αυτάρκεια του, απόψε της έδειχνε μια ρωγμή. Και ενώ θα περίμενε αυτή η ρωγμή να την κάνει να τον δει πιο αδύναμο, απεναντίας η παραδοχή του τον έκανε να μοιάζει ατσάλινος...Δεν σχολίασε τίποτα μην θέλοντας να χαλάσει τη μαγεία της στιγμής, καθάρισε το λαιμό, καθάρισε τις σκέψεις της και άρχισε και εκείνη να μιλάει...άρχισε και εκείνη να λέει τη δική της κρυφή αλήθεια...
"Όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο μισούσα τον πατέρα μου. Ήταν ένας σκληρός άνθρωπος....ένας άνθρωπος που το εγώ του τον όριζε από την πρώτη στιγμή. Γιαυτό σε αντιπάθησα τόσο στην αρχή....Γιατί είχες κάτι από εκείνον...Πάντοτε ήθελε να ορίζει τις ζωές μας, χωρίς να ενδιαφέρεται αν οι επιλογές του μας άρεσαν και χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο για να πετυχαίνει και να καλλιεργεί την τρομοκρατία μέσα μας. Όταν πέθανε, και ενώ περίμενα να χαρώ και να φύγει από μέσα μου το βάρος, με έκπληξη διαπίστωσα πως αυτό είχε ριζώσει πολύ βαθιά. Γιατί εμείς λιώνουμε όπως λες αλλά όλα όσα κάνουμε αφήνουν σημάδια...Βλέποντας λοιπόν πως με το θάνατο του τα σημάδια αυτά δεν θα φεύγαν έψαξα να βρω κάτι να τα σκεπάσω....και βρήκα τον Χρήστο. Και ήταν καλός και ήταν γλυκός και νόμιζα πως τα σημάδια δεν φαινόντουσαν πια και ήμουν ευτυχισμένη...Ενθουσιασμένη με το καινούριο φάρμακο μου, παραδόθηκα χωρίς όρους, ώσπου ξαφνικά μάζεψε τις γάζες που χρόνια μου προσέφερε και έφυγε. Και έτσι όπως τις τράβηξε έφτιαξε και καινούρια σημάδια. "βαρέθηκα Μαρία" μου είχε πει όταν το ρώτησα "γιατί" και τον μίσησα για την ειλικρίνεια του....Και θα μου πεις σιγά την αλήθεια που σου λέω μιας και πολύ σωστά από το πρώτο λεπτό εσύ πρόβλεψες πόσο μπλεγμένη ήμουν. Αυτά είναι η γαρνιτούρα τελικά... και ας νόμιζα πως οι άντρες της ζωής μου με κομμάτιασαν...την πραγματική ζημιά γυναίκα την έκανε και μάλιστα εκείνη που με έφερε στο κόσμο... Αυτή είναι λοιπόν η δύσκολη αλήθεια μου, πως η μάνα μου που τόσο υπέφερε η ίδια, και που στην καρδία μου πιάνει μια τεράστια θέση, ακόμα και τώρα που την έχω χάσει, ήταν εκείνη που δεν με έμαθε όταν έπρεπε να κάνω επιλογές...πως πρέπει να αγαπάω τον εαυτό μου και να τον προσέχω. Και όχι εκείνη η κακομοίρα με αγαπούσε, με αγκάλιαζε και με φιλούσε, με παρηγορούσε όποτε εκείνος μου πετσόκοβε ακόμα ένα φτερό. Αυτό που δεν έκανε όμως, ήταν να βρει ποτέ το θάρρος να του πάρει το ψαλίδι από τα χέρια... Την γονάτισε...την μαράζωσε....την γέμισε τρύπες και εκείνη εκεί να προσπαθεί να κάνει το αλεξίσφαιρο για μένα....Αχ βρε μάνα πόσο αλλιώς θα είχαν γίνει τα πράγματα αν είχες φύγει, ήθελα να ουρλιάξω πάνω από το τάφο της την μέρα που την κηδεύαμε αλλά δεν το έκανα ούτε τότε....Και αν νομίζεις πως εδώ τελειώνει η αλήθεια μου λάθος θα κάνεις....γιατί μέσα στην τελευταία εβδομάδα βρήκα ακόμα μια που με σόκαρε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ένας άντρας με τον εγωισμό του πατέρα μου και την ειλικρίνεια του Χρήστου, μου απόδειξε, πως εγώ που μονίμως έψαχνα κάποιον να κατηγορήσω, εγώ η Μαρία, είχα γίνει αυτό που κατηγορούσα την μάνα μου. Πως ζητούσα από εκείνη να βρει το θάρρος όταν εγώ η ίδια δεν το έβρισκα??? Βιώματα????Μαλακίες!!!! Μια ζωή τα άφηνα να με ορίζουν...Από απόψε λοιπόν όλοι τους κοιμούνται ήρεμοι στον πάτο της θάλασσας και αυτοί που αγάπησα...και αυτοί που μίσησα....και αυτοί που νόμιζα πως αγάπησα...Σε ευχαριστώ λοιπόν που χωρίς καν να προσπαθήσεις έσβησες τα σημάδια και έδωσες μέσα μου χώρο να φτιάξω επιτέλους καινούρια. Γιατί ψευδαισθήσεις δεν τρέφω πλέον. Δεν είναι κακό να έχεις σημάδια, ούτε μέσα σου ούτε απέξω σου...αρκεί να τα έχεις διαλέξει ο ίδιος...", είπε και σκούπισε ένα δάκρυ.
Το κλίμα μέσα στην μικρή σκηνή είχε αλλάξει. Δυο άνθρωποι ξαπλωμένοι ανάσκελα κοιτούσαν τα αστέρια αμίλητοι πια. Δυο άνθρωποι που οι δρόμοι τους συναντήθηκαν μόλις μια εβδομάδα πίσω και που τώρα ξαπλωμένοι σε μια αμμουδιά άνοιγαν χαραμάδες ο ένας στην ψυχή του άλλου. Λες και γιαυτό το λόγο έπρεπε να διασταυρωθούν οι ζωές τους. Και ο χρόνος να περνάει , ο ήλιος να ξεμυτάει διστακτικά και τα αστεράκια να σβήνουν το ένα μετά το άλλο, παίρνοντας μαζί τους και όλο το βάρος των νυχτερινών εξομολογήσεων. Και το κύμα εκεί σταθερό να χτυπάει την ακρογιαλιά φτιάχνοντας μελωδίες...
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
"Μαρία κοιμήσου.."
"Δεν μπορώ..."
"Γιατί?τα κουνούπια?"
"Όχι..."
"Το στρώμα της σκηνής?"
"Ούτε..."
"Τότε???"
"Είναι πολύ όμορφα...." είπε η Μαρία και συνέχισε να χαζεύει τα αστέρια στον σκοτεινό ουρανό, μέσα από την σήτα της οροφής. Γιατί άραγε στην πόλη τα αστέρια δεν φαίνονται ποτέ τόσο λαμπερά...? Κάποια στιγμή θα έπρεπε να μάθει τους αστερισμούς...προς το παρόν με το μυαλό της, σαν να ενώνει κουκκίδες σε παιχνίδι από περιοδικό με σταυρόλεξα, έφτιαχνε τους δικούς της και ο χρόνος κυλούσε.
"Μαρία? Θες να παίξουμε???"
"Δεν ξέρω....είναι τόσο όμορφα. Ας παίξουμε αύριο που θα ξημερώσει..."
"Δεν ξέρω αν αύριο θα θέλω να παίξω έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα..."
"Και πως το σκέφτεσαι τώρα????"
"Λίγο διαφορετικά απ ότι το έχουμε κάνει ήδη.."
"Και ναι πλέον έχει όλη την προσοχή μου! Για πες .."
"Θες αυτός ο γύρος να είναι αλλιώτικος?? Σκεφτόμουν σε αυτό τον γύρο να μην προκαλέσουμε ο ένας τον άλλο αλλά να έχουμε μια κοινή πρόκληση..."
"Κοινή πρόκληση??? Τι μπορεί να είναι αυτό που να μην έχει κάνει κανένας από τους δύο μας ?"
"Κάτι έχω στο μυαλό μου...Λοιπόν τι λες, αφού έχεις αϋπνίες, θες να παίξουμε???"
"Γιατί όχι...ακούω.."
"Το σκέφτηκα πριν που μου ζητούσες να σου πω ένα ψέμα... κάτι όμορφο και ας είναι ψέμα είπες και εμένα του μυαλό μου όπως πάντα πήρε ανάποδες στροφές... τι θα έλεγες λοιπόν αν λέγαμε ο ένας στον άλλο μια αλήθεια και ας είναι άσχημη???"
"Δεν είναι πάντα η αλήθεια άσχημη Άρη... "
"Το ξέρω...γιαυτό λέω μια άσχημη αλήθεια...κάτι που δεν το έχουμε πει σε κανένα...όλοι οι άνθρωποι έχουν μια άσχημη αλήθεια που τους αφορά και που συνήθως, δεν την έχουν ξεστομίσει....και εγώ θέλω να μάθω τη δική σου, οπότε είμαι διατεθειμένος να την ανταλλάξω με τη δική μου..τι λες?"
"Λέω πως αρχίζουμε να περπατάμε σε ναρκοπέδιο... ορίστε μια αλήθεια και εντελώς τσάμπα..."
"Το ξέρω...και παραδόξως συνεχίζω να θέλω να περπατήσουμε..πες ναι..."
".....Ναι..."
"Να ξεκινήσω πρώτος?"
"Ξεκίνα..."
Ο Άρης πήρε μια βαθιά ανάσα και βάζοντας τα χέρια του κάτω από το κεφάλι του με το βλέμμα του καρφωμένο στα αστέρια ξεκίνησε να μιλάει " Το τατουάζ στην πλάτη μου το έχεις δει και αν και ποτέ δεν με ρώτησες τι σημαίνει για μένα, λέω να σου πω...Μην νομίζεις πως αν με ρωτούσες δεν θα σου είχα απαντήσει, απλά θα σου έδινα την απάντηση που δίνω σε όλους και που δεν θα ήταν ψέμα, απλά θα ήταν μόνο η μισή αλήθεια...Βλέπεις το τατουάζ το έκανα στα 18, πάνω στη φάση της επανάστασης μου. Οι γονείς μου όταν τους το είχα δείξει κόντεψαν να πεθάνουν... Για εκείνους τατουάζ έχουν μόνο οι φυλακισμένοι... Όταν λοιπόν με ρώτησαν τι με είχε πιάσει να πάω και να κάνω ένα λιωμένο ρολόι στην πλάτη μου, με την ορμητικότητα των νιάτων μου, τους είχα πει, και το πίστευα, πως εγώ δε πάει ο χρόνος να γλιστράει και να φεύγει από τα χέρια μου, του γυρνάω την πλάτη..."Παιδί μου κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τον χρόνο" μου είχε πει η μάνα μου απελπισμένη με την αλαζονεία μου, αλλά δεν της έδωσα σημασία. Ήθελα πάνω μου κάτι να είναι τόσο τρελό όσο εγώ και τι καλύτερο από ένα ρολογάκι του θεόμουρλου του Νταλί... Έκτοτε όποιος και να με ρωτούσε πάντα έλεγα την ίδια ιστορία....και πίστεψε με οι γκόμενες εκστασιαζόντουσαν όταν το άκουγαν...το έβρισκαν ιδιαίτερα εύστοχο, ατίθασο και τρελό. Πράγματα δηλαδή που ταίριαζαν με το γενικότερο προφίλ μου. Αν με ρωτούσες νωρίτερα, αυτή την απάντηση θα είχες πάρει και εσύ. Και ξαναλέω δεν θα ήταν ψέμα, θα ήταν απλά η μισή αλήθεια.....και ποια είναι η άλλη μισή??? Η άλλη μισή μάλλον ήταν χρόνια θαμμένη μέσα μου και πρόσφατα την ανακάλυψα... Όταν ήμουν δέκα χρονών, έπαθα πνευμονία και κόντεψα να πεθάνω....Για 15 μέρες ψηνόμουν στον πυρετό και οι αντιβιώσεις δεν έκαναν απολύτως τίποτα...Οι γιατροί έλεγαν στους γονείς μου, πως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο....και πως πλέον ήταν θέμα του οργανισμού μου. Τις 15 αυτές μέρες που νοσηλευόμουν σχεδόν δεν τις θυμάμαι....Λες και σβήστηκαν από την μνήμη μου. Το περισσότερο καιρό άλλωστε ο υψηλός πυρετός με κρατούσε σε κατάσταση καταστολής. Μέχρι πριν λίγες μέρες θεωρούσα πως το μόνο που μου είχε αφήσει αυτή η εμπειρία, ήταν την απέχθεια μου για τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που μέσα στο ντελίριο του πυρετού στα παιδικά μου μάτια, μοιάζανε με λευκοντυμένα βαμπίρ, που κάθε τρεις και λίγο με τρυπούσαν για εξετάσεις...Το βράδυ που κοιμήθηκες σπίτι μου όμως είδα ένα όνειρο...είδα ένα λευκό δωμάτιο ...ένα κρεββάτι....ένα παράθυρο... ένα αγόρι ιδρωμένο πάνω στο κρεβάτι να παραμιλάει και στο τοίχο απέναντι από το κρεβάτι ένα μεγάλο στρογγυλό ρολόι. Κάπου το ήξερα αυτό το αγόρι το πλησίασα και όταν έφτασα δίπλα του ξαφνικά δεν ήταν εκείνο ξαπλωμένο αλλά εγώ. Προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά δεν μπορούσα....και ξαφνικά άρχισα να νιώθω την ζέστη και τον ιδρώτα....το μυαλό μου άρχισε να παραλύει και ξαφνικά οι εικόνες που έβλεπα μπροστά μου άρχιζαν να παραμορφώνονται...να λιώνουν... Οι τοίχοι... το παράθυρο...τα σεντόνια....όλα γινόντουσαν ρευστά και εγώ να φοβάμαι μην λιώσουν και με πνίξουν ...έπρεπε να βρω κάτι να εστιάσω για να μην πνιγώ και κρατήθηκα από την εικόνα του ρολογιού απέναντι....Και το ρολόι να λιώνει και αυτό αλλά να μένει ταυτόχρονα και ακίνητο...Το πρωί όταν ξυπνήσαμε σχεδόν είχα ξεχάσει το όνειρο...και μόνο το βράδυ όταν σε είδα σαν άλλη Ιουλιέτα στο παράθυρο σου το θυμήθηκα και μαζί με την ανάμνηση του ονείρου, ήρθε ξαφνικά και με πλημμύρισε και η ανάμνηση της πραγματικότητας. Τόσα χρόνια επέλεγα να πιστεύω πως το τατουάζ μου το είχα κάνει για να αποδείξω πόσο άτρωτος είμαι...όταν η αλήθεια είναι πως το είχα κάνει για τον ακριβώς αντίθετο λόγο... για να μου θυμίζει πως είμαι σάρκινος και πως κάποια στιγμή θα λιώσω... Και θα μου πεις γιατί τώρα? Γιατί τώρα αποδέχτηκα τον πραγματικό λόγο? Γιατί πλέον το ρολόι που έλιωνε μαζί μου σε εκείνο το δωμάτιο, συμπαραστεκόμενο στην υλική μου υπόσταση, είχε αντικατασταθεί από κάτι τόσο υλικό όσο εγώ... από εσένα ...Λιώνουμε Μαρία...μέρα την μέρα, τικ τακ λιώνουμε για να γίνουμε κάποια στιγμή χώμα και νερό....και όπως τότε το ρολόι με βοηθούσε να μην φοβάμαι τόσο πλέον με βοηθάς εσύ...Εσύ μου ξαναθύμισες πόσο ευάλωτος είμαι...εσύ με έκανες για δεύτερη φορά και πιο συνειδητοποιημένα πλέον να μπορώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με αυτή την σκέψη. Το ξέρω πως με όσα σου είπα αλλάζω λιγάκι τη δυναμική της σχέσης μας...και ξέρω πως λίγες μέρες απέμειναν πια...αλλά είχα ανάγκη να ξεστομίσω την αλήθεια αυτή πριν την ξεχάσω και πάλι....πριν την ντύσω με άλλες σκέψεις ...πριν πόθοι και χίμαιρες με τραβήξουν πάλι μέσα τους...είμαι ένας τεράστιος εγωιστής και τώρα το αποδεικνύω πιο περίτρανα από ποτέ. Γιατί αν στα είπα όλα αυτά, είναι γιατί θέλω να ελπίζω πως λέγοντας τα ίσως, λέω ίσως ,αυτή τη φορά να καταφέρω να κρατήσω τη διαύγεια αυτή. Και μόλις έκανα ένα δεύτερο τατουάζ μέσα μου..." είπε και χαμογέλασε με τον γνωστό αυτάρεσκο τρόπο του. Η Μαρία άκουγε τα λόγια του και παραξενευόταν ακόμα μια φορά από τον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα ο άνθρωπος αυτός. Για λίγα λεπτά έμεινε σιωπηλή και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα κύματα. Πολλά ήθελε να του πει, αλλά οι λέξεις δεν έμπαιναν σε σειρά μέσα στο μυαλό της να φτιάξουν προτάσεις, όσο και να προσπαθούσε. Αυτός ο άντρας που ξαπλωμένος δίπλα της μέρες τώρα κρατούσε σαν κόκκινη παντιέρα την αυτάρκεια του, απόψε της έδειχνε μια ρωγμή. Και ενώ θα περίμενε αυτή η ρωγμή να την κάνει να τον δει πιο αδύναμο, απεναντίας η παραδοχή του τον έκανε να μοιάζει ατσάλινος...Δεν σχολίασε τίποτα μην θέλοντας να χαλάσει τη μαγεία της στιγμής, καθάρισε το λαιμό, καθάρισε τις σκέψεις της και άρχισε και εκείνη να μιλάει...άρχισε και εκείνη να λέει τη δική της κρυφή αλήθεια...
"Όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο μισούσα τον πατέρα μου. Ήταν ένας σκληρός άνθρωπος....ένας άνθρωπος που το εγώ του τον όριζε από την πρώτη στιγμή. Γιαυτό σε αντιπάθησα τόσο στην αρχή....Γιατί είχες κάτι από εκείνον...Πάντοτε ήθελε να ορίζει τις ζωές μας, χωρίς να ενδιαφέρεται αν οι επιλογές του μας άρεσαν και χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο για να πετυχαίνει και να καλλιεργεί την τρομοκρατία μέσα μας. Όταν πέθανε, και ενώ περίμενα να χαρώ και να φύγει από μέσα μου το βάρος, με έκπληξη διαπίστωσα πως αυτό είχε ριζώσει πολύ βαθιά. Γιατί εμείς λιώνουμε όπως λες αλλά όλα όσα κάνουμε αφήνουν σημάδια...Βλέποντας λοιπόν πως με το θάνατο του τα σημάδια αυτά δεν θα φεύγαν έψαξα να βρω κάτι να τα σκεπάσω....και βρήκα τον Χρήστο. Και ήταν καλός και ήταν γλυκός και νόμιζα πως τα σημάδια δεν φαινόντουσαν πια και ήμουν ευτυχισμένη...Ενθουσιασμένη με το καινούριο φάρμακο μου, παραδόθηκα χωρίς όρους, ώσπου ξαφνικά μάζεψε τις γάζες που χρόνια μου προσέφερε και έφυγε. Και έτσι όπως τις τράβηξε έφτιαξε και καινούρια σημάδια. "βαρέθηκα Μαρία" μου είχε πει όταν το ρώτησα "γιατί" και τον μίσησα για την ειλικρίνεια του....Και θα μου πεις σιγά την αλήθεια που σου λέω μιας και πολύ σωστά από το πρώτο λεπτό εσύ πρόβλεψες πόσο μπλεγμένη ήμουν. Αυτά είναι η γαρνιτούρα τελικά... και ας νόμιζα πως οι άντρες της ζωής μου με κομμάτιασαν...την πραγματική ζημιά γυναίκα την έκανε και μάλιστα εκείνη που με έφερε στο κόσμο... Αυτή είναι λοιπόν η δύσκολη αλήθεια μου, πως η μάνα μου που τόσο υπέφερε η ίδια, και που στην καρδία μου πιάνει μια τεράστια θέση, ακόμα και τώρα που την έχω χάσει, ήταν εκείνη που δεν με έμαθε όταν έπρεπε να κάνω επιλογές...πως πρέπει να αγαπάω τον εαυτό μου και να τον προσέχω. Και όχι εκείνη η κακομοίρα με αγαπούσε, με αγκάλιαζε και με φιλούσε, με παρηγορούσε όποτε εκείνος μου πετσόκοβε ακόμα ένα φτερό. Αυτό που δεν έκανε όμως, ήταν να βρει ποτέ το θάρρος να του πάρει το ψαλίδι από τα χέρια... Την γονάτισε...την μαράζωσε....την γέμισε τρύπες και εκείνη εκεί να προσπαθεί να κάνει το αλεξίσφαιρο για μένα....Αχ βρε μάνα πόσο αλλιώς θα είχαν γίνει τα πράγματα αν είχες φύγει, ήθελα να ουρλιάξω πάνω από το τάφο της την μέρα που την κηδεύαμε αλλά δεν το έκανα ούτε τότε....Και αν νομίζεις πως εδώ τελειώνει η αλήθεια μου λάθος θα κάνεις....γιατί μέσα στην τελευταία εβδομάδα βρήκα ακόμα μια που με σόκαρε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ένας άντρας με τον εγωισμό του πατέρα μου και την ειλικρίνεια του Χρήστου, μου απόδειξε, πως εγώ που μονίμως έψαχνα κάποιον να κατηγορήσω, εγώ η Μαρία, είχα γίνει αυτό που κατηγορούσα την μάνα μου. Πως ζητούσα από εκείνη να βρει το θάρρος όταν εγώ η ίδια δεν το έβρισκα??? Βιώματα????Μαλακίες!!!! Μια ζωή τα άφηνα να με ορίζουν...Από απόψε λοιπόν όλοι τους κοιμούνται ήρεμοι στον πάτο της θάλασσας και αυτοί που αγάπησα...και αυτοί που μίσησα....και αυτοί που νόμιζα πως αγάπησα...Σε ευχαριστώ λοιπόν που χωρίς καν να προσπαθήσεις έσβησες τα σημάδια και έδωσες μέσα μου χώρο να φτιάξω επιτέλους καινούρια. Γιατί ψευδαισθήσεις δεν τρέφω πλέον. Δεν είναι κακό να έχεις σημάδια, ούτε μέσα σου ούτε απέξω σου...αρκεί να τα έχεις διαλέξει ο ίδιος...", είπε και σκούπισε ένα δάκρυ.
Το κλίμα μέσα στην μικρή σκηνή είχε αλλάξει. Δυο άνθρωποι ξαπλωμένοι ανάσκελα κοιτούσαν τα αστέρια αμίλητοι πια. Δυο άνθρωποι που οι δρόμοι τους συναντήθηκαν μόλις μια εβδομάδα πίσω και που τώρα ξαπλωμένοι σε μια αμμουδιά άνοιγαν χαραμάδες ο ένας στην ψυχή του άλλου. Λες και γιαυτό το λόγο έπρεπε να διασταυρωθούν οι ζωές τους. Και ο χρόνος να περνάει , ο ήλιος να ξεμυτάει διστακτικά και τα αστεράκια να σβήνουν το ένα μετά το άλλο, παίρνοντας μαζί τους και όλο το βάρος των νυχτερινών εξομολογήσεων. Και το κύμα εκεί σταθερό να χτυπάει την ακρογιαλιά φτιάχνοντας μελωδίες...
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Κάνεις κάτι μαγικό. Δημιουργείς εικόνες στο μυαλό όποιου σε διαβάζει. Αγγίζεις με απλές λέξεις, με καθημερινές φράσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή