Το παιχνίδι κεφάλαιο 7

"Ναι καλησπέρα. Η Μαρία είμαι. Μπορώ να μιλήσω λίγο στον Ορέστη?"
"Μαρία κόρη μου, τι κάνεις??"
"Καλά είμαι κυρία Αντιγόνη, εσείς τι κάνετε?"
"Καλά είμαστε παιδί μου. Τώρα που έχουμε τον Ορέστη εδώ, είμαστε τρισευτυχισμένοι"
"Είναι καλό παιδί ο Ορέστης?"
"Το καλύτερο. Αχ Μαρία μου έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, ολόκληρο αντράκι έχει γίνει"
"Ναι μεγαλώνει τόσο γρήγορα...Μπορεί να μου μιλήσει?"
"Μαρία μου έχει πάει με τον παππού του να αγοράσουν δολώματα. Όλη μέρα στη θάλασσα είναι οι δύο τους, δεν μπορώ να τους μαζέψω"
"Καλά κυρία Αντιγόνη θα του πείτε πως τον πήρα?"
"Εννοείται παιδί μου"
"Καλό βράδυ να έχετε"
"Καλό βράδυ και σε σένα"

Τους αγαπούσε η Μαρία τους γονείς του Χρήστου. Βέβαια η Μαρία αγαπούσε κάποτε ότι είχε να κάνει με τον Χρήστο.... Και εκείνοι όμως αγαπούσαν,  εκτιμούσαν και σεβόντουσαν την Μαρία, ίσως λίγο παραπάνω μετά το διαζύγιο. Λες και η στάση της την είχε κάνει ακόμα καλύτερη νύφη...πρώην νύφη...

Ούτε δύο εικοσιτετράωρα από την ώρα που είχε φύγει ο Ορέστης και η ησυχία του σπιτιού ακόμα της φαινόταν δυσβάσταχτη. Όταν ο Μανώλης έφυγε από το σπίτι η Μαρία έπεσε και ξανακοιμήθηκε σχεδόν αμέσως, της έλειπε ύπνος. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε μόλις ξύπνησε ήταν ο γιος της και απογοητεύτηκε λιγάκι που δεν τον είχε βρει σπίτι να μιλήσουν. Από παιδί τις σιχαινόταν τις Κυριακές...από το απόγευμα και μετά πάντα μελαγχολούσε που το σαββατοκύριακο τελείωνε. Ευτυχώς ένα βοριαδάκι είχε ρίξει την θερμοκρασία μερικούς βαθμούς και η ατμόσφαιρα είχε γίνει λιγότερο αποπνικτική. Μπήκε στην κουζίνα και ψαχούλεψε τα συρτάρια. Ωραία τα μυτζιθροπιτάκια και οι τυρόπιτες αλλά θα έπρεπε να φτιάξει κάτι πιο ανθρώπινο να φάει. Έβγαλε ένα πακέτο μακαρόνια, έβαλε το νερό να βράζει και ψαχούλεψε το ψυγείο για να ανασύρει μια ντομάτα μια πιπεριά και μια μελιτζάνα. Λίγο κρεμμύδι, λίγο σκόρδο και η σάλτσα θα ήταν έτοιμη. Άρχισε να ψιλοκόβει τα λαχανικά όσο το νερό έβραζε, όταν άκουσε έναν κρότο. Σαν κάτι να χτυπάει τον τοίχο. Πάλι τα παιδιά της γειτονιάς παίζουν με τις πέτρες, σκέφτηκε και συνέχισε να κόβει το κρεμμύδι δακρύζοντας. Δεύτερος κρότος.... τρίτος κρότος και μια πέτρα κύλησε μέσα στο σπίτι από το ανοιχτό παράθυρο. Μα καλά το παράθυρο της στόχευαν, αναρωτήθηκε και σκούπισε τα χέρια της για να δει τι τρέχει. Μόλις άνοιξε την κουρτίνα όμως, αντί για τα παιδάκια της γειτονίας, είδε τον Άρη που ετοιμαζόταν να ρίξει την επόμενη πέτρα..

"Καλά χάζεψες εντελώς ? Γιατί δεν χτυπάς το κουδούνι?"
"Δεν ήξερα αν είσαι μόνη σου..."
"Έλα μέσα.." είπε και πήγε να ανοίξει την πόρτα. Μόλις ο Άρης μπήκε στο σπίτι κοίταξε τα κόκκινα μάτια της και κοντοστάθηκε προβληματισμένος..
"Κρεμμύδια καθαρίζω, χαλάρωσε!" είπε και του πέταξε την πετσέτα της κουζίνας που κρατούσε στα χέρια της. Αγνοώντας τον επέστρεψε στην κουζίνα βιαστικά γιατί το νερό είχε αρχίσει ήδη να κοχλάζει.
"Μα καλά το παιδί σου δεν μένει μαζί σου?" ρώτησε ο Άρης τη στιγμή που καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας
"Μαζί μου μένει, απλά έχει πάει στους γονείς του πρώην μου για διακοπές"
"Και πόσο θα λείψει?"
"Δυο εβδομάδες"
"Με το κινητό σου τι θα γίνει? Σκοπεύεις να μου το δώσεις? Αν είχα το νούμερο δεν θα πετούσα πέτρες ολόκληρος μαντράχαλος..."
"Όχι είπαμε. Δεν θα στο δώσω!"
"Αν θέλω να το βρω, θα το βρω Μαρία. Γλίτωσε με από τον κόπο..."
"Αν το βρεις, να ξέρεις θα κάνω μήνυση στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, δικηγόρος είσαι και ξέρεις την έννοια του απορρήτου.."
"Γιατί αυτή η εμμονή ,δεν μπορώ να καταλάβω...."
"Γιατί αν στο δώσω δεν θα έχει κανένα νόημα που άλλαξα τον αριθμό που είχα μια δεκαετία..."
"Τι θα φάμε???"
"Αυτό που αυτοπροσκαλείσαι να το κοιτάξεις..."
"Μα εσύ είπες να περιμένω μέχρι αύριο για να σου πω...ε σήμερα είναι το αύριο του χτες"
"Μακαρόνια φτιάχνω με σάλτσα λαχανικών" είπε και άρχισε να τσιγαρίζει στο τηγάνι τα κομμένα λαχανικά. Ο Άρης σηκώθηκε και πήγε και στάθηκε πίσω της. Με το χέρι του άρχισε να χαϊδεύει το εσωτερικό του χεριού της που κρατούσε την σπάτουλα. Ασυναίσθητα η Μαρία έκανε ένα βήμα πίσω κολλώντας το σώμα της στο δικό του. Με το ελεύθερο του χέρι απομάκρυνε τα μαλλιά της ελευθερώνοντας τον λαιμό της και άρχισε να την φιλάει. Η Μαρία αναστέναξε και  απομακρύνθηκε με δυσκολία

"Πρέπει να φάω Άρη και για να φάω πρέπει να μαγειρέψω..."
"Και ποιος σε εμποδίζει???είπε εκείνος τραβώντας της και πάλι πάνω του
"Άρη μην το κάνεις αυτό, να φάω πρώτα..." είπε και γλίστρησε από την λαβή του
"Αυτό που με φτύνεις για το φαγητό με βάζει σε σκέψεις..."
"Κακώς! Αίσθημα αυτοσυντήρησης λέγεται."

Μισή ώρα αργότερα δύο πιάτα φαγητό ήταν πάνω στο τραπέζι μαζί με ένα μπουκάλι κρασί και δύο ποτήρια.

"Δεν είναι κακό. Από εμφάνιση δεν λέει πολλά, αλλά τρώγεται..."
"Μάλλον ευχαριστώ για την φιλοφρόνηση.."
"Όταν σε κοιτάζω να τρως, απορώ πως διατηρείς το βάρος σου..."
"Έχω καλό μεταβολισμό και κακή μνήμη....πολλές φορές ξεχνάω να φάω, αλλά όταν το θυμάμαι το απολαμβάνω. Λοιπόν είσαι εδώ σχεδόν μια ώρα και δεν έχουμε βριστεί, απίστευτο. Νομίζω χάσαμε την χημεία μας..."είπε και  σήκωσε το ποτήρι με το κρασί.
"Περίμενε δεν σου έχω πει ακόμα αυτό που ήρθα να σου πω...μην βιάζεσαι.."
"Ωχ για λέγε.."
"Βασικά τελείωσε το φαγητό σου και θα σου πω.." είπε και σηκώθηκε να φέρει το τασάκι από το πρεβάζι που το είχε αφήσει τα ξημερώματα πριν φύγει. Όταν γύρισε η Μαρία είχε ήδη βάλει τα πιάτα στο νεροχύτη και καθόταν με το ποτήρι στα χέρια της.
"Σοβαρά τώρα επιμένεις για παιχνίδια???"
"Φυσικά και επιμένω, άσε που αν το ξέχασες έχεις ήδη δεχτεί να παίξεις... δεν πιστεύω να κάνεις πίσω?"
"Εννοείται πως δεν κάνω πίσω! Ακούω"
"Πότε έπαιξες τελευταία φορά αλήθεια ή θάρρος?"
"Από το σχολείο...γιατί?"
"Γιατί αυτό που θα παίξουμε μοιάζει..."
"Διευκρινήσεις Άρη..."
"Πέντε γύροι .. πέντε προκλήσεις...όποιος κάνει πίσω χάνει...εναλλάξ ότι μπορείς να σκεφτείς...ότι μπορώ να σκεφτώ...Απλά τα πράγματα...Ένας όρος. Αυτό που προκαλείς τον άλλο να κάνει πρέπει να το έχεις κάνει εσύ ήδη..."
"Και ο νικητής τι κερδίζει???"
"Σχεδόν ότι και ο χαμένος...την εμπειρία συν την ικανοποίηση ότι κέρδισε. Λίγο είναι???"
"Δεν ξέρω....οτιδήποτε???"
"Οτιδήποτε! Θα έχει πλάκα Μαρία....πότε άφησες κάποιον να σε σπρώξει στα όρια σου? Τα ξέρεις???? Δεν θες να τα μάθεις???"
"Άδικο μου ακούγεται.... εσύ φαίνεσαι πολύ σίγουρος ότι ξέρεις τα δικά σου..."
"Είμαι... μάλλον ήμουν.... Είσαι ο πρώτος άνθρωπος μετά από καιρό, που με ξαφνιάζει και έχω σκάσει από την περιέργεια να δω, αν μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις αυτό.... Σου δίνω λοιπόν τις ευλογίες μου να με προκαλέσεις να κάνω κάτι που ίσως να μην έκανα....δεν σε ιντριγκάρει καθόλου?"
"Ενδιαφέρον ακούγεται, απλά νιώθω πιο προβλέψιμη από εσένα και αυτό με κάνει πιο ευάλωτη..."
"Λέγε όσο θες στον εαυτό σου ότι είσαι ευάλωτη. Εμένα δεν με πείθεις να ξέρεις..."
"Ωραία, να βάλω και εγώ έναν όρο?"
"Εξαρτάται.... να τον ακούσω πρώτα..."
"Πέντε γύροι ...πέντε προκλήσεις.....μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες και  μετά τέλος δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις. Πιάνουμε τη ζωή μας από εκεί που την αφήσαμε..."
"Και γιατί αυτό?"
"Γιατί όταν ένα παιχνίδι τελειώσει.....απλά τελειώνει....τερματίζεις και μαζεύεις το κουτί..."
"Σου ζητάω να ξεπεράσουμε τα όρια και ήδη βάζεις ένα...τόση ανάγκη τα έχεις???"
"Άρη εσύ επιλέγεις. Σου είπα τον όρο μου και δεν σκοπεύω να τον αναλύσω... Λοιπόν ακούω.." είπε και άναψε ένα τσιγάρο. Ο Άρης την κοίταξε αινιγματικά. Ω ναι τον ξάφνιαζε αυτή η γυναίκα και το κακό ήταν ότι αν δεχόταν θα έπρεπε να το τηρήσει. Η προσφορά της ήταν ότι καλύτερο...θα έπαιρνε ότι ήθελε και μετά θα έφευγε ανενόχλητος.  Γιατί λοιπόν δεν είπε αμέσως ναι? Ανακάθισε στην καρέκλα του και ζύγισε την κατάσταση. Ήθελε να φέρει την Μαρία στα όρια της...ο εγωισμός του ήθελε να αποδείξει πως είχε δίκιο, αλλά ακόμα και αν δεν τα κατάφερνε ήθελε να δοκιμάσει και ο ίδιος τα δικά του όρια. Ο ερωτικός παράγοντας είχε ήδη φύγει από την μέση, οπότε δεν είχε να κάνει με τον πόθο. Αυτός άλλωστε μετά από δύο εβδομάδες θα είχε ήδη αλλάξει χρώμα... Κάτι όμως του έλεγε πως ο όρος της Μαρίας έκρυβε μια παγίδα που δεν μπορούσε να την εντοπίσει. Από την άλλη ο όρος της έκανε το παιχνίδι ακόμα πιο πρόκληση, ακόμα πιο ενδιαφέρον...
"Δεν γαμιέται! Φυσικά και θα παίξω!" είπε και τσούγκρισε με το ποτήρι του το ποτήρι της Μαρίας για να επισφραγίσουν την συμφωνία τους. 


......................................................................................................................................................



"Γυναίκα θα με σκοτώσεις...." είπε και ξάπλωσε βαριανασαίνοντας ανάσκελα. Το μόνο που ακουγόταν μέσα στο δωμάτιο, ήταν οι ανάσες τους και ο ήχος του ανεμιστήρα που κάθε φορά που περνούσε από το μέρος του, τον έκανε να ανατριχιάζει. Δεν ήταν ότι ο Άρης δεν είχε ξανακάνει περιστασιακές σχέσεις. Το τελευταίο καιρό όλο τέτοιες επιδίωκε. Η Μαρία όμως ήταν το κάτι άλλο. Ένα περίεργο κάρμα  ανθρώπου. Κάθε εκατοστό πάνω της φώναζε πως ήταν πληγωμένη, παρόλαυτα η συμπεριφορά της κυρίως την ώρα που έκαναν έρωτα, του έδινε μια εντελώς άλλη εικόνα. Μια εικόνα αντιφατική που τον μπέρδευε και αυτό το μπέρδεμα τον έκανε να νιώθει σαν άνθρωπος του Νεάντερταλ.Μπορεί ο Άρης να μην ήταν ο πιο ευαίσθητος άντρας πάνω στο πλανήτη, αλλά δεν ήταν και το κτήνος που ασυναίσθητα του έβγαινε κάθε φορά που βρισκόταν κοντά της. Και ενώ κάποιος θα περίμενε αυτή η ιδιόμορφη γυναίκα να του βγάζει τον καλύτερο εαυτό του, απεναντίας τον προκαλούσε να αποκαλύψει τις πιο σκοτεινές πτυχές του. Λες και εκείνη με τα λόγια της και τις πράξεις της κρατούσε ένα φτερό και γαργαλούσε κάθε μα κάθε φορά τις πιο ακραίες αντιδράσεις του. Την κοίταξε που σηκώθηκε γυμνή και περπατούσε προς το παράθυρο του υπνοδωματίου και παρατήρησε το σώμα της. Βγαίνοντας οριστικά από την πρώτη νιότη της, λουσμένη από το φως του καλοκαιρινού φεγγαριού, έμοιαζε  σχεδόν διάφανη ...Διάφανο σώμα, αδιαφανείς σκέψεις. Ακόμα και σε αυτό μια αντίφαση. Και ίσως αν του το έλεγαν πως θα ζούσε κάτι τέτοιο να περίμενε να φύγει τρέχοντας ή να τρέξει να την αγκαλιάσει για να γιατρέψει τις πληγές της, εκείνος το μόνο που σκεφτόταν ήταν πως να λυγίσει...πως να λεηλατήσει ....πως να τσακίσει αυτή τη γυναίκα από όλες τις απόψεις. Γιαυτό και ήταν τόσο ειλικρινής μαζί της. Ο κώδικας τιμής που εκείνος χρόνια είχε βάλει στον εαυτό του ήταν να είναι ειλικρινής, τουλάχιστον με τις γυναίκες....να μην λέει πράγματα που θελαν να ακούσουν... να μην κάνει πράγματα που εκείνες θελαν να ζήσουν εκτός και μόνο αν το ήθελε και ο ίδιος. Κάποιες τον είχαν αποκαλέσει αναίσθητο...άλλες είχαν τρέξει μακρυά φοβισμένες...κάποιες είχαν μείνει γιατί πίστευαν πως θα τον άλλαζαν....η Μαρία όμως δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Ήδη στο μυαλό του είχε σκεφτεί πως θα την προκαλούσε. Τις τελευταίες μέρες δεν έκανε τίποτα άλλο από το να σκέφτεται πράγματα που εκείνη θα σκόνταφτε και όλο αυτό το παιχνίδι, ήταν χίλιες φορές καλύτερο από όλα εκείνα που μέχρι στιγμής έκανε, για να νιώθει πιο ζωντανός ....γιατί όλο αυτό το παιχνίδι ήταν θέμα δράσης- αντίδρασης και αφορούσε άλλον έναν άνθρωπο. Και τα παιχνίδια κατά κανόνα, έχουν περισσότερη πλάκα, όταν οι παίκτες είναι περισσότεροι του ενός...Την ξανακοιτάξτε και αναρωτήθηκε τι να να σκεφτόταν... Αυτό που δεν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις της, τον εξαγρίωνε. Συνήθως τα κατάφερνε τόσο καλά στο να διαβάζει τις σκέψεις των γυναικών και του κακοφαινόταν. Ίσως αν μάθαινε την ιστορία της να καταλάβαινε περισσότερα.. Ναι αυτό έπρεπε να κάνει, να πάρει περισσότερες πληροφορίες χωρίς όμως να της δώσει την ικανοποίηση ότι ενδιαφέρεται να μάθει... Δυο εβδομάδες ήταν αρκετός καιρός και σιγά σιγά θα μάθαινε και θα ικανοποιούσε την περιέργεια του. Σηκώθηκε και με την πλάτη γυρισμένη στην Μαρία άρχισε να ντύνεται. Τη στιγμή που έσκυβε να πιάσει το παντελόνι του ένιωσε το χέρι της να χαϊδεύει την αριστερή ωμοπλάτη του. Σε αυτό καμία πρωτοτυπία, σκέφτηκε και γύρισε και την κοίταξε. Όλες μα όλες οι γυναίκες της ζωής του πάντα δήλωναν ενδιαφέρον για το μεγάλο λιωμένο ρολόι του και όλες μα όλες περίμεναν μέσα από την ιστορία του τατουάζ να ξεκλειδώσουν τα μυστικά που όλες πίστευαν πως έκρυβε. Την κοίταξε όσο εκείνη περιεργαζόταν το τατουάζ και ετοιμάστηκε να πει για χιλιοστή φορά την ίδια ιστορία. H Μαρία όμως δεν ρώτησε. Αφού το περιεργάστηκε λίγο άρχισε να χαϊδεύει την άλλη του ωμοπλάτη. Η Μαρία δεν ενδιαφερόταν να μάθει τίποτα παραπάνω για εκείνον από όσα εκείνος της έδειχνε και αυτό τον έκανε να χαμογελάσει. Ένιωσε την παρόρμηση να της πει μόνος του, παρολαυτά το άφησε για αργότερα...Και όσο εκείνη χαρτογραφούσε ολόκληρη πλέον την πλάτη του εκείνος έσπασε την σιωπή

"Αύριο δουλεύουμε..."
"Το ξέρω..." είπε και συνέχισε χαϊδεύοντας τους γλουτούς του
"Μαρία τώρα θα ντυθώ και θα φύγω" ξαναείπε και αναστέναξε
"Και ποιος σε ενοχλεί?"
"Ω θα το πληρώσεις ακριβά που με αντιγράφεις...και που μου κλέβεις τις ατάκες"
"Θα το δούμε αυτό" είπε εκείνη διατηρώντας σταθερό το άγγιγμα της λες και η απειλή του την άφηνε εντελώς αδιάφορη. Θα μπορούσε να την αγνοήσει και να συνεχίσει να ντύνεται...Θα έπρεπε να την αγνοήσει και να συνεχίσει να ντύνεται....όταν εκείνη όμως χάιδεψε το χέρι του που κρατούσε το παντελόνι εκείνο αντανακλαστικά άνοιξε αφήνοντας το ρούχο να ξαναπέσει στο πάτωμα. "Γαμώτο" είπε και γύρισε για να ξεκινήσει να την φιλάει και πάλι.

Όταν το πρωί το παλιό ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει η Μαρία έβαλε το κεφάλι της κάτω από το μαξιλάρι για να μην το ακούει. Όσο εκείνο επέμενε να χτυπάει τόσο εκείνη νευρίαζε μαζί του. Με δυσκολία σηκώθηκε από το κρεβάτι και έτριψε τα μάτια της. Απλώνοντας το χέρι της να το σταματήσει έπιασε και ένα κομμάτι χαρτί. Το έφερε μπροστά της και άρχισε να διαβάζει..

" Πρώτος γύρος σήμερα...έχεις περιθώριο να σκεφτείς την πρόκληση σου μέχρι το απόγευμα διότι οι κυρίες προηγούνται... Θα περάσω κατά τις οχτώ να μου την ανακοινώσεις...  υγ: Αν μου είχες δώσει το κινητό σου δεν θα έκοβα μια σελίδα από το σημειωματάριο σου  Α."

"Μάλιστα ξεκινάμε" είπε δυνατά και έτρεξε στο μπάνιο για να μην αργήσει στην δουλειά.


Για τη συνέχεια πατήστε εδώ