Puccarina's diary Vol 4 :Κυριακάτικο πρωινό

Έφτιαξε έναν παγωμένο φραπέ και κάθισε στο μικρό μπαλκονάκι. Η πρωινή δροσιά την έκανε να ανατριχιάσει. Άναψε ένα τσιγάρο και άφησε την μελωδία από το ραδιόφωνο να την παρασύρει σε διάφορες σκέψεις

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό...

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ’ ένα καρέ τυφλών σ’ ένα καρέ τυφλών

Αν ήμουν ηρωίδα κάπως έτσι θα ξεκινούσε το κυριακάτικο πρωινό μου.....Με καφεΐνη, νικοτίνη και τους στίχους του Άλκη Αλκαίου για συντροφιά εκεί έξω στο μικρό μπαλακονάκι που βλέπει στην Ανατολή .... Δεν είμαι όμως ηρωίδα....Ξύπνησα λοιπόν στις έξι με τα χίλια ζόρια... κάτω από τον καταπιεστικό ήχο του ξυπνητηριού..άπλωσα ένα πλυντήριο βιαστικά..ντύθηκα, πλύθηκα και καβάλησα το αυτοκίνητο πανικόβλητη να μην αργήσω στη δουλειά...χωρίς ίχνος καφεΐνης ή νικοτίνης στο αίμα μου και υπό την ηχητική υπόκρουση των κλαμάτων της μικρής κουταβίτσας που υιοθετήσαμε εδώ και κάποιες μέρες..

Αύριο φεύγουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές και όσο σκέφτομαι πόσες δουλειές πρέπει να γίνουν μέχρι να κάτσω στη θέση του συνοδηγού και να ξεκινήσουν τα ευχάριστα  με κόβει κρύος ιδρώτας... Και να μαι τώρα Κυριακή πρωί στη δουλειά εγκλωβισμένη....να μην έχω προς το παρόν κάτι να κάνω και να κάθομαι να κοιτάζω το χρόνο απλά να περνάει...και να σκέφτομαι διάφορα...

Και δεν τα κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι μια ανάρτηση να τσουλήσει λίγο η ώρα...

Σήμερα λοιπόν και επηρεασμένη απο την χτεσινή πανσέληνο και  από ένα τραγουδάκι που άκουσα στη διαδρομή σκέφτομαι διάφορες ταινίες που τις λατρεύω γιαυτό και θα σας παρουσιάσω το top5 των "κόβω φλέβα θεέ μου έναν τέτοιο έρωτα θέλω να ζήσω!" ταινιών που με σημάδεψαν... Είμαι σινεφίλ αγαπάω τον κινηματογράφο από παιδί και έχω μια τεράστια λίστα από αγαπημένες ταινίες που με γοήτευσαν άλλες για την πλοκή άλλες για τη μουσική αλλά οι περισσότερες επειδή συνδύαζαν και τα δύο ... Αλλά ας μην πολυλογώ!

Νο1: The piano (1993 Jane Campion)

Αν δεν μπορούσες να μιλήσεις ίσως τότε ένα πιάνο να γινόταν ο μόνος σου τρόπος να επικοινωνήσεις και να εκφράσεις τι νιώθεις! Η Άντα είναι μια γυναίκα που από τα 6 της δεν έχει μιλήσει ποτέ και κανένας δεν γνωρίζει την αιτία .. Η Άντα λοιπόν εγκλωβισμένη στο κόσμο της και με μόνο μέσω έκφρασης την αγάπη της για το πιάνο "πωλείται" για γάμο μαζί με την κόρη της σε ένα άποικο στην Νέα Ζηλανδία από τον ίδιο τον πατέρα της. Η ιστορία λοιπόν ξεκινάει με την άφιξη τους στον καινούριο άγριο γεμάτο υγρασία τόπο. Λίγες αποσκευές και ένα τεράστιο πιάνο τις συνοδεύουν... Ο μέλλων σύζυγος φαίνεται ένας καλοσυνάτος άντρας που κάνει κάθε προσπάθεια να κερδίσει την καρδία της εσωστρεφής Άντα αλλά και της μικρούλας. Το μυαλό εκείνης όμως είναι μόνο στο πιάνο της που οι ιθαγενείς του νησιού δεν μπόρεσαν να το μεταφέρουν στο σπίτι λόγω όγκου  και μένει μόνο του στην παραλία....Απελπισμένη η Άντα παρακαλεί τον Μπέινς ένα φίλο του άντρα της που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους ιθαγενείς σε βαθμό που και ο ίδιος μοιάζει με άγριο θηρίο να την πάει στο πιάνο να το επισκεφτεί. Τη στιγμή που ο Μπέινς βλέπει την Άντα να παίζει πιάνο εκεί στην αμμουδιά μαγεύεται από αυτή τη μικρόσωμη γυναίκα που δείχνει να αλληλεπιδρά με τέτοιο τρόπο με το μουσικό όργανο... Χωρίς πολλές σκέψεις αγοράζει το πιάνο της Άντα από τον άντρα της για ένα κομμάτι γη και όταν εκείνη το μαθαίνει γίνεται έξαλλη που αυτός ο άγριος άνθρωπος με τους υποτυπώδη τρόπους συμπεριφοράς γίνεται ο καινούριος κάτοχος του αγαπημένου της πιάνου. Φυσικά στόχος του Μπέινς δεν είναι το πιάνο αλλά η Άντα και σκοπεύει να εκμεταλευτεί  την εξάρτηση που έχει από αυτό. Την πείθει λοιπόν να του κάνει μαθήματα....αλλά όχι συμβατικά μαθήματα...Για την ακρίβεια της προσφέρει την εξής συμφωνία...εκείνη θα πηγαίνει κάθε μέρα και καλά ότι του κάνει μάθημα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης  εκείνη θα παίζει και εκείνος θα έχει το ελεύθερο να κάνει μαζί της ότι θέλει...κάθε επίσκεψη και ένα μαύρο πλήκτρο θα είναι δικό της μόλις μαζέψει όλα τα μαύρα πλήκτρα το πιάνο θα της ανήκει και πάλι..... Και είναι τέτοια η αγάπη της Άντα για το πιάνο που δέχεται.... Ξεκινάει λοιπόν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους που τόσο διαφέρουν μια σχέση που όπως λέει εύστοχα ο ήρωας...κάνει εκείνον αχόρταγο και άπληστο...και εκείνη "πόρνη"   Δεν σας λέω περισσότερα αλλά αξίζει να την δείτε....Η Τζέιν Κάμπιον δίνει ρέστα και σε σκηνοθεσία αλλά και σε σενάριο...οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί ο Χαρβει Καϊτέλ και η Χόλι Χάντερ μαγεύουν . Αν της δώσετε μια ευκαιρία σίγουρα θα την λατρέψετε λίγη υπομονή θέλει τα δέκα πρώτα λεπτά να συνηθίσει το μάτι στα σκοτεινά συννεφιασμένα τοπία της Αυστραλίας... Και φυσικά το μεγάλο ατού η μουσική ....ο Μαικλ Νιούμαν με αυτό το soundtrack με αιχμαλώτισε για μια ζωή!!!! Πρέπει να την έχω δει χιλιάδες φορές....και σκοπεύω να την δω άλλες τόσες! Είναι με διαφορά η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών

Νο2: Breaking the waves (1996 Lars Von Trier)

Αν έχεις ανοιχτό μυαλό.... Αν δεν βάζεις ταμπέλες πω πω αυτό είναι κουλτουριάρικο θα με πάρει ο ύπνος...τότε επιβάλλεται να δεις αυτή την ταινία. Δύσκολη...Σκληρή.... Γεμάτη νοήματα που όταν θα τελειώσει θα μείνεις να σκέφτεσαι για μέρες.... πως η ανιδιοτελής αγάπη ενός ανθρώπου με χαμηλές νοητικές ικανότητες μπορεί να συγκλονίσει και να ταρακουνήσει τα δεδομένα σου. H Μπές είναι μια κοπέλα που όλοι την θεωρούν χαζή....μεγαλωμένη σε καταπιεστικό θεοφοβούμενο περιβάλλον κάνει ότι της πουν. Ώσπου γνωρίζει τον Γιαν και τον ερωτεύεται με τέτοιο πάθος που μόνο ένας άνθρωπος με την απλότητα και την αθωότητα ενός μικρού παιδιού θα μπορούσε. Την ημέρα του γάμου τους είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στην γη.... Σύντομα όμως όλα θα ανατραπούν..Όταν ο Γιάν μένει τετραπληγικός μετά από εργατικό ατύχημα η αγάπη της Μπές δεν δοκιμάζεται ούτε δευτερόλεπτο. Εκείνη τον αγαπάει άνευ όρων...και αν μπορεί να κάνει κάτι για να γίνει καλά θα το κάνει ακόμα και αν αυτό είναι να δώσει την ίδια τη ψυχή της στο διάολο...  Ίσως να σας σοκάρει η ταινία αυτή που σε αντίθεση με τα Χολιγουντιανά πρότυπα δεν φοβάται να τσαλακώσει τους ήρωες της. Που ακόμα και οι ερωτικές σκηνές δεν είναι λουσμένες από ψεύτικη λάμψη....αλλά ρεαλιστικές... Που στην πορεία απορείς με τη χαζομάρα της ηρωίδας και την σκληρότητα του ήρωα αλλά που μέχρι το τέλος πλέον έχεις μπει τόσο στη ψυχοσύνθεση τους που δεν μπορείς παρά να κατανοείς γιατί κάνουν ότι κάνουν...γιατί φέρονται όπως φέρονται....γιατί λένε ότι λένε....Η τελική σκηνή είναι συγκλονιστική και εγώ που έχω και το κλάμα εύκολα σε αυτή την ταινία μουλιάζω κανονικά! Οι ηθοποιοί απλά εξαιρετικοί! Η σκηνοθεσία του Τρίερ ιδιόρρυθμη και διφορούμενη προσωπικά τον λατρεύω σαν σκηνοθέτη αλλά ξέρω πως όποτε είναι να δω ταινία του πρέπει να είμαι ξεκούραστη και να έχω στην αρχή αρκετή υπομονή. Η μουσική επένδυση επίσης καλοδιαλεγμένη . Ρίξτε μια ματιά στο trailer και μια μέρα που θα έχετε όρεξη πάρτε ένα κουτί χαρτομάντιλα καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας και δείτε την είμαι σίγουρη θα σας συγκλονίσει όπως συγκλονίζει εμένα κάθε μα κάθε φορά που την βλέπω... διότι "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι..."

Νο3: Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain  (2001 Jean-Pierre Jeunet)

Και επειδή πολύ το βάρυνα το κλίμα ας περάσουμε σε κάτι πιο ανάλαφρο αλλά εξίσου εξαιρετικό! Οι πιθανότητες να την έχετε ήδη δει μεγάλες αλλά δεν θα μπορούσα να την παραλείψω. Την είδα πρώτη φορά σε μεταμεσονύκτια προβολή και με κέρδισε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η ηρωίδα είναι τόσο γλυκιά που δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να μην τη συμπαθεί. Η σκηνοθεσία τόσο ευρηματική και τόσο ιδιαίτερη που θυμίζει παιδικό παραμύθι για ενηλίκους ( συχνό φαινόμενο στον γαλλικό κινηματογράφο) Η μουσική του Tiersen αποκλείεται να μην χαραχτεί στην μνήμη σας. Το στόρυ απλό αλλά δοσμένο με τόσο μαγικό τρόπο που φεύγεις από την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλι σου. Θα θελα να μοιάζω περισσότερο στην Αμελί και σε πολλά σημεία της μοιάζω μιας και εγώ μονίμως ονειροβατώ όπως και εκείνη... Πλήθος απλών κοριτσιών ταυτίστηκαν μαζί της και δικαίως... Γι αυτή την ταινία δεν θα πω περισσότερα το trailer τα λέει όλα! Θα πω μόνο πως όταν γνώρισα τον Πετράν τον έβαλα να την δει πριν αποφασίσω αν θα είμαστε μαζί....οι αντιδράσεις του στην εν λόγω ταινία  για μένα παίξανε καθοριστικό ρόλο ;) Σε περίπτωση που σας έχει ξεφύγει δείτε την χωρίς δεύτερη σκέψη!!!!
     

Νο4 City of angels (1998 Brad Silberling)

Πριν πολλά χρόνια κέρδισα δύο εισιτήρια για μια ταινία σε ένα ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Πήρα την ξαδέλφη μου και πήγαμε στην πρεμιέρα με λίγες επιφυλάξεις. Φυσικά φύγαμε πρησμένες από το κλάμα και με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ναι όπως βλέπετε δεν είμαι μόνο του εναλλακτικού και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου... Αμερικάνικη αυτή η ταινία και άκρως καλοφτιαγμένη. Η Μέγκ Ράϊαν και ο Νίκολας Κέιτζ σε μια ιστορία αγάπης που οι άγγελοι φοράνε μαύρα και ακούνε μελωδίες όταν ο ήλιος δύει και ακουμπάει τη θάλασσα.... Και αυτή την ταινία σίγουρα την έχετε δει αυτό που ίσως να μην ξέρετε είναι ότι αυτή η ταινία στηρίζετε σε μια άλλη πολύ παλαιότερη γερμανική :p (όχι που θα σας άφηνα να απολαύσετε την αμερικανιά χωρίς το σπασικλάκι να σας πετάξω και την κουλτουροπληροφόρια!!!) H αρχική λοιπόν ταινία το remake της οποίας είναι η πασίγνωστη "Πόλη των αγγέλων" λεγόταν "Τα φτερά του έρωτα" (Der Himmel über Berlin)  και είναι του 1987 σκηνοθετημένη από τον κορυφαίο Βιμ Βέντερς.  Και στις δύο ταινίες η ιστορία παρόμοια ένας άγγελος απαρνιέται την αγγελική του υπόσταση γιατί άλλο παρά για μια γυναίκα... Kαι οι δυο ταινίες εξίσου καλές με μια προτίμηση σκηνοθετικά στην γερμανική (μην μου ρίξετε ντομάτες σας παρακαλώ!!!) και μουσικά στην αμερικάνικη...το uninvited της Alanis Morissette που αποτελεί μέρος του soundtrack είναι απλά ένα υπέροχο κομμάτι...θα μου επιτρέψετε λοιπόν εδώ αντί για το επίσημο trailer να σας βάλω το κομμάτι με σκηνές από την ταινία...

(αν είστε ακόμα εδώ και δεν την έχετε κάνει με αυτά που σας βάζω χαχαχα)
Νο5 Άντε γεια (1990 Γ. Τσεμπερόπουλος)

Απο το τοπ 5 μου δεν θα μπορούσε να λείπει και μια ελληνική ταινία...Διότι πιστεύω και αγαπώ και τον δικό μας κινηματογράφο. To θέμα της ταινίας χιλιοειπωμένο και συνάμα γοητευτικό. Η Μαρίνα ( Καίτη Παπανίκα) είναι μια σαραντάρα με τρία ενήλικα παιδιά που ολόκληρη τη ζωή της θυσιαζόταν για την οικογένεια της. Ο Χρήστος (Άλκης Κούρκουλος) είναι 22 χρόνων φιλόδοξος ατίθασος ψάχνει τρόπους να πιάσει την καλή...αλλά όλο ατυχίες του συμβαίνουν. Η Φανή (Τάνια Τρύπη) είναι η κόρη της Μαρίνας ακόμα μαθήτρια επίδοξη κολυμβήτρια με ζωντάνια και αθωότητα... Ένα ερωτικό τρίγωνο...παράπλευρες απώλειες....και  η μουσική του Σπανουδάκη συνδυασμένη με την φωνή του Πάριου να σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι όντως η "ζωή περνά και χάνεται... Η Παπανίκα μια αποκάλυψη σε αυτή την ταινία !!! Αν την πετύχετε ποτέ στην τηλεόραση να την δείτε...βλέπετε ευχάριστα και την παίζουν πότε πότε κάτι κουλές ώρες το κρατικό κυρίως κανάλι. Γιατί ξαναλέω ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει μπόλικα διαμαντάκια αρκεί να τους δώσεις μια ευκαιρία...

Με έκπληξη βλέπω τώρα που τελειώνω την ανάρτηση ότι το τοπ 5 μου χρονικά κινείται από το 1990-2001 ίσως γιατί αυτά τα χρόνια ήταν για μένα και τα πιο καθοριστικά όσο αφορά τα γούστα μου. Ελπίζω κυριακάτικα οι φλέβες σας να είναι ακόμα ακέραιες μετά την ανάρτηση αυτή... και να μην σας κούρασα.

Και επειδή την ανάρτηση ξεκίνησα στις 7 το πρωί να την γράφω και με τα πολλά πολλά  η ώρα πήγε 11 σας χαιρετώ και υπόσχομαι μετά τις διακοπές να επανέλθω με πιο χαρούμενα και δημιουργικά θέματα διότι τσουρέκια σας τα έχω κάνει με αυτού του τύπου τις αναρτήσεις τελευταία χαχαχα

Καλά μου μπανάκια λοιπόν και μην ξεχνάτε
Hacuna Matata φίλοι μου :)

Το παιχνίδι κεφάλαιο 17

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σεπτέμβριος 2014

Δυο μήνες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχε δει η Μαρία τον Άρη  και ο χρόνος δυσκολευόταν ακόμα να κάνει την απουσία του υποφερτή. Το υπόλοιπο καλοκαίρι σαν νερό είχε κυλήσει.... Ο Ορέστης μόλις την είχε αντικρίσει αμέσως είχε παρατηρήσει την αλλαγή της. "Μαμά ή μου έλειψες πολύ ή άλλαξες όσο έλειπα" της είχε πει και την είχε αγκαλιάσει σφιχτά.

Ο Μανώλης όταν του είχε εξιστορήσει τα τελευταία γεγονότα, δεν είχε συμφωνήσει με τις επιλογές της αρχικά. Όταν όμως είδε πόσο ήρεμη ήταν, δεν θέλησε να της χαλάσει αυτή την ηρεμία. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, την έβλεπε ευτυχισμένη και ας της έλλειπε ο Άρης. Και για τον Μανώλη μόνο αυτό είχε σημασία, να είναι εκείνη καλά.

Το τσιγάρο το είχε κόψει πλέον οριστικά, δεν επέτρεψε στον εαυτό της ακόμα και τις πρώτες μέρες μετά τον χωρισμό τους να ξανακυλήσει σε παλιές κακές συνήθειες. Η καινούρια Μαρία επέλεγε και σκόπευε να επιλέγει συνετά στο μέλλον. Ούτε και το τατουάζ πήγε να ολοκληρώσει. Μισή ήταν σε αυτό το παιχνίδι, μισή θα παρέμενε και η ανάμνηση του. "Υπόθεση και των δύο μας" της είχε πει και έτσι ήθελε να το θυμάται.

Κοίταξε μέσα από την τζαμαρία της ωραίας Κρήτης τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου να πέφτουν και αναρωτήθηκε που να ήταν άραγε ο Άρης εκείνη τη στιγμή. Συχνά το αναρωτιόταν...Σηκώθηκε αργά από το τραπέζι αφήνοντας τον Μανώλη και τον Ορέστη  να παίζουν τάβλι και πήγε πίσω από τον πάγκο να πλύνει κανένα ποτήρι.  Μια βροχούλα άρχισε να πέφτει και ο ουρανός σκοτείνιασε. Στη μύτη της ήδη η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος είχε φτάσει.Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε το σχολαστικό πλύσιμο..

"Καλησπέρα..Με λένε Άρη. Είμαι σαράντα χρονών, δικηγόρος, εγωιστής όσο δεν παίρνει,...πρώην καπνιστής σε φάση απεξάρτησης, λατρεύω την ποίηση του Καββαδία και το ελεύθερο camping και προσπαθώ να αναρρώσω από την χειρότερη χυλόπιτα που έφαγα στη ζωή μου. Θα ήθελα να βγούμε κάνα βράδυ...Ραντεβού, ξέρεις να γνωριστούμε"

Η Μαρία με τα μάτια γουρλωμένα τον κοίταξε μέσα στην βρεγμένη του καμπαρντίνα να στέκεται χαμογελαστός έξω από τον πάγκο. Σκούπισε τα χέρια της από τις σαπουνάδες και έκανε μια χειραψία μαζί του.

"Καλησπέρα Άρη. Είμαι η Μαρία, 37 χρονών, χωρισμένη με έναν γιο, πρώην καπνίστρια σε φάση απεξάρτησης, λατρεύω οτιδήποτε σκουριασμένο και μεταχειρισμένο καθώς επίσης και το μυτζιθροπιτάκια με μέλι. Σιχαίνομαι τα τσιμπήματα από τα κουνούπια και μου λείπει απίστευτα ο πιο τρελός μου φίλος. Χάρηκα για την γνωριμία!" είπε και ένα χαμόγελο της ξέφυγε

"Θα μου δώσεις το τηλέφωνο σου να σε πάρω κάποια στιγμή?" συνέχισε εκείνος και εκείνη πήρε το στυλό πάνω από το πάγκο και του το έγραψε πάνω στο χέρι του. Χαρίζοντας της ακόμα ένα από εκείνα τα ακαταμάχητα χαμόγελα του βγήκε σχεδόν χορεύοντας από το μαγαζί.

"Μαμά τον ήξερες τον κύριο???"
"Όχι αγάπη μου τώρα τον γνώρισα"
"Μαμά νομίζω πως μόλις σου έκαναν καμάκι!"
"Χαχαχα λες ε????" είπε και άρχισε να γελάει δυνατά μαζί με τον γιο της

ΤΕΛΟΣ



Η ιστορία του Άρη και της Μαρίας είναι μια φανταστική ιστορία που γράφτηκε εκτός προγράμματος. Σε αντίθεση με άλλες ιστορίες που έχω γράψει κατακαιρούς αυτή την ξεκίνησα χωρίς και η ίδια να ξέρω πως θα εξελιχθεί. Μέχρι και το τέταρτο κεφάλαιο δεν είχα αποφασίσει καν τον τίτλο. "Μα καλά πως τα σκέφτεσαι όλα αυτά???" με ρώτησε κάποιος στην πορεία και η απάντηση που του έδωσα με φόβο να ακουστώ εντελώς τρελή ήταν πως δεν τα σκέφτομαι, φωνές τα ψιθυρίζουν στο μυαλό μου... Όσο την έγραφα η διάθεση των ηρώων όλο και περισσότερο με επηρέαζε...υπήρχαν στιγμές που ακόμα και μακρυά από τον υπολογιστή η παρουσία τους ήταν τόσο έντονη που καταντούσε ενοχλητικό.  Το μόνο όριο που μου είχα βάλει εξαρχής ήταν να την τελειώσω πριν φύγω διακοπές....Ειλικρινά δεν είχα το κουράγιο να τους σέρνω και αυτούς μαζί μου. Από τα στατιστικά του μπλόγκ βλέπω πως πολλοί την διαβάσατε την ιστορία και αν και κάποιους σας γνωρίζω τους περισσότερους δεν σας ξέρω καν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους σας γνωστούς και αγνώστους που μου κάνατε παρέα σε αυτή την καλοκαιρινή περιπέτεια. Ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ για τα σχόλια που αφήσατε κατακαιρούς....για μένα όχι από ανασφάλεια, ούτε από ματαιοδοξία, ένα γλυκό ειλικρινές σχόλιο, πάντα σημαίνει πολλά. Πριν κάποιες μέρες σε ένα φόρουμ που κατακαιρούς ανεβάζω κείμενα κάποιος εντελώς άγνωστος με αποκάλεσε "συγγραφέα" και για το υπόλοιπο της ημέρας εκείνης τα πόδια μου έτρεμαν από συγκίνηση. Όχι δεν την ψώνισα. Όσοι με ξέρετε προσωπικά ξέρετε πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο....Δεν ξέρω αν είμαι συγγραφέας.... πιο μικρή δήλωνα απλά πολυλογού και ακόμα και τώρα αυτό πιστεύω για μένα. Δεν νομίζω να βρω το θάρρος να αυτοαποκαλεστώ ποτέ έτσι. Για μένα η λέξη είναι ιερή και νιώθω τόσο μα τόσο λίγη μπροστά της. Το να μου την χαρίζει σαν τίτλο όμως έτσι γενναιόδωρα ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει και δεν επηρεάζεται από την όποια προσωπική σχέση, δεν μπορεί παρά να με κάνει να πιστεύω πως ίσως λέω ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορώ να την χρησιμοποιώ και η ίδια. Τα προτερήματα και τα ελαττώματα του γραπτού μου λόγου τα γνωρίζω. Έχω πλήρη επίγνωση πως ότι γράφω απευθύνεται σε γυναίκες , πως ο λόγος μου είναι φορές πολύ απλοϊκός (με λαθάκια γραμματικά που μου ξεφεύγουν από την παρόρμηση) , πως οι ιστορίες μου είναι ανθρωποκεντρικές και πως με μια αμεσότητα που δεν ταιριάζει πάντα στο γραπτό λόγο σας κάνω να ταυτίζεστε με τους ήρωες. Θα θελα να μπορούσα να γράφω πιο σύνθετα, αλλά με έκπληξη διαπιστώνω πως όσο μεγαλώνω αντί να γίνομαι πιο περίπλοκη γίνομαι πιο απλή. Λες και ο χρόνος "κουμπώνει" στη θέση τους ένα ένα τα μυστήρια της ζωής και με κάνει να τα βλέπω όλα πιο καθαρά. Με αυτή λοιπόν την απλή....μικρή....ανθρώπινη... ιστοριούλα σας εύχομαι καλό καλοκαίρι και ετοιμάζω βαλίτσες για παραλίες και  αμμουδιές, ήρεμη πως η Μαρία και ο Άρης είπαν ότι είχαν να πουν. Που ξέρετε ίσως εκεί που θα πάω διακοπές να συναντήσω τους επόμενους ήρωες μου ;)

Την νουβέλα αυτή την αφιερώνω με πολλή αγάπη στην μεγάλη μου αδελφή Ελένη...έτσι απλά γιατί η ζωή προχωράει μπροστά, μόνο μπροστά!!!

Αν σας άρεσε η ιστόρια μπορείτε να διαβάσετε και τις άλλες δύο
"Στο παραλίγο" πατήστε εδώ 
"XL story" πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 16

ΓΥΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

"Έλα μην παίρνεις αυτό το ύφος....έλα να παίξουμε. Σε παρακαλώ...Έχεις σκεφτεί την τελική σου πρόκληση???"
"Πως μπορείς γυμνή στην αγκαλιά μου, να μου ζητάς την πρόκληση που θα σε πάρει μακρυά μου για πάντα???"
"Μπορώ γιατί ξέρω πως ήμουν τυχερή και μόνο που μπήκες στο δρόμο μου...και δεν σκοπεύω να φανώ αγνώμων..έλα Άρη μου, δέξου το επιτέλους και έλα να ρίξουμε παρέα αυλαία πιασμένοι χέρι χέρι "
"Θα μπορούσαμε..."
"Όχι δεν θα μπορούσαμε μάτια μου....αν είχαν αρχίσει όλα αλλιώς, ίσως να μπορούσαμε....αλλά ξεκινήσαμε με λάθος τρόπο. Και αν με ρωτούσες τώρα αν θα τον άλλαζα, να ξέρεις δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως..."
"Αχ βρε Μαρία..."
"Έλα κράτα με...σφίξε με και μην κοιτάς πίσω...μόνο μπροστά....θες να σου πω την δική μου τελευταία πρόκληση???"
"Φοβάμαι...."
"Και εγώ φοβάμαι...αλλά ο φόβος δεν με κρατάει πια. Εσύ μου το έμαθες αυτό....το ξέχασες???"
"Γαμώτο! Σκατά τα έκανα ε????"
"Όχι όλα πήγαν όπως έπρεπε να πάνε...Λοιπόν η τελευταία μου πρόκληση ίσως να σε βοηθήσει να ξεχαστείς. Γλυκέ μου τρελέ διώκτη, το τελευταίο πράγμα που θέλω από εσένα, για να φύγω ήρεμη, είναι να ξεπεράσεις την φοβία σου για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία....Μεγαλώνεις και είτε σ αρέσει, είτε όχι, θα τους χρειαστείς κάποια στιγμή. Δεν θέλω αυτή η αποστροφή σου να σου στοιχίσει στο μέλλον. Σε προκαλώ λοιπόν να γίνεις δωρητής αίματος και μια φορά το χρόνο να δίνεις αίμα... Εγώ είμαι ήδη δωρήτρια και ετοιμάσου τώρα, γιατί σήμερα θα δώσεις πρώτη φορά αίμα και θα βγάλεις κάρτα εθελοντή αιμοδότη"
"Αυτό θα πει "μου ήπιες το αίμα" κυριολεκτικά! Αλλά καλά να πάθω αφού έχω μεγάλο στόμα και μόνος μου πρόδωσα την αδυναμία μου...Να υποθέσω πως δεν θα μπεις μέσα να μου κρατάς το χέρι????"
"Μόνος σου Άρη! Καλά αυτή η αναστροφή ρόλων έχει αρχίσει να γίνεται πολύ  διασκεδαστική, κρίμα που δεν θα κρατήσει πολύ..."
"Κρίμα δεν λες τίποτα!" είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Για τον Άρη η τελευταία πρόκληση της Μαρίας ήταν και η πιο αντιφατική. Έκρυβε μέσα της ίχνη τρυφερότητας και στοργής και όσο περίμενε στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου να έρθει η σειρά του, από την μία ήθελε να το βάλει στα πόδια ,από την άλλη ήξερε πως της το χρωστούσε να μείνει. Αφού έδωσε ένα εκτενέστατο ιστορικό, απαντώντας σ ένα σωρό περίεργες και αδιάκριτες ερωτήσεις, του μέτρησαν την πίεση, του τρύπησαν με ένα ξυραφάκι την άκρη του δαχτύλου για να μετρήσουν κάτι και μια ξανθιά καλοσυνάτη νοσηλεύτρια τον οδήγησε σε ένα άσπρο δωμάτιο με πολλές καρέκλες μέσα. Όσο περίμενε ανυπόμονα κουνώντας νευρικά πάνω κάτω τα πόδια του να επιστρέψει η νοσοκόμα, παρατήρησε στον απέναντι τοίχο ένα τεράστιο ρολόι και δεν μπόρεσε να μην γελάσει στην σύμπτωση αυτή. Λεπτά αργότερα και βλέποντας τον πλαστικό ασκό να γεμίζει με το βαθυκόκκινο αίμα του, αρκετά πιο χαλαρός, συννέφιασε στην σκέψη πως γι αυτή τη γυναίκα θα μπορούσε να κάνει τα πάντα.."450ml αίμα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα μπορούσα να σου δώσω" σκέφτηκε και όταν είδε την νοσοκόμα να τον κοιτάζει με περιέργεια, μόνο τότε κατάλαβε πως την σκέψη του την είχε πει δυνατά...

"Πως νιώθεις??? Ζαλίζεσαι???"
"Ανακατεύομαι Δεν μπορώ τη μυρωδιά των νοσοκομείων....μυρίζουν θανατίλα..."
"Αντισηπτικά και χλωρίνη μυρίζουν Άρη, θα την συνηθίσεις. Μόλις ίσως να έσωσες μια ζωή πως νιώθει γιαυτό???"
"Συγνώμη που είμαι τόσο γάιδαρος, αλλά το μόνο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι που δεν μπορώ να ορίσω τη δική μου ζωή όπως θα ήθελα..."
"Μα χαζέ την ορίζεις! Μην κάνεις σαν πεισματάρικο παιδί, απόλαυσε το συναίσθημα και πες μου την τελευταία μου πρόκληση"
"Μαρία δεν το κάνω επίτηδες, αλλά μα το Θεό δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι τώρα. Λες και αρνείται το μυαλό μου να συνεργαστεί..."
"Έλα προσπάθησε....πρέπει να κλείσουμε τον κύκλο..."
"Ναι πρέπει...κύκλος είπε ε??? Κάτι σκέφτηκα . Λοιπόν μην φας τίποτα, πήγαινε σπίτι, πάρε το αυτοκίνητο σου και ραντεβού σε δύο ώρες στον Ισθμό της Κορίνθου."
"Για σουβλάκια θα πάμε????"
"Όχι ακριβώς...απλά θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια μήπως τουλάχιστον νικήσω το κωλοπαίχνιδο!"
"Καλά τα λέμε σε δύο ώρες στον Ισθμό και εσύ πιες κάνα χυμό πορτοκάλι μην με τη ζέστη σωριαστείς πουθενά! "
"Τα λέμε" είπε και μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο του.

Η Μαρία έκανε ότι της είπε. Νηστική εντελώς πήρε το αυτοκίνητο της και αφού πέταξε στο πορτμπαγκάζ μια τσάντα με δύο τρία ρούχα ξεκίνησε για Κόρινθο. Αν και σκόπευε να πάει στον Ορέστη την επόμενη μέρα, η τελευταία πρόκληση του Άρη την οδηγούσε προς την κατεύθυνση του γιαυτό και σκόπευε μετά το τέλος της πρόκλησης να τον αποχαιρετίσει και να συνεχίσει το ταξίδι της προς το παραλιακό χωρίο. Στην διαδρομή αναρωτιόταν πως θα έβρισκε το θάρρος να τον χαιρετίσει χωρίς να σκέφτεται καν την πρόκληση που θα της έβαζε....Από χτες προσπαθούσε να είναι εκείνη η δυνατή της υπόθεσης όσο όμως πλησίαζε τόσο ένιωθε τη θέληση της να το σκάει. Αναστενάζοντας πάρκαρε λίγο πριν τον Ισθμό και έψαξε με τα μάτια της να βρει τον Άρη. Τον είδε να στέκεται κρεμασμένος στην γέφυρα  και να κοιτάζει απορροφημένος  προς το κάτω. Τον πλησίασε και όταν κατάλαβε τι κοιτούσε με τόση αφοσίωση, μια ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκκαλιά της. Στα κιγκλιδώματα, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα, μια παρέα ανθρώπων έδεναν με σχοινιά έναν νεαρό, που μόλις ήταν έτοιμος πήγε και στάθηκε στην άκρη ξυπόλητος. Ένας άντρας άρχισε να μετράει αντίστροφα και μόλις τελείωσε, ο νεαρός βγάζοντας μια κραυγή, έκανε μια βουτιά στο κενό. Όλοι οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, όσο το σώμα του νεαρού ταλαντευόταν πάνω κάτω και όταν ο περίεργος αυτός ρυθμικός χορός τελείωσε,  μια τροχαλία άρχισε να τον ανεβάζει σιγά σιγά και πάλι πάνω.
"bungee jumping .... το κάνω τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο.... αυτή είναι η τελική μου πρόκληση...Αν είναι να φύγεις μακρυά μου, ας το κάνεις με αυτόν τον τρόπο...Θα σταθώ μαζί σου στην γέφυρα. Δεν είμαι καλός στου αποχαιρετισμούς Μαρία. Αν θες να τελειώσει το παιχνίδι θα πρέπει να κάνεις βουτιά στο κενό, για να γλιτώσεις από εμένα... Αν καταφέρεις να κάνεις αυτό το ένα βήμα, όταν θα σε ξανά ανεβάσουν επάνω, εγώ θα έχω φύγει....Συγνώμη αν σου βάζω δύσκολα, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που σκέφτηκα για να πούμε αντίο.."
"Και αν δεν πηδήξω????"
"Αν δεν πηδήξεις, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να φανώ αρκετά δυνατός να σε αφήσω...."
"Και γιατί αυτό κλείνει τον κύκλο???"
"Γιατί λίγη αδρεναλίνη σε έκανε να μου δώσεις μια ευκαιρία....ίσως λίγη αδρεναλίνη σε κάνει να μου δώσεις κάποτε και μια δεύτερη..."
"Άρη τα είπαμε...."
"το ξέρω. Πάμε κάτω τώρα να σε γνωρίσω στα παιδιά. Είναι φίλοι μου και χρειάζεται λίγη ώρα μέχρι να σε ετοιμάσουν.."

Την  ώρα που δέναν την Μαρία με τους ιμάντες, το μυαλό της έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός. Σαν φλας από μπροστά της περνούσαν οι τελευταίες δύο εβδομάδες. Όταν ο επικεφαλής έδωσε το οκ την έβαλε να σταθεί στην άκρη της γέφυρας και της έδωσε λίγο χρόνο να αποφασίσει. Ο αέρας της χάιδευε το πρόσωπο και το νερό από κάτω φαινόταν τόσο μακρινό. Ένιωσε την καρδία της να χτυπάει σαν ταμπούρλο και με το βλέμμα της έψαξε τον Άρη. Εκείνος βλέποντας το φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της δεν άντεξε και πήγε κοντά της. "Δεν είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις" της είπε και την πήρε αγκαλιά..."Μείνε Μαρία..." συνέχισε σφίγγοντας την περισσότερο. Εκείνη απλά τον κοίταξε, του έδωσε ένα παθιασμένο φιλί και μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων πήδηξε στο κενό, πριν καν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση....

Όταν συνήλθε από το σοκ, κάτω από τα χειροκροτήματα της ομάδας και ενώ ακόμα της έβγαζαν τους ιμάντες, έψαξε με τα μάτια της να βρει τον Άρη αλλά εκείνος είχε χαθεί.... Ελεύθερη πια από τα σχοινιά προσπάθησε να περπατήσει, αλλά μόλις σηκώθηκε όρθια τα πόδια της από το τρέμουλο δεν μπορούσαν να την κρατήσουν. Πεσμένη στα γόνατα άρχισε να κλαίει με λυγμούς και ενώ όλοι την παρηγορούσαν, λέγοντας της πως σε πολλούς συμβαίνει μετά την ελεύθερη πτώση, μετατραυματικό σοκ το βάφτιζαν, εκείνη ήθελε να τους εξηγήσει πως αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή, δεν είχε να κάνει με την πτώση...αλλά οι λέξεις αρνούνταν να βγουν από τα χείλη της . Μέσα σε δάκρυα έπεφτε η αυλαία....μέσα σε δάκρυα τελείωνε το περίεργο αυτό παιχνίδι...

για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 15

Μπαίνοντας στο σπίτι άμμος γλίστρησε από την τσάντα και προσγειώθηκε στο λευκό πλακάκι. Η Μαρία κοίταξε την σκόρπια άμμο μελαγχολικά.  Mε το χέρι της έτριψε το μπράτσο της και ξεφλούδισε μια λεπτή στρώση αλατιού. Σκέφτηκε πως θα έπρεπε να πλυθεί, αλλά το άφησε για αργότερα....Πέταξε την τσάντα στο πάτωμα και πήγε και ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Χωρίς να κάνει την παραμικρή σκέψη έκλεισε τα μάτια της και ήρθε ο ύπνος, ήρεμος και βαθύς να την παρασύρει και να την ξεκουράσει.

Ώρες μετά όταν ξύπνησε, ένιωσε τόσο ανανεωμένη, όσο είχε καιρό να νιώσει. Έκανε ένα μπάνιο, πήρε τον Ορέστη τηλέφωνο και κάθισε να απολαύσει την ησυχία του σπιτιού. Για το υπόλοιπο της μέρας δεν θα έβλεπε τον Άρη και όταν της το είχε πει το είχε θεωρήσει καλή ιδέα να κρατήσουν για λίγο αποστάσεις. Μια πρόκληση είχε απομείνει άλλωστε και το παιχνίδι θα έληγε. Σιγά σιγά και οι δύο έπρεπε να συνηθίζουν την  ιδέα του να είναι χώρια...Τόσες μέρες τώρα είχαν σχεδόν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο και θα τους κακοφαινόταν όταν θα έπρεπε να κόψουν ξαφνικά την όποια επαφή σωματική και μη.

Με χαρά διαπίστωσε πως πλέον η ησυχία δεν την ενοχλούσε, σχεδόν της άρεσε. Ξεφύλλισε το μισοτελειωμένο βιβλίο της και σκέφτηκε με ειλικρίνεια πως θα της έλλειπε η συντροφιά του Άρη. Ναι όσο και αν την εκνεύριζε ώρες ώρες, σίγουρα θα της έλλειπε και ήταν σίγουρη πως θα του έλλειπε και εκείνου. Έκανε μια γρήγορη αναδρομή και διαπίστωσε πως ο άντρας αυτός είχε υπάρξει εκτός από εραστής και φίλος της. Ίσως ο πρώτος εραστής φίλος που είχε περάσει από τη ζωή της.

Μελαγχόλησε λιγάκι στην σκέψη του τέλους, αλλά γρήγορα η μελαγχολία έφυγε. Ήξερε καλά πως για να έχει μόνιμη επίδραση αυτό το περίεργο παιχνίδι που έπαιζαν, έπρεπε να ολοκληρωθεί και τέλος σήμαινε αυτόματα και αποχωρισμός. Γιαυτό άλλωστε είχε βάλει αυτόν τον όρο. Σαν να διαισθανόταν εξαρχής, πως αυτό το παιχνίδι θα ήταν κάτι παραπάνω από ένα ανόητο παιχνίδι. Μπορεί πλέον να τους έδεναν τόσα πράγματα, η όλη ιστορία όμως είχε ξεκινήσει τόσο ανορθόδοξα που δεν υπήρχε καμία ελπίδα να μπει όλο αυτό σε κάτι κανονικό κάτι συμβατικό.

Όχι το σωστό ήταν να τελειώσει με ένα εντυπωσιακό φινάλε. Δεν του άξιζε να ξεφτίσει μέσα στο χρόνο και τη συνήθεια, σκέφτηκε αποφασισμένη και γύρισε στο βιβλίο της.

Την ίδια ώρα, αρκετά χιλιόμετρα μακρυά όμως, ο Άρης βρισκόταν σε εντελώς διαφορετική ψυχολογική κατάσταση από αυτή της Μαρίας. Μπερδεμένος  προσπαθούσε, πάνω από ένα ποτήρι ουίσκι, να σκεφτεί πως θα την κρατούσε κοντά του. Εντάξει το ήξερε πως ο χρόνος θα τα ξεθώριαζε όλα, αλλά δεν τον ένοιαζε. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να υπάρχει η Μαρία στη ζωή του. Γιατί είχε δεχτεί μετά το τέλος των δύο εβδομάδων να κόψουν εντελώς....γιατί δεν είχε ακούσει τη διαίσθηση του που ούρλιαζε τότε??? Και τώρα τι θα έκανε??? Αν την εμπόδιζε να φύγει, ίσως να πετύχαινε ακριβώς το αντίθετο. Χώρια που ήθελε να της αποδείξει πως τιμούσε τις υποσχέσεις του. Έπρεπε να σκεφτεί και γρήγορα έναν τρόπο, ώστε και επίορκος να μην γίνει, και να κρατήσει την Μαρία κοντά του. Το κεφάλι του πονούσε υπερβολικά από την αϋπνία και  οι σκέψεις λες και δεν μπορούσαν να βρουν τον ίσιο δρόμο. Αυτός έφταιγε και αυτό το ηλίθιο παιχνίδι που τώρα θα του κόστιζε ότι καλύτερο του είχε συμβεί τα τελευταία χρόνια... Μα να αυτό ήταν που έψαχνε! Όσο το παιχνίδι κρατούσε η Μαρία δεν μπορούσε να τον διώξει. Αν λοιπόν δεν τελείωνε ποτέ, δεν θα υπήρχε λόγος να την χάσει...Ο μόνος τρόπος επομένως ήταν απλά να το σταματήσει, πριν αυτό τελειώσει, αρνούμενος να παίξει στην τελευταία πρόκληση. Ποιος νοιαζόταν άλλωστε για παιχνίδια και νίκες τώρα... Ίσως να μην ήταν ο πιο έντιμος τρόπος, αλλά ήταν ο μόνος και με το καιρό η Μαρία θα καταλάβαινε γιατί το είχε κάνει. Χάιδεψε την πλάτη του Μαρκήσιου και ξάπλωσε κατάκοπος στον καναπέ.
...................................................................................................................................................

Τρεις μέρες μετά και η Μαρία είχε αρχίσει να ανησυχεί. Ο Άρης χαμένος εντελώς, χωρίς ούτε ένα νέο  και ο χρόνος να πιέζει για την τελευταία πρόκληση. Σάββατο το αργότερο το παιχνίδι έπρεπε να τελειώσει. Την Κυριακή θα πήγαινε να φέρει πίσω τον Ορέστη. Φοβήθηκε μήπως είχε πάθει κάτι...μετά θύμωσε μαζί του στην σκέψη ότι ίσως το έκανε επίτηδες, για να είναι το φινάλε πιο δραματικό και στο τέλος κατέληξε πως δεν θα έπρεπε να την επηρεάζει τόσο η απουσία του. Γύρισε το κινητό της σε απόρρητο και σχημάτισε το νούμερο του

"Παρακαλώ?"
"Που χάθηκες εσύ???? Έχουμε εκκρεμότητες εμείς οι δύο.."
"Μαρία???? Απίστευτο πρώτη φορά ακούω τη φωνή σου στο τηλέφωνο. Σχεδόν δεν σε γνώρισα.. Που βρήκες το νούμερο μου???"
"Μας είχες δώσει κάτι κάρτες και αν και τη δική μου την είχα καταστρέψει, ευτυχώς ο συνάδελφος την είχε κρατήσει...Λοιπόν τι θα γίνει? Δεν μένει πολύς καιρός και έχουμε αφήσει μισοτελειωμένα πράγματα"
"Βαρέθηκα ρε Μαρία..." είπε και αμέσως μετάνοιωσε για τις λέξεις που είχε επιλέξει και δαγκώθηκε.
"Βαρέθηκες???"
"Ναι, σαν να μην έχει πια ενδιαφέρον αυτό το παιχνίδι.."
"Μάλιστα...Και αν σε παρακαλούσα να το τερματίσουμε ακόμα και αν βαρέθηκες? Θα σου ήταν πολύ δύσκολο?" είπε μην μπορώντας να κρύψει την απογοήτευση στην φωνή της.
"Πολύ δύσκολο δεν θα μου ήταν, αλλά με ξέρεις...αν δεν θέλω κάτι, απλά δεν το κάνω..."
"Καλά Άρη τότε καλή σου τύχη"
"Ευχαριστώ επίσης!"

Φανερά μπερδεμένη κλείνοντας το τηλέφωνο άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω στο δωμάτιο. Μα τι τον είχε πιάσει στα καλά καθούμενα..."Βαρέθηκε" είπε, αλλά γιατί δεν την έπειθε? Δεν μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που μιλούσε στην σκηνή με τόση ειλικρίνεια, να δήλωνε τώρα έτσι ατάραχος απλά βαρέθηκα. Στην τελική μια πρόκληση είχε απομείνει σιγά το πράγμα....Κάτι έκρυβε, αλλά τι? Και τι δηλαδή το παιχνίδι θα έμενε έτσι στον αέρα??? Όχι σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά και η Μαρία δεν θα το άφηνε έτσι. "Σηκωτή" δεν την είχε σύρει μέσα σε αυτό το παιχνίδι??? Ε "σηκωτό" θα τον έσερνε τώρα εκείνη να το τελειώσουν! Ντύθηκε βιαστικά και βγήκε στο δρόμο.

Χωρίς δεύτερη σκέψη μόλις βρέθηκε κάτω από το σπίτι του χτύπησε το κουδούνι και όταν εκείνος άνοιξε χωρίς χαιρετούρες μπήκε θυμωμένη μέσα...

"Μα καλά άλλη δουλειά δεν έχεις με αυτόν τον καύσωνα από το να ξημεροβραδιάζεσαι στην πόρτα μου???" επανέλαβε ειρωνικά τα δικά της λόγια από την αρχή της γνωριμίας τους
"Άρη κόψε τις μαλακίες, ήρθα να παίξουμε και θα παίξουμε!"
"Είσαι τρελή το ξέρεις???" συνέχισε εκείνος στο ίδιο ύφος
"Θα σταματήσεις να λες πράγματα που σου έχω πει εγώ?"
"Θεέ μου πόσο αλαζονική είσαι. Δεν σου έχει πει κανένας ποτέ Όχι???"
"Άρη σταμάτα το αυτή τη στιγμή! Μα τι σε έπιασε μου λες????"
"...."
"Άρη μίλα!!!"
"Δεν θέλω να παίξω. Νομίζω στο είπα και νωρίτερα...απλό είναι Μαρία"
"Απλό είναι. Το γιατί δεν καταλαβαίνω."
"Γιατί βαρέθηκα και τώρα βαριέμαι οικτρά που πρέπει να λέω τα ίδια και τα ίδια....στο είχα πει άλλωστε στην πρώτη μας συνάντηση. Περιπτώσεις σαν τη δική σου, όσο ενδιαφέρον έχουν στην αρχή, τόσο βαρετές γίνονται στην πορεία..."
"Μάλιστα..."
"Στο είχα γράψει σε ένα σημείωμα, πως σύντομα θα έβλεπες πως έχω δίκιο..."
"Αυτό θες να ακούσεις???? Πως είχες δίκιο??????"
"Τίποτα δεν θέλω Μαρία....πλέον δεν θέλω τίποτα...."
"Καλά λοιπόν, καλύτερα να φύγω" είπε και λίγο πριν βγει από την πόρτα, γύρισε, τον κοίταξε και έτρεξε πάνω του γεμίζοντας τον φιλιά
"Σταμάτα Μαρία..." αναστέναξε εκείνος αλλά η Μαρία δεν υπάκουσε.Τον αγκάλιαζε και τον φιλούσε και όσο τα χέρια της τον άγγιζαν, λόγια σκόρπια έβγαιναν από το στόμα της..."είσαι άθλιος ψεύτης" "και εγώ φοβάμαι, δεν είναι κακό" "έτσι πρέπει μωρό μου" και εκείνος να ραγίζει κάτω από τα λόγια της, κάτω από τα φιλιά της, κάτω από τα χάδια της, να μην μπορεί άλλο να υποκρίνεται τον αδιάφορο. Και να ναι τόσος ο πόνος του, που να νιώθει το στομάχι του ένα τεράστιο κόμπο και τη καρδία του να χάνει όλο και περισσότερους χτύπους. Θα έφευγε πλέον το έβλεπε πεντακάθαρα μπροστά του. Ότι και αν έκανε, ότι και αν της έλεγε....τον ήξερε πια πολύ καλά για να μπορέσει να την κοροϊδέψει...  Άφησε έτσι τον εαυτό του ελεύθερο, γιατί δεν ήθελε το τελευταίο σμίξιμο τους, να έχει το χρώμα της πίκρας... Το τελευταίο σμίξιμο τους θα είχε το χρώμα της αγάπης, πολύ απλά γιατί μόνο αυτό του ταίριαζε.


για τη συνέχεια πατήστε εδώ 


     

Το παιχνίδι κεφάλαιο 14

ΓΥΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

"Μαρία κοιμήσου.."
"Δεν μπορώ..."
"Γιατί?τα κουνούπια?"
"Όχι..."
"Το στρώμα της σκηνής?"
"Ούτε..."
"Τότε???"
"Είναι πολύ όμορφα...." είπε η Μαρία και συνέχισε να χαζεύει τα αστέρια στον σκοτεινό ουρανό, μέσα από την σήτα της οροφής. Γιατί άραγε στην πόλη τα αστέρια δεν φαίνονται ποτέ τόσο λαμπερά...? Κάποια στιγμή θα έπρεπε να μάθει τους αστερισμούς...προς το παρόν με το μυαλό της, σαν να ενώνει κουκκίδες σε παιχνίδι από περιοδικό με σταυρόλεξα, έφτιαχνε τους δικούς της και ο χρόνος κυλούσε.
"Μαρία? Θες να παίξουμε???"
"Δεν ξέρω....είναι τόσο όμορφα. Ας παίξουμε αύριο που θα ξημερώσει..."
"Δεν ξέρω αν αύριο θα θέλω να παίξω έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα..."
"Και πως το σκέφτεσαι τώρα????"
"Λίγο διαφορετικά απ ότι το έχουμε κάνει ήδη.."
"Και ναι πλέον έχει όλη την προσοχή μου! Για πες .."
"Θες αυτός ο γύρος να είναι αλλιώτικος?? Σκεφτόμουν σε αυτό τον γύρο να μην προκαλέσουμε ο ένας τον άλλο αλλά να έχουμε μια κοινή πρόκληση..."
"Κοινή πρόκληση??? Τι μπορεί να είναι αυτό που να μην έχει κάνει κανένας από τους δύο μας ?"
"Κάτι έχω στο μυαλό μου...Λοιπόν τι λες, αφού έχεις αϋπνίες, θες να παίξουμε???"
"Γιατί όχι...ακούω.."
"Το σκέφτηκα πριν που μου ζητούσες να σου πω ένα ψέμα... κάτι όμορφο και ας είναι ψέμα είπες και εμένα του μυαλό μου όπως πάντα πήρε ανάποδες στροφές... τι θα έλεγες λοιπόν αν λέγαμε ο ένας στον άλλο μια αλήθεια και ας είναι άσχημη???"
"Δεν είναι πάντα η αλήθεια άσχημη Άρη... "
"Το ξέρω...γιαυτό λέω μια άσχημη αλήθεια...κάτι που δεν το έχουμε πει σε κανένα...όλοι οι άνθρωποι έχουν μια άσχημη αλήθεια που τους αφορά και που συνήθως,  δεν την έχουν ξεστομίσει....και εγώ θέλω να μάθω τη δική σου, οπότε είμαι διατεθειμένος να την ανταλλάξω με τη δική μου..τι λες?"
"Λέω πως αρχίζουμε να περπατάμε σε ναρκοπέδιο... ορίστε μια αλήθεια και εντελώς τσάμπα..."
"Το ξέρω...και παραδόξως συνεχίζω να θέλω να περπατήσουμε..πες ναι..."
".....Ναι..."
"Να ξεκινήσω πρώτος?"
"Ξεκίνα..."
Ο Άρης πήρε μια βαθιά ανάσα και βάζοντας τα χέρια του κάτω από το κεφάλι του με το βλέμμα του καρφωμένο στα αστέρια ξεκίνησε να μιλάει " Το τατουάζ στην πλάτη μου το έχεις δει και αν και ποτέ δεν με ρώτησες τι σημαίνει για μένα, λέω να σου πω...Μην νομίζεις πως αν με ρωτούσες δεν θα σου είχα απαντήσει, απλά θα σου έδινα την απάντηση που δίνω σε όλους και που δεν θα ήταν ψέμα, απλά θα ήταν μόνο η μισή αλήθεια...Βλέπεις το τατουάζ το έκανα στα 18, πάνω στη φάση της επανάστασης μου. Οι γονείς μου όταν τους το είχα δείξει κόντεψαν να πεθάνουν... Για εκείνους τατουάζ έχουν μόνο οι φυλακισμένοι... Όταν λοιπόν με ρώτησαν τι με είχε πιάσει να πάω και να κάνω ένα λιωμένο ρολόι στην πλάτη μου, με την ορμητικότητα των νιάτων μου, τους είχα πει, και το πίστευα, πως εγώ δε πάει ο χρόνος να γλιστράει και να φεύγει από τα χέρια μου, του γυρνάω την πλάτη..."Παιδί μου κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τον χρόνο" μου είχε πει η μάνα μου απελπισμένη με την αλαζονεία μου, αλλά δεν της έδωσα σημασία. Ήθελα πάνω μου κάτι να είναι τόσο τρελό όσο εγώ και τι καλύτερο από ένα ρολογάκι του θεόμουρλου του Νταλί... Έκτοτε όποιος και να με ρωτούσε πάντα έλεγα την ίδια ιστορία....και πίστεψε με οι γκόμενες εκστασιαζόντουσαν όταν το άκουγαν...το έβρισκαν ιδιαίτερα εύστοχο, ατίθασο και τρελό. Πράγματα δηλαδή που ταίριαζαν με το γενικότερο προφίλ μου. Αν με ρωτούσες νωρίτερα, αυτή την απάντηση θα είχες πάρει και εσύ. Και ξαναλέω δεν θα ήταν ψέμα, θα ήταν απλά η μισή αλήθεια.....και ποια είναι η άλλη μισή??? Η άλλη μισή μάλλον ήταν χρόνια θαμμένη μέσα μου και πρόσφατα την ανακάλυψα... Όταν ήμουν δέκα χρονών, έπαθα πνευμονία και κόντεψα να πεθάνω....Για 15 μέρες ψηνόμουν στον πυρετό και οι αντιβιώσεις δεν έκαναν απολύτως τίποτα...Οι γιατροί έλεγαν στους γονείς μου, πως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο....και πως πλέον ήταν θέμα του οργανισμού μου. Τις 15 αυτές μέρες που νοσηλευόμουν σχεδόν δεν τις θυμάμαι....Λες και σβήστηκαν από την μνήμη μου. Το περισσότερο καιρό άλλωστε ο υψηλός πυρετός με κρατούσε σε κατάσταση καταστολής. Μέχρι πριν λίγες μέρες θεωρούσα πως το μόνο που μου είχε αφήσει αυτή η εμπειρία, ήταν την απέχθεια μου για τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που μέσα στο ντελίριο του πυρετού στα παιδικά μου μάτια, μοιάζανε με λευκοντυμένα βαμπίρ, που κάθε τρεις και λίγο με τρυπούσαν για εξετάσεις...Το βράδυ που κοιμήθηκες σπίτι μου όμως είδα ένα όνειρο...είδα ένα λευκό δωμάτιο ...ένα κρεββάτι....ένα παράθυρο... ένα αγόρι ιδρωμένο πάνω στο κρεβάτι να παραμιλάει και στο τοίχο απέναντι από το κρεβάτι ένα μεγάλο στρογγυλό ρολόι. Κάπου το ήξερα αυτό το αγόρι το πλησίασα και όταν έφτασα δίπλα του ξαφνικά δεν ήταν εκείνο ξαπλωμένο αλλά εγώ. Προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά δεν μπορούσα....και ξαφνικά άρχισα να νιώθω την ζέστη και τον ιδρώτα....το μυαλό μου άρχισε να παραλύει και ξαφνικά οι εικόνες που έβλεπα μπροστά μου άρχιζαν να παραμορφώνονται...να λιώνουν... Οι τοίχοι... το παράθυρο...τα σεντόνια....όλα γινόντουσαν ρευστά και εγώ να φοβάμαι μην λιώσουν και με πνίξουν ...έπρεπε να βρω κάτι να εστιάσω για να μην πνιγώ και κρατήθηκα από την εικόνα του ρολογιού απέναντι....Και το ρολόι να λιώνει και αυτό αλλά να μένει ταυτόχρονα και ακίνητο...Το πρωί όταν ξυπνήσαμε σχεδόν είχα ξεχάσει το όνειρο...και μόνο το βράδυ όταν σε είδα σαν άλλη Ιουλιέτα στο παράθυρο σου το θυμήθηκα και μαζί με την ανάμνηση του ονείρου, ήρθε ξαφνικά και με πλημμύρισε και η ανάμνηση της πραγματικότητας. Τόσα χρόνια επέλεγα να πιστεύω πως το τατουάζ μου το είχα κάνει για να αποδείξω πόσο άτρωτος είμαι...όταν η αλήθεια είναι πως το είχα κάνει για τον ακριβώς αντίθετο λόγο... για να μου θυμίζει πως είμαι σάρκινος και πως κάποια στιγμή θα λιώσω... Και θα μου πεις γιατί τώρα? Γιατί τώρα αποδέχτηκα τον πραγματικό λόγο? Γιατί πλέον το ρολόι που έλιωνε μαζί μου σε εκείνο το δωμάτιο, συμπαραστεκόμενο στην υλική μου υπόσταση, είχε αντικατασταθεί από κάτι τόσο υλικό όσο εγώ... από εσένα ...Λιώνουμε Μαρία...μέρα την μέρα, τικ τακ λιώνουμε για να γίνουμε κάποια στιγμή χώμα και νερό....και όπως τότε το ρολόι με βοηθούσε να μην φοβάμαι τόσο πλέον με βοηθάς εσύ...Εσύ μου ξαναθύμισες πόσο ευάλωτος είμαι...εσύ με έκανες για δεύτερη φορά και πιο συνειδητοποιημένα πλέον να μπορώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με αυτή την σκέψη.  Το ξέρω πως με όσα σου είπα αλλάζω λιγάκι τη δυναμική της σχέσης μας...και ξέρω πως λίγες μέρες απέμειναν πια...αλλά είχα ανάγκη να ξεστομίσω την αλήθεια αυτή πριν την ξεχάσω και πάλι....πριν την ντύσω με άλλες σκέψεις ...πριν πόθοι και χίμαιρες με τραβήξουν πάλι μέσα τους...είμαι ένας τεράστιος εγωιστής και τώρα το αποδεικνύω πιο περίτρανα από ποτέ. Γιατί αν στα είπα όλα αυτά, είναι γιατί θέλω να ελπίζω πως λέγοντας τα ίσως, λέω ίσως ,αυτή τη φορά να καταφέρω να κρατήσω τη διαύγεια αυτή. Και μόλις έκανα ένα δεύτερο τατουάζ μέσα μου..."  είπε και χαμογέλασε με τον γνωστό αυτάρεσκο τρόπο του. Η Μαρία άκουγε τα λόγια του και παραξενευόταν ακόμα μια φορά από τον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα ο άνθρωπος αυτός. Για λίγα λεπτά έμεινε σιωπηλή και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα κύματα. Πολλά ήθελε να του πει, αλλά οι λέξεις δεν έμπαιναν σε σειρά μέσα στο μυαλό της να φτιάξουν προτάσεις, όσο και να προσπαθούσε. Αυτός ο άντρας που ξαπλωμένος δίπλα της μέρες τώρα κρατούσε σαν κόκκινη παντιέρα την αυτάρκεια του, απόψε της έδειχνε μια ρωγμή. Και ενώ θα περίμενε αυτή η ρωγμή να την κάνει να τον δει πιο αδύναμο, απεναντίας η παραδοχή του τον έκανε να μοιάζει ατσάλινος...Δεν σχολίασε τίποτα μην θέλοντας να χαλάσει τη μαγεία της στιγμής, καθάρισε το λαιμό, καθάρισε τις σκέψεις της και άρχισε και εκείνη να μιλάει...άρχισε και εκείνη να λέει τη δική της κρυφή αλήθεια...
"Όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο μισούσα τον πατέρα μου. Ήταν ένας σκληρός άνθρωπος....ένας άνθρωπος που το εγώ του τον όριζε από την πρώτη στιγμή. Γιαυτό σε αντιπάθησα τόσο στην αρχή....Γιατί είχες κάτι από εκείνον...Πάντοτε ήθελε να ορίζει τις ζωές μας, χωρίς να ενδιαφέρεται αν οι επιλογές του μας άρεσαν και χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο για να πετυχαίνει και να καλλιεργεί την τρομοκρατία μέσα μας. Όταν πέθανε, και ενώ περίμενα να χαρώ και να φύγει από μέσα μου το βάρος, με έκπληξη διαπίστωσα πως αυτό είχε ριζώσει πολύ βαθιά. Γιατί εμείς λιώνουμε όπως λες αλλά όλα όσα κάνουμε αφήνουν σημάδια...Βλέποντας λοιπόν πως με το θάνατο του τα σημάδια αυτά δεν θα φεύγαν έψαξα να βρω κάτι να τα σκεπάσω....και βρήκα τον Χρήστο. Και ήταν καλός και ήταν γλυκός και νόμιζα πως τα σημάδια δεν φαινόντουσαν πια και ήμουν ευτυχισμένη...Ενθουσιασμένη με το καινούριο φάρμακο μου, παραδόθηκα χωρίς όρους, ώσπου ξαφνικά μάζεψε τις γάζες που χρόνια μου προσέφερε και έφυγε. Και έτσι όπως τις τράβηξε έφτιαξε και καινούρια σημάδια. "βαρέθηκα Μαρία" μου είχε πει όταν το ρώτησα "γιατί" και τον μίσησα για την ειλικρίνεια του....Και θα μου πεις σιγά την αλήθεια που σου λέω μιας και πολύ σωστά από το πρώτο λεπτό εσύ πρόβλεψες πόσο μπλεγμένη ήμουν. Αυτά είναι η γαρνιτούρα τελικά... και ας νόμιζα πως οι άντρες της ζωής μου με κομμάτιασαν...την πραγματική ζημιά γυναίκα την έκανε και μάλιστα εκείνη που με έφερε στο κόσμο... Αυτή είναι λοιπόν η δύσκολη αλήθεια μου, πως η μάνα μου που τόσο υπέφερε η ίδια, και που στην καρδία μου πιάνει μια τεράστια θέση, ακόμα και τώρα που την έχω χάσει, ήταν εκείνη που δεν με έμαθε όταν έπρεπε να κάνω επιλογές...πως πρέπει να αγαπάω τον εαυτό μου και να τον προσέχω. Και όχι εκείνη η κακομοίρα με αγαπούσε, με αγκάλιαζε και με φιλούσε, με παρηγορούσε όποτε εκείνος μου πετσόκοβε ακόμα ένα φτερό. Αυτό που δεν έκανε όμως, ήταν να βρει ποτέ το θάρρος να του πάρει το ψαλίδι από τα χέρια... Την γονάτισε...την μαράζωσε....την γέμισε τρύπες και εκείνη εκεί να προσπαθεί να κάνει το αλεξίσφαιρο για μένα....Αχ βρε μάνα πόσο αλλιώς θα είχαν γίνει τα πράγματα αν είχες φύγει,  ήθελα να ουρλιάξω πάνω από το τάφο της την μέρα που την κηδεύαμε αλλά δεν το έκανα ούτε τότε....Και αν νομίζεις πως εδώ τελειώνει η αλήθεια μου λάθος θα κάνεις....γιατί μέσα στην τελευταία εβδομάδα βρήκα ακόμα μια που με σόκαρε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ένας άντρας με τον εγωισμό του πατέρα μου και την ειλικρίνεια του Χρήστου, μου απόδειξε, πως εγώ που μονίμως έψαχνα κάποιον να κατηγορήσω, εγώ η Μαρία, είχα γίνει αυτό που κατηγορούσα την μάνα μου. Πως ζητούσα από εκείνη να βρει το θάρρος όταν εγώ η ίδια δεν το έβρισκα??? Βιώματα????Μαλακίες!!!! Μια ζωή τα άφηνα να με ορίζουν...Από απόψε λοιπόν όλοι τους κοιμούνται ήρεμοι στον πάτο της θάλασσας και αυτοί που αγάπησα...και αυτοί που μίσησα....και αυτοί που νόμιζα πως αγάπησα...Σε ευχαριστώ λοιπόν που χωρίς καν να προσπαθήσεις έσβησες τα σημάδια και έδωσες μέσα μου χώρο να φτιάξω επιτέλους καινούρια. Γιατί ψευδαισθήσεις δεν τρέφω πλέον. Δεν είναι κακό να έχεις σημάδια, ούτε μέσα σου ούτε απέξω σου...αρκεί να τα έχεις διαλέξει ο ίδιος...",  είπε και σκούπισε ένα δάκρυ.

Το κλίμα μέσα στην μικρή σκηνή είχε αλλάξει. Δυο άνθρωποι ξαπλωμένοι ανάσκελα κοιτούσαν τα αστέρια αμίλητοι πια. Δυο άνθρωποι που οι δρόμοι τους συναντήθηκαν μόλις μια εβδομάδα πίσω και που τώρα  ξαπλωμένοι σε μια αμμουδιά άνοιγαν χαραμάδες ο ένας στην ψυχή του άλλου. Λες και γιαυτό το λόγο έπρεπε να διασταυρωθούν οι ζωές τους. Και ο χρόνος να περνάει , ο ήλιος να ξεμυτάει διστακτικά και τα αστεράκια να σβήνουν το ένα μετά το άλλο, παίρνοντας μαζί τους και όλο το βάρος των νυχτερινών εξομολογήσεων. Και το κύμα εκεί σταθερό να χτυπάει την ακρογιαλιά φτιάχνοντας μελωδίες...

για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

To παιχνίδι κεφάλαιο 13

Η Μαρία σηκώθηκε από το κρεβάτι όσο πιο σιγά μπορούσε για να μην τον ξυπνήσει. Ήπιε ένα ποτήρι παγωμένο νερό και άνοιξε τον υπολογιστή της. Βρήκε το αρχείο και το άνοιξε...Για λίγα λεπτά κοίταξε το μέγεθος του αρχείου. 150 σελίδες, χιλιάδες λέξεις...Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισε να γράφει :

Αγαπημένε φανταστικέ αναγνώστη μου,
σήμερα έχουμε επέτειο...Χρόνια μας πολλά...πως περάσανε δύο χρόνια...σαν νερό κυλάνε και δεν προλαβαίνω πλέον να κλέψω λίγη από τη δροσιά τους. Θυμάσαι? Γράφε είχε πει η ψυχολόγος τότε...γράφε σκόρπιες λέξεις βγάζε τα από μέσα σου ακόμα και αν αυτά που γράφεις δεν βγάζουν νόημα... Έκανα και εγώ ότι μου πε...Στην αρχή μου ήταν αδύνατο να  σου γράψω και έγραφα στίχους από τραγούδια... Σιγά σιγά άρχισα να γράφω προτάσεις σκέτες....Και οι προτάσεις γίνανε παράγραφοι...και οι παράγραφοι σελίδες ολόκληρες... Και είχε δίκιο εν μέρη, όταν αντί για χάπια με πέταξε σε σένα... Μόλις έγραφα κάτι, ξαλάφρωνα...Βέβαια στην πρώτη στροφή όλα  ξεπρόβαλαν και πάλι κοροϊδεύοντας με από τη γωνία, αλλά ακόμα και αυτή η προσωρινή ανακούφιση βάλσαμο..... βάλσαμο και ναρκωτικό. Σε σένα το χρωστάω που δεν σάλεψε ο νους μου... μην νομίζεις πως δεν το ξέρω. Και αν με ρωτήσεις τώρα τι έχω γράψει σε όλες αυτές τις σελίδες δεν έχω ιδέα...Το πιθανότερο τα ίδια και τα ίδια..τη χολή μου μεταμφιεσμένη σε λέξεις. Γιατί το παραδέχομαι...πιο πολύ θυμό είχα μέσα μου παρά πόνο....και ας με βόλευε να το παρουσιάζω σαν πόνο. Θυμό όχι με τους άλλους θυμό με μένα.. Ναι κλείσε το στόμα σου αναγνώστη μου εγώ είμαι η Μαρία, δεν χάκαρε κάποιος τον υπολογιστή μου. Απλά ίσως απόψε να είμαι μια πιο ειλικρινής Μαρία... Θυμό που χρόνια νόμιζα πως ξεκινούσε από τις πράξεις των άλλων και δεν έβλεπα πως εγώ τον γεννούσα. Εγώ με τις επιλογές μου....Γιατί όσο και αν με πονάει η παραδοχή, όσο και αν ματώνει το κέλυφος μέσα στο οποίο μπήκα, αυτή είναι η αλήθεια...πάντα εγώ επέλεγα, τις περισσότερες φορές απλά δεχόμενη τις επιλογές εκείνων. Και μην νομίζεις πως τώρα που σου γράφω βρήκα κάποια επιφοίτηση ,όχι...ίδια παραμένω ίδια και απαράλλαχτη απλά την τελευταία εβδομάδα σαν να στέρεψε ο θυμός...σαν να χάθηκε η χολή. Ένα κομμάτι έσβησε όταν άγγιξα την ταχύτητα...ένα δεύτερο όταν ανέβηκα πάνω στο μηχανάκι....ένα τρίτο τη στιγμή που άρχισα να τραγουδάω και σήμερα χάθηκε και το τελευταίο όταν σημάδεψα το σώμα μου για πάντα... Λες και κάθε άγγιγμα της βελόνας δεν έγραφε πάνω μου αλλά έσβηνε...Και νιώθω ελαφριά λες και μπορώ να πετάξω..που ξέρεις ίσως και να μπορώ να πετάξω. Για να μπορέσω να πετάξω όμως πρέπει να κόψω και το τελευταίο βαρίδι που με κρατάει πεισματικά καρφωμένη στη γη και αυτό κρυφέ αναγνώστη μου είσαι εσύ. Αν εκείνος ήξερε την ύπαρξη σου θα με είχε προκαλέσει από καιρό να σε διώξω... αλλά πλέον δεν έχω ανάγκη εκείνον να με προκαλεί...πλέον προκαλώ μόνη μου τον εαυτό μου... Και νιώθω δυνατή, νιώθω έτοιμη να αγκαλιάσω όλα όσα με τρομάζουν. Γιατί όλοι φοβούνται και ας μην το παραδέχονται...Απόψε λοιπόν θα σε κλείσω μέσα σε ένα στικάκι και θα σε αποχαιρετίσω. Ξέρω πως θα μου λείψεις, αλλά αυτό είναι το σωστό. Τέρμα τα δεκανίκια, τέρμα οι δικαιολογίες...Σταμάτησα να ακούω τη φωνή του μέσα στο μυαλό μου να με τρομοκρατεί....λες και η φωνή της θέλησης μου είναι πιο δυνατή από τη δική του...Σταμάτησα να ακούω τη φωνή του άλλου να με πληγώνει,  λες και μίκρυνε ο χώρος που καταλάμβανε μέσα μου...Πρέπει λοιπόν να σταματήσω να ακούω και τη δική σου φωνή να με παρηγορεί όποτε το έχω ανάγκη... Σε ευχαριστώ για όλα, αλλά αρκετά....Πριν βγω από το δωμάτιο τον κοίταξα που κοιμόταν και θέλεις να σου πω τι ένιωσα??? Η Μαρία που ήξερες ίσως να ένιωθε ευγνωμοσύνη, σωστά???? Και όμως όχι, δεν ένιωσα ευγνωμοσύνη , ούτε αγάπη, ούτε πόθο. Λες και αυτά τα συναισθήματα ξαφνικά γίνανε μικροσκοπικές κουκκίδες μπροστά σε ένα άλλο πιο μεγάλο πιο ιερό...  ένιωσα θαυμασμό. Μπόρεσα να θαυμάσω έναν άνθρωπο, που από το πρώτο δευτερόλεπτο μου έδειχνε τα ελαττώματα του... που ποτέ δεν μου πε ψέμματα...που ποτέ δεν προσπάθησε να με χαϊδέψει.... που απλά με έμαθε να μην φοβάμαι τις επιλογές μου... Και ξέρεις πιο είναι το καλύτερο όλων? Πως ενώ ξέρω πως η ιστορία μας μετράει ήδη αντίστροφα, ούτε το τέλος δεν με τρομάζει πια... Βλέπεις πόσο δυνατή έχω γίνει??? Μην μου κρατάς λοιπόν κακία που σε αφήνω...το ξέρεις και εσύ πως επιτέλους ήρθε η ώρα... Αντίο λοιπόν. 

έγραψε και μετέφερε το αρχείο μέσα στο μικροσκοπικό στικάκι διαγράφοντας το εντελώς από τον υπολογιστή της..

"Μαρία????" είπε ο Άρης τη στιγμή που περνούσε το στικάκι με μια κορδέλα στον λαιμό της
"Σε ξύπνησα???"
"Όχι μόνος μου ξύπνησα...τι κάνεις μες την νύχτα?"
"Τίποτα έκλεινα κάτι εκκρεμότητες...σβήνω τον υπολογιστή και έρχομαι πήγαινε ξάπλωσε"
"Καλά..μην αργήσεις.."
"Άρη θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.."
"Εσύ να μου ζητήσεις χάρη??? Μαρία σίγουρα είσαι καλά???"
"Καλά είμαι. Λοιπόν θα μου κάνεις μια χάρη...?"
"Ακούω..."
"Θέλω αύριο να πάμε στη θάλασσα.."
"Μαρία δεν σου είπε ο Πάνος ότι για λίγες μέρες το τατουάζ δεν πρέπει να εκτίθεται στον ήλιο..."
"Πάμε αύριο βράδυ που δεν θα έχει ήλιο..."
"Βάλε άδεια τη Δευτέρα και φύγαμε...."
"Θα βάλω...δεν με νοιάζει που θα πάμε αρκεί να έχει θάλασσα"
"Έχεις κάνει ποτέ ελεύθερο κάμπινγκ?"
"Ούτε ελεύθερο, ούτε οργανωμένο"
"Ωραία έλα τώρα στο κρεβάτι και αύριο πρωί πρωί να πας για φιδάκια και σιτρονέλες Ήδη σε βλέπω να χοροπηδάς όταν θα σε κυνηγάνε τα μαμούνια και η εικόνα είναι σκανδαλιστικά διασκεδαστική" είπε και έφυγε γελώντας από το δωμάτιο. Χαρούμενη που είχε καταφέρει να εκφράσει στον Άρη για πρώτη φορά μια επιθυμία της, έκλεισε το καπάκι του υπολογιστή. "Κουνούπια σιγά τα αυγά!" είπε και άρχισε να προχωράει προς το υπνοδωμάτιο. Πολλές ώρες αργότερα βέβαια διαπίστωσε με το χειρότερο τρόπο τον λόγο που ο Άρης γελούσε όταν μιλούσε για κουνούπια...

Το τοπίο ειδυλλιακό...η θάλασσα λάδι και το φεγγάρι να καθρεφτίζεται πάνω στα ήρεμα νερά και όμως τίποτα δεν μπορούσε να χαρεί. Κάθε δύο λεπτά και ένα καινούριο τσίμπημα και η φαγούρα να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο! Και να ταν μόνο τα κουνούπια... Όλων των ειδών τα ζωύφια σκαρφάλωναν πάνω της  και εκείνη με αστείες κινήσεις να προσπαθεί σαν αναστενάρης να τα διώξει.

"Μα καλά γιατί έρχονται όλα σε μένα μου λες!!!!" ούρλιαξε απελπισμένη η Μαρία
"Γιατί δεν σε ξέρουν για να γνωριστείτε"
"Έλα ρε Άρη κάνε κάτι υποφέρω!!!!! Μα καλά εσένα δεν σε έχει τσιμπήσει τίποτα???"
"Τα αγνοώ και με αγνοούν και εκείνα σιγά σιγά....κάνε το ίδιο και εσύ και απόλαυσε τη βραδιά" είπε και κάθισε αναπαυτικά στην σπαστή καρέκλα
"Αδύνατο να τα αγνοήσω! Κέντημα με έχουν κάνει..."
"Έλα ας συζητήσουμε κάτι άλλο να ξεχαστείς. Πολύ μ αρέσει η στυλιστική σου άποψη... Έχω δει γυναίκες να φοράνε διαφόρων ειδών κοσμήματα, αλλά γυναίκα να φοράει USB δεν έχω ξαναδεί...Σοβαρά τι κρύβεις εκεί μέσα κανένα κρατικό μυστικό???"
"Μπα τίποτα σπουδαίο" είπε αδιάφορα τρίβοντας αντανακλαστικά το μικρό μαύρο στικάκι
"Με βάζεις σε σκέψεις.....και αν και δεν σκόπευα να παίξουμε απόψε με ωθείς στο να σχηματίσω στο μυαλό μου την επόμενη πρόκληση.."
"Όχι απόψε Άρη" ,είπε και άρχισε να βγάζει τα ρούχα της
"Βλέπω αποφάσισες να δώσεις περισσότερη επιφάνεια στους θαυμαστές σου"
"Πάω να βουτήξω πριν γδάρω το πετσί μου!"
"Ε το USb θα χαλάσει μες τη θάλασσα" προειδοποίησε ο Άρης, αλλά η Μαρία είχε ήδη απομακρυνθεί. Την κοίταξε να μπαίνει μέσα στη θάλασσα αργά αργά. Το ολόγιομο φεγγάρι του έδινε πεντακάθαρη εικόνα της φιγούρας της. Μόλις το νερό έφτασε στους μηρούς της σταμάτησε και με τα χέρια της έλυσε την κορδέλα που φορούσε στο λαιμό της. Την είδε να πιάνει το μικρό αντικείμενο... την είδε να το φέρνει στο στόμα της και να το φιλάει και πριν προλάβει να αντιδράσει την είδε με μια αποφασιστική κίνηση να το πετάει όσο πιο βαθιά μπορούσε. "Γαμώτο τώρα δεν θα μάθω ποτέ!" σκέφτηκε μετανιωμένος που δεν την είχε προκαλέσει νωρίτερα.Έβγαλε τα ρούχα του και την ακολούθησε μέσα στην θάλασσα. Απόψε δεν θα έπαιρνε απαντήσεις, του το είχε κάνει ξεκάθαρο...

"Πως πάει η φαγούρα?" την ρώτησε ενώ την σκούπιζε με την πετσέτα
"Καλύτερα" είπε εκείνη και έλυσε το πάνω μέρος του μαγιό της.
"Μαρία με πεθαίνεις...." αναστέναξε εκείνος
"Απόψε θα πρέπει να μοχθήσεις για να πάρεις αυτό που θες. Κάτω τα χέρια!" είπε και συνέχισε να γδύνεται...Ο Άρης την κοίταξε και μάζεψε τα χέρια του με δυσκολία
"Απόψε θέλω ένα ψέμα....ένα όμορφο ψέμα από εσένα!"
"Μαρία δεν λέω ψέματα....και δεν λέω και όμορφα λόγια...."
"Δικηγόρος και δεν μπορείς να πεις ένα ψέμα ??? προσπάθησε σε προκαλώ...!"
"Θα σου μείνει κουσούρι να προκαλείς τους άλλους...αν δεν σταματήσεις να με χαϊδεύεις  αποκλείεται να σκεφτώ το οτιδήποτε...ψέμα ή αλήθεια..."
"Έλα κάνε μια προσπάθεια...."
"Μαρία..."
"Κάτω είπα τα χέρια!!! Πρώτα το στολισμένο ψέμα μου!"
"Αν σου πω αυτή τη στιγμή τι σκέφτομαι θα ξαναγυρίσουμε εκεί που ξεκινήσαμε και θα με βρίσεις...."
"Πες το τότε...αυτό που σκέφτεσαι απλά κάνε το να ακουστεί όμορφο..."
"Δεν μπορώ...δεν τα πάω καλά με τις όμορφες λέξεις. Αφού το ξέρεις γιατί με βασανίζεις???"
"Γιατί το απολαμβάνω....έλα...ότι να ναι. Κάτι όμορφο και ας είναι κλεμμένο....και ας είναι ψέμα"
"Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό στάλα τη στάλα συναγμένο από το κορμί σου σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν ...." της ψιθύρισε στο αυτί και εκείνη ανατρίχιασε στο άκουσμα των λέξεων...γιατί μπορεί να ήταν κλεμμένο αλλά δεν ήταν ψέμα...το εννοούσε και μέσα στα επόμενα λεπτά της το είχε αποδείξει και πλέον η μόνη φαγούρα που ένιωθε ήταν εκείνη της καρδιάς της....

για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 12

ΓΥΡΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

"Ξύπνια είσαι Ιουλιέτα μου???" είπε ο Άρης ειρωνικά χαμογελώντας
"Ω Ρωμαίο Ρωμαίο....."
"Άνοιξε Ιουλιέτα την πόρτα σου...άνοιξε να μπω..."
"Δεν ξέρω ρε Ρωμαίο. Nα σου ανοίξω ή να σε αφήσω εκεί έξω... έχεις τόση πλάκα εκεί στο πεζοδρόμιο, που σκέφτομαι να σε αφήσω απέξω..."
"Ιουλιέτα μου έχεις ανοίξει ήδη....απλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα...κοίτα μέσα σου...και κοίτα καλά...αν ψάξεις θα με βρεις..." πλέον το ύφος του Άρη είχε αλλάξει . Σαν να μιλούσε σοβαρά. Η Μαρία τον κοίταξε προβληματισμένη. Όλη η παιχνιδιάρικη διάθεση σε αυτή τη γελοία αναπαράσταση μέσα σε δευτερόλεπτα είχε χαθεί. Τράβηξε την κουρτίνα στην θέση της και πήγε στην πόρτα. Μόλις την άνοιξε ο Άρης στεκόταν πλέον μπροστά της και ήταν τόσο φρέσκος που απόρησε πως μπορούσε μία τα ξημερώματα να δείχνει τόσο ξεκούραστος. Του χαμογέλασε αλλά εκείνος δεν ανταπέδωσε το χαμόγελο απλά την κοιτούσε...Απλά στεκόταν εκεί στο κατώφλι και την κοιτούσε λες και την έβλεπε πρώτη φορά...
"Καλά είσαι? Φαίνεσαι περίεργος... έγινε κάτι?" είπε επιφυλακτικά τραβώντας τον μέσα
"......"
"Άρη??? Μίλα αρχίζω να φρικάρω...τι έπαθες ξαφνικά????" αλλά ο Άρης δεν μίλησε δεν είπε τίποτα λες και τα λόγια το είχαν σκάσει από το παράθυρο. Μόνο την έπιασε και άρχισε να την φιλάει. Και ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά το φιλί του... Όσο όμως και αν το μυαλό της προσπαθούσε να αναλύσει αυτή την συμπεριφορά του, το σώμα της έκανε επανάσταση και για ακόμα μια φορά παραδινόταν σε εκείνον. Αχ αυτό το σώμα... εκείνο την είχε μπλέξει εξ αρχής, εκείνο ακόμα την όριζε.
"Σίγουρα μέσα μου" του είπε ξέπνοα σκουπίζοντας με το χέρι της τον ιδρώτα από το μέτωπο της λίγη ώρα αργότερα και ξέσπασαν και οι δύο σε τρανταχτά γέλια σπάζοντας με αυτό το γέλιο την περίεργη ατμόσφαιρα που είχε αυτό το σμίξιμο τους.

Το επόμενο πρωί ξύπνησε με το χέρι του Άρη πάνω της και όταν έκανε να ελευθερωθεί εκείνος την έσφιξε περισσότερο.
"Καλημέρα" είπε εκείνος χαμογελώντας
"Καλημέρα..."
"Τι ώρα είναι???"
"Δεν έχω ιδέα...γύρνα πλάτη να δω τι λέει το ρολόι σου"
"Χα χα χα Σάββατο σήμερα τι θα κάνουμε???? Καμία ιδέα???"
"Μα θα παίξουμε φυσικά! Έλα και έχω σκεφτεί ήδη την πρόκληση μου και δεν βλέπω την ώρα!!!"
"Μαρία είσαι σίγουρη???? Την τελευταία φορά...."
"Μην μου πεις πως κάνεις πίσω????"
"Για σένα το λέω...αν θες μπορούμε να σταματήσουμε...."
"Εννοείται πως δεν σταματάμε! Έχουμε ακόμα 3 προκλήσεις μπροστά μας και 8 μέρες γιαυτό σήκω τώρα από το κρεβάτι! Θα πάμε στου Μανώλη για καφέ και εκεί θα σου δείξω την επόμενη πρόκληση μου"
"Θα μου δείξεις????"
"Ω ναι αυτή τη φορά θα στην δείξω" είπε και χαμογέλασε σαν παιδάκι που ετοιμάζει σκανδαλιά. Με μια κίνηση βγήκε από την αγκαλιά του και έτρεξε στο μπάνιο. Η Μαρία αυτή τη φορά είχε σκοπό να γελάσει με την καρδιά της, Η τροπή του προηγούμενου γύρου την είχε κάνει να αποφασίσει πως το παιχνίδι είχε αρχίσει να βαραίνει επικίνδυνα. Πολλά συναισθήματα μπλεκόντουσαν όσο προχωρούσε και δεν σκόπευε να το επιτρέψει αυτό. Σήμερα θα έπαιζε διαφορετικά και ήλπιζε να παρασύρει και τον Άρη στην χιουμοριστική διάθεση της.

Ο Μανώλης μόλις τους είδε να μπαίνουν στο μαγαζί στραβοκοίταξε την Μαρία δήθεν θιγμένος που τις τελευταίες μέρες είχε χαθεί.
"Μπα με θυμήθηκες????" είπε στην Μαρία όταν τους πλησίασε
"Μανωλάκη παραπονιάρη..." είπε εκείνη και του έσκασε ένα φιλί στο στόμα
"Άσε τα σάπια...γαϊδάρα! Καλημέρα Άρη"
"Καλημέρα" είπε εκείνος παρακολουθώντας χαμογελαστός το συζυγικό καβγαδάκι των δύο φίλων. Η Μαρία δεν άργησε να τουμπάρει τον Μανώλη, που γρήγορα ξέχασε πόσο θυμωμένος ήταν μαζί της. Τους έφτιαξε τους καφέδες και πήγε και κάθισε στο τραπέζι τους.

"Επειδή εσείς κόψατε το τσιγάρο δηλαδή πρέπει και εγώ να υποφέρω???Πάμε να κάτσουμε έξω!"
"Έξω έχει σαράντα βαθμούς ρε Μανώλη.."
"Και δεν έχω κόψει το τσιγάρο. Εγώ τουλάχιστον κάνω μια αναγκαστική διακοπή επειδή η φίλη σου από εδώ είναι μεγάλη λέρα!" διαμαρτυρήθηκε ο Άρης
"Α ναι ξέχασα το παιχνίδι σας...Πως πάει αλήθεια????"
"Τέλεια να η Μαρία από εδώ θα μου δείξει λέει την επόμενη πρόκληση της σε λίγο"
"Μα στην έδειξα χαζέ ήδη μόλις μπήκαμε!" είπε και κοίταξε τον Άρη μην μπορώντας να κρατήσει τα γέλια της. Ο Άρης την κοίταξε με περιέργεια...Προσπάθησε να σκεφτεί τι είχε συμβεί από τη στιγμή που μπήκαν. Μα τι του είχε δείξει??? Δεν μπορεί να μιλούσε σοβαρά σκέφτηκε τη στιγμή που εντόπισε τι μάλλον εννοούσε. Η Μαρία βλέποντας τον να αλλάζει χρώμα άρχισε να γελάει πλέον δυνατά και εκτός ελέγχου.
"Μαρία πες μου πως δεν είναι αυτό που νομίζω" εκλιπάρησε εκείνος, αυτή όμως του έβγαλε επιδεικτικά την γλώσσα και γύρισε στον Μανώλη
"Αγαπημένε μου φίλε, το ξέρω πως τα γενέθλια σου είναι σε τέσσερις μήνες, αλλά είπα να σου κάνω ένα πρόωρο δωράκι με αγάπη. Ελπίζω το δώρο μου να σου αρέσει και να σου αποδείξει πόσο μετανιωμένη είμαι που τόσες μέρες έχω χαθεί" είπε προσπαθώντας να μην πνιγεί από τα γέλια
"Μαρή τι ασυνάρτητα είναι αυτά που μου λες???" ρώτησε ο Μανώλης που δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τη συζήτηση
"Ω θα το μετανιώσεις να το ξέρεις!!!!" ούρλιαξε σχεδόν ο Άρης και με μια αποφασιστική κίνηση γύρισε προς τον Μανώλη "Μανωλάκη συγνώμη προκαταβολικά" είπε και του έσκασε ένα φιλί πεταχτό στο στόμα. Η Μαρία πλέον δεν μπορούσε να κρατηθεί από τα γέλια στην καρέκλα της και όσο έβλεπε το θυμωμένο ύφος του ενός και το αποσβολωμένο του άλλου τόσο γελούσε.
"Σίγουρα όχι γκέι!" είπε ο Μανώλης όταν κατάφερε να ξεπεράσει το σοκ
"Μανώλη μου αυτό το ξέρω από πρώτο χέρι!!!" είπε εκείνη μην μπορώντας να σταματήσει να γελάει
"Άρη μου συγνώμη κιόλας, αλλά φιλάς χάλια. Kαι εσύ χαμένη  μην νομίζεις πως με αυτό γλίτωσες το δώρο!!! Kανονικό δώρο θα μου πάρεις να το ξέρεις!"
"Παρακαλώ Μανωλάκη ευχαρίστηση μου" είπε εκείνη αποφεύγοντας να κοιτάει το πρόσωπο του Άρη που πεισμωμένος είχε σταυρώσει τα χέρια του και προσπαθούσε να ελέγξει τα νεύρα του.
"Το διασκεδάζεις βλέπω!" είπε ο Άρης όταν ο Μανώλης έφυγε από το τραπέζι
"Όσο δεν φαντάζεσαι!!"
"Μαρία Μαρία...θα σε φτιάξω εγώ καλά. Nα δω αν θα γελάς σε λίγο"
"Ότι και να ζητήσεις δεν με νοιάζει, χαλάλι. Έπρεπε να έβλεπες το ύφος σου...το ύφος του Μανώλη..Χα χα μιλάμε να είστε καλά πόνεσε η κοιλιά μου από το γέλιο!!!!"
"Καλά....."
"Ελα βρε μωρό μου, πλάκα είχε παραδέξου το!!!"
"Ναι σου λέω πεθάναμε από το γέλιο!!!! Εγώ θέλω να μου άρεσε να δω τι θα έκανες μετά!!!!"
"Χα χα χα γιατί δεν σου άρεσε????"
"Μαρία θα στις βρέξω μα το Θεό!!!! Να σε δω θα γελάσεις τώρα που θα σου δείξω και εγώ τη δική μου πρόκληση???"
"Είμαι όλη μάτια!!!" είπε μην μπορώντας να σταματήσει ακόμα να γελάει. Ο Άρης σηκώθηκε όρθιος και με μια κίνηση έβγαλε την μπλούζα του
"Στριπτίζ θες να σου κάνω???" είπε η Μαρία
"Ρε έχετε ξεφύγει εντελώς???? θα μου το κλείσουν το μαγαζί" φώναξε ο Μανώλης πίσω από τον πάγκο. Ο Άρης αργά αργά γύρισε και μόλις η Μαρία αντίκρισε το τατουάζ στην πλάτη του κατάλαβε τι εννοούσε και το γέλιο της κόπηκε απότομα.
"Μπα μας κόπηκε το γέλιο???" είπε ο Άρης ξαναβάζοντας την μπλούζα του
"Άρη δεν παίζει με τίποτα....το τατουάζ είναι μόνιμο!!!"
"Άντε, δεν το ήξερα!!!"
"Και τι σκατά να κάνω τατουάζ μου λες???? Όχι όχι και αν το δει ο Ορέστης πως θα τον πείσω μετά να μην κάνει και ο ίδιος όταν το ζητήσει?"
"Κάνε το κάπου που να μην φαίνεται...όσο για το θέμα του τατουάζ δική σου επιλογή...διάλεξε κάτι που να σημαίνει πράγματα για σένα αν θες την γνώμη μου, για να μην το βαρεθείς.."
"Ω παίζεις βρώμικα!!!"
"Ενώ εσύ παίζεις καθαρά!!! Λοιπόν φεύγοντας από εδώ πάμε για το τατουάζ . Έχεις λίγη ώρα να σκεφτείς τι θα χτυπήσεις ..."
"το κεφάλι μου στο τοίχο με σένα που έμπλεξα!" είπε η Μαρία

..............................................................................................................................................................

Στη διαδρομή η Μαρία για ακόμα μια φορά έκανε ταξίδια στο παρελθόν. Ο Άρης με τις προκλήσεις του την ανάγκαζε να ανασύρει μνήμες από το παρελθόν. Καλοκαίρι ήταν πάλι στις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές της με τον Χρήστο.. Ερωτευμένη, μαυρισμένη, με τα μαλλιά της να μυρίζουν θάλασσα περπατούσαν πιασμένοι χέρι χέρι μεθυσμένοι από ευτυχία στα σοκάκια του νησιού. 'Ενας πάγκος με πλεκτά βραχιολάκια....ένας άλλος με χειροποίητες ονειροπαγίδες..ένας τρίτος λίγο παρακάτω με  ξύλινα αντικείμενα και η θάλασσα να χτυπάει στο μικρό λιμανάκι. Κάθε πάγκος και μια στάση, κάθε πάγκος και ένα χάδι και ένα φιλί. Ω πόσο χαρούμενη και ανέμελη  ήταν. Και εκεί λίγους πάγκους παρακάτω ένας νεαρός με μια ταμπέλα...τατουάζ με χένα. "μα δεν θα ταν ωραία να κάναμε ένα!!!" είχε πει ενθουσιασμένη στην ιδέα. "έλα ρε Μαρία βλακείες. Γιατί να σημαδέψουμε τα σώματα μας....?" "Μα δεν είναι μόνιμο... Έλα για πλάκα θα το κάνουμε" "Εγώ δεν κάθομαι να με ζωγραφίζουν σαν καμβά, εσύ αν θες κάτσε" "άστο δίκιο έχεις.." Γιατί δεν το είχε κάνει αφού το ήθελε... Γιατί άφηνε τότε τη διάθεση του Χρήστου να παρασύρει και τη δική της... Όχι τώρα θα το έκανε! Το ήθελε πραγματικά, απλά δεν είχε βρει ποτέ το θάρρος...δεν ήταν ο πόνος... αυτός δεν την απασχολούσε...Ήταν η κριτική που φοβόταν... ήταν ο φόβος του μόνιμου.."κάτι που να σημαίνει πράγματα για σένα" αυτό της είχε πει και σκεφτόταν πυρετωδώς τι θα μπορούσε να κάνει...

"Το βρήκα!!!" είπε ενθουσιασμένη λίγο πριν φτάσουν.
"Για να ακούσω..."
"Το Γιν και το Γιανγκ!"
"Μπα όχι πεταλουδίτσες, μελισσάκια, το όνομα του γιου σου και όλα αυτά που κάνουν οι περισσότερες???"
"Σίγουρα όχι πεταλουδίτσες και μελισσάκια. Όσο για το όνομα του Ορέστη, αυτό έχει χαραχτεί στην καρδιά μου από το πρώτο δευτερόλεπτο, το τατουάζ είναι περιττό..."
"Και γιατί το Γιν και το Γιανγκ???"
"Για να θυμάμαι το παιχνίδι όταν θα έχει τελειώσει....για να μην χάσω ποτέ ξανά το θάρρος μου...Μην φρικάρεις, δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά με μένα. Μου είπες κάτι που να έχει σημασία....για μένα πλέον σημασία έχει να μην ξαναχάσω τον εαυτό μου και το σύμβολο θα μου το θυμίζει όποτε πάω να το ξεχάσω...δεν σε πειράζει ε??"
"Επιλογή σου Μαρία...εσύ διαλέγεις, όχι εγώ....και που θα το κάνεις??"
"Κάπου που να μην φαίνεται φυσικά... ψηλά στην λεκάνη νομίζω..."
"Πονάει περισσότερο σε εκείνο το σημείο. Είσαι σίγουρη????"
"Όλοι πονάνε...έτσι δεν μου πες??? Σίγουρη!"
"Ωραία..."
"Να υποθέσω δεν θα μπεις μέσα να μου κρατάς το χέρι ε???"
"Μόνη σου μην τα ξαναλέμε....άσε που θα σε πάω και θα φύγω έχω μια δουλειά"
"Καλά δεν θες να το δεις????"
"Θα το δω το βράδυ...κερασμένο από μένα το τατουάζ. Θα συνεννοηθώ με τον Πάνο. Είναι φίλος μου και ελαφροχέρης. Αυτός έκανε και αυτό που έχω εγώ. Θα σε αφήσω σε καλά χέρια"
"Μας υποχρέωσες!" είπε θυμωμένη που δεν θα καθόταν τουλάχιστον από περιέργεια να δει το καινούριο της απόκτημα....

Πολλές ώρες μετά και ο πόνος είχε σβήσει εντελώς....Από τη στιγμή που έφυγε από το μαγαζί κάθε τρεις και λίγο ένιωθε την ανάγκη να το κοιτάξει να βεβαιωθεί ότι ήταν ακόμα εκεί.Στο σπίτι τριγυρνούσε με τα εσώρουχα και κάθε μια ώρα σταματούσε μπροστά στο καθρέφτη έβαζε κρέμα στο ερεθισμένο σημείο, το θαύμαζε λιγάκι και φτου και από την αρχή. Ανυπομονούσε να έρθεις ο Άρης να του το δείξει αλλά ο εγωισμός της δεν την άφηνε να του τηλεφωνήσει. Περίμενε έτσι σε αναμμένα κάρβουνα. Τη στιγμή που τον είδε στην πόρτα της η υπομονή της είχε σχεδόν χαθεί.
"Που είσαι μωρέ!!! Έλα να σου δείξω!!!"
"Όλα καλά?? Πόνεσες???"
"Λιγότερο από όσο περίμενα να πονέσω. Μόνο που το φιλαράκι σου αν και όντως ελαφροχέρης λίγο αλμπάνης μου φάνηκε....Δεν το τελείωσε, το μισό έκανε σήμερα...Μου είπε κάτι βλακείες να πάω τη Δευτέρα να το τελειώσει. Λέει ίσως να είμαι αλλεργική στο χρώμα... Μα καλά σε δόσεις κάνουν τα τατουάζ??? και όχι τίποτα άλλο, αλλά ξεκίνησε από το μισό που δεν είναι γεμάτο με χρώμα. Δηλαδή στην ουσία ένα σχεδόν ημικύκλιο με μια μαύρη βούλα έκανε. Σε μισή ώρα είχε τελειώσει.."
"Χαχαχα για να δω!!" είπε ο Άρης και σήκωσε τη φούστα της κατεβάζοντας λίγο το εσώρουχο. "Πολύ όμορφο είναι Μαρία.."είπε διφορούμενα τη στιγμή που το αντίκρισε
"Δεν το λες πολύ πειστικά, αλλά χέστηκα! Το λατρεύω και τη Δευτέρα που θα είναι ολόκληρο θα είναι ακόμα πιο όμορφο!"
"Μπα συνήθισε το έτσι, δεν νομίζω να αλλάξει τη Δευτέρα..."
"Γιατί???? Φυσικά και θα αλλάξει! Δευτέρα πρωί πρωί πριν τη δουλειά απέξω θα είμαι!!!"
"Δεν θα είσαι.."
"Βρε πείσμα.. Μα θα πάω σου λέω!"
"Όχι δεν θα πας.." είπε και άρχισε να ξεκουμπώνει το παντελόνι του. Η Μαρία τον κοίταξε απορημένη...Μόλις εκείνος κατέβασε το εσώρουχο έκπληκτη είδε το άλλο μισό του τατουάζ της ήδη χαραγμένο στη δική του λεκάνη...
"Γιατί το έκανες αυτό???" ρώτησε σοκαρισμένη
"Γιατί αυτό το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει ακόμα....γιατί αυτό το παιχνίδι το παίζουμε μαζί....γιατί ίσως και εγώ να θέλω να το θυμάμαι.... Όσο παίζουμε θα έχουμε μόνο το μισό....Εγώ είπα του Πάνου να σου κάνει μόνο το μισό...Όταν τελειώσουμε αποφασίζεις αν θες να χτυπήσεις και το άλλο μισό....Αλλά μόνο τότε, προς το παρόν είναι υπόθεση και των δύο μας..."
"Άρη.."
"Μην πεις τίποτα μπορείς να μην πεις τίποτα???" είπε και την τράβηξε κοντά του.

Και εκεί μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο πάνω στο λευκό σεντόνι δύο γυμνά σώματα αγκαλιασμένα ...δυο κορμιά χαραγμένα από τον χρόνο και από τον πόνο...Και το φεγγάρι να μπαίνει μέσα από το παράθυρο και να φωτίζει τα ιδρωμένα σώματα παίζοντας μαζί τους παιχνίδια...Και το καλό να συναντάει επιτέλους το κακό και να γιορτάζουν το αντάμωμα....το Γιν να ξαναβρίσκει το άλλο μισό του το Γιανγκ και το σύμπαν να γίνεται και πάλι ολοστρόγγυλο.... να μπαίνει και πάλι σε ορθή τροχιά....

για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 11

Τη στιγμή που η Μαρία τελείωσε το τραγούδι, μέσα στο μαγαζί ακόμα και καρφίτσα να έπεφτε θα έκανε εκκωφαντικό ήχο. Όλοι ίσα που ανέπνεαν από αυτό που μόλις είχαν δει. Αυτή η κοπέλα δεν τραγουδούσε, αυτή η κοπέλα έσπαγε σε χιλιάδες κομμάτια μπροστά στα μάτια τους και η εικόνα ήταν συγκλονιστική. Μέσα στα κόκκινα μιλούσε για μια ζωή παραδομένη εν λευκώ...Ένας από τους παρευρισκόμενους βρήκε το κουράγιο να κάνει την αρχή και να χειροκροτήσει και γρήγορα τον ακολούθησαν όλοι. Το χειροκρότημα έκανε την Μαρία να ξυπνήσει και να συνειδητοποιήσει που βρισκόταν. Σταμάτησε να κοιτάζει τον Άρη και με άτσαλα βήματα κατέβηκε από την σκηνή και επέστρεψε στο τραπέζι της για να ανεβεί ο επόμενος.

"Μαρία ήσουν εξαιρετική" της είπε η Ειρήνη ενθουσιασμένη
"Πράγματι!!!" συμφώνησε ο Γιάννης
"Ευχαριστώ..." είπε εκείνη και σωριάστηκε στην καρέκλα της. Ο Άρης δεν μίλησε καθόλου απλά καθόταν σκεφτικός δίπλα της. Και τα λεπτά κυλούσαν μέσα στα φάλτσα ανθρώπων που προσπαθούσαν και εκείνοι να πουν την ιστορία τους μέσα από τραγούδια.
"Καλέ τόση ώρα και δεν έχεις καπνίσει το έκοψες???" είπε ξαφνικά απορημένος ο Γιάννης
"Προσπαθώ..." είπε ο Άρης μονολεκτικά
"Επειδή μυρίζομαι πως η Μαρία είναι μπλεγμένη σε αυτό να της πω ένα τεράστιο ευχαριστώ.." είπε η  Ειρήνη που σιχαινόταν το τσιγάρο. Η Μαρία όμως ένιωθε τόσο κουρασμένη που δεν είχε το κουράγιο να πληγώσει περισσότερο τον Άρη λέγοντας κάτι ανάρμοστο. Εκείνη τη στιγμή ήταν "γυμνή", περισσότερο γυμνή και από την γυμνή πλάτη της. Χάρισε έτσι ένα συμβατικό χαμόγελο στην Ειρήνη κόβοντας τη συζήτηση.
"Καλά δεν θα με συστήσετε εμένα στην υπέροχη αυτή κυρία???" είπε ο Λευτέρης στο πρώτο διάλειμμα
"Μικρέ η Μαρία , Μαρία ο Λευτέρης" είπε ο Γιάννης όταν είδε πως ο Άρης κάπου ήταν χαμένος στις σκέψεις του
"Μικρό είναι το μάτι σου! Και Μαρία χάρηκα! Σόρρυ κιόλας αλλά ήθελε πολλά αρχίδια για να τραγουδήσεις αυτό που τραγούδησες! Όταν μου έδειξες το κομμάτι φρίκαρα....Μποφίλιου??? Σχεδόν έμοιαζε ιεροσυλία...Αλλά τα πήγες μια χαρά και τώρα απορώ τι βρήκες σε αυτόν το σάτυρο που κάθεται δίπλα σου" είπε και άναψε ένα τσιγάρο.
"Άντε ρε από εδώ!" είπε ο Άρης και εισέπνευσε τον καπνό που ελευθερωνόταν από τον αδελφό του. Η Μαρία από τη στιγμή που είχε κατεβεί από τη σκηνή πίεζε τον εαυτό της να μην το σκάσει από εκεί μέσα. Ο χρόνος όμως αντί να κάνει τον πνιγμό που ένιωθε να φεύγει, τον έκανε όλο και πιο αβάσταχτο. "Επιλέγω" είπε σαν μάντρα μέσα της και σηκώθηκε
"Χάρηκα που σας γνώρισα, αλλά δουλεύω το πρωί και πρέπει να φύγω. Άρη εσύ κάτσε θα πάρω ταξί! Καλό βράδυ" είπε και αφού έκανε σε όλους μια χειραψία βγήκε από το μαγαζί παίρνοντας βαθιές ανάσες.

"Έφυγε!"
"Και τι μου το λες? το είδα.."
"Σήκω Άρη πάνω τώρα και πήγαινε την κοπέλα σπίτι της ,μην θυμηθούμε τα παλιά και παίξουμε μπουνιές!"
"Δεν μου το ζήτησε..."
"Δεν θα το ξαναπώ! Σήκω αυτή τη στιγμή και εμείς οι δύο θα τα πούμε άλλη ώρα, γιατί νομίζω πρέπει να κάνουμε μια κουβέντα. Τώρα Άρη, δεν αστειεύομαι!" είπε ο Γιάννης και τον αγριοκοίταξέ. Σαν ελατήριο ο Άρης σηκώθηκε και βγήκε τρέχοντας στο δρόμο. Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά αλλά πουθενά η Μαρία. Πότε πρόλαβε να βρει ταξί??? Αποκλείεται κάπου εκεί ήταν σκέφτηκε απελπισμένος. Άρχισε να περπατάει κατά μήκος του δρόμου όταν πρόσεξε ένα κομμάτι κατακόκκινο ύφασμα να προεξέχει σε μια γωνία. Μπαίνοντας στο στενάκι είδε την Μαρία να κλαίει με λυγμούς. Πάντα τον τρόμαζε η εικόνα των γυναικών να κλαίνε. Πάντα απομακρυνόταν όταν ξεκινούσαν τα δάκρυα. Αυτή τη φορά όμως δεν ήθελε να φύγει....Προσπάθησε να την πάρει αγκαλιά εκείνη όμως σαν θηρίο τον έσπρωχνε , τον γρατζουνούσε, τον χτυπούσε και όσο εκείνη πάλευε τόσο η ανάγκη του να την πάρει αγκαλιά μεγάλωνε... Σχεδόν σηκωτή την πήγε στο αυτοκίνητο και όταν εκείνη αρνήθηκε να ανεβεί πεισμωμένη στο σπίτι του έχασε την υπομονή του και τραβώντας την με δύναμη σχεδόν την έσυρε μέσα.
"Πονάω!!!" ούρλιαξε εκείνη
"Όλοι πονάνε!!!" της είπε και προσπάθησε να την φιλήσει. Και όσο εκείνη αντιστεκόταν τόσο εκείνος επέμενε προσπαθώντας να την ακινητοποιήσει.Και εκεί ανάμεσα σε αχόρταγα εκδικητικά ξέπνοα φιλιά η Μαρία τον εκλιπάρησε
"Σκίσε το...κάνε το κομμάτια....κάνε το για μένα..." και ήταν τέτοια η παραδοχή της που τα χέρια του απόκτησαν τεράστια δύναμη και κομμάτι κομμάτι άρχισε να σκίζει το φόρεμα και να το πετάει στο πάτωμα γυμνώνοντας την ουσιαστικά ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της...
"Ποτέ ξανά εν λευκώ!" της είπε τη στιγμή που και το τελευταίο κομμάτι ακουμπούσε το πάτωμα...


....................................................................................................................................................................

"Μαμά???"
"Όρέστη μου???... Καλά είσαι??? Πως και με παίρνεις πρωί πρωί???"
"Μαμά κοιμάσαι??? Εννιά είναι η ώρα δεν είσαι στη δουλειά??"
"Τι ώρα είναι?????!!!! Ορέστη με πήρε ο ύπνος!!!! Να σε πάρω εγώ από το γραφείο??? Έγινε κάτι????"
"Όχι απλά είπα να σε πάρω πριν πάω στη θάλασσα... Καλά πάρε με το μεσημέρι να μιλήσουμε."
"Εντάξει μωρό μου σε κλείνω να ντυθώ. Φιλάκια"
"Άρη ξύπνα! Μας πήρε ο ύπνος"
"Χμμμ"
"Ξύπνα σου λέω εννιά είναι η ώρα!!! Πω πω πρέπει να πάρω στο γραφείο να ενημερώσω ότι θα αργήσω" είπε και σηκώθηκε πανικόβλητη ψάχνοντας τα ρούχα της. Ο Μαρκήσιος σε μια γωνία μασουλούσε ένα κομμάτι από το κόκκινο φόρεμα....Έψαχνε την τσάντα της να βρει την οδοντόβουρτσα, τη στιγμή που ο Άρης έτριψε νυσταγμένα το πρόσωπο του.
"Πάρε και ζήτα άδεια για σήμερα" είπε και τεντώθηκε
"Δεν γίνεται μέσα σε περίοδο διακοπών να πάρω και να ζητάω άδεια...άσε που θα νομίζουν πως θέλω να κάτσω τριήμερο. Παρασκευή σήμερα!!! Μα που είναι το παπούτσι μου γαμώτο!"
"Πάλι καλά που είναι Παρασκευή ....αυτοί οι ρυθμοί με έχουν ψοφήσει!" είπε ανάμεσα σε χασμουρητά αλλά η Μαρία είχε ήδη χαθεί στο μπάνιο. Κάθισε στο κρεβάτι και χάιδεψε τον Μαρκήσιο που μόλις είδε πως σηκώθηκε έτρεξε δίπλα του. "Ναι αγόρι μου το ξέρω, θες να σε πάω βόλτα...δώσε μου μισή ώρα και φύγαμε". Μέσα από το μπάνιο άκουσε την Μαρία να μιλάει στο τηλέφωνο με κάποιο συνάδελφο σκόρπιες λέξεις έπιανε..."έρχομαι" ..."στο τρίτο συρτάρι είναι το CD"..."με σώζεις Ελένη"....."τα λέμε". Σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα, χρειαζόταν καφέ και άμεσα.

Γυρνώντας στην κρεβατοκάμαρα να συμμαζέψει τα πράγματα της η Μαρία δεν βρήκε κανέναν μέσα. Με γρήγορες κινήσεις πέταξε διάφορα μέσα στην τσάντα και πήγε στην κουζίνα. Ο Άρης ακόμα γυμνός έφτιαχνε καφέ με τον Μαρκήσιο να κουνάει συνεχώς την ουρά του καθισμένος στα πόδια του.
"Μα καλά δεν έχεις αργήσει????"
"Μαρία δικό μου είναι το γραφείο....όποτε θέλω πάω, όποτε θέλω δεν πάω...."
"Λοιπόν την κάνω"
"Εεεε στάσου τι θα πει την κάνω??? Ούτε καφέ δεν θα πιεις???"
"Δεν προλαβαίνω Άρη!!!! Θα μιλήσουμε αργότερα.." είπε και βγήκε τρέχοντας από την πόρτα. Ο Άρης κοίταξε την κλειστή πόρτα και έσκυψε στον Μαρκήσιο "Αυτή η γυναίκα θα με τρελάνει στο λέω! Πως σκατά θα μιλήσουμε μου λες???? Γαμώ το απόρρητο μου μέσα!"

Δυο ώρες μετά ήταν στο γραφείο του και η γραμματέας του τον κοιτούσε με περιέργεια..σπάνια ερχόταν αξύριστος.. 
"Λίνα μετέφερες τα ραντεβού??? Καφέ και τον φάκελο του Αναγνώστου.."
"Έχει πάρει ήδη δύο φορές ο αδελφός σας. Σας έπαιρνε λέει και στο κινητό αλλά δεν απαντούσατε. Είπε να σας πω πως το μεσημέρι θα περάσει να πάτε για φαΐ και να μην κανονίσετε κάτι άλλο.."
"Θα τον πάρω, ευχαριστώ" είπε και χάθηκε πίσω από την συρόμενη πόρτα. Κάθισε στο γραφείο και άνοιξε τον υπολογιστή. Η Λίνα δεν άργησε να του φέρει τον καφέ και τη στιγμή που έπινε την πρώτη γουλιά προσπάθησε να σκεφτεί πότε του έλλειπε περισσότερο το τσιγάρο...με το καφέ...? με το αλκοόλ...?μετά το φαγητό..? μετά το σεξ....??? όταν τον εκνεύριζε η Μαρία...???? Ω σίγουρα όταν τον εκνεύριζε η Μαρία! Σήκωσε το ακουστικό και τηλεφώνησε στον Γιάννη. Προσπάθησε να αποφύγει το μεσημεριανό μαζί του, αλλά στάθηκε αδύνατο. Την ώρα που έκλεινε το τηλέφωνο αναστέναξε με δυσφορία γιατί ήξερε τι τον περίμενε.. Όλοι είχαν βαλθεί να τον τρελάνουν σήμερα...κανένας δεν του χαριζόταν. Νευριασμένος άρχισε να συντάσσει νομικά κείμενα και μόνο αργά το μεσημεράκι ξανασήκωσε το κεφάλι του.

"Καλώς τον. Καιρό έχω να σε δω!"
"Κόψε ρε τις μαλακίες. Παρήγγειλες? Πεινάω σαν τον λύκο!"
"Παρήγγειλα, παλουκώσου στην καρέκλα τώρα. Τη μούρη σου την είδες το πρωί στο καθρέφτη???"
"Μια χαρά είναι η μούρη μου. Βάλτα με τη φύση που χάρισε όλη την ομορφιά σε μένα!"
"Καλά τραγούδα! "
"Τι καλό θα φάμε???"
"Να ήσουν στην ώρα σου να διάλεγες, δεν έχω πολύ χρόνο..."
"Τότε τι λύσσαξες ρε να φάμε μαζί???"
"Άρη άσε σε μένα το ύφος...κράτα το για τις κατακτήσεις σου..Τι ήταν ρε τα χτεσινά???"
"Ώχου ξεκόλλα..Ξέρω τι κάνω!"
" Τι ξέρεις ρε? Έπρεπε να ακούσεις την Ειρήνη. Μου έπρηξε τα συκώτια σε όλη την επιστροφή!"
"Ας πρόσεχες..."
"Άρη δεν είναι αστείο. Εντάξει τόσα χρόνια το έχουμε καταλάβει. Έχεις τη δική σου λογική στις σχέσεις. Και ποτέ κανένας μας δεν είπε τίποτα....Ούτε τότε που μετά από χρόνια σχέσης  ετοιμαζόσουν για γάμους και τελευταία στιγμή το διαλύσατε....ούτε μετά  που έπεσες στα πατώματα με την παντρεμένη...ούτε μετά που άλλαζες τις πιτσιρίκες σαν πουκάμισα. Δεν κατακρίναμε τις επιλογές σου, απεναντίας τις σεβαστήκαμε και ας μην τις καταλαβαίναμε τις περισσότερες φορές. Τώρα όμως είναι διαφορετικά. Έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια και ο δικός μου αδελφός ότι και αν έκανε, ακόμα και τις μαλακίες που έκανε, τις έκανε με αξιοπρέπεια ! Μήπως ξέρεις που μπορώ να τον βρω???"
"Όρεξη έχεις ρε Γιάννη..."
"Ναι έχω όρεξη. Γιαυτό μίλα!"
"Το ελέγχω σου λέω! Δεν σου αρκεί???"
"Τι σκατά ελέγχεις μου λες???? Τι θες ρε από την κοπέλα? Άσε την στην ησυχία της. Δεν την είδες χτες?? Βρες μια από αυτές που βρίσκεις συνήθως. Αυτή μπλεγμένη φαίνεται η ταλαίπωρη και θα την κάνεις ακόμα πιο κουβάρι με τα τρελά σου. Σαράντα χρονών γάιδαρος και παίζεις παιχνίδια??? Και άντε να τα έπαιζες με καμία τρελή σαν εσένα, δεν θα το συζητάγαμε καν...Αλλά αυτή ρε ...πως να το πω...σαν κάτι να τρέχει με δαύτη...Τι ξέρεις για εκείνη???"
"Όλα όσα χρειάζεται..."
"Δηλαδή???? Τι και αυτή καμία παντρεμένη είναι??? Γιατί μικρούλα δεν είναι"
"Χωρισμένη.."
"Παιδιά???"
"Έναν γιο.."
"Καλά αυτά δεν λένε και τίποτα....Η μισή Ελλάδα χωρισμένη με παιδιά είναι...αλλά φαίνεται ρε μαλάκα καλός άνθρωπος, μην παίζεις μαζί της.."
"Ενήλικη είναι Γιάννη, σοβαρέψου. Και έτσι για να ξέρεις δεν παίζω μόνο εγώ μαζί της και εκείνη παίζει μαζί μου...."
"Δεν ξέρω, δεν έχω καλό προαίσθημα γιαυτό..."
"Μην ανησυχείς, άλλωστε έχει ημερομηνία λήξης. Μια εβδομάδα σχεδόν απέμεινε και μετά τέλος"
"Άλλο και τούτο. Τότε γιατί μας την γνώρισες???"
"Σου είπα Γιάννη, δεν παίζω μόνο εγώ μαζί της παίζει και εκείνη με μένα....και μα το Θεό παίζει η ρουφιάνα τόσο καλά! Ορίστε δες τι τραβάω τώρα...."
"Δεν καταλαβαίνω Χριστό...."
"Αστο βρε Γιάννη, μην το ψάχνεις..Μπορούμε να φάμε τώρα???
"Τι να σου πω ρε αδελφέ, εύχομαι να έρθεις στα συγκαλά σου. Παραδίδω τα όπλα....Και όχι τίποτα άλλο θα με ζαλίσει και η άλλη σπίτι που θα γυρίσω χωρίς απαντήσεις....Μόνο ο Λευτέρης είναι κλασσικά στον κόσμο του...Απορώ όλη τη λογική σε αυτή την οικογένεια σε εμένα έπρεπε να την δώσει ο Θεός?? Και μιας και είπα οικογένεια απόψε στου μπαμπά μην το ξεχάσεις σε έχει άχτι η μαμά"
"Δεν το ξεχνάω..."

..............................................................................................................................................................

 Η Μαρία για καλή της τύχη γλίτωσε την κατσάδα στην δουλειά...Ο Ορέστης την ενημέρωσε με πολλές λεπτομέρειες για τις δραστηριότητες του και χάρηκε τόσο πολύ που λέξεις όπως χταπόδι, πανηγύρι, φεγγάρι και ποδόσφαιρο μπορούσαν σε μια πρόταση κιόλας να κάνουν ακόμα το παιδί της ευτυχισμένο. Όταν το απόγευμα γύρισε σπίτι της κάτω από την πόρτα της την περίμενε ένα σημείωμα

"Αυτό που έχουμε γυρίσει στην εποχή του Νεάντερταλ και ρίχνω σημειώματα κάτω από την πόρτα σου, μιλάμε μπορεί να με τρελάνει...Πότε επιτέλους θα μου δώσεις το κινητό σου????? Απόψε έχω μια δουλειά που δεν παίρνει αναβολή. Μάλλον θα αργήσω να τελειώσω, αλλά όταν θα συμβεί αυτό ,να ξέρεις θα έρθω προς Σαχάρα μεριά. Δεν ξέρω τι ώρα... μην κοιμηθείς όμως, περίμενε με....περίμενε και δεν θα χάσεις....Και έτσι για να κρατάμε τους τύπους, θα ακούσεις το συνθηματικό στο παράθυρο σου....τέσσερις πετρούλες...αν ανοίξεις οκ αν όχι θα την κάνω Α. " 

Πόσο καθαρό γραφικό χαρακτήρα έχει, σκέφτηκε τη στιγμή που δίπλωνε το σημείωμα και χαμογέλασε...Όλα καθαρά πάνω του....μέχρι και τα γράμματα του...

για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 10

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΡΟΣ

Μόλις η Μαρία μπήκε στο σπίτι του Άρη, ένα τεράστιο κρεμ Λαμπραντόρ όρμισε πάνω της και σχεδόν την έριξε στο πάτωμα.

"Ήρεμα Μαρκήσιε" είπε ο Άρης και προσπάθησε να τραβήξει μακρυά το σκυλί. "Μην κολακεύεσαι, ο Μαρκήσιος είναι μεγάλος γυναικάς." συνέχισε προσπαθώντας να ηρεμήσει το σκυλί που με κάθε ευκαιρία κουνώντας την ουρά του προσπαθούσε να ξαναπλησιάσει την Μαρία.
"Λες το σκυλί σου Μαρκήσιο???? Χαχαχα γιατί δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση ...."
"Μην γελάς, γιαυτό τον πήρα, γιατί μοιάζουμε ...όπως βλέπεις έχουμε τα ίδια γούστα"
"Δεν σε είχα για φιλόζωο πάντως...."
"Και μετά λες πως εγώ βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα.....Κάτω Μαρκήσιε...μπράβο καλο σκυλί" είπε και τον χάιδεψε στην πλάτη.
"Ωραίο σπίτι...ψυγείο είναι βέβαια, αλλά σε γενικές γραμμές είναι όμορφο"
"Ε μετά από τη δική σου Σαχάρα είπα να κάνουμε ένα ταξιδάκι προς Σιβηρία μεριά...."
"Πνευμονία θα πάθω...."
"Μπα τώρα θα πάθεις πνευμονία???? Το πρωί δηλαδή που με έκανες παγωτό, δεν θα παθαίναμε πνευμονία???"
"Οι πρωινές μου αναμνήσεις δεν περιλαμβάνουν κρύο.....μόνο ζέστη....υπερβολική ζέστη...."
"Λοιπόν αν και πολύ θα ήθελα να σου φρεσκάρω την μνήμη, δυστυχώς προς το παρόν δεν προλαβαίνουμε....έφερες αυτό που σου είπα???"
'Το έφερα..."
"Ωραία πήγαινε ετοιμάσου έχουμε αφήσει ένα παιχνίδι στην μέση...."
"Εσύ τήρησες τη δική σου πλευρά του παιχνιδιού?"
"Την τήρησα, θα μας περιμένουν εκεί. Άντε πήγαινε ετοιμάσου .Δεύτερη πόρτα δεξιά το υπνοδωμάτιο και ακριβώς απέναντι το μπάνιο"
"Καλά πάω" είπε και σήκωσε την τσάντα της

το ίδιο πρωινό αρκετές ώρες πριν

"Δίπλα σου μεταλλάσσομαι....και αυτό που βλέπω δεν ξέρω αν μ αρέσει..." είπε την στιγμή που καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας με τον καφέ μπροστά του
"Επίσης.."
"Έχεις σκεφτεί τη δεύτερη πρόκληση σου???"
"Θες την αλήθεια??? όχι..."
"Επειδή και εγώ ακόμα τη δουλεύω στο μυαλό μου τι θα έλεγες να παίξουμε με αυτόν τον παράγοντα??? Αν ρίχναμε ρυθμούς σε αυτή τη πρόκληση?....όχι ακραία πράγματα..."
"Οκ δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θες να τσεκάρουμε αν αυτή η νέα μας εικόνα είναι καθόλου συμβατή με όλο το υπόλοιπο μας?"
"Ακριβώς. Αν και είμαι ο δικηγόρος της υπόθεσης δεν θα μπορούσες να το εκφράσεις καλύτερα...."
"Πως όμως?"
"Εγώ το δικό μου σκέλος σου είπα το έχω δουλέψει λίγο στο μυαλό μου ήδη....ένα κόκκινο φόρεμα στην ντουλάπα σου, μου έδωσε την ιδέα..."
"Καλά άνοιξες την ντουλάπα μου???"
"Δεν την άνοιξα, εσύ την άφησες ανοιχτή και το κόκκινο φόρεμα μου χαμογελούσε απροκάλυπτα από μέσα..."
"Άρη αυτό το φόρεμα έπρεπε εδώ και καιρό να πάει στα σκουπίδια...."
"Πριν πάει στα σκουπίδια θα το φορέσεις απόψε τελευταία φορά για μένα??? Θέλω να παίξεις απόψε φορώντας το.."
"Δεν ξέρω....έχει τόση σημασία???"
"Έχει αλλά δεν θα σε πιέσω γιατί αυτό, δεν είναι η κύρια πρόκληση. Οπότε μπορείς να αγνοήσεις την επιθυμία μου...Σειρά σου, σκέφτηκες τίποτα..." Η Μαρία ήπιε μια γουλιά καφέ και κοίταξε τον Άρη...Τα λόγια του άρχισαν να την χτυπάνε... "μεταλλάσσομαι" είχε πει πριν λίγο.... "τα έχω κάνει και τα έχω ζήσει όλα"...."έχω οικογένεια και φίλους που αγαπάω"....άραγε τον έκανε η επαφή μαζί της καλύτερο ή χειρότερο....Πιθανότατα χειρότερο....γιαυτό μιλούσε για ασυμβατότητα....Θυμήθηκε το βλέμμα του τότε που της ανακοίνωνε την πρώτη πρόκληση...Πόσο σκοτεινό είχε γίνει...Σαν να έκρυβε κακία....Αυτό ήταν!
"Θέλω απόψε όταν θα μου ανακοινώνεις την δεύτερη σου πρόκληση να το κάνεις ενώπιον μαρτύρων..! Αυτή είναι η πρόκληση μου"
"Χα χα μα και την τελευταία φορά μπροστά σε κόσμο στην είπα"
"Δεν θέλω τυχαίο κόσμο....θέλω κάποιον που να σε ξέρει και να σε ξέρει καλά....Φίλους..συγγενείς όποιος έχει χρόνο και μπορεί.."
"Δεν μιλάς σοβαρά?"
"Επαναλαμβάνεσαι....κάθε φορά που σου λέω τι θέλω το ίδιο λες το ξέρεις???"
"Αυτό είναι το δικό μας παιχνίδι. Γιατί θες και τρίτους???"
"Θέλω κοινό! Θέλω να ξέρω, αν μπορείς να λες αυτά που λες, μπροστά σε τρίτους ή αν έχεις αρχίδια μόνο με μένα. Απλό είναι...."
"Θες κοινό???? Αχ Μαρία αν ήξερες τι έκανες μόλις τώρα.... μόλις έβαλες ακόμα ένα κομματάκι στην θέση του και ολοκλήρωσα στο μυαλό μου την πρόκληση μου...."
"Λοιπόν ακούω θα παίξουμε???"
"Φυσικά και θα παίξουμε. Σε περιμένω απόψε στο σπίτι μου. Σου έγραψα τη διεύθυνση στο σημειωματάριο σου. Έλα μέχρι τις εννιά και φέρε και το φόρεμα...Καλύτερα να ντυθείς σπίτι μου μην κυκλοφορείς έτσι επικίνδυνα όμορφη μόνη σου.."
"Πολύ σίγουρος είσαι ότι θα μου πηγαίνει το φόρεμα...."
"Χίλια τοις εκατό σίγουρος μωρό μου" είπε και σηκώθηκε να φύγει....


.................................................................................................................................................................

Κοίταξε το είδωλο της στο μεγάλο καθρέφτη του Άρη. Τόσα χρόνια μετά και το φόρεμα εφάρμοζε γάντι στο σώμα της. Την αγαπούσε αυτό το ρούχο και ο καθρέφτης της το φώναζε. Γύρισε την πλάτη της και είδε ακόμα μια φορά πόσο χαμηλά ξεκινούσε. Ένιωθε λιγάκι μεγάλη πια για ένα τέτοιο ρούχο... αλλά την απόφαση της την είχε πάρει νωρίτερα... Απόψε θα το φορούσε τελευταία φορά. Όχι για τον Άρη ...όχι για τον Χρήστο ....για εκείνη και μόνο για εκείνη. Για να ξορκίσει κάθε ανάμνηση που κουβαλούσε πάνω του. Με αποφασιστικές κινήσεις ψάρεψε το κόκκινο κραγιόν που περίμενε υπομονετικά πεταμένο στην τσάντα της. Φόρεσε τα ψηλά πέδιλα έλυσε τα μαλλιά της και βγήκε από το δωμάτιο.

Τα τακούνια της άρχισαν να χτυπάνε στα γυμνά πλακάκια. Ο Άρης έτοιμος την περίμενε στην πόρτα μόλις όμως την αντίκρισε κοντοστάθηκε. Για μερικά δευτερόλεπτα απλά την κοιτούσε ανήμπορος να μιλήσει...Ο πόθος τον πονούσε και το έβλεπε στο πρόσωπο του...
"Άντρες....όλοι σας ίδιοι..." είπε και άνοιξε την πόρτα. Γιατί εκείνη ήξερε τη δύναμη της εικόνας της....και ο Άρης σαν ψαράκι απλά είχε τσιμπήσει το δόλωμα...ένα δόλωμα που ο ίδιος εκλιπάρησε να του ρίξουν....

Σε όλη τη διαδρομή κανένας τους δεν είπε κουβέντα....Λες και το ομαδικό παιχνίδι που ξεκίνησαν πριν μέρες είχε γίνει προσωπική πάλη... Μόλις μπήκαν μέσα στο μαγαζί η Μαρία διαπίστωσε πως μια μπάντα πάνω σε μια μικρή σκηνή έπαιζε ζωντανή μουσική. Ένας άντρας τους έκανε νόημα από ένα από τα μπροστινά τραπέζια και ο Άρης άρχισε να προχωράει προς το μέρος του. Στο τραπέζι καθόταν ένα ζευγάρι γύρω στα σαρανταπέντε. Ο Άρης υψώνοντας την φωνή του για να ακουστεί πάνω από τη δυνατή μουσική ανέλαβε τις συστάσεις .

"Μαρία ο μεγάλος μου ο αδελφός ο Γιάννης και η γυναίκα του η Ειρήνη"
"Παιδιά η Μαρία"
"Χαίρω πολύ" είπε το ζευγάρι σε συγχορδία
"Και ο πιανίστας πάνω στην σκηνή είναι ο μικρός αδελφός μας, ο Λευτέρης"
"Καθίστε τι θα πιείτε???"
"Ότι πίνετε και εσείς" είπε ο Άρης και κάθισε αναπαυτικά
"Ρεμάλι γιαυτό χάθηκες???" είπε ο Γιάννης και έριξε μια στοργική σκουντιά στον Άρη. "Πόσο καιρό είσαστε μαζί?" συνέχισε απευθυνόμενος στην Μαρία
"Δεν είμαστε μαζί....ένα παιχνίδι παίζουμε..." είπε εκείνη και ο Άρης της έριξε μια δολοφονική ματιά. Το ζευγάρι κοιτάχθηκε με απορία?
"Τι παιχνίδι??" ρωτησε με ενδιαφέρον η Ειρήνη
"Καλύτερα να σας πει ο Άρης" είπε η Μαρία κοιτώντας τον χαιρέκακα. Για να σε δω τώρα σκέφτηκε μέσα της... Ο Άρης την ξανακοίταξε φανερά ενοχλημένος,  γιατί όταν είχε δεχτεί να γίνει όλο αυτό ενώπιον μαρτύρων. δεν φανταζόταν πως θα έπρεπε να δώσει τόσες διευκρινήσεις... Ήλπιζε η Μαρία να ντρεπόταν να επεκταθεί σε λεπτομέρειες. Και ο λόγος που της είχε ζητήσει να φορέσει το φόρεμα αυτός ήταν, ήθελε να την κάνει να νιώθει άβολα....Για ακόμα μια φορά όμως είχε πετύχει ακριβώς το αντίθετο...Το φόρεμα φαινόταν να επηρεάζει εκείνον περισσότερο από ότι την ίδια και τώρα θα έπρεπε να εξηγήσει στον αδελφό του...
"Ένα παιχνίδι προκλήσεων..." απαντησε αποφεύγοντας να επεκταθεί
"Δηλαδή δεν είσαστε ζευγάρι???" είπε με απορία η Ειρήνη
"Α όχι, αν η έννοια του ζευγαριού είναι το σεξ, κάνουμε πολύ από αυτό. Απλά επιπρόσθετα κάνουμε και άλλα πράγματα!" είπε ο Άρης κεραυνοβολώντας όλη την παρέα.
"Μαζέψου! Τι σε έχει πιάσει" του είπε ο Γιάννης στο αυτί. Η ατμόσφαιρα στο τραπέζι είχε αρχίσει να ηλεκτρίζεται επικίνδυνα.
"Έλειψες στις ανιψιές σου" είπε η Ειρήνη σε μια προσπάθεια να αλλάξει θέμα
"Θα έρθω να τις δω" είπε ο Άρης και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του
"Η μαμά κάνει παράπονα που δεν πήγες να δεις τον μπαμπά στο νοσοκομείο...πότε θα ξεπεράσεις επιτέλους αυτή τη φοβία..."
"Αύριο βγαίνει, τους πήρα τηλέφωνο. Θα πάω να τον δω σπίτι. Αφού ξέρεις πως φρικάρω με τα λευκοντυμένα βαμπίρ"
"Μαρία με τι ασχολείσαι?" είπε η Ειρήνη νιώθοντας άσχημα που την είχαν αφήσει εκτός συζήτησης
"Γραφίστρια είμαι" είπε εκείνη προσπαθώντας να ανασυγκροτηθεί μετά από τον ωμό τρόπο που ο Άρης είχε περιγράψει τη σχέση τους. Η μουσική σταμάτησε και μια κίνηση άρχισε να επικρατεί στην σκηνή.
"Απορώ ρε Άρη τι σε έπιασε και ήθελες να έρθουμε απόψε εδώ....δεν σε έφτασε το μαρτύριο την προηγούμενη φορά?" ρώτησε ο Γιάννης την στιγμή που μια κοπέλα γύρω στα είκοσι ανέβηκε στην σκηνή και κάτω από τα ενθαρρυντικά επιφωνήματα της παρέας της, ξεκίνησε να κατακρεουργεί φωνητικά ένα γνωστό κομμάτι.
"Είχα τους λόγους μου..." είπε και κοίταξε με νόημα την Μαρία. Λίγα δευτερόλεπτα την πήρε να συνειδητοποιήσει τι εννοούσε και μόλις το κατάλαβε, τον κοίταξε με το στόμα ανοιχτό.
"Δεν υπάρχει περίπτωση!" του είπε πιο δυνατά από όσο θα έπρεπε και όλη η παρέα γύρισε και την κοίταξε.
"Επιλογή σου..." της είπε και έκλεισε το μάτι. Πλέον και ο Γιάννης και η Ειρήνη δεν κοιτούσαν την σκηνή και την απελπισμένη προσπάθεια της κοπέλας να πατήσει πάνω στις νότες, αλλά τον Άρη και τη Μαρία.
"Πες το! Άρθρωσε την πρόκληση σου!" τον προκάλεσε. Τα μάτια του στένεψαν και χωρίς να ξεκλειδώνει το βλέμμα του από το δικό της άρχισε να μιλάει.
"Σε προκαλώ να ανέβεις πάνω στην σκηνή ανάμεσα σε τόσο κόσμο και να τραγουδήσεις ,με το φόβο να γίνεις εντελώς ρεζίλι!"
"Κόφτο Άρη την προσβάλλεις την κοπέλα. " επενέβη ο Γιάννης που κοιτούσε τον αδελφό του λες και έβλεπε έναν καινούριο άνθρωπο.
"Ναι βρε Άρη τι είναι αυτά...με το ζόρι δεν γίνονται τέτοια τα πράγματα. Μην του δίνεις σημασία Μαρία μου" είπε η Ειρήνη και κοίταξε με συμπόνια την Μαρία
"Ακούω! Θα παίξεις???? Έχεις τρία τραγούδια περιθώριο να αποφασίσεις..." είπε και χαλάρωσε ξανά στην καρέκλα του. Χειροκροτήματα και γιουχαϊσματα ακούστηκαν, η κοπέλα υποκλίθηκε χαχανίζοντας και ένας άντρας αυτή τη φορά ανέβηκε στην σκηνή, ξεκινώντας να τραγουδάει ένα ερωτικό τραγούδι πολύ καλύτερα από την προηγούμενη κοπέλα.
"Προκαλούμε με κάτι που έχουμε κάνει οι ίδιοι..." θύμισε η Μαρία στον Άρη σαν ύστατη προσπάθεια.
"Γιατί εσύ αυτό που με προκάλεσες το έχεις κάνει ήδη????"
"Το έχω κάνει ήδη! Ο Μανώλης ξέρει τα πάντα για το παιχνίδι!"
"Και εγώ λοιπόν το έχω κάνει ήδη...Πες Γιάννη στην Μαρία αν έχω ανέβει σε σκηνή στο παρελθόν..."
"Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω κουβέντα από όλα όσα λέτε, αλλά ναι ο Άρης έχει ανέβει σε σκηνή. 'Οχι για να τραγουδήσει, αλλά για να παίξει. Οι γονείς μας είχαν κόλλημα με την μουσική, γι' αυτό και οι τρεις παίζουμε μουσικά όργανα. Ο Λευτέρης πιάνο...ο Άρης κιθάρα...και εγώ βιολί. Φυσικά ταλέντο είχε μόνο ο μικρός. Εμείς ήμασταν λίγο για τα μπάζα, γι'αυτό και τα παρατήσαμε νωρίς...αλλά προ αμνημονεύτων χρόνων είχαμε παίξει όλοι μαζί σε σκηνή. " είπε ο Γιάννης σχεδόν απολογητικά που σκότωνε την τελευταία ελπίδα της Μαρίας.
"Παίζεις κιθάρα???"
"'Επαιζα κιθάρα...."
"Ανέβα μαζί μου..." τον παρακάλεσε σχεδόν ικετευτικά
"Όχι Μαρία! Μόνη σου! Εντελώς μόνη σου αυτή είναι η πρόκληση μου!"
"Είσαι κακός...."
"Είμαι!" είπε τη στιγμή που και το δεύτερο τραγούδι κόντευε να  τελειώσει.
"Μπορώ να σου πω λιγάκι" είπε ο Γιάννης και τράβηξε τον Άρη λίγο πιο πέρα

"Μα καλά τι έχεις πάθει??? Γιατί της φέρεσαι έτσι??? Έτοιμη να βάλει τα κλάματα είναι η κοπέλα! Αν δεν την γουστάρεις τι την τραβάς???"
"Δουλειά σου Γιάννη!"
"Τι δουλειά μου ρε μαλάκα? Εντάξει ουδέποτε ήσουν κουτάβι με τις γυναίκες, αλλά αυτό που κάνεις τώρα είναι.... είναι τουλάχιστον εξοργιστικό! Η Ειρήνη έχει φρικάρει ,με κλωτσάει συνέχεια κάτω από το τραπέζι. Τι μύγα σε τσίμπησε???"
"Ξέρω τι ...." πήγε να πει αλλά άφησε την φράση του στην μέση....Η Μαρία είχε ανέβει πάνω στην σκηνή και με το χέρι της να τρέμει έδειχνε μια παρτιτούρα στον Λευτέρη. Από κάτω ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει τα γιουχαϊσματα. Ο Λευτέρης κάτι της είπε, σαν να την ρωτούσε αν είναι σίγουρη και εκείνη σφίγγοντας νευρικά το μικρόφωνο στα χέρια της, του έκανε νόημα να συνεχίσει.....

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδυα κρύβεστε στο γκρίζο   
(άρχισε η Μαρία και η φωνή της ίσα που ακουγόταν...)

Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα `χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα `ταν πάλι ψέμα.  
(Δεν ακούγεσαι καθόλου!!!! ούρλιαξαν κάποιοι από το ακροατήριο και η Μαρία έκλεισε τα μάτια της. Μπροστά της είδε τον πατέρα της που χρόνια πριν της είχε απαγορεύσει να γραφτεί στην χορωδία του σχολείου..."Η κόρη μου τραγουδιάρα δεν θα γίνει" της είχε πει και όταν εκείνη τόλμησε να επιμείνει ένα χαστούκι είχε έρθει να προσγειωθεί στο μάγουλο της.... ξαφνικά η αίθουσα ήταν άδεια....Τίποτα δεν έφτανε στα αυτιά της το μόνο που έβλεπε μπροστά της ήταν εκείνος και ήθελε να του φωνάξει ήθελε να του πεί..).

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο 
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου      
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη               
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει  
να `χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...
Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...
 (Ο κόσμος πλέον είχε σωπάσει...Η φωνή της Μαρίας είχε δυναμώσει και ξεχώριζε μέσα από τις νότες...Και ενώ δεν ήταν καλλίφωνη κατάφερνε τις περισσότερες φορές να πατάει πάνω στον ήχο της μουσικής)



Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου    
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου     
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει        
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα `τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα `ταν σαν κι εμένα.
(Και όσο το τραγούδι προχωρούσε τόσο και περισσότερος   κόσμος έστρεφε με περιέργεια την προσοχή του στην κοπέλα που πάνω στην σκηνή τραγουδούσε με κλειστά μάτια λες και ήταν πιο προσωπική υπόθεση από ένα απλό τραγούδι....)


Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε                    
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
 κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε                       
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις
(Η Μαρία  δεν τραγουδούσε πια σχεδόν ούρλιαζε το παράπονο της μέσα από μια μελωδία.)  

Και σε λυπούνται που δεν το `χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος          
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
(Τα μάτια της άνοιξαν και εντόπισε τον Άρη)


Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα   
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω                    
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω                 
μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να `ναι σαν κι εμένα...
(πλέον μέσα στο δωμάτιο για την Μαρία ήταν μόνο εκείνη και ο Άρης και ότι τραγουδούσε, ήταν σαν να ήθελε να του το φωνάξει μέσα στην μούρη)

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

για τη συνέχεια πατήστε εδώ