Το παιχνίδι κεφάλαιο 7

"Ναι καλησπέρα. Η Μαρία είμαι. Μπορώ να μιλήσω λίγο στον Ορέστη?"
"Μαρία κόρη μου, τι κάνεις??"
"Καλά είμαι κυρία Αντιγόνη, εσείς τι κάνετε?"
"Καλά είμαστε παιδί μου. Τώρα που έχουμε τον Ορέστη εδώ, είμαστε τρισευτυχισμένοι"
"Είναι καλό παιδί ο Ορέστης?"
"Το καλύτερο. Αχ Μαρία μου έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, ολόκληρο αντράκι έχει γίνει"
"Ναι μεγαλώνει τόσο γρήγορα...Μπορεί να μου μιλήσει?"
"Μαρία μου έχει πάει με τον παππού του να αγοράσουν δολώματα. Όλη μέρα στη θάλασσα είναι οι δύο τους, δεν μπορώ να τους μαζέψω"
"Καλά κυρία Αντιγόνη θα του πείτε πως τον πήρα?"
"Εννοείται παιδί μου"
"Καλό βράδυ να έχετε"
"Καλό βράδυ και σε σένα"

Τους αγαπούσε η Μαρία τους γονείς του Χρήστου. Βέβαια η Μαρία αγαπούσε κάποτε ότι είχε να κάνει με τον Χρήστο.... Και εκείνοι όμως αγαπούσαν,  εκτιμούσαν και σεβόντουσαν την Μαρία, ίσως λίγο παραπάνω μετά το διαζύγιο. Λες και η στάση της την είχε κάνει ακόμα καλύτερη νύφη...πρώην νύφη...

Ούτε δύο εικοσιτετράωρα από την ώρα που είχε φύγει ο Ορέστης και η ησυχία του σπιτιού ακόμα της φαινόταν δυσβάσταχτη. Όταν ο Μανώλης έφυγε από το σπίτι η Μαρία έπεσε και ξανακοιμήθηκε σχεδόν αμέσως, της έλειπε ύπνος. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε μόλις ξύπνησε ήταν ο γιος της και απογοητεύτηκε λιγάκι που δεν τον είχε βρει σπίτι να μιλήσουν. Από παιδί τις σιχαινόταν τις Κυριακές...από το απόγευμα και μετά πάντα μελαγχολούσε που το σαββατοκύριακο τελείωνε. Ευτυχώς ένα βοριαδάκι είχε ρίξει την θερμοκρασία μερικούς βαθμούς και η ατμόσφαιρα είχε γίνει λιγότερο αποπνικτική. Μπήκε στην κουζίνα και ψαχούλεψε τα συρτάρια. Ωραία τα μυτζιθροπιτάκια και οι τυρόπιτες αλλά θα έπρεπε να φτιάξει κάτι πιο ανθρώπινο να φάει. Έβγαλε ένα πακέτο μακαρόνια, έβαλε το νερό να βράζει και ψαχούλεψε το ψυγείο για να ανασύρει μια ντομάτα μια πιπεριά και μια μελιτζάνα. Λίγο κρεμμύδι, λίγο σκόρδο και η σάλτσα θα ήταν έτοιμη. Άρχισε να ψιλοκόβει τα λαχανικά όσο το νερό έβραζε, όταν άκουσε έναν κρότο. Σαν κάτι να χτυπάει τον τοίχο. Πάλι τα παιδιά της γειτονιάς παίζουν με τις πέτρες, σκέφτηκε και συνέχισε να κόβει το κρεμμύδι δακρύζοντας. Δεύτερος κρότος.... τρίτος κρότος και μια πέτρα κύλησε μέσα στο σπίτι από το ανοιχτό παράθυρο. Μα καλά το παράθυρο της στόχευαν, αναρωτήθηκε και σκούπισε τα χέρια της για να δει τι τρέχει. Μόλις άνοιξε την κουρτίνα όμως, αντί για τα παιδάκια της γειτονίας, είδε τον Άρη που ετοιμαζόταν να ρίξει την επόμενη πέτρα..

"Καλά χάζεψες εντελώς ? Γιατί δεν χτυπάς το κουδούνι?"
"Δεν ήξερα αν είσαι μόνη σου..."
"Έλα μέσα.." είπε και πήγε να ανοίξει την πόρτα. Μόλις ο Άρης μπήκε στο σπίτι κοίταξε τα κόκκινα μάτια της και κοντοστάθηκε προβληματισμένος..
"Κρεμμύδια καθαρίζω, χαλάρωσε!" είπε και του πέταξε την πετσέτα της κουζίνας που κρατούσε στα χέρια της. Αγνοώντας τον επέστρεψε στην κουζίνα βιαστικά γιατί το νερό είχε αρχίσει ήδη να κοχλάζει.
"Μα καλά το παιδί σου δεν μένει μαζί σου?" ρώτησε ο Άρης τη στιγμή που καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας
"Μαζί μου μένει, απλά έχει πάει στους γονείς του πρώην μου για διακοπές"
"Και πόσο θα λείψει?"
"Δυο εβδομάδες"
"Με το κινητό σου τι θα γίνει? Σκοπεύεις να μου το δώσεις? Αν είχα το νούμερο δεν θα πετούσα πέτρες ολόκληρος μαντράχαλος..."
"Όχι είπαμε. Δεν θα στο δώσω!"
"Αν θέλω να το βρω, θα το βρω Μαρία. Γλίτωσε με από τον κόπο..."
"Αν το βρεις, να ξέρεις θα κάνω μήνυση στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, δικηγόρος είσαι και ξέρεις την έννοια του απορρήτου.."
"Γιατί αυτή η εμμονή ,δεν μπορώ να καταλάβω...."
"Γιατί αν στο δώσω δεν θα έχει κανένα νόημα που άλλαξα τον αριθμό που είχα μια δεκαετία..."
"Τι θα φάμε???"
"Αυτό που αυτοπροσκαλείσαι να το κοιτάξεις..."
"Μα εσύ είπες να περιμένω μέχρι αύριο για να σου πω...ε σήμερα είναι το αύριο του χτες"
"Μακαρόνια φτιάχνω με σάλτσα λαχανικών" είπε και άρχισε να τσιγαρίζει στο τηγάνι τα κομμένα λαχανικά. Ο Άρης σηκώθηκε και πήγε και στάθηκε πίσω της. Με το χέρι του άρχισε να χαϊδεύει το εσωτερικό του χεριού της που κρατούσε την σπάτουλα. Ασυναίσθητα η Μαρία έκανε ένα βήμα πίσω κολλώντας το σώμα της στο δικό του. Με το ελεύθερο του χέρι απομάκρυνε τα μαλλιά της ελευθερώνοντας τον λαιμό της και άρχισε να την φιλάει. Η Μαρία αναστέναξε και  απομακρύνθηκε με δυσκολία

"Πρέπει να φάω Άρη και για να φάω πρέπει να μαγειρέψω..."
"Και ποιος σε εμποδίζει???είπε εκείνος τραβώντας της και πάλι πάνω του
"Άρη μην το κάνεις αυτό, να φάω πρώτα..." είπε και γλίστρησε από την λαβή του
"Αυτό που με φτύνεις για το φαγητό με βάζει σε σκέψεις..."
"Κακώς! Αίσθημα αυτοσυντήρησης λέγεται."

Μισή ώρα αργότερα δύο πιάτα φαγητό ήταν πάνω στο τραπέζι μαζί με ένα μπουκάλι κρασί και δύο ποτήρια.

"Δεν είναι κακό. Από εμφάνιση δεν λέει πολλά, αλλά τρώγεται..."
"Μάλλον ευχαριστώ για την φιλοφρόνηση.."
"Όταν σε κοιτάζω να τρως, απορώ πως διατηρείς το βάρος σου..."
"Έχω καλό μεταβολισμό και κακή μνήμη....πολλές φορές ξεχνάω να φάω, αλλά όταν το θυμάμαι το απολαμβάνω. Λοιπόν είσαι εδώ σχεδόν μια ώρα και δεν έχουμε βριστεί, απίστευτο. Νομίζω χάσαμε την χημεία μας..."είπε και  σήκωσε το ποτήρι με το κρασί.
"Περίμενε δεν σου έχω πει ακόμα αυτό που ήρθα να σου πω...μην βιάζεσαι.."
"Ωχ για λέγε.."
"Βασικά τελείωσε το φαγητό σου και θα σου πω.." είπε και σηκώθηκε να φέρει το τασάκι από το πρεβάζι που το είχε αφήσει τα ξημερώματα πριν φύγει. Όταν γύρισε η Μαρία είχε ήδη βάλει τα πιάτα στο νεροχύτη και καθόταν με το ποτήρι στα χέρια της.
"Σοβαρά τώρα επιμένεις για παιχνίδια???"
"Φυσικά και επιμένω, άσε που αν το ξέχασες έχεις ήδη δεχτεί να παίξεις... δεν πιστεύω να κάνεις πίσω?"
"Εννοείται πως δεν κάνω πίσω! Ακούω"
"Πότε έπαιξες τελευταία φορά αλήθεια ή θάρρος?"
"Από το σχολείο...γιατί?"
"Γιατί αυτό που θα παίξουμε μοιάζει..."
"Διευκρινήσεις Άρη..."
"Πέντε γύροι .. πέντε προκλήσεις...όποιος κάνει πίσω χάνει...εναλλάξ ότι μπορείς να σκεφτείς...ότι μπορώ να σκεφτώ...Απλά τα πράγματα...Ένας όρος. Αυτό που προκαλείς τον άλλο να κάνει πρέπει να το έχεις κάνει εσύ ήδη..."
"Και ο νικητής τι κερδίζει???"
"Σχεδόν ότι και ο χαμένος...την εμπειρία συν την ικανοποίηση ότι κέρδισε. Λίγο είναι???"
"Δεν ξέρω....οτιδήποτε???"
"Οτιδήποτε! Θα έχει πλάκα Μαρία....πότε άφησες κάποιον να σε σπρώξει στα όρια σου? Τα ξέρεις???? Δεν θες να τα μάθεις???"
"Άδικο μου ακούγεται.... εσύ φαίνεσαι πολύ σίγουρος ότι ξέρεις τα δικά σου..."
"Είμαι... μάλλον ήμουν.... Είσαι ο πρώτος άνθρωπος μετά από καιρό, που με ξαφνιάζει και έχω σκάσει από την περιέργεια να δω, αν μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις αυτό.... Σου δίνω λοιπόν τις ευλογίες μου να με προκαλέσεις να κάνω κάτι που ίσως να μην έκανα....δεν σε ιντριγκάρει καθόλου?"
"Ενδιαφέρον ακούγεται, απλά νιώθω πιο προβλέψιμη από εσένα και αυτό με κάνει πιο ευάλωτη..."
"Λέγε όσο θες στον εαυτό σου ότι είσαι ευάλωτη. Εμένα δεν με πείθεις να ξέρεις..."
"Ωραία, να βάλω και εγώ έναν όρο?"
"Εξαρτάται.... να τον ακούσω πρώτα..."
"Πέντε γύροι ...πέντε προκλήσεις.....μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες και  μετά τέλος δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις. Πιάνουμε τη ζωή μας από εκεί που την αφήσαμε..."
"Και γιατί αυτό?"
"Γιατί όταν ένα παιχνίδι τελειώσει.....απλά τελειώνει....τερματίζεις και μαζεύεις το κουτί..."
"Σου ζητάω να ξεπεράσουμε τα όρια και ήδη βάζεις ένα...τόση ανάγκη τα έχεις???"
"Άρη εσύ επιλέγεις. Σου είπα τον όρο μου και δεν σκοπεύω να τον αναλύσω... Λοιπόν ακούω.." είπε και άναψε ένα τσιγάρο. Ο Άρης την κοίταξε αινιγματικά. Ω ναι τον ξάφνιαζε αυτή η γυναίκα και το κακό ήταν ότι αν δεχόταν θα έπρεπε να το τηρήσει. Η προσφορά της ήταν ότι καλύτερο...θα έπαιρνε ότι ήθελε και μετά θα έφευγε ανενόχλητος.  Γιατί λοιπόν δεν είπε αμέσως ναι? Ανακάθισε στην καρέκλα του και ζύγισε την κατάσταση. Ήθελε να φέρει την Μαρία στα όρια της...ο εγωισμός του ήθελε να αποδείξει πως είχε δίκιο, αλλά ακόμα και αν δεν τα κατάφερνε ήθελε να δοκιμάσει και ο ίδιος τα δικά του όρια. Ο ερωτικός παράγοντας είχε ήδη φύγει από την μέση, οπότε δεν είχε να κάνει με τον πόθο. Αυτός άλλωστε μετά από δύο εβδομάδες θα είχε ήδη αλλάξει χρώμα... Κάτι όμως του έλεγε πως ο όρος της Μαρίας έκρυβε μια παγίδα που δεν μπορούσε να την εντοπίσει. Από την άλλη ο όρος της έκανε το παιχνίδι ακόμα πιο πρόκληση, ακόμα πιο ενδιαφέρον...
"Δεν γαμιέται! Φυσικά και θα παίξω!" είπε και τσούγκρισε με το ποτήρι του το ποτήρι της Μαρίας για να επισφραγίσουν την συμφωνία τους. 


......................................................................................................................................................



"Γυναίκα θα με σκοτώσεις...." είπε και ξάπλωσε βαριανασαίνοντας ανάσκελα. Το μόνο που ακουγόταν μέσα στο δωμάτιο, ήταν οι ανάσες τους και ο ήχος του ανεμιστήρα που κάθε φορά που περνούσε από το μέρος του, τον έκανε να ανατριχιάζει. Δεν ήταν ότι ο Άρης δεν είχε ξανακάνει περιστασιακές σχέσεις. Το τελευταίο καιρό όλο τέτοιες επιδίωκε. Η Μαρία όμως ήταν το κάτι άλλο. Ένα περίεργο κάρμα  ανθρώπου. Κάθε εκατοστό πάνω της φώναζε πως ήταν πληγωμένη, παρόλαυτα η συμπεριφορά της κυρίως την ώρα που έκαναν έρωτα, του έδινε μια εντελώς άλλη εικόνα. Μια εικόνα αντιφατική που τον μπέρδευε και αυτό το μπέρδεμα τον έκανε να νιώθει σαν άνθρωπος του Νεάντερταλ.Μπορεί ο Άρης να μην ήταν ο πιο ευαίσθητος άντρας πάνω στο πλανήτη, αλλά δεν ήταν και το κτήνος που ασυναίσθητα του έβγαινε κάθε φορά που βρισκόταν κοντά της. Και ενώ κάποιος θα περίμενε αυτή η ιδιόμορφη γυναίκα να του βγάζει τον καλύτερο εαυτό του, απεναντίας τον προκαλούσε να αποκαλύψει τις πιο σκοτεινές πτυχές του. Λες και εκείνη με τα λόγια της και τις πράξεις της κρατούσε ένα φτερό και γαργαλούσε κάθε μα κάθε φορά τις πιο ακραίες αντιδράσεις του. Την κοίταξε που σηκώθηκε γυμνή και περπατούσε προς το παράθυρο του υπνοδωματίου και παρατήρησε το σώμα της. Βγαίνοντας οριστικά από την πρώτη νιότη της, λουσμένη από το φως του καλοκαιρινού φεγγαριού, έμοιαζε  σχεδόν διάφανη ...Διάφανο σώμα, αδιαφανείς σκέψεις. Ακόμα και σε αυτό μια αντίφαση. Και ίσως αν του το έλεγαν πως θα ζούσε κάτι τέτοιο να περίμενε να φύγει τρέχοντας ή να τρέξει να την αγκαλιάσει για να γιατρέψει τις πληγές της, εκείνος το μόνο που σκεφτόταν ήταν πως να λυγίσει...πως να λεηλατήσει ....πως να τσακίσει αυτή τη γυναίκα από όλες τις απόψεις. Γιαυτό και ήταν τόσο ειλικρινής μαζί της. Ο κώδικας τιμής που εκείνος χρόνια είχε βάλει στον εαυτό του ήταν να είναι ειλικρινής, τουλάχιστον με τις γυναίκες....να μην λέει πράγματα που θελαν να ακούσουν... να μην κάνει πράγματα που εκείνες θελαν να ζήσουν εκτός και μόνο αν το ήθελε και ο ίδιος. Κάποιες τον είχαν αποκαλέσει αναίσθητο...άλλες είχαν τρέξει μακρυά φοβισμένες...κάποιες είχαν μείνει γιατί πίστευαν πως θα τον άλλαζαν....η Μαρία όμως δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Ήδη στο μυαλό του είχε σκεφτεί πως θα την προκαλούσε. Τις τελευταίες μέρες δεν έκανε τίποτα άλλο από το να σκέφτεται πράγματα που εκείνη θα σκόνταφτε και όλο αυτό το παιχνίδι, ήταν χίλιες φορές καλύτερο από όλα εκείνα που μέχρι στιγμής έκανε, για να νιώθει πιο ζωντανός ....γιατί όλο αυτό το παιχνίδι ήταν θέμα δράσης- αντίδρασης και αφορούσε άλλον έναν άνθρωπο. Και τα παιχνίδια κατά κανόνα, έχουν περισσότερη πλάκα, όταν οι παίκτες είναι περισσότεροι του ενός...Την ξανακοιτάξτε και αναρωτήθηκε τι να να σκεφτόταν... Αυτό που δεν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις της, τον εξαγρίωνε. Συνήθως τα κατάφερνε τόσο καλά στο να διαβάζει τις σκέψεις των γυναικών και του κακοφαινόταν. Ίσως αν μάθαινε την ιστορία της να καταλάβαινε περισσότερα.. Ναι αυτό έπρεπε να κάνει, να πάρει περισσότερες πληροφορίες χωρίς όμως να της δώσει την ικανοποίηση ότι ενδιαφέρεται να μάθει... Δυο εβδομάδες ήταν αρκετός καιρός και σιγά σιγά θα μάθαινε και θα ικανοποιούσε την περιέργεια του. Σηκώθηκε και με την πλάτη γυρισμένη στην Μαρία άρχισε να ντύνεται. Τη στιγμή που έσκυβε να πιάσει το παντελόνι του ένιωσε το χέρι της να χαϊδεύει την αριστερή ωμοπλάτη του. Σε αυτό καμία πρωτοτυπία, σκέφτηκε και γύρισε και την κοίταξε. Όλες μα όλες οι γυναίκες της ζωής του πάντα δήλωναν ενδιαφέρον για το μεγάλο λιωμένο ρολόι του και όλες μα όλες περίμεναν μέσα από την ιστορία του τατουάζ να ξεκλειδώσουν τα μυστικά που όλες πίστευαν πως έκρυβε. Την κοίταξε όσο εκείνη περιεργαζόταν το τατουάζ και ετοιμάστηκε να πει για χιλιοστή φορά την ίδια ιστορία. H Μαρία όμως δεν ρώτησε. Αφού το περιεργάστηκε λίγο άρχισε να χαϊδεύει την άλλη του ωμοπλάτη. Η Μαρία δεν ενδιαφερόταν να μάθει τίποτα παραπάνω για εκείνον από όσα εκείνος της έδειχνε και αυτό τον έκανε να χαμογελάσει. Ένιωσε την παρόρμηση να της πει μόνος του, παρολαυτά το άφησε για αργότερα...Και όσο εκείνη χαρτογραφούσε ολόκληρη πλέον την πλάτη του εκείνος έσπασε την σιωπή

"Αύριο δουλεύουμε..."
"Το ξέρω..." είπε και συνέχισε χαϊδεύοντας τους γλουτούς του
"Μαρία τώρα θα ντυθώ και θα φύγω" ξαναείπε και αναστέναξε
"Και ποιος σε ενοχλεί?"
"Ω θα το πληρώσεις ακριβά που με αντιγράφεις...και που μου κλέβεις τις ατάκες"
"Θα το δούμε αυτό" είπε εκείνη διατηρώντας σταθερό το άγγιγμα της λες και η απειλή του την άφηνε εντελώς αδιάφορη. Θα μπορούσε να την αγνοήσει και να συνεχίσει να ντύνεται...Θα έπρεπε να την αγνοήσει και να συνεχίσει να ντύνεται....όταν εκείνη όμως χάιδεψε το χέρι του που κρατούσε το παντελόνι εκείνο αντανακλαστικά άνοιξε αφήνοντας το ρούχο να ξαναπέσει στο πάτωμα. "Γαμώτο" είπε και γύρισε για να ξεκινήσει να την φιλάει και πάλι.

Όταν το πρωί το παλιό ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει η Μαρία έβαλε το κεφάλι της κάτω από το μαξιλάρι για να μην το ακούει. Όσο εκείνο επέμενε να χτυπάει τόσο εκείνη νευρίαζε μαζί του. Με δυσκολία σηκώθηκε από το κρεβάτι και έτριψε τα μάτια της. Απλώνοντας το χέρι της να το σταματήσει έπιασε και ένα κομμάτι χαρτί. Το έφερε μπροστά της και άρχισε να διαβάζει..

" Πρώτος γύρος σήμερα...έχεις περιθώριο να σκεφτείς την πρόκληση σου μέχρι το απόγευμα διότι οι κυρίες προηγούνται... Θα περάσω κατά τις οχτώ να μου την ανακοινώσεις...  υγ: Αν μου είχες δώσει το κινητό σου δεν θα έκοβα μια σελίδα από το σημειωματάριο σου  Α."

"Μάλιστα ξεκινάμε" είπε δυνατά και έτρεξε στο μπάνιο για να μην αργήσει στην δουλειά.


Για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 6

Όταν η Μαρία τον άκουσε να λέει πως ήθελε να παίξει μαζί της, από τη μια της ερχόταν να γελάσει και από την άλλη η περιέργεια της απαιτούσε διευκρινίσεις. Δεν έκανε όμως τίποτα από τα δύο. Απλά σηκώθηκε από το τραπέζι, πήρε τους δύο καφέδες και μπήκε μέσα στο μαγαζί. Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα και ένα ελαφρύ καλοκαιρινό αεράκι έκανε την ατμόσφαιρα λίγο πιο υποφερτή. Μπήκε πίσω από τον πάγκο, έφτιαξε δύο ποτά και ξαναγύρισε στο τραπέζι. Αφού κάθισε, έσπρωξε το ένα ποτό προς τον Άρη και σήκωσε το άλλο και ήπιε μια μεγάλη γουλιά. Εκείνος την κοίταξε και χαμογέλασε φέρνοντας το δικό του ποτό στο στόμα του. Άπλωσε το χέρι της προς το πακέτο με τα τσιγάρα του, τη στιγμή όμως που το ακούμπησε, το ξανάφησε προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα το άνοιγε ή όχι. Εκείνος την κοίταξε προβληματισμένος να ταλαντεύεται ανάμεσα στην επιθυμία και το σωστό. Από τα μεγάφωνα του μαγαζιού η μουσική δυνάμωσε. Ο Μανώλης πάντα τέτοια ώρα δυνάμωνε την μουσική, σαν να ήθελε να δείξει στους θαμώνες πως το καφέ από εκείνη την ώρα και μετά σέρβιρε μόνο ποτά. Και ο Μανώλης πάντα αυτή τη μετάβαση την έκανε με το αγαπημένο του τραγούδι και ας του έλεγε η Μαρία πως γινόταν γραφικός. Στην εισαγωγή του κομματιού η Μαρία αναζήτησε με τα μάτια της τον Μανώλη και εκείνος σήκωσε ψηλά το ποτό του μόλις την είδε να τον κοιτάζει. Ανταπόδωσε τον χαιρετισμό στέλνοντας του ένα φιλί στον αέρα. Και όσο ο Arno Elias με τη διφορούμενη φωνή του τραγουδούσε για την καρδία του, εκείνη ξανακοίταξε το πακέτο πάνω στο τραπέζι. Τότε ο Άρης έπιασε το πακέτο, έβγαλε ένα τσιγάρο, το άναψε και της το έδωσε. Χωρίς δεύτερη σκέψη το πήρε και τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη. Και όσο το τραγούδι προχωρούσε τόσο εκείνοι απλά κοιτάζονταν καπνίζοντας σιωπηλά, λες και κάπνιζαν σαν άλλοι Ινδιάνοι την πίπα της ειρήνης. 

Όταν το κομμάτι τελείωσε ο Άρης σηκώθηκε και τράβηξε την καρέκλα του πιο κοντά στην Μαρία και σκύβοντας στο αυτί της της είπε
"Δεν θες να μάθεις?"
"Θα παίξω" απάντησε με κομμένη την ανάσα
"Χωρίς να ξέρεις τους όρους?"
"Χωρίς..."
"Έτσι απλά?" είπε και τη φίλησε στο λαιμό
"Έτσι απλά...." απάντησε προσπαθώντας να μην τρεμουλιάσει στο άγγιγμα του "Απλά θέλω μια χάρη πριν ξεκινήσουμε το παιχνίδι σου... θέλω να αποφορτίσουμε αυτό.."
"Ποιο?" είπε εκείνος και συνέχισε να την φιλάει πίσω από το αυτί, ενώ το χέρι του πλέον είχε περάσει γύρω από τους ώμους της
"Αυτό!" είπε εκείνη και γύρισε αποφασιστικά προς το μέρος του κοιτώντας τον στα μάτια με υπονοούμενο.
"Και αν το παιχνίδι μου είχε να κάνει με αυτό???"
"Τότε συγχαρητήρια, μόλις κέρδισες" είπε και τον χάιδεψε στο εσωτερικό του μηρού του
"Νομίζω πως ήρθε η ώρα να φύγουμε" είπε και σηκώθηκε πιάνοντας την από το χέρι. Με γρήγορες κινήσεις έβγαλε ένα χαρτονόμισμα το άφησε πάνω στο τραπέζι χαιρέτισε από μακρυά τον Μανώλη και άρχισε να την τραβάει.
"Θα μου βγάλεις το χέρι" διαμαρτυρήθηκε εκείνη λαχανισμένη από την προσπάθεια να ακολουθήσει το γρήγορο βήμα του πριν καλά καλά όμως τελειώσει την φράση της, ο Άρης την είχε σπρώξει μέσα σε ένα σκοτεινό στενό και τη φιλούσε. Όταν εκείνος απελευθέρωσε το πρόσωπο της, ήθελε να του φωνάξει πόσο άκομψα κινηματογραφική ήταν η προσπάθεια του. Αντί γιαυτό όμως του ανταπόδωσε το φιλί και εκείνος ικανοποιημένος από την ανταπόκριση, την έσπρωξε εγκλωβίζοντας την ανάμεσα στο σώμα του και του τοίχο ενός σπιτιού. Η Μαρία δεν ήταν χτεσινή και ήταν διψασμένη πολύ διψασμένη. Και αυτός ο άντρας όσο και αν την εκνεύριζε την τραβούσε ερωτικά..την τραβούσε πριν καν τον συναντήσει. Τα χέρια της ξαφνικά έγιναν αχόρταγα...πίεσαν το στέρνο του και εκείνος έβγαλε έναν αναστεναγμό κατεβάζοντας τα δικά του χέρια λίγο πιο πάνω από την μέση της και όσο εκείνα άρχισαν να ταξιδεύουν στο πλαϊνό των μηρών της, ένιωσε τα χέρια της να γίνονται γροθιές και άρχισε να τον τραβάει όλο και πιο κοντά πιασμένη από το πουκάμισο του. Και το φιλί συνεχές αδιάκοπο να κόβει και των δύο την ανάσα. Ένιωσε ιδρώτα  να τρέχει στην ραχοκοκκαλιά της όσο το δεξί της χέρι άρχισε να κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά για να σταματήσει λίγο πάνω από το σημείο που ξεκινούσε το παντελόνι του διαγράφοντας νοητές γραμμές με τα δάχτυλα της στο δέρμα του. Ήθελε να τον νιώσει...ήθελε να δει αν την ήθελε όσο τον ήθελε εκείνη ...ήθελε εκείνη να πει τα λόγια που η άλλη Μαρία του έλεγε πριν από κάποια βράδια. Όλο της το είναι ένα τεράστιο θέλω! Τα χέρια του άρχιζαν να ανεβάζουν το φόρεμα της και κάθε ενδοιασμός έφυγε από μέσα της. Την στιγμή που τον ακούμπησε ακόμα πιο χαμηλά ένιωσε τη δύναμη που είχαν τα χέρια της και θυμήθηκε πως ήταν με τα χέρια σου να κάνεις έναν άλλο άνθρωπο να σπαρταράει από επιθυμία. Γιατί το σώμα έχει μνήμη....έχει μνήμη και θυμάται. Ο Άρης με μια γρήγορη κίνηση την σήκωσε ψηλά και εκείνη αντανακλαστικά τύλιξε τα πόδια της γύρω του. Τα πράγματα θα φεύγαν εκτός ελέγχου, και αν δεν περνούσε ένα μηχανάκι να τους κορνάρει  ενώ ο έφηβος οδηγός τους φώναζε κοροϊδευτικά να βρουν ένα δωμάτιο, εκεί μέσα στο στενάκι θα είχα γίνει ένα....

.............................................................................................................................................................

Η σεξουαλική χημεία μεταξύ τους ήταν το μόνο που δεν αμφισβήτησε η Μαρία σχεδόν από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η ως τώρα γνωριμία τους άλλωστε ήξερε καλά πως έμοιαζε με ένα τεράστιο προκαταρκτικό παιχνίδι. Γιαυτό και ήθελε να το αποφορτίσει όλο αυτό. Αν το παιχνίδι που είχε στο μυαλό του ο Άρης αφορούσε παράταση του αναπόφευκτου, η Μαρία ήξερε πως ήταν ήδη χαμένη. Στα 37 της άλλωστε πλέον είχε μάθει και από την καλή και από την ανάποδη πως το σεξ ήταν σεξ....μια γενετήσια ανάγκη...μια παρόρμηση... που απλά οι άνθρωποι αρέσκονται να την ντύνουν με συναισθήματα. Αυτά δεν μπορούσε η Μαρία πια...τα συναισθήματα...τα δεσίματα....τις ελπίδες...τις απογοητεύσεις... και ο Άρης με τον εκνευριστικό, εγωκεντρικό, φιλήδονο  χαρακτήρα του ήταν ο πλέον κατάλληλος να της προσφέρει ότι είχε ανάγκη χωρίς τα παρελκόμενα. Ήξερε πως η πλειονότητα των αντρών θα πετούσε την σκούφια του για να της προσφέρει ότι εκείνη χρειαζόταν. Για ένα περίεργο λόγο όμως, όσοι την είχαν προσεγγίσει από το διαζύγιο και μετά, θελαν σχέσεις . Λες και ο τίτλος της διαζευγμένης τραβούσε όλους τους "πρίγκιπες", που θελαν να της αποδείξουν πως το αρσενικό φύλο δεν είναι όλο σκάρτο. Και εκείνη φοβόταν ...φοβόταν πολύ να ψάξει αυτό που ήθελε πραγματικά...να το διεκδικήσει. Μέσα στο κεφάλι της άκουγε συνεχώς τη φωνή του πατέρα της να της αγορεύει σε επανάληψη για την αρετή και την ηθική των κοριτσιών ,και όσο και αν του έλεγε να βγάλει τον σκασμό, τόσο εκείνος την στοίχειωνε και την φυλάκιζε σε καθωπρεπισμούς που την έπνιγαν. Και ύστερα ακόμα και αν κατάφερνε να κάνει εκείνον να σκάσει υπήρχε μέσα της και η φωνή της μητρότητας που την κρατούσε δεμένη μακρυά από κάθε παράτολμη ηδονή. Γιαυτό και έβαλε στον πάγο κάθε σωματική της ανάγκη και κρύφτηκε. Αυτό είχε ξυπνήσει ο Άρης με εκείνο το καταλάθος μήνυμα του και ας μην το ήξερε....Αυτό ήταν εκείνο που την είχε βγάλει εκτός πορείας....Η μοναδική της ίσως ευκαιρία για κάτι καθαρά σαρκικό, ένα δώρο που της ήρθε από το πουθενά και που απλά άπλωσε το χέρι και το έπιασε...Λάθος σωστό δεν την ένοιαζε και το καλύτερο από όλα ήταν, πως δεν ένοιαζε ούτε και τον άνθρωπο που ιδρωμένος ανάσαινε στο αυτί της ξαπλωμένος γυμνός στο κρεβάτι της.

"Σε αυτό έπεσα τουλάχιστον μέσα" είπε και κάθισε στο κρεβάτι ψάχνοντας την τσέπη από το πεταμένο παντελόνι του για το πακέτο με τα τσιγάρα.
"Τασάκι έχει στο πρεβάζι στο παράθυρο δίπλα στο γραφείο" ψιθύρισε η Μαρία και έψαξε στα τυφλά να βρει τα εσώρουχα της. Τη στιγμή όμως που ο Άρης σηκώθηκε και γύρισε τη γυμνή του πλάτη για να βγει από το δωμάτιο να φέρει το τασάκι, τα μάτια της έπεσαν σε ένα τεράστιο τατουάζ που κάλυπτε όλη την αριστερή ωμοπλάτη του. Το φως μέσα στο δωμάτιο δεν την βοηθούσε να διακρίνει τι ακριβώς ήταν. Το μόνο που έβλεπε ήταν ότι ήταν κάτι μεγάλο. Όταν τον είδε να γυρίζει γυμνός με το τασάκι στο χέρι της φάνηκε αστείος και χαμογέλασε. Ο άντρας που πριν μερικά λεπτά παρακαλούσε λάγνα να της κάνει διάφορα, τώρα που οι φερορμόνες και τα οιστρογόνα της είχαν εξατμιστεί, της φαινόταν πολύ ανθρώπινος....πολύ συνηθισμένος.
"Που είναι το αστείο?" είπε εκείνος τη στιγμή που άναβε το τσιγάρο και ξανακαθόταν στο κρεβάτι
"Τίποτα κάτι σκέφτηκα" είπε εκείνη παίρνοντας του το τσιγάρο από το χέρι.
"Μαρία....δεν θέλω να νομίζεις πως...πως να το πω τώρα χωρίς να ακουστώ εντελώς μαλάκας...."
"Απίστευτο! Ένα πήδημα και σου δέθηκε η γλώσσα κόμπος! Σε ποιόν σε σένα! Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε..." είπε  ικανοποιημένη που για πρώτη φορά εκείνη τον άφηνε να την κοιτάζει λες και έβλεπε φάντασμα..."Μην ανησυχείς Άρη ας πούμε πως και οι δύο πήραμε αυτό που θέλαμε"
"Σίγουρα???"
"Ω πιο σίγουρη δεν ήμουνα για τίποτα άλλο και άσε αυτό το ύφος τώρα και ξανάγινε ο παλιός κακός εαυτός σου ,γιατί θα σου βάλω θερμόμετρο αν συνεχίσεις έτσι"
"Ωραία πολύ χαίρομαι. Δεν σου το χα η αλήθεια..."
"Πολλοί δεν μου το χαν αλλά αυτοί έχασαν..."
"Καλύτερα για μένα....αν και κάνεις πολύ φασαρία να ξέρεις για τα γούστα μου!" είπε και πριν προλάβει να τελειώσει την φράση του η Μαρία του είχε ήδη φέρει ένα μαξιλάρι στο κεφάλι χαρούμενη που ήταν και πάλι ο εαυτός του. Εκείνος της έπιασε και τα δύο χέρια και την ακινητοποίησε πάνω στο στρώμα. Για μερικά δευτερόλεπτα η Μαρία πάλεψε να ελευθερωθεί όταν όμως κατάλαβε πως δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση παραδόθηκε και τον κοίταξε όσο πιο έντονα μπορούσε.
"Λοιπόν είσαι τώρα έτοιμη να ακούσεις τους όρους του παιχνιδιού μας?"
"Ποιου παιχνιδιού? Εγώ νόμιζα πως μόλις το είχαμε τερματίσει..."
"Όχι γλυκιά μου. Ας πούμε πως ότι έγινε ήταν απλά ένα μπόνους. Το παιχνίδι δεν αφορά το σεξ"
"Όχι απόψε Άρη.. Μου λες αύριο. Απόψε θέλω να ξανακάνουμε έρωτα και μετά όταν θα έχω αποκοιμηθεί κατάκοπη, θέλω να ντυθείς και να φύγεις όσο πιο ήσυχα μπορείς χωρίς τύψεις....τι λες μπορεί να περιμένει μέχρι αύριο?" του είπε και με το ελεύθερο πόδι της άρχισε να τον χαϊδεύει σε σημεία που ήξερε πως θα τον έκαναν να ξεχάσει το χαζό παιχνίδι του. Και ο Άρης όντως ξέχασε το παιχνίδι και άρχισε να την φιλάει και πάλι με πάθος.  

"Εμπρός" είπε η Μαρία νυσταγμένα
"Είσαι μεγάλη γουρούνα! Σε δέκα λεπτά να είσαι όρθια, έρχομαι από εκεί!"
"Κοιμάμαι ρε Μανώλη" διαμαρτυρήθηκε αλλά ο Μανώλης είχε ήδη τερματίσει την κλήση. Με δυσκολία άνοιξε τα μάτια της για να διαπιστώσει πως είχε κοιμηθεί μόλις πέντε ώρες. Το ρολόι έδειχνε δέκα και ο Άρης πρέπει να έφυγε γύρω στις πέντε τα ξημερώματα. Τέντωσε νωχελικά το γυμνό κορμί της και με μια κίνηση κύλισε το σώμα της στην ελεύθερη μεριά του κρεβατιού για να δροσιστεί από τα άδεια σεντόνια. Μόλις το πρόσωπο της βυθίστηκε στο άδειο μαξιλάρι ένιωσε στην μύτη της τη μυρωδιά του και χαμογέλασε. "ακόμα σε μυρίζω πάνω μου...." είπε ικανοποιημένη που μετά από τόσο καιρό και πάλι μπορούσε να μυρίσει έναν άλλο άνθρωπο στο κρεβάτι της.

Τη στιγμή που γλιστρούσε μέσα στο σορτς της το κουδούνι της εξώπορτας χτυπούσε σαν δαιμονισμένο.Μόλις άνοιξε την πόρτα είδε τον Μανώλη, με δύο καφέδες στο χέρι και μια σακούλα από τον φούρνο, να  στέκεται και να την κοιτάζει εμβρόντητος.

"Έκανες σεξ!!!!!" είπε τόσο δυνατά που σίγουρα όλη η γειτονιά είχε πλέον ενημερωθεί για τις μεταμεσονύχτιες δραστηριότητες της.
"Μπες μέσα ρε και μην φωνάζεις. Είναι ανοιχτά τα παράθυρα!!!" του είπε και τον τράβηξε κοκκινισμένη από ντροπή. Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω τους η Μαρία το μόνο που έβλεπε ήταν ο καφές και η σακούλα από το φούρνο. Με μια κίνηση βούτηξε τους καφέδες και τις τυρόπιτες και πήγε στην κουζίνα. Έβγαλε δύο πιάτα, έβαλε τις τυρόπιτες και έκατσε στην μια καρέκλα τρώγοντας λαίμαργα. Με γεμάτο το στόμα είπε στον Μανώλη πως ήταν ο καλύτερος φίλος στον κόσμο και εκείνος κούνησε ειρωνικά το κεφάλι του. Όταν το πιάτο της άδειασε, ήπιε μια γουλιά καφέ και άκουσε τον Μανώλη που τόση ώρα την περιεργαζόταν να της λέει

"Μεγαλειοτάτη τώρα που φάγατε το πρωινό σας θα μου κάνετε επιτέλους την τιμή να με ενημερώσετε τι σκατά τρέχει????"
"Συγνώμη ρε Μανώλη για χτες.."
"Να την βράσω τη συγνώμη σου γαϊδούρα, που έφυγες και ούτε γεια δεν είπες! Τουλάχιστον άξιζε το πήδημα???"
"Άξιζε Μανωλάκη και μάλιστα πολύ!" είπε και χαχάνισε σαν μαθήτρια
"Λοιπόν άσε τα χαχανητά και μίλα εγώ Κυριακάτικα άφησα το μαγαζί για να έρθω να μάθω!"
"Τι να σου πω, λίγο πολύ τα ξέρεις...Παρασκευή βράδυ ήρθε από εδώ πάλι Με πήγε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και παραλίγο να αφήσω τα κοκαλάκια μου στην παραλιακή έτσι όπως έτρεχε. Μετά με γύρισε σπίτι για να μου πει πως δεν είχε ιδέα τι ήθελε από εμένα. Ανισόρροπος σου λέω με την βούλα. Χτες εμφανίστηκε και πάλι και με πήρε από πίσω που ερχόμουν σε σένα και εκεί στο μαγαζί το ένα έφερε το άλλο και καταλήξαμε στο κρεββάτι μου...Αυτά!"
"Συγνώμη με δουλεύεις???? Εσύ υποτίθεται ότι ούτε ζωγραφιστό δεν ήθελες να τον δεις!"
"Μα και ακόμα, νομίζω τον αντιπαθώ κατά βάθος, αλλά άλλο το ένα, άλλο το άλλο..."
"Μαρία ναρκωτικά έχεις πάρει???? 'Η η πολύ παρέα με τον τρελό σε αποτρέλανε???"
"Όχι ρε Μανώλη...πως να στο πω ,δεν είναι τίποτα σοβαρό, σεξ είναι ..καθαρό σεξ και μάλιστα για να είμαι δίκαιη, πολύ καλό καθαρό σεξ!"
"Τσούλα!!!!! Το ήξερα από το σχολείο! Το ήξερα πως το έπαιζες καλό κορίτσι!" είπε ο Μανώλης γελώντας δυνατά
"Ω ναι.... τελικά μάλλον είμαι αυτό που φοβόταν ο πατέρας μου μην γίνω..." η αναφορά στον πατέρα της έκανε και εκείνη και τον Μανώλη να σταματήσουν να γελάνε.
"Μαράκι όχι τέτοια τώρα....Πολύ καλά έκανες! Και κακώς δεν το έκανες τόσο καιρό! Εγώ το κάνω συνέχεια γιαυτό είμαι τόσο ισορροπημένος! Κοίταξε με " είπε και έκανε μια στροφή και Μαρία άρχισε και πάλι να γελάει.
"Μα όχι πες μου, δεν είναι άκρως αναζωογονητικό???"
"Είναι το ρημάδι, είναι!"
"Και τι, μετά τον έδιωξες???"
"Χαχαχα ναι, αλλά δεν νομίζω να έπεσε και σε κατάθλιψη"
"Και τώρα??? θα γίνει το φιλαράκι σου για σεξ??"
"Δεν έχω ιδέα και δεν με πολυνοιάζει να είμαι ειλικρινής. Αυτός όλο λέει κάτι για ένα παιχνίδι αλλά δεν του δίνω σημασία"
"Τι παιχνίδι??"
"Μην χαίρεσαι δεν αφορά το σεξ λέει το παιχνίδι, αλλά με τον Άρη δεν πρέπει να παίρνεις και τίποτα στα σοβαρά...Αλήθεια πως σου φάνηκε δεν μου πες?"
"Πως να στο θέσω...λοιπόν ας πούμε πως αν ήταν γκέι δεν είχες καμία ελπίδα γλυκιά μου. Δεν θα λογάριαζα ούτε τα τόσα χρόνια φιλίας που μας δένουν!"
"Χαχαχα σιγά ρε Μανώλη"
"Όχι σοβαρά! Κοιτά δεν έχει τη δική μου ή τη δική σου φυσική ομορφιά, αλλά έχει κάτι τραβηχτικό. Ναι, ναι έχει αυτή την ετερόφωτη ομορφιά της αυτοπεποίθησης, το βρήκα"
"Χα χα χα θα του το πω να χαρεί!"
"Μην τολμήσεις σε έφαγα! Μαρία....?"
"Πες το"
"Έχω καιρό να σε δω τόσο καλά. Για την ακρίβεια μετά το διαζύγιο, είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω τόσο ήρεμη....πρόσεχε...."
"Μην ανησυχείς ξέρω τι κάνω...εσύ δεν μου πες να καυτηριάσω τις πληγές μου???? Ε αυτό κάνω δεν χαίρεσαι???"
"Χαίρομαι και σόρρυ που στο χαλάω, αλλά το ξέρεις πως σε αγαπάω και επειδή σε ξέρω φοβάμαι λιγάκι.."
"Μην φοβάσαι Μανώλη και τελικά ίσως να μην με ξέρεις όσο νομίζεις. Εδώ εγώ έχω αρχίσει και εκπλήσσω τον εαυτό μου...Όλα υπό έλεγχο....για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό όλα υπό έλεγχο!"

για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 5

Ο ήλιος έμπαινε μέσα από τις γρίλιες των παντζουριών και μια μικρή αχτίδα έπεφτε ακριβώς πάνω στα μάτια της. Γύρισε πλευρό προσπαθώντας να αγνοήσει το γεγονός ότι πλησίαζε μεσημέρι. Αγκάλιασε το μαξιλάρι και ξανακοιμήθηκε. Μισή ώρα αργότερα ένιωσε τον ιδρώτα να κυλάει στην πλάτη της και αναστέναξε με δυσφορία. Το φετινό καλοκαίρι θα ήταν από τα πολύ ζεστά. Ακόμα καλά καλά δεν είχε μπει ο Ιούλιος και το θερμόμετρο  τις τελευταίες μέρες δεν έλεγε να πέσει κάτω από τους 36 βαθμούς Κελσίου. Ανακάθισε πάνω στο κρεββάτι και με μια κίνηση προσπάθησε να ξεκολλήσει τα ιδρωμένα μαλλιά της από του ώμους της. Έπιασε ένα λαστιχάκι από το κομοδίνο και τα σήκωσε ψηλά. Κοίταξε το ρολόι εντελώς μηχανικά και σηκώθηκε από το κρεβάτι .

Μπαίνοντας μέσα στο μπάνιο κοίταξε το είδωλο της στο καθρέφτη και γέλασε με την εικόνα της. Μεγάλωνε και πλέον δεν είχε τις αντοχές που είχε μικρότερη, το έβλεπε πεντακάθαρα στο πρόσωπο που την κοιτούσε μέσα από τον καθρέφτη. Έπλυνε τα δόντια της και έβγαλε το σλιπ και το μπλουζάκι της. Μόλις το παγωμένο νερό άρχισε να τρέχει πάνω στο σώμα της ανατρίχιασε ολόκληρη. Όσο σιγά σιγά οι πόροι στο δέρμα της συνήθιζαν τη θερμοκρασία του νερού, το μυαλό της άρχισε να ξυπνάει και αυτό. Όσο σαπούνιζε τα μαλλιά της προσπαθούσε να θυμηθεί τι είχε ακριβώς συμβεί το προηγούμενο βράδυ.Τα γεγονότα ένα ένα την χτυπούσαν όπως το νερό  χτυπούσε το σώμα της από το ανοιχτό ντουζ. Το μόνο που δεν μπορούσε να ξαναζωντανέψει ήταν εκείνη η αίσθηση μέσα στο αυτοκίνητο. Της το είχε πει άλλωστε...."θα ξεφτίσει και σιγά σιγά θα χαθεί εντελώς". Όντως πλέον είχε χαθεί εντελώς. "Μα καλά γιατί πήγα?" αναρωτήθηκε την ώρα που έτριβε με μανία το σώμα της με το σφουγγάρι "και τι με έπιασε και του είπα ότι ξέρει που θα με βρει"...Μέχρι να τελειώσει με το ξύρισμα των ποδιών της το είχε πάρει απόφαση, πως όσο και αν έψαχνε τι την είχε ωθήσει να φερθεί έτσι, άκρη δεν θα έβγαζε και παραιτήθηκε. Σκουπίστηκε βιαστικά και έτρεξε στο υπνοδωμάτιο για να ντυθεί.

Ένα τέταρτο αργότερα καθόταν μπροστά στον υπολογιστή της με ένα παγωμένο φραπέ δίπλα της να κοιτάζει την άδεια οθόνη και να παίζει νευρικά με τα ακόμα βρεγμένα μαλλιά της. Ήπιε μια γουλιά καφέ και ξεκίνησε να γράφει. Και όσο έγραφε και οι σελίδες γέμιζαν η μία μετά την άλλη τόσο τα χέρια της έτρεχαν όλο και πιο γρήγορα πάνω στα πλήκτρα. Όταν σήκωσε το κεφάλι της, ενοχλημένη από το κινητό της που κουδούνιζε με έκπληξη, είδε ότι ο ήλιος κόντευε να δύσει. Μα καλά πόση ώρα καθόταν εκεί, αναρωτήθηκε πιάνοντας την συσκευή.

Ο Ορέστης περνούσε φανταστικά, την πληροφόρησε στο τηλέφωνο, λιγάκι θυμωμένοςς που εκείνη δεν τον είχε πάρει από το πρωί να δει τι κάνει. Αφού τελείωσε με τις μαμαδίστικές οδηγίες, να τρως, να κοιμάσαι και να μην κάθεσαι ώρες στον ήλιο, τον χαιρέτισε γλυκά και σηκώθηκε να ξεπιαστεί. Το στομάχι της γουργούριζε σαν τρελό και στο σπίτι εκτός από τοστ και ένα τάπερ προχτεσινό παγωμένο γιουβέτσι, δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να τρώγεται. Κοίταξε την παγωμένη μάζα που είχε γίνει το γιουβέτσι και χωρίς δεύτερη σκέψη το πέταξε στο σκουπιδοτενεκέ. Ξαναέπιασε το κινητό και το έφερε στο αυτί της.

"Ζεις????"
"Χαχαχα ναι! Επιβίωσα από τη χτεσινή νύχτα!" απάντησε διφορούμενα
"Αν δεν έδινες σημάδια ζωής σήμερα, θα περνούσα να δω αν θα βρω το πτώμα σου στο πάτωμα της τουαλέτας με το ξυράφι δίπλα..."
"Χαζομάρες! Να σου πω, αν έρθω από εκεί, θα μου φτιάξεις μυτζιθροπιτάκια με μέλι????"
"Ρε Μαρία lounge cafe είπαμε έχω. Έλα εσύ και ένα ωραιότατο κατεψυγμένο σουφλέ σοκολάτας θα σε περιμένει!"
"Δεν θέλω σουφλέ! Θέλω μυτζιθροπιτάκια με μέλι και σουσάμι! Έλα ρε Μανωλάκη γλύκανε λίγο την φιλενάδα σου, αφού έχεις κουζίνα στο μαγαζί... ε ε ε φανταστικέ μου φίλε???"
"Πφφφ τα μυτζιθροπιτάκια στα φτιάχνω μόνο όταν έχουμε μεγάλη κρίση!"
"Αν σου πω πως χτες βράδυ βγήκα με τον διώκτη μου και πως θα σου πω λεπτομέρειες την ώρα που θα τα τρώω, τότε θα μου τα φτιάξεις???"
"Εννοείται!!! Τσακίσου έλα από εδώ. Πάω να φτιάξω την ζύμη"
"Χαχαχαχα έρχομαι φιλάκια"  είπε και τερμάτισε την κλήση τρίβοντας ευτυχισμένη την κοιλιά της. Ο Μανώλης πάντα εξαγοραζόταν πολύ εύκολα. Το κουτσομπολιό ήταν η Αχίλλειος πτέρνα του και η Μαρία αν και τον αγαπούσε, σχεδόν πάντα το εκμεταλλευόταν.

Μπροστά στην ντουλάπα της διαπίστωσε πως θα έπρεπε να πάει επειγόντως για ψώνια. Η Μαρία ίσως να ήταν η μόνη γυναίκα πάνω στο πλανήτη που σιχαινόταν να ψωνίζει, γιαυτό και η ντουλάπα της έμοιαζε με χρονομηχανή. Με μελαγχολία χάιδεψε το λευκό φόρεμα με τα γαλάζια λουλουδάκια που φορούσε το καλοκαίρι που ήταν στην αρχή της εγκυμοσύνης της στον Ορέστη. Μετά η ματιά της έπεσε στο κόκκινο ξωπλατο φόρεμα, που όποτε το φορούσε, ο Χρήστος δεν μπορούσε να κρατήσει τα χέρια του μακρυά από την πλάτη της. "Οπωσδήποτε ψώνια άμεσα!" είπε δυνατά και έσπρωξε πιο πέρα την κρεμάστρα με το κόκκινο φόρεμα, για να τραβήξει το λινό μαύρο φόρεμα που σχεδόν πάντα σε αυτό κατέληγε. Φόρεσε ένα ζευγάρι λευκά σανδάλια χτένισε σε μια κοτσίδα τα μαλλιά της , λίγη πούδρα...λίγο ρουζ...και ελάχιστο κραγιόν και έτοιμη. Μάλλον σχεδόν έτοιμη  μια τελευταία στάση στο μπάνιο για λίγο άρωμα. Γιατί από όλα εκείνα που καθορίζουν τη γυναικεία ματαιοδοξία, αυτό που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποχωριστεί, ήταν τα αρώματα... Πέταξε βιαστικά μέσα στην τσάντα της το κινητό και έκλεισε τα παντζούρια κρατώντας τα κλειδιά στα χέρια της. Τη στιγμή που βγήκε έξω στο δρόμο με δυσφορία ανακάλυψε πως μέσα στο σπίτι ήταν πιο δροσερά απ ότι ήταν έξω. Με αστείες ακροβατικές κινήσεις προσπαθούσε να περάσει την τσάντα της στον ώμο ενώ ταυτόχρονα κλείδωνε την εξώπορτα.

"Τι θα γίνει με το κινητό σου???" άκουσε μια φωνή δίπλα της και από την τρομάρα της της πέσαν στο πεζοδρόμιο κλειδιά και τσάντα.
"Μου κοψες τη χολή τρελέ!" είπε και έσκυψε να μαζέψει τα πράγματα της. " Μα καλά άλλη δουλειά δεν έχεις με αυτόν τον καύσωνα από το να ξημεροβραδιάζεσαι στην πόρτα μου???"  είπε και άρχισε να κατηφορίζει τον δρόμο
"Τι θα γίνει? Θα το ανοίξεις ποτέ αυτό το ρημαδοκινητό?" είπε και άρχισε να την ακολουθεί από πίσω. Εκείνη τη στιγμή μια μελωδία ακούστηκε μέσα από την τσάντα της και εκείνη δαγκώθηκε νευρικά. Χωρίς να σταματάει να περπατάει, το έβγαλε από την τσάντα και το σήκωσε.

"Ναι..."
"Που είσαι ρε? Να βάλω το λάδι, έρχεσαι? Μην τα φας κρύα!"
"Έρχομαι, βάλε το λάδι, σε δέκα λεπτά είμαι εκεί" είπε και πέταξε το κινητό και πάλι μέσα στην τσάντα.

"Βάλε το λάδι και έρχομαι????? " επανέλαβε ο Άρης σαν ηχώ και άρχισε να γελάει νευρικά.. "όλο εκπλήξεις είσαι! χα χα χα" Η Μαρία σταμάτησε απορημένη προσπαθώντας να καταλάβει τι ήταν το αστείο και μόλις το συνειδητοποίησε του έδωσε μια σπρωξιά και συνέχισε να περπατάει. Εκείνος σκουπίζοντας τα μάτια του που έτρεχαν από το γέλιο, άνοιξε το βήμα του για να την προλάβει.

"Λοιπόν που πάμε???" είπε μόλις την έφτασε
"Δεν πάμε..Πάω"
"Τι δεν θα με καλέσεις????? Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον μέρος αυτό που πας αφού περιλαμβάνει έλαια..."
"Άρη βιάζομαι και με καθυστερείς. Αν θες να έρθεις μαζί έλα" του είπε και εκείνος σιωπηλά συνέχισε να περπατάει δίπλα της.

Μόλις η Μαρία μπήκε μέσα στο μαγαζί ο Μανώλης την κοίταξε με επίπληξη και εκείνη του έκανε νόημα να κοιτάξει πίσω της.

"Μανώλη, ο Άρης ο διώκτης μου! Άρη, ο Μανώλης ο γκέϊ κολλητός μου! Και μετά τις συστάσεις τσιμουδιά και από τους δύο μέχρι να φάω! Μανώλη τα μυτζιθροπιτάκια τώρα!" είπε και κάθισε στο μπαρ αφήνοντας τους δύο άντρες να κοιτάζονται με γουρλωμένα μάτια.

"Χάρηκα" είπε ο Μανώλης διστακτικά και έδωσε το χέρι του στον Άρη
"Επίσης " απάντησε εκείνος με το σοκ ακόμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του
"Πεινάω Μανώλη!!!! Τώρα λέμε! Τα μυτζιθροπιτάκια μου κρυώνουν όσο μιλάμε!" ούρλιαξε σχεδόν η Μαρία και ο Μανώλης έτρεξε μέσα στην κουζίνα. Για την υπόλοιπη μισή ώρα η Μαρία αφοσιώθηκε στο πιάτο της και πότε πότε μόνο έβγαζε επιφωνήματα απόλαυσης. Ο Άρης καθόταν και την κοιτούσε σιωπηλά πίνοντας τον καφέ του και ο Μανώλης έτρεχε μέσα έξω να σερβίρει τους πελάτες ρίχνοντας της δολοφονικές ματιές όποτε περνούσε, που τον είχε ξεγελάσει και που δεν είχε τηρήσει το δικό της όρο στην συμφωνία τους. Αφού άδειασε όλο το πιάτο και ήπιε ένα τεράστιο ποτήρι παγωμένο νερό, μόνο τότε θυμήθηκε και πάλι τον Άρη και γύρισε και τον κοίταξε.

"Καλά από πότε έχεις να φας???"
"Από χτες το απόγευμα. Αν και δεν έχει να κάνει τόσο με την πείνα, όσο με το συγκεκριμένο πιάτο.. Άστο μεγάλη ιστορία..."
"Καλά αν κρίνω από τα επιφωνήματα, σίγουρα πρέπει να ήταν καλό. Η αλήθεια είναι πως γυναίκα σε οργασμό από ένα πιάτο φαγητό δεν έχω ξαναδεί!"
"Γιατί οι γυναίκες είμαστε ηλίθιες και αυτού του είδος τον οργασμό φοβόμαστε ότι θα τον ταυτίσετε με την γουρουνιά και τον πνίγουμε, γιαυτό! Μανωλάκη κάνε μου και ένα φραπεδάκι και είμαι κομπλέ!"
"Τίποτα άλλο θες γλυκιά μου????" φώναξε ο Μανώλης  δήθεν θυμωμένα από την κουζίνα
"Μάλιστα και τώρα που είσαι πλήρης θα μου πεις γιατί όταν εγώ παίρνω στο κινητό σου μου βγάζει ότι είναι κλειστό???"
"Γιατί άλλαξα νούμερο....Στο τέλος του μήνα θα κοπεί εντελώς η γραμμή.."
"Και γιατί άλλαξες νούμερο???"
"Γιατί κάποιος με ενοχλούσε!"
"Και σε αυτόν τον κάποιο δεν θα δώσεις το καινούριο νούμερο???"
"Φυσικά και όχι!"
"Συγνώμη που διακόπτω τη συζήτηση σας αλλά Μαρία έρχεσαι λιγάκι στην κουζίνα που σε θέλω κάτι???" είπε ο Μανώλης ακουμπώντας τον καφέ μπροστά στην Μαρία και εκείνη σηκώθηκε νιώθοντας ευγνωμοσύνη για την διακοπή του Μανώλη.

Μόλις μπήκαν στην κουζίνα ο Μανώλης την κοίταξε γεμάτος ερωτηματικά

"Λέγε και γρήγορα τι τρέχει???"
"Με πήρε από πίσω. Σου υπόσχομαι δεν ήταν προγραμματισμένο!!!"
"Και χτες βράδυ????"
"Μεγάλη ιστορία... Στα γρήγορα, αποδεικνύεται πιο τρελός από όσο νόμιζα..."
"Μας υποχρέωσες! Χριστό δεν κατάλαβα!"
"Θα σου εξηγήσω μόλις φύγει κάνε υπομονή!"
"Να ξέρεις θα τα πεις όλα δεν την γλιτώνεις εύκολα! Άντε τράβα έξω να μην μας πάρει χαμπάρι τώρα" της είπε και την έσπρωξε έξω από την κουζίνα. Ο Άρης όμως δεν καθόταν εκεί που τον είχε αφήσει. Και μαζί με εκείνον είχε χαθεί και ο καφές της. Σκανάροντας το μαγαζί τον είδε να κάθεται σε ένα τραπέζι σε μια γωνία στον εξωτερικό χώρο.

"Καλά μέσα είχε κλιματισμό τι βγήκες έξω στην ζέστη???" ρώτησε και όταν εκείνος της έδειξε το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι του, θυμήθηκε πως είναι να νιώθεις απόκληρος απλά επειδή είσαι καπνιστής και κάθισε χωρίς άλλες διαμαρτυρίες απέναντι του.
"Ωραίο μαγαζάκι. Το όνομα βέβαια εντελώς άστοχο"
"Συμφωνώ αλλά ο Μανώλης δεν ακούει κουβέντα γιαυτό"
"Που είχαμε μείνει; Α  στο καινούριο σου νούμερο.."
"Ρε Άρη δεν τα βάζουμε όλα λίγο στην άκρη να πιούμε έναν καφέ φυσιολογικό??? Το Άρης από που βγαίνει?? Αριστείδης? Αριστοτέλης??? "
"Από πουθενά σκέτο Άρης..."
"Από το θεό του πολέμου?"
"Θα θελα αλλά όχι.....από το κόλλημα του πατέρα μου με τον Άρη την ομάδα....τραγικό το ξέρω μην γελάς!"
"Δηλαδή αν ήταν ΠΑΟΚ θα σε βάφτιζε ΠΑΟΚ??? Βορειοελλαδίτης είσαι?"
"Εγώ Αθηναίος είμαι. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα. Ο πατέρας μου από Θεσσαλονίκη...αυτό ορίζεις εσύ φυσιολογικό καφέ??? Να μιλάμε για βαρετά πράγματα όπως η καταγωγή μας?"
"Γιατί όχι?"
"Γιατί είναι βαρετό και υπάρχουν άλλα πιο ενδιαφέροντα..." Ο Μανώλης τράβηξε μια καρέκλα και έκατσε ανάμεσα τους. Για δεύτερη φορά την έσωζε, άγαλμα έπρεπε να του φτιάξει. Άναψε ένα τσιγάρο και σταύρωσε τα χέρια του κοιτώντας πότε τον ένα, πότε τον άλλο.
"Το ξέρετε πως είσαστε έτσι όπως σας κοιτάω σαν το γιν και το γιανγκ?" και οι δυο γύρισαν και τον κοίταξαν με απορία περιμένοντας να τους εξηγήσει τι εννοούσε. Εκείνος όμως απλά με τα χέρια του έδειξε τα ρούχα που φορούσαν. Η Μαρία πρώτη κατάλαβε τι ήθελε να πει ο φίλος της και έσπευσε να εξηγήσει του Άρη.
"Το λέει γιατί είσαι ντυμένος στα άσπρα και φοράς μαύρα παπούτσια ενώ εγώ ακριβώς το αντίθετο..."
"Και???"
"Δεν ξέρεις το γιν και το γιανγκ??? Αυτό το σύμβολο που είναι στρογγυλό το μισό λευκό με μια μαύρη κηλίδα και το άλλο μισό μαύρο με μια λευκή κηλίδα?"
"Κάπου το έχει πάρει μάτι μου και τι συμβολίζει?" ρώτησε με ειλικρινές ενδιαφέρον
"To γιν και το γιανγκ είναι η βάση της κινέζικης φιλοσοφίας. Ας πούμε πως εκφράζει μια σειρά από αντίθετες αρχές θηλυκό/αρσενικό σκοτάδι/φώς μέρα/νύχτα καλό/κακό και πάει λέγοντας. Αυτό λοιπόν που το σύμβολο θέλει να δείξει είναι ότι όλα τα αντίθετα συνυπάρχουν και ότι δεν μπορείς να έχεις το ένα μόνο χωρίς το άλλο...Μέσα στο καλό εμπεριέχεται πάντα και λίγο κακό και το αντίθετο. "
"Σοβαρά ε???? Πολύ εύστοχο Μανώλη από πολλές απόψεις" είπε και χαμογέλασε πονηρά.
"Το φελέκι μου μπήκε παρέα. Τα Σάββατα γίνεται λίγο χαμός, μόλις αδειάσω θα ξανά ρθω" είπε και σηκώθηκε εκνευρισμένος.

"Μάλιστα ώστε είμαστε σαν το γιν και το γιανγκ πολύ μου άρεσε αυτό!"
"Χαζομάρες του Μανώλη"
"Μα γιατί εγώ το βρήκα έξυπνο! Φοβερός τύπος ο κολλητός σου πολύ τον συμπάθησα"
"Πάλι καλά που δεν είσαι ομοφοβικός"
"Κοίτα τους ομοφυλόφιλους απλά δεν τους καταλαβαίνω. Βλέπεις εγώ λατρεύω το γυναικείο σώμα και δεν μπορώ να τους κατανοήσω. Αυτό όμως δεν με κάνει και ομοφοβικό"
"Φυσικά και λατρεύεις το γυναικείο σώμα ακόμα σε μυρίζω πάνω μου "είπε η Μαρία κάνοντας μια θεατρική κίνηση και εκείνος την κοίταξε ενοχλημένος.
"Τώρα με κοροϊδεύεις, αλλά τότε απάντησες...."
"Συγνώμη πλάκα ήθελα να κάνω, δεν ήθελα να σε προσβάλω .."
"Ω Μαρία με ξέρεις τόσο λίγο....δεν με προσβάλλεις. Απλά δεν είναι το κατάλληλο περιβάλλον για να σου απαντήσω όπως θα έπρεπε. Μια ερώτηση πόσο καιρό έχεις να κάνεις σεξ???"
"Παρακαλώ???"
"Απλή ερώτηση, πόσο καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά...?"
"Ναι ναι άκουσα, απλά δεν νομίζω πως σε αφορά!"
"Έλα τώρα μην μου το παίζεις χαμηλοβλεπούσα.. ξέρω πολύ καλά πως δεν είσαι τέτοια. Λοιπόν πόσος καιρός???"
"Ας πούμε πολύς καιρός και τέλος η συζήτηση!"
"Γιατί μαζί με το τσιγάρο κόβεις και το σεξ???"
"Άρη κόφτο!"
"Όχι Άρη  κόφτο τώρα...εσύ το ξεκίνησες.... Λοιπόν αγαπητή Μαρία να σε ενημερώσω ότι κακώς το έκοψες το άθλημα...πρώτον γιατί σου λείπει και φαίνεται...και δεύτερον γιατί αν δεν το είχες κόψει θα θυμόσουν πως είναι να μυρίζεις τον άλλο πάνω σου την επόμενη μέρα..."
"Είσαι κάφρος!"
"Η απλά ειλικρινής..."
"Και ξαναγυρνάμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε ωραιότατα... αρχίζω να πιστεύω ότι την βρίσκεις να με εκνευρίζεις!"
"Την βρίσκω γενικότερα μαζί σου!.. Τι σε σόκαρα???"
"Πφφφ σαν δεκάχρονα κάνουμε που παίζουνε κρυφτό.."
"Για δεκάχρονα δεν ξέρω αλλά για τον όρο "παιχνίδι" έχεις δίκιο."
"Δεν καταλαβαίνω που το πας.."
"Απλό είναι Μαρία. Χτες μου είπες να ξαναρθω όταν ξέρω τι θέλω και πλέον ξέρω γιαυτό και ήρθα. Θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι" είπε και κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα του εξερευνώντας την έκφραση της. 

για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 4

"Λοιπόν,το έχεις καταλάβεις πως όλο αυτό με φρικάρει εντελώς???"
"Γιατί???"
"Θρίλερ δεν βλέπεις???? "
"Χα χα μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως το ηλεκτρικό πριόνι το άφησα σπίτι!"
"Σοβαρά τώρα, πρέπει να το κόψεις αυτό...."
"Θα το κόψω μόλις δεχτείς να κάνουμε μια ολοκληρωμένη συζήτηση χωρίς να φύγεις στα μισά βρίζοντας με... Αν είχες ανοιχτό το τηλέφωνο σου, δεν θα ήμουν πάλι εδώ!"
"Επειδή εκτός από ανατριχιαστικό, καταντάει και απίστευτα κουραστικό, δώσε μου το λόγο σου πως αν κάνουμε μια ολοκληρωμένη συζήτηση θα το κόψεις!"
"Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα..."
"Βρε κόλλημα..."
"Μπες μέσα.."
"..."
"Έλα τώρα μπες, αφού θα μπεις στο τέλος και το ξέρω και το ξέρεις. Μη χάνουμε χρόνο άδικα..."
"Ορίστε κάτι τέτοια πετυχημένα λες και μετά διαμαρτύρεσαι που σε βρίζω!"
"Δηλαδή προτιμάς να σου λέω αυτό που θες να ακούσεις???? Μπορώ να το κάνω, αλλά δεν έχει να ξέρεις τόση πλάκα!'
"Είσαι το κάτι άλλο!'
"Επίσης!"
"Μα το Θεό έτσι μου έρχεται να σου κάτσω να ξεμπερδεύουμε. Να πάρεις αυτό που θες, να ηρεμήσω και εγώ!"
"Αυτό νομίζεις πως θέλω???"
"Α ξέχασα κάτσε να δεις πως το είπες....δεν ενδιαφέρεσαι για γυναίκες σαν εμένα, το έχεις ξαναπαίξει το παιχνίδι και δεν έχει πλάκα, σωστά? Παρόλαυτα είσαι εδώ..."
"Μαρία μπες μέσα στο αμάξι και σου υπόσχομαι να σε διαφωτίσω. Σου αρκεί αυτό?" είπε και έσκυψε να ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού. Η Μαρία κοίταξε μια την πόρτα του σπιτιού της και μια την πόρτα του αυτοκινήτου και αβέβαιη μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο.

Αν και είχε δει το αυτοκίνητο ήδη αρκετές φορές, ποτέ πριν δεν είχε προσέξει πόσο χαμηλό ήταν. Όσο εκείνος προσπαθούσε μέσα από τα στενά να βγει στον κεντρικό δρόμο γύρισε να τον περιεργαστεί. Όλες τις προηγούμενες φορές ήταν είτε πολύ θυμωμένη, είτε πολύ ξαφνιασμένη και δεν είχε καταφέρει να δει λεπτομέρειες. Κοιτώντας το προφίλ του διέκρινε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του και αμέσως γύρισε κοιτώντας αδιάφορα έξω από το παράθυρο. Το μόνο που ακουγόταν μέσα στο αυτοκίνητο ήταν το τακ τακ των φλας κάθε φορά που εκείνος έστριβε. Το ρολόι στο ταμπλό έδειχνε μια και μισή. Λίγο πριν εκείνος βγει στην Συγγρού στο φανάρι έσκυψε και της φόρεσε τη ζώνη χαμογελώντας πονηρά. "Απίστευτο ο τύπος είχε σωστή οδική συμπεριφορά" σκέφτηκε απορημένη.
"Τι ώρα έφαγες???
"Νωρίς, αλλά δεν πεινάω..."
"Δεν σε ρωτάω γιαυτό... πόσο νωρίς? Έχουν περάσει τρεις ώρες???"
"Ναι" απάντησε ακόμα πιο μπερδεμένη.
"Ωραία" είπε και άνοιξε το ραδιόφωνο σχεδόν τέρμα τη στιγμή που το φανάρι άναβε πράσινο. "Είναι εντελώς τρελός" σκέφτηκε η Μαρία προσπαθώντας να καταλάβει που το πήγαινε.

Μόλις το αυτοκίνητο μπήκε στην Συγγρού, ένιωσε το σώμα της να κολλάει στο πίσω μέρος του καθίσματος από την απότομη επιτάχυνση . Μέσα σε δευτερόλεπτα το αμάξι πήγαινε τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινε καν να δει έξω από το παράθυρο.Αντανακλαστικά πιάστηκε από το χερούλι της πόρτας και το έσφιξε με όλη της τη δύναμη τόσο πολύ, που οι κόμποι στο χέρι της άσπρισαν. Προσπάθησε να του φωνάξει να κόψει ταχύτητα, αλλά η μουσική ήταν τόσο δυνατά που η φωνή της χανόταν. Η καρδιά της κόντεψε να σπάσει τη στιγμή που ένα άλλο αυτοκίνητο εμφανίστηκε μπροστά τους και εκείνος πήγαινε κατά πάνω του με την ταχύτητα του φωτός. Με ένα ελιγμό άλλαξε λωρίδα και σε δευτερόλεπτα επανήλθε πάλι στην ίδια λωρίδα. "Θα σκοτωθούμε" σκέφτηκε η Μαρία και ήθελε να ουρλιάξει ,αλλά από τον φόβο πλέον η φωνή της δεν έβγαινε καν. Στην στροφή που η Συγγρού κατέληγε  στην Ποσειδώνος έκλεισε τα μάτια της σχεδόν σίγουρη πως το τέλος είχε έρθει. Με δυσκολία κρατούσε πλέον το σώμα της πάνω στο κάθισμα. Ήθελε να κοιτάξει το ταχύμετρο να δει με τι ταχύτητα πήγαιναν, αλλά ήταν αδύνατο τα μάτια της να εστιάσουν οπουδήποτε... Στην Ποσειδώνος οι προσπεράσεις και οι ελιγμοί ήταν τόσοι πολλοί, που πλέον αδυνατούσε να κάνει την παραμικρή σκέψη. Λες και η υπερβολική ταχύτητα είχε φέρει το σώμα της σε μια μεταφυσική νιρβάνα. Ξανάκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να σκεφτεί τον Ορέστη... πάντα πίστευε πως το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν πριν πεθάνει θα ήταν ο Ορέστης, αλλά μάταια. Το μυαλό της είχε πατήσει τον διακόπτη και δεν τη υπάκουε. Και όσο η ταχύτητα της γινόταν ελάχιστα οικεία διαπίστωνε πως πλέον δεν όριζε όχι μόνο το μυαλό της ,αλλά και κανένα άλλο μέλος του σώματος της. Τα πόδια της είχαν παραλύσει και μόνο το χέρι της παρέμενε κλειδωμένο στο χερούλι της πόρτας. Και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε ...όλα σταμάτησαν. Δεν ήξερε αν ήταν για λεπτά ...για δευτερόλεπτα ή για ώρες αλλά πλέον ήταν τόσο ελαφριά και τόσο άτρωτη που τίποτα δεν μπορούσε να την πονέσει...τίποτα δεν μπορούσε να την πληγώσει. Αργότερα που το αναλογιζόταν καταλάβαινε πόσο οξύμωρο ήταν όλο αυτό. Να είσαι τόσο ευάλωτος ουσιαστικά και εσύ να νιώθεις σαν υπερήρωας.... Εκείνη ήταν όμως σίγουρη, πως ακόμα και να έφευγε το αμάξι εκτός πορείας, το μόνο που δεν θα ένιωθε σε μια πιθανή σύγκρουση, θα ήταν πόνος.

Όταν άνοιξε τα μάτια της το αμάξι ήταν ακίνητο και ο Άρης την κοιτούσε εκστασιασμένος. Με μια απότομη κίνηση άνοιξε την πόρτα και προσπάθησε να τρέξει μακρυά από το αυτοκίνητο, τα πόδια της όμως  λες και ήταν πλέον από πλαστελίνη με αποτέλεσμα να πέσει στα γόνατα. Προσπάθησε να πάρει βαθιές ανάσες, αλλά  οι πνεύμονες της είχαν κλείσει. Ο Άρης βρέθηκε δίπλα της και την βοήθησε να σταθεί όρθια. Με μια κίνηση του έριξε μια σπρωξιά  τόσο δυνατή που ακόμα και η ίδια τρόμαξε με τη δύναμή της. Εκείνος πισωπάτησε για να ισορροπήσει και όσο προσπαθούσε να την στηρίξει, εκείνη τον χτυπούσε και ούρλιαζε.
"Είσαι τρελός!!!! Είσαι για δέσιμο!!!!! θα σκοτωνόμασταν!!!!" έλεγε και ξανάλεγε λες και είχε κολλήσει η βελόνα.

Όταν πλέον όριζε τα πόδια της, τρέμοντας ακόμα, απομακρύνθηκε και κοίταξε τριγύρω της. Σκοτάδι και όμως έβλεπε τόσο καθαρά. Στα ρουθούνια της ερχόταν η μυρωδιά της θάλασσας τόσο έντονα  και στα αυτιά της ήταν σχεδόν σίγουρη πως άκουγε τα κύματα να σκάνε σε κάποιο βράχο ...κύματα και βήματα...Ένα χάδι στο λαιμό της και ένιωσε χιλιάδες βολτ να χτυπάνε το σώμα της . Λες και οι αισθήσεις της για κάποιο περίεργο λόγο είχαν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που όλα τα ένιωθε χιλιάδες φορές πιο έντονα.

"Αδρεναλίνη.... το καλύτερο ναρκωτικό.." τον άκουσε να της λέει και όσο και αν ήθελε να του σπάσει το κεφάλι για την τρομάρα που είχε πάρει, συμφωνούσε μαζί του.

"Όσο περνάει η ώρα θα το νιώθεις όλο και λιγότερο, ώσπου στο τέλος θα ξεφτίσει εντελώς.. Αύριο θα αναρωτιέσαι αν το ένιωσες πραγματικά.... και μετά από λίγο καιρό θα θες να το επαναλάβεις γιατί θα σου έχει λείψει....καλωσόρισες στον κόσμο μου Μαρία"
"Για να καταλάβω δηλαδή, εσύ τρέχεις σαν τρελός στους δρόμους για να νιώθεις έτσι????"
"Και όχι μόνο.... "
"Καλά μα πως δεν χάνεις τον έλεγχο??? Εγώ δεν μπορούσα να περπατήσω μόλις κατέβηκα....Εσύ πως όριζες το αμάξι???"
" Ένστικτο επιβίωσης. Άσε που το να προσπαθείς να κρατήσεις τον έλεγχο εκείνη την ώρα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον..."
"Είσαι τρελός!"
"Έχω χάσει πλέον το μέτρημα....πρέπει να μου το έχεις πει πάνω από χίλιες φορές ήδη!" 
"Και αν σκοτωνόμασταν???"
"Θα πεθαίναμε ευτυχισμένοι...."
"Α το έχεις χάσει εντελώς! Εγώ δεν ξαναμπαίνω σε αμάξι μαζί σου, με ταξί θα γυρίσω. Έχω παιδί να μεγαλώσω. Αν πάθαινα κάτι???"
"Καλά μην νομίζεις, αυτή ήταν μια συντηρητική βόλτα... δεν θα πάθανες κάτι. Δεν είχα σκοπό να σε σκοτώσω, αν ήθελα να σε σκοτώσω μπορούσα με πιο απλούς τρόπους χωρίς να διακινδυνεύω και τη δική μου ζωή, που την αγαπάω να ξέρεις υπερβολικά!"
"Συντηρητική????? Ρε δεν πας καλά!"
"Επαναλαμβάνεσαι...."
"Τι θες καλέ μου άνθρωπε από μένα???"
"Θες ένα τσιγάρο???"
"Όχι προσπαθώ να το κόψω ... λοιπόν διαφώτισε με να τελειώνουμε...."
"Η απάντηση στην ερώτηση σου είναι δεν ξέρω..."
"Δεν ξέρεις τι θέλεις από μένα???"
"Ακριβώς!"
"Θα αρχίσω να ουρλιάζω στο λέω. Δεν βγάζει νόημα τίποτα από όλα αυτά...."
"Έχεις δίκιο όταν μου απάντησες στα μηνύματα εκείνα και κατάλαβα πως δεν ήσουν αυτή που νόμιζα εκνευρίστηκα... Δεν μ αρέσει να με κοροϊδεύουν... Γιαυτό και σε έψαξα... Όταν σε είδα στο facebook είπα οκ καλή είναι εμφανισιακά, αλλά φαίνεται ανασφαλής και πίστεψε με το χειρότερο μου είναι οι ανασφαλείς γυναίκες... Δεν θα σε κυνηγούσα, αλλά σε έφερε η τύχη ξανά στο δρόμο μου και όταν σε είδα από κοντά προβληματίστηκα.. Σαν να ήθελα να επιβεβαιώσω ότι είχα δίκιο στην αρχική μου κρίση, γιαυτό και ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, λέγοντας ότι μου ερχόταν στο μυαλό. Περίμενα λοιπόν να βάλεις τα κλάματα. Αν είχα δίκιο στο πρώτο εκείνο καφέ θα έπρεπε να φύγεις κλαίγοντας ανταυτού εσύ με έβρισες....και τότε χτύπησες τον αντρικό εγωισμό μου.... Γιαυτό σκέφτηκα να γίνω επίμονος...πίστευα πως με την επιμονή μου θα σε λύγιζα, αυτό πιάνει στις περισσότερες γυναίκες. Κολακεύονται...όχι όμως εσύ...  Απόψε ήρθα πάλι στα πλαίσια του ο επιμένων νικά, αλλά μόλις βγήκες από την πόρτα σου άλλαξα πάλι γνώμη... Όταν δε μου πρότεινες να κοιμηθείς μαζί μου για να ξεμπερδεύεις τότε βεβαιώθηκα ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα....ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό...Και για να συνεχίσω να είμαι 100% ειλικρινής δεν σου πουλάω έρωτες...ανάθεμα με και αν ξέρω βέβαια τι σου πουλάω... Μόλις έκατσες στην θέση του συνοδηγού συνειδητοποίησα πως σου είχα υποσχεθεί απαντήσεις που δεν είχα...Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως θα έπρεπε να καθαρίσει το μυαλό μου. Ε από κει και πέρα την ξέρεις τη συνέχεια. Έτσι καθαρίζει εμένα το μυαλό μου."
"Και που καθάρισε όμως, δεν ξέρεις τι θέλεις..."
"Μα επειδή καθάρισε ξέρω ότι δεν ξέρω τι θέλω.."
"Είναι δύο τα ξημερώματα....έχω πιει μισό μπουκάλι βότκα και απορώ πως δεν έχω ξεράσει ακόμα στα παπούτσια σου.... πονάει όλο μου το σώμα από την υπερένταση....είμαστε στην άκρη του πουθενά και μου λες ότι δεν ξέρεις τι θες....ε λοιπόν εγώ ξέρω τι θέλω. Θέλω να πάω σπίτι μου και να κοιμηθώ!"
"Μόνη σου????"
"Ω ναι μόνη μου! Την έχασες απόψε την ευκαιρία σου όταν με έβαλες μέσα στο αμάξι του θανάτου!"
"Εσύ χάνεις...."
"Ναι ναι καλά είμαι σίγουρη. Μπορείς να οδηγήσεις σαν άνθρωπος ή να πάρω ένα ραδιοταξί να έρθει να με μαζέψει?"
"Μην ακούω χαζά, εγώ θα σε πάω σπίτι"

Στη επιστροφή η Μαρία ένιωθε τόσο κουρασμένη που αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως μόλις το αμάξι ξεκίνησε. Ο Άρης κράτησε το λόγο του και οδήγησε μέσα στα όρια ταχύτητας. Κάτω από το σπίτι της την χάιδεψε στο ώμο και εκείνη άνοιξε τα μάτια της. Τον ευχαρίστησε ειρωνικά για τη φανταστική βόλτα και βγήκε από το αμάξι. Λίγο πριν χαθεί πίσω από την πόρτα της κοντοστάθηκε και του φώναξε
"Άρη αν αποφασίσεις τι σκατά θες, ξέρεις που θα με βρεις" είπε και χαμογελώντας μπήκε μέσα κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της.

για τη συνέχεια πατήστε εδώ

Το παιχνίδι κεφάλαιο 3

"Μαμά να μην ξεχάσεις να βάλεις μέσα στην βαλίτσα και τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια!" ακούστηκε η φωνούλα από το σαλόνι και η Μαρία έσκυψε κάτω από το κρεββάτι, να βγάλει το κουτί με τα ποδοσφαιρικά παπούτσια. Η βαλίτσα με δυσκολία θα έκλεινε. Απίστευτο πόσα πράγματα θεωρούσε απαραίτητα ένα επτάχρονο για δύο εβδομάδες στο χωριό. Όταν εκείνη ήταν μικρή και πήγαινε διακοπές, το μόνο που ήθελε μαζί της ήταν το μαγιό της, τις σαγιονάρες της, και το φορεματάκι με τα κροσάκια που δεν το έβγαζε από πάνω της. Και τώρα μια βαλίτσα τεραστίων διαστάσεων, την κοιτούσε ορθάνοιχτη,  γεμάτη με βιντεοπαιχνίδια , κόμικ, ρούχα, μαγιό, παπούτσια, αντηλιακά, αντικουνουπικά και χίλια δυο άλλα πράγματα, που το πιθανότερο ήταν να μην χρησιμοποιηθούν ποτέ.

Κάθισε πάνω στην βαλίτσα μήπως και καταφέρει να την κλείσει, αλλά μάταιος ο κόπος. Έβγαλε μερικά πράγματα και έτρεξε να φέρει ακόμα έναν σάκο για να τελειώσει το  πακετάρισμα. Η ώρα κόντευε πέντε και σε λιγότερο από μια ώρα, θα ερχόταν εκείνος να πάρει τον μικρό να τον πάει στο πατρικό του στο χωριό, για να περάσει δύο εβδομάδες με τους παππούδες του. Από κοινού είχαν συμφωνήσει, πως οι δικές τους επιλογές δεν θα έπρεπε να επηρεάσουν, όσο τουλάχιστον γινόταν, την καθημερινότητα του παιδιού. Και κάθε χρόνο από τότε που γεννήθηκε ο μικρός, περνούσε απαραιτήτως δύο εβδομάδες στο χωριό. Το πρώτο καλοκαίρι μετά το διαζύγιο η Μαρία δυσκολεύτηκε να τον αποχωριστεί, αλλά επειδή και η ίδια ήξερε πως τα πεθερικά της ήταν καλοί άνθρωποι, δεν ήθελε να τιμωρήσει εκείνους για όλα όσα είχαν γίνει. Με δυσκολία λοιπόν δέχτηκε να πάει ο μικρός και όσο μιλούσαν στο τηλέφωνο και τον άκουγε πόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος ήταν εκεί, ήξερε πως είχε κάνει το σωστό. "Δεν θέλω να κρεμαστώ πάνω του... περνάει και εκείνος τόσα πολλά. Δεν θέλω να τον φορτώνω και με τα δικά μου" είχε πει στον Μανώλη κλαίγοντας, όταν εκείνος την ρώτησε γιατί είχε δεχτεί αφού την στεναχωρούσε τόσο η απουσία του. Γιατί η Μαρία προσπαθούσε όσο μπορούσε, να κάνει το διαζύγιο να μην φαίνεται το τέλος του κόσμου στα μάτια του μικρού αγοριού και ας ένιωθε η ίδια, πως η ζωή όπως την ήξερε είχε μια για πάντα γκρεμιστεί.

"Μαμά ακόμα να την κλείσεις??? Θα έρθει ο μπαμπάς και δεν θα είμαι έτοιμος!!! Το μαγιό το μπλε το έβαλες?? Τα βατραχοπέδιλα μου????"
"Επειδή τα έβαλα γιαυτό δεν μπορώ να την κλείσω! Μα σοβαρά τώρα, τι τα χρειάζεσαι τόσα πράγματα???"
"Έλα ρε μαμά... και να σου πω, ο παππούς φέτος θα με πάρει μαζί για ψάρεμα το βράδυ. Μου το υποσχέθηκε, είπε πως είμαι πια αρκετά μεγάλος, αλλά μου είπε στο τηλέφωνο ότι θα σε ρωτήσει αν με αφήνεις. Κανόνισε να του πεις ότι με αφήνεις..."
"Ορέστη μου σε παρακαλώ, μην μου κάνεις τέτοια τώρα...θες να έχω το μυαλό μου εκεί???? Να πάτε μέρα με τον παππού για ψάρεμα"
"Ρε μαμά δεν είναι το ίδιο!! Έλα τώρα, σε παρακαλώ! Υπόσχομαι να προσέχουμε..."
"Καλά θα το συζητήσω και με τον μπαμπά σου και θα δούμε"
"Ο μπαμπάς με αφήνει το ξέρω! Εσύ είσαι η φοβητσιάρα!"
"Εγώ??? Φοβητσιάρα???"
"Ναι όλα τα κορίτσια είσαστε!!"
"Μπα και ποιος το λέει αυτό???"
"Όλοι το ξέρουν ρε μαμά ότι τα κορίτσια είσαστε φοβητσιάρες! Εσύ βέβαια είσαι η πιο φοβητσιάρα από όλες! Ορέστη μην ανεβαίνεις στο μονόζυγο...Ορέστη μην κάνεις βουτιές θα πάθεις ωτίτιδα...Ορέστη μην τρέχεις με το ποδήλατο θα πέσεις....Όλο τέτοια μου λες!"
"Επειδή σε αγαπάω και δεν θέλω να πάθεις κάτι είμαι φοβιτσιάρα???"
"Αμάν ρε μαμά και εγώ σε αγαπάω αλλά δεν σε καταπιέζω "μην" το ένα και "μην" το άλλο. Αν και εσύ δεν κάνεις και τίποτα γιατί φοβάσαι!"
"Α ναι αυτό νομίζεις??? Και γιατί με έβαλες τότε να κόψω το τσιγάρο???"
"Πω πω μαμά ώρες ώρες είσαι εντελώς χαζή. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Το τσιγάρο κάνει κακό στην υγεία σου, μας το είπαν στο σχολείο.. Οι βουτιές έχουν πλάκα, το τσιγάρο βρωμάει και δεν έχει καθόλου πλάκα! Άντε τώρα πολυλογία σε έπιασε!"

Η Μαρία κοίταξε με καμάρι τον γιο της να προσπαθεί να κλείσει την βαλίτσα. Πόσο είχε μεγαλώσει και πόσο σοφός είχε αρχίσει να γίνεται. Το επτάχρονο παιδί της μπορούσε και την αποστόμωνε,  και όσο και αν την εκνεύριζε αυτό, βαθιά μέσα της χαιρόταν που εξελισσόταν σε ένα τόσο υγιή έφηβο. Γιατί ο Ορέστης είχε δίκιο.....η Μαρία από παιδί ήταν φοβητσιάρα...πως όμως να μην ήταν όταν ο πατέρας της ήθελε να ελέγχει τα πάντα και η μάνα της απλά παρακολουθούσε εκείνον να παίρνει μόνος του αποφάσεις που επηρέαζαν την ζωή και των τριών. Και όταν κάποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τις επιλογές του, τότε ερχόταν η βία συνήθως λεκτική για να ξαναμπούν τα πράγματα στην θέση τους. Ναι το φοβισμένο εκείνο κοριτσάκι δεν είχε μπορέσει ποτέ να αποτινάξει από πάνω του εντελώς τον φόβο... Θα τον άφηνε να πάει για βαρκάδα με τον παππού του... θα το συζητούσε και με τον Χρήστο αλλά καταβάθος ήξερε πως το μόνο που δεν ήθελε ήταν οι δικοί της φόβοι να ψαλιδίσουν τα φτερά του παιδιού της. Όχι ο Ορέστης θα χάραζε δική του πορεία και δεν θα πατούσε πάνω στα δικά της χνάρια. Ο ήχος του κουδουνιού την έβγαλε από τις σκέψεις της.

"Μπαμπά!!!! Λοιπόν είμαι έτοιμος, φεύγουμε???"
"Δεν κρατιέσαι βλέπω. Κάτσε να μιλήσω λίγο στη μαμά και φύγαμε. Τι κάνεις Μαρία?"
"Καλά είμαι. Τα πράγματα του είναι έτοιμα. Μου ζήτησε να τον αφήσουμε να πάει για ψάρεμα με τον πατέρα σου, τι λες εσύ?"
"Μα αφού έχει ξαναπάει..."
"Όχι πρωινό, νυχτερινό ψάρεμα με την βάρκα..."
"Ναι ρε μπαμπά όπως πήγαινες και εσύ έλα πες ότι με αφήνετε!!!"
"Δεν ξέρω....Μαρία ???'
"Εγώ λέω εντάξει, αρκεί να προσέχουν και να ακούει τον παππού του"
"Μανούλα μου γλυκιά!" είπε το αγόρι και την πήρε αγκαλιά γεμίζοντας την φιλιά
"Καλά αφού η μαμά δεν έχει πρόβλημα θα συνεννοηθώ με τον παππού μόλις φτάσουμε"
"Χρήστο πάρε, αυτό είναι το καινούριο μου νούμερο στο κινητό, δώσε το και στους γονείς σου να μπορούν να με βρουν αν χρειαστεί κάτι."
"Τι έπαθε το παλιό σου νούμερο??"
"Η μαμά έσπασε το κινητό της και πήρε καινούριο!"
"Και νούμερο γιατί άλλαξες?? Το ξέρεις πως μπορούσες να το κρατήσεις ακόμα και αν είχε καταστραφεί η κάρτα sim"
"Το ξέρω απλά ήθελα να το αλλάξω....Άντε ξεκινήστε τώρα να μην σας πιάσει η νύχτα και μόλις φτάσετε να με πάρετε τηλέφωνο να είμαι ήρεμη ότι φτάσατε καλά"
"Ναι ναι. Μπαμπά πάρε την μεγάλη βαλίτσα εσύ και εγώ θα πάρω το μικρό σάκο"
"Μα καλά πέτρες κουβαλάς ρε Ορέστη. Τα λέμε" είπε ο Χρήστος και βγήκε από την πόρτα
"Άντε γεια μαμά!"
"Μισό λεπτό! Τι άντε γεια είναι αυτό? Δύο εβδομάδες θα λείψεις κάθαρμα, μια αγκαλιά και ένα φιλί στην μάνα σου τώρα!"
"Ωχου μαμά είμαι μεγάλος άντρας τώρα. Μανία με τα φιλιά" είπε το αγόρι και αν και δήθεν απρόθυμα πήγε στην Μαρία, την ώρα που την αγκάλιασε, την έσφιξε λίγο παραπάνω. Και εκείνη ήξερε πως όσο καλά και αν περνούσε, καταβάθος θα του έλλειπε και εκείνου.

Από το παράθυρο είδε το αμάξι να φεύγει και μόλις μπήκε μέσα στο σπίτι, διαπίστωσε για ακόμα μια φορά, πόσο άδειο έμοιαζε χωρίς τον Ορέστη. Έβαλε ένα παγωμένο τσάι και έκατσε στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Θυμήθηκε πως κάποτε περίμεναν με τον Χρήστο πως και πως να πάνε τον Ορέστη στο χωριό, για να μείνουν και πάλι οι δύο τους. Αυτές τις δύο εβδομάδες κάθε καλοκαίρι, γινόντουσαν και πάλι το ερωτευμένο ζευγάρι που είχε πρωτογνωριστεί μέσα σε ένα παλαιοπωλείο πάνω από κάτι παλιούς δίσκους βινυλίου. Δεν προλάβαιναν να παρκάρουν το αμάξι κάτω από το σπίτι για να αρχίσουν τα χάδια και τα φιλιά. Λες και το παιδί, για ένα περίεργο λόγο, έβαζε την λίμπιντο τους σε χειμερία νάρκη. Και τώρα το παιδί θα πήγαινε στο χωριό και εκείνη απόψε θα κοιμόταν και πάλι ιδρωμένη, όχι όμως και χορτασμένη από τα χάδια στην αγκαλιά του Χρήστου όπως τότε. Ιδρωμένη και ολομόναχη, σκέφτηκε και έψαξε μηχανικά στο συρτάρι για το πακέτο με τα τσιγάρα. Η καινούρια συσκευή έβγαλε ένα πνιχτό ήχο κάνοντας την να ξαναβάλει το πακέτο στην θέση του νιώθοντας άσχημα για την προδοσία στο πρόσωπο του Ορέστη που ετοιμαζόταν να κάνει.

"Που είσαι όμορφη???"
"Που να μαι ρε Μανωλάκη εδώ. Μόλις πήρε ο Χρήστος τον μικρό για το χωριό. Εσύ τι κάνεις???"
"Καλά είμαι, έπεσε λίγο η δουλειά και είπα να εγκαινιάσω το καινούριο σου νούμερο!'
"Καλά έκανες. Θα περάσω μέσα στην εβδομάδα να μου δώσεις και μερικά τηλέφωνα που είχα αποθηκευμένα στην συσκευή, γιατί αυτά που είχα στην κάρτα ο τύπος στο μαγαζί έκανε κάτι μαγικά και μου τα έσωσε!"
"Απόψε τι κάνεις??? Γιατί δεν έρχεσαι να πιούμε κανένα ποτάκι? Παρασκευή είναι... αύριο δεν δουλεύεις"
"Δεν ξέρω ρε Μανώλη, δεν έχω πολύ όρεξη κάνει και απίστευτη ζέστη"
" Καλά δεν επιμένω αν αλλάξεις γνώμη εδώ θα είμαι εγώ. Να σου πω κάνα νέο είχες από το μανιακό σου???"
" Ευτυχώς μια εβδομάδα  τώρα ησυχία. Άλλαξα και νούμερο και δεν το έχω περάσει ακόμα στα αρχεία της δουλειάς, οπότε και να θέλει δεν θα μπορεί να το βρει. Αν και νομίζω πως τέλειωσε η υπόθεση..."
"Και είσαι εντάξει που τελείωσε???"
"Φυσικά και είμαι εντάξει!" είπε και τη στιγμή που το ξεστόμισε κατάλαβε πως δεν θα έπειθε ούτε τον Ορέστη με τον τρόπο της.
"Καλά σε κλείνω. Αν βαρεθείς και σκεφτείς να κόψεις τις φλέβες σου, έλα από εδώ να σε μεθύσω να στανιάρεις!"
"Χαχαχαχα φιλάκια Μανώλη μου"

Ακούμπησε την καινούρια συσκευή πάνω στο γραφείο και την κοίταξε μελαγχολικά. Τι καλά ήταν τότε που δεν υπήρχαν τα κινητά...Τότε που δεν ήξερες αν κάποιος σε σκεφτόταν ή όχι. Τότε που ζούσες με την προσμονή και την απορία. Τώρα πια με αυτά τα μαραφέτια ήξερες....ήξερες πως όσο η συσκευή έμενε βουβή, αυτό αυτόματα σήμαινε πως δεν έλλειπες σε κανένα.

Μέχρι τις εννιά είχε μαζέψει όλο το σπίτι. Είχε διαβάσει εκατό σελίδες από το βιβλίο της. Είχε μαγειρέψει κάτι πρόχειρο και είχε ανοίξει και κλείσει το συρτάρι με τα τσιγάρα πάνω από χίλιες φορές. Ο Ορέστης είχε φτάσει στο χωριό αν και από τον ενθουσιασμό του το μόνο που της είπε στο τηλέφωνο ήταν ένα ξερό "μαμά φτάσαμε καληνύχτα" και το έκλεισε όσο πιο βιαστικά γινόταν. Άνοιξε την τηλεόραση αλλά τίποτα δεν μπορούσε να της αποσπάσει την προσοχή.... την έκλεισε και άνοιξε το ραδιόφωνο. Έβαλε μια βότκα με λεμόνι και πολλά παγάκια και κάθισε και πάλι στην πολυθρόνα. Μετά την πρώτη γουλιά η ανάγκη για τσιγάρο ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο.  Με την πλάτη γυρισμένη άπλωσε το χέρι της στο συρτάρι και ψαχουλεύοντας στα τυφλά έπιασε το πακέτο και ένα τετράγωνο χαρτάκι μαζί. Μόλις το έφερε μπροστά τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. Αυτό που είχε ψαρέψει από το συρτάρι μαζί με τα τσιγάρα ήταν η επαγγελματική κάρτα του τρελού. Σχεδόν είχε ξεχάσει πως στην πρώτη συνάντηση τους τις είχε μοιράσει και δεν θυμόταν καθόλου πότε την είχε πετάξει μέσα στο συρτάρι. Αυτό το συρτάρι άλλωστε ήταν το προσωπικό της χάος, ο μόνος χώρος που επέτρεπε την απόλυτη αταξία. Εκεί μέσα πετούσε αποδείξεις, κάρτες, λογαριασμούς,  τσίχλες, καραμέλες και φυσικά πίσω πίσω το λαθραίο πακέτο με τα τσιγάρα.

Άρης λεγόταν ο τρελός και ακόμα και η κάρτα του, έβγαζε κάτι από την έπαρση του. "Να δεις που το Άρης βγαίνει από το παπάρης"  σκέφτηκε και γέλασε μόνη της.  Άναψε ένα τσιγάρο και έκλεισε τα μάτια από την απόλαυση. Όχι θα το απολάμβανε και ας ήξερε πως ήταν λάθος. Πάντα άλλωστε οι ενδοιασμοί της κρατούσαν μέχρι να κάνει τσαφ ο αναπτήρας. Έπαιξε λιγάκι νευρικά με την κάρτα και αναρωτήθηκε, γιατί αυτός ο τύπος είχε εισβάλει στο μυαλό της παρενοχλώντας την μοναδική στιγμή απόλαυσης εκείνης της ημέρας. Με μια αποφασιστική κίνηση έκοψε την καρτούλα σε μικρά κομματάκια και σαν χαρτοπόλεμο την πέταξε ψηλά.  Και όσο τα μικρά κομματάκια πέφταν πάνω της εκείνη γελούσε χαρούμενη με την πράξη της.

Δυο βότκες και μισό πακέτο τσιγάρα μετά ένιωθε χάλια. Το στομάχι της την πονούσε και τα μαλλιά της μύριζαν σαν τεκές. Κάποτε όσο και να κάπνιζε η μυρωδιά δεν την ενοχλούσε...πλέον όμως την ενοχλούσε λες και καθόταν στα ρουθούνια της για να της θυμίζει την αδυναμία της να το κόψει εντελώς. Αηδιασμένη με τον εαυτό της, άνοιξε την κουρτίνα να αεριστεί το δωμάτιο και έμεινε παγωμένη όταν είδε και πάλι το μαύρο αυτοκίνητο παρκαρισμένο από κάτω.

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

   
    

Το παιχνίδι κεφάλαιο 2

"Καλώς την πως και από εδώ Κυριακάτικα? Ο μικρός?"
"Στην πισίνα, ξέρεις αυτές οι καλοκαιρινές δραστηριότητες του δήμου. Φτιάξε μου ένα φραπέ δυνατό ρε Μανώλη"
"Μάνο! Πόσες φορές θα σου πω να με φωνάζεις Μάνο και όχι Μανώλη?"
"Μανώλη σε γνώρισα πριν από άπειρα χρόνια και Μανώλη θα σε φωνάζω. Δεν πα να μου ζητάς να σε φωνάζω και Εμμανουέλα!"
"Αουτς αυτό πόνεσε! και για να ανταποδώσω φιλενάδα έχεις τα χάλια σου τα μαύρα!"
"Μανωλάκι κάνε μου αγάπη μου τον φραπέ και έλα κάτσε, θέλω να σου πω"
"Έφτασεεεεεε" είπε ο Μανώλης και λικνίζοντας τους μηρούς του χάθηκε πίσω από τον πάγκο.

Τον Μανώλη τον ήξερε από το σχολείο. Από τότε που ακόμα τον φώναζαν όλοι Μανώλη και πίστευαν πως σαν γνήσιος κρητικός θα γινόταν σαν τον πατέρα του τον κυρ Σίφη. Ότι θα άφηνε δηλαδή μουστάκι και θα αναλάμβανε το ταβερνάκι η "ωραία Κρήτη" συνεχίζοντας την παράδοση στις τσικουδιές και στους αλησμόνητους μεζέδες. Φυσικά στα μισά πέσαν έξω....Ο Μανώλης πράγματι ανέλαβε το ταβερνάκι η "ωραία Κρήτη" μόνο που πλέον δεν ήταν ταβερνάκι αλλά lounge cafe και όταν του έλεγαν πως lounge cafe και "ωραία Κρήτη" δεν ταίριαζαν εκείνος απαντούσε με ειλικρίνεια πως το λιγότερο που μπορούσε να κάνει στην μνήμη του ταλαίπωρου του πατέρα του, που με τον καημό του γκέϊ γιου του πέθανε, ήταν να κρατήσει τουλάχιστον το όνομα του μαγαζιού.

"Ορίστε το φραπεδάκι, αν και σου έχω πει να μην πίνεις αυτή την αηδία, θα χαλάσεις το στομάχι σου. Να πίνεις καφέδες όπως ο γαλλικός ή ο καπουτσίνο που φιλτράρονται και όχι αυτούς τους στιγμιαίους!"
"Άσε μας ρε Μανώλη, άλλες αηδίες μου χαλάνε το στομάχι και γι αυτές θέλω να μιλήσουμε... έχεις κανένα τσιγάρο???"
"Αυτό που φοβάσαι τον σπόρο και μας έχεις πεθάνει στην τράκα αγάπη μου πρέπει να το κοιτάξεις!" είπε και της έδωσε το πακέτο
"Ευχαριστώ με σώζεις! Λοιπόν βλέπω ακόμα κόσμος δεν έχει μαζευτεί, έχεις λίγο χρόνο να σου πω??"
"Για σένα πάντα !Ξέρνα τα όλα!"
"'Έχω μπλέξει και δεν ξέρω πως θα ξεμπλέξω. Αν σου πω παίζει να με βρίσεις, αλλά με κάποιον πρέπει να το συζητήσω γιατί χτες βράδυ άρχισε να ξεφεύγει η ιστορία..."
"Άσε κουκλίτσα μου τις σάλτσες και μπες στο ψητό. Καινούριες ρυτίδες θα κάνω έτσι όπως το πας μέχρι να μάθω τι έχει γίνει!"
"Λοιπόν είναι ένας τύπος..."
"Πάντα ένας τύπος είναι πίσω από όλα τα προβλήματα, ρώτα και εμένα!'
"Μην με διακόπτεις ρε Μανώλη. Που λες κάτσε να το πιάσω από την αρχή. Έκανα μια μαλακία και μάλλον τώρα την πληρώνω...Ας πούμε εξαγρίωσα λάθος άνθρωπο. Όχι όχι δεν το ξεκίνησα καλά...μετά το διαζύγιο θυμάσαι που για κάνα χρόνο ήμουν σκατά. Εσύ με μάζευες τότε που ξαναμετακόμισα στο πατρικό μου. Εσύ με έπεισες να ξαναβγώ ραντεβού και θυμάσαι πως μετά από καμιά δεκαριά αποτυχημένα ραντεβού σου είχα πει πως τελικά πάντα επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία και πως δεν είχε νόημα να ασχοληθώ άλλο με το θέμα???"
"Μιλάς τόση ώρα και κάτι καινούριο δεν έχω ακούσει! φυσικά και θυμάμαι πως ήσουν όταν πρωτομετακόμισες ξανά στην φανταστική γειτονιά μας. Επίσης θυμάμαι τα χαζά που έλεγες μετά από κάθε αποτυχημένο ραντεβού. Όλοι τα ίδια λέμε παρεμπιπτόντως, για να μην νομίζεις πως σκέφτεσαι και τίποτα πρωτότυπο, μέχρι να χτυπήσει το επόμενο καμπανάκι."
"Μπίνγκο! Αυτό ακριβώς!'
"Χρυσή μου προσπαθείς να μου πεις ότι πηδήχτηκες και δυσκολεύεσαι να βρεις τον τρόπο????"
"Όχι ρε Μανώλη καμία σχέση!!!"
"Λοιπόν ή θα αρχίσεις να μιλάς καθαρά ή θα πάω να κάνω καμιά δουλειά. Αηδία κατάντησε αυτή η κατάσταση!'
"Καλά μην βαράς. Λοιπόν πριν δύο εβδομάδες ακριβώς, Κυριακή ήταν, ο μικρός είχε πάει στον πατέρα του για το σαββατοκύριακο και εγώ καθόμουν στον υπολογιστή. Κάποια στιγμή λοιπόν γύρω στις τρεις το μεσημέρι μου ήρθε ένα μήνυμα από έναν άγνωστο αποστολέα στο mail μου και έγραφε κάτι πολύ προσωπικό.... ας πούμε ερωτικής φύσεως. Στην αρχή νόμιζα πως κάποιος μου έκανε φάρσα, αλλά λίγο που βαριόμουνα οικτρά μόνη μου στο σπίτι, λίγο που μου χε λείψει αυτό το παιχνίδι της αρχής, το καμπανάκι που λέγαμε πιο πριν, απάντησα. Για να μην πολυλογώ ανταλλάξαμε δύο τρία διφορούμενα mail για να καταλάβω ότι δεν ήταν φάρσα, αλλά τυχαίο λάθος. Ο αποστολέας με μπέρδεψε με μια άλλη Μαρία. Βλέπεις όλες την ίδια φαεινή ιδέα έχουμε να βάζουμε σαν διεύθυνση όνομα και έτος γέννησης προφανώς υπάρχει και άλλη Μαρία γεννημένη το 77 που έχει λογαριασμό σε άλλο πάροχο από αυτόν που έχω εγώ. Στα μηνύματα βέβαια εγώ το έπαιξα εκείνη η Μαρία. Μόλις όμως ο αποστολέας θέλησε να της μιλήσει στο τηλέφωνο γιατί την ήξερε και εκείνη του είπε πως δεν είχε ιδέα για τα μηνύματα, κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος και με σκυλόβρισε. Ζήτησα συγνώμη καταντράπηκα και θεώρησα το συμβάν λήξαν. Έκανα όμως λάθος...Αυτός με το mail μου έψαξε και με βρήκε σε αυτό τον προδότη το facebook και την επόμενη μέρα βρήκα μήνυμα εκεί . Τρομοκρατημένη πάνω στον πανικό έσβησα λογαριασμούς και τα πάντα για να μην μπλέξω περισσότερο. Και ενώ πίστευα πως το έλυσα το πρόβλημα διαγράφοντας mail και facebook, την προπερασμένη τετάρτη μας κάλεσαν σε ένα meeting για τη διαφημιστική καμπάνια μιας εταιρείας και μάντεψε ποιος ήταν ο νομικός σύμβουλος??? Γιατί πριν σβήσω λογαριασμούς είχα ρίξει μια ματιά και εγώ στο προφίλ του από περιέργεια και ήξερα πως είναι και τον αναγνώρισα...."
"Α στο καλό! Κάρμα" ούρλιαξε ο Μανώλης χειροκροτώντας εκστασιασμένος
"Όχι Μανώλη, όχι δεν είναι κάρμα, θεία δίκη είναι! Και μην χαίρεσαι γιατί τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα και πολύ λιγότερο ρομαντικά από ότι ακούγονται...."
"Δεν καταλαβαίνω τίποτα... Εμένα όλα αυτά, μελό αμερικάνικη ταινία μου θυμίζουν και πολύ γουστάρω!"
"Ναι γιατί σου έχω πει την ιστορία παραλείποντας τα μηνύματα..."
"Κάτσε εδώ που κάθεσαι, κάνω τους καφέδες της παρέας που μόλις μπήκε και έρχομαι για την συνέχεια!' είπε και έτρεξε να πάρει παραγγελία.

Όντως όπως την είπε την ιστορία σαν αμερικάνικο σενάριο ταινίας β διαλογής ακουγόταν...Λες και κάποιος έγραφε ένα άρλεκιν και μάλιστα από αυτά που δεν είχαν καμία πρωτοτυπία. Για να καταλάβει ο Μανώλης το μέγεθος του προβλήματος θα έπρεπε να πει πράγματα που ντρεπόταν να πει. Έφταιγε, το ήξερε πως είχε φταίξει επειδή είχε προσποιηθεί μια άλλη, αλλά ποιος λογικός άνθρωπος θα περίμενε να ξεφύγει η κατάσταση τόσο εκτός ελέγχου?

"Ήρθα, λέγε τώρα παρακάτω και βασικά πες που είναι το πρόβλημα!"
"Όταν τον είδα στην εταιρεία δεν τον αναγνώρισα μόνο εγώ, με αναγνώρισε και εκείνος. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ήταν κύριος και δεν είπε κουβέντα. Υπογράψαμε κάτι συμβόλαια εμπιστευτικότητας για τη διαφημιστική καμπάνια και φύγαμε από το κτήριο. Και ενώ το κατάλαβα ότι με αναγνώρισε τη στιγμή που μας σύστησαν, το ότι δεν είπε τίποτα με έκανε και χαλάρωσα και μαζί με τον Αποστόλη χαιρετίσαμε και βγήκαμε από το κτήριο. Να σημειωθεί ότι τον φάκελο με τις πληροφορίες για τις απαιτήσεις της καμπάνιας τον κρατούσα εγώ. Για τη υπόλοιπη μέρα μας είχαν δώσει άδεια, έτσι ο Αποστόλης έφυγε για να πάει να κάνει κάτι δουλειές και εγώ ανακουφισμένη άναψα ένα τσιγάρο λίγο πιο πέρα από το κτήριο πριν ξεκινήσω για το Μετρό. Εκεί λοιπόν που κάθομαι κάτω από ένα δέντρο σαν το πρεζάκι και καπνίζω το τσιγάρο που πήρα από τον Αποστόλη, ένα μαύρο αυτοκίνητο σταματάει μπροστά μου και το παράθυρο του συνοδηγού ανοίγει για να δω εκείνον. Αρχίζουμε ένα διάλογο τύπου μπες δεν μπαίνω για να με απειλήσει πως αν δεν μπω θα με πάρει σηκωτή και άλλα τέτοια ωραία..."
"Α είναι και άγριο το αγόρι πολύ μ αρέσει!"
"Μανώλη συγκεντρώσου!!! Τελικά μπήκα γιατί ο κόσμος είχε αρχίσει να κοιτάζει περίεργα   και χωρίς να μιλάμε καθόλου μέσα στο αμάξι με πήγε σε μια καφετέρια κάπου στην παραλιακή. Εκεί τα χρειάστηκα να σου πω... λέω θα με βιάσει και θα με φουντάρει στο Σούνιο αλλά ευτυχώς σταμάτησε λίγο πριν την Βούλα. Μπαίνουμε στην καφετέρια καθόμαστε και αρχίζει τον μονόλογο... Μου έλεγε κάτι μαλακίες του τύπου ότι τις ξέρει τις γυναίκες σαν εμένα και ότι δεν ενδιαφέρεται να παίξει γιατί το έχει ξαναπαίξει λέει το έργο με γυναίκες της ηλικίας μου με αποτυχημένους γάμους στην πλάτη . Αυτό μην με ρωτήσεις που σκατά το ήξερε, ιδέα δεν έχω και εγώ. Και ότι συναισθηματικά είμαστε λέει τόσο ευνουχισμένες που πέφτουμε με τα μούτρα, και ότι αυτό έχει πλάκα στο κρεββάτι μεν αλλά στα υπόλοιπα δεν έχει καθόλου πλάκα, και άλλα τέτοια πετυχημένα...Και εγώ να βράζω Μανώλη να θέλω να του πετάξω το ποτήρι με το νερό στην μούρη που από δύο ηλίθια μηνύματα έβγαλε τόσα συμπεράσματα για τη ζωή μου. Κυρία όμως, σηκώθηκα του είπα ένα είσαι μεγάλος μαλάκας και έφυγα... αφήνοντας η χαζή πάνω στην ταραχή μου τον φάκελο πίσω! Όταν το κατάλαβα ήταν αργά και όσο σκεφτόμουν ότι τις εμπιστευτικές πληροφορίες που υπέγραψα συμβόλαιο ολόκληρο τις παράτησα στην καρέκλα δίπλα μου στην καφετέρια τόσο απελπιζόμουν....Θα την έχανα Μανώλη τη δουλειά μου και μετά την είχα βάψει κυριολεκτικά. Ξαφνικά το μόνο που δεν σκεφτόμουν ήταν ο αλαζόνας τύπος αλλά το πως θα έβρισκα καινούρια δουλειά. Για να μην στα πολυλογώ μαύρη νύχτα πέρασα και την επόμενη μέρα πήγα στη δουλειά για αντιμετωπίσω το πρόβλημα. Πάνω όμως στο γραφείο μου και δίπλα στην κούπα του καφέ μου, με περίμενε ένα πακέτο από κάποιον κούριερ που είχε έρθει πρωί πρωί απ ότι μου είπαν και μέσα στο πακέτο μάντεψε τι ήταν...Ο φάκελος και ένα σημείωμα που έλεγε "σύντομα θα δεις πόσο δίκιο έχω..." Το πιστεύεις από την μία έστελνε το φάκελο, από την άλλη  επέμενε σε αυτές τις προσβολές που μου χε πει. Από τη μία ήθελα να τον πάρω να του πω ευχαριστώ για το φάκελο, από την άλλη ήθελα να του ανοίξω το κεφάλι. Για λίγες μέρες επικράτησε ησυχία ώσπου την Πέμπτη που μας πέρασε τον βρήκα κάτω από το γραφείο να με περιμένει. Σχεδόν με το ζόρι με τράβηξε σε μια καφετέρια που είναι δίπλα στο γραφείο για να κάνουμε μια μεγαλύτερη συζήτηση αυτή τη φορά. Μου είπε ότι είμαι αγενής που δεν τον πήρα να πω ευχαριστώ για τον φάκελο...Εγώ ήμουν αγενής κατάλαβες???? Του είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα ευχαριστώ και μετά γύρισε πάλι την κουβέντα εκεί που την είχαμε αφήσει. Του είπα λοιπόν ότι είναι μεγάλος καραγκιόζης και ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να με κρίνει έτσι επιπόλαια και ότι στο κάτω κάτω ποιος του είπε ότι ενδιαφέρομαι. Εκείνος με κοιτούσε και γελούσε και όσο γελούσε τόσο εκνευριζόμουν. Η σιγουριά του μιλάμε με έκανε πύραυλο! Του είπα ότι εκείνος δεν με αφήνει στην ησυχία μου και ότι εγώ δεν τον έχω ενοχλήσει καθόλου. Εκεί η αλήθεια είναι ότι μαζεύτηκε μόλις το σκέφτηκε. Γιατί πράγματι, μα το θεό εγώ δεν τον είχα ενοχλήσει καθόλου! Λήξαμε λοιπόν αυτόν το δεύτερο καφέ που και αυτός άθικτος έμεινε, με εμένα να φεύγω και εκείνον να λέει πως αργά η γρήγορα θα τον αναζητούσα και πως εκείνος δεν θα με ξαναενοχλούσε μέχρι να συμβεί αυτό. Μιλάμε ο τύπος είναι θεότρελος! Φυσικά εγώ δεν τον ενόχλησα αλλά και εκείνος ηρέμησε για λίγες μέρες και είπα οκ το έπιασε το μήνυμα. Έλα όμως που έκανα λάθος και πάλι. Χτες βράδυ ρε Μανώλη δύο τη νύχτα ήταν κάτω από το σπίτι μου και μου έστελνε μηνύματα! Βγήκα του έριξα πάλι ένα βρίσιμο έσπασα και το κινητό μου από τα νεύρα μου και ειλικρινά δεν ξέρω πως να χειριστώ την κατάσταση...."
"Μάλιστα...."
"Να πάω στην αστυνομία??? Τι σκατά να κάνω???"
"Κάτσε ρε Μαρία, να πας στην αστυνομία να πεις τι???? Ότι ένας επίμονος τύπος σε φλερτάρει???"
"Ποιος με φλερτάρει ρε Μανώλη??? Έτσι φλερτάρουν πια οι άντρες, με προσβολές????? Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που βγήκα ραντεβού τόσο πολύ αλλάξαν τα πράγματα???"
"Μισό γιατί έχω κενά. Εγώ ρωτάω τώρα, εσύ απαντάς. Μονολεκτικά κατά προτίμηση. Σου αρέσει σαν άντρας???"
"Πας καλά ρε Μανώλη, δεν άκουσες την ιστορία???"
"Μαρία απάντα! Μονολεκτικά!"
"Εννοείται όχι, να μου λείπει το βύσσινο. Είχα έναν αυταρχικό πατέρα που ήθελε να ορίζει τα πάντα εκείνος, που να σαπίσει εκεί που είναι θαμμένος! Παντρεύτηκα ένα κρυφό νάρκισσο που αφού με κομμάτιασε με τον καλυμμένο εγωισμό του, με παράτησε για να κομματιάσει την επόμενη! Είναι δυνατόν να με τραβάει αυτός ο άνθρωπος ρε Μανώλη??? Οι άλλοι δύο κρυβόντουσαν πίσω ο ένας από τα πατρικά χάδια και άλλος από τους όρκους αιώνιας αγάπης και τους συγχωρούσα και τους δικαιολογούσα. Αυτός δεν κρύβεται, αυτός το φωνάζει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Θα πρέπει να είμαι εντελώς ανεγκέφαλη για να μπλέξω μαζί του!"
"Μα δεν σε ρωτάω αν θες να μπλέξεις άλλο σε ρωτάω ,αλλά άστο την πήρα την απάντηση μου... Δεν νομίζω να σου κάνει κακό πάντως. Μη σου πω πως ίσως σου κάνει και καλό!"
"Καλό????? Μα τι πάθατε όλα τα αρσενικά αποτρελαθήκατε? Σας ψεκάζουν τίποτα??? "
"Πες μου κάτι??? Τον Αργύρη γιατί τον χώρισες???"
"Αφού σου έχω πει...."
"Ξαναπες μου. Θέλω να το ξανακούσω!"
"Δεν μπορούσα ρε Μανώλη... Ήταν πολύ ... πολύ ερωτευμένος...."
"Χώρισες την μοναδική καλή σχέση που σου έτυχε μετά το διαζύγιο γιατί ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί σου...Γιατί ήταν πολύ γλυκός, πολύ ειλικρινής ,πολύ καλός. Αυτό ακριβώς δεν μου είπες όταν χωρίσατε ??"
"Δεν μπορώ ρε Μανώλη...άδειασα λες και το απόθεμα μου στέρεψε...Δεν έχω τίποτα μου τα πήραν όλα...λες και δεν έχω τίποτα να δώσω. Είναι μέρες που φοβάμαι μήπως στερέψει κάποια στιγμή ακόμα και η μόνη αγάπη που πίστευα πως ήταν αστείρευτη και κοιτάζω τον μικρό και κλαίω. Όχι μην με κοιτάς έτσι, τα έχουμε ξαναπεί...τα άφησα πίσω,, όλα μείναν πίσω δεν τα σκαλίζω ακόμα και η πίκρα τόσα χρόνια μετά ξεθώριασε σχεδόν η γεύση της. Σου μιλάω για μένα και για την ικανότητα μου να δώσω και να πάρω....δεν έχω τίποτα να δώσω και δεν έχω το κουράγιο να απλώσω καν το χέρι μου να πάρω κάτι που μου προσφέρεται.... Γιατί νομίζεις σταμάτησα να κάνω σχέσεις??? 37 χρονών είμαι γαμώτο! Και ζωντανή είμαι και ανάγκες έχω και το ρημάδι το σώμα μνήμες έχει και ζητάει αλλά δεν μπορώ να διαχειριστώ τα παρελκόμενα. Απλά δεν μπορώ..."
"Στο χω ξαναπεί θέλουν χρόνο οι πληγές σου να γιατρευτούν...γιατί πάνω στις παλιές πληγές του πατέρας σου, ήρθε ο άλλος και χάραξε καινούριες. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου..."
"Μα αυτό δεν κάνω?'
"Όχι Μαρία δεν κάνεις αυτό, κρύβεσαι. Λούφαξες και κρύβεσαι. Γιαυτό σκέφτομαι μήπως θέλουν καυτηριασμό οι πληγές σου για να κλείσουν γρηγορότερα..."
"Μανώλη δεν μπορώ να παίξω με τη φωτιά τώρα...είμαι καμμένη, αν την πλησιάσω θα καώ ολότελα και δεν είμαι μόνη μου είναι και ο μικρός από πίσω και με έχει ανάγκη...Μα τι συζητάμε τώρα άλλο ήταν το θέμα μας!"
"Αυτό ακριβώς ήταν το θέμα μας....αν το καλοσκεφτείς θα το δεις και μόνη σου"
"Πωπω πέρασε η ώρα πρέπει να πάρω τον μικρό. Ευχαριστώ για το καφέ ρε Μανώλη και που με άκουσες" είπε και σηκώθηκε να φύγει
"Μια τελευταία ερώτηση τι έγραφε το πρώτο εκείνο mail που σε έκανε να απαντήσεις???"
"....Ακόμα σε μυρίζω πάνω μου...."
"Και τι απάντησες???"
"Φιλάκια Μανώλη!!!"
"Φωτιά Μαρία...Φωτιά, δεν καεί μόνο. Να το θυμάσαι!!!" ούρλιαξε ο Μανώλης στην πλάτη της Μαρίας που έτρεχε  βιαστικά και η παρέα που έπινε τον καφέ της γύρισε και τον κοίταξε περίεργα. 

για τη συνέχεια πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 1

Τέλος Ιουνίου 2014

Από το μισάνοιχτο παράθυρο του αυτοκινήτου πέταξε με μια  επιδεικτική κίνηση την γόπα έξω στο πεζοδρόμιο. Κοίταξε το ρολόι του, η ώρα δύο και είκοσι τα ξημερώματα. Άνοιξε εντελώς το παράθυρο για να μπει το καλοκαιρινό αεράκι μέσα στο αμάξι, σήκωσε τα μάτια και κοίταξε τον νυχτερινό ουρανό. Ξαστεριά απόψε και καθόλου φεγγάρι...Την αγαπούσε την νύχτα για την ακρίβεια μόνο την νύχτα μπορούσε να λειτουργήσει. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε να ξεπιαστεί. Πόση ώρα καθόταν μέσα στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο? Είχε χάσει το μέτρημα. Το μόνο που μαρτυρούσε πως ήταν αρκετή, ήταν τα πονεμένα του γόνατα. Με δυο βαθιά καθίσματα, εκεί στην άκρη του πεζοδρομίου, η κυκλοφορία του αίματος είχε επανέλθει πλήρως. Θα έβγαινε, ήταν σίγουρος πως θα έβγαινε, γιαυτό και περίμενε, απλώς της έδινε χρόνο. Άπλωσε το χέρι του και έπιασε το πακέτο με τα τσιγάρα από τη θέση του συνοδηγού. Άναψε ένα και δυνάμωσε το ραδιόφωνο  Crawlin' back to you... ακούστηκαν οι Artic monkeys "ω ναι θα έρθει και θα σέρνεται...εγώ θα την κάνω να σέρνεται" σκέφτηκε με κακία και τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο του.

"Είσαι τρελός" είπε σχεδόν ουρλιάζοντας τη στιγμή που βρέθηκε μπροστά του.

"Είμαι!" απάντησε εκείνος και χαμογέλασε ικανοποιημένος που ακόμα μια φορά είχε πέσει μέσα

"Και εκτός από τρελός είσαι και πρόστυχος" 

"Και από αυτό είμαι. Τίποτα άλλο???"

"Δεν πας καλά παιδάκι μου. Σήκω φύγε που έχεις κατασκηνώσει εδώ απέξω!" 

"Δεν κατάλαβα? Δημόσιος είναι ο δρόμος"

"Φύγε σου λέω! Γιαυτό βγήκα, για να σου πω να φύγεις!"

"Καλά δεν βγήκες γιαυτό. Αλλά ας πούμε αν θες, ότι γιαυτό βγήκες, αφού σε κάνει να νιώθεις καλύτερα"

"Θεέ μου πόσο αλαζόνας είσαι! Δεν σου πε ποτέ κανένας ΌΧΙ???"

"Ποτέ και κανένας.." 

"Ε τότε άκου το για πρώτη φορά! Όχι και πάλι Όχι το έπιασες μήπως τώρα????"

"Θα το πιάσω μόνο όταν τα λόγια σου συμφωνούν με αυτά που λέει το σώμα σου."

"Ρε με τον τρελό που έμπλεξα! Μου σηκώνεις το αίμα στο κεφάλι, με βγάζεις από τα ρούχα μου, με κάνεις να θέλω να σε χτυπήσω!"

"Μόλις δημιούργησες καινούριες εικόνες στο μυαλό μου με αυτά που είπες....αν στις πω θα με ξαναπείς φοβάμαι πρόστυχο..."

"Τι θες πουλάκι μου? Tα είπαμε προχτές. Νόμιζα πως ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα έτσι τουλάχιστον έδειξες. Τι θες λοιπόν νυχτιάτικα έξω από το σπίτι μου και γιατί μου στέλνεις τα μηνύματα που μου στέλνεις? Άσε με στην ησυχία μου!"

"Το ξανασκέφτηκα και άλλαξα γνώμη. Για την ακρίβεια έχω κάτι καινούριο να σου προτείνω, μπες στο αμάξι να σου πω.."

"Δεν με νοιάζει τι καινούριο σκέφτηκες. Πως αλλιώς να σου το πω το κέρατο μου?!!!"

"Όταν βρίζεις γίνεσαι ακόμα πιο θελκτική να ξέρεις..."

"Έτσι ε???? Άντε στο διάολο τότε παλιό μαλάκα νυχτιάτικα" του πέταξε θυμωμένα και τρέμοντας από τα νεύρα χώθηκε στο σπίτι χτυπώντας την πόρτα πίσω της.

Χαμογελώντας μπήκε στο αμάξι. Έπιασε το κινητό του έγραψε ένα μήνυμα γεμάτος ικανοποίηση και έβαλε μπροστά. Η ώρα κόντευε να πάει τρεις και η νύχτα ήταν όμορφη, τόσο όμορφη και νέα, ακόμα πολύ νέα για να πάει χαμένη....

......................................................................................................................................

"Μαμά γιατί δεν κοιμάσαι?"

"Τώρα σε λιγάκι θα ξαπλώσω. Πήγαινε να κοιμηθείς"

"Ζεσταίνομαι ρε μαμά"

"Κάτσε να σου φέρω τον ανεμιστήρα από την αποθήκη. Πήγαινε ξάπλωσε και σε πέντε λεπτά θα στον έχω φέρει"

"Καλά πάω, αλλά και εσύ κοιμήσου. Αύριο πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς να με πας στην πισίνα το υποσχέθηκες!"

"Θα σε πάω, πήγαινε ξάπλωσε" είπε στο επτάχρονο αγόρι και το έσπρωξε τρυφερά πίσω στο δωμάτιο του.

Στην αποθήκη επικρατούσε χαμός. Τρία χρόνια είχαν περάσει από την μετακόμιση και ακόμα άπειρα πράγματα βρισκόντουσαν μέσα στις κούτες. Μια ολόκληρη ζωή αναμνήσεις στοιβαγμένες σε κουτιά να πιάνουν σκόνη. Σε μια γωνία σκυφτός ο παλιός μεταλλικός ανεμιστήρας. Ακόμα θυμόταν το πρωινό που τον είχαν δει στο Μοναστηράκι...Από κοινού είχαν αποφασίσει πως πρόκειται για συλλεκτικό κομμάτι και χωρίς δεύτερη σκέψη τον είχαν αγοράσει. Τα διπλά λεφτά τους είχε στοιχίσει να τον επιδιορθώσουν από ότι τους είχε στοιχίσει να τον αγοράσουν ,αλλά όταν το καλοκαίρι εκείνο τον είχαν βάλει να δουλέψει και αγκαλιασμένοι τον κοιτούσαν για κάνα μισάωρο να περιστρέφεται, είχαν καταλήξει πως άξιζε το όποιο κόστος. Αυτή η κοινή τους αγάπη για παλιά αντικείμενα δεν ήταν που τους είχε φέρει εξαρχής κοντά άλλωστε? Τι ήταν όμως εκείνο που τους έκανε να απομακρυνθούν??? "Όχι τώρα αυτές οι σκέψεις Μαρία! Ένα ένα πρόβλημα την φορά!" μάλωσε τον εαυτό της και τράβηξε με περισσότερη δύναμη από όση χρειαζόταν τον ανεμιστήρα για να τον ανεβάσει στο υπνοδωμάτιο.

Λίγη ώρα αργότερα το μόνο που ακουγόταν μέσα στο σπίτι ήταν ο μονότονος ήχος του ανεμιστήρα και το τικ τακ ενός παλιού ρολογιού. "Το παρελθόν μου κάνει πολύ θόρυβο" σκέφτηκε και κουλουριάστηκε κατάκοπη στο καναπέ χαζεύοντας τον δείκτη των δευτερολέπτων να μετακινείται. "Ο μεγάλος δείκτης στο έξι ο μικρός στο τρία Μαρία" άκουσε μέσα στο μυαλό της την φωνή του πατέρα της να της λέει, όπως τότε που της μάθαινε την ώρα, και ζάρωσε ακόμα περισσότερο στην εικόνα του και στον ήχο της φωνή του που ξαφνικά την πλημμύριζαν από παντού..."Άντρες όλοι σας ίδιοι, όλοι σας αρπακτικά!" σκέφτηκε και έκλεισε σφιχτά τα μάτια της προσπαθώντας να διώξει μακρυά όλους τους άντρες που με κάθε ευκαιρία της έκλεβαν και από ένα κομμάτι. "Όλους μανούλα ???? ακόμα και μένα????" της φάνηκε να ακούει τη φωνή του γιου της και πετάχτηκε για να δει πως η αϋπνία απλά της έπαιζε παιχνίδια. Δεν άντεχε άλλο, πνιγόταν έπρεπε να πάρει αέρα. Πλησίασε διστακτικά το ανοιχτό παράθυρο και κοίταξε προσεκτικά πίσω από την κουρτίνα. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από μέσα της όταν είδε πως είχε επιτέλους φύγει. Τράβηξε την κουρτίνα και πήρε μια βαθιά ανάσα. Όσο πιο σιγά μπορούσε άνοιξε το συρτάρι του γραφείου και έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα που έκρυβε. Στον μικρό είχε υποσχεθεί ότι το είχε κόψει...Το άναψε και κοίταξε την κόκκινη καύτρα...Ω της έλλειπε το κάπνισμα... της έλλειπε ίσως περισσότερο από όλα όσα είχε αφήσει πίσω της. Σήκωσε το κεφάλι ψηλά και κοίταξε τον ουρανό . Ξαστεριά χωρίς φεγγάρι απόψε...κάποτε αγαπούσε τις νύχτες τις αγαπούσε πολύ... για την ακρίβεια μόνο τις νύχτες μπορούσε να λειτουργήσει, πλέον τις φοβόταν...πλέον οι νύχτες την παρέλυαν...Ήθελε φως πολύ φως... είχε ανάγκη από φως στη ζωή της, από σκοτάδι είχε χορτάσει! Ένα διακριτικό μπίπ ακούστηκε από το κινητό της που ήταν πάνω στο γραφείο. Με τα χέρια της να τρέμουν το έπιασε και μόλις είδε το όνομα του αποστολέα στο εισερχόμενο μήνυμα χωρίς να το σκεφτεί πολύ, πέταξε με δύναμη το κινητό στο δρόμο κάνοντας το χίλια κομμάτια. Ω αύριο θα μετάνιωνε...θα μετάνιωνε για την ακριβή συσκευή που μόλις είχε καταστρέψει....για τα τηλέφωνα φίλων που μόλις είχε χάσει....για τον αριθμό της που την συνόδευε τα τελευταία δέκα χρόνια και που θα τον άλλαζε για να γλιτώσει οριστικά από αυτά τα μηνύματα...αλλά αύριο όλα αυτά, απόψε ένιωθε πιο ανάλαφρη, πιο ήρεμη. Τράβηξε την κουρτίνα και σύρθηκε στο κρεββάτι της.

για τη συνέχεια πατήστε εδώ

υγ: καινούρια ιστορία που και εγώ η ίδια δεν έχω ιδέα πως θα τελειώσει....ούτε καν πως θα προχωρήσει γιαυτό και είναι άτιτλη ακόμα... και ενώ δούλευα ήδη μια άλλη ιστορία απόψε γεννήθηκε αυτή και επειδή και "το παραλίγο" γράφτηκε μέσα σε ενάμιση μήνα πριν από ένα χρόνο έτσι καλοκαιράκι είπα να δουλέψω αυτή με τον ίδιο τρόπο. Κεφάλαιο και δημοσίευση κάθε κεφάλαιο που θα γράφεται θα δημοσιεύεται απλά δεν μπορώ να ξέρω κάθε πότε θα ανεβαίνει το νέο κεφάλαιο μιας και όπως είπα ήδη αυτή η ιστορία είναι φρέσκια και γεννιέται τώρα. Όσοι πιστοί προσέλθετε και καλό μας ταξίδι μιας και αυτό το συγκεκριμένο θα το κάνουμε παρέα ;)

Angry shoes!

Σαν γονιός ίσως το πιο δύσκολο είναι να καταφέρνεις πάντα να κάνεις να τα ματάκια του παιδιού σου να χαμογελάνε. Και πιστέψτε με δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό από δύο ματάκια που σε κοιτάζουν με αγάπη, ικανοποίηση και χαρά γιατί όταν συμβαίνει αυτό τότε για έναν περίεργο λόγο γίνεσαι και εσύ ο ίδιος απίστευτα ευτυχισμένος....

Την τρέλα μου με τα παπούτσια ίσως την θυμάστε... χρειάστηκε λίγο χρόνος να έρθουν τα πάνινα παπουτσάκια που είχα παραγγείλει από Αγγλία και μια οικογενειακή γαστρεντερίτιδα που μας ταλαιπώρησε τη στιγμή που ήρθαν πήγε την ιδέα ακόμα πιο πίσω... Σήμερα όμως κατάφερα να τελειώσω το πρώτο ζευγαράκι και είμαι πολύ χαρούμενη :) 

Φυσικά το πρώτο ζευγάρι ήταν εκείνου του γιου μου που από τη στιγμή που διάλεξε τι ήθελε τα παπούτσια του να έχουν επάνω δεν κρατιόταν κυριολεκτικά. Σαν κακή πεθερά στεκόταν από πάνω μου καθ όλη τη διάρκεια που τα έφτιαχνα και έλεγε φυσικά κάθε δύο λεπτά "άντε μαμά τέλειωνε θέλω να τα φορέσω!". Κάτω λοιπόν από την πίεση του τα τέλειωσα και αυτή τη στιγμή τα φοράει και στέκεται δίπλα μου στο εργαστήριο και κόβει χαρούμενος χαρτάκια...

Τη στιγμή που του τα έδωσα έλαμψε το πρόσωπο του και με χαμογελαστά ματάκια μου είπε "μανούλα μου είναι τα πιο όμορφα παπούτσια του κόσμου όλου!" και αν και ξέρω πως δεν είναι η αλήθεια εγώ ένιωσα λες και μου χάρισαν τον κόσμο όλο! Χαλάλι όλος ο εκνευρισμός που τον είχα από πάνω μου και δεν μπορούσα να τα φτιάξω όπως ήθελα!

Χωρίς πολλά λόγια γιατί μόλις άφησε τα χαρτάκια και έπιασε τους promarkers (χριστέ μου αυτή η μητρική ευδαιμονία γιατί να διαρκεί τόσο λίγο???) σας δείχνω τα καινούρια παπουτσάκια του Δημήτρη που με κόστος 5 ευρώ και πολλή αγάπη θα τον συντροφεύσουν φέτος το καλοκαίρι ;)

Καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους! Τρέχω να σώσω τους μαρκαδόρους μου!
Hacuna Matata σε όλους!

Puccarina's diary Vol3: Μη το τρώς αμάσητο!

Εδώ και κάποιες μέρες  κλείσαμε τις καλοκαιρινές διακοπές μας και σαν γνωστός ανυπόμονος άνθρωπος ξεκίνησα τις προετοιμασίες και ας απομένουν ακόμα 29 μέρες και 13 ώρες! Ναι ναι ακόμα και τις ώρες μετράω τόσο κουρασμένη νιώθω! Αυτή βέβαια η ανάρτηση δεν έχει να κάνει τόσο με τις διακοπές όσο με κάτι άλλο.... Στα πλαίσια λοιπόν των ετοιμασιών είναι και η μουσική ενορχήστρωση του ταξιδιού. Βλέπετε ο προορισμός μας απέχει περίπου 6 ώρες οδικής τρέλας και λέω τρέλας γιατί όποιος δεν έχει κάνει ταξίδι με ένα παιδάκι δεν ξέρει τι πάει να πει τρέλα! Πριν περάσεις τα πρώτα διόδια ξεκινάει η κασέτα..."Μαμά φτάσαμε???" που μπορεί να παίζει για το υπόλοιπο του ταξιδιού και που σε συνδυασμό με στάσεις για "τσίσα"...στάσεις γιατί "μαμά πεινάω"... στάσεις γιατί "μαμά μου έρχεται εμετός" μπορεί αντί για το καλοκαιρινό θέρετρο να σε οδηγήσουν σε ωραιότατο λουξ δωματιάκι με κλιματισμό στο Δαφνί! Και να σημειωθεί πως το δικό μου παιδί αντικειμενικά ανήκει στην μέση κατηγορία του όχι πολύ ήσυχου όχι πολύ ζωηρού παιδιού...όπως μ αρέσει να απαντάω όταν με ρωτάνε είναι ένα υγιές ζωηρό αγοράκι ετών 5.

Μετά από εμπειρία άλλων παρόμοιων ταξιδιών στο παρελθόν φέτος είπα να οργανωθώ για να μην υποφέρω. Αποφάσισα λοιπόν να αφήσω πίσω μου τα ωραία χρόνια που στο cd player του αυτοκινήτου παίζαν όμορφα τραγουδάκια που άκουγα χαλαρή με τα πόδια μου πάνω στο ταμπλώ (να μαυρίσουν και λιγάκι μέχρι να φτάσουμε) και να τα αντικαταστήσω με τραγούδια που ίσως λέω ίσως θα απασχολούσαν τον μπόζο κάνοντας τον να ξεχάσει να ρωτήσει για χιλιοστή φορά αν φτάσαμε. Άρχισα λοιπόν να μαζεύω τραγούδια που τουλάχιστον θα κάλυπταν το 50% του ταξιδίου και κόντεψα να πάθω παράνοια.... Οκ καλά και τα ζουζούνια....και οι mazoo and the zoo αλλά ποιός αντέχει 3 ώρες να τους ακούει???? Εγω προσωπικά με τίποτα! Ηρωίδες οι μανούλες που το αντέχουν το καπέλο τους βγάζω! Και άντε θα μετρίαζα λιγάκι το ζωικό βασίλειο με λίγη Λιλιπούπολη που είναι αξία διαχρονική αλλά και πάλι δεν με έφταναν τα κομμάτια.

Επειδή όμως ο Θεός αγαπάει τον μπόζο αγαπάει και την μανούλα του βρήκα λύση και αυτό απο καθαρή τύχη! Με αφορμή τη σχολική καλοκαιρινή γιορτή μας και ένα συγκεκριμένο κομμάτι που τραγούδησαν τα παιδάκια (και δώστου κλάμα η Puccarina!) ένας καινούριος μουσικός κόσμος μου ανοίχτηκε. Ένας κόσμος που ίσως εσείς  οι μανούλες εκεί έξω ξέρετε ήδη αλλά που εγώ αγνοούσα... Βλέπετε έτρωγα αμάσητο ότι μου σέρβιραν σαν παιδική μουσική διασκέδαση και με ελάχιστες εξαιρέσεις κομματιών που είτε ήξερα από τα δικά μου παιδικά χρόνια (βλ. Λιλιπούπολη) είτε επειδή ακούστηκαν λίγο περισσότερο (βλ Ελεφαντάκι Δεληβοριάς) θεωρούσα ότι στην αγορά κυκλοφορούσαν μόνο παρόμοιας αισθητικής με αυτά που εγώ δεν άντεχα.

Αγαπάτε λοιπόν τον Μάλαμα??? τον Θηβαίο???? την Μάνου???? την Πρωτοψάλτη???? το Φραγκούλη??? τον Ιωαννίδη???? αν ναι τότε δεν χρειάζεται να συμβιβαστείτε σε τραγουδάκια τύπου Ζουζούνια αν είστε σαν εμένα αλλά να ακούτε τις αγαπημένες σας φωνές  σε έξυπνα καλογραμμένα τραγούδια και έτσι να είστε όλοι μα όλοι μέσα στο αυτοκίνητο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι! Γιατί ναι υπάρχουν άπειρα τέτοια παιδικά τραγούδια που άνετα ακούει και ένας ενήλικας και που λίγα μόνο θα σας παρουσιάσω παρακάτω έτσι για να πάρετε μια ιδέα ;) Και ξεκινάω με το τραγουδάκι που με έκανε να ψάξω για άλλα παρόμοια. "Ο Μάγειρας" είναι χαρούμενο ρυθμικό με υπέροχους έξυπνους στίχους και η φωνή του Φραγκούλη με την συμμετοχή του Μαμαλάκη δίνουν ένα ονειρεμένο αποτέλεσμα! Ανήκει στην συλλογή "Το φτερό του Δράκου" εκδόσεις Μικρή Άρκτος. Για ακούστε και πείτε σας μένει η δεν σας μένει ο ρυθμός μόλις τελειώσει???

Tο δεύτερο κομμάτι είναι από την ίδια συλλογή (που όπως καταλάβατε ήδη την έχω παραγγείλει και την περιμένω χιχι) Αφροδίτη Μάνου "Τα ρούχα επαναστάτησαν". Αν σας πω πως ακούω το ίδιο ευχάριστα την Νυχτερινή εκπομπή της Μάνου με αυτό το παιδικό τραγουδάκι δεν θα είναι υπερβολή! Η φωνή της είναι απίστευτη ότι και αν τραγουδήσει και αυτό το τραγουδάκι είναι απλά εξαιρετικό! Σε γεμίζει εικόνες από ρούχα να κάνουν επανάσταση.

 

Και πάμε σε κάτι πιο ρομαντικό. "το καρότο και η αγκινάρα" ερμηνεία Γιαννής και Ελεονώρα Ζουγανέλη απο το cd παραμυθοτράγουδα. Ακούστε το και αν δεν συγκινηθείτε να μην με λένε Puccarina!


Και για να μείνω στο ίδιο μήκος κύματος ακούστε και αυτό... "Καραμέλα" Χρηστός Θηβαίος με το γιο του από το cd "Τραγουδάκια γάλακτος" διότι όταν κλαίει μια καραμέλα μην κρατάς ποτέ ομπρέλα


Τι είσαστε λάτρεις του ρεμπέτικου???? Επειδή και εμάς ο μπαμπάς μας είναι η Puccarina βρήκε κάτι να καλύψει και τον μπαμπά! Για ακούστε την "Ντομάτα καμικάζι" από το Cd H επιστροφή του Δράκου και θα ρθείτε στο τσακίρ κέφι!


Και φυσικά η λίστα δεν έχει τελειωμό! Υπάρχουν είπαμε άπειρα τέτοια τραγούδια! Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να μην τρώτε σαν εμένα αμάσητο ότι μας σερβίρουν και απλά να αρχίσετε το ψάξιμο! Γιατί μόνο όποιος ψάχνει βρίσκει θησαυρούς! Σας αφήνω με τον κλασσικό χαιρετισμό μου απλά σε οπτικοακουστική μορφή μιας και ταιριάζει με το θέμα της σημερινής ανάρτησης και εύχομαι να μην σας κούρασα...


υγ:Εννοείται θα συνεχίσω την έρευνα είπαμε έχουμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας και αν σας ενδιαφέρει μπορώ να κάνω μια πιο ολοκληρωμένη ανάρτηση κάποια στιγμή πάνω στο θέμα. Γιατί μπορεί να άργησα να πάρω μπροστά αλλά αν πάρω δεν με πιάνει κανένας :)

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!