"Λοιπόν,το έχεις καταλάβεις πως όλο αυτό με φρικάρει εντελώς???"
"Γιατί???"
"Θρίλερ δεν βλέπεις???? "
"Χα χα μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως το ηλεκτρικό πριόνι το άφησα σπίτι!"
"Σοβαρά τώρα, πρέπει να το κόψεις αυτό...."
"Θα το κόψω μόλις δεχτείς να κάνουμε μια ολοκληρωμένη συζήτηση χωρίς να φύγεις στα μισά βρίζοντας με... Αν είχες ανοιχτό το τηλέφωνο σου, δεν θα ήμουν πάλι εδώ!"
"Επειδή εκτός από ανατριχιαστικό, καταντάει και απίστευτα κουραστικό, δώσε μου το λόγο σου πως αν κάνουμε μια ολοκληρωμένη συζήτηση θα το κόψεις!"
"Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα..."
"Βρε κόλλημα..."
"Μπες μέσα.."
"..."
"Έλα τώρα μπες, αφού θα μπεις στο τέλος και το ξέρω και το ξέρεις. Μη χάνουμε χρόνο άδικα..."
"Ορίστε κάτι τέτοια πετυχημένα λες και μετά διαμαρτύρεσαι που σε βρίζω!"
"Δηλαδή προτιμάς να σου λέω αυτό που θες να ακούσεις???? Μπορώ να το κάνω, αλλά δεν έχει να ξέρεις τόση πλάκα!'
"Είσαι το κάτι άλλο!'
"Επίσης!"
"Μα το Θεό έτσι μου έρχεται να σου κάτσω να ξεμπερδεύουμε. Να πάρεις αυτό που θες, να ηρεμήσω και εγώ!"
"Αυτό νομίζεις πως θέλω???"
"Α ξέχασα κάτσε να δεις πως το είπες....δεν ενδιαφέρεσαι για γυναίκες σαν εμένα, το έχεις ξαναπαίξει το παιχνίδι και δεν έχει πλάκα, σωστά? Παρόλαυτα είσαι εδώ..."
"Μαρία μπες μέσα στο αμάξι και σου υπόσχομαι να σε διαφωτίσω. Σου αρκεί αυτό?" είπε και έσκυψε να ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού. Η Μαρία κοίταξε μια την πόρτα του σπιτιού της και μια την πόρτα του αυτοκινήτου και αβέβαιη μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο.
Αν και είχε δει το αυτοκίνητο ήδη αρκετές φορές, ποτέ πριν δεν είχε προσέξει πόσο χαμηλό ήταν. Όσο εκείνος προσπαθούσε μέσα από τα στενά να βγει στον κεντρικό δρόμο γύρισε να τον περιεργαστεί. Όλες τις προηγούμενες φορές ήταν είτε πολύ θυμωμένη, είτε πολύ ξαφνιασμένη και δεν είχε καταφέρει να δει λεπτομέρειες. Κοιτώντας το προφίλ του διέκρινε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του και αμέσως γύρισε κοιτώντας αδιάφορα έξω από το παράθυρο. Το μόνο που ακουγόταν μέσα στο αυτοκίνητο ήταν το τακ τακ των φλας κάθε φορά που εκείνος έστριβε. Το ρολόι στο ταμπλό έδειχνε μια και μισή. Λίγο πριν εκείνος βγει στην Συγγρού στο φανάρι έσκυψε και της φόρεσε τη ζώνη χαμογελώντας πονηρά. "Απίστευτο ο τύπος είχε σωστή οδική συμπεριφορά" σκέφτηκε απορημένη.
"Τι ώρα έφαγες???
"Νωρίς, αλλά δεν πεινάω..."
"Δεν σε ρωτάω γιαυτό... πόσο νωρίς? Έχουν περάσει τρεις ώρες???"
"Ναι" απάντησε ακόμα πιο μπερδεμένη.
"Ωραία" είπε και άνοιξε το ραδιόφωνο σχεδόν τέρμα τη στιγμή που το φανάρι άναβε πράσινο. "Είναι εντελώς τρελός" σκέφτηκε η Μαρία προσπαθώντας να καταλάβει που το πήγαινε.
Μόλις το αυτοκίνητο μπήκε στην Συγγρού, ένιωσε το σώμα της να κολλάει στο πίσω μέρος του καθίσματος από την απότομη επιτάχυνση . Μέσα σε δευτερόλεπτα το αμάξι πήγαινε τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινε καν να δει έξω από το παράθυρο.Αντανακλαστικά πιάστηκε από το χερούλι της πόρτας και το έσφιξε με όλη της τη δύναμη τόσο πολύ, που οι κόμποι στο χέρι της άσπρισαν. Προσπάθησε να του φωνάξει να κόψει ταχύτητα, αλλά η μουσική ήταν τόσο δυνατά που η φωνή της χανόταν. Η καρδιά της κόντεψε να σπάσει τη στιγμή που ένα άλλο αυτοκίνητο εμφανίστηκε μπροστά τους και εκείνος πήγαινε κατά πάνω του με την ταχύτητα του φωτός. Με ένα ελιγμό άλλαξε λωρίδα και σε δευτερόλεπτα επανήλθε πάλι στην ίδια λωρίδα. "Θα σκοτωθούμε" σκέφτηκε η Μαρία και ήθελε να ουρλιάξει ,αλλά από τον φόβο πλέον η φωνή της δεν έβγαινε καν. Στην στροφή που η Συγγρού κατέληγε στην Ποσειδώνος έκλεισε τα μάτια της σχεδόν σίγουρη πως το τέλος είχε έρθει. Με δυσκολία κρατούσε πλέον το σώμα της πάνω στο κάθισμα. Ήθελε να κοιτάξει το ταχύμετρο να δει με τι ταχύτητα πήγαιναν, αλλά ήταν αδύνατο τα μάτια της να εστιάσουν οπουδήποτε... Στην Ποσειδώνος οι προσπεράσεις και οι ελιγμοί ήταν τόσοι πολλοί, που πλέον αδυνατούσε να κάνει την παραμικρή σκέψη. Λες και η υπερβολική ταχύτητα είχε φέρει το σώμα της σε μια μεταφυσική νιρβάνα. Ξανάκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να σκεφτεί τον Ορέστη... πάντα πίστευε πως το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν πριν πεθάνει θα ήταν ο Ορέστης, αλλά μάταια. Το μυαλό της είχε πατήσει τον διακόπτη και δεν τη υπάκουε. Και όσο η ταχύτητα της γινόταν ελάχιστα οικεία διαπίστωνε πως πλέον δεν όριζε όχι μόνο το μυαλό της ,αλλά και κανένα άλλο μέλος του σώματος της. Τα πόδια της είχαν παραλύσει και μόνο το χέρι της παρέμενε κλειδωμένο στο χερούλι της πόρτας. Και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε ...όλα σταμάτησαν. Δεν ήξερε αν ήταν για λεπτά ...για δευτερόλεπτα ή για ώρες αλλά πλέον ήταν τόσο ελαφριά και τόσο άτρωτη που τίποτα δεν μπορούσε να την πονέσει...τίποτα δεν μπορούσε να την πληγώσει. Αργότερα που το αναλογιζόταν καταλάβαινε πόσο οξύμωρο ήταν όλο αυτό. Να είσαι τόσο ευάλωτος ουσιαστικά και εσύ να νιώθεις σαν υπερήρωας.... Εκείνη ήταν όμως σίγουρη, πως ακόμα και να έφευγε το αμάξι εκτός πορείας, το μόνο που δεν θα ένιωθε σε μια πιθανή σύγκρουση, θα ήταν πόνος.
Όταν άνοιξε τα μάτια της το αμάξι ήταν ακίνητο και ο Άρης την κοιτούσε εκστασιασμένος. Με μια απότομη κίνηση άνοιξε την πόρτα και προσπάθησε να τρέξει μακρυά από το αυτοκίνητο, τα πόδια της όμως λες και ήταν πλέον από πλαστελίνη με αποτέλεσμα να πέσει στα γόνατα. Προσπάθησε να πάρει βαθιές ανάσες, αλλά οι πνεύμονες της είχαν κλείσει. Ο Άρης βρέθηκε δίπλα της και την βοήθησε να σταθεί όρθια. Με μια κίνηση του έριξε μια σπρωξιά τόσο δυνατή που ακόμα και η ίδια τρόμαξε με τη δύναμή της. Εκείνος πισωπάτησε για να ισορροπήσει και όσο προσπαθούσε να την στηρίξει, εκείνη τον χτυπούσε και ούρλιαζε.
"Είσαι τρελός!!!! Είσαι για δέσιμο!!!!! θα σκοτωνόμασταν!!!!" έλεγε και ξανάλεγε λες και είχε κολλήσει η βελόνα.
Όταν πλέον όριζε τα πόδια της, τρέμοντας ακόμα, απομακρύνθηκε και κοίταξε τριγύρω της. Σκοτάδι και όμως έβλεπε τόσο καθαρά. Στα ρουθούνια της ερχόταν η μυρωδιά της θάλασσας τόσο έντονα και στα αυτιά της ήταν σχεδόν σίγουρη πως άκουγε τα κύματα να σκάνε σε κάποιο βράχο ...κύματα και βήματα...Ένα χάδι στο λαιμό της και ένιωσε χιλιάδες βολτ να χτυπάνε το σώμα της . Λες και οι αισθήσεις της για κάποιο περίεργο λόγο είχαν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που όλα τα ένιωθε χιλιάδες φορές πιο έντονα.
"Αδρεναλίνη.... το καλύτερο ναρκωτικό.." τον άκουσε να της λέει και όσο και αν ήθελε να του σπάσει το κεφάλι για την τρομάρα που είχε πάρει, συμφωνούσε μαζί του.
"Όσο περνάει η ώρα θα το νιώθεις όλο και λιγότερο, ώσπου στο τέλος θα ξεφτίσει εντελώς.. Αύριο θα αναρωτιέσαι αν το ένιωσες πραγματικά.... και μετά από λίγο καιρό θα θες να το επαναλάβεις γιατί θα σου έχει λείψει....καλωσόρισες στον κόσμο μου Μαρία"
"Για να καταλάβω δηλαδή, εσύ τρέχεις σαν τρελός στους δρόμους για να νιώθεις έτσι????"
"Και όχι μόνο.... "
"Καλά μα πως δεν χάνεις τον έλεγχο??? Εγώ δεν μπορούσα να περπατήσω μόλις κατέβηκα....Εσύ πως όριζες το αμάξι???"
" Ένστικτο επιβίωσης. Άσε που το να προσπαθείς να κρατήσεις τον έλεγχο εκείνη την ώρα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον..."
"Είσαι τρελός!"
"Έχω χάσει πλέον το μέτρημα....πρέπει να μου το έχεις πει πάνω από χίλιες φορές ήδη!"
"Και αν σκοτωνόμασταν???"
"Θα πεθαίναμε ευτυχισμένοι...."
"Α το έχεις χάσει εντελώς! Εγώ δεν ξαναμπαίνω σε αμάξι μαζί σου, με ταξί θα γυρίσω. Έχω παιδί να μεγαλώσω. Αν πάθαινα κάτι???"
"Καλά μην νομίζεις, αυτή ήταν μια συντηρητική βόλτα... δεν θα πάθανες κάτι. Δεν είχα σκοπό να σε σκοτώσω, αν ήθελα να σε σκοτώσω μπορούσα με πιο απλούς τρόπους χωρίς να διακινδυνεύω και τη δική μου ζωή, που την αγαπάω να ξέρεις υπερβολικά!"
"Συντηρητική????? Ρε δεν πας καλά!"
"Επαναλαμβάνεσαι...."
"Τι θες καλέ μου άνθρωπε από μένα???"
"Θες ένα τσιγάρο???"
"Όχι προσπαθώ να το κόψω ... λοιπόν διαφώτισε με να τελειώνουμε...."
"Η απάντηση στην ερώτηση σου είναι δεν ξέρω..."
"Δεν ξέρεις τι θέλεις από μένα???"
"Ακριβώς!"
"Θα αρχίσω να ουρλιάζω στο λέω. Δεν βγάζει νόημα τίποτα από όλα αυτά...."
"Έχεις δίκιο όταν μου απάντησες στα μηνύματα εκείνα και κατάλαβα πως δεν ήσουν αυτή που νόμιζα εκνευρίστηκα... Δεν μ αρέσει να με κοροϊδεύουν... Γιαυτό και σε έψαξα... Όταν σε είδα στο facebook είπα οκ καλή είναι εμφανισιακά, αλλά φαίνεται ανασφαλής και πίστεψε με το χειρότερο μου είναι οι ανασφαλείς γυναίκες... Δεν θα σε κυνηγούσα, αλλά σε έφερε η τύχη ξανά στο δρόμο μου και όταν σε είδα από κοντά προβληματίστηκα.. Σαν να ήθελα να επιβεβαιώσω ότι είχα δίκιο στην αρχική μου κρίση, γιαυτό και ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, λέγοντας ότι μου ερχόταν στο μυαλό. Περίμενα λοιπόν να βάλεις τα κλάματα. Αν είχα δίκιο στο πρώτο εκείνο καφέ θα έπρεπε να φύγεις κλαίγοντας ανταυτού εσύ με έβρισες....και τότε χτύπησες τον αντρικό εγωισμό μου.... Γιαυτό σκέφτηκα να γίνω επίμονος...πίστευα πως με την επιμονή μου θα σε λύγιζα, αυτό πιάνει στις περισσότερες γυναίκες. Κολακεύονται...όχι όμως εσύ... Απόψε ήρθα πάλι στα πλαίσια του ο επιμένων νικά, αλλά μόλις βγήκες από την πόρτα σου άλλαξα πάλι γνώμη... Όταν δε μου πρότεινες να κοιμηθείς μαζί μου για να ξεμπερδεύεις τότε βεβαιώθηκα ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα....ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό...Και για να συνεχίσω να είμαι 100% ειλικρινής δεν σου πουλάω έρωτες...ανάθεμα με και αν ξέρω βέβαια τι σου πουλάω... Μόλις έκατσες στην θέση του συνοδηγού συνειδητοποίησα πως σου είχα υποσχεθεί απαντήσεις που δεν είχα...Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως θα έπρεπε να καθαρίσει το μυαλό μου. Ε από κει και πέρα την ξέρεις τη συνέχεια. Έτσι καθαρίζει εμένα το μυαλό μου."
"Και που καθάρισε όμως, δεν ξέρεις τι θέλεις..."
"Μα επειδή καθάρισε ξέρω ότι δεν ξέρω τι θέλω.."
"Είναι δύο τα ξημερώματα....έχω πιει μισό μπουκάλι βότκα και απορώ πως δεν έχω ξεράσει ακόμα στα παπούτσια σου.... πονάει όλο μου το σώμα από την υπερένταση....είμαστε στην άκρη του πουθενά και μου λες ότι δεν ξέρεις τι θες....ε λοιπόν εγώ ξέρω τι θέλω. Θέλω να πάω σπίτι μου και να κοιμηθώ!"
"Μόνη σου????"
"Ω ναι μόνη μου! Την έχασες απόψε την ευκαιρία σου όταν με έβαλες μέσα στο αμάξι του θανάτου!"
"Εσύ χάνεις...."
"Ναι ναι καλά είμαι σίγουρη. Μπορείς να οδηγήσεις σαν άνθρωπος ή να πάρω ένα ραδιοταξί να έρθει να με μαζέψει?"
"Μην ακούω χαζά, εγώ θα σε πάω σπίτι"
Στη επιστροφή η Μαρία ένιωθε τόσο κουρασμένη που αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως μόλις το αμάξι ξεκίνησε. Ο Άρης κράτησε το λόγο του και οδήγησε μέσα στα όρια ταχύτητας. Κάτω από το σπίτι της την χάιδεψε στο ώμο και εκείνη άνοιξε τα μάτια της. Τον ευχαρίστησε ειρωνικά για τη φανταστική βόλτα και βγήκε από το αμάξι. Λίγο πριν χαθεί πίσω από την πόρτα της κοντοστάθηκε και του φώναξε
"Άρη αν αποφασίσεις τι σκατά θες, ξέρεις που θα με βρεις" είπε και χαμογελώντας μπήκε μέσα κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της.
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
"Γιατί???"
"Θρίλερ δεν βλέπεις???? "
"Χα χα μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως το ηλεκτρικό πριόνι το άφησα σπίτι!"
"Σοβαρά τώρα, πρέπει να το κόψεις αυτό...."
"Θα το κόψω μόλις δεχτείς να κάνουμε μια ολοκληρωμένη συζήτηση χωρίς να φύγεις στα μισά βρίζοντας με... Αν είχες ανοιχτό το τηλέφωνο σου, δεν θα ήμουν πάλι εδώ!"
"Επειδή εκτός από ανατριχιαστικό, καταντάει και απίστευτα κουραστικό, δώσε μου το λόγο σου πως αν κάνουμε μια ολοκληρωμένη συζήτηση θα το κόψεις!"
"Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα..."
"Βρε κόλλημα..."
"Μπες μέσα.."
"..."
"Έλα τώρα μπες, αφού θα μπεις στο τέλος και το ξέρω και το ξέρεις. Μη χάνουμε χρόνο άδικα..."
"Ορίστε κάτι τέτοια πετυχημένα λες και μετά διαμαρτύρεσαι που σε βρίζω!"
"Δηλαδή προτιμάς να σου λέω αυτό που θες να ακούσεις???? Μπορώ να το κάνω, αλλά δεν έχει να ξέρεις τόση πλάκα!'
"Είσαι το κάτι άλλο!'
"Επίσης!"
"Μα το Θεό έτσι μου έρχεται να σου κάτσω να ξεμπερδεύουμε. Να πάρεις αυτό που θες, να ηρεμήσω και εγώ!"
"Αυτό νομίζεις πως θέλω???"
"Α ξέχασα κάτσε να δεις πως το είπες....δεν ενδιαφέρεσαι για γυναίκες σαν εμένα, το έχεις ξαναπαίξει το παιχνίδι και δεν έχει πλάκα, σωστά? Παρόλαυτα είσαι εδώ..."
"Μαρία μπες μέσα στο αμάξι και σου υπόσχομαι να σε διαφωτίσω. Σου αρκεί αυτό?" είπε και έσκυψε να ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού. Η Μαρία κοίταξε μια την πόρτα του σπιτιού της και μια την πόρτα του αυτοκινήτου και αβέβαιη μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο.
Αν και είχε δει το αυτοκίνητο ήδη αρκετές φορές, ποτέ πριν δεν είχε προσέξει πόσο χαμηλό ήταν. Όσο εκείνος προσπαθούσε μέσα από τα στενά να βγει στον κεντρικό δρόμο γύρισε να τον περιεργαστεί. Όλες τις προηγούμενες φορές ήταν είτε πολύ θυμωμένη, είτε πολύ ξαφνιασμένη και δεν είχε καταφέρει να δει λεπτομέρειες. Κοιτώντας το προφίλ του διέκρινε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του και αμέσως γύρισε κοιτώντας αδιάφορα έξω από το παράθυρο. Το μόνο που ακουγόταν μέσα στο αυτοκίνητο ήταν το τακ τακ των φλας κάθε φορά που εκείνος έστριβε. Το ρολόι στο ταμπλό έδειχνε μια και μισή. Λίγο πριν εκείνος βγει στην Συγγρού στο φανάρι έσκυψε και της φόρεσε τη ζώνη χαμογελώντας πονηρά. "Απίστευτο ο τύπος είχε σωστή οδική συμπεριφορά" σκέφτηκε απορημένη.
"Τι ώρα έφαγες???
"Νωρίς, αλλά δεν πεινάω..."
"Δεν σε ρωτάω γιαυτό... πόσο νωρίς? Έχουν περάσει τρεις ώρες???"
"Ναι" απάντησε ακόμα πιο μπερδεμένη.
"Ωραία" είπε και άνοιξε το ραδιόφωνο σχεδόν τέρμα τη στιγμή που το φανάρι άναβε πράσινο. "Είναι εντελώς τρελός" σκέφτηκε η Μαρία προσπαθώντας να καταλάβει που το πήγαινε.
Μόλις το αυτοκίνητο μπήκε στην Συγγρού, ένιωσε το σώμα της να κολλάει στο πίσω μέρος του καθίσματος από την απότομη επιτάχυνση . Μέσα σε δευτερόλεπτα το αμάξι πήγαινε τόσο γρήγορα που δεν προλάβαινε καν να δει έξω από το παράθυρο.Αντανακλαστικά πιάστηκε από το χερούλι της πόρτας και το έσφιξε με όλη της τη δύναμη τόσο πολύ, που οι κόμποι στο χέρι της άσπρισαν. Προσπάθησε να του φωνάξει να κόψει ταχύτητα, αλλά η μουσική ήταν τόσο δυνατά που η φωνή της χανόταν. Η καρδιά της κόντεψε να σπάσει τη στιγμή που ένα άλλο αυτοκίνητο εμφανίστηκε μπροστά τους και εκείνος πήγαινε κατά πάνω του με την ταχύτητα του φωτός. Με ένα ελιγμό άλλαξε λωρίδα και σε δευτερόλεπτα επανήλθε πάλι στην ίδια λωρίδα. "Θα σκοτωθούμε" σκέφτηκε η Μαρία και ήθελε να ουρλιάξει ,αλλά από τον φόβο πλέον η φωνή της δεν έβγαινε καν. Στην στροφή που η Συγγρού κατέληγε στην Ποσειδώνος έκλεισε τα μάτια της σχεδόν σίγουρη πως το τέλος είχε έρθει. Με δυσκολία κρατούσε πλέον το σώμα της πάνω στο κάθισμα. Ήθελε να κοιτάξει το ταχύμετρο να δει με τι ταχύτητα πήγαιναν, αλλά ήταν αδύνατο τα μάτια της να εστιάσουν οπουδήποτε... Στην Ποσειδώνος οι προσπεράσεις και οι ελιγμοί ήταν τόσοι πολλοί, που πλέον αδυνατούσε να κάνει την παραμικρή σκέψη. Λες και η υπερβολική ταχύτητα είχε φέρει το σώμα της σε μια μεταφυσική νιρβάνα. Ξανάκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να σκεφτεί τον Ορέστη... πάντα πίστευε πως το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν πριν πεθάνει θα ήταν ο Ορέστης, αλλά μάταια. Το μυαλό της είχε πατήσει τον διακόπτη και δεν τη υπάκουε. Και όσο η ταχύτητα της γινόταν ελάχιστα οικεία διαπίστωνε πως πλέον δεν όριζε όχι μόνο το μυαλό της ,αλλά και κανένα άλλο μέλος του σώματος της. Τα πόδια της είχαν παραλύσει και μόνο το χέρι της παρέμενε κλειδωμένο στο χερούλι της πόρτας. Και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε ...όλα σταμάτησαν. Δεν ήξερε αν ήταν για λεπτά ...για δευτερόλεπτα ή για ώρες αλλά πλέον ήταν τόσο ελαφριά και τόσο άτρωτη που τίποτα δεν μπορούσε να την πονέσει...τίποτα δεν μπορούσε να την πληγώσει. Αργότερα που το αναλογιζόταν καταλάβαινε πόσο οξύμωρο ήταν όλο αυτό. Να είσαι τόσο ευάλωτος ουσιαστικά και εσύ να νιώθεις σαν υπερήρωας.... Εκείνη ήταν όμως σίγουρη, πως ακόμα και να έφευγε το αμάξι εκτός πορείας, το μόνο που δεν θα ένιωθε σε μια πιθανή σύγκρουση, θα ήταν πόνος.
Όταν άνοιξε τα μάτια της το αμάξι ήταν ακίνητο και ο Άρης την κοιτούσε εκστασιασμένος. Με μια απότομη κίνηση άνοιξε την πόρτα και προσπάθησε να τρέξει μακρυά από το αυτοκίνητο, τα πόδια της όμως λες και ήταν πλέον από πλαστελίνη με αποτέλεσμα να πέσει στα γόνατα. Προσπάθησε να πάρει βαθιές ανάσες, αλλά οι πνεύμονες της είχαν κλείσει. Ο Άρης βρέθηκε δίπλα της και την βοήθησε να σταθεί όρθια. Με μια κίνηση του έριξε μια σπρωξιά τόσο δυνατή που ακόμα και η ίδια τρόμαξε με τη δύναμή της. Εκείνος πισωπάτησε για να ισορροπήσει και όσο προσπαθούσε να την στηρίξει, εκείνη τον χτυπούσε και ούρλιαζε.
"Είσαι τρελός!!!! Είσαι για δέσιμο!!!!! θα σκοτωνόμασταν!!!!" έλεγε και ξανάλεγε λες και είχε κολλήσει η βελόνα.
Όταν πλέον όριζε τα πόδια της, τρέμοντας ακόμα, απομακρύνθηκε και κοίταξε τριγύρω της. Σκοτάδι και όμως έβλεπε τόσο καθαρά. Στα ρουθούνια της ερχόταν η μυρωδιά της θάλασσας τόσο έντονα και στα αυτιά της ήταν σχεδόν σίγουρη πως άκουγε τα κύματα να σκάνε σε κάποιο βράχο ...κύματα και βήματα...Ένα χάδι στο λαιμό της και ένιωσε χιλιάδες βολτ να χτυπάνε το σώμα της . Λες και οι αισθήσεις της για κάποιο περίεργο λόγο είχαν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που όλα τα ένιωθε χιλιάδες φορές πιο έντονα.
"Αδρεναλίνη.... το καλύτερο ναρκωτικό.." τον άκουσε να της λέει και όσο και αν ήθελε να του σπάσει το κεφάλι για την τρομάρα που είχε πάρει, συμφωνούσε μαζί του.
"Όσο περνάει η ώρα θα το νιώθεις όλο και λιγότερο, ώσπου στο τέλος θα ξεφτίσει εντελώς.. Αύριο θα αναρωτιέσαι αν το ένιωσες πραγματικά.... και μετά από λίγο καιρό θα θες να το επαναλάβεις γιατί θα σου έχει λείψει....καλωσόρισες στον κόσμο μου Μαρία"
"Για να καταλάβω δηλαδή, εσύ τρέχεις σαν τρελός στους δρόμους για να νιώθεις έτσι????"
"Και όχι μόνο.... "
"Καλά μα πως δεν χάνεις τον έλεγχο??? Εγώ δεν μπορούσα να περπατήσω μόλις κατέβηκα....Εσύ πως όριζες το αμάξι???"
" Ένστικτο επιβίωσης. Άσε που το να προσπαθείς να κρατήσεις τον έλεγχο εκείνη την ώρα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον..."
"Είσαι τρελός!"
"Έχω χάσει πλέον το μέτρημα....πρέπει να μου το έχεις πει πάνω από χίλιες φορές ήδη!"
"Και αν σκοτωνόμασταν???"
"Θα πεθαίναμε ευτυχισμένοι...."
"Α το έχεις χάσει εντελώς! Εγώ δεν ξαναμπαίνω σε αμάξι μαζί σου, με ταξί θα γυρίσω. Έχω παιδί να μεγαλώσω. Αν πάθαινα κάτι???"
"Καλά μην νομίζεις, αυτή ήταν μια συντηρητική βόλτα... δεν θα πάθανες κάτι. Δεν είχα σκοπό να σε σκοτώσω, αν ήθελα να σε σκοτώσω μπορούσα με πιο απλούς τρόπους χωρίς να διακινδυνεύω και τη δική μου ζωή, που την αγαπάω να ξέρεις υπερβολικά!"
"Συντηρητική????? Ρε δεν πας καλά!"
"Επαναλαμβάνεσαι...."
"Τι θες καλέ μου άνθρωπε από μένα???"
"Θες ένα τσιγάρο???"
"Όχι προσπαθώ να το κόψω ... λοιπόν διαφώτισε με να τελειώνουμε...."
"Η απάντηση στην ερώτηση σου είναι δεν ξέρω..."
"Δεν ξέρεις τι θέλεις από μένα???"
"Ακριβώς!"
"Θα αρχίσω να ουρλιάζω στο λέω. Δεν βγάζει νόημα τίποτα από όλα αυτά...."
"Έχεις δίκιο όταν μου απάντησες στα μηνύματα εκείνα και κατάλαβα πως δεν ήσουν αυτή που νόμιζα εκνευρίστηκα... Δεν μ αρέσει να με κοροϊδεύουν... Γιαυτό και σε έψαξα... Όταν σε είδα στο facebook είπα οκ καλή είναι εμφανισιακά, αλλά φαίνεται ανασφαλής και πίστεψε με το χειρότερο μου είναι οι ανασφαλείς γυναίκες... Δεν θα σε κυνηγούσα, αλλά σε έφερε η τύχη ξανά στο δρόμο μου και όταν σε είδα από κοντά προβληματίστηκα.. Σαν να ήθελα να επιβεβαιώσω ότι είχα δίκιο στην αρχική μου κρίση, γιαυτό και ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, λέγοντας ότι μου ερχόταν στο μυαλό. Περίμενα λοιπόν να βάλεις τα κλάματα. Αν είχα δίκιο στο πρώτο εκείνο καφέ θα έπρεπε να φύγεις κλαίγοντας ανταυτού εσύ με έβρισες....και τότε χτύπησες τον αντρικό εγωισμό μου.... Γιαυτό σκέφτηκα να γίνω επίμονος...πίστευα πως με την επιμονή μου θα σε λύγιζα, αυτό πιάνει στις περισσότερες γυναίκες. Κολακεύονται...όχι όμως εσύ... Απόψε ήρθα πάλι στα πλαίσια του ο επιμένων νικά, αλλά μόλις βγήκες από την πόρτα σου άλλαξα πάλι γνώμη... Όταν δε μου πρότεινες να κοιμηθείς μαζί μου για να ξεμπερδεύεις τότε βεβαιώθηκα ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα....ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό...Και για να συνεχίσω να είμαι 100% ειλικρινής δεν σου πουλάω έρωτες...ανάθεμα με και αν ξέρω βέβαια τι σου πουλάω... Μόλις έκατσες στην θέση του συνοδηγού συνειδητοποίησα πως σου είχα υποσχεθεί απαντήσεις που δεν είχα...Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως θα έπρεπε να καθαρίσει το μυαλό μου. Ε από κει και πέρα την ξέρεις τη συνέχεια. Έτσι καθαρίζει εμένα το μυαλό μου."
"Και που καθάρισε όμως, δεν ξέρεις τι θέλεις..."
"Μα επειδή καθάρισε ξέρω ότι δεν ξέρω τι θέλω.."
"Είναι δύο τα ξημερώματα....έχω πιει μισό μπουκάλι βότκα και απορώ πως δεν έχω ξεράσει ακόμα στα παπούτσια σου.... πονάει όλο μου το σώμα από την υπερένταση....είμαστε στην άκρη του πουθενά και μου λες ότι δεν ξέρεις τι θες....ε λοιπόν εγώ ξέρω τι θέλω. Θέλω να πάω σπίτι μου και να κοιμηθώ!"
"Μόνη σου????"
"Ω ναι μόνη μου! Την έχασες απόψε την ευκαιρία σου όταν με έβαλες μέσα στο αμάξι του θανάτου!"
"Εσύ χάνεις...."
"Ναι ναι καλά είμαι σίγουρη. Μπορείς να οδηγήσεις σαν άνθρωπος ή να πάρω ένα ραδιοταξί να έρθει να με μαζέψει?"
"Μην ακούω χαζά, εγώ θα σε πάω σπίτι"
Στη επιστροφή η Μαρία ένιωθε τόσο κουρασμένη που αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως μόλις το αμάξι ξεκίνησε. Ο Άρης κράτησε το λόγο του και οδήγησε μέσα στα όρια ταχύτητας. Κάτω από το σπίτι της την χάιδεψε στο ώμο και εκείνη άνοιξε τα μάτια της. Τον ευχαρίστησε ειρωνικά για τη φανταστική βόλτα και βγήκε από το αμάξι. Λίγο πριν χαθεί πίσω από την πόρτα της κοντοστάθηκε και του φώναξε
"Άρη αν αποφασίσεις τι σκατά θες, ξέρεις που θα με βρεις" είπε και χαμογελώντας μπήκε μέσα κλειδώνοντας την πόρτα πίσω της.
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: