Από τις απαρχές του σύμπαντος δεν υπήρξε ποτέ ούτε ένα θηλυκό που να κατάφερε να μείνει ασυγκίνητο μπροστά σε μια πράξη αθεράπευτου ρομαντισμού, όσο σκληρό και κυνικό και αν το έπαιζε. Επομένως εγώ δύσκολα θα αποτελούσα εξαίρεση. Κάτι στο παραπανίσιο κομματάκι του Χ γονιδίου πρέπει να την έκανε τη ζημιά και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολα πας κόντρα στα γονίδια. Έχοντας διαβάσει ήδη δύο φορές το νεοεισερχόμενο μήνυμα από τον Χίλμαρ με δυσκολία συγκρατούσα πλέον τη ματαιοδοξία φρόνιμη μέσα μου.
"Δεν μπορείς να φανταστείς πόση ώρα πήρε στον Βασίλη να μου εξηγήσει για την κότα και το ζουμί. Αν και σιχαίνομαι την κοτόσουπα, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Τι νόμιζες, πως δεν θα έβγαζα άκρη; Και τώρα που λύσαμε το θέμα της κοτόσουπας και μαζί με αυτό και το θέμα της κατανόησης, θες να μου πεις τι πρέπει να κάνω για να σε "grill" ώστε να σε δω έστω μια ακόμα φορά; Επειδή το μήνυμα αυτό το διαβάζει και άλλος, δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες απέσπασες τη δέσμευση μου σε κάτι που καθόλου δεν με ευχαριστεί. Τι πρέπει να κάνω λοιπόν Ρίτα; Μπορείς να μου απαντήσεις σε ότι γλώσσα θες, όπως βλέπεις θα βρω τον τρόπο..." έγραφε το μήνυμα και πλέον ήμουν σίγουρη πως ακόμα και στη γραμμική Α να του απαντούσα θα έβρισκε όντως τον τρόπο. Την πολιτισμική απόσταση την είχε εξαφανίσει μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες. Πόσο θα τον έπαιρνε άραγε να εξαφανίσει και τη χιλιομετρική; Κανονικά θα έπρεπε να του θυμώσω. Γιατί δεν μπορούσα να του θυμώσω όμως; Και ένα δίκιο το είχε για τις συνθήκες. Χριστέ μου τι σκεφτόμουν!!! Το είχα χάσει; Νευρικά σηκώθηκα και άρχισα να οργώνω το σαλόνι. Τι θα του απαντούσα; Δεν θα του απαντούσα! Αγένεια, ξε-αγένεια δεν θα ξεκινούσα κάτι στην παρούσα φάση με όλα όσα είχα ήδη στο κεφάλι μου. Ναι, ήταν εξωφρενικά κολακευτικό αυτό που είχε κάνει, αλλά δεν σκόπευα να παίξω μαζί του τη γάτα με το ποντίκι, όσο δελεαστικό και αν έμοιαζε αυτό. Τόσο εγώ, όσο και αυτός παρά ήμασταν μεγάλοι για τέτοιες σαχλαμάρες. Πριν χάσω την αποφασιστικότητα μου μπλόκαρα το email του ώστε να πηγαίνουν στα ανεπιθύμητα τα μηνύματα του και να μην τα βλέπω. Βλακείες...ημίμετρα. Σίγουρα θα έμπαινα στον πειρασμό και κάποια στιγμή θα άνοιγα τα ανεπιθύμητα. Σαν 15χρονο έκανα! Ξεμπλόκαρα τον αποκλεισμό ως ώριμος άνθρωπος και βρέθηκα πάλι στο ίδιο σημείο που ήμουν νωρίτερα. Μην ξέροντας τι να γράψω εκείνο το βράδυ δεν απάντησα τελικά και ας στριφογύριζα όλη τη νύχτα στο κρεβάτι μην μπορώντας να κοιμηθώ.
Δυο μέρες μετά, δύο βασανιστικές μέρες μετά, ήρθε η Νέμεσις μου με τη μορφή ακόμα ενός email.
"Aν με γνώριζες καλύτερα θα ήξερες πως είμαι ένας εξωφρενικά επίμονος άνθρωπος. Θες χρόνο; Χρόνο θα σου δώσω. Αλλά μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Εσύ και εγώ έχουμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς." έγραφε o Χίλμαρ και αφού το σκέφτηκα λίγο του απάντησα.
"Ρώτα με ξανά σε ένα μήνα. Αν σε ένα μήνα από τώρα συνεχίζεις να θες να βρεθούμε το συζητάμε." πληκτρολόγησα και πάτησα την αποστολή. Του πούστη! Σε ένα μήνα και εγώ θα είχα ξεχάσει και εκείνος θα είχε ξενερώσει. 28 Αυγούστου έγραφε το ημερολόγιο. Και κάπως έτσι σταμάτησαν τα email που τόσο με αναστάτωναν.
Ήρθε έτσι η καθημερινότητα και η ρουτίνα και άμβλυναν σταδιακά την ανάμνηση του ψηλού ξένου. Τι κι αν η Λίτσα κάθε τρεις και λίγο με ρωτούσε αν είχα λάβει κάποιο νέο μήνυμα, το πράγμα ξεθώριαζε μέρα τη μέρα αποδεικνύοντας περίτρανα την παροιμία πως μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται. Ακόμα και αυτά τα φτιαγμένα από πάγο μάτια μπορούσαν να ξεχαστούν.
Ο Σεπτέμβρης άλλωστε πάντα είχε κάτι από "Πρωτοχρονιά". Συνδυασμένος με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, για πολλούς ανθρώπους σηματοδοτούσε την ευκαιρία για νέες αποφάσεις, για νέα ξεκινήματα και εγώ είχα πάρει τις δικές μου αποφάσεις. Δεν θα επέτρεπα στον Στέλιο να με αγγίξει ξανά, θα έψαχνα για μια καλύτερη δουλειά, θα έκανα μέχρι τα Χριστούγεννα μια σοβαρή συζήτηση με τον Χρήστο και θα αγόραζα μια σόμπα πέλετ, γιατί πετρέλαιο δεν έπαιζε να βάλω φέτος. Απλοϊκές μικρές αποφάσεις που ήλπιζα να κάνουν τον χειμώνα που ερχόταν πιο υποφερτό. Όσο οι μέρες όμως περνούσαν και καμία από τις αποφάσεις που είχα πάρει δεν πλησίαζαν έστω και στο ελάχιστο στην υλοποίηση, γέμιζα απελπισία και απογοήτευση. Τρία βιογραφικά είχα στείλει και σε κανένα δεν είχα πάρει απάντηση, έστω αρνητική. Η τιμή της σόμπας πέλετ ξεκινούσε από 1000 ευρώ, ποσό απαγορευτικό τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ο Χρήστος χαμένος με σχολεία και φροντιστήρια, τη μια φορά που είχα επιχειρήσει να του ανοίξω κουβέντα, από την εισαγωγή, μου είχε γυρίσει την πλάτη και είχε φύγει λέγοντας μου "άσε μας ρε μάνα, άρχισες πάλι". Όσο για τον Στέλιο... άφαντος. Προφανώς είχε βρει κάτι άλλο να ασχοληθεί. Από κάτι κουβέντες που είχα πάρει με το ζόρι από τον Χρήστο, κατάλαβα πως μάλλον είχε πέσει χρηματοδότηση από τους γονείς του για χιλιοστή φορά. Καμία ευκαιρία επομένως να αποδείξω εμπράκτως την εγκράτεια που υποτίθεται πως καλλιεργούσα.
Τετάρτη 28 Σεπ, 12:02 πμ (πριν από 15 ώρες), έγραφε το μήνυμα στη πάνω δεξιά γωνία και όσο και αν είχα πείσει τον εαυτό μου πως δεν με ένοιαζε, δεν μπόρεσα να μην νιώσω ένα ευχάριστο γαργάλημα μέσα μου μόλις το είδα.
"Πέρασε ο μήνας. Λοιπόν;" με ρωτούσε τηλεγραφικά ο Χίλμαρ. Πράγματι ήταν επίμονος, σκέφτηκα και χάζεψα λίγο τις λάσπες στο πάτωμα του μαγαζιού που θα έπρεπε να σφουγγαρίσω πριν σχολάσω. Έξω έβρεχε και όσοι έμπαιναν μέσα δεν έκαναν καν τον κόπο να σκουπίσουν τα πόδια τους στο χαλάκι της εισόδου. Μόνο πάνω σε εμένα ήξεραν να σκουπίζουν τα νεύρα τους και και τις παραξενιές τους! Αγνοώντας πως στο ωράριο μου δεν θα έπρεπε να χαζεύω στο κινητό, πήγα πίσω στην αποθήκη και άρχισα να συντάσσω την απάντηση μου.
"Δεν γαμιέται! Γράψε μου που και πότε." απάντησα το ίδιο τηλεγραφικά.
Ώρες μετά έλαβα την απάντηση του που δεν είχε κείμενο, αλλά ένα συνημμένο αρχείο. Ένα αεροπορικό εισιτήριο στο όνομα μου για την Παρασκευή το βράδυ με προορισμό το διεθνές αεροδρόμιο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ένα εισιτήριο με ανοιχτή την ημερομηνία επιστροφής...
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: