Εκείνο το Σάββατο θα το θυμόμουν για πολύ καιρό. Απαλλαγμένη από το άγχος μην πετάξω καμία πατάτα, με έκπληξη διαπίστωσα πως όσο του μιλούσα, τόσο ευκολότερο μου γινόταν να μιλάω στα αγγλικά. Αφού είχα ντυθεί και αφού είχα ξανατραγουδήσει το δι ευχών κατά την κάθοδο μας, είχαμε πάρει το αυτοκίνητο και είχαμε βγει στον έξω κόσμο. Με είχε πάει σε ένα υπέροχο εστιατόριο μέσα σε ένα κήπο και είχαμε φάει ένα χορταστικό μεσημεριανό τριών πιάτων, πίνοντας ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί που εκείνος είχε ζητήσει να το βάλουν μέσα σε μια παγωνιέρα. Τον είχα κοροϊδέψει όταν για να διαβάσει το μενού είχε βάλει κάτι αστεία γυαλιά πρεσβυωπίας και εκείνος είχε ανταποδώσει το πείραγμα, όταν είχα ζητήσει μια σόδα τελειώνοντας το γεύμα μας, αντί για καφέ όπως όριζε το πρωτόκολλο. Στη σύντομη βόλτα μας έξω έμαθα για εκείνον πολλές μικρές χαζές λεπτομέρειες, όπως ότι πράγματι ήταν αλλεργικός στη γύρη από παιδί. Πως η έδρα της εταιρείας του δεν ήταν στην Ισλανδία όπως νόμιζα, αλλά στη Νέα Υόρκη. Πως μικρός ήθελε να γίνει πυροσβέστης. Μικρά, ανόητα, χωρίς ουσία, ασφαλή πράγματα. Σαν από κοινού συνεννοημένοι αποφεύγαμε κάθε προσωπική ερώτηση που θα χαλούσε ενδεχομένως το ευχάριστο κλίμα μεταξύ μας. Εκείνος δεν ρώτησε τι σήμαινε το complicated εκείνο και εγώ δεν ρώτησα αν η γυναίκα του ήξερε για τις συνήθειες του. Περνούσαμε καλά, γελούσαμε πολύ και το μόνο που είχε σημασία ήταν το παρόν. Εκείνες οι στιγμές που είχαν ημερομηνία λήξης και το ξέραμε.
Χορτασμένοι είχαμε επιστρέψει στην κορυφή του πύργου. Χορτασμένοι και ίσως λίγο ευτυχισμένοι. Είχαμε γεμίσει τη μεγάλη μπανιέρα και είχαμε ξαπλώσει μέσα της χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα μέσα από τη τζαμαρία. Είχαμε πλύνει ο ένας τον άλλο λες και πλέναμε ο ένας το παρελθόν του άλλου από πάνω μας, για να καταλήξουμε να πηδιόμαστε σκορπώντας τα νερά απέξω με κίνδυνο να τραυματιστούμε. Είχαμε τσακωθεί για το τι θα δούμε στην τηλεόραση. Είχαμε φάει ένα κουβά ποπ κορν πίνοντας εκείνος ουίσκι και εγώ παγωμένο κόκκινο κρασί. Εκείνος είχε κάνει ένα τσιγάρο έξω στο μπαλκόνι, όσο εγώ μιλούσα με Ελλάδα. Εγώ είχα πλύνει κάτι ποτήρια όσο εκείνος μιλούσε μάλλον με Ισλανδία. Και ύστερα είχαμε πάει στο δωμάτιο και είχαμε κάνει και πάλι έρωτα. Αυτή τη φορά όμως χωρίς βιασύνες, χωρίς την παραφορά των προηγούμενων συνευρέσεων μας. Αργά, αργά λες και προσπαθούσαμε να απομνημονεύσουν ο ένας το σώμα του άλλου. Και εκείνο το δεύτερο βράδυ καθόλου δεν είχα δυσκολευτεί να αποκοιμηθώ. Λες και μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο η αγκαλιά του Χίλμαρ είχε γίνει το σπίτι μου.
Ξέρω πως σε αυτό το σημείο όλοι έχετε μελώσει με τα σιρόπια.
Θα σας το χαλάσω όμως και σας ζητάω προκαταβολικά συγνώμη γι' αυτό... Βλέπετε τα πράγματα στην αληθινή ζωή ποτέ δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Έτσι λοιπόν όταν το επόμενο πρωί ξύπνησα και το κρεβάτι ήταν άδειο δεν μου πήρε πολύ χρόνο για να καταλάβω πως στο διαμέρισμα βρισκόμουν πλέον μόνη. Ένα ξερό σημείωμα είχε αφήσει πάνω στη νησίδα.
"Something came up and i had to leave. I didn't want to wake you up. Thank you for everything. An employee of mine will be there at 15:00 to pick you up for the airport. His name is Franco. Take good care of yourself Rita", μου έγραφε και ήξερα πως δεν θα τον ξανάβλεπα. Μάζεψα τα πράγματα μου, ήπια έναν καφέ, έκανα ένα μπάνιο, έστρωσα το κρεβάτι και κάθισα στον καναπέ περιμένοντας να περάσει η ώρα. Δεν θα θύμωνα και δεν θα έκλαιγα. Ήμουν μια γυναίκα 45 χρόνων που ήξερα πολύ καλά που έμπλεκα. Εκείνος άλλωστε ποτέ δεν προσπάθησε να μου πουλήσει έρωτες. Αδρανοποίησα έτσι τον εαυτό μου μην επιτρέποντας του να αντιδράσει. Και μόνο όταν είδα αυτόν τον Φράνκο να μου δίνει το εισιτήριο μαζί με τρεις τσάντες λύγισα. Μια πολυτελής κόκκινη χαρτοσακούλα που έγραφε απέξω Cartier με χρυσά ανάγλυφα γράμματα, μια λευκή με μαύρες λεπτομέρειες που έγραφε Jo Malone LONDON και μια μικρότερη επίσης λευκή που έγραφε La perla. Εκνευρισμένη άφησα τις σακούλες πάνω στη νησίδα χωρίς να τις ανοίξω και άρχισα να κινούμαι προς την έξοδο.
"Signora! Mr Svenson said to give you these!" παραπονέθηκε ο Φράνκο δείχνοντας τις σακούλες.
"Say to Mr Svenson να βάλει στον κώλο του τα δώρα του!!!" είπα πληγωμένη και βγήκα από το διαμέρισμα.
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: