"Sugar Daddy" ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

-Τι μαγειρεύεις; ρώτησε βαριεστημένα μπαίνοντας μέσα στην κουζίνα.

-Κοτόπουλο γιουβέτσι, του απάντησα και συνέχισα να ανακατεύω το κρεμμύδι μέσα στην κατσαρόλα.

-Πάλι κοτόπουλο ρε μάνα; Φτερά θα βγάλω στο τέλος!, διαμαρτυρήθηκε και έβγαλε τον χυμό από το ψυγείο.

-Έλα Χρήστο, σταμάτα την γκρίνια και είμαι πτώμα. Να σου πω, τι είναι το τικ τοκερς και το γκρινζ; του πέταξα δήθεν αθώα και εκείνος παραλίγο να πνιγεί.

- Τικ Τοκ είναι μια εφαρμογή στο κινητό που ο κόσμος ανεβάζει βιντεάκια. Όσο για το γκρινζ, λέγεται κρίντζ και είναι έκφραση που χρησιμοποιείται για κάτι που είναι... πως να στο εξηγήσω...ανατριχιαστικό με την κακή έννοια όμως. Κάτι που σου σηκώνει ρε παιδί μου την τρίχα. Εσύ ας πούμε τώρα με κριντζάρεις απίστευτα με αυτά που με ρωτάς!

-Ωραία ελληνικά μιλάτε... Και σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές μην πίνεις τον χυμό με το στόμα! Βάλε το σε ένα ποτήρι.

-Καλά... Να σου πω, θα περάσει ο μπαμπάς. Με πήρε και με ρώτησε αν είσαι σπίτι και του είπα ότι έλλειπες αλλά ότι θα γυρνούσες λογικά αργότερα. Που ήσουν αλήθεια;

-Κέντρο, συνάντησα τη νονά σου. Τι θέλει ο πατέρας σου, σου είπε;

-Σίγα μην μου έλεγε. Πάω να ντυθώ, θα βγω με τα παιδιά. Η μαύρη μπλούζα είναι σιδερωμένη;

-Ποιά μαύρη; Όλες μαύρες είναι!

-Αυτή που μου πήρε η γιαγιά στα γενέθλια μου!

-Πλυμένη είναι, αλλά δεν έχω προλάβει να τη σιδερώσω, βάλε την άλλη με τη νεκροκεφαλή.

-Αμάν ρε μάνα! πέταξε ενοχλημένος και έφυγε από την κουζίνα.  

-Να τη σιδερώσεις μόνος σου αν τη βιάζεσαι! του φώναξα, αλλά το μόνο που πήρα ως απάντηση ήταν ο βρόντος από την πόρτα του δωματίου του που έκλεινε.

Αποκαμωμένη άναψα τον φούρνο και κάθισα στην καρέκλα της κουζίνας χαζεύοντας τον χυμό που το σπλάχνο μου είχε παρατήσει έξω από το ψυγείο. Άι σιχτίρ, μονολόγησα και σηκώθηκα να τον βάλω πίσω στο ψυγείο. Ίσως είχε έρθει η ώρα να εξηγήσω του Χρήστου πως είχαν τα πράγματα με τα οικονομικά μας. Τον Ιούνιο είχε κλείσει τα 15. Αν του εξηγούσα, ίσως να εκτιμούσε το κοτόπουλο που έβραζε στην κατσαρόλα και τον χυμό που άφηνε με τέτοια άνεση έξω στη ζέστη να χαλάσει. Ίσως να ήταν πιο γλυκός μαζί μου αν κατανοούσε τους βαθύτερους λόγους που με είχαν αναγκάσει να χωρίσω με τον πατέρα του. Πόσο πλέον θα τον προστάτευα από την πραγματικότητα; Σε λίγο καιρό θα έπρεπε να την αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο. Τα πράγματα ήταν απλά, αν ήθελε να σπουδάσει θα έπρεπε να περάσει στην Αθήνα και μόνο στην Αθήνα...

Και ο Στέλιος τι σκατά ήθελε σήμερα και θα περνούσε; Ήταν ανάγκη να έπρεπε να τον διαχειριστώ και αυτόν σήμερα; Κατάκοπη έσυρα τα πόδια μου στο μπάνιο, έβγαλα επιτέλους τα ιδρωμένα ρούχα και χώθηκα κάτω από τη ντουζιέρα.

-Φεύγω, άκουσα τον Χρήστο, ενώ σκούπιζα τα βρεγμένα μαλλιά μου και πριν προλάβω να του απαντήσω, ακόμα μια πόρτα βροντούσε, αυτή τη φορά η εξώπορτα. 

Τρία τέταρτα μετά το φαΐ είχε γίνει, το πλυντήριο είχε απλωθεί και εγώ μετά βίας κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά ξαπλωμένη στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση που έπαιζε τις βραδινές ειδήσεις.

"Νεαρή κοπέλα αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στον σταθμό του μετρό των Αμπελοκήπων σήμερα το μεσημέρι. Πέρα από τις καθυστερήσεις στα δρομολόγια, ευτυχώς η κοπέλα ανασύρθηκε χωρίς ούτε μια γρατζουνιά, λόγω της έγκαιρης δραστηριοποίησης των υπαλλήλων του σταθμού και ειδικού ψυχολόγου που έσπευσε στο σημείο του συμβάντος. Άγνωστοι παραμένουν οι ακριβείς λόγοι που την οδήγησαν σε μια τέτοια κίνηση. Με αφορμή το περιστατικό στη σύνδεση μας ο καθηγητής Ψυχολογίας της Παντείου κύριος Αναστασίου θα μας πει λίγα λόγια για τον τρόπο που οι καραντίνες του Covid, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση και την ανεργία, έχουν οξύνει τα ψυχικά νοσήματα, ιδίως ανάμεσα σε νέους ανθρώπους" άκουσα την παρουσιάστρια να λέει και παραδόθηκα στον ύπνο. 

-Καλά κοιμάσαι από τις εννιά; Ξύπνα ρε Μαργαρίτα, άκουσα μια οικεία φωνή και νυσταγμένα άνοιξα τα μάτια μου για να δω τον Στέλιο να στέκεται από πάνω μου σαν τον Χάρο. 

-Δεν σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να μην χρησιμοποιείς αυτά τα κλειδιά; Τι στο διάολο συμβαίνει με όλα τα αρσενικά και δεν μπορούν να τηρήσουν απλές εντολές που δίνω! είπα σκουπίζοντας λίγο σάλιο που είχε τρέξει στην άκρη του στόματος μου.

-Ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου και άρχισες την γκρίνια; διαμαρτυρήθηκε εκείνος και κάθισε στην πολυθρόνα απέναντι μου.

-Τι θες Στέλιο; Σε τι οφείλουμε την τιμή της επίσκεψης σου; του είπα ειρωνικά ενώ ανακαθόμουν στον καναπέ χαμηλώνοντας την ένταση του ήχου της τηλεόρασης.

-Θέλω να μιλήσουμε... 

-Ε μίλα!

-Άκου ξέρω πως τα δάνεια τρέχουν. Αυτά είναι και ο λόγος που δεν έχουμε πάρει το διαζύγιο μέχρι τώρα. Οι δυσκολίες να τακτοποιηθούν τα μπερδεμένα οικονομικά μας. Επειδή όμως δυσκολεύομαι, ήθελα να σου κάνω μια πρόταση. Τι θα έλεγες να συζήσουμε για λίγο; Θα μοιραζόμασταν έτσι τα έξοδα διαβίωσης μειώνοντας τα στο μισό.

-Δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά; Ξέχασε το! Ζούμε χωριστά πάνω από μια δεκαετία και αν εξαιρέσεις κάτι μαλακίες που κάναμε τα πρώτα χρόνια με κάτι απεγνωσμένες σύντομες επανασυνδέσεις, έχουμε επιτέλους καταφέρει να δημιουργήσουμε μια σταθερή, όσο μπορεί να χαρακτηριστεί σταθερή, κατάσταση για τον Χρήστο. Θέλεις να το μπερδέψουμε το παιδί πάλι; Δεν φτάνουν όσα έχει υποστεί εξαιτίας μας;

-Μαργαρίτα, για μένα πάντα θα είσαι η γυναίκα της ζωής μου και όχι γιατί είμαστε ακόμα δεμένοι νομικά. Το ξέρεις πως σε θέλω, όπως και εγώ ξέρω πως με θες ακόμα, είπε και ήρθε και έκατσε δίπλα μου ελπίζοντας πως μειώνοντας την απόσταση η μεταξύ μας η έλξη που πάντα υπέβοσκε θα δρούσε όπως δρούσε τις περισσότερες φορές.

-Στελάκο είμαι ΜΙΑ από τις γυναίκες της ζωής σου. Την έτρωγα για χρόνια την παραμύθα αμάσητη. Στα 45 είμαι ειλικρινά πιο σοφή από ότι ήμουν στα 26. Πιο σοφή και πολύ πιο κουρασμένη. Αν θες να πηδηχτούμε, μπορούμε να το κάνουμε και χωρίς να χρειαστεί να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο σε καθημερινή βάση. Η ιστορία, μας έχει διδάξει πως στο μόνο σημείο του σπιτιού που μπορούμε εσύ και εγώ να συνυπάρξουμε αρμονικά είναι στο κρεβάτι, γεγονός που δεν υπήρξε αρκετό για να κρατήσεις το πουλί σου μέσα στο παντελόνι σου!

-Μην αρχίζεις ρε Μαργαρίτα το ίδιο τροπάρι. Την έχουμε κάνει χίλιες φορές αυτή την κουβέντα και άκρη δεν έχουμε βγάλει. Οκ ήμουν εγώ φάουλ και εσύ όμως ήσουν το ίδιο φάουλ με μένα. Τόσους άντρες η Αθήνα και εσύ πήγες και πηδήχτηκες τότε με τον Γιάννη για να με πικάρεις. Και γίναμε κώλος και έχουμε να μιλήσουμε δέκα χρόνια. 

-Όντως δεν βγάζει πουθενά αυτή η κουβέντα... Βαρέθηκα Στέλιο. Γι' αυτό σου λέω τι τις θες τις συγκατοικήσεις; 

-Μπας και πάρουμε μια ανάσα ρε Μαργαρίτα που δεν περισσεύει σάλιο. Σοβαρά τώρα θες να μου πεις ότι εσύ βγαίνεις; Ή μήπως τσοντάρει η κυρά Μίνα με τη σύνταξη; 

-Άστη μάνα μου έξω από τη συζήτηση. Αν δεν ήταν αυτή, μπορεί να ήσουν και μέσα στη φυλακή αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Εκείνη μας ξελάσπωσε τότε που κλείσαμε το μαγαζί στην κρίση το 2009 και μπορέσαμε και κάναμε τη ρύθμιση που μας στραγγίζει μέχρι και σήμερα ότι λεφτά βγάζουμε. 

-Τότε πως βγαίνεις; 

-Δεν βγαίνω! Δανεικά πήρα πάλι από τη Λίτσα για να πληρώσω το ρεύμα. Που να έπρεπε να πληρώνω και ενοίκιο δηλαδή. Ευτυχώς η μάνα μου, μας παραχωρεί αυτό το σπιτάκι και μπορούμε και ζούμε κάτω από μια στέγη. Ο γιος σου είναι στον κόσμο του, λες και δεν βλέπει τι γίνεται γύρω του, όλο ζητάει! Έχω λιώσει να κάνω διπλοβάρδιες και πάλι δεν φτάνουν. Όσο όμως και να ζορίζομαι μαζί σου δεν μένω! Ξέχασε το!    

-Ούτε αν κάνω αυτό; ρώτησε και έσκυψε και χάιδεψε τον λαιμό μου με τα χείλια του κάνοντας με να ανατριχιάσω, την ίδια στιγμή που το δεξί του χέρι άρχιζε να ζωγραφίζει γραμμές στην κλείδα μου. Πότε επιτέλους αυτός ο άντρας θα σταματούσε να έχει τέτοια επίδραση πάνω στο σώμα μου, αναρωτήθηκα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα της οικείας μυρωδιάς που ανέδιδε το κεφάλι του. Διψασμένη από λίγη ανθρώπινη επαφή έπιασα το κεφάλι του σε μια προσπάθεια να το απομακρύνω, μάταια όμως. Το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να φέρω το πρόσωπο του στο ύψος του δικό μου προσώπου και εκείνος πλέον με φιλούσε τόσο διεκδικητικά που και η τελευταία άμυνα μου είχε υποχωρήσει. Και όσο το στόμα του με εμπόδιζε να αναπνεύσω, τα χέρια του με έπιαναν πίσω από την πλάτη και με μια  αποφασιστική κίνηση με τοποθετούσαν πάνω στην αγκαλιά του αναγκάζοντας με να περάσω τα πόδια μου δεξιά και αριστερά του κορμού του. Λίγη σημασία έμοιαζε να έχουν πλέον όσες κουβέντες είχαμε ανταλλάξει πιο πριν. Λίγη σημασία είχε και η κούραση που ένιωθα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που ήθελα ήταν τα χέρια του να αγγίξουν το γυμνό μου δέρμα, γι' αυτό και αναστέναξα με ικανοποίηση μέσα στο στόμα του μόλις εκείνος τα έβαλε μέσα από την μπλούζα μου και χάιδεψε την πλάτη μου. Η τελευταία κόπιτσα από το σουτιέν μου άνοιξε την ίδια στιγμή που ακούστηκαν τα κλειδιά στην πόρτα. Τραβώντας την μπλούζα μου που είχε ανέβει πετάχτηκα σαν ελατήριο στην πολυθρόνα απέναντι.

"Γεια, ήρθα να πάρω το ηχείο για να ακούσουμε μουσική με τα παιδιά στην πλατεία" είπε ο Χρήστος χωρίς να μας ρίξει ευτυχώς δεύτερη ματιά. Γιατί αν μας έριχνε θα έβλεπε τη μάνα του να προσπαθεί με τρόπο να κουμπώσει διακριτικά το σουτιέν της και τον πατέρα του να σκουπίζει τα χείλια του και τότε ίσως να καταλάβαινε πως η ανωριμότητα δεν αποτελούσε αποκλειστικότητα της νεολαίας.

για τη συνέχεια πατήστε εδώ