Βγαίνοντας από την σαλαμούρα
Το ότι η Αγγελική είναι γυναίκα, το συνειδητοποίησε την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της στη σχολή και αντίκρισε τις συμφοιτήτριες της. Μέχρι τότε ελάχιστα την απασχολούσε η γυναικεία της φύση. Για κακή της τύχη όμως, στη γυναικοκρατούμενη σχολή της, χρειάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με όλα τα φάσματα του γυναικείου φύλου και η πρώτη της αντίδραση ήταν σοκ και δέος.
Τα γυναικεία πρότυπα του σπιτιού της, η μάνα δηλαδή και η γιαγιά της ,άνηκαν στο είδος εκείνο των γυναικών, που ένα καθαρό φόρεμα κάτω από το γόνατο και ένα γυαλισμένο ζευγάρι χαμηλοτάκουνα λουστρίνια αποτελούσαν την επιτομή της κομψότητας. Στα έξι χρόνια που ήταν στην σαλαμούρα του διαβάσματος, το μόνο που δεν κοιτούσε, ήταν τι φορούσαν οι συνομήλικες της. Όταν λοιπόν για πρώτη φορά βρέθηκε σε αμφιθέατρο μαζί με εκατοντάδες άλλες γυναίκες, ένιωσε ζαλάδα από τα αρώματα και από τα οιστρογόνα που πλημμύριζαν τον χώρο. Μέχρι το τέλος της μέρας είχε πάρει τόσες πληροφορίες, που μετά δυσκολίας τις συγκρατούσε και σίγουρα οι πληροφορίες αυτές δεν είχαν να κάνουν με την ανατομία του μυικού συστήματος, που είχε παραδώσει μόλις ο καθηγητής. Βαμμένα νύχια και βλεφαρίδες, κοντά σορτσάκια και ψηλοτάκουνα, ασορτί τσάντες και ευφάνταστα μπιζού, από τη μια πλευρά και από την άλλη πιο ροκ εμφανίσεις με σκισμένα τζιν, αθλητικά παπούτσια και ατημέλητα μαλλιά... Και μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα αντιθέσεων, χρωμάτων και αρωμάτων, μερικές μύγες σαν εκείνη να ξεχωρίζουν!
Το ίδιο μεσημέρι, αφού έφαγε την αλάδωτη σαλάτα της με τον ίδιο κόπο που κάποτε την πίεζαν να φάει τα σουτζουκάκια που τόσο της έλειπαν, άνοιξε την ντουλάπα της και διαπίστωσε πως τίποτα από όσα είχε μέσα δεν μπορούσε να την βοηθήσει να ενσωματωθεί στο περιβάλλον. Ήδη ο θάμνος στο κεφάλι της και το περιττό βάρος την έκαναν να ξεχωρίζει. Έπρεπε τουλάχιστον να τα καμουφλάρει στυλιστικά ώστε να στοχοποιείται λιγότερο.
Μάζεψε λοιπόν τις δυνάμεις της και ζήτησε από την μητέρα της να πάνε για ψώνια. Ακόμα και σήμερα η Αγγελική θυμάται τον τρόπο που γούρλωσε εκείνη τα μεγάλα μαύρα της από έκπληξη στο άκουσμα της παράκλησης της. Όπως ακόμα θυμάται τον τρόπο που και η ίδια γούρλωσε παρομοίως τα δικά της, όταν μια αγενέστατη πωλήτρια λίγη ώρα μετά, με δήθεν συμβουλευτικό τρόπο, της είπες πως για υπέρβαρες κοπέλες υπήρχε ένα μαγαζί παρακάτω. Εκείνο το βράδυ η Αγγελική από τη στεναχώρια της έφαγε τρεις σοκολάτες τη μια πίσω από την άλλη και αποκοιμήθηκε ανάμεσα σε ασημόχαρτα, πασαλειμμένη με δάκρυα και γλυκιά σοκολάτα.
Και κάπως έτσι, με το σκληρό αυτό τρόπο βγήκε από τη σαλαμούρα της για τα καλά, έχοντας χάσει ανεπιστρεπτί ένα μικρό κομματάκι αυτοπεποίθησης. Ένα κομματάκι που το διαδέχτηκε ένα δεύτερο, όταν έφαγε την πρώτη της χυλόπιτα από ένα φοιτητή της αρχιτεκτονικής που προτιμούσε την ξανθιά καλλίγραμμη δευτεροετή της ιατρικής και το δεύτερο ένα τρίτο, όταν με τρόπο της ανακοίνωσαν πως λόγω εμφάνισης, δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στη θεατρική ομάδα της σχολής της και το τρίτο ένα τέταρτο, όταν στην καλοκαιρινή εκδρομή του συλλόγου φοιτητών άκουσε μια παρέα να την αποκαλεί φάλαινα στη στεριά. Και για κάθε κομμάτι αυτοπεποίθησης που έχανε, λίγα ακόμα κιλά ερχόντουσαν να αναπληρώσουν το χαμένο κενό. Ώσπου έφτασε στα 35 της χρόνια, με δύο τρεις νερόβραστες σχέσεις της κακιάς ώρας, ντυμένη στα άσπρα που τόσο σιχαινόταν γιατί την έδειχναν ακόμα πιο στρογγυλή, διορισμένη σαν ειρωνεία της τύχης στο ίδιο ψυχιατρείο που πριν χρόνια η τρελή γιαγιά Αγγελίνα είχε αφήσει την τελευταία της πνοή, να μασουλάει ένα καρότο σαν άλλος Μπαγκς Μπάνι στη χιλιοστή προσπάθεια της να χάσει βάρος και να κοιτάζει έξω από τα κάγκελα του παραθύρου της στάσης αδελφών μελαγχολικά, ενώ σκεφτόταν, πως ο μικροκαμωμένος ζωηρός σγουρομάλλικος θάμνος είχε καταφέρει να μετατραπεί σε αυτό το άχαρο πλάσμα που αντίκριζε στο τζάμι του παραθύρου.
Για τη συνέχεια πάτησε εδώ
Το ότι η Αγγελική είναι γυναίκα, το συνειδητοποίησε την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της στη σχολή και αντίκρισε τις συμφοιτήτριες της. Μέχρι τότε ελάχιστα την απασχολούσε η γυναικεία της φύση. Για κακή της τύχη όμως, στη γυναικοκρατούμενη σχολή της, χρειάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με όλα τα φάσματα του γυναικείου φύλου και η πρώτη της αντίδραση ήταν σοκ και δέος.
Τα γυναικεία πρότυπα του σπιτιού της, η μάνα δηλαδή και η γιαγιά της ,άνηκαν στο είδος εκείνο των γυναικών, που ένα καθαρό φόρεμα κάτω από το γόνατο και ένα γυαλισμένο ζευγάρι χαμηλοτάκουνα λουστρίνια αποτελούσαν την επιτομή της κομψότητας. Στα έξι χρόνια που ήταν στην σαλαμούρα του διαβάσματος, το μόνο που δεν κοιτούσε, ήταν τι φορούσαν οι συνομήλικες της. Όταν λοιπόν για πρώτη φορά βρέθηκε σε αμφιθέατρο μαζί με εκατοντάδες άλλες γυναίκες, ένιωσε ζαλάδα από τα αρώματα και από τα οιστρογόνα που πλημμύριζαν τον χώρο. Μέχρι το τέλος της μέρας είχε πάρει τόσες πληροφορίες, που μετά δυσκολίας τις συγκρατούσε και σίγουρα οι πληροφορίες αυτές δεν είχαν να κάνουν με την ανατομία του μυικού συστήματος, που είχε παραδώσει μόλις ο καθηγητής. Βαμμένα νύχια και βλεφαρίδες, κοντά σορτσάκια και ψηλοτάκουνα, ασορτί τσάντες και ευφάνταστα μπιζού, από τη μια πλευρά και από την άλλη πιο ροκ εμφανίσεις με σκισμένα τζιν, αθλητικά παπούτσια και ατημέλητα μαλλιά... Και μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα αντιθέσεων, χρωμάτων και αρωμάτων, μερικές μύγες σαν εκείνη να ξεχωρίζουν!
Το ίδιο μεσημέρι, αφού έφαγε την αλάδωτη σαλάτα της με τον ίδιο κόπο που κάποτε την πίεζαν να φάει τα σουτζουκάκια που τόσο της έλειπαν, άνοιξε την ντουλάπα της και διαπίστωσε πως τίποτα από όσα είχε μέσα δεν μπορούσε να την βοηθήσει να ενσωματωθεί στο περιβάλλον. Ήδη ο θάμνος στο κεφάλι της και το περιττό βάρος την έκαναν να ξεχωρίζει. Έπρεπε τουλάχιστον να τα καμουφλάρει στυλιστικά ώστε να στοχοποιείται λιγότερο.
Μάζεψε λοιπόν τις δυνάμεις της και ζήτησε από την μητέρα της να πάνε για ψώνια. Ακόμα και σήμερα η Αγγελική θυμάται τον τρόπο που γούρλωσε εκείνη τα μεγάλα μαύρα της από έκπληξη στο άκουσμα της παράκλησης της. Όπως ακόμα θυμάται τον τρόπο που και η ίδια γούρλωσε παρομοίως τα δικά της, όταν μια αγενέστατη πωλήτρια λίγη ώρα μετά, με δήθεν συμβουλευτικό τρόπο, της είπες πως για υπέρβαρες κοπέλες υπήρχε ένα μαγαζί παρακάτω. Εκείνο το βράδυ η Αγγελική από τη στεναχώρια της έφαγε τρεις σοκολάτες τη μια πίσω από την άλλη και αποκοιμήθηκε ανάμεσα σε ασημόχαρτα, πασαλειμμένη με δάκρυα και γλυκιά σοκολάτα.
Και κάπως έτσι, με το σκληρό αυτό τρόπο βγήκε από τη σαλαμούρα της για τα καλά, έχοντας χάσει ανεπιστρεπτί ένα μικρό κομματάκι αυτοπεποίθησης. Ένα κομματάκι που το διαδέχτηκε ένα δεύτερο, όταν έφαγε την πρώτη της χυλόπιτα από ένα φοιτητή της αρχιτεκτονικής που προτιμούσε την ξανθιά καλλίγραμμη δευτεροετή της ιατρικής και το δεύτερο ένα τρίτο, όταν με τρόπο της ανακοίνωσαν πως λόγω εμφάνισης, δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στη θεατρική ομάδα της σχολής της και το τρίτο ένα τέταρτο, όταν στην καλοκαιρινή εκδρομή του συλλόγου φοιτητών άκουσε μια παρέα να την αποκαλεί φάλαινα στη στεριά. Και για κάθε κομμάτι αυτοπεποίθησης που έχανε, λίγα ακόμα κιλά ερχόντουσαν να αναπληρώσουν το χαμένο κενό. Ώσπου έφτασε στα 35 της χρόνια, με δύο τρεις νερόβραστες σχέσεις της κακιάς ώρας, ντυμένη στα άσπρα που τόσο σιχαινόταν γιατί την έδειχναν ακόμα πιο στρογγυλή, διορισμένη σαν ειρωνεία της τύχης στο ίδιο ψυχιατρείο που πριν χρόνια η τρελή γιαγιά Αγγελίνα είχε αφήσει την τελευταία της πνοή, να μασουλάει ένα καρότο σαν άλλος Μπαγκς Μπάνι στη χιλιοστή προσπάθεια της να χάσει βάρος και να κοιτάζει έξω από τα κάγκελα του παραθύρου της στάσης αδελφών μελαγχολικά, ενώ σκεφτόταν, πως ο μικροκαμωμένος ζωηρός σγουρομάλλικος θάμνος είχε καταφέρει να μετατραπεί σε αυτό το άχαρο πλάσμα που αντίκριζε στο τζάμι του παραθύρου.
Για τη συνέχεια πάτησε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: