XL story: κεφάλαιο πρώτο

Τα παιδάκια της Αφρικής

Προβληματισμένη άρχισε να πηγαινοέρχεται μέσα στο ημισκότεινο δωμάτιο. Σκέφτηκε για λίγο να ανάψει το φως, αλλά αμέσως μετάνιωσε. Καλύτερα στο σκοτάδι. Κοίταξε το ρολόι της, είχε ακόμα μερικά λεπτά στην διάθεση της. Κάθισε στο κρεββάτι και προσπάθησε να ισιώσει την φούστα της. Μόλις όμως το ύφασμα τέντωσε και διαγράφηκαν από κάτω τα πόδια της, ανατρίχιασε στο θέαμα. Ακόμα και στο αχνό φως, τεράστια φαινόντουσαν, διαπίστωσε και βιάστηκε να την τσαλακώσει.   Πήρε μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκε. Έτρεξε γρήγορα στην κουζίνα και έβγαλε ένα ποτήρι. Το γέμισε μέχρι πάνω με ουίσκι, έριξε μέσα τρία παγάκια και το κατέβασε σαν σφηνάκι νιώθοντας μια αηδία και ένα κάψιμο στο πίσω μέρος του ουρανίσκου της. "Ωχ πόσες θερμίδες έχει το ουίσκι", αναρωτήθηκε έντρομη, αλλά πλέον ήταν αργά. Αυτό είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του προς το στομάχι της. Κάθισε μισοζαλισμένη στην καρέκλα της κουζίνας και ξάπλωσε το κεφάλι της πάνω στο τραπέζι.

Πόσο δράματα είχαν παιχτεί στο παρελθόν πάνω στο ίδιο αυτό τραπέζι. "Φάε το φαΐ σου", άκουσε την φωνή της μάνας της μέσα στο θολωμένο της μυαλό. "Φάτο Αγγελικούλα, γιατί τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε!" Και δώστου εκείνη, γεμάτη ενοχές για τα κακόμοιρα τα παιδάκια που της τα είχαν δείξει στο σχολείο αδύνατα και αποστεωμένα, περιτριγυρισμένα από άπειρες μύγες, να κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να φάει το φαγητό της. Γιατί η Αγγελικούλα δεν ήταν πάντα plus size... Σαν παιδάκι την έλεγες και ανορεκτική. Σαν παιδάκι πιο πολύ την απασχολούσε το παιχνίδι και η σκανταλιά και λιγότερο το φαγητό. Αλλά πως να αγνοήσει τα παιδάκια της Αφρικής, που δεν είχαν ούτε καθαρό νεράκι να πιουν; Ζιζάνιο ναι ήταν, αλλά άκαρδη δεν ήταν! Και πάνω στο ίδιο αυτό τραπέζι, που τώρα στήριζε απελπισμένη τα 90 και βάλε κιλά της, πριν από 25 χρόνια στήριζε το ισχνό κορμάκι της ιδρώνοντας στην προσπάθεια να φάει το φαγητό της. Το φαγητό που στερούνταν τα παιδάκια της Αφρικής και που με τόσο κόπο και αγάπη μαγείρευε η μαμά της.

Όχι, ακόμα και υπό την επήρεια του αλκοόλ, στα πρόθυρα της νευρικής κατάρρευσης από την επερχόμενη επίσκεψη, ασφυκτιώντας  πάνω στα δεκάποντα τακούνια της που της έκοβαν κυριολεκτικά το αίμα, δεν μπορούσε να κατηγορήσει την μαμά της για την φυσική της κατάληξη. Απλά της φαινόταν τόσο οξύμωρο και τόσο μακρινό να την απειλούν να φάει, όταν πλέον βρισκόταν στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο, εκείνων δηλαδή που τους απειλούν για να σταματήσουν να τρώνε. Σχεδόν άλλωστε ολόκληρη η γενιά της μεγάλωσε με αυτή την απειλή του "φάε για τα παιδάκια της Αφρικής" και μόνο γενιά παχύσαρκων δεν θα την έλεγες.

Για μια στιγμή σκέφτηκε να βγάλει τα παπούτσια βασανιστήριο και να επιστρέψει στις άνετες μπαλαρίνες της, αλλά θυμήθηκε τρομοκρατημένη τις συμβουλές της φίλης της για το τέλειο ραντεβού και συμμορφώθηκε άμεσα. "Μια γυναίκα πάνω σε τακούνια έχει άλλο αέρα", την είχε συμβουλέψει και αντί να πετάξει τις γόβες, έτριψε τους πρησμένους από την πίεση αστραγάλους της, αναστενάζοντας αποκαρδιωμένη.

Λίγη σοκολατίτσα ίσως να έδιωχνε το άγχος της. Γιατί το αλκοόλ το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να την ζαλίσει και άντε τώρα να ισορροπήσει πάνω στους διαβόλους που φορούσε στα πόδια της. "Όχι και πάλι όχι!" άκουσε τη φωνή της συνείδησης της να διαμαρτύρεται τόσο δυνατά που σχεδόν την ξεκούφανε. "Περιμένεις εκείνον και εσύ σκέφτεσαι την σοκολάτα αδιόρθωτη;" συνέχισε εκείνη στον ίδιο εκκωφαντικό τόνο, κάνοντας την να αφήσει τους αστραγάλους και να αρχίσει να μαλάζει τα μηνίγγια της τώρα. "Ήμαρτον σήμερα με τις φωνές, μια η φωνή της μάνας , μια η φωνή της Αιμιλίας, τώρα η φωνή της συνείδησης. Να θες να ηρεμήσεις και να μην μπορείς! Και αυτός που σκατά είναι; Λίγο ακόμα να αργήσει και δεν θα βρει εμένα, αλλά τον ημίτρελο εαυτό μου!" μουρμούρισε σκυφτή όταν ακούστηκε το κουδούνι της πόρτας και ένιωσε το αίμα της να παγώνει. Για λίγα δευτερόλεπτα από το πάγωμα όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα, ο πόνος στο κεφάλι και τα πόδια είχαν εξαφανιστεί, η βαρύτητα λες και την είχε εγκαταλείψει, ώσπου ήρθε το δεύτερο κουδούνισμα και βγήκε απότομα από την νιρβάνα της, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, με μια ταχυκαρδία να συνοδεύει πλέον όλους τους λοιπούς σωματικούς πόνους.

Που ταν τα παιδάκια της Αφρικής τώρα να την βοηθήσουν να μην γίνει τελείως ρεζίλι, σκέφτηκε τρεκλίζοντας προς την πόρτα. Τόσες θερμίδες έφαγε για χάρη τους, της το χρωστούσαν να την στηρίξουν λιγάκι. Αλλά που να αντέξουν έτσι αδύνατα το βάρος της. Μόνη της θα έπρεπε να τα βγάλει πέρα. Εκείνη και τα τακούνια, που ακόμα και ο ήχος τους στα πλακάκια όπως πλησίαζε να ανοίξει την πόρτα, σαν κλαψούρισμα έμοιαζε, κάνοντας την να αναρωτιέται, ποιος υπέφερε περισσότερο, εκείνη ή αυτά;

Για την συνέχεια πάτησε εδώ       

Χωρίς πολλά λόγια και πολλές επεξηγήσεις ξεκίνησα να γράφω και πάλι για ένα θέμα λεπτό ίσως....ένα θέμα που καιρό θέλω να θίξω αλλά που ποτέ δεν έβρισκα το θάρρος να το κάνω.... Στα πλαίσια λοιπόν της προσπάθειας μου να ξορκίσω δαιμόνια πήρα την απόφαση με αυτοσαρκαστική διάθεση να το κάνω.... Συγχωρήστε μου αν αυτή η ιστορία έρθει σε κόντρα με την "αισθητική" σας σε οποιοδήποτε επίπεδο .... Όσοι πιστοί προσέλθετε διότι puccarina is back :)